«Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατεβαίνει στις ευρωεκλογές με στόχο να εκφραστεί μαζικά το ρεύμα που λέει να φύγουν όλοι, σαν αναγκαία αφετηρία για έναν άλλο δρόμο, όπου οι ανάγκες και τα δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας θα βρεθούν στο τιμόνι» τονίζει στο Πριν ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς Δημήτρης Γράψας.
Συνέντευξη στη Ντίνα Χαριτάτου
– Ο Αντ. Σαµαράς κατεβαίνει στις εκλογές για να σταθεροποιήσει τη χώρα, ο Αλ. Τσίπρας για να ρίξει την κυβέρνηση. Εσείς γιατί πάτε;
O ποιητής λέει ότι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται, αλλά καµιά φορά πρέπει να την κουβεντιάζουµε τελικά. Από το 2009 κι έπειτα η κοινωνική καταστροφή µετριέται µε ζωές, µε µετανάστες, µε αυτοκτονίες αλλά και µε αριθµούς: 190% άνοδος της ανεργίας και 67% µείωση των επιδοτούµενων ανέργων, 38% µείωση στις µισθούς, 45% στις συντάξεις και την ίδια στιγµή µείωση κατά ένα τέταρτο στο κόστος παραγωγής ανά µονάδα προϊόντος. Ένα στα πέντε παιδιά χωρίς πρόσβαση σε εµβόλια, 270% άνοδος της κατάθλιψης στην ελληνική κοινωνία κι ένας πρωθυπουργός να τιτιβίζει για σαξές στόρι κι άλλα τέτοια προκλητικά, προκλητικά όχι για τους αριστερούς αλλά για τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Αυτή τη σταθεροποίηση θέλει η µαύρη συγκυβέρνηση, για τη συνέχιση αυτής της πολιτικής ζητάει στις 25 Μάη πράσινο φως, αλλά δεν θα της περάσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη κατεβαίνει στις εκλογές για να ρίξει την κυβέρνηση. Ποιος θα τολµούσε να διαφωνήσει µε αυτό χωρίς να χαρακτηριστεί τρελός ή βολεµένος; Αλλά αν φύγει η κυβέρνηση και µείνει το χιλιοπληρωµένο από το αίµα και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού χρέος, καθότι µόνο το 5% χαρακτηρίζεται επαχθές όπως είπε ο Γ. Σταθάκης, και πρέπει να πληρώσουµε το υπόλοιπο «γιατί δεν είµαστε µπαταχτσήδες», όπως είπε ο Γ. ∆ραγασάκης θα µπορεί να υπάρχει άλλη προοπτική για το λαό και τη νεολαία µας; Αν φύγει η κυβέρνηση και µείνει η ΕΕ και το ευρώ -καθότι «ανήκοµεν εις την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», όπως σηµείωσε ο Αλέξης Τσίπρας-, οι µηχανισµοί δηλαδή που µας καταδικάζουν στη φτώχεια και την ανεργία, θα έχει σηµασία αν η κοινωνική λεηλασία ονοµάζεται Μνηµόνιο, Μεσοπρόθεσµο, κοινοτικές υποχρεώσεις της χώρας ή ό,τι θα συνεχίσει να ορίζει τη ζωή µας;
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατεβαίνει στις ευρωεκλογές µε στόχο να εκφραστεί µαζικά και αντικαπιταλιστικά το ρεύµα που λέει να φύγουν όλοι, σαν αναγκαία αφετηρία για έναν άλλο δρόµο, όπου οι ανάγκες και τα δικαιώµατα της εργαζόµενης πλειοψηφίας θα βρεθούν στο τιµόνι. Για να µην οδηγήσει η στροφή του λαού προς τα αριστερά είτε σ’ ένα «αριστερό διάλειµµα» που θα δώσει χρόνο σε µια ακροδεξιά ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήµατός είτε στην εκ νέου «κατοικιδιοποίηση» της Αριστεράς στα αστικά σαλόνια, αλά ’89. Για να δυναµώσει η ελπίδα και να µη γίνει απελπισία!
– Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι πρωτεύει να σταµατήσουµε την κοινωνική καταστροφή µέσα στην ΕΕ και µετά βλέπουµε. Γιατί αρνείστε τη δυνατότητα θετικών αλλαγών µέσα στην ΕΕ; Γιατί να µπαίνει το θέµα της ΕΕ και του ευρώ από τώρα;
– Ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν κατάφερε να πείσει ούτε το αδερφό του κόµµα, αυτό της γερµανικής Λίνκε για το ζήτηµα των γερµανικών αποζηµιώσεων, στ’ αλήθεια πιστεύει ότι µπορεί να πείσει τη Μέρκελ, τον Μπαρόζο, την ΕΚΤ και όλον αυτό το συρφετό για µια στροφή σε φιλολαϊκές πολιτικές επιλογές; Μάλλον όχι. Γιατί καταλαβαίνει ό,τι καταλαβαίνει πια ο καθένας. Η ΕΕ είναι µια καπιταλιστική ολοκλήρωση που εκφράζει και εξυπηρετεί τα συµφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου αλλά και ο µπαµπούλας απέναντι σε κάθε εργατική διεκδίκηση, απέναντι σε κάθε αγώνα. Όταν µας λένε ότι πρέπει να απολυθούµε γιατί το µατοβαµµένο «πρωτογενές πλεόνασµα» είναι υποχρέωση προς τους εταίρους µας, όταν µας λένε ότι το ζήτηµα δεν είναι η νέα γενιά να γίνει η πρώτη γενιά της µετανάστευσης µετά το 1950, αλλά να παραµείνουµε στο ευρώ, εµείς να κάνουµε πως δεν καταλαβαίνουµε; Ποιος µπορεί να πάρει στα σοβαρά µια Αριστερά που δεν λέει αυτό που ο ίδιος ο αντίπαλος υπογραµµίζει µε κάθε ευκαιρία: Ότι δεν υπάρχει σύγκρουση µε την κυρίαρχη πολιτική χωρίς σύγκρουση µε την ΕΕ και το ευρώ!
– Από την άλλη το ΚΚΕ σας κατηγορεί για ρεφορµισµό, πως δεν µιλάτε για το θέµα της εξουσίας. Τι θα γίνει µε την Αριστερά; Όλο θα τσακώνεται;
– Λέγαµε παλιά στο φοιτητικό κίνηµα ότι υπάρχει επαναστατικός τρόπος για να µιλάς για τη βιβλιοθήκη της σχολής σου και αντεπαναστατικός τρόπος να µιλάς για την επανάσταση. Η ηγεσία του ΚΚΕ δυστυχώς επιβεβαιώνει αυτό το ρητό. Όταν διαλέγεις την αναβολή της µάχης, όταν περιορίζεσαι στην κοµµατική περιχαράκωση, όταν δεν βάζεις πλάτη για να γίνει η οργή του κόσµου πρόταση πολιτικής προοπτικής, τότε ό,τι λες περνάει σε δεύτερη µοίρα. Και να σου πω κάτι; Ας τσακώνεται η Αριστερά, αλλά ας τσακώνεται εκεί όπου πρέπει. Ας τσακωνόταν ας πούµε στις πλατείες, για την κατεύθυνση της συγκλονιστικής κοινωνικής έκρηξης του 2010-2012. Εκεί µέσα στην αυθεντική λαϊκή κίνηση και όχι έξω από αυτήν, µε στήλες στον Ριζοσπάστη ή και στο Πριν. Γιατί αν περιµένει οι εργατικές εξεγέρσεις της νέας εποχής να γίνουν κοµµένες και ραµµένες σε κοµµατικές προδιαγραφές, τότε θα θυµίζει τραγικά εκείνο το τραγούδι που µίλαγε για «κείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να παίρνουν».
Πολλοί ρωτούν: πού είναι η νεολαία; Με όλα αυτά που γίνονται, γιατί δεν αντιδρά; Τι απαντάτε;
– Νοµίζω ότι ζούµε την πολιτική καµπή όπου τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της προηγούµενης περιόδου ακόµη χωνεύονται. Η παγωµάρα του κινήµατος και του νεολαιΐστικου κινήµατος είναι µια ανεπιφύλακτα αρνητική έκφραση µιας ωστόσο ιστορικά θετικής διαδικασίας. Ευρύτερες µάζες εργαζοµένων και νεολαίας αντιλαµβάνονται αυθόρµητα ότι όσα έκαναν µέχρι χθες σήµερα δεν είναι αρκετά. Ότι δεν φτάνει ο κλαδικός αγώνας, το ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνηµα, γενικά οι επιµέρους µάχες, αλλά απαιτείται συνολικό κοινωνικό και πολιτικό µέτωπο απέναντι στο µαύρο µέτωπο κυβέρνησης, ΕΕ, κεφαλαίου. Τα ερωτήµατα µ’ άλλα λόγια είναι ανώτερα. Αν θα µπορέσει η αντικαπιταλιστική Αριστερά να αναµετρηθεί µε αυτά, να συνδέσει τη µάχη για το µεροκάµατο µε το συνολικό πολιτικό σχέδιο της συγκρότησης του αντίπαλου δέους απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα έχει επείγουσα πολιτική και ιστορική σηµασία
ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΟ
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ – ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ
Να συνεχιστεί το βήμα, όχι στου δρόμου τα… μισά
– Οι κινήσεις της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις περιφερειακές εκλογές συγκέντρωσαν σχεδόν 130.000 ψήφους και ποσοστό 2,3%. Τι περιμένετε για τις ευρωεκλογές;
– Καταρχήν, νιώθω την ανάγκη να δώσω συγχαρητήρια σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όλη την Ελλάδα γι’ αυτή την ευγενική και ανιδιοτελή μάχη που έδωσαν. Πάνω από 2.000 άνθρωποι πανελλαδικά στελέχωσαν τα ψηφοδέλτια της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, έσπασαν τα τείχη της εκκωφαντικής σιωπής που είχαν στήσει γύρω τους τα κυρίαρχα ΜΜΕ, μάτωσαν στην κυριολεξία οικονομικά, αλλά κατάφεραν να φτάσουν το πρόγραμμα και την πολιτική μας πρόταση σε κάθε γωνιά της χώρας. Και τα αποτελέσματα είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Τώρα απευθυνόμαστε ξανά σ’ αυτούς τους 130.000 ανθρώπους αλλά και στους πολύ περισσότερους που κοιτάνε με ενδιαφέρον τις διεργασίες στην αντικαπιταλιστική Αριστερά. Στους πρώτους λέμε να μη σταματήσουν στου δρόμου τα μισά. Στους δεύτερους να κάνουν το βήμα τώρα. Να ανατρέψουν τα ιδεολογήματα της χαμένης ψήφου και των εκλογικών εκβιασμών, που συχνά δυστυχώς αναπαράγονται και από την Αριστερά. Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές είναι πολλαπλά κερδισμένη ψήφος. Γιατί είναι ψήφος συνολικής καταδίκης της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου. Γιατί είναι στράτευση στην υπόθεση της δημιουργίας της άλλης, μαζικής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς που έχει ανάγκη η εποχή μας. Αλλά και γιατί μια εκλογική ώθηση που δυνητικά μπορεί να μας σπρώξει από το 2,3% στο σπάσιμο του αντιδημοκρατικού πλαφόν του 3%, δεν θα οδηγήσει απλώς στην εκλογή ενός ευρωβουλευτή αλλά θα αλλάξει όλο το σκηνικό στην ελληνική Αριστερά και το πολιτικό στερέωμα.
– Εάν οι εκλογές άλλαζαν τη ζωή μας θα ήταν παράνομες, έλεγε ο Κ. Μαρξ. Τελικά συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη γνωστή ρήση; Τι θα έλεγες σε ένα νέο άνθρωπο που δεν βρίσκει κανένα λόγο να πάει να ψηφίσει;
– Πρόκειται ανεπιφύλακτα για μια από τις πιο κακοποιημένες φράσεις του Μαρξ. Κακοποιημένη από την επίσημη Αριστερά που την ξεχνά, αλλά και από διάφορες αντιεκλογικές δυνάμεις που την αποκόβουν από το συνολικό της πολιτικό πλαίσιο. Σε καμία περίπτωση οι εκλογές από μόνες τους δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Το ίδιο όμως παράνομη θα ήταν και η αποχή, αν έφτανε κι αυτή από μόνη της. Δεν είμαστε ένα αστικό κόμμα που αναζητάει πελατεία. Λέμε ορθά κοφτά ότι αν η ψήφος δεν συνδυαστεί με άνοδο της αγωνιστικής δράσης από τον καθένα και την καθεμιά μας δεν λέει τίποτα. Ωστόσο στην καμπή που βρισκόμαστε δεν μπορούμε να διαλέγουμε μάχες. Και στους αγώνες αλλά και στις υπαναχωρήσεις, και στις πλατείες αλλά και στις εκλογές, ακόμη και στην τελευταία χαραμάδα που βρίσκουμε, στόχος είναι να δυναμώνει η φωνή της αντικαπιταλιστικής πάλης και η τάση της κοινωνικής χειραφέτησης. Εμείς που δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε μπορούμε να ξαναπάρουμε το μέλλον μας πίσω. Ποιος θα μας σταματήσει αν είμαστε αποφασισμένοι;
Πηγή: ΠΡΙΝ
