Ημερίδα εργασίας και διαλόγου της Πρωτοβουλίας για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα
Δευτέρα 18 Ιουλίου 2022,
Ανοιχτό Θεατράκι Πλατείας Κουμουνδούρου, οδός Πειραιώς/Αθήνα
Ώρες 7.30 μ.μ. – 10.00 μ.μ.
Στην πορεία για τη διαμόρφωση προγραμματικών θέσεων της «Πρωτοβουλίας για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα», συγκροτήθηκαν θεματικές ομάδες εργασίας.
Η δουλειά των ομάδων αυτών παρουσιάζεται και τίθεται στη δημόσια συζήτηση σε σειρά θεματικών ημερίδων διαλόγου.
Η 2η θεωρητική Ημερίδα της «Πρωτοβουλίας» πραγματοποιείται τη Δευτέρα 18 Ιουλίου 2022, στο Ανοιχτό Θεατράκι της Πλατείας Κουμουνδούρου, οδός Πειραιώς/Αθήνα,
Ώρες 7.30 μ.μ. – 10.00 μ.μ.
Μεταρρυθμιστικές ουτοπίες ή καθολική επαναστατική αλλαγή;
Το αστικό καθεστώς, το κεφάλαιο -σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο- δεν θα εκχωρήσουν χωρίς σκληρή αντίδραση την εξουσία και τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των εργαζόμενων. Σήμερα, δεν είναι διατεθειμένοι να ικανοποιήσουν ούτε καν στοιχειώδη αιτήματα και τις βασικές ανάγκες της λαϊκής πλειοψηφίας. Για να κατακτηθεί οτιδήποτε, από την πιο μικρή βελτίωση έως την πλέον ριζική αλλαγή, απαιτείται σκληρός συλλογικός αγώνας ενάντια στο αστικό καθεστώς, χρειάζεται μαζική επαναστατική δράση.
Γνωρίζουμε από την ιστορία και την εμπειρία μας, ότι μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, σε αντίθεση με τις πολιτικές προτάσεις οι οποίες μιλούν για βαθμιαία μετάβαση στον σοσιαλισμό μέσω μεταρρυθμίσεων, που αναζητούν «νέους» – «τρίτους δρόμους» που τάχα μπορούν να χωριστούν σε στάδια αντιμετωπίζοντας πρώτα τα «άμεσα» και στο… μέλλον τα «μεγάλα», είτε, περιγράφουν δρόμους που περνούν μέσα από επιμέρους αγώνες και αυτοδιαχειριστικά πειράματα εντός του σημερινού συστήματος ή – πολύ περισσότερο – εξαρτώνται από την αστική εκλογική διαδικασία και την κατάκτηση του κοινοβουλευτικού – κυβερνητικού κέντρου, για κάθε λογής “προοδευτικές/αριστερές κυβερνήσεις”. Όλες αυτές οι προτάσεις δεν είναι μόνο ουτοπικές –και μάλιστα πολύ περισσότερο από την επαναστατική πάλη και την επανάσταση που την παρουσιάζουν ως… ουτοπία–, αλλά αποδεικνύονται διαχρονικά καταστροφικές για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους αγώνες και το μέλλον μας.
Ο δικός μας δρόμος είναι καθολικά ανατρεπτικός και επαναστατικός. Περιλαμβάνει σε διαλεκτική σύνδεση και την ανατρεπτική πάλη στο παρόν και το ποιοτικό άλμα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης. Χωρίς τη ριζοσπαστική ανατρεπτική πάλη στο παρόν είναι αδύνατον οι κομμουνιστές να συνδεθούν με τις ανάγκες, τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας, να συμβάλλουν στη βελτίωση της θέσης και της συνείδησής της, να γίνουν τα απαραίτητα βήματα για τη διαμόρφωση του μαζικού κοινωνικοπολιτικού κινήματος που θα κάνει πράξη την κομμουνιστική απελευθέρωση. Εμείς, θέλουμε με τους σημερινούς αγώνες και το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης να επιταχύνουμε –αντί να αναμένουνε παθητικά– τις στιγμές των αποφασιστικών μαχών που θα κρίνουν αν η κοινωνία θα εξακολουθήσει να βαδίζει στον καπιταλιστικό δρόμο ή θα πορευτεί στον δρόμο της χειραφέτησης. Και χωρίς το άλμα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, χωρίς την ποιοτική τομή που τσακίζει τα στηρίγματα της αστικής εξουσίας-κοινωνίας, οδηγεί στην εργατική εξουσία κι εγκαινιάζει τους μετασχηματισμούς που χαρακτηρίζουν την κομμουνιστική απελευθέρωση, επίσης είναι αδύνατον να οδηγηθούμε σε μια τέτοια κοινωνία.
Σε καλούμε στην 2η θεματική ημερίδα εργασίας της Πρωτοβουλίας μας με θέμα:
Η επανάσταση στην εποχή μας.
Επαναστατική τακτική και στρατηγική.
Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης.
Εισηγήσεις:
– Τα κοινωνικά αδιέξοδα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και η εργατική απάντηση.
Είναι δυνατή η ανάδυση του κομμουνισμού στην παραγωγή χωρίς εργατική εξουσία;
Εισηγητής: Άλκης Σιούλας, άνεργος, νέος αρχιτέκτονας
– Το αστικό κράτος και τα όργανα εργατικής πολιτικής και εξουσίας.
Άλωση από μέσα ή πολιορκία απ’ έξω;
Εισηγητής: Μπάμπης Συριόπουλος, μέλος της ΣΕ των Τετραδίων Μαρξισμού
– Η σημασία και οι βασικές αρχές ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης.
Ο επαναστατικός δρόμος για τις άμεσες εργατικές ανάγκες.
Εισηγητής: Κώστας Δικαίος, μηχανολόγος μηχανικός σε βιομηχανία
– Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα σήμερα.
Ο αντικαπιταλιστικός αγώνας απέναντι στη σημερινή επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.
Εισηγητής: Κώστας Τριχιάς, μέλος της Γραμματείας της Πρωτοβουλίας για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα
Στο διαδίκτυο έμαθα, ότι ο αρχηγός των δημοκρατικών στην αρχαία Αθήνα, Εφιάλτης κατάργησε τον Άρειο Πάγο, δικαστήριο που αποτελούνταν από γέροντες με διακεκριμένο ήθος κ πείρα κ που αποτελούσε αντίβαρο εξισορρόπησης στο δήμο κ εκδίκαζε φονικά. Σε αντίδραση ο Αισχύλος, που διαφωνούσε με αυτή την απόφαση έγραψε την Ορέστεια. Σκέφτομαι λοιπόν, να υπάρχουν τοπικά αμεσοδημοκρατικά όργανα λαϊκής εξουσίας, που να αποτελούνται από το σύνολο των πολιτών, στον τύπο των τοπικών συνελεύσεων των Κίτρινων Γιλεκων, με εκπροσώπους σε κεντρικό όργανο, που όμως οι αποφάσεις του θα μεταφέρωνται κ θα εγκρίνωνται από τις τοπικές συνελεύσεις, ενώ παράλληλα θα υπάρχη κομμουνιστικό κόμμα σαν αντίβαρο κ εγγύηση του πολιτεύματος της λαϊκής εξουσίας. Πώς σας φαίνεται αυτή η ιδέα;
Στο μόνο που έχεις λάθος Μαρκέλλα, είναι στο θέμα του ενός και μοναδικού κόμματος. Ένα και μοναδικό κόμμα ο,τι και να λέει ο μαρξισμός στην θεωρία, θα εκφυλιστεί σε γραφειοκρατία. Και υποτιμώ λίγο τον μαρξισμό, διότι οι κομμουνιστές συνήθως θεωρούν ως μαρξισμό, τα έργα που γράφτηκαν από Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Γκράμσι και κατά προτίμηση, Μάο, Τρότσκι, Στάλιν, Λούξεμπουργκ κλπ. Πολύ πριν την κατάρρευση του υπαρκτού λεγόμενου σοσιαλισμού, η οποία έχει συμβεί ήδη τριάντα χρόνια πριν!
Δλδ μιλάμε για ιστορική καθυστέρηση του μαρξισμού, εξαιτίας αυτών που δηλώνουν μαρξιστές και οι οποίοι στην μεγάλη τους πλειοψηφία, αντιλαμβάνονται τον μαρξισμό περίπου σαν ιερές γραφές που δεν επιδέχεται συμπληρώσεων, αναθεωρήσεων κλπ. Για αυτό και επειδή δεν θέλανε οι περισσότεροι να αντιστοιχίσουν τον μαρξισμό βάσει της εμπειρίας μετά το 1917 και τη νίκη των μπολσεβίκων μέχρι που κατέρρευσε όλο αυτό και βάσει των αλλαγών στον καπιταλισμό, για αυτό λοιπόν όσοι τον αναθεώρησαν στην πλειοψηφία τους το έκαναν από μεταρρυθμιστικες θέσεις κ αντιλήψεις.. Οσοι επέμεναν στην ταξική θεώρηση στην πλειοψηφία τους, αντιμετώπισαν τον μαρξισμό σαν ευαγγέλιο, διότι δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν με την καμία, να εξηγήσουν τι διάολο συμβαίνει κ πάνε κατά διαόλου οι χώρες του υπαρκτού, ούτε να αντιστοιχίσουν την θεωρία με τον καπιταλισμό που άλλαζε και αλλάζει!
Κατά την γνώμη μου, ο μπετελεμ, ο Τρότσκι αλλά και ο Μάο, έχουν συμβάλλει σε μια ορισμένη προσπάθεια εξήγησης της εκφυλιστικής πορείας των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά κ των εξελίξεων του καπιταλισμού μετά το 1917.
Πολύ καλές οι θέσεις του ΝΑΡ για όλο αυτό. Εδώ για την φύση των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού: https://narnet.gr/articles/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%86%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D
Και εδώ για το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα στις χώρες του δυτικού καπιταλισμού: https://narnet.gr/articles/%CE%BF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CF%8D%CF%81%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82
Νομίζω ότι ο μονοκομματισμός λοιπόν στην εργατική και λαϊκή εξουσία ακόμα και αν υπάρχει η δικαστική εξουσία των λαϊκών θεσμών, ειναι ένα κι ένα για την επιστροφή στον καπιταλισμό. Ακόμα κ αν είναι ο μονοκομματισμός του κομμουνιστικού κόμματος. Είδαμε άλλωστε ποιοι κατέρρευσαν στον λεγόμενο υπαρκτό ε; Τα ίδια τα κομμουνιστικά κόμματα και οι μηχανισμοί τους!
Σαν συμπλήρωμα στο παραπάνω σχόλιο: η εξουσία των λαϊκών θεσμών δεν μπορεί να έχει ως αντίβαρο ένα κόμμα. Πολύ πιο ρεαλιστικό και ανοιχτό στην κομμουνιστική εξέλιξη των κοινωνιών/χωρών, είναι το εξής:
Οι λαϊκοί/εργατικοί θεσμοί έχουν την εξουσία, σε αυτούς συμμετέχουν όσα κόμματα αποδέχονται ένα σοσιαλιστικό Σύνταγμα, άρα ΟΧΙ μονοκομματισμός και οι αντιπρόσωποι στα δευτεροβάθμια λαϊκά και εργατικά όργανα των πόλεων και περιφερειών όπως και στο τριτοβάθμιο όργανο που θα είναι μια κεντρική συνέλευση της χώρας, εκλέγονται είτε είναι οργανωμένοι είναι είναι ανένταχτοι!
Το αντίβαρο λοιπόν στους λαϊκούς και εργατικούς θεσμούς εξουσίας, είναι το ΚΡΑΤΟΣ, το οποίο ΔΕΝ ταυτίζεται με τους εργατολαϊκούς θεσμούς! Και εδώ μάλλον ο Μαρξ είχε λάθος: Εάν ταυτίσεις κράτος και λαϊκή/εργατική εξουσία, ΔΕΝ προκύπτει εργατικό μισοκράτος όπως ήλπιζε ο Μαρξ βάσει της εμπειρίας της κομμούνας, η οποία όμως κράτησε 70 μέρες.. Προκύπτει ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ όπως απέδειξε η εμπειρία του υπαρκτού λεγόμενου σοσιαλισμού, ο οποίος κράτησε 70 χρόνια! Με όλα τα στραβά του κανονικού κράτους: αποκοπή από την κοινωνία και πάνω από αυτήν, όπως και εκολλαπτηριο/εγγυητής νέας ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας! Ό,τι δηλ συνέβη στον υπαρκτό…
Επειδή όμως μια μορφή κράτους έχουμε ανάγκη οποσδηποτε στην μεταβατική διαδικασία από τη νίκη της εργατολαϊκής εξουσίας κ μετά κ προς τον κομμουνισμό, αλλά και εργατολαϊκούς θεσμούς μη κρατικούς έχουμε επίσης οπωσδήποτε ανάγκη, για αυτό και οι εργατολαϊκοί θεσμοί και το “εργατικό” κράτος πρέπει να έχουν σχέση αυτοτέλειας και μη σου πω, οι εργατολαϊκοί θεσμοί να έχουν δικαίωμα να καθαιρέσουν έναν κρατικό υπάλληλο, έναν υπουργό κλπ!
Να κάνω λίγες παρατηρήσεις πάνω σ’ αυτά τα δυό σχόλια, χωρίς να έχω τελειώσει κ ενώ είπα κάποια άλλα πράμματα ήδη σε προηγούμενα σχόλια. Ποιους εργατολαϊκούς θεσμούς συγκεκριμένα εννοείς -γιατί ανέφερες μόνο τη δικαστική εξουσία- ; Σχετικά με τους Μεγάλους του μαρξισμούς συμβαίνει ό,τι κ με τους θεμελιωτές των θρησκευτικών κοσμοθεωριών ή των επιστημών. Για να τους κατάρριψη κανείς, πρέπει να έχη το ανάστημα που σπαιτήται,για να τους φράση, παρ’ ότι βεβαίως, βεβαίως κανείς δεν είναι αλάθητος. Ο Άινστάιν ανέτρεψε μια θεωρία του Νεύτωνα -χωρίς αυτό να μειώνη στο ελάχιστο τη διάνοια κ την προσφορά του Νεύτωνα. Αλλά πόσοι έχουν το διανοητικό ανάστημα του Άινστάιν; Γι’ αυτό κατανοώ από μιας πλευράς αυτούς τους “δογματικούς” μαρξιστές, χωρίς να σημαίνη, ότι δεν πρέπει να αμφισβητούμε γιατί η αμφισβήτηση είναι η βάση της επιστήμης κ της προόδου. Αλλά να βαδίζωμε με μεγάλη περίσκεψη κ να έχωμε υπ’ όψιν, ότι έχουν άλλο βάρος οι απόψεις εκείνες, που επιβεβαιώθηκαν κ καταξιώθηκαν στην ιστορική πραγματικότητα κ οδήγησαν στο προχώρημα του μαρξισμού, από άλλες απόψεις, που δεν απέδωσαν, χωρίς κι αυτές να είναι για πέταμα, γιατί κι αυτές σε μικρότερο βαθμό περιέχουν κάποιαν αλήθεια, που μένει να εξεταστή, για να εξακριβωθή κατά πόσο ισχύει. Π.χ. κατά την καθαρά υποκειμενική μου άποψη ο Στάλιν κ ο Τρότσκι μετρούν το ίδιο, ο πρώτος γιατί συνδέθηκε με καθοδική πορεία του κομμουνισμού, έστω κι αν αυτή εκδηλώθηκε οριστικά μετά το θάνατο του κ ο δεύτερος, γιατί η κριτική του δεν πρόσφερε στην ανακοπή αυτής της καθοδικής πορείας.Τώρα, σχετικά με την εξουσία, ή την έχουν οι εργατο-λαϊκοί θεσμοί ή δεν την έχουν. Δεν μπορεί απ’ τη μια να έχουν την εξουσία κι απ’την άλλη να υπάρχη κράτος, γιατί το κράτος ΕΙΝΑΙ η εξουσία. Βέβαια στον κοινοβουλευτισμό υπάρχουν υποτίθεται, τρεις ανεξάρτητες εξουσίες, αλλά αυτό κατά τη μαρξιστική αντίληψη είναι ψέμα κ κατά την αστική κοινοβουλευτική αντίληψη είναι ολότελα σχετικό, δλδ απλά οργανωτικός, εν μέρει διαχωρισμός της μιάς κ μονής εξουσίας της αστικής τάξης.
Ο Αϊνστάϊν δεν “ανέτρεψε” τον Νεύτωνα! Οι νόμοι της βαρύτητας και της μάζας εξακολουθούν να ισχύουν στα πεδία εφαρμογής τους. Ο Αϊνστάϊν ανακάλυψε νέους νόμους, για “χώρους” και φαινόμενα της Φυσικής, που δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν οι νευτώνιοι νόμοι. Και, βέβαια, την αρχή της Σχετικότητας, που δεν είναι παρά η συνέπεια της αναγκαίας εφαρμογής της Διαλεκτικής σε φυσικά μεταβατικά φαινόμενα, που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει η Τυπική Λογική.
Δεν καλουμαστε να ανατρέψουμε τον Μαρξ, αλλά την βλαμμένη θεολογική κατανόηση του Μαρξ από την μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνιστών και των πάσης φύσεως αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων.
Συνέχεια προηγούμενου σχολίου: που τον έκαναν τον έρμο τον Μαρξ εικόνισμα κ προφήτη….
Ποιά “καθοδική πορεία” του Στάλιν, Μαρκέλλα;
Τελικά, για σένα και για σας, πότε έφτασε στο μάξιμουμ της ανόδου η μπολσεβίκικη επανάσταση; Επί ΝΕΠ; Η, μήπως, …ποτέ;!
Αμάν πια με το ηττοπαθές δίπλωμα κάτω από την ιδεολογική πίεση της Αντίδρασης!
Σου περνάει από το μυαλό ότι ακόμη και τα σημερινά τσαμπουκαλίκια του Πούτιν στηρίζονται στην υποδομή της κληρονομιάς της ΕΣΣΔ;
Ακόμη από τα έτοιμα της …”καθοδικής πορείας” τρώνε πολλοί.
Παραδείγματα -και εδώ μεσα- ηλιθιας, θεολογικής κατανόησης του Μαρξ ως προφήτη:
Α. Γράφει ο Μαρξ κάπου στα νιάτα του “το κράτος είναι στοιχείο του εποικοδομηματος”. Και το αφήνει έτσι. Και μετά από κάποια χρόνια, γίνεται η κομμούνα και γράφει ο Μαρξ “ορίστε η οργάνωση της δικτατορίας του προλεταριάτου, είναι το μισο-κρατος της κομμούνας”.
Έρχονται μετά οι επίγονοι των πάσης φύσεως κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων ή/και ανένταχτοι, και πιπιλιζουν μονότονα αυτά τα δύο πορίσματα του Μαρξ! Μο νο το να, εδώ και εκατο χρόνια! Τι και αν αναπτύχθηκαν οι επιστήμες όπως η ιστορία, η κοινωνική ανθρωπολογία, η κοινωνιολογία, τι και αν μετά τον θάνατο των κλασικών είχαμε την 70χρονη εμπειρία του λεγόμενου υπαρκτού, οι επίγονοι μας, από ιδεολογικές επιτροπές και θεωρητικούς της πεντάρας μέχρι απλά μέλη και εφημερίδες, τον θεολογικό Χαβά τους: “όχι το κράτος δεν είναι οργανικό τμήμα βάσης και εποικοδομηματος, δεν έχει ορισμένα δομικά και διαχρονικά χαρακτηριστικά, παραμένει στοιχείο του εποικοδομηματος, κάτι σαν τις θεατρικές παραστάσεις και την ποίηση”.
Β. Έγραψε ο δόλιος ο Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, σώνει και ντε 120 χρόνια μετά, έχουμε ιμπεριαλισμό ως ισχύον καπιταλιστικό στάδιο! Και μάλιστα τονε καταλαβαίνουν οι πιστοί μας, κυρίως ως “επεκτατισμό”!. Σου λένε οι περισσότεροι, “ορίστε αφού παραμένει ο διαχωρισμός σε ιμπεριαλιστικές χώρες που ασκούν επεκτατική ιμπεριαλιστική πολιτική και στην πλειοψηφία των χωρών που υφίστανται τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές, έχουμε ιμπεριαλισμό “όπως τον έγραψε ο Λένιν (δλδ ο απόστολος τάδε) ως ισχύον στάδιο του καπιταλισμού”!
Τι και αν ο καπιταλισμός έχει προχωρήσει ραγδαία στην συγκέντρωση και συγκεντρωποίηση του κεφαλαίου από τότε, τι και αν ο καπιταλισμός έχει εμπορευματοποιήσει το σύνολο των ανθρωπίνων λειτουργιών και του ιδίου του σώματος, “όχι έχουμε ιμπεριαλισμό, επειδή έχουμε ιμπεριαλιστικές χώρες και την πλειοψηφία των χωρών που υφίστανται τον ιμπεριαλισμό”! Πας να κάνεις μια συζήτηση για αυτό και σου την πέφτουν οι επίσκοποι των εκκλησιαστικών συνόδων και σου κουνάνε την ορθόδοξη ερμηνεία των ιερών κειμένων σαν την μοναδικά αποδεκτή.
Και μετά αναρωτιεστε γιατί πήγε κουβά το κομμουνιστικό κίνημα στον 20ο αιώνα. Εμ, για κάτι τέτοια πήγε…
Ρε η μεθοδολογία συνιστά τον ιατρικό και διαλεκτικό υλισμό και όχι τα εκάστοτε πορίσματα! Η ταξική πάλη ισχύει και σήμερα, όχι γιατί το είπε ο Μαρξ αλλά γιατί ίσχυε πριν από τον Μαρξ, ισχύει και μετά από αυτόν! Ο Μαρξ απλά, χρησιμοποίησε την μεθοδολογία και τα κριτήρια αξιολόγησης και ερμηνείας της διαλεκτικής και του υλισμού, σταθερά προσανατολισμένος στην εργατική και ευρύτερα κοινωνική χειραφέτηση από κάθε ταξική και κρατικού τύπου καταπίεση και εκμετάλλευση.
Κάντε κ σεις το ίδιο γαμωτο και σταματήστε να προσλαμβάνεται τον Μαρξ, τον Ένγκελς και τον Λένιν σαν την αγία, αδιαίρετη και μούσια τριάδα όπως τους κατάντησε η μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων….
Επίσης, καλο είναι να μην θυμόμαστε την επιστήμη όταν πρόκειται να χαβαλεδιασουμε για τις ανακαλύψεις του τηλεσκοπίου Γουέμπ. Ή όταν πρόκειται να επιχειρηματολογήσουμε για τα “θαυμαστά επιτεύγματα της” (ξεχνώντας ότι πλάι σε κάθε ένα λαμπρό για τον άνθρωπο επιστημονικό επίτευγμα αναπτύχθηκε και ένα καταστροφικό για τον άνθρωπο επιστημονικό επίτευγμα)!
Καλύτερα να βάλουμε τα πορίσματα των επιστημών να δουλέψουν εμπλουτίζοντας την επαναστατική θεωρία με τις γνώσεις που έχουμε σήμερα για το τι σημαίνει κράτος, τι σημαίνει και πως αναπτύσσεται ο ταξικός διαχωρισμός των κοινωνιών, γιατί οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη ύπαρξης μιας μορφής κράτους, γιατί κάθε μορφη κράτους -και το εργατικό ή σοσιαλιστικό κράτος- είναι σαν τον Ιανό, κλπ κλπ.
Βάλτε την ιστορία, την κοινωνιολογία, την κοινωνική ανθρωπολογία, την ψυχολογία στα κριτήρια αναλυσης και εμπλουτίστε την διαλεκτική και τον υλισμό στην κατεύθυνση της ταξικής κ κοινωνικής χειραφέτησης! Μην τα περιμένετε όλα να τα βρείτε σε κείμενα 150 χρόνων! Πολλά συμπεράσματα αυτών των κειμένων, έχουν πια ξεπεραστεί !!! Η μεθοδολογία, τα κριτήρια και ο στόχος φίλε μου Γουότσον! Η μεθοδολογία, τα κριτήρια και ο στόχος έχουν σημασία!
Ενας που θα πουλήσει πάλι γνώση του μαρξισμού, εγκαλεί την Μαρκέλλα γράφοντας “…Ποιά “καθοδική πορεία” του Στάλιν, Μαρκέλλα;
Τελικά, για σένα και για σας, πότε έφτασε στο μάξιμουμ της ανόδου η μπολσεβίκικη επανάσταση; Επί ΝΕΠ; Η, μήπως, …ποτέ;! Αμάν πια με το ηττοπαθές δίπλωμα κάτω από την ιδεολογική πίεση της Αντίδρασης! Σου περνάει από το μυαλό ότι ακόμη και τα σημερινά τσαμπουκαλίκια του Πούτιν στηρίζονται στην υποδομή της κληρονομιάς της ΕΣΣΔ; Ακόμη από τα έτοιμα της …”καθοδικής πορείας” τρώνε πολλοί”.
ΟΛΗ η προσωπολατρεία, η θρησκοληψία σε ένα και μόνο σχόλιο!
Α. Ο φίλος μας, δεν θέλει να δεχθεί το προφανές που λέει ότι επί γραμματείας Στάλιν, η κρατική/κομματική γραφειοκρατία παγίωσε την θέση της ως η νέα άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ, σε βάρος της εργατολαικής εξουσίας και θέ4τοντας τέλος στην πορεία προς τον κομμουνισμό. Επίσης προφανές είναι ότι, πάλι επί γραμματείας Στάλιν εκβιομηχανίσθηκε ταχέως η ΕΣΣΔ ενώ πάλι ιη ΕΣΣΔ ηγήθηκε του διεθνούς συνασπισμού χωρών που συνέτριψε την πιο επιθετική μορφή του καπιταλισμού που είναι ο φασισμός/ναζισμός.
Β. Ο φίλος μας κρατάει ό,τι τον συμφέρει: Την ταχεία εκβιομηχάνιση της ΕΣΣΔ και την συντριβή του φασισμού/ναζισμού. ΔΕΝ θέλει να ασχολείται με αυτά τα επ-ίσης κορυφαία και αρνητικά της εποχής του Στάλιν, τα οποία συνοψίζονται στα εξής: Στην παγίωση της εξουσίας μιας νέας άρχουσας τάξης της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας και στην φραγή της πορείας προς τον κομμουνισμό.
Τα αποδεικτικά στοιχεία των παραπάνω συμπερασμάτων, είναι πάμπολλα: Η γιγάντωση του κράτους και η συνεπακόλουθη εξαφάνιση της όποιας εξουσίας των εργατολαικών θεσμών προς όφελος της εξουσίας της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας, η απορρόφηση των κομμουνιστικών κομμάτων από το κράτος, η έλλειψη ελευθερίας λόγου και έκφρασης, η συνεπακόλουθη ραγδαία και σχεδόν απόλυτα πλειοψηφική γιγάντωση της απάθειας και της αδιαφορίας των εκεί εργατικών τάξεων και λαών για τα της….”εξουσίας τους” και για τα του ….”δικούς τους συστήματος”, δείχνουν την ταξική και εκμεταλλευτική μετεξέλιξη του λεγόμενου υπαρκτού, η οποία ξεκίνησε την δεκαετία του ’30 και γενικεύτηκε και στις Λ.Δ. μετά τον πολεμο.
Μαρκέλλα γράφεις: “…Την έννοια κράτος, την εννοώ με την πρωταρχική της σημασία, δλδ την κοινότητα, που τα μέλη της συνδέονται με οργανικές σχέσεις μεταξύ τους, έτσι που σχηματίζεται μια λειτουργικά συγκροτημένη οντότητα….”.
ΟΧΙ. Το κράτος ΔΕΝ είναι αυτή η κοινότητα που περιγράφεις, ΑΥΤΟ που περιγράφεις ονομάζεται ΠΟΛΙΣ σύμφωνα τουλάχιστον με τις υλιστικές φιλοσοφικές σχολές της αρχαίας Ελλάδας. Η Πόλη είναι αυτή η συγκροτημένη κοινότητα ανθρώπων, σε αντίθεση με το ΚΡΑΤΟΣ. Ο Κράτος στον μύθο, ήταν η προσωποποίηση της ωμής εξουσίας κάθε μορφής, όχι μόνο της κρατικής. Ο Κράτος, η Βία, ο Ζήλος και η θεά Νίκη αναφέρονται από τον Ησίοδο στη Θεογονία του ως αδέλφια, τέκνα της Στύγας και του Τιτάνα Πάλλαντα.
Το κράτος είναι -ανάμεσα στα άλλα- και ένας τρόπος οργάνωσης κάθε ανθρώπινης κοινωνίας, παλαιότερα της πόλεως (Πόλη-κράτος), αργότερα πολυεθνικές αυτοκρατορίες, σήμερα του έθνους (έθνος-κράτος). Αυτός ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, εμφανίζεται στις ταξικές κοινωνίες και βασίζεται στην αξίωση της διοίκησης/έλεγχου/εποπτείας ανθρώπων και πραγμάτων από ένα σύνολο μηχανισμών αποκομμένων από αυτήν και που δεν λογοδοτούν σε αυτήν! Παρα ίσως και μόνο, ΤΥΠΙΚΑ.
Ζήτω η εξέγερση της Κρονστάνδης, ζήτω και ο Τρότσκι, που την κατέστειλε!
Το παν είναι να έχουμε μπούσουλα.
Στο 17/08 10:20 Συμπληρωματικά: Σημασία για μένα έχει ο χαρακτήρας της δύναμης, που αποκαλείται κράτος (συνώνυμες λέξεις), το αν ή κατά πόσο συντελεί στην επιβίωση ή την εκμετάλευσή του ατόμου. Την “απονέκρωση του κράτους” με τη σημασία που το εννοώ εγώ, δεν την καταλαβαίνω, δεν υπάρχει, δεν την είδαμε ποτέ, αφού η κοινωνική οργάνωση συνιστά κράτος Αν με τη λέξη κράτος εννοήσωμε την εκμεταλευτική επιβολή της ισχύος μιας μειοψηφίας πάνω στο κοινωνικό σύνολο, αυτό είναι σλλο. Αλλά να ξέρωμε, για τι πράμμα μιλούμε κ τι ακριβώς θέλομε. Κοινωνία χωρίς κανόνες δε γίνεται κ οι κανόνες περιορίζουν σε ένα βαθμό την ελευθερία του ατόμου. Είναι όμως αλλιώς, να έχη συνδιαμορφώσει το άτομο τους κανόνες – γιατί τότε θα είναι προς το συμφέρον, το δικό του κ του συνόλου – κ αλλιώς να του επιβάλλωνται από αλλότρια συμφέροντα.
Στο 18/08 07:29
Οι θεωρίες ερμηνεύουν φαινόμενα. Όταν εντοπιστούν φαινόμενα που δεν μπορούν να ερμηνευτούν από τη θεωρία, αυτό σημαίνει, ότι απαιτείται διόρθωση δλδ αναθεώρηση. Εξακολουθεί βέβαια να ισχύη η ερμηνεία των προτέρων φαινομένων με την παλιά θεωρία, που όμως αποδείχτηκε εσφαλμένη, αφού εμφανίστηκαν φαινόμενα, που δεν μπορεί να τα εξηγήση. Αυτό συμβαίνει με τη θεωρία της βαρύτητας του Νεύτωνα. Παραμένει σε ισχύ στο περιορισμένο πεδίο, όπου εφαρμόστηκε με επιτυχία αρχικά, μέχρι να εντοπιστή το σφάλμα
Ποιό είναι το “σφάλμα” της Νευτώνειας θεωρίας στο πεδίο εφαρμογής της; Απειροελάχιστο, άνευ σημασίας στις πρακτικές εφαρμογές. Στις μεγάλες ταχύτητες και κοντά σε μεγάλες μάζες βέβαια η ταύτιση μάζας-βαρύτητας διορθώθηκε από τον Αϊνστάϊν, γιατί εκεί χρειαζόταν, αλλά η διόρθωση χρησιμεύει προς το παρόν μόνο στην έρευνα και σε ελάχιστες πρακτικές εφαρμογές, που συνδέονται με διαπλανητικά ταξίδια η στην πολύ μικρή κλίμακα της πυρηνικής τεχνολογίας. Ο Νευτώνειος νόμος της βαρύτητας εξακολουθεί να κυβερνάει την καθημερινή μας ζωή και την “καθημερινή” εφαρμογή της επιστήμης, που αλλάζει τη ζωή μας.
Ποιά “ανατροπή” εδώ;
Οταν ο μηχανικός υπολογίζει, π.χ., σεισμικό φορτίο για να ορίσει διατομές φερόντων στοιχείων, καθόλου δεν απασχολείται με ακρίβειες της τάξης, π.χ. του 10 εις την μείον ..οκτώ η και μείον δεκαπέντε, που δεν έχει και τρόπο να τις μετρήσει και δεν του χρειάζονται! Εδώ, δεν έχει ανατραπεί τίποτε, ούτε πρόκειται να ανατραπεί τα επόμενα χίλια χρόνια! Ο σχολαστικισμός είναι χαρακτηριστικό της ημιμάθειας και του παπαγαλισμού των νεοφώτιστων ξεροκέφαλων, που είναι μακρυά από τη ζωή, αλλά, παρόλα αυτά, βιάζονται να έχουν και …άποψη, και αν μπορούν και να την επιβάλουν σε αυτούς που ζουν και παλεύουν! Είναι η άλλη όψη των ξεροκέφαλων-αντιδραστικών ιεροεξεταστών, που δε θέλανε να παραδεχτούν ότι η Γή γυρίζει.
Ο μαρξισμος επιβςβαιωνεται στο κορυφαιο επιδικο της φυσικης επιστημης: η αλληλεπίδραση των πεδιων που ολοι οι επιστήμονες κατευθυνονται αποδεικνυει την ενοτητα και την αλληλεπίδραση της υλης. Συντριπτικη νικη του μαρξισμού.Ηττα του ιδεαλισμου. Εμεις ας συνεχίσουμε να μαλωνουμε γι τον Νεύτωνα.
Αυτά που γράφεις, θα τα μελετήσω προσεχτικά. Τώρα θέλω μόνο να σου πω πρόχειρα, ότι εγώ υποστηρίζω το καθόλου κόμματα. Γι’ αυτό ανέφερα τοπικές συλλογικότητες, που να λειτουργούν σε ατομικη βάση. Σαν παράδειγμα μάλιστα ανέφερα τις συνελεύσεις των Κίτρινων Γιλεκων. Την έννοια κράτος, την εννοώ με την πρωταρχική της σημασία, δλδ την κοινότητα, που τα μέλη της συνδέονται με οργανικές σχέσεις μεταξύ τους, έτσι που σχηματίζεται μια λειτουργικά συγκροτημένη οντότητα. Αυτή η οντότητα συνιστά σε κάθε περίπτωση μια δύναμη, από ‘κει κ η λέξη κράτος (=δύναμη). Το ερώτημα είναι, ποιοί συγκρκριμένα συμμετέχουν στη συγκρότηση αυτής της οντότητας – δύναμης -. Συμμετέχουν όλα τα μέλη ισότιμα (δημοκρατία) ή έχει τη μερίδα του λέοντος σε συμμετοχή μια ελίτ (ολιγαρχία); Όσο για το φορέα, που αναφέρομαι, δεν κολλάω υποχρεωτικά στη λέξη κόμμα. Για να πιάσω την ουσία, εννοώ το φορέα εκείνο, που θα οργανώσει κ θα φέρη σε πέρας το λαϊκό κράτος ή αλλιώς λαϊκή κυριαρχία ή λαϊκή εξουσία (αυτά τα θεωρώ συνώνυμα). Το σίγουρο είναι, ότι αν γίνη, θα είναι ένας επικός αγώνας. Εγώ σαν εργαλείο κ όπλο βλέπω τη θεωρία του μαρξισμού με τη βελτίωση κ επικαιροποίηση, που απαιτεί το προχώρημα κάθε θεωρίας (αξιολόγηση – διόρθωση λαθών). Σαν αφετηρία κ στόχο παίρνω την αρχή της ισοτιμίας των ανθρώπων (ισηγορία, ισονομία, ισοπολιτεία) κ τη λαϊκή κυριαρχία (= εξουσία). Αν συμφωνούμε σ’ αυτά, νομίζω, ότι μπορούμε να προχωρήσωμε μαζί κ να αναζητήσωμε τα περαιτέρω. Αυτά εντελώς γενικά κ ελπίζω, να έγινα κατανοητή. Να προσθέσω μόνο, ότι αναφορικά με το πεδίο της οικονομίας απαιτείται η μετάβαση από τη μισθωτή εργασία στην αυτοδιαχείριση, αλλά αυτός ο τρόπος παραγωγής πρέπει να διαμορφωθή με κοινωνικές διεργασίες από το λαό.
Από το Κόμμα Νέου Τύπου του Λένιν, φτάσαμε στο “καθόλου κόμματα”!
Μια δρασκελιά, κυριολεκτικά!
Αρα, η Πρωτοβουλία για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα, πάει αδιάβαστη.
Ζήτω ….τα κίτρινα γιλέκα!
Άλλο η πρωτοβουλία και οι θέσεις της και άλλο η γόνιμη συζήτηση που διεξάγεται εδώ μέσα από υποστηρικτές διαφόρων πολιτικών αντιλήψεων! Ούτε αυτό δεν κατάλαβες, αλλά ομνύεις στον…επιστημονικό σοσιαλισμό τρομάρα σου.
Μα δε λέω κάτι διαφορετικό,.απ’ αυτό που είπε ο Μαρξ. Μήπως μίλησε ο Μαρξ για πολυκομματισμό; Εγώ ξέρω, ότι είπε για τον επαναστατικό πολιτικό φορέα της εργατικής τάξης, που είναι η πιο καταπιεσμένη τάξη κ γι’ αυτό ηγέτιδα τάξη της επαναστατικής ανατροπής, με απώτατο στόχο την αταξική κοινωνία -που για να εξηγούμαι, πιστεύω πως δεν μπορούμε να την πετύχωμε στον απόλυτο βαθμό, αλλά πρέπει να προσπαθούμε να πλησιάζωμε, “να είμαστε ρεαλιστές και να ζητούμε το αδύνατο”. Λοιπόν ο μαρξισμός είναι αντίθετος στην ταξική συγκρότηση της κοινωνίας. Η έννοια της τάξης έχει κοινωνικό περιεχόμενο, διαχωρίζει τους πολίτες σε ανώτερους κ κατώτερους κ διαφέρει από τις ομαδοποιημένες παραγωγικές δυνάμεις κατά επαγγελματικό κλάδο κ ανάλογα με τη συμβολή στην οικονομική ζωή, π.χ.αγρότες, τεχνίτες, εργάτες κλπ. Διαφορετικοί επαγγελματικοί κλάδοι μπορούν να ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη. Π.χ. γιατροί με δικηγόρους κ μηχανικούς, μεγάλοκατασκευαστές να είναι ίδιας τάξης με μεγαλέμπορους, ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια κλπ. Νομίζω απαραίτητο, να διαχωρίσωμε την έννοια της κοινωνικής τάξης από τις διάφορες κατηγορίες των παραγωγικών δυνάμεων κ τους επαγγελματικούς κλάδους, για να καταλάβωμε το γιατί ο μαρξισμός είναι ενάντια στην ταξική κοινωνία κ συνεπώς τα ίδια τα πολιτικά κόμματα, που είναι ουσιαστικά φορείς ταξικών κ όχι επαγγελματικών συμφερόντων κ τι ακριβώς εννοεί με την περίφημη “δικτατορία του προλεταριάτου”, που είναι η κατάργηση των κομμάτων, εκτός από τον επαναστατικό πολιτικό φορέα, που πρέπει να αποτελείται κατά πλειοψηφία από εργάτες, για να είναι ο πολιτικός φορέας της εργατικής τάξης, δλδ το ΚΚ. Ο “μονοκομματισμός” του μαρξισμού είναι ουσιαστικά η κατάργηση των κομμάτων, σαν εκφραστών ταξικών συμφερόντων. Οι διάφορες μαρξιστικές οργανώσεις, που αποτελούνται κυρίως από διανοούμενους είναι ασφαλώς χρήσιμες για τη συγκρότηση του επαναστατικού φορέα, δεν είναι όμως ο ίδιος ο φορέας. Τι απ’ όσα έγραψα, δε συμφωνεί με τη θεωρία των Μαρξ κ Έγκελς -εκτος από το τσιτάτο του Τσέ, που είναι μεταγενέστερος κ έχει συμπεριλάβει νεώτερες ιστορικές εξελήξεις- ;
Επίσης να προσθέσω, ότι στην κατεύθυνση που λέω, έκανε ένα βήμα η Κούβα, γιατί στα πρωτοβάθμια όργανα οι υποψήφιοι δεν είναι άτομα, που προτείνονται αποκλειστικά από το κόμμα. Και συτή η μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία είχε θετικό αποτέλεσμα, ως προς την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, σε σχέση με προηγούμενες απόπειρες άλλων χωρών, σε μικρότερο βαθμό πάντως, απ’ όσο ήλπιζαν οι εμπνευστές της, γιατί παρέμεινε το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Να θυμίσω ακόμα, ότι τα επαναστατικά εργατικά Συμβούλια απ’ όπου ξεκίνησε το κομμουνιστικό κίνημα, αρχικά δεν είχαν εκλεγμένο όργανο αντιπροσώπων, τουλάχιστον όχι στην Ευρώπη, για τη Ρωσία δεν ξέρω. Οι εργάτες αποφάσιζαν συλλογικά για κινητοποιήσεις κ απεργίες κ μετά εξέλεγαν ένα προσωρινό συντονιστικό όργανο, με αποκλειστική αρμοδιότητα την οργάνωση των κινητοποιήσεων, που είχαν αποφασιστεί. Γι’ αυτό κ οι συλλογικότητες ονομάστηκαν Συμβούλια. Με τον καιρό όμως αυτά τα προσωρινά συντονιστικά όργανα απόχτησαν μόνιμο χαραχτήρα, οπόταν χάθηκε κ το αμεσοδημοκρατικό στοιχείο από τα Συμβούλια.
Καταρχάς Μαρκέλλα, η πάγια θέση μου είναι ότι συνιστά μέγιστο σφάλμα να αναζητούμε τεκμηρίωση στην θέση μας με το μότο “το είπε ο Μαρξ, αυτό λέω και εγώ”. Έτσι, προωθούμε την θρησκευτική πρόσληψη του μαρξισμού, σε στυλ “το είπε ο προφήτης, αυτό λέω και εγώ”. Δεν έχει καμία σχέση αυτή η μεθοδολογία με τον υλισμό και την διαλεκτική. Ούτε μας πάει μπροστά.
Τα κόμματα δεν είναι μόνο φορείς ταξικών συμφερόντων. Είναι κ αυτό, δεν είναι μόνο αυτό! Αν ήταν μόνο αυτό, τότε στις κοινωνίες μας και σε όλη την τωρινή κ προηγούμενη ιστορική περίοδο αιώνων, θα υπήρχαν μόνο ένα καπιταλιστικό κόμμα, ένα κόμμα των μικροαστών καπιταλιστικό και αυτό, και ένα κόμμα των εργατών/εργαζομένων! Δεν είδαμε πουθενά κάτι τέτοιο! Γιατί; Διότι τα κόμματα εκτός των ταξικών συμφερόντων που εκπροσωπούν, αποτελούν και προϊόντα/ένδειξη των πολύμορφων πολιτικών/πολιτισμικών αντιλήψεων που ενυπάρχουν στο εσωτερικό κάθε τάξης, πόσο μάλλον της εργατικής τάξης που είναι και πολύ πολυπληθής και πολύ, πολύμορφη!
Άρα, προφανώς και ναι στα κόμματα, ναι και στην αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης, ναι και στην δημιουργική αλληλοσυσχετιση αυτών των δύο, προς όφελος της πορείας των κοινωνιών προς την όσο γίνεται λιγότερη ανάγκη του κράτους σε μια μετεπαναστατική κοινωνία. Πώς θα γίνει αυτό; Έλα ντε, αυτό είναι το δύσκολο να και το αναγκαίο ταυτόχρονα.
Εδώ απαντώ στο σποκατω σχόλιο. Ναι, τα κόμματα εμπεριέχουν πολύμορφες πολιτικές κ πολιτιστικές αντιλήψεις, αλλά αυτές είναι δευτερεύοντα στοιχεία, που ανήκουν στο εποικοδόμημα.Κυρίως κ κατά βάση τα κόμματα εκπροσώπουν ταξικά, αλλά κ εν μέρει οικονομικά συμφέροντα. Γι’ αυτό πιστεύω, ότι τα οικονομικά – επαγγελματικά συμφέροντα των παραγωγικών δυνάμεων πρέπει να διαχωριστούν από τα ταξικά συμφέροντα, γιατί οφείλουν φυσικά να εκπροσωπούνται στο ακέραιο. Κατά τα άλλα, εγώ προτιμώ να ερμηνεύω εμβαθύνοντας τη μαρξική αντίληψη, χωρίς να αντιφάσκω μ’ αυτή, αντί να απορρίπτω με ευκολία θεμελιακές θέσεις του μαρξισμού.
Συμπλήρωση στο σχ. 27/07/ 20:42, απάντηση στο 27/07 18:03
Σωστό, να μην παραμένωμε στο “αυτό είπε ο Μαρξ” ή “εκείνο είπε ο Λένιν”.Παρένθεση: Θυμήθηκα τώρα το “αυτός έφα” των Πυθαγορείων, που ως γνωστό, προήγαγαν σε μεγάλο βαθμό την επιστήμη, αλλά κ την ηθική, άρα δεν είμαστε μόνο εμείς. Λοιπόν ναι, να μη μένωνε στο τι είπε ο Μαρξ ή ο Λένιν. Αλλά η απόρριψη πρέπει να είναι η κατατελευταία επιλογή, αφού πρώτα δοκιμαστούν κ αποκλειστούν όλες οι άλλες.
Μαρκέλλα, δεν απέρριψ καμία θεμελιακή αρχή του μαρξισμού. Αυτό που είπα είναι πολύ σαφές: Είναι τεράστια ανοησία που στοίχισε την ίδια την υπόσταση του κομμουνισμού, και στην οποίο διέπρεψαν και διαπρέπουν σχεδόν όλα τα ρεύματα του κομμουνιστικού κινήματος διαχρονικά, η πρόσληψη των κλασικών σαν προφήτες. Έτσι, έγινε στείρα η θεωρία κ η πράξη. Αυτό έγραψα.
Όποιος κ όποια θέλει να θεμελιώνει πολιτικές θέσεις πρέπει να το κάνει όχι αξιώνοντας νομιμοποίηση από τον Μαρξ “επειδή το είπε κ αυτός”, αλλά χρησιμοποιώντας τα ίδια μεθοδολογικά εργαλεία. Αλλιώς, αν δεν το κάνει αυτό, κάνει απλώς μια τρύπα στο νερό.
Το κράτος στην οποιαδήποτε μορφή του από την αρχαιότητα ίσαμε σήμερα, ΔΕΝ μπορεί να είναι όλος ο λαός. Διότι το κράτος είναι ένα σύνολο μηχανισμών διοίκησης, εποπτείας και ελέγχου μιας ορισμένης γεωγραφικής επικράτειας και του πληθυσμού που κατοικεί εντός αυτής της επικράτειας. Δηλαδή, είναι ένα σύνολο μηχανισμών σχετικά ολιγάριθμων που αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι έχουν σαν ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ την διοίκση, εποπτεία, κλπ ανθρώπων και διεκπαιρέωσης των μεταξύ των υποθέσεων.
ΠΩΣ μπορεί λοιπόν να γίνει κράτος ΟΛΟΣ ο λαός; Η Κομμουνα το προσπάθησε, μέσω της αιρετότητας, της ανακλητότητας και της πληρωμής του μέσου εργατικού μισθού για τους ανθρώπους που στελέχωναν επαγγελματικά τους κρατικούς μηχανισμούς. Και μέσω της συμμετοχής του λαού στα κοινά. Αυτο το πείραμα όμως, αφορούσε μια πολύ μικρή γεωγραφική επικράτεια και κράτησε μόλις 72 μέρες! Εδωσε δηλαδή δείγματα ουσιαστικά μιας άλλης πέραν του κράτους κοινωνικής οργάνωσης, αλλά αυτά τα δείγματα είναι πολύ μικρά.
Το αντίστοιχο πείραμα στην ΕΣΣΔ που ήταν πολύ πιο μεγάλο τόσο σε έκταση όσο και σε πληθυσμό και σε διάρκεια, είδαμε πως γραφειοκρατικοποιήθηκε, εκφυλίστηκε και κατέρρευσε.
Θέλει λοιπόν πολύ μεγαλύτερη σε βάθος και σε έκταση συζήτηση. Που να αναλύει ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά του κράτους τόσο ως σύνολο μηχανισμών εποπτείας/διοίκησης μιας κοινωνίας το οποίο παγιώνει τις εκάστοτε ταξικές διαιρέσεις εντός της, όσο και ως εργαλείο καταπίεσης στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης αλλά και τρίτον, ως τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών.
ΤΟ κράτος με βάση ΚΑΙ τα τρία χαρακτηριστικά του, το παίρνεις πακέτο. Και πάντα θα τείνει να αναπαράγει νέες ταξικές διαιρέσεις όταν οι παλιές εκλειψουν και πάντα θα συμβάλλει στο να παγιωνεται μια νέα εκμεταλλευτρια τάξη σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Λαϊκό κράτος, είναι αντίφαση εν τοις όροις. Δεν μπορεί να υπάρξει. Και ΑΝ ως τίτλος υπάρξει, θα είναι το φασιστικό κράτος του Μουσολίνι, ή το ναζιστικό κράτους του Χίτλερ. Το οποίο θα προωθεί μπόλικη προπαγάνδα ότι είναι…λαϊκό κράτος, ότι ως συνολο μηχανισμών ενσαρκώνει την λαϊκή βούληση και αυτό ολοκληρώνεται στο πρόσωπο του ηγετη, αλλά ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΑΡΒΑΡΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Οπως ήταν το φασιστικό και το ναζιστικό κράτος.
Από την άλλη όμως ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δεν μπορείς στην μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό/κομμουνισμό, να μην έχεις μια μορφή κράτους. Το ποια όμως θα είναι αυτή η μορφή, και πως θα σχετίζεται με τους λαικούς/εργατικούς θεσμούς χωρίς να τους ενσωματώνει και να τους καταβροχθίζει, γινόμενο ό,τι έγινε στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού, ή στην Κίνα σήμερα, ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ. Και το κείμενο του Μπάμπη, ενώ κινείται στην σωστή κατεύθυνση, έχει συμβάλλει μόλις στην πρώτη παράγραφο, ή στα πρώτα 3 λεπτά αυτής της τεράστιας συζήτησης.
Δεν μιλάω καν για το ΚΚΕ, ή τους υπόλοιπους κομμουνιστές που οι περισσότεροι θεωρούν ότι απέτυχε ο υπαρκτός, επειδη το κράτος δεν ήταν αρκετά κράτος με σοσιαλισμό, δεν προωθουσε δηλαδή, ακόμα μεγαλύτερη καταστολή και αστυνομοκρατία! Μιας και σοσιαλισμός για το ΚΚΕ, είναι πρώτα απο όλα η καταστολή όχι μόνο των καπιταλιστών, αλλά όλων όσων διαφωνούν με το ΚΚΕ.
Λοιπόν ναι, το κράτος είναι μηχανισμός διοίκησης, εποπτείας κ ελέγχου του κοινωνικού συνόλου από μια ολιγάριθμη σχετικά ομάδα. Αλλά το πρόβλημα αυτό, η δημοκρατία το έχει απαντήσει από την εποχή της Αρχαίας Αθήνας μέχρι κ σύγχρονα εγχειρήματα, π.χ. Ελβετία. Ούτε η αιρετοτητα ούτε η ανακλητότητα ούτε το ύψος του μιστού (αποζημίωσης,λεγόμενης για ευφημισμό) επαγγελματιών της πολιτικής αποτελεί λύση. Εξ άλλου η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι επάγγελμα, αλλά δικαίωμα κ καθήκον κάθε μέλους της κοινωνίας.Η απάντηση στο συγκεκριμένο πρόβλημα είναι η εκ περιτροπής ανάθεση πολιτικών καθηκόντων ή η κλήρωση αρχόντων με σύντομη πάντα διάρκεια θητείας. Αυτό διαφέρει από την αιρετοτητα με υποτιθέμενη ανακλητότητα, που για συγκεκριμένους λόγους δυσχεραίνεται σταδιακά όλο κ περισσότερο στην πράξη, όπως έχουν διαπιστώσει κ παραδέχονται ανοιχτά οι Κουβανοί.Το όλο ζήτημα σίγουρα χρειάζεται μεγάλη συζήτηση, αλλά μόνο στην πράξη κ στη δράση μπορεί να απαντηθή. Το ναζιστικό κ το φασιστικό κράτος δε βλέπω να είχε καμιά σχέση με το λαϊκό κράτος, αφού η εξουσία ήταν στα χέρια μιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας καπιταλιστών κ αριστοκρατών, ενώ ο λαός κυβερνούνταν με σιδερένια πειθαρχία, υπέρ των ολιγαρχικών αυτών συμφερόντων. Τώρα το όραμα της μετάβασης σε κάποια κομμουνιστική κοινωνία, εγώ δεν το δέχομαι σαν διατύπωση. Προτιμώ να αναφέρομαι στην οργάνωση κ εξέληξη μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην κατεύθυνση της ισοτιμίαςτων πολιτών (αταξική κοινωνία) κ της κατάργησης της εκμετάλλευσης, που πρέπει να έχωμε σαν πρότυπα κ να προσπαθούμε, όσο γίνεται, να πλησιάσωμε. Ξεκάθαρα πράμματα δηλαδή. Σαν βάση κ οδηγό παίρνω τη μαρξιστική αρχή, ότι “κομμουνισμό δε θεωρούμε τη συμμόρφωση με κάποιο ιδανικό, αλλά την πραγματική κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων”. Να προσπαθούμε δλδ σε μια συνεχή πορεία να καταργούμε τις αρνητικές καταστάσεις μέχρι όπου φτάσωμε κ όχι να ανεχώμαστε διάφορες αθλιότητες σαν δήθεν αναγκαία κακά, που θα μας οδηγήσουν κάποτε στον “κομμουνισμό”.Τέλος, να ξεκαθαρίσω άλλη μια φορά, ότι το εργαλείο κ μέσον που βλέπω εγώ για την υλοποίηση αυτών των επιδιώξεων, στο πολιτικό επίπεδο είναι η άμεση δημοκρατία, με τις τρεις βασικές αρχές, ισοτιμία, ισονομία, ισοπολιτεία.
Το κράτος ΔΕΝ μπορεί ποτέ να γίνει ούτε λαϊκό, ούτε εργατικό, διότι δομικά είναι προγραμματισμένο για να κάνει ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Ναι, είναι ΤΡΟΠΟΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ μιας κοινωνίας, άρα και ο βασικός τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι διαμεσολαβούν τις όποιες υποθέσεις τους. ΑΥΤΟ το χαρακτηριστικό είναι που έκανε τον Μαρξ και τους κομμουνιστές να πιστεύουν ότι μπορεί το κράτος να λειτουργήσει θετικά όσον αφορά την μεταβατική περίοδο απο τον καπιταλισμό, προς τον κομμουνισμό. Θα είχε δίκιο ο Μαρξ και οι κομμουνιστές, ΕΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣα ήταν ΜΟΝΟ αυτό. Εάν ήταν δηλαδή, ΜΟΝΟ ΤΡΟΠΟΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΜΙΑς Χ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Ελα όμως που το κράτος είναι ΚΑΙ οργανο στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης βάσει του οποίου καταπιέζει τις υπόλοιπες τάξεις, ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΛΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ/ΕΛΕΓΧΟΥ/ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ μιας χ κοινωνίας! Οι ιάνθιρωποι που δουλεύουν στους κρατικούς μηχανισμούς, ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ την διοικηση/έλεγχο/εποπτεία του πληθυσμού μιας χ κοινωνίας. Αρα, ΤΙ συνέχει τους ανθρώπους που δουλεύουν στους κρατικούς μηχανισμούς; Τους συνέχει το επάγγελμα που κάνουν και το περιεχόμενο/σκοποί του επαγγελματός τους! ΝΑ γιατί λοιπόν το κράτος σε ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ αποτελεί το ιδανικό φυτώριο για την αναπαραγωγή νέων ταξικών διαιρέσεων και νέας άρχουσας εκμεταλλευτριας τάξης όταν η παλιά για χ λόγους εκλείψει!
Και ΝΑ γιατί το κράτος, ΔΕΝ μπορεί να γίνει εργατικό ούτε λαικό, λόγω της ίδιας του της φύσης! Διότι συν τοις άλλοις, το ολιγάριθμο σύνολο ανθρώπων που εργάζονται στους κρατικούς μηχανισμούς, ΜΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΚΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του ότι αποτελεί ένα προνομιούχο στρώμα έναντι της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας: ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ την διοίκηση/έλεγχο και πειθάρχηση ΑΚΡΙΒΩΣ αυτής της κοινωνικής πλειοψηφίας! Αρα, να κιόλας που γεννιέται η βάση για νέα ταξική διαφοροποίηση!
Η τραγωδία των καταπιεσμένων είναι ότι ΔΕΝ μπορούν να κάνουν χωρίς μια μορφή κράτους κατά την μεταβατική περίοδο: Ο καπιταλισμός είναι πανίσχυρος και αυτή ακριβώς θα είναι και η αναγκη ύπαρξης ενός κράτους της επαναστατημένης κοινωνίας: Να μπορεί να συγκροτεί ένα αποτελεσματικό και νικηφόρα ισχυρό αντίπαλο απέναντι στα καπιταλιστικά κράτη. Να γιατί μιλώ για αφενός για το δυστύχημα του ότι δεν μπορείς να κάνεις χωρίς κράτος, αλλά ταυτόχρονα πως θα οικοδομείς θεσμούς που δεν θα υπάγονται στο κράτος, για να κρατήσεις αντίβαρο στην αναπόφευκτη νέα ταξική διαίρεση που θα βοηθηθεί και από το κράτος “σου”. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο όλο αυτό.
Συνεχίζοντας και ξεδιπλλώνοντας περαιτέρω τις σκέψεις μου για το κράτος και τον ρόλο του σε μια επαναστατημένη κοινωνία: Το κράτος όντας προγραμματισμένο να προάγει δια μέσω των τριών χαρακτηριστικών του (α. Τρόπος οργάνωσης μιας κοινωνίας, β. Σύνολο μηχανισμών ελέγχου, διοίκησης και εποπτείας της κοινωνίας και γ. Οργανο καταπίεσης των καταπιεζόμενων τάξεων και στρωμάτων από την εκάστοτε άρχουσα τάξη), προάγει και συμβάλλει πάντα, στην υπεράσπιση του υπάρχοντας κάθε φορά εκμεταλλευτικού ταξικού κοινωνικού συστήματος και σε νέες ταξικές διαιρέσεις.
Από την άλλη, χωρίς την ύπαρξη μιας μορφής κράτους, είναι αδύνατη η επιτυχής νίκη απέναντι στον καπιταλισμό και η εξασφάλιση της μετάβασης προς τον κομμουνισμό: Εκτός της εξασφάλισης της αποτελεσματικότητας απέναντι στον καπιταλισμό, το κράτος με βάση ένα από τα τρία χαρακτηριστικά του, είναι δυστυχώς ένα σύνολο θεσμών που έχουν μάθει μέσα από αυτούς οι άνθρωποι να διαμεσολαβούν τις υποθέσεις τους.
Αρα; Αρα πρώτον: Εχει ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΗ ΣΗΜΑΣΙΑ η αποκρυστάλλωση μέσω σοβαρών συζητήσεων, το ΤΙ κράτος θέλουμε, ποιές οι διαφορές του από τα κράτη που γνωρίσαμε σε όλα τα ταξικά εκμεταλλευτικά συστήματα μέχρι σήμερα. Ολη η συζήτηση για την αιρετότητα, την ανακλητότητα, την κυκλικότητα, τον μέσο εργατικό μισθό για τον κρατικό υπάλληλο, ΕΔΩ εντάσσεται.
Δεύτερον: Εχει μεγάλη και ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΗ σημασία επίσης, ΝΑ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΧΤΕΣ, όσοι περισσότεροι καταπιεσμένοι γίνεται, ΣΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΈΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΆΓΚΗ ούτε ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ούτε ΚΡΑΤΙΚΏΝ ΔΟΜΏΝ προκειμένου να θέλουν να διαμεσολαβήσουν τις υποθέσεις τους. Δεν πετώ στα σύννεφα. Το Δίκαιο πχ, έχει ως εγγυητή του το κράτος, αλλιώς τίθεται το ερώτημα “ποιός απονέμει δικαιοσύνη”. Αφήστε δε που η αυτοδικία λόγου χάρη, ναι, είναι ένα εξαιρετικά ολισθηρό μονοπάτι για την κοινωνία. Από την άλλη, βλέπουμε ότι όσο περνούν τα χρόνια, το Δίκαιο ολοένα και φαινεται πια ορατά ότι υηποτάσσεται στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Θα διεκδικούμε μόνο από το κράτος να απονείμει την σωστή δικαιοσύνη, ή τουλάχιστον θα διαμορφώνεται ένα ΜΑΖΙΚΟ ΛΑΙΚΌ ΑΊΣΘΗΜΑ που θα αντιλαμβάνεται ως καπιταλιστική και εκμεταλλευτική την δικαστική εξουσία; Ενα ερώτημα, το ίδιο αφορά το πεδίο της εκπαίδευσης, της εργασίας, της οικολογίας κλπ.
Το κράτος είναι η επιβολή -βίαιη- μιας τάξης πάνω σε άλλη.
Ο Λένιν ήταν, που είπε, “όλη η εξουσία στα χέρια του προλεταριάτου κ των αγροτών” κ “όλη η εξουσία στα σοβιέτ”.Το πρόβλημα είναι, ότι έζησε πολύ λίγο μετά την επανάσταση. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ στο έργο της “Η Ρωσική Επανάσταση” επέκρινε τους Λένιν κ Τρότσκι για αντιδημοκρατική πρακτική, επειδή αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό τη διαδικασία της εκλογής αντιπροσώπων στα υπό συγκρότηση όργανα, κατά τη διάρκεια της επανάστασης, αλλά οι φόβοι κ επιφυλάξεις τους, έτσι όπως οι ίδιοι τις διατύπωναν, ήταν βάσιμοι, όπως φαίνεται κ από το αποτέλεσμα, γιατί η επανάσταση μπόρεσε να στεριωση. Η διαδικασία εκλογής “αρίστων”, για να διαχειριστούν τα κοινά, είναι από τη φύση της αντιδημοκρατική διαδικασία, γιατί η δημοκρατία είναι η εξουσία των πολλών κ όχι των αρίστων. Σωστά λοιπόν οι Λένιν κ Τρότσκι διεβλεψαν τον κίντυνο ανάσχεσης της επανάστασης, αν η εξουσία περνούσε από τις μάζες στους αντιπροσώπους, μέσω των εκλογών.Δυστυχώς δεν έφτασαν στην ιδέα της συγκρότησης αμεσοδημοκρατικών οργάνων, με συνέπεια το σχετικά σύντομο εκφυλισμό της λαϊκής εξουσίας, που όμως κ πάλι διήρκεσε για πρώτη φορά τόσο πολύ, αν τη συγκρίνη κανείς με προηγούμενες ιστορικές απόπειρες, όπου οι μάζες διεκδίκησαν την εξουσία (Γαλλική Επανάσταση, Βρετανία, Παρισινή Κομμούνα κ, α.). Από την άλλη στη Δύση το κομμουνιστικό κίνημα χαντακωθηκε εξ αιτίας της εδραίωσης στο μεταξύ του κοινοβουλευτισμού. Ο Μαρξ -εγω δηλώνω μαρξίστρια- είχε διαβλέψει, ότι η ανατροπή δεν γίνεται με εκλογές, δεν πρόβλεψε όμως, ότι το κίνημα θα παγιδευτή σ’ αυτή τη διαδικασία κ θα χάση το δυναμισμό του. Είδαμε μέχρι τώρα χώρα, να περάση από τον κοινοβουλευτισμό στο προλεταριακό κράτος; Και είδαμε νικηφόρα εργατολαϊκή επανάσταση σε χώρα, όπου προηγουμένως υπήρχε κοινοβουλευτισμός;
Στο σχόλιο 28/07 2:15
Άμα λες, ότι το κράτος είναι όργανο στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τσξης, πώς ορίζεις αυτή την τάξη, δλδ πώς την εννοείς,.πώς πιστεύεις ότι δημιουργείται κ διαχωρίζεται από το κοινωνικό σύνολο; Ακόμα, οι μηχανισμοί διοίκησης ελέγχου κ εποπτείας δλδ οι επαγγελματίες που τους στελεχώνουν υπακούνε στην εξουσία κ διεκπεραιώνουν τις εντολές της, αυτό το παραδέχεσαι κι εσύ, άρα το πρόβλημα εδράζεται στην εξουσία, όχι στη διοίκηση. Άλλο μηχανισμοί διοίκησης, άλλο μηχανισμοί εξουσίας.Οι μηχανισμοί διοίκησης δεν είναι αυτοί που δημιουργούν την εξουσία, γιατί η εξουσία επιβάλλεται μέσω των πολιτικών θεσμών κ με πολιτικές διαδικασίες. Από ‘κει πάμε στο ερώτημα, ποιοί συγκεκριμένα διαμορφώνουν τους πολιτικούς θεσμούς κ παίρνουν κ τις πολιτικές αποφάσεις; Γιατί αυτοί είναι, που συνιστούν ουσιαστικά την εξουσία.
Οι μηχανισμοί διοίκησης ανθρώπων είναι και μηχανισμοί εξουσίας ΕΠΙ των ανθρώπων. Δεν διαχωρίζονται αυτά τα δύο. Προφανώςο βαθμός του ΠΟΣΟ είναι μερική ή ολική αυτή η εξουσία πάνω στους διοικουμενους ανθρώπους, διαφέρει και αυτό έχει τεράστια σημασία για μια επαναστατημένη κοινωνια που θέλει να βαδίζει προς τον κομμουνισμό.
Διοίκηση λοιπόν των ανθρώπων άρα Χ βαθμός εξουσίας πάνω στους ανθρώπους, είναι ταυτόσημες έννοιες. Δεν διαχωρίζονται.
Το κακό με αυτό το δομικό χαρακτηριστικό του κράτους, ότι δηλαδή είναι συν τοις άλλοις και σύνολο μηχανισμών διοίκησης/εποπτείας/ελέγχου μιας κοινωνίας άρα και των ανθρώπων που απαρτίζουν αυτή την κοινωνία/χώρα, είναι ότι το κράτος δύναται πάντα, να αυτονομείται από την υπόλοιπη κοινωνία, άρα οι άνθρωποι που στελεχώνουν τους μηχανισμούς του κράτους δύναται να συγκροτούν πάντα, μια δική τους ομαδοποίηση που συμβάλλει με την σειρά της στην αέναη διαιώνιση ταξικών και εκμεταλλευτικών σχέσεων της Χ κοινωνίας. Ακριβώς γιατί, η διοίκηση/έλεγχος/εποπτεία ανθρώπων από τους ανθρώπους που στελεχώνουν τους κρατικούς μηχανισμούς και το έχουν αυτό ως επάγγελμα, είναι που αποτελεί το εχέγγυο διατήρησης ταξικών εκμεταλλευτικών σχέσεων και το ιδανικό θερμοκήπιο εκκόλαψης νέων ταξικών διαιρέσεων, όταν οι παλιές εκλείψουν.
Ταυτόχρονα, το επίσης δομικό χαρακτηριστικό του κράτους ως όργανο καταπίεσης της κοινωνικής πλειοψηφίας από μια μειοψηφική άρχουσα τάξη, είναι που μαζί με το προηγούμενο που περιέγραψα, ολοκληρώνουν το παζλ.
Η άμβλυνση αυτών των δύο δομικών χαρακτηριστικών κάθε μορφής κράτους, είναι το αν διαμορφώνονται εργατολαϊκοί θεσμοί που διατηρούν ανεξαρτησία από το κράτος κάθε εποχής, ακόμα και της επαναστατημένης κοινωνίας. Άρα, δεν υπάγονται στο κράτος. Το καίριο ερώτημα είναι πώς θα αποφύγεις εκεί και τοτε το να δημιουργηθούν δύο κέντρα εξουσίας, ένα του κράτους της επαναστατημένης κοινωνίας και ένα των εργατολαικων θεσμών που δεν υπάγονται σε αυτό. Ο Λένιν αποπειράθηκε να αντιμετωπίσει αυτόν τον υπαρκτό κίνδυνο, υπαγοντας τα συνδικάτα στον έλεγχο κράτους και κόμματος, μέσω του διορισμού της ηγεσίας τους από κόμμα και κράτος. Διατήρησε ένα κέντρο εξουσίας, αλλά το τίμημα ήταν η απονέκρωση των σοβιέτ και τελικά η ακύρωση της μετάβασης προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό.
Οι αναρχικοί από την άλλη, διεκηρυξαν κατάργηση κάθε μορφής κράτους, την επαύριο της επανάστασης. Απέτυχαν οικτρά.
Άρα τι; Αδιέξοδο τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο μιας και η εργατολαϊκή εξουσία φαντάζει σήμερα ουτοπία; Όχι καταναγκην, θέλει όμως πολύ σοβαρή και σε βάθος συζήτηση. Εδώ δεν χωρούν πια επιδερμικοτητες και ευχολόγια ένθεν κακειθεν.
Ο Λένιν διαβλέποντας τον κίνδυνο να διαμορφωθούν δύο ή και περισσότερα κέντρα εξουσίας στην μετέπειτα ΕΣΣΔ και άρα να καταρρεύσει η επανάσταση, εφάρμοσε σκληρό συγκεντρωτισμό μέσω της υπαγωγής των συνδικάτων σε κόμμα και κράτος. Έτσι πέτυχε την παγίωση ενός κέντρου εξουσίας, με τίμημα όμως, την απονέκρωση των σοβιέτ και την μεταφορά της εξουσίας από την εργατική τάξη κ τον λαό σε κόμμα/κράτος. Και συνεπακόλουθα την φραγή της πορείας προς τον κομμουνισμό, η οποία και οριστικοποιήθηκε την δεκαετία του ’30 από την ηγεσία υπό τον Στάλιν.
Έτσι εκφυλίστηκε παρομοίως και το κομμουνιστικό κίνημα της δύσης: αναγόρευσε το κράτος ως το όριο και το ταβάνι της εργατικής πολιτικής, και την διεκδικητική αντίληψη/πολιτική από κράτος και κεφάλαιο, ως την ουσία της εργατικής πολιτικής! Σοσιαλδημοκρατία δηλαδή, απλά, με κομμουνιστική φρασεολογια, αστέρι, σφυροδρέπανο κ κόκκινη σημαία. Αυτό είναι στην ουσία του το κομμουνιστικό κίνημα στην Δύση, από την δεκαετία του ’30 και εντεύθεν.
Ταξική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης και του λαού από κράτος και κεφάλαιο, σημαίνει ότι πλάι στα διεκδικητικά αιτήματα, εφαρμόζεται ταυτόχρονα και η προσπάθεια απόσπασης πεδίων δραστηριοτήτων από το κράτος και και το κεφάλαιο. Όπως πχ η ΒΙΟΜΕ, όπως ήταν τα κοινωνικά ιατρεία, κλπ, κλπ. Με επίγνωση φυσικά των ορίων που έχει και αυτή η λογική στον καπιταλισμό. Όπως έχει φυσικά και η διεκδικητική λογική, η οποία έφτιαξε μια εργατική τάξη που δεν επιβιώνει αν δεν δώσει το οκ το κράτος κ το κεφάλαιο μέσω παραχωρήσεων έτσι; Και που αν συνεχίσουμε μόνο με την διεκδικητική λογική όπως κάνει 70 χρόνια τώρα το σύνολο των κομμουνιστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα κ σχεδόν παντού, στο τέλος θα καταστεί ανίκανη η εργατική τάξη να δει κάτι πέραν της διεκδίκησης μιας καλύτερης χαμοζωης και αν!
Η απόσπαση πεδίων ζωής από κράτος και κεφάλαιο και η οικειοποίηση αυτών από εργατική τάξη και λαό, είναι ζωτικής σημασίας!
Μόνο η εφαρμογή της διεκδικητικής αντίληψης για την πολιτική όπως κάνουν τα κομμουνιστικά κόμματα και όλες οι κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις στην μεγάλη τους πλειοψηφία (φυσικά και το ΚΚΕ με εξαίρεση την δεκαετία του ’40) ήδη από την δεκαετία του ’30, είναι εντελώς λάθος. Διότι πρώτον, συμβάλλει σε βάθος χρόνου έτσι ώστε εργατική τάξη και λαός να γίνουν ανίκανοι στο να σκεφτούν ο,τιδήποτε πέραν της ικανοποίησης των αιτημάτων τους συλλογικά ή ατομικά από κράτος και κεφάλαιο. Άρα, ο οραματισμός μιας νέας κοινωνίας πάει στον βρόντο. Όπως έχει ήδη γίνει σε μεγάλο βαθμό, βοηθούσης της κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ που διέψευσε τις ελπίδες.
Δεύτερον, η ύπαρξη μόνο της διεκδικητικής πολιτικής απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο, βοηθά το κράτος και το κεφάλαιο, να αναγορευθουν σταδιακά στους εγγυητές της επιβίωσης εργατικής τάξης και λαού. Αν δηλαδή αυτοί πουν όχι και κλείσουν την στρόφιγγα, πάπαλα ο κόσμος.
Τα παραπάνω τα γνωρίζει και δυστυχώς τα εφαρμόζει και συλλογικά αλλά και κυρίως σε ατομική βάση ο κόσμος, χρόνια τώρα. Τον βοήθησε δυστυχώς σε αυτό και η λογική της διεκδίκησης απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο, η οποία πλασαρίστηκε σαν η μόνη ριζοσπαστική πολιτική, ενώ πρώτον δεν είναι η μόνη και δεύτερο, δεν είναι τόσο ριζοσπαστική όσο φαίνεται.
Παραδείγματα άφθονα: πχ κάλλιστα οι διορισμοί στο δημόσιο μπορούν να φαίνονται αποτέλεσμα ριζοσπαστικών πολιτικών, και ταυτόχρονα να μην υπόκεινται σε καμία ουσιαστικη κριτική άρα και δράση, η ίδια η λειτουργία και το περιεχόμενο του δημόσιου τομέα. Πχ η λειτουργία και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, η λειτουργία και το περιεχόμενο της ψηφιακής μετάβασης, κλπ.
Και τι μένει τελικά στον πολύ κόσμο; Ένα ακόμα συντεχνιακό αίτημα για προσλήψεις που ικανοποιήθηκε και ικανοποιεί κυρίως αυτούς που προσλήφθηκαν μιας και βρήκαν σίγουρη κ σταθερή δουλειά.
Με πολύ σαφή και απλά λόγια λοιπόν, όσοι και όσες θέλουν να συμβάλλουν έτσι ώστε ο κομμουνισμός να είναι η κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων στο σήμερα και όχι μια επαγγελία και κείμενο στις θέσεις των συνεδρίων όπως πχ κάνει το ΚΚΕ, θα πρέπει μαζί με την διεκδικητική αντίληψη, να προτείνει έμπρακτα και στο σήμερα τρόπους και διαδικασίες που να στοχεύουν στο να ζούμε αλλιώς και να αντιλαμβανόμαστε ως εργατική τάξη κ λαός, τα πράγματα αλλιώς.
Δηλαδή ναι και στην απόσπαση πεδίων ζωής από κράτος κ κεφάλαιο (πχ ΒΙΟΜΕ κλπ) με γνώση των ορίων κ αυτής της αντίληψης, ναι και στην επανανοηματοδότηση των διαπροσωπικών σχέσεων με προβληματοποιηση και αντιμετώπιση των καπιταλιστικών και προκαπιταλιστικων εκμεταλλευτικών αντιλήψεων για τις διαπροσωπικές σχέσεις. Όπως είναι για παράδειγμα ο ανταγωνισμός μεταξύ των ατόμων που ως σχέση έχει περάσει αυτούσια κ στα άτομα που αγωνίζονται για έναν άλλο κόσμο, η πατριαρχία, το “να τα καταφέρω σε ατομικό τελικά επίπεδο” κλπ.
Λοιπόν ο Ανώνυμος στο σχόλιο 18/07 2:17 βλέπει στο εργατικό κράτος “οι λαϊκοί/εργατικοί θεσμοί (να) έχουν την εξουσία”. Όμως “το κράτος ΔΕΝ ταυτίζεται με τους εργατολαϊκούς θεσμούς εξουσίας”, συνεπώς το κράτος ΔΕΝ είναι η εξουσία. Λοιπόν άλλο κράτος, άλλο εξουσία. Ίσως εννοεί, να υπάρχουν δύο εξουσίες. Απ’ την άλλη όμως λέει, οι εργατο-λαϊκοί θεσμοί να έχουν ΤΗΝ εξουσία, δλδ υπάρχει μια εξουσία. Αυτά αντιφάσκουν μεταξύ τους κ σε κάθε περίπτωση συνιστούν μια νέα θεωρία, συγγενική ίσως του μαρξισμού, δεν είναι όμως ο μαρξισμός. Ο μαρξισμός δεν παραδέχεται δύο εξουσίες στο εργατικό κράτος.Πάντως σε επόμενο σχόλιο (02/08 1:27) λέει “οι μηχανισμοί διοίκησης είναι και μηχανισμοί εξουσίας. Δε διαχωρίζονται αυτά τα δύο”. Εδώ λοιπόν παραδέχεται μια και μόνη εξουσία και αντιφάσκει στα παραπάνω.
Τα ζητήματα που μπαίνουν είναι πάρα πολλά κ μαζί εξαιρετικά σημαντικά. Θα προσπαθήσω να εκφράσω άποψη σε όσα μπορέσω, με όποια σειρά μπορέσω, μια κ ούτως η άλλως το σύστημα δε δίνει πάντα τη δυνατότητα απ’ ευθείας απάντησης στα σχόλια.
Η δική μου άποψη είναι, ότι μηχανισμοί διοίκησης κ εξουσία είναι εννοιαίο σύνολο, όπου οι μηχανισμοί διοίκησης είναι το μακρύ χέρι της εξουσίας. Το ερώτημα είναι, πώς συγκροτείται η εξουσία. Ο Ανώνυμος λέει, ότι ο μηχανισμός διοίκησης συγκροτεί την εξουσία. Ο μαρξισμός δε συμφωνεί. Μας λέει, απ’ όσο τουλάχιστον ξέρω, ότι οι όροι οργάνωσης της παραγωγής, δλδ η οικονομία είναι η βάση για το πολιτισμικό και το πολιτικό εποικοδόμημα. Γι’ αυτό άλλωστε εστίασε στα μέσα παραγωγής, τις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις, με στόχο την αναίρεση της καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ωστόσο για την ανασυγκρότηση των όρων παραγωγής ήταν αναγκαία η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, όπου κ αποσκοπεί η πολιτική πρόταση του μαρξισμού, που σε γενικές γραμμές συνίσταται στον ανατρεπτικό πολιτικό φορέα της εργατικής τάξης κ τη δικτατορία του προλεταριάτου, δλδ η κατάργηση της δυνατότητας – δικαιώματος έκφρασης των ταξικών συμφερόντων των ανώτερων τάξεων στην κοινωνική ιεραρχία. Στις χώρες των νικηφόρων εργατολαϊκών επαναστάσεων οι αστική τάξη τσακίστηκε, ενώ τα μέσα παραγωγής πέρασαν στην ιδιοκτησία της νέας εξουσίας, που υποτίθεται, ότι ήταν η εξουσία του λαού. Όμως σταδιακά διαμορφώθηκε – αναδύθηκε μια κοινωνική ελίτ – κάστα, που ιδιοποιήθηκε την εξουσία σε βάρος του λαού, δλδ του κοινωνικού συνόλου. Η άποψη του Ανώνυμου, παρά τις αντιφάσεις της, υποστηρίζει, ότι αυτό έγινε από το μηχανισμό διοίκησης και εποπτείας. Εγώ αντίθετα υποστηρίζω, ότι έγινε μέσα από το πολιτικό σύστημα και συγκεκριμένα μέσω της διατήρησης του θεσμού της εκλογής αντιπροσώπων -κ ακόμα χειρότερα, αν οι υποψήφιοι έπρεπε να υποδεικνύωνται αποκλειστικά από το ΚΚ, αλλά αυτό είναι ξεχωριστό ζήτημα, που ελπίζω να μπορέσω να πιάσω άλλη στιγμή-. Με την εκχώρηση εν λευκώ του δικαιώματος να διατυπώνουν άποψη και να αποφασίζουν για τα κοινά, οι πολίτες ακροτηριάζονται πολιτικά κ η πολιτική εξουσία μεταφέρεται στους “αντιπροσώπους”, που δήθεν είναι ανακλητοί, αλλά άμα πετάξη το “γλυκό πουλί της εξουσίας”, πέταξε.Οι “αντιπρόσωποι δυσχεραίνουν σταδιακά όλο κ περισσότερο τις δυνατότητες παρέμβασης του λαού με τροποποιήσεις, νόμους κ διατάξεις κ η λαϊκή εξουσία εκφυλίζεται σε μιας μορφής γραφειοκρατία από μια ελίτ.
Μαρκελλα, καταρχάς, ασε τα “ο μαρξισμός είπε, δεν είπε, λέει, κλπ”. Πρώτον, έχεις λάθος στο ΤΙ είπε και δεν είπε ο μαρξισμός, και δεύτερον ο μαρξισμός είπε πάρα πολλά και αντιφατικά μεταξύ τους.
Εγώ ΤΙ λέω; Α. Το κράτος για να είναι ΚΡΑΤΟΣ, πρέπει να αποτελείται από μηχανισμούς οι οποίοι να έχουν ως επάγγελμα την ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ και την ΔΙΟΙΚΗΣΗ ανθρώπων και πραγμάτων. ΑΥΤΟ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ. ΑΝ δεν έχει αυτό το δομικό χαρακτηριστικό τότε ΔΕΝ είναι κράτος!
Μα θα μου πεις: Και ένα κόμμα, ένας σύλλογος, ένα σωματείο μπορεί να έχει εξουσία πάνω σε ανθρώπους και πράγματα. Αρα τι; Είναι και αυτά κράτος; Η απάντηση είναι όχι, διότι το κράτος ασκεί την εξουσία του σε πανκοινωνικό επίπεδο, σε μια ορισμένη γεωγραφική επικράτεια και η εξουσία που ασκεί αφορά το μεγαλύτερο μέρος ή/και το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας. ΑΝ κάτι τέτιο τύχει να κάνει και ένα κόμμα, τότε ΝΑΙ, έχουμε την σύμφυση κόμματος και κράτους και τελικώς την απορρόφηση του κόμματος (ή/και του συνδικάτου) από το κράτος. Τότε το κόμμα και το συνδικάτο, μετατρέπονται σε κρατικούς μηχανισμούς. Κάπως έτσι κατάντησαν τα κομμουνιστικά κόμματα και τα εργατικά συνδικάτα στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού, αλλά εν πολλοίς και στις χώρες του δυτικού καπιταλισμού, όσον αφορά τα καθεστωτικά κόμματα και τα εργοδοτικά συνδικάτα!
Όταν πάρει και ΕΑΝ καταφέρει ξανά να πάρει ο λαός και η εργατική τάξη την εξουσία, προφανώς και θα αντιμετωπίσουν τα ίδια στρατηγικά διλήμματα όπως αντιμετώπισαν και στον 20ο αιώνα: Ευκολα μπορούν να μετατραπούν σε κρατικούς μηχανισμούς και τα επαναστατικά κόμματα και τα συνδικάτα. Και δια μέσω αυτής της μετάλλαξης, να γίνουν όργανα στα χέρια της νέας κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας. Ο μοναδικός τρόπος για να μην συμβεί αυτό, είναι να οικοδομούνται ασφαλιστικές δικλειδες. Και εδώ μπαίνει και η δική σου λογική και τα υπόλοιπα που έχω γράψει: Οι εργατολαικοί θεσμοί παραμένουν ανεξάρτητοι από τον έλεγχο κομματος και κράτους, τα κόμματα συμμετέχουν ως τέτια στις διαδικασίες των εργατολαικών θεσμών, υπάρχει πολυκομματισμός υπό σοσιαλιστικό Σύνταγμα και όχι μονοκομματισμός. Επίσης οι άνθρωποι διαπαιδαγωγούνται σε συλλογικές διαδικασίες, λύσεις, τρόπο θέασης της καθημερινότητας και ενεργού συμμετοχής στα κοινά. Και βλέπουμε.
Εγώ είμαι διατεθειμένη για συζήτηση μόνο πάνω στη θεωρία του μαρξισμού και το ξεκαθάρισα ήδη αυτό. Οι θεωρίες κ κοσμοθεωρίες έχουν μια ορισμένη συγκρότηση κ λογική συνέπεια κ πάνω εκεί επιχειρηματολογεί κανείς. Δεν είναι, ότι καπνίση στον καθένα. Λυπούμαι, αλλά δε συμφωνώ με τη βάση, που το θέτεις εσύ κ εν πάση περιπτώσει έχεις κάθε δικαίωμα να την επιλέγης, αλλά δε με αφορά.
Δεν με ενδιαφέρει αν σε αφορά ή όχι Μαρκέλλα, αλλά δεν μπορείς να γράφεις ανοησίες, χρεώνοντας σε μένα “λέω ο,τι μου καπνίσει”, χωρίς να τεκμηριώνεις ούτε στο ελάχιστο, αυτή την κατηγορία. Οκ; Εγώ τεκμηριώνω υλιστικά την θέση μου. Εσύ μάλλον δεν έχεις ιδέα…
Στο 16/08 07:04
Συγνώμη, αλλά εσύ δεν τεκμηριώνει αυτά που λες. Απόδειξη επί τόπου: Γράφεις ότι λέω ανοησίες. Ποιες κ γιατί είναι ανοησίες; Λες, ότι τεκμηριώνεις υλιστικά τη θέση σου. Εγώ έγραψα συγκεκριμένα, σε ποια σημεία αντιφάσκεις. Δεν αντικρούει τις αιτιάσεις μου. Λες μόνο αόριστα, ότι τεκμηριώνεις τα λεγόμενά σου. Για να μη λέμε, ό,τι θέμε.
Δε δέχομαι, ότι η κακοδαιμονία του μαρξισμού οφείλεται στην πρόσληψη των κλασικών σα να ήταν προφήτες. Νομίζω αντίθετα, ότι οφείλεται στην κακοποίηση κ τη διαστρέβλωση των απόψεων των κλασικών από διάφορους”επιγόνους”, με την πρόθεση εννοείται, εξυπηρέτησης ίδιων συμφερόντων, πράμμα που παρατηρείται άλλωστε με τις απόψεις όλων των Μεγάλων της ανθρωπότητας. Για να αμφισβητήσωμε αυτούς τους γίγαντες διάνοιας κ ήθους, πρέπει πρώτα να τους φτάσωμε, πατώντας βέβαια στη σκάλα, που εκείνοι οικοδόμησαν. Γι’ αυτό πρέπει σε πρώτη φάση να μελετούμε διεξοδικά απ’ όλες τις πλευρές κ σε βάθος τις απόψεις τους κ να εξαντλήσωμε κάθε προσπάθεια να προχωρήσωμε με αυτές, πριν αναζητήσωμε άλλα μονοπάτια. Κάθε τι άλλο σημαίνει ολέθρια επιπολαιότητα.
Λοιπόν για να μη λέη ο Ανώνυμος, ότι παοαγσλιζω τους κλασικούς, ενώ ο μαρξισμός λέει, ότι οι όροι παραγωγής καθορίζουν το πολιτισμικό – πολιτικό εποικοδόμημα, στις χώρες των νικηφόρων εργατολαικων επαναστάσεων το πολιτικό σύστημα αντίστροφα καθόρισε τους όρους παραγωγής. Νομίζω, ότι αυτό είναι ξεκάθαρο, έτσι είχε άλλωστε προγραμματιστεί να γίνη με τη νίκη των επαναστάσεων. Εξ άλλου αυτό δεν αντιφάσκει στην αντίληψη του ιστορικού υλισμού, που λέει, ότι το είναι δλδ η κοινωνική (ιστορική) πραγματικότητα καθορίζει την υποκειμενική συνείδηση, αλλά η συνείδηση μπορεί να επίδραση στο είναι κ να το αλλάξη. Οι κομμουνιστές θέλησαν να αλλάξουν την κοινωνική πραγματικότητα, μέσω της αλλαγής των όρων παραγωγής. Αντί όμως να καταργήσουν τη μισθωτή εργασία, που επικρίθηκε σφόδρα από το Μαρξ, σαν αιτία αποξένωσης του εργάτη από το έργο του, τη διατήρησαν, ενώ αφεντικό στη θέση του καπιταλιστή έγινε το κράτος, δλδ η εξουσία, που ήταν υποτίθεται η εξουσία του λαού, μέσω της συλλογικής διαχείρισης των κοινών κ της παραγωγής από το κοινωνικό σύνολο. Αλλά η διαχείριση της εξουσίας κ της παραγωγής αφαιρέθηκαν από το λαό μέσω της εκλογής “αντιπροσώπων” κ η αποξένωση του εργάτη από το έργο του παρέμεινε. Δε λέω, ότι ξέρω την απάντηση στο πρόβλημα, αλλά αυτές οι αντιφάσεις πρέπει να αναιρεθούν με αναμόρφωση τόσο του πολιτικού συστήματος, όσο κ των όρων της παραγωγής.
Λοιπόν ο Ανώνυμος στο σχόλιο 18/07 2:17 βλέπει στο εργατικό κράτος “οι λαϊκοί/εργατικοί θεσμοί (να) έχουν την εξουσία”. Όμως “το κράτος ΔΕΝ ταυτίζεται με τους εργατολαϊκούς θεσμούς εξουσίας”, συνεπώς το κράτος ΔΕΝ είναι η εξουσία. Λοιπόν άλλο κράτος, άλλο εξουσία. Ίσως εννοεί, να υπάρχουν δύο εξουσίες. Απ’ την άλλη όμως λέει, οι εργατο-λαϊκοί θεσμοί να έχουν ΤΗΝ εξουσία, δλδ υπάρχει μια εξουσία. Αυτά αντιφάσκουν μεταξύ τους κ σε κάθε περίπτωση συνιστούν μια νέα θεωρία, συγγενική ίσως του μαρξισμού, δεν είναι όμως ο μαρξισμός. Ο μαρξισμός δεν παραδέχεται δύο εξουσίες στο εργατικό κράτος.Πάντως σε επόμενο σχόλιο (02/08 1:27) λέει “οι μηχανισμοί διοίκησης είναι και μηχανισμοί εξουσίας. Δε διαχωρίζονται αυτά τα δύο”. Εδώ λοιπόν παραδέχεται μια και μόνη εξουσία και αντιφάσκει στα παραπάνω.
Το κράτος διαχρονικά, έχει τρία δομικά χαρακτηριστικά. Είναι:
Α. Σύνολο μηχανισμών διοίκησης/εποπτείας/ελέγχου ανθρώπων και πραγμάτων εντός μιας ορισμένης εδαφικής επικράτειας.
Β. Τρόπος οργάνωσης μιας κοινωνίας, δηλαδή τρόπος βάσει του οποίου και μέσω του οποίου, οι άνθρωποι διαμεσολαβούν τις υποθέσεις τους, οικονομικές, δικαιακές, κλπ.
Γ. Όργανο στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης, βάσει του οποίου αυτή η κοινωνική τάξη ελέγχει, πειθαρχεί και εκμεταλλεύεται τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις και στρώματα. Η εκάστοτε άρχουσα τάξη συνιστά πάντα μια μειοψηφία εντός της κοινωνίας, η οποία όμως δια μέσω του κράτους οργανώνει και παγιώνει τις πλειοψηφικού χαρακτήρα κοινωνικές συμμαχίες της. Είτε συναινετικά, είτε με καταστολή, είτε κυρίως και με τα δύο.
Το κράτος ως σύνολο μηχανισμών, αποτελεί το ιδανικό θερμοκήπιο παγίωσης ταξικών εκμεταλλευτικών διαιρέσεων, ή/και εμφάνισης νέων ταξικών διαιρέσεων όταν οι παλιές για Χ λόγους εκλείψουν. Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν επαγγελματικα στους κρατικούς μηχανισμούς, ομαδοποιούνται σε ομάδες που κατανοούν ότι έχουν ταξικό προνόμιο έναντι της υπόλοιπης κοινωνίας, εκτός της άρχουσας τάξης. Και είτε συμμαχούν μαζί της, είτε όταν αυτή εκλείψει, αναπαράγουν πάντα νέες ταξικές εκμεταλλευτικές διαιρέσεις.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, εργατικό κράτος δεν μπορεί να υπάρξει, συνιστά αντίφαση εν τοις όροις. Ομως ταυτόχρονα, μια μορφή κράτους, είναι εντελώς αναγκαία στην μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό προς τον κομμουνισμό.
Η ανεξαρτησία των εργατολαικων θεσμών από το “εργατικό” κράτος, αν κ όταν νικήσει ξανά μια επανάσταση, η αιρετότητα, ανακλητότητα, κυκλικοτητα όσο αυτά είναι μπορετό να γίνονται, η αμοιβή με το μέσο μισθό, και κυρίως η προσπάθεια να διαμείβουν οι άνθρωποι τις μεταξύ τους υποθέσεις με όλο κ λιγότερη κρατική διαμεσολάβηση, όλα αυτά μπορούν να αποτελούν ασφαλιστικές δικλείδες. Και βλέπουμε
Το μόνο ουσιαστικό χαρακτηριστικό του κράτους, αυτό, δηλαδή, που το προσδιορίζει ολοκληρωτικά και τελεσίδικα είναι ότι αποτελεί εποικοδόμημα της κοινωνικής βάσης, δηλαδή των κυριάρχων σχέσεων παραγωγής, και, πρακτικά, όργανο στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης.
Tα φούμαρα περί “τρόπου οργάνωσης” και το ακόμη χειρότερο αγνωστικίστικο “Σύνολο μηχανισμών διοίκησης/εποπτείας/ελέγχου” είναι παράγωγες ιδιότητες της ουσίας του.
Ο τσοπάνης ταϊζει και ποτίζει τα πρόβατα, για το γάλα και το κρέας τους.
Έχεις τελείως λάθος φίλε μου. Τελείως. Δεν έχεις ιδέα περί κράτους.
Τα δομικά χαρακτηριστικά του κράτους που περιέγραψα, συγκροτούν την ουσία του και είναι γέννημα θρέμμα των ίδιων των κοινωνιών, της ταξικής τους διάρθρωσης και των ανταγωνιστικών σχέσεων που επικρατούν ανάμεσα στις εθνότητες σήμερα, στα γένη κατά την μετάβαση από το στάδιο του τροφοσυλλέκτη στο στάδιο της γεωργικής επανάστασης. Τότε, που για πρώτη φορά υπήρξε πλεόνασμα το οποίο μπορούσε να πουληθεί. Και ακριβώς τότε είναι που σταδιακά αναδύεται η πρώτη ταξική διάρθρωση της κοινωνίας. Και τότε είναι που ο ανταγωνισμός των διαφόρων γενών/φυλών μεταξύ τους και ο εσωτερικός ανταγωνισμός μεταξύ των τάξεων της Χ κοινωνίας, αρχίζει και λαμβάνει κρατική μορφή.
Όπου κρατική μορφή εννοούμε το σύνολο των μηχανισμών που μαζί με την τότε άρχουσα τάξη, αναλαμβάνουν επαγγελματικά πια, την διοίκηση κει τον έλεγχο στο εσωτερικό της τότε κοινωνίας όπως και την στρατιωτική άμυνα/επίθεση στο εξωτερικό μιας κοινωνικής συγκρότησης στον ανταγωνισμό της με την άλλη κοινωνική συγκρότηση.
Η θεωρητική σου κατάρτιση φίλε μου, είναι πολύ ελλειπής, ατελής και στείρα.
Επίσης φίλε μου, οι σχέσεις παραγωγής δεν συγκροτούν το εποικοδομημα, αλλά την ΒΑΣΗ μιας κοινωνικής συγκρότησης….
Το εποικοδομημα μιας κοινωνικής συγκρότησης, αποτελείται από τις ιδέες που διαμορφώνουν και διαμορφώνονται αλληλεπιδρώντας με τους τρόπους παραγωγής δηλαδή της βάση μιας κοινωνίας.
Δραττομαι εδώ της ευκαιρίας, να τονίσω το πόσο ζημιά έκανε η ανόητη και αγράμματη κατανόηση του μαρξισμού η οποία μάλιστα προωθήθηκε και από τα κομμουνιστικά κόμματα Ανατολής και Δύσης, η οποία κατανόησε την σχέση βάσης και εποικοδομηματις, δηλαδή τρόπου παραγωγής και ιδεών, μονοσήμαντα. Ότι και καλά, ο τρόπος παραγωγής μιας κοινωνίας, καθορίζει και το εποικοδομημα, δηλαδή τις ιδέες αυτής της κοινωνίας! Βλαμμενη θέση, διότι είναι μονοσήμαντη! Διότι, αρνείται να παραδεχθεί ότι έναν τρόπο παραγωγής τον διατηρεί στην ζωή εκτός της ζωτικότητας του, ΚΑΙ το αν παραμένουν ηγεμονικές οι ιδέες και οι αντιλήψεις που τον στηρίζουν! Και ανάποδα, ένας τρόπος παραγωγής μπαίνει σε κρίση, όταν χάσει την ζωτικότητα του και ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ, νέες ιδέες αρχίζουν κ αναδύονται ιστορικά που οδηγούν σε έναν νέο τρόπο παραγωγής!
Έτσι έγινε με την μετάβαση από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, έτσι έγινε κ στον 20ο αιώνα που οι καταπιεσμένοι αξίωσαν πολλά παραπάνω από μια καλύτερη χαμοζωη. Και ακριβώς η ήττα του υπαρκτού σοσιαλισμού, αφορά τόσο την υλική βάση, οσο και το ότι οι παμπάλαιες ιδέες της βαρβαρότητας, του εθνικισμού, του ατομισμού, του διαχωρισμού των ανθρώπων σε ικανούς να κυβερνούν και αδιαφορου
Φουμαρα γράφεις εσύ φίλε μου. Καταρχάς, από πότε το κράτος είναι …..κομμάτι του….εποικοδομηματος; Λε τρελ….
Εφόσον ανώνυμε εσύ νομίζεις ότι η ουσία του κράτους είναι να αποτελει….. νομικό κ πολιτικό εποικοδομημα, πώς είναι παράγωγες της ουσίας του κράτους, ιδιότητες όπως είναι αυτή του έλεγχου/διοίκησης/εποπτείας ανθρώπων κ πραγμάτων και αυτή του τρόπου κοινωνικής οργάνωσης;
Αυτές κ αν είναι ουσια!!!
Τέσσερα σχόλια, συν το 9 παρακάτω “συγκροτούν” πανοραμικά το χάος, που ενδημεί στα μικροαστικά/αναρχικά η αναρχίζοντα κεφαλάκια!
Κατανοείστε την έννοια του εποικοδομήματος, του οποίου ένα μέρος, και πολύ βασικό, είναι το κράτος της κυρίαρχης τάξης. Δεν είναι όλα τουρλού, και δεν χρειάζονται και νεολογισμοί. “Συγκροτούν την συγκρότηση του συγκροτημένου συγκροτήματος” και ..αέρα πατέρα! Οποιος έχει ξεκάθαρη γνώση μιλάει με απλά λόγια.
Περαιτέρω σχόλια περιττεύουν. Είμαστε όλοι μας σαφέστατοι!
@11/08/2022 at 23:56, όχι ματάκια μου, το πρώτο πλεόνασμα δεν μπορούσε να πουληθεί!. Είτε χρησιμοποιείς επιπόλαια τους όρους, είτε δεν έχεις καταλάβει καλά.
Το πρώτο πλεόνασμα μπορούσε μόνο να κλαπεί, να ληστευθεί η να ανταλλαχτεί!
Η πρώτη κοινωνική οικονομία ήταν ανταλλακτική και οι πρώτες σχέσεις παραγωγής ήταν ανταλλακτικές! Δεν περάσαμε κατευθείαν στην εμπορευματική οικονομία, πώληση-αγορά, αυτό έγινε πολύ αργότερα, γιατί δεν υπήρχαν οι αναγκαίες προϋποθέσεις = δυνάμεις παραγωγής. Χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια για να εμφανιστεί το χρηματικό εμπόριο, και πολύ αργότερα το μεταλλικό χρήμα, που το απογείωσε. Αλλά για να εμφανιστεί το μεταλλικό χρήμα (λένε κάπου στην Λυδία, την δεύτερη χιλιετηρίδα π. Χ.) έπρεπε πρώτα να υπάρξει κατεργασία μετάλλων: εξόρυξη-εμπλουτισμός-καθάρισμα-χύτευση-έλαση.
Κατανοείστε κάποτε την διαλεκτική δυνάμεων παραγωγής και σχέσεων παραγωγής. Και την πιο ζόρικη συνέχειά τους, την διαλεκτική σχέσεων παραγωγής και αντιστοίχου (=καταλλήλου) εποικοδομήματος, όπου το πρωτεύον και καθοριστικό στην δεύτερη περίπτωση, οι σχέσεις, η κοινωνκή βάση, καθυστερεί πολύ σε σχέση με τις ήδη υπαρκτές/προσιτές νέες δυνάμεις παραγωγής, γιατί το φρενάρει το δευτερεύον, το αναχρονιστικό και άρα αντιδραστικό εποικοδόμημα, όσο οι κοινωνίες είναι ταξικές! Αυτό δεν παύει να το κάνει καθοριστικό: Αργά η γρήγορα το πρωτεύον θα επιβληθεί κι εδώ.
Τώρα να σου μιλήσω για την δευτερογενή επίδραση του κατεστημένου/αντιδραστικού εποικοδομήματος και στην ίδια την ανάπτυξη των δυνάμεων παραγωγής, που είτε τις φρενάρει κι αυτές, είτε και τις αλλοιώνει σε σχέση με τις ανάγκες του προοδευτικού τμήματος της κοινωνίας, δηλαδή της κοινωνίας, που θέλει να τραβήξει μπροστά και να εξελιχτεί, και πως αυτό δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής (=την “Πραγματική Αλλαγή” και όχι του …”Αντρέα”, χα, χα!), και κάνει την συνήθως αναπόφευκτη Επανάσταση ακόμη πιο δύσκολη και πιθανότατα πιο βίαιη….
….φοβάμαι, πως θα σε μπλέξω με “ανώτερα μαθηματικά”….
Τόση φλυαρία για να πεις τι; Ότι η πρώτη μορφή εμπορίου είχε ανταλλακτικό χαρακτήρα; Το ξέρουμε μωρέ .. Το νόμισμα θα έρθει αργότερα κ αυτό το ξέρουμε.
Όσον αφορά δε την σχέση βάσης και εποικοδομηματος, αυτή ήταν, είναι και θα είναι σχέση αλληλεπίδρασης και όχι μονοσήμαντα “η βάση δλδ ο τρόπος παραγωγής καθορίζει το εποικοδομημα, δλδ τις ιδέες”. Αυτό είναι βλαμμένο ως αντίληψη. Και αυτή την ηλίθια αντίληψη, την πασαραν τα κομμουνιστικά κόμματα, δεκαετίες στην εργατική τάξη.
Όσο ο τρόπος παραγωγής μιας κοινωνίας καθορίζει και το εποικοδομημα, άλλο τόσο το εποικοδομημα δλδ οι ιδέες, καθορίζουν την βάση. Ένας τρόπος παραγωγής διατηρείται, όσο έχει ζωτικότητα κ ταυτοχρονα, όσο οι ιδέες που τον στηρίζουν, διατηρούν την ηγεμονία μέσα στη κοινωνία.
Ένας τρόπος παραγωγής μπαίνει σε κρίση, όταν χάσει την ζωτικότητα και ταυτόχρονα οι ιδέες που τον νομιμοποιούν χάσουν την ηγεμονία προς όφελος νέων ιδεών που φέρνουν ιστορικά στο προσκήνιο έναν νέο τρόπο παραγωγής.
Οπως επίσης, ένας τρόπος παραγωγής μπορεί να αποτύχει, όταν οι ιδέες που στηρίζουν τον προηγούμενο τρόπο παραγωγής, αποδειχθούν εξαιρετικά ανθεκτικές σε βάρος των νέων ιδεών. Αυτό συνέβη πχ με τον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής, του οποίου η πρωτόλεια/ατελέστατη μορφή/πείραμα έτσι όπως την γνωρίσαμε στον υπαρκτό, ηττήθηκε από τον καπιταλισμό, ΑΛΛΑ και τις ιδέες του. Ο ατομισμός, ο οικονομισμός, ο παραγωγισμός, η εξουσιολαγνεία, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, όλες αυτές οι ιδέες που στηρίζουν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, άντεξαν και αντεπιτέθηκαν. Και μέχρι σήμερα, νίκησαν την συνεργατικότητα, την αλληλεγγύη, την συλλογικότητα, με καταστροφικά αποτελέσματα για τον άνθρωπο και το μέλλον του πλανήτη.
Εάν αντεπιτεθεί ξανά μια πιο έμπειρη απόπειρα υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ανάδυσης ενός κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, αυτό θα αφορά επίσης κομβικά, και τις ΙΔΕΕΣ.
Για να μην ξεχάσουμε και την αλφάβητο: Ο …”τρόπος παραγωγής”(!) υποθέτω είναι αυτό,που μάθαμε στα εισαγωγικά μαθήματα Διαλεκτικού Υλισμού, σαν σχέσεις παραγωγής. Oι σχέσεις παραγωγής καθορίζονται ιστορικά από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και αντιστοιχούν σε αυτές. Αυτό λέγεται “Νόμος της αναγκαίας αντιστοιχίας των σχέσεων παραγωγής με τις παραγωγικές δυνάμεις“.
Αυτοί είναι γενικοί νόμοι της εξέλιξης των ανθρωπίνων κοινωνιών και πρέπει να κατανοούνται στην γενικότητά τους βέβαια και όχι μηχανιστικά, σαν αμφιμονοσήμαντες μαθηματικές αντιστοιχίες εκτός τόπου και χρόνου, όπως υποστήριζαν οι υλιστές της μηχανιστικής αιτιοκρατίας. Η ξεχωριστή κατά περίπτωση ποικιλομορφία της εμφάνισης των γενικών νόμων στον πραγματικό κόσμο είναι αυτονόητη, αλλά στο σύνολό τους υποτάσσονται στους γενικούς νόμους, που εκφράζουν τις γενικές τάσεις εξέλιξης των κοινωνιών. Αλλιώς αποχαιρετάμε την αιτιοκρατία και μπαίνουμε στα τενάγη του ιδεαλισμού η του αγνωστικισμού.
Οταν οι δυνάμεις παραγωγής αναπτυχθούν κάποια στιγμή δεν χωράνε πια στον κορσέ των σχέσεων παραγωγής και πρέπει οι τελευταίες να αλλάξουν για να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα.
Στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες αυτό είναι δυνατό μόνο μέσα από ισχυρό κλυδωνισμό, που λέγεται Επανάσταση. Αν δεν μπορεί προσώρας να γίνει Επανάσταση, τότε βεβαίως υφίσταται η αναντιστοιχία, που μπερδεύει τα μικροαστικά αναρχικά και αναρχίζοντα κεφαλάκια.
Το Εποικοδόμημα, άρα και το κράτος, βεβαίως βρίσκεται, ανά συγκεκριμένη περίπτωση, σε διαλεκτική και όχι αυστηρά μαθηματική αντιστοιχία με την κοινωνική του βάση. Αλλά η κοινωνική εξέλιξη δεν είναι ιδεαλιστικός χυλός, όπου όλα είναι ισοδυνάμως δυνατά. Υπάρχει πάντα πρωτεύον και δευτερεύον. Μακροχρόνια και σε τελευταία ανάλυση η κοινωνική βάση είναι το κινούν και το εποικοδόμημα το κινούμενο.
Για τους ίδιους λόγους, που τελικά το είναι προσδιορίζει το ειδέναι, παρόλο, που πολλές φορές και σε συγκεκριμένες περιπτώσει το ειδέναι διαμορφώνει βραχυχρόνια το είναι.
Στο όνομα της πάλης κατά του ….μικροαστισμου, τα έχεις μπλεξει επιπολαιε θεωρητικέ μου!
Το κράτος δεν είναι τμήμα του….εποικοδομηματος! Είναι πρωτίστως τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών, όργανο στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης μέσω του οποίου αυτή οργανώνει κ παγιώνει την εξουσία της μέσα στην κοινωνία, όπως και σύνολο μηχανισμών εξουσίας πάνω σε έδαφος, ανθρώπους κ πράγματα.
Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά που έχει δομικά το κράτος, το καθιστούν κάτι πολύ περισσότερο από το να λες “στοιχείο του….εποικοδομηματος”!
Αυτός που τα έχει κάνει σαλάτα κ γράφει ρηχοτητες μάλλον είσαι εσύ φίλε ανώνυμε!
Ωστε ….”Το κράτος δεν είναι τμήμα του….εποικοδομήματος!”
Ε, πέστε το ρε χριστιανοί, κι αφήστε τις τις …”συγκροτήσεις” κλπ.
Οπότε σκίζουμε, Μαρξ-Εγκελς-Λένιν και ό,τι σχετικό ξέρουμε και πάμε όλοι να γραφτούμε στον ….Μπακούνιν η ξέρωγώ στον Μπερνστάϊν!
Πήγα κι εγώ ο παλαβός να βάλω στη θέση της την …υπερτάτη ουσία(!), το Κράτος πέρα και πάνω από κάθε τι, που αποτελεί την ομολογία πίστεως του μικροαστού αναρχικού. Καλά να πάθω….
Η Παναγιά μαζί σας!
Ανώνυμε φλυαρεί και θεωρητικώς αδαή, άσε τον Μπακούνιν, τον Μαρξ κ τον Λένιν στην άκρη. Έτσι που τους χρησιμοποιείς, καλύτερα να μην τους ήξερες καν….
Το κράτος έχει τρία δομικά χαρακτηριστικά. Είναι τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών, δηλαδή τρόπος που οι άνθρωποι διαμεσολαβούν τις υποθέσεις τους, είναι σύνολο μηχανισμών διοίκησης, ελέγχου, εποπτείας ανθρώπων κ πραγμάτων εντός μιας εδαφικής επικράτειας, είναι όργανο κυριαρχίας στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης.
Τώρα, εάν αυτά είναι εποικοδομημα ή βάση, δεν με ενδιαφέρει να το απαντήσω, είναι δίπολο αποπροσανατολιστικο. Είναι και εποικοδομημα, και βάση. Οκ,
βυζαντινολόγε στείρας αντίληψης και πρακτικής;
Φλυαρία για να πεις τι ανώνυμε; Ότι η ανταλλαγή αποτέλεσε την πρώτη μορφή εμπορίου!
Ο τροπος παραγωγης ειναι μαρξικη εκφραση, δεν ειναι ξερογω. ΟΚ;
Το κρατος ειναι το κατεξοχιν εποικοδομημα.Το σημερινο αυταρχικο κρατος αντιστοιχει στην σημερινή βαθμιδα ανάπτυξης του κ.τ.π….ιμπεριαλισμος. Οπως το μελισσι παραγει την κερηθρα, ετσι ο τροπος παραγωγης καθε φορα παραγει το κρατος του σε αντιστοιχια, ειναι απλο.Ολα απο τον Μαρξ, οχι απο το εγχειρίδιο της ακαδημίας επιστημων.
Από πού κ ως που το κράτος είναι μόνο εποικοδομημα κ μάλιστα “κατεξοχήν”; Και από πού και ως που λέει μόνο αυτό ο μαρξισμός; Ο μαρξισμός λέει και αυτό που το έγραψε νωρίς νωρίς ο Μαρξ, έγραψε κ αυτά που λέει ο Ένγκελς και που δεν εννοούν προφανώς ότι το κράτος είναι μόνο εποικοδομημα!
Τι στειρότητα θεωρητική είναι αυτή γμτ; Έχουμε 70 χρόνια εμπειρίας του λεγόμενου υπαρκτού και ακόμα κάποιοι σύντροφοι κομμουνιστές επιμένουν στο διαψευσμένο συμπέρασμα ότι το κράτος είναι μόνο εποικοδομημα; Φτώχεια…
Παραγωγικες δυναμεις ειναι βασικα και κυρια οι άνθρωποι. Κυριαρχια των παραγωγικων δυναμεων στις σχεσεις παραγωγης ειναι και η κυριαρχια του ανθρώπου στο κρατος. Ποιο ειναι το περιεργο; Η ταξη που θελει να κυριαρχησει θα το κανει αναμορφωνοντας ολη την κοινωνια και το κρατος. Συνεπως το εποικοδομημα δεν ειναι λιγοτερο σημαντικο. Δεν γνωριζω φιλοσοφια αλλα νομιζω οτι το εποικοδομημα και η δομη εχουν σχεση υποκειμενου-αντικειμενου. Χωρις την μορφη (τις σχεσεις) δεν μπορει να μας φανερωθει το οντως-ον (οι παραγωγικες δυναμεις).
Αυτο που προσπαθειτε να πειτε η διαφωνια για το που-ειναι-τι εχει να κανει με κατι αλλο. Με το πως δοιεικειται το κρατος σε μια μεταβατική κοινωνια. Αρκει η απλη ιδιοκτησια των μεσων παραγωγης απο τον λαο οπως πιστευε ο Ενγκελς, η χρειαζεται κατι περισσότερο; Μια κοινωνια στην οποια ιδιοκτητης των μεσων παραγωγής ειναι ο λαος (νομικα) μπορει ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΑ να ονομαστει σοσιαλιστική; Τι είναι πιο σημαντικη; η νομικη μορφη της ιδιοκτησίας ή η λειτουργια των λαικων θεσμων εξουσιας ;
Την εποχη του Μαρξ, οι επαναστάτες να πιστευαν οτι το κινημα ανατρέπει με μια κινηση την κρατικη μηχανη και εγκαθιδρυει νεες κοινωνικες σχεσεις. Ξεμπερδευαν ετσι τελεσίδικα με το προβλημα.Μεγαλη αυταπατη που σημερα ευτυχως δεν υπαρχει σε εμας. Ο Μαρξ να χρειάζεται σε βαθος αναγνωση. Στην μαρξιστική φιλοσοφία δεν ειναι λιγοτερο σημαντικη η συνειδητη αλλαγη καθε ειδους θεσμων, νομων, ηθων, εξουσιας διαπαιδαγώγησης. Μπορει η κοινωνια μηχανιστικα να αλλαξει αλλαζωντας μονο την ιδιοκτησια των μεσων παραγωγης; Οχι και αυτο ειναι λυμένο απο την εμπειρια και δεν διαφωνει καθολου με τα γραπτα του Μαρξ. Η συνειδητη ανθρωπινη παρεμβαση αλλαζει τον τροπο παραγωγης. Χωρις αλλαγη στην ηθικη, τους νομους, δεν μπορεί να αλλαξει τιποτα. Και το αντίστροφο. Χωρις την αλλαγη των σχεσεων παραγωγης δεν αλλαζει η ηθικη και οι νομοι. Διοτι για να αλλαξει κατι πρεπει να αλλαξουν ολα…
Λάθη στον Μαρξ, λάθη στον Ενγκελς, και καλά κρασιά!
Παραγωγικές δυνάμεις είναι ο άνθρωπος (η εργατική του δύναμη) και τα μέσα παραγωγής στην αδιάσπαστη ενότητά τους. Ενας πανέξυπνος και ικανότατος άνθρωπος, χωρίς τα μέσα παραγωγής,που ταιριάζουν στις ικανότητές του, τι θα ήταν; Τίποτε ιδιαίτερο, απλά ένας άνθρωπος, όπως όλοι τριγύρω του, αλλά λίγο …”περίεργος”. Τι θα ήταν ένας Αϊνστάϊν η ένας Τζαίημς Βαττ στην λιθίνη εποχή; Πιθανόν ένας περίεργος τύπος, που θάλεγε ίσως διάφορα ακατανόητα, αλλά αν ήθελε να ζήσει θάπρεπε κι αυτός να κοπανάει το σιτάρι μέσα στον πέτρινο μύλο με τα χέρια. Και οι υπόλοιποι πιθανόν να του έκαναν και …καζούρα!
Το ιδιαίτερο στοιχείο, που ξεχωρίζει την ε/δ ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις είναι ότι αποτελεί το ενεργητικό στοιχείο, που θέτει σε κίνηση όλα τα μέσα παραγωγής, που αλλιώς παραμένουν νεκρά. Αλλά, από την άλλη, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά. Και, το κυριότερο, δεν μπορούν όλα αυτά τα μέσα παραγωγής να δημιουργηθούν εν μιά νυκτί και με ένα μαγικό ραβδί στα χέρια μιας ικανότατης ε/δ.
Τα μέσα παραγωγής είναι όλα αυτά, που πλαισιώνουν την ε/δ: Αντικείμενα εργασίας (γή, αδιαμόρφωτα υλικά και “πρώτες ύλες”), και μέσα εργασίας (γη, εργαλεία και υποδομές). Η ποικιλία των “πρώτων υλών” και κύρια τα εργαλεία και οι υποδομές υλοποιούν και αυτό, που λέμε “τεχνικό καταμερισμό εργασίας” καθώς υπαγορεύεται από το είδος της τεχνικής ανάπτυξης, όπως διαμορφώνεται ιστορικά.
Ο κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας, από την άλλη, όπως διαμορφώνεται από τις επικρατούσες σχέσεις παραγωγής, δευτερογενώς επιδρά και διαμορφώνει την παραγωγή γενικά, τα υποτάσσει όλα στις δικές του αναγκαιότητες, άρα και τον τεχνικό καταμερισμό, ακόμη και την ίδια την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Αυτή η δευτερογενής επίδραση των σχέσεων παραγωγής στην τεχνική ανάπτυξη, γίνεται ιδιαίτερα εμφανής στην φάση της σήψης ενός κοινωνικού συστήματος σχέσεων παραγωγής, όταν η αντικατάστασή του καθυστερεί, κι αυτό εντείνει περισσότερο τα κρισιακά χαρακτηριστικά του. Σε αυτή τη φάση, όχι μόνο απλά τροχοπεδεί την τεχνική ανάπτυξη, αλλά επιπλέον την εκτρέπει και σε δρόμους αδιέξοδους, προκαλώντας καταστροφή εργασίας. Σήμερα αυτά γίνονται ιδιαίτερα εμφανή, ωθώντας κάποιους διανοητές/ερευνητές να μιλούν για “καταστροφικό καπιταλισμό”. Σχετικούς υπαινιγμούς είχαν κάνει και οι Μαρξ-Ενγκελς, αλλά τέτοια φαινόμενα στην εποχή τους ήταν πολύ περιορισμένα και αδιαμόρφωτα, για να αποτελέσουν αντικείμενο ιδιαίτερης μελέτης. Αυτές τις δουλειές τις άφησαν στους επιγόνους.
Και που διαφωνείς ανώνυμε στον ορισμό του κράτους βάσει των τριών δομικων του χαρακτηριστικών; Προς τι τόσα άσχετα με το θέμα σεντόνια;
Α. Το κράτος είναι τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών, δλδ τρόπος διαμεσολάβησης των υποθέσεων των ανθρώπων και οργάνωσης της ικανοποίησης των αναγκών τους.
Β. Σύνολο μηχανισμών διοίκησης, εποπτείας, ελέγχου ανθρώπων και πραγμάτων, εντός ορισμένης εδαφικής επικράτειας.
Γ. Όργανο καταπίεσης των υποτελών τάξεων εκ μέρους μιας άρχουσας τάξης κ οργάνωσης της ηγεμονίας της.
Στα παραπάνω που διαφωνείς;
Δηλαδή το κράτος είναι αποκλειστικά στοιχείο του εποικοδομηματος; Όπως είναι οι… τέχνες σαν το θέατρο, την ζωγραφική, την μουσική κλπ; Αυτό είναι το κράτος; Έ πέστο ρε αδερφέ ότι το κράτος είναι ιδίας ποιοτητας με την παντομιμα και μια μουσική παράσταση! Τι ανοησίες είναι αυτές που γράφεις;
Σε ολόκληρο τον “τριαδικό” ορισμό σου, υπολανθάνει θεμελιώδες λάθος:
Οτι το “Κράτος” είναι μια ανιστορική, διαχρονική και αταξική κατηγορία, αμετάβλητης ουσίας, που πιθανόν (δεν το διευκρινίζεις καν…) αλλάζει κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά του η μορφές εμφάνισης.
Δεν είναι έστι.
Το δουλοκτητικό κράτος είναι πολύ διαφορετικής υφής (ουσίας) από το φεουδαλικό, κι αυτά από το κεφαλαιοκρατικό, και όλα αυτά από το σοσιαλιστικό.
Αν υπάρχει ένας υπερταξικός προσδιορισμός της έννοιας “κράτος” και όχι κάποιου συγκεκριμένου “κράτους” είναι το κατηγόρημα ότι είναι κομμάτι, το σπουδαιότερο, του εποικοδομήματος του εκάστοτε υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, των σχέσεων παραγωγής. Και τίποτε περισσότερο. Αλλά αυτό δε λέει κάτι σημαντικό για την ίδια την ουσία κάθε συγκεκριμένου κράτους. Πρέπει να δεις τις σχέσεις παραγωγής, την διάσπαση της εκάστοτε κοινωνίας σε τάξεις και τι είδους τέτοιες, για να κατανοήσεις και το εκάστοτε κράτος της.
Αν θέλεις να δώσεις, καλά και σώνει, “τριαδικό” ορισμό, θα χρειαστείς χωριστό για κάθε είδους κοινωνία.
Δες τα τρία “δομικά χαρακτηριστικά” σε κάθε περίπτωση και θα καταλάβεις, που σκοντάφτουν και πως διαφοροποιούνται ουσιαστικά καθένα κάθε φορά.
Αν βρώ καιρό θα σου πω τη γνώμη μου για κάθε ένα από τα τρία και για κάθε περίπτωση. Είναι πολύ δουλειά και …ανόητη, όσο και ο υπολανθάνων “δομισμός” από πίσω της.
Όταν η θεωρία προσλαμβάνεται με θεολογικό ή/και στείρο ακαδημαϊκό τρόπο, τότε γίνεται απλά, φλυαρία και έκθεση ιδεών, ανίκανη να εξηγήσει κάτι, να εξηγήσει ο,τιδήποτε!
Σου γράφει ο ανώνυμος α, “ο τρόπος παραγωγής καθορίζει και την μορφή του κράτους”, και δεν καταλαβαίνει τι γράφει, αφήστε δε, που αυτό που γράφει είναι και λάθος, διότι αυτή η γενικούρα παραβλέπει το γεγονός ότι εντός της διάρκειας ζωής ενός τρόπου παραγωγής, παρατηρούμε πολλές μορφές κράτους!
Παραδείγματα άφθονα: Εντός του δουλοκτητικού τρόπου παραγωγής έχουμε την δουλοκτητική δημοκρατική αρχαία Αθήνα και την μορφή του κράτους της, έχουμε την ολιγαρχική δουλοκτητική αρχαία Σπάρτη και το κράτος της, έχουμε δηλ την “πόλη/κράτος” με τις ποικιλίες κράτους της, έχουμε την αυτοκρατορία δυτικού τύπου όπως ήταν η ρωμαϊκή με το κράτος της, την αυτοκρατορία ανατολικού τύπου όπως ήταν η αρχαία περσική αυτοκρατορία κλπ, κλπ.
Αλλά όχι! Πετάει ο ανώνυμος την γενικούρα του και νομίζει ο έρμος ότι έγραψε και κάτι!!
Αντίστοιχα, στην εποχή της φεουδαρχίας έχουμε αυτοκρατορίες με τον δικό τους τύπο κράτους όπως η βυζαντινή, αργότερα η οθωμανική, έχουμε στην δυτική Ευρώπη το κράτος να οργανώνεται στο πλαίσιο των ανεξάρτητων μεταξύ τους φεουδων σε χαλαρή υποτακτική σχέση με έναν κεντρικό βασιλιά, κλπ κλπ. Αλλά, πάλι όχι για τον ανώνυμο μας! “Ο τρόπος παραγωγής καθορίζει και την μορφή του κράτους”!. Έτσι μονοσήμαντα, απόλυτα και ναχαμε να λέγαμε!
Ομοίως και στον καπιταλισμό, έχουμε το φασιστικό/ναζιστικό κράτος, το κοινοβουλευτικού τύπου κράτος, κλπ.
Αλλάζει η ουσία του κράτους παρέα με την μορφή που λαμβάνει; Όχι! Η ουσία του παραμένει η ίδια και την έχω περιγράψει στα τρία δομικά χαρακτηριστικά που ορίζουν διαχρονικά την έννοια του κράτους. Ταυτόχρονα έχει σημασία η μορφή που παίρνει κάθε ιστορική περίοδο; Και βέβαια έχει, αλλά χωρίς να σποκυτοποιειται.
Άιντε ανώνυμε, γράψε πάλι ότι το κράτος είναι στοιχείο του εποικοδομηματος και καθορίζεται από τον τρόπο παραγωγής, έτσι γενικά, έτσι αόριστα, έτσι αβάδιστα….
Στον Μαρξ συναντουμε την ιστορικοτητα σε ολα τα φαινομενα. Ουτε ο άνθρωπος ουτε οι ιδεες ουτε κανενα στοιχειο του εποικοδομηματος ουτε οι ταξεις ουτε το κρατος δεν ειναι αιωνιες, δεν ειναι διαχρονικες.Αντιθετα ο Μαρξ σαν γνωστης του Ηρακλειτου (ισως και μελετητης) ειχε κλεψει απο αυτον την εννοια της αεναου κινησης, στοιχειο επαναστατικο για την φιλοσοφικη εξελιξη. Αμα δεν δεχομαστε ουτε τα βασικα ας μην συζηταμε ασκοπα.
Φίλε ανώνυμε, όλο υπεκφευγεις! Γράφεις ότι είναι άλλο το κράτος στην αρχαία δουλοκτησια, άλλο στην φεουδαρχία, στον καπιταλισμό, στον σοσιαλισμό. Και φυσικά δεν κάνεις το σημαντικότερο, λόγω τεμπελιάς, μπορεί και ανοησιας: δεν μας λες σε τι διαφέρουν το κράτος της δουλοκτησιας πχ, από το φεουδαρχικό, από το καπιταλιστικό κλπ. Να σου πω εγώ λοιπόν:
Α. Τα τρία δομικά χαρακτηριστικά του κράτους που έδωσα, είναι διαχρονικά. Αλλιώς δεν είναι κράτος αυτό το σύνολο μηχανισμών που το ονομάζουμε κράτος.
Β. Δευτερεύοντα αλλά ουσιαστικά χαρακτηριστικά διαφέρουν από εποχή σε εποχή εντός ενός Χ τρόπου παραγωγής, όπως διαφέρουν και από τρόπο παραγωγής σε τρόπο παραγωγής. Σε ποια πεδία διαφέρουν;
– στο πεδίο “οργάνωση, παγίωση και περιφρούρηση της εξουσίας της άρχουσας τάξης”. Άμεση και βάναυση καταστολή; Έμμεση και πιο ραφιναρισμένη; Απαίτηση και συναίνεσης των υποτελών τάξεων ή μόνο καταστολή;Αναλόγως την απειλή που αντιμετωπίζει η άρχουσα τάξη, την αντίσταση κ την αποτελεσματικότητα αυτής εκ μέρους των υποτελών τάξεων, κλπ.
– στο πεδίο του δικαίου: Εδώ κυρίαρχο ρόλο παίζει ο τρόπος παραγωγής: Η αρχαία δουλοκτησια λχ, θεμελιώνονταν πάνω σε συγκεκριμένο δίκαιο. Παρομοίως η φεουδαρχία, ο καπιταλισμός.
– στο πεδίο οργάνωσης των υποθέσεων των υπηκόων του εκάστοτε κράτους. Είδος κρατικής γραφειοκρατίας, ένταξη λιγότερων ή περισσότερων ανθρωπίνων αναγκών στις αρμοδιότητες του εκάστοτε κράτους, κλπ. Λόγου χάρη, ύδρευση ή απουσία αυτής, αποχέτευση ή απουσία αυτής, πρόνοια, στην σημερινή εποχή δημόσια περίθαλψη ή όχι, δημόσια εκπαίδευση ή όχι, κλπ.
Να λοιπόν ανώνυμε μου, που αφενός δεν ισχύει η εξίσωση που γράφεις 1τρόπος παραγωγής στον οποίον αντιστοιχεί μία μορφή κράτους, αφετέρου δεν ισχύει ούτε αυτό που γράφεις ότι και καλά “το κράτος δεν έχει δομικά, διαχρονικά ίδια χαρακτηριστικά”. Αμ έχει και παραέχει, ενώ ταυτόχρονα η μορφή του αλλάζει ανά εποχες και τρόπους παραγωγής.
Για αυτό και το λεγόμενο σοσιαλιστικό κράτος, είναι κ αυτό κράτος με τα όλα τουβκσι για αυτό πάντα θα έχει την δυνατότητα και την ικανότητα να συμβάλλει στην ανάδυση κ παγίωση νέων ταξικών εκμεταλλευτικών διαιρέσεων. Επειδή όμως μια μορφή κράτους είναι εντελώς αναπόφευκτη κ αναγκαία, σημάδια έχει πως θα οργανώνουν η εργατική τάξη κ ο λαός τις υποθέσεις τους και εκτός κρατικών μηχανισμών με την τάση αυτή να αναπτύσσεται.
Και ποιος σου είπε ανώνυμε ότι την ιστορικότητα την κατανοούσε ο Μαρξ όπως την κατανοείς ΕΣΥ; Ιστορικότητα ΔΕΝ σημαίνει ότι σε κάθε ιστορική περίοδο αλλάζει άρδην το κράτος ετσι;
Το εποικοδόμημα δεν “καθορίζει” τη βάση, επιδρά στη βάση και την αλλάζει. Αυτό λέει ο διαλεκτικός κ ο ιστορικός υλισμός.
Ο μαρξισμός βασίζεται στο διαλεκτικό υλισμό. Με τη λέξη ύλη, θεωρούμε την πραγματικότητα του κόσμου, όπως την αντιλαμβάνεται η ανθρώπινη συνείδηση. Η πραγματικότητα θεωρείται πρωτογενής ή πρωταρχική, ενώ η ανθρώπινη συνείδηση δευτερογενής. Που θα πη, ότι το Είναι ορίζει (διαμορφώνει) τη συνείδηση. Όμως η συνείδηση επιδρά στο είναι κ το αλλάζει. Κατά το μηχανιστικό υλισμό αντίθετα, όλα καθορίζονται από απαράβατους κοσμικούς νόμους. Επομένως οι απόψεις που θεωρούν τη σχέση πραγματικότητας – συνείδησης μονοσήμαντη, υπάγονται στο μηχανιστικό κ όχι στο διαλεκτικό υλισμό.
Η ύλη υπάρχει, ανεξάρτητα από την ανθρώπινη συνείδηση (δεν υπήρχε πάντοτε ανθρώπινη συνείδηση, ενώ ύλη υπήρχε εξαπανέκαθεν), και ιδίως υπάρχει ανεξάρτητα και από τους τρόπους αντίληψης η κατανόησής της από την ανθρώπινη συνείδηση.
«Η ύλη είναι φιλοσοφική κατηγορία που δηλώνει την αντικειμενική πραγματικότητα που δίδεται στον άνθρωπο μέσω των αισθημάτων του και που αντιγράφεται, φωτογραφείται, απεικονίζεται από τα αισθήματά μας και υπάρχει ανεξάρτητα από αυτά.»
Σωστός!
Λογικά μπορούμε να δεχτούμε, ότι η ύλη υπάρχει ανεξάρτητα από την ανθρώπινη συνείδηση -αν κ κάποιες φιλοσοφικές θεωρίες το αμφισβητούν- μόνο που για τον άνθρωπο δεν υπάρχει τίποτα, πέραν απ’ αυτά που αντιλαμβάνεται με τις δυνατότητες που του παρέχει η συνείδησή του, γι’ αυτό ασφαλώς διατυπώνεται έτσι. Ελπίζω να καταλαβαίνης τι εννοώ, ο άνθρωπος είναι η συνείδησή του κ πέραν απ’ αυτή το μηδέν ή ούτε καν το μηδέν.
Μαρκέλλα, αν ο άνθρωπος αποθάνη, να σου πω που πάει η συνειδησή του…
Ο άνθρωπος είναι ύλη δια μέσω και πάνω στην οποία δομείται η νόηση. Οχι το πνεύμα, η νόηση. Αρα ο άνθρωπος είναι ύλη και νόηση. Χωρίς την ύλη δεν υφίσταται η νόηση, και χωρίς τη νόηση και μόνο με την ύλη (πχ βαριές εγκεφαλικές βλάβες όπως διάφορα σύνδρομα κλπ) ο άνθρωπος γίνεται ανήμπορος.
…”κάποιες φιλοσοφικές θεωρίες το αμφισβητούν…”!
Εξοχα!
Για πές μας λοιπόν συγκεκριμένα ποιές είναι αυτές και τι στάση έχεις εσύ απέναντί τους. “Which side are you on” baby!
Ακου,λέει …”μπορούμε να δεχτούμε”!
Δηλαδή, …”μπορούμε και να μη δεχτούμε”;!
Ολα “επιλογές” είναι;
Ακου, λέει …”για τον άνθρωπο δεν υπάρχει τίποτα(!), πέρα από αυτά που αντιλαμβάνεται…”!!
Ο άνθρωπος ξεκίνησε, σαν κάποιο αμινοξύ, να μην αντιλαμβάνεται τίποτε, και έχει φτάσει σήμερα, σαν ανώτερη μορφή Ζωής, σαν πρωτεύον, να έχει, εκτός από εξελιγμένη αντίληψη, που υποβοηθείται και από πολλά εργαλεία, να διαθέτει και Γνώση, που αυτή κι αν υποβοηθείται από “εργαλεία”, βιβλιοθήκες από παληά, σύγχρονες γνωστικές μηχανές σήμερα, μέχρι και “τεχνητή νοημοσύνη”.
Αυτή ακριβώς η Γνώση του λέει ότι πέρα από αυτά, που έχει αντιληφθεί και μάθει μέχρι σήμερα, υπάρχουν κι άλλα, που θα μαθαίνει στο μέλλον.
Ακου, λέει …”ο άνθρωπος είναι η συνείδησή του κ πέραν από αυτή το μηδέν η ούτε κάν το μηδέν”!!!
Ο άνθρωπος είναι σώμα και συνείδηση, όλος ο υλικός κόσμος τριγύρω του, που αλληλοεπιδρά με αυτόν, είναι η συλλογική οντότητα, που λέγεται Κοινωνία και το Περιβάλλον της, που βρίσκεται σε αέναη κίνηση/εξέλιξη και σήμερα πάει και στα άστρα!
Ποιό …”μηδέν” και μπούρδες!
Στα σκουπίδια η Γνωσιοθεωρία του Διαλεκτικού υλισμού!
Μωρέ μπράβο!
Ο,τι διαβάζουμε, από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει!
Καλά είπε κάποιος, πιο πάνω: “Αμα δεν δεχομαστε ουτε τα βασικα ας μην συζηταμε ασκοπα.”
Οι φιλοσοφικές απόψεις είναι αξιώματα. Δεν αποδείχνεται ούτε η αλήθεια τους ούτε η πλάνη τους.Αλλά κι εσύ δε λες κάτι διαφορετικό από μένα. Λες, ότι η ύλη είναι αντικειμενική πραγματικότητα, που δίνεται στον άνθρωπο μέσω των αισθημάτων του. Κι εγώ είπα, μέσω της συνείδησης του. Η λέξη αισθήματα έχει διάφορες σημασίες. Σημαίνει το αίσθημα του ζεστού, του κρύου κλπ,, αλλά κ την αγάπη, το μίσος, τη ζήλια κλπ. Η λέξη συνείδηση περιλαμβάνει όλα τα ψυχικά φαινόμενα, γι’ αυτό θεωρείται δόκιμη. Κατά τα λοιπά, ο ιδεαλισμός δεν έχει ξεπεραστεί σαν φιλοσοφική αντίληψη, εξακολουθεί να ισχύη, όσο κ ο υλισμός στην επιστήμη της φιλοσοφίας, πέρα από το ποιό από τα δύο επιλέγει κανείς. Δεν μπορώ να το αναπτύξω εδώ παραπέρα, αλλά ρώτα όπου θες.
Μαρκέλλα ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ που γράφεις; Η ύλη, υπάρχει ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από την συνείδηση, αυτό λέει η αλήθεια, η πραγματικότητα και ο υλισμός! Αντιθέτως ο ιδεαλισμός σου λέει πως ο υλικός κόσμος είναι προιόν της συνείδησης. Και τα δύο ΔΕΝ είναι αξιώματα! Και μπορούν να διαψευστούν ή να επιβεβαιωθούν: Ο υλισμός επιβεβαιώθηκε, ο ιδεαλισμός διαψευστηκε!
Και φυσικά ο υλικός κόσμος μπορεί να μεταβληθεί από τις ΙΔΕΕΣ, όταν αυτές γίνουν πράξη! Εδώ μπαίνει η νόηση, η συνείδηση, η λογική! Ομως οι ιδέες δεν μπορούν να παράξουν την ύλη, ούτε μπορούν να υπάρξουν χωρίς την ύλη.
Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει κάτι παραπάνω από αναρτήσεις στο facebbok αλλά είναι φανερό ότι ελάχιστα κατέχεις για αυτά που γράφεις.
Γι’ αυτό δεν μπορείς να το αναπτύξεις παράπερα, ούτε εδώ ούτε πουθενά.
Γι’ αυτό μας λες να ρωτήσουμε όπου θέμε…
Στο 20/08 11:52 Δε θα επεκταθώ άλλο σ’ αυτό, πρώτον γιατί ξεφεύγουμε από το θέμα, που είναι ο διαλεκτικός υλισμός κ περνούμε στο θέμα φιλοσοφία γενικά. Δεύτερο, δεν έχω ούτως ή άλλως ειδικές γνώσεις φιλοσοφίας κ όσα ξέρω, είναι με δική μου αναζήτηση κ από βιβλία. Όποιος μπορεί κ θέλει να πη κάτι περισσότερο, από επιστημονική θέση, ας το κάνη.
Από τη γενική επισκόπηση των φιλοσοφικών θεωριών “Εισαγωγή στη φιλοσοφία”, του πανεπιστημιακού Χ. Θεοδωρίδη: Ο όρος “διαλεκτικός υλισμός” αναφέρεται στη φιλοσοφία, ο όρος “ιστορικός υλισμός” στην κοινωνία κ ο όρος “μπολσεβικισμός” στην πολιτική (σ.σ. οι περισσότεροι όμως αναφέρονται στον ιστορικό υλισμό αναφορικά με την κοινωνία κ με την πολιτική). Στην ερμηνεία της κοινωνίας υποστηρίζει τη γέννηση των ιδεών από τις οικονομικές ανάγκες κ τις παραγωγικές σχέσεις. Σαν εποικοδόμημα ορίζει κοινωνική οργάνωση, πολίτευμα, νόμους, δίκαιο, ηθικές αντιλήψεις.Υπάρχει διαρκής αλληλεπίδραση ανάμεσα στην υλική βάση κ το πνευματικό εποικοδόμημα. Να κάνω κ μια υποσημείωση, σχετικά με “τον τρόπο παραγωγής”. Δίπλα στις παραγωγικές σχέσεις, καθοριστική σημασία έχουν κατά τη γνώμη μου -κ όχι μόνο τη δική μου- τα μέσα παραγωγής. Η επινόηση του αλετριού οδήγησε στη μεγάλη αγροτική παραγωγή κ το δουλοκτητικό οικονομικό σύστημα, η εφεύρεση των μηχανών στη βιομηχανική, λεγόμενη, επανάσταση κ στις μέρες μας η ηλεκτρονική τεχνολογία έφερε τα πάνω κάτω σε οικονομικές κ κοινωνικές σχέσεις.
Στον άττυχο: Δεν είχα κ δεν έχω φέισμπουκ.
Σε σχέση με το σχόλιο 19/08 19:11
Το “να περάση η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής στο λαό”, απαιτείται να εφαρμοστή στην πράξη κ όχι να μένη μια φράση κενή περιεχομένου. Πώς θα περάσουν τα μέσα παραγωγής στο λαό; Να περάση η διαχείριση τους σε ένα φορέα εκλεγμένων εν λευκώ (τα περί ανάκλησης είναι πράσιν’ άλογα) αντιπροσώπων, είτε αυτός ονομάζεται κόμμα είτε όπως αλλιώς; Μα είναι αυτονόητο, ότι ο φορέας αυτός θα αποχτήση υπέρμετρη ισχύ σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η ίδια η ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής από την απαρχή της συγκρότησης κοινωνιών υπήρξε αποτέλεσμα υπέρμετρης ισχύος για διάφορους λόγους (νοημοσύνη, σωματική ρώμη κ.α.) ορισμένων ατόμων, σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ο μόνος τρόπος που βλέπω εγώ, για να έχη ο λαός την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, είναι η αυτοδιαχείριση. Η διαφοροποίηση εδώ, από το σοσιαλιστικό μοντέλο παραγωγής των πρώτων κομμουνιστών είναι, ότι δεν δεν μπορεί όλος ο λαός μαζί, να διαχειρίζεται ολόκληρη την παραγωγή, άρα σε κάθε ξεχωριστή μονάδα (συνεταιρισμό, εργοστάσιο κ.α.) παραγωγής η διαχείριση θα γίνεται ισότιμα απ’ όλους, όσους συμμετέχουν. Υπάρχει κίντυνος, να αποχτήση μια μονάδα μεγαλύτερη ισχύ σε σχέση με το σύνολο και να εξελιχτή σε εκμεταλευτική κάστα; Όσο υπάρχει ανάμεσα στα ίδια τα μέλη της μονάδας ισοτιμία στη διαχείριση, δεν υπάρχει τέτοιος κίντυνος. Αυτή είναι από τις βασικές αντιλήψεις στο μαρξισμό. Όταν μέσα σε μια ομάδα ανθρώπων οικογένεια, οικισμός, χώρα) κυριαρχούν σχέσεις εκμετάλλευσης, αυτή η τάση επεκτείνεται κ παρά έξω κ οδηγεί σε πολέμους, επεκτατισμό, αποικιοποίηση κ υποδούλωση άλλων κοινωνιών. Το πώς θα αποτραπούν κάποιοι άνθρωποι μέσα στις παραγωγικές μονάδες, να πάρουν το πάνω χέρι, είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπιστή με διάφορα μέτρα, μέσω της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας με αμεσοδημοκρατικό σύστημα. Παραγωγική διαδικασία κ πολιτική διαχείριση ελέγχουν η μία την άλλη κ πετυχαίνουν ισοκατανομή ισχύος όλων των ατόμων.
Καταρχάς, ας συμφωνήσουμε στο προφανές: Συνιστά βυζαντινολογία και ανοησία το να μελετάς το κράτος μόνο με βάση το δίπολο “βάση- εποικοδομημα” θεωρώντας μάλιστα το κράτος ως “κατεξοχήν στοιχείο του εποικοδομηματος”(sic!!!!) και να μην παραδέχεσαι ταυτόχρονα, ότι το κράτος έχει ορισμένα δομικά και διαχρονικά χαρακτηριστικά που τα κουβαλά από την στιγμή που γεννήθηκε ως τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών και εργαλείο καταπίεσης, έως την στιγμή που θα έχει μαραζώσει σε σημείο εξαφανισεως.
Όλα αυτά που περιγράφεις Μαρκέλλα ως κοινωνικά αντίβαρα απέναντι στην συγκέντρωση εξουσιών σε λίγα άτομα, είναι η προσπάθεια οργάνωσης της κοινωνίας, ΕΚΤΟΣ κρατικού τρόπου!
Και όλη η συζήτηση περί ανακλητότητα, αιρετοτητας, πληρωμής με τον μεσο εργατικό μισθό και χωρίς προνόμια, αφορά την προσπάθεια άμβλυνσης των χαρακτηριστικών που καθιστούν ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ,το ιδανικό θερμοκήπιο ανάδυσης νέων ταξικών διαιρέσεων, όταν οι παλιές για Χ λόγους, εκλείψουν! Αν δεν ήταν και το “εργατικό” κράτος μια κανονικότατη μορφή κράτους, δεν θα συζηταγαμε όλα αυτά. Θα βάζαμε τους πρώην εργάτες και νυν γραφειοκράτες διοικητές της παραγωγής κ της κοινωνίας και όλα καλά! Αμ, δεν είναι έτσι!!
Η εμπειρία των χωρών του ανύπαρκτου, είναι καταλυτική και οποιαδήποτε συζήτηση για τις κοινωνικές τάξεις και το κράτος χωρίς αυτή την εμπειρία, είναι καταδικασμένη σε πολιτικό πρωτογονισμό και στο να λένε ανοησίες αυτοί που κάνουν πως δεν υφίσταται η εμπειρία 70 χρόνων του λεγόμενου υπαρκτού. Δεν μπορείς να επιστρέψεις στον Μαρξ κ στον Λένιν σα να μην συνέβη τίποτα. Υπάρχει μετά από την βιολογική ζωή τους, ένα κοσμοϊστορικό γεγονός που διαμόρφωσε ένα “πριν” και ένα “μετά”από αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός: ο λεγόμενος υπαρκτός
Δεν καταλαβα, γιατι το κρατος ειναι ιδανικη θερμοκοιτίδα επωασης ΝΕΩΝ ταξικων διαιρεσεων; Δεν μας εφταναν οι παλιες;
Και απο που βγαινει οτι αυτο ειναι νομος;
Υπαρχει δηλαδή περίπτωση ξαφνου να αναδυθουν ας πουμε πέντε εξι ταξεις απο το κρατος; Αστυνομικοι, πυροσβεστες, γιατροι, μαιευτηρες (αυτοι θα εχουν κατι ναπουν) μετα οι δικαστες, οι αγροφυλακες ,ολοι αυτοι θα ειναι η νεες εκμεταλλευτικες ταξεις; Οι οποιοι θα εκμεταλλεύονται ποιους; Μηπως θα αλληλοεκμεταλλευονται; Μηπως θα απομυζουν τους φτωχους κεφαλαιουχους βιοπαλαιστες;
Η απάντηση στο ερώτημά σου φίλε ανώνυμε, είναι πολύ απλή και είναι η εξής: Το κράτος είναι ΚΑΙ σύνολο μηχανισμών εποπτείας, διοίκησης, ελέγχου ανθρώπων και πραγμάτων σε μια ορισμένη εδαφική επικράτεια; ΕΙΝΑΙ.
Συνεπώς, οι άνθρωποι που έχουν ως επάγγελμα το να είναι υπάλληλοι των μηχανισμών ελέγχου/διοίκησης/εποπτείας ανθρώπων και πραγμάτων, έχουν ή δεν έχουν ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΟΝΟΜΙΟ από τους κοινούς θνητούς και μάλιστα σοβαρό προνόμιο; Εχουν! Ποιό είναι αυτό το προνόμιο; ΑΣΚΟΥΝ ΕΞΟΥΣΙΑ επί άλλων ανθρώπων και επί των πραγμάτων: Διοικούν την παραγωγή, αποτελούν τα σώματα ασφαλείας και στρατού και μάλιστα τα διοικούν κιόλας, αποφασίζουν και ελέγχουν τον προυπολογισμό μιας χώρας και το ΠΟΥ θα πάνε τα κονδύλια, με μια φράση είναι αυτοί που ουσιαστικά λαμβάνουν τις αποφάσεις και εποπτεύουν την εκτέλεση των αποφάσεων.
Οι παραπάνω λειτουργίες είναι το πεδίο αρμοδιοτήτων της εκάστοτε ΚΡΑΤΙΚΗΣ γραφειοκρατίας. Με αυτά ασχολούνται. Με το πέρασμα των χρόνων γνωρίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως επάγγελμα τα παραπάνω, ότι αποτελούν μια κοινωνική ομάδα πιο προνομιούχα. Εχεις δει ποτέ κάποια ομάδα κρατικής γραφειοκρατίας που να μην ήταν οργανικό κομμάτι ή στενός σύμμαχος της εκάστοτε άρχουσας τάξης; Εγώ δεν έχω δεί. Εχεις δει ποτέ κάποια κρατική γραφειοκρατία να απέρριψε τα προνόμια που είχε προς όφελος της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης; Εγώ δεν έχω δει.
Μήπως είναι γόνιμο να δούμε τι απέγινε η ρωμαική αριστοκρατία όταν καταλύθηκε το δυτικό ρωμαικό κράτος οριστικά το 476 μΧ από τις διάφορες γερμανικές φυλές; Πήγε με το πόπολο, ή μήπως μέσα από την όσμωση που είχε με τους φύλαρχους/βασιλείς των γερμανικών φυλών, συνέβαλλε στο να αναδυθεί η νέα άρχουσα τάξη των φεουδαρχών, μιας και η παλαιότερη άρχουσα τάξη της ρψμιακής αυτοκρατορίας αυτή των δουλοκτητών εξαφανίστηκε σταδιακά;
Πώς αναδύθηκε η νέα άρχουσα τάξη των φεουδαρχών πάνω στα ερείπια της Δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας; Τι ρόλο έπαιξε εκείνη την εποχή, η συνέχεια του κράτους που μας μίλησε για αυτήν στα χρόνια μας και ο διαβόητος Γιάννης Δραγασάκης;
Ομοίως, το φεουδαρχικό κράτος τι ρόλο έπαιξε στην στερέωση των συμφερόντων της καπιταλιστικής τάξης τόσο στην Αγγλία της εποχής του Κρόμγουελ λόγου χάρη, όσο και στην εποχή μετά την γαλλική επανάσταση του 1789;
Στην περίπτωση των κρατών του λεγόμενου υπαρκτού αλήθεια, υπήρξε άρχουσα τάξη η εργατική τάξη, ή μήπως η έλλειψη της καπιταλιστικής τάξης μα κ ταυτόχρονα η ανικανότητα της εργατικής τάξης να διευθύνει την παραγωγή και γενικά τις κοινωνικές υποθέσεις από μόνη της, οδήγησε στην ανάδυση νέας άρχουσας τάξης της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας, ακριβώς μέσα από τα σπλάγχνα του νέου κράτους και την απορρόφηση των κομμουνιστικών κομμάτων από το κράτος;
Η κρατική γραφειοκρατία είναι υπηρέτης της εκάστοτε άρχουσας ταξης, δεν αποτελεί η ιδια κοινωνική τάξη και μαλιστα αρχουσα όπως γράφεις.
Η υπαρξη κράτους ειναι ένδειξη ταξικης κυριαρχιας. Δεν ειναι γενεσιουργος αιτια ταξικης διαιρεσης. Το κρατος υπαρχει ΕΠΕΙΔΗ υπάρχουν ταξεις κυριαρχες και υποτελεις, οχι το αντίστροφο.Το κρατος το δημιουργει η αστική τάξη για να σταθεροποιει την κυριαρχια της σε βαθος χρονου. Το ιδιο το κρατος δεν μπορει να ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΣΕΙ κυριαρχες ταξεις.
Ανώνυμε(17/08/2022 at 19:48), τα πράγματα είναι απλά:
1. Το “Κράτος” είναι η υπερτάτη και αρχική έννοια.
2. Λυδία λίθος κάθε θεωρίας είναι η απόρριψη του αείποτε λεγόμενου υπαρκτού. Αν την τεκμηριώνει είναι σωστή. Αν όχι είναι λάθος.
Απλά είναι τα πράγματα και καθόλου θεολογικά, βυζαντινολογικά και γραφεικρατικά.
Τι παιδεύεσαι;
Ρε συ ανώνυμε σαφώς και το κράτος υφίσταται επειδή υπάρχουν τάξεις κυρίαρχες και τάξεις υποτελείς και ταυτόχρονα το κράτος αναπαράγει νέες ταξικές διαιρέσεις όταν οι παλιές για Χ λόγους εκλείψουν! Τρανό παράδειγμα τα κράτη του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού: Καταργήθηκε η καπιταλιστική τάξη στις δημοκρατίες της ΕΣΣΔ και στις περισσότερες χώρες του λεγόμενου υπαρκτού ναι ή όχι; Καταργήθηκε! Μήπως ανέλαβε η εργατική τάξη την εξουσία; Όχι! Ποιος την ανέλαβε; Η κρατική κομματική γραφειοκρατία που εκκολάφθηκε και αναδύθηκε μέσα από το κράτος και την απορρόφηση του κομμουνιστικού κόμματος από το κράτος! Ορίστε ένα τρανό παράδειγμα της δικής μας εποχής, όπου το κράτος αποδεικνύεται ανάμεσα στα άλλα και ιδανικό θερμοκήπιο ανάδυσης νέων ταξικών εκμεταλλευτικών διαιρέσεων.
Ανάλογα παραδείγματα υπήρξαν κ σε προηγούμενες ιστορικές εποχές: Η μετάβαση από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό γίνεται με την αρωγή των κρατών εκείνης της εποχής. Σου ξαναθυμιζω μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, κλπ. Η γαλλική επανάσταση του 1789 δεν τσάκισε κανένα κράτος. Ακόμα και το τσάκισμα του καπιταλιστικού κράτους που επιδιώκει το κομμουνιστικό κίνημα, οδήγησε στην επανασυγκρότηση κανονικοτατου κράτους υπό την επωνυμία “εργατικό”, ή “σοσιαλιστικό”. Διαχρονικά, υπάρχει η συνέχεια του κράτους που μας θύμισε πριν λίγα χρόνια και ο διαβόητος Γιάννης Δραγασάκης.
Δεν είναι τυχαία η επιμονή του Μαρξ στον όρο “μισο-κρατος” για να ονομασει την εργατική εξουσία! Είναι μεν αναπόφευκτη και αναγκαία η ύπαρξη κάποιας μορφής κράτους στην εργατολαϊκή εξουσία/δημοκρατία, όμως ταυτόχρονα το ίδιο αναγκαία και αναπόφευκτη -αν θέλουμε να πάμε κάποτε στον κομμουνισμό- είναι και η οργάνωση πεδίων της ζωής, εκτός κρατικής λογικής και κρατικών δομών!
Η κρατική γραφειοκρατία είναι σύμμαχο κοινωνικό στρώμα και όχι υπηρέτης της άρχουσας τάξης. Οι Πρώσσοι γαιοκτήμονες, οι Γάλλοι γαιοκτήμονες και σχεδόν όλη η αριστοκρατία της Ευρώπης, αν κάτι στελέχωσε με ενθουσιασμό, ήταν τον στρατό, τα σώματα ασφαλείας και τα υπουργεία οικονομικών, άμυνας, κλπ των ευρωπαϊκών κρατών. Παρομοίως, οι δουλοκτήτες και οι γόνοι τους κατά την περίοδο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, της βυζαντινής αυτοκρατορίας κλπ, στους αντίστοιχους στρατιωτικούς και διοικητικούς μηχανισμούς της αρχαιότητας.
Ρε συ ανώνυμε γιατί πρώτον δεν διαβάζεις ιστορία κ δεύτερον δεν βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει περισσότερο;
Στο 17/08 10:20
Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, όσο δίνομε διαφορετική σημασία στις έννοιες. Εγώ λέγοντας κράτος, εννοώ την όποια κοινωνική οργάνωση, αυτή καθεαυτή. Λέμε “ο άνθρωπος είναι όν κοινωνικό”. Έχει γίνει ποτέ κοινωνία χωρίς οργάνωση κ οργάνωση δίχως κανόνες κ νόμους; Αυτό δε συνιστά μια δύναμη απέναντι στο άτομο; Ξέρομε μέχρι σήμερα τουλάχιστον από τη νεολιθική εποχή κ μετά κοινωνία δίχως κρατική οργάνωση, δλδ κανόνες κ νόμους; Λες, ότι το κράτος έχει ορισμένα δομικά κ διαχρονικά χαραχτηριστικά, σαν τρόπος οργάνωσης κ εργαλείο καταπίεσης. Μα ξεκαθαρίσαμε ότι ο τρόπος οργάνωσης εξαρτάται, από τα συμφέροντα που θέλει να υπηρετήση. Ο μηχανισμός καταπίεσης έχει σκοπό την εκμετάλλευση του συνόλου από μια μειοψηφία που καταφέρνει να ιδιοποιηθή το κράτος ή ισχύ ή εξουσία (συνώνυμα). Με ισοκατανομή ισχύος κ ισοτιμία στη διαχείριση των κοινών δεν υπάρχει καταπίεση, αλλά θεληματική πειθαρχία σε αποφάσεις κ κανόνες, για το ατομικό κ το συλλογικό συμφέρον. Τα άλλα που λες είναι ακριβώς ομφσλοσκόπηση, που δεν εντοπίζει τις αιτίες. Ποιο είναι το “εργατικό κράτος”, γιατί είναι “κανονικό κράτος” τι θα πρότεινες εσύ αντί του κράτους κ πως αξιολογούνται οι μέχρι σήμερα απόπειρες σοσιαλισμού.
Παρατήρηση στο 28/08 16:29
Βλέπεις, που λές, ότι οι Ευρωπαίοι γεωκτημονες, οι Ρωμαίοι δουλοκτητες κ οι Βυζαντινοί στελέχωναν στρατό, σώματα ασφαλείας κ υπουργεία, δλδ τα δημιουργούσαν. Αυτό δε λέγεται τάξη, αλλά κάστα.
Καταρχάς το “εργατικό” κράτος είναι κανονικό κράτος στο βαθμό που σε αυτό εργάζονται επαγγελματικά άνθρωποι που στελεχώνουν τους μηχανισμούς εποπτείας/διοίκησης/ελέγχου ανθρώπων και πραγμάτων. ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, που αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι ΝΑ ΑΜΒΛΥΝΟΥΜΕ την τάση των ανθρώπων που δουλεύουν σε αυτούς τους μηχανισμούς στο να αυτονομούνται από την κοινωνία και να συγκροτούν δική τους ιδιοτελή ταξικά ομαδοποίηση και συμφέρον. Για αυτόι και η όλη συζήτηση εδώ και 150 χρόνια για μέσο εργατικό μισθό, άρνηση προνομίων, ανακλητότητα, αιρετότητα κλπ.
Κατα δεύτερον ΔΕΝ ταυτίζεται κάθε θέσπιση/θέσμιση κανόνων κοινωνικής συμβίωσης με την έννοια και την πρακτική του κράτους. Τα σωματεία πχ έχουν δικούς τους κανόνες και ΔΕΝ είναι κράτη έτσι; Η ομοσπονδιακή μορφή μιας επαναστατημένης χώρας, σε συνδυασμό με θεσμούς και πρακτικές λαικών συνελεύσεων και εργατικών συμβουλίων, με ελευθερία λόγου και έκφρασης, με την αστυνομία να ελέγχεται άμεσα από τους τοπικούς, περιφερειακούς και κεντρικούς λαϊκούς και εργατικούς θεσμούς και με μέτρα άμβλυνσης της τάσης αποκοπης από την κοινωνία των εργαζομένων στους κρατικούς μηχανισμούς, μπορεί να μας δώσει ένα κάποιο περίγραμμα οργάνωσης μιας επαναστατημένης χώρας σε μια λιγότερο κρατική κατεύθυνση.
Επίσης Μαρκέλλα, ΔΕΝ “…ξεκαθαρίσαμε ότι ο τρόπος οργάνωσης εξαρτάται, από τα συμφέροντα που θέλει να υπηρετήση…”. Διότι ο τρόπος οργάνωσης με το ονοματάκι ΚΡΑΤΟΣ, -ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΘΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΤΣΙ;- έχει δομικά άλλη λειτουργία από αυτή που νομίζεις. Και αυτή ανέπτυξα.
Στο 18/08 18:20
Η εργατική τάξη εκχώρησε την εξουσία εν λευκώ σε “αντιπροσώπους” να αποφασίζουν για λογαριασμό του λαού, χωρίς να ερωτάται ο λαός. Να γιατί έχασε την εξουσία η εργατική τάξη κ ο λαός συνολικά. Και η υπαιτιότητα ανήκει στους κομμουνιστές, που την ιδιοποιήθηκαν, εκτοπίζοντας εργατική τάξη κ λαό στο πολιτικό περιθώριο.
Στο 18/08 16:29
Βλέπεις, ότι αποκαλείς τη γραφειοκρατεία στρώμα όχι τάξη. Το στρώμα δεν είναι τάξη, άρα δεν έχει αυτόνομη ικανότητα δημιουργίας συμμαχίας. Η γραφειοκρατεία.υπηρετεί την άρχουσα τάξη κ πληρώνεται γι’ αυτό. Το κόμμα των τσιφλικάδων στη χώρα μας, δλδ η δεξιά, λεγόταν λαϊκό κόμμα, επειδή στην πλειοψηφία του αποτελούνταν από ένα πλήθος λαουτζίκου (κρατικούς υπαλλήλους κ.α.) που ζούσε με ψίχουλα από τις υπηρεσίες, του στους τσιφλικάδες κ τους στήριζε πολιτικά, εξ αιτίας αυτής της εξάρτησης. (Μη φανή παράξενο, που οι κρατικοί υπάλληλοι στήριζαν το κόμμα των τσιφλικάδων δλδ τη δεξιά, γιατί αυτή ήταν τότε η άρχουσα τάξη, όχι οι έμποροι, δλδ οι φιλελεύθεροι προοδευτικοί αστοί). Δε λέγεται συμμαχία η σχέση εργοδότη – υπηρέτη, εκτός αν παίζωμε με τις λέξεις κ το πούμε ανισοτιμη συμμαχία, αλλά προς τι να δημιουργούμε σύγχιση; Τάξεις λέγονται οι τεχνίτες, οι αγρότες, οι έμποροι κ.α.,παρ’ ότι ο μαρξισμός παραδέχεται δυό βασικές τάξεις, την αστική κ την εργατική.
Μαρκέλλα μου, αυτά που λές ΔΕΝ ισχύουν! Είσαι ΟΦΦ πως το λένε! Ξαναψάξτο! Καταρχάς, εγώ ΔΕΝ είπα ποτέ ότι η γραφειοκρατία είναι κοινωνική τάξη! ΕΙΠΑ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΕΛΛΕΙΨΕΙ άλλης άρχουσας τάξης όπως πχ στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμο0ύ όπου καταργήθηκε η καπιταλιστική τάξη και ΔΕΝ αναδείχθηκε κυρίαρχη η εργατική τάξη, τοτε ΝΑΙ, η κρατική/κομματική γραφειοκρατία αναδείχθηκε σε κυρίαρχη τάξη ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ του σοσιαλισμού και στο ΟΝΟΜΑ της εργατικής τάξης!
Μπερδεύει η λέξη γραφειοκρατία, που εδώ χρησιμοποιείται για δυό διαφορετικές έννοιες. Άλλος ο χαρακτήρας της γραφειοκρατίας, που στελεχώνει τον κρατικό μηχανισμό διοίκησης, εποπτείας κ ελέγχου στο ωκαπιτακιστικό κράτος, σε εντεταλμένη υπηρεσία των συμφερόντων της άρχουσας (αστικής) τάξης κ άλλος ο χαρακτήρας της κομματικής γραφειοκρατίας στον “υπαρκτό” λεγόμενο, που είχε πολιτική εξουσία. Με δυό λόγια, άλλο ο διοικητικός μηχανισμός, που εκτελεί εντολές κ άλλο η πολιτική εξουσία,που δίνει εντολές κ ας χρησιμοποιούμε (κακώς) κ για τα δύο τον όρο “γραφειοκρατία”, που δεν έχει καν σχέση με γραφείο κ δεν είναι ακριβολογία! Όσον αφορά τώρα στη διαστρωμάτωση στον “υπαρκτό”, το πράγμα είναι όντως μπερδεμένο κ βλέπομε τον Τροτσκισμός να χρησιμοποιή τη λέξη κάστα, ενώ το λεγόμενο “Μαοϊκο” ρεύμα, να αναφέρεται σε Νέα Αστική Τάξη. Χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, αυτή τη στιγμή πάντως μπορώ να παρατηρήσω, ότι η “κάστα” εξελίχτηκε τελικά σε τάξη, με την ανατροπή του συστήματος.
Στο 28/08 23:58 Παραδέχομαι, ότι δεν μπορούμε να προσδιορίσωμε, ποτέ ξεκίνησε το πρόβλημα -εκτος αν θεωρής, ότι δεν υπήρξε πρόβλημα, αλλά τότε γιατί βρεθήκαμε εδώ που είμαστε; – .Ο Ευτύχης Μπιτσάκης έχει πει, ότι ξεκίνησε επί Λένιν, διατυπώνοντας ταυτόχρονα την απορία, γιατί το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα απέτυχε στις χώρες όπου γεννήθηκε (Ευρώπη – ΗΠΑ); Λοιπόν συμβατικά ανέφερα την περίοδο Στάλιν, επειδή τότε έγιναν οι περίφημες δικές, αλλά κ ήδη από τότε εκδηλώθηκε η διάσταση με την ανερχόμενη Κινεζική επανάσταση, που οδηγήθηκε μετέπειτα σε ρήξη. Όσον αφορά σ’ αυτά τα ερωτήματα, η γνώμη μου είναι, ότι το πρόβλημα οφείλεται σε αδυναμίες της θεωρίας -πράμμα που συμβαίνει με όλες τις επιστημονικές θεωρίες κ που μόνο με την πάροδο του χρόνου κ στην εφαρμογή γίνεται αντιληπτό κ βελτιώνεται-. Δεν πρόκειται για ηττοπάθεια, το κομμουνιστικό κίνημα είχε σημαντική προσφορά στην ανθρωπότητα κ εκεί που επικράτησε κ στον υπόλοιπο κόσμο συνολικά, γιατί έδωσε δύναμη κ αυτοπεποίθηση στους λαούς. Χρεοκόπησε σχετικά σύντομα, αλλά η επόμενη φάση μπορεί να διαρκέση πολύ περισσότερο, αν αξιολογηθούν σωστά οι αδυναμίες κ διορθωθούν αναλόγως.
Ασφαλώς υπήρξε “πρόβλημα” δεν είπε κανείς ότι εδώ, που φτάσαμε, φτάσαμε …”πετώντας από νίκη σε νίκη”! Αλλά μια σοβαρή ανάλυση πρέπει καταρχήν να ξεκαθαρίζει την φύση του προβλήματος και τις συνθήκες στις οποίες διαμορφώθηκε σε καθοριστικό για την πορεία της πρώτης νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι δίκες δεν είναι τεκμήριο κρίσης η “προβλήματος”. Αλίμονο αν μια Επανάσταση δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να υπερασπίσει τον εαυτό της, την ώρα, που η λύσσα της Αντίδρασης έχει ήδη εκδηλωθεί απτά και με συγκεκριμένους τρόπους και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Πραγματική επανάσταση και όχι οπερέτα σημαίνει εμφύλιος πόλεμος και πολύ συχνά και εθνικοαπελευθερωτικός, γιατί οι αστοί αλληλοβοηθούνται, όπως είδαμε και βλέπουμε παντού. Στην Σοβιετική Ενωση τα είχαμε όλα, και, το κυριότερο, o λυσσαλέος και με κάθε μέσο πόλεμος της Αντίδρασης, εγχώριας και διεθνούς δεν σταμάτησε ποτέ!</strong. Δεκατρεις εξωτερικές επεμβάσεις, μέχρι και η .."Ψωροκώσταινα"(!) έστειλε στρατό στην Ουκρανία, από δύση και ανατολή, η λυσσασμένη εσωτερική αντίδραση των κουλάκων και των τσαρικών. Σάμπως και η "Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα" τι άλλο ήταν παρά η γιγαντιαία συνέχιση αυτών των έξωθεν επεμβάσεων; Η ταυτόχρονη ύπουλη ταχτική των δυτικών "συμμάχων" με τον περίφημο "Παράξενο πόλεμο" τι άλλο ήταν παρά ακριβώς το σιγοντάρισμα της "Μπαρμπαρόσα"; Και ο μετέπειτα Ψυχρός Πόλεμος και η πολυεπίπεδη πολεμική, με θεωρητικό επιστέγασμα το "Σιδηρούν Παραπέτασμα", οι απαγορεύσεις, οι "κυρώσεις", που εξαπανέκαθεν ίσχυαν, όπως θυμούνται οι παληοί, τα κηρύγματα στο σχολείο και στο στρατό και από το ραδιόφωνο και τα αστικά μμε, τι ήταν;
Είναι δυνατόν, μπροστά σε τέτοια ολοκληρωτική πίεση, να μιλάει κανείς για …"χρεοκοπία";! Χρεοκοπία σημαίνει κατάρρευση εξ αιτίας αποκλειστικά εσωτερικών αντιθέσεων, και μάλιστα, αν μιλάμε για προλεταριακή επανάσταση, αφήνουμε έξω και την αντίσταση του εσωτερικού ταξικού εχθρού.
Αστεία πράγματα, που άμα τα υποτιμά κανείς προφανώς και εκδηλώνει υποχώρηση και δίπλωμα μπροστά τους.
Αυτά του Μπιτσάκη περί …Λένιν είναι ανάξια σχολιασμού και απλά χαρακτηρίζουν έναν αμφιταλαντευόμενο, όπως πράγματι ήταν ο ίδιος και η πορεία της ζωής του.
Για την Κινέζικη Επανάσταση, ας το αφήσουμε έξω, γιατί δεν αντιμετώπισε, όχι απλά ούτε το 1/10 της εξωτερικής πίεσης σε σχέση με την ΕΣΣΔ, αλλά από κάποια φάση και μετά εργαλειοποιήθηκε κι όλας από την Δύση (Νίξον-Μαο 1971). Και η συζήτηση για την πραγματική φύση της Κινέζικης Επανάστασης, που βέβαια δεν τελείωσε το ΄49, όπως και η Ρωσσική δεν τελείωσε το 1918, είναι ανοιχτή. Αλλο εξέγερση και νικηφόρα κατάληψη της εξουσίας από ένα κίνημα με καθοδηγητή το κομμ. κόμμα και άλλο νίκη της Προλεταριακής Επανάστασης, που σημαίνει τελεσίδικη στερέωση της νέας εξουσίας και προχώρημα σε ουσιαστικές αλλαγές στις σχέσεις παραγωγής.
Ο παραπάνω μάλλον ΚΚΕς σχολιαστής, κάνει το εξής μέγα λάθος! Γράφει “…Οι δίκες δεν είναι τεκμήριο κρίσης η “προβλήματος”. Αλίμονο αν μια Επανάσταση δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να υπερασπίσει τον εαυτό της, την ώρα, που η λύσσα της Αντίδρασης έχει ήδη εκδηλωθεί απτά και με συγκεκριμένους τρόπους και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν….”.
Ποιο είναι το λάθος που χαρακτηρίζει φυσικά και την δομική ανάλυση του ΚΚΕ αλλά και κάθε μουλου πολιτικής δύναμης; Είναι ότι ξεκινά από το εντελώς αόριστο, γενικό και επίσης και πολύ σωστό που λέει ότι μια επαναστατημένη χώρα πρέπει να μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της απέναντι στην λυσσαλέα αντίδραση των καπιταλιστικών χωρών και των κεφαλαίων. Ποιος σοβαρός άνθρωπος μπορεί να διαφωνήσει με κάτι τέτοιο; Κανένας!
Παρακάτω ο φίλος ΚΚΕς όμως κάνει το εξής παπατζίδικο που είναι ίδιον με την αντίληψη των μουλου και του ΚΚΕ: Σου λέει λοιπόν ότι και οι δίκες πχ της Μόσχας όπου καταδικάστηκε και δολοφονήθηκε η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς των μπολσεβίκων της οκτωβριανής επανάστασης, εντάσσονται στην ανάγκη “αντιμετώπισης της λυσαλεας αντίδρασης των καπιταλιστών”, άρα καλώς έγιναν! Δεν μπαίνει καν στον κόπο να αναρωτηθεί “ρε τα 3/4 της κεντρικής επιτροπής των μπολσεβίκων του 1917 όπως και το 60 % των αντιπροσώπων του συνεδρίου των νικητών του ΚΚΣΕ το 1934, ήταν όντως πράκτορες, ή μήπως είπε τερατώδη ψέματα η ηγεσία του ΚΚΣΕ υπό τον Στάλιν”? Οοοοχι ο ΚΚΕς μας, είναι πεισμένος ότι η γενιά των μπολσεβίκων που έφεραν εις πέρας την έφοδο στον ουρανό κατά τα αρκετά και πρώτα κρίσιμα χρόνια της οκτωβριανής επανάστασης, ήταν….πράκτορες!
Ξεκινά λοιπόν ο ΚΚΕς μας αρχικά με την ορθή γενικούρα ότι “η επαναστατημένη χώρα πρέπει να προστατεύει τον εαυτό της”, για να πάει μετά στο ειδικό και να το νομιμοποιήσει “ορθώς και δολοφονήθηκαν οι μπολσεβίκοι πράκτορες του εχθρού”. Γιατί ήταν πράκτορες; “Μα γιατί οι δικες το απέδειξαν”! Πώς το απέδειξαν οι δίκες της Μόσχας αυτό; “Μα με τις ομολογίες των κρατουμένων”! Και που ξέρεις ότι δεν αποσπάστηκαν αυτές οι ομολογίες με βασανιστήρια και με εκβιασμούς για εκτελέσεις και των στενών συγγενικών προσώπων; “Μα δεν γίνονται βασανιστήρια στον σοσιαλισμό, είναι και ο Αμερικανός πρέσβης που συμφώνησε ότι είναι πράκτορες οι μπολσεβίκοι κατηγορούμενοι”! Ε, άμα το είπε κ ο Αμερικανός πρέσβης, όλα οκ….
Αυτή είναι η επιχειρηματολογία και μεθοδολογία του ΚΚΕ όσον αφορά τα του ανύπαρκτου και είναι θλιβερή επιχειρηματολογία και μεθοδολογία….. Στις ερωτήσεις δεν αντέχει κ επιστρατεύει φουμαρα….
Καλά, η θέση και η μεθοδολογία που έχουν τα μουλου και το ΚΚΕ σε σχέση με την δεκαετία του ’30 δεν αντέχουν ούτε λεπτό σε μια κριτική υλιστικου και διαλεκτικού χαρακτήρα, δλδ μαρξιστικού: Εάν όντως τα 3/4 της ηγεσίας των μπολσεβίκων πριν και μετά την επανάσταση του 1917 και το 60% των αντιπροσώπων του συνεδρίου των νικητών ήταν…πράκτορες, δλδ ήταν πράκτορες η πλειοψηφία των συνειδητών επαναστατών οι οποίοι έφεραν εις πέρας από ηγετικές θέσεις την οκτωβριανή επανάσταση, τότε φανταστείτε τι πρέπει να γίνονταν ανάμεσα στον λαό που δεν είχε την συνειδητότητα αυτών των ανθρώπων, ή/και ήταν συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων! Ο λαός κανονικά θα έπρεπε να ήταν ο νο1 πράκτορας, πρέπει αναλογικά να υπήρχαν καμία 100.000.000 πράκτορες στην ΕΣΣΔ ήδη από τα τέλη του ’20…. Διαπιστώσαμε ποτέ κάτι τέτοιο; Όχι! Άρα, πως αποδέχονται οι πάσης φύσεως μουλου και ΚΚΕδες ότι η πλειοψηφία των συνειδητών κομμουνιστων που έφεραν εις πέρας από ηγετικές θέσεις τη νίκη του Οκτώβρη ήταν…πράκτορες;; Και δεν μιλάμε για 2-3 περιπτώσεις, μιλάμε για κάποιες χιλιάδες κομμουνιστών εκείνης της γενιάς που κατηγορήθηκαν ως…πράκτορες και εκτελέστηκαν….
Και μόνο το παραπάνω επιχείρημα, φτάνει για να αποδείξει πόσο άθλια και γραφειοκρατική ήταν η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΣΕ που εξόντωσε σχεδόν όλη την γενιά του 1917…
@22/08/2022 at 15:15
“Ορθή γενικούρα” δεν υπάρχει μάτια μου και ασε τα σουπιατζήδικα “κι έτσι και γκιουβέτσι”. Η ορθή κρίση είναι, η “αόριστη” γενικούρα ανάξια συζήτησης. Διάλεξε.
Οι ομολογίες δεν αποσπάστηκαν με βασανιστήρια, αυτό είναι ισχυρισμός της δικής σας, και της αντιδραστικής, πλευράς. Αλλά, ακόμη κι έτσι, λέω εγώ, σε κάθε περίπτωση είχαν τη δυνατότητα οι βασανισμένοι να τις διαψεύσουν/ανακαλέσουν στο ακροατήριο. Δηλαδή οι χιλιάδες έλληνες κομμουνιστές (και άλλοι, αλλά αναφερόμαστε στα πασίγνωστα δικά μας), οι Μπελογιάννηδες και Πλουμπίδηδες, ακόμη και τα φοιτητούδια, που βασανίζονταν και δεν “υπέγραφαν” παρά στέκονταν περήφανοι στα θανατοδικεία και γίνονταν κατήγοροι από κατηγορούμενοι, τι ήταν; Υπεράνθρωποι; Συγκρίνονται αυτοί με τη στάση στο δικαστήριο, όποιο κι αν ήταν αυτό, π.χ. του Μπουχάριν, που επιβεβαίωναν τις κατηγορίες είτε ειλικρινά, είτε, ακόμη χειρότερα, υποκριτικά, για να τους λυπηθούν(;!) και να τύχουν επιεικείας;
Αν τέτοιους “επαναστάτες”-ανθρωπάκια έχετε σαν ινδάλματα, να τους χαίρεστε!
Οσο για τις αντιφάσεις του ταξικού εχθρού “το είπε ο Αμερικανός Πρέσβυς” κλπ., δικό τους, των αμερικανών, πρόβλημα, όχι της Επανάστασης. Καθώς και όσων, σαν κι εσάς, ευθυγραμμίζεστε επιλεκτικά με τις αντιφατικές θέσεις τους!
Καταλήχτε και …μας λέτε!
Τι απομένει από την οργουελιανή (του χαφιέ Οργουελ…) επιχειρηματολογία, που μας παρέθεσες; Το …ποσοστό(!) των αποστατών ανάμεσα στους “πρωτεργάτες” της Οκτωβριανής! Λες και θα πείραζε η θα άλλαζε κάτι ουσιαστικό αν ήταν μεγαλύτερο η μικρότερο! Θλιβερό είναι μόνο, και τίποτε άλλο. Η Ιστορία έχει να επιδείξει χιλιάδες τέτοια παραδείγματα πρωταγωνιστών, αληθινών η απλά υπερτιμημένων, που έκαναν πίσω. Αλλά η Επανάσταση δεν απονέμει σε κανέναν τεκμήρια ..μονιμότητας! Μια διαρκής δοκιμασία είναι, κι όποιος αντέξει. Και τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Οπως ξέρουμε, η αντίσταση της ηττημένης Αντίδρασης γίνεται εκατό η τριακόσιες φορές πιο λυσσασμένη και αδίστακτη, ακριβώς γιατί έχασε την εξουσία. Εκεί κρίνεται ποιός αντέχει, και από τι μέταλλο είναι καθένας επαναστάτης φτιαγμένος.
Το …Γκολοντομόρ, πως σου ξέφυγε;
Η. μήπως, αποφεύγεις τις κακοτοπιές;
————————————–
Και μια επισήμανση: Να απαντάς στον συνομιλητή σου, όπως σου παρουσιάζεται με τις απόψεις του, και μην κάνεις των Κλουζώ, για μουλού και ΚΚΕ, προφανώς για να συντονιστείς με τις κατασκευασμένες από την προπαγάνδα αγοραίες αντικομμουνιστικές φαντασιώσεις και κλισέ.
Για τις απόψεις των μουλουκουκου και κουκουέδων τράβα ρώτα τους ίδιους τους φορείς τους.
Φίλε μουλου, ΚΚΕ, ή γουατέβερ:
Α. Καλό είναι να έχεις το θάρρος να παραδέχεσαι ότι οι θέσεις και η επιχειρηματολογια που αναπτύσσεις εδώ μέσα, είναι θέσεις και επιχειρηματολογία του ΚΚΕ, η των μουλου. Είναι πολιτικαντικη κουταμαρα του στυλ “α, εγώ δεν εκφράζω την θέση του ΚΚΕ”, ή “δεν είμαι μέλος του ΚΚΕ ή των μουλου” που την κάνεις και κάνετε διαχρονικά στις συζητήσεις εδώ μέσα, και καλά για να μην χρεώνεται ο πολιτικός σας φορέας τις ανοησίες που γράφετε! Αυτές οι ανοησίες όμως, ΕΙΝΑΙ η θέση του ΚΚΕ και των μουλου για το θέμα που συζητάμε, όποιος διαβάσει τα έντυπα τους, το καταλαβαίνει αμέσως. Συνεπώς ΚΑΙ με αυτή την επισήμανση διεξάγεται η συζήτηση.
Β. Γράφεις “εάν ήταν ψεύτικες οι κατηγορίες γιατί δεν τις αρνήθηκαν όπως τις αρνήθηκαν πχ οι Έλληνες κομμουνιστές”. Έλα όμως που από τα όσα στοιχεία γνωρίζουμε, παρά πολλοί από αυτούς τους αγωνιστές στις πρώτες χρονικά ανακρίσεις που τους έκαναν, αρνιοντουσαν τα πάντα και στην πορεία των ανακρίσεων σταδιακά αποδέχονταν τα πάντα και ακόμα περισσότερα! Λόγου χάρη ο Μπεζεντάκος, διάβασε το αντίστοιχο βιβλίο. Τώρα, το ερώτημα είναι πχ, τι ήταν αυτό ή αυτά που στην πορεία των ανακρίσεων τους έκανε κ άλλαζαν γνώμη κ παραδέχονταν όλες τις κατηγορίες, ε; Λουλούδια και συντροφικα γεύματα; Εκ βαθέων φιλική συζήτηση με τους ανακριτές; Βασανιστήρια; Εκβιασμοί για εξόντωση κ των συγγενικών προσώπων; Μάλλον εύκολη η απάντηση.
Γ. Η ιστορία όμως επιμένει κόντρα στην δική σου θέση που είναι η θέση των μουλου κ του ΚΚΕ: Εάν η πλειοψηφία των στελεχών που συνέβαλαν τα μέγιστα στη νίκη κ την στερέωση της οκτωβριανής επανάστασης ήτο πράκτορες τότε τι θα έπρεπε να συμβαίνει από πρακτοριλικι μέσα στον υπόλοιπο λαό που δεν είχε την πολιτική και ταξική συνείδηση αυτών των αγωνιστών; Θα έπρεπε το πρακτοριλικι να πηγαίνει σύννεφο. Είδαμε μάτι τέτοιο; Όχι! Και ανάποδα: Τι σόι πράκτορες του καπιταλισμού είναι αυτοί που πρώτον είναι η πλειοψηφία των στελεχών του κομμουνιστικου κόμματος όταν ξεσπα η επανάσταση και δεύτερον βοηθούν τα μέγιστα στη νίκη της και στην υπερδεκαετη στερέωση της για τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια μετά; Άντε δύο τρεις να το δεχτεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Αλλά κάποιες χιλιάδες και μάλιστα σε θέσεις κλειδιά που συνεβαλαν στη νίκη και στην δεκαπενταετή στερέωση της επανάστασης πράκτορες; Βρε διάολε τι καταναλώνετε και πιστεύετε αυτά που πιστεύετε;
Γ. Αχ αυτός ο Αμερικανός πρέσβης! Στιγμή δεν σας έχει περάσει εκεί στο ΚΚΕ ή στα μουλου, ότι η δουλειά ενός καπιταλιστή πρέσβη είναι ακριβώς να ενισχύσει την φοβία κ την παράνοια που τυχόν έχει ο αντίπαλος; Αυτή η περίοδος παράνοιας και κρατικής βαρβαρότητας της ΕΣΣΔ στα χρόνια ’36-’38 βοηθησε τα μέγιστα τις καπιταλιστικές χώρες να φανούν αυτές παράδεισος της προσωπικής ελευθερίας στα μάτια των λαών τους, κάτι που μετά τον πόλεμο έγινε κοινή συνείδηση μεγάλων τμημάτων των δυτικοευρωπαϊκών λαών κ εργατικών τάξεων δεν το καταλαβαίνεις αυτό ε; Χαμπάρι δεν παίρνετε ακόμα ε;
Και όχι μόνο έγινε κοινή συνείδηση σε πλατιά τμημάτων εργατικών τάξεων κ λαών της δυτικής Ευρώπης, αλλά ακριβώς η ανυπαρξία ελευθερίας λόγου και έκφρασης στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, αφενός θα αποπολιτικοποιιησει τις εκεί εργατικές τάξεις κ λαούς κ αφετέρου θα αποτελέσει μια βασική αιτία απάθειας των εκεί λαών στην κατάρρευση του…”συστήματος τους”! Ούτε αυτό το καταλαβαίνετε ε; Ανώτερα μαθηματικά….
Περί της φράσης “ορθή γενικούρα”: σαφώς και υφίσταται αυτό ο όρος, άσε τα ψόφια φίλε του ΚΚΕ, ή φίλε μουλου μου! Μια διαπίστωση του στυλ “η επανάσταση έχει το καθήκον να υπερασπίζεται τον εαυτό της είναι ολοσωστη και εντελώς αόριστη ταυτόχρονα: εμπεριέχει τα πάντα, τόσο την αντιμετώπιση των πραγματικών εχθρών, όσο και το να μετατραπεί ακριβώς λόγω του γενικού της διατύπωσης σε κυνήγι μαγισσών κ οποιον πάρει ο χάρος. Όπερ και εγένετο, το δεύτερο. Που κολλάς λοιπόν;
Α. Βρε ανεκδιήγητε, με το ζόρι θα με γράψεις στα μλ-ΚΚΕ; Δε σου φτάνει το θάρρος της άποψής μου; Θέλεις, καλά και σώνει να την καλουπώσεις, όπως σε βολεύει; Τόση ανασφάλεια, πια;! Και γιατί σου φαίνεται περίεργο το ότι είναι στοιχειώδης πολιτική εντιμότητα, να μην καπελώνει κανείς τρίτους με τις προσωπικές του απόψεις;
Μάλλον δεν το συνηθίζεις….
Β. Δεν απάντησες, στο γιατί δεν κατήγγειλαν στο ακροατήριο, τις υποτιθέμενες ομολογίες τους, ότι έγιναν υπό το κράτος βίας κλπ.; Υπήρχαν εκεί για να ακούσουν και άλλοι παρατηρητές εκτός από τον …κρυφοσταλινικό(!) Ντέϊβις.
Γ. Ούτε κι εδώ μας λες κάτι, κάνοντας την πάπια σε σαφή θέματα:
1. Είναι θέμα ποσοστών η πολιτική ορθότητα;
2. Αν ναι, πιο είναι για σένα το …κρίσιμο(!) ποσοστό, να ξέρουμε κι εμείς; Γελοιότητες.
3. Πράκτορες μπορεί να ήταν ελάχιστοι η και κανένας(; – ποιός θα βάλει το κεφάλι του για κάτι τέτοιο;) στα προεπαναστατικά χρόνια. Στην πορεία γίνανε πολλοί, όπως οι περισσότεροι και επιφανέστεροι τροτσκιστές, που μάλιστα το είχαν και θεωρητικοποιήσει το πρακτοριλίκι π.χ. με τους Ναζί, σαν αναγκαίο στάδιο για την …εξυγείανση του κινήματος!
4. Δεν καταδικάστηκαν όλοι σαν πράκτορες, παρά και για σοβαρά λάθη, που αντικειμενικά ωφέλησαν τον εχθρό και πρόδωσαν την επανάσταση.
5. Ολα τα επαναστατικά κινήματα είχαν αποστάτες. Γιατί έπρεπε η Μπολσεβίκικη να …υστερήσει;
6. Οσο σκληρότερη είναι η πάλη, τόσα περισσότερα και τα θύματα και ασφαλώς και αυτοί, που λυγίζουν.
7. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο σκληρότερης πάλης από αυτή, που σήκωσαν οι μπολσεβίκοι! Απόδειξη ότι συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, ακόμη κι εδώ!
8. Στην Επανάσταση δεν υπάρχει μονιμότητα, ούτε κατ’ απονομήν αλάθητο. Δίκηο έχει όποιος κρίνεται από την Ιστορία. Και οι μπολσεβίκοι του Στάλιν έχουν πολλές δάφνες κερδισμένες με την αγωνιστική παληκαριά τους και όχι με την κλαψούρα και την υποστήριξη της Αντίδρασης.
9. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
Δ. Ψυχραιμία με τον Πρέσβυ. Μην καταφεύγετε σε αμήχανες θεωρίες τραβηγμένες από τα μαλλιά! Τη δουλίτσα του έκανε ο Ανθρωπος, σύμφωνα με τις εντολές του αφεντικού Ρούζβελτ. Που είχα καταλάβει, πως η ώρα της Αμερικής είχε σημάνει, να υποσκελίσει την γερασμένη καπιταλιστική Ευρώπη. Κι αυτό επέβαλε να μπει προσωρινά στην άκρη ο ηλίθιος αντικομμουνισμός των Τσάμπερλαιν-Νταλαντιέ, που έριχνε νερό στον μύλο του Γερμανικού κεφαλαίου και δυσκόλευε τα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου.
Γυρίστηκε και ταινία, με βάση το βιβλίο του Νταίηβις, που όμως δεν κυκλοφόρησε και πολύ στην Αμερική. Τη μαζέψανε αμέσως μετά το Κούρσκ! Μάλλον, εκτός από τους Γερμανούς, είχαν υποτιμήσει κι αυτοί τους μπολσεβίκους.
Ψυχραιμία, λοιπόν, με τον Πρέσβυ, και υπάρχουν και πιο ρεαλιστικές ερμηνείες για την στάση του. Μην τρομοκρατείστε.
Δεν κινδυνεύει ο αντισοβιετισμός σας, αν οι ανάγκες της συγκυρίας, τον ανάγκασαν να φρενάρει λίγο τον ηλίθιο αντικομμουνισμό!
…κι όσο για τις “γενικούρες, “@24/08/2022 at 10:52, στη στρεψοδικία και τις σοφιστείες δε σας πιάνει κανείς! Και τον ίδιο τον Λένιν θα μπορούσατε να καταγγείλετε για …”ορθές γενικούρες”(!), αν δεν είχε αυτή την παγκόσμια αναγνώριση με τις ….”ορθές γενικούρες” του!
Προσκυνώ.
Ρε ανώνυμε γιατί τσαντιζεσαι και λες ότι προσπαθώ να σε ταμπελώσω; Μόνος σου ταμπελωνεσαι μωρέ! Βρίζεις σαν πράκτορες τότε τροτσκιστές, θεωρείς ήρωες την ηγεσία του ΚΚΣΕ που ξαπόστειλε στον αγύριστο κάποιες χιλιάδες κομμουνιστών της γενιάς της επανάστασης, θεωρείς πράκτορες όλους όσους κηνυγηθηκαν την διετία ’36-’38 και απαιτείς να μην σε λέμε ΚΚΕ, ή μουλου διαφόρων αποχρώσεων; Αφού αυτό είσαι, γιατί εγκαλείς;
Β. Αποδέχεσαι όλη την παράνοια του ότι η μεγάλη πλειοψηφία της γενιάς που συνέβαλλε τα μέγιστα στο να νικήσει και να στερεωθεί η επανάσταση του Οκτώβρη, μετά είκοσι έτη κατηγορείται για πρακτοριλικι και….δολοφονείται!!! Από ποιους; Από την ηγεσία του ΚΚΣΕ η οποία στην πλειοψηφία της ανεδείχθη ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΙΚΗ της επανάστασης και την ανάδειξη του κομμουνιστικού κόμματος σε κυβερνητικό κρατικό κόμμα!
Οι άνθρωποι της γενιάς του Οκτώβρη στην μεγάλη τους πλειοψηφία καταδικάζονται από ανθρώπους που ανεδείχθησαν μετά τη νίκη του Οκτώβρη σε κρατικά πόστα! Πέρφεκτ, υπέροχη διαδικασία παγίωσης της εξουσίας της κρατικής κομματικής γραφειοκρατίας συνιστά αυτή η εξέλιξη, και εσύ την γουστάρεις κ την αποδέχεσαι! Δείγμα του πως εσύ και τα μουλου και το ΚΚΕ, ονειρεύεστε τη νέα προσπάθεια εργατολαϊκής εξουσίας; Ναι είναι η απάντηση και κοιτάξτε το, γιατί αυτό δεν είναι σοσιαλισμός φίλε.
Γ. Αγωνιστές σαν τον Μιχάλη Μπεζεντάκο που προφανώς δεν σκοτώθηκε στον ισπανικό εμφύλιο και ακόμα πιο προφανώς εκτελέστηκε στην ΕΣΣΔ το ’38 με την κατηγορία του τροτσκιστοφασίστα, δείχνουν την κατάντια της όλης διαδικασίας διώξεων στην ΕΣΣΔ… Κρίμα ανώνυμε που τα υπερασπίζεσαι όλα αυτά κ μετά παραπονιέσαι που λέμε ότι είσαι ή ΚΚΕ, ή μουλου….
Και για τις γενικούρες: πάλι ο ίδιος Ανώνυμος 24/08/2022 at 19:11μιλαει με γενικούρες μπας κ πείσει τον εαυτό του ότι λέει κάτι σοβαρό! Ρε ανώνυμε είσαι βουτηγμένος μέσα στην γενικούρα, διότι μόνο έτσι μπορείς να υπερασπίσεις το ειδικό και αντικομμουνιστικό που συνιστούν οι διώξεις στην ΕΣΣΔ το ’36-’38 και όλη η απαγόρευση ελευθερίας λόγου κ έκφρασης στον λεγόμενο υπαρκτό..
Εϊ ανώνυμε, ο έρμος ο Λένιν έλεγε πάντα κ παντού “συγκεκριμένη ανάλυση, της συγκεκριμένης κατάστασης” ε;
Δεν έλεγε γενικούρες ακόμα και σωστές, για να μπορεί μετά να νομιμοποιεί ο,τι γουσταρε ακόμα και αντικομμουνιστικές πολιτικές όπως κάνεις εσύ και όσες πολιτικές δυνάμεις έχετε την ίδια θέση για τις δίκες της Μόσχας πχ!
Ξεστραβωθειτε επιτέλους. Τις βρωμιες του Σταλιν τις ξερασε ο Νικητας. Διαβαστε ομιλια στο 20ο συνεδριο, υπαρχει ολοκληρη.
https://www.marxists.org/archive//khrushchev/1956/02/24-abs.htm
Ολοκληρη η ομιλια εδω
https://www.marxists.org/archive//khrushchev/1956/02/24.htm
Ο πιο τραγουδισμένος Έλληνας κομμουνιστής που χάθηκε στις σταλινικές εκκαθαρίσεις
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ
Διαβάζοντας στην Kυριακάτικη Αυγή, στις 25 του Δεκέμβρη του 2009, το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Βλάση Αγτζίδη για τους αντιρατσιστικούς αγώνες του σοβιετικού ελληνισμού, αλλά και για το τραγικό τέλος πολλών Ελλήνων κομμουνιστών (παραθέτει και πίνακα 20 δολοφονημένων ανωτάτων στελεχών του ΚΚΕ), θυμήθηκα για άλλη μια φορά τον Μιχάλη Μπεζαντάκο ή Μπεζεντάκο. Είναι το παλικάρι που δραπέτευσε κατά τρόπο μυθιστορηματικό το 1931 από τις φυλακές Συγγρού και η απόδρασή του έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια της Αριστεράς, που τραγουδιέται ώς τα σήμερα. Δεν ξέρω όμως πόσοι από εκείνους που το τραγουδούν γνωρίζουν για τον τραγικό χαμό του στις αφιλόξενες στέπες της Σιβηρίας.
Ο Μιχάλης Μπεζαντάκος ήταν ένας νέος Μανιάτης που κατοικούσε με την οικογένειά του στα Ταμπούρια του Πειραιά. Δούλευε εργάτης-τεχνίτης σε εργοστάσιο καρφιτσοβελονοποιίας. Από πολύ νωρίς ενστερνίστηκε την κομμουνιστική ιδεολογία και στην αρχή εντάχθηκε στον χώρο των τροτσκιστών. Ήταν γύρω στο 1930, τότε που στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα διεξαγόταν η «φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές». Τότε ο Τρότσκι είχε δηλώσει πως το καλύτερο τμήμα των οπαδών του ήταν εκείνο της Ελλάδας… Όταν μάλιστα την ίδια περίοδο ο δεύτερος, μετά τον Λένιν, δημιουργός της Οκτωβριανής Επανάστασης έφευγε κυνηγημένος ζητώντας καταφύγιο στη Δύση και πέρασε από το λιμάνι του Πειραιά, οι οπαδοί του στην Ελλάδα τον υποδέχθηκαν θερμά. Μαζί και ο Μιχάλης Μπεζαντάκος με την αδερφή του Κρυστάλλω, η οποία –όπως διηγείται αργότερα– του φίλησε και το χέρι…
Εκείνη την εποχή ήταν που ο Μπεζαντάκος βρέθηκε στις φυλακές Συγγρού, κατηγορούμενος για τον φόνο του Γυφτοδημόπουλου, ενός αστυνομικού που ανήκε στην «υπηρεσία διώξεως κομμουνιστών». Η κατηγορία ήταν πολύ σοβαρή, κι έτσι μπορούσε να καταδικαστεί ακόμα και σε θάνατο. Στο μεταξύ είχε εγκαταλείψει τον τροτσκισμό και είχε ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Η απόδρασή του από τη φυλακή ήταν πράγματι εντυπωσιακή. Με τη βοήθεια των κρατούμενων συντρόφων του και χωρίς να γίνει αντιληπτός από τους φύλακες, με επιμονή και μέθοδο, άνοιξε σιγά σιγά μια τρύπα στον τοίχο της φυλακής. Το βράδυ της απόδρασης βάλανε στο κρεβάτι του ένα κούτσουρο και το σκέπασαν με κουβέρτες, έτσι που να φαίνεται πως κοιμάται άνθρωπος, για να μην τον αναζητήσουν αμέσως. Την άλλη μέρα που τον αναζήτησαν είχε κάνει φτερά…
Έτσι βρέθηκε στη Σοβιετική Ένωση όπως και πολλοί άλλοι κυνηγημένοι κομμουνιστές, ενώ στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το γνωστό τραγούδι που ακόμα συγκινεί:
Οι αστοί τρομάξανε
και κάστρα φτιάξανε
να κλείσουν τα παιδιά των εργατών,
μʼ αυτοί με μια γροθιά
σπάζουνε τα δεσμά
τα κάστρα καταργούνε των αστών!
Και μες στο καρναβάλι
οι αστοί την πάθαν πάλι,
ο Μπεζαντάκος μάς άφησε γεια!
Παντού τρεξίματα
τελεγραφήματα,
πάλι ραπίσματα απʼ την εργατιά.
Τον είχανε κλεισμένο
διπλομανταλωμένο
να τον δικάσουνε σε θάνατο,
μʼ αυτός τρυπάει τον τοίχο
χωρίς κανέναν ήχο
και βρίσκουν κούτσουρο στο θάλαμο.
Στʼ άχυρα ψάχνουνε
ψύλλους για να ʼβρουνε
ζητούν τον ένατο και τους οχτώ
μʼ αυτοί είναι μακριά,
εβίβα βρε παιδιά,
Ζήτω το κόμμα μας το εργατικό!
Η τελευταία στροφή του τραγουδιού εννοεί τα οκτώ (ή εννέα) στελέχη (Β. Ασίκης, Α. Αποστόλου, Κ. Ευτυχιάδης, Π. Καρασκόγιας, Γ. Κολοζώφ, Μ. Μαρκοβίτης, Οικονομίδης, Παπαρήγας, Α. Χαϊτάς) που δραπέτευσαν εκείνη ακριβώς την περίοδο (Μάρτιος 1931) από τις ίδιες φυλακές και ορισμένοι καταφύγανε επίσης στη Σοβιετική Ένωση. Μαζί τους έφυγε και ο φρουρός τους, ο «κόκκινος δεκανέας».
Εκεί, στη χώρα του «υπαρκτού», όμως, άρχισε από την ομάδα του Στάλιν που επικράτησε απόλυτα στο Σοβιετικό Κόμμα, μια μαζική επιχείρηση διωγμών και εξόντωσης κάθε διαφωνούντα κομμουνιστή και όχι μόνο, χωρίς φυσικά να εξαιρεθούν οι ξένοι, μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες, που πλήρωσαν πολύ ακριβά.
Ένα από τα θύματα αυτών των φοβερών διωγμών υπήρξε και ο Μιχάλης Μπεζαντάκος. Στην εξόντωσή του ίσως συνέβαλε και η προηγούμενη «θητεία» του στον τροτσκισμό, αν και, όπως είδαμε, τον εγκατέλειψε όταν ακόμη ήταν στην Ελλάδα. Όπως και να ‘χει, μια μέρα, εκεί στα 1936-1937, εξαφανίστηκε και από τότε κανένας δεν έμαθε τίποτα για την τύχη του.
Στην Ελλάδα όμως οι δικοί του άρχισαν να τον αναζητούν τόσο από τις επίσημες σοβιετικές αρχές, δηλαδή την πρεσβεία, όσο και από το ΚΚΕ. Και στις δύο περιπτώσεις παίρνανε την απάντηση πως πήγε εθελοντής στην Ισπανία και εκεί σε κάποια μάχη σκοτώθηκε χωρίς να καταγραφεί το όνομά του. Και έτσι πέρασε στα «επίσημα» χαρτιά.
Η πραγματικότητα είναι πως ο Μιχάλης Μπεζαντάκος δεν πήγε ποτέ στην Ισπανία. Κανένα στοιχείο δεν μας το βεβαιώνει. Αντίθετα, υπάρχουν σοβαρές μαρτυρίες για την εξαφάνισή του στη Σοβιετική Ένωση. Θα αναφέρω δύο. Η μία είναι του Σάββα Παλέ (Σγουρού), εθελοντή του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Η δεύτερη του Φυλακτόπουλου (Ψαρά), στελέχους του ΚΚΕ που έκαμε και αυτός για αρκετά χρόνια εξόριστος στη Σιβηρία.
Σύμφωνα με την αφήγηση του Σάββα Παλέ, ο Μπεζαντάκος εξεφανίστηκε όταν φοιτούσε στη Σχολή Αξιωματικών του Νοβοροσίκ. Ήταν τότε που όλοι οι καθηγητές της Σχολής αλλά και πολλοί μαθητές εκτελέστηκαν σαν τροτσκιστές. Μαζί με τον Μπεζαντάκο εξαφανίστηκε και ο συμφοιτητής του Μαρκοβίτης. Στην ίδια σχολή φοιτούσε και ο κύπριος Ευάνθης Νικολαΐδης. Αυτός πήγε στην Ισπανία, αλλά για τους δύο έλληνες συντρόφους του κράτησε για πάντα το στόμα του κλειστό…
Ο αγωνιστής Φυλακτόπουλος (πέθανε πριν από 15 περίπου χρόνια στην Ελλάδα) αφηγήθηκε τα παρακάτω, όπως τα άκουσε από τον Γρηγοριάδη, τον «κόκκινο δεκανέα», που όμως είδαμε δραπέτευσε μαζί με τους κρατούμενους κομμουνιστές από τις Φυλακές Συγγρού. Και αυτός πήρε τον δρόμο της εξορίας όταν πήγε στη Σοβιετική Ένωση. Σε ένα χωριό της Σιβηρίας που τον βάλανε να δουλεύει σαν νοσοκόμος, βρήκε σοβαρά άρρωστο τον Μιχάλη Μπεζαντάκο. Εκεί τον περιποιήθηκε και κατόρθωσε να τον κρατήσει στη ζωή για όσο καιρό έμεινε σʼ εκείνο το χωριό. Δυστυχώς, ύστερα από λίγο καιρό μεταθέσανε σε άλλο μέρος τον Γρηγοριάδη, και η κατάληξη του Μπεζαντάκου στάθηκε αναπόφευκτη. Έμεινε μονάχα το τραγούδι του. Αυτό θα συνεχίσει να ζει…
Λεει ο ανωνυμος”οι περισσότεροι και επιφανέστεροι τροτσκιστές, που μάλιστα το είχαν και θεωρητικοποιήσει το πρακτοριλίκι π.χ. με τους Ναζί, σαν αναγκαίο στάδιο για την …εξυγείανση του κινήματος!”
Τι λεει η επίσημη θεση του ΚΚΕ οπως εκδιδεται απο το επισημο εκδοτικο οικο;
Μια ματια στο Σταλιν, Λουντο Μαρτενς (Συγχρονη Εποχη 1997) “ Ο Τρότσκι υπερασπίστηκε τη θέση που έλεγε ότι για να υπάρξει σωστή προετοιμασία για το ναζιστικό επιθετικό πόλεμο, πρέπει να ανατραπούν ο Στάλιν και οι μπολσεβίκοι. Υπερασπίζοντας αυτή τη θέση, ο Τρότσκι έγινε όργανο στην υπηρεσία των Χιτλερικών”
Το θέμα με τον χρουτσωφ και την ηγεσία του ΚΚΣΕ μετά το 20ο συνέδριο, ήταν ότι χρησιμοποίησε τις ολοσωστες καταγγελίες της σταλινικής περιόδου, για να ξεπλυθεί η ίδια, να ανακυκλωθεί, για να μπορέσει αποκαθαρμενη από τις διώξεις της σταλινικής περιόδου να συνεχίσει να κυβερνά ως κρατική/κομματική γραφειοκρατία!
Μην ξεχνάμε ότι ο χρουτσωφ και όλα τα στελέχη της μετά το ’56 ηγεσίας της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ, ήταν τα πιο πιστά σταλινικά στελέχη, τα στελέχη που πρωταγωνίστησαν στις διώξεις και στην παγίωση της εξουσίας της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας κατά την δεκαετία του ’30.
Πάντα η ιστορία ειδωμενη από την πλευρά της εκάστοτε άρχουσας εκμεταλλευτριας τάξης, έχει ανάγκη από αποδιοπομπαίους τράγους για να συνεχίσει να ηγεμονεύει πάνω στον εκάστοτε λαό. Στην περίπτωση της ΕΣΣΔ αποδιοπομπαίοι τράγοι έγιναν αρχικά οι διαφωνούντες κομμουνιστές, και αργότερα ο Στάλιν ο οποίος εγκαινίασε την περίοδο των αποδιοπομπαιων τράγων για να μετατραπεί κ αυτός σε τέτοιον, μετά τον θάνατο του και για κάποια χρόνια. Η άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ, η κρατική/κομματική γραφειοκρατία η οποία οφείλει τα μέγιστα στον Στάλιν, τον χρησιμοποίησε μετά τον θάνατο του, ως αποδιοπομπαίο τράγο για να ξεπλυθεί και να ανακυκλωθεί η ίδια.
Ούτε με τον Στάλιν, ούτε και με τον Χρουστσώφ, ούτε με τον Μπρέζνιεφ, ούτε και με τον Γκορμπατσώφ, ….”ούτε ΝΑΤΟ, ούτε Βαρσοβία”, ούτε Μάο, ούτε “Χήρα”, ούτε Ντενγκ Σιάο Πινγκ, ούτε και Σι Πινγκ, κλπ., κλπ..
Πάντα στον αφρό!
Ούτε Φιντέλ, ούτε και Τσε (μπρρρρρ! – Σταλινικός!)
Ο ανώνυμους μας που έχει γαλουχηθεί με μεθοδολογίες γενικούρας και προσώπων αλά μουλου, ή ΚΚΕ ή γουατέβερ, φυσικά και παθαίνει κοκομπλόκο άμα του λές ότι “αναλύουμε υλιστικά και διαλεκτικά την ΕΣΣΔ και τις λοιπές χώρες του λεγόμενου υπαρκτού βλέποντας τόσο τα θετικά τους όσο και την ΤΑΞΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ”.
Σου λέει ο ανώνυμος μας, “μα πως είναι δυνατόν να απορρίπτετε -όσον αφορά το ποιός είχε την εξουσία και προς τα που πήγαινε η όλη εξέλιξη αυτών των χωρών- και την σταλινική περίοδο και την περίοδο μετά το ’56”; Αφου έχει μάθει να κρίνει με γενικούρες και με λατρεία ή μίσος ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ!
Αγαπητέ ανώνυμε, εάν το κριτηριο που έχεις είναι ΜΟΝΟ το “είχε η εργατική τάξη κατακτήσεις και ποιές”, τόσο η σταλινική περίοδος όσο και η μετά το ’56 περίοδος, ήταν πολύ καλές για την εργατική τάξη και τον λαό στο πεδίο των κατακτήσεων: Στέγη, υδρευση, αποχέτευση, εκπαίδευση δωρεάν, εργασία, περίθαλψη δωρεάν κλπ. Εάν όμως σε αυτό το κριτήριο προσθέσεις και τα κριτήρια του “ποιά κοινωνική τάξη είχε την εξουσία” και αν βάδιζαν οι κοινωνίες αυτές προς μια ενίσχυση της εργατολαϊκής εξουσίας και των θεσμών της τότε η απάντηση ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ! Τότε θα καταλάβεις ότι, παρόλες τις κατακτήσεις τους εργατική τάξη και λαός, ΔΕΝ είχαν οι ίδιοι την εξουσία, ΔΕΝ αναπτύσσονταν οι εργατολαικοί θεσμοί. Αντιθέτως, μέσω του κράτους και της εξουσίας της η κρατική/κομματική γραφειοκρατία είχε αναδειχθεί ήδη από την δεκαετία του ’30 σε κυρίαρχη τάξη, σε βάρος της εργατικής τάξης και του υπόλοιπου λαού.
Συνεπώς, με βάση ΟΛΑ τα παραπάνω κριτήρια, δεχόμαστε τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και του λαού σε αυτές τις χώρες ως αποτέλεσμα της οκτωβριανής επανάστασης και των πρώτων χρόνων της, ταυτόχρονα δε, δεχόμαστε ότι η εργατική τάξη και ο λαός ΔΕΝ είχαν την εξουσία. Αρα και οι πολιτικοί εκφραστές της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας (Στάλιν, Χρουτσώφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ κλπ) πρώτα και κύρια για λογαριασμό της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας ασκούσαν πολιτική.
Τώρα αυτά που γράφεις για τον Τσε κλπ, απορρέουν ακριβώς από την γενικούρα που σου καταστρέφει την σκέψη: Ο Τσε ήταν έμπρακτα υπέρ της ΜΗ ύπαρξης προνομίων για την αναπόφευκτη κρατική/κομματική γραφειοκρατία, και μάλιστα αγωνίστηκε για την διαρκή εξύψωση του λαού και της εργατικής τάξης σε διευθύνουσα τάξη μέσω του παραδείγματός του. Αν τώρα στα νιάτα του έγραψε και κάτι για τον Στάλιν υπέρ, όλο του το παράδειγμα, ήταν εναντίον αυτής της νοοτροπίας.
Τι ωραία, Ανώνυμος-26/08/2022 at 11:05, τα ταιριάζουμε όλα! Και τα μπλουζάκια του Μάη ’68 με τον Τσε, και τον …αντισταλινισμό του Τρότσκι! Σου λέει, “εντάξει είπε και κάτι υπέρ του Στάλιν ο Τσε στα νιάτα του, νεανικές τρέλες”!
Μετά …συνήλθε;!
Ολα τακτοποιημένα στα μικροαστικά κεφαλάκια!
Ελα, όμως, που, ακόμη κι εδώ, την πατάνε!
Το 1961, ο Τσε, ώριμος επαναστάτης πλέον και ….”κομματικός γραφειοκράτης” της Κούβας, πάει στην Κόκκινη Πλατεία και καταθέτει στεφάνι στα οστά του Στάλιν, μεσούσης της “αποσταλινοποίησης”, παρά την “επίσημη” γραμμή τότε, τρίβοντας την “αποσταλινοποίηση” στη μούρη χρουστσωφικών και τροτσκιστοευρωκομμουνιστών!
Περαστικά! Και προσοχή στα μπλουζάκια.
———————————————————————————————————————–
Μα, ακριβώς, χρυσέ μου, γι αυτό ήταν «σταλινικός» ο Τσε! Γιατί ο Στάλιν κυνήγησε, όσο μπόρεσε και όσο οι συνθήκες το επέτρεπαν, την αστική γραφειοκρατία, που μετά την νίκη της Επανάστασης και την στρατιωτικοπολιτική ήττα της Αντεπανάστασης την δεκαετία του ’20, δεν είχε άλλην επιλογή παρά τον «εισοδισμό», την διείσδυση μέσα στο Κόμμα και στο Κράτος της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.
Kαλό το παραμύθι σας, για την «κρατική/κομματική γραφειοκρατία», που …. «μέσω του κράτους και της εξουσίας της είχε αναδειχτεί σε κυρίαρχη τάξη» αλλά εδώ λείπει ο …δράκος! Πότε και πως, και μάλιστα από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 η «κρατική/κομματική γραφειοκρατία» …κατέλαβε την εξουσία; Πρόκειται για κλασσικό «αυτοτροφοδοτούμενο συλλογισμό», κοινώς σοφιστεία: Η «γραφειοκρατία» φτιάχνει το «Κράτος». Και ποιος φτιάχνει τη «γραφειοκρατία»; Μα, φυσικά …το «Κράτος»!
Εδώ απουσιάζουν οι τάξεις και ο Ιστορικός Υλισμός.
Είναι το ίδιο πρόβλημα, που έφερνε σε αμηχανία τον χαφιέ Οργουελ και όλους τους τερατολόγους αντισταλινικούς:
Ποια ήταν η δύναμη, που στήριξε τον Στάλιν; Οι κεφαλαιοκράτες της Δύσης; Της ΕΣΣΔ; Οι …κουλάκοι; Μήπως ο ..Θεός;!!!
Ποια δύναμη είναι αυτή, που σήμερα, στην Ρωσία, παρά την απίστευτη προπαγάνδα και λάσπη, που επί ~90 χρόνια(!) ρίχνεται εναντίον του, και εναντίον αυτής της ένδοξης περιόδου αλλά και των κατοπινών κατακτήσεων, Νίκη στον Β’ΠΠ, ανασυγκρότηση, εξισορρόπηση της ιμπεριαλιστικής υπεροπλίας κλπ., τον έχει επιβάλει στη συνείδηση του Ρωσσικού Λαού σαν τον σπουδαιότερο και φιλολαϊκό ηγέτη;
Οφείλετε όλοι, που αυτοτσουβαλιάζεστε μέσα στην αντισταλινική δαιμονολογία, να δώσετε μια λογική απάντηση.
———————————————————————————————————————
Και δείτε, πόσα αλαφιασμένα σχόλια, τι πανικό προκαλεί και σε αυτό εδώ το μπλογκ, ο ….«Μουστάκιας»!
Κάτι λεει, όλο αυτό….
Βρε Ανώνυμος 26/08/2022 at 13:16, πάλι παραληρεις;
Α. Πανικός έχει καταλάβει εσένα που σου μιλάμε με στοιχεία όπως πχ την δολοφονία του Μιχάλη Μπεζεντάκου στην ΕΣΣΔ το 1938 και συ απαντάς με κάτι μπλουζάκια, μουστάκια, κονκάρδες, λαγούς και πετραχήλια!
Β. Αγόρι, γραφειοκρατία ονομάζεις την γενιά που τα έδωσε όλα για την επανάσταση για να δολοφονηθεί στην πλειοψηφία της το ’36-’38 και δεν ονομάζεις γραφειοκρατία αυτούς που την καταδίκασαν με ψεύτικα στοιχεία και συνέχισαν να κυβερνούν ως το τέλος της ΕΣΣΔ με τα γνωστά αποτελέσματα; Ω μωρέ έχεις αναποδογυρισμένη την πραγματικότητα στην κεφάλα σου κ για αυτό επιστρατεύσεις μπλουζάκια κ κονκάρδες!
Για ποιον λόγο να αποδεχόμαστε την πολιτική των Στάλιν και χρουτσώφ όπως και πολιτικών ρευμάτων που τους υποστήριζαν και υποστηρίζουν; Από την στιγμή μάλιστα που πιστεύουμε και αποδεικνύουμε με επιχειρήματα ότι η πολιτική τους με μικρές διαφοροποιήσεις υπονόμευσε και τελικά εξαφάνισε την κομμουνιστική προοπτική τόσο της ΕΣΣΔ όσο και των υπολοίπων χωρών του λεγόμενου υπαρκτού;
Ποια ήταν η δύναμη, που στήριξε τον Στάλιν; Οι κεφαλαιοκράτες της Δύσης; Της ΕΣΣΔ; Οι …κουλάκοι; Μήπως ο ..Θεός;!!!
Ποια δύναμη είναι αυτή, που σήμερα, στην Ρωσία, παρά την απίστευτη προπαγάνδα και λάσπη, που επί ~90 χρόνια(!) ρίχνεται εναντίον του, και εναντίον αυτής της ένδοξης περιόδου αλλά και των κατοπινών κατακτήσεων, Νίκη στον Β’ΠΠ, ανασυγκρότηση, εξισορρόπηση της ιμπεριαλιστικής υπεροπλίας κλπ., τον έχει επιβάλει στη συνείδηση του Ρωσσικού Λαού σαν τον σπουδαιότερο και φιλολαϊκό ηγέτη;
Οφείλετε όλοι, που αυτοτσουβαλιάζεστε μέσα στην αντισταλινική δαιμονολογία, να δώσετε μια λογική απάντηση.
Αντι να αναμασάτε στερεότυπα αντιδραστικά κλισέ η να βγάζετε ιαχές και κατάρες. Αυτά δεν πείθουν.
Ανώνυμος, 27/08/2022 at 20:00
Είσαι τόσο ξένος με την υλιστική και διαλεκτική μέθοδο, και αυτό φαίνεται από το ερώτημα που θέτεις, για το ποια δύναμη στήριξε τον Στάλιν και τον πιστεύει ακόμα κ σήμερα ως τον ….φιλολαικοτερο ηγετη. Προσοχή, όχι σαν ηγέτη που συνέβαλε στην κατεύθυνση προς μια κοινωνία χωρίς τάξεις κ κρατος, αλλά σαν φιλολαϊκό ηγέτη….
Η απάντηση είναι εύκολη αγαπητέ:
Α. Καταρχάς και μόνο που γράφεις για τον φιλολαικοτερο ηγετη αναφερόμενος στον Στάλιν και όχι σαν τον άνθρωπο που συνέβαλε στην προώθηση των κοινωνιών χωρίς τάξεις και κράτος δλδ του κομμουνισμού, δείχνει το πόσο αδαής είσαι όσον αφορά τον μαρξισμό….
Ναι, ήταν φιλολαικος ηγέτης ο Στάλιν, οπως πχ φιλολαικοι ηγέτες ήταν όλοι οι σοσιαλδημοκράτες κυβερνώντες μέχρι το 1970 και οι Σουηδοί μέχρι το ’90! Εκπαίδευση, στέγη, εργασία, περίθαλψη, πρόνοια, ορίστε γιατί ήταν φιλολαικος ο Στάλιν, όπως ήταν και άλλοι, πχ και όλοι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες!
Β. Μα δεν είναι πολύ σημαντικές κατακτήσεις αυτές που εξυψωσαν στο εδώ κ στο τώρα το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης; Βεβαίως και ήταν! Μόνο που αυτές απεδείχθη ότι μπορούν να πραγματωθούν, ειδικά υπό τον φόβο μιας επανάστασης ΚΑΙ σε καπιταλιστικές χώρες, όπως και έγινε!
Συνεπώς, η φιλολαικοτητα ως κριτήριο για αυτούς που αγωνίζονται για μια κοινωνία χωρίς τάξεις κ κράτος, είναι ένα βασικό κριτήριο ανάμεσα και σε άλλα επίσης βασικά, δεν είναι το μοναδικό, ούτε το κυρίαρχο που θέτει και όριο ε;. Εσύ επειδή δεν έχεις κάτι άλλο να πεις, το αναγεις στο μοναδικό κριτήριο…
Γ. Η σουηδική εργατική τάξη να δεις πως νοσταλγεί τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις των δεκαετιών μέχρι το ’90….
Δ. Η φιλολαικοτητα μιας κυβέρνησης μπορεί και να μην έχει καμία σχέση με την κομμουνιστική προοπτική, αυτό σου λένε τα παραπάνω σχόλια. Μια κυβέρνηση μπορεί να είναι φιλολαϊκή, την ίδια στιγμή που θα φραζει τον δρόμο στην κομμουνιστική προοπτική, που θα παθητικοποιει την εργατική τάξη, που θα καταστελλει την ελευθερία λόγου κ έκφρασης, κλπ! Αυτό λέει η ιστορία ε; Αυτό λέμε κ εμείς.
Επίσης, η εργατική τάξη της ΕΣΣΔ έχοντας πραγματοποιήσει την οκτωβριανή επανάσταση και ταυτόχρονα μην μπορώντας να ασκήσει από μόνη της την διεύθυνση της παραγωγής και της κατανάλωσης, σαφώς και στην πλειοψηφία της απεδέχθη σιωπηλά και παθητικά το αναπόφευκτο της κρατικής /κομματικής γραφειοκρατίας! Ήταν οι υποτίθεται πολιτικές πρωτοπόρες δυνάμεις που θα έπρεπε πάλι, να ανιχνεύσουν θεωρητικά αλλά και έμπρακτα, δρόμους υπέρβασης όσο αυτό ήταν δυνατόν, της χρησιμότητας και της αναγκαιότητας της ύπαρξης κρατικής /κομματικής γραφειοκρατίας! Αν ήθελαν να βαδίσουν προς τον κομμουνισμό ε;
ΑΥΤΟ δεν έγινε και ακριβώς ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ και η τεράστια αρνητική συμβολή του Στάλιν και του σταλινικού κομμουνιστικού ρεύματος στο να μην γίνει κάτι τέτοιο! Στο να κλείσει η υπόθεση της κοινωνικής και ταξικής χειραφέτησης, περιοριζόμενη σε ένα εκτεταμένο κράτος πρόνοιας και παροχών. Αν το είδαν αυτό οι καπιταλιστές των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών κ εγένετο και το καπιταλιστικό κράτος πρόνοιας το οποίο επίσης το στήριξαν οι εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών, αναδεικνύοντας και εκεί φιλολαϊκές σοσιαλδημοκρατικες κυβερνήσεις….. Και όλοι έμειναν τελικά και δοξολογουν μέχρι σήμερα, ένα κράτος πρόνοιας με σφυροδρέπανο ή χωρίς, που χαθηκε. Κ κουβέντα για το τι σημαινει, ποιο περιεχόμενο έχει κ πως μπορεί να αναδυθεί η ταξική κ κοινωνική χειραφέτηση από κεφάλαιο κ κράτος….
Ο Σταλιν ηγετης…το διαβασαμε και αυτο.
Δεν θα κανω σιγκριση με αλλους”ηγετες” γιατι φοβαμαι πως δεν θα το αντεξετε.
Πέραν απ’ ολ’ αυτά υπάρχει το απλό σκεπτικό: Εάν πάρωμε σαν ορόσημο της αρνητικής εξέλιξης της Ρωσικής Επανάστασης το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, πρέπει να δεχτούμε, ότι δε γίνεται, στα καλά καθούμενα κ από το πουθενά να πήραν τα πράμματα τον κατήφορο, αλλά ότι οι όροι αυτής της αποδόμησης είχαν ήδη κυοφορηθεί την προηγούμενη περίοδο κ η επικύρωση ήρθε σαν ώριμο φρούτο. Αλλά το θέμα “δικές της Μόσχας” είχε συζητηθεί διεξοδικά παλιότερα σε άλλη ιστοσελίδα κ εγώ τουλάχιστον δε θέλω να γυρίζω στα ίδια. Κατά τη γνώμη μου η επιχειρηματολογία περί προάσπισης της Επανάστασης από προδότες δεν έχει θέση σε έναν καλόπιστο διάλογο για το όλο πρόβλημα κ ως εκεί.
Το πρόβλημα με τις χώρες του ονομαζόμενου και υπαρκτού σοσιαλισμού, δεν ήταν η έμπρακτη αντιμετώπιση της καπιταλιστικής αντίδρασης, ούτε και το ισχυρό κράτος που απαιτούνταν για αυτή την αντιμετώπιση. Αυτά είναι αναπόφευκτα να ξανασυμβούν όσο παραμένει δυνατός ο καπιταλισμός.
Το πρόβλημα είναι ότι οι υποχωρήσεις από την κομμουνιστική κατεύθυνση των κοινωνιών αυγών, πλασαρίστηκαν ως….σοσιαλισμός, ως…προστάδιο του κομμουνισμού, ως …η ουσία της σοσιαλιστικής εξουσίας!!!!!
Έτσι, είχαμε το άθλιο γεγονός, να βαφτίζεται “εμβάθυνση του σοσιαλισμού” το ….πανίσχυρο και διαρκώς ενισχυόμενο κράτος!!!! Η ανυπαρξία ελευθερίας λόγου και έκφρασης ονομάστηκε “πειθαρχία του προλεταριάτου και ένδειξη αφοσίωσης στο κόμμα”!!!!!!
Η πραγματικότητα δηλαδή σε αυτές τις χώρες γύρισε ανάποδα όπως συμβαίνει και στις καπιταλιστικές χώρες όπου αντιστοίχως ο καταναλωτισμός ονομάζεται “ελευθερία και δικαίωμα επιλογής”, το παρά επί πτωμάτων ονομάζεται “ευκαιρίες για άνοδο που σου προσφέρει το σύστημα”, κλπ κλπ
Ο υπαρκτός λεγόμενος σοσιαλισμός υπήρξε το ίδιο αναποδογυρισμένη κοινωνία όσον αφορά την εικόνα που παρήγαγε για τον εαυτό της η κρατική/κομματική γραφειοκρατία, με την καπιταλιστική κοινωνία!
Τι θα μπορούσε λοιπόν να είχε γίνει κ δεν έγινε; Πλάι στο αναπόφευκτο και αναγκαίο του ισχυρού κράτους, να μπορούσε να αναπτύσσεται μια ουσιαστική ελευθερία λόγου και έκφρασης που να έχει το δικαίωμα κριτικής κ του εκεί υπάρχοντος. Πλάι στους κρατικούς θεσμούς, να μπορούν να αναπτύσσονται εργατολαϊκοί θεσμοί με ενεργό συμμετοχή πολιτικών ρευμάτων κ των κομμουνιστών ανάμεσα τους, σε ανεξαρτησία οργανωτική και πολιτικη από το κράτος και τις Χ πολιτικές δυνάμεις.. Τίποτα από αυτά δεν έγινε, διότι τα κ.κ. είχαν κρατικά και γραφειοκρατικά άχυρα στο κεφάλι τους αντί για την ταξική και κοινωνική χειραφέτηση.
Εϊ φίλε μου μουλου, ή ΚΚΕ, ή γουατέβερ και ο Μιχάλης Μπεζεντάκος, ξέρεις αυτός για τον οποίον γράφτηκε το τραγούδι “Οι αστοί τρομαξανε και κάστρα φτιάξανε” και αυτός ο αγωνιστής που έφυγε από την Ελλάδα για να γλιτώσει την εκτέλεση, τελικά εκτελέστηκε στην ΕΣΣΔ το 1938 ως…τροτσκιστοφασίστας…..
Ε;
Στο 22/08 12:57 Η απάντηση στο 23/08 20:53 και μετατοπίστηκε σε άλλο σημείο.
Εδώ είναι φανερό, ότι οι εκτιμήσεις ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες κ γι’ αυτό ο διάλογος είναι μάλλον αδύνατος στο χώρο αυτό, καθώς περιλαμβάνει όλα όσα έχουν συμβεί μέχρι σήμερα στο κομμουνιστικό κίνημα γενικά. Μόνο σε ένα σημείο θα σταθώ, που μου φαίνεται εξαιρετικά περίεργο, δλδ την τελευταία φράση: “Άλλο νικηφόρα κατάληψη της εξουσίας από κίνημα με καθοδηγητή το ΚΚ κ άλλο νίκη της Προλεταριακής Επανάστασης δλδ τελεσίδικη στεραίωση της νέας εξουσίας κ ουσιαστικές αλλαγές”. Δλδ το λαϊκό κίνημα με καθοδήγηση επαναστατικού φορέα μπορεί να καταχτήση την εξουσία, αλλά η εξουσία να μη στεριώση “τελεσίδικα” κ να μη γίνουν αλλαγές(!) Ε, δε γίνεται, να καταχτήση το οργανωμένο λαϊκό επαναστατικό κίνημα την εξουσία, χωρίς να την κράτηση για ένα διάστημα, μικρό, μεγάλο, μεγαλύτερο κ χωρίς αλλαγές στο πολίτευμα, αρχής γενομένης από την Παρισινή Κομμούνα, που ήταν πολύ σύντομη, μέχρι όλα τα επόμενα εγχειρήματα. Το “τελεσίδικα” δεν το εννοώ. Όλες οι οντότητες σ’ αυτό τον κόσμο εκφυλίζονται κ κάποια στιγμή τελειώνουν, για να ανακυκλωθούν σε νέες μορφές κ αυτός είναι ο θεμελιώδης κοσμικός νόμος, για να διατυπώσω τη φιλοσοφική μου άποψη με καθαρές κουβέντες. Από ‘κει κ πέρα, ο καθένας έχει τη δική του.
Μαρκέλλα μου, Επανάσταση σημαίνει αλλαγή των σχέσεων παραγωγής. Τελεία και παύλα. Η κατάληψη της εξουσίας είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για το ουσιαστικό ξεκίνημα της Επανάστασης, αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Και βέβαια, όταν λέμε “τελεσίδικα”, ασφαλώς δεν εννοούμε το …τέλος της Ιστορίας, ακα Φουκουγιάμα. Εννοούμε απλά, ότι η διαδικασία της αλλαγής των σχέσεων παραγωγής έχει πάρει έναν δρόμο, όπου η ανακοπή της δεν είναι πια κάτι εύκολο για την ηττημένη Αντίδραση. Δεν “παίζεται” πια όπως στη διάρκεια της πάλης για την εξουσία. Και ασφαλώς, όσο ο Ιμπεριαλισμός εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι σε παγκόσμιο επίπεδο, καμιά Επανάσταση, πουθενά στον κόσμο δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχη, όσο κι αν έχει επικρατήσει τελεσίδικα στο εσωτερικό της χώρας της.
Είναι τόσο απλά τα πράγματα!
Τα μπερδεύετε γιατί α) έχετε σύγχυση μεταξύ Επανάστασης και Εξέγερσης, και β) Ο χαρακτήρας μιας εξέγερσης δεν προσδιορίζεται από το πως η ίδια αυτοχαρακτηρίζεται, η τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους οι πρωτεργάτες της αλλά και οι μάζες, που την στήριξαν, η πως την χαρακτηρίζουν κάποιοι οπαδοί της. Ο χαρακτήρας της προσδιορίζεται αποκλειστικά και καθοριστικά από την κοινώς λεγόμενη “μετεπαναστατική περίοδο”, δηλαδή την ουσιαστική επαναστατική πάλη για τις πραγματικές επαναστατικές αλλαγές, που θα αλλάξουν την κοινωνία. Είναι γνωστό άλλωστε ότι πολλοί επαναστάτες γι αλλού ξεκίνησαν κι αλλού έφτασαν, η επίσης πολύ συχνά οι ίδιοι οι επαναστάτες δεν είχαν συνειδητοποιήσει το μέγεθος του εγχειρήματος, που ανέλαβαν. Αυτό απαντάει και στις μικροαστικές κλαψούρες πιοπάνω, για την “πλειοψηφία της ΚΕ του Οχτώβρη”, που δεν μπόρεσε να σταθεί αντάξια της επανάστασης, και που αναμφισβήτητα η ίδια βοήθησε στο ξεκίνημά της.
Η Ιστορία έχει τη δική της λογική, που συχνά ξεπερνάει την ανθρώπινη, ακόμη και των πρωταγωνιστών της. Αλλο Ιστορικός Υλισμός και άλλο υποκειμενικός Ιδεαλισμός και Βουλησιαρχία. Από αυτή την άποψη, πράγματι έχεις δίκιο: Οι διαφορετικές αφετηρίες δυσχεραίνουν τον διάλογο.
Και κάπως έτσι, με την φράση “…Η Ιστορία έχει τη δική της λογική, που συχνά ξεπερνάει την ανθρώπινη, ακόμη και των πρωταγωνιστών της….”, ο ανώνυμος φίλος μας φτάνει στα ουράνια την συνειδητή του αοριστολογία και μεταφυσική μπουρδολογια!
Μια ολοσωστη ΟΜΩΣ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΗ φράση, χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Και έτσι, και γιουβέτσι (και όχι γ(κ)ιουβέτσι ε!), και θα βρέξει και καλό καιρό θα κάνει! Και αντιμετωπίζουμε τους υπαρκτούς κινδύνους, και εκτελούμε όποιον διαφωνεί μιας και για να διαφωνεί, “δεν στάθηκε στο ύψος της ιστοριας’.
Και μετά λες γιατί σε λέμε μουλου ή ΚΚΕ! Και μετά γκρινιάζεις που λέμε ότι γράφεις γενικούρες για να στριμώχνεις κάτω από τις φτερούγες τους, ο,τι σου αρέσει! Και μετά θες και να περνιέσαι για γνώστης της διαλεκτικής και του υλισμού ..
Παρακαλώ κάποιος να ενημερώσει τον Ανώνυμο 24/08/2022 at 23:40, ότι η ιστορία δεν σκοτώνει, δεν σώζει, δεν βγάζει αποφάσεις. Άνθρωποι τα κάνουν αυτά. Και κρίνονται για αυτά.
Εάν από την άλλη, την έχει ακούσει “ιστορία” ο φίλος αυτός, ας τον ενημερώσει επίσης κάποιος, ότι πάσχει από μεγαλομανία και γενικουρία.
Οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία και τα γεγονότα εντός της. Ας βρει ο ανώνυμος, άλλο επιχείρημα για να υποστηρίξει την εξολόθρευση της μεγάλης πλειοψηφίας των κομμουνιστών της γενιάς της επανάστασης του 17 από την κρατική και κομματική γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ το ’36-’38.
Η “μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνιστών της γενιάς της επανάστασης του 17″ ήταν αυτή, που έμεινε πιστή στα οράματα το Οχτώβρη ’17 την πρώτη και ένδοξη επαναστατική περίοδο ’17 με ’38 και έστειλε τους μικροαστούς και αστούς κρυφομενσεβίκους και ψευτοκομμουνιστές (….”πλουτίστε!”) εκεί, που τους άξιζε!
Αλλά, όταν ακούτε για Λαό και Κόμμα των μελών του και όχι των “αριστερών” σελέμπριτις, σας σηκώνεται η τρίχα. Η μικροαστική-πασόκικη νοοτροπία της διαβόητης “Γενιάς του Πολυτεχνείου”, χα, χα, χα!
Εκεί σας έχει βάλει η Ιστορία, μαζί με τον Μπουχάριν, τον Τρότσκι, τον Κρούστσεφ κλπ. Στριμμένες γεροντοκόρες, να τσιρίζουν τις εμμονές τους, που δεν συγκινούν πια κανέναν.
Ανώνυμε ΚΚΕ μας, δεν εννοείς 30 χρόνια από την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού, να παραδεχθείς τα αυτονόητα:
Α. ΟΛΟ το κομμουνιστικό κίνημα μηδενός εξαιρουμενου έχει ηττηθεί πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά. Η ήττα του ήρθε ως αποτέλεσμα της κρατικής και κυβερνητικής του πολιτικής εκεί όπου κυβέρνησε, αλλά και της αντιπολιτευτικής του ανικανότητας εκεί όπου δεν κυβέρνησε. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις όπως πχ η Κούβα, επιβεβαιώνουν ότι μπορούσε να υπάρξει και άλλη εξέλιξη για το κομμουνιστικό κίνημα.
Β. Διαπρεπείς μενσεβικοι όπως πχ ο βισινσκι (ανώτατος δικαστικός της ΕΣΣΔ από τις αρχές του ’30 κ έπειτα), αναγορεύτηκαν σε ανώτατα κρατικά κ κυβερνητικά στελέχη της ΕΣΣΔ από την δεκαετία του ’30 και έπειτα, και είναι αυτά που μαζί με άλλους, καταδίκασαν στην εξόντωση την πλειοψηφία της γενιάς της επανάστασης του 17. Αυτό σε περίπτωση εγκεφαλικής σου άνοιας.
Προφανώς και δεν με χαλάει το παρελθόν του βισινσκι, αλλά άλλο αυτό κ άλλο το να εξοντωνεις την πλειοψηφία μιας γενιάς που συνέβαλλε τα μέγιστα στην επιτυχία της επανάστασης, όταν εσύ μάλλον αντιτάχθηκες στον καιρό που αυτή ξεσπασε! Κ μετά να το παίζεις κ ορθοδοξία ναούμ.
Γ. Πάλι στην μεταφυσική μωρολογια το έριξες. Έμπλεξες γενιά του πολυτεχνείου, έμπλεξες τους πασοκους που το κόμμα σου έκανε μαζί τους κυβέρνηση το ’89 και τους ψηφίζει στα προεδρεία των σωματείων, τα χεις μπλέξει γενικώς!
Η επανάσταση, κατά πώς το ξέρω -κ υποστηρίζω- εγώ διαφέρει από την εξέγερση, ως προς το ότι φέρνει μια καινούρια προοπτική κ δεν είναι απλά ένα τυφλό ξέσπασμα αγανάκτησης. Το τι εξέληξη θα πάρη η λεγόμενη κατά την έκφραση σου “μετεπαναστατική περίοδος”, είναι εντελώς άλλο θέμα.Οιμεργατολαϊκές επαναστάσεις σημαίνουν μια νέα προοπτική. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτές. Είχαμε τις αστικοδημοκρατικη επαναστάσεις (Γαλλική, Αμερικανική, Ελληνική κ.α.) και όχι μόνο.Τελεσίδικη επικράτηση μιας επανάστασης μπορώ να πω την οριστική καταχτήση της εξουσίας από τους επαναστάτες.
Στα 20/08 03:07 και 03:27
Εσύ εννοείς δλδ χρησιμοποιείς την έννοια κράτος μα διαφορετική σημασία από μένα Αλλά εξήγησα ήδη, ότι με τη λέξη κράτος εννοώ κάθε είδους κοινωνική οργάνωση, επειδή κράτος (αρχ. ελλην. λέξη) σημαίνει δύναμη κ η κάθε οργανωμένη κοινωνία με τους κανόνες της συνιστά αναγκαστικά μιας μορφής δύναμη – περιορισμό για το άτομο. Υπ’ αυτήν την έννοια κ τα σωματεία κ κάθε άλλος θεσμός ανήκουν στο κράτος. Η δική σου αντίληψη για τη λέξη είναι αυτή του μαρξισμού, αλλά εδώ παίζει ρόλο κ η γλώσσα. Δεν ξέρω τη ρίζα της γερμανικής, αγγλικής κ λατινικής λέξης,.αλλά η ελληνική γλώσσα κ παρ’ ότι κάθε άλλο, παρά ανήκω στους ελληναράδες που συτοθαυμάζονται, έχει την εξαιρετική ιδιότητα, να οδηγή στην κατανόηση της βαθύτερης ουσίας των πραγμάτων κ αυτό το παρατήρησα μόνο τελευταία, χάρις στο διαδίκτυο. Έχει καθοριστική σημασία η κατανόηση της φύσης του κράτους, για την αντιμετώπιση του. Με την προοπτική αντιμετώπισης, που δίνεις παρακάτω, σε γενικές γραμμές συμφωνώ, υπογραμμίζοντας, ότι, κατά τη γνώμη μου, οι εργαζόμενοι στις (όχι κρατικές, αλλά δημόσιες) υπηρεσίες εντάσσονται ισότιμα στο κοινωνικό σύνολο, εφ’ όσον επικρατεί λαϊκή εξουσία.
Συμπλήρωση στο προηγούμενο: Ειδικά όσον αφορά στα σωματεία σε αστικό κράτος και με την προϋπόθεση να ελέγχωνται ολοκληρωτικά από τα μέλη τους, όπως ήταν δλδ στα εργατικά Συμβούλια, αυτά συνιστούν τότε μια αντιεξουσία κ έχομε ήδη σε εμβρυακή μορφή τη δυαδική εξουσία.
Μαρκέλλα τα έχεις κάνει στο μυαλό σου, κουλουβάχατα! Γράφεις: “…Αλλά εξήγησα ήδη, ότι με τη λέξη κράτος εννοώ κάθε είδους κοινωνική οργάνωση, επειδή κράτος (αρχ. ελλην. λέξη) σημαίνει δύναμη κ η κάθε οργανωμένη κοινωνία με τους κανόνες της συνιστά αναγκαστικά μιας μορφής δύναμη – περιορισμό για το άτομο. Υπ’ αυτήν την έννοια κ τα σωματεία κ κάθε άλλος θεσμός ανήκουν στο κράτος…”.
Λάθος από την αρχή ίσαμε το τέλος η παραπάνω θέση σου! Α. Στην αρχαία Ελλάδα το κράτος ήταν το μέγιστο κακό για την πόλη, για αυτό και η αστυνομία τους ήταν Σκύθες και όχι Αθηναίοι πολίτες. Βεβαίως και η Αθήνα ήταν μια ταξική δουλοκτητική δημοκρατία η οποία μάλιστα έκανε και επεκτατικούς πολέμους. Ταυτόχρονα όμως είχε και μια ουσιαστικού τύπου δημοκρατία για τους πολίτες της, και αυτήν ακριβώς προσπαθούσε να διαφυλάξει μέσω της κριτικής της, στην έννοια του κράτους. Και παρήκμασε διότι συν τοις άλλοις, αρνήθηκε να καταργήσει την δουλεία κ να δώσει δικαιώματα ελεύθερου πολίτη στους δούλους.
Β. Τα σωματεία ανήκουν στο…κράτος; Σοβαρά; Πιο συστημική αντίληψη από αυτή δεν υπάρχει! Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός της δύσης και ο κρατικός συνδικαλισμός της ανατολής, οφείλουν παρά πολλά στην αντίληψη που υιοθετείς και προωθείς!
Είναι, που δε θες να εννοήσης. Αυτά που είπα, ισχύουν επί λέξει. Ασφαλώς η Αθηναϊκή δημοκρατία είχε τα κουσούρια της, ήταν όμως κράτος (δλδ εξουσία) του δήμου. Η ιδανική κοινωνία υπάρχει μόνο στο χώρο των ιδεών κ όχι στον υλικό κόσμο. Έχουμε μια οργανωμένη κοινωνία, με ορισμένο πολίτευμα. Στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων κ στη διαχείριση των κοινών συμμετέχουν ισότιμα όλοι. Υπάρχουν θεσμοί. Τα εργατικά σωματεία, με σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων των μελών τους, ασφαλώς κ συνιστούν μέρος αυτής της κοινωνίας. Αναφέρομαι ,αν εννοης, στην περίπτωση που το κράτος δλδ την εξουσία ελέγχει ο λαός, στη λαϊκή εξουσία ή λαϊκό κράτος. Ή αλλιώς κράτος του λαού ή “δήμου”. Άλλες λέξεις, για να εκφραστούμε, δεν υπάρχουν. Η γλώσσα μας οδηγεί στην ιστορική – κοινωνική πραγματικότητα. Σε κανένα κράτος δε θα αφανιστούν οι κοινωνικές αντιθέσεις. Αλλά όσο υπάρχει ισοκατανομή ισχύος -ισορροπια των αντιθέσεων, το είπε ο Μάο Τσε Τουγκ- οι αντιθέσεις αυτές μπορούν να διευθετούνται δίκαια, προς το κοινό συμφέρον. Από την άλλη, τίποτα δεν εξασφαλίζει, ότι αυτή η αρμονία δε θα διαταραχτή κάποτε. Αντίθετα, η διατάραξη της ισορροπίας των δυνάμεων είναι θεμελιακός νόμος της λειτουργίας του κόσμου. Και όλες οι μορφές έχουν ένα τέλος, που οδηγεί σε νέες μορφές. Η Αθηναϊκή δημοκρατία άντεξε παρά πολύ, έφτασε μέχρι εκεί που έφταναν οι δυνατότητες της κ έδωσε, όσα έδωσε. Εμείς μπορούμε να αξιοποιήσωμε τη γνώση απ’ αυτόν τον πολιτικό σχηματισμό, κατά ένα ανάλογο τρόπο με την αξιοποίηση της Παρισινής Κομμούνας από το Λένιν. Να ξέρωμε, που στοχεύομε κ τι ζητούμε. Αυτοί που αναφέρονται αόριστα σε φαντασιακές παραδείσιες κοινωνίες, που δεν έχουν υπάρξει μέχρι σήμερα πότε κ πουθενά, το κάνουν εκ του πονηρού.
Off-topic, …αλλά όχι και πολύ:
Αμηχανία στο εξωκοινοβούλιο με τον θάνατο του “Γκόρμπι”, η κάνω λάθος;!
Να σου απαντήσω εγώ εκφράζοντας τον εαυτό μου και όχι το “εξωκοινοβούλιο”
Αρχικά να πούμε πως ούτε το ΚΚΕ έβγαλε ανακοίνωση. Διάφοροι υπερασπιστές του στα σόσιαλ επιδώθηκαν σε … κατάρες επιπέδου “να μην λιώσει”, “ξεβρώμισε ο τόπος” αλλά επίσημα κάτι όχι. Κάπου σε ραδιοφωνική συνέντευξη ρώτησαν τον Σοφιανό και είπε ο άνθρωπος 2 λέξεις, έγραψε την δική του αρνητική ιστορία, μεγάλος άνθρωπος ήταν, έφυγε.
Υπέπεσε στην αντίληψη σου αυτό, το φαινόμενο της κατάρας ? Αναφέρεσαι στην απουσία κάτι παρόμοιου ως αμηχανία του εξωκοινοβουλίου ? Εμένα μου έκανε μεγάλη εντύπωση πάντως, αρνητική, το στυλ δημόσιου λόγου αυτό. Διότι δείχνει πως οι Θέσεις του ΚΚΕ που, και καλά, κάνουν κριτική στην ΕΣΣΔ από τα αριστερά κλπ δεν έχουν γίνει κτήμα, μάλλον σε θεωρίες περί προδοτών περιορίζεται η μέση πολιτικοποίηση σας.
Τι θες να πούμε για τον Γκόρμπι ? Προσπάθησε να σώσει κάποια πράγματα με μεγαλύτερο άνοιγμα στην Αγορά, μεγαλύτερη συμφιλίωση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες. Στην βάση των ήδη εμπεδωμένων καπιταλιστικών σχέσεων εκμετάλλευσης και εξουσίας όλα αυτά και ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ. Αυτά μέχρι το 91. Κατόπιν δεν διεκδίκησε την υστεροφημία του σε αυτήν την βάση αλλά σε εντελώς άλλη, πιο ανοικτά φιλοκαπιταλιστική και φιλοιμπεριαλιστική.
Η ερώτηση που σε τρώει είναι αν “έκανε καλά”, αν υπάρχει κάτι θετικό. Τι καλά και άσχημα δηλ, να τα βάλουμε κάτω. Που προσπάθησε να σώσει κάποια πράγματα ? Αρχικά πρέπει να συμφωνήσουμε σε αυτό. Αν πούμε ΝΑΙ μετά θα πούμε καλά έκανε. Να παίρνανε οι σοβιετικοί κάποιες ελευθερίες πολιτικής δράσης, τύπου, απεργιάς, διαδήλωσης κλπ ? Ας παίρνανε. Να γινόταν άνοιγμα στην αγορά ? Αν ανέπτυσσε τις παραγωγικές δυνάμεις κλπ, ας το κάνανε και αυτό. Αφοπλισμός, ύφεση κλπ ? Αν τηρούσε και η άλλη πλευρά ας γλίττωνε η ΕΣΣΔ κάποιες δαπάνες που την έπνιγαν. Οι εθνότητες να πέρνανε ελευθερίες ? Αυτά τα συζητάγαμε και τον Φεβρουάριο με τον Πούτιν, εθελοντική ομοσπονδία ήταν, ας παίρνανε ελευθερίες, μέχρι αποχωρισμού. Μπορούμε δηλ αν τα βάλουμε κάτω όλα συμπαθητικα, λογικά και ίσως και αδιαφορα να είναι. Το θέμα είναι να μπορείς με όλα αυτά να μορφώνεις τον κόσμο πολιτικά, να του δίνεις πραγματικά βήματα συμμετοχής και αγώνα, να εντείνεις τα ιδεολογικά μέτωπα, να το πας όντως προς διατήρηση κάποιου σοσιαλισμού. Μπορούσε το ΚΚΣΕ ? Οχι, απ ότι φάνηκε. Το προσπάθησε ? Οχι, απ ότι φάνηκε. Πίστευε το ΚΚΣΕ πως το προσπαθεί ? Ε ναι, το ψιλοπίστευε. Αυτό πρέπει να της πιστωθεί σε έναν βαθμό, δεν γίνονται και ήρωες και ανανεωτές του σοσιαλισμού αλλά δεν είναι και συνειδητοί προδότες
Και ποιες ήταν οι εναλλακτικές δηλ ? Ήταν τόσο σπουδαία η αριστερή τάση ? Εκείνη είχε προσβάσεις στην εργατική τάξη και τον λαό για να βάλει στο παιχνίδι τις μάζες σε αντίθεση με την κεντρώα τάση Γκορμπατσόφ ? Πάλι απ ότι φάνηκε δεν είχε, ένα γελοίο πραξικόπημα έκανε που έλυσε τα χέρια στην δεξιά τάση. Το λέω γιατί το ΚΚΕ τότε είχε ανακαλύψει μια ελπίδα
Και η Αλέκα, χιλιοσυζητημένο ήταν, πήγε το 91, μάλιστα, στο σφύριξα κι έληξες, και του έδωσε άγαλμα του … Ηρακλη ως στον Ηρακλή του σοσιαλισμού. Μα θα μου πεις 91, τόσο ήξερε. Και για το ΚΚΣΕ και τον Γκόρμπι 91 ήταν και 84-91 γενικά, δεν το ξέρανε προκαταβολικά πως θα καταστραφούν τα πάντα.Η αποτίμηση πρέπει να γίνει και με όρους ενεστώτα χρόνου του τότε
Κώστας
Ε ναι κάνεις λάθος. Το ΚΚΕ τον έγλυφε μέχρι που κατέρρευσε η ΕΣΣΔ. Όχι το εξωκοινοβουλιο η το ΝΑΡ!
Την μια μας λές ότι δεν υπάρχει ρεπορτάζ για την διαδήλωση κατά των υποκλοπών, είναι είναι φάτσα κάρτα η ανάρτηση/ρεπορτάζ στην Παντιέρα και σε άλλα πόρταλ και ιστοσελίδες, τώρα μας λές ότι… “αμηχανία στο εξωκοινοβούλιο (sic!!!) για τον θάνατο του Κόσμπιν”. Και μετά αναρωτιέσαι μάλιστα, “αν κάνεις και λάθος”! Ναι, μόνο λάθη κάνεις ανώνυμε φίλε του ΚΚΕ.
https://prin.gr/2022/08/gorbachev/
Το θ\έμα είναι όμως ότι, το ΚΚΕ αλλά και άλλες κομμουνιστικές/αριστερές πολιτικές δυνάμεις, αφενός ξεχνάνε ότι όσο ηταν ο Γκορμπατσόφ Γ.Γ. του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ το έγλυφαν όλοι: Αρκεί να διαβάστε τα άρθρα του Ριζοσπάστη, τις αποφάσεις της ΚΕ του ΚΚΕ τότε και να δείτε τις φωτό από τα φεστιβάλ της ΚΝΕ που της φόραγαν από ένα σημείο και μετά καπέλο από το ΚΚΕ την υποστήριξη της πολιτικής Γκορμπατσόφ, ή από τις εκδηλώσεις του ΚΚΕ. Μετά Χριστόν προφήτες οι πολιτικές δυνάμεις που βαυκαλίζονται ότι εμφορούνται από μια πρωτοπόρα θεωρία την οποία μια ζωή την αντιλαμβάνονταν εργαλειακά: Αν συμφέρει ή όχι στα διάφορα μικροκομματικά συμφέροντα…..
Αλλά ακόμα και σήμερα, τα μουλού και το ΚΚΕ και δυστυχώς όχι μόνο αυτοί, μιλάνε με όρους προδοσίας μερικών προσώπων για να εξηγήσουν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Δεν βλέπουν -δεν θέλουν να δουν- το προφανές: ΟΛΟΚΛΗΡΗ σχεδόν η άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ, δηλαδή η κομματική/κρατική γραφειοκρατία, ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ της ΕΣΣΔ και των υπόλοιπων ΛΔ! Την επεδίωξε, την ήθελε, για να ενταχθεί ως κανονική καπιταλιστική τάξη στις διαδικασίες καπιταλιστικής διεθνοποίησης/παγκοσμιοποίησης. ΑΥΤΗ ήταν η αποφασιστική και στρατηγική επιλογή των αρχουσών τάξεων του ανατολικού μπλοκ. Η Κίνα και το Βιετνάμ είχαν πιο έξυπνες πολιτικά άρχουσες τάξεις και το πήγαν αλλιώς: Εντάχθηκαν στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό και τις διαδικασίες του, ως “σοσιαλιστικά” κράτη και με την μονολιθική και σιδερένια καθοδήγηση των Κ.Κ. Και μέσω αυτής της διαδικασίας, μετεξελίχθηκαν σε καπιταλιστικά κράτη με άρχουσα τάξη την καπιταλιστική τους κρατική/κομματική γραφειοκρατία.
Εάν όμως παραδεχθείς αυτό το παραπάνω προφανές, αυτομάτως μπαίνει σε τερματική κρίση, όλο το μοντελο “οικοδόμησης του σοσιαλισμού” που είχε το κομμουνιστικό κίνημα και που συνοψίζονταν στο “η εργατική τάξη μέσω του κόμματός της παίρνει την εξουσία, εφαρμόζει μονοκομματισμό και απαγόρευση της ελευθερίας λόγου και έκφρασης και οικοδομεί μεσω κρατικοποίησης τον σοσιαλισμό”. Διότι, τον καπιταλισμό τον έφεραν σε αυτές τις χώρες τα ίδια τα κομμουνιστικά κόμματα μέσω των μηχανισμών τους και της απορρόφησής τους από το “εργατικό” κράτος! Που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν την εργατική τάξη! Γιατί; Διότι όταν πια παίρνεις την κρατική εξουσία, γίνεσαι πολύ σύντομα, ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ταξικά και κοινωνικά από αυτό που ήσουν πριν, έχουμε αναλύσει πολλές φορές εδω μέσα τα τρία διαχρονικά και δομικά χαρακτηριστικά του κράτους, μην τα ξαναγράφουμε.
Ο μονοκομματισμός και η απαγόρευση της ελευθερίας λόγου και έκφρασης, συνέβαλλαν τα μέγιστα στην παθητικοποίηση των εκει εργατικών τάξεων και στην αποδοχή εκ μέρους τους -με ελάχιστες εξαιρέσεις- της κατάρρευσης και της επιστροφής στον καπιταλισμό.
Δεν οικοδομήθηκαν ποτέ τα θεσμικά/κοινωνικά αντίβαρα της εργατικής τάξης και του λαού απέναντι στο ….”εργατικό” Κ Ρ Α Τ Ο Σ, όπως πχ, ανεξαρτησία των εργατολαικών θεσμών από τον οργανωτικό και πολιτικό έλεγχο κόμματος και κράτους, ελευθερία λόγου και έκφρασης, κλπ. Ποτέ! Αντιθέτως, οι όποιες προσπάθειες λοιδωρήθηκαν, πολεμήθηκαν και τελικώς συντρίφτηκαν από τα ίδια τα Κ.Κ. Ούτε ο Γκορμπατσόφ ήταν προδότης επειδή συνέβαλλε τα μέγιστα στην διάλυσης της ΕΣΣΔ,Α ούτε ο Ντενγκ Ξιάο Πίνγκ ήρωας επειδή συνέβαλλε στο να μην καταρρεύσει η Κίνα τότε. Επιφανείς εκπρόσωποι ήταν και οι δύο μιας άρχουσας τάξης, της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας, η οποία στην περίπτωση της ΕΣΣΔ επέλεξε την κατάρρευση διότι έτσι νόμιζε ότι θα πλασαριστεί καλύτερα στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό και για την πάρτη της το κατάφερε μια χαρά αδιαφορώντας για τα κοινωνικά ερείπια, ενώ αντιθέτως, στην περίπτωση της Κίνας επέλεξε να πάει στον καπιταλισμό σούμπιτη, κρατώντας σφιχτά τον πολιτικό έλεγχο της χώρας μέσω του Κομμουνιστικού Κόμματος και του στρατού.
Προσωπικη μου γνώμη είναι οτι για αισθανθεις αμηχανία για κάτι πρεπει να εχεις και λίγο τσίπα.Το ΚΚΕ λοιπον χαλαρα ριχνει καταρες τωρα σε αυτον που εξυμνουσε κάποτε σαν να μην τρεχει τίποτα.Θα ελεγα οτι μισουν τον Γκορμπατσωφ γιατι τους θυμιζει και την δικη τους μαυρη περιοδο αφου τωρα απο το 91 και δωθε το ΚΚΕ ειναι σαφως αξιοπρεπεστερο.Όσο για το εξωκοινοβουλιο δεν εχει και πολλους λόγους να αισθανεται παεριεργα.Καποιοι μαλιστα δικαιωθηκαν.Ειχαμε βεβαια και περιπτωσεις στυλ ΕΕΚ( κ αλλων) που εβλεπαν την περεστροικα σαν την πολιτικη επανασταση που ειχε προφητεψει ο Τροτσκι.Ασε που εβλεπαν και στην αριστερη(!)πλατφορμα Γελτσιν το μελλον του σοσιαλισμού.Αυτη η πτερυγα του ΕΕΚ βεβαια μπηκε στον ενιαιο συνασπισμο τότε και καποιοι εφτασαν και μεχρι Σημιτη
Παλιες ιστοριες με πληγες που ισως φτανουν μεχρι τις μερες μας.Η πιεση τοτε και οι προφητειες για το τελος της ιστοριας εδιναν και επαιρναν.Τελειώνοντας θα ελεγα οτι ανεξαρτήτως ένταξης σε κομμα ή οργανωση ειναι αξιοθαυμαστοι όσοι άντεξαν τοτε χωρις να αποστρατευτουν ή ακομα χειροτερα να αυτομολησουν.
Μπα, όλοι οι “αντιϋπερδυναμικοί” δικαιώθηκαν αφάνταστα από τον πιτσαδώρο, γιατί τους έδωσε την πρόφαση να μιλάνε για “κατάρρευση”. Ποιός δολοφόνος δεν βολεύεται με την ιδέα ότι το θύμα του αυτοκτόνησε;
Γι αυτό και η αμηχανία. Ποιά τσίπα….
Οι βαρύγδουπες μικροαστικές ελευθεριακές “αναλύσεις” της πλάκας, κατσικώνουνται για “διαλεκτικές” και “ιστορικοϋλιστικές” βάζοντας την ταξική πάλη στο ψυγείο!
Aυτή, που ο αγαπημένος τους τυφλοσούρτης Β.Ι.Ουλιάνωφ μας θύμιζε, ότι μετά την απώλεια της εξουσίας θα αναβαθμιστεί, καθώς η αντίσταση της ηττημένης Αντίδρασης θα γίνει εκατό και τριακόσιες φορές πιο αποφασιστική και αδίστακτη.
Οταν ο ταξικός εχθρός στέλνει μισθοφορικούς η αφιονισμένους υπόδουλους στρατούς από έξω, χρηματοδοτεί ασύστολα τα πολυάριθμα υπολείμματα του στο εσωτερικό, κάνει σαμποτάζ, προκαλεί λοιμούς ακόμη και “φυσικές” καταστροφές, ασκεί προπαγάνδα και στο εσωτερικό με ποικίλους τρόπους, δελεάζει τους προλετάριους προβάλλοντας την χυδαία καταναλωτική “ονειρεμένη ζωή” των λίγων εξαγορασμένων (και όχι την κολασμένη των πολλών, που την χρηματοδοτούν), και εν τέλει αξιοποιεί την φυσιολογική ιστορική αδράνεια ανάπτυξης της νέας σοσιαλιστικής συνείδησης, το Κράτος της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, θα κριθεί αν πράγματι είναι η χίλιες φορές ανώτερη Δημοκρατία, από το αν θα παλέψει για να υπερισχύσει. Οσοι έζησαν, αγωνίστηκαν και πόνεσαν για την πρώτη απόπειρα του Ανθρώπου να κάνει κάνει το άλμα στον Ουρανό, τα ξέρουν αυτά και από πρώτο χέρι. Η ΕΣΣΔ ηττήθηκε από το Μαύρο Μέτωπο, που απλώθηκε απέναντί της. Αλλά τίποτε δεν έχει τελειώσει, όπως βλέπουμε.
Και από τάχα “ουδέτερους” και στην πραγματικότητα ντροπιασμένους συνενόχους, που νομίζουν πως καλύπτονται με το αντιϊστορικό, αντιδιαλεκτικό, χυδαίο και εν τέλει συνενοχικό αφήγημα της “κατάρρευσης”, κανείς δεν περιμένει τίποτε. Η τύχη του πιτσαδώρου τους περιμένει.
Αχού κλάταρες και εσύ…. Όλο προδότες πιτσαδώρους βλέπεις… Τσιμουδιά για την ανάδυση της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας ήδη από την δεκαετία του ’30 ως νέα άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ. Βολεύει το να τα ρίχνεις στον έναν ε; Τσιμουδιά για το μονολιθικο κομμουνιστικο σου κόμμα που απορροφήθηκε από το…. “εργατικό” σου ΚΡΑΤΟΣ και τα δύο μαζί παρήγαγαν την κρατικη/κομματική γραφειοκρατία βοηθούντος της ιμπεριαλιστικης περικυκλωσης, του μονοκομματισμου, της απαγόρευσης της ελευθερίας λόγου κ εκφρασης!
Ανώνυμος 03/09/2022 at 13:56, ρεταρες…..
Οι ανόητοι δεν βλέπουν κατάρρευση, νομίζουν ότι έγινε ανατροπή στις χώρες του ανατολικού μπλοκ! Το γεγονός ότι το 90% της άρχουσα τάξης κάθε χώρας του ανατολικού μπλοκ επέλεξε την καπιταλιστικη παλινορθωση και οι λαοί είτε ήταν στα χαμένα είτε κ στήριξαν την κατάρρευση, δεν το λες ανατροπή ε;
Η “κατάρρευση” είναι το άλλοθι όσων έχουν χεσμένη τη φωλιά τους.
Αλλά η Ιστορία είναι αμείλικτη. Και φαίνεται πολύ καθαρά ήδη στην υστεροφημία του πιτσαδώρου, που υπάρχει μόνο στους ξύλινους τίτλους των ΜΜ”Ε”, τους ύμνους της Φον ντερ Λάϊεν και Σία, και στην αμηχανία των “αριστερών”. Ο Λαός της πρώην ΕΣΣΔ και των απανταχού κομμουνιστών έχει ήδη αποφανθεί και αυτό τους παγώνει. Θάρθει και η συνέχεια…
Παραθέτω, το πολύ καλό αφιέρωμα/σειρά κειμένων του ΠΡΙΝ για τις αιτίες της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και των χωρών του ανατολικού μπλοκ με τίτλο, “Τριάντα χρόνια μετά το τέλος της ΕΣΣΔ: Αιτίες και νέα αρχή”:
https://prin.gr/2022/01/ussr-30/
Τι μπορεί να πει κανεις για τον Γκορμπι;
Ανετρεψε την σοσιαλιστική οικονομικη βαση της ΕΣΣΔ και το εκανε αναιμακτα. Δεν ειναι λιγο.
Τοποθετήθηκε απο την γραφειοκρατία στο ανωτατο αξιωμα. Στην πορεια εχασε τον ελεγχο εξαιτιας της διστακτικοτητας του να ολοκληρωσει τις αλλαγες… Ηρθε σε συνεννόηση με τους Κολ, Θατσερ για το “κοινο ευρωπαικο σπιτι”. Γνωριζοντας οτι ηταν ο ιδιος αδυναμος, οτι η γραφειοκρατική καστα που τον ανεδειξε το ιδιο ευκολα μπορουσε να τον γκρεμισει οπως ειχε γινει στο παρελθόν προσπαθησε να βρει συμμαχους οπουδηποτε. Μιλαγε για σοσιαλισμο με διαφανεια, πραγματα αστεια. …μετα καποιοι ειπαν οτι εξαπατηθηκαν νομιζοντας οτι μιλουσε σοβαρα…
Η σοβιετική σοσιαλιστική οικονομικη βαση, ηταν σε Υπαρξιακη κριση αποβιομηχανισης. Η σοβιετική κοινωνια σαπιζε, βουτηγμενη στην διαφθορα στην οποια επι χρονια η δικτατορικη γραφειοκρατική ηγεσια επεβαλλε. Το προβλημα αυτο προσπαθησε να το λυσει η γραφειοκρατια με προσχώρηση στο δυτικο μπλοκ. Στρατηγικα ο Γκορμπι, εβαλε τις βασεις για τον αφοπλισμό που συζητουσαν για δεκαετιες οι Μπρεσνιεβ Γκρομικο (κι εδω φαίνεται η συνεχεια στην πολιτικη της γραφειοκρατιας). Οικονομικα ηλπιζε να σωσει την σοβιετική σοσιαλιστική οικονομια με δυτικα κεφαλαια…..καποιοι προδοθηκαν καποιοι προδοσαν…και η ζωη συνεχιζεται. Αυτα.
άρες-μάρες κουκουνάρες, συνενόχων….
Γεγονος 1) Ο Γκορμπι εκλεχτηκε απο την καθοδήγηση του “Κ”ΚΣΕ. Αν ηταν προδοτης (που δεν το ισχυριστηκα, εγραψα οτι καποιοι το ειπαν) τοτε προδοτης ηταν ΟΛΟ το ΚΚΣΕ. ΟΛΟΙ, και οι οικογενειες τους και οι συγγενεις. Εξισου προδοτες ηταν και ολοι οι καθοδηγητες των διαφορων “ορθοδοξων ” ΚΚ οπως πχ του ΚΚΕ που ποτε δεν διαχωρησαν τη θεση τους ΤΟΤΕ.!
Απο την αλλη,. ΚΑΝΕΙΣ ποτε επισημα δεν κατηγορησε κανενα για προδοσια, ουτε εγω εγραψα κατι τετοιο. Τους βολεβει ομως ΑΝΩΝΥΜΑ να σπιλωνουν τον Γκορμπι.
2) Η σοβιετική σοσιαλιστική οικονομικη βαση, δεν λειτουργησε ποτε ιδανικα, λογω αντικειμενικων δυσκολιων. Ομως στην περίοδο πριν τον Γκορμπι, ειχε προβλημα επιβιωσης :η παραγωγικοτητα ηταν πολυ χαμηλη, και εβαινε μειουμενη. Η καταστροφή δηλαδη ΕΡΧΟΤΑΝ δεν την προκαλεσε κανενας Γκορμπατσόφ. Το σχεδιο που ποτε δεν ομολογηθηκε ηταν εισαγωγη δυτικων κεφαλαιων σαν μονοδικη σανιδα σωτηριας. Εκει αποσκοπουσε το ανοιγμα προς την ευρωπη και τις ΗΠΑ. Το ιδιο σχεδιο που ειχαν εφαρμοσει οι Κινεζοι μετα τον Μαο και το οποιο τελικα οδηγησε στην σημερινή Κινα.
Όμως αυτό το μοντέλο οικοδόμησης του σοσιαλισμού που επικράτησε, δεν είχε βάση στη θεωρία. Ο Λένιν παραδέχονταν, ότι το σύστημα που εγκαθιδρύθηκε με την Επανάσταση, ήταν κρατικός καπιταλισμός, περίμενε όμως, ότι ο σοσιαλισμός θα ακολουθούσε. Ο μαρξισμός άλλωστε ουδέποτε υποστήριξε την απαγόρευση της ελευθερίας της έκφρασης κ της δημοκρατίας. “Δε γίνεται, ο κομμουνιστής να μην είναι δημοκράτης”. Η “δικτατορία του προλεταριάτου” παρεξηγήθηκε, ενώ εσήμαινε απλά την αποτροπή ταξικού κράτους κ σ’ αυτό το πλαίσιο περιλαμβάνει σαν θεμελιακή αρχή την κατάργηση κομμάτων. Οι συγκεκριμένοι σχηματισμοί εκφράζουν εξ ορισμού, από το χαραχτήρα κ το στόχο τους ταξικά συμφέροντα. Και σου λένε, εκφράζουν όμως κ πολύμορφες πολιτικές κ πολιτισμικές αντιλήψεις στο εσωτερικό των τάξεων. Μάλιστα! Και απαντώ: Οι πολιτικές αντιλήψεις -που ανήκουν στο εποικοδόμημα- αντιστοιχούν έτσι κι αλλιώς σε ταξικά συμφέροντα. Διαφοροποιήσεις συμφερόντων υπάρχουν στο εσωτερικό των τάξεων, εξ ου κ η πολυμορφία κομμάτων. Μετά, είναι κ οι παράγοντες, που αποσκοπούν στην προώθηση των ιδιαίτερων συμφερόντων τους μέσω των οπαδών τους. Δε βλέπω, αυτοί οι λόγοι να προωθούν τη δημοκρατία κ το συλλογικό συμφέρον. Αντιθέτως τα υποσκάπτουν. Είναι τώρα κ οι πολιτισμικές αντιλήψεις. Αυτές εισχωρούν παντού, στην πολιτική, την τέχνη, τη θρησκεία κ.α. Αλλά για ποιό λόγο θα πρέπη να υποστηρίζωνται μέσω πολιτικών συλλογικοτήτων, που συνιστούν παράγοντες ισχύος; Κάλλιστα εκφράζονται από τους πολίτες μέσα σε συλλογικά όργανα διακυβέρνησης αυτομάτως, μέσω της συμμετοχής στα κοινά. Η τάση σχηματισμού καθετοποιημένου ταξικού κοινωνικού συστήματος θα υπάρχη πάντα. Δε χρειάζεται να του ρίχνωμε κι από πάνω νερό στο μύλο. Ο τρόπος διασφάλισης της δημοκρατίας είναι η εφαρμογή της. Ισηγορία, ισονομία, ισοπολιτεία.
Μαρκέλλας ο, τι κ να λες, άμα υποστηρίζεις την κατάργηση των κομμάτων σε συνδυασμό μάλιστα και με την θεωρία του λαϊκού κράτους, υποστηρίζεις τον φασισμό. Αυτά έλεγε κ έκανε ο φασισμός, δηλ ο πιο άγριος καπιταλισμός. Τα υπόλοιπα για άμεση δημοκρατία είναι καπνός. Άμεση δημοκρατία και κατάργηση κομμάτων/λαϊκό κράτος είναι ασύμβατα.
Δεν ξέρεις λοιπόν, τι είναι δημοκρατία κ τι είναι φασισμός. Δημοκρατία σημαίνει ελευθερία της σκέψης κ της έκφρασης, ισονομία, ισηγορία, ισοπολιτεία, αρχή της πλειοψηφίας για τη λήψη των αποφάσεων, που αφορούν στη διακυβέρνηση. Αν είναι αυτό φασισμός, δεν ξέρομε τι λέμε. Καταλαβαίνω πολύ καλά, ότι είναι εξαιρετικά δύσκολη η πραγμάτωση της δημοκρατίας, ωστόσο δεν είναι ουτοπία, αφού ήδη είχαμε μια εφαρμογή, στην αρχαία Αθήνα -η επόμενη περίπτωση είναι η Ελβετία, καθώς λένε, αλλά όχι σ’ αυτό το βαθμό, εν πάση περιπτώσει, δεν ξέρω λεπτομέρειες- .Αντίθετα ο κομμουνισμός δεν έχει ποτέ μέχρι σήμερα υλοποιηθεί κ παραμένει μια ουτοπία, που καθένας την εννοεί κ την περιγράφει όπως θέλει. Υποστηρίζεις μια άποψη ή πιο σωστά έναν αφορισμό, που δεν τεκμηριώνεται καθόλου.
Θυμίζω κ το σντίστοιχο, γνωστό σύνθημα, όπως το μαθαίναμε κ το λέγαμε κάποτε “δικτατορία του προλεταριάτου, η πιό πλατιά δημοκρατία”, από τις θεμελιακές αρχές του μαρξισμού. Ζητούμενο είναι η σωστή κατανόηση κ όχι η διαστρέβλωσή του.
“σχολική” εκδοχή της αταξικής “δημοκρατίας”, μιας υποθετικής “δημοκρατίας”, που είτε αιωρείται στον κόσμο των ιδεών, είτε προσγειώνεται στην …δουλοκτητική Αθήνα(!) είτε στην ημιφασιστική Ελβετία, όπου οι γυναίκες απόκτησαν δικαίωμα ψήφου νομίζω το …1951(;)!
Τρίζουν τα κόκκαλα του Λένιν.
Ουπς, πολύ γενναιόδωρος ήμουν! Δικαίωμα ψήφου οι γυναίκες της “δημοκρατικής” Ελβετίας απόκτησαν το ’71(!), είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά την μοναρχοφασιστική Ελλάδα και σχεδόν τριάντα μετά την Λαοκρατική Ελλάδα του Βουνού. Αυτά τα κωμικά προκύπτουν όταν οι έννοιες στραγγίζονται από το ουσιαστικό τους περιεχόμενο και κατανοούνται σαν “δομές”.
Δεν χρειάζονται ούτε Αρχαία Ελλάδα, ούτε Ελβετία ούτε πολύ μεγάλη φιλοσοφία
Δημοκρατία σε χώρες σαν την Ελλάδα είναι κάτι αρκετά συγκεκριμένο
Πολυκομματισμός, ελευθεροτυπία, δικαίωμα συνδικαλισμού και διαδήλωσης.
Αυτά δεν μπορείς να μην πεις πως τα θες, δεν σε βαραίνουν, θα τα διατηρήσεις και θα τα διευρύνεις.
Μπορείς βέβαια να καταντήσεις ΚΚΕ, δηλ να σε τρολλάρουν οι νδτες στα κανάλια πως “εσύ είσαι με τα μονοκομματικά κράτη” και εσύ να λες “αντικομμουνισμός”. Βέβαια σωστό είναι, από αντικομμουνισμό τα λένε και δεν εξηγούν ταξικά και ιστορικοδιαλεκτικά γιατί ήταν μονοκομματικά αυτά τα κράτη, και 5-6 υπάρχουν ακόμα, και πως δεν μοιάζουν με άλλα μονοκομματικά κράτη και πως ούτε τα πολυκομματικά αστικά κράτη έχουν de facto κάποια Δημοκρατία.
Αλλά υπάρχει θέμα τι λες εσύ σήμερα για την Ελλάδα. Αν θες να σε πάρουν στα σοβαρά, να σε πάρει στα σοβαρά ο κόσμος. Και αν λες πως γενικά και αόριστα θα κλείσεις κόμματα και θα κάνεις μονοκομματικό σοσιαλισμό κανείς δεν σε παίρνει στα σοβαρά. Οϋτε με αφορμή αυτό θα σε καταστείλει εύκολα το αστικό κράτος και αν το κάνει θα είναι πρόσχημα και όχι αιτία. Διότι κάθε τόσο τα λένε αυτά οι Τζήμεροι. Αλλα το πρόβλημα παραμένει, δεν σε παίρνει σοβαρά η εργατική τάξη και ο λαός αν λες τέτοια
Κώστας
“…καποιοι προδοθηκαν καποιοι προδοσαν…” και…
ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Η μικροαστική αμηχανία που λέγαμε!