ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ! ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ!
Ταξική Κίνηση
για την εργατική χειραφέτηση
Εδώ και πάνω από 20μέρες οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι αγρότες, με απεργιακές κινητοποιήσεις και μαζικά συλλαλητήρια και συγκρούσεις, παλεύουν ανυποχώρητα προκειμένου να μην περάσει η άνοδος του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στη Γαλλία από τα 62 στα 64 χρόνια και άλλες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις. Η αντικοινωνική στάση και η αδιαφορία για εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές από το Μακρόν, αλλά και από όλο το αστικό πολιτικό σύστημα της Γαλλίας, έχουν «ξεκλειδώσει» όλη την αγανάκτηση του γαλλικού λαού, απέναντι σε μια πολιτική που ήδη έχει δώσει δείγματα γραφής αντεργατικής και αντικοινωνικής στάσης.
Αυτή η πολιτική στάση αποδεικνύει ότι σε όλη την Ευρώπη σήμερα, υπάρχει μια κοινή πολιτική υπεράσπισης των καπιταλιστικών κερδών, με κάθε τίμημα για τις ζωές μας. Δεν είναι ο Μητσοτάκης, ή το κακό το ριζικό μας, ή κάποια υποτιθέμενη ελληνική ιδιομορφία. Στο κέντρο της Ευρώπης υλοποιείται και προωθείται η ίδια βάρβαρη επιλογή, συντονισμένη με τις συμφωνίες που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι τράπεζες και φυσικά το κεφάλαιο και τα αφεντικά. Είναι η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, της παραχώρησης στο κεφάλαιο κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής, της απογείωσης της εργατική εκμετάλλευσης. Είναι η πολιτική που τη βλέπουμε από τα Τέμπη και τα εργοδοτικά εγκλήματα-«ατυχήματα» στους χώρους δουλειάς, μέχρι τους νόμους για δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα. Η πολιτική που υλοποιείται εδώ και χρόνια σε όλη τη μνημονιακή και μεταμνημονιακή περίδο και στηρίζεται από τα κόμματα της ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Ακροδεξιά είτε από τη θέση της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης αλλά και από το Μακρόν και όλες τις συστημικές πολιτικές δυνάμεις και στη Γαλλία.
Οι Γάλλοι μας στέλνουν μήνυμα ανυποχώρητου αγώνα και πραγματικής κλιμάκωσης. Απέναντι στη στάση του Μακρόν δεν είχαμε εκτονωτικά συλλαλητήρια αναμονής, στάσεις εργασίας που με το ζόρι ψηφίζονται. Η απάντηση στο Μακρόν είναι μια κλιμάκωση των απεργιακών αποφάσεων, η συμμαχία με άλλα υπό εκμετάλλευση τμήματα της κοινωνίας. Πλέον η μάχη δεν είναι μόνο για το ασφαλιστικό. Η κλιμάκωση συνοδεύεται και από μια αναβάθμιση της ίδιας της μάχης και των διεκδικήσεών της. «Το ασφαλιστικό δε θα περάσει ακόμα και αν πέσει η κυβέρνηση!» λένε οι Γάλλοι. Κλιμάκωση που βάζει πολιτικούς στόχους στο κίνημα ενάντια στην κυβέρνηση και όλο το πολιτικό σύστημα. Που σπάει ακόμα και το απαγορευτικό των συγκεντρώσεων, απέναντι σε μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται το Σύνταγμα της χώρας όπως τη συμφέρει. Τα ξέρουμε καλά αυτά, έχουμε δώσει μάχες και εμείς. Η κλιμάκωση εκφράζεται και στην επιλογή μορφών σύγκρουσης με την εργοδοσία, το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής. Ο αποκλεισμός μεγάλων εργοστασίων, οι στοχευμένες απεργίες και αποκλεισμοί της τροφοδοσίας σε καύσιμα και άλλα τέτοια είναι πλευρές αυτού του αγώνα.
Την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι και ο λαός υπερασπίζονται τον εαυτό τους απέναντι στην αστυνομική θηριωδία και βία, απαντώντας με την αντιβία των εργαζομένων, με την υπεράσπιση του δίκιου τους. Αυτό είναι που έχει ως αποτέλεσμα ακόμα και τμήματα των γαλλικών ΜΑΤ να αρνούνται να χτυπήσουν τους διαδηλωτές. Όλα αυτά δε σημαίνουν πως στη Γαλλία έχουν κριθεί τα πάντα εναντίον του Μακρόν. Πάντως σίγουρα κρίνονται πολλά και όχι μόνο για την κατεύθυνση που θα πάρει το γαλλικό εργατικό κίνημα. Η φωτιά που άναψε σε εκατοντάδες πόλεις της Γαλλίας είναι πραγματικό πολιτικό ζήτημα αν θα περάσει και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Όμως όλα αυτά για να συμβούν χρειάζονται ανεξαρτησία της εργατικής πολιτικής. Χρειάζονται ένα νέο εργατικό κίνημα που δε θα ακολουθεί το χρονολόγιο της αστικοποιημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Έχουμε την εμπειρία της απεργίας της 8 Μάρτη, από τις πιο πετυχημένες των τελευταίων χρόνων παρά και ενάντια στη ΓΣΕΕ. Είναι αδιανόητο πολιτικές δυνάμεις να επικροτούν τις γαλλικές απεργίες, ενώ την ίδια στιγμή να επιστρέφουν στους όρους της εκτόνωσης που θέτει ο Παναγόπουλος και η ΓΣΕΕ.
Η ΓΣΕΕ και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός λειτουργεί απροκάλυπτα πυροσβεστικά στο κίνημα που εκδηλώθηκε εξυπηρετώντας το πολιτικό σύστημα με τη συμβολή του στην σταθεροποίηση της κατάστασης και την “κανονικότητα”. Είναι αδιανόητο μετά από τους χιλιάδες που βγήκαν στο δρόμο η επιλογή ακόμα και ταξικών δυνάμεων να είναι το κλείσιμο των κινητοποιήσεων και η παραπομπή στις εκλογές. Δυστυχώς αυτό εκφράστηκε και από το ΠΑΜΕ με την σύσκεψη που οργάνωσε στο Σπόρτιγκ χωρίς καμιά πρόταση για συνέχεια και κλιμάκωση στο κίνημα. Αυτή η λογική θεωρεί το εργατικό κίνημα εργαλείο για την ενίσχυση των όποιων πολιτικών σχεδίων και κομματικών επιδιώξεων και αρνείται τον ανατρεπτικό ρόλο που μπορεί να παίξει το κίνημα σε μια πραγματική σύγκρουση με το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Για να οδηγηθεί το κίνημα σε νίκες και να υποχρεώσει την κυβέρνηση σε υποχώρηση ή ακόμα περισσότερο το πολιτικό σύστημα να αναζητήσει εναλλακτικές πρέπει οι αγώνες να γίνουν πολιτικά επικίνδυνοι. Πρέπει η κυβέρνηση να νιώσει ότι τίθεται σε αμφιβολία η συνολική κυριαρχία της, να νιώθει ότι κινδυνεύει ότι χάνει τις συμμαχίες της να απειλείται ακόμα περισσότερο η ίδια η πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου συνολικά. Γι αυτό έχει μεγάλη σημασία και για την αποτελεσματικότητα των αγώνων η ανάδειξη των πολιτικών στόχων που αμφισβητούν την κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, την ΕΕ και το κεφάλαιο συνολικά. Αυτό βλέπουμε ότι είναι σε εξέλιξη στη Γαλλία όπου κλονίζεται το πολιτικό σύστημα συνολικά και δυναμώνει τη δυναμική του κινήματος που δε λέει να κοπάσει.
Αυτές τις ώρες στέλνουμε τους βαθύτερους χαιρετισμούς μας στους Γάλλους εργαζόμενους και το λαό. Αγωνιζόμαστε και εμείς με τις δυνάμεις μας για την αναγέννηση του εργατικού κινήματος στη χώρα, για την ήττα και ανατροπή της ίδιας πολιτικής και των διαχειριστών της. Ενάντια σε όλους τους επίδοξους συνεχιστές της και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πραγματικός παραδειγματισμός από τη μάχη του εργατικού κινήματος στη Γαλλία είναι να συνεχίσουμε και εδώ με πραγματική κλιμάκωση του αγώνα. Να σπάσουμε όλο το κλίμα της εκλογικής αναμονής. Σε αυτή τη μάχη η Ταξική Κίνηση για την Εργατική Χειραφέτηση θα δώσει όλες τις δυνάμεις της.
