Πάνος Κοσμάς – Θανάσης Κούρκουλας
Με αφορμή τις αποφάσεις του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑΕ
Η συγκυρία στην Ελλάδα και διεθνώς, δεν χρήζει εύκολων και πάντα δημοφιλών απαντήσεων. Είναι όμως ταυτόχρονα «προκλητική»: η αναμέτρηση με τα δύσκολα, οι πρακτικές πολιτικές, κινηματικές και θεωρητικές απαντήσεις που θα δοθούν σε τέτοιες συνθήκες, είναι η βάση για την ανασυγκρότηση του κινήματος και της Αριστεράς. Οι αποφάσεις του πρόσφατου Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑΕ είναι μια καλή αφορμή για να τεθούν τα βασικά διλήμματα που απασχολούν συνολικά την Αριστερά και να επιχειρηθούν απαντήσεις. Νομίζουμε πως το Π.Σ. της ΛΑΕ δεν κατάφερε να καλύψει με επάρκεια αυτές τις ανάγκες ώστε να αποσαφηνίσει το πολιτικό στίγμα και τις αναγκαίες πρωτοβουλίες του μετωπικού σχήματος στην παρούσα απαιτητική περίοδο σε ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική, κινηματική κατεύθυνση.
Τα λεγόμενα “εθνικά” θέματα αποκτούν κρίσιμη σημασία στη συγκυρία, επομένως γίνονται κυρίαρχα και για την πολιτική της Αριστεράς. Οι δύο βασικές εστίες εξελίξεων είναι τα ελληνο-τουρκικά και το ζήτημα του ονόματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Προστίθενται στον έως σήμερα κύριο άξονα των εξελίξεων, στα ζητήματα που αφορούν την εγκαθίδρυση του μνημονιακού καθεστώτος ακραίας εκμετάλλευσης της εργασίας και ιμπεριαλιστικής επιτροπείας με τη συναίνεση της ελληνικής άρχουσας τάξης. Η κρισιμότητά τους δεν επιτρέπει να προσπερνιούνται εύκολα τα προβλήματα που ανακύπτουν με τις θέσεις της Αριστεράς στα ζητήματα αυτά.
Ελληνοτουρκικά
Από τη μια διεξάγεται ο διαρκής πόλεμος στη Συρία, η «θερμή» αναμέτρηση Δύσης και Ρωσίας και η διαμόρφωση συμμαχιών όχι μόνο «θερμής» αλλά και ένοπλης αντιπαράθεσης μεταξύ δυνάμεων με τοπική, υπερτοπική ή και περιφερειακή ισχύ, που μεταδίδει δονήσεις αστάθειας και ανταγωνισμών σε όλη την περιοχή. Από την άλλη, διαμορφώνεται μια ιδιότυπη συνθήκη: για πρώτη φορά ύστερα από πολλές δεκαετίες, η ελληνική άρχουσα τάξη βλέπει τα συμφέροντά της να ταυτίζονται με αυτά του δυτικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του στην περιοχή ενάντια στα συμφέροντα της Τουρκίας.
Δεν πρόκειται λοιπόν μόνο για τον πάγιο ανταγωνισμό ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, ανάμεσα σε δύο υποϊμπεριαλισμούς που προσπαθούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους και να αναβαθμίσουν το ρόλο τους στην περιοχή, αλλά και για το γεγονός ότι η ελληνική άρχουσα τάξη ενθαρρύνεται από τις ιδιαίτερες συνθήκες της πρόσφατης ρήξης του τουρκικού καθεστώτος του Ερντογάν με το δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.
Η ιμπεριαλιστική συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ – Αιγύπτου – Κύπρου υπό την αιγίδα των ΗΠΑ αποσκοπεί μεταξύ άλλων στη μονοπώληση της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της νοτιοανατολικής Μεσογείου και στη δημιουργία ενός άξονα που θα λειτουργεί «ρυθμιστικά» για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων που συμμετέχουν αλλά και για τα συμφέροντα του δυτικού ιμπεριαλισμού, αλλά και σαν αντίβαρο στο «χάος» της Συρίας και στην «ανταρσία» του καθεστώτος Ερντογάν.
Η ελληνική αστική τάξη συμμετέχει σε αυτόν τον άξονα όχι από φιλοδυτική «δουλικότητα» αλλά με δική της επιλογή, επειδή εκτιμά ότι έτσι μπορεί να εξασφαλίσει καλύτερα τα συμφέροντά της και να μεγιστοποιήσει τα οφέλη για τον ελληνικό καπιταλισμό. Το γεγονός ότι, για πρώτη φορά ύστερα από δεκαετίες τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού ταυτίζονται με τις επιδιώξεις του δυτικού ιμπεριαλισμού και μάλιστα ενάντια στον Ερντογάν, κάνει τον ελληνικό καπιταλισμό να φλερτάρει με μαξιμαλιστικούς στόχους και τυχοδιωκτισμούς.
Από την απέναντι μεριά, ο τουρκικός υποϊμπεριαλισμός υπό την ηγεμονία του Ερντογάν, τείνει να γίνει μέρος της συριακής κρίσης για να αποφύγει τη δημιουργία προϋποθέσεων για την ίδρυση κουρδικού κράτους στα νοτιοανατολικά του σύνορα, είναι σε διαδικασία σοβαρής δοκιμασίας των σχέσεών του με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Δύση, μετατοπίζεται σε «αφύσικες» συμμαχίες με τη Ρωσία και το Ιράν και βρίσκεται έξω από τη μοιρασιά των υδρογονανθράκων. Όσο πιο στριμωγμένος αισθάνεται από τη Δύση (που δεν ξεχνάμε ότι βοήθησε ένα πολύνεκρο στρατιωτικό πραξικόπημα εις βάρος του Ερντογάν) τόσο διαπραγματεύεται και διεκδικεί τα δικά του συμφέροντα εξαντλώντας όλα τα μέσα, από την ένοπλη εισβολή στη Συρία ενάντια στους Κούρδους μέχρι τη διεκδίκηση δικαιωμάτων στους υδρογονάνθρακες με απειλή θερμών επεισοδίων.
Είναι σε αυτές τις συνθήκες που οξύνεται ο ελληνο-τουρκικός ανταγωνισμός εγκυμονώντας σοβαρούς κινδύνους για ψυχρή, θερμή αλλά και -υπό προϋποθέσεις- στρατιωτική αναμέτρηση. Ο ανταγωνισμός είναι για τους υδρογονάνθρακες, για την οικονομική, πολιτική και διπλωματική «διείσδυση», για το ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά του με τις «κατάλληλες» συμμαχίες. Δεν υπάρχει σε καμία από τις πλευρές ίχνος δίκιου που να απορρέει από κάποιου είδους «αντίσταση» ή επιβολή από τον ιμπεριαλισμό ή από την υπεράσπιση κάποιων «εθνικών δικαίων».
Έτσι, η μόνη συνεπής διεθνιστική και αντιμπεριαλιστική στάση είναι:
Δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια και τους αγωγούς, δεν πολεμάμε για τα συμφέροντά τους – όχι στον ιμπεριαλιστικό άξονα με τις ΗΠΑ, το σιωνιστικό Ισραήλ και το αιματοβαμμένο δικτατορικό καθεστώς της Αιγύπτου – όχι στους εξοπλισμούς, το μιλιταρισμό και τον εθνικισμό – διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών ενάντια στους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Αντί για μια τέτοιου είδους θέση, η ΛΑΕ τείνει να εμφανίζεται συχνά πυκνά από την άλλη πλευρά της διαχωριστικής. Υπάρχουν δηλώσεις που υποννοούν ότι «αντί να παίρνετε τα σπίτια του κόσμου, πάρτε τα Ίμια και προστατεύστε το γεωτρύπανο της ΕΝΙ», δηλαδή παροτρύνουν την κυβέρνηση να γίνει πιο επιθετική, ακόμη και να διακινδυνεύσει με δική της πρωτοβουλία μια στρατιωτική αναμέτρηση με την Τουρκία!
Ή δηλώσεις του τύπου “σώζοντας το Αφρίν, σώζουμε την Κύπρο και το Αιγαίο” που είναι επίσης μετατοπισμένες από την έκφραση της αναγκαίας διεθνιστικής αλληλεγγύης στους Κούρδους του Αφρίν που σφάζει ο Τουρκικός στρατός με τις Ρωσικές ευλογίες, στην ένταξη του “εθνικού αγώνα” στην ευρύτερη αντιπαράθεση των αστικών τάξεων Ελλάδας – Τουρκίας, και των Ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που τις στηρίζουν με τη “δική μας” πλευρά.
Πανό στις πορείες που ζητούν την “Απελευθέρωση τώρα των 2 ελλήνων στρατιωτικών” που συνελήφθησαν κυνηγώντας πρόσφυγες στο Τουρκικό έδαφος στον Έβρο. Μια τέτοια στάση δεν διευκολύνει την ανάπτυξη ενος φιλειρηνικού – αντιπολεμικού κινήματος στην Ελλάδα, την ώρα που ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία είναι στην ημερήσια διάταξη.
Μακεδονικό
Στο άλλο βασικό «μέτωπο» εξωτερικής πολιτικής, το Μακεδονικό, δεν υπάρχει επίσης ίχνος καταπατημένων εθνικών δικαίων. Το συνταγματικό όνομα της γειτονικής χώρας, “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, δεν «εφευρέθηκε» στη δεκαετία του ’90. Σαν εθνικός προσδιορισμός έχει εκατονταετείς ρίζες και είναι το μόνο όνομα με το οποίο υπήρξε ποτέ αυτή η χώρα από την εποχή που ήταν αυτόνομη δημοκρατία της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Η ελληνική επιθετικότητα στο συγκεκριμένο ζήτημα φαίνεται να πετυχαίνει τη συνταγματική αλλαγή αυτού του ονόματος, ενώ επίσης αμφισβητεί την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας και έθνους.
Η απαίτηση του ελληνικού καπιταλισμού να γίνει «νονός» της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, όπως πρωτοδιατυπώθηκε τη δεκαετία του ’90 στις συνθήκες της διάλυσης της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, όταν τμήματα της ελληνικής άρχουσας τάξης είχαν προς στιγμήν φλερτάρει και με τη συμμετοχή στο διαμελισμό της συνιστά πολιτική άσκησης επιρροής και ελέγχου σε μια χώρα που είναι σε συνθήκες μόνιμης υπαρξιακής αστάθειας.
Αν στο ζήτημα του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού η ελληνική άρχουσα τάξη μπορεί να θολώσει τα νερά επειδή έχει ένα ισχυρό ανταγωνιστή, στο Μακεδονικό κάθε τέτοια απόπειρα είναι γελοία. Μια νεότευκτη χώρα, με ισχυρή αλβανική εθνότητα (30% του πληθυσμού), με ισχνή οικονομία και ένοπλη δύναμη όχι ουσιωδώς ισχυρότερη από τη δύναμη των Ελλήνων κυνηγών, που βρίσκεται σε συνθήκες διαρκούς υπαρξιακής αστάθειας, μόνο στο σύμπαν του τυφλού ανορθολογισμού μπορεί να χαρακτηριστεί απειλή.
Οι μεγαλύτερες δυνάμεις της ελληνικής Αριστεράς στο ζήτημα της «διευθέτησης» του ονόματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας έθεσαν σαν υπέρτερο πρόταγμα πολιτικής την αντίθεση με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια με όρους υπεκφυγής και «διαζυγίου» με τον διεθνισμό και τον αντικαπιταλισμό:
α. Υποτίμησαν το ζήτημα των εθνικιστικών συλλαλητηρίων (στην περίπτωση της ΛΑΕ μάλιστα ένα μεγάλο τμήμα της αμφιταλαντεύτηκε για το αν το πρόσημό τους ήταν θετικό ή αρνητικό!): Ωστόσο, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια ήταν (και η υπόθεση δεν τελείωσε ακόμη) ένας αντιδραστικός πολιτικός σπασμός που διαπέρασε σαν ισχυρό ρίγος όλη την κοινωνία με όλο το αντιδραστικό της φορτίο: θρησκευτικός σκοταδισμός, εθνικισμός, σοβινισμός και ρατσισμός, ανορθολογισμός και ακροδεξιός αναθεωρητισμός, σύστημα αντιδραστικών αξιών. Σαν πολιτικο-κοινωνική διεργασία αυτό ήταν το πραγματικά σημαντικό ζήτημα, που όρισε πραγματικές διεργασίες κλίμακας στην κοινωνία, μάχες ανάμεσα στην Αριστερά και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, πραγματικές πολιτικές διακυβεύσεις (από την ενίσχυση της πολιτικής παρέμβασης της Εκκλησίας μέχρι την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής ή και τη δημιουργία νέου ακροδεξιού κόμματος). Το να υποτιμηθεί αυτός ο κίνδυνος σε συνθήκες γενικής υποχώρησης του κινήματος και της Αριστεράς ύστερα από την ήττα του 2015, είναι κρίσιμο λάθος.
β. Διαχώρισαν την Ελλάδα από το… ΝΑΤΟ: Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι ενδοτικός απέναντι στο ΝΑΤΟ, είναι ο βασικός πυλώνας του ΝΑΤΟ, είναι το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Αυτό ισχύει από το 1952, αλλά πλέον έχει και μια άλλη διάσταση: είναι ο βασικός, πιο ισχυρός και πιο αξιόπιστος πυλώνας του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ύστερα από τη ρήξη του καθεστώτος Ερντογάν με ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Δεν υπάρχει συνεπής αντιμπεριαλιστικός και αντι-ΝΑΤΟικός αγώνας που να μη στρέφεται ενάντια στον ελληνικό καπιταλισμό, τον πυλώνα του ΝΑΤΟ. Κατηγορώντας την κυβέρνηση για ενδοτισμό, και πιέζοντας την κυβέρνηση για πιο «σκληρή» στάση, η πατριωτική Αριστερά δικαιώνει αντικειμενικά την «αγωνιστική» παράδοση της ελληνικής αστικής τάξης: τον Σαμαρά (που το ’92 μπλοκάρισε το σχέδιο Πινέιρο), τον Παπανδρέου (με την επιβολή εμπάργκο στη γειτονική χώρα το 1994), τον Κωστάκη Καραμανλή (με το βέτο στο ΝΑΤΟ το 2008). Ήταν όλα αυτά που ματαίωσαν την ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ.
Στην πραγματικότητα, η «πατριωτική Αριστερά» πιέζει για ένα νέο βέτο, του Κοτζιά και του Τσίπρα αυτή τη φορά, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, για να συνεχιστεί αυτή η «αγωνιστική» παράδοση του ελληνικού αστισμού. Τι πολιτική στάση θα κρατήσει αυτή η Αριστερά αν οι Τσίπρας – Κοτζιάς φέρουν μια συμφωνία σύνθετης ονομασίας με αλλαγή του συντάγματος της γειτονικής χώρας; Θα ζητήσει βέτο στο ΝΑΤΟ; Και πόσο εκτεθειμένη θα βρεθεί αν οι Τσίπρας – Κοτζιάς επαναλάβουν όντως το βέτο, σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία για αλλαγή του συντάγματος;
γ. Υπερθεμάτισαν σε αντιμπεριαλιστικά «προτάγματα» χωρίς όμως αυτό να συνοδευτεί από στοιχειώδη πράξη: Το πρόταγμα της πάλης ενάντια στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, ενώ προβλήθηκε σαν υπέρτερο όλων, έμεινε στη θεωρία. Καμία πρωτοβουλία, για παράδειγμα ενάντια σε κάποια βάση του ΝΑΤΟ εδώ στην Ελλάδα, για συλλαλητήρια της Αριστεράς κ.λπ. Η Αριστερά που το θεώρησε πρώτιστο, δεν πήρε πρωτοβουλίες για να το ανοίξει με όρους κινητοποίησης στην κοινωνία, να βάλει διαχωριστικές κ.λπ. Στην πραγματικότητα χωρίς αντικαπιταλισμό (πάλη ενάντια στη δική μας αστική τάξη) και διεθνισμό (πάλη από θέσεις που να ευνοούν για κοινή πάλη των εργατικών τάξεων με βάση τα κοινά τους ταξικά συμφέροντα), ο αντιμπεριαλισμός δεν είναι μόνο υπεκφυγή αλλά χάνει και κάθε πραγματική υπόσταση και δυνατότητα να κινητοποιήσει, να βάλει διαχωριστικές, να αλλάξει τους συσχετισμούς.
δ. Υποτίμησαν το ίδιο το ζήτημα του «ονόματος» και διέστρεψαν το περιεχόμενό του: Λέγοντας ότι το ζήτημα του ονόματος είναι μια «διευθέτηση» για να προχωρήσει η διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, διέγραψε όλη την ιστορική του δυναμική (πότε τέθηκε, από ποιον, πώς και γιατί), διέγραψε τις ευθύνες και την επιθετικότητα του ελληνικού καπιταλισμού, διέγραψε όλο το υπόβαθρο του ζητήματος – που δεν προέκυψε σήμερα λόγω της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ. Δεν υπάρχει ένα ζήτημα διεθνούς απόπειρας, κατ’ απαίτηση της ελληνικής αστικής τάξης, με το ζόρι αλλαγής ονόματος μιας χώρας, αλλά μια «διευθέτηση» για να ενισχυθεί το ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Αυτή η προσέγγιση αγνοεί ότι η με το ζόρι ονοματοδοσία της γειτονικής χώρας συνίσταται στην προσπάθεια της Ελλάδας να ενισχυθεί το ΝΑΤΟ στην περιοχή με τους όρους του ελληνικού καπιταλισμού. Χωρίς τις πλάτες του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα δεν θα είχε καμία δυνατότητα να διατυπώσει τέτοιες αξιώσεις προς τη γειτονική χώρα, εκτός αν αποφάσιζε να καταφύγει σε πολεμικά μέσα.
ε. Συντάχθηκαν με την υπεράσπιση των «εθνικών δικαίων»: Αποδίδει στην ελληνική άρχουσα τάξη ευθύνες για «ενδοτισμό» και στη μακεδονική άρχουσα τάξη ευθύνες για «αλυτρωτισμό»! Αν ακόμη και στην περίπτωση του πιο αδύναμου κράτους της ευρωπαϊκής ηπείρου, που ακόμη δεν έχει κερδίσει τη μάχη της ύπαρξης και κινδυνεύει από κατάρρευση, ο «πατριωτικός αντιμπεριαλισμός» βλέπει «επιβουλή» κατά της χώρας και ενδοτισμό της ελληνικής άρχουσας τάξης, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει οποιοδήποτε ζήτημα στο οποίο η πάλη ενάντια στη δική μας αστική τάξη και ο διεθνισμός να έχουν την ελάχιστη αξία – το «διαζύγιο» με το διεθνισμό θα παραμείνει… αιώνιο.
Κατά τη γνώμη μας, η μόνη συνεπής διεθνιστική και αντιμπεριαλιστική θέση στο ζήτημα είναι: Καμία παρέμβαση και επιθετική αξίωση, της Ελλάδας ή του ΝΑΤΟ. Αναγνώριση χωρίς όρους της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το όνομα που επιθυμεί. Το αν θα ενταχθεί ή όχι στο ΝΑΤΟ η γειτονική χώρα είναι ζήτημα του λαού της (που παροτρύνουμε να απορρίψει την ένταξη) κι όχι πίεσης από άλλα κράτη – και μάλιστα μέλη του ΝΑΤΟ. Μόνο με μια τέτοια πολιτική αποδυναμώνονται ταυτόχρονα τόσο ο ελληνικός όσο και ο (σλαβο)μακεδονικός εθνικισμός, αλλά και η δημιουργία φιλικών διαθέσεων στην ίδια τη Δημοκρατία της Μακεδονίας προς κάθε είδους «προστάτες».
Ιμπεριαλισμός, εθνικισμός και διεθνισμός
Στις θέσεις της πλειονότητας των δυνάμεων της Αριστεράς, ο αντιμπεριαλισμός κατέχει την πιο σημαντική θέση. Είναι όμως συνήθως ένας αντιμπεριαλισμός αποσυνδεμένος από το διεθνισμό. Αποσυνδεμένος από το καθήκον της πάλης ενάντια στη «δική» μας άρχουσα τάξη και το «δικό» μας εθνικισμό.
Αν διεθνισμός είναι η κοινή πάλη για τα κοινά ταξικά συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων των διαφορετικών χωρών, αυτού του τύπου ο «πατριωτικός αντιμπεριαλισμός» δεν έχει καμία σχέση με αυτό, διότι διέπεται από το αντίθετο πρόταγμα: η εργατική τάξη κάθε χώρας πίσω από τις εθνικές σημαίες και τα «εθνικά συμφέροντα» της χώρας της ενάντια στην εργατική τάξη, τις εθνικές σημαίες και τα «εθνικά συμφέροντα» των άλλων χωρών.
Αυτό το πρόταγμα διευκολύνει εν τέλει την αλληλοσφαγή των εργαζόμενων για τα συμφέροντα του δικού τους καπιταλισμού, προετοιμάζοντας “εθνικά” και όχι “ταξικά” την εργατική τάξη της δικής μας πλευράς. Έτσι ο διεθνισμός δεν έχει θέση, και συνήθως θεωρείται από την πατριωτική αριστερά κάτι σαν ανενεργή «ιστορική αξία» που δεν έρχεται ποτέ η κατάλληλη στιγμή για να λάβει θέσεις μάχης στην πραγματική ταξική πάλη.
Πέρα από τη μεγάλη ανοιχτή συζήτηση για την επικαιροποίηση της θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό στον 21ο αιώνα, υπάρχουν πράγματα που έχουν ξεκαθαριστεί από τον 20ό αιώνα από τον ίδιο τον Λένιν. Όπως ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι κάτι σαν αυταρχικό πολιτικό εποικοδόμημα του καπιταλισμού, μια αυταρχική δύναμη που «έρχεται απ’ έξω», αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός σαν παγκόσμιο σύστημα από μια ορισμένη φάση ανάπτυξής του και ύστερα, είναι το καπιταλιστικό «όλον». Είναι αυτή η θέση που αποκαθιστά την ενότητα μεταξύ αντιμπεριαλισμού και αντικαπιταλισμού, που δίνει περιεχόμενο στον αντιμπεριαλισμό και βάζει το διεθνισμό στο παιχνίδι όχι σαν ιστορική αξία, αλλά σαν ενεργό πρόταγμα στην ταξική πάλη.
Είναι επίσης αυτή η θέση που βάζει σαν βασικό καθήκον του διεθνισμού την πάλη ενάντια στη «δική μας» αστική τάξη, το “δικό μας” καπιταλισμό, το “δικό μας” εθνικισμό. Μόνο με τέτοιους όρους, σαν μία από τις σημαντικές εκφράσεις του αντικαπιταλισμού με την πιο πλήρη του έννοια, ο αντιμπεριαλισμός δεν συνιστά υπεκφυγή ή διαζύγιο από το διεθνισμό και τον αντικαπιταλισμό, δεν μετατρέπεται σε σοσιαλπατριωτισμό.
Εκλογικό πρόταγμα και συμμαχίες
Η οριακή αποτυχία εισόδου της ΛΑΕ στη Βουλή στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, σε συνδυασμό με την μέχρι σήμερα αποδυνάμωση όσον αφορά τη δυνατότητά της να συσπειρώνει, να πολιτικοποιεί και να οργανώνει τη δράση ευρύτερου πολιτικού δυναμικού απ’ τα κάτω, οδηγούν στο να αντιμετωπίζεται ο στόχος της εισόδου στη Βουλή σαν υπέρτατο πρόταγμα.
Αποφεύγοντας να οργανώσει μια στοιχειωδώς επαρκή συζήτηση για τον εντός ΣΥΡΙΖΑ απολογισμό της (ιδιαίτερα την περίοδο της Αριστερής Πλατφόρμας, προ και μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015) και χωρίς να αναζητηθούν λάθη αλλά και αιτίες των λαθών, η ΛΑΕ δεν καταφέρνει μέχρι σήμερα να δώσει τις απαιτούμενες κινηματικές, προγραμματικές, πολιτικές και οργανωτικές απαντήσεις στα ερωτήματα και διλήμματα που αντιμετωπίζει η Αριστερά στο σύνολό της. Η ανάδειξη του στόχου της εισόδου στη Βουλή σε βασικό ζητούμενο ήδη από τώρα με το πρόσφατο ΠΣ, έχει συνέπειες:
Πρώτο, κάνει κυρίαρχη την ροπή προς την πεποίθηση πως όχι μόνο «η είσοδος στη Βουλή θα μας σώσει» αλλά θα μας απαλλάξει και από την υποχρέωση να διορθώσουμε τα πρότερα λάθη μας. Από μια τέτοια αντίληψη απαιτείται ένα μικρό μόνο βήμα μέχρι τον κλασικό εκλογικισμό και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Είναι άλλο πράγμα να θεωρείς πρωταρχικό το κίνημα, την εξωκοινοβουλευτική παρέμβαση και πάλη και τη γείωση στους εργατικούς-κοινωνικούς χώρους και να υπάγεις σε αυτή την προτεραιότητα την κοινοβουλευτική έκφραση και δουλειά, και άλλο να επικεντρώνεις την εξωκοινοβουλευτική παρέμβαση σε δημόσιες παρουσίες, περιοδείες στελεχών και ακτιβισμούς κατάλληλους για επικοινωνιακή αξιοποίηση.
Δεύτερο, μια τέτοια τάση υποβαθμίζει τα κριτήρια για τις συμμαχίες αφήνοντας τα πάντα ανοιχτά «για παν ενδεχόμενο» κάνοντας πολιτικές και προγραμματικές προσαρμογές στο πολιτικό προφίλ ενδεχόμενων συμμάχων. Καθώς ακόμη δεν έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα και οι προθέσεις διαφόρων πιθανών συμμάχων, οι πόρτες της ΛΑΕ είναι ανοιχτές σε πολλούς. Κυρίως όμως προς αυτούς με τους οποίους η συμμαχία θεωρείται πιο εφικτή.
Τα πραγματικά σενάρια είναι δύο: είτε η “μεγαλύτερη” συμμαχία με την Πλεύση Ελευθερίας και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (που, παρά τα μύρια όσα πολιτικά και προγραμματικά προβλήματα, δεν αποκλείεται) είτε μια συμμαχία έσχατης ανάγκης με οργανώσεις του «πατριωτικού» -και όχι μόνο- χώρου, πρώην στελέχη του ΕΠΑΜ, πρώην στελέχη του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ κ.λ.π.
Η απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑΕ δεν αποτρέπει τις δύο αυτές εκδοχές συμμαχιών. Εκτιμώντας ότι «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θέλει» και περίπου προδιαγράφοντας ότι σε τελική ανάλυση δεν θα θα συμμαχήσει, η ΛΑΕ διατηρεί μεν τη δημόσια απεύθυνση αλλά χωρίς να την πιστεύει ιδιαίτερα και δεν μπαίνει καν στον κόπο να δει ότι η απεύθυνση προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ταυτόχρονα προς την Πλεύση Ελευθερίας, για παράδειγμα, είναι πολιτικά και προγραμματικά αλληλοαποκλειόμενες.
Επαναλαμβάνεται έτσι, σε άλλη κλίμακα και σε πιο ήπια ασφαλώς εκδοχή, η πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ οργάνωνε τις συστημικές συμμαχίες με τα ΠΑΣΟΚικά στελέχη και τους καραμανλικούς, ενώ μετατόπιζε το πρόγραμμά του στον άξονα ενός ανέφικτου διπλού συμβιβασμού με την ελληνική άρχουσα τάξη και τον ιμπεριαλισμό (Ευρωζώνη-Ε.Ε. και ΗΠΑ), απευθυνόταν ταυτόχρονα, εντελώς προσχηματικά, στο… ΚΚΕ.
Όλα αυτά δεν απαλλάσσουν βέβαια τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τις δικές τους ευθύνες στο ζήτημα του αναγκαίου ενιαίου μετώπου, τις απαλλάσσουν όμως από πραγματικές πιέσεις στη βάση πραγματικών διακυβευμάτων και δυσκολεύουν τη ΛΑΕ να απευθυνθεί σε ένα μεγάλο τμήμα κινηματικού και ριζοσπαστικού δυναμικού της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς.
Το πρόγραμμα
Οι πολιτικές συμμαχίες είναι το εποικοδόμημα των κοινωνικών συμμαχιών. Το γεγονός ότι η ΛΑΕ μιλάει για συμμαχίες με «δημοκρατικές», «πατριωτικές» και “αντιμνημονιακές” δυνάμεις που δεν ανήκουν στην Αριστερά, είναι προϊόν της λογικής της για τις κοινωνικές συμμαχίες και για το πρόγραμμα, αλλά και της αντίληψης του «πατριωτικού αντιμπεριαλισμού».
Στις κοινωνικές συμμαχίες, η ΛΑΕ εντάσσει τη μικρομεσαία αστική τάξη, στην οποία υπόσχεται σεισάχθεια, δηλαδή διαγραφή χρεών, προς το Δημόσιο και τις τράπεζες, αλλά και ένα γενναίο πρόγραμμα επιδοτήσεων από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Η συμμαχία με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (σύμφωνα με τον ορισμό των επίσημων στατιστικών, επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 50 εργαζόμενους) ισοδυναμεί με συμμαχία με τον πλειοψηφικό κορμό της αστικής τάξης της Ελλάδας!
Πρόκειται για αναβίωση του προγράμματος του ΚΚΕ της δεκαετίας του ’70, για την παράδοση του Κολιγιάννη και του Φλωράκη. Τότε ήταν η συμμαχία με την εθνική αστική τάξη, τώρα η συμμαχία με τη μικρομεσαία αστική τάξη. Και στις δύο περιπτώσεις, η κεντρική ιδέα είναι ότι οι κοινωνικές συμμαχίες στις οποίες θα στηριχτεί ένα σχέδιο αριστερό-πατρωτικό επεκτείνονται για να περιλάβουν και τμήματα της αστικής τάξης. Αυτά σήμερα λέγονται για την Ελλάδα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, όπου οι μισθωτοί αντιστοιχούν σε πάνω από 60% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και μαζί με τους αυτοαπασχολούμενος που ζουν χωρίς εκμετάλλευση εργασίας άλλων φτάνουν το 80%. Γιατί λοιπόν χρειάζεται να «προστεθεί» σε αυτό το ειδικό βάρος του 5 – 10% της μικρομεσαίας αστικής τάξης για να έχουν οι κοινωνικές συμμαχίες αποτελεσματικό εύρος;
Το πρόγραμμα της ΛΑΕ επαναλαμβάνει τον ίδιο τύπο αυταπατών που χαρακτήρισαν το πρόγραμμα και το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ: σε «πρώτο χρόνο», στο πρώτο στάδιο, δεν θα αμφισβητηθεί η οικονομική και πολιτική εξουσία της αστικής τάξης, αλλά θα ενεργοποιηθεί ένα σχέδιο φιλολαϊκής οικονομικής ανάπτυξης. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, μια τέτοια φιλολαϊκή ανάπτυξη θα λάμβανε χώρα εντός της Ευρωζώνης. Για τη ΛΑΕ θα έχει βασικό μοχλό τη δραχμή. Κεϊνσιανισμός εντός της Ευρωζώνης στην πρώτη περίπτωση, κεϊνσιανισμός της δραχμής στη δεύτερη. Έτσι, και το σχέδιο ρήξης με την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. (και τον ιμπεριαλισμό συνολικά) είναι ένα σχέδιο ρεφορμιστικών αυταπατών.
Η δραχμή σαν εργαλείο οικονομικής πολιτικής φετιχοποιείται και το σχέδιο της ρήξης παρουσιάζεται σαν μια πράξη ανάκτησης της οικονομικής ανεξαρτησίας που θα απογειώσει την οικονομική ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυσσε την κατάργηση των μνημονίων εντός ευρώ, η ΛΑΕ διακηρύσσει μια ρήξη με την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. της οποίας η διακύβευση θα είναι κυρίως οικονομική: το νόμισμα και το πλαίσιο οικονομικής ανάπτυξης. Αντί να προετοιμάζουμε τον κόσμο για το αυτονόητο γεγονός ότι η ρήξη με την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. θα σημάνει πρώτα απ’ όλα μια άμεση διαδικασία πολιτικής σύγκρουσης ζωής ή θανάτου, στην οποία θα επιστρατευτούν όλα τα μέσα από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Ευρωζώνης, της Ε.Ε. κ.λπ. αλλά και όλοι οι μηχανισμοί της ελληνικής άρχουσας τάξης.
Επιπρόσθετα υποβαθμίζεται στο πολιτικό/εκλογικό πρόγραμμα ο ταξικός άξονας («Εμείς ή αυτοί», δηλαδή οι δυνάμεις της εργασίας ή οι δυνάμεις του κεφαλαίου), ενώ τα άμεσα μέτρα υπέρ των εργαζόμενων τάξεων διατυπώνονται γενικόλογα («στήριξη και ενίσχυση μισθών και συντάξεων» κ.λπ.). Όταν το βάρος πέφτει σε ένα σχέδιο «παραγωγικής ανασυγκρότησης» του καπιταλισμού με βασικό εργαλείο τη δραχμή και τη διαγραφή χρεών της μικρο-μεσαίας αστικής τάξης, την χρησιμοποίηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων για να χρηματοδοτηθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τότε η ανάκτηση των απωλειών σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, υγεία, παιδεία κ.λπ. επαφίεται στα αποτελέσματα υλοποίησης της παραγωγικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού και του «κεϊνσιανισμού της δραχμής».
Ένα γενναίο, εμπροσθοβαρές πρόγραμμα ριζικής αναδιανομής υπέρ της εργασίας και εναντίον του κεφαλαίου, που θα στρατεύσει τις εργαζόμενες τάξεις στην πάλη για την ανατροπή και θα αρχίσει να αμφισβητεί από την «επόμενη μέρα» και όχι σε επόμενο «στάδιο» την οικονομική και πολιτική εξουσία της άρχουσας τάξης, ένα μεταβατικό πρόγραμμα όχι προς ένα καθεστώς φιλολαϊκής καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά προς το σοσιαλισμό, δεν είναι καθόλου καθαρό στη λογική του υπάρχοντος προγράμματος της ΛΑΕ.
Σε αυτό το πλαίσιο, και οι θέσεις για εθνικοποίηση μεγάλων επιχειρήσεων γίνονται «θολές» (ξαναεμφανίζονται διατυπώσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ: «επανάκτηση του δημόσιου χαρακτήρα και ελέγχου») και κυρίως πάσχουν από τεκμηρίωση: πώς θα γίνουν ώστε να μη μείνουν απλή προεκλογική διακήρυξη που την κρίσιμη ώρα θα διαπιστωθεί ότι δεν έχουν προετοιμαστεί τα μέσα για την υλοποίησή τους; Με ανάκτηση μετοχικών μεριδίων από την αγορά (μιας που θα κόβουμε όσες δραχμές θέλουμε); με εθνικοποίηση με συμφωνία με τους ιδιώτες ιδιοκτήτες για το ύψος της αποζημίωσης; Με εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση; Τα ίδια ερωτήματα ισχύουν και για τις τράπεζες. Αν εννοούμε το στόχο της εθνικοποίησης μεγάλων επιχειρήσεων και τομέων της οικονομίας, τότε αυτό μόνο με ένα μόνο τρόπο είναι ρεαλιστικό, αλλιώς θα μείνει γράμμα κενό: με «επιθετικά» μέτρα απαλλοτρίωσης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κι όχι με αγορά μετοχικών μεριδίων από την αγορά ή με συμφωνίες κυρίων με τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες. Δεν είναι μαξιμαλισμός, είναι ωμός ρεαλισμός.
Επίλογος
Όλα τα προηγούμενα οδηγούν σε ένα βασικό συμπέρασμα: χρειαζόμαστε ένα αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα, με κεντρικό σημείο το απαιτούμενο “Μνημόνιο στο κεφάλαιο” που είναι αναγκαίο για να ανατραπεί η λιτότητα για τον κόσμο της εργασίας και να υπάρξει αναδιανομή του πλούτου. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα προετοιμάζει και θα προετοιμάζεται για τη ρήξη με το σύστημα. Χρειαζόμαστε την (ανα)συγκρότηση του ταξικού στρατοπέδου των δυνάμεων της εργασίας, που είναι συντριπτικά πλειοψηφικές στην κοινωνία αλλά κινηματικά και πολιτικά αδύναμες. Και, ύστερα από την οδυνηρή εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ και της ήττας του 2015, δεν χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα νέων κεϋνσιανών αυταπατών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας ρεφορμισμός που γέρασε από τα γεννοφάσκια του. Στο πρόσωπό του πέθανε η Αριστερά της ευκολίας και του μέσου όρου, η Αριστερά που απέφευγε να συγκρουστεί πρακτικά και ιδεολογικά με τα ιερά και όσια του συστήματος. Από τα «εθνικά δίκαια» μέχρι τον «μνημονιακό μονόδρομο», από το ευρώ μέχρι τις ανίερες συμμαχίες ελέω κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε επίσης η Αριστερά που αρνιόταν να ξεπεράσει τις αρχηγοκεντρικές και αντιδημοκρατικές μορφές που έχουν υιοθετήσει πλείστες οργανώσεις, ανεξαρτήτως ιδεολογικών αναφορών. Χρέος μας είναι να θάψουμε οριστικά όλες τις αγκυλώσεις που έχουν κληρονομηθεί στη σημερινή ριζοσπαστική Αριστερά, πριν αυτές οδηγήσουν σε νέες ήττες, μάλιστα σε πιο αντίξοο περιβάλλον.
Πηγή: rproject.gr
Επιτέλους. Ένα εξαιρετικό πολιτικά κείμενο και απολογισμού αλλα και προοπτικης απο το κομμάτι της αντικαπιταλιστικης/κομμουνιστικης αριστερας που συμμετείχε στον σύριζα, έφυγε απο αυτόν μετά το δημοψήφισμα, εντάχθηκε στην λαε, αλλα βλέπει πια και τεκμηριωνει το οτι η πλειοψηφία της λαε, είναι σύριζα νο2. Χωρίς αυτό να καθαγιάζει την μεν ανταρσυα που έχει άλλα δομικά προβλήματα να λύσει, ή το κκε που στα κρίσιμα, είναι μια δύναμη πολιτικής αστικής ομαλότητας.
Ούτε λοιπόν σεχταρισμος αλλα ούτε και ενωτιτιδα. Η ενότητα της αριστερής ηλ θα είναι αντιιμπεριαλιστικη/αντικαπιταλιστικη, ή θα ειναι εθνικοενωτικη και θα κάνει και άλλο κακό στον κοσμο
Ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ (“το κομματι”) – έφυγε απ το ΣΥΡΙΖΑ – πήγε στη ΛΑΕ – φεύγει απ τη ΛΑΕ και……”τεκμηριώνει” ότι η ΛΑΕ είναι ΣΥΡΙΖΑ Νο 2……
Ε….βασικά, δεν νομίζω ότι έχει μετακινηθεί καθόλου αυτό το….κομμμάτι!……
Τοπολογικά, πάντα στη σοσιαλδημικρατία -ρεφορμισμό βρίσκεται. Μόνο το φόντο άλλαζε κάθε τόσο όπως παλιά στις φτηνές παραγωγές που γίνονταν στα στούντιο, όπου οι ηθοποιοί ήταν σταθεροί και πίσω τους προβάλλονταν το φόντο που άλλαζε! Ν Υόρκη, Λονδίνο, Παρίσι……
……αλλά ο ηθοποιός, στο στούντιο στην Παιανία!
Ενδιαφέρον κείμενο αλλά στην ανάλυση θα έπρεπε να υπάρχει αυτοκριτική για την σταση της Δεα στο Συριακό.Της οργάνωσης δηλαδή που χαρακτηριζει επαναστάτες τους ισλαμιστές μισθοφόρους του νατο και του ερντογκαν .
Να ζήσετε, να ζήσετε! Και καλούς απογόνους (“καλούς απογόνους” τρόπος τού λέγειν: ποιος παντρεύτηκε τρότσκες και αυξήθηκε και πληθύνθηκε; μάλλον το αντίθετο: από τρεις κι ο κούκος έμεινε με δύο κι ο κούκος!)
E, ο,τι και να πεις, έχουν δίκιο οι σύντροφοι! Πού ακούστηκε πανό να ζητάει την “Aπελευθέρωση των 2 ελλήνων (sic!*) στρατιωτικών”! Παράταση της προφυλάκισης έπρεπε να ζητάει, σύμφωνα με τους κανόνες τού τροτσκιστικού διεθνισμού! Όχι παίζουμε!
* Το άκρον άωτον (= αόμματον) του αντιεθνικισμού. Να αλλάζεις ακόμα και τους γραμματικούς κανόνες που ισχύουν για την εθνικότητα και να γράφεις αντί Έλληνες έλληνες. Και το άκρον άωτον της πολιτικής ανοησίας: να πιστεύεις ότι έτσι διεξάγεις ολοκληρωτικά συνεπή αντιεθνικιστικό αγώνα, ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να ενισχύεις τη Χρυσή Αυγή!
Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι τροτσκιστές! :-)
εγώ στο είχα πει ότι πρέπει να αφήσεις ήσυχο το Γραφείο του ΝΑΡ και να ασχοληθείς με τα τεκταινόμενα στη ΛΑΕ.
Δεν με άκουσες και να τα αποτελέσματα
Ναι, ξέρεις, θα βάλω τη γάτα μου να κλαίει επειδή οι τρότσκες απασφάλισαν! Εκεί, εκεί, στη Β’ (αντι)Εθνική, μαζί με ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι συνεπεί!
Left, μην ξενυχτάς γιατί αύριο έχεις εκπαίδευση με το κόμμα για να προασπίσεις τα εθνικά δίκαια
Καλό το παραμύθι σου, αλλά δεν έχει δράκο. Αν τύχει να κληθώ να υπερασπίσω τα εθνικά δίκαια θα το κάνω ερμηνεύοντας αυτά τα εθνικά δίκαια από τη σκοπιά και για λογαριασμό τής εργατικής τάξης, εκείνης που για τον Μαρξ τού 1848 (και τον κολλητό του) πρέπει να συγκροτηθεί η ίδια ως εθνική! Αλλά πού να τα πιάσεις αυτά… Εσένα η μόνη σου έννοια είναι να λογαριάζεσαι ανάμεσα σ’ εκείνους τού γνωστού μότο “εμείς, εμείς, οι μόνοι συνεπείς”…
ΥΓ Σιγά το ξενύχτι! Ούτε δύο! Ξέρεις τι σημαίνει “ξενύχτι” για τους σοσιαλσωβινιστές; Βλέπουν τον ήλιο να ανατέλλει και λένε “πού να πάμε σπίτι από τώρα, ρε μ@@@@ες; για φωνάξτε τον μέτρ να μας φέρει άλλη μία από τα ίδια”!
A ναι, σωστά. Τώρα ετοιμάζεστε για “μεγάλα πράγματα” μέσα στον “εθνικό κορμό”, παρέα με Ζωή Κωνσταντοπούλου, Δημήτρη Καζάκη και Δημήτρη Τσοβόλα. Οπότε και τα “βαρίδια” δεν τα χρειάζεστε.
( κούνια που σας κούναγε ……)
Δεν έχω ξαναριαβάσει χειρότερο κείμενο! Είναι τόσο ασυμμάζευτο,που δεν έχεις,από πού να το πιάσεις.Ωστόσο,ένα πολύ χτυπητό φάλτσο: Ότι δήθεν η ΠΓΔΜ είναι τόσο μικρή κ τόσο αδύναμη,που σε τίποτα δεν μπορεί να απειλήσει την Ελλάδα.Το θέμα έχει ξανασυζητηθεί από τους σχολιαστές στην Παντιέρα.Όχι κράτος,όχι κρατίδιο,αλλά απλά μια μειονότητα κράτους μπορεί να γίνει κατάλληλο υποχείριο από τους ιμπεριαλιστές,για τη διάλυση χωρών κ τον ξεκληρισμό ολόκληρων εθνών.Τα παραδείγματα ένας σορός τις τελευταίες δεκαετίες,δε χρειάζονται καν αναφορά.
(ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΣΧΟΛΙΟΥ:)
Douze points!
Τι θέλει να πει αυτό; Γιατί αντέγραψες ένα κομμάτι από το σχόλιό μου; Με την ευκαιρία,έκανα κι ένα λάθος.Στην πρώτη σειρά,αντι “ξαναριαβάσει” είναι “ξαναδιαβάσει”.
Αναστασία, αντέγραψα το συγκεκριμένο κομμάτι από το σχόλιό σου και του έδωσα τη μεγαλύτερη δυνατή βαθμολογία σύμφωνα με τη μέθοδο αξιολόγησης των τραγουδιών τής Γιουροβίζιον (Douze points = 12 βαθμοί) για να πω ότι συμφωνώ και επαυξάνω με αυτή σου την επισήμανση. Σαν να μην είσαι και πολύ εξοικειωμένη με τα ήθη και έθιμα των διαδικτυακών διαλόγων ή κάνω λάθος;
Τα λέμε
Αγαπητέ Λεφτ,η άγνοιά μου οφείλεται μάλλον στο ότι δεν έχω σε εκτίμηση τη Γιουροβίζιον,οπόταν αδιαφορώ παντελώς.Εγώ είμαι της σχολής του ρεαλισμού,που λέει,σαν το μακαρίτη,το Νίκο Ξηλούρη,τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.
Κάτσε, ρε συντρόφισσα! Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά με θάβεις στην ψύχρα, χωρίς καν να φωνάξεις έναν παπά (ή πολιτικό επίτροπο) να με διαβάσει! :-) Δηλαδή εγώ, που ξέρω τον τρόπο βαθμολόγησης των τραγουδιών στη Γιουροβίζιον, τι εστί douze points και τα σχετικά, την έχω σε …εκτίμηση;;; ;-) :-)
Τα λέμε (αλλά κοίτα να με αποκαταστήσεις πολιτικά, γιατί μια αφορμή ψάχνουν για να με διαγράψουν από εδώ! ;-) :-) )
Κοίταξε σύντροφε,ασφαλώς και δεν εξυπακούεται ότι εκτιμάς τη Γιουροβίζιον,επειδή ξέρεις τον τρόπο βαθμολόγησης,μόνο που εγώ είμαι εντελώς ακραία,αν έχεις καταλάβει.Ότι δεν εκτιμώ,δε θέλω καν να το ξέρω.Αλλά δε σκέφτεσαι κι εσύ εμένα,που μ’ έρριξες σε επίπεδο Γιουροβίζιον; Ευτυχώς που δεν έχω τη συνήθεια να κακοβάζω,αλλιώς μπορούσα να το καταλάβω στο ανάποδο και να το πάρω κατάκαρδα.
Αναστασία αν υποθέσουμε πως το σλαβομακεδονικό στοιχείο στην Δ Ελλαδα, αν υπάρχει, κάτι ετοιμάζει για να ενεργοποιηθεί κάπως το λεγόμενο αλυτρωτικό σενάριο, εφόσον τουλάχιστον πως δεν μπορεί η ΠΓΔΜ να μας κάνει πόλεμο ολοι συμφωνούμε, ε, δεν θα το ξέραμε ?
Αυτός ο λεγόμενος αλυτρωτισμός κάπως δεν πρέπει να αποδειχτεί πως υπάρχει ? Ή θα μας κάνουν πόλεμο ή εδώ η μειονότητα, αν υπάρχει, θα κάνει δίκτυα, ενδεχομένως παραστρατιωτικά, θα κάνουν θέμα πως τους κάνουμε εθνοκάθαρση ή κάτι τέτοιο, θα τους προμοτάρει ο ιμπεριαλισμός και θα γίνει θέμα. Τα βλέπει κανένας αυτά ?
Άλλο είναι το φάλτσο που βγάζει μάτι. πως και καλά η ρήξη ΗΠΑ-Τουρκίας είναι μόνιμη
Κώστας
Δεν είπα,ότι ετοιμάζεται κάτι από κάποια δική μας μειονότητα,ούτε καν αναφέρθηκα σε ένα ορισμένο σενάριο.Είπα εντελώς γενικά,ότι μέχρι κ μειονότητες μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους ιμπεριαλιστές.Και μάλιστα όσο πιο μικρή κ αδύναμη είναι μια κοινότητα (κράτος,κρατίδιο ή μειονότητα),τόσο πιο κατάλληλη είναι για υποχείριο των ιμπεριαλιστών.Κανένας δεν ξέρει,τι μπορεί να γίνει αργότερα κ αυτή η “μεγαλομανία” – να το πω έτσι – των γειτόνων για καλό πάντως δεν είναι.Και μην αρχίσει τώρα κανείς με την αστική μας τάξη,εγώ δεν αναφέρομαι εδώ στο τι κάνει η δική μας αστική τάξη,αλλά οι γειτονικές.Να τα πιάνομε ένα-ένα κ όχι όλα μαζί.
Douze points!
Επειδη ειμαι απο εκει δυτικα της Μακεδ.οσα χωρια εμειναν σλαβοφωνα εχουν αφομιωθει…Βεβαια ν ειναι καλα ο Βαφειαδης που σε μια βραδια ξεκαθαρισε το τοποιο ,απο συνταγμα σλαβοφωνων ανταρτων ..πριν την εναρξη του εμφυλιο….
Αναστασία καταλαβαίνεις, ελπίζω, πως το βάρος απόδειξης ύπαρξης “αλυτρωτισμού” βαραίνει όσους λένε πως υπάρχει. Ορθά είπες πως δεν έχεις φέρει καμία απόδειξη.
Κώστας
Πιστεύω,ότι πρέπει να διαχωρίζομε ανάμεσα στην πράξη κ τη δράση από τη μια μεριά και την άποψη,θέση από την άλλη.Αλυτρωτισμός σαν κίνηση νομίζω,ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει από μέρους των Σλαυομακεδόνων ούτε στην Ελλάδα ούτε στην ΠΓΔΜ.Σαν θέση όμως,ναι,πιστεύω,ότι η θέση της επίσημης ΠΓΔΜ παραπέμπει σε αλυτρωτισμό.Συγκεκριμένα πρόκειται γι’ αυτό το κόλλημα με το Μεγαλέξαντρο κ τους αρχαίους Μακεδόνες,τη φαλκίδευση της ιστορίας με την προσπάθεια σύνδεσής τους με αυτόν τον αρχαίο λαό,σαν μόνοι δικαιωματικοί κ γνήσιοι κληρονόμοι της ονομασίας,της ιστορίας κ της γης του.Αυτή η παραποίηση σίγουρα έχει κ αιτία κ σκοπό κ μαλιστα κακόβουλο.Τέλος πάντων,θα ήθελα να αποφύγω την επιχειρηματολογία πάνω σ’ αυτό το θέμα,όπου έχουν ειπωθεί τόσα πολλά από πολλούς κ είναι δύσκολο να βγει άκρη.Οι πιο κατάλληλοι να μιλήσουν είναι οι ίδιοι οι Μακεδονίτες.Εγώ αυτό που έχω καταλάβει είναι – με δυο λόγια – ότι μακεδονική εθνότητα δεν υπήρξε ακριβώς – ο Ρήγας δεν την αναφέρει μαζί με όλες τις άλλες που απαριθμεί κι ακόμα,γνωστή διεθνώς είναι η φράση “μακεδονική σαλάτα”,που παραπέμπει ακριβώς στο ετερόκλητο του πληθισμού της-.Το τελευταίο διάστημα όμως φαίνεται να υπήρξε μια διαδικασία ομογενοποίησης των κατοίκων της,καθώς ακόμα κ η Πηνελόπη Δέλτα παραδέχεται μια κοινή γλώσσα.Αυτή η διαδικασία της δημιουργίας εθνότητας δε φαίνεται όμως να ολοκληρώθηκε ποτέ κ υπερίσχυσαν μέχρι το διαμελισμό της οι ξεχωριστές εθνικές συνειδήσεις.
O Ρήγας πέθανε το 1800, η μακεδονική αφύπνιση έγινε πιο μετά και σίγουρα το ΚΚΕ που αναγνώριζε μακεδονικό έθνος μέχρι το 1988 είναι πιο έγκυρο και πιο κοντά στο σήμερα.
Κατά τα λοιπά η διεκδίκηση τμήματος της αρχαιοελληνικής μνήμης δεν είναι αλυτρωτισμός είναι γελοιότητα, να μην τα μπλέκουμε, Λϊγο μεγαλύτερη γελοιότητα από την διεκδικηση δίκής μας συνέχειας από την Αρχαία Ελλάδα. Αλυτρωτισμός είναι το πως θα μας πάρουν εδάφη, τίποτα άλλο και τρόπος δεν υπάρχει. Ίσα ίσα και αυτός ο δήθεν πολιτιστικός κίνδυνος δεν υπάρχει, κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά πως ο Μ Αλέξανδρος ήταν Σλάβος, παρά το ότι τα έθνη είναι νεωτερικά και καπιταλιστικά αν κάποιο έθνος έχει δικαίωμα διεκδίκησης κάποιας συνέχειας με την Αρχαία Ελλάδα είναι το νεοελληνικό, διαφήμιση μας κάνουν.
Τα αγάλματα γκρεμίζονται ήδη πάντως, το Σύνταγμα τους διαβάζω πως έχει αλλάξει και δυστυχώς το σκεπτικό σου οδηγεί απευθείας στον σχεδιασμό ΝΑΤΟ-Τσίπρα-Ζάεφ, φοβάμαι
Κώστας
Λες για αφύπνηση έθνους,εγώ πάλι θα το διατύπωνα σαν ενοποίηση διαφορετικών εθνοτήτων στη βάση ενός κοινού παρανωμαστή κ είπα,ότι φαίνεται να άρχισε μια τέτοια διαδικασία.Όλα έχουν μιαν αρχή.Αλλά νομίζω,ότι ένα τέτοιο φαινόμενο ολοκληρώνεται σε πολύ μεγαλύτερο διάστημα από μερικές δεκαετίες.Όσον αφορά στη θέση του ΚΚΕ για μακεδονικό έθνος,είναι πολύ φυσικό να επιρρεάζεται από πολιτικές σκοπιμότητες,γι’ αυτό δεν τη θεωρώ πάρα πολύ αξιόπιστη.Διάβασα μάλιστα και την άποψη,ότι η θέση του ΚΚΕ για ανεξάρτητη Μακεδονία δεν είχε να κάνει τόσο με την αναγνώριση μακεδονικού έθνους,όσο με την πεποίθηση,ότι έτσι θα αποφεύγονταν οι εθνικιστικές αντιπαραθέσεις,αφού δεν ήταν δυνατόν να διαχωριστούν οι εθνότητες μέσα στην περιοχή και τελικά αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση για τους ίδιους τους κατοίκους της,αλλά κ για όλους τους λαούς της Βαλκανικής.Το ότι η υλοποίηση αυτής της πολιτικής απέτυχε,είναι μια ένδειξη κατά του ισχυρισμού ύπαρξης έθνους,αν κ μπορεί να αποδωθεί σε διάφορους άλλους παράγοντες.
Αυτό που λές για τα έθνη,ότι είναι νεωτερικά κ καπιταλιστικά,ισχύει για την έννοια έθνος,μόνο με μια ορισμένη σημασία.Η λέξη όμως είναι πολύ παλιά,τη συναντούμε π.χ. στην Αγία Γραφή,με διαφορετική φυσικά σημασία.Οι αρχαίοι Έλληνες των πόλεων-κρατών είχαν συνείδηση κοινής φυλετικής καταγωγής.Εμείς σήμερα ασφαλώς είμαστε απόγονοί τους, με όλες τις ομοιότητες αλλά κ διαφορές,που είναι φυσικό να υπάρχουν από τους προγόνους μιας τόσο μακρυνής εποχής,με τις επιμειξίες κ τις αφομοιώσεις άλλων εθνοτήτων,που είναι αναπόφευκτες στην ιστορία.Τα βασικα χαραχτηριστικά όμως παραμένουν κ αυτό το λέμε συνέχεια του έθνους. Δε βλέπω εδώ καμιά γελοιότητα.Όσο για την ΠΓΔΜ τώρα,ξεκαθάρισα ήδη την άποψή μου,ότι πρόκειται για κακόβουλη λαθροχειρία.Δεν ισχυρίζονται ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Σλαύοι,διεκδικούν όμως ιστορικά την ονομασία,το έθνος κ τη γη σαν “απόγονοι απο υιοθεσία”.Αφού δλδ κατοίκησαν τον τόπο,γίνονται δικαιωματικά οι “νόμιμοι” κληρονόμοι της εθνικης συνέχειας του αρχαίου λαού του.Δεν είναι αλυτρωτισμός αλλά είναι το αυγό του.
Αναστασία προφανώς υιοθετώ την μαρξιστική έννοια του έθνους που αρνείται να την δει συνώνυμη με την εθνότητα, πόσο μάλλον με την φυλή όπως κάνεις έμμεσα με έννοιες όπως φυλετική καταγωγή, απόγονοι, πρόγονοι κλπ. Βασικά εκτός από γελοιότητα βλέπω και κάτι πολύ επικίνδυνο στα λεγόμενα σου.
Κώστας
Η μαρξιστική έννοια του έθνος έχει λειτουργικότητα στα πλαίσια της πολιτικής επιστήμης κ συγκεκριμένα της μαρξιστικής θεωρίας.Αυτό όμως δε σημαίνει,ότι δεν υπάρχουν κ οι άλλες έννοιες της λέξης,στα πλαίσια των ανθρωπιστικών επιστημών κ αυτή η πραγματικότητα είναι αποφασιστικός παράγοντας στη συγκρότηση των ανθρώπινων κοινωνιών.Οι όποιοι κίντυνοι – γενικά – δεν αποσοβούνται ποτέ με την άρνηση της παραδοχής της πραγματικότητας.Επικίντυνη είναι η νοοτροπία της ΠΓΔΜ,να το παίζει κληρονόμος.Και το ίδιο το όνομα που θέλει να έχει είναι χαραχτηριστικό του ότι δεν αποδέχεται,να ανήκει το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας σε δυο άλλα κράτη.Θα ήταν σίγουρα αλλιώς,αν έριχνε το βάρος στον πολιτισμό,τα ήθη κ έθιμα,το χαραχτήρα,τη γλώσσα κλπ. του μακεδονικού λαού,αλλά προφανώς δεν μπορεί να κάνει αναφορά σ’ αυτά τα στοιχεία,γιατί δεν αναπτύχτηκαν σε τέτοιο βαθμό,που να δίνουν ένα ενιαίο στίγμα.Και ο κώσταε που,καθώς λέει,είναι από κει,αναφέρεται σε Σλαυο-μακεδόνες.Αυτη η διάκριση θα είχε εξαφανιστεί,αν είχε δημιουργηθει ενιαίο έθνος.Τα χωρια αφομοιώθηκαν ασφαλώς,αφού η Μακεδονία πέρασεωστο ελληνικό κράτος.
Μια διόρθωση: Εκεί που γράφω “ανθρωπιστικών επιστημών” πρέπει να είναι “άλλων ανθρωπιστικών επιστημών”,γιατί κ η πολιτική υπάγεται στις ανθρωπιστικές επιστήμες.Το άλλο που λέει ο Μαρξ,ότι τα χαραχτηριστικά διαφοροποίησης λαών κοινής εθνοτικής καταγωγής υποχωρούν,όσο πάμε στο παρελθόν,νομίζω,ότι δεν είναι απόλυτο,π.χ. ο διαχωρισμός των αρχαίων Εβραίων,αλλά κ Ελλήνων σε φυλές χάθηκε αργότερα.Βέβαια εμφανίστηκαν άλλες διαφορές,π.χ. στους Εβραίους,ανάλογα με τη χώρα που μετοίκησαν μετά τον ξεκληρισμό τους από τους Ρωμαίους.Για τους Κέλτες όμως είναι όπως λέει ο Μαρξ,καθώς αυτός ο αρχαίος λαός που ζούσε σε όλη την Ευρώπη,διαφοροποιήθηκε στη συνέχεια στις διάφορες χώρες,ανάλογα με τα φύλα,που ήρθε σε επιμειξία κ την εξέληξη της ιστορίας των χωρών αυτών.Έτσι δημιουργήθηκαν τα έθνη των νεωτέρων χρόνων.Αυτή η διαδικασία όμως κρατά αιώνες.Και η φυλετικές διαφορές σε ένα βαθμό πάλι παραμένουν.Το βλέπομε στην αντίθεση π.χ. Αγγλίας με Σκωτία κ Καταλωνίας ή Βασκίας με Ισπανία.Γενικά νομίζω,ότι ο εθνοτικός παράγοντας είναι ο υπ’ αριθμόν ένα λόγος,παντα σε συνδυασμό με την οικονομία,για τις αντιπαραθέσεις κ διαμάχες ανάμεσα στους λαούς.
Αναστασία, μη μασάς επειδή κάποιοι πολιτικά αόμματοι «εκτός από γελοιότητα», ‘‘βλέπουν’’ «και κάτι πολύ επικίνδυνο στα λεγόμενά σου». Κόλλησέ τους στη μούρη τα λεγόμενα κάποιων άλλων, υπεράνω πάσης υποψίας μαρξιστών, που βεβαίως δεν θεωρούσαν το έθνος ταυτόσημο με την εθνότητα ή τις φυλές αλλά το συνέδεαν ευθέως με αυτές τις έννοιες, όπως και με τις έννοιες «φυλετική καταγωγή, απόγονοι, πρόγονοι κ.λπ.»· ακόμα και με την έννοια “αίμα”! Να:
Karl Marx – Frederick Engels, Ireland and the Irish Question
Μαρξ-Ένγγελς: τα έθνη έχουν περισότερες διαφορές μεταξύ τους απ ότι οι εθνότητες και οι φυλές.
Θα περίμενε κανένας αν η συνέχεια του εθνους είχε κάποια σχέση με την μαρξική εθνολογία να γίνεται το αντίθετο. Η πρόοδος των μεταφορών και της τεχνολογίας, οι πόλεμοι, οι κατακτήσεις, οι διαδοχές και οι ομογενοποιήσεις των τρόπων παραγωγής, η πολιτιστική ανάμειξη εώς και η φυλετική ανάμειξη να κάνουν τα έθνη να πλησιάζουν. Αντίθετα οι Μαρξ Ένγκελς λένε πως αποκλίνουν με την νεωτερικότητα και όσα έφερε.
Δηλ το έθνος είναι βασικά νεωτερικό και όχι υπεριστορικό.Γιατί κανένας δεν θα διαφωνήσει εύκολα πως έθνος και εθνότητα ή ακόμα χειρότερα φυλή έχουν σχέση πλην ενδεχομένως τίποτα αναρχικών ή ναζί, που δεν τους βάζω μαζί αλλά οι μεν θα πουν πως δεν έχουν καμία οι δε πως είναι το ίδιο. Το ερώτημα είναι τι κυριαρχεί, η νεωτερικότητα ή η υπεριστορικότητα. Αφυπνιστηκε το γένος έλεγε ο Παπαρηγόπουλος για το 21, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής στην ύστερη φάση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μελέταγε ο Κορδάτος. Οι λεφτ και οι ράιτ άνθρωποι γενικά έχουν διαλέξει ανάμεσα σε αυτα, δεν λένε πως μπορείς να λες ότι θες από αυτά και να λες και ότι θες για το τι είσαι, αυτό είναι σχετικισμός και ιδεαλισμός κάτι άλλο δηλ από τον διαλεκτικό και τον ιστορικό υλισμό.
Τι καταλαβαίνει ο ράιτ τζι 700: φυλές εθνότητες και έθνη είναι το ίδιο ακριβώς.
Κώστας
Εκτός από πολιτικά αόμματοι, μερικοί μερικοί φαίνεται να έχουν και πρόβλημα κατανόησης της ελληνικής γλώσσας ακόμα και στην απλή της μορφή, όπως αποδεικνύεται από το σχόλιο του “‘‘ράιτ’’ τζι 700”:
Συμπέρασμα: Κατά τα φαινόμενα, δεν είναι μόνο ότι δεν παίρνουν τα πολιτικά γράμματα. Μάλλον δεν παίρνουν τα γράμματα γενικώς…
Καμάρι μου Ράιτ τζι 700 εγώ απαντάω στην Αναστασία που την αποθεώνεις που είπε πως τα έθνη έχουν βασικά συνέχεια, πως δηλαδή έθνος και εθνότητα ή φυλή είναι βασικά το ίδιο.
Την αποθεώνεις παραθέτωντας ένα απόσπασμα Μαρξ-Ένγκελς που λέει το αντίθετο. Και μου κοτσάρεις και δικό σου απόσπασμα, μάλλον έγινες και συ κλασικός του μαρξισμού που λες στην Αναστασία να μην μασάει απέναντι σε όσους λένε πως το έθνος είναι βασικά νεωτερικό. Διαμαρτύρεσαι όμως που λέω πως η αφεντιά σου λες πως έθνος εθνότητα και φυλή είναι το ίδιο. Μην αποθεώνεις τότε την Αναστασία που λέει πως δεν υπάρχει μόνο η μαρξιστική αντίληψη αλλά και της … Αγίας Γραφής. Θεμιτό είναι αλλά έκανα από την αρχή την παραδοχή πως είμαι με την μαρξιστική, η Αναστασία πως είναι και με τις 2.
Εσύ όμως καμάρι μου Ράιτ, γιατί δεν παίζεις καθαρά, και σε “ξέρω” από παλιά, δεν είσαι εντάξει όπως η Αναστασία. Δεν λες πως δεν υπάρχει μόνο η μαρξιστική άποψη, λες πως η μαρξιστική άποψη δεν είναι αυτή που είναι, δεν συνδέει την εθνογένεση βασικά με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Γι αυτό και είσαι ένας ράιτ που ντύθηκε λεφτ για να κάνει ζημιά στην λεφτ.
Φιλάκια
Κώστας
φιλε κωστα εσυ εχεις δικιο. η αναστ. ειναι τιγκα στον μικροαστισμο. την ξερω απο το indym.
Δεν είχα ποτέ την παραμικρή σχέση με το ιντιμίντια.
Αυτοί που έβαλαν αρνητική βαθμολογία στην απάντησή μου,τι εννοούν; Ότι θα έπρεπε να έχω σχέση με το ιντιμίντια ή ότι λέω ψέματα;
ρε αναστ. εσυ δεν ησουν που εγραφες στο ιντυμ. για τα ”σοβιετ των μπατσων και των παπαδων”? Αν οχι τοτε συγγνωμη αν ναι τοτε Κωστα παρατα τα. ειναι τιγκα στο μικροαστισμο τον ιδεαλισμο και οτι κυνηγουσε ο Λενιν
Όχι,δεν ήμουνα εγώ! Ήταν κάποια συνονώματη;
γιατι με κοψατε εβρισα η προσβαλα κανεναν?
Λοιπόν,Κώστα,έχω αναφερθεί κ παλιότερα στις έννοιες αυτές (έθνος,εθνότητα,φυλή,φύλο,λαός) κ είπα,ότι στην πραγματικότητα συμπλέκονται μεταξύ τους αδιαχώριστα κ δεν μπορούμε να τις χρησιμοποιούμε σταθερα κ μόνιμα με μια κ μοναδική σημασία.Έτσι πρέπει να ορίζομε,πώς τις εννοούμε,κατά περίπτωση.Και μου απάντησαν,ότι θέλω να εννοώ κάθε φορά αυτό που με βολεύει.Τι άλλο να πω; Έτσι είναι,αν έτσι θέλουν να νομίζουν.Αλλά οι λέξεις έχουν κατά κανόνα πάνω από μια σημασία κ ένα παρά πάνω αυτές οι λέξεις,που είναι κυριολεκτικά μια μαγική εικόνα.Ο μαρξισμός έχει εξ ορισμού τις δικές του,συγκεκριμένες σημασίες που δίνει στις λέξεις.Άλλα πεδία γνώσης έχουν άλλους ορισμούς.Π.χ. στην ιστορία υπάρχει η φράση “η μεγάλη μετανάστευση των λαών”,που μετακινήθηκαν το Μεσαίωνα προς την Ευρώπη. Κατά τον ίδιο τρόπο βρίσκομε τη λέξη έθνος κ με (εξ ορισμού) άλλη σημασία,απ’ αυτή που δίνει ο μαρξισμός,.Ούτε η μια περίπτωση είναι λάθος ούτε η άλλη.Ασφαλώς τα νεωτερικά καπιταλιστικά έθνη έχουν τα δικά τους ιδιέτερα χαραχτηριστικά,όπως τα καθόρισε η μοναδικότητα της συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής.
Αναστασία το πρόβλημα μου είναι αυτός που λέει πως η μαρξιστική και μη μαρξιστική έννοια του έθνους είναι η ίδια. Δεν το κάνεις και νομίζω σε τιμάει.
Αυτό είναι το πρόβλημα μου στην κουβέντα. Γενικά είναι και η εθνικιστική άποψη του έθνους που το θέλει αιώνιο και ενιαίο. Δεν είναι θέμα αν είναι λάθος όπως λες, που είναι και αυτό και επειδή ο σχετικισμός δεν είναι καλό πράγμα, όπως και η προκατάληψη, η άγνοια κλπ, η εθνικιστική έννοια του έθνους είναι και λάθος από επιστημονική άποψη. Ο μαρξισμός δεν είναι μια αντίληψη του κόσμου μέσα στις πολλές όπως και η φυσική δεν είναι μια αντίληψη και η θρησκεία πχ μια άλλη. Έτσι ο μαρξισμός θα εξηγήσει γιατί πχ δεν υπήρξαν τα 400 χρόνια σκλαβιάς που … ξαφνικά το Γένος βαρέθηκε και εξεγέρθηκε. Θα το αποδείξει αυτό που λέει με την εμφάνιση του καπιταλισμού, η άλλη άποψη είναι θέμα πίστης.
Το βασικό είναι βέβαια ποια ταξικά συμφέροντα εξυπηρετεί η επιστημονική ή αντιεπιστημονική άποψη και ποιες πολιτικές στρατηγικές και ποιες πολιτικές τακτικές. Η εθνικιστική άποψη του έθνους πχ γυρνάει σε τουρκοφαγία, γιατί αν είμαστε αιώνιοι έχουμε και προαιώνιο εχθρό και βάζει απέναντι τον τούρκικο λαό, που είναι λάθος εξ ορισμού για τους αριστερούς ανθρώπους, και την Τουρκία σαν σύνολο σαν βασικό αντίπαλο για την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα, και όχι το ΝΑΤΟ πχ όπως είναι το σωστό.
Κώστας.
Πολύ σωστή η τοποθέτηση σου κωστα για τα του έθνους. Το έθνος δεν είναι μια αιωνια και αφθαρτη έννοια. Είναι μια νεωτερική έννοια. Πριν απο την εμφανιση των εθων σαφώς και υπήρχαν εθνότητες, αλλα με διαφορετικα χαρακτηριστικα και ορισμό. Λχ οι Γερμανοί τον 12ο αιώνα δεν έχουν συνείδηση οτι αποτελούν ένα έθνος. Το ίδιο και οι Γάλλοι, οι Έλληνες, οι τούρκοι κλπ. Το ίδιο ισχύει για τους “Έλληνες” τους προηγουμενους ή/και αρχαίου αιώνες. Δεν είχαν εθνική συνείδηση, το κοινό που τους ένωνε ήταν κυρίως ορισμένα πολιτισμικα στοιχεία και του παραπάνω. Για αυτό άλλωστε και παρέμειναν οργανωμένοι στο πολεις/κρατη, μέχρι την κατάκτηση της Ελλάδας απο τους Μακεδόνες.
Είναι εντελώς άλλο πράμμα η ιδεολογία του εθνικισμού κ άλλο η έννοια του έθνους,το περιεχόμενό της κ οι μορφές που έχει πάρει κ παίρνει στην εξέληξη της ιστορίας.Αλλά εδώ έπιασες ένα άλλο,εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα,το χαραχτήρα του μαρξισμού.Ο μαρξισμός είναι βέβαια οργανωμένος πάνω σε επιστημονικές αρχές κ μεθοδολογία,μ’ όλ’ αυτά παραμένει στη βάση του ένα φιλοσοφικό σύστημα,στηρίζεται δλδ σε μια ορισμένη φιλοσοφική αντίληψη.Και οι φιλοσοφικές αντιλήψεις είναι απόψεις,κατά συνέπεια επιλογές.Αυτό σχετικοποιεί υποχρεωτικά το κύρος του μαρξισμού,σε αντίθεση για παράδειγμα με την παραδοχή του ότι γη γυρίζει.Για να καταλάβεις,κ διάφορες θρησκείες (πχ. χριστιανικα δόγματα,ισλάμ) είναι σήμερα οργανωμένες σε επιστημονικά συστήματα κ διδάσκονται σαν επιστήμες,στη βάση τους όμως στηρίζονται σε συγκεκριμένες φιλοσοφικές αντιλήψεις κ επιλογές,γι’ αυτό κ δεν έχουν απόλυτο κύρος.Μια κοινωνία σοσιαλιστική κ οργανωμένη σύμφωνα με τη μαρξιστική αντίληψη,δεν πρέπει να αγνοήσει αυτή τη σχετικότητα του μαρξισμού,που οφείλεται στην ίδια τη φύση του,γιατί αλλιώς θα περιπέσει σε ολοκληρωτισμό.
Για να μην παρεξηγηθώ,προσθέτω,ότι ο Μαρξ,σαν διανοητής κ επιστήμονας διατύπωσε απόψεις,που , απ’ όσο ξέρω, έχουν απόλυτο κύρος κ αυτές έχουν φυσικά ενσωματωθεί στη θεωρία του μαρξισμού.Παρ’ ολ’ αυτά παραμένει στη βάση της φιλοσοφικό σύστημα.
Μην κάνεις λαθροχειρίες,δεν είμαι οπαδός του τάδε ή του δείνα,ανέφερα απλά,ότι με άλλη σημασία χρησιμοποιεί κ εννοεί τη λέξη έθνος ο μαρξισμός κ με άλλη τη συναντούμε στην Αγία Γραφή (και όχι μόνο).
να διαβασεις τι εγραψα πιο πανω. δεν ξερω να γραφω στα σαιτ
Όταν κάποιοι, εκτός από τα πολιτικά γράμματα, δεν πολυπαίρνουν και τα ίδια τα γράμματα γενικότερα, φυσικό κι επόμενο είναι να μη μπορούν να διακρίνουν ότι στο απόσπασμα από το Ιρλανδικό Ζήτημα των Μαρξ και Ένγκελς που ποστάρισα είναι οι ίδιοι οι θεμελιωτές τού μαρξισμού που γράφουν έχοντας στο μυαλό τους τις εθνικές συνέχειες. Διότι, τι άλλο από εθνική συνέχεια υποδηλώνει η αναφορά τους σε Σκανδιναβούς και Γερμανούς τού έβδομου και όγδοου αιώνα και σε Σκανδιναβούς και Γερμανούς τού 19ου; Αλλά πού να τα πιάσουν αυτά, όταν έχουν το νου τους στον εντοπισμό τών «εσωτερικών εχθρών»; («Γι αυτό και είσαι ένας ράιτ που ντύθηκε λεφτ για να κάνει ζημιά στην λεφτ.»)
Ούτε στην πρακτορολογία θα κάνουν καριέρα. Χιλιάδες οι υποψήφιοι και ποιος να πρωτοπροσληφθεί; (Από πρακτορολόγους και προβοκατορολόγους, άλλο τίποτε! Ποτέ δεν είχε έλλειψη η Αριστερά από δαύτους. Οι πολιτικά εγγράμματοι ήταν που σπάνιζαν ανέκαθεν στις γραμμές της…)
Μα αυτό το έθνος το νεωτερικό,που λες,κ όχι μόνο το ελληνικό,αλλά κ τα άλλα της Ευρώπης (για να μην πάμε πιο πέρα),δεν έπεσαν από τον ουρανό,αλλά διαμορφώθηκαν από το χώνεμα φύλων ή λαών (όπως το πει κανείς) μέσα από ιστορικές διεργασίες στη διάρκεια του Μεσαίωνα.Και σε αυτή τη διεργασία επικράτησαν τα χαραχτηριστικά εκείνου του φυλετικού στοιχείου,που ήταν ισχυρότερο είτε πληθυσμιακά είτε πολιτισμικά.(Και ανάλογες διεργασίες συνέβηκαν όχι μόνο στο Μεσαίωνα,αλλά κ σε αρχαιότερες εποχές).Αυτό το λέμε “έθνος” με τη διαχρονική σημασία ή αλλιώς “συνέχεια του έθνους”.Στον ελλαδικό χώρο επικράτησε το ελληνικό στοιχείο κ το βλέπομε ξεκάθαρα στη γλώσσα,στα ήθη κι έθιμα κ το χαραχτήρα των σημερινών Ελλήνων.Όσο για την έκφραση “αφύπνηση” του έθνους τη βρίσκω λάθος.Δεν ήταν θέμα αφύπνησης,αλλά των δυνατοτήτων που δημιούργησε η όλη ιστορική συγκυρία (καπιταλιστική ανάπτυξη,τέλος της φαιουδαρχίας,διαφωτισμός) ή για την ακρίβεια,αυτές οι δυνατότητες προκάλεσαν την αφύπνηση.Η εθνική συνοχή διευκολύνει όμως οπωσδήποτε αυτόν τον ξεσηκωμό,που την έννοια του έθνους άλλωστε είχε για σημαία.
Αναστασία σαφώς και τα σημερινά έθνη δεν έπεσα σπο τον ουρανό! Σαφώς και τα περισσότερα απο αυτά υπήρξαν αποτέλεσμα συνεχειας αλλα και ΑΣΥΝΕΧΕΙΑΣ, τομων και αλλαγών σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση στον μεσαίωνα οπου είχαμε εθνοτητες/φύλα που είναι άλλο πράγμα απο τα έθνη.
Για να μην πάω και στα αρχαία χρονια οπου οι “Έλληνες” πχ ήταν ένα σύνολο φυλών με ορισμένα κοινα χαρακτηριστικά που όμως, τους έλειπαν κρίσιμα χαρακτηριστικα για να ονομαστούν “έθνος”. Δεν είχαν πχ κοινή εθνική συνείδηση, είχαν σημαντικές διαφορές σε διάφορα θρησκευτικά πράγματα, δεν είχαν κοινή αντίληψη για έναν ενιαίο γεωγραφικα εθνικό χωρο/κρατος, κλπ.
Διάνα! Το αποδεικνύει, άλλωστε, και η επιγραφή τού Σιμωνίδη στον Τύμβο τού Μαραθώνα μετά τη μάχη (490 π. Χ.):
“Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν”
Και πάλι διάνα! Οι Αθηναίοι λάτρευαν τον Δία και οι Σπαρτιάτες τον …Μαρδούκ[*]!!!
Επίσης δεν είχαν διαβατήρια, τελωνεία, ληξιαρχεία, υποθηκοφυλακεία, Εθνικό Ύμνο, Εθνική Σημαία, ταυτότητες, ενιαίο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και πρόγραμμα εμβολιασμών στα σχολεία όπως και προγεννητικό έλεγχο με υπέρηχο. Τέλος, δεν είχαν μαθητικές παρελάσεις την 28η Οκτωβρίου, ενώ η 25η Μαρτίου δεν ήταν καν επίσημη αργία! (αφήστε που δεν κυκλοφορούσε και το ΠΡΙΝ!). Τέτοια χάλια! ;-) :-)
[*] Η κύρια θεότητα των Βαβυλωνίων.
να ένα παράδειγμα κοινής εθνικής συνείδησης μεταξύ 2 πολεων κρατών που απείχαν 19 χιλιόμετρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B7%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82
κρύες εξυπνακίστικες ράιτ απαντήσεις πως αυτό ήταν εμφύλιος και όχι πόλεμος αντίπαλων κοινωνικών “κεφαλαίων” θα γίνουν δεκτές με χαρά γιατί έχουμε ανάγκη να γελάσει το χειλάκι μας.
αν το ιδεολόγημα περί εμφυλίου κριθεί αρκετά αδύνατο γιατί πως θα συνδέσεις την Χαλκιδα ή την Ερέτρια με άλλα κοινωνικά συμφέροντα την κάθε και άλλα σχέδια για την κοινωνική οργάνωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί η θεωρία του οικογενειακού διπλού.
οι Χαλκιδαίοι και οι Ερετριείς,Έλληνες και οι μεν και οι δε, πολεμούσαν μεταξύ τους σαν σε προπόνηση και στο τέλος έκαναν μαζί ντουζ και συζητήσουν για τον αγώνα με τους Πέρσες που ερχόταν.
Κώστας
Η βλακεία είναι ανίκητη, λένε. Ακόμα κι αν είναι έτσι, δεν παύει να αποτελεί πάντα μία καλή ευκαιρία να την εκθέτεις στα μάτια τών πολλών, έτσι ώστε να την κάνεις παράδειγμα προς αποφυγή.
Μας έφερε εδώ το μέλος τού ΤΕΕΕ (Τάγμα Εξουδετέρωσης Εσωτερικών Εχθρών) ένα από τα πολλά παραδείγματα πολέμων μεταξύ αρχαίων ελληνικών πόλεων για να μας αποδείξει ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν καμία εθνική συνείδηση –συνείδηση αντίστοιχη βέβαια της αρχαίας εποχής και εντός τών ορίων που καθόριζε η αρχαιοελληνική πολιτειακή οργάνωση της πόλης-κράτους και όχι όπως θα την έχει στο μυαλό του ο κυνηγός πρακτόρων, δηλαδή στη σύγχρονη εκδοχή της, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μετά από την καθιέρωση της νεωτερικής πολιτειακής οργάνωσης του έθνους-κράτους.
Ώστε είναι οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι που καθορίζουν αν υπάρχει ή όχι το αίσθημα της κοινής καταγωγής και του συνανήκειν στα μέλη ενός κοινωνικού σχηματισμού που κατοικούν σε έναν ευρύ γεωγραφικό χώρο; Είναι οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι ικανοί να εξαφανίσουν την κοινή γλώσσα, την κοινή μορφή τής οικονομικής ζωής, την κοινή θρησκεία, τις κοινές «εθνικές» πολιτισμικές εκδηλώσεις (Ολυμπιακοί Αγώνες), όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα τής καθημερινής ζωής;
Πώς και δεν το σκέφτηκε αυτό κανένας από τους ιστορικούς, εθνολόγους, κοινωνιολόγους τού κόσμου τούτου που εξακολουθούν από την αρχή τής νεωτερικής περιόδου και γράφουν βιβλία και δίνουν διαλέξεις με θέμα την αρχαία Ελλάδα και τους αρχαίους Έλληνες; Ποια εθνικιστική Κίρκη τους μάγεψε και τους κάνει να μιλούν για αρχαίους Έλληνες; Και ποιο εθνικιστικό δηλητήριο πήραν άλλοι και άλλοι που επίσης γράφουν βιβλία και δίνουν διαλέξεις με θέμα όχι τους αρχαίους Έλληνες, αλλά τούς αρχαίους Αιγυπτίους[*], τους αρχαίους Κινέζους[*], τους αρχαίους Πέρσες[*], τους αρχαίους Κούρδους[*] κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.; Μήπως οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις ήταν άγνωστοι σε εκείνους τους λαούς; Ασφαλώς και όχι. Τότε;
Ας αφήσουμε αυτό το «τότε» μετέωρο και ας περιμένουμε τον κυνηγό εσωτερικών εχθρών να μας λύσει τις απορίες (παράκληση: ας προσέξει κάπως τη σύνταξη όταν γράφει· συχνά έχω την εντύπωση ότι διαβάζω σανσκριτικά, στα οποία ήμουν τούβλο στο σχολείο…).
[*] Αλήθεια, γιατί δεν φρόντισαν κι αυτοί να βάλουν σε εισαγωγικά τις εθνικές ονομασίες αυτών τών αρχαίων λαών, όπως κάνει ο καλός μας φίλος Γιώργος (πρώην μέλος τού ΝΑΡ) που γράφει «Έλληνες» όταν αναφέρεται στην αρχαία εποχή (σχόλιο Σήμερα 12/04/2018 14:06); Νύχτα τα έχουν πάρει τα διδακτορικά; Ας σπεύσουν να έρθουν εδώ να πάρουν τα φώτα του!
λεφτ ραϊτ τζι 700. Καταρχήν ΔΕΝ είμαι ΠΡΩΗΝ μέλος του ΝΑΡ, είμαι ΝΥΝ μέλος του ΝΑΡ.
2. Οι σύγχρονοι Αιγύπτιοι, ΔΕΝ έχουν σχέση με τους αρχαίους Αιγυπτίους. Είναι ΑΡΑΒΕΣ. Διάβασε και μην μασάς τσιτάτα και τα κακοχωνεύεις κιόλας…………
3. Οι μόνοι από αυτούς που γράφεις που μπορεί να πει κάποιος ότι έχουν μια ορισμένη ιστορική συνέχεια, είναι οι Κινέζοι. Και αυτό, γιατί ήταν αυτοκρατορικό κράτος, εδώ και χιλιάδες χρόνια, έστω και αν οι Μογγόλοι επέβαλλαν δική τους δυναστεία μέσω πολέμων και ηττών των κινέζικων δυναστειών.
Μάλιστα. Εδώ είμαστε. Προηγουμένως, όταν ο φίλος μας ο Γιώργος υπέγραφε ακόμα με το όνομα «μέλος τού ΝΑΡ», είχαμε την παραλλαγή «κ.λέφτη» και «κλέφτη». Τώρα έχουμε την παραλλαγή «λεφτ ραϊτ τζι 700» (κατά τα άλλα, ο ως άνω τύπος είναι πρόθυμος να σκίσει τα ρούχα του υπέρ τού δικαιώματος τών πολιτών τής πΓΔΜ στον …αυτοπροσδιορισμό!!!). Το να ζητήσεις από ανθρώπους που δεν σέβονται καν τον εαυτό τους και αλλάζουν ονόματα στη ζούλα να σεβαστούν τα ονόματα των άλλων είναι ματαιοπονία. Το να αναδεικνύεις την εξακολουθητικά άθλια συμπεριφορά τους είναι καθήκον.
Αν δεν είχε το μυαλό του στο να ‘‘πειράζει’’ τα ονόματα των άλλων («nerd» αντί «nezard», «πολιτικός αναλυτής από τα Lidl» αντί «πολιτικός αναλυτής από τον ΑΒ Βασιλόπουλο», «κ.λέφτη/κλέφτη» και τώρα «λεφτ ραϊτ τζι 700» αντί «Left G700/Λέφτη/Λεφτ»), θα μπορούσε ο φίλος μας, ίσως, να συνειδητοποιήσει ότι επιχειρηματολογεί με βάση το δίκαιο του αίματος, το δίκαιο δηλαδή που λατρεύουν οι Χρυσαυγίτες όπως και οι πολιτικοί τους πρόγονοι, οι Ναζί (κι ας γράφει για «ιστορική συνέχεια»· αυτό που έχει στο μυαλό του είναι «αιματολογική συνέχεια»). Μέχρι εδώ όμως. Γιατί έχω πολλέεες αμφιβολίες ότι μπορεί να κάνει την ελάχιστα πιο σύνθετη σκέψη ότι αυτοί που κατοικούν σε έναν τόπο με πανάρχαιη Ιστορία, ακόμα κι αν έχουν έρθει κάποτε από τη χώρα τών Ελοχίμ, εκτός από το χώμα και τα νερά του, κληρονομούν και την Ιστορία του, οπότε, από εκεί και ύστερα, αναλαμβάνει σταδιακά δράση το πανίσχυρο ανθρώπινο φαντασιακό. Το οποίο ανθρώπινο φαντασιακό, αξίζει να υπενθυμίσει κανείς για άλλη μία φορά στο φίλο μας Γιώργο που μέχρι πρόσφατα υπέγραφε ως «μέλος τού ΝΑΡ», δεν καταλαβαίνει σε τελική ανάλυση από αίματα, DNA και κρανιακές μετρήσεις, όπως λατρεύουν να πιστεύουν οι Χρυσαυγίτες και οι πολιτικοί τους πρόγονοι, οι Ναζί…
ΥΓ Εξακολουθεί ο Γιώργος, ο αυτοεπονομαζόμενος μέχρι πρότινος «μέλος τού ΝΑΡ», να μην καταλαβαίνει τα στοιχειώδη (ή να κάνει πως δεν καταλαβαίνει –ποιο είναι το χειρότερο δεν ξέρω…). Οι αναφορές μου σε αρχαίους λαούς (έχει μεγάλη πλάκα να σκέφτεται κανείς πόσο άφοβα ο μέσος σύγχρονος αριστερός γράφει «λαούς» και πόσο τρέμει το χεράκι του σαν φτερό στον άνεμο να γράψει «έθνη», σε απόλυτη παραφωνία με τους κλασικούς τού μαρξισμού που δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα…) δεν ήταν για να αποδείξουν εθνικές συνέχειες. Ήταν για να αποδείξουν ότι οι συγκροτήσεις ευρέων πληθυσμών σε ενιαιοποιημένα σε αυτόν ή τον άλλο βαθμό μεγάλα κοινωνικά σύνολα (σύνολα πολύ μεγαλύτερα από τα γένη ή τις φυλές) δεν περίμεναν την ανάδυση του καπιταλισμού για να εμφανιστούν στο προσκήνιο της Ιστορίας, όπως (λανθασμένα) χρεώνουν στους Μαρξ και Ένγκελς ότι πίστευαν. Αυτά τα μεγάλα κοινωνικά σύνολα, λοιπόν, είναι τα έθνη (ή πρωτο-έθνη, για τους φοβιτσιάρηδες απέναντι στη λέξη «έθνος», σαν το φίλο μου τον ένα) τών αρχαίων –ή και νεότερων, αλλά πάντως προκαπιταλιστικών– εποχών.
Θα το επαναλάβω άλλη μια,αλλά τελευταία φορά.Αν έχομε στο μυαλό μας το συγκεκριμένο τύπο έθνους των νέων χρόνων κ της σύγχρονης εποχής,μια τέτοιου τύπου εθνική συνήδηση δεν είχαν κ δεν μπορούσαν να έχουν οι αρχαίοι λαοί.Υπήρξαν όμωε κ τότε εθνικά κράτη (με άλλα χαραχτηριστικά) όπως υπήρξαν κ πολυεθνικές αυτοκρατορίες.
Αναστασία, εθνικά κράτη ΔΕΝ υπήρξαν ούτε στην αρχαιότητα, ούτε στον Μεσαίωνα! Διάβασε γμτ!!!
Πόλεις-κράτη ΝΑΙ. Αυτοκρατορίες ΝΑΙ. Εθνικά κράτη, ΟΧΙ!! Και μάλιστα, όσον αφορά και την “Ελλάδα”, οι πόλεις/κράτη δεν συγκρότησαν ποτέ κοινή εθνική συνείδηση! Οι διάφορες διμερείς ή/και πολυμερείς τίγκα ανταγωνιστικές μεταξύ τους συμπολιτείες, έδιναν και έπαιρναν στην αρχαιότητα, σε αυτό που ονομάζουμε “Ελλάδα”.
Αν όμως η έννοια του έθνους σχηματίστηκε στον 17ο αιωνα, όπως λες πιο κάτω δεν κανει διάφορα, μονο για τους έλληνες να μην έχουν τέτοια στην αρχαιότητα, αφού τότε δεν υπήρχε και δεν την ειχε καμμιά φυλή της εποχής.
Οι έλληνες όμως είχαν πολεμησει σαν ένας άνθρωπος, ενωμένοι ενάντια στους κατακτητές Μήδους και Πέρσες, αρα είχαν κοινη συνείδηση, την οποία αν δεν θες να την ονομασεις
εθνική , δεν σημαίνει οτι δεν ηταν συνείδηση ενότητας, πολιτικής πολιτισμικης ( και οικονομικής) ελεύθερων ανθρώπων. Δεν ηταν δούλοι ή μισθοφόροι, δεν ηταν καν υποταγμένοι στην πιο ισχυρη φυλή πχ Ρωμη, ήταν ομοσπονδία φυλών κοινής προέλευσης.
Δηλαδή η μαρξική έννοια του έθνους , αποκλείει εξ’ορισμού την ελληνική αρχαιότητα. εφοσοξ εξ ορισμου ξεκινα απο το Καρλομάγνο. Ας μη ξεχνάμε οτι οι θεωρητικοι της μεταιστορια ηταν πρωην μαρξιστές.Δεν είμαι ειδικός, αλλανοιωθω οτι υπάρχει ένα κενό στον Μαρξ, μια άρνηση να εντάξει την Αθήνα της αρχαιότητας, στον υλισμό του.
Ίσως αισθανόταν το εξαιρετικό και ανεπανάληπτο γεγονος της δουλοκτητικης δημοκρατίας καιδενμπορεσενατο βάλε στο κανόνα.
Όπως εξίσου δεν ασχολήθηκε και με τις κοινότητες της ρωσιας. Ούτε εκεί υπήρχε απλως ‘δουλοκτητικος τροπος παραγωγής”.
Σ.Τ.
Αν δε δέχεσαι τον όρο εθνικό κράτος για τους αρχαίους λαούς,πώς θα ονομάσεις τότε κράτη,όπως αυτά των Αιγυπτίων,Ασσυρίων,Σουμερίων,Βαβυλωνίων,Ισραηλινών,Μάγια,Ίνκα,Αζτέκων κλπ. κλπ.Μετά,από τα άλλα που αναφέρεις για τις ελληνικές πόλεις – κράτη,φαίνεται να εννοείς την εθνική συνείδηση απαραίτητα με την πολιτική της σημασία.Ταυτίζεις δηλ.το έθνος με το κράτος ή αλλιώς με την πατρίδα.Οι αρχαίοι Έλληνες διαχώριζαν την εθνική τους συνείδηση (που γι’ αυτούς εσήμαινε κοινή φυλετική καταγωγή,ήθη,έθιμα,χαραχτήρα,παραδόσεις κλπ.) από την πατρίδα ή κράτος και δεν έβλεπαν αντίφαση ανάμεσα στην κοινή εθνική συνείδηδη και τους ανταγωνισμούς των ανεξάρτητων πατρίδων-κρατών τουςΑφού είχαν ανεξάρτητους κοινωνικοπολιτικούς σχηματισμούς ήταν γι’ αυτούς φυσικό να έχουν διαφορετικά κ κατά περίπτωση αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα.Έθνος και κράτος δεν ήταν ταυτόσημα.Ο τότε κόσμος ήταν διαφορετικός κ η σημασία των λέξεων διαφοροποιημένη ανάλογα..Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω τόσες μέρες.
Επίσης Αναστασία, η ίδια η έννοια του “έθνους”, διαμορφώνεται την νεωτερική εποχή! Ετσι, οι αρχαίοι έλληνες ποτέ δεν εννόησαν τον εαυτό τους ως μια εθνική κοινότητα! Ακόμα και ο Ισοκράτης, που αποτέλεσε τρόπον τινά τον πλέον φλογερό υπερασπιστή της έννοιας της “πολιτισμικής κοινότητας των ελλήνων”, δεν εισάγει ποτέ εθνικά χαρακτηριστικά. Διότι πολύ απλά, το “εθνος” θα γεννηθεί κατά τον 17ο μΧ αιώνα ως έννοια!
Υπήρχαν εθνότητες (βασισμένες στο γένος αρχικά και στην φυλή λίγο αργότερα) όλους τους προηγούμενους αιώνες; Φυσικά!! Εθνη και -κυρίως- έθνη/κράτη όμως ως έννοιες και πρακτικές, γεννήθηκαν τον 17ο αιώνα και μετά.
“Και συνέχεια και ασυνέχεια“! Και …”τομές“(!), και …”αλλαγές“(!), ….ώστε να μην μας ξεφύγει τίποτε!
Κι έτσι και γκιουβέτσι! Ολα να τάχουμε πει.
Κι έτσι ξεφεύγουμε και από τα δύσκολα. Φερ’ ειπείν, πόσο “άλλο πράγμα” είναι το “φύλο” από το αρχαϊκό (δουλοχτητικό, γενοκρατικό) “έθνος”.
Οποιος “μαρξιστής” ξέρει αρχαϊκό “φύλο”, που να ανήκε σε διαφορετικά “έθνη” ας φωτίσει κι εμάς τους αδαείς…
Η ελληνική λέξη [έθνος] για το “έθνος” μας παραδόθηκε ιστορικά από την κουλτούρα των αρχαϊκών λαών, που ονόμαζαν έτσι (και ενίοτε, π.χ. στην εβραϊκή θρησκευτική φιλολογία, μάλλον περιφρονητικά, αν ήταν εύστοχη η Μετάφραση των Εβδομήκοντα ), κοινωνικές ομάδες ανθρώπων, λαούς, που είχαν κοινές “συνήθειες” (=”έθη”, δηλαδή “έθιμα”, από κεί και το “έθνος”. Αργότερα ορισμένα “έθη” άναβαθμίστικαν σε “ήθη”, ήγουν “κανόνες κοινωνικής ζωής”). Για την ίδια οντότητα, δηλαδή το αρχαϊκό “έθνος”, η λατινική φιλολογία μας παρέδωσε άλλη λέξη [nation], που παραπέμπει σαφώς σε φυλογενετική ενότητα.
Προφανώς το αρχαϊκό “έθνος” σχηματίστηκε από πολλά γένη και φύλα, που στην εξέλιξη συγκεκριμένων κοινωνιών ομογενοποιήθηκαν στα βασικά τους χαρακτηριστικά, ήθη-έθιμα-θρησκεία-γλώσσα-κουλτούρα-αυτογνωσία και κύρια σχέσεις παραγωγής, εφόσον οι ιστορικές υλικοτεχνικές συνθήκες(*) τους επέτρεψαν, για το απαιτούμενο μακρόχρονο διάστημα, την ομοιογενή εξέλιξη. [(*) = Σταθερή εγκατάσταση, επικοινωνίες-συγκοινωνίες, κοινός τρόπος/αντικείμενο παραγωγής]. Στην πορεία βέβαια οι μετακινήσεις/διασπάσεις και οι συνεπαγόμενες υλικοτεχνικές αλλαγές, συνεπάγονταν και την “εθνική” διαφοροποίηση λαών, με κοινή “εθνική” καταγωγή, για να μη μας μπερδεύει και ο …Κάρολος(!) σχετικά με την διαφοροποίηση Σουηδών-Γερμανών. “Τα πάντα ρεί“, ακόμη και στην …”εθνική συνέχεια” – τι ακριβώς είναι αυτό, που μας …σκανδαλίζει;!;!
Αν ισχύουν αυτά τα μάλλον αυτονόητα, τότε μπορούμε με σιγουριά και χωρίς …ενοχικό αίσθημα “εθνικής προδοσίας”(!) να παραδεχτούμε, ότι η “εθνική συνέχεια” είναι μια μεγαλοπρεπής φανφάρα για ένα μάλλον ήσσονος σημασίας ζήτημα, η, αλλιώς, μια μεγάλη μπούρδα.
Η διαχρονική χρήση της ίδιας λέξης “έθνος” (γι αυτό και τα εισαγωγικά, που τόσο έχουν ενοχλήσει τον φίλο μου τον Λέφτ) είναι συνήθως παραπλανητική, γιατί, ιδίως όταν αναφέρεται για διαφορετικές ιστορικές περιόδους, αποδίδει το ίδιο όνομα σε διαφορετικές οντότητες: Αλλο το αρχαίο ελληνικό δουλοχτητικό “έθνος”, άλλο το σύγχρονο, αυτοαποκαλούμενο “ελληνικό” και σωστότερα “νεο-ελληνικό” καπιταλιστικό “έθνος”.
Κείνο κεί ήταν μια χαλαρή ενότητα, που αν την πάρουμε περισσότερο σοβαρά από όσο της αξίζει και π.χ. γυρεύει ο Σιμωνίδης (“ίτε παίδες…“), θα την …πατήσουμε, αδυνατώντας να εξηγήσουμε ακριβώς ακόμη και την ίδια την …Ναυμαχία της Σαλαμίνας: Η τύραννος π.χ. της Αλικαρνασσού ….δεν ανήκε στους …”παίδες“, η, ξέρω-γώ, “κόρες” των Ελλήνων; Το ίδιο και τα γνωστά “πέρα-δώθε” και “πάρε-δώσε” των ελλαδικών ηγετών (και όχι μόνο…) στα Σούσα, μετά στη Ρώμη κ.ο.κ.
Ετούτο εδώ, το νεοελληνικό κεφαλαιοκρατικό, είναι πολύ πιο συνεκτικό και συμπαγές (και φανατισμένο….) γύρω από την κυρίαρχη τάξη του και το κοινωνικό της σύστημα (τις σχέσεις παραγωγής). Η “συνέχειά” του με κείνο, μια θυγατρική γλώσσα και …πάπαλα(!), είναι υπαρκτή, μεν αλλά ανάξια λόγου και να την επικαλείται κανείς, ….πόσο μάλλον για να σκοτωθεί, τάχατες, για αυτήν με τους (εξ ίσου ηλιθίους) γείτονες…
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, “για τ’ αφέντη το φαϊ”, για να ξέρουμε, τουλάχιστον, γιατί μιλάμε.
Γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό είναι, που μας συνέχει.
Προς το παρόν και δυστυχώς.
φίλε “ένας”, αφού συμφωνείς με αυτό που γράφω, φγιατί τσαντίζεσαι; Απλά, δεν έχω όρεξη να γράφω σεντόνια όπως εσύ. Για αυτό και γράφω μικρά σχόλια και αναπτύσσω σταδιακά τις σκέψεις μου.
Οσον αφορά το “έθνος”, ε, στην αρχαιότητα ΔΕΝ είχαμε “έθνη”, που να έχουν κάποια σοβαρή σχέση με τα σημερινά έθνη. Δεν μπορούμε να μιλάμε φυσικά ούτε καν για ….αιματολογική συνέχεια, όπως βλακωδώς και δολίως ισχυρίζονται όλοι οι εθνικιστές, όπου γής, μαζί και οι δικοί μας, “ιστορικοί” και μη.
Ενώ οι Μιδες, είχαν εθνική συνείδηση;
Αφού το κατέχετε, γιατί δεν μας λέτε ποτέ τα γερμανικά,, σκωτια ιταλικά κτλ φύλα απέκτησαν εθνική συνείδηση;
Πείτε μας και για την Αθήνα. Ήταν μαύρη;
Παραληρτείς γμτ!!! Οι ανρθώπινες κοινωνίες οργανώθηκαν πρώτα ως πρωτόγονες φυλές, μετά ως γένη/φύλα, σταδιακά ανέπτυξαν ορισμένα εθνοτικά κοινά χαρακτηριστικά καθώς πλήθαιναν και παράληλα οργανώνονταν σε πόλεις κράτη ή/και αυτοκρατορίες. Η εθνικήη συνείδηση, η κοινή εθνική συνείδηση που υπερβαίνει τα γένη και τα φύλα και μάλιστα οργανώνεται σε ΕΘΝΟΣ/ΚΡΑΤΟΣ ήρθε πολύ-πολύ αργότερα μετά τον 17ο αιώνα. Επιτέλους διάβασε………………………
Ζήτω συγνώμη για το ύφος. Η ουσιαπαραμενει. Όσους τόμους και αν
διαβάσεις, χρειάζεται και το σωστο φίλτρο.
Δενμιλω. εθνικιστικά. Οι κλασσικοί του μαρξισμού είχαν μια λανθασμένη άποψη για το τι είναι πολιτισμός. Δεν μπαίνουν στο ίδιο ράφι πχΑθηνα και Ρωμη. Και η ποιότητα πολιτισμού δεν καθορίζεται απο τον Τροπο παραγωγης μονο…
Άποψη μου και ας χαρακτηριστω..
Σ.Τ.
Δεν πρόκειται να σε χαρακτηρίσω Σ.Τ. Διότι παρόλο που τελικά μπορεί και να διαφωνούμε, ο τρόπος που γράφεις, με κάνει να καταλαβαίνω ότι έχεις ΗΘΟΣ. Δεν βρίζεις και δεν προσβάλλεις τον συνομιλητή σου. Το ίδιο προσπαθώ να κάνω και εγώ.
Τώρα, όσον αφορά την έννοια “έθνος”, δεν μπορούμε βάσει αυτής να κατηγοριοποθιήσουμε τις εθνότητας στην αρχαία εποχή, ούτε καν στον μεσαίωνα. Πόσο μάλλον, δεν μπρούμε βάσει αυτής της έννοιας, να μιλήσουμε για το τί συνέβαινε πχ τις ίδιες περιόδους, στην Αμερική, ή την Ασία. Είναι μια έννοια η οποία συγκροτήθηκε ως έννοια, μετά τον 17ο αιώνα. Ετσι, αυτό που μπορύμε να κάνουμε είναι, να πάρουμε τα προσδιοριστικά στοιχεία της έννοιας “έθνος” (όχι την ίδια την έννοια) και να δούμε βάσει αυτών ΤΙ διάολο υπήρχε στην αρχαιότητα και τον μεσαίων. Θα δούμε λοιπόν, πως υπήρχνα κοινά πολιτισμικά στοιχία στους ληθυσμούς μεγάλων γεωγρταφικών περιοχών τα οποία συγκροτύσαν ενότητες γλωσσικές/θρηκσευτικές, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΕΘΝΟΠΟΛΙΤΙΚΕΣ.
Η αλήθεια είναι ότι μόνο τα ελληνικά φύλα είχαν απο τα αρχαία χρόνια εθνική συνείδηση γιατί είχαν πολιτισμό τέχνη και όχι μόνο υλικές αξιες. Πχ ολυμπιακοί αγώνες πανελλήνιοι, αγώνες θεάτρου, κτλ. Ο ελληνικός πολιτισμός μεταφερόμενος στην δύση από του Έλληνες της ιταλιας προκάλεσε την αναγέννηση, η γαλλική επανάσταση εμπνεύστηκε από τους Έλληνες σε ότι πιο προοδευτικό έβγαλε, την δημοκρατία τις εκλογές κτλ. Μην μιλάτε για ‘ελληνες’ γιατί προκαλείτε την νοημοσύνη μας.
Τι λές;; Οποιος έχει πολιτισμό, τέχνες κλπ έχει αυτόματα και…. εθνική συνείδηση; δλδ Οι αφρικανοί της αρχαιότητας, ακόμα περισσότερο οι Ινδιάνοι, οι Κέλτες, κλπ που είχαν πολιτισμό και τέχνες είχαν και… εθνική συνείδηση; Για ξανασκέψου το! Επίσης οι ολυμπιακοί αγώνες της αρψαιότητας αρκούν για να τεκμηριώσουν… κοινή εθνική κιόλας συνείδηση; Αν είχαν εθνική συνείδηση τότε γιατί κάθε τριες και λίγο σκοτόνονταν οι αρχαίες πόλεις κράτη και υποδουλώνονταν πότε στην Αθήνα, πότε στην Σπάρτη, πότε στην Θήβα;;;
o Ροβεσπιέρος δεν εμπνεύστηκε από τους Έλληνες, ήταν Έλληνας, ΔΙΑΔΩΣΤΕ
Κώστας
E καλά τώρα, αν νομίζεις οτι μου αξίζει, αυτή η απάντηση..
Αλήθεια, που το ξέρεις οτι δεν ηταν;
Σ.Τ.
Δεν το αποκλείω, συμφωνώ με τον Πανούση που έλεγε σε κάποιο live που κυκλοφόρησε πως είχαμε ισχυρό DNA και απλωθήκαμε σε όλο τον πλανήτη σαν μικρόβιο.
Κώστας
Νατααα!!! Έτσι εξηγούνται όλα!
Ο θείος ο Μαξιμιλλιανός απ την Καρδίτσα που έσφαζε τ αρνιά στο γόνατο με σουγιά!
Δεν είναι θέμα dna, το είπα ότι θα γίνει διαστρέβλωση . Θα ηθελα να μάθω τι γλώσσα μιλάμε ; Ελληνικά είναι η μακεδονικά;
Ο Μαρξ πιο πάνω,όπως το μεταφέρει Λεφτ,δε λέει,ότι τα σημερινά έθνη διαφέρουν μεταξύ τους περισσότερο απ’ ότι οι φυλές κ εθνότητες.Λέει,ότι ΛΑΟΙ που κατάγονται από την ΙΔΙΑ φυλή,έχουν σήμερα περισσότερες διαφορές μεταξύ τους,απ’ όσες είχαν σε παλιότερες εποχές.Και παρατήρησα,ότι αυτό δεν είναι απόλυτο,ισχύει όμως για την Ευρώπη,τους Κέλτες κ τους λαούς που διαμορφώθηκαν στη συνέχεια κ ανάγουν την καταγωγή τους κατά ΚΥΡΙΟ λόγο σ’ αυτή τη μεγάλη αρχαία ευρωπαϊκή φυλή.Εδώ χρησιμοποιείται για τους Κέλτες η λέξη φυλή,όσον αφορά όμως σε (αρχαίους) Έλληνες κ Εβραίους,η λέξη φυλή είχε ειδικότερη σημασία,απέναντυ στη γενικότερη έννοια του ελληνικού κ εβραϊκού έθνους ή εθνότητας (δεν ξέρω ποιον όρο ακριβώς χρησιμοποιούν οι ιστορικοί κ ανθρωπολόγοι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Να έχουν άραγε οι δύο σχολιαστές/σχολιάστριες που μέχρι στιγμής (10/4/18, 21.19) έχουν καταψηφίσει το σχόλιο επίγνωση τουλάχιστον του γεγονότος ότι καταψηφίζουν όχι τις δικές μου απόψεις, αλλά τού γερο Κάρολου και του κολλητού του; Το ελπίζω. Αλλά, πάλι, ποτέ δεν ξέρεις… N’est-ce pas?
Το άλλο που λες για τη σχέση ΗΠΑ – Τουρκίας,νομίζω πως είναι σωστό,γιατί η Τουρκία,αν και ισχυρή περιφερειακή δύναμη,δε φτάνει το επίπεδο των ΗΠΑ,για να μπορεί να τις αντιμετωπίζει από θέση ισοτιμίας και άρα ανεξαρτησίας κι απ’ την άλλη,σε μια συμμαχία με τη Ρωσία,που έχει περίπου το επίπεδο των ΗΠΑ σε ισχύ,δε θα μπορούσε να προσχωρήσει,καθώς οι δυο χώρες έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα σε μόνιμη βάση,πέραν από συγκυριακούς ελιγμούς προσέγγισης.Αλλά τα προβληματικά σημεία είναι πολλά.Λέει πχ.ότι τα συμφέροντα της Ελλάδας (α.τ.) ταυτίζονται μ’ αυτά του δυτικού ιμπεριαλισμού,απέναντι στην Τουρκία.Αλλά ποιος είναι ο “δυτικός ιμπεριαλισμός”; Υπάρχει ένα μπλοκ ισχυρών,σχετικά ισότιμων χωρών με ιδιέτερα,εν μέρει ανταγωνιστικά μεταξύ τους συμφέροντα και των δορυφόρων τους.Αν,όπως λέμε,οι α.τ. είναι επιθετικές και ανταγωνιστικές,τότε οι ισχυρές χώρες του μπλοκ έχουν μεταξύ τους ένα είδος λυκοφιλίας και εκμεταλεύονται τις πιο αδύναμες.Δεν μπορεί λοιπόν ένα τέτοιο μπλοκ να έχει εννιαία συμφέροντα και θέσεις απέναντι στην Τουρκία,που να ταυτίζονται μάλιστα με τα ιδιέτερα συμφέροντα της Ελλάδας.Γι’ αυτό και η Τουρκία έχει μια δυνατότητα να ελίσσεται αξιοποιώντας τις αντιθέσεις,οπόταν δε βρίσκεται σε μια θέση τέτοιας αδυναμίας που λέει το κείμενο.Το είδαμε και στην πολύ “χλιαρή” υποστήριξη της ΕΕ στην Ελλάδα στη σημερινή αντιπαράθεσή της με την Τουρκία.
Αναστασία, μα τον Τουτάτη, τα σπας! Εννοώ ότι η αναλυτική σου σκέψη σκίζει! Και πάλι douze points!