Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, 11/12/21
Βρισκόμαστε στην κορυφή του 4ου κύματος της πανδημίας. Μετράμε νεκρούς, θύματα της εγκληματικής πολιτικής της πιο ταξικής κυβέρνησης των τελευταίων ετών. Κάθε ημέρα που περνάει δεκάδες ασθενείς νοσηλεύονται διασωληνωμένοι βαρέως πάσχοντες μηχανικά αεριζόμενοι εκτός ΜΕΘ, με ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που ακόμη και τώρα αρνείται να υλοποιήσει τα βασικά αιτήματα των μαχόμενων υγειονομικών, ώστε να σωθούν οι περισσότεροι. Δίπλα στη λίστα των βαρέως πασχόντων διασωληνωμένων ασθενών μας εκτός ΜΕΘ προστίθεται καθημερινά η λίστα των λοιπών νοσηροτήτων. Η υγειονομική κρίση κλιμακώνεται επικίνδυνα, ο λαός μας νοσεί και πεθαίνει, θυσία στην εξυπηρέτηση της κερδοφορίας των ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων στην υγεία, θυσία στη βάρβαρη ιδιωτικοποίηση κάθε πλευράς της ανθρώπινης ζωής.
Απευθύναμε πρόταση στην ΕΓ της ΟΕΝΓΕ να μπει μπροστά στην οργάνωση της αγωνιστικής απάντησης του λαού μας απέναντι σ’ αυτή την πρωτοφανή κρίση. Έχουμε από καιρό πει ότι είναι η ώρα ο ίδιος ο αγωνιζόμενος λαός να υπερασπιστεί στον δρόμο τη ζωή και το μέλλον του. Οι κινητοποιήσεις των υγειονομικών δεν αρκούν πια. Χρειάζεται να μπούμε μπροστά και να καλέσουμε τα συνδικάτα, τα πρωτοβάθμια σωματεία του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, τους φοιτητικούς συλλόγους, κάθε οργανωμένη συλλογικότητα στις γειτονιές.
Χρειάζεται να ενώσουμε τη φωνή μας στον δρόμο.
Στην συνεδρίαση της ΕΓ ΟΕΝΓΕ 9/12/21 προτείναμε στα λοιπά μέλη της ΕΓ της ΟΕΝΓΕ να καλέσουμε κάθε μαχητική φωνή στη συνδιοργάνωση μίας μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης στις 16 του Δεκέμβρη, στα πλαίσια της υπεράσπισης της ζωής, ενάντια στον πιο δολοφονικό προϋπολογισμό των τελευταίων δεκαετιών, που πετσοκόβει ακόμη περισσότερο τα ήδη πετσοκομμένα κονδύλια για το ΕΣΥ.
Η ΟΕΝΓΕ δεν θα προχωρήσει. Με ευθύνη της ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ η ΟΕΝΓΕ δεν θα μπει μπροστά. Τα μέλη της ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ προτιμούν να περιορίζονται σε συμβολικά απογευματινά συλλαλητήρια, περιχαρακώνοντας τη διαμαρτυρία στα στενά όρια του κόμματος. Αλήθεια, συνάδελφοι και συναγωνιστές της ΔΗΠΑΚ, «δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις» για την απεργιακή κινητοποίηση, αλλά «υπάρχουν οι προϋποθέσεις» για τη συμμετοχή της Ομοσπονδίας των Νοσοκομειακών Γιατρών στο απογευματινό συλλαλητήριο που έχει ήδη εξαγγείλει το ΠΑΜΕ για την Πέμπτη 16/12;
Τα περιθώρια για την άσκηση κομματικού συνδικαλισμού έχουν στενέψει. Καλούμε τους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες της ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ να το ξανασκεφτούν.
Μόνο ο Λαός σώζει τον Λαό.
Μια πρόταση για κλιμάκωση δεν είναι …αυτοδικαίωτη! Πρέπει να τεκμηριώνει, πριν από όλα, την επιτυχία της. Δεν είναι κάθε μέρα “τ’ αη-Γιαννιού” για “τουφεκιές για την τιμή των όπλων”, η, πολύ χειρότερα, για να φανούμε “επαναστάτες”. Το ποιος αγωνίζεται σε αυτή τη χώρα και σε αυτό το εργατικό κίνημα, το ξέρουν και οι πέτρες. Και είναι και λίγο επιλήψιμο να χρησιμοποιείς το εργατικό κίνημα για να επιλύσεις υπαρξιακά παραταξιακά προβλήματα. Κινητοποιήσεις γίνονται, και θα γίνουν, όταν ωριμάζουν στη συνείδηση των εργαζομένων και όχι επειδή αποφασίζονται σε κάποια γραφεία, και μάλιστα μειωμένης απήχησης. “Από τα κάτω.”… είπαμε!
Αλλιώς, ιδού η Ρόδος, και δεν νομίζω ότι θα εμποδιστεί κανένας να αναλάβει και τις ευθύνες του.
Καλά κρασιά φίλε του ΚΚΕ
ΟΙ συνεχείς (αφελείς) κλήσεις προς το ΠΑΜΕ ή το ΚΚΕ κάποιες άλλες φορές, ειλικρινά με εκπλήσσει δυσάρεστα. Μάλλον δεν έχουμε καταλάβει καλά ούτε για που αρμενίζει το καράβι ούτε με τι πλήρωμα.
το ερώτημα είναι το εξής: αφού εκτιμάει η συγκεκριμένη παράταξη και ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια μαζική και πετυχημένη απεργία μέσα στον Δεκέμβριο τότε γιατί δεν στρέφεται στους ίδιους τους εργαζόμενους από τα κάτω να τους καλέσει σε αυτό και στρέφεται προς μια άλλη παράταξη/πολιτική δύναμη -η οποία δεν εκτιμά ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις; Πέρα από το ποιος έχει δίκιο εδώ, το οποίο είναι μια άλλη συζήτηση.
Εάν όντως κάνει το ΠΑΜΕ λάθος στη θέση του θα φανεί πολύ γρήγορα μέσα στις ΓΣ και στις διαδικασίες της εργατικής τάξης και ίσως αυτό το πιέσει. Αλλά γιατί το κάλεσμα γίνεται απευθείας προς το ΠΑΜΕ; Εάν ο στόχος είναι απλά να πιέσουν πολιτικά δεν θα πάει μακριά αυτό.
«Κινητοποιήσεις γίνονται, και θα γίνουν, όταν ωριμάζουν στη συνείδηση των εργαζομένων»
Υπάρχει μια εκατόμβη νεκρών την ημέρα. Ο νόμος Χατζηδάκη εφαρμόζεται στο συνδικαλιστικό με την συμβολή του εργοδοτικού συνδικαλισμού και στα εργασιακά με την απόφαση κατάργησης της υποχρέωσης των εργοδοτών να δηλώνουν υπερωρίες στον ΕΡΓΑΝΗ https://www.tovima.gr/2021/11/17/finance/ypourgiki-apofasi-apallassontai-oi-ergodotes-apo-tin-ypoxreosi-na-kataxoroun-stin-ergani-tin-yperergasia-ti-ginetai-me-tis-yperories/ . Επίσης, μια σειρά απεργίες βγαίνουν παράνομες με εφαρμογή του νόμου. Κατατίθεται ένας ακόμα αντιλαϊκός προϋπολογισμός και αναρωτιόμαστε αν είναι «ώριμο» να γίνει πανεργατική απεργία.
Στη Θεσσαλονίκη πάντως στα σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ σε τοποθετήσεις αναφέρονταν ότι θα γίνει απεργία μέσα στον Δεκέμβρη. Όπως και σε επίσημες ανακοινώσεις με τίτλο: Συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα στις αρχές Νοέμβρη και απεργιακή κλιμάκωση το επόμενο διάστημα (24/10/2021). https://www.902.gr/eidisi/ergatiki-taxi/275367/syllalitiria-se-oli-ti-hora-stis-arhes-noemvri-kai-apergiaki-klimakosi Αλλά και οι λέξεις χάνουν το νόημα τους…Μπορεί το «επόμενο διάστημα» για το ΠΑΜΕ να είναι 10 μήνες μετά την δημοσίευση του άρθρου.
Μάλλον συμβαίνει κάτι άλλο… Το ΚΚΕ – ΠΑΜΕ υποτάσσεται στον σχεδιασμό των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ, όπως άλλωστε έκανε με την ακύρωση της απεργίας στις 3 Ιούνη. Μετά την υποταγή έρχεται το γνωστό : «Δεν υπάρχουν οι όροι και προϋποθέσεις», κλασική καραμέλα κλεισίματος αγώνων.
Είναι ζήτημα πολιτικής γραμμής. Το σύνθημα «ο νόμος να μείνει στα χαρτιά» αποτελεί άρνηση του βασικού στόχου του εργατικού κινήματος για ανατροπή του. «Η τοποθέτηση του ΠΑΜΕ είναι σαφής και καταγράφεται και στις αφίσες που καλούν στο συλλαλητήρια στις 4/11 (στο Σύνταγμα και αλλού): «Ο νόμος Χατζηδάκη να μείνει στα χαρτιά». Αυτή η τοποθέτηση είναι άρνηση του στόχου να καταργηθεί ο νόμος Χατζηδάκη. Ο τονισμός είναι στο «να μείνει», και όχι στο «στα χαρτιά», όπως πιθανά να θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι αν κάτι χρειάζεται στήριξη και ενίσχυση, αυτή είναι η κατεύθυνση της κατάργησης του νόμου. Γιατί μόνο αυτή η κατεύθυνση ξεκαθαρίζει τη σημασία του νόμου χωρίς κάποια «βολική» υποτίμηση (για να δικαιολογήσει στάσεις και χειρισμούς -όχι για την αμείλικτη πραγματικότητα) και βάζει ένα στόχο που μπορεί να συσπειρώσει όσους αντιλαμβάνονται ότι η ύπαρξη του νόμου 4808/2021 βγάζει στην παρανομία κάθε εργατική δράση που μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στην πολιτική κυβέρνησης και εργοδοσίας. Και αυτοί που το αντιλαμβάνονται είναι πολλοί και από κάθε πολιτικό χώρο. Όσο αναγκαία είναι η έκφραση της κατεύθυνσης ανατροπής του νόμου, τόσο αναγκαία είναι και η φίμωσή της για τις δυνάμεις που την αρνούνται. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, η ανάγκη συγκρότησης ανεξάρτητης ταξικής απάντησης στο ν. Χατζηδάκη υπάρχει και πρέπει να υπηρετηθεί από κάθε δύναμη που συμφωνεί. Πρέπει να εκφραστεί και στο δρόμο, με συγκέντρωση στις 4 Νοέμβρη στην πλ. Κλαυθμώνος, στις 6μμ. Και πρέπει να βρει συνέχεια, χωρίς αυταπάτες για τις επιδιώξεις ούτε της κυβέρνησης ούτε οποιουδήποτε αρνείται την ανάγκη αυτό το αντεργατικό έκτρωμα να καταργηθεί». (Από Ανακοίνωση της Ταξικής Πορείας στις 3/11/2021)
Για τους επαναστάτες της φακής η απάντηση είναι γνωστή και απλή:
Hic Rhodus, hic salta!
Εμπρός, αφού είναι ώριμα τα πράγματα και υπάρχετε και εσείς οι ανυπότακτοι.
Οργανώστε, κηρύχτε τις απεργίες, και ο Λαός είναι έτοιμος να σας ακολουθήσει.
Πέρα από την απραξία των ηγεσιών υπήρξαν ναι σειρά από θετικά μηνύματα και κλαδικές απεργίες.Αυτες τι δείχνουν;Ότι η απεργία για τον προϋπολογισμό δεν είναι ώριμο να γίνει; Ας κάνουμε συζήτηση με επιχειρήματα και όχι αφορισμούς. (Νταξει καταλαβαίνω την προφανή αδυναμία…).Στις 6 Μάη έγινε απεργία χωρίς ΓΣΕΕ και μπορεί να ξαναγίνει.Φυσικα χρειάζεται βούληση και πολιτική γραμμή πέρα από το “να μείνει στα χαρτιά”.
“Μάλλον συμβαίνει κάτι άλλο… Το ΚΚΕ – ΠΑΜΕ υποτάσσεται στον σχεδιασμό των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ, όπως άλλωστε έκανε με την ακύρωση της απεργίας στις 3 Ιούνη”
Cosco, Efood, Ν/Ζ Περάματος, Μαραγκός ΑΠΕ.
4 νικηφόρες απεργίες σε ένα μήνα, όλες με τη σφραγίδα του ΠΑΜΕ.
Νικηφόρες απεργίες χωρίς το ΠΑΜΕ τα τελευταία δέκα χρόνια;
” «Ο νόμος Χατζηδάκη να μείνει στα χαρτιά». Αυτή η τοποθέτηση είναι άρνηση του στόχου να καταργηθεί ο νόμος Χατζηδάκη. Ο τονισμός είναι στο «να μείνει», και όχι στο «στα χαρτιά», όπως πιθανά να θέλουν κάποιοι να πιστεύουν.”
Αν αντιπαρέλθει κανείς την “δημιουργική ανάγνωση” του τονισμού στο σύνθημα μπορεί να σκεφτεί τα εξής. Τα δύο συνθήματα που αντιπαρατίθενται εδώ εν πρώτοις ζητούν το ίδιο πράγμα: να μην εφαρμοστεί ο νόμος Χατζηδάκη. Απίθανο παιχνίδι με τις λέξεις ή μήπως κάτι βαθύτερο;
Πώς μπορεί να γίνει η κατάργηση ενός νόμου, αν δεν αναφερόμαστε εδώ σε επανάσταση; Μα με την αντικατάστασή του ή την απάλειψή του από έναν άλλο νόμο από το κοινοβούλιο, δηλαδή στην ουσία από μια κυβέρνηση. Από την άλλη, μπορεί βέβαια ένας νόμος να είναι σε ισχύ αλλά για διάφορους λόγους (και η ισχύς του εργατικού κινήματος μπορεί να είναι ένας τέτοιος λόγος) να μην εφαρμόζεται, είναι αυτό που λέμε σε αχρησία, ή αλλιώς “στα χαρτιά”. Υπάρχει πληθώρα τέτοιων νόμων στο ελληνικό δίκαιο. Τρανά παραδείγματα ο νόμος για την πανεπιστημιακή αστυνομία και ο νόμος για τις διαδηλώσεις.
Ποια είναι η κατά τη γνώμη σας η προμετωπίδα/σύνθημα που στόχο έχει να εκπαιδεύσει το εργατικό κίνημα να μην περιμένει από κυβερνήσεις αλλά να βάζει το ίδιο την σφραγίδα του στις εξελίξεις; Το σύνθημα “να καταργηθεί ο νόμος” ή “να μείνει στα χαρτιά”; Η απάντησή δική σας.
«Εμπρός, αφού είναι ώριμα τα πράγματα και υπάρχετε και εσείς οι ανυπότακτοι.
Οργανώστε, κηρύχτε τις απεργίες, και ο Λαός είναι έτοιμος να σας ακολουθήσει.» Σε αυτήν την κατεύθυνση κινηθήκαμε : https://antigeitonies3.blogspot.com/2021/12/blog-post_76.html
Προσπερνάω την εμφανή αδυναμία επιχειρηματολόγησης για την μη κήρυξη απεργία για τον προϋπολογισμό.
«Απίθανο παιχνίδι με τις λέξεις ή μήπως κάτι βαθύτερο;»
Ο νόμος να μείνει στα χαρτιά = Αποδοχή μη δυνατότητας ανατροπής ενός αστικού νόμου= Υποταγή στην αστική νομιμότητα. Το ΚΚΕ δίνει τα διαπευστήρια του στο σύστημα ότι δεν θα ρίξει ακραία συνθήματα.
Προφανώς και πρέπει να κοντραριστεί κάθε προσπάθεια εφαρμογής του νόμου. Αλλά το κεντρικό ζήτημα πάλης είναι η ανατροπή του. Να αναγκαστεί η όποια κυβέρνηση να τον αποσύρει. Αλλιώς και η επόμενη κυβέρνηση θα συνεχίζει να τον εφαρμόζει. Να θυμίσω ότι η συζήτηση γίνεται την στιγμή που ο νόμος εφαρμόζεται σε όλα τα πεδία.
«Πώς μπορεί να γίνει η κατάργηση ενός νόμου, αν δεν αναφερόμαστε εδώ σε επανάσταση;» Μπορεί το κίνημα να ανατρέψει αστικούς νόμους; Φυσικά! Υπάρχει το παράδειγμα του 815, όπου πάρθηκε πίσω. Φυσικά στο κίνημα δεν ήταν πρωτοπορία το ΚΚΕ αλλά ήταν ενάντια στις τότε καταλήψεις. Για περισσότερα δείτε εδώ: https://pandiera.gr/%CE%BD-815-%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC/
«Για όποιον είναι καθαρή η σημασία που έχει για το σύστημα ο νόμος 4808/2021, επομένως και οι κυβερνητικές διαθέσεις εφαρμογής του, είναι καθαρό και ότι απαιτείται πολύ καλύτερη συγκρότηση στην πλευρά των εργαζόμενων ώστε να τον αντιμετωπίσει. Και αν μπορέσει να πετύχει συγκρότηση τέτοιας δύναμης που να μπορεί να μπλοκάρει το νόμο, τότε θα μπορεί και να τον ανατρέψει. Η ανατροπή του νόμου είναι η μόνη κατεύθυνση που μπορεί να ενισχύσει μια τέτοια συγκρότηση. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μεγάλη πορεία, στην οποία η άρνηση εφαρμογής των προδιαγραφών που βάζει ο νόμος για τα σωματεία μπορεί να παίξει ρόλο για την ανάδειξη δυνάμεων στην κατεύθυνση της ανατροπής του νόμου. Γνωρίζοντας όμως ότι όσο βρίσκεται σε ισχύ, τόσο θα απειλεί τον κόσμο της δουλειάς και το συνδικαλισμό που τον υπηρετεί. Γνωρίζοντας ότι τα σωματεία που θα κινηθούν στην κατεύθυνση ανατροπής θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον πόλεμο τόσο της εργοδοσίας και των κρατικών μηχανισμών όσο και των συνδικαλιστικών δυνάμεων που κυριαρχούν στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα όπου ανήκουν, οι οποίες θα μιλούν για «μη νομιμοποίησή» τους.»
αν δεν κάνω λάθος ο νόμος 815 δεν ψηφίστηκε ποτέ, άρα ποτέ δεν τέθηκε το ζήτημα που τίθεται εδώ για έναν ψηφισμένο εν ισχύει νόμο. Άρα μάλλον άσχετη σύγκριση. Μακάρι να είχαμε αυτή τη συνθήκη.
Επί του συνθήματος: Όπως και να το ονομάσετε, με όποια επαναστατική φρασεολογία και αν παίξετε, ουσιαστικά ζητάτε την ψήφιση ενός νέου νόμου από το αστικό κοινοβούλιο, άρα αφήνετε για άλλη μια φορά ανοιχτό το παράθυρο για ελπίδα μιας οποιασδήποτε λεγόμενης προοδευτικής κυβέρνησης, να είναι αυτή που θα τον αλλάξει, όπως έχει δηλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα κάνει πχ. Να μου πεις εδώ, γιατί, αν τον καταργήσει αυτή ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση σε χαλάει; Όχι βέβαια, δεν με χαλάει, και μακάρι να γίνει ως αποτέλεσμα πίεσης του κινήματος.Όμως εδώ μιλάμε επί του συνθήματος. Πραγματική κατάργηση του νόμου είναι αυτή που γίνεται από το ίδιο το εργατικό κίνημα στη ζωή, που μπλοκάρει την εφαρμογή του κάθε μέρα ήδη από σήμερα μη περιμένοντας κανένα σωτήρα. Που εκπαιδεύει το εργατικό κίνημα να είναι αυτοτελές και να μην ελπίζει στους αστικούς θεσμούς.
Τώρα αν το σύνθημα “να μείνει στα χαρτιά”, το οποίο ονοματίζει ανοιχτά έναν αστικό νόμο ως “χαρτί”, μεταφράζεται σε υποταγή και σεβασμό στην αστική νομιμότητα, δεν έχω κάτι να πω περαιτέρω.
Επί της απεργίας: υπάρχει σχέδιο για απεργιακή κλιμάκωση και πολλές κλαδικές απεργίες μέσα στον Δεκέμβριο. Ομολογώ ότι δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω με πλατιά εικόνα για ποιο λόγο δεν κηρύχθηκε απεργία πανεργατική για τον προϋπολογισμό. Το ΠΑΜΕ προφανώς έκρινε, με την διακλαδική εικόνα του, ότι αυτή θα είναι πιο μαζική και αποτελεσματική αργότερα. Αν έχει δίκιο θα φανεί σύντομα. Έχω να δηλώσω μόνο την εμπιστοσύνη μου
1. ο ν. 815/1978 κατατέθηκε στη βουλή, στο θερινό τμήμα (είναι παράδοση για τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια) στις 22.8.1978 και ψηφίστηκε λίγες μέρες μετά. Γι’ αυτό εξάλλου και μιλάμε για τον “νόμο 815” και όχι για κάποιο νομοσχέδιο. Καταργήθηκε στις 4.1.1980 μετά από τη δράση του φοιτητικού κινήματος.
Το ΚΚΕ χρειάζεται αυτοκριτική, όχι ξαναγράψιμο της ιστορίας.
2. Αν το ΠΑΜΕ δεν είχε προχωρήσει -και όχι μια φορά- σε καμπάνιες με αποκορύφωμα ένα σχέδιο νόμου που υποστήριζε το ΚΚΕ, θα είχε νόημα να κανείς στα σοβαρά όσα γράφεις: Δες εδώ αυταπάτες, αντί για απεργία απλά ένα “Σχέδιο Νόμου για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που υπογράφεται από 513 Εργατικά Σωματεία, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα”
https://vyrwnas.edu.gr/?page_id=2357
Τα άλλα βαρύγδουπα έχουν ελάχιστη σημασία
Αντιλαμβάνομαι ότι το ΚΚΕ τσουβαλιάζει τους πάντες ως φιλοΣΥΡΙΖΑ για να κάνει μια εύκολη κριτική και να δίνει τσιτατα στα μέλη του και στους οπαδούς του. “Αυτοί ειναι ολοι με τον ΣΥΡΙΖΑ” για να νιώθει επαναστατικό ένα δυναμικό. Ωστόσο, αν δεν απαντας σε αυτά που γράφω δεν γίνεται σοβαρή συζήτηση.
Σε αυτό που έγραψα δεν χωράει τέτοια ερμηνεία. Η ανατροπή του νόμου κάτω απο την πίεση του κινήματος μεταφράζεται ως “αναμονή σωτήρα” και “αριστερής κυβέρνησης”.;;; Το κίνημα είναι ισχυρό και μπλοκάρει παντού τον νόμο αλλά δεν πρέπει (και τελικά δεν μπορεί) να βάλει στόχο την ανατροπή του. Πραγματικά δεν βγαίνει κάνένα νόημα. Πρόκειται για υποταγή στην αστική νομιμότητα πασπαλισμένη με επαναστατικές φανφάρες ως συνήθως. Πραγματικά χρειάζονται άλματα λογικής για να δικαιολογηθεί αυτή η γραμμή.
Η εκτιμηση ότι το κίνημα δεν έχει δυνατότητα ανατροπής αστικού νόμου είναι ηττοπαθής και ανοίγει τον δρόμο για την εφαρμογή του που έχει ξεκινήσει ΗΔΗ. Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός εφαρμόζει τον νόμο και το αστικό κράτος τον χρησιμοποιεί για να βγάζει απεργίες παράνομες ΣΗΜΕΡΑ. Αλήθεια αυτό μπαίνει στο λογαριασμό; Ποιά άλλη μπορεί να είναι η απάντηση σε έναν νόμο που εφαρμόζεται;
Γενικά, η κυβέρνηση ψηφίζει νόμους για λογαριασμό του συστήματος και τους εφαρμόζει. Οπόιος ελπίζει σε μια συνενόηση μαζί του θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο.
Ο 815 ανατράπηκε κανονικότατα μετά απο 1 χρόνο ψήφισης και προσπάθειας εφαρμογής. Αλλά ανατράπηκε με κεντρκού τύπου αναμέτρηση του φοιτητικού κινήματος με το σύστημα.
40 χρόνια πριν, το φοιτητικό κίνημα καταργεί το νόμο 815
1978, Αύγουστος ● Ψηφίζεται ο νόμος 815, νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ.
1978, 28 Αυγούστου ● Πρώτη συγκέντρωση κατά του νόμου.
1979, 12 Οκτωβρίου ● Αστυνομική παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου.
1979, Οκτώβριος –Νοέμβριος ● Οι καταλήψεις επεκτείνονται.
1979, Δεκέμβριος ● Η κυβέρνηση Καραμανλή αποφασίζει λοκ-άουτ στα πανεπιστήμια μέχρι 8/1/1980.
1979, Δεκέμβριος ● Η ΕΦΕΕ, κάτω από την πίεση του κινήματος που είχε πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων, αποφασίζει καταλήψεις όλων των σχολών από 8/1/1980.
1980, 3 Ιανουαρίου ● Ο Κ. Καραμανλής ανακοινώνει την «αναστολή» του νόμου 815.
Η επιλεκτική ανάγνωση της ταξικής με όρους τότε έγινε αυτό άρα το ίδιο μπορεί να γίνει και σήμερα, χωρίς να αντιλαμβάνεται το επίπεδο της ταξικής συνείδησης αλλά και γενικότερα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος πέρα από καραμπινάτα αφέλεια χαρακτηρίζεται και από τυχοδιωκτισμό. Πώς εξηγείται άραγε η ανάλυση συγκεκριμένων πολιτικών χώρων για ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος εδώ και κάποια χρόνια; Εκτός αυτού οι εξαγγελίες περί απεργιακών μαχών και απεργιών διαρκείας χωρίς να έχει γίνει συγκεκριμένη και ουσιαστική δουλειά στους εργαζόμενους ώστε ΟΝΤΩΣ να απεργήσουν και να παρασύρουν με την στάση τους τον εκάστοτε συνάδελφό τους είναι λόγια που απλά αναλώνονται χωρίς την παραμικρή ουσία.
Αφού λοιπόν κάποιοι κρίνουν πως είναι επιτακτική η ανάγκη για απεργία και πως υπάρχει λαοθάλασσα κόσμου ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ (αν όχι τους περισσότερους) κλάδους ας το κάνει χωρίς να κάνει δεξιά και αριστερά καλέσματα.
Δημήτρη Κ σε οτι γραφεις για τον 815 έχεις δίκιο όπως επίσης η παρατηρησή σου για το τσουβαλιασμα που κανει το κκε.Τις μάχες για τον 815 δεν τις εχω ζήσει όμως επειδή εχω συμπορευθεί με κόσμο που τα έζησε ,τις θεωρώ μεγάλη παρακαταθήκη.Θα έλεγα όμως οτι οι εποχές δεν είναι οι ίδιες .Αν και ακουγομαι συμβιβσσμενος κ ηττοπαθής δεν πιστευω οτι μπορεί να δωθεί τώρα κεντρικοπολιτική μάχη με επιτυχία.Κόσμος που είναι κοντα στο κίνημα είναι μουδιασμένος.Υπάρχει αποστρατευση και έλλειψη εμπιστοσύνης.Υπάρχει ακόμα βαρυα σκιά του συριζέικου ” καπελου” σε καθε κινητοποιηση πραγμα που αφαιρεί αξιοπιστία.Κατα την ταπεινή μου γνώμη χρειάζεται συγκρότηση ,ξεκαθαρισμα γραμμής και γραμμών ,μικρές νικηφορες μάχες( οπως πχ οι κουριερ) και σιγά σιγά νσ αναδυθεί πολιτικά και κινηματικά ο πόλος μιας άλλης προοπτικής.Μακάρι βέβαια να έχω άδικο και η πραγματικοτητα να είναι πιο αισιόδοξη…
Ονειρα μικροαστικής νεκρανάστασης ντυμένα με αμπέχωνα…
Ανωνυμε Δεν συνηθίζω να απαντάω έτσι προβοκατορικα αλλά θα σημειώσω οτι τα αμπέχωνα είναι καλυτερα απο τα ( βουλευτικα) κουστούμια.Όσο για το μικροαστος δεν το αρνούμαι οτι είμαι και είναι καλύτερα απο το να ειμαι κατα φαντασία προλετάριος.Αν δε διαβαζες την ιστορια της Ελλάδας θα έβλεπες οτι πολλοι απο τους ήρωες του λαού μας μικροαστοί ήταν και για ” μικροαστικα” αιτηματα πάλεψαν κ μαρτυρησαν.Τα ” πούρα” προλεταριακα αιτηματα υπαρχουν στα βιβλια και στην φαντασία πρωτοετών φοιτητών.Συγνωμη για το ύφος αλλά η αμετροέπεια και ο ναρκισισμός του καθενος δεν μπορει εσαει να μενει αναπάντητος.Την διαφωνία την δέχομαι.Τους εξυπνακισμούς δεν τους καταλαβαίνω….
Η αναφορά στον 815 έγινε, γιατί υπάρχει από μεριάς του ΚΚΕ ένας αφορισμός που λέει «αστικός νόμος ανατρέπεται μόνο με επανάσταση» = «δεν ανατρέπεται ποτέ». Προφανώς και η κατάσταση του κινήματος δεν είναι η ίδια με το 1979. Πάντως σαν κινηματική εμπειρία είναι ιδιαίτερα διδακτική, γιατί δείχνει με ποια μέσα νικάει ένας φοιτητικός αγώνας: πρωτοβάθμια οργάνωση, γενικές συνελεύσεις, διαδηλώσεις, σύνδεση με τον λαό.
Από εκεί και πέρα, υπάρχει και η πρόσφατη εμπειρία του 2010 -12. Δεκάδες απεργίες, χιλιάδες κόσμου στο δρόμο, αποφασιστικότητα, όρεξη από πλήθος ανένταχτων αγωνιστών. Έδειξε κατά την γνώμη μου ότι ο λαός είχε τεράστιά διάθεση να παλέψει. Το κλείσιμο εκείνου του κινήματος και η ανάσα για το σύστημα, ήρθε λόγω έλλειψης προσανατολισμού. Θεωρήθηκε ότι θα έρθει διέξοδος με εκλογές, με αριστερή κυβέρνηση, με άλλη διαπραγμάτευση με το σύστημα. Αυτή η γραμμή στις διάφορες παραλλαγές της οδήγησε στην ήττα και βοήθησε το σύστημα να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό και να συνεχίσει την επίθεση μέχρι σήμερα. Αυτή η γραμμή επικρατεί εδώ και δεκαετίες και οδήγησε το κίνημα στην σημερινή του κακή κατάσταση. Ένα μεγάλο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που πίστεψε ότι θα σπρώξει στα αριστερά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ που ζητούσε ξανά και ξανά εκλογές για να «διορθώσει ο λαός την ψήφο του», οι διάφορες παραλλαγές του μεταβατικού προγράμματος ήταν εκφράσεις αυτής της γραμμής.
Για να συζητήσουμε σοβαρά για αναμέτρηση με την κυβέρνηση απαιτείται πρώτα να δούμε με ποια πολιτική γραμμή μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Η Ανατροπή του Νόμου Χατζηδάκη είναι μια πολιτική κατεύθυνση που μπορεί να συσπειρώσει πλατιές μάζες καθώς αφορά τον μισθό, το ωράριο, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Για να υπάρξει κίνηση κόσμου απαιτείται ένας συγκεκριμένος στόχος, απαιτείται αναμέτρηση με το σύστημα. Με την συνθηκολόγηση θα έρθουν και νέες ήττες.
Για παράδειγμα στους εκπαιδευτικους είναι πολύ θετικό που ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ αρνήθηκαν την υποταγή που κήρυξε ο εργοδοτικός και ρεφορμιστικός συνδικαλισμός και προσπάθησαν να συνεχίσουν τον αγώνα που ξεκίνησαν οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που απέργησαν. Το να βάζεις την γραμμή συνέχισης του αγώνα και της οργάνωσης του από την βάση είναι μια πολύ συγκεκριμένη και σημαντική δουλειά μέσα στους εργαζόμενους.
«Οσο μας αφορά, αυτό που πρέπει να γίνει είναι σαφές: Η συνέχιση του αγώνα, η οργάνωσή του ως μια κεντρική μάχη – αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και τις βασικές πολιτικές της στους χώρους της εκπαίδευσης. Αυτό σημαίνει μαζικές γενικές συνελεύσεις, σημαίνει απεργία και διαδηλώσεις, σημαίνει αποχή από όλες τις διαδικασίες αξιολόγησης, σημαίνει μαζικές και ανοιχτές επιτροπές αγώνα, σημαίνει ανοιχτές συνελεύσεις αγώνα μαζί με φοιτητές, γονείς, μαθητές. Σημαίνει κοινή στόχευση την ανατροπή της αξιολόγησης και των άθλιων ταξικών μέτρων της Τράπεζας Θεμάτων και της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής. Στόχευση για ανατροπή του φασίζοντος Νόμου Χατζηδάκη. Σημαίνει συντονισμό όλων των πλευρών που επιδιώκουν τη συνέχιση του αγώνα. Σημαίνει, ακόμα, σύγκρουση με την αστική «νομιμότητα» – καθώς κάθε ζωντανή κίνηση αντίστασης βγαίνει στην παρανομία. Με δυο λόγια, σημαίνει συγκρότηση κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης.»(Από την Ανακοίνωση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών στις 5/12).