του Παναγιώτη Μαυροειδή
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να κοιτάξει μπροστά, να θέσει το ζήτημα του πόλου της άλλης ανατρεπτικής και κομμουνιστικής Αριστεράς
Δεν υπάρχει αριστερός ή κομμουνιστής στην Ελλάδα ο οποίος, κοιτάζοντας όλο το «κάδρο», να είναι «ευχαριστημένος» με τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Στη «μεγάλη εικόνα», μια καρικατούρα «αριστεράς» στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, διασύρει κάθε έννοια αριστεράς και «κάνει μάγκες» δεξιά και ακροδεξιά στην πιο εξωνημένη, εθνικιστική, αντικομμουνιστική και αντεργατική εκδοχή τους. Την ίδια στιγμή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ηττάται με πάταγο, κανένα ρεύμα της αριστεράς, παρά αυτή ή την άλλη αισιόδοξη πλευρά στη μια ή την άλλη κάλπη, δεν ενισχύεται εκλογικά.
Τι αποτυπώνει το αποτέλεσμα;
Τα πράγματα γίνονται χειρότερα, αν η ματιά φύγει από την Ελλάδα και διασχίσει όλη την Ευρώπη.
Υπάρχει σημαντική ενίσχυση της ακροδεξιάς, αν και με μείωση των νεοφασιστικών εκδοχών της και με «στρογγύλεμα» των θέσεων κατά της ευρωζώνης ειδικά από Λεπέν και Σαλβίνι.
Η πτώση των παραδοσιακών δυνάμεων της Χριστιανοδημοκρατίας/δεξιάς και των Σοσιαλδημοκρατών, συνοδεύεται από την ενίσχυση Φιλελευθέρων και Πρασίνων με ιδιαίτερο «ευρωπαϊκό» προφίλ και στίγμα, καθιστώντας έτσι το πολιτικό οικοδόμημα της ΕΕ πιο σύνθετο, αλλά μάλλον και πιο ισχυρό και ικανό να απορροφά τη δυσαρέσκεια.
Από την άλλη, την ίδια στιγμή διαπιστώνεται υποχώρηση έως και συντριβή όλων των εκδοχών αριστεράς και «αριστεράς», είτε με αιμοδότηση και υποταγή στη σοσιαλδημοκρατία (Ισπανία, Πορτογαλία, Βρετανία) είτε με πλήρη περιθωριοποίηση (Ιταλία, Γαλλία κλπ)
Πρέπει να δούμε τι αποτυπώνει το αποτέλεσμα. Υπάρχει σαφώς ένας αρνητικός κοινωνικοταξικός συσχετισμός σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας και της κομμουνιστικής προοπτικής και μια ορατή γενική συντηρητική στροφή στο πεδίο των αξιών. «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», «τάξη και ασφάλεια», αλλά και «αγορά»… Βεβαίως αυτό δεν συνέβη ξαφνικά. Απλά, κάποιες χρονικές πολιτικές στιγμές, ορισμένα «βραχέα» και προσωρινά κύματα, έκρυβαν τα «μακρά» κύματα στη διαχρονική εξέλιξη αυτού του συσχετισμού, βοηθούσης και των συχνών υπερφίαλων πανηγυρισμών για «διαρκή άνοδο του εργατικού κινήματος» ή για «εκλογικούς θριάμβους της αριστεράς».
Οφείλουμε να δούμε τις δυσκολίες στη συγκυρία, μέσα στο γενικό τους φόντο: Η αριστερά και η εργατική πολιτική, δεν έχουν το δικό τους χώρο και πεδίο αφετηρίας, ειδικά στο πεδίο της εναλλακτικής στρατηγικής, δηλαδή μιας σύγχρονης κομμουνιστικής απάντησης με όρους χειραφέτησης της εργασίας, ειρήνης, διεθνισμού, οικολογικής ισορροπίας, εργατικής δημοκρατίας και ισότητας των δύο φύλων. Αντίθετα, τα κόμματα και ρεύματά της (η πλειοψηφία), αν δεν κινούνται ανοιχτά στα λασπόνερα των κοινωνικών και ταξικών αντιπάλων, επιχειρούν να φτιάξουν ένα «χώρο», με ξένες σημαίες ή σημαίες του παρελθόντος ή κινούνται με περιθωριακή, αμυντική λογική και όρους αυτοσυντήρησης.
Κατά τη γνώμη μας, η τάση ανόδου της ακροδεξιάς, αλλά και δυνάμεων που τάσσονται υπέρ των «ευρωπαϊκής προοπτικής», συνδέεται με το φαινόμενο της υποχώρησης της αριστεράς.
Τι μας λέει το γεγονός ότι η ακροδεξιά και δεξιά ισχυροποιούνται και «νομιμοποιούνται» στο πεδίο της αντιμεταναστευτικής υστερίας ή/και του εθνικισμού, αν όχι κυρίως ότι η αριστερά έχει εγκαταλείψει προ δεκαετιών το πεδίο του διεθνισμού, «εθνικοποιώντας» την πολιτική της; Μια αριστερά που αφήνει στο ράφι τον εργατικό διεθνισμό, δεν είναι καθόλου παράλογο είτε να υποκλίνεται στο «διεθνισμό» του κεφαλαίου υμνολογώντας την ΕΕ, είτε να ενσωματώνει την εθνική ρητορική της αστικής τάξης.
Από τη μια, στα πολιτικά προτάγματα της αριστεράς, είναι ασθενικές οι αντικαπιταλιστικές εργατικές διεκδικήσεις για μείωση ωρών εργασίας, ανατροπή της σχέσης κερδών/μισθών με αυξήσεις, εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων και γενικά για λειτουργία με βάση το δημόσιο κοινωνικό όφελος αντί του κέρδους της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Από την άλλη, μοιραία, η αριστερά δεν μπορεί να αντισταθεί στο χυδαίο εκβιασμό των πιο φτωχών εργατικών λαϊκών στρωμάτων από μεριάς της αστικής τάξης και της ΕΕ, που μετατρέπουν τους ανθρώπους σε «ωφελούμενους» πένητες χαμηλών προσδοκιών χωρίς δικαιώματα.
Υπάρχει δραματική αλλαγή στους όρους συγκρότησης της εργατικής τάξης στο φόντο της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης. Αλλά υπάρχει και σχετική εγκατάλειψη από την αριστερά του βασικού προσανατολισμού στην οργάνωση των εκμεταλλευόμενων τάξεων, την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής πολιτικής στο πεδίο της ταξικής διαπάλης. Στο φόντο αυτό, πλείστα ρεύματα της αριστεράς αναζητούν εναγώνια το «μαγικό δρόμο», το «μεγάλο κόλπο» για μια εν κενώ κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Ξεθωριασμένο «όραμα» αυτής της «τακτικής» είναι η συμμετοχή στην κυβερνητική διαχείριση, ενώ το πολιτικό της αποτέλεσμα είναι η σταδιακή ή/και αλματώδης καταβύθιση, όλο και περισσότερο, σε μια ναρκοθετημένη και ξένη άβυσσο αστικών, εθνικών και υπερεθνικών θεσμών.
Σε απουσία μιας σύγχρονης συνολικής εναλλακτικής, οι αστικές δυνάμεις καταφέρνουν να μεταβαίνουν από το ΤΙΝΑ («δεν υπάρχει εναλλακτική») στο να παρουσιάζουν τον ακροδεξιό εαυτό τους ως «εναλλακτική».
Όπου «πάτησε» ο ΣΥΡΙΖΑ, «μαυρίζει» η γη…
Στα καθ’ ημάς, η άνοδος του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούσε και δεν αφορά μόνο το κόμμα και την ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ και ούτε έχουμε ξεμπερδέψει με αυτό. Συμπύκνωσε, όπως και οι εξάρσεις των Ποδέμος, του Κόρμπιν, του Μελανσόν κλπ, μια ολόκληρη ιστορική πορεία των ηγεμονικών τάσεων και πολιτικών στην αριστερά, με καταλυτικές επιδράσεις στο σύνολό της. Κυρίαρχο στοιχείο της αποτέλεσε η πρόταση αριστερής διακυβέρνησης στο καπιταλιστικό και ευρωενωσιακό πλαίσιο, ως δρόμου «παράκαμψης» της «αδύνατης» ανατροπής του και βελτίωσης της θέσης των λαϊκών στρωμάτων στο πεδίο της διανομής, για να καταλήξει τελικά στα βράχια μιας αντιλαϊκής διαχείρισης. Η χρεωκοπία και υποχώρηση ήταν αναμενόμενη, αλλά οι βαριές και οδυνηρές επιπτώσεις της δεν μπορούν να προσπεραστούν με ελαφρότητα. Η καταστροφή του «ηθικού πλεονεκτήματος» της αριστεράς στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ (όποιος νομίζει ότι τυχαία επικέντρωσε σε αυτό η ΝΔ, είναι βαθιά νυχτωμένος), αποτέλεσε πολιτική εξέλιξη με ευρωπαϊκή και ευρύτερη διάσταση. Μετά τη γνωστή παγκοσμίως ελληνική λέξη που μένει αμετάφραστη και πρωτότυπη, η λέξη «kolotoumba» («κωλοτούμπα») προστέθηκε πλέον στο παγκόσμιο λεξιλόγιο με βάση την ελληνική εμπειρία. Με τον ίδιο τρόπο που σχεδόν ταυτόχρονα προστέθηκε και η λέξη «pasokifation» (ΠΑΣΟΚοποίηση), για να περιγράψει διεθνώς τον εκφυλισμό της σοσιαλδημοκρατίας. Βλέποντας το σύνολο των εκλογικών αποτελεσμάτων, δίνεται η εικόνα ότι όπου «πάτησε» ο ΣΥΡΙΖΑ «μαύριζε η γη» ολόγυρα στα χνάρια του, οδηγώντας τουλάχιστον στην αποφυγή στήριξης και επιλογής οποιουδήποτε αριστερού ψηφοδελτίου και δύναμης. Ο κίνδυνος στρατηγικής ήττας για την αριστερά είναι ορατός και με αυτή την έννοια η συμπερίληψη του ΣΥΡΙΖΑ στην «αριστερά» γενικώς, στο πλαίσιο μιας κακοποιημένης λογικής «ενιαίου μετώπου» ενάντια σε δεξιά και ακροδεξιά, θυμίζει αυτόν που πηγαίνει σε κηδεία και φωνάζει περιχαρής «πέντε πέντε την ημέρα και εκατό την εβδομάδα»….
Για τη στασιμότητα του ΚΚΕ και την συντριβή της ΛΑΕ
Το ΚΚΕ, ειδικά στην θερμή πολιτική περίοδο από το 2008 έως σήμερα, δεν μπόρεσε ή/και δεν θέλησε να δει ότι η ηγεμονία της παραπάνω γραμμής στην αριστερά είχε τις ρίζες της στη δική του πολιτική στρατηγική μετά τη μεταπολίτευση. Εμφανώς αμήχανο και μετέωρο πολιτικά, βλέποντας όρθια απέναντί του και εναντίον του την πολιτική έκφραση της γραμμής του «λάου λάου», του «μετώπου για τα άμεσα εθνικά και δημοκρατικά προβλήματα» και της «δημοκρατικής κυβέρνησης», έριξε όλο το βάρος του στην «αποκάλυψη της απάτης ΣΥΡΙΖΑ», αλλά όχι στην αναζήτηση δρόμων μετασχηματισμού των λαϊκών διαθέσεων στη βάση πολιτικών στόχων ανατροπής. Την ίδια στιγμή, σε κορυφαίες στιγμές πολιτικής κρίσης όπως στο δημοψήφισμα του 2015, όχι μόνο δε συνέβαλε στη δημιουργία ρήγματος στην αστική πολιτική και την «σταθερότητα», αλλά έγινε μέρος της κινδυνολογίας για τις «συνέπειες» της όποιας ρήξης και εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Η πτώση του, τόσο σε ευρωεκλογές όσο και στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, αποτυπώνει την αποτυχία ριζικής αναπροσαρμογής της πολιτικής του σε αριστερή και μαχόμενη κατεύθυνση. Στην προεκλογική περίοδο, εξάντλησε τις πρωτοβουλίες του στην ανάγκη «ενίσχυσης του ΚΚΕ», χωρίς κάποιο ισχυρό πολιτικό περιεχόμενο, αλλά με αοριστίες του τύπου «κάνουμε τη διαφορά». Την ίδια στιγμή, επιδόθηκε σε ένα πόλεμο κατά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ειδικά κατά του ΝΑΡ) και άλλων ρευμάτων, αλλά και σε ανεπιτυχή προσπάθεια αποψίλωσής τους προς όφελός του. Το κενό πολιτικής γραμμής ανατροπής και αντίστοιχων μετωπικών πολιτικών συμμαχιών, επιχείρησε να το καλύψει με ανοίγματα στο «κοινωνικό μέτωπο». Είναι ενδιαφέρον το στοιχείο ότι έδειξε ιδιαίτερη σπουδή για τον προσεταιρισμό δυνάμεων από τα Σώματα Ασφαλείας και το Στρατό, συμπληρώνοντας τη ρητορική περί «εθνικών κινδύνων από τον αλυτρωτισμό» (των ακατανόμαστων), με αυτή της «ασφάλειας των πολιτών», χαϊδεύοντας την αντι-μεταναστευτική υστερία, ειδικά στο Δήμο της Αθήνας.
Στο χώρο των δυνάμεων που αποχώρησαν μετά το 2015 από το ΣΥΡΙΖΑ, κυριαρχεί η συντριπτική ήττα της ΛΑΕ και η μετατόπιση προς συνδυασμούς με «ευρωπαϊκό» (ΜεΡΑ25) ή εθνικιστικό προφίλ (Πλεύση Ελευθερίας).
Η προσπάθεια αναπαραγωγής της πολιτικής γραμμής του προ-κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ ή και του ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης κυβέρνησης και ηγεμόνευσής της μάλιστα σε μια «λευκή ενότητα» με την αντικαπιταλιστική αριστερά, αποδείχτηκε εκτός τόπου και χρόνου και ηττήθηκε. Το δόγμα «όσο πιο δεξιά, όσο πιο χαμηλά, τόσο πιο αποτελεσματικά», αποδείχτηκε αυτό που περισσότερο από όλα απο-συσπειρώνει δυνάμεις και τις παραδίδει σε δεξιά και ρεφορμιστικά ρεύματα. Δε μπορεί να υπάρξει «διεκδίκηση ηγεμονίας» σε ξένο έδαφος και χωρίς πολιτική ανεξαρτησία από την αστική και ρεφορμιστική πολιτική.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Όρια, αντιστάσεις και νέα ζητούμενα
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ -ας το θυμηθούμε- δημιουργήθηκε μέσα στις φλόγες των εξεγερτικών σκιρτημάτων στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης και αναπτύχθηκε στη δυναμική της κοινωνικής μετατόπισης και της ανάταξης του λαϊκού κινήματος στα χρόνια της αντιμνημονιακής πάλης. Αποτέλεσε σημαντική δύναμη προβολής αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης και διεξόδου, αλλά επίσης σημαδεύτηκε και επηρεάστηκε αρνητικά από τα πολιτικά όρια αυτού του ρεύματος. Το εκλογικό αποτέλεσμα έχει για αυτήν πολλές όψεις. Ενώ η σημαντική (αν και μειωμένη) εκλογική παρουσία στις Περιφερειακές (1,5 -2,0% και με αυξημένο αριθμό συμβούλων) και Δημοτικές εκλογές (2,0-3,5%), δείχνει πως έχει κοινωνικο-ταξικές και κινηματικές ρίζες που την καθιστούν ενιαίο πανελλαδικό και υπολογίσιμο πολιτικά ρεύμα, η καθήλωσή της στις ευρωεκλογές (0,64% αντί για 0,72%), δείχνει πως αδυνατεί να συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις σε επίπεδο συνολικού πολιτικού προγράμματος. Εδώ ακριβώς πρέπει να αναζητηθεί ο βασικός άξονας μιας γενναίας κριτικής και αυτοκριτικής στάσης και αντίστοιχων πρωτοβουλιών. Αυτή η οπτική θα δώσει και τα υλικά για τις αναγκαίες αναπροσαρμογές και εκ νέου ιεραρχήσεις στα ζητήματα της πολιτικής τακτικής.
Η επιτυχής απόκρουση της απόπειρας συμπερίληψής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα νέο ρεφορμιστικό σχέδιο (μέσω μιας συμμαχίας με τη ΛΑΕ που με επιμονή πρότειναν ορισμένες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και μετά τις πρόσφατες εκλογές όταν η λογική της είχε ηττηθεί!) ή πολιτικών προτάσεων από άλλα ρεύματα, ανοιχτές σε «αντιδεξιά» και «δημοκρατικά μέτωπα», είναι σημαντικά στοιχεία, αλλά τα ζητούμενα σήμερα είναι πολύ διαφορετικά.
Οι οργανώσεις, τα ρεύματα και οι αγωνιστές που την πλαισιώνουν πρέπει να επιχειρήσουν συντεταγμένα, μια νέα προωθημένη, μετωπική και μαχόμενη συνάντηση του ευρύτερου δυναμικού της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, σε λογική εργατικού, αντι-ΕΕ αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης, πολιτικής ανεξαρτησίας από αστική πολιτική και ρεφορμιστικά ρεύματα απέναντι στο νέο αστικό διπολισμό με τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, με κέντρο τη στροφή προς το μαζικό κίνημα και την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Η απόδραση από τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, μόνο αρνητικές επιπτώσεις μπορεί να έχει. Αντίθετα, θα πρέπει να εξαντληθούν οι δυνατότητες αυτή η αναμέτρηση να αποτελέσει αναγκαίο πεδίο πρώτης δοκιμασίας αυτής της κατεύθυνσης. Σε κάθε περίπτωση, η επόμενη μέρα πρέπει να σφραγιστεί από αυτή την προσπάθεια.
Η κατεύθυνση αυτή δεν θα κριθεί στην διακήρυξή της, όπως και τίποτα δεν κρίνεται στα λόγια (και πολύ περισσότερο στα πληκτρολόγια), αλλά στην πολιτική πράξη και σε μια μεγάλη πολιτική στροφή που πρέπει να συντελεστεί στην κοινωνική και πολιτική «πράξη» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή έστω των βασικών δυνάμεών της.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να κάνει μια τομή, υπερβαίνοντας ποιοτικά τα σημερινά κοινωνικοταξικά και πολιτικά όριά της, μόνο με (πολύ χρήσιμες) «πρωτοβουλίες» και μάλιστα με το βλέμμα κυρίως στην κάλπη ή με (αναγκαίες) οργανωτικές επικλήσεις για δημοκρατική λειτουργία και ισχυροποίηση. Όλα θα κριθούν στο αν θα επικοινωνήσει με τις νέες φλέβες εργατικής αντίστασης που θα δοκιμαστούν στις νέες πιο σκληρές μάχες που έρχονται, το πιο πιθανό με κυβέρνηση Μητσοτάκη και την πολιτική της σύγκρουση με τον αστικό διπολισμό ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Από το αν θα καταφέρει να συμβάλλει στον μετασχηματισμό των πιο πρωτοπόρων τάσεων του παλιού «αντιμνημονιακού ρεύματος» που θα απελευθερωθούν από την ανοιχτή κρίση του ρεφορμιστικού αυτού πόλου και όχι αναπαράγοντας τα όριά του και μάλιστα σε ψοφοδεή εκδοχή.
Το τέλος των «μαγικών λύσεων»
«Μαγικές λύσεις» δεν υπάρχουν και «φτάνει πια» με το χάσιμο χρόνου μάταιης αναζήτησής τους. Αντίθετα, απαιτούνται «σκληρές» πολιτικές προϋποθέσεις.
Χρειάζεται αναβαθμισμένης ποιότητας συσπείρωση των κομμουνιστικών δυνάμεων (και όχι γενικά των αντικαπιταλιστικών), ώστε να τεθούν ζητήματα κομμουνιστικής διεθνιστικής στρατηγικής. Ζητούμενο είναι ένα ευρύ πλαίσιο πρωτοβουλιών σε αυτή την κατεύθυνση, με βήματα αλλά και ευρύτερη συμμετοχή στην πρωτοβουλία για νέο κομμουνιστικό φορέα που έχει αναλάβει το ΝΑΡ και άλλοι αγωνιστές. Αλλά και μια ευρύτερη, αναγκαία πολιτιστική, μορφωτική, αντεπίθεση στην βαθύτερη δεξιά στροφή στο πεδίο των αξιών πάνω στα βασικά κοινωνικά ζητήματα.
Η μετωπική τακτική συσπείρωσης όχι μόνο δεν πρέπει να μείνει εκτός συζήτησης, αλλά αντίθετα πρέπει να αναβαθμιστεί σε όλα τα επίπεδα, διαμορφώνοντας κοινούς χώρους για δράση στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες αλλά και διαλόγου για το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό δυναμικό που αναζητεί την υπέρβαση της διαχειριστικής λογικής. Η λειτουργία και ανασυγκρότηση των αριστερών αντικαπιταλιστικών κινήσεων τόσο στο εργατικό κίνημα, όσο και σε επίπεδο Δήμων και Περιφερειών (με όλη την πολυμορφία τους), είναι δυνατόν να τις μετατρέψει σε «πολιτικά εργαστήρια» σε αυτήν την κατεύθυνση», ακόμη και σε πεδία πολιτικών «πειραματισμών» συνάντησης δυνάμεων.
Όλα αυτά, τα όντως απαιτητικά και σύνθετα, μπορούν να οδηγήσουν σε άλλη κατάσταση, σε αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο με άλλα χαρακτηριστικά, ικανό να σταθεί στα ίσα απέναντι στην αστική πολιτική, χωρίς να αποψιλώνεται από τον ποικιλώνυμο ρεφορμισμό, αλλά και δημοκρατικό και συνεκτικό στη λειτουργία του.
Κοντολογίς, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να έχει προοπτική, στο βαθμό που θα κοιτάξει μπροστά, δηλαδή θα θέσει ως κεντρικό ζήτημα, όχι την αναπαραγωγή του εαυτού της με όλα τα προβλήματα και αντιθέσεις, αλλά αυτό του πόλου της άλλης, αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής αριστεράς που στέκεται απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση και αντιδραστική στροφή, με όρους κινήματος, εργατικής πολιτικής και νέας κομμουνιστικής προοπτικής. Είναι ένας στόχος ουσιαστικός που δεν αφορά την στενή οργανωτική και εκλογική αναπαραγωγή της, αλλά το σκοπό για τον οποίο συγκροτήθηκε: Συγκέντρωση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, αναζήτηση και στράτευση σε επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση. Πάνω σε αυτό τον πολιτικό στόχο, μπορούν σήμερα να συναντηθούν πολλά ρεύματα, κινήσεις και αγωνιστές, πιο ώριμα και συνειδητά από χθες. Ο «χώρος» για αυτό, πρέπει να δοθεί και αυτό αποτελεί ευθύνη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το είχαμε θέσει και πριν τις εκλογές: Η δεξιά αστική πολιτική ριζοσπαστικοποιείται ταχύτατα τόσο στο κοινωνικό πεδίο (καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις) όσο και στο πολιτικό με την ακροδεξιά αλλά και το «ακρο-νεοφιλελεύθερο κέντρο». Σε αυτές τις συνθήκες, η αριστερά μπορεί να υπάρξει και να αντεπιτεθεί νικηφόρα μόνο ως ριζοσπαστική, επαναστατική και κομμουνιστική αριστερά, σε ρήξη και τομή με το θεσμικό, νυσταλέο, ηττοπαθές και συχνά συστημικό παρελθόν της.
Πηγή: prin.gr
Το σημείο του άρθρου που τσουβαλιάζει την αποτυχία της ΛΑΕ με την επιτυχία του Βαρουφάκη για να αποδείξει πως δεν ισχύει το “δεξιότερα και καλύτερα” δεν διεκδικεί δάφνες ανάλυσης και συνοχής της με τα αποτελέσματα των εκλογών γιατί η μόνη πρόταση της αριστεράς, με μια ευρεία έννοια, που είχε εκλογικό ρεύμα ήταν μάλλον αρκετά δεξιόστροφη και σε συνάφεια με τον προκυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ ή τον ΣΥΡΙΖΑ του α εξαμήνου.
Αλλά είναι ένα δύσκολο θέμα που θέλει το δάχτυλο επί τον τύπο των ύλων, γιατί η ευρωσοσιαλδημοκρατική ουτοπία έπεισε και η αριστερά όχι ? Ο πειρασμός των εύκολων απαντήσεων που έδινε η ριζοσπαστική κομμουνιστική αριστερά στις εποχές της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ είναι και πάλι εδώ. Ο κόσμος είναι γενικά με τις εύκολες λύσεις και τα παραμύθια, είναι μικροαστικός και ψάχνει πάντα τα ΠΑΣΟΚ. Ή και μπορούμε να λέμε την αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτε το μικροαστικό, ρεφορμιστικό, αστικό, οπορτουνίστικο στο να θέλει ο κόσμος την πιο εύκολη και πιο γρήγορη λύση. Εϊναι η ριζοσπαστική αντιιμπεριαλιστική και κομμουνιστική αριστερά που δεν τον εμπλέκει στις πρακτικές εκείνες της έμπρακτης καθημερινής ρήξης με την ευρωχρεοκρατία που φέρνει στρεβλές απαντήσεις στην πολιτική σκηνή, που όμως είναι στα σωστά ερωτήματα τα οποία είναι σωστά γιατί είναι ζωτικά συμφέροντα της επιβιωτικής αγωνίας των εργαζομένων και της νεολαίας.
Γενικά φάγαμε την πρώτη εκ των τριών, νομίζω, εβδομάδων εώς την κατάθεση των ψηφοδελτίων. Δεν νομίζω πως έχουμε ταρακουνηθεί από την ήττα. Κομματοκεντρικές, αντικαπιταλιστικές, κομμουνιστικές και μπατριωτικές γενικολογίες, πιο δειλά στις πρώτες μέρες αλλά πιο ανοιχτά πια, ανακυκλώνονται στον δημόσιο διάλογο της αριστεράς κάνοντας την παραλία να μοιάζει θελκτική
Κώστας
Σιγά μη συγκινηθούνε. Τώρα προσπαθούν όλοι για το καλύτερο πλασάρισμα στις λίστες και ο ένας προσπαθεί να φάει τον άλλον.
Για που αναφέρεσαι Γιώργο; Για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα καπιταλιστικά κόμματα;
Για όλους. Και τους εξωκοινοβουλευτικούς. Μόνο στο ΚΚΕ ίσως δεν ισχύει, όχι γιατί είναι καλύτεροι σαν άνθρωποι, αλλά γιατί επικρατεί μια ευταξία.
Και μην ακούσω πάλι τα γνωστά για διαδικασίες βάσης, ακριβώς επειδή έχω συμμετάσχει σε αρκετές. Στο τέλος τα τηλεφωνήματα για τις συνεργασίες δεν τα παίρνουν οι άνθρωποι της βάσης, αλλά οι κομματάρχες, αυτοί κάνουν παιχνίδι, αυτοί μοιράζουν φύλλο και μετά σε ζορίζουν συναισθηματικά να τους ψηφίσεις. Μόνο που για μένα ανοχή τέλος.
Γιωργο η ανταρσυα με το 0,9% των προηγουμενων βουλευτικών δεν υπήρχε περίπτωση να εκλέξει βουλευτές. Ούτε φυσικά υπάρχει τώρα τετια πιθανότητα. Άρα, οι κατηγορίες σου αυτές δεν ισχύουν για την ανταρσυα, ούτως ή άλλως.
Δεν έχει να κάνει με εκλογή βουλευτών. Έχει να κάνει με το εκλογικό φαινόμενο γενικά και την παράκρουση που προκαλεί σε ανθρώπους. Το ότι κάποιος δεν έχει ελπίδα να εκλεγεί δε τον αθωώνει για όλα τα άλλα.
Και μιλώντας για καπιταλισμό, πλέον αναρωτιέμαι ανοιχτά για πάρα πολλούς που ξέρω, τι θα έκαναν αν γίνονταν αφεντικά στη θέση των αφεντικών, τι θα έκαναν αν υπήρχε πραγματικά κάτι για μοίρασμα.
Κωστάρα, να ποιος θα’ ναι ο μεγάλος νικητής στις 7
https://www.in.gr/2019/06/02/politics/aggikse-60-apoxi-ston-v%CE%84-gyro-ton-eklogon/
Tα ίδια τετριμμένα αναμασήματα, απαντημένα ήδη από την ζωή, χωρίς τίποτε νέο. Μερικά παραδείγματα:
Καμία πολιτική ανάλυση του εξωκοινοβουλίου δεν είναι “in” αν δεν έχει μια κεντρική παράγραφο άμυνας απέναντι στο ΚΚΕ! Ετσι, π.χ.:
1. “Το ΚΚΕ ….κορυφαίες στιγμές πολιτικής κρίσης όπως στο δημοψήφισμα του 2015, όχι μόνο δε συνέβαλε στη δημιουργία ρήγματος στην αστική πολιτική”….κλπ. ..!
Θα σας κυνηγάει, μέχρι να σβήσετε σαν (“αντικαπιταλιστική”-έστω) αριστερά το θεμελιακό δεξιό λάθος, της συνεργίας (και, μοιραία, αβάντας στον σύριζα) σε ένα εκβιαστικό-στημένο ψευτοδημοψήφισμα του ’15, όπου, μονά-ζυγά κέρδιζε (και ιδού …κέρδισε) ….ο Καπιταλισμός! Με μοναδικό “επιχείρημα”(!) την ….προσδοκία “δημιουργίας ρήγματος”! Λες, και κάτι θα άλλαζε αν το 62% γινόταν 63-64% (κατά την άποψή σας, αφού όπως λέτε, “δεν πέρασε η γραμμή του άκυρου στη βάση του ΚΚΕ”) η, άντε λέμε εμείς, νά γινόταν 66-67% (γιατί, ποιός σας είπε πως η ρεφορμιστική γραμμή του “ΟΧΙ” θα πέρναγε μονοκούκι στη σημερινή βάση του ΚΚΕ;). Η κλασσική τροτσκιστική γραμμή της τάχαμου “διάβρωσης από τα μέσα”, γνωστή και σαν “εισοδισμός”. Αυτά κάνουν οι παρέες με τους τρότσκες…
Το “ρήγμα” το επιχειρήσατε με το “κίνημα ΟΧΙ μέχρι το τέλος” και τις 1000 υπογραφές, η δε βάση του 62% ήταν επαρκέστατη αριθμητικά. Αν δεν πραγματοποιήθηκε, είναι γιατί ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ. Ο “Λαός” του “ΟΧΙ” ήθελε και θέλει Καπιταλισμό και “Ευρώπη”. Αν αυτό δεν αλλάξει δεν έχει ελπίδα κανένα αντικαπιταλιστικό κόμμα, κι εδώ δε χωράνε “τσαλιμάκια”.
Φάγατε τα μούτρα σας, γιατί υποκύψατε σε ρεφορμιστικές σειρήνες για εύκολες λύσεις.
Δε σας φταίει το ΚΚΕ.
Αλλο:
2. “…Την ίδια στιγμή, επιδόθηκε σε ένα πόλεμο κατά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ …”!
Ε, όχι και …”πόλεμο”! Δεν έβγαλε και καμιάν αφίσσα, π.χ. με τον Χάγιο συνομιλητή του Τσίπρα και του Γλέζου, και μάλιστα σε αντιπαραβολή με το ύψιστο επίτευγμα του ΚΚΕ, τον ΔΣΕ, που κατά τη γνώμη της …~μισής Ανταρσύα(!) ήταν …..ένα “σταλινικό πραξικόπημα κατά του ελληνικού Λαού”!
Στο ΚΚΕ έχουν συναίσθηση ιεράρχησης στόχων.
Πως, όμως, θέλετε να αντιμετωπίζει ένα οποιοδήποτε κόμμα μια πολιτική κίνηση, που έχει θέσει σαν βασικό της στόχο την διάλυσή του; Αυτό, άν δεν είναι πόλεμος, τι είναι;
Ασφαλώς έχει δικαίωμα να απαντήσει στον πόλεμο με πόλεμο, άλλο αν περιορίζεται σε μια σκληρή κριτική, με μερικά άρθρα, κατά καιρούς, σε ΚΟΜΕΠ και “Ριζοσπάστη”.
Σταματάω εδώ, γιατί φοβάμαι, πως επαναλαμβανόμαστε σε διαλόγους κουφών, όπως συμβαίνει όταν υπάρχουν ταξικές διαφοροποιήσεις και όχι απλές διχογνωμίες.
Στέκομαι στην κεντρική πρόταση της ανάλυσης του Π.Μ., στην ανάγκη να προχωρήσει η ίδρυση ενός άλλου, έξω και ενάντια στο ΚΚΕ, κομμουνιστικού κόμματος η ό,τι, τέλος πάντων, έχει (έχετε) στο μυαλό του (σας) για το “νέο επαναστατικό υποκείμενο” και την οργάνωσή του. Αυτό βέβαια θα είναι το πραγματικό Casus Belli μέσα στα πλαίσια της, κομμουνιστικής αναφοράς, αριστεράς, αλλά καλύτερα, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει το ταχύτερο δυνατό, γιατί παρατράβηξε τριάντα χρόνια αυτή η ιστορία, με τους διαφόρους “δοκησικομμουνιστές”, να δούμε τελικά, ποιοί είναι αυτοί, μπας κι έτσι ξεκαθαρίσει το τοπίο, και τραβήξουμε επιτέλους ένα δρόμο και να μπορούμε να κρίνουμε αν ήταν σωστός η λάθος, χωρίς να μας φταίνε κάποιοι “άλλοι”.
Και μια συμβουλή, σε αυτά τα πλαίσια:
Το κομμουνιστικό κόμμα δεν ιδρύεται με εκκλήσεις για πρωτοβουλίες, που πρέπει να πάρουν ….άλλοι! Το ιδρύεις και προχωράς. Αλλιώς, μάλλον κοσκινίζεις γιατί δε θέλεις να ζυμώσεις.
Ό,τι και να γράφετε, ό,τι και να λέτε, όσο και να προσπαθείτε να δικαιολογήσετε το ότι τη στιγμή που διχαζόταν η Ελλάδα εσείς παίρνατε τα συγχαρητήρια του Μπάμπη και του Άρη (λερώνει και το όνομα…), σε όσους απογοητευμένους (πρώην υπουργούς ή και αγωνιστές) κι αν προσφέρετε απάνεμο λιμάνι, δύσκολα θα ξεκολλήσετε από κάκιστο limit down που πιάσατε μετά τη στάση σας το 10-12 και το δημοψήφισμα του 15. Γίνατε ο καλύτερος χορηγός της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία πιστεύοντας ότι μετά έρχεται η δική σας σειρά. Όποιος επενδύει στην ήττα του λαού, ποτέ δεν δικαιώνεται, απλά απαξιώνεται.
Και για να μην ρωτάτε ξανά:
Στις 7/7 εσείς θα πέσετε λίγο γιατί (ως ποσοστό των ψηφοφόρων σας) γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παίξει πειστικά το αντιδεξιό χαρτί και η ψήφος απογοήτευση θα παραμείνει ψήφος απογοήτευσης. Εμείς θα πέσουμε λίγο παραπάνω (στην ίδια βάση) γιατί:
Πρώτον δεν έχουμε καταφέρει ιστορικά, να πείσουμε πολιτικά μέχρι το τέλος τον κόσμο της πρώτης γραμμής του αγώνα στις εργατικές κινήσεις, τις αντικαπιταλιστικές κινήσεις και την ΕΑΑΚ (αυτό όμως είναι δικό μας θέμα και δεν σας αφορά).
Δεύτερον: θα δεχθούμε τεράστια πίεση ξανά από τον αντιδημοκρατικό εκλογικό νόμο του 3% και ένα μέρος των υποστηρικτών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα το ρίξουν στο ΚΚΕ για να κόψουν την αυτοδυναμία της ΝΔ (το ξέρουμε κι εμείς, το ξέρετε κι εσείς και το δουλεύετε ήδη…).
Τρίτο και σημαντικότερο: δεν μαζεύουμε ψήφους απογοήτευσης (διαμαρτυρίας ναι, απογοήτευσης όχι).
Καλούς αγώνες
Ανώνυμε 17:04, αρχίζοντας ανάποδα:
Πόσο σίγουρος είσαι πως δεν μαζεύετε ψήφους απογοήτευσης; Ολόκληρο το κίνημά σας γεννήθηκε σαν …απογοήτευση από το ΚΚΕ, τουλάχιστον για τους ηγετικούς παληότερους.
Αλλά και οι ψήφοι διαμαρτυρίας δεν έχουν κανένα …”μεγαλείο”. Ανώριμοι-ασταθείς ψήφοι, που σκορπάνε με την πρώτη ντουφεκιά η “τάξιμο” από τον ταξικό εχθρό. Καλοδεχούμενοι, αλλά όχι και τίποτε σπουδαίο, για να χτίσει κανείς επάνω του ταχτικές η, ακόμη χειρότερα, στρατηγικές και …οίηση!
Στο παρελθόν έπαιρνε και το ΚΚΕ πολλή “διαμαρτυρία”, αυτή ήταν άλλωστε και η λογική της στρατηγικοποίησης/απολυτοποίησης του ΑΑΔΜ. Οταν αυτό αναγνωρίστηκε σαν λάθος και διορθώθηκε, αμέσως το ΚΚΕ είδε ποιά είναι η πραγματική επιρροή του – και δεν το θεωρώ κακό. Καλύτερα να βλέπει κανείς το μπόϊ του παρά τον ίσκιο του.
Για τις 7/7 έχω κάποιες διαφωνίες αλλά ..δεν θα τις πω τώρα! Θα είναι πάντως πολύ διαφορετική εικόνα από την 26/5 για λόγους προφανείς και αφανείς. Πάντως, ό,τι και νάναι, το ΚΚΕ έχει κατανοήσει ότι αλλού και όχι στις κάλπες και στα στημένα η αληθινά γκάλοπ χτίζονται οι συσχετισμοί, που στις κάλπες μπορεί (λέω μπορεί…) απλά να εμφανιστούν, …άν είναι τίμιες! Κι άμα είναι να χάσει η α.τ. σίγουρα δεν θάναι τίμιες η και δε ….θα γίνουν!
Τώρα για τα ’12 και ’15 τάπαμε, μην επαναλαμβανόμαστε, αφού έτσι κι αλλιώς κουφοί είμαστε.
Τον λόγο έχει ο Λαός. Κι αν τα μηνύματα προς το παρόν είναι ακόμη θολά, υπομονή και θα ξελαμπικάρουν.
Απο την ανακοινωση παραιτησης Λαφαζανη κ τις ανακοινωσεις αραν αρας καταλαβαινω οτι η λαε τελειωσε αφου υπαρχουν δυο διαφορετικα σχεδια:Ενα πατριωτικο εθνοανεξαρτησιακο λαικομετωπικο και ενα πουρο αριστερο αντικαπιταλιστικο.Για οσους υπηρετουν το πρωτο(Αριστερο ρευμα,Δηκκι,κομμουνιστικη ανανεωση,ακεπ )υπαρχει η συνεργασια με Καζακη.Εκει μπορει να κολλησουν προσωπικοτητες(Ραχιωτης,Κωνσταντακοουλος) ,η χριστιανικη δημοκρατια ,ο δρομος ανοιχτος κ ισως καποιοι πρωην κκε που η φαση θα τους θυμισει ΑΑΔΜ.Ξεχασα κ οτι εχει μεινει απο το σχεδιο β
Τώρα κατάλαβες, φίλε Θεόδωρε Σαμιωτάκη, ότι στη ΛΑΕ υπάρχουν δυο διαφορετικά σχέδια (αυτά που περιγράφεις); Εκ γενετής της υπάρχουν αυτά τα δυο σχέδια. Απλώς, τώρα έβγαλαν δόντια…
Περίμενε μη δεις και τους μεν και τους δε να παρακαλάν τη Ζωή, να σπάσεις πλάκα… Για όποιον νομίζει ότι παίζει κανένα ρόλο η ιδεολογία.
Φίλε Γιώργο, δεν θα με εκπλήξει καθόλου (αλλά δεν θεωρώ ότι είναι ζήτημα ιδεολογίας).
Θοδωρή, λεφτ και Γιώργο.
Όσο και αν έχω αποφασίσει να κόψω την αποψάρα, επειδή δεν έχω, επειδή εγώ τις πολιτικές ήττες τις αντανακλώ στις πολιτικές στρατηγικές που οδήγησαν σε αυτές (ή δεν τις αποτρέψανε με την διαφορά ευθύνης παντελώς αδιάφορη από λαική σκοπιά) πρέπει να παρέμβω ενημερωτικά.
Δεν νομίζω πως είναι αυτά τα μέτωπα εντός της ΛΑΕ όπως τα περιγράφετε. Η ΛΑΕ δεν έχει συνεδριάσει ακόμα, τουλάχιστον σε πλατιά γνώση του κόσμου των συνιστωσών της, και όλη η πολιτική διαδικασία έχει εντοπιστεί στην αλλαγή ηγεσίας και αλοίμονο, γραμμής, του ΑΡ. Ακριβώς γιατί τα μέτωπα δεν είναι αυτά που περιγράφεται, δεν είναι η σύνθεση των πλευρών των επίδικων αυτή που περιγράφετε.
Το αν το εκκολαπτόμενο νέο ηγετικό κέντρο της ΛΑΕ μπορεί να χαράξει μια νικηφόρα πολιτική γραμμή είναι ένα άλλο θέμα. Άλλο θέμα, και βασικά άλλα θέματα, επίσης είναι το αν τα πολιτικά κέντρα που δεν θα ανήκουν στο εκκολαπτόμενο νέο ηγετικό κέντρο ή και δεν θα στηρίζουν έστω λίγο την ΛΑΕ μπορούν αυτά να έχουν μια νικηφόρα πολιτική γραμμή.
Γνώμη μου είναι πως οι πολιτικές στρατηγικές της αριστεράς ηττήθηκαν όλες, και οι 7 (ζωή να χουν, ΚΚΕ, Λαφαζάνης, ΑΡ+ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ+ ΣΚΔ, ΔΕΑ, ΝΑΡ, ΣΕΚ) που διακρίνω πως κατέβηκαν στις εκλογές που συμπύκνωσαν μια περίοδο της πολιτικής ταξικής πάλης, την post 15 περίοδο.
Κώστας
Διαρρέεται πως το Ρεύμα θα χτυπήσει κάρτα στη Ζωή. Το αν η Ζωή θα δεχτεί είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο. Η ΑΡΑΣ δε ξέρω τι θα κάνει. Οι σφραγίδες μπορούν να παν να κουμπουριαστούν (και αυτό θα κάνουν θεωρώ εγώ). Πιθανότητες να κατέβουν είτε σε ένα στενό δημοκρατικό πατριωτικό μέτωπο, είτε όλες μαζί πλατιά πλην φασιστών, όπως όλα δείχνουν, δεν υπάρχουν, είναι πολλοί που θα πρέπει να συνεννοηθούν, μηδαμινή η διάθεση για ειλικρινή συνεργασία, λίγες οι μέρες και δε βγαίνουν τα λεφτά (σκληροί καιροί για μικρούς).
Πιθανές νέες εκλογές το Φλεβάρη, δεν πιστεύω ότι μπορούν να κρατήσουν στη ζωή τις σφραγίδες, όταν πρέπει να νοικιάζεις γραφεία με έξοδα. Άλλωστε σχεδόν όλες δεν έχουν εσωτερική ζωή και υπάρχουν μόνο ως εκλογικοί μικρομηχανισμοί. Εξ’ όσων γνωρίζω μόνο οι Πειρατές έχουν εσωτερική ζωή-διαδικτυακά.
Ρε Κώστα, το ότι ηττήθηκαν όλες το ξέρουν κι οι πέτρες. Το γιατί ηττήθηκε η κάθε μια είναι που έχει σημασία. Αν αυτό δεν αναλυθεί και, φυσικά, αποστασιοποιημένα από το κάθε “μαγαζάκι” όπου μπορεί να ανήκει ο καθένας, δεν υπάρχει περίπτωση να φωτιστεί το τοπίο της ομίχλης.
ΥΓ Τι είναι το ΣΚΔ που το κολλάς στην ΑΡΑΝ; ‘Εχεις μια μανία με τα αρκτικόλεξα, αλλά δεν τα κατέχουμε όλοι.
Συντονισμός Κομμουνιστοκων Δυνάμεων.
Λεφτ είπα πως γράφω ενημερωτικά οπότε ένα σεντονι με αιτια για τις για μένα 7 ηττημενες γραμμές ξεπερνα τα ενδιαφεροντα μου και τις ικανοτητες μου, τουλάχιστον πρόδωσε. Επιση;
ς εκτος από τα αιτια υπάρχει άλλο θεμα, πιο επειγον και είναι το τι προτεινουμε όλοι αυτοί οι ήττημενοι να κάνουν στις εκλογες.
Μου κάνει εντυπωση που δεν σχολίασες το πως περιγράφω τα 4 κέντρα στην ΛΑΕ. Θα ήθελα να ξέρω αν δεν το προσεξες ή το παραδεχεσαι, επιτέλους.
Δεν σε βλέπω ζωηρό να πεις για μαναβηδες και αγγουρια, γιατι ?
Κωστας
Κώστα, εντάξει, άσε τα σεντόνια. Γράψτα τηλεγραφικά.
Τι να παραδεχθώ, ρε Κώστα από τις τέσσερις γραμμές; Να παραδεχθώ εγώ αυτό που σου έχω πει προ μηνών όταν πανηγύριζες με την απόφαση για τις ευρωεκλογές και σου έλεγα “μην πανηγυρίζεις, στην απόφαση υπάρχουν τα πάντα όλα για τον καθένα”;;; Τότε μίλαγα για τις δυο βασικές γραμμές (εθνικολαϊκή ή λαϊκομετωπική αν προτιμάς/ταξική και αντικαπιταλιστική. Όπου υπάρχουν δύο βασικά ρεύματα δεν αργούν να εμφανιστούν και οι παραπόταμοι. Για καινούργιο το έχεις; Πάντως, τον Λαφαζάνη και το ΑΡ πρέπει να τους διαγράψεις. Δεν ξέρουν τι τους γίνεται, πάνε ντουγρού στο γκρεμό και μας παίρνουν κι εμάς στο λαιμό τους.
Όσο περνούν οι μέρες όλο και περισσότερο πείθομαι ότι το ΑΡ πρέπει να αναδιπλωθεί και να απέχει από τις εκλογές. Ξέρω ότι αυτό κυριαρχεί και σ’ εσάς κι ότι φλερτάρει με την ίδια ιδέα και η ΑΡΑΣ. Στη ΔΕΑ γίνεται το κάγκελο της (διαγράφεται λέξη μια για το φόβο λογοκρισίας).
Παρεμπιπτόντως: Ποια είναι η 6η δύναμη του ΣΚΔ, για την οποία κάνει λόγο η σημερινή ανακοίνωση που διάβασα στο kommon; Εγώ ήξερα για πέντε (ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ, ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ). Μη μου πεις η Μετάβαση. Γιατί τότε θα σε ρωτήσω σε τι διαχωρίζεται το ΣΚΔ από τη Μετάβαση.
Κώστα, σου απάντησα και στο άλλο που βάζεις (“Δεν σε βλέπω ζωηρό να πεις για μαναβηδες και αγγουρια, γιατι ?”), που το ξέχασα στο πρώτο σχόλιο, αλλά φαίνεται ότι η απάντησή μου θεωρήθηκε απρεπής (όχι για σένα) και “κόπηκε”. Επαναδιατυπώνω επί το πολιτικώς ορθότερον:
Κώστα, εγώ μίλαγα για μανάβηδες που το λέει η περδικούλα τους. Αποδείχθηκε ότι εκείνοι που εγώ θεωρούσα μανάβηδες ήταν μαναβάκια. Τι να σου κάνω; Δεν έφτιαξα εγώ τον κόσμο…
Καλά “λεφτ”, πάρτον αγκαζέ και τραβάτε μαζί στον Καραμπελιά, αφού έχει δίκιο μέχρι και στην κουτσαβάκικη αποτίμηση που έκανε πως δεν επέβαλλε αρκετά αντιδημοκρατικά τις απόψεις του. Επίσης υπάρχει κορυφαίο θέμα αριστερής ηθικής πολιτικής τάξης αν συνεχίσει να μην παραδίδει την iskra στην ΚΕ του ΑΡ. Γραφεία, σφραγίδα και εφημερίδα λεφτ παραδίδονται στην επόμενη ηγεσία πες του. Και αν το κάνει για σπάσιμο για λίγες μέρες πάλι απαράδεκτο είναι
Τα εισαγωγικά επανέρχονται γιατί οι λεφτ είναι με τα αγγούρια και όχι με τους μανάβηδες και μάλιστα δεν τους κάνουν κριτική για το ότι δεν είναι αρκετά αυταρχικοί.
Κώστας
Κώστα μου, δεν κατάλαβες. Το “μαναβάκια” δεν πήγαινε στον Λαφαζάνη. Πήγαινε στους πολιτικούς νάνους (όχι σε όλους) εκ των κεντρικοεπιτρόπων του ΑΡ. Περισσότερα γι’ αυτούς (αλλά και για τους δικούς σας πολιτικούς νάνους) λίγο πιο κάτω, σε σχόλιο που δεν είδες.
ΥΓ Αυτό το “βάλε εισαγωγικά” – “βγάλε εισαγωγικά” να το κόψεις. Με ζαλίζει.
Λεφτ διαφωνούσαμε σε κάτι πολύ συγκεκριμένο, σου έλεγα μην ταυτίζεις το ΑΡ με τον Λαφαζάνη. Αστείο ακούγεται σήμερα που η iskra αρνείται να ανεβάσει τις αποφάσεις του ΑΡ.
Λογικά είναι η Αναμέτρηση
ΑΡ και ΑΡΑΣ λένε πως θέλουν να κατέβουν πάντως, μακάρι να μην τα καταφέρουν
Κώστας
Ο Λαφαζάνης έβγαλε βίντεο με το ΕΠΑΜ:
https://www.youtube.com/watch?v=M4yTE45RFfw
Κώστα, μπερδεύεσαι σε λεπτομέρειες χωρίς λόγο. Η εικόνα της σχέσης Λαφα/ΑΡ (στελέχη)/ΑΡ (βάση) είναι πολύ απλούστερη.
Σημείο 1 και αφετηριακό: Τι εστί ΑΡ ως πολιτική φιλοσοφία και στρατηγική γραμμή; Την απάντηση τη δίνει και μόνο ο τίτλος της Πολιτικής Απόφασης της Ιδρυτικής του Συνδιάσκεψης:
ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.
Πιο λιανά: α) τώρα: λαϊκομετωπική αντιμετώπιση της νεοφιλελεύθερης επέλασης, β) στην πορεία και αύριο: μέσα από αυτόν τον αγώνα που έχει προηγηθεί και έχει νικήσει (αν νικήσει), κτίσιμο του ταξικού μετώπου που θα χαράξει και θα ακολουθεί, ανάλογα και με το ρυθμό που υπαγορεύουν/επιτρέπουν οι συνθήκες και οι διεθνείς συσχετισμοί (μάνι μάνι: οι μελλοντικές εξελίξεις στη σημερινή ΕΕ), το δρόμο προς το σοσιαλισμό.
Σημείο 2: Αυτά τα έχει κατανοήσει έως μυελού οστέων ο Λαφαζάνης. Άλλο ζήτημα αν δεν μπορεί να τα εκφράσει και να τα μεταφέρει πάντα με σωστό τρόπο κι άλλο ζήτημα οι παλινωδίες του και η αναποφασιστικότητά του. Αλλά η πολιτική στρατηγική γραμμή του ΑΡ είναι αυτό το σχέδιο. Όχι η Βαρντάσκα. Κατάλαβέ το. Και αν το έχεις καταλάβει και κάνεις μικροπολιτική, σταμάτα το, να χαρείς: η μικροπολιτική δεν ωφέλησε ούτε την ΑΡΑΝ, ούτε το ΑΡ, ούτε το ΚΚΕ ή οποιονδήποτε άλλον της Αριστεράς και την Αριστερά την ίδια ως όλον. Οι καιροί είναι τραγικά τραγικοί για να έχουν νόημα οι μικροπολιτικές μανούβρες και οι μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Σημείο 3 και τελικό (μέχρι στιγμής): Τα στελέχη του ΑΡ (τα στελέχη, όχι η βάση), που τους τα έχει πει κατάμουτρα ο Μπελαντής όταν έφυγε από το ΑΡ και δεν βγάλανε κιχ κι έφαγα μέλι, σαν πανικόβλητα ανθρωπάκια κι όχι αριστερά υπεύθυνα στελέχη, πρόσφεραν επί τέλους αυτό που τους ζητούσατε εδώ και καιρό εσείς, η ΔΕΑ και η ΑΡΑΣ: το κεφάλι του Λαφαζάνη επί πίνακι. Έχουν την εντύπωση ότι αυτό θα διασώσει το ΑΡ και τους ίδιους ως ισόβια στελέχη του μέσω της διάσωσης της ΛΑΕ. Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμούνται! Το πρωί θα ξυπνήσουν τόσο πιασμένοι, που δεν θα μπορούν να φορέσουν ούτε τις παντόφλες τους!
ΥΓ Ωραία, αλλάζω την ερώτηση: Σε τι διαφοροποιείται το Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο από την Αναμέτρηση; Γιατί εμένα μου φαίνεται μια ιστορία περίπου σαν αυτή τής νΚΑ και του ΝΑΡ χωρίς το ηλικιακό στοιχείο.
Ας μου δείξει κάποιος τη βάση του ΑΡ να τη δω κι εγώ που τόσα χρόνια δεν την έχω δει, γιατί μάλλον και το ΑΡ για σφραγίδα μου φαίνεται, μεγαλούτσικη είναι η αλήθεια, αλλά σφραγίδα. Ίσως συσπείρωση σφραγίδων, ανάλογα με το καπετανάτο του κάθε στελέχους.
Αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες στη ΛΑΕ είναι τραγικά, έξω από τα εσκαμμένα ακόμη και στην Ελλάδα της απόλυτης σήψης και βουλιάζουν στην τελειωτική ξεφτίλα όποιον δεν παίρνει αποστάσεις όσο είναι ακόμα καιρός.
Σε αυτή την εκβαρβαρισμένη χώρα κάθε ίχνος πολιτικού ήθους και πολιτισμού έχει οριστικά σβήσει.
Γιωργο, αν κάτσεις να δεις (δεν είναι δύσκολο) πόσοι από τουςβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που συγκρότησαν αρχικά τη Λαϊκή Ενότητα στη Βουλή τον Αύγουστο του ’15 ήταν μέλη του ΑΡ και πόσοι της ΔΕΑ και της ΚΟΕ θα τη δεις τη βάση του ΑΡ (ποιοι λες να έβαλαν σταυρούς στις εκλογές του Ιανουαρίου; ρομπότ;).
Και να με συμπαθάς, αλλά όταν λες πως “αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες στη ΛΑΕ είναι τραγικά, έξω από τα εσκαμμένα ακόμη και στην Ελλάδα της απόλυτης σήψης” με κάνεις να υποπτεύομαι βάσιμα ότι δεν την ξέρεις καθόλου καλά την Ιστορία του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα…
Χαίρω πολύ. Ψηφοφόρους πάντα βρίσκεις (στις καλές εποχές). Οργανώσεις έχεις; Και αν ναι, που είναι; Ποια η οργανωμένη τους παρέμβαση; Τι έλεγχο έχουν πάνω στα στελέχη που (υποτίθεται ότι) εξέλεξαν;
Ξέρω αρκούντως καλά από την οικογένεια μου την ιστορία του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα και γι’ αυτό καταλήγω σε συμπεράσματα… Οι ήρωες της δρακογενιάς, που ακόμη και στις πιο τραγικές τους στιγμές είχαν ένα μεγαλείο δεν έχουν την παραμικρή σχέση με αυτά τα ανθρωπάκια που τσουρουμαδιούνται για τα σκαμνιά…
Γιώργο, δεν κατάλαβα! Τι θα πει “πφ… ψηφοφόροι”;;; Άνθρωποι που δεν είναι οργανωμένοι σε κάποιο κομματικό σχήμα;;; Οι ψηφοφόροι δεν είναι βάση;;; Στην τελική, εσύ τι είσαι εδώ και κάποια χρόνια, σύμφωνα με αυτά που έχεις πει εδώ;;; Ένας ψηφοφόρος δεν είσαι;;;
Ρε δεν πάμε καλά. Δεν πάμε καθόλου καλά!
Ναι είμαι. Και τους ΔΗΚΚΙτες και τους φίλους μου τους Πειρατές τους ψήφισα, στο ευρωψηφοδέλτιο της ΛΑΕ. Όπως ψήφισα ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα τοπικά, στο φιλικό. Όπως στο δεύτερο γύρο το’ ριξα ΚΚΕ γιατί τους ξέρω είκοσι χρόνια. Αυτό δε με κάνει “βάση” κανενός. Δεν ανήκω στο μαντρί κανενός.
Γιώργο, το ζήτημα που μας απασχολεί δεν είναι αν είσαι βάση κάποιου, πάντα του ίδιου. Προφανώς και δεν είσαι κάποιου αφού κάνεις διαφορετικές επιλογές κάθε φορά. Το ζήτημα που μας απασχολεί είναι αν μπορεί να θεωρείται βάση (προφανώς κοινωνική, όχι άμεσα πολιτική αφού δεν υπάρχουν οργανωτικοί δεσμοί) ένας ψηφοφόρος. Και η απάντηση, όχι σύμφωνα με την “τρέλα” μου αλλά με τη στοιχειώδη λογική, είναι ναι.
Λεφτ, και μόνο από αυτό που λες, σημαίνει ότι δεν έχεις πραγματική οργανωτική εμπειρία. Βάση κάποιου είναι οι οργανωμένες μάζες που κινητοποιεί με κεντρικό σχεδιασμό, όσο λίγοι ή πολλοί είναι αυτοί. Τελεία. Οι υπόλοιποι δεν είμαστε βάση.
Υπό αυτή την έννοια, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ας πούμε ως σύνολο έχει βάση. Η ΛΑΕ δεν έχει, είναι εκλογικός μηχανισμός.
Γιώργο, η διαφορά μας δεν είναι ο αριθμός τών κομματικών ενσήμων. Η διαφορά μας είναι ότι εσύ εκλαμβάνεις ως βάση μόνο τους οργανωμένους. Εγώ, πάλι, όχι. Αλλά, να σου πω και κάτι, παίζοντας στο «γήπεδό» σου; Ακόμα και σε επίπεδο οργανωμένων δυνάμεων, η ΛΑΕ, στο ξεκίνημά της και για κάποιο όχι μικρό διάστημα υπερτερούσε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και δεν είμαι σίγουρος αν, ακόμα και τώρα, οι διαφορές τους είναι τόσο μεγάλες υπέρ τής δεύτερης, όπως υπονοείς.
Ρε Λυγκουνάκη, από παληά το είχα υποψία, αλλά τώρα, που μας είπες πως είσαι στην Πετρούπολη παίρνω το θάρρος: Μπας κι έχουμε βρεθεί στο ίδιο στυλ με εδώ, (καυγάς!); Κάποιο βραδάκι σε κάτι σαν ταβέρνα ενός τότε (η και πριν) συντρόφου, δίπλα στον “Γρηγόρη” στην πλατεία της Πετρούπολης; Εποχή μετά το “Μαύρο Δεκέμβρη”; Ηταν κι άλλοι, παρέα της “Τυποεκδοτικής”. Για να σου θυμίσω, η κόντρα ήταν “γιατί δεν συγκρούεται το κόμμα” κι εσύ ..οργισμένος κνίτης!
Δεν το θυμάμαι, αλλά ήμουν πολύ οργισμένος τότε. Γενικά είμαι οργισμένος τύπος. Είναι πολύ πιθανό, ήμουν γνωστός Κνίτης της Πετρούπολης και γενικά γνωστός διαφωνών. Πάντως επιμένω ότι εμένα και άλλους δε μας είχε πιάσει ποτέ κανείς να μας φραξιονίσει.
Ταβέρνα ήταν εκεί που είναι τώρα το ροκόμπαρο στο πεζόδρομο;
Το “γιατί δεν συγκρούεται το κόμμα” πάντως είναι μόνιμο theme μου.
http://sioualtec.blogspot.com/p/blog-page_43.html
Αν ήσουν στη Τυποεκδοτική όμως, δε θα ήσουν δημοσιογράφος, θα το θυμόμουνα. Θα ήσουν άλλη ειδικότητα.
Ναι, θυμάμαι έναν πεζόδρομο, και το μαγαζάκι ήταν σε δύο επίπεδα, η τουλάχιστον ανισοσταθμίες. Ασφαλώς και δεν μπορείς να με ξέρεις, γιατί δε συστηθήκαμε, περαστικός ήσουνα με κοινούς γνωστούς, δεν έκατσες, και όχι, δεν ήμουνα δημοσιογράφος, με το τυπογραφείο είχα πάρε-δώσε. Η φωτό σου φέρνει πολύ σε ό,τι θυμάμαι. Αν αληθεύει, τότε …δεν “είναι μικρός ο κόσμος”! Απλά είμαστε ένα μάλλον κλειστό κλαμπ, και βράζουμε στο ζουμί μας…..
Είχα κάποιες γνωριμίες στο τυπογραφείο, αν και πλέον με τόσα ενδιάμεσα δε θυμάμαι πια καλά, έχει πέσει η ομίχλη του χρόνου.. Δεν έχω αλλάξει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ούτε ο χρόνος δε με θέλει!
Το θέμα δεν είναι πόσοι είμαστε εμείς, εμείς πράγματι δεν είμαστε πολλοί, αλλά τι κάνουμε για να μη διώξουμε τους πολλούς που περάσαν κατά καιρούς τη πόρτα. Και διαχρονικά κάναμε τα πάντα για να τους διώξουμε.
https://m.youtube.com/watch?v=M4yTE45RFfw εδω μια εκπομπη στο καναλι του επαμ με τον Λαφαζανη
Απαράδεκτες οι θέσεις αλλά και η παρουσία στο ΕΠΑΜ.
ΥΓ Καθόλου παραιτημένος δε μοιάζει.
Λεφτ καμία σχέση δεν έχει η συστηματική αναίρεση των ταξικών αντιθέσεων και της διάκρισης αριστερά-δεξιά με το λαικό μέτωπο. Που υπάρχουν πολλές αποτιμήσεις του αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έχει σχέση με αυτά που λέει ο Λαφαζάνης και αυτά που λες εσύ.
“Και έχει πρόγραμμα λαοκρατία”, αυτό ήταν το ΛΜ στην Ελλάδα λεφτ. Το έχει ΣΗΜΕΡΑ, είναι πρόγραμμα, αυτό πάει να πει πρόγραμμα. Δεν είναι στρατηγική, είναι ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.
Αυτό που λες εσύ είναι εθνικό μέτωπο, άλλο πράγμα, είναι μια πρόταση ταξικής προδοσίας και αποστασίας που την αρνείται η αστική τάξη.
Δεν με ενδιαφέρει αν θα διασωθεί το ΑΡ ή η όποια οργάνωση. Σε κάθε περίπτωση η επιστροφή του στην αριστερά, το ξεκαθάρισμα ότι εκεί ανήκει, είναι θετική εξέλιξη. Θα προσπαθήσουν να διασωθούν ως κομμουνιστές και όχι σαν θολοπατριώτες που προσπαθούν να διασωθούν καβαλώντας φαντασιακά κύματα δήθεν εκλογικά προσοδοφόρα αλλά τελικά ανύπαρκτα και βασικά βρώμικα, κρατικά και παρακρατικά. Πριν από λίγες ώρες έβλεπα τον Αρχηγό σου στο TPP να λέει στον έκπληκτο, και συμπαθέστατο, δημοσιογράφο πως τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό είχαν … εκατοντάδες χιλιάδες λαού και πως η ΛΑΕ διαλύθηκε επειδή δεν υιοθέτησε τις θέσεις του για το μακεδονικό, δηλ την Βαρντάρσκα
Κατά τα άλλα η ΛΑΕ παραμένει κλινικά νεκρή, δεν αλλάζει κάτι άλλο από την ικανοποίηση να βλέπεις πως υπάρχουν σύναγωνιστές και σύντροφοι που συνεχίζουν και λένε ΟΧΙ. Γιατί αν μιλάς με Καραμπελιάδες και Καζάκηδες θολοπατριώτες για εθνικό μέτωπο αριστεράς–δεξιάς είναι μια συγκεκριμένη προσπάθεια να πεις ΝΑΙ και είναι κρίμα να λερώνει την πορεία του. Γιατί δεν είναι όλα λεφτ δείγμα της παροιμιώδους ρητορικής του ανεπάρκειας, της τάσης του να αιφνιδιάζεται από ερωτήσεις και να λέει βλακείες. ¨Οταν πάει σε συσκέψεις Καραμπελιάδων το κάνει σαν συνειδητό ΝΑΙ
Ελπίζω να βάλει μυαλό έστω τώρα και να επανενταχτεί στην αριστερά
Κώστας
Καλά… (Χριστούγεννα, Ευτυχές και Αίσιον το Νέον Έτος).
Καθόμουνα πριν λίγο και σκεφτόμουνα πως ορίζεται εν τέλει η εθνική ενότητα από μια ταξική σκοπιά.
Είναι βέβαιο πως το να μιλάς αυτή τη στιγμή για έθνος, τη στιγμή που ούτε συγκροτημένος λαός δε φαίνεται να υπάρχει, είναι ολοκληρωτισμός. Άρα για να μιλήσεις ίσως κάποια στιγμή για έθνος, θα πρέπει να χτίσεις τη κοινωνική συνοχή μέσα στο λαό, με μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης ανάμεσα στα θραύσματα του κοινωνικού ιστού.
Μόνο την υποτιθέμενη επαναστατική στιγμή, όπου η ταξική πάλη θα έχει φτάσει σε παροξυσμό και θα απειλεί να τινάξει τη χώρα σε σκλήθρες, κάνεις επίκληση στην εθνική ενότητα και απλώνεις το χέρι σε ένα μέρος των στρωμάτων που είναι με τον ταξικό αντίπαλο (σχηματικά τα στρώματα εκείνα που στήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα). Και λες η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της να σώσουν την Ελλάδα. Στο οι σύμμαχοι κολλάει η έννοια της εθνικής ενότητας.
Αυτά λοιπόν τα περί εθνικής ενότητας εδώ και τώρα και με το έτσι θέλω, είναι όχι μόνο βολουνταριστικά αλλά και σκοταδιστικά.
Ποιος μίλησε για “εθνική ενότητα” ρε Γιώργο; Ο Κώστας;;; Έτσι ενημερώνεσαι εσύ για τις θέσεις των κομμάτων ή των διαφόρων στελεχών της Αριστεράς;;; Καλά Χριστούγεννα ευχήθηκα στον Κώστα, καλά κρασά εύχομαι σε σένα!
Γενικά πετάνε στον αέρα και αόριστα από την εποχή του γερο-Μίκη, τον οποίο σέβομαι αλλά δεν ακούω, στο Σύνταγμα.
Πολύ σωστές Γιώργο οι απόψεις σου για την εθνική ενότητα που δυστυχώς επιμένουν κάποιοι να τις βάζουν στην κουβέντα της αριστεράς
Κώστας
Ο Καραμπελιας παντως δεν συμμετεχει σε επαφες.Στις ευρωεκλογες ψιλοστηριξε μητσοτακη .Η υποψηφιοτητα του στον δημο στηριχθηκε απο προδρομο Εμφιετζογλου Λεβεντη κ Αλεκο Παππαδοπουλο Για τον Λαφαζανη λεει οτι θελει να καταστρεψει την χωρα γιατι αν βγουμε απο το ευρω οι τουρκοι θα μας φανε.Αρα δεν.παιζει σε επαφες.
Το πρώτο που θα πρέπει να δούμε , είναι τα ταξικά χαρακτηριστικά του κόσμου, που έχει αποστρατεύει, απογοητευθεί και απέχει. Σε ποιον βαθμό η αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί να επικοινωνήσει με αυτόν τον κόσμο, ποια ζητήματα τον απασχολούν, τι απαντήσεις μπορούμε να δώσουμε στην καθημερινότητα του. Η αποχή μπορεί να είναι συνεχεία του αποκλεισμού του από την οικονομική και κοινωνική ζωή και όχι πολιτική πράξη. Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να αγοράσει περιοδικά, εφημερίδα, να πληρώσει συνδρομή, ντρέπεται την καθημερινότητα του. Είναι κόσμος που επένδυσε στις άμεσες λύσεις που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, που βίωσε σκληρά την απογοήτευση, είναι κόσμος που θέλει να ζήσει τώρα και όχι σε ένα «μακρινό σοσιαλιστικό μέλλον». 60% δεν πήγαν να ψηφίσουν στον δεύτερο γύρο, το θετικό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι δεν εγκλωβίστηκαν στην λογική του «καλύτερου κακού». Η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν μπορεί να τον «θρεψει» με ιδεολογικές αναλύσεις . Πρέπει να γίνει και αριστερά της αλληλεγγύης, της άμεσης καθημερινής παρέμβασης.
Από εκεί και πέρα, άμεσα τώρα υπάρχει η ανάγκη απαντήσεων σε ερωτήματα του τώρα:
-από την ήττα του «ρεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ» γιατί δεν ενισχύθηκε κανένα κομμάτι της μη ρεφορμιστικής αριστεράς;
– γιατί ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την ανατρεπτική αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά και προτίμα την αποστράτευση;
– Τι έγινε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος; Υπήρξε μαζική συνεχεία; Υπήρξε βάθεμα του μηνύματος με μαζικές λαϊκές συνελεύσεις; Η το αφήσαμε και πέρασε;
– Μπορεί η αριστερά να εμφανίζεται με «χίλια πρόσωπα», χωρίς επικοινωνία στα μαζικό κίνημα, στα σωματεία, σε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, στις ευρωεκλογές, εκεί δηλαδή που επιτρέπονται ευρύτερες συνθέσεις πέρα από στενά πολιτικά πλαίσια;
– Ποιες πρωτοβουλίες υπάρχουν για την ανατροπή αυτής της κατάστασης στις επόμενες εκλογές; Αυτάρεσκοι μονόλογοι η σοβαρή πολιτική κουβέντα με συγκεκριμένα αποτελέσματα;
Το λάθος στο λάθος οδηγεί σε ήττες άλλα ακόμα περισσότερο σε αποστράτευση και απογοήτευση…. Να το πάρουμε αλλιώς;
Οι δικές μου σκέψεις είναι οι εξής :
Να ξεκαθαρίσουμε τι μέτωπο θέλουμε. Αντικαπιταλιστικό μέτωπο ή ένα ευρύτερο αριστερό.
Αυτό που θα αποφασίσουμε θα πρέπει να παλέψουμε να είναι και στην πραγματικότητα. Να είμαστε μεταξύ μας ειλικρινείς. Όσοι συμφωνήσουμε να πάμε μαζί να το κάνουμε. Όχι την επόμενη μέρα ο καθένας να εκβιάζει και να το ερμηνεύει όπως τον συμφέρει. Δεν λέω να πάψουν την αυτοτελή δουλειά τους οι οργανώσεις. Αλλά άλλο αυτοτελή δουλειά και άλλο κόντρα γραμμές.
Να ξεκαθαρίσουμε αν αυτό θα είναι μόνο εκλογικό η θα είναι και θα εκφράζεται σε όλα τα επίπεδα. Και στο πολιτικό και στο εργατικό και στο κοινωνικό.
Τι εννοώ, δεν με ενοχλεί σήμερα να είμαι στα ίδια σχήματα και να κάνω από κοινού δουλειά στα σωματεία με συναγωνιστές που κεντρικά πολιτικά είμαστε σε άλλα σχέδια. Ίσα – ίσα το θεωρώ σωστό. Έχουμε μέχρι ένα επίπεδο συμφωνία.
Με ενοχλεί όμως αφάνταστα που με συναγωνιστές που υποτίθεται ότι είμαστε στο ίδιο πολιτικό σχέδιο κεντρικά να παλεύουμε με διαφορετικά σχέδια στο εργατικό και κοινωνικό.
Η άποψη μου είναι ότι πρέπει να είναι αντικαπιταλιστικό.
Από τα αποτελέσματα των εκλογών το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι κανένα από τα σχεδία που έπεσαν στο τραπέζι δεν επικροτήθηκε αλλά ούτε και κατακεραυνώθηκε. Με εξαίρεση το προσωποκεντρικό (Λαφαζανικό) της ΛΑΕ.
Ο κόσμος πέρα από τον συμμετέχοντα το προηγούμενο διάστημα σε συζητήσεις και διεκδικητικούς αγώνες δεν ασχολήθηκε, ούτε ενοχλήθηκε, ούτε πήρε και χαμπάρι τα διαφορετικά σχέδια. Ούτε στην Αθήνα – Πάτρα πληγώθηκε που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέβηκε με δυο συνδυασμούς. Ούτε πληγώθηκε ούτε επικρότησε το από κοινού κατέβασμα στη Θεσσαλονίκη.
Ούτε πήρε χαμπάρι γατί η μετάβαση τελικά δεν κατέβηκε στην Καλλιθέα με το κοινό σχήμα. Και πολλά άλλα παραδείγματα.
Με αυτές τις εκτιμήσεις πιστεύω πως η ποιο θετική απόφαση για το εγχείρημα του μετώπου οποίο και να είναι αυτό, (εκτός από εκλογικό) είναι ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΕΒΕΙ στις εκλογές του Ιουλίου.
Γιατί εξασφαλίζει ότι όσοι το θέλουν εκλογικό θα την κάνουν και θα τους ξεφορτωθούμε.
Χωρίς το βραχνά τις εκλογικής καταγραφής παίρνεις ποιο εύκολα την απόφαση να σπάσεις αυγά. Θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να συγκεντρωνόμαστε στην προετοιμασία της εργατικής και κοινωνικής παρέμβασης στους χώρους δουλειάς και τις γειτονίες. Υπάρχουν τόσα δημοτικά σχήματα που έχουν εκλέξει δημοτικούς συμβούλους. Να οργανώσουμε την παρέμβαση μας. Καλά τα γράψαμε στα χαρτιά για να τα δούμε και στην πράξη. Πως θα αναδεικνύουμε το αλισβερίσι που θα γίνεται μεταξύ των παρατάξεων. Πως θα αναδείξουμε ότι ήταν σωστό που δεν θέλαμε να διοικήσουμε, όσοι το πιστεύαμε.
Προσωπικά είμαι με το αντικαπιταλιστικό μέτωπο, αλλά δεν θα φοβόμουν να συμμετέχω και σε ένα ευρύτερο αν οι συμμετέχοντες σε αυτό αποφάσιζαν και είχαν κοινή δράση στο εργατικό και κοινωνικό. Δεν μπορώ να κατανοήσω με τίποτα αυτό που γίνεται τώρα. Να έχω ευρύτερο μέτωπο κεντρικά πολιτικά – εκλογικά από ότι στο εργατικό και κοινωνικό επίπεδο.
Πολύ στο ηλιοβασίλεμα το έχετε ρίξει ρε σεις.
Ψηφίζουμε ή δεν ψηφίζουμε ΣΎΡΙΖΑ στις 7/7?
Δεν ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ κυρία Νίκη. Αρκετά με τα μνημόνια του Τσίπρα και τις αγκαλιές με τον πρέσβη των ΗΠΑ.
Εξάλλου γιατί να πετάξουμε την ψήφο σε αυτούς που απλά θέλουν να πιέσουν τη ΝΔ σε συγκυβέρνηση “εθνικής ευθύνης”;
ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ τη Συριζοπληκτη.
Καυμο τοχεις που ο ΣΥΡΙΖΑ σου χανει την κουτάλα. Βρε Νικη ψηφισε τον να σου φυγει το αγχος. Αλλα μη ψαρεύει ς εδω για συνενόχους. Εξ άλλου εχεις παράδοση μεγάλη απο εποχη ΕΔΑ,Τζανετακισμου και των ενωτικων προεδρειων σε ΓΣΕΕ.
Ασε μ’εμενα, μη πας αλλού τη κουβέντα, καθαρά γράφω και αναφέρομαι συγκεκριμένα για το ΣΕΚ, και ρωτώ μόνο στις βουλευτικές Β’ γύρου ή κ στις 7/7 ΣΎΡΙΖΑ?
Νίκη ρωτα το σεκ. Γιατί ρωτάς εδω;
Το ΣΕΚ είναι δημοκρατικό, όχι παίξε γέλασε, και δεν επιτρέπει σχολιασμό στο site του.
“αλλά έγινε μέρος της κινδυνολογίας για τις «συνέπειες» της όποιας ρήξης και εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ”
Ειλικρινά Μαυροειδή το να αναπαράγει κάποιος με τέτοια συνέπεια χονδροειδή και απύθμενα ψέμματα τον βάζει στο περιθώριο της πολιτικής διεργασίας και των πηγαίων και γνήσιων κινηματικών διαδικασιών.
Πέρα ότι η θέση του ΚΚΕ είναι και ήταν ξάστερη χωρίς αστερίσκους και διαφορετικές αναγνώσεις από χρονιά σε χρονιά,πέρα ότι ακόμα δεν μας λέτε τι έγιναν εκείνες οι διορατικές δηλώσεις “Εάν επικρατήσει το ΟΧΙ καμία κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να επιβάλλει μέτρα που θα έχουν ακυρωθεί από το λαό και περιέχονται τόσο στη συμφωνία που πρότειναν Ε.Ε.-ΕΚΤ -ΔΝΤ, όσο και στην πρόταση της κυβέρνησης”,είναι όντως με βάση τα μεθοδολογικά εργαλεία της μαρξιστικής φιλοσοφίας υλικά έτοιμος ο υποκειμενικός παράγοντας για κάτι τέτοιο και τόσο ετοιμόρροπος ο αντικειμενικός ή μήπως χρειαζόμαστε και κάτι ακόμα?