ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Ν. Ιωνίας, Ν. Φιλαδέλφειας/Ν. Χαλκηδόνας, Μεταμόρφωσης
Αποχαιρετάμε με θλίψη την συντρόφισσα Γεωργία Κόφφα που σήμερα το πρωί έχασε τη μάχη με την ασθένεια της, τον καρκίνο, σε ηλικία μόλις 50 χρονών. Πάλεψε με αξιοπρέπεια μέχρι τελευταία στιγμή. Έφυγε από τη ζωή αγωνίστρια, όπως ήταν σε όλη της την ζωή.
Η σ. Γεωργία συμμετείχε στις γραμμές της επαναστατικής αριστεράς από την εποχή που ήταν φοιτήτρια στα Γιάννενα μέχρι το τέλος της ζωής της. Ιδρυτικό μέλος της ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις γειτονιές μας και μέλος του ΣΕΚ, δεν έπαψε να είναι στη πρώτη γραμμή και να παλεύει ακούραστα και αταλάντευτα, ακόμα και σε δύσκολες στιγμές λόγω της υγείας της, για μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ρατσισμό, σεξισμό και πολέμους.
Σαν καθηγήτρια, συμμετείχε ενεργά στο εκπαιδευτικό κίνημα, μέσα από το συνδικάτο της, την Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας, και σαν μέλος του δικτύου εκπαιδευτικών «Η Τάξη μας» και των Παρεμβάσεων. Πάντα δίπλα στους μαθητές και τις μαθήτριές της, τους μπόλιαζε την αγάπη για τη ζωή και τη γνώση αλλά και την ανάγκη για αγώνα ενάντια σε όσα τους τα στερούσαν.
Με σεβασμό θα την θυμόμαστε πάντα! Θα τη θυμόμαστε στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις, στις διαδικασίες.
Της δίνουμε την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα της, τον αγώνα μας, μέχρι τη νίκη!
Η Γιωργία ήταν ένας απ’τους πιο γλυκούς και καλοσυνάτους ανθρώπους πού’χω γνωρίσει.
Ευγενική πάντα, μ’ ενδιαφέρον και νοιάξιμο για τους γύρω της.
Αγωνίστρια ταγμένη στο σκοπό του σοσιαλισμού, ακλόνητη, με μια ήρεμη, χαμηλών τόνων αποφασιστικότητα. Πάντα στον αγώνα με πείσμα αλλά και μ’ ευγένεια.
Είναι μία απ’τις πολλές βαρβαρότητες του κόσμου τούτου το ότι άνθρωποι στην καλύτερη ηλικία τους φεύγουν με τόσο σκληρό τρόπο.
Όσο το σάπισμα του καπιταλισμού προχωράει όλο και περισότεροι νέοι άνθρωποι- κι η Γιωργία ήταν πολύ πιό νέα απ’ό,τι φαινόταν- θα φεύγουν τόσο νωρίς, τόσο άδικα, τόσο απότομα.
Δεν είναι μόνο ο κορωνοιός που σκοτώνει ανελέητα, είναι κι η μάστιγα του καρκίνου, τα καρδιαγγειακά, ο διαβήτης κλπ.
Όλα τους παραπροιόντα της μόλυνσης του περιβάλοντος, της αδιανόητης εντατικοποίησης της εργασίας, του ατελείωτου άγχους που μας τρώει τα σωθικά.
Στη μνήμη της Γιωργίας, αλλά και όλων των συντρόφ(ισ)ων που έχουν φύγει από κοντά μας, τόσο τραγικά πρόωρα, να δώσουμε όρκο συνέχισης του αγώνα ως το τέλος.
Η ζωή- αν και δύσκολη πάντα, ασταμάτητος αγώνας ενάντια στην Ανάγκη- μπορεί να γίνει πολύ πιό όμορφη και αξιοβίωτη.
Γιωργία θα σε θυμόμαστε πάντα.