Ανάγκη κριτικής αποτίμησης και δημιουργικής αξιοποίησης
Δημήτρης Δεσύλλας*
Στη σημερινή δυστοπική εποχή του φονικού-ολοκληρωτικού καπιταλισμού, της πολεμικής φρίκης και της περιβαλλοντικής καταστροφής, του «τραμπισμού» και του καλπάζοντος ευρωφασισμού, της χρεοκοπίας και του εξευτελισμού όλων των αριστερών διαχειριστικών λύσεων (τύπου ΣΥΡΙΖΑ, Podemos, De Linke κ.ά.), είναι επιτακτική η ανάγκη της επανεξόρμησης των απελευθερωτικών κομμουνιστικών ιδεών. Για τη δημιουργία συνολικού επαναστατικού «αντίπαλου δέους» στην αστική πολιτική. Όρος και προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η κριτική αποτίμηση και δημιουργική αξιοποίηση της διπλής εμπειρίας της νίκης και της ήττας της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917.
Οι μπολσεβίκοι και ο Λένιν νίκησαν τον Οκτώβρη του 1917 γιατί είχαν:
α) επίκαιρη-επαρκή ανάλυση για τον καπιταλισμό της εποχής τους,
β) στρατηγική στόχευση την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό,
γ) επαναστατική τακτική απέναντι στον Κερένσκι και τον πόλεμο,
δ) βαθιά πίστη στον επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης και των Σοβιέτ των εργατών-φτωχών αγροτών- στρατιωτών και κυρίως
ε) μάχιμο επαναστατικό κόμμα συντρόφων ομοϊδεατών, με υψηλό αλληλοσεβασμό και αλληλεγγύη μεταξύ τους, ακόμη και στις διαφωνίες τους.
Ο Κόκκινος Οκτώβρης ηττήθηκε τελικά γιατί, με σημείο καμπής την επικράτηση της αντεπαναστατικής σταλινικής ηγεσίας τη δεκαετία του 1930, έχασε την επαναστατική προωθητική του δύναμη στη σκληρή ταξική πάλη που μαινόταν στην κρίσιμη μεταβατική περίοδο προς τον σοσιαλισμό- κομμουνισμό (δεν υπήρξε σοσιαλισμός, ούτε φυσικά κομμουνισμός). Σκληρή ταξική πάλη με σκοπό την επικράτηση-κυριαρχία των μη εκμεταλλευτικών και επαναστατικών σχέσεων πάνω στις διατηρούμενες- αναζωπυρούμενες εκμεταλλευτικές και μη επαναστατικές σχέσεις.
Συγκεκριμένα ηττήθηκε γιατί:
α) η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής γρήγορα ακρωτηριάστηκε σε κρατικοποίηση,
β) τα Σοβιέτ απονεκρώθηκαν,
γ) ο εργατικός έλεγχος εξορίστηκε και μετατράπηκε σε μονοπρόσωπη διεύθυνση, 
δ) το εργοστάσιο και η παραγωγή αντιμετωπίστηκαν ως «τεχνικός χώρος» (τεϊλορισμός) και όχι ως πολιτικός χώρος, όπου εκεί πριν απ’ όλα θα έπρεπε να εγκαθιδρυθεί και να ασκηθεί η εργατική εξουσία και δημοκρατία,
ε) ο διεθνισμός έγινε μια καρικατούρα υπεράσπισης της «σοσιαλιστικής πατρίδας» και των κρατικών συμφερόντων της ΕΣΣΔ,
στ) το κόμμα μετατράπηκε στον κύριο ιδεολογικό, πολιτικό και κατασταλτικό φορέα «νομιμοποίησης» της κρατικής εξουσίας και
ζ) η εργατική δημοκρατία (επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου κατά τον Μαρξ) μετατράπηκε σε κρατική-κομματική δικτατορία επί του προλεταριάτου!
Η υποχώρηση της επαναστατικής διαδικασίας οδήγησε σε ανάπτυξη και ενδυνάμωση εκμεταλλευτικών στρωμάτων, είτε «παλιών» (π.χ. κουλάκοι, έμποροι μέσω της ΝΕΠ) είτε «νέων» (τεχνικοί, ανώτερα στρώματα της παραγωγής, κρατική ιεραρχία). Τα ενδιάμεσα αστικά στρώματα, το διευθυντικό στρώμα, η «εργατική αριστοκρατία» και μεγάλο τμήμα της κομματικής ηγεσίας μετασχηματίστηκαν σε μια νέα, ιδιότυπη άρχουσα τάξη. Με δεδομένες τις δυσκολίες που προκαλούσε ο διεθνής καπιταλιστικός ανταγωνισμός, το κράτος αντί να μπει σε διαδικασία επαναστατικής απονέκρωσης, βαφτίστηκε αργότερα «παλλαϊκό κράτος», γιγαντώθηκε και έγινε όργανο της νέας κυρίαρχης τάξης. Δημιουργήθηκε έτσι ένα ιστορικά ιδιόμορφο εκμεταλλευτικό καθεστώς.
Με όλα αυτά η μεταβατική κίνηση προς τη νέα κοινωνία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού αντιστράφηκε. Με τελική κατάληξη την κατάρρευση (όχι ανατροπή, όπως αυθαίρετα ισχυρίζεται το ΚΚΕ) αυτού του ιδιόμορφου εκμεταλλευτικού καθεστώτος. Οι συνέπειες ήταν τραγικές και μακροπρόθεσμες όχι μόνο για τον σοβιετικό λαό, αλλά για την εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου.
Η κριτική μας στη μακρόχρονη αντίστροφη μετάβαση και την τελική κατάρρευση γίνεται «από τα αριστερά», από τη σκοπιά της υπεράσπισης της Οκτωβριανής Επανάστασης. Είναι κριτική αρχών, δεν μπορεί με τίποτα να ταυτιστεί με τον πρωτόγονο και χυδαίο αντικομμουνισμό των αστών και των φασιστών. Δεν υποτιμά τις μεγάλες κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του Οκτώβρη, ούτε τη σημαντική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη μεγάλη αντιφασιστική νίκη. Η κριτική αυτή αποτελεί έμπνευση σε κάθε αγωνιστή που επιμένει και σήμερα επαναστατικά, εφόδιο για κάθε σκεπτόμενο Αριστερό άνθρωπο. Είναι προωθητική δύναμη και καθοριστική συμβολή στις νέες επαναστάσεις της εποχής μας. Που για να νικήσουν οριστικά πρέπει να καθοδηγούνται σ’ όλη τη διαδρομή τους από τον τελικό σκοπό που είναι η αναπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία.
Σε αυτή τη νέα κοινωνία:
α) Έχουν μαραθεί, απονεκρωθεί και αμετάκλητα καταργηθεί το κράτος, τα κόμματα και κάθε ταξική, καταπιεστική και αποξενωτική πλευρά της πολιτικής. Ο πολιτισμός και η ελεύθερη αντιπαράθεση των πολιτιστικών ρευμάτων και τάσεων γίνονται η μοναδική κινητήρια δύναμη της διαρκούς επαναστατικής αυτοανάπτυξης της κάθε κοινωνικής προσωπικότητας.
β) Κατακτιέται η πλήρης απελευθέρωση της αντίθεσης «φύσης – κοινωνίας» από τα δεσμά της αλλοτρίωσης, της καθυστέρησης, της εχθρότητας και της καταστροφής, ως καθολικό μέτρο και δείκτης για την ταυτόχρονη ποιοτική αναβάθμιση της κοινωνίας και της φύσης. Με δυο λόγια, κατακτιέται η πλήρης αρμονία του ανθρώπου με το «ανόργανο σώμα του» που είναι η φύση (Μαρξ).
Στα 80χρονα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, του Δεκέμβρη 1944 αλλά και της Βάρκιζας, οι αγωνιστές του ΝΑΡ και οι ευρύτερες δυνάμεις της «Πρωτοβουλίας για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα» καλούμαστε να συμβάλουμε στην επανεξόρμηση των κομμουνιστικών ιδεών με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τις νέες υλικές δυνατότητες της εποχής μας. Ετσι θα τιμήσουμε έμπρακτα τη μνήμη του αγαπημένου και αξέχαστου συντρόφου μας Στάθη Παπαστεφανάτου, που μέχρι την τελευταία του πνοή πάλευε γι’ αυτή την ευγενική υπόθεση.
Δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (18/10/24)
*Μέλος του ΝΑΡ και της «Πρωτοβουλίας για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα»
Ειναι ανεξηγητη αυτη η εμμονη του ΝΑΡ με το κρατος, λες και μπορεις να το εξορκισεις και αυτο αρκει. Καλες οι κριτικες προηγουμενως, αλλα αντι να ακολουθηθει μια υλιστικη αποτυπωση το γιατι συνεβησαν αυτα που ορθα καταμαρτυρουνται, επιλεγεται η ευχετηρια καρτα της κατάργησης του κρατους και πληρους κομμουνισμού κλπ.
Λες και απλως οι ανθρωποι τοτε απλα εκαναν ενα λαθος και δεν πηραν αυτη τη πορεια. Εαν ειναι κυριως υποκειμενικες οι αιτιες -λαθος επιλογες- ειναι δηλαδη τελικα θεμα τυχης; Και επισης αυτο σημαινει οτι το ΝΑΡ σημερα ξερει τι επρεπε να κανει τοτε για να καταργησει το κρατος κ να φερει το κομμουνισμο; (Δεν δειχνει παντως να ξερει τιπτε, παρα πετα ετσι μια εργατικη εξουσια και καθαρισε…)
Να μην συνεχισω, που οδηγει αυτη η λογικη. Απο πλευρας υλιστικης αναλυσης είναι το ιδιο αβασιμη κ ιδεαλιστικη, οπως η αντιστοιχη του κκε, που τα αποδιδει στο οτι εμφανιστηκε ξανα ο ρεφορμισμος μετα απο τοσες δεκαετιες κομμουνιστοποιησης.
Αλλα τα προβληματα που οδηγησαν σε αυτη την εξελιξη δεν γινεται να μην ηταν αντικειμενικα και οσο δεν τα διατυπώνουμε καθαρα, τοσο απομακρυνομαστε από τα ενδεχομενα επανακαμψης. Διοτι δεν ψαχνουμε καθόλου το πως αυτα θα αντιμετωπιστουν. Απλα δειγματα:
1) πως μπορει να κρατηθει μια επαρκης λειτουργία της λαικης εξουσιας σε συνθηκες συνεχους πολεμικου ανταγωνισμου, θερμου η ψυχρου, μικρη η διαφορα. Πραγμα που εχει πολλες πλευρες, οπως, αναγκη γρηγορων αποφασεων, δεσμευση ζωτικων πορων, επειγουσα προτεραιοτητα στην ισχυ του κρατους, μη ξεχναμε το να εχει ψωμι εκτος απο κανονια, κλπ.
Και εδω ξεχναμε μονιμως μια βασική λεπτομερεια, πλην καθοριστικη για την πολιτικη ζωη: Η αντικατασκοπεια ειναι μια λειτουργια χωρις την οποια θα σε φανε. Πως λοιπον διεξαγεται η αναγκαια και αυτονοητη ταξικη παλη της σοσιαλιστικης οικοδομησης, εν οσω πρέπει να ελεγχεται και αυτη απο την αντικατασκοπεια;
Δυσκολα ζητηματα, σκουπιστε τα κατω από το χαλι;
2) Συνεχεια επι της λαικης εξουσιας. Η λαικη πλειοψηφια, μετα την οποια κινητοποιηση της σε ενα σημειο καμπης (εξεγερση κλπ) γρηγορα επανερχεται σε ενα απλουστερο ενεργειακο επιπεδο, αυτο της καθημερινης ζωης, χωρις να εχει τον καημο της συνεχους ενεργοποιησης για πολιτικες ζυμωσεις, η την συνεχη αυξηση των δεξιοτητων κλπ. Αλλα εχει αλλους καημους. Και ενω μαλιστα παντα εμφανιζεται μια πιο δραστηρια πρωτοπορια, το αποτραβηγμα των μαζων και η αναθεση παρατηρουνται ιστορικα κατ επαναληψη. Αυτη η ταση αναθεσης εμφανιζεται ιστορικα ειτε οταν τα πραγματα ηρεμουν, ειτε αντιθετα οταν υπαρχει μια εξαιρετικα δραστηρια πρωτοπορια που κουμανταρει τις ζορικες καταστασεις. Ενω ειναι γνωστο, δεν γινεται αλλιως, οτι τα ατομα που επιπλεουν και κυριαρχουν ειναι αυτα που εχουν μια πιο φιλόδοξη ειτε εξουσιαστικη ταση (ασαφη τα ορια). Αν θυμηθουμε δε και την αντικατασκοπια; ασε καλυτερα, που να μπλεκεις.
3) Συνεχεια επι της λαικης εξουσιας, οσο αυτα δεν επιλυονται, τοσο θα εχουμε σωματα οχι και τοσο αντιπροσωπευτικα, που θα επιβάλλονται στην πλειοψηφια, αυτοχριομενα ως πρωτοπορια. Και θα εννοουν πχ ως κομμουνιστοποιηση την βιαια μετατροπή ολων σε μισθωτους, υποτιθεται σε μια κοινωνικη ιδιοκτησια, την οποια ομως ποιος την κουμανταρει;. Οχι παντως η λαικη πλειοψηφια. Εαν αντιθετα η λαικη πλειοψηφια, που σημειωτέον θα πρεπει να εκφραζεται η ιδια κι οχι να ερμηνευεται απο αυτους που ξερουν (…), εαν λοιπον σκεφτεται κατι σαν συνεταιρισμο ελευθερων παραγωγων, θα διωκεται ως μικροαστικη, κλπ;. Εαν οχι, ποιος ακριβώς ο τροπος επιβολης της πλειοψηφιας στη μειοψηφια; Ποιοι οι βαθμοι ελευθερίας; Υπαρχουν; Και ποιος τους οριζει;
Απο την αλλη, SOS, μηπως αυτα ειναι πρωιμα και διαλυτικά γιατι επειγει η ισχυς του σοσιαλιστικού κρατους (κατα τα ανωτερω της περιπτ. 1); Ποιος το κρινει; Ποιος τον ελεγχει; Πως ολο αυτο θα ειναι εφικτο;
Θελει ουσιωδη, που μονιμως μενουν εκτος αναλυσεων. Θελω να πω, κυριοι, οι αναλυσεις σας αναμασανε την κασετα, ετσι η αλλιώς, και ειναι ποιοτικα υποδεέστερες από απλα ερωτηματα που θα θεσει ενας απλος ανθρωπος.
Υπαρχουν πολλες διακλαδωσεις αυτων των παρατηρησεων, αλλα χρειαζεται κανεις να εχει τη διαθεση και το θαρρος να μπει στα ουσιωδη.
Συνθηματα οπως, καταργηση του κρατους, κλπ, ειναι απλα φυγη. Ασε που πανε να το πεις παραεξω, θα σε δουν σαν ουφο και θαχουν δικιο.
ναι ρε πικαπα, έτσι είναι όπως τα λες. Μόνο που δεν είναι εμμονή του ΝΑΡ η κριτική του στην κρατική οργάνωση της επαναστατημένης κοινωνίας, αλλά, η αλήθεια!
Η κρατική οργάνωση της κοινωνίας είναι και φάρμακο, μιας και επιτρέπει την γρήγορη λήψη και εφαρμογή των αποφάσεων, την ενιαιοτητα της γεωγραφικής επικρατείας και την αποτελεσματικότητα στην εφαρμογή των αποφάσεων!
Ταυτόχρονα όμως και ΚΑΙ φαρμάκι! Διότι η αναπόφευκτη κρατική οργάνωση της κοινωνίας, επιτρέπει και αβανταρει την ανάδυση νέας ταξικής διαίρεσης και νέας άρχουσας τάξης σε αυτή την επαναστατημένη κοινωνία, αφού το κράτος είναι το σύνολο μηχανισμών εποπτείας , και διοίκησης μιας γεωγραφικής επικρατείας.
έτσι, το στρώμα που διευθύνει και επί της ουσίας αποφασίζει, είναι το σύνολο των ανθρώπων που ασχολούνται επαγγελματικά με αυτό και απαρτίζουν τους κρατικούς μηχανισμούς. Και αυτό συγκροτεί σταδιακά τη νέα άρχουσα ταξη… Αυτό και έγινε στον λεγόμενο υπαρκτό σοσιαλισμό!
Υπάρχει & μη κρατική οργάνωση της επαναστατημένης κοινωνίας 20/10/2024 at 17:37.
Π.χ. στην Ισπανία στον Εμφύλιο όταν είχε περικυκλωθεί ένας από τους αξιωματικούς του Φράγκο.
Οιι αναρχικοί διαμαρτυρήθηκαν στην τότε κυβέρνηση για την πειθαρχεία στο στράτευμα των κομμουνιστών. Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετλωπου τους άκουσε, έκαναν ότι ήθελαν μέχρι & πολεμικό τουρισμό !
Το καταλαβαίνει ο Φραγκίτης πως απέναντι του δεν είχε πολεμιστές αλλά τουρίστες & τους πήρε στο κυνήγι. Φυσικά οι μόνοι που έμειναν να τον πολεμήσουν ήταν οι “κακοί”, “καταπιεστικοί” κομμουνιστές
Άλλο ένα σύντομο παράδειγμα ελευθεριακής οργάνωσης δομής της κοινωνίας που πήγε στον ιστορικο κουβά
Μεγάλε το κράτος στον σοσιαλισμό ήταν προλεταριακό μισοκράτος. Η ύπαρξη του μισοκράτους της Σ.Ε. αποδεικνύει πως οι ταξικές διαφορές υπαρχουν (αντίθεση ανάμεσα σε διευθυντική εργασία ή όχι, ανάμεσα σε χειρονακτική / πνευματική εργασία) αν & σε άλλη πιο αμβλυμένη μορφή.
Δεν υπάρχει η κύρια η ατομική κατοχή Μέσων Παραγωγής όπως στον Καπιταλισμό
Η γραφειοκρατεία αποτελεί το απότοκο αυτών των διαφορών & όχι η γενεσιουργός αιτία. ις χαζομάρες των μαοϊκών δεν θα τις έχουμε για πρότυπο. Ξαναδιάβασε το Κρατος & Επανάσταση.
Η έστω την σοβιετική γραφειοκρατεία του Περικλή Παυλίδη που φιλοξενείται στα φεστιβάλ σας αλλά μάλλον δεν σκαμπάζετε μία από όσα γράφει στο βιβλίο του.
Ανώνυμος
21/10/2024 at 18:31, καταρχάς, λεγοταν ΦράΝκο και όχι ΦράΓκο ο Ισπανός δικτάτορας. Δεν είναι νόμισμα, ούτε ο Φραγκούλης Φράγκος Ε; Και μετά λες πως έχεις διαβάσει κιόλας χρεωμένε ΚΚΕ…..
Το σοσιαλιστικό κράτος, δεν υπήρξε ποτέ μισό κράτος, ήταν κανονικότατο κράτος. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε τα κείμενα καθιστούν μισό κράτος ένα κράτος Ε;
Η κρατική κομματική γραφειοκρατία, αποτελεί πάντα μια αναπόφευκτη κατάσταση για μια επαναστατημένη χώρα. Η οποία προκύπτει από την ανάγκη ΚΑΙ συγκεντρωτικής διοίκησης, εποπτείας και ελέγχου (αυτά συνιστούν την ουσία του κρατικού τρόπου οργάνωσης μιας κοινωνίας, μάθε).
Την ίδια στιγμή όμως, ακριβώς λόγω αυτής της φύσης, του ρόλου και του χαρακτήρα που έχει η κρατική κομματική γραφειοκρατία, αποτελεί δυνάμει κ τη νέα άρχουσα τάξη. Η οποία έχει κάθε συμφέρον τελικά, να ακυρώσει την πορεία προς τον κομμουνισμό. Όπως κ συνέβη στις χώρες του πρώην υπαρκτού…
Ανώνυμος
21/10/2024 at 18:31, οι αναρχικοί στον ισπανικό εμφύλιο, μάχονταν γενναία και προφανώς αυτά περί πολεμικού τουρισμού, είναι χαβαλε αστειότητες. δεν στέκονται ούτε για ένα λεπτό. ξύπνα
Οι φθόγγοι στην Ισπανική γλώσσα γράφονται κατα προσσέγιση Τιτάνιε. Δεν αποδίδεται τέλεια ηχητικά με το Ελληνικό Αλφάβητο
Καλά διάβασε τον Ορισμό του Κράτους που δίνει ο Λενιν ο Μαρξ ΕΝγελς ως Όργανο καταπίεσης της μίας τάξης πάνω στην άλλη & μετά μας λες τα υπόλοιπα 21/10/2024 at 19:54
Το σοσιαλιστικό μισοκράτος ήταν η καταπίεση της πλειοψηφίας σε βάρος της μειοψηφίας (αστικής τάξης) σε αντίθεση με το αστικό κράτος. Άρα είναι “δημοκρατικότερο” ας το πούμε. Εξου & μισοκράτος.
Οι λειτουργίες του Κράτους γίνονται ολοένα απλούστερες. Το νομικό δίκαιο περιλάμβανε πολύ λιγότερους νόμους από τους χιλίαδες τόμους της αστικής δικονομίας
Η ύπαρξη του Κράτους είναι ενδειτική πως οι ταξικές αντιθέσεις υπάρχουν ακόμα & στον σοσιαλισμο αλλά αμβλύνονται & παίρνουν μία άλλη μορφή.
Πργαμα αναμενόμενο μιας & ο Σοσιαλισμός είναι πορεία προς τον Κομμουνισμό
Εμφανίζονται ως διαφορές στρωμάτων (χειρωνακτικής – πνευματικής – διευθυντικής εργασίας – όχι διαφορές στον ρόλο ως προς την παραγωγή) μιας & δεν υπάρχει πλέον σε πολύ μεγάλο βαθμό ατομικη ιδιοκτησία μέσων παραγωγής
Στον Κομμουνισμό στην πλήρη κοινωνικοποίιηση των μέσων παραγωγής (παρατήρηση του Στάλιν) πλέον δεν υπάρχουν διαφορές έστω & ως διαφορές στρωμάτων, & άρα το Κράτος του οποίου οι λειτουργίες γίνοντια σταδιακά απλούστερες θεωρείται πλεόν περιττό
Στα υπόλοιπα 3 σελιδιτσες διάβασμα στο “Κριτική του Προγράματος της Γκότα” που ο Μαρξ γράφει για την σοσιαλιστική κοινωνία (=ανώριμος κομμουνισμός) που ξεπηδά από το έδαφος της αστικής κοινωνίας
Η γραφειοκρατεία είναι απότοκο της ύπαρξης των διαφορών & όχι η αιτία
Ξανδιάβασε τον Περικλή Παυλίδη[1]
Θα περίμενα από ένα Μαρξιστή να γράφει κάτι για σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής σε αντιπαραβολή με τις καπιταλιστικές, αλλά δεν το έχεις
———————————————————-
————– ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ —————–
———————————————————-
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ
https://www.ilhs.gr/gr/Graf.htm
Ανώνυμος
29/10/2024 at 17:23, ρε χρεωμένε ΚΚΕ, πας να χρεώσεις στα ισπανικά το ότι είναι και άσχετος από ιστορία και τον φραΝκο τονε είπες φραΓκο; Μα η ισπανική προφορά βρε θεομπαιχτη, είναι πολύ σαφής τουλάχιστον στην εκφορά του ονόματος ΦρανΘίσκο ΦραΝκο, ομοίως και στα ελληνικά, και όχι ΦραΓκισκο ΦραΓκο όπως έγραψες. Ούτε φυσικά ελληνικά τους είπαμε ποτέ ΦραΓκίτες αλλά, Φαλαγγίτες, όμως ούτε
φυσικά αυτό το γνωρίζεις!
Όσον αφορά δε το ΠΩΣ προσλαμβάνεις τον μαρξισμό, ακόμα χειρότερα από το φραΓκο και τον φραΝκο! Μόνο στείρα παπαγάλος. Πχ ποιος σου λέει ότι το “σοσιαλιστικό” κράτος καταπιέζει μόνο την καπιταλιστική μειοψηφία; Ο Μαρξ δεν το λέει αυτό, ούτε και ο Λένιν, παρά μόνο ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ, αφού μόνο ο Λένιν κ για λίγο αφού πέθανε. όλες οι υπόλοιπες δεκαετίες πρέπει να σε έκαναν να αναλύσεις με μαρξική μεθοδολογία την πραγματικότητα. Αλλά όχι, μόνο έκθεση ιδεών…
Η μονη διαφορα του Σταλινικου κρατους απο το καπιταλιστικο ειναι οτι στο πρωτο, χρειαζοταν πολυ λιγοτερη χαρτουρα και νομοι για να εκτελεστουν καποιες χιλιαδες ανθρωποι.
@22/10/2024 at 00:10
Πολεμικος Τουρισμός κυριολεκτικά καταγραφηκε στην Ιστορία. Οι εκεί αναρχικοί δεν δέχονταν “δομές” & “καταπίεση” δηλαδή πειθαρχεία. Κατάλαβε τι χάπατα μπάχαλα ήταν ο Στρατηγός του Φράγκο & τους πήρε φαλάγγι. Ναι εκείνη την μέρα πολέμησαν ηρωϊκά τρέχοντας
Φυσικά το “φιδι από την τρυπα” προσπάθησαν να το βγάλουν οι “εξουσιαστές” κομουνιστές
Το αποκορυφωμα ο εμφυλιος μέσα στον εμφυλιο με την συμπαιγνια αναρχικών- τροτκιστών στην Βαρκελώνη του 1937
Αρκετοί Μεξικανοί που πολέμησαν στος Διεθνείς Ταξιαρχίες ήταν εξοργισμένοι από την στάση των Τροτσκιστών. Εξού όταν γύρισαν στην χώρα τους αποπειράθηκαν να στείλουν στον αγύριστο τον Λέοντα. Τελικά τα κατάφεραν
Καλός σκηνοθετης ο τροτκιστής Κεν Λόουτς που ψηφίζει εργατικούς στην Αγγλία (χωρίς αυταπάτες ) αλλά έχει & ιστορικές ανακρίβιες στην ταινία του 1996
Για μένα ο Στάλιν ήταν ένας πολύ μετριοπαθ’ης ηγέτης. Ο Λένιν ήταν σκληρότερος. Το δημόσιο άνοιγμα αρκετών εκ των αρχείων τον δικαιωνει σε πολλά
Τον Στάλιν τον φοβούνται κυρίως οι φασίστες 29/10/2024 at 22:11 Δεν ξεχνιέται η Κόκκινη Σημαία στο Ραιχταγκ
Ανώνυμος
04/11/2024 at 17:58 , ούτε την εποχή του Λένιν γνωρίζεις, ούτε την εποχή του Στάλιν γνωρίζεις! Ο Λένιν ήταν αυτός που εισήγαγε στις πολιτικές αντιπαραθέσεις την πολιτική τεκμηρίωση και την οργανωτική ανοχή: Δεν είναι καθόλου τυχαίο πχ, πως, ενώ οι Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ δημοσιοποίησαν τα σχέδια της εξεγερσης του Οκτώβρη του ’17 (άρα προδοσία κατά μία έννοια), και ενώ καθαιρέθηκαν από την ΚΕ του ΠΚΚ (μπ) αμέσως, ο ίδιος ο Λένιν με πρότασή του, έπεισε τους υπόλοιπους και επανήλθαν οι Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ στο ΠΚΚ (μπ) και ως μέλη, και ως μέλη της ΚΕ!
Αντιθέτως, ο Στάλιν ήταν ο πρωταγωνιστής του ξεπαστρέματος όλης σχεδόν της επαναστατικης γενιάς των μπολσεβίκων! Ηταν ο εμπνευστής της προσωπολατρείας που γέμισε τον κόσμο με ποιήματα για τον φωτεινό ζωοδότη Στάλιν, τον φωτεινό φάρο του σοσιαλισμού τον Στάλιν, για αμέτρητους πίνακες προσωπογραφιών, κλπ! Ήταν ο εμπνευστής της υπαγωγής όλων των ΚΚ στο ΚΚΣΕ και της αλλαγής των ηγεσιών τους, κατά πως βόλευε τα κρατικά συμφ’εροντα της ΕΣΣΔ (Ελλάδα, Πολωνία, κλπ, κλπ).
Διάβασε και εδώ μια σφαιρική υλιστική και διαλεκτική ανάλυση για τον υπαρκτό:
https://narnet.gr/articles/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%86%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D
Ανώνυμος
04/11/2024 at 17:55 , ό,τι να ναι γράφεις….
Οι πολιτοφυλακές της CNT και της FAI πολέμησαν κανονικότατα και λυσσαλέα τους φασίστες του Φράνκο, όμως η κεντρική κυβέρνηση του Λαικού Μετώπου (ΚΚ, κλπ) αρνούνταν να τους παράσχει πολεμικό εξοπλισμό, και πολεμούσαν με ό,τι έβρισκαν…. Επίσης η ΕΣΣΔ έπαιξε πολύ βρώμικο και υπονομευτικό ρόλο κατά της ισπανικής επανάστασης. δες και παρακάτω.
https://www.youtube.com/watch?v=HurOlKAVres
και εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=0tDVfBt6acM
Τιτάνιε 04/11/2024 at 19:19 αυτο αποδεικνύει την μετριοπάθεια του Στάλιν
Ενισχύεις το επιχείρημα μου πως ο Στάλιν ως προσωπικότητα ήταν ολοκληρωμένη & παρέμενε ψύχραιμος
Πέφτεις & σε αντίφαση μιας & θεωρείς πολύ επαναστάστες τους Κάμενεφ- Ζηνόβιεφ.
Εντάξει στον τροτσκιστικό σύμπαν όλα επιτρέπονται. Ακόμα & να χρεώνονται οι φυσικοί θάνατοι παλιών μελών των Μπολεσβίκων στον Στάλιν
Δυστυχώς Τιτάνιε 04/11/2024 at 19:23
υπάρχουν ντοκουμέντα για τον αναρχικό τουρισμό με ονοματεπωνυμα τοποθεσίες & γεγονότα
Εδω & χρόνια & σε βιβλίο
https://sep.gr/product/deyteros-pagkosmios-polemos/
Μικρό βιβλίο. Μην είσαι τσιφούτης δώσε λιγα ευρουδάκια στην Σ.Ε. να μαθεις μπαλίτσα για τον πιο προβέψιμο & πιο στημένο πόλεμο με τις συννενονήσεις μεταξύ των Ιμπεριαλιστών. Κανονικό πολιτικό ξεβράκωμα στους αστούς
Τη νύφη φυσικα την πλήρώσαν οι λαοί ειδικά ο Σοβιετικός, Γιουγκοσλάβικος & Ελληνικός λαός που αντιστάθηκαν. Δεν ήταν ούτε Δανία, ούτε Βέλγιο ούτε Γαλλία να μπουν οι Ναζί σχεδόν περπατώντας & να κυβερνούν σχεδόν άνετα
Ανώνυμος
06/11/2024 at 16:59 ευτυχώς τιτανιε έχω διαβάσει το βιβλίο της ΣΕ και είναι μουφα….
@06/11/2024 at 22:36
Σε πιο σημείο το μικρό βιβλίο είναι μούφα; Μπορείς κάτι να πεις συγκεκριμμένο για συγεκριμμένα γεονότα;
https://sep.gr/product/deyteros-pagkosmios-polemos/
Μάλλον θα είναι μούφα όσα έχεις πλάσει στο μυαλό σου..
Ανώνυμος
06/11/2024 at 22:36 Τιτάνιε, χρεωμένε ΚΚΕ, ό,τι αναφέρει για την δράση των αναρχικών το βιβλίο που μας ποστάρεις ξανά και ξανά, είναι μούφα. Ασε σου λέω, εκτίθεσαι….
Λογικο. Τι να παραδεχθείτε:
Πως οι αστικές τάξεις σε Βέλγιο,Δανία, Γαλλία κ.α. κάθησαν & έχασαν από τον Χίτλερ για να διευρύνου το αντι-Σοβιετικό μέτωπο;
Πως η Σ.Ε. τα έδινε σχεδόν όλα για το αντιφασιστικό μέτωπο όπως έγραφε Γάλλος Συνταγματάρχης τραβώντας τα μαλλιά του αλλά Γαλλία Αγγλία δεν ενδιαφερόντουσαν
Πως η Γαλλία επέμενε στην Γραμμη μαζινό ενω οι Γερμανοί έμπαιναν από Ολλανδία Βέλγιο αλλά η αστική τάξη στη Γαλλάι δεν ενδιαφέρθηκε για άμυνα;
Πως οι Γάλλοι μπήκαν 20 χλμ στο έδαφος της Γεραμανίας αλλά ξαναατράβηξαν πίσω;
Πως η Γεrμανία είχε της πλάκας Τανκς που τα μεταφέρανε τελικά πάνω σε τραiνα(!) στην Τσεχοσλοβακία;
Πως αν δεν της έδιναν πακέτο την Τσεχοσλοβακία το 1938 στην οποία η “φτωχή πλην τίμια” αστική τάξης της Πολωνίας “τσίμπησε” έδάφη μαζί με την αξιόλογη πολεμικη βιομηχανία της στην Συμφωνία του Μονάχου, η Βέρμαχτ δεν θα μπορούσε να περάσει καν τα σύνορα της Γερμανίας;
Πως αν δεν εξόπολιζε η Γαλλία της Γερμανία ούτε για αστείο δεν θα τολμούσαν την εισβολή στην Σοβιετική Ένωση
Επειδή σχολιάζω με ντοκουμέντα πάρτε ένα άλλο λινκ[1] .
ΑΝΑΡΧΙΚΟ-ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ
Καινοτόμα επιχειρηματικότητα δεν μπορείς να πεις
Συν τα ρεκορ ταχύτητας που έσπασαν οι αναρχο-σοσιαλδημοκράτες μόλις οι φασίστες κατάλαβαν πως δεν είχαν να κάνουν με κάνένα ΣΟΒΑΡΟ ΣΤΡΑΤΌ αλλά με τουριστική ατραξιόν
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ: ο Hugh Thomas που τα περιγράφει τα “κατορθώματα” των “αναρχικών” στο φρούριο Αλκασάρ ήταν ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΗΣ
Κατανοητός ο πόνος σας μεταμφισμένοι μικροαστουληδες για το βιβλίο του ΠΑΠΑΡΉΓΑ
https://sep.gr/product/deyteros-pagkosmios-polemos/
———————————————————-
— ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ——————————-
———————————————————
[1]
ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
Σκέψεις γύρω από τα Λαϊκά Μέτωπα και τη στάση τους στον ισπανικό εμφύλιο
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Θανάση Παπαρήγα «ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ – Σκέψεις για μερικές πλευρές του» (εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ – 1996)
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3472830
“(..)Οσο και αν αυτό φαίνεται παράξενο ή και τελείως απίστευτο, τόσο οι σοσιαλιστές όσο και οι αναρχικοί αντιδρούν στη δημιουργία τακτικού στρατού.
Οι αναρχικοί κατηγορούν τους κομμουνιστές σαν …αντεπαναστάτες επειδή το προτείνουν. Η ανίερη συμμαχία σοσιαλιστών -αναρχικών έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση της Μαλάγα (8 Φλεβάρη του 1937), όπου οι φρανκικές δυνάμεις επιτίθενται ακριβώς με τον τρόπο που είχαν προβλέψει και λεπτομερώς «προπεριγράψει» οι κομμουνιστές.
Στο Βορρά, κυρίως, δηλαδή στη χώρα των Βάσκων, οι ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες γίνονται ακόμα δυσκολότερες, καθώς οι προσπάθειες των κομμουνιστών για τη δημιουργία τακτικών δυνάμεων συναντούν εκτεταμένο σαμποτάζ. Αποτέλεσμα: Η πτώση του Βορρά στην περίοδο Ιούνη – Οκτώβρη του 1937.[24]
Εδώ, αξίζει να αναφερθούν δύο αξιόλογες λεπτομέρειες.
– Από τη μια μεριά, οι εξαγριωμένοι από την υπόθεση της Μαλάγα (και από την προηγουμένη υπόθεση του Αλκασάρ, για την οποία θα έπρεπε να είχαν παραπεμφθεί σε έκτακτο στρατοδικείο όλοι οι αναρχικοί της Ισπανίας, συλλήβδην και αθρόως)[25] κομμουνιστές δεν έχουν κανέναν τρόπο να επιβληθούν στους συμμάχους τους. Η ίδια η ηγεσία του ΚΚΙ ζητά από τους κομμουνιστές υπουργούς να μην επιμείνουν στην απειλή της παραίτησής τους.
– Από την άλλη μεριά, στο ΚΚ της χώρας των Βάσκων ξεσπούν διαφωνίες. Η ηγεσία του ΚΚΙ κατηγορεί μερικά τοπικά στελέχη του κόμματος ότι έκαναν παραχωρήσεις, που δεν έπρεπε να κάνουν, στην τοπική κυβέρνηση.”
//
“(..)[25]. Το Αλκασάρ (= «Κυνήγι») είναι ένα εξαιρετικά οχυρό φρούριο, 75 χλμ. νοτιοδυτικά της Μαδρίτης.
Τον Ιούλη του 1936, μέσα σ’ αυτό κλείνονται οι δυνάμεις του συνταγματάρχη Μοσκαρντό, ενός εκ των ηγετικών εγκεφάλων της συνωμοσίας. Ο Μοσκαρντό, ο οποίος, εκτός από τη σχεδόν απρόσιτη οχυρή θέση, κατέχει άφθονα πυρομαχικά και τρόφιμα, αρνείται κάθε συζήτηση για παράδοση.
Την πολιορκία του φρουρίου αναλαμβάνουν οι αναρχικοί, οι οποίοι έκαναν, κυριολεκτικά, σημεία και τέρατα.
Αν πιστέψουμε, π.χ., τον Hugh Thomas και το BBC, μετέτρεψαν την πολιορκία σε τουριστική ατραξιόν, όπου έρχονταν τουρίστες με λεωφορεία, έμπαιναν στα ορύγματα και τα πολυβολεία, έριχναν μερικές ριπές και, μετά, έφευγαν.
Χωρίς να μιλήσουμε για όσα έκαναν στον τομέα της γενικής οργάνωσης (;) της στρατιωτικής δύναμης της πολιορκίας αλλά και στην περιοχή, πέρα από το στρατιωτικό τομέα.
Οι εντονότατες διαμαρτυρίες των κομμουνιστών στον Λάργο Καμπαγέρο, ο οποίος, στο μεταξύ, έχει γίνει πρωθυπουργός, απορρίπτονται σκαιότατα.
Στις 15 Σεπτέμβρη και ενώ οι αστείοι στρατιωτικοί (και άλλοι) πειραματισμοί των αναρχικών συνεχίζονται, οι φασίστες φτάνουν (εν μέρει, χάρη και πάλι στους αναρχικούς) σε απόσταση αναπνοής από το Τολέδο, δηλαδή δίπλα στο Αλκασάρ.
Οι αναρχικοί, φυσικά, το σκάνε και ο Λάργο Καμπαγέρο αναθέτει τώρα στους κομμουνιστές να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Καθώς είναι πολύ αργά για οποιοδήποτε μέτρο, οι φασίστες καταλαμβάνουν την περιοχή του Τολέδο και του Αλκασάρ, όπου γίνεται μια φρικαλέα σφαγή. “
Ναι, ότι πείτε. Τιτάνιε 08/11/2024 at 19:52
Πάρε & άλλη δράση
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10201222
“(..) Κάτω από ξένη σημαία
Την υπαγωγή στην πολιτική διεύθυνση της αστικής τάξης αποδέχονταν και οι άλλες δυνάμεις του Λαϊκού Μετώπου.
Τον Αύγουστο του 1936, οι αναρχικοί συμμετείχαν στην τοπική βασκική κυβέρνηση μαζί με εκπροσώπους του βιομηχανικού και χρηματιστικού κεφαλαίου. Το ίδιο έκανε το POUM στη Βαλένθια.
Το Σεπτέμβρη, POUM και αναρχικοί συμμετείχαν στην τοπική καταλανική κυβέρνηση, και το Νοέμβρη, δύο αναρχικοί συμμετείχαν στην ισπανική κυβέρνηση η οποία διέλυσε την Κεντρική Επιτροπή Πολιτοφυλακής. Νωρίτερα η κυβέρνηση, με τη σύμφωνη γνώμη της CNT και του POUM, προχώρησε στην επαναφορά του παλιού στρατιωτικού κώδικα, ενώ αφοπλίστηκαν οι εργατικές οργανώσεις από τα μακρύκανα όπλα31.
Οι αναρχικοί, αρνούμενοι τη σημασία της εργατικής εξουσίας, και οι τροτσκιστές, δεσμευμένοι στη συνεργασία τους με τους σοσιαλδημοκράτες και τους αναρχικούς, χρησιμοποιούνταν από την αστική εξουσία, παρά τις παλινωδίες τους και τις διακηρύξεις τους για την αναγκαιότητα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.
Οσον αφορά τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, εξαρτούσαν τη σύγκρουση με τον Φράνκο από τη βοήθεια των διεθνών συμμάχων της ισπανικής κυβέρνησης. Οι κυριότεροι απ’ αυτούς όμως έπαιζαν διπλό παιχνίδι, προωθώντας την πολιτική του κατευνασμού:
Οι Βρετανοί αρνήθηκαν να εκπαιδεύσουν Ισπανούς πιλότους και έκαναν εμπόριο με τον Φράνκο.
Η Γαλλία, πέρα από την πολιτική της λεγόμενης «μη επέμβασης», αρνήθηκε να επιστρέψει τον χρυσό της Ισπανίας.
Επίσης, Γάλλοι και Βρετανοί πίεζαν για τοπικές συμφωνίες ειρήνης, στην Καταλονία και στη Χώρα των Βάσκων αντίστοιχα, το Δεκέμβρη του 1936.
Τα μονοπώλια των ΗΠΑ προσέφεραν καύσιμα και φορτηγά στον Φράνκο. Και μάλιστα όλα αυτά συνέβαιναν τη στιγμή που οι φρανκικές δυνάμεις λάμβαναν την καθοριστική υποστήριξη της Ιταλίας και της Γερμανίας σε έμψυχο δυναμικό και πολεμικό υλικό32
.”
“(..) Οι πολεμικές επιχειρήσεις
Μέσα σε αυτήν τη διελκυστίνδα των αντιθέσεων προχώρησαν οι πολεμικές επιχειρήσεις. Στα τέλη Γενάρη του 1937, ο πρωθυπουργός Καμπαγιέρο (ανέλαβε το Σεπτέμβρη του 1936) αρνήθηκε την ενίσχυση της Μάλαγας, παρά τις προειδοποιήσεις των κομμουνιστών, με αποτέλεσμα την κατάληψή της από τους πραξικοπηματίες. Την ίδια στιγμή, οι αναρχικοί και οι Βάσκοι αρνούνταν την ενιαία διοίκηση των στρατιωτικών δυνάμεων34.
Συνολικότερα η βασκική αστική τάξη, που είχε στενούς δεσμούς με τη Βρετανία, ακολούθησε διακριτή πολιτική.
Στη Χώρα των Βάσκων τα εργοστάσια παρέμειναν στα χέρια των ιδιοκτητών τους, ενώ δεν μετατράπηκαν σε πολεμικές βιομηχανίες.
Ο Βάσκος καπιταλιστής Μανουέλ Ουρίχο, που συμμετείχε ως υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Νεγκρίν (Μάης 1937), αποφάσισε την απελευθέρωση πολλών φασιστών και διέλυσε τα λαϊκά δικαστήρια που είχαν συγκροτηθεί τον Ιούλη του 1936.
Τελικά, τον Αύγουστο του 1937, όταν οι δυνάμεις του Φράνκο καταλάμβαναν τη μία βασκική πόλη πίσω από την άλλη χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, οι Βάσκοι καπιταλιστές τοποθέτησαν φρουρές προκειμένου να εμποδίσουν όσους ήθελαν να καταστρέψουν τα εργοστάσια για να μην πέσουν στα χέρια του Φράνκο35. Η πολιτική τους ηγεσία διέφυγε στη Βρετανία.
Το καλοκαίρι του 1938, έπειτα από πιέσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας, η κυβέρνηση Νεγκρίν αποδέχτηκε την απομάκρυνση των Διεθνών Ταξιαρχιών.
Το Δεκέμβρη, οι φρανκιστές έσπασαν τη γραμμή άμυνας της Καταλονίας. Ο διοικητής της Μαδρίτης, στρατηγός Μιάχα, ο οποίος στο επιτελείο του είχε ανθρώπους του Φράνκο, αρνήθηκε να στείλει ενισχύσεις. Οι δε επιχειρήσεις αντιπερισπασμού διατάχθηκαν πολύ καθυστερημένα. Οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων και των αναρχικών εγκατέλειψαν τη Βαρκελώνη. Οι δυνάμεις του 5ου Συντάγματος διατάχθηκαν να μην αναμειχθούν στην άμυνα της πόλης, ενώ οι 2.000 καλά εξοπλισμένοι στρατιώτες την εγκατέλειψαν, σκορπώντας τον πανικό στον πληθυσμό. Τελικά, μόνο οι μάχες του απείθαρχου 5ου Συντάγματος επέτρεψαν τη μεταφορά πληθυσμού και οπλισμού στη Γαλλία36.
Στις αρχές Γενάρη του 1939
, η κυβέρνηση Νεγκρίν, με τη σύμφωνη γνώμη του ΚΚΙ, κήρυξε στρατιωτικό νόμο, μεταφέροντας μεγάλο κομμάτι των εξουσιών στους στρατιωτικούς, που ήδη διαπραγματεύονταν τη συνθηκολόγηση.
Στις 30 Γενάρη, ο Νεγκρίν ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης προκειμένου να μεταφέρει την κυβέρνηση στη νότια Ισπανία. Ομως, με εξαίρεση τους κομμουνιστές υπουργούς, οι υπόλοιποι ζήτησαν την παρέμβαση της Βρετανίας και της Γαλλίας στην κατεύθυνση της συνθηκολόγησης37.
Τελικά, στις 5 Μάρτη, ο στρατηγός Κασάδο προχώρησε σε πραξικόπημα στη Μαδρίτη, επιδιώκοντας τη συνθηκολόγηση με τους φρανκιστές. Η χούντα Κασάδο επιτέθηκε στα γραφεία του ΚΚΙ και συνέλαβε εκατοντάδες στελέχη και μέλη του. Τελικά, ο ίδιος ο Κασάδο και τα στελέχη της χούντας του διέφυγαν με βρετανικό καράβι, αφήνοντας τους κομμουνιστές στα χέρια των φρανκιστών38. “”
Πηγαίντε να ξαναδείτε την ταινία του Τροτκσιστη Κεν Λόουτς που ψηφίζει σοσιαλδημοκράτες στην Αγγλία ME τον Λίαμ Νίλσον μπας & συγκινηθείτε από το φτωχό πλην τίμιο POUM & τους “κακούς” “εξουσιαστές” γκομουνιστζοσταλινικούς.
Ο “Ρ” πιο πάνω γράφει για την Γαλλία του “Λαϊκού Μετώπου” της κυβέρνησης της “αριστεράς” ντε
Ανωνυμο 16 μαθε οτι το copy-paste απο βιβλια στρατευμενων σταλινικων δεν λεει τιποτα αν δεν συνοδευεται απο την παραθεση των γεγονοτων, ετσι ωστε να διαμορφωσει αποψη αυτος που διαβαζει. Αρκετα με τη fake history.
Ο Ριζοσπάστης παραδεχεται οτι τα λαϊκα μετωπα ηταν η επισημη σταλινικη γραμμη στο ΙΚΚ, η οποια μαλιστα επιβληθηκε μετα απο εκκαθαρισεις.
“Η13η Σύνοδος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) (1933) επεξεργάστηκε τη στρατηγική των αντιφασιστικών – λαϊκών μετώπων . Η νέα στρατηγική επικυρώθηκε από το 7ο Συνέδριο της ΚΔ (1935) και προέβλεπε τη συνεργασία με σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές δυνάμεις, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο”
“Τελικά, η συγκρότηση αντιφασιστικών μετώπων επιτεύχθηκε μόνο στη Γαλλία και την Ισπανία, βάσει των κριτηρίων που έθεσε η ΚΔ για τη συγκρότηση αντιφασιστικού μετώπου”
“Στις 15 Γενάρη 1936 συγκροτήθηκε το Λαϊκό Μέτωπο, με τη συμμετοχή του ΚΚΙ, του ΣΕΚΙ, της «Δημοκρατικής Αριστεράς», της «Δημοκρατικής Ενωσης», του POUM, και με τη στήριξη αυτονομιστικών κομμάτων από Καταλονία και Γαλικία, καθώς και της CNT και της UGT. Στις εκλογές (16 Φλεβάρη και 4 Μάρτη) το Λαϊκό Μέτωπο κέρδισε οριακά την πλειοψηφία έναντι του Εθνικού Μετώπου (47,03% έναντι 46,48%)”
“Ο ηγέτης της «Δημοκρατικής Ενωσης» είχε διατελέσει πρωθυπουργός την περίοδο 1933 – 1935 και είχε πρωτοστατήσει στην καταστολή εργατικής εξέγερσης που καθοδηγούσε η CNT20. Στις διώξεις της CNT είχε πρωτοστατήσει και ο Λουίς Κόμπανις πρόεδρος της αυτόνομης καταλανικής κυβέρνησης, που συμμετείχε στο Λαϊκό Μέτωπο, διαφωνώντας με τη φιλοφασιστική εξωτερική πολιτική του Εθνικού Μετώπου. Το ίδιο συνέβαινε με τους Βάσκους εθνικιστές, που είχαν συμβάλει την καταστολή της αστουριανής εξέγερσης.”
“Η κυβέρνηση, με τη σύμφωνη γνώμη της CNT και του POUM, προχώρησε στην επαναφορά του παλιού στρατιωτικού κώδικα, ενώ αφοπλίστηκαν οι εργατικές οργανώσεις από τα μακρύκανα όπλα”
“Τόσο στην περίπτωση της Γαλλίας όσο και σε αυτή της Ισπανίας, η συγκρότηση του αντιφασιστικού μετώπου δεν κατόρθωσε να ανακόψει την πορεία των φασιστών προς την εξουσία.”
“Οι κυβερνήσεις των Λαϊκών Μετώπων της Γαλλίας και της Ισπανίας, μη αποσκοπώντας στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, διατήρησαν την ταξική εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική πολιτική της κάθε αστικής τάξης, αποξενώνοντας ζωογόνες δυνάμεις που από την ταξική τους θέση είχαν συμφέρον από έναν αγώνα ζωής ή θανάτου με το φασισμό.”
Θα μπορούσε να ειναι απο εκδοση του ΣΕΚ, αλλα ειναι απο εδω:
https://www.kke.gr/article/Ta-Laika-Metopa-prin-apo-ton-B-Pagkosmio-Polemo-A-Meros/
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10201222
Εδω η αποψη των ελληνων τροτσκιστων και του ίδιου του Τρότσκι
3. Λαϊκό Μέτωπο ίσον συνεργασία των τάξεων
Μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος το μεγαλύτερο εμπόδιο σε μια ανεξάρτητη ταξική πάλη είναι οι μέθοδες κ’ η ιδεολογία της συνεργασίας των τάξεων. Η ιδεολογία αυτή ενσαρκώνεται πρώτ’ απ’ όλα στα συνθήματα του λεγόμενου Λαϊκού Μετώπου. Ριχτήκανε για πρώτη φορά από την Κομμουνιστική Διεθνή καί τα εθνικά της τμήματα. Τα συνθήματα αυτά βρήκανε τη θεωρητική τους έκφραση στις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς το καλοκαίρι του 1935. Πολύ γρήγορα την πολιτική αυτή την ασπάστηκαν και την προπαγάνδισαν τα μεταρρυθμιστικά (σοσιαλδημοκρατικά) κόμματα, καθώς και πολλά φιλελεύθερα κόμματα σ’ όλο τον κόσμο.
Οι ηγέτες της CNT και της FAI δήλωσαν μετά την εξέγερση του Μάη 1937: «Αν θέλαμε, θα μπορούσαμε, ανά πάσα στιγμή, να είχαμε καταλάβει την εξουσία, επειδή όλες οι δυνάμεις ήταν με το μέρος μας, αλλά εμείς δεν θέλουμε καμία δικτατορία» κλπ. , κλπ. Τι Αναρχικοί υπηρέτες της αστικής τάξης, το αν δεν το έκαναν ή δεν θέλησαν να το κάνουν είναι μακροπρόθεσμα ένα δευτερεύον ζήτημα. Παραδέχονται όμως ότι η εξεγερτική δύναμη του προλεταριάτου ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να πάρει την εξουσία. Αν είχε μια επαναστατική και όχι μια προδοτική ηγεσία, θα είχε καθαρίσει το κρατικό μηχανισμό όλους τους Αζάνα, θα εγκαθίδρυε την εξουσία των Σοβιέτ, θα έδινε την γη στους αγρότες, τους Μύλους και τα εργοστάσια στους εργάτες – και η Ισπανική επανάσταση θα είχε γίνει σοσιαλιστική και ακατανίκητη.”
https://www.marxists.org/ellinika/archive/trotsky/works/1939/03/04.htm
https://www.marxists.org/ellinika/archive/pouliop/works/1937/06/popfront.htm
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11231881
@10/11/2024 at 13:39
Από σένα που υπονοείς πως δεν ταχα μου ΔΕΝ είσαι πολιτικά “στρατευμένος” θα περίμενα να διαψεύσεις τα γεγονότα. Εύκολο πράγμα αντιπαραβάλλοντας αξιόπιστες πηγές μαρτυρίες
Αλλά ούτε αυτό φαίνεσαι ικανός να κάνεις
Πάντως για Πολεμική τουριστική ατραξιόν των αναρχκών, δεν τα γράφουν οι “σταλινικοί” αλλά ΆΓΓΛΟΣ ιστορικός ΤΡΟΤΣ – ΚΙ-ΣΤΗΣ
Γκολάκι μέσα από το σπίτί σας
“Γελάνε & τα τσιμέντα” που θα έλεγε & μακαρίτης ο Αλέφαντος
@ 10/11/2024 at 15:00
Για τα λινκ που παραθέτεις
Ήταν αποφάσεις της Κομμουνιστικης Διεθνούς (ΚΔ) στην τακτική σε συγκεκριμμένη χρονική περίόδο με συγκεκριμμένα κριτήρια[1]. Δεν ήταν μόνο του Στάλιν Τιτάνιε αλλά όλων των Κομμουνιστικών Κομμάτων που συμμετείχαν στην ΚΔ
Ο Ριζοσπάστης βγάζει συμπεράσματα από την πορεία των Λαϊκών Μετώπων
εξετάζοντας την ιστορία τους. Τα υπόλοιπα από το μυαλό σου
———————————————
——- ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ —————
———————————————
[1] Τα Λαϊκά Μέτωπα πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Α’ Μέρος)
https://www.kke.gr/article/Ta-Laika-Metopa-prin-apo-ton-B-Pagkosmio-Polemo-A-Meros/
” (..) Μετά την επικράτηση του ναζισμού, η 13η Σύνοδος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) (1933) επεξεργάστηκε τη στρατηγική των αντιφασιστικών – λαϊκών μετώπων . Η νέα στρατηγική επικυρώθηκε από το 7ο Συνέδριο της ΚΔ (1935) και προέβλεπε τη συνεργασία με σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές δυνάμεις, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
α) Ο αστικός κρατικός μηχανισμός να είναι τόσο εξασθενημένος, ώστε να μην μπορεί να αποτρέψει τη συγκρότηση αντιφασιστικής κυβέρνησης.
β ) Οι πλατιές μάζες των εργαζομένων να παλεύουν ενάντια στο φασισμό, αλλά να μην είναι ώριμες να πολεμήσουν για τη σοσιαλιστική εξουσία.
γ) Η ριζοσπαστικοποίηση στο εσωτερικό των σοσιαλδημοκρατικών και των άλλων κομμάτων του μετώπου να είναι τέτοια, ώστε να απαιτείται η άμεση τιμωρία των φασιστών και να καταδικάζονται όσοι δεν επιθυμούν συνεργασία με τους κομμουνιστές1.
Τα Κομμουνιστικά Κόμματα προώθησαν τη συγκρότηση λαϊκών αντιφασιστικών μετώπων , αλλά αυτό δεν έγινε εφικτό σε όλες τις χώρες…”
“(..) Τελικά, η συγκρότηση αντιφασιστικών μετώπων επιτεύχθηκε μόνο στη Γαλλία και την Ισπανία, δηλαδή σε δύο χώρες όπου οι ενδοαστικές αντιθέσεις για τις διεθνείς συμμαχίες πήραν οξύτατη μορφή.
Αυτό ήταν και το αναμενόμενο, βάσει των κριτηρίων που έθεσε η ΚΔ για τη συγκρότηση αντιφασιστικού μετώπου , διότι η ύπαρξη εργατικών – λαϊκών μαζών που επιθυμούσαν την πάλη με τον φασισμό, χωρίς να είναι ώριμες να απαιτήσουν την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, σήμαινε ότι αυτές παρέμεναν εγκλωβισμένες σε αστικά κόμματα, τα οποία, ακριβώς επειδή τάσσονταν ενάντια στον φασιστικό Αξονα, ήταν πρόθυμα να προσεταιριστούν τους κομμουνιστές και το εργατικό – λαϊκό κίνημα, προκειμένου να επικρατήσουν απέναντι στους ενδοαστικούς αντιπάλους τους.
Αντίθετα, στις υπόλοιπες περιπτώσεις, όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις αποδέχτηκαν ή ανέχτηκαν την κυρίαρχη αστική επιλογή, παρά τις εκκλήσεις των ΚΚ.
Για παράδειγμα, το ελληνικό σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων και οι Φιλελεύθεροι έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά. Επιπλέον, οι Σουηδοί Σοσιαλδημοκράτες θεωρούσαν τους κομμουνιστές μεγαλύτερο κίνδυνο από τους ναζί και οι Δανοί ομοϊδεάτες τους, μετά την κατάκτηση της χώρας, συμμετείχαν στην πρώτη δοσιλογική κυβέρνηση που έθεσε εκτός νόμου το ΚΚ Δανίας και προσυπέγραψε το Αντι-Κομιντέρν Σύμφωνο 6.”
Η ηγεσια σου εχει μελετησει αρκετα Τροτσκι και Πουλιοπουλο. Ξεστραβωσου και εσυ.
Ο Τροτσκιστής Πουλιόπουλος εκτελέστηκε από Γερμανούς & ντόπιους συνεργάτες τους γιατί πήρε το μέρος της Σοβιετικής ένωσης.
Αντιθέτως όσοι Τροτκιστές παρέμειναν αντι-Σοβιετικοί δεν πειράχθηκαν από τα στρατεύματα κατοχής & το μέρος της αστικής τάξης στην Ελλάδα που συνεργάστηκε μαζί τους
Υπήρξαν Τροτσκιστικές οργανώσεις που καλούσαν τον κόσμο να μην επιτείθεται στους γερμανούς κατακτητές γιατί οι γερμανοί στρατιώτες ήταν “παιδιά του λαού, εργάτες”. Τέτοια πολιτική κατάντια
Για τον “αδικημένο” Τρότσκι έχουν γραφτεί πάνω από 500 σχόλια σε άλλες αναρτήσεις. Άλλος ένα βοναπάρτης
Ε,ναι τι να κάνουμε :μπαμπάκας του oπορτουνισμού και του ευρώ κομμουνισμού ήταν μεταξύ άλλων και ο στάλιν για να μην πούμε αποκλειστικός υπεύθυνος.
Tο μεγάλο βήμα του ρεβιζιονισμού,πάντως,έγινε το 1956…
..ανοίγονται λοιπόν σειρές από ζητήματα που μένουν εκτός οπτικής για έναν βασικά λόγο. Οι λαμβάνοντες στη συζήτηση είναι εκ των προτέρων γνώστες ή μαθητές μιας ατελούς σχηματικής (τάχα επιστημονικής) θεώρησης στην οποία δεν μετέχει η λαϊκή πλειοψηφία. Το κεντρικό ζήτημα βέβαια πάντα είναι η εμπράγματη μετοχή της λαϊκής πλειοψηφίας στη λαϊκή εξουσία. Ή αλλιώς, η εξέλιξη της ταξικής πάλης. Η μετάβαση είναι ένα ζήτημα (σε αρχική και τελική ανάλυση) πολιτικό: Εφόσον δεν γίνεται μετάβαση χωρίς απάντηση στο πρόβλημα της εξουσίας, αυτό ακριβώς είναι το κεντρικό: Το πρόβλημα της εξουσίας, από το λαό και όχι στο όνομά του. Η συναίνεση, παθητική ή ενεργητική, δεν είναι μετοχή -νομοτελειακά καταλήγει σε ανοχή, η δε ανοχή μοιραία απολήγει σε διαλυτική. Από τη μεριά των πρωτοπόρων ασκούντων την εξουσία οι ευθύνες βαίνουν αυξανόμενες και βαριές: Διακυβεύεται η ύπαρξη του εγχειρήματος, που δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί, ωστόσο φυλλορροεί.
Στα συμβολικά εγχειρήματα κάποιων χωρών που απέμειναν στον 21ο, θα δούμε αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια. Στο βαθμό που αντέχει, οφείλεται στην εμπράγματη -αν και αντιφατική- μετοχή της λαϊκής πλειοψηφίας στη λαϊκή εξουσία. Είναι καθαρό ότι το πολιτικό πρόβλημα γίνεται ιδιαίτερα βαρύ λόγω υλικών συνθηκών, που δεν είναι απλά η κατάλληλη (όχι επαρκής, αλλά κατάλληλη) ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων: Αλλά είναι πρωταρχικά η επιβίωση σε ένα ανταγωνιστικό και εχθρικό περιβάλλον που εξακολουθεί πλουσιότερο και ισχυρότερο. Και βέβαια χρειάζεται εξέταση των όρων της οικονομίας, κλπ, αλλά είναι πια εντελώς άκαιρο να αποδίδουμε την κατάρρευση των πρώιμων σοσιαλιστικών εγχειρημάτων του 20ου στο ότι π.χ. “δεν υπήρχαν τα κομπιούτερ και για αυτό δεν ήρθε ο σοσιαλισμός”. Λες και εάν ενημερώνονταν ο κόσμος καθημερινά από το λάπτοπ και ψήφιζε και καθημερινά ηλεκτρονικά με like για όλα τα θέματα, θα ελύνονταν το πολιτικό πρόβλημα.
Αντίθετα (έχει εκτεθεί αλλού) η ανάπτυξη της τεχνολογιίας, λύνει μεν κάποια καίρια ζητήματα, προσθέτει όμως άλλης τάξης προβλήματα, ανώτερου επιπέδου: Η πρόσβαση της λαϊκής πλειοψηφίας στον έλεγχο της υψηλής τεχνολογίας γίνεται ακόμη πιο δυσχερής, με συνέπεια να κρέμεται ακόμη περισσότερο από την θέληση αυτών που “γνωρίζουν” (θέμα προς σοβαρή ανάλυση).
Σε μια τέτοια κατάσταση που την αντιλαμβάνεται ο καθένας, είναι εντελώς άστοχο να θέτονται στόχοι όπως π.χ. η κατάργηση του κράτους (δήθεν φυγή προς τα μπρός). Αντίθετα, για να ονειρεύεται κανείς δηλαδή την Μαρξική ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του στη Βενεζουέλα, είναι ευκολότερο να έλκεται (προς τα πίσω), στο αμερικάνικο όνειρο. Γιατί εν τω μεταξύ ξεχάσαμε; ότι οι άνθρωποι δεν λειτουργούν ισόμετρα, αλλά ο καθένας διαθέτει άλλες κλίσεις, ικανότητες και ορέξεις για ενασχόληση και διάθεση κόπου. Αλλά το ζήτημα είναι το πως αυτά σε ένα σοσιαλιστικό κράτος μπορούν να είναι πλούτος και ισχύς για το σύνολο και όχι διαλυτικό πρόβλημα. Και το πως επίσης μπορούν να ικανοποιούν τον καθένα, αντί να γίνονται κατάπνιξη και ισοπέδωση. Δεδομένο εν τω μεταξύ ότι τα πιο δραστήρια και ικανότερα άτομα αναζητούνται για να ασκήσουν τις πιεστικές λειτουργίες που έχει ανάγκη το σοσιαλιστικό κράτος.
Το πως λοιπόν αυτά θα οδηγούν σε αλληλέγγυα ανάπτυξη του βάστα με να σε βαστώ και όχι σε διαχωρισμό της κοινωνίας σε νομενκλατούρα και μισθωτούς. Μια πρώτη εκτίμηση είναι πως χρειάζονται ικανοί βαθμοί ελευθερίας της διαφορετικότητας. Ώστε η διαχείριση μέσων παραγωγής σε οικογενειακό ή συνεταιριστικό π.χ. επίπεδο στις μικρές μονάδες και το ένας άνθρωπος μια ψήφος στις μεγάλες μονάδες, είναι σοσιαλιστικότερο από την άσκηση του κεντρικού σχεδιασμού από τα πάνω. Ώστε ο αναγκαίος κεντρικός σχεδιασμός να προκύπτει με σύγκλιση και όχι επιβολή (κατά το δυνατόν..). Αυτά δεν είναι καθόλου απλά πράματα, απαιτούν βεβαια την αντίστοιχη οικονομική ανάλυση, η οποία ωστόσο δεν παύει να εξαρτάται πάντα από το πολιτικό πρόβλημα, όπως αυτό τέθηκε.
Οι προβληματισμοί που θέτεις πικαπα κ που αφορούν την διαμόρφωση μιας αντίληψης και πρακτικής η οποία θα αποτρέπει τον νέο ταξικό διαχωρισμό ανάμεσα στην διευθυνουσα κρατική κομματική γραφειοκρατία που είναι η άρχουσα τάξη και την διεθυνομενη τάξη που είναι πάλι υποτελής τάξη, αποτελούν την βάση για την συζήτηση.
Απαραίτητη προϋπόθεση, είναι να εκλάβουμε το κράτος μακριά από εξωραϊστικά απατηλά επίθετα του στυλ “εργατικό”, “σοσιαλιστικο”, κλπ. Η κρατική συγκρότηση μιας επαναστατημένης κοινωνίας είναι αναπόφευκτη για τη νίκη της επανάστασης και ταυτόχρονα
φραγμός για την πορεία προς τον κομμουνισμό. Αν εκλάβουμε έτσι την ουσία και την φύση του κράτους, μια διπλή φύση νίκης και ήττας ταυτόχρονα, μπορούμε να λέμε την αλήθεια και ταυτόχρονα να οικοδομούμε σταδιακά όλα εκείνα τα αντίβαρα που σωστά περιγράφεις, με στόχο το να κρατιέται η επανάσταση απεναντι στο κεφάλαιο κ τα κράτη του, κ ταυτόχρονα να κρατιέται ανοιχτή η προοπτική του κομμουνισμού.
Η σοσιαλιστικη και ακομα και η σοσιαλιζουσα θεωρια, απεχθανεται την μαρξιστικη αναλυση. Ισως τη θεωρει ξεπερασμενη.
Γι αυτο δεν μπορει να ενταξει στην στρατηγικη της καποια απλα πραγματα που σε θεωρητικο επιπεδο ακομα και ο αστισμος εχει κατακτησει.
Πχ η ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ. Η αιρετοτητα, η δημοκρατικη λειτουργια.
Ανωτερο επιπεδο δημοκρατιας, υπερβαση της αστικης δημοκρατιας, οχι παντα τον δρομο της βιας. Ο Λενιν αυτο εξηγει στο 11ο συνεδριο. Αν, λεεει επιβαλλω με την βια την πολιτικη μου στους αγροτες, αυτο ΚΑΠΟΤΕ, αν οχι αμεσα θα γυρισει μπουμεραγκ.
Προβλεψε το μελλον ο Λενιν; Μαλλον ναι!
Κατανοησε οτι η κρατικη βια, ο συνεχης καταναγκασμος, το κρατος εκτακτου αναγκης, ο βοναπαρτισμος, δεν μπορουν να σε πανε μακρυα. Πιθανοτατα θα σε πανε αλλου.
Η ΝΕΠ δεν ειναι απλο πραγμα. Δεν ηταν οικονομικη λυση. Προηλθε απο την πολιτικη προνοητικοτητα.
Ο Λένιν διδαξε οτι για να πας μπροστα ΠΡΩΤΑ πρεπει να μην καταστραφεις οικονομικα. Τωρα αυτο οι σταλινο κκεδες το θεωρουν οπορτουνισμο. Γιατι ο Λενιν δεν ηθελε να χασει την εμπιστοσύνη των αγροτων που ηταν η συντριπτική πλειοψηφία του λαου, γιατι απαιτουσε την ενεργη υποστηριξη των αγροτων; Γιατι πολεμησε για να αναλαβει το κομμα την αποφαση για την ΝΕΠ; Αφου οι μπολσεβικοι μπορουσαν (οπως και εκαναν αργοτερα οι σταλινο βοναπαρτιστες) να ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΟΥΝ με την βια καθε αντιδραση στις κρατικες ντιρεκτιβες. Οπως λεει εξαλλου και ο Μολότοφ “τους βαλαμε να σπειρουν στο χιονι”. Γιατι;;; Αφου ΜΠΟΜΟΥΣΑΜΕ.
Ακατανοητη η κοσμοθεωρια του Λενιν για τους σταλινο βοναπαρτιστες.
Ξεπερασμενη η δημοκρατια.
ΟΚ, τοτε αντικατεστησε την με κατι ΑΝΩΤΕΡΟ…
Ο Δ.Δεσύλλας στα γιατί της ήττας,δεν αναφέρεται πουθενά στην προ ΝΕΠ περίοδο:ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ.Στα 1918-1921 οι μάχιμες δυνάμεις των κομμουνιστών αντιμετώπισαν στρατούς όλων των ιμπεριαλιστικων δυνάμεων και των συμμάχων τους (πχ. Ελλάδα),αλλά και των τσαρικών στρατών(Βράνγκελ,Ντενίκιν κ.ά.) και νίκησαν.
Το αποτέλεσμα όμως ήταν να σκοτωθεί μεγάλο μέρος των εθελοντών κομμουνιστών επαναστατών που πολεμούσε στις πρώτες γραμμές και έτσι να επικρατήσουν στη μετεμφυλιακή περίοδο σε μεγάλο βαθμό μη συνειδητοί ΄΄κομμουνιστές ΄΄΄και καιροσκόποι.
Ένα άλλο πολύ σοβαρό αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής και τσαρικής επίθεσης ήταν η πλήρης καταστροφή των υλικοτεχνικών υποδομών,ακόμα και των στοιχειοδέστατων όπως ύδρευση ,τροφή,περίθαλψη,στέγη.Περιπλανόμενα εκατοντάγες χιλιάδες πεινασμένα ορφανά παιδιά και εκατομμύρια ανάπηροι,-ες ,ερείπια παντού (βλ. τα τελευταία γράμματα του Λένιν).
Σ’ αυτή τη βάση δεν μπορεί να αναπτυχθεί ο σοσιαλισμός.
Κι έτσι προέκυψε ο κρατικός καπιταλισμός με διάφορες παραλλαγές μέχρι το 1991.
Με λίγα λόγια οι κομμουνιστες-στριες νίκησαν στρατιωτικά τους κεφαλαιοκράτες αλλά ηττήθηκαν πολιτικά απ’ αυτούς.
Αυτά είναι εκτιμήσεις.Τροφή για σκέψη.
Ισως επανέλθω με στοιχεία.
Σωστα αυτα που επισημαινεις, Ody, θα επεκτεινω την εικονα της εποχης που ωραια εδωσες,με το ευρυτερο πλαισιο, με εκεινο που βρεθηκε αντιμετωπη η Οξτωβριανη Επανασταση, οχι μονο την λυσσαλεα εχθροτητα της συνασπισμενης αστικης ταξης της Ρωσιας και της Δυσης αλλα το ακομα χειροτερο: Την αδιαφορια της εργατικης ταξης της Ευρωπης,ειδικα της Γερμανιας,της Αγγλιας και της Γαλλιας,( που ηταν ανοιχτη εχθροτητα για τις “εργατικες” – συνδικαλιστικες ελιτ και τη σοσιαλδημοκρατια) ! Η επανασταση βρεθηκε να αιωρειται σε ενα κενο,που δεν ανεμενε . Γι αυτο και τεθηκε ζωτικα γι αυτην ,πρακτικα, το προβλημα – Προχωρουμε επαναστατικα,με οσες δυναμεις διαθετουμε,στην θεμελιωση μιας σοσιαλιστικης κοινωνιας ΚΟΝΤΡΑ σε ολους η τα παραταμε και βρισκουμε χιλιαδες “πολιτικες” η ” ιδεολογικες” η αλλες υπεκφυγες για να δικαιολογησουμε την φυγομαχια μας? ( συνεχιζεται)
Αμαυρώνουν την μνημη του Λενιν.
Το παλεψαν χρονια οι πουροι σταλινο “κομμουνισταραδες”, τελικα το ξεφουρνισαν:
Ο ΛΕΝΙΝ ΦΤΑΙΕΙ για τον οπορτουνισμο, για τον Χρουστσωφ και τον Μαο.
ΥΓ Προτεινω αναγνωση Λενιν 11ο συνέδριο ΚΚΡ(μπολσ.)
Τι λεει ο Λένιν;
Αν δεν ταϊσουμε τους εργατες, θα χαθουν οι μπολσεβικοι, θα χαθει η Σοβιετική Ρωσία
Αν συνεχισουμε να κλεβουμε τους αγροτες για να ταϊσουμε τους εργατες, τοτε αυτοι οι αγροτες που μας στηριξαν στα ματωμενα χρονια του “εμφυλιου” με τους Λευκους, που μας εμπιστευτηκαν απολυτα, θα φανε εμας.
Τι λεει ο Λένιν;
Οπως και αν το ονομασουμε , κρατικο καπιταλισμο, ή κρατικο σοσιαλισμο, η ΝΕΠ, ηταν η αιτια που δεν κατερρευσε η Σοβιετική Ρωσια.
Το θεμα ειναι να καταλαβαινει κανεις τι διαβαζει.
Οπως τα λεει ο Λενιν ειναι ξεκαθαρο, μιλα σαν (καλη) εξουσια που ΔΕΝ ειναι λαικη εξουσια. Ξεκαθαρα. Και βεβαια η πρωτοπορια και η τολμη ειναι ενα σταδιο διαρηξης και ανατροπης. Και βεβαια απο καπου και καπως ξεκιναει. Ομως, ειναι ενα διαρκες στοιχημα, το πως αυτο θα μετατραπει σε λαικη εξουσια. Η αλλιως, η εκτακτη κατασταση να μην αυτοχριστει ως λαικη εξουσια, χωρις να ειναι. Αν γινει αυτο, την πατησαμε, το προβλημα δεν λυνεται. Αυτο ομως δεν εγινε ετσι ξαφνικα με τον Σταλιν, η τον Χρουστσοφ και γενικα μεγαλο σφαλμα η προσωποποίηση. Ηδη επι Λενιν, και προεξαρχοντος του Τροτσκι, λεγανε και κανανε και για υπαγωγη των σωματειων στο κομμα (στη πρωτοπορια δλδ..), για καταναγκαστικη εργασια, κλπ. Ο δε Λενιν, αυτα που λεει στο συνεδριο ταλεγε και στον εαυτο του, γιατι δεν τα απεφυγε, τακανε.
Κατα μια εννοια, η μεσιανικη προσληψη της πρωτοποριας, αυτη που εφερε τη νικη, ειχε μεσα ακριβως το σπερμα της πολιτικης ηττας. Δεν ειχε τροπο, η δεν μπορεσε, να κερδισει το στοιχημα.
Μιλαμε για αφανταστα δυσχερεις καταστασεις, μην το δουμε καταδικαστικα στην αναμπουμπουλα. Το στοιχημα δεν κερδηθηκε ποτε, και μεχρι την καταρρευση το κυριο που εμεινε ηταν η ιδεα, η διεθνικη ακτινοβολία κ η στηριξη απελευθερωτικων οραματων κ κινηματων. Ηταν και μια σειρα αλλες κατακτησεις κ ευεργετικες επιδρασεις παγκοσμιας ακτινοβοβολιας.
Αλλα η ιστορια αυτη εφερε και μια ισχυροτατη και πολυδιαστατη απαντηση του καπιταλισμου που για πρωτη φορα ειδε το ενδεχομενο να χασει τη γη απ τα ποδια του. Και εχει πλεον μηχανισμους ισχυροτατης προληψης.
Οι ανθρωποι τοτε τολμησαν, ηρωικα, αλλα δεν μπορουσαν να ξερουν με τι ειχαν μπλεξει. Αν διαβασεις Λενιν, θα το καταλαβεις. Το πηγε απο δω το πηγε αποκει, ελεγε ξελεγε, εκανε δουλεια, αυτη που εκανε τεσπα, κι εμεις εχουμε να ζουμε απο κεινα;
Καλο ειναι να μην μπλεκουμε διαφορα πραγματα, αλλο ηταν ο πολεμικος κομμουνισμος αλλο η ΝΕΠ.
Και ακομα υπαρχουν διαφορα επιπεδα κρατικης βιας ή εξαναγκασμου, πλειοψηφίας επι μειοψηφιας ή το αναποδο. Αν θελεις καταλαβαινεις τις διαφορες.
Προσωπικα δεν εχω θεμα με τη ΝΕΠ. Και δε καταλαβαινω γιατι αρμοδιοτερο για την κοννωνικη διαχειριση των μέσων ειναι ενα επιτελειο που λειτουργει εξ ονοματος της εργατικης ταξης (χωρις να ειναι η εργατικη ταξη), απο τους καθαυτο εργαζομενους στους αγρους της λαικης πλειοψηφιας. Γιατί οχι; με οικογενειακη ιδιοκτησια (αρκει να μην εμπλεκουν μισθωτη εργασια, οποτε αλλαζει). Ουτε αναγνωριζω υλικη βαση στο δικαιωμα των αντιπροσωπων (υποτιθεται) των εργατων των πολεων να διαταζουν τους εργατες γης, οταν μαλιστα οι δευτεροι ειναι η λαικη πλειοψηφια. Αυτο ειναι μια εντελως μηχανιστικη-επιλεκτικη ερμηνεια των Μαρξικων γραπτων, ασε που και αυτα δεν ειναι τα χρυσα γραμματα ως δεκαλογος του Μωυσεως, αλλα πρεπει να τα βλεπουμε αυστηρα στο ιστορικο κ χωρικο πλαισιο που γραφτηκαν. Και να κρινουμε. Αλλιως ειναι βιβλος, οχι επιστημη που νομιζουν καποιοι (τρομαρα τους).
Εδω παντως συζηταμε ακομη αν και μπας η Κινα μπορει να το γυρισει στο σοσιαλισμο, η ΝΕΠ μας πειραξε; Αν ειναι δυνατον.
Για τον πολεμικο κομμουνισμο που λες, κοιτα, ειναι σχηματικος ο διαχωρισμος που επιχειρεις. Δεν μπορεις να πατησεις ενα κουμπι και να πεις, οπα, τωρα το παμε αλλιως. Κατ αρχην γιατι μπορει να ληγει ο πολεμος, αλλα συνεχιζεται υπογεια (και να που επανερχεται μετα, κλπ κλπ). Κατα δευτερον (και σημαντικοτερον) ηδη εχουν διαμορφωθει μηχανισμοι, εχουν υπαρξει επιπτωσεις, εχουν σημειωθει απωλειες. Μια αφανης; δε επιπτωση πλην καθοριστικη για τη συνεχεια ειναι η αποθάρρυνση και αποσυρση των μαζων απο το πολιτικο νταβαντουρι, λογω τα διαμειφθεντα, οποτε βραστα.
Πολλα μπορει να πει κανεις και δεχτηκα ηδη πως δεν ειναι μονοσημαντες οι καταστασεις, αλλα νομιζω αρκετα ειπα για το γενικο ζουμι κ μου φτανει.
Μην τα αντιμετωπιζετε πλιζ ως τα συμβαντα της βιβλου, ειμαστε πια αλλου.
Δηλαδη προτιμαμε ενα σοσιαλισμο “υπαρκτο” στα λογια αλλα με δελτια τροφιμων; Η ενα σοσιαλισμο με λυμενο το ποσοτικο ζητημα, το προβλημα της απολυτης φτωχιας, το προβλημα των κινητρων που δεν μπορεσε να λυσει (ή μαλλον ελυνε καπως ασχημα ο Στάλιν;) Ο καπιταλισμος παραγει συνεχως αυξανομενες ανισοτητες εισοδηματος. Ακομα και στις πιο πλουσιες χωρες. Ο καπιταλισμός ποτε δεν ελισε το προβλημα της φτωχιας. Ενα σωρο καπιταλιστικες κοινωνιες αντιμετωπιζουν τα ιδια προβληματα εξαθλιωσης του πληθυσμου οπως πριν 100 χρονια.
Υπάρχει σοσιαλισμός πείνας και σοσιαλισμός των χορτάτων; Θα κλείσω με επαναφορά στην αρχική κριτική μου στο άρθρο. Υπάρχουν πολλές αναγνώσεις επί του απελευθερωτικού οράματος που αναγκαστικά θέλει να συσχετίζονται με την πορεία μετάβασης. Και ενώ ζωή δεν υπάρχει χωρίς διαψεύσεις, οι βαριές αφαιρετικές λέξεις έχουν φθαρεί. Ώστε οι διαξιφισμοί επί των λεκτικών εκφράζουν τη σύγχυση που ήδη υπάρχει στη κίνηση του σώματος.
Η απλούστερη ίσως οραματική διατύπωση είναι ότι “κομμουνισμός είναι η αλλαγή της τάξης πραγμάτων”. Η ομορφότερη είναι “συνεταιρισμός των ελεύθερων παραγωγών, χωρίς εξουσίες, εργάζομαι για το χαβά μου όσο κι όπως γουστάρω, τρώω πίνω καπνίζω ότι θέλω, κανείς δε με πειράζει, κι όλους τους αγαπώ = το βασίλειο της ελευθερίας”. Τόσο η εσχατολογική περιγραφή ως υπόσχεση “βασιλείου ελευθερίας”, όσο και η απλούστερη, διατυπώθηκαν από τον Μαρξ – ωστόσο είναι σίγουρο ότι ανάλογα διατυπώνονται από τα αρχαία χρόνια..
..εάν όμως περιμένουμε την πλέρια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων για να δούμε το βασίλειο της ελευθερίας, η επιστημονική φαντασία έχει άλλα όχι τόσο καλά σενάρια. Σύνοψη των εγχειρημάτων σοσιαλιστικής μετάβασης: Παντού διαπιστώνεται υλική δυσχέρεια αμέσως με την πρόθεση για αλλαγή της τάξης πραγμάτων. Και μόνο με την κίνηση της αλλαγής αυτής με αμφισβήτηση της ανισόμετρης κατανομής αγαθών και ισχύος, δημιουργείται πρόβλημα..στα αγαθά. Και στην ισχύ. Αφενός λόγω της εξωτερικής αντίδρασης/παλινόρθωσης του παλιού και αφετέρου λόγω ερωτημάτων/προβλημάτων της εσωτερικής οργάνωσης του νέου (οικοδόμηση της πρότασης μετά την αμφισβήτηση). Εσωτερικό και εξωτερικό ζήτημα λοιπόν; χωρίς όμως ποτέ να είναι τόσο διακριτά μεταξύ τους αυτά τα 2. Τα όποια σύνορα ποτέ δεν διασφαλίζουν μια υγειονομική ζώνη μεταξύ των “διαφορετικών κόσμων”. Πόσο μάλλον όταν ο “παλιός” κόσμος δεν εξαφανίζεται, ούτε κάν από μέσα μας. (*)
Αυτή η υλική δυσχέρεια, παρότι δεν έχουν ανατραπεί αρκετά βασικά χαρακτηριστικά του “παλιού”, (μισθωτή εργασία, κεντρική εξουσία, συσσώρευση, σχεδιασμός/έλεγχος της συσσώρευσης και διευθυντικό δικαίωμα από επιτελεία, κλπ) ως σήμερα καταλήγει πάντα “προς τα πίσω”, στην επαναφορά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είτε λόγω κατάρρευσης, είτε ως “πειθαρχημένη;” επαναφορά του, για να αποφευχθεί η κατάρρευση, είτε όποια υβριδική μορφή. Αυτά λοιπόν δίνουν το ερεισμα στους θιασώτες του καπιταλισμού να ισχυριστούν την ανωτερότητά του και να σου πουν, μη πας για άλλα γιατί θα πεινάσεις. Αργότερα, και βλέπουμε. Και εδώ δε σου πουλάν θεωρίες, σου δείχνουν γεγονότα. Κι αν δε το δεχτεις με το καλο, θα το νοιωσεις με κακο.
Απέναντι σε αυτό υπάρχει η παρόρμηση της “φυγής μπροστά” με κατάργηση κράτους κλπ. Θεωρητικά δεν αξίζει κανείς να επαναλάβει απαντήσεις σε αυτά, πρακτικά δε ουδέποτε τέτοιες παρορμήσεις δεν απέδειξαν την ελάχιστη βιωσιμότητά τους, έστω για ένα βήμα μπρος. Τέτοιες παρορμήσεις, συνήθως σε μεγαλύτερη ηλικία καταλήγουν σε θεωρήσεις “να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε της εξουσία” κλπ.
Το πρόβλημα της μετάβασης αποδεικνύεται βαρύτερο από κάθε παρόρμηση. Αλλά βαρύτερο και και από κάθε θεωρία. Ωστόσο θα ξανασυμβεί. Θα ξανασυμβεί, όσο υπάρχουν οι αιτίες οι παλιές.
(*) Και εδώ θέλει να διαχωριστούμε και από την εσχατολογική πρόσληψη του “βασίλειου της ελευθερίας” -όπως και από την μεσσιανική πρόσληψη της πρωτοπορίας, όσο και την “νεωτερική” εισαγωγή της συνείδησης από εμάς που ξέρουμε πως κλπ.
Λέγανε δε παλιά πάνω στον ενθουσιασμό “’εφοδο στον ουρανό”, μη πούμε πάλι έτσι ελαφρά και “νέο άνθρωπο”. Δηλαδή μετάνθρωπο; τσιπάκι με σοσιαλιστικό σόφτγουερ; μπορεί να το φέρουν κι αυτό οι παραγωγικές δυνάμεις; Fully automated communism?. Ιπτάμενα χαλιά και λυχνάρια του Αλλαντίν.
Αλλά π.χ. μικρό παράδειγμα, το θέμα των κινήτρων, της διαφορετικότητας, του ταλέντου, της διαφοράς στην πρόθεση για κόπο ή όχι, θα εξακολουθούν στο προβλεπτό μέλλον. Και βέβαια οι έννοιες πρόοδος και συντήρηση δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιούνται συλλήβδην. Χρειάζονται μια ανασκευή τι και σε τί αφορούν και που χρειάζεται τι κατά περίπτωση.
πικαπα
25/10/2024 at 10:52, και σε αυτό σου το σχόλιο προσεγγίζεις ψύχραιμα κ διαλεκτικό την διαδικασία της μετάβασης και τις αιτίες των πίσω γυρισμάτων.
συνοπτικά: Σοσιαλισμός χωρίς αρχικά να υπάρχει φτώχεια δεν μπορεί να υπάρξει. δεν θα σου πει ο καπιταλισμός “αχ μωρέ κομμουνισμε δίκιο έχεις, ας σε αφήσω να με ξεπεράσεις κ να φτιάξεις κοινωνίες χωρίς κράτος και τάξεις”! θα σε πολεμήσει! όπως κ σε πολεμησε!
Το ΝΑΡ δεν λέει τώρα κάτω το κράτος! Λέει όμως το αυτονόητο που αρνούνται να το πουν όλα τα άλλα ρεύματα του κομμουνισμού: ΚΚΕ, μουλου, τροτσκισμός. Λέει πως η σύμφυση κράτους και κόμματος έβγαλε τη νέα άρχουσα τάξη του λεγόμενου υπαρκτού: την κρατική κομματική γραφειοκρατία. Η οποία προφανώς και ανέπτυξε ιδιοτελές ταξικό συμφέρον κατά της εργατικής τάξης και αντιλήφθηκε πως θα μπορούσε να γίνει κανονική καπιταλιστική τάξη, μέσω της κατάρρευσης του υπαρκτού. όπερ κ εγένετο. αντιθέτως η Κίνα κράτησε κ μετατράπηκε χωρίς κατάρρευση σε καπιταλιστική χώρα, με το εκεί ΚΚ κραταιό, κρατικό και κυβερνητικό.
συνεπώς: Σοσιαλισμός δεν γίνεται μέσω της πλεριας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, δεν θα σε αφήσουν αρχικά τουλάχιστον. Αυτές έχουν υοεραναπτυχθει κ θα προσπαθήσουν προφανώς να στις καταστρέψουν με πόλεμο κλπ. Σοσιαλισμός μπορεί να γίνει όσο μαθαίνουν από σήμερα οι υποτελείς τάξεις που είναι και οι πολυπληθέστερες αριθμητικά, να σκέφτονται πέραν των καπιταλιστικών αντιλήψεων και πρακτικών, τόσο για την καθημερινή ζωή, όσο και για το πώς θέλουν να ασκείται η πολιτική, πως υπερβαίνουν την ανάθεση κλπ.
Εάν πεις στον κόσμο όπως και λένε ακόμα οι περισσότεροι “Έλα να κάνουμε σοσιαλισμό για να δουλεύεις 5ωρο, να έχεις σύνταξη στα 60, πρόνοια κλπ”, είναι δα να του λες “μη φοβάσαι δεν θα υπάρξει εμπάργκο, πόλεμος κλπ από τα καπιταλιστικά κράτη. και έρχεται το εμπάργκο κατά της Κούβας να σε διαψεύσει….
Σοσιαλισμό πρέπει να κάνουμε για να εκκινήσει η διαδικασία ανάσχεσης της καταστροφής του ανθρώπου κ του πλανήτη από τον καπιταλισμό. για να εκκινήσει η διαδικασία αποκόλλησης της επιστήμης από το κεφάλαιο αλλιώς τα επιτεύγματα της, θα σκλαβώσουν τον άνθρωπο. σοσιαλισμός πρέπει να γίνει για να παγιωθεί η ενεργός διαμόρφωση των αποφάσεων σε πανκοινωνικο επίπεδο από την εργατική τάξη και τους υπόλοιπους καταπιεσμένους, για να διευρυνθεί η ελευθερία λόγου και έκφρασης!. Για να σταματήσει κάποτε ο πόλεμος, οι εθνικιστικές ανοησίες κλπ..
Για όλα αυτά πρέπει να γίνει σοσιαλισμός. Αυτά πρέπει να λέμε
@21/10/2024 at 18:15 Απαντω και στον ΠΚ
Ανατροπες εγιναν σε χωρες που προσκολληθηκαν στο Σταλινικο μοντελο, Κουβα, ΛΔΚορεας,ΕΣΣΔ και οι χωρες της κομεκον. Σε αυτες τις χωρες, η κατάρρευση ηταν ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ προτου γινει και πολιτικη.
Χωρες οπως η Κινα που παρεκκλιναν απο τον σταλινισμο και απελευθερωσαν την οικονομια, αντικειμενικα πανε πολυ πολυ καλυτερα.
Παλια ειχαμε τον υπαρκτοσταλινισμο. Τωρα το μονο υπαρκτο που θυμιζει σοσιαλισμο ειναι η Κινα.
Ανώνυμοι 12.46 & 14.44. Στα γενικά είναι πιο εύκολο, στη συγκεκριμένη κατάσταση δυσκολεύει. Κρατάμε ζωντανή την οραματική σημαία, όταν τη συνδέουμε σήμερα με υπαρκτές προοπτικές στο σήμερα. Είναι όμως αδύνατο να προχωρήσουμε σε ανίχνευση στρατηγικών και τακτικών σε βάση “διαλογου μεταξύ συλλογικοτήτων”, χωρίς μετρήσιμη όσμωση με τη λαϊκή βάση. Ακόμη και το μέγεθος του ΚΚΕ δεν αρκεί – άσχετα εάν το κκε δεν θέλει παρά μόνο το βιολί του, κι αν ήθελε δεν θα μπορούσε. Η είσοδος μαζών -μόνο αυτή είναι που- θα συγκέντρωνε τις απαραίτητες δυνάμεις για τέτοιες φιλοδοξίες (για ρεαλιστική ανάλυση προς ενέργεια). Αυτό σημαίνει δημιουργία μαζικού λαϊκού υποκειμένου. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει αρκετά που πρέπει να προσεγγιστούν για το πως πάμε εκεί. Εκείνο όμως που βλέπω είναι αναμασήματα παλιών ιδεών για συγκρότηση “πρωτοπορίας”, βλ. αυτοαναφορικότητας.
Για να μην επαναλαμβάνομαι πολύ, μαζικό λαϊκό κίνημα δεν θα δεις με ατζέντα extinction rebelion, non binary issues, open borders, τεχνοκρατία και επιστημονισμό. Και τέλος,με ισαποστακισμούς στη συγκυρία, λέγοντας απλώς περί “ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών” κλπ. Ούτε με τα bullets των “κινημάτων”. Αλλά με μια ενοποιητική προμετωπίδα συμπύκνωσης του ταξικού και εθνικού σήμερα στο διεθνές γίγνεσθαι – προφανώς κάτω από οραματικό πρόταγμα
Και σίγουρα ανώνυμε 14.44, η συγκεκριμένη κατάσταση δεν μπορεί να προσεγγιστεί έξω από αυτό που συμβαίνει στην Κίνα, αλλά και από την αναδιάταξη των στρατοπέδων: Με την σχηματοποίηση ενός εναλλακτικού μπλοκ, διακριτού και ανεξάρτητου από την αυλή του δυτικού ιμπεριαλιστικού κέντρου. Οι bricks++ δηλαδή. Όλοι βλέπουμε ότι οι χώρες αυτές είναι καπιταλιστικές (αρκετές μάλιστα αντιδραστικές) και κανείς δεν ξέρει καν εάν αυτές οι κινήσεις θα σχηματοποιηθούν ως μπλοκ πράγματι.
Αλλά από την άλλη πρόκειται για μια σοβαρή εξέλιξη και κατάσταση που αμφισβητεί την ως τώρα καπιταλιστική παγκοσμιοποιητική νόρμα και την υφιστάμενη αλυσίδα του ιμπεριαλισμού. Είναι προφανές ότι στην μεσοπρόθεσμη συγκυρία, οι όποιες εξελίξεις νέων μεταβατικών προσπαθειών όσο και τα εναπομείναντα συμβολικά σοσιαλιστικά εγχειρήματα που σήμερα ασφυκτικούν, θα εξαρτηθούν από τις εξελίξεις αυτής της αναδιάταξης.
Και εδώ αρχίζει μάλλον η ουσιαστική ανάλυση σε συνέχεια όλων όσων είπαμε ως τώρα. Εδώ κάτω το μολύβι μου.
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι ο σοσιαλισμός κατέρρευσε εξαιτίας προσώπων.Χουρτσωφ, Γκορμπατσόφ αλλά και πολλοί άλλοι που είτε από πρόθεση είτε από αστοχία προκάλεσαν την κατάρρευση αυτή. Δηλαδή το ΚΚΕ δεν βλέπει την ταξική ανάλυση ως όργανο κριτικής του υπαρκτού. Τα πρόσωπα αυτά που αναφέρονται, για τον μαρξισμό ,/υλισμό εκφράζουν ταξικές σχέσεις και δη, την αδυναμία της εργατικής τάξης να κατανοήσει το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ποιοτικά, και άρα την αντίστοιχη αδυναμία της καθοδήγησης. Και ο λαός και η ηγεσία έβλεπαν το σοσιαλισμό με ποσοτικούς και όχι ποιοτικούς όρους. Ακολούθησαν συνεπώς την λογική άσπρος γάτος μαύρος γάτος γάτος να είναι και ποντίκια να πιάνει. Εννοείται ότι κάτι αντίστοιχο είναι και ο κινέζικος δρόμος.
Φυσικά., άμα δεν είσαι και ο τέλειος αναλυτής της κοινωνικής εξέλιξης, εμπειρικά θα πεις ότι ‘αυτα μπορούσαν, αυτά έκαναν” που είναι η άποψη που αρνείται πεισματικά να μιλήσει συγκεκριμένα για τα αρνητικά, και έτσι της ξεφεύγουν και τα θετικά. Έτσι το φαινόμενο του σταλινικού βοναπαρτισμου, ως το “νέο” που καρφώνει το παλιό στην καρδιά, δίκες Μόσχας η σημαία στο Βερολίνο που ακόμα σας καίει κτλ.ειναι το απόλυτο παράδειγμα έλλειψης ανάλυσης και αναγωγής στον υπαρκτό. Έτσι σύμφωνα με την άποψη αυτή, η απόδειξη της ταξικοτητας έχει να κάνει αποκλειστικά από το πόσο κοντά οποιοδήποτε “νέο” πλησιάζει να ταυτιστεί με το σταλινικο βοναπαρτισμο.
@20/10/2024 at 19:14
Το ΚΚΕ αναλύει από το 1996 την ανατροπή στις πρώην Σοσιαλιστικές χώρες / Λαϊκές Δημοκρατίες. Δεν υπήρχε κατάρρευση
Στάλιν & Βοναπάρτης δεν είχαν τίποτα κοινό. Ο μεν υπηρετούσε τους προλετάριους ο δε τους αστούς. Επιπλέον ο “Μουστάκιας” δεν επιζητούσε τις κολακείες
Σε σημείο να ζητήσει να καεί βιβλίο που παρουσίαζε τον Στάλιν σαν super-hero μιας & ήταν αντίθετο στην μπολσεβίκικη νοοτροπία. Χαρακτηρηστικά έγραψε προς τον συγγραφεέα πως η λογική που τον παροσυσίαζε σαν ήρωα είναι εσέρικη γιατί οι λαοί κάνουν τους ήρωες & όχι οι ήρωες τους λαούς.
Ο “Μουστάκιας” ήταν μετριοπαθής ηγέτης με συγκροτημένη ιδεολογικοπολιτική προσωπικότητα, δεν ήταν πολιτικό “ψώνιο” σαν τα αστικά πολιτικά “ψώνια” που ψηφίζετε γιατί αυτοπροβάλλονται ως “σωτήρες” ή “ήρωες” σκιζομνημονιούληδες του καναπέ που μόλις ακούτε για ταξικό συνδικαλισμό βγάζετε σπυράκια.
Ανώνυμος
21/10/2024 at 18:15, όχι καλε ο Στάλιν δεν επιζητούσε κολακείες! Κάτι δεκάδες χιλιάδες γράμματα που τον αποκαλούσαν φάρο του σοσιαλισμού, κλπ, κλπ και κάτι επίσης χιλιάδες πίνακες προσωπογραφίας, μάλλον τα έφτιαξαν εξωγήινοι..
@ ανώνυμο 21/10/2024 at 18:15,
Το κκε πιστό στην σταλινική αντιμαρξιστικη απουσία( σκέψης) αποδίδει την αιτια της πτώσης πρώτον σε εξωτερικές αιτιες και δεύτερον στη δράση συγκεκριμένων προσώπων σε θέσεις εξουσίας όπως Χρουρτσοφ Γκόρμπατσόφ κτλ κτλ.
Εκαναν ενα ολοκληρο συνεδριο, νομιζω το 19ο για να μας πουν οτι εφταιγε ο οπορτουνισμος. Αυτο δηλαδη που ηταν γνωστο.
Το γιατι ο οπορτουνισμος επικρατησε και διελυσε κομμα και ΕΣΣΔ ουτε κουβεντα….ουτε για το πως και με ποιες διαδικασιες ο σοβιετικος λαος επετρεψε αυτη την εσωτερικη αποσυνθεση.
Την επομενη λοιπον φορα που στο κκε θα επιχειρησουν να ασχοληθουν, ας διαβασουν πρωτα την εισηγηση Λενιν στο 11ο συνεδριο, ας διαβασουν το σταλινικο “συνταγμα” του 1936, που καταργει την παλη των ταξεων (οπως εκανε αργότερα και ο υπουργος Λασκαρης, και ας μας εξηγησουν ποιος εχει δικαιο.
Αυτή η λογική της ποσοτικοποιήσει του σοσιαλισμού, δεν είναι τυχαίο φαινόμενο. Πηγάζει κατευθείαν από την μαρξική θέση περί ανωτερότητας του σοσιαλισμού, η οποία όμως μένει να αποδειχθεί ότι είναι όντως ανώτερη, ότι όντως κινητοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις, ότι όντως παράγει περισσότερα και καλύτερα. Και όταν αυτό γίνει δηλαδή να παράγει περισσότερα και καλύτερα βλέπε Κίνα, τότε οι εκπρόσωποι του σταλινικού βοναπαρτισμου αμφισβητούν την σοσιαλιστικοτητα του καθεστώτος….
Ας κεντριζεται αυτη η κουβεντα καθε Οκτωβρη. Χωρις οπαδισμους αν γινεται. Αλλα για πολλους λογους (ταχαμε πει) δεν μπορει να καταληξει σε μια μονοσημαντη διαγνωση, ποσο μαλλον συνταγη. Οσο για τη διαμορφωση μιας καλυτερης νοοτροπιας που λεει ο Ανωνυμος 13.32, μακαρι, αλλα που. Παντως, παντα η συζητηση αυτη αναγκαστικα θα διακοπτεται και εχοντας την κατα νου, προηγειται η σημερινη συγκεκριμενη κατασταση.
Για την Λ Δ. Κινας, που λες, θα κριθει ασφαλεστερα στην πορεια. Οταν θα ληξει οπως ληξει η τρεχουσα αντιζηλια απο το τρεχον ιμπεριαλιστικο κεντρο του “χρυσου δισεκατομμυριου”. Οταν θα παψουν οι μεγαλοι ρυθμοι αναπτυξης. Οταν θα δειξει πως θα διαχειριστει τα δανεια που εχει δωσει. Οταν θα κλεισει και πως, το θεμα της “θαλασσας της Νοτιας Κινας” με τους γειτονες. Κλπ.
Θα συνεχισει την στηριξη αντιιμπεριαλιστικων εγχειρηματων και μαλιστα πληρεστερα; κ.α. Θα κανει ο τιμονιερης “στροφη αριστερα” και θα πει φτανει, πατωντας τωρα το κουμπι της ταξικης παλης; Χμμ.
Ομως δεν συμφωνω οτι η αναπτυξη της Κινας οφειλεται σε σοσιαλιστικους τροπους παραγωγης. Η “πειθαρχηση του κεφαλαιου” σε κομμα και κρατος, για την αναπτυξη του ρημαγμενου τοπου κ του λαου κλπ, δεν ειναι σοσιαλιστικο προνομιο..κανε μια ιστορικη αναδρομη. Οσο για την κομματική λειτουργια, προφανως βασιζεται στην “αξιοκρατία”, η οποια ειναι αποδοτική, πλην ομως δεν εχει κανενα σοσιαλιστικο προσημο, αντιθετα απο μονη της κ χωρις ταξικη παλη τεινει στην αριστοκρατια. Φευγοντας απ αυτο.
Στο σημειο αυτο ειναι πια ωριμο να δουμε το θεμα των παραγωγικων δυναμεων σημερα. Η Μαρξικη διαπιστωση για την αναγκη αναπτυξης τους αντιστοιχουσε σε αλλη εποχη, εξακολουθει σημερα για τον Νιγηρα πχ., οχι ομως για την Κινα, ουτε καν για μια υποβαθμισμενη χώρα της “ημιπεριφερειας” οπως η Ελλαδα. Αλλα απο ενα σημειο και μετα, περαιτέρω αναπτυξη δεν οφελει και δεν αφορα την μεταβαση σε σοσιαλιστικες σχεσεις – ενδεχομενως μαλιστα κ να βλάπτει; Αλλα θα λεγαμε καλυτερα, χρειαζεται προσαρμογη (οχι μεγεθυνση) των παραγωγικων δυναμεων ωστε να ευνοηθουν οι σοσιαλιστικες παραγωγικες σχεσεις. Και η προσαρμογη σε επιθυμητα ειναι κι αυτη μια “αναπτυξη”, οχι ομως μεγεθυνση.
Η ποσοτικη μεγενθυνση εξακολουθει ωστοσο να ειναι αναγκαια για εναν αλλο λογο. Για τις πιεστικες αναγκες αμυνας του κρατους που θα επιχειρει σοσιαλιστικη μεταβαση. Αυτο ομως ειναι αλλης ταξης ζητημα, που οπως γνωριζουμε ιστορικα, εμπεριεχει την αναστολη της ουσιαστικης σοσιαλιστικης οικοδομησης, λογω εκτακτων αναγκων. Ειναι αυτο το πραμα η Κινα; Πραττοντας σοφα και πονηρά; Χμμ
Και εδω, θα κριθει, εαν π χ η υψηλη τεχνολογια που αναπτυσσει (καπιταλιστικα) το ΚΚ Κινας, θα λειτουργήσει τελικα ως αντίπαλο δεος που θα υποστηριζει σοσιαλιστικα εγχειρηματα, η αντιθετα θα αποδειχθει το οχημα ανανεωσης του παγκοσμιοποιητικου καπιταλισμου. Ειναι φανερες οι αντιφασεις μιας τετοιας πορειας.
Αλλα απο την αλλη, δεν γινεται να βαζεις στο ιδιο τσουβαλι Κινα και Δυση, μασωντας τη κασετα των ιμπεριαλιστικων ανταγωνισμών κλπ. Και μετα να ζητας κι απ το κοσμο να κανει κι επαναστα, χωρις ενα κατι διεθνικο συμμαχο. Που πα ρε Καραμητρο, εε.
Δεν συμπεραινω, σημειωνω θεματα καιριας συζητησης για το σημερα.
[…] της χρεοκοπίας και του εξευτελισμού όλων των αριστερών διαχειριστικών λύσεων (τύπου ΣΥΡΙΖΑ, Podemos, De Linke κ.ά.) […] Σε τί ακριβώς χρεωκόπησαν όλοι αυτοί ? Σε τί εξευτελίστηκαν ? Ας δούμε τον Σύριζα : Δεν τήηρησε κατά γράμμα όλες τις δεσμεύσεις που είχε ΕΠΙΣΗΜΑ αναλάβει έναντι της αμερικανοσιωνιστικής Αυτοκρατορίας? Δεν είχε δηλωθεί δημόσια και επίσημα – στο Χιούστον – Τεξας,στο Ινστιτούτο Brookings , στό Κόμο και αλλού, ήδη από το 2012 ,ότι Σύριζα θα τηρησει όλες τις μνημονιακές δεσμευσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων,ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ? Ολα αυτά τα κατασκευάσματα των σκοτεινών αμερικανοσιωνιστικών κέντρων εξουσίας που αναφέρει ο κ. Δεσύλλας, βασει ποιάς ουσιώδους τους ιδιότητας μπορεούν να χαρακτηρισθούν ως “αριστερά”, εστω και χρεωκοπημενα και εξαυτελισμένα? Το να είναι και να δηλώνει ένα κόμμα η ομάδα ΝΑΤΟικό και ευρωατλαντικό ,εστω και με κάποιες επουσιώδεις (υποκριτικές κατ΄εμέ) διαφωνίες σε επί μέρους ζητηματα, συμβιβάζεται πρός την ιδιότητα του Αριιστερού πολιτικού φορέα? Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε άλλα σημεία του άρθρου,μένω εδώ. Ενα μόνο : Μαίνεται η επίθεση του αμερικανοσιωνισμού κατά εκείνων που δεν δέχονται να υποταγούν,Ρωσία, αυριο Κίνα, Παλαιστίνη ,αραβικός κόσμος . Το μεσοπρόθεσμο σχέδιο είναι το “Μεγάλο Ισραηλ”,που θα αποτελεσθεί απο την ανατολικη Αιγυπτο, την όση απέμεινε Παλαιστίνη, την Ιορδανια, το μεγαλυτερο τμημα της Συριας, τη μιση Σ. Αραβια και τμημα της νότιας Τουρκίας. ΚΑΜΜΙΑ αναφορά περί τούτου ,μόνον περι “τραμπισμου” .Το αν θα διαμελισθεί η Ρωσία και μετά η Κίνα,κατα το σχέδιο της Αυτοκρατορίας Ροκφέλλερ… δεν έχει και μεγάλη σημασία … Μάλλον δεν είναι κάτι το πολύ σοβαρό ,μαλλον αναξιο της προσοχής του “συγχρονου κομμουνιστικού ρεύματος” , ίσως να αποτελεί και ένα προοδευτικό ιστορικό στάδιο, οπως καλό και χρήσιμο ήταν το “εμβόλιο”, η παγκοσμια δικτατορία της Καραντίνας ( έχει και υγειονομικές ευαισθησίες ο καπιταλισμος..),δεν ξέρω αν συμφωνούσατε και με την πρόταση Τσόμσκι για Στρατόπεδα Εγκλεισμου Ανεμβολίαστων) ,σίγουρα επικροτήσατε την απόλυαη των 7.000 υγειονομικών που δεν δέχτηκαν να γίνουν όργανα των “Ακαταδίωκτων” και “Ανεύθυνων” “επιστημονων” του Φάρμα- Καρτέλ [ ο “δικαιωματισμός” ανεστάλη ,ειπαμε η Υγεια πανω απο όλα…],σίγουρα δεν διαφωνήσατε με την πρόταση του Περισσού για Μαζικό Υποχρεωτικο Εμβολιασμο …και για τα Πρόστιμα κατα των Ανεμβολίαστων … . Ε, είναι να μην χαίρονται και αγαλλιούν οι κύριοι του Περισσού και της Κουμουνδούρου με τίς απομιμήσεις τους ?
Πότε ηττήθηκε ο Οκτωβρης του 1917? Αν δεν κάνω λάθος κέρδισε στον ταξικό πόλεμο που ακολούθησε μεταξύ Σοβιετικού λαού – “λευκων” & 14 στρατών
ο Οκτώβρης του 17, νίκησε στρατιωτικά και ηττήθηκε σταδιακά πολιτικά κ κοινωνικά ήδη από τη δεκαετία του ’30.
.και κουλούρι, και τυρί!
Κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού και εικόνα 2010 στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Γενική πτώση ποσοστών πλην ΚΚΕ που καλπάζει σημειωτόν στο 8,6%.
Η διαμαχη της δεκαετιας του ’20 ηταν στο αν μπορει να οικοδομηθει ο σοσιαλισμος στη Ρωσια ,μια καθυστερημενη καπιταλιστικη χωρα με μεγαλο αγροτικο τομεα και ολο αυτο σε συνθηκες αποκλεισμου της απο το διεθνες κεφαλαιο . Το “μπορει” , – το ξεχνουν αυτο σχεδον ολοι οι “μεγαλοι αναλυτες”- στην πραξη σημαινε αν θα ΠΡΕΠΕΙ να αναληφθει μια τετοια προσπαθεια. Σε αυτο το ζητημα η απαντηση των δευτεροδιεθνιτικων μαρξιστικων ελιτ, τοσο εκεινων που ανηκαν στον καθεαυτο δυτικοευρωπαικο κλαδο ( Γερμανια,Αγγλια κυριωτατα, οπου η επιρροη του προτεσταντικου πνευματος διαποτιζε απο αιωνων τις ηγετικες ελιτ,μαζι και τις “σοσιαλιστικες”) ,οσο και τις αντιστοιχες ρωσικες,που ηταν συνδεδεμενες με τις προηγουμενες ,ως επαρχιωτικα παραρτηματα τους. Αυτη ηταν ακριβως η περιπτωση των πρωτων εκεινων ρωσων μαρξιστων, του Πλεχανοβ, των “οικονομιστων” ,των μετεπειτα δεξιων και κεντρωων σοσιαλδημοκρατων,Μαρτοβ,Τροτσκι κλπ. Ολοι αυτοι εβλεπαν τις ρωσικες εξελιξεις συμφωνα με το παλιο μαρξικο σχημα “επανασταση πρωτα και αναγκαστικα στις προχωρημενες χωρες ( Αγγλια,Γερμανια κλπ) και αργοτερα στις καθυστερημενες”. Αξιοσημειωτο το οτι απο το 1885 περιπου ,με ευθυνη και του Ενγκελς ,ηταν πλεον δεδομενο για τη σοσιαλδημοκρατια οτι μονο κοινοβουλευτικα θα επιτυγχανοταν πλεον η σοσιαλιστικη αλλαγη. [ Ο Τροτσκι διαφοροποιουνταν ως προς τη δυνατοτητα επαναστατικης εκρηξης και σε αλλες χωρες,χωρις ομως να διαφωνει στο οτι η καρδια της οποιας επαναστασης θα ηταν στις αγγλοσαξωνικες χωρες ] (Συνεχιζεται) .
Συμπληρωνω/διορθωνω ( γραφω απο κινητο και δεν εχω μεγαλη δυνατοτητα αναθεωρησης των γραφιμενων μιυ) : “Η απαντηση των δευτεροδιεθνιτικων ελιτ ” ,[ …] ηταν εχθρικα αρνητικη. Το σημειο αναφορας, η Μεκκα του διεθνους σοσιαλισμου, ηταν η γερμανικη σοσιαλδημοκρατια, δηλαδη η ελιτ της. Η ελιτ αυτη, ειχε απο καιρο ενσωματωθει στον γερμανικο ιμπεριαλισμο ως οργανικο του στοιχειο αλλα και ως πολιτικη και ιδεολογικη εκφραση της γερμανικης εργατικης ταξης,που δεν ειχε πλεον κανενα ΑΜΕΣΟ ιστορικο συμφερον ανατροπης του καπιταλισμου [ Βλ. Χερμπερτ Μαρκουζε “Ο Σοβιετικος Μαρξισμος”, μεταφρ. Μπαμπη Λυκουδη , και τα πρωτα εξαιρετικα κεφαλαια του βιβλιου του Νικου Βεργιδη για τον Χιτλερ,οπου περιγραφονται οι συγκεκριμενες εκεινες ιστορικες καταστασεις. Γι αυτο και η σταση της σοσιαλδημοκρατιας ,ειδικα της γερμανικης,οταν ξεσπασε ο ιμπεριαλιστικος πολεμος, δεν ηταν κατι το παραξενο η μη αναμενομενο, το αντιθετο. Ουτε η ψηφιση των πολεμικων δαπανων ηταν ,οπως νομισε ο Λενιν , κατασκευασμα των υπηρεσιων προπαγανδας του Καιζερ, ουτε ο Καουτσκι “αποστατησε” ποτε απο καποιο επαναστατικο κινημα ,που υπηρχε μονο στη φαντασια των Ρωσων σοσιαλδημοκρατων. [ Βλ. Paul Mattick, “Karl Kautski, from Marx to Hitler”, αρθρο για τιν θανατο τιυ Καουτσκι, 1938, marxists internet archive ] ( συνεχιζεται)
.
.
Το τι λεγαν οι δυτικοι μαρξιστες τοτε, το τι λεει η δυτικη αριστερα σημερα…για να δουμε κ τι ελεγε ο Μαρξ τοτε. Γιατι δυτικος ητανε.
Αν χωρισουμε καπως το εργο στην αναλυση και στο δια ταυτα θα δουμε το ποσο ητανε και αυτος καταναγκασμενος σε ενα ιστορικο κ χωρικο πλαισιο.Το υπερεβη κατα πολυ σε σχεση με αλλους, δεν ηταν δυνατον ομως εντελως. Ανθρωπος ηταν κι αυτος. Η μηπως οχι;
Οσο αφορα το ιστορικο πλαισιο: Μια εποχη οπου γεννούσε αφανταστη αισιοδοξια, σχεδον οτι η επιστημη κ τεχνικη θα γινει κατι σαν το λυχναρι του αλλαντιν. Ηταν πολυ αργοτερα που αλλοι διατυπωσαν με εμφαση το αυτονόητο, οτι δεν υπαρχουν θαυματα, ουτε προιοντα χωρις παραπροιοντα κ αποβλητα. Ουτε μπορει το αεροπλανακι να ιπταται επναπειρο. Ο προοδευτισμος της εποχης, αστικος βασικα, εκλεινε τους δεξιους κ αριστερους της εποχης, τους συντηρητικους κ τους προοδευτικους, σε μια νεα συναινεση μετα την αστικη επανασταση. Μια συναινεση κ αναμιξη των αρχουσων ταξεων, με τη ρομφαια της επιστημης αυτη τη φορα. Εμβληματικος εκφραστης, ο Κοντ, ο λεγομενος και αρχιερεας της επιστημης ως νεας θρησκειας. (Σημερα βλεπουμε ποσο επετυχε).
Αντιθετα ο Μαρξ θελησε να θεσει την επιστημη στην υπηρεσια του φτωχου, ωστε “η ιστορια ειναι μαζι μας”. Εξ ου και ο προοδευτισμος του Μαρξ ηταν επαναστατικος, και ετσι προεκυψε και η συλλογιστικη με τις νομοτελειες των παραγωγικων δυναμεων, την αναπτυξη τους κλπ. Ηταν τοτε μια ευφυης πολιτική κατασκευη, υπερ των αποκατω… Ωστοσο σημερα η αναλυση των νομοτελειων αυτων δεν επιβεβαιωνεται ως εσχατολογικη ειμαρμενη. Αλλα εξακολουθει να εκφραζει την πραγματικη αναγκη υπαρξης καποιων υλικων μεσων για να φυγει ο ανθρωπος απο τη βαρβαροτητα. Αυτο – και μεχρι εκει.
(Συνεχιζεται)
Συνεχεια κ τελος. Ομως στο “δια ταυτα” μερος του εργου του, φαινεται καθαροτερα η επιδραση του ιστορικου αλλα και του χωρικου πλαισιου.
Ο Μαρξ ειδε στα υστερα του δυνατοτητες κομμουνισμου στα αγροτικα κοινοτικα της Ρωσιας. Αυτο δεν το ξερουν ολοι και ουτε ο Λενιν και οι διαδοχοι βασιστηκαν καθολου σε αυτο. Γιατι κατα κυριο λογο για τον Μαρξ, το φαντασμα πλανιοταν πανω απο την Ευρωπη. Οχι πανω απο την Ινδια πχ, που για εναν δυτικο (οπως και τον Μαρξ) ηταν τοτε (και ειναι σημερα) καθυστερημενη κοινωνια. Επομενως η κομμουνιστικη επανασταση ηταν αυτονοητο θα συμβει σου λεει λιγο πολυ οπως η αστικη, στην Ευρωπη. Οποτε, οπως και η Γαλλικη, σχετικα γρηγορα θα απλωνονταν στον ανεπτυγμενο κοσμο.
Ετσι λοιπον, ειναι κραυγαλεα η ελλειψη προγνωσης για τις αναγκες αμυνας των επαναστατημενων. Ποιος θα μπορουσε απο τον λοιπο κοσμο να απειλησει τοτε την Ευρωπη; Ακομη και επαναστατημενη;
Επομενως μην περιμενει κανεις ετοιμο φαι δια πασα νοσο, ο Μαρξ ειπε αυτο, ο Λενιν εκεινο, και να ρε εκανα μαρξισμο κι ειμαι πιστημονας γκαγκαν.
Το οτι και οι ανατολικοι μαρξιστες, πχ Ρωσία, Κινα εδωσαν εμφαση στις παραγωγικες δυναμεις οφειλεται στο οτι πραγματι υστερουσαν. Τοτε. Οχι ομως τωρα. Μια χαρα σοσιαλισμο μπορουν να κανουν με τις τωρινες παραγωγικες τους δυναμεις. Αλλα ειναι βασικα πολιτικο το προβλημα.
Βεβαια, μπορει να σου πει η Κινα, πρεπει κι αλλο ν αναπτυχθω για να μπορω να αποκρουσω τη Δυση. Αυτο ομως το προβλημα, της αμυνας, για να το πιασουμε μαρξιστικως, δεν μας εχει εφοδια ο Μαρξ. Τιπτε. Ουτε ο Λενιν που κερδισε το πρωτο ημιχρονο και το δευτερο ημιχρονο επεσε στον Σταλιν και απο νικη σε νικη πήγαμε στην καταρρευση.
Οποιος θελει λοιπον να κανει μαρξισμο εχει δουλεια, οχι ομως πνευματικη οκνηρια και κοπι πιαστε.
έτσι είναι πικαπα…. έχεις δίκιο, άλλο τα συμπεράσματα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν εκ των οποίων πολλά είναι πια ξεπερασμένα (μην βιαστειτε χρεωμένε ΚΚΕ και λοιποί ερμηνευτές ευαγγελίων να πετάξετε τις κοτσανες σας, δεν είναι η ταξική πάλη και ο κομμουνισμός ανάμεσα σε αυτά) και άλλο η μεθοδολογία τους, η οποία κ συνιστά τον ιστορικό κ διαλεκτικό υλισμό
Υπαρχει το θα καταργησουμε τα μνημόνια μέσα σε καπιταλισμό εε νατο με ένα νόμο & ένα άρθρο μαζί με το η κρίση είναι του κακού “καζινοκαπιταλισμού”. “κρίση χρέους” & όχι καπιταλιστική κρίση. Μάλλον “κρίση χρέους” είχε ξη ολαλανδία τον 18οαιώνα με την κρίσητης τουλίπας, η Γαλλία τον 19ο αιώνα
ετοιμο φαι δια πασα νοσο με εύκολες εύπεπτες λύσεις χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις,ειδικά όταν δεν διαβάζονται οι κλασικοί της μ-λ θεωρίας..