Γράφει ο Πάνος Γιακουμίδης
Πιο αναγκαία απο ποτέ είναι σήμερα η συγκρότηση επαναστατικού φορέα. Μετα τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τη ταχύτατη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε συστημικό κόμμα, γκρεμίστηκαν τελειωτικά και περίτρανα οι όποιες αυταπάτες υπήρχαν για κατάργηση του μνημονίων λιτότητας και ταυτόχρονα παραμονή “πάση θυσία” στη ζώνη του ευρώ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά τα προβεβλημένα ηγετικά στελέχη προσπαθούσαν προεκλογικά να πείσουν θεούς και δαίμονες ότι ΚΑΙ το μνημόνιο θα καταργούσαν ΚΑΙ θα μέναμε “πάση θυσία” στο ευρώ.Βλέποντας το αμείλικτο πρόσωπο του γερμανικού αλλά και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και τη στάση των πολιτικών του εκπροσώπων (Μέρκελ,Σόϊμπλε,Ολάντ,Γιούνκερ,Νταϊσεμπλουμ κλπ),διαπίστωνε τρανταχτά κανείς οτί αυτό δεν μπορούσε να γίνει.Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αφελώς δεν το έβλεπε ή όπως αποδείχτηκε δεν ήθελε να το δει.Αλλά όταν αρνείται κανείς να αναλύσει τα δεδομένα με τη μαρξιστική μέθοδο της ταξικής πάλης,δεν έχει κατασταλάξει ποιανού συμφέροντα θέλει να εξυπηρετήσει πατώντας πάνω σε δύο βάρκες, κάποια στιγμή δύο πράγματα θα συμβούν: Ή θα πέσει απ’ τη βάρκα ή θα πατήσει εξ’ ολοκλήρου πάνω στη μια βάρκα όπως έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Θεώρησε ότι μπορεί να ικανοποιήσει τους πάντες.Και τους δανειστές ΚΑΙ τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα.Μόνο που ο ουρανός δε βρέχει χρήματα ούτε μεγαλώνει το ΑΕΠ με αοριστολογίες και γενικές αναφορές στην “ανάπτυξη”. Είναι τουλάχιστον λαϊκισμός να παρουσιάζει κανείς την αντίθετη εικόνα. Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε, δυστυχώς στη παγίδα που ο ίδιος έστησε Μετά την έντονη αριστερή στροφή του δημοψηφίσματος και την δημοκρατική απεύθυνση στο λαό προχωρώντας ,ηθελημένα η όχι(και τα δυο εγκληματικά είναι)χωρίς σχέδιο για την επόμενη μέρα της ρήξης που θα έφερνε η επικράτηση του ΌΧΙ, είχαμε μέσα σε λίγες μέρες την ολοκληρωτική δεξιά στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που απ’ ότι φαίνεται ήρθε για να μείνει.
Η συστημική ενσωμάτωση είναι ολοφάνερη όπως επίσης και οι δύο εντελώς διαφορετικοί πόλοι που συνυπάρχουν(όχι για πολύ ακόμα κατά τη γνώμη μου) μέσα στον ίδιο φορέα. Ως χρονικό ορόσημο για αυτή τη συνύπαρξη θα μπορούσε να οριστεί η όποια ενδεχόμενη διαδικασία(καταστατικό συνέδριο ή κάποιο άλλο όργανο) ακολουθηθεί στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ αν και η ηγεσία δείχνει να θέλει να φέρει τα πράγματα προ τετελεσμένων γεγονότων(Υπογραφή όσων ζητούν οι δανειστές/τοκογλύφοι).
Εδώ όμως πλανάται στο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ ένα εκβιαστικό ερώτημα κυρίως απ’τη μεριά της ηγεσίας προς τους διαφωνούντες: Διαφύλαξη της “ενότητας” του ΣΥΡΙΖΑ και συμφωνία στο νέο μνημόνιο ή διαφωνία με τη υποταγή στη τρόϊκα και άρα διάσπαση και “εγκατάλειψη του καραβιού”; Είναι ένα δύσκολο κι ανήθικο ερώτημα που τίθεται στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που έδωσαν σκληρές μάχες στο όνομα του εγχειρήματος της κυβέρνησης της Αριστεράς. Ειδικά όταν έχουν δημιουργηθεί συναισθηματικοί δεσμοί με το κόμμα. Πρέπει να απαντηθεί όμως ξεκάθαρα. Να δούμε ωμά τηv πραγματικότητα.
Ποιό απ’ τα δύο συμβόλαια πρέπει να τηρηθεί και ποιό πρέπει να σπάσεi;
Ένα συμβόλαιο είναι η πίστη στην ηγεσία του κόμματος και ο τυφλός οπαδισμός ως προς το κόμμα, ότι πολιτική κι αν ακολουθήσει. Οπότε δεν διανοούμαστε να εγκαταλείψουμε το καράβι.Άλλο είναι η πίστη στη μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων και η σταθερή άνευ όρων προσήλωση στη προώθηση των συμφερόντων των εργαζομένων και κατά συνέπεια της πλειοψηφίας της κοινωνίας που περιλαμβάνει σχεδόν σίγουρα τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την εγκατάλειψη του καραβιού.Στην Αριστερά πρέπει να διαλέξουμε ξεκάθαρα το δεύτερο συμβόλαιο. Αυτό μας αρμόζει και αυτό μας τιμάει, γι’ αυτό εντασσόμαστε στην Αριστερά της ανατροπής. Για να εξυπηρετούμε και να προωθούμε τα συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας. Διαλέγοντας το πρώτο μένουμε απλά πιστοί οπαδοί του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ όπως κι αν μεταλλαχθούν τα υποκείμενα αυτά, πετώντας στα σκουπίδια την ιστορική αποστολή της Αριστεράς.
Αρκετά ζόμπι γεμίσαμε στη πολιτική σκηνή, τι θα ωφελούσε άλλο ένα; Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι το ξεπέρασμα αυτής της αθλιότητας που ζούμε που έχει ένα όνομα: Γνήσια κρίση του υπάρχοντος καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου και των διαστάσεών του στη κοινωνική ζωή.
Προτάσεις για το ξεπέρασμα αυτής της κρίσης έχουν κατατεθεί πολλάκις. Και συγκεκριμένο πρόγραμμα επίσης. Βασικές κατευθύνσεις του προγράμματος αυτού είναι η άρνηση αποπληρωμής του ανήθικου παράνομου χρέους για να φύγει η θηλιά αυτή από πάνω μας. Για να μπορούν τα χρήματα που δίνουμε ως πολίτες να πηγαίνουν για την ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους κι όχι στις τσέπες των διεθνών τοκογλύφων. Εθνικοποίηση ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος με έλεγχο από τους τραπεζοϋπαλλήλους, μέσω δημοκρατικών-άμεσα ανακλητών οργάνων αλλά και με έλεγχο από τη κοινωνία με δημοκρατικούς θεσμούς που θα δημιουργηθούν. Εθνικοποίηση όλων των στρατηγικών, σε σχέση με τις κοινωνικές ανάγκες, επιχειρήσεων και λειτουργία τους με έλεγχο και διαχείριση από τους εργαζομένους και της κοινωνίας μέσω δημοκρατικών θεσμών διαφάνειας. Βαρύτατη φορολογία στους καπιταλιστές-μεγαλοεπιχειρηματίες της χώρας.
Αν λακίσουν και φύγουν στο εξωτερικό, οι επιχειρήσεις τους να περνάνε στο κράτος, να αναπροσαρμόζουν την παραγωγή τους σύμφωνα με έναν κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό με βάση τις κοινωνικές ανάγκες των εργαζομένων και των άλλων πληττόμενων στρωμάτων. Οι επιχειρήσεις αυτές θα λειτουργούν με δημοκρατικές συνελεύσεις και επιτροπές των εργαζομένων με πλήρη-ενεργή-δημιουργική συμμετοχή της κοινωνίας μέσω ενεργών δημοκρατικών θεσμών. Αυτές και μια σειρά ακόμα προτάσεις θα έχουν ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της οικονομίας σε πρώτη φάση και των κοινωνικών σχέσεων και συνειδήσεων σε δεύτερη.
Πρόκειται για ένα μεταβατικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που σταματάει την επίθεση στις ζωές μας και τη ξεκινάει στη διαφθορά, στην εκμετάλλευση και στις δυνάμεις του κεφαλαίου που γεννούν αυτές τις καταστάσεις.
Όπως πολύ καλά καταλαβαίνουμε για να βγεί σε πέρας ένα τέτοιο πολιτικό πρόγραμμα θα υπάρξει έντονη ταξική πάλη και σκληρές συγκρούσεις μεταξύ των συμφερόντων των εργαζομένων και της άρχουσας τάξης των μεγαλοεπιχειρηματίων που ελέγχουν ολοκληρωτικά το κράτος και την οικονομία. Μόνο εύκολη δε θα ‘ναι αυτή η μάχη. Ούτε “έντιμος συμβιβασμός” θα υπάρξει ούτε “εθνική ομοψυχία”. Άλλωστε όταν απειλήθηκαν τα συμφέροντα της αστικής τάξης στο παρελθόν ποτέ δεν είχαμε “εθνική ομοψυχία”. Μόνο πολέμους, δικτατορίες, σφαγές.
Οπότε για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα θα χρειαστεί έντονη προετοιμασία και κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων και της κοινωνίας. Θα πρέπει να υπάρξει μια υγιής καθοδήγηση χωρίς σεχταρισμούς, μεγαλομανίες, παραγοντισμούς, γραφειοκρατία και οπαδισμούς. Η καθοδήγηση αυτή μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από τη δημιουργία ενός πραγματικά επαναστατικού φορέα που θα μιλάει ανοιχτά για το σοσιαλισμό, την επαναστατική στρατηγική και το κομμουνισμό.
Ενός φορέα που όχι μόνο, σεβόμενος την ανεξαρτησία και την αυτονομία της εργατικής τάξης, θα συμβάλλει με τις πράξεις του στη δημιουργία αντιστάσεων και δομών αλληλεγγύης σε χώρους εργασίας και γειτονιές αλλά θα προτάσσει καθαρά και τολμηρά την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης που σε καμία περίπτωση δε θα ‘ναι αυτοσκοπός η πόσο μάλλον τελικός στόχος.
Η επαναστατική αριστερά πρέπει να απαντάει και σ’ αυτά τα διακυβεύματα.Ο τυχών κυβερνητικός θώκος θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ για την πιο εύκολα προσβάσιμη υλοποίηση του παραπάνω προγράμματος. Η κατάληψη της κρατικής μηχανής θα πρέπει να γίνει δρόμος για την πιο αποτελεσματική προώθηση των εργατικών και κοινωνικών συμφερόντων σε βάρος πάντα της εγχώριας πλουτοκρατίας. Ξεκαθαρίζοντας φυσικά εν τέλει ότι χωρίς επαναστατικές διεργασίες στο εργατικό κίνημα αλλά και έντονη σοβαρή δουλειά στις γειτονιές, τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα μπορεί να υλοποιηθεί καθώς η επίθεση του κεφαλαίου θα είναι λυσσαλέα.
Δυνάμεις που μιλάνε στο όνομα της επαναστατικής τακτικής, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού υπάρχουν. Το ζήτημα είναι αν θα σταθούμε σοβαροί στις κρίσιμες περιστάσεις που ζούμε ή θα προτιμήσει ο καθένας να διατηρήσει το δήθεν “καθαρό” μαγαζάκι του. Εάν πραγματικά αντιλαμβανόμαστε την μέγιστη ανάγκη ξεριζώματος αυτού του σάπιου συστήματος ή απλά θα το αναφέρουμε διαρκώς σαν μακρινό όνειρο.
Εάν πραγματικά κατανοούμε τη σφαγή των εργατικών δικαιωμάτων που υφίσταται κυρίως ο ιδιωτικός τομέας όπου επικρατεί μια οικονομική χούντα των εργοδοτών σε βάρος των εργαζομένων. Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, είναι αδιανόητο δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που προέρχονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς όπως η ΟΚΔΕ, το “Ξεκίνημα”, το ΕΕΚ, το Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα κλπ αλλά και μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ που σύντομα, ελπίζω, θα “εγκαταλείψουν το καράβι” όπως η Αριστερή Πλατφόρμα, η Κομμουνιστική Τάση κλπ, να μη μπορούν να συνεννοηθούν στα στοιχειώδη προγραμματικά στοιχεία που έτσι κι αλλιώς αναφέρουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Πρέπει να υπάρξει σοβαρότητα, εγρήγορση και αποφασιστικότητα για τη δημιουργία νέου φορέα με αυτά τα στοιχεία. Χρόνος δεν υπάρχει, έχουμε αργήσει κιόλας.
Πρέπει να επιταχύνουμε συνειδητοποιώντας πως πάνω από κάθε πολιτική ιδιαιτερότητα στην Αριστερά, υπάρχουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Και αυτά συνεχίζουν να βάλλονται με απίστευτη βαρβαρότητα.
*Ο Πάνος Γιακουμίδης συμμετέχει και δραστηριοποιείται στο εργατικό κίνημα,στην Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα της Θεσσαλονίκης
Γκαρσόν!
Εναν επαναστατικό φορέα στο δεκαεφτά!
Ιέφτασεέέέέ!
ΠΡΟΤΑΣΗ
Για ένα αντιμνημονιακό/απελευθερωτικό/αναγεννητικό επιχειρησιακό σχέδιο (ε.σ.) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ λειτουργίας και ένα αντίστοιχο Μέτωπο.
«Μη μας δείχνετε το στόχο
αν δεν μας πείτε τον τρόπο.
Γιατί οι στόχοι και οι τρόποι
συγχέονται τόσο σ΄αυτή τη γη,
που αν αλλάξεις τον τρόπο
αλλάζεις το στόχο
και στόχο άλλο δείχνουνε
τα νέα μονοπάτια».
ΦΕΡΔΙΝΑΝΔΟΣ ΛΑΣΑΛ
Πρόλογος (περί δημοκρατίας, ελευθερίας, δικαιώματος, ισότητας)
Ορισμός της Δημοκρατίας (Λεξικό): Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.
Σε αυτή τη βάση θα αναπτυχθούν οι προβληματισμοί και η πρότασή μας, ξεκινώντας από μερικούς φιλοσοφικούς ορισμούς βασικών εννοιών που συναρμολογούν το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ κάστρο της ανθρώπινης ελευθερίας.
ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ (Γ.Κοντογιώργης): Ορίζει τις κοινωνίες που συγκροτούνται με υπόβαθρο την ελευθερία.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (Γ.Κοντογιώργης): είναι η πολιτεία, που θεραπεύει σωρευτικά την καθολική (ατομική, κοινωνική και πολιτική) ελευθερία. Εξού και προκρίνει τη διαφοροποίηση του (οικονομικού, πολιτικού κ.λπ.) συστήματος από την ιδιοκτησία και την απόδοση του στους συντελεστές του. Εν προκειμένω, το πολιτικό σύστημα, αντί του κράτους, το επενδύεται η κοινωνία, η οποία συγκροτημένη σε δήμο ασκεί την καθολική πολιτική αρμοδιότητα. Η κοινωνία της δημοκρατίας είναι πολιτική κοινωνία.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Γ.Κοντογιώργης): ορίζεται ως αυτονομία, ως το γινόμενο της αυτοκαθοριστικής δυνατότητας του ανθρώπου. Κατά τούτο, η ελευθερία τοποθετείται στον αντίποδα της (αναγκαστικής ή εθελουσίας) εξάρτησης, δηλαδή της εξουσίας, και διαφοροποιείται θεμελιωδώς από το δικαίωμα. Η ελευθερία διακρίνεται στην ατομική, κοινωνική και στην πολιτική της διάσταση. Η ατομική, αφορά στις προσωπικές επιλογές του κοινωνικού ανθρώπου. Η κοινωνική ανάγεται στις συμβάσεις, που συνάπτει το άτομο με υποσυστήματα (π.χ. στον τομέα της εργασίας). Η πολιτική καλύπτει τη σχέση του ατόμου με το όλον. Η σωρευτική απόλαυση της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας αποδίδεται με την έννοια της καθολικής ελευθερίας.
ΔΙΚΑΙΩΜΑ (Γ.Κοντογιώργης): Ευδοκιμεί εκεί όπου δεν συντρέχει η ελευθερία. Δεν καθιστά αυτόνομο το άτομο, όπως η ελευθερία. Οριοθετεί το πλαίσιο της ελευθερίας και το προστατευτικό της ανάχωμα. Στην εξαρτημένη εργασία και στην πολιτική το άτομο χρειάζεται τα δικαιώματα για να προστατεύσει την ατομική του ελευθερία. Εάν η ελευθερία επεκταθεί, για παράδειγμα, στα πεδία της οικονομίας και της πολιτικής, τα εκεί δικαιώματα είτε θα απορροφηθούν είτε θα εξαλειφθούν ως άχρηστα.
ΙΣΟΤΗΤΑ (Γ.Κοντογιώργης): το περιεχόμενο της δεν είναι σταθερό, όπως διατείνεται η νεοτερική θεωρία. Μεταλλάσσεται ανάλογα με το στάδιο του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος, δηλαδή με τις προτεραιότητες της ελευθερίας. Όταν επικρατεί μόνη η ατομική ελευθερία, οι θεματικές της ισότητας εστιάζονται στην ιδιοκτησία, στο δίκαιο (στην αντικειμενικοποίηση του νόμου κ.λπ.) και στα δικαιώματα. Όταν κυριαρχεί η καθολική και άρα προέχει η πολιτική ελευθερία, η ισότητα αφορά κυρίως σ’ αυτήν. Η ισότητα επιτυγχάνεται είτε με τον αναδασμό (π.χ. της γης) είτε, όπου αυτό δεν είναι εφικτό, με ιδανική συμμετοχή του δικαιούχου στο αγαθό (π.χ. της πολιτικής).
Απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του καθηγητή Γεωργίου Κοντογιώργη «Οι Ολιγάρχες» εκδόσεων Πατάκη:
«Η νεοτερική διανόηση, για να αποτρέψει την κοινωνία των πολιτών να αναδιατυπώσει το πρόταγµά της, την έχει εγκιβωτίσει στο δίληµµα της (δήθεν) «πολυπλοκότητας», σε συνδυασµό µε το επιχείρηµα ότι δεν είναι παραδεκτό να κυβερνά ο αδαής και απαίδευτος όχλος, επειδή η σκέψη του αγγίζει το επίπεδο των ταπεινών συναισθηµάτων και της ιδιοτέλειας, και, προφανώς, δεν έχει τη (διανοητική και πραγµατική) δυνατότητα να αποκτήσει την αναγκαία, ακριβή και εκ βάθρων γνώση για τα ζητήµατα της πολιτικής! Εντούτοις, στη διερώτηση αυτή ο Αριστοτέλης θα αντιτείνει: «Ο καθένας εκ των πολλών µόνος του είναι κατώτερος από τους ειδικούς, αλλά όλοι µαζί είναι πολύ καλύτεροι ή, πάντως, όχι χειρότεροι από τους ειδικούς».
Ο συγγραφέας θεωρεί ότι η ανάσχεση της πορείας της Ελλάδας, αλλά και της ανθρωπότητας, προς τον όλεθρο θα επέλθει µόνον µε την υπέρβαση του ολιγαρχικού καθεστώτος και την αντιπροσωπευτική µετάλλαξη της πολιτείας.
Επίσης απόσπασμα το οπισθόφυλλο του βιβλίου του καθηγητή Γεωργίου Κοντογιώργη «Δημοκρατία και αντιπροσώπευση-Η δημοκρατία ως ελευθερία» εκδόσεων Πατάκη:
«Η δηµοκρατική αρχή επαγγέλλεται την ενσάρκωση της πολιτείας από το κοινωνικό σώµα των πολιτών. Γι’ αυτό και η δηµοκρατία προϋποθέτει την κατάργηση του καταµερισµού των κοινωνικο-οικονοµικών και πολιτικών έργων που επάγεται “συµβάσεις” εξουσίας και, συνακόλουθα, της διαφοροποίησης του πολιτικού από το κοινωνικό. Αναδεικνύει επίσης την ταυτοτική πολυσηµία των οµάδων οι οποίες καλούνται να συγκροτηθούν µε πρόσηµο την αυτονοµία. Η προσέγγιση της δηµοκρατίας ως ελευθερίας αποκαλύπτει ότι προτάγµατα της νεοτερικότητας, όπως εκείνα της “κοινωνίας πολιτών”, της “διακυβέρνησης”, της “συµµετοχικής δηµοκρατίας” κ.ά., είναι προφανώς µη δηµοκρατικά, καθώς δεν αναιρούν και µάλλον ενισχύουν τη θεµέλια βάση του κρατούντος προ-αντιπροσωπευτικού συστήµατος.».
Το ξεκίνημα
Ως καταλληλότερο επιχειρηματολογικό, τεκμηριωτικό, καταγγελτικό ξεκίνημα, ως βάση για την εφαρμογή του ε.σ. και ως έμπρακτη προετοιμασία για τα επόμενα βήματα προτείνεται:
Καθημερινή διάδοση της συνημμένης προκήρυξης διπλής όψης «Ελεύθερη Ελλάδα-Αντίσταση στην Εθνοκτονία» (ή διάδοση της οποιασδήποτε προκήρυξης μπορεί να περιλάβει και τα κομβικά σημεία που αναδεικνύει η προτεινόμενη, διάδοση που μπορεί να πραγματοποιηθεί τελείως ανεμπόδιστα βάσει του συντάγματος), έξω από ΒΟΥΛΗ-ΠτΔ-ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ(εδώ ΚΑΙ κατάθεση σε Πρόεδρο-Εισαγγελέα), επίσης διάδοση με αγγλική μετάφραση για τους τουρίστες και τον ξένο Τύπο σε κεντρικά σημεία, λιμάνια, αεροδρόμια.
Ο πόλεμος
Από άποψη συνολικότερης στρατηγικής, πολεμάμε αδυσώπητα κατεξευτελίζοντας τους οκτώ βασικούς συστημικούς πυλώνες (Κυβέρνηση, Κατοχικό κοινοβούλιο, εξαρτημένη Δικαιοσύνη, διαπλεκόμενα ΜΜΕ, συστημική συνδικαλιστική ηγεσία, μαριονέτα ΠτΔ, μεγαλοεργοδοτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, μεγαλοεργοδότες/Ολιγάρχες με αιχμή τους τραπεζίτες) κάτω από τη χωροταξική μύτη τους και μέσα στο θεματικό τους γήπεδο, με λογικά, επιστημονικά και δικαιϊκά όπλα τόσο για τις αντιθέσεις μας όσο και για τις σχετικές προτάσεις μας. Γι’ αυτόν τον πόλεμο δεν χρειάζονται απαραίτητα, ούτε άδειες για συγκεντρώσεις πολλών ατόμων, ούτε κοπιώδεις προσπάθειες. Αφού προκαλούμε το κοινωνικό ενδιαφέρον με τον προηγούμενο τρόπο στη συνέχεια οξύνουμε τον πόλεμο με μαζικότερες εκδηλώσεις κ.ο.κ. .Οι επιμέρους πολεμικές ενέργειες/τακτικές κινήσεις, π.χ. μηνύσεις εσχάτης προδοσίας και αγωγές, «δεν πληρώνω», διεκδίκηση Γερμανικών αποζημιώσεων(…κατοχικό δάνειο, επανορθώσεις κλπ) συνδέονται άρρηκτα και με όλη την επισημότητα που ταιριάζει, με τις γενικότερες αντιστασιακές/απελευθερωτικές μάχες δηλαδή ο πόλεμος δεν αφορά μόνο μεμονωμένα δένδρα αλλά και ολόκληρο το δάσος, αφορά τη σύνδεση του ειδικού με το γενικό, αφορά το ξεπάτωμα από τη σιδερόφρακτη Βουλή και την τιμωρία των προδοτών από λαό αποφασισμένο να διεκδικήσει ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και να αναγεννήσει τον Ελληνισμό στην κοιτίδα του.
Όπως επισημαίνει ο καθηγητής Γ.Κοντογιώργης: «Υπό τις συνθήκες αυτές, η κοινωνία των πολιτών καλείται:
να πάρει την πολιτεία στα χέρια της, να αξιώσει την αναστολή των άρθρων του Συντάγματος που αναιρούν την αντιπροσωπευτική αρχή της πολιτείας, που της αφαιρούν την ιδιότητα του εντολέα. Να επεξεργασθεί προτάσεις νόμων που θα καταργούν τον κατοχικό χαρακτήρα του κράτους και τη δυναστική κομματοκρατία, που θα εξαρτούν το πολιτικό προσωπικό από την κοινωνία των πολιτών, που θα καταργούν την “ασυλία” του και θα το υπάγουν απευθείας στη δικαιοσύνη για τα πολιτικά του πεπραγμένα, που θα παρέχουν στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος για τη βλάβη που θα του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης και το πολιτικό προσωπικό. Να επεξεργασθεί, τέλος, τις πολιτικές κατευθύνσεις μέσα στις οποίες θα υποχρεούται η πολιτική εξουσία να κυβερνήσει..» (από την εξειδικευμένη και επίκαιρη, συνημμένη στο παρόν κείμενο, πρόταση του Γεωργίου Κοντογιώργη της 4ης Ιουνίου 2011 «Κάλεσμα στην κοινωνία των πολιτών»).
Η αξιακή επιστημονική αυστηρότητα της πρότασης Κοντογιώργη ξεπερνάει κατά πολύ (και επανακαθορίζει αυτοστιγμεί) ωρισμένες ειδικότερες κατά καιρούς θέσεις αυτού του ανιδιοτελούς εργάτη της επιστήμης του (συγκεκριμένα, η πρότασή του με την λειτουργική της αυτονομία επανακαθορίζει τις θέσεις του και για την Ε.Ε.και για την Ευρωζώνη), προσδιορίζει επακριβώς το πλαίσιο των οφειλομένων προβληματισμών για την κατεστημένη (Ελλάδα/Ε.Ε./ΔΝΤ) οικονομική και συνταγματική/δικαιϊκή (οικονομικοδικαιϊκοσυνταγματική) «δημοκρατία», όπως επίσης καθορίζει με ευκρίνεια, το οφειλόμενο πλαίσιο οικονομικής και συνταγματικής ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ αναγέννησης της χώρας μας, το οποίο πιστεύουμε πως αποτυπώνεται τεκμηριωμένα (με βάση και τη συνημμένη προκήρυξη «Ελεύθερη Ελλάδα – Αντίσταση στην Εθνοκτονία») στα προτάγματα που ακολουθούν με τίτλο, «Τα γενικά προτάγματα του ε.σ. και του Μετώπου».
Ο κοινοβουλευτισμός;;;
Βέβαια μία τέτοια διαδικασία θα προϋπέθετε καθαρά μετωπικές και όχι κομματικές διεργασίες και για την διευκόλυνση συμμετοχής πολιτών που πρόσφατα ψήφισαν διάφορα κόμματα και για λόγους ολοκληρωτικής αφοσίωσης στην απελευθέρωση από τον κατοχικό κοινοβουλευτισμό αφού το κορυφαίο ζητούμενο σήμερα είναι ενιαίο μέτωπο αντίστασης έστω και πολυμετωπικό και όχι ένα ακόμα κόμμα ή περισσότερα.
Όσο για τον ενδεχόμενο προβληματισμό περί κοινοβουλευτικής «απραξίας» ή αποχής που μας στερεί δυνατότητες «να ακουστεί ο λόγος μας γιατί τα ΜΜΕ δεν προβάλλουν εξωκοινοβουλευτικές απόψεις αν δεν είναι μνημονιακές», υπάρχει ουσιαστικό αντεπιχείρημα. Το αντεπιχείρημα είναι, πως είτε δεν έχουμε αντιληφθεί σε βάθος αυτό που λέμε πως η χώρα βρίσκεται σε εθνοκτόνο κατοχή, είτε δεν έχουμε μετρήσει καλά το τι μπορεί να προσδοκά ιδιαίτερα στις μέρες μας το ένα τρίτο περίπου του εκλογικού σώματος που σημαντικό ποιοτικά μέρος του, ενδεχόμενα και ευάριθμο ποσοτικά, αρνείται συνειδητά τον υπάρχοντα κοινοβουλευτισμό. Ακόμα δεν έχουμε λογαριάσει πως θέτοντας βουλευτική υποψηφιότητα δεν σκεφθήκαμε πως και η πιο ελαστική αντιμνημονιακή συνείδηση, δεν θα επέτρεπε στον ατομικό είτε κομματικό εαυτό της τις υψηλότατες συστημικές αμοιβές, αλλά την αποδοχή αποζημιώσεων για όσους εκλεγούν στο κατώτατο δυνατό ύψος των απαραίτητων εξόδων με παράλληλη διακήρυξη για τον κατοχικό χαρακτήρα της παρούσας Βουλής. Να μην ξεχνάμε τον ιδίοις εξόδοις τιτάνιο αγώνα που έδιναν και δίνουν αγωνιστές και συνδικαλιστές «του περιθωρίου».
Επίσης υπάρχει το επιχείρημα πως αν αποφασισθεί κάθοδος σε εκλογές, τότε υπάρχει το «πλεονέκτημα» της δυνατότητας προσέλκυσης πολιτών που θεωρούν την κοινοβουλευτική λειτουργία, έστω και σε συνθήκες κατοχής, υποβοηθητική για την εθνική απελευθέρωση. Αυτό το «πλεονέκτημα» βέβαια μεγενθύνει τις ανασταλτικές ως προς την απελευθερωτική προσπάθεια παρενέργειες αυτού του δήθεν κοινοβουλευτισμού. Με προεξάρχουσα παρενέργεια τη «νομιμοποίηση» και από πλευράς μας της αντισυνταγματικής λειτουργίας της Βουλής, αφού ως τώρα ζητούσαμε από τα αντιμνημονιακά κόμματα να αποχωρήσουν από την Βουλή λόγω της πλήρους αντισυνταγματικότητάς της.
Υπενθυμίζουμε ακόμα, κάτι που πάει να ξεχαστεί: Ότι από πλευράς αντιμνημονιακής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, συνεχίζεται η ΕΜΜΕΣΗ ΑΛΛΑ ΣΑΦΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ του καθεστώτος κατοχής ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΕΩΣ ΝΑ ΤΕΘΕΙ ΘΕΜΑ ΕΘΝΟΚΤΟΝΟΥ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ με ταυτόχρονη άρνηση έστω και ανάγνωσης ΤΩΝ ΜΗΝΥΣΕΩΝ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ. O Τζορτζ Ρόμπερτ Γκαμάζ, ο πρώτος σοβαρός ιστορικός του εργατικού κινήματος- αγωνιστής κι ο ίδιος – στη Βρετανία του 19ου αιώνα, έγραφε στα 1845: “Για μια επιτυχημένη επανάσταση δεν είναι ποτέ αρκετή η δυσαρέσκεια. Αυτό που απαιτείται είναι μια βαθιά και εμπεριστατωμένη πεποίθηση για το δίκαιο, την αναγκαιότητα και τη σπουδαιότητα των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.” (Για τον Τ.Ρ.Γκαμάζ συμπληρώθηκε Ιούλιο 2015 από άρθρο του Δ.Καζάκη).
Ακόμα, δεν έχουμε μελετήσει, αν μαζί με τις προτάσεις για γενική πολιτική απεργία και για γενική άρνηση πληρωμών, το καταλληλότερο αντιστασιακό πολιτικά/δικαιϊκά/ανατρεπτικά συμπλήρωμα, είναι δυνατόν να είναι και ασφαλώς αν πρέπει να είναι, η ολική άρνηση αυτού του ίδιου του εθνοκτόνου κατοχικού κοινοβουλευτισμού, και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ της χώρας όπου “τα δικαιώματα του ανθρώπου δεν θα ευδοκιμούν εφ’ όσον θα υπάρχει ελευθερία”, κατά παράφραση του Γεωργίου Κοντογιώργη (“δικαίωμα: Ευδοκιμεί εκεί όπου δεν συντρέχει η ελευθερία”), προς τον οποίο και παραπέμπουμε για το ζήτημα της Δημοκρατίας (http://contogeorgis.blogspot.gr/).
Αναλυτικότερα ως προς το προτεινόμενο ε.σ. και το αντίστοιχο Μέτωπο:
– Είναι απαραίτητη, η επεξεργασία ενός ε.σ., διάφανου και δημοκρατικής λειτουργίας, όπου η συνήθης πυραμοειδής γραφειοκρατική ιεραρχία αντικαθίσταται από οριζόντιες λειτουργίες θεματικών εξειδικεύσεων διασυνδεδεμένες διαδραστικά μεταξύ τους βάσει των γενικών προταγμάτων ως προς τον επιδιωκόμενο σκοπό (βλ.παρακάτω «τα γενικά προτάγματα…» 1-5).
– Το ε.σ. θα περιέχει και υιοθέτηση διαφόρων παράλληλης στόχευσης αντιμνημονιακών/απελευθερωτικών απόψεων/μελετών/προτάσεων/δράσεων, ανεξάρτητα από τη θέση των φορέων αυτών των ενεργειών απέναντι στο προτεινόμενο αντιμνημονιακό/απελευθερωτικό/αναγεννητικό μέτωπο (π.χ.υιοθέτηση, Πρόγραμμα εξόδου από το ευρώ του Σπύρου Λαβδιώτη, Γερμανικές αποζημιώσεις-κατοχικό δάνειο κλπ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, μηνύσεις/αγωγές, κλπ, η κραυγή του μητροπολίτη Κορίνθου Διονυσίου «αυτές οι κατοχές είναι εθελοκατοχές», μέχρι τον δημόσιο εξευτελισμό από τρεις γυναίκες των ΠτΔ-Πρωθυπουργού με το “Προδότες-Προδότες.Με ποιο δικαίωμα το κάνατε αυτό;” στην εκδήλωση για την Ελληνική Γλώσσα στην Ακαδημία Αθηνών 8η/3/2013, επίσης η πρόταση του Π. Μαυροειδή από το aristeroblog «Η δήμευση εργατικού εισοδήματος και λαϊκής περιουσίας και η αναγκαία απάντηση», 26ης Αυγούστου 2014, κλπ).
– Παράλληλα το προτεινόμενο σχέδιο θα προβλέπει, σε απάντηση των ζητημάτων της συνημμένης προκήρυξης, τις αναλυτικότερες οικονομικές, δικαιϊκές, συνταγματικές παραμέτρους δημοκρατικής αναγέννησης της χώρας, παραμέτρους που θα κριθούν αρχικά στην Εθνική Αντίσταση και τελικά με δημοψηφισματικό τρόπο στα πλαίσια μιας Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.
– Το προτεινόμενο ε.σ. (και το αντίστοιχο Μέτωπο), αποτελεί ένα σύνολο προσωπικών και συλλογικών ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ αντιλήψεων/αρχών/συμπεριφορών/δράσεων, το οποίο εκ του αντικειμένου του, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ταυτιστεί με οποιοδήποτε κόμμα (ακόμα και αν ένα κόμμα υιοθετεί τέτοιο κώδικα λειτουργίας και προσωπικών αξιών), με οποιαδήποτε “ιδεολογική συγγένεια”, με οποιονδήποτε παραμερισμό της κοινότητας του σκοπού χάριν δευτερευουσών προσωπικών και συλλογικών διαφορών, με οποιαδήποτε άρνηση ή αδυναμία συνεργασίας και αλληλεγγύης με προσωπα και φορείς που ενεργούν ταυτόσημα είτε παράλληλα ως προς το σκοπό του Μετώπου.
Τα γενικά προτάγματα του ε.σ. και του Μετώπου.
Τα γενικά προτάγματα του Μετώπου όπου θα οικοδομηθεί με δημοκρατική λειτουργία το αντιμνημονιακό/απελευθερωτικό/αναγεννητικό επιχειρησιακό σχέδιο είναι:
1) Αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους ως επαχθούς και απεχθούς με δικαιϊκοοικονομικούς όρους και διαγραφή του (ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ).
2) Ακύρωση όλων των μνημονιακών αποφάσεων και υλοποιήσεων
3) Έξοδος από τη ζώνη του ευρώ, η οποία μπορεί να γίνει με μεθοδικό τρόπο με το συγκεκριμένο «πρόγραμμα εξόδου από το ευρώ» του Σπύρου Λαβδιώτη και υιοθέτηση εθνικού νομίσματος (μορατόριουμ με επίκληση κατάστασης ανάγκης), με προοπτική μελετημένης εξόδου από αυτή την καταστροφική για τη χώρα Ευρωπαϊκή Ένωση αφού διεκδικήσουμε και αποζημιώσεις για τα δεινά που η υπό την Γερμανική χρεοδουλοπαροικία ΕΥΡΩΖΩΝΗ μας επέφερε και τα Κατοχικά δάνεια και επανορθώσεις αποζημιώσεις από την Γερμανία (σχετική μελέτη-έρευνα Τ.Γκούσκου εκδ. ΚΑΔΜΟΣ 2014).
4) Διεξαγωγή ενός ανεξάρτητου, διαφανή και συμμετοχικού λογιστικού ελέγχου του χρέους, ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΟΗΕ, προκειμένου να προσδιορισθεί η προέλευσή του, να εντοπιστούν και να λογοδοτήσουν εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για το χρέος και για την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας με παράλληλη εθνοκτονία (ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ). Έλεγχος , λογοδοσία, απόδοση δικαιοσύνης για την προϋπάρχουσα οικονομικοδικαιϊκή διαφθορά.
5) Συντακτική Εθνοσυνέλευση για ένα νέο Δημοκρατικό Σύνταγμα, αποκαταστατικό των συνεπειών κατοχής, και εφοδιασμένο με τον κατακτημένο νομικό πολιτισμό εναρμονισμένο με τις δημοκρατικές επιταγές(**).
Ουσία και τρόπος της δημοκρατικής οργάνωσης του Μετώπου, ως προς :
– τον καθορισμό βάσει ικανοτήτων και θέλησης προσφοράς, ομάδων θεματικών (*) δράσεων και στοχεύσεων ενοποιούμενων διαδραστικά βάσει των γενικών προταγμάτων,
– άμεσες ενέργειες και μελλοντικές στοχεύσεις αυτοκαθοριζόμενες από τον φυσικό εκτελεστή δηλαδή από τη βάση, υιοθέτηση ατομικών πρωτοβουλιών ταυτόσημης είτε παράλληλης στόχευσης με τα γενικά προτάγματα,
– συλλογική η ανάθεση συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων προς τα εκεί όπου οι πραγματικές δυνατότητες,
– επισήμανση και έλεγχος σε ζητήματα ασυμβίβαστου/σύγκρουσης αρμοδιοτήτων,
– ανάδειξη πράξεων και όχι προσώπων/αναλυτική παρουσίαση συγκεκριμένων ενεργειών ανά τομέα δράσης,
– αναλυτική παρουσίαση διασύνδεσης ζητημάτων και δράσεων μεταξύ τους,
– εκτίμηση πορείας βάσει πεπραγμένων με καθημερινό και περιοδικό έλεγχο,
– καθημερινό και περιοδικό δημοκρατικό έλεγχο των συγκεκριμένων πεπραγμένων,
– Εν τέλει, ΙΣΟΤΙΜΗ δυνατότητα του κάθε πολίτη/φορέα σε σχέση με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΟΛΙΤΗ/ΦΟΡΕΑ να εκθέτει γνώμη/άποψη/πράξη/αντίθεση και να ζητά ΙΣΟΤΙΜΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΤΙΜΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ αυτής της γνώμης/άποψης/πράξης/αντίθεσης. Για την αξία αυτής της δημοκρατικής διαδικασίας, να ληφθούν υπ’ όψιν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα εφ΄όσον τίθεται δικαιϊκό/δικονομικό ζήτημα, αναλογιζόμενοι πως ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ Η ΑΝ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΤΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ έστω και με το μέχρι τώρα πολιτικοοικονομικό καθεστώς, ΔΕΝ ΘΑ ΦΘΑΝΑΜΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!-
(*) παραδείγματα για συγκεκριμένες θεματικές ενότητες:
Διαχείρισης εργατικών αιτημάτων: [Κεντρικές και επιμέρους εκδηλώσεις για : Ασφαλιστικό , Εθνικό Σύστημα Υγείας , Σ.Σ.Ε. , εργασιακές σχέσεις/εργατικά δικαιώματα –κατακτημένος νομικός πολιτισμός , Υ.Α.Ε. , σύνδεση με την μνημονιακή επίσημη κατάργηση του ισχύοντος εργατικού δικαίου, κλπ].
Διαχείρισης εργατικής οργάνωσης σε κάθε πόλη: (Διαχείριση = έρευνα, καταγραφή, ανάλυση, και πρωτοβουλίες αλληλεγύης, καταγγελίας, δημοσιοποίησης, ποικιλότροπης διεκδίκησης, θεμάτων που αναδεικνύουν φορείς/ομάδες πολιτών/μεμονωμένοι πολίτες). Αυτή η οργάνωση θα κάνει ότι ακριβώς θα έπρεπε κανονικά να κάνει το θεσμοθετημένο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα (αλλά δεν το κάνει) και με σκοπό , αυτά που θα κάνει , να τα φέρνει (μέσω συνδικαλιστών αλλά και απλών εργαζομένων) συστηματικά και επίμονα ΚΑΙ στο θεσμοθετημένο συνδικαλιστικό κίνημα υποχρεώνοντάς το ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ . Χρειάζονται εργαζόμενοι, συνδικαλιστές, και ακόμα ειδικοί επιστήμονες (νομικοί , γιατροί εργασίας, τεχνικοί ασφαλείας, μηχανικοί περριβάλλοντος, οικονομολόγοι (μικρο-μακροοικονομίας), λογιστές, και εργαζόμενοι με γνώσεις ιστορίας-φιλοσοφίας-πολιτισμού, με σκοπό την κάλυψη των εργατικών ζητημάτων, από επίπεδο πρωτοβάθμιου εργατικού σωματείου, συμβουλίου εργαζομένων και επιτροπής υ.α.ε., μέχρι και εργατικής Ακαδημίας-απάντησης στην συντεχνιακή και καθεστωτικά εξαρτημένη Ακαδημία της ΓΣΕΕ . Η συνένωση των παραπάνω ζητημάτων και η διασύνδεσή τους με το ισχύον καθεστώς κατοχής (επίσημης κατάργησης όχι μόνο του εργατικού δικαίου αλλά και επίσημης κατάργησης της εθνικής κυριαρχίας), είναι το κορυφαίο εργατικό ζητούμενο προς απάντηση, με την προοπτική πολύπλευρα οργανωμένης και τεκμηριωμένης ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ διασυνδεδεμένης με γενική άρνηση πληρωμών φόρων και με ολική άρνηση του κατοχικού κοινοβουλευτισμού με σκοπό μία Ελλάδα Δημοκρατική με την ουσιαστική της σημασία όπως ο καθηγητής Γ.Κοντογιώργης περιγράφει.
Κινήσεων ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ: Καταγραφή και εκτίμηση των επιτευγμάτων των κινήσεων ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, από τις εντός του μνημονιακού συστήματος αποδεκτές βελτιώσεις μέχρι τις από την Δικαιοσύνη αποδεκτές προσφυγές, επίσης καταγραφή και εκτίμηση των δεδομένων μεμονωμένων αρνήσεων πληρωμής, με σκοπό την συνολική οργάνωση του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ σε όλα τα επίπεδα, δηλαδή από ειδικές περιπτώσεις με δυνατότητα ευνοϊκής δικαστικής απόφασης, μέχρι την οργάνωμένη ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ (παράλληλης με γενική πολιτική απεργία και ολική άρνηση του κατοχικού κοινοβουλευτισμού) όλων των Ελλήνων πολιτών.
(**)Διαχείρισης των πολιτικοοικονομικών και λοιπών στοχεύσεων/προτάσεων/δράσεων με δημοκρατικούς όρους:
Κατ΄αρχήν με βάση την ολιστική/ουσιαστική αντίληψη του όρου Δημοκρατία στη μοναδικότητά του ως έννοια και ουσία και ως προσωπική και πολιτική ανθρωποκεντρική συμπεριφορά, αντίληψη που υπάρχει, στον εδώ πρόλογο και σε σειρά βιβλίων, άρθρων και διαλέξεων στην ιστοσελίδα του καθηγητή κου Γεωργίου Κοντογιώργη. Εξειδικευμένη και επίκαιρη η συνημμένη στο παρόν κείμενο σχετική πρότασή του της 4ης Ιουνίου 2011 «Κάλεσμα στην κοινωνία των πολιτών», η οποία και να ληφθεί υπ΄όψιν στο κεφάλαιο του παρόντος κειμένου «ο πόλεμος».
Επίσης με βάση τα παρακάτω, τα οποία αποτελούν προσαρμογή από το ΒΙΠΕΡ 614/ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΥΡΟΣ 1976 «Ανθρώπινος λόγος» (του ΡΟΖΕ ΓΚΑΡΩΝΤΥ 31 Δεκεμβρίου 1974), όπου υπήρχε ό όρος άμεση δημοκρατία πιθανώς ως η αρχική (ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ) και ακριβής σύμφωνα με την έννοια της λέξης, μορφή της δημοκρατίας που στην ιστορική της εξέλιξη διαμορφώθηκε ως «αντιπροσωπευτική» (ή «έμμεση»), «συμμετοχική», «λαϊκή», κλπ ανάλογα με την παράλληλη διαμόρφωση των όρων δικαίωμα/δικαιοσύνη και υπό την επίδραση του σχετικού χρόνου, τόπου και κοινωνικοοικονομικών συνθηκών.
Η αξιακή αυτονομία της λέξης Δημοκρατία θα πρέπει να επισημαίνεται για να μην διαπλάθεται κατά το δοκούν το μοναδικό αξιακό περιεχόμενο της λέξης μέσω οποιουδήποτε επιθετικού ή άλλου προσδιορισμού. Βέβαια ο Ρ.Γ. με την εξειδικευμένη ανάλυσή του, ενίσχυσε το δημοκρατικό ατομικό και συλλογικό/πολιτικό πλαίσιο εντός του αξιακού περιεχομένου της λέξης/έννοιας και γι΄αυτό η άποψή του αξίζει να υπενθυμίζεται ακόμα και ως προσπάθειά του πολιτικού και ιδεολογικού εκδημοκρατισμού των επαναστατικών παρακαταθηκών των αδυνάτων στις σημερινές συνθήκες (1970 για Ρ.Γ., 2014 για την Ελλάδα) και στις σημερινές δυνατότητες πληροφόρησης και δημοκρατικού διαλόγου, διαλόγου επαναστατικού χαρακτήρα, των πολιτών:
Η αυτοδιαχείριση, δηλαδή η διαχείριση από τη βάση δεν περιορίζεται μόνο σ΄ ένα σύστημα συνεταιρισμών: είναι μιά έννοια για την κοινωνία γενικά, στην οποία κάθε άτομο γίνεται κέντρο πρωτοβουλίας, δημιουργίας και ευθύνης σε όλους τους τομείς: της οικονομίας, της πολιτικής, της κουλτούρας. Η έννοια αυτή δεν είναι ούτε ατομικιστική, ούτε ολοκληρωτική, αλλά βασίζεται, για όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, στις κοινότητες της βάσης.
Στον πολιτικό τομέα δημιουργώντας μιά κυβέρνηση « γ ι ά τον λαό και από τον λ α ό », χωρίς τη μεσολάβηση, την αντιπροσώπευση της εξουσίας, την αλλοτρίωση, από ένα κοινοβούλιο ή ένα κόμμα είναι απαραίτητες οι εξής δύο αρχές:
– Άμεση δημοκρατία, δηλαδή όχι μεταφορά της εξουσίας στο όνομα μιάς δήθεν αντιπροσωπευτικής εξουσίας ή παροχής πληρεξουσιότητας «εν λευκώ» από τη βάση, αλλά πραγματικής κατανομής της εξουσίας από την ίδια τη βάση στη βάση.
– Οικονομική αυτοδιαχείριση, δηλαδή ίδρυση οργανισμών που να μην είναι ούτε ιδιωτικοί ούτε κρατικοί, αλλά να τους διαχειρίζονται ακριβώς εκείνοι που τους χρησιμοποιούν συγκεντρωμένοι σε κοινότητες βάσης.
{Ως μακροπρόθεσμη ίσως και ουτοπική, ως προς την παγκοσμιότητα της εφαρμογής, αλλά απαιτητική σε ανθρώπινη ποιότητα όμως αποτελεσματικότερη για την εθνική μας κοινωνική συνοχή, ο Ρ.Γ. έθεσε και την εξής τρίτη αρχή (πιστεύω για προηγμένη δημοκρατικά χώρα), την οποία δεν πρέπει να μπερδεύουμε με την οποιαδήποτε εθνοδιαλυτική ομοσπονδιοποίηση ευαγγελίζονται από κο Πάγκαλο μέχρι κο Δραγασάκη:
– Πολιτική ομοσπονδία που τείνει να υποκαταστήσει τον γιγαντισμό των συγκεντρωτικών εθνικών κρατών με ενότητες σε ανθρώπινη κλίμακα.}
Η αυτοδιαχείριση δεν πρέπει να συγχέεται με τον συνεργατισμό, πρώτα – πρώτα γιατί δεν είναι μόνο μιά καινούργια μορφή οργάνωσης και διεύθυνσης της επιχείρησης. Γιατί η δ ι α χ ε ί ρ ι σ η , είτε είναι α υ τ ο διαχείριση από τους ίδιους τους εργαζόμενους, είτε ε τ ε ρ ο διαχείριση (από έναν εργοδότη, ή από μια γενική καπιταλιστική διεύθυνση, ή από μιά συγκεντρωτική κρατική διεύθυνση, δεν αφορά παρά μόνο τα μ έ σ α.
Η α υ τ ο δ ι α χ ε ί ρ ι σ η τ ω ν μ έ σ ω ν όμως δεν έχει πλήρες νόημα παρά μόνο σε μιά κοινωνία βασιζόμενη στον α υ τ ο κ α θ ο ρ ι σ μ ό τ ω ν σ κ ο π ώ ν .
Το βασικό πρόβλημα είναι να γίνεται η εκλογή των σκοπών από την κοινωνία συνολικά ξ ε κ ι ν ώ ν τ α ς α π ό τ η β ά σ η, και όχι να γίνεται «από πάνω», στο όνομα μιας απόλυτης γνώσης που ισχυρίζεται ότι έχει για βάση της είτε μιά θρησκευτική αποκάλυψη, είτε έναν αιώνιο ορθό λόγο, είτε μιάν «επιστήμη» προσκομιζόμενη στη βάση «από έξω».
Διαχείρισης περιφρούρησης από :
Άρχουσα τάξη (Κυβέρνηση, Κατοχικό κοινοβούλιο, εξαρτημένη Δικαιοσύνη, Διαπλεκόμενα ΜΜΕ, συστημική συνδικαλιστική ηγεσία, μαριονέτα ΠτΔ, μεγαλοεργοδοτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, μεγαλοεργοδότες με αιχμή τους τραπεζίτες).
Κομματικές παρεμβάσεις (ήσσονος έως νομιμοποιητικής για την προδοτική κυβέρνηση σημασίας εντός του κατοχικού κοινοβουλίου και εκτός κοινοβουλίου άφθονες κομματικές αυτοδιαφημίσεις ακόμα και «καταγγελίες» αντιστασιακών δυνάμεων για λαϊκίστικο αντικομφορμισμό (ναι καταγγελίες Λ.Κανέλλη για αντι/κατοχικοκοινοβουλευτισμό), με τη ΑΜΕΡΙΣΤΗ συνδρομή των ΜΜΕ σε σχέση με κάθε σημαντική αντιμνημονιακή κίνηση η οποία θάβεται από τα ΜΜΕ).
Προβοκάτσιες (Ελληνικές σημαίες, όχι κομματικές , όχι παραταξιακές και κάθετο διαχωρισμό από προβοκατόρικη αναρχία, εννοείται και από την κυβερνητικά διαπλεκόμενη ναζιστοφασιστική «αντιμνημονιακή» ρητορική και εγκληματική πρακτική, με ταυτόχρονη προσπάθεια προσέλκυσης και απεγκλωβισμού από τα όποια αδιέξοδά της, εκείνης της αναρχίας, που θεωρεί λογική τη συμπόρευση με την υπόλοιπη γνήσια, σκεπτόμενη, δημοκρατικά οργανωμένη εργατική-κοινωνική οργή). Γιώργος Γρυμπογιάννης Αύγουστος 2014