Τις τελευταίες βδομάδες, με τις επιτυχημένες αεροπορικές επιθέσεις της Ρωσίας ενάντια στο «Ισλαμικό Κράτος» (IS), η Μόσχα ενισχύει τις θέσεις της στην Εγγύς Ανατολή, ενώ όλο και περισσότεροι σύμμαχοι των ΗΠΑ στρέφονται προς τη Ρωσία. Η κατάσταση και οι συσχετισμοί δυνάμεων στη περιοχή φαίνεται να αλλάζουν ριζικά. Στο παρόν άρθρο παρουσιάζονται συμπυκνωμένα οι τελευταίες εξελίξεις (ΠΓ).
Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Γαβάνας
του Rainer Rupp
Στην Εγγύς Ανατολή τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία. Αυτό που πριν από μερικές βδομάδες ίσχυε ως εντελώς αδύνατο, σήμερα είναι ήδη πραγματικότητα. Έτσι, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα το Ιράκ ξέφυγε από τον έλεγχο των ΗΠΑ. Μια παρόμοια εξέλιξη διαφαίνεται ήδη στην Ιορδανία, η οποία στην καταπολέμηση των τρομοκρατών του «Ισλαμικού Κράτους» (IS) και του Μετώπου αλ Νούσρα, προτιμά τώρα να συνεργαστεί με τη Ρωσία και το Ιράν. Αυτό είναι το προσωρινό αποτέλεσμα ενός άνευ προηγουμένου εσφαλμένου υπολογισμού της Ουάσιγκτον, η οποία με τα σχέδιά της περί ανατροπής για τη Συρία εξελίχθηκε σε μια αδιέξοδη κατάσταση και τώρα βιώνει τη μια ταπείνωση μετά την άλλη.
Ήδη το Σεπτέμβριο, η κυβέρνηση του Ιράκ υπό τον πρωθυπουργό Χάιντερ αλ Αμπάντι, είχε ιδρύσει στη Βαγδάτη μαζί με τη Ρωσία, τη Συρία και το Ιράν ένα κέντρο συντονισμού, με στόχο την κοινή πάλη ενάντια στη διασυνοριακή τρομοκρατία. Όταν ο Αμπάντι μετά τις πρώτες επιτυχίες των ρωσικών αεροπορικών επιθέσεων στη Συρία δήλωσε, ότι θα επιθυμούσε να υπάρξουν επίσης και ρωσικές αεροπορικές επιδρομές ενάντια σε στόχους του IS που βρίσκονταν στο Ιράκ, στην Ουάσινγκτον χτύπησαν καμπανάκια. Τελικά το Πεντάγωνο αναγκάστηκε να δεχτεί μια ταπεινωτική απέλαση, ειδικά από τη χώρα εκείνη, που οι ΗΠΑ είχαν «απελευθερώσει» με πόλεμο πριν από δώδεκα χρόνια.
Ταξιδεύοντας με αεροπλάνο προς τη Βαγδάτη ο ανώτατος αξιωματικός των ΗΠΑ, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Γιόζεφ Ντάνφορντ, έθεσε στον Αμπάντι στις 21 Οκτωβρίου ένα τελεσίγραφο: Η κυβέρνηση στη Βαγδάτη πρέπει να αποφασίσει είτε να πάρει βοήθεια από τη Ρωσία είτε από τις ΗΠΑ, δεν μπορεί να τα έχει και τα δυό. Αρχικά, σύμφωνα με ισχυρισμούς που προέρχονταν από αμερικανικές πηγές, ο Αμπάντι υποσχέθηκε στον Αμερικανό, να μη ζητήσει βοήθεια από τους Ρώσους. Αλλά αυτό ακριβώς έκανε λίγες μέρες αργότερα ο πρωθυπουργός του Ιράκ, όταν έδωσε πράσινο φως στη Μόσχα, οι αυτοκινητοπομπές του IS που δραπετεύουν από τη Συρία περνώντας τα σύνορα, να καταδιώκονται και να δέχονται επιθέσεις και στο έδαφος του Ιράκ.
Η Ουάσινγκτον ξεκίνησε μια απελπισμένη προσπάθεια για να αποδείξει, ότι οι ΗΠΑ είναι ακόμη σε θέση να καταπολεμήσουν την τρομοκρατία. Για το σκοπό αυτό έστειλαν 30 στρατιώτες των Ειδικών Δυνάμεων μαζί με Κούρδους Πεσμαργκά σε μια αποστολή στην πόλη Hawidscha [ΠΓ: που βρίσκεται στο κυβερνείο Κιρκούκ], όπου υποτίθεται ότι απελευθέρωσαν 70 αιχμαλώτους από μια φυλακή του IS. Για πρακτικούς λόγους ένας στρατιώτης των ΗΠΑ είχε μια κάμερα στο κράνος του, με την οποία τράβηξε σε ταινία όλη την επιχείρηση και την διέθεσε στα δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Προφανώς στην Ουάσινγκτον ξεκίνησαν από το γεγονός, ότι η επιτυχημένη αποστολή στην Hawidscha ήταν αρκετή για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη. Το βίντεο, αμέσως μετά τη δημοσιοποίησή του, χρησιμοποιήθηκε από τον επικεφαλής του Πενταγώνου, Άστον Κάρτερ, για να πει στη Γερουσία στις 28 Οκτωβρίου, ότι ο στρατός των ΗΠΑ προετοιμάζεται τώρα να επέμβει και με χερσαίες δυνάμεις άμεσα στις εχθροπραξίες στο Ιράκ και στη Συρία. Στη συνέχεια ακολούθησε ίσως η πιο ντροπιαστική μέχρι σήμερα στιγμή σε μια σειρά χτυπημάτων για τη «στρατηγική» της Ουάσινγκτον στην Εγγύς Ανατολή. Προφανώς κανείς δεν είχε σκεφτεί να ρωτήσει προηγουμένως την κυβέρνηση της Βαγδάτης, της οποίας ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σαάντ αλ Χαντίτι, απέρριψε την πρόταση των ΗΠΑ με τα λόγια: «Αυτό είναι εσωτερική υπόθεση του Ιράκ και η κυβέρνηση δεν έχει ζητήσει από το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ να συμμετέχει στις άμεσες επιχειρήσεις. Έχουμε αρκετούς στρατιώτες επί τόπου».
Το ζήτημα εδώ είναι: Μετά από 13 σχεδόν χρόνια de facto κατοχής και μετά από 13 μήνες αναποτελεσματικών αεροπορικών επιθέσεων των ΗΠΑ ενάντια στο IS, η Βαγδάτη έχει βαρεθεί μια για πάντα για τη «βοήθεια» που θα έρθει από την Ουάσινγκτον. Σ΄ αυτό προστίθεται, ότι στο μεταξύ οι περισσότεροι Ιρακινοί έχουν πειστεί, ότι οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται να καταστρέψουν το IS, επειδή αυτή την τρομοκρατική οργάνωση θέλουν να την χρησιμοποιούν ως ένα χρήσιμο εργαλείο για να δικαιολογούν την περαιτέρω παρουσία τους στη Μεσοποταμία.
Το επόμενο χτύπημα κάτω από τη μέση για την Ουάσινγκτον ήρθε το Σαββατοκύριακο από την Ιορδανία. Στην πρωτεύουσα Αμάν, η Ρωσία συμφώνησε με την εκεί κυβέρνηση, την ίδρυση ενός κέντρου συντονισμού για τις ένοπλες δυνάμεις των δυό χωρών, ώστε να υπάρξει συντονισμός στις επιχειρήσεις των στρατιωτικών αεροσκαφών πάνω από το έδαφος της Συρίας. Σύμφωνα με τον ρώσο υπουργό Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, η Ιορδανία δήλωσε ότι είναι έτοιμη να παίξει έναν θετικό ρόλο στην αναζήτηση για μια πολιτική λύση της σύγκρουσης στη Συρία με διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης στη Δαμασκό και των δυνάμεων της αντιπολίτευσης –ένας στόχος, τον οποίο επιδιώκει και η ίδια η Ρωσία. Ακριβώς όπως και στο Ιράκ, η ιορδανική κυβέρνηση φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ανυπότακτη απέναντι στην Ουάσινγκτον, η οποία απορρίπτει αυστηρά κάθε συνεργασία με τη Ρωσία στη Συρία και πολύ πιθανώς είναι θυμωμένη με τη ρωσο-ιορδανική συνεργασία.
Φαίνεται σαν να έσπασε ένα φράγμα με την παρουσία και τις επιτυχίες των Ρώσων στη Συρία. Είναι δυνατό, με τη ρωσική προέλαση στη Συρία, όλο και περισσότερες χώρες –να αντιταχθούν στα κράτη-απατεώνες ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία, Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ και να υποστηρίξουν το σεβασμό του διεθνούς δικαίου και της εθνικής κυριαρχίας- βλέποντας μια πολυαναμενόμενη ευκαιρία, να αποσπαστούν από το σφίξιμο του αμερικανού ηγεμόνα; Ακόμη και η κυβέρνηση στο Αφγανιστάν ζήτησε τη στρατιωτική βοήθεια της Μόσχας. Μάλιστα και ο πάντα δειλός Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουρ, βρήκε τώρα το θάρρος να καταδικάσει αιχμηρά τις ΗΠΑ εξαιτίας της πολιτικής τους για τη Συρία.
Πηγή: junge Welt, 05/11/2015
Μα πως μπορεί να πάρει κανείς στα σοβαρά ένα άρθρο που ισχυρίζεται ότι ο Πούτιν πήγε στη Μ. Ανατολή τους σβούριξε κάτι βόμβες και πήρε δια μιας τα σώβρακα των αμερικάνων!
Όταν γράφει κάποιος ένα σχόλιο πρέπει να είναι σε θέση να «διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές», και πάνω απ΄ όλα να είναι σοβαρός. Επί της ουσίας:
1. Ο συγγραφέας του άρθρου δεν είναι τυχαίος. Είναι (δυτικο)γερμανός, οικονομολόγος, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στρατολογήθηκε από την τότε Ανατολική Γερμανία και δούλευε στην αντικατασκοπία. Κατόρθωσε σταδιακά να ανέβει τα σκαλιά της ιεραρχίας και να δουλεύει στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ, έχοντας πρόσβαση σε όλα τα αρχεία και δίνοντας πληροφορίες στην τότε Α. Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση. Σοβιετικοί κατάσκοποι της εποχής εκείνης ισχυρίζονται ότι κατόρθωσε τότε με τις πληροφορίες του να αποτρέψει έναν πόλεμο. Επρόκειτο για την εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς στη Γερμανία. Τα γεγονότα αυτά τα έζησα και προσωπικά ο ίδιος την εποχή εκείνη στη Γερμανία.
Μετά την προσάρτηση της Ανατολικής Γερμανίας στη Δυτική, η CIA έβαλε στο χέρι τα απόρρητα ντοκουμέντα της Α. Γερμανίας και τελικά τον εντόπισαν. Κρύβονταν κάτω από ψευδώνυμο. Το θέμα είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Πέρασε από δίκη και καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλακή. Μετά από πολλές κινητοποιήσεις αποφυλακίστηκε μετά από 7 χρόνια. Τον είχαν στην απομόνωση. Τράβηξε τα πάνδεινα. Εδώ και πολλά χρόνια γράφει στη συγκεκριμένη εφημερίδα. Είναι εξειδικευμένος σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Δεν πρόκειται για τυχαίο πρόσωπο.
2. Το άρθρο αναφέρεται στο πως εξελίσσονται τα γεγονότα. Αν κάποιος θέλει να τα αμφισβητήσει μπορεί να το πράξει, αλλά με στοιχεία και όχι με ειρωνικά τσιλιμπουρδίσματα.
3. Οφείλει κανείς να γνωρίζει, ότι στη στρατιωτική πολιτική τα γεγονότα συνήθως εξελίσσονται πολύ γρηγορότερα απ΄ ό,τι στη πολιτική.
4. Το προτσές αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχει παγιωθεί και δεν πρόκειται να παγιωθεί. Στη ζωή δεν υπάρχουν παγιωμένες καταστάσεις. Το που θα καταλήξει αυτό δεν το γνωρίζει κανείς.
5. Εξαιτίας αυτής της μη αναμενόμενης για τους δυτικούς ιμπεριαλιστές κατάστασης, υπάρχει ήδη η σκέψη στρατιωτικής τους επέμβασης. Το ζήτημα τέθηκε ήδη στην Επιτροπή Άμυνας του γερμανικού κοινοβουλίου. Η γερμανική κυβέρνηση ισχυρίζεται, ότι μπορεί να γίνει επέμβαση βάσει του άρθρου 51 της Χάρτας του ΟΗΕ, με το πρόσχημα της «ιδίας αυτοάμυνας» ή της «συλλογικής αυτοάμυνας» για την υποστήριξη του ιδίου ή ενός άλλου κράτους. Στη περίπτωση όμως της Συρίας και του Ιράκ αυτό δεν ισχύει: α) Ο όρος «αυτοάμυνα», σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, συνδέεται με την υπεράσπιση του ιδίου εδάφους μιας χώρας ή χωρών. Ερώτηση: Τα δυτικά ιμπεριαλιστικά κράτη δεν δέχτηκαν επίθεση, επομένως ποιο έδαφος υπερασπίζονται; β) Η υπεράσπιση εδάφους άλλης χώρας ή άλλων χωρών προϋποθέτει ότι η χώρα ή οι χώρες που δέχεται/δέχονται επίθεση ζητούν τη στρατιωτική βοήθεια άλλης/άλλων χώρας/χωρών. Αλλά εδώ τόσο η Συρία όσο και το Ιράκ απέρριψαν ρητά τη στρατιωτική βοήθεια των δυτικών. Επομένως, καταρρίπτεται και αυτός ο ισχυρισμός.