26 σχόλια στο “Η ακρίβεια και πώς αντιμετωπίζεται”

1. Μαρκέλα 30/12/2023 at 15:45

   Για τον ΕΝΦΙΑ δε γίνεται κουβέντα. Και όμως, όπως είπε κ η Αλέκα Παπαρήγα, πρόκειται για σταδιακή δήμευση κ φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων. Μεγάλο μέρος του λαού κατοικεί ακόμη σε δικό του σπίτι, ιδίως στην περιφέρεια. Το ποσοστό αυτό διαρκώς μειώνεται κ η περιφέρεια ερημώνει. Πρόκειται για ξεριζωμό ενός λαού. Τι ρητό “υπέρ βωμών και εστιών” δείχνει τη σημασία της ιδιοκατοίκησης. Οι μεγαλοϊδιοκτήτες δεν έχουν πρόβλημα, γιατί έτσι κι αλλιώς σ’ αυτούς πάνε τα λεφτά του λαού. Μεγαλοϊδιοκτήτης είναι ο πρωθυπουργός,.καθώς κ ο Βενιζέλος, που επέβαλε τον ΕΝΦΙΑ.

   Reply ↓
2. Μαρκέλα 01/01/2024 at 12:35

   Όσο για το ότι “η εποχή μας είναι η εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό” τι να πη κανείς; Ακόμη δεν τον είδαμε κ Γιάννη τονε βγάλαμε. Γιατί δε διαφαίνεται στο ελάχιστο, φως στο τούνελ. Άσε πρώτα να το δούμε, μην το γουρσουζέψωμε!

   Reply ↓
3. Μαρκέλα 01/01/2024 at 13:11

   Για να μιλούμε με υλικούς κ όχι ψυχολιγικούς όρους, που προτιμά η αστική πολιτική σκέψη, η “ανωριμοτητα” του λαϊκού παραγοντα είναι ουσιαστικά το έλειμμα πολιτικής ισχύος, για την προάσπιση των συμφερόντων του. Επομένως απαιτείται να μεταβληθή ο συσχετισμός ισχύος

   Reply ↓
4. Μαρκέλα 01/01/2024 at 13:25

   Τι να πρωτοεπισημάνω εδώ, τη δημαγωγία κ σπέκουλα της ηγεσίας του ΚΚΕ, για να αποκοιμίζη το λαό ή τις αυταπάτες του συντάκτη, που τους δίνει συμβουλές κ μαθήματα, καθώς είναι αρχάριοι κ άπειροι;

   Reply ↓
5. Μαρκέλα 01/01/2024 at 14:11

   Μεταβατικό, λενινιστικό πρόγραμμα, μάλιστα! Αλλά το λενινιστικό πρόγραμμα έχει βασική αρχή, τις αλλαγές που αποσκοπούν άμεσα στη βελτίωση της διαβϊωσης των λαίκών στρωμάτων κ όχι σε παρεμβάσεις βελτίωσης του συστήματος, με έμμεσο στόχο τη βελτίωση των όρων διαβίωσης της μάζας. Πώς εννοούνται λοιπόν εδώ οι “επιτροπές ελέγχου από εκπροσώπους των εργαζομένων κ των καταναλωτών στις επιχειρήσεις”; Ο “έλεγχος της βιομηχανίας, εμπορίας κ κατανάλωσης από εργοστασιακες επιτροπές κ σωματεία” πρέπει να είναι ταυτόχρονα το πέρασμα των επιχειρήσεων στους εργαζόμενους (αυτοδιαχείριση). Το εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν υπάρχει περίπτωση, να έχη αντίρρηση σε μια τέτοια προοπτική, αντίθετα θα την πλαισιώση με ενθουσιασμό. Έχει μόνο μεγάλες αντιρρήσεις στη γραφειοκρατική οργάνωση της οικονομίας, που συνδέεται με τη διακυβέρνηση κ τον έλεγχο της πολιτικής ζωής από μια κάστα γραφειοκρατών, που ιδιοποιήθηκε την εξουσία κ υπήρξε η αιτία της αποτυχίας του περάσματος στο σοσιαλισμό. Το δις εξαμαρτείν απορρίπτεται από τη λαϊκή σοφία.

   Reply ↓
6. Μαρκέλα 01/01/2024 at 14:41

   Για την υλοποίηση ενός επαναστατικού μεταβατικού προγράμματος απαιτείται η πρωτοπορία να πρωτοστατήση στον εκδημοκρατισμό σε εργασιακούς χώρους κ στη συγκρότηση συλλογικοτήτων σε συνοικίες κ οικισμούς σε αμεσοδημοκρατική βάση, με τις τρεις βασικές αρχές της δημοκρατίας, ισονομία, ισοτιμία, ισοπολιτεία. Τα εργατικά συμβούλια των αρχών του περασμένου αιώνα είχαν αμεσοδημοκρατικό χαραχτήρα, δεν είχαν εκλεγμένα, μόνιμα διοικητικά συμβούλια, αλλά τις αποφάσεις για την κλιμάκωση των αγώνων έπαιρνε η ολομέλεια στη βάση της αρχής της πλειοψηφίας κ εκλεγονταν μόνο προσωρινές συντονιστικές επιτροπές, για τη διοργάνωση των απεργειών. Οι κομμουνιστές αγνόησαν αυτή την πραγματικότητα της αμεσοδημοκρατικής διαδικασίας, με αποτέλεσμα ο συνδικαλισμός να περάση σε κόμματα κι από ‘κει στη γραφειοκρατία κ τους εργατοπατέρες.

   Reply ↓
   1. Μαρκέλα 01/01/2024 at 17:38

      Διόρθωση: Οι τρεις αρχές της δημοκρατίας είναι βέβαια, ισονομία, ισηγορία, ισοπολιτεία. Το σύστημα δεν επιτρέπει δυστυχώς τη διόρθωση σχολίου, αφού φύγη.

      Reply ↓
   2. Ανώνυμος 02/01/2024 at 09:50

      To “Για την υλοποίηση ενός επαναστατικού μεταβατικού προγράμματος” (δηλαδή φιλοεργαγατική πολιτική στο έδαφος του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ) το υλοποίησε ο Σύριζα το πρώτο 6μηνο ΤΟΥ 2015

      Και είδαμε πόσο καλά πήγε

      Όταν λέω πως ΠΟΛΙΤΙΚΆ είσαστε Πασόκ (3ος δρόμος για σοσιαλισμό, αραβικός σοισιαλισμός τύπου Μπαάθ) μετά γκρινιάζετε

      Reply ↓
      1. Μαρκέλα 03/01/2024 at 17:29

         Το επαναστατικό πρόγραμμά ή αλλιώς σχέδιο, σύμφωνα με το Λένιν -κ τη λογικη- προβλέπει βελτιώσεις απ’ ευθείας στη διαβίωση του κόσμου της εργασίας (π.χ. αυξήσεις μιστών, συντάξεων, δημοκρατικά δικαιώματα κ ελευθερίες κλπ.) κ όχι “φιλεργατικές” βελτιώσεις του συστήματος, όπως συνδιαχείριση επιχειρήσεων από τους εργαζόμενους κ.α., που δίνουν ουσιαστικά ανάσες στο σύστημα, σε βάρος της επαναστατικής ανατροπής. Αν το δικό σου σχέδιο προβλέπει αγώνες υπέρ της καθήλωσης των μιστών, της φτωχοποίησης του λαού ή παύση κάθε είδους διεκδικήσεων κ της λειτουργίας σωματείων στο έδαφος του καπιταλισμού, μπορείς βέβαια να το προωθήσης.

         Reply ↓
         1. Ανώνυμος 04/01/2024 at 12:53

            Κουτοπονηριές αμφιθεάτρου.
            Για τα καθημερινά προβλήματα το ΚΚΕ με τις συμμαχίες του ΠΑΜΕ – ΠΑΣΥ -Λαϊκη Συσπείρωση (π.χ πλειστηριασμοί) είναι στο δρόμο. Θα το ήξερες αν είχε στοιχειώδη επαφή με το εργατικό κίνημα

            Το πως θα υποχρεώσεις βιομήχανους εφοπλιστές μεγαλοεπιχειρηματίες μέσα στον καπιταλισμό στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ με την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων τηε ΕΕ να υιοθετήσουν “μεταβατικό πρόγραμμα” ενάντια στα συμφέροντα τους για αλλαγή τάξης στην Εξουσία μάλλον θα είναι λεπτομέρεια.

            Άρα δεν μου φαίνεται απίθανο που υιοθετήσατε την δικαιολογία για δήθεν “αυταπάτες” που είχε ο Τσιπρας στο πρωτο 6μηνο της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ και είπατε να φέρετε και άλλες πιο “επικαιροποιημένες”

            Για Κομμουνιστές ξεκινάτε, πασοκοι καταλήγετε
7. Μαρκέλα 01/01/2024 at 15:13

   Σε δεύτερη φάση, επειδή σήμερα αντιμετωπίζομε την αποσυγκρότηση του πρωτογενή κ δευτερογενή τομέα κ κατ’ επέκταση την απώλεια του βιομηχανικού προλεταριάτου, που ήταν ο ισχυρότερος παράγοντας του εργατικού κινήματος, πρέπει να επιχειρήσωμε την αυτοοργάνωση της παραγωγής, ξεκινώντας από τον πρωτογενή τομέα κ προωθώντας συλλογικά στο βαθμό του δυνατού την παραγωγή κ διακίνηση αγαθών διατροφής, αξιοποιώντας σε πρώτη φάση τις δυνατότητες που παραχωρεί το σύστημα. Αυτός είναι τρόπος χειραφέτησης κ ενδυνάμωσης του λαϊκού παράγοντα. Σε όσους η πρόταση φαίνεται έξαλλη, να θυμίσω, ότι κομμουνιστικά -εντός ή εκτός εισαγωγικών- κόμματα προχώρησαν στη σύσταση κερδοσκοπικών επιχειρήσεων, για την ενίσχυση του αγώνα, εννοείται. Είναι λοιπόν δυνατή κ η αυτοοργάνωση της παραγωγής.

   Reply ↓
8. Ανώνυμος 03/01/2024 at 22:34

   “Μίνιμουμ” σοσιαλδημοκρατικό η ρεφορμιστικό “μεταβατικό”, με “λενινιστικό” περιτύλιγμα, για να …πουλάει; Το …”ευρηματικό” δίλημμα του μικροαστού, που ζει με το φόβο της Επανάστασης και του …Στάλιν!
   Μα, έτσι κι αλλιώς, δεν αγοράζει κανένας, η τουλάχιστον η μεγάλη μάζα.
   Προς τί λοιπόν αυτή η φιλολογία;
   Φτωχοπροδρομικό πλαγιοκόπημα του ΚΚΕ και τίποτε παραπάνω για την εργατική τάξη. Που δεν ανακόπτει την προέλασή του. Κι αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα του μικροαστικαριάτου, και του συγγραφέα.

   Reply ↓
   1. Ανώνυμος 04/01/2024 at 12:45

      (03/01/2024 at 22:34)
      Δεν έχουν πλέον ούτε και τη μικρή πολιτική δύναμη ούτε το αξιοπιστο πολιτικό παράστημα . Ο Τσίπρας τους συμπαρέσυρε όλους τους στον πολιτικό γκρεμό για να σωθούν τα συμφέροντα της η αστικής τάξης . Και για λίγο και η σοσιαλδημοκρατία με τη νέα της μορφή του Σύριζα

      Reply ↓
9. Μαρκέλα 04/01/2024 at 13:53

   Δεν εξηγείς, πώς εννοείς το “μίνιμουμ σοσιαλδημοκρατικό ή ρεφορμιστικό μεταβατικό με λενινιστικό περιτύλιγμα”. Πρεπει να αναλύσης κ να αιτιολογήσης τον ισχυρισμό σου. Σε κάθε περίπτωση η λενινιστική ταχτική είναι διαφορετική από το ρεφορμισμό κ τη σοσιαλδημοκρατία, που είναι κ τα δυό ουσιαστικά το ίδιο. Η διαφορά είναι πασίγνωστη από παλιά στον κάθε μαρξιστή κ νομίζω, ότι δε χρειάζεται να την αναλύσω εδώ.

   Reply ↓
10. Μαρκέλα 04/01/2024 at 17:47

    Αν ο 04/01/12:53 είναι αυτός που διαφωνεί με την ταχτική του Λένιν, τότε πρέπει να διαφωνή κ με τους αγώνες “για τα καθημερινά προβλήματα”, αφού υποτίθεται, ότι είναι πολιτική της σοσίαλδμοκρατίας κ του ρεφορμισμού. Αυτό δε μας λέει; Κατά τα άλλα, ασφαλώς κ δε θα υποχρεώσης τους ολιγάρχες να εφαρμόσουν “μεταβατικό πρόγραμμα”, κατά τον τρόπο που το εννοούν οι ρεφορμιστές. Ο όρος είναι έτσι κι αλλιώς ακατάλληλος για την επαναστατική διαδικασία κ μόνο καταχρηστικά τον χρησιμοποίησα. Πιο κατάλληλη διατϋπωση θα ήταν ίσως “επαναστατικό σχέδιο” κ δε ζητούμε βέβαια απ’ τους κεφαλαιοκράτες να το εφαρμόσουν, αλλά το ζητούμενο είναι, να το εφαρμόσωμε εμείς, αντί να καθώμαστε σαν κότες στ’ αυγά μας, να περιμένωμε την “ωρίμανση των συνθηκών”. “Ώριμες επαναστατικές συνθήκες” δε σημαίνει στην πράξη τίποτ’ άλλο, από τους ίδιους τους επαναστάτες. Οι επαναστάτες κάνουν την επανάσταση κ δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση χωρίς επαναστάτες. Αυτό είπε ο Τσε, οι επαναστάτες δημιουργούν τις επαναστατικές συνθήκες, γιατί οι επαναστατικές συνθήκες γεννούν τους επαναστάτες. Άρα όπου επαναστάτες, εκεί κ επαναστατικές συνθήκες. Μα κ ο Λένιν επικρίνει την αντίληψη, “οι συνθήκες για επανάσταση δεν είναι ώριμες κ όταν ωριμάσουν, τότε θα επαναστατήσω”, αντίθετα προτρέπει σε συστηματική, επίμονη κ υπομονετική διαφώτιση των μαζών Αυτό προϋποθέτει επαναστάτες κ εντάσσεται στο πλαίσιο της επαναστατικής διαδικασίας. Συγχρόνως κ επειδή η κάθε ιστορική στιγμή έχει μια μοναδικότητα, η κάθε επανάσταση δεν αρκεί να αντιγράψη άλλες προηγούμενες, αλλά απαιτεί πρωτοτυπία κ επινοητικότητα.

    Reply ↓
    1. Ανώνυμος 05/01/2024 at 11:11

       Καλά το πάτε με την Βουλησιαρχία.αλλά κάπου να την μειώσετε Τo “εδω και τώρα πασοκ ανδρεα δώστα όλα” .είδαμε που κατάληξε.

       “Ώριμες επαναστατικές συνθήκες” σημαίνει πως η πλειοψηφία του λαού δεν πολυπιστεύει σε αστικά κοινοβούλια και είναι έτοιμη να ακολουθήσει την πρωτοπορία της εργατικής τάξης ας μην την ψηφίζει (Οι Μπολσεβίκοι είχαν τότε ένα 5% πάνω κάτω.). Το οποίο είναι και πολύ δύσκολο.

       “Ώριμες επαναστατικές συνθήκες” σημαίνει πως “οι από πάνω” δεν μπορούν να κυβερνήσουν και “οι απο κάτω” δεν θέλουν να κυβερνηθούν.
       Επαναστατικές συνθήκες δεν δημιουργούνται αν ένα πολύ μεγάλο μέρος της λαϊκής πλειοψηφίας απλά δεν θέλει.η δεν στηρίζει Σκορδαλιά χωρίς σκόρδο δεν γίνεται

       ” επαναστάτες κάνουν την επανάσταση κ δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση χωρίς επαναστάτες.”

       Πολυ βουλισαρχία ασχέτως αντικειμενικών και υποκειμενικών(λαϊκός παράγοντας) συνθηκών. Μια ζωη όπως λένε χαριτολογώντας κάνετε”σχέδια επί χάρτου”

       Τις επαναστάσεις λοιπόν τις κάνουν οι λαοί. Η πρωτοπορια της εργατικής τάξης καθοδηγεί η οποία οφείλει να έχει και πρόγραμμα όχι μόνο για την αλλαγή τάξης στην εξουσία(αυτό σημαίνει επανάσταση) αλλά και για να την κρατήσει

       Αν δεν υπήρχε στήριξη και από την φτωχή αγροτιά αλλά κυρίως στις πόλεις με την δουλειά από το τότε σοσιαλιστικό κόμμα της Κουβας,
       η αντι-ιμπεριαλιστική επανάσταση στην μισοαποικία των Αμερικανών Κούβα του 1959 (μετά τον “κόλπο των χοίρων” ανακηρύχθηκε σοσιαλιστική το 1961) θα είχε τερματίσει. Το μαρτυρά η προσπάθεια του Τσε στην Βολιβία

       Reply ↓
11. Μαρκέλα 06/01/2024 at 19:09

    Το πόσο πολύ πιστεύει ο λαός στο κοινοβούλιο, φαίνεται από το ότι κατά κοινή ομολογία έχει συχαθεί τον κοινοβουλευτισμό. Ο μισος δεν πάει καν να ψηφίση. Και ασφαλώς είναι έτοιμος να ακολουθήση την πρωτοπορία, αρκεί αυτή να υπάρξη. Πού στηρίζεται το συμπέρασμα, ότι δεν υπάρχει ο αντικειμενικός κ ο υποκειμενικός παράγοντας; Στο ότι δε βλέπομε εξέγερση; Οι εξεγέρσεις ξεσπούν ξαφνικά. Και οι “επαναστάτες” του γλυκού νερού τρέχουν τότε από πίσω, να πιάσουν κι αυτές κάτι. Οι πρωτοπορίες πάνε μπροστά. Το ’21, το ξεκίνησαν τρεις άνθρωποι. Στην Κούβα την αγροτιά, την ξεσήκωσε με τον αγώνα του ο Φιδέλ, που ξεκίνησε με 80 νομάτους. Στα αστικά κέντρα έπαιξε βεβαίως μεγάλη σημασία η στοχευμένη δράση της πρωτοπορίας για την ανατροπή, όχι την άγρα ψήφων για τη Βουλή. Σχετικά με το ζήτημα του προγράμματος που σε προβληματίζει, εδώ γελούμε. Μπορούμε πάντως να πάρωμε ιδέες σπό το πρόγραμμα των μπολσεβίκων στην Οκτωβριανή επανάσταση, του Μάο στην Κίνα κ του Φιδέλ στην Κούβα. Όσο για την απόπειρα του Τσε στη Βολιβία, δεν μπορεί κανείς να προσδιορίση με βεβαιότητα το γιατί απέτυχε. Όμως εδώ ταιριάζει ο λόγος του Μαρξ: “Θα ήταν βέβαια πολύ εύκολο να δημιουργή κανείς την παγκόσμια ιστορία, αν αναλάβαινε τον αγώνα μόνο υπό τον όρο αλάθητα ευνοϊκών πιθανοτήτων επιτυχίας”.

    Reply ↓
    1. Ανώνυμος 06/01/2024 at 21:34

       Μη εξ ιδίων τα αλλότρια.

       Reply ↓
    2. Ανώνυμος 08/01/2024 at 14:24

       Δείγμα δωρεάν
       https://www.ertflix.gr/en/vod/vod.336067-tse-o-argentinos

       Reply ↓
       1. Μαρκέλα 08/01/2024 at 17:16

          Δεν έχω τη συγκεκριμένη εφαρμογή. Εκτός αυτού όμως ο διάλογος δε γίνεται με ανταλλαγή συνδέσμων, αλλά με αντιπαράθεση επιχειρημστων. Η παραπομπή σε συνδέσμους έχει νόημα κ χρησιμότητα, σαν απόδειξη ισχυρισμών ή υπόδειξη των πηγών ή για πρόσθετες πληροφορίες.

          Reply ↓
    3. Ανώνυμος 09/01/2024 at 11:57

       1)” Στην Κούβα την αγροτιά, την ξεσήκωσε με τον αγώνα του ο Φιδέλ, που ξεκίνησε με 80 νομάτους. Στα αστικά κέντρα έπαιξε βεβαίως μεγάλη σημασία η στοχευμένη δράση της πρωτοπορίας για την ανατροπή, όχι την άγρα ψήφων για τη Βουλή.”

       Τότε στην Κούβα είχε την χούντα του Μπατιστα. ΄Άρα για πια άγρα ψήφων; Ο Φιντελ παλαιότερα είχε λάβει παλαιότερα μέρος σε εκλογές

       2)Το ΚΚΚίνας δεν έκανε σοσιαλιστική, Αντι-Ιμπεριαλιστική επανάσταση έκανε το μαρτυράει ακόμα και η σημαία με τα 5 αστέρια για την συνεργασία των 4 τάξεων(νέα αστική τάξη,- εργατική – αγροτες – μικροεπαγελματιες/διανοούμενοι και το μεγάλο αστέρι το ΚΚ Κίνας) μέχρι που ο μάο και μετά από έντονη διαπάλη έψαχνε να βρει τον δρόμο για τον καπιταλισμό.

       Στην ουσία το ΚΚΚ αποτελούσε το ενιαίο μέτωπο των αντι-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη Κίνα. Ο Μάο Τσετουγκ εκπροσωπούσε κατά βάση τα αγροτικά στρώματα, ο Λιου Σιαοκί και ο Τσου Ενλάι κατά βάση την εθνική αστική τάξη ή νέα αστική τάξη (ΝΑΤ) ενώ ο Κάο Καγκ το προλεταριάτο. Ο Μάο πίστευε και έγραφε ότι η αντίθεση μεταξύ εκμεταλλευόμενου και εκμεταλλευτή είναι ανταγωνιστική αλλά στις συνθήκες της Κίνας η ταξική αντίθεση, αν τη χειριστούμε κατάλληλα, μπορεί να μεταμορφωθεί σε μη ανταγωνιστική!.

       Η μετάβαση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων σε κρατικό έλεγχο ολοκληρώθηκε το 1956. Οι ιδιοκτήτες έλαβαν σαν αποζημίωση το 5% των του κεφαλαίου τους κάθε χρόνο για τα επόμενα δέκα χρόνια. Πολλοί παλιοί καπιταλιστές παρέμειναν σαν διευθυντές ή σύμβουλοι στις παλιές τους επιχειρήσεις με μισθό αρκετά υψηλότερο από τον υψηλότερο κρατικό μισθό.

       Και στο εμπόριο οι αρχικοί μέτοχοι έλαβαν μερίσματα με τη μορφή πάγιων πληρωμών. Αρχικά ακολουθήθηκε η αρχή του ενός τετάρτου, δηλ. τα κέρδη της επιχείρησης χωρίζονταν σε 4 ίσα μέρη, όπου το ένα πήγαινε στο κράτος σαν φόρος, το δεύτερο για επενδύσεις, το τρίτο για την κοινωνική ασφάλιση των εργατών και το τέταρτο στα παλιά αφεντικά.

       Η νέα μέθοδος που θεωρήθηκε βελτίωση, όριζε ότι σε όλη τη διάρκεια της κοινής κρατικής-ατομικής ιδιοκτησίας οι ιδιώτες θα λάμβαναν συγκεκριμένο ποσοστό επί των επενδυμένων κεφαλαίων, συνεπώς ανεξάρτητα από το αν η επιχείρηση είχε ζημιές ή κέρδη οι καπιταλιστές είχαν εξασφαλίσει ένα μέρισμα. Το αντίτιμο των επιχειρήσεων τους κατατέθηκε στην εθνική Τράπεζα της Κίνας και κάθε χρόνο οι πρώην ιδιοκτήτες έπαιρναν το μέρισμα τους.

       Με τον τρόπο αυτό ρητά δήλωναν ότι θα κέρδιζαν τους καπιταλιστές στην υπόθεση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού!!!

       Σύμφωνα με τον Τσου Ενλάι η αξία του εθνικοποιημένου κεφαλαίου ήταν το 1956 2,2, δις γιουάν ή 900εκ δολάρια και επί δέκα χρόνια πλήρωναν κατ’ έτος στους πρώην ιδιοκτήτες συνολικό μέρισμα 45εκ δολαρίων το χρόνο δηλ 450εκ δολάρια συνολικά. Υποτίθεται ότι το μέρισμα σταμάτησε να πληρώνεται το 1966 και υπολόγιζε ότι ο αριθμός των αστών μαζί με τα μέλη των οικογενειών τους έφτανε τα 10εκ.

       Σε ορισμένους τομείς της ελαφριάς κυρίως βιομηχανίας το κράτος επένδυσε κεφάλαια στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις ή ίδρυσε από κοινού με τους καπιταλιστές νέες επιχειρήσεις. Και στα δύο είδη των επιχειρήσεων αυτών αναγνωρίστηκε στους καπιταλιστές το δικαίωμα τους στα κέρδη (κατά αναλογία με το επενδυόμενο κεφάλαιο).

       Πολλοί πρώην ιδιοκτήτες παρέμειναν ή κατέλαβαν τις κυριότερες διευθυντικές θέσεις και οι μισθοί τους ήταν 2 με 5 φορές υψηλότεροι από τον υψηλότερο κρατικό μισθό. Με την πρακτική αυτή οι κινέζοι καπιταλιστές μέχρι το 1970 έβγαλαν κέρδη της τάξης των 6 δις περίπου 2 δις γιουάν πάνω από το αρχικό τους κεφάλαιο. Μάλιστα στους καπιταλιστές αυτούς υπήρχε και μικρός αριθμός κινέζων με αμερικανική υπηκοότητα (αρκετοί εξ’ αυτών ήταν μέλη του ΚΜΤ)

       Για συνέχεια διάβαστε το πολύ καλό κείμενο
       Κίνα – Επανάσταση και αντεπανάσταση
       https://sfyrodrepano.blogspot.com/2013/07/blog-post_21.html

       Reply ↓
       1. Μαρκέλα 15/01/2024 at 21:28

          Όδον αφορά στο Μάο, κι αυτός δεν είχε από την αρχή ξεκάθαρο, με ποιούς όρους θα γίνη η ανατροπή κ τι ακριβώς θα προκύψη μετά. Πήγαινε βλέποντας κ κάνοντας, καθώς η κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Όσον αφορά στην σγροτιά, ο Λένιν τονίζει τη θεμελιακή σημασία της δίπλα στην εργατική τάξη, σαν τον κυρίως σύμμαχό της στην επανάσταση. Αναφέρεται στην αναγκαιότητα συγκρότηδης Σοβιέτ, επί λέξει, για όλα ανεξαίρετα τα επαγγέλματα του προλεταριάτου κ μισοπρολεταριάτου, δλδ τους εργαζόμενους, κάθε κατηγορία χωριστά, μεροκαματιάρηδες, μικρούς αγρότες, εύπορους αγρότες κ στρατιώτες, που προέρχονται έτσι κι αλλιώς από την αγροτιά. Συνεχώς επαναλαμβάνει τη σημασία ττων σγροτών κ πώς θα μπορούσε να γίνη αλλιώς σε μια χώρα τεράστια κ καθυστερημένη, σαν τη Ρωσία; Η συνεργασία του Μάο με τους αστούς παραγωγούς ήταν κ σοφή κ αναγκαία, για τη συνέχιση της παραγωγικής διαδικασίας. Δεν ήταν συμβιβασμός, αλλά έγινε από θέση ισχύος, δλδ τους επιβλήθηκε, για να αξιοποιηθούν οι γνώσεις κ η πείρα τους κ το ότι τους δώθηκαν κάποια προσωπικά κίνητρα σαν αποζημίωση κ για να είναι αποδοτικοί στα νέα τους καθήκοντα, δεν άλλαζε σε τίποτα την κατάργηση της ιδιοποίησης των μέσων παραγωγής, θεμελιακή προϋπόθεση της κατάργησης της εκμετάλλευσης. Πολύ σωστά επίσης είπε ο Μάο, ότι υπό όρους η σχέση εκμετάλλευσης μπορεί να γίνη σχέση συνεργασίας. Γιατί η εκμετάλλευση ανάγεται βασικά στο σύστημα κ όχι στους “παλιοχαραχτήρες”, σύμφωνα με την αρχή του ιστορικού υλισμού, ” η κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα είναι πρωτογενής, ενώ η συνείδηση δευτερογενής”. Η όλη διαδρομή κ θεωρία του Μάο δείχνει, ότι προσπάθησε να βρη το δρόμο για την ανάπτυξη σε συνδυασμό με το σοσιαλισμό, ασχέτως του κατά πόσο το πέτυχε. Οι επίγονοί του ήταν, που άνοιξαν το δρόμο στον καπιταλισμό, μέσω του ξένου κεφαλαίου κ των ειδικών οικονομικών ζωνών.

          Reply ↓
          1. Ανώνυμος 16/01/2024 at 14:27

             Ο Μάο στο συνασπισμό κομμάτων όπως ήταν το ΚΚΚίνας το ΄έψαχνε για αρχικά για ένα άλλο δρόμο
             ( Πολιτικό Πρόγραμμα για την Νέα Δημοκρατία 1949 )

             Στην ουσία όμως είτε αρχικά το ήθελε είτε όχι (μετά το ήθελε) για ένα καλό καπιταλισμό το πήγαινε χωρίς ξένους αποικιοκράτες / εκμεταλλευτές.
             Απο εκει το αντιιμπεριαλιστική επανάσταση.
             Το προλεταριάτο ήταν πολιτικά αδύναμο αν και είχε δώσει σκληρούς ταξικούς αγώνες όπως η εξέγερση του το 1927 στη Σαγκάη

             Σε αντίθεση με την Κούβα του Φιντέλ που μετά την αντιΙμπεριαλιστική 1959 κηρυχθηκε η σοσιαλιστική επενάσταση στα 1961,μετά τον κόλπο των χοίρων η Κίνα έκανε βήματα προς τα πίσω και αντιδραστικότερο

             Για Κομουνιστές που να κάνουν επιθέσεις άνευ πολέμου διεκδικόντας εδάφη από Κομμουνιστές όπως η Κίνα διεκδικούσε εδάφη από την ΕΣΣΔ με διασυνοριακά επεισόδια που λίγο έλειψε να γίνοουν πόλεμος
             ή να στηρίζουν έμμεσα ή / και άμεσα τους Ιμπεριαλιστές όπως π.χ. κατά των Βιετκονγκ στο Βιετνάμ
             την θεωρία των 3 κόσμων,
             τα πάρε δωσε με Μουζαχεντιν στο Αφγανιστάν δεν ξέρω

             Αυτά δεν ήταν πολιτικά λάθη αλλά συγκεκριμμένη πολιτική κατεύθυνση
12. Μαρκέλα 08/01/2024 at 17:01

    Οι καριερίστες της πολιτικής πιάσανε, βλέπω, τώρα τα σιβυλλικά αποφθέγματα, σαν μέσο πολιτικής αντιπαράθεσης. Με άλλα λόγια, “απορία ψάλτου, βηξ”, για να παρακολουθήσω το στυλ.

    Reply ↓
13. Μαρκέλα 15/01/2024 at 20:14

    Όσον σφορά στην Κουβανική επανάσταση, ο Φιδέλ αρχικά ήταν προοδευτικός αστός κ πολύ φυσικά έπαιρνε μ4ρος στις εκλογικές διαδικασίες, όσο λειτουργούσε ο κοινοβουλευτισμός. Όταν επιβλήθηκε η δικτατορία, αυτό έγινε εκ των πραγμάτων αδύνατο, για όλη την αντιπολίτευση. Αναφέρθηκα στην πραγματικότητα αυτή, ανεξάρτητα από ιδεολογίες, ότι ήταν αυτή, που ανέτρεψε το καθεστώς κ στη συνέχεια εξελίχτηκε σε σοσιαλιστική επανάσταση. Στα αστικά κέντρα δρούσαν οργανώσεις κομμουνιστικών κ αναρχικών αναφορών κ αυτές στήριξαν τον επαναστατικό αγώνα κ στη συνέχεια την ίδρυση του ΚΚΚούβας. Αν όμως είχε συνεχιστεί κανονικά ο κοινοβουλευτισμός, πολύ πιθανόν όλοι αυτοί να κατέβαιναν κάθε φορά σε όλες τις βουλευτικές εκλογές, όπως όλα τα ΚΚ μέχρι κ σήμερα. Αυτή η λαϊκή εξουσία επιβλήθηκε, γιατί απουσίαζε ο κοινοβουλευτισμός, άσχετα αν το θέλανε ή όχι. Το ότι τα πράμματα εξελίχτηκαν διαφορετικά απ’ ότι στη Ρωσική επανάσταση, είναι φυσικό. Οι επαναστάσεις έχουν μια πρωτοτυπία, όπως η ίδια η ιστορία της ανθρωπότητας, δεν ακολουθούν τυποποιημένη διαδικασία, όπως φαντάζονται κάποιοι άσχετοι. Ούτε η Ρωσική επανάσταση έγινε, όπως η Παρισινή Κομμούνα ούτε ο ίδιος ο Μαρξ, που είχε αιφνιδιαστεί από την εξέγερση της Κομμούνας, θα μπορούσε να περιγράψη επακριβώς τα βήματα της διαδικασίας της επαναστατικής ανατροπής.

    Reply ↓
14. Μαρκέλα 27/01/2024 at 23:32

    Αναφορικά με την Κίνα, η συζήτηση με μικροκομματικά κίνητρα είναι για μένα ανούσια. Μπαίνω λοιπόν στην ουσία. Ο Μάο αν κ συνεργάστηκε με καπιταλιστές, κρατικοποίησε τα μέσα παραγωγής, συνεπώς δεν μπορούμε να μιλούμε για καπιταλισμό. Άλλωστε κ η ΕΣΣΔ δεν προχώρησε στο σοσιαλισμό, παρά τις προθέσεις, αλλά κόλλησε στον κρατικό καπιταλισμό. Η πραγματικότητα μετρά, όχι οι διακηρύξεις κ πουθενά ως τώρα δεν εγκαθιδρύθηκε σοσιαλισμός, αφού παρέμεινε η μισθωτή εργασία. Η περίπτωση της συνοριακής διαφοράς Κίνας – ΕΣΣΔ δε μου είναι γνωστή, τι βέβαιο όμως είναι, ότι η κάθε πλευρά μαζί με τους οπαδούς της θα υποστηρίζη, ότι αυτή έχει το δίκιο. Το άλλο με το Βιετνάμ ήταν μια αντιπαράθεση με την Καμπότζη, όπου η Κίνα παρέμβηκε υπέρ της Καμπότζης. Η αντιπαράθεση ΕΣΣΔ – Κίνας είναι χαραχτηριστική της αρνητικής εξέλιξης συνολικά του κομμουνιστικού κινήματος κ δεν έχει νόημα, να αποδίδη κανείς την ευθύνη στον ένα ή τον άλλο. Η θεωρία των τριών κόσμων αποδείχτηκε ανυπόστατη, την ίδια εποχή όμως η ΕΣΣΔ υποστήριζε την ειρηνική συνύπαρξη, με αρνητικές συνέπειες για τα απελευθερωτικά κινήματα διεθνώς. Από τα όσα είδαμε ως τώρα, θα έλεγα, εκφράζοντας απλές σκέψεις κ τίποτα περισσότερο, ότι η υποδομή του σοσιαλισμού θα πρέπη να οικοδομηθή στην πορεία της επαναστατικής διαδικασίας κ να υπάρχη ήδη με την επικράτηση της επανάστασης. Ακόμα, έχω την εντύπωση, ότι όλο το βάρος δόθηκε στην οικονομία κ την οργάνωση της παραγωγής, ενώ υποτιμήθηκε η σημασία της πολιτικής οργάνωσης, κατά τη θεωρία, ότι η οικονομία είναι η βάση, ενώ η πολιτική υπάγεται στο εποικοδόμημα, άρα διευθετείται αυτόματα μέσω της οικονομίας. Αλλά αυτό είναι λάθος. Το εποικοδόμημα είναι εξ ίσου σημαντικό με τη βάση, επειδή την επιρρεάζει. Στην τελική, το ζητούμενο στην οργάνωση της παραγωγής είναι, πώς να συνδυαστή η αυτοδιαχείριση με τον κεντρικό σχεδιασμό. Και αυτό το πρόβλημα θα μπορούσε ίσως να το απαντήση η πολιτίκή με την αμεσοδημοκρατική διακυβέρνηση.

    Reply ↓