Αντώνης Δραγανίγος
Πυρήνας μιας σύγχρονης τοποθέτησης είναι η γραμμή της απειθαρχίας, ρήξης και εργατικής-αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από την ΕΕ
1 Η αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική αριστερά στις επόμενες κοινωνικές και πολιτικές μάχες και τις ευρωεκλογές επιδιώκει:
– να ηττηθούν οι δυνάμεις στήριξης της πολιτικής της ΕΕ, του «ευρωπαϊσμού», του κεφαλαίου, να ενισχυθούν οι δυνάμεις που προτάσσουν την αποφασιστική αναμέτρηση με την πολιτικής της ΕΕ, την πολιτική της απειθαρχίας-ρήξης-αποδέσμευσης από αυτή.
– να καταδικαστεί η κυβέρνηση της ΝΔ και η πολιτική της, σε όφελος των δυνάμεων που παλεύουν για την ανατροπή της, ενάντια την συναινετική πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ.
– να ενισχυθεί η αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική αριστερά, να κάνει σημαντικό βήμα μπροστά, το ελπιδοφόρο, μαζικό ρεύμα ριζοσπαστικού, αριστερού προσανατολισμού που εκφράστηκε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
– να νικηθεί ο ακροδεξιός εθνικισμός, δήθεν «ευρωσκεπτικισμός» από το αριστερό, εργατικό «ΟΧΙ» στην ΕΕ.
2 Η ΕΕ αποτελεί σήμερα τη δύναμη κρούσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού για την επίθεση στους λαούς. Προωθεί την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, την απελευθέρωση των αγορών με τα χρηματιστήρια, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, την άγρια λιτότητα και την δημοσιονομική πειθαρχία, μέσα από το «Νέο Σύμφωνο Σταθερότητας», την επίθεση στο περιβάλλον ( μέσα από τις εξορύξεις και την «πράσινη συμφωνία»), τον ρατσισμό της «Ευρώπης-φρούριο», τον πόλεμο, την διαρκή αντιδραστικοποίηση και την περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, την «αφομοίωση» και «νομιμοποίηση» της ακροδεξιάς και σε κυβερνητικές θέσεις, τον αντικομμουνισμό. Είναι η ΕΕ των πολυεθνικών, της εκμετάλλευσης, του πολέμου, του ρατσισμού και της ακροδεξιάς.
3 Η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, δεν αλλάζει δεν μπορεί να μετασχηματισθεί σε «κοινωνική Ευρώπη», σε «πράσινη Ευρώπη», σε «Ευρώπη των λαών», ούτε να αποκτήσει «ανθρώπινο πρόσωπο». Αποτελεί μια ακόμα πιο αντιδραστική εκδοχή των επιμέρους αστικών κρατών, πολύ πιο αδιαπέραστη από τους λαϊκούς αγώνες και διεκδικήσεις.
4 Επομένως, πυρήνας της θέσης μας για την ΕΕ είναι η γραμμή της απειθαρχίας, ρήξης και εργατικής-αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από την ΕΕ. Για τη διάλυση της ΕΕ και μια άλλη διεθνή συνεργασία εργατικών κρατών προς όφελος των εργαζομένων, της ειρήνης, του περιβάλλοντος.
5 Η θέση αυτή δεν είναι για το αόριστο μέλλον, είναι για σήμερα. Σήμερα όποια πέτρα και αν σηκώσει κανείς συναντά την ΕΕ. Η επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του, στηρίζεται στις οδηγίες της, οργανώνεται από τους νόμους της και επιβάλλεται από τους εκβιασμούς της, όπως τα φριχτά μνημόνια ενάντια στον λαό. Αντίστοιχα η πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων, η κατάκτηση νέων συνδέεται με τη πάλη κατά της Ε.Ε. μέχρι τέλους. Η πάλη για απειθαρχία-ρήξη-αποδέσμευση ξεκινάει από σήμερα και φτάνει ως την αποδέσμευση.
6 Είμαστε ριζικά αντίθετοι με τον αστικό, δεξιό κι εθνικιστικό «ευρωσκεπτικισμό». Το δικό μας «Όχι στην ΕΕ» είναι εργατικό, αντικαπιταλιστικό, διεθνιστικό. Ανοίγει δυνατότητες για συνεργασία μεταξύ των λαών στην προοπτική μιας διαφορετικής Ευρώπης που οι εργατικές τάξεις και οι σύμμαχοί τους θα έχουν την εξουσία.
7 Η απειθαρχία-ρήξη-αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου προγράμματος, που παλεύει για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου και τους διεθνείς οργανισμούς του. Που παλεύει για ριζικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, υπεράσπιση-κατάκτηση των δημόσιων αγαθών με αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες, ρεύμα, προστασία του περιβάλλοντος ενάντια στην λεηλασία του από τον «γκρι» και τον «πράσινο» καπιταλισμό, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες ενάντια στην αντιδραστική θωράκιση του κράτους, την έξοδο από το ΝΑΤΟ για τη διασφάλιση της ειρήνης, την ειρηνική συνύπαρξη των λαών ενάντια στους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων της περιοχής.
Η θέση αυτή δεν είναι για το αόριστο μέλλον. Σήμερα όποια πέτρα και αν σηκώσει κανείς συναντά την ΕΕ
8 Το μπλοκ ΜΕΡΑ25-ΛΑΕ ΑΑ και το ΚΚΕ κινούνται σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση.
Το ΜΕΡΑ25 έχει ρητά φιλο-ΕΕ λογική. Στόχος του είναι να «διασωθεί» ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός και η ΕΕ από την κρίση της και να παίξει έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις από τους πολέμους μέχρι την «πράσινη ανάπτυξη». Η θέση ότι διεκδικούμε η ΕΕ να συγκροτηθεί ενάντια στο ΝΑΤΟ είναι ουτοπική και αντιδραστική. Παρά τις διακηρύξεις του το ΜΕΡΑ25 είναι διαρκώς ανοιχτό σε «αντιδεξιές» κυβερνητικές συνεργασίες και με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη και το ΠΑΣΟΚ.
Το ΚΚΕ με την πολιτική του διαμορφώνει στάση αντίθεσης στην ΕΕ, αλλά σαφώς παραπέμπει τη ρήξη και την αποδέσμευση στο μακρινό μέλλον, μένοντας σήμερα στην «πάλη ενάντια στις συνέπειες». Όμως έτσι δεν διαμορφώνεται ουσιαστικό ρεύμα αντιπαλότητας στην ΕΕ ούτε ωριμάζει η ανάγκη ενός άλλου δρόμου στην κοινωνία κόντρα στον καπιταλιστικό μονόδρομο.
9 Απαιτούνται άμεσα πρωτοβουλίες συσπείρωσης αγωνιστριών-στών του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικού κινήματος και σε κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα της ριζοσπαστικής, αντιιμπεριαλιστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς για την κοινή πολιτική παρέμβαση από τώρα και μέχρι και τις ευρωεκλογές, καθώς και στη συνέχεια. Μια τέτοια πολιτική πρόταση μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο σε μια μαζική διεθνιστική παρέμβαση, παρακαταθήκη για την επόμενη ημέρα.
10 Η παρέμβαση αυτή θέλουμε να συμβάλλει στην ενίσχυση και ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς συνολικά. Με πρόγραμμα και στόχους πάλης ενάντια στην εκμετάλλευση και τα κέρδη, τον πόλεμο, τη φτώχεια, και τις αιτίες που τα γεννούν. Στήριγμα στους ανεξάρτητους, μαχητικούς αγώνες, πέρα και ενάντια στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Με απόρριψη της λογικής του «μικρότερου κακού», της σύμπλευσης με τον ένα πόλο του συστήματος ενάντια στον άλλο, τον «αριστερό κυβερνητισμό». Με λογική επαναστατικού δρόμου για την προοπτική άλλης εξουσίας και άλλης κοινωνίας.
Επιδιώκουμε να μην είναι συγκυριακή να πάρει μονιμότερα χαρακτηριστικά, να απλωθεί σε γειτονιές και χώρους. Με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές φάνηκε ότι η αντικαπιταλιστική ριζοσπαστική αριστερά δεν χρειάζεται να «ακουμπήσει στις πλάτες» κάποιου άλλου «μαζικού ρεύματος» σαν μέσο για να επικοινωνήσει με ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, μπορεί να έχει μαζική απεύθυνση, με το μαχητικό της πνεύμα, το ριζοσπαστικό της πρόγραμμα και την ενότητά της στη βάση αρχών.
Τα ίδια παντελάκη μου, τα ίδια παντελή μου. Η απελπισμένη προσπάθεια οριοθέτησης από το ΚΚΕ, για να μαντρώσουμε τον κόσμο μας: “…παραπέμπει τη ρήξη και την αποδέσμευση στο μακρινό μέλλον, μένοντας σήμερα στην «πάλη ενάντια στις συνέπειες».” Το ΚΚΕ λέει ότι η λύση είναι η ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ σήμερα και σε κανένα “μακρινό μέλλον”. Και σε αυτή την στρατηγική επιλογή εντάσσει και την πάλη κατά της ΕΕ/ΝΑΤΟ κλπ. Δε βάνει το κάρο μπροστά από το άλογο, ούτε καλεί να κοσκινάμε για να μη ζυμώσουμε…
Οσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.
Παιδάκι μου διάβασες το κείμενο; Όχι, γιατί αν το διάβαζες, δεν θα έγραφες αυτά που έγραψες
“Αντικαπιταλιστική Ρήξη-Αποδέσμευση” με …αστική εξουσία!
Αστεία πράγματα, ….νάχουμε να λέμε.
Απελπισμένη προσπάθεια να διαχωριστεί από το ΚΚΕ…. στην ουσία λέει τα ίδια….όπως σε όλα τα ζητήματα….το ΝΑΡ ουσιαστικά είναι ένα με το ΚΚΕ…απλώς δεν πάει στο ΚΚΕ γιατί δεν τους θέλει το ΚΚΕ και είναι πλέον μια παρέα….
Δηλαδή η αλήθεια που γράφει αυτό το κείμενο είναι “…απελπισμένη προσπάθεια να διαχωριστεί το ΝΑΡ από το ΚΚΕ”; Που το είδες ρε τζιμάνι αυτό;
Εγώ από ότι βλέπω, δεν έχει καμία ανάγκη το ΝΑΡ να διαχωριστεί ούτε από το ΚΚΕ, ούτε από την κανονικότατη σοσλιαδημοκρατία/σοσιαλφιλελευθερισμό τύπου ΜΕΡΑ25. Τις θέσεις του λέει, που μάλλον είναι και σωστές αν τις κρίνει κανείς βάσει πραγματικότητας.
Ασχολήσου καλύτερα με τα δικά σας προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ και άφησε το ΝΑΡ και το ΚΚΕ στην ησυχία τους
Καμία δύναμη της αριστεράς δεν τολμάει σήμερα να πάρει το ρίσκο μιας πλατιάς ενότητας από τα κάτω προς τα πάνω απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό, τον ιμπεριαλισμό και το κομματικό σύστημα.
Την ΝΔ δηλ, αυτό είναι το κομματικό σύστημα, τα κυβερνητικά κόμματα δηλ, αυτό είναι το στενό κομματικό σύστημα, τα κόμματα του Κράτους.
Ούτε καν οι προτάσεις του ΜεΡΑ 25 και της ΛΑΕ δεν πιάνουν την ανάγκη, την από τα κάτω ανάγκη του κινήματος γιατί θέλουν να μας πείσουν πως η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε και πως, αν και αναγκάζονται και λένε πως δεν θα πάνε με την 15λογία, με την 15λογία πάνε μετά. Και δεν τολμάνε να εγκαλέσουν την συσπείρωση που διαμορφώνεται γύρω από την Νέα Αριστερά να πάρει τις ευθύνες που της αναλογούν για το αύριο.
Έτσι οι 11 βουλευτές διαμορφώνουν ανενόχλητοι την τεχνοκρατική ρους κεντροαριστερή γραμμή, τα χιλιάδες μέλη που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίζονται στην Νέα Αριστερά γιατί “κανείς άλλος δεν μας θέλει” και ο Μητοτάκης κυβερνάει ισοπεδώνονταν κάθε ίχνος Δημοκρατίας και Κοινωνίας και πείθοντας την Αριστερά πως έτσι θα είναι, αυτό δεν αλλάζει. Και η Αριστερά είναι κάπου αλλού, ο Δραγανίγος πχ είναι στο 2003 και είναι ευτυχισμένος. Ο Κουτσούμπας είναι στο 1930 και κυνηγάει τον σοσιαλφασισμό και είναι ακόμα πιο ευτυχισμένος.Το ΜεΡΑ και η ΛΑΕ είναι στο 2015, κάτι είναι και αυτο. Η Αναμέτρηση μάλλον θα κάνει το αυτονόητο του Μαίου, μόνο που τώρα είναι αργά. Αλλά κάτι είναι και αυτό
Πρέπει όλοι και όλες να βάλετε πρώτα το κίνημα. Δεν το κάνετε, δεν θέλετε να δείτε πως ο κόσμος των κοινωνικών χώρων, οι φυσικές πρωτοπορίες από τα κάτω, ζητάνε μια πολύ πλατιά ενότητα δράσης και από αυτήν που προτείνει το ΜεΡΑ 25, αλλιώς δεν βρίσκουν καύσιμα.
Η αλήθεια είναι πως τα κοινωνικά και πολιτικά μπλοκ που έδωσαν τα αποτελέσματα στην Αθήνα και την Θεσσαλονικη, στο σημερινό τοπίο, ξεκινούν από την Νέα Αριστερά. Αλλά τους χαρίζουμε στον Χαρίτση και στους 11 ενώ μια ισχυρή πλαγιοκόπηση, τώρα, που στήνονται, θα τους έβαζε προβλήματα. Το κομμάτι του κοινωνικού και πολιτικού μπλοκ που έδωσε τις μεγάλες καταγραφές και πρόσκεται στην Νέα Αριστερά βλέπει τι γίνεται, είδε τον Χαρίτση να λέει πως δεν συζητάει με το ΜεΡΑ 25 και πάγωσε. Τι θα του πούμε εμείς ? Κάτσε εκεί, καλά είσαι ?
Μια πλατιά πολιτικοκινηματική ενότητα με τα θέλω των κοινωνικών και πολιτικών μπλοκ που μέσα στην πιο μαύρη συγκυρία εδώ και μισόν αιώνα έδωσαν στην ¨Αλλη Αριστερά ορατότητα το φθινόπωρο θα ήταν ένας λόγος το πλατύ διάχυτο κόμμα των ανένταχτων αριστερών να πιστέψει και να εκτεθεί.
Αλλιώς του λύνετε τα χέρια, του νικάτε τις τύψεις, ούτε να σηκωθεί να ψηφίσει δεν καίγεται πόσο μάλλον να τρέξει κάτι παραπάνω΄ Θα συνεχίσει με μεράκι να στήνει από τα κάτω το κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ του φθινοπώρου, αυτό που έρχονται μετά τα Κεφάλια και το διαλύουν.
Καλή αντάμωση στα γουναράδικα
Κώστας
Κώστα, η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι υπήρχαν κάποιες οργανώσεις με κομμουνιστική αναφορά και οργάνωση και κάποιο προερχόμενοι από το ΚΚΕεσ. και το ΚΚΕ με πιό χαλαρές συγκροτήσεις. Αυτοί οι τελευταίοι άντλησαν αξιοπιστία και δυναμισμό από τις οργανώσεις, ανέχτηκαν τις οργανώσεις μέχρι που βρέθηκαν στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας και μετά βρήκαν τρόπο να τους εξοβελίσουν.
Κανένα αριστερό μετωπικό σχήμα με διάρκεια και συνέπεια δεν πρόκειται να καρποφορήσει εάν δεν υπάρχει κάποια κομμουνιστική οργάνωση να λειτουργεί σαν πόλος συσπείρωσης.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαθέτει τέτοιες οργανώσεις, οι οποίες όμως είναι αφενός μεν περίπου της ίδιας πολιτικής εμβέλειας – με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φυγόκεντρες τάσεις σε πολλά θέματα- και αφετέρου καμία δεν διαθέτει καθαρή στρατηγική στόχευση.
Αυτό που λείπει από την Αριστερά δεν είναι η διάθεση για μετωπικά σχήματα αλλά μία μαζική μαχητική οργάνωση που θα έχει κομμουνιστική στρατηγική στόχευση. Καμία από τις υπάρχουσες οργανώσεις δεν πληρεί αυτές τις δύο προϋποθέσεις.
Φοβάμαι θα πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε μεγάλες ήττες σε ταξικό και εθνικό επίπεδο για να υπάρξει αφύπνιση και στράτευση σε τέτοια κατεύθυνση.
Παρεκτός και αν η διεθνής κατάσταση λειτουργήσει σαν καταλύτης.
Ανατολικέ η προτεραιότητα του Κ επί του Α είναι κάτι που πρέπει να αποδεικνύεται και όχι να μπαίνει αξιωματικά. Οπως και το αντίθετο, βέβαια αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ισχύει αυτό που λες και τι σημαίνει
Κομμουνιστική οργάνωση, μάλιστα.Γιατί όχι κόμμα ? Ποιανού κομμουνιστικού κινήματος ? Η συζήτηση είχε νόημα κάποτε που ο άλλος εννοούσε συγκεκριμένα πράγματα και κάποια ρεύματα. Εγγραφόταν κάπου, στον μπρεζνιεφισμό, τον σταλινομαισμό και τον τροτσκισμό ή τον ευρωκομμουνισμό ή τον ευρωμαισμό
Θεωρώ πως είμαστε πιο πίσω, δεν έχουμε Αριστερά για να διασπαστεί, αν χρειαστεί, και να δώσει ένα κομμουνιστικό κίνημα
Αυτή η συζήτηση επανέρχεται συνέχεια στο εξωκοινοβούλιο εδώ και δεκαετίες. Πότε βαφτίζεται το ΚΚΕ μλ σαν κομμουνιστική οργάνωση-πρόπλασμα, πότε η ΚΟΕ που αντικαθιστά την Ασυνέχεια για να καταλήξει σε κάτι θλιβερές μεταφράσεις του Ερνέστο Λακλάου στο τέλος της Αριστεράς και μετά στο φλερτ με την ακροδεξιά, πότε η ΑΡΑΝ και το Κ Σχέδιο, πότε το ΝΑΡ, πότε το ΣΕΚ που θεωρεί πως είναι σχεδόν το Κόμμα, κλπ κλπ. Περνάνε τα χρόνια, περνάνε οι δεκαετίες, από τον πασοκικό λαικίστικο εκσυχρονισμό πάμε στον πασοκικό σοσιαλφιλελευθερο εκσυγχρονισμό και από εκεί στην κρίση και στην κατάρρευη κάθε δημοκρατικού και κοινωνικού ιστού και από εκεί στον ορμπανισμό του Μητσοτάκη, και ήττες μαζεύουμε και η άποψη για την προτεραιότητα του Κ επί του Α μένει ακέραιη στην θέση της. Αλλά δεν δοκιμάζεται στο πραγματικό πεδίο που είναι η στιγμή που η Αριστερά καρτελοποιείται, που θα λέγανε οι πολιτικοί επιστήμονες, που γίνεται κρατικό κόμμα, εκεί να είναι το Κομμουνιστικό Κίνημα να δικαιώσει το όνομα του, να πάει πιο μακρυά και πιο ταξικά. Αλλά δεν έρχεται ποτέ η ώρα η Αριστερά να καρτελοποιηθεί και όταν ήρθε εκείνη η ώρα δεν υπήρχαν κομμουνιστές να μην την αφήσουν ανενόχλητη και τον λαό μόνο του.
Αν και υπήρχαν τόσοι και τόσοι που λέγανε πως το θέμα είναι το Κ και όχι το Α, με πρώτο το ΚΚΕ
Κώστας
Κώστα, δεν είναι μόνο αξιωματική παραδοχή, είναι καταρχήν η παγκόσμια Ιστορία, που διδάσκει, μόνο Κ. Κ. έκαναν επαναστάσεις. Προσωπικά προτιμώ την έννοια μαζικές κομμουνιστικές οργανώσεις, κομματα είναι πιο αστικός όρος που προσιδιαζει στον αστικό κοινοβουλευτισμό, η έννοια οργάνωση αποδίδει πιο πιστά αυτό που πρέπει να είναι, δλδ η εμπροσθοφυλακή του λαϊκού κινήματος.
Ακόμη και στη στρατιωτική πρακτική, πέρα από τους στρατιωτικούς σχηματισμούς των κληρωτων υπάρχουν οι πιο καλύτερα εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένο, οι οποίοι κάνουν την αρχική στρατιωτική δράση.
Άλλωστε και η Ελληνική εμπειρία δείχνει ότι μετωπικά σχήματα ( ΕΑΜ, ΕΔΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) τείνουν στην ενσωμάτωση η την παρακμή χωρίς την ύπαρξη πρωτοπορας οργάνωσης.
Ο όρος της μαζικότητας δεν αντιστρατευεται την ανάγκη της περιφρουρημενης δράσης και μάλιστα στον καιρό του predator.
Τέλος, τα μετωπικά σχηματα τύπου πράσινων, είναι η χαρά των πορτοκαλί επαναστασεων σύμφωνα με σχετικά μεμο της CIA.
Κατά τη γνώμη μου, το σημερινό κομμουνιστικό κίνημα χρειάζεται να επαναπροσδιορίση το χαραχτήρα του. Υπάρχουν δύο ειδών κομμουνισμοί. Ο ένας είναι αυτός που κυριαρχεί στην αντίληψη των μαζών σήμερα, ο “φονταμενταλιστικός κομμουνισμός” μιας “φωτισμένης” μειοψηφίας, που προσφέρει στο λαό ένα κάποιο κοινωνικό κράτος, με ασφυχτικό έλεγχο της προσωπικής ζωής κ χωρίς πολιτικά δικαιώματα. Στο δικό μας μικρόκοσμο φαίνεται τελείως τρελό, αλλά στη μάζα βρίσκει πέραση σήμερα ο χαρακτηρισμός “κομμουνιστές” του Μητσοτάκη, του Κλάους Σβαμπ κ της ελίτ των πολυεθνικών γενικά. Μήπως δεν υποστηρίζουν ένα κόσμο, όπου η μάζα δε θα έχη ούτε ιδιοκτησία ούτε δικαιώματα κ θα είναι ευτυχισμένη; Να Το! Υπάρχει όμως κ ο κομμουνισμός που οραματίστηκαν κ αγωνίστηκαν γι’ αυτόν οι κομμουνιστές των μεγάλων αγώνων κ επαναστάσεων, η χειραφέτηση κ όχι η χειραγώγηση των μαζών. Αυτό το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα, νομίζω, ότι πρέπει να είναι η πρώτη προϋπόθεση.
Κάθε γρηά με τον πόνο της.
Αξιωματικά και μονο το λες, ενώ όχι μόνο δεν είναι αξίωμα, δεν ισχύει καν, δεν είναι ούτε αξίωμα ούτε θεώρημα, είναι παπαρζα
Ιστορικά δηλ, είναι παπατζα, το αντίθετο ισχύει. Το Κομμουνιστικο Κινημα προέκυψε από κάτι ευρύτερο που είχε δεξιά, κεντρωα και αριστερή τάση εντός του.
Επίσης αποδεικνύεται εύκολα πως επαναστάσεις ηττήθηκαν λόγω των Κομμουνιστικων Κομμάτων και νίκησαν λόγω του ότι ήταν δευτερεύοντα.
Κώστας
Χαρούλες!
Νομίζω, ότι Μητσοτάκης κ Όρμπαν είναι δύο αντίθετα στο χώρο τους. Ο πρώτος (μιλώντας πάντα για τη Δύση) της αυτοκρατορικής παγκοσμιοποίησης, που λέμε Νέα Τάξη κ ο άλλος, της “πατριωτικής” εθνικιστικής ακροδεξιάς, τύπου AfD κ.α.
Μοιάζουν στο θεμα του Κράτους Δικαίου, του Συνταγματισμού, στην οικοδόμηση ενός, ουσιαστικά, μονοκομματικού συστήματος, ενός συστήματος που οι εκλογές είναι τυπικές. Στην Δημοκρατία, με μια λέξη,
Και σε άλλα μοιάζουν, ο Όρμπαν πουλάει λίγη “πολυδιάστατη” εξωτερική πολιτική αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο, χώρα του ΝΑΤΟ ήταν είναι και θα είναι η Ουγγαρία όσες δεκαετίες και αν μείνει ο ¨Ορμπαν στην εξουσία.
Εχουν διαφορές, ο Μητσοτάκης έχει ενσωματώσει τον κύριο όγκο του, λεγόμενου, κέντρου σε φανατικά αντιαριστερή και νεοφιλελυθερη οικονομική γραμμή και σε γραμμή κτηνώδους καταστολής. Για να τους κρατάει επιχειρεί και κάποια ανοίγματα στον πολιτισμικό φιλελελευθερισμό. Όσο μπορεί γιατί έχει μπόλικη ακροδεξιά εντός του.
Κώστας
Έτσι είναι ο κόσμος! Άλλους τους απασχολεί η επανάσταση κ άλλους, απλά κ μόνο η εξαπάτηση
Εγώ δε θέλω να επιβαρύνω τη “Σταλινιάδα”, που θα έπρεπε μάλλον να βρίσκεται στην ανάρτηση για το 20ο Συνέδριο, γι’ αυτό γράφω εδώ, καθώς το σχόλιό μου σχετίζεται κυρίως με τις ευρωεκλογές. Πιστεύω, πώς είναι άσκοπο, να αναλαμβάνωμε δικηγόροι ή κατήγοροι της κάθε προσωπικότητας του κ. κινήματος, αλλά αυτό που χρειάζεται, είναι η αποτίμηση κ κριτική της συνολικής πορείας του. Ήδη ο Λένιν μας λέει πολλά για την οργάνωση του μετεπαναστατικού λαϊκού κράτους, αλλά κ για την οργάνωση του λαού στο ολιγαρχικό κράτος, για το σκοπό της επανάστασης (χρησιμοποιώ σύγχρονους όρους, που αντιστοιχούν, νομίζω, σ’ αυτούς της εποχής του Λένιν). Η άποψη του Λένιν, πολίτιμη κ επίκαιρη στο σήμερα, βρίσκεται στα “Γράμματα από Μακρυά”, που γράφτηκαν τον Απρίλη του ’17 στην Ελβετία, για την Πράβντα.
Λοιπόν ο Μαρξ υποστήριξε τη συμμετοχή των πολιτικών οργανώσεων των εργατών στα αστικά κοινοβούλια σε μια εποχή, συμμαχίας αστών κ μάζας απέναντι στις τότε μοναρχίες. Την εποχή του Λένιν όμως η αστική τάξη οικοδομεί ήδη την εξουσία της με εθνοσυνελεύσεις κ κοινοβούλια, μέσα στις μοναρχίες κ μέσω του αντιπροσωπευτικού συστήματος, που την ευνοεί, γιατί συνιστά μια μορφή αριστοκστίας, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Η αστική τάξη είναι τώρα ο κύριος αντίπαλος του προλεταριάτου, καθώς η παλιά αριστοκρατία έχει ηττηθεί κ ο Λένιν το διαβλέπει. Έτσι είναι κάθετα αντίθετος σε κάθε συμμετοχή της εργατικής τάξης στις δομές εξουσίας. Πόσο καθαρά το διατυπώνει! Το να συμμετέχης στην κυβέρνηση σαν μειοψηφία, σημαίνει, να είσαι πιόνι. Το να συμμετέχης ισότιμα, είναι αδύνατο, γιατί οι πολιτικοί στόχοι είναι αντίθετοι (τότε υπήρχε το ζήτημα, συνέχιση του πολέμου ή διαπραγματεύσεις για ειρήνη), το να συμμετέχης σαν πλειοψηφία, σημαίνει, ότι έχεις τη δύναμη, να ανατρέψης την κυβέρνηση. Στην πράξη συμμετοχή σημαίνει, ότι ξεχνάς την ταξική πάλη κ διαδίδεις αυταπάτες στους εργάτες.
Ο Λένιν αντιτάσσει, όπως λέει, “στη θαυμάσια οργάνωση όλης της αστικής τάξης κ όλης της αστικής διανόησης, μια το ίδιο θαυμάσια οργάνωση του προλεταριάτου, που θα καθοδηγή τη μάζα της φτωχολογιάς της πόλης κ του χωριού, του μισοπρολεταριάτου κ των μικρονοικοκύρηδων”. “Σύνθημα της στιγμής: οργάνωση”, μας λέει. Όχι όμως της οργάνωσης, που στηρίζουν οι φιλελεύθεροι, ακριβώς για να στεριώσουν την κυριαρχία τους, δλδ εγγραφή στο κόμμα, συνδικάτο, συνεταιρισμό κλπ. Ο Λένιν αντιπαραβάλλει κ υποστηρίζει όργανα, για την οικοδόμηση επαναστατικής εξουσίας ήδη μέσα στο ολιγαρχικό (μοναρχικό – αστικό) κράτος, δλδ τα Σοβιέτ. Αυτό δε σημαίνει, να εφαρμόσωμε τις προτάσεις του Λένιν, σχετικά με τις αρμοδιότητες των Σοβιέτ, σαν μια συνταγή μαγειρικής, αλλά να πάρωμε την κεντρική ιδέα, την αυτοτελή οργάνωση του λαού μέσα στο σύστημα, στην κατεύθυνση ενδυνάμωσης της πολιτικής ισχύος κ της ανατροπής. Ο Λένιν δίνει κεντρική σημασία στη χειραφέτηση του λαού, στη “διαπαιδαγώγηση των μαζών, για τη συμμετοχή τους σε όλες τις κρατικές υποθέσεις”.
«διαίρει και βασίλευε»
Νικολό Μακιαβέλι στο έργο του «Ηγεμόνας».
Αν συνεννοηθεί ποτέ η εργατική τάξη, πάρτε μου τηλ……..
Ούτε στα ελάχιστα.. να γίνει ένα μέτωπο.. ούτε στα ελάχιστα..
Ότι περνάμε.. τελικά μας αξίζει σαν λαός..
Έγινε μέτωπο “κορυφών” την περίοδο 2010-2015 Σίμο
Σύριζα + συνιστωσών – αρκετών οικολόγων- πρωην πασόκων- μεγάλου μέρους του εξωκοινοβουλίου
Και είδαμε πόσο καλά πήγε.
Μας έφερε και ένα τρίτο μνημόνιο
” Δεν είμαστε αδύναμοι γιατί είμαστε διασπασμένοι
Είμαστε διασπασμένοι γιατί είμαστε αδύναμοι ”
Λένιν
Το άλογο λοιπόν μπροστά από το κάρο
Η αδυναμία αυτή έχει αφετηρία θεωρητικό έλειμμα, που οδήγησε στο λεγόμενο ρεβιζιονισμό κ στην παλινόρθωση του καπιταλισμού.
”
Το ΚΚΕ με την πολιτική του διαμορφώνει στάση αντίθεσης στην ΕΕ, αλλά σαφώς παραπέμπει τη ρήξη και την αποδέσμευση στο μακρινό μέλλον, μένοντας σήμερα στην «πάλη ενάντια στις συνέπειες». Όμως έτσι δεν διαμορφώνεται ουσιαστικό ρεύμα αντιπαλότητας στην ΕΕ ούτε ωριμάζει η ανάγκη ενός άλλου δρόμου στην κοινωνία κόντρα στον καπιταλιστικό μονόδρομο.”
Τόσο μακρινό μέλλον που το ΚΚΕ το 2015 το έβαλε να μπει σαν ερωτημα στο Δημοψήφισμα μέσα στη Βουλή (οι άλλοι αρνηθηκαν να το συζητήσουν) και σε ψηφοδέλτιο στο Δημοψήφισμα
Οι έννοιες αριστερά κ κομμουνισμός αναφέρονται οι δυό στα λαϊκά συμφέροντα, αλλά διαφέρουν, οπως επισήμανε κάποτε η Παπαρήγα. Η πρώτη προέκυψε στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης, συνδέεται λοιπόν από γεννησιμιού με τον κοινοβουλευτισμό – αστισμό. Η δεύτερη κατάγεται από τα Εργατικά Συμβούλια, την ιστορική πραγματικότητα, που έμπνευσε το Μαρξ στη διατύπωση της θεωρίας του. Η αριστερά διεκδικεί κοινωνικά κ δημοκρατικά δικαιώματα για τις μάζες, στο πλαίσιο της αστικής εξουσίας. Η δεύτερη διεκδικεί για τις μάζες την εξουσία. Αυτή είναι η διαφορά. Συνεπώς επανάσταση με στόχο την ανατροπή της αστικής εξουσίας υπέρ της λαϊκής εξουσίας χωρίς κομμουνιστική οργάνωση απλά είναι αδύνατη.