Γράφει ο Δημήτρης Δεσύλλας
Βρισκόμαστε σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Στις 26 Μάη 2019 θα γίνουν Ευρωεκλογές μαζί με Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, ίσως και Βουλευτικές εκλογές. Παρά την ιδιαιτερότητα κάθε μιας απ’ αυτές, είναι μια αναμέτρηση «εφ’ όλης της ύλης» με καθοριστικό ζήτημα την πολιτική στάση απέναντι στην ΕΕ.
Πρόκειται για συνολική πολιτική μάχη με τεράστια σημασία: Για τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ελλάδα και σ’ όλη την Ευρώπη. Για την πολιτική προοπτική της Αριστεράς, ιδιαίτερα της ανατρεπτικής. Για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Για το μέλλον της νεολαίας. Μπροστά στη μάχη των Ευρωεκλογών, έχουν ήδη συγκροτηθεί τα βασικά πολιτικά μέτωπα που θα αναμετρηθούν.
Πρώτο: Το «ευρωσκεπτικιστικό», ακροδεξιό – φασιστικό αντιΕΕ μέτωπο των Σαλβίνι – ΄Ορμπαν – Λεπέν – AfD – Χρυσής Αυγής. Με την «διεθνιστική» βοήθεια και καθοδήγηση του αμερικανού Στηβ Μπάνον. Μέτωπο ρατσιστικό – αντιμεταναστευτικό – εθνικιστικό. Επικίνδυνο για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
Οι δυνάμεις που το συναποτελούν βρίσκονται σε ραγδαία πολιτική άνοδο σε όλη την Ευρώπη. Γιατί όμως;
Οι αιτίες είναι πολλές και σε αλληλεπίδραση μεταξύ τους:
-Η δομική, ιστορικών διαστάσεων, διεθνής κρίση του καπιταλισμού και οι βαριές συνέπειές της στους εργαζόμενους και στα πλατιά λαϊκά στρώματα.
-Η βαθειά κρίση της ΕΕ και της βάρβαρης πολιτικής της, με τα μνημόνια και τα τοκογλυφικά δάνεια, τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις του «Συμφώνου σταθερολιτότητας», με την ΚΑΠ και το «Μητρώο Αγροτών», την αποπνικτική Ευρωκηδεμονία και την καταπάτηση και διακωμώδηση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας.
-Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, εκτός και εντός της ΕΕ (Brexit, προϋπολογισμός Ιταλίας κ.α.).
-Η κατάργηση των υπολειμμάτων του «κράτους πρόνοιας» και η αντικατάστασή τους με καρικατούρες «τύπου ΚΕΑ».
-Ο ενδοεργατικός «ταξικός εμφύλιος» και ο φόβος για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που καλλιεργείται έντεχνα και πολύπλευρα.
-Η κατάντια της νεοσυντηρητικής σοσιαλδημοκρατίας (πχ SPD, ΠΑΣΟΚ).
-Η χρεοκοπία κάθε διαχειριστικής πολιτικής.
-Η γενικευμένη κρίση της αστικής πολιτικής.
-Ο εκφυλισμός, η κατάρρευση και η πολιτική σήψη της «ευρωλάγνας» Αριστεράς.
-Κυρίως όμως είναι η ανεπάρκεια συνολικού αριστερού – αντιΕΕ «αντίπαλου δέους». Η κραυγαλέα απουσία μιας μαζικής, εργατικής, αντικαπιταλιστικής – αντιιμπεριαλιστικής – αντικυβερνητικής – διεθνιστικής Αριστεράς.
Αυτήν ακριβώς την πανευρωπαϊκή ανεπάρκεια και απουσία εκμεταλλεύεται το ακροδεξιό – φασιστικό αντιΕΕ μέτωπο. Γι’ αυτό το λόγο καπηλεύεται, διαστρέφει, ενσωματώνει και αχρηστεύει τις αναπτυσσόμενες σε όλη την Ευρώπη αντιΕΕ λαϊκές διαθέσεις.
Ο Ματέο Σαλβίνι στην πρόσφατη, πρώτη επίσημη επίσκεψή του στη Μόσχα, δήλωσε χαρακτηριστικά:
«Επιβάλλουμε κυρώσεις στη Ρωσία και από την άλλη χρηματοδοτούμε και προσπαθούμε να βάλουμε στην ΕΕ μια ξένη χώρα – την Τουρκία – που έχει θέσει σε στρατιωτική κατοχή μία από τις 27 χώρες – μέλη της ΕΕ, την Κύπρο. Αυτό είναι κάτι το ασύλληπτο»!
Ο Σαλβίνι κερδίζει πολιτικά και εκλογικά, γιατί λέει αυτό που ξέχασε και δεν λέει η Ιταλική και γενικά η Ευρωπαϊκή Αριστερά! Είναι μεγάλο πολιτικό λάθος η υποτίμηση της πανευρωπαϊκής εκλογικής ανόδου της ακροδεξιάς και η σύγκρισή της με τα μαζικά αντιφασιστικά συλλαλητήρια. Είναι άλλο πράγμα οι εκλογές και η συνολική πολιτική επιρροή και άλλο το μαζικό κίνημα και τα συλλαλητήρια. Δεν υπάρχει ευθεία αντιστοίχηση μεταξύ τους, όπως νομίζουν ορισμένοι.
Δεύτερο: Το φιλοΕΕ – αντιφασιστικό μέτωπο σε διάφορες παραλλαγές. Συγκροτήθηκε σε αρχική μορφή στη Γερμανία, με το κίνημα «Ξεσηκωθείτε», από το ζεύγος Σάρας Βάγκενκνεχτ – Όσκαρ Λαφοντέν, με τη συμμετοχή Σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων – DieLinke.
Λένε ότι επιδιώκουν τάχα τον περιορισμό της επιρροής του AfD, ενώ υιοθετούν μεγάλο μέρος της αντιμεταναστευτικής του ατζέντας! Κύριος στόχος τους είναι η μελλοντική συγκυβέρνηση αυτών των δυνάμεων στη Γερμανία. Αυτό το «μέτωπο» το προβάλλουν ως πολιτική «συνταγή» για όλη την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα Γερμανικά κόμματα (και η DieLinke) ίδρυσαν, χρηματοδοτούν και καθοδηγούν παραρτήματα θεωρητικών – ιδεολογικών ινστιτούτων τους στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα της ΕΕ, για «πολιτικό εμβολιασμό» της γραμμής τους στα αντίστοιχα κόμματα. Πρόκειται για πολύπλευρη και ωμή επέμβαση στην εσωτερική πολιτική ζωή κάθε χώρας.
Το φιλοΕΕ – αντιφασιστικό μέτωπο, με τις παραλλαγές του σε κάθε χώρα της ΕΕ είναι από διαφορετικό δρόμο, εχθρικό στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Γιατί καθηλώνει, ευνουχίζει, ενσωματώνει και τελικά ακυρώνει τις βαθύτερες αντιΕΕ εργατικές και λαϊκές διαθέσεις, στο όνομα μάλιστα του αντιφασισμού!
Τρίτο: Το κυρίαρχο και επιθετικό, νεοφιλελεύθερο φιλοΕΕ μέτωπο της βαθύτερης καπιταλιστικής – ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της ΕΕ. Με τις γνωστές αντιδραστικές προτάσεις Γιούνκερ – Μακρόν – Τσίπρα: για Ευρωπαϊκό ΔΝΤ (στη θέση του ESM), Τραπεζική Ένωση και φορολογική «σύγκλιση», Υπερυπουργό Οικονομικών και ξεχωριστό προϋπολογισμό μαζί με Κοινοβούλιο (!) της Ευρωζώνης, ενισχυμένο Ευρωστρατό και αυτοτελή στρατιωτική – ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ, δίπλα στο ΝΑΤΟ. Προτάσεις και αποφάσεις τους για νέα, απροκάλυπτα ρατσιστική πολιτική της ΕΕ απέναντι στους μετανάστες. Με ενίσχυση της «Ευρωχωροφυλακής» της Frontex με 10.000 άτομα, τριπλάσια χρηματοδότησή της με 35 δισεκ. ευρώ για την περίοδο 2021 – 2027 και πλήρη αυτονόμησή της απέναντι στις χώρες – μέλη της ΕΕ. Αυτός είναι ο «αριστερός» φεντεραλισμός του ΣΥΡΙΖΑ!
Στην ίδια κατηγορία επιθετικών φιλοΕΕ μετώπων, εντάσσονται και τα μέτωπα «διόρθωσης της ΕΕ» για να γίνει τάχα «πιο ισότιμη, πιο δίκαιη, πιο δημοκρατική, πιο οικολογική» (μέτωπα «τύπου» Βαρουφάκη – ΜΕΡΑ 25). Η σκληρή όμως πραγματικότητα απέδειξε ότι η ΕΕ δεν μπορεί να γίνει «των εργαζομένων και των λαών», όπως παπαγάλιζαν για δεκαετίες, ο Κύρκος, ο Σημίτης και διάφοροι δεξιοί και αριστεροί «ευρωλάγνοι», που ταύτιζαν αυθαίρετα και σκόπιμα την κακόφημη ΕΕ με την έννοια της Ευρώπης.
Η ΕΕ έγινε πραγματική φυλακή για τα Εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Δεν διορθώνεται, δεν εκσυγχρονίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται, παρά μόνον ανατρέπεται με την αντιΕΕ διεθνιστική πάλη των εργαζομένων και των λαών. Αυτό υπογραμμίζουν, με τον τρόπο τους, όλα τα δημοψηφίσματα που έχουν γίνει ως τώρα (σε Νορβηγία, Δανία, Ιρλανδία, Γαλλία, Ολλανδία, Κύπρο, Αγγλία).
Στις συνθήκες αυτές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ευρύτερη μαχόμενη Αριστερά, οφείλουν να διαχωριστούν με σαφήνεια για να περάσουν αλώβητες μέσα από τις συμπληγάδες του ακροδεξιού – φασιστικού αντιΕΕ μετώπου από τη μία και του φιλοΕΕ – αντιφασιστικού μετώπου από την άλλη.
Μόνο έτσι μπορούν να αναμετρηθούν νικηφόρα με το κυρίαρχο μέτωπο, με τη βαθύτερη ουσία της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ και με τις πολιτικές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ και δορυφόροι τους) που την προωθούν και την εφαρμόζουν στη χώρα μας.
Οφείλουν να προωθήσουν όχι μόνον αυτοτελώς αλλά και ως βασικό πολιτικό στόχο του μαζικού λαϊκού κινήματος, την αποδέσμευση (έξοδο) από την ΕΕ από την σκοπιά των εργατικών συμφερόντων. Αποτελεί συγκεκριμένη μορφή και είναι η δική μας, εθνική συμβολή στο διεθνιστικό καθήκον για τη διάλυση της καπιταλιστικής – ιμπεριαλιστικής ΕΕ και την οικοδόμηση μιας άλλης, εργατικής σοσιαλιστικής διεθνοποίησης, με σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική, στην περιοχή μας, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Είναι βασικός πολιτικός στόχος – κρίκος ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης καθώς και δρόμος προσέγγισης της επανάστασης.
Η πολιτική πάλη για αντικαπιταλιστική αποδέσμευση (έξοδο) από την ΕΕ, είναι σήμερα «λυδία λίθος» για κάθε πολιτική δύναμη, αγωνιστή και αγωνίστρια της μαχόμενης Αριστεράς.
Είναι ανεπίτρεπτο να μένει στη μέση, να περιορίζεται και να ευνουχίζεται (σε έξοδο μόνο από το Ευρώ ή απλώς σε ρήξη με την ΕΕ), με τη λογική των σταδίων ή για λόγους δήθεν «πλατύτερων» εκλογικών συμμαχιών, όπως κάνει στην πράξη η ΛΑΕ.
Δεν μπορεί, παρά τις διακηρύξεις, να ακυρώνεται στην πράξη, δηλαδή να παραπέμπεται στις καλένδες μιας ακαθόριστης «λαϊκής εξουσίας» χωρίς επανάσταση, όπως κάνει το ΚΚΕ. Αντίθετα αποτελεί προωθητικό στοιχείο για ανατρεπτική κοινή δράση της μαχόμενης Αριστεράς μέσα στο εργατικό, αγροτικό, λαϊκό κίνημα.
Μπροστά στις Ευρωεκλογές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πάρει πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση μόνιμου, όχι «μιας εκλογικής χρήσης», αντικαπιταλιστικού – αντιιμπεριαλιστικού – αντικυβερνητικού – διεθνιστικού αντιΕΕ μετώπου. Με συνολικό, επαρκές, αναγκαίο και προωθητικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Για να δοθεί νικηφόρα απάντηση και στο πραγματικό δίλημμα όλων των επικείμενων σοβαρών εκλογικών μαχών. Που δεν είναι «ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ», «Τσίπρας ή Μητσοτάκης», μνημονιακή βαρβαρότητα «με ευαισθησία ή με νεοφιλελευθερισμό».
Για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, την κοινωνία, το πραγματικό δίλημμα είναι διαφορετικό:
-Επέκταση και κλιμάκωση της μνημονιακής/καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της πολεμικής απειλής, η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ από ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα και μια ισχυρή αντικαπιταλιστική Αριστερά;
-Ενίσχυση του διπολικού συστήματος αστικής διαχείρισης και εναλλαγής (ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ με τους αντίστοιχους δορυφόρους τους), ή αποδυνάμωση και ήττα του από μια ανατρεπτική αριστερή αντιπολίτευση; Ικανή να συμβάλει έμπρακτα σε άμεση εργατική λαϊκή αντεπίθεση, με ενωτικούς νικηφόρους αγώνες για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – Κεφαλαίου.
Με βασικούς πολιτικούς άξονες:
• Κατάργηση του μνημονιακού καθεστώτος μακράς διαρκείας (με σταθμούς το 2023, το 2032 και το 2060) καθώς και της συνεχιζόμενης ενισχυμένης Ευρωκηδεμονίας.
• Άμεση κατάργηση των 714 μνημονιακών εφαρμοστικών νόμων που διατηρούνται σήμερα ολοζώντανοι (ρατσιστικός υποκατώτατος μισθός για τη νεολαία, πλειστηριασμοί και κατασχέσεις λαϊκής περιουσίας, ΕΝΦΙΑ, νέες περικοπές στις συντάξεις και στο λαϊκό αφορολόγητο κ.α.).
• Επιστροφή όλων των κλεμμένων εισοδημάτων και δικαιωμάτων. Ουσιαστική μείωση του χρόνου εργασίας. Πραγματικές αυξήσεις σε μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις. Δημόσια – δωρεάν – ποιοτική Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια για όλους.
• Μόνιμη – σταθερή – πλήρης – ασφαλισμένη εργασία. Ανατροπή της ΚΑΠ της ΕΕ, κατάργηση του «Μητρώου Αγροτών», ουσιαστική ενίσχυση των πρωτοβάθμιων Συνεταιρισμών.
• Διαγραφή του ληστρικού και χιλιοπληρωμένου χρέους. Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις – ξεπουλήματα του δημόσιου πλούτου, οργανισμών και υπηρεσιών.
• Έξοδος από ΕΕ και ΝΑΤΟ. Διάλυση του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας – Ισραήλ – Αιγύπτου – Κύπρου. Υπεράσπιση της ειρήνης, ενάντια στην πολεμική εκστρατεία του κεφαλαίου.
• Πάλη για τις δημοκρατικές ελευθερίες, για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα της εποχής μας, ενάντια στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, την επιτροπεία της ΕΕ και τους ολιγάρχες των ΜΜΕ. Συντριβή των φασιστικών και ρατσιστικών συμμοριών.
Μόνο έτσι υπάρχει βάσιμη ελπίδα, η διευρυνόμενη εργατική αγανάκτηση και νεολαιίστικη οργή ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ, να μην πάει στον Μητσοτάκη και στη Χρυσή Αυγή. Αντίθετα να πάει προς τα αριστερά και κυρίως να βαθύνει. Να γίνει υπαρκτό και απειλητικό, συνολικό «αντίπαλο δέος» στην κυρίαρχη αστική πολιτική.
05/11/2018
Δημήτρης Δεσύλλας
Μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Συντετμημένη εκδοχή του άρθρου, δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ της Κυριακής 4 Νοέμβρη 2018
Δε μας λέει όμως, με βάση τους άξονες που θέτει, θα γίνονται ανεκτές διαφοροποιήσεις στα υπόλοιπα ή θα προωθηθεί η λογική του ΝΑΡ και παρέας ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ; Θα γίνουν δεκτοί και ΜΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ; Υπάρχει περίπτωση να γίνει κάποια αυτοκριτική για τη θέση περί “ιμπεριαλιστικής Ελλάδας” και την στην πράξη επιβεβαίωση πως δεν μπορεί να υπάρξει “αντιιμπεριαλιστικός αγώνας” αν δεν αποδεχθείς κατά κάποιο τρόπο πως είσαι εξαρτημένος από το διεθνές ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο με τους ντόπιους υπεργολάβους και τοποτηρητές του;
Φαντάζομαι το σύστημα κάνει loading και σύντομα θα ξέρουμε..
Προσωπική γνώμη:
Το βασικό πρόβλημα των μετώπων αυτη την περιοδο ειναι οτι, εξαιτίας και της ξεφτίλας του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει ούτε δείγμα εμπιστοσύνης μεταξύ των διαφορων ρευμάτων τόσο εντός της κομμουνιστικής αριστερας όσο και με την σοσιαλδημοκρατικη αριστερά (λαε).
Δευτερο μεγάλο πρόβλημα των μετώπων ειναι οτι, στις μερες μας χρεοκοπησαν πολλές λογικές συγκρότησης του που ήτα παγιωμένες επί δεκαετίες. Και αυτή η χρεοκοπία φανηκε με τον Σύριζα. Τι χρεοκόπησε;
Α. Χρεοκόπησε η λογική που έλεγε κ λέει “κάνω μέτωπο με τον ρεφορμισμό για να τον τραβήξω στην επανάσταση”. Η ζωή διέψευσε με τραγικό τρόπο αυτη την τσκτικη. Απεδείχθη οτι, όχι μόνο δεν τραβάς τον ρεφορμισμό, αλλα αυτός σε λύνει και σε δένει και άμα λάχει διαγραφει και το μισό κόμμα (τους αξιοπρεπεις ρεφορμιστές), σε 2 ώρες και κερδίζει ξανά τις εκλογές.
Ο λόγος; Η καπιταλιστική τάξη ξέρει να μιλάει και να κανονθζει τις δουλειές της ΚΑΙ με την Αριστερά του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ. Και πολύ πριν μιας εκλογικής διαδικασίας. Και η αριστερά του κεφαλαίου ξέρει και αυτή με πιον πρέπει να μιλήσει πολύ πριν από μια εκλογική διαδικασία. Παραγοντισμοι, προνομιακή προβολή στα μμε, κρυφές συμφωνίες όλα τα ωραία.
Β. Χρεοκόπησε η λογική “να έχουμε μινιμουμ περιεχόμενο για να έρθουν και οι σοσιαλδημοκράτες στο μέτωπο για να είναι πλατύ το μέτωπο κ οχι σεχταριστικο”. Ε, έγινε το μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα μας εξαθλιωνει με πλατιά λογική! Έγινε και η ΛΑΕ και απέτυχε.
Γ. Χρεοκόπησε ομως και η λογική “μέτωπο συνιστωσών, σνυικαπιταλιστικο ή αλλο”. Τετιο παράδειγμα ειναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δέκα χρόνια μετά την συγκρότηση της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καρκινοβατεί. Η αιτια της κακοδσιμονιας της δεν είναι ούτε οτι αποτελεί σοσιαλδημοκρατικό και καλα “πλατυ” μέτωπο, το αντιθετο μάλιστα, ούτε οτι ειναι σεχταριστικο. Δεν βρίσκεται σε αυτό το δίπολο η εξήγηση. Εθναι βαθυτερη η αιτια: Και κατά την γνώμη μου βρίσκεται στο οτι, ΟΙ ΜΕΤΩΠΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΠΟΥ ΔΟΜΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟ Ή ΚΥΡΙΩΣ με αξονα την ανάγκη για μια κεντρική πολιτική ύπαρξη και παρουσία, εχουν τελειωσει. Αν δεν κυριαρχήσει ή ανάγκη και η λογική της ενωτικης δουλειάς στην γειτονιά, στον χώρο δουλειάς, στη νεολαία ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΑΓΚΗ/ΛΟΓΙΚΗ να χαρακτηρισει το αντικαπιταλιστικο περιεχόμενο και την κεντρική παρουσία, ΜΗΝ περιμένει κανείς χαΐρι.
Τέλος ειναι χρεοκοπημένη και η σεχταριστικη λογική (κκε, μλ, οκδε ε.π.)
“Τέλος ειναι χρεοκοπημένη και η σεχταριστικη λογική (κκε, μλ, οκδε ε.π.)”
Ε, Μη μας πούνε και ότι αρχίσαμε και συμφωνούμε με το ΚΚΕ…..γιατί τα προηγούμενα που γράφεις, είναι η ανακάλυψη του τροχού…..που τον είχε ανακαλύψει το ΚΚΕ, εδώ και χρόοοοονια!
Λαθραναγνωστη: Μην διαμαρτύρεσαι και μην με ανοησίες. Ποτέ ο σεχταρισμος δεν συνιστά απάντηση σοβαρή, είτε αυτο αφορά τα καπιταλιστικα τελικα, πλατιά μέτωπα, είτε αφορά μια μετωπική λογική που ναι μεν θέλει να αναδείξει μια σύγχρονη ανικπαταλθστικη λογική, αλλα το κάνει με μίαν αποτυχημένη παλιά μεθοδολογία.
Διότι αγαπητέ λαθραναγνωστα, αν Η Ενωτιτιδα οδηγεί στην καπιταλιστική ενσωματωση, ο σεχταρισμος οδηγεί στην ανικανότητα να αλλάζεις συχετισμους στην κοινωνία. Κατάλαβε το και αυτο.
Ναι μόνο που ο καθένας δίνει δικό του περιεχόμενο στην έννοια του σεχταρισμού.
Όταν το 12 το ΚΚΕ αρνήθηκε να μπει σε μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ, το κατηγορούσατε σαν σεχταριστικό.
Ήταν?
Δεν το κατηγορήσαμε γιατί δεν πήγε με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί αρνούνταν κάθε είδους μέτωπο από την πάλη για την διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ μέχρι και τις λαϊκές χωρίς μεσάζοντες.
Μέτωπο δεν συγκροτείς με τη γράμμη “βγάλε συμπεράσματα και ψήφισε ΚΚΕ όταν γίνουν εκλογές”
Καταρχήν ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήθελε μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτο που θέλαμε ήταν ανατρεπτική κοινή δράση για θέματα ταξική πάλη ιοως, εργασιακά, πλειστηριασμούς, αντιφασιστικο, αντιπολεμικό κλπ. ΑΥΤΗ την κοινή δράση με ΚΚΕκ ΣΥΡΙΖΑ επεδιωκε τότε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι ΜΕΤΩΠΟ. Στο λέω λαθραναγνωστη γιατί συνεχίζετε να λετε το ίδιο βαρετό κ ψεύτικο τροπάρι ακομα!
Το ΚΚΕ ΑΡΝΗΘΗΚΕ πάντα, την ανατρεπτική κοινή δράση. Και για αυτόν τον λόγο, ναι, ήταν κ ειναι ΣΕΧΤΑΡΙΣΤΙΚΟ!
Δεν μου είπες όμως την άποψη σου για το σχόλιο που έκανα στο άλλο ποστ.
Το κάνω κόπυ-πέιστ.
Έχω άποψη γιατί βρισκόμαστε στο μηδέν.
Ο βασικός λόγος κατά την άποψη μου είναι ότι το εργατικό κίνημα πάει με αυτόματο πιλότο από την εποχή που η μόνιμη αμειβόμενη δουλειά ήταν αυτονόητο δικαίωμα και όχι αίτημα και εν μέρει προνόμιο όπως τώρα.
Αυτή τη στιγμή όμως ο συνδικαλισμός του εργαζομένου (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαίοι), εκφράζει μόνο ένα μέρος των κοινωνικών αιτημάτων. Πλέον ως ένα βαθμό υπάρχει ή θα έπρεπε να υπάρχει και ο συνδικαλισμός του άνεργου/μαύρου/περιστασιακού, του πρόσφυγα/μετανάστη, του περιβαλλοντιστή, του θρησκευόμενου, του ομοφυλόφιλου, του τσιγγάνου, του χορτοφάγου, του ερασιτέχνη αθλητή, του μικρού καλλιτέχνη και πάει λέγοντας. Ακόμη και του gamer (pen and paper και video games εξ’ ίσου).
‘Όλους από κάπου μας λιώνει κάτω ο καπιταλισμός που πεθαίνει, και όλοι ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΟ.
Ε, η Αριστερά έχει πλήρη μεσάνυχτα για τα περισσότερα από αυτά. Μόνο αν οι «ηγεσίες» της αντιληφθούν ως αναγκαιότητα τη σύνδεση αυτών των αιτημάτων και των ομαδοποιήσεων που τα εκφράζουν με τους ίδιους «πρώτους μεταξύ ίσων» μπορεί να γίνει κάτι.
Κάνω κόπυ-πέιστ και το άλλο.
Εδώ μπαίνουμε σε ένα άλλο θέμα. Χρειαζόμαστε νέο επαναστατικό κόμμα νέου τύπου, ναι ή όχι. Η δική μου απάντηση, μετά από όλα αυτά τα χρόνια είναι ΟΧΙ.
Αυτό που για μένα χρειαζόμαστε, είναι μια νέα κουλτούρα διαπραγμάτευσης που θα σέβεται τα θέλω του καθενός και θα ψάχνει λύσεις που θα τα ισορροπούν όλα. Ως προς αυτό, χρειαζόμαστε απλώς τις υπάρχουσες συλλογικότητες και, όπου δεν υπάρχει συλλογικότητα να καλύπτει. τη δημιουργία νέων, όχι φυλάκιση των υπαρχουσών σε ένα σωλήνα που δε θα χωράει κανένα.
Ουσιαστικά η συζήτηση γιώργο αφορά νομίζω, την αναγκαιότητα κοινωνικής/πολιτικής/πολιτισμικής ανάδυσης μιας νέας καθολικής εργατικής ταυτότητας σαν αντίπαλο δέος στην επίσης καθολικότητα του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός ΔΕΝ υπήρξε ποτέ μόνο οικονομία. Ήταν και είναι μια καθολική αντιληψη για τον κόσμο που αποτελείται και απο την οικονομία, και απο την σχέση ανθρώπου/φύσης (κατακτητική/διαλυτική), και από τον πολιτισμό και απο μια αντίληψη για την σχέση των ανθρώπων, των φύλων, των εθνών μεταξύ τους (ηγεμονία της ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΗΣ λογικής και δια-σύνδεσή της
με τον εθνικισμό, τον κοσμοπολιτισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τον ατομισμό).
Η τραγική συτέρηση μας ως κομμουνιστές τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πολιτικό/πρακτικό επίπεδο έγκειται στο ότι θεωρήθηκε απο όλα σχεδόν τα ρεύματα του κομμουνιστικού κινήματος παγκόσμια ήδη απο το ’30, πως η ταξική πάλη,η καπιταλιστική τάξη και η εργατική τάξη έχουν μια μονοδιάστατη ύπαρξη, ένα μονοδιάστατο πεδίο: την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Και πως όλες οι άλλες αντιθέσεις, είτε είναι απλά δευτεραύουσες, είτε -το χειρότερο- δεν υφίσταται καν, είναι ψευτικες. Και πως μόνο η οικονομία είναι το πραγματικό και το ουσιαστικό πεδίο της ταξικής πάλης.
Ετσι όμως, υποτιμήθηκε βαθιά ΚΑΙ η οικονομική διάσταση της ταξικής πάλης: Νοήθηκε σταδιακά, ως αγώνας ΜΟΝΟ για το μεροκάματο ή και για άλλες κατακτησεις (πχ 5θήμερο κλπ). Ετσι, ΟΛΗ η συζήτηση για το ΠΟΙΟΣ-ΠΟΙΟΝ στη νπαραγωγή, εξορίστηκε απο τα μυαλά και την δράση των περισσότερων κομμουνιστών (ηγετών, στελεχων και απλών μελών) ως μια…. επικίνδυνη αριστερίστικη παρέκλιση! Και ΕΤΣΙ σταδιακά οδηγηθήκαμε στην πλήρη παρακμή, ενσωμάτωση και σχεδόν πια, ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ του κομμουνιστικού κινήματος παγκόσμια.
Ναι λοιπόν, στην εποχή μας υπάρχει ΑΝΑΓΚΗ για ανάδυση μιας κομμουνιστικής (ή όπως αλλιώς ονομαστεί) ταξικής/κοινωνικής ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑΣ ως αντιπαλο δέος απέναντι είτε στον εθνικιστικό, είτε στον κοσμοπολίτικο καπιταλισμό (Τραμπ κα ιχίλαρυ, Σαλβίνι και Μακρόν, είναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΙΔΙΟΙ απο όσο μας πλασάρουν τα βοθροκάναλα). Τώρα ΠΩΣ θα εγκολπωθούν ΟΛΑ τα πεδία ταξικής πάλης (έμφυλο, οικονομικό, οικολογικό, πολιτισμικό κλπ), σε μια νέα εργατική κομμουνιστική ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ, δεν το ξέρω. Είμαι πεισμένος όμως, πως ΑΥΤΟΣ είναι ο δρόμος.
Τώρα, ΑΝ χρειαζόμαστε νέο κόμμα: Δυστυχώς καιεδώ θέλει μεγάλη συζήτηση. Ο 20ος αιώνας, απέδειξε και την απελευθερωτιή διάσταση της έννοιας “κόμμα”, απέδειξε όμως ΚΑΙ την ΑΘΛΙΑ υποδουλωτική διάσταση της έννοιας “κόμμα”. Κα ιφυσικά όταν λέμε “κόμμα” δεν εννοούμε μόνο τα πάσης φύσεως καπιταλιστικά κόμματα (εθνικιστικά, δεξιά, κεντρώα, σοσιαλδημοκρατικά), εννοούμε ΚΑΙ τα πάσης φύσεως κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις.
Οσο είναι απαραίτητη η μορφή “κόμμα” για να τα βάλεις με τον πολύ ισχυρό και οργανωμένο καπιταλιστικό αντίπαλο, άλλο τόσο η μορφή “κόμμα” επειδή αναγκαστικά είναι οργανωμένη βάση ιεραρχίας (άρα η διεύθυνση του χ κόμματος είναι πάντα ολιγαρχικού τύπου ουσιαστικά), ΠΑΡΑΓΕΙ έναν αντιφατικό τύπο κομμουνιστή: Στρατευεμένου απο την μια και γεμάτου αυταπάρνηση, αλλά ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΥ απο την άλλη, και μαθημένου ΣΤΟ να λαμβάνουν τα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα αποφάσεις για αυτόν. Ε, αυτή η αντίφαση όσο ένα κομμουνιστικό κόμμα είναι στην αντιπολίτευση, δεν πολυφαίνεται. ΑΜΑ πάρει ομως την εξουσία, τότε κάλλιστα μπορεί να αποτελέσει το φυτώριο για την ανάδειξη νέας άρχουσας τάξης. Οπως συνέβη στην ΕΣΣΔ και τις λοιπές Λ.Δ.
Συνεπώς, ΑΥΤΟ πρέπει να προβληματοποιηθεί ΚΕΝΤΡΙΚΑ στις συζητήσεις για την αναγκαιότητα ενός νέου ΚΚ και στην κατεύθυνση ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ προσπάθειας για άμβλυνση της δομικής εξουσιαστικής/ιεραρχικής φύσης της έννοιας “κόμμα”.
“Οσο είναι απαραίτητη η μορφή «κόμμα» για να τα βάλεις με τον πολύ ισχυρό και οργανωμένο καπιταλιστικό αντίπαλο, άλλο τόσο η μορφή «κόμμα» επειδή αναγκαστικά είναι οργανωμένη βάση ιεραρχίας (άρα η διεύθυνση του χ κόμματος είναι πάντα ολιγαρχικού τύπου ουσιαστικά), ΠΑΡΑΓΕΙ έναν αντιφατικό τύπο κομμουνιστή: Στρατευεμένου απο την μια και γεμάτου αυταπάρνηση, αλλά ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΥ απο την άλλη, και μαθημένου ΣΤΟ να λαμβάνουν τα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα αποφάσεις για αυτόν. Ε, αυτή η αντίφαση όσο ένα κομμουνιστικό κόμμα είναι στην αντιπολίτευση, δεν πολυφαίνεται. ΑΜΑ πάρει ομως την εξουσία, τότε κάλλιστα μπορεί να αποτελέσει το φυτώριο για την ανάδειξη νέας άρχουσας τάξης. Οπως συνέβη στην ΕΣΣΔ και τις λοιπές Λ.Δ”.
Μόλις περιέγραψες ένα κομμάτι της ζωής μου. Και όπως θα σου απαντήσουν θεωρώ τουλάχιστον οι 4 στους 5 από όσους το έζησαν και έφυγαν “δεύτερη φορά ΔΕΝ τη ξαναπατάμε”.
“Συνεπώς, ΑΥΤΟ πρέπει να προβληματοποιηθεί ΚΕΝΤΡΙΚΑ στις συζητήσεις για την αναγκαιότητα ενός νέου ΚΚ και στην κατεύθυνση ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ προσπάθειας για άμβλυνση της δομικής εξουσιαστικής/ιεραρχικής φύσης της έννοιας «κόμμα»
ΔΕΝ υπάρχει τέτοιος τρόπος. Σόρρυ αλλά δεν υπάρχει. Πολλοί το προσπάθησαν. Κανείς δεν το πέτυχε.
Τώρα στο θεωρητικό, αν περιμένεις να αναδυθεί μια νέα εργατική ταυτότητα, ζήτω που καήκαμε. Αυτή απαιτεί ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ. Σε μια οικονομία που η ίδια η έννοια της εργασίας σταδιακά ΠΕΘΑΙΝΕΙ κατά τη γνώμη μου πρέπει να βρεις όποια ταυτότητα επικρατεί στον καθένα και να δεις αν υπάρχει κοινός τόπος.
Δε λέω να χαθεί η εργατική κεντρικότητα, το έγραψα. Αλλά δεν γίνεται κιόλας να περιμένεις κι από αυτό τα πάντα. Παίρνεις μια ραχοκοκαλιά. Αυτό είναι. Άλλο δεν έχει.
Ο άνεργος ή ο περιστασιακός δεν έχει ψυχολογία ριγμένου εργαζόμενου. Δεν έχει ψυχολογία εργαζομένου ΚΑΘΟΛΟΥ. Δεν είναι δεμένος ψυχολογικά με καμία εργασία.
Μπορεί να ζήσει με τα απειροελάχιστα. Μπορεί να τον ζει η οικογένεια. Μπορεί να μαζευτούν 3-4 συγκάτοικοι για να βγουν τα έξοδα. Μπορεί εν τέλει να έχει γράψει εντελώς το κράτος και την εφορία στα @@ του και να μη τον νοιάζει πια.
Χωρίς να έχει δέσιμο με την εργασία, ζει με βάση αυτά που του γεμίζουν τη ζωή αλλιώς. Τα ΧΟΜΠΥ του. Δεν κάνει πλάνα, δεν αναλαμβάνει ευθύνες, δε σχεδιάζει για το μέλλον. Δεν μπορεί να υπάρξει επαγγελματίας από ένα επίπεδο αμοιβής και κάτω.
Και φυσικά οι άποροι, οι ούτως η άλλως παντελώς εξαθλιωμένοι, ζουν για το επόμενο πιάτο φαϊ. Αυτό ίσχυε πάντα. Άρα δεν έχεις το υλικό για να απλώσεις τον εργατισμό σου.
Γιώργο, μερικές ακόμα σκέψεις, με αφορμή και το δεύτερο σχόλιο σου.
Α. Δεν διέπομαι και μάλλον ούτε και το ΝΑΡ από κάποιον “εργατισμό”. Είναι η ίδια η μεθοδολογία ταξικής ανάλυσης της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας που οδηγεί σε ταξικές αναλύσεις και συμπεράσματα. Συνεπώς, ΑΥΤΗ η μεθοδολογία (αυτή καθεαυτή η ταξική μεθοδολογία) είναι που χρειάζεται ή δεν χρειάζεται αλλαγές, τροποποιήσεις κλπ.
Β. Για την ψυχολογία μεγάλου κομματιού της κοινωνίας που είναι ανεργο, ή για την ψυχολογία επίσης ενός μεγάλου κομματιού της εργατιής τάξης που είναι περιστασιακά εργαζόμενο κλπ, ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ. Αυτές οι ομάδες προλετάριων, έχουν πάνω κάτω την ψυχολογία (άρα και την συμπεριφορά) που περιγράφεις: Και επειδή θαρρώ πως έχεις δίκιο και πως αυτή η εξέλιξη ΔΕΝ υπήρχε στα προηγούμενα στάδια του καπιταλισμού παρα μόνο ως ΕΞΑΙΡΕΣΗ σε μια κανονικότητα εργασίας (κακοπληρωμένης, ή καλοπληρωμένης, με δικαιώματα ή με ελάχιστα δικαιώματα), ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ στον ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ καπιταλισμό ως μια λίγο πολύ ΜΟΝΙΜΗ κατάσταση, ΙΣΩΣ θα πρέπει η ταξική μας ανάλυση/μεθοδολογία να εμπλουτιστεί και με την λογική του Μπάουμαν που μιλά για “πλεονάζοντες πληθυσμούς”. Δηλαδή,, για ολοκληρα κομμάτια προλετάριων που ένεκα της αυτοματοποίησης της παραγωγής, εξαιτίας και της στροφής των κεφαλαιοκρατών στην χρηματοπιστωτική σφαίρα για αντληση κερδών, ΕΧΟΥΝ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ή τείνουν να μονιμοποιηθούν, ΕΚΤΟΣ εργασίας. Και ίσως αργότερα και εκτός πολιτικών δικαιωμάτων (πχ οι πρόσφυγες).
Αυτά μέχρι στιγμής!
Οσον αφορά την έννοια “κόμμα” ακόμαμερικές σκέψεις με αφορμή το δεύτερο σχόλιο του Γιώργου:
Α. ΝΑΙ όλες οι προσπάθειες ανάσχεσης της γραφειοκρατικοποίησης των Κ.Κ. απέτυχαν ιστορικά. Ας δούμε μερικές ίσως βασικές αιτίες:
Ολοι όσοι προσπάθησαν να συγκροτήσουν Κ.Κ. (τροτσκιστές, μαοϊκοί, ευρωκομμουνιστές κλπ) σε αντιδιαστολή με τα σταλινοποιημένα ΚΚ, είχαν ως φαντασιακό το να φτιάξουν ένα κόμμα “νέου τύπου” ένα κόμμα που θα πιάνει το νήμα απο τον Λένιν. Ομως, οι ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ αιτίες εκφυλισμού ενός ΚΚ (πέραν των εξωτερικών αιτιών δλδ), είναι εγγεγραμμένες στα γονίδια του κόμματος “νέου τύπου” και παράλληλα ΑΥΤΕΣ οι αιτίες υπήρξαν και αιτίες νίκης του εάν και εφόσον συνέτρεχαν και άλλοι παράγοντες όπως οξυδερκής και αποφασισμένη ηγεσία.
ΠΟΙΕΣ είναι αυτές σε μία φράση: Ο καπιταλισμός για να ηττηθεί απαιτείται ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΤΙΚΟ πρόταγμα που να εμπνέει κόσμο, απαιτείται να πείθεται μεγάλο τμήμα του λαού προς αυτή την κατεύθυνση, απαιτούνται λαϊκά/εργατικα όργανα άσκησης πολιτικής που να έχουν ΚΥΡΟΣ, απαιτείται όμως και κόμμα, με πρόγραμμα, στόχους, πειθαρχία, ισχυρή οργάνωση, ιεραρχία.
Και στην τελευταία φράση βρίσκεται το πρόβλημα ΟΛΩΝ των αποτυχημένων προσπαθειών οικοδόμησης ΚΚ πέραν του συγκεκριμένου ιστορικού (τριτοδιεθνιστικού) υποδείγματος: Η ιεραρχία εντός ενός ΚΚ είναι αφενός αναγκαία, αφετέρου όμως, παγιώνει το δίπολο “διευθυντής/διευθυνόμενος” ΕΝΤΟΣ του κόμματος.
Μπορεί να συγκροτηθεί ένα σύγχρονο ΚΚ έχοντας ως καταστατική του συνθήκη τόσο την ανάγκη για αποτελεσματικότητα στην πολιτική του δράση (που απορρέει ΚΑΙ από ιεραρχικές μορφές οργάνωσης), όσο και την διαπίστωση ότι η ιεραρχία ΕΝΤΟΣ του αποτελεί παράλληλα και τροχοπέδη εάν και εφόσον το κόμμα αυτό πάρει την εξουσία; Δεν βιάζομαι να απαντήσω ούτε ΝΑΙ, ούτε όμως και ΟΧΙ.
Β. Η έννοια της πρωτοπορίας: Λίγες γραμμές και για αυτό. Η έννοια της πρωτοπορίας είναι και αυτή μια δίκοπη έννοια: Για πολλές δεκαετίες η “πρωτοπορία” νοούνταν για τα πάσης φύσεως ρεύματα του κομμουνισμού, ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΔΟΣΜΕΝΗ!! Αρκούσε να ΑΥΤΟλιβανίζονταν ένα χ κόμμα ή οργάνωση, τροτσκιστικό, μαοϊκό, σταλινικό ότι ΕΠΕΙΔΗ αποδέχεται και εμφορείται από την μαρξιστική ανάλυση για την κοινωνία και την ιστορική εξέλιξη, ΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ της εργατικής τάξης και ολόκληρης της κοινωνίας. Α Μ Δ Ε !!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑΥΤΗ η ευρέως διαδεδομένη και ΠΑΓΙΩΜΕΝΗ σε όλα τα ρεύματα της αριστεράς και του κομμουνισμού, ΕΚΑΝΕ Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Α Ζ Η Μ Ι Α στην υπόθεση της ταξικής/κοινωνικής απελευθέρωσης απο τον καπιταλισμό. Διότι, σταδιακά τα στελέχη και τα μέλη:
α. απέκτησαν μια ελιτίστικη αντίληψη για τον υπόλοιπο λαό και αυτό χαρακτήρισε τα πάντα: Απο την γλώσσα με την οποία πχ γράφονται μέχρι και σήμερα τα κείμενα των διαφόρων οργανώσεων (θέσεις, προκυρηξεις κλπ), μέχρι και το να μην μπορούμε να μιλήσουμε με ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ τρόπο στον πολύ κόσμο (ΑΥΤΗ άλλωστε είναι και η λεγόμενη ξύλινη γραφή και ΟΧΙ αυτό που μας παπάριαζαν οι ευρωκομμουνιστές ότι ξύλινη γραφή είναι το να μιλάς ενάντια στον καπιταλισμό, την ΕΕ κλπ).
β. Εγκατέλειψαν την μελέτη τόσο των καθεστώτων του λεγόμενου υπαρκτού, όσο και του καπιταλισμού της εποχής τους. Φοβερή θεωρητική νωθρότητα/τεμπελιά! Αφού σου λέει ο άλλος “είμαστε ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΔΟΣΜΕΝΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ του λαού επειδή αποδεχόμαστε τον μαρξισμό”, τότε ΓΙΑΤΙ να κάτσουμε να σπάμε το κεφάλι μας διαβάζοντας και ανοίγοντας νέους δρόμους; Και ΦΑΓΑΜΕ ΚΑΤΑΚΟΥΤΕΛΑ ΔΕΚΑΔΕΣ χρόνια ΜΗ εξέλιξης ουσιαστικά του μαρξισμού και θρησκευτικής αντίληψης των πάσης φύσεως κομμουνιστών για τον μαρξισμό….
Συνοψίζοντας: Α. Η διπλή, αντιφατική (χειραφετητική αλλά και υποδουλωτική) φύση ΚΑΙ του κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να μπει ΚΑΙ ΑΥΤΗ στο επίκεντρο της συζήτησης για το νέο ΚΚ.
Β. Η έννοια της “πρωτοπορίας” έχει νόημα ΜΟΝΟ όταν στην αναγνωρίζει το ίδιο το κοινωνικό σώμα στο οποίο απευθύνεσαι. ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ χρήση της έννοιας “πρωτοπορία” δεν κάνει καλό. αντιθέτως έκανε και κάνει τεράστια ζημιά.
Φίλε San Rocco, εγώ πλέον έχω εγκαταλείψει τη λογική της οργανωμένης πολιτικά και κομματικά πρωτοπορίας που θα χτυπήσει κατά μέτωπο την οργανωμένη μειοψηφία των εξουσιαστών.
Σκέφτομαι ότι ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε ένα διαφορετικό μοντέλο, αυτό του εύπλαστου, χαλαρού πλέγματος, χωρίς πραγματικό κέντρο διοίκησης και συντονισμού, που κινητοποιώντας έστω και με συνένωση συντεχνιασμών τις πλατύτερες μάζες θα περικυκλώσει τα κέντρα εξουσίας.
Βλέπεις ρεφορμιστές και σοσιαλδημοκράτες, στο όνομα της ευρύτερης ενότητας, αναπαράγουν το κομματικό μοντέλο για να επιβληθούν. Δεν είναι τυχαίο πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ απαίτησε τη διάλυση των συνιστωσών αμέσως μόλις εδραιώθηκε στη κεφαλή του ΣΥΡΙΖΑ!
Έτσι δυσφημίζουν την πλατιά ενότητα, εννοώντας στη πραγματικότητα τη κυριαρχία τους στη πολιτική και τη κοινωνία. Ο ΣΥΝ το κατάφερε χωρίς οργανωτικά να έχει περισσότερο κόσμο στο ρόστερ του από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, και αυτούς από ένα σημείο και μετά τους περισσότερους τους πέταξε έξω χωρίς πρόβλημα. Μιλάμε ίσως για τη μεγαλύτερη πολιτική φούσκα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Όχι, εγώ μιλάω για πολιτική και κοινωνική ενότητα στη βάση, χωρίς κάποιο κέντρο εξουσίας να καπηλεύεται, πέρα από ένα συντονιστικό που θα επιβλέπει την τήρηση των συμπεφωνημένων.
“λαϊκή εξουσία χωρίς επανάσταση” το ΚΚΕ, Δεσύλλα, ε;
Για άσχετο δε σε έχω, φαντάζομαι το έχεις διαβάσει το Πρόγραμμα του Κόμματος. Άρα ή ψάχνεις πώς να διαφοροποιηθείς περισσότερο (έστω με ψέματα και συκοφαντίες γιατί εδώ δε χωράει να κρυφτείς πίσω από “υποκειμενικές εκτιμήσεις”) ή παίζεις άλλα παιχνίδια…
Άλλωστε, ως γνωστόν “πες-πες, κάτι θα μείνει”, έστω σε αφελείς και άσχετους…
ΚΥΡΙΕ ΔΕΣΣΘΛΑ ΑΛΟΥΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΟΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ.ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΙΣ ΚΟΜΠΙΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΛΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ.ΑΥΤΟΙ ΚΥΡΙΕ ΔΕΣΘΥΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ
ΣΤΗΛΟΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΗΘΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΜΙΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ.ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΝΕ.ΣΕ ΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΖΗΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΥΡΙΕ ΔΕΣΥΛΑ.ΠΑΝΕ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ.
ΝΑ ΣΤΕ ΚΑΛΑ.
Απο που και ως που κύριε ανώνυμε, ο Δ. Δεσύλλας υποστηρίζει το γραφειοκρατικό και γερασμένο κράτος; Απο πουθενά δεν προκύπτει αυτό που γράφετε! Εσείς ΠΩΣ τεκμηριώνετε αυτή σας την άποψη;
Μάλλον δε διάβασες τι γράφει ο Δεσύλλας. Τυφλώνει η μανία για τους δημοσίους υπαλλήλους.