Του Δημήτρη Μπελαντή
Εδώ και πολλούς μήνες μού έχει γίνει σαφές ότι η Λαϊκή Ενότητα κινείται σε απολύτως λάθος πολιτική, στρατηγική και φυσιογνωμική κατεύθυνση σε σχέση με τις ανάγκες του μαζικού κινήματος και της συγκρότησης ενός μαρξιστικού, αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού πολιτικού ρεύματος στην Ελλάδα. Ήδη κατά το τραγικό καλοκαίρι του 2015, η ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος ιδίως, η οποία και πρωτοστάτησε στην διαμόρφωση της ΛΑΕ, απέτυχε ή ενδεχομένως δεν θέλησε να αποστοιχηθεί έγκαιρα από τον ΣΥΡΙΖΑ και να μπλοκάρει σε ικανοποιητικό βαθμό την ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου.
Στην συνέχεια, η ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος και ο ίδιος ο σ. Παναγιώτης Λαφαζάνης προσωπικά διαμόρφωσαν την ΛΑΕ με απολύτως εσφαλμένο τρόπο.
Πολιτικά, «ξαναζέσταναν» το πρόγραμμα του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ πριν από το Μνημόνιο και την «κυβέρνηση της Αριστεράς» χωρίς να συνειδητοποιούν τις μεγάλες καταστροφές που επέφερε ο κυβερνητισμός, η ανάθεση και η γενικότερη αποτυχία των καθεστωτικών στρατηγικών της Αριστεράς μέχρι τότε.
Προσέθεσαν –θετικά- το ζήτημα του ευρώ, χωρίς, όμως, να στηρίζουν αυτήν την πρόταση ούτε πολιτικά ούτε επιστημονικά σε όλες της τις συνέπειες- και μάλιστα στην προεκλογική περίοδο του 9.2015 προς το τέλος θόλωσαν όσο μπορούσαν αυτό το ζήτημα για επικοινωνιακούς λόγους. Η σχετική αμφιθυμία του Αριστερού Ρεύματος ως προς τον καθεστωτικό ευρωπαϊσμό φάνηκε και από το γεγονός ότι στην Πρώτη Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ (24-26/6/16) η πλειοψηφία δεν έκανε δεκτές τις προτάσεις για σαφές πρόγραμμα εξόδου από την Ε.Ε.
Δεν πέτυχαν ως ηγεσία να ενώσουν την ριζοσπαστική αντιμνημονιακή Αριστερά και από την πλευρά τους έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην πετύχει η συνεργασία με την Ανταρσύα στις εκλογές του 9.2015-ανεξάρτητα από τις ξεχωριστές και σημαντικές ευθύνες και της Ανταρσύα για αυτήν την αποτυχία. Απλώς απέσπασαν ένα τμήμα από την Ανταρσύα, το οποίο «κατάφερε» κατά την παρουσία του στην ΛΑΕ να συνενώσει και να συμπαρουσιάσει όλες τις πολιτικές και φυσιογνωμικές αδυναμίες και παθογένειες της Αριστερής Πλατφόρμας και της Ανταρσύα μαζί (αρχηγισμός, γραφειοκρατισμός, παραγοντισμός, μηχανισμοί, ιδεοληψία κ.π.α.) μην συνεισφέροντας στην διαμόρφωση της ΛΑΕ παρά, ουσιαστικά, πολύ λίγα γόνιμα στοιχεία.
Η σημερινή πολιτική στρατηγική και φυσιογνωμία της ΛΑΕ συμπυκνώνει την πλήρη αδυναμία ή και απροθυμία για ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής, αντινεοφιλελεύθερης και αντιμπεριαλιστικής ρήξης στην ελληνική κοινωνία. Θα αναφέρω, για να αποδείξω την θέση μου, ορισμένα σοβαρά παραδείγματα και ζητήματα:
– Ισορροπισμός και αντιφατική φυσιογνωμία- από την μια πλευρά λόγω παραχωρήσεων στο Κόκκινο Δίκτυο και στην δική του αντίληψη περί διεθνισμού άρνηση ενσωμάτωσης στην πολιτική απόφαση του όρου «πάλη για την εθνική ανεξαρτησία» ( τον οποίο προτείναμε ως μια ομάδα συντρόφων/ισσών παίρνοντας την πολιτική ευθύνη, και απορρίφθηκε στην Συνδιάσκεψη από την πλειοψηφία), από την άλλη παζάρια και σχέσεις με αμιγώς εθνικιστικά, σωβινιστικά και ξεπερασμένα από την Ιστορία μορφώματα όπως η Χριστιανική Δημοκρατία και το ΕΠΑΜ. Όλα για την άγρα των ψήφων.
– Εμμονή στο «αντιμνημόνιο» και στρατηγική ρηχότητα. Είναι απολύτως προφανές ότι η διάκριση Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα και αποδεικνύεται κιόλας ότι το «αντιμνημονιακό» όταν δεν συνδέεται άμεσα με το μεταβατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα και με την επικαιρότητα ή και αμεσότητα της σοσιαλιστικής/αντικαπιταλιστικής ρήξης είναι ένα σχήμα εύπλαστο που δικαιολογεί κάθε δυνατή στροφή προς τον νεοφιλελευθερισμό. Σήμερα, το Μνημόνιο στην Ελλάδα είναι η ειδική μορφή ύπαρξης του ελληνικού καπιταλισμού και τίποτε παραπάνω. Δεν είναι μια επιφάνεια που θα την ξύσεις και θα γυρίσεις σε κάποια κανονικότητα όπως αυτή του 2009. Δεν υπάρχει δυνατότητα για έναν μη μνημονιακό καπιταλισμό στην Ελλάδα ή για μίνιμουμ προγράμματα. Το Μνημόνιο συνεπάγεται σκληρή λιτότητα, κατάλυση της αστικής δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, συρρίκνωση της ανάπτυξης ή εναλλακτικά καπιταλιστική ανάπτυξη της «ερήμου». Μόνο ένα θεμελιωμένο αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα που δεν θα θέτει για «αύριο» την σοσιαλιστική εξουσία αλλά θα ανοίγει με σαφήνεια τον δρόμο για αυτήν μεθαύριο, μπορεί να κλονίσει το μνημονιακό καθεστώς. Επίσης, το όποιο Πολιτικό Μέτωπο θέσει ζητήματα που εν μέρει και πολύ άτολμα θέτει το Πρόγραμμα της ΛΑΕ (Μονομερής Παύση Πληρωμών και Διαγραφή Χρέους, έξοδος από ευρώ και ΕΕ, κοινωνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων, ανασυγκρότηση με βάση έναν δημόσιο τομέα υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο) θα είναι ένα Μέτωπο του οποίου τα πολιτικά υποκείμενα δεν έχουν ακόμη αναδειχτεί και συγκροτηθεί και το οποίο θα απευθυνθεί στην κοινωνία και θα την προετοιμάσει για αντικειμενικά επαναστατικά αιτήματα και επαναστατικές κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες. Αυτή η προοπτική δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί «αντιμνημονιακή» και ούτε καλύπτεται πια από τον εξευτελισμένο στην συνείδηση του ελληνικού λαού όρο «Κυβέρνηση της Αριστεράς», που φέρει όλα τα στίγματα της καταισχύνης και της πολιτικής και κοινωνικής προδοσίας εκ μέρους του μεγάλου τμήματος της ηγεσίας της Αριστεράς. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να κάνει και μίνιμουμ αντιμνημονιακές αποκλειστικά συμμαχίες. Βεβαίως, και μπορεί. Δεν πρέπει, όμως, να είναι αυτό το στρατηγικό της επίκεντρο.
-Αβασάνιστη εμμονή στην έννοια της «Αριστεράς» και αβασάνιστη χρήση της. Αυτό που συνέβη το καλοκαίρι το 2015 ήταν αποτέλεσμα στρατηγικών λαθών και ανεπαρκειών όλης της Αριστεράς και όχι μόνο μιας «προδοτικής» ηγετικής ομάδας (έλλειψη σχέσης βάθους της πολιτικής Αριστεράς με τα μαζικά κινήματα, κυβερνητισμός/κρατισμός/ υπερκοινοβουλευτισμός, αδιαφορία για τις κοινωνικές ανάγκες, αδιαφορία για την επαναχάραξη μιας σοσιαλιστικής στρατηγικής, πλήρης αδιαφορία για την θεωρία, αδιαφορία για τις συνέπειες στην ζωή των ανθρώπων, αδιαφορία για νέες πειραματικές κοινωνικές πρακτικές, μη κοινωνικοποίηση της πολιτικής, έμφαση στην μηντιακή προβολή και στην υπηρέτηση του «θεάματος»). Είναι απολύτως λανθασμένο να υποστηρίζεις ότι ο μεγάλος όγκος των δυνάμεων της Αριστεράς «πρόδωσε» ή «ξεγελάστηκε» και ουσιαστικά ότι- αφαιρουμένου του ΚΚΕ, το οποίο μάλλον σωστά δεν αυτοπροσδιορίζεται ως Αριστερά- η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μόνο «οι συνεπείς δυνάμεις που ακολουθούν την ΛΑΕ» και ίσως και την Ανταρσύα ή και κάποιοι ανένταχτοι. Είτε χρειαζόμαστε μια έννοια πια συνεκτικότερη από τη Αριστερά- και η γνώμη μου είναι ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι ακριβώς η αναζωογόνηση και αναγέννηση του κομμουνισμού και του κριτικού/ επαναστατικού μαρξισμού, σε γόνιμο διάλογο και με άλλα κριτικά και ανατρεπτικά ρεύματα, εφόσον αυτό καταστεί δυνατό- είτε αποδεχόμαστε την αοριστία και την πλατύτητα της έννοιας «Αριστερά» (που χωράει ως τέτοια αντικειμενικά και την σοσιαλδημοκρατία καθώς και την λεγόμενη Ευρωαριστερά σε όλη την Ευρώπη, αν δεν είσαι τυφλός) με αποτέλεσμα να είμαστε αντικειμενικά μπερδεμένοι και με μέρος του κόσμου που ακολουθεί το σοσιαλφιλελεύθερο πρόγραμμα με η χωρίς επιφυλάξεις και να προσπαθούμε δύσκολα και σχολαστικά να καθορίσουμε το στίγμα μας. Δεν μπορούμε, όμως, να κάνουμε ταυτόχρονα και τα δύο. Άλλωστε, η ΛΑΕ έχει επιχειρήσει σειρά άκρως αντιφατικών πολιτικών πρακτικών. Από την μια «αδιαλλαξία» προς τους προδότες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη έμπρακτη συμπαραμονή μέσα στο κράτος και στον συνδικαλισμό με «όχι προδοτικές» Συριζικές δυνάμεις. Σαν αυτό που καταγγέλλεται ως προδοτικό να αποκτά μια ελκτικότητα, να γίνεται συμπαθέστερο, όσο πλησιάζουμε προς το αστικό κράτος και τους υλικούς μηχανισμούς του.
– Επιπλέον, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα μεταβατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα και κανένα Μέτωπο για την επίτευξή του, αν δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για την εποχή μας – βεβαίως, όχι το ίδιο με το 1903 και με το κόμμα του Λένιν – με μια οργάνωση της πολιτικής πρωτοπορίας, οργάνωση με ιδεολογική ενότητα, με εσωκομματικό καθεστώς δημοκρατικό και με αφομοίωση της κοινωνικής/πολιτικής πραγματικότητας και της σύγχρονης εμπειρίας από τις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Τίποτε τέτοιο δεν υπάρχει στην ΛΑΕ, κατά την γνώμη μας, αλλά ούτε και έξω από την ΛΑΕ. Το να υποστηριχθεί ότι το Ρεύμα ή η ΔΕΑ ή οι ΑΡΑΝ/ΑΡΑΣ ή η ΠΚΑ ή ακόμη και οι νυν οργανώσεις της Ανταρσύα είναι τέτοιες οργανώσεις της ιδεολογικής και πολιτικής πρωτοπορίας στην ελληνική κοινωνία δεν είναι μια σοβαρή τοποθέτηση, ούτε καν αυτοί που το λένε δεν το πιστεύουν. Είναι μεταβατικά σχήματα προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Από την άλλη πλευρά, ο συνδυασμός παλαιοκουκουέδικου σταλινισμού, εκ των άνω επαγγελματικής πολιτικής με κοινοβουλευτικό πρόσημο βασικά και «δικαιωματικού φιλελευθερισμού» που αποτελεί και συγκροτεί την ΛΑΕ με βασική την ευθύνη του Αριστερού Ρεύματος είναι ένα «καθεστώς» που αποκλείει έστω και δυνάμει μια τέτοια δυνατότητα συγκρότησης εντός αυτής μιας οργάνωσης της πρωτοπορίας του 21ου αιώνα. Ιδίως, η περιφρόνηση αυτού του χώρου για μια σύγχρονη θεωρία κοινωνικού μετασχηματισμού είναι χαρακτηριστική για ένα γραφειοκρατικό στρώμα επαγγελματικής πολιτικής που ηγείται σε αυτόν καθώς και για ένα επίστρωμα «ακαδημαϊκού αριστερισμού» που έχει προσαρτηθεί στην ΛΑΕ, καλλιεργώντας με τρόπο επίσης άγονο, μηχανιστικό και αβασάνιστο τις δικές του ιδιαίτερες παραδόσεις.
– Απομάκρυνση από την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας και ψυχική μετάθεση σε έναν εικονικό κόσμο. Εδώ και πολύ καιρό η «Ίσκρα» και άλλα όργανα του Αριστερού Ρεύματος και της ΛΑΕ αποδίδουν την πολιτική αποτυχία της ΛΑΕ σε απολύτως εξωγενείς παράγοντες , στο χτύπημα του συστήματος, στον αποπροασανατολισμό και την χειραγώγηση των ΜΜΕ, στο σαμποτάζ του μονοπωλιακού κεφαλαίου, για το οποίο η ΛΑΕ αποτελεί «μείζονα κίνδυνο» κλπ.
Πρώτον, τι περίμεναν δηλαδή, ότι θα πετύχαιναν κάτι το ανατρεπτικό και το αντιμνημονιακό με την βοήθεια ή έστω την ουδετερότητα των καναλιών και των άλλων μέσων του συστήματος; Πώς θα γινόταν αυτό; Αυτό θα ήταν μια καινοφανής αντίληψη για τις ταξικές συγκρούσεις.
Δεύτερον, αυτή ήταν εσαεί η απολογητική οπτική στην Αριστερά και τις ηγεσίες της που δεν ήθελαν να δουν τις δικές τους ευθύνες για τις μεγάλες και εκκωφαντικές αποτυχίες. Η «αριστερή» ηγεσία της Συμμαχίας των Πέντε (ένα σχήμα Βαβέλ, που θυμίζει έντονα την σημερινή ΛΑΕ) κατέληξε μετά την μεγάλη πολιτική αποτυχία του Νοεμβρίου 1977 στο συμπέρασμα ότι «ο λαός μπορεί και να σφάλλει» ( «Αυγή» μετά τις εκλογές ). Ουσιαστικά, κανοναρχώντας το «σύστημα» η ηγεσία της ΛΑΕ αυτό προλέγει ξανά και ξανά. Ότι λόγω της καταφανούς δικής της πολιτικής αποτυχίας, ο «παραπλανημένος λαός» θα ξανασφάλει και θα ξανασφάλει. «Θα μας ταράξει στα σφάλματα» και όχι στην νομιμότητα που έλεγε ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού. Επιπλέον, τον τελευταίο καιρό αρθρογράφοι της «Ίσκρα» ανακάλυψαν και την πρωτότυπη θεωρία ότι μπορεί να είσαι αφηρημένα κατά του καπιταλιστικού συστήματος χωρίς να στρέφεσαι κατά των συγκεκριμένων πρωταγωνιστών της επιχειρηματικής διαπλοκής και του ντόπιου και ξένου επιχειρηματικού κεφαλαίου, ότι μπορείς ακόμη και να είσαι «αντικαπιταλιστής» χωρίς να είσαι καν «αντιμαρινακιστής» (άρθρο σε Ίσκρα της 19.9.2016). Ενδιαφέρον πάζλ για τον Λένιν και τον λενινισμό, θα ψάξω στα Άπαντα του Λένιν και ίσως και στα «Ζητήματα Λενινισμού» του μέγιστου Ιωσήφ.
– Πλήρης γραφειοκρατική και αντιδημοκρατική δόμηση. Η ηγεσία της ΛΑΕ από τον Σεπτέμβριο του 2015 και μετά όχι μόνο δεν ευνόησε την αυτοοργάνωση και την αμεσοδημοκρατική οργάνωση, αλλά αντίθετα, παρέλυσε τη ζωντανή λειτουργία των οργανώσεων και λειτούργησε με ένα ως την Συνδιάσκεψη του Ιουνίου 2016 μη εκλεγμένο/διορισμένο όργανο, το οποίο κυρίως απαρτίσθηκε εκ των άνω από το Αριστερό Ρεύμα και από τις άλλες ομάδες που συνίδρυσαν την ΛΑΕ. Όποιος ή όποια δεν ανήκε σε αυτές τις ομάδες και ειδικά στους ηγετικούς μηχανισμούς τους ( και εγώ προσωπικά το βίωσα πολύ έντονα μετά την αποχώρησή μου από το Αριστερό Ρεύμα την 31.3.2016), δεν είχε και δεν έχει ουσιαστικά καμία πιθανότητα αποφασιστικού επηρεασμού της γραμμής και της φυσιογνωμίας της ΛΑΕ. Επίσης, ο,τιδήποτε το ρηξικέλευθο ή πειραματικό ή στοιχειωδώς κριτικό κατανοείται ως «διαλυτισμός» (έχει μάλιστα επινοηθεί αντί του δόκιμου όρου «λικνβινταρισμός» ο διασκεδαστικός νεολογισμός «διαλυτοποίηση»).
Ακόμη ως προς το Κείμενο Απολογισμού της Εμπειρίας ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο προτείναμε, 52 μέλη της ΛΑΕ, προς την Συνδιάσκεψη του Ιουνίου για να γίνει απόφαση της ΛΑΕ, έγινε αρχικά προσπάθεια να μην δημοσιευθεί, και στην συνέχεια στους διαδρόμους αντιμετωπίσθηκε λόγω της κριτικής του στο Αριστερό Ρεύμα ως ένα διασπαστικό και «φραξιονιστικό» κείμενο- σε έναν χώρο όπου ο φραξιονισμός της ηγεσίας είναι απόλυτο και νομιμοποιημένο καθεστώς, φραξιονισμός κατά της βάσης και φραξιονισμός κάθε ομάδας έναντι όλων των άλλων. Όπως έλεγε κάποτε ο μεγάλος γερμανός σκηνοθέτης Βέρνερ Χέρτσογκ «ο καθένας για τον εαυτό του και ο Θεός εναντίον όλων». Είναι σαφές ότι μια τέτοιου βάθους αντιδημοκρατική και γραφειοκρατική δόμηση μέσα σε μια κοινωνία, όπου η αστική δημοκρατία έχει καταλυθεί και όπου τα δυναμικά και πληττόμενα τμήματα της κοινωνίας (εργαζόμενοι, άνεργοι, κατώτερα μικροαστικά στρώματα, λαϊκή διανόηση κλπ) διψούν για δημοκρατία, δεν έχει καμία απολύτως ελπίδα και πολιτική προοπτική. Επίσης, έχοντας δει αυτά που εγώ προσωπικά είδα στο διάστημα από τον Αύγουστο του 15 ως τον Ιούλιο του 16, δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς ότι δεν υπάρχει, δυστυχώς, το ελάχιστο δημοκρατικό και συλλογικό πεδίο για μια θετική αναδιάταξη και μετασχηματισμό της ΛΑΕ.
– Πολιτική γήρανση, γραφειοκρατισμός και παρακμή. Δεν θα αμφισβητήσω ότι σημαντικός αριθμός αγωνιστών και αγωνιστριών της ΛΑΕ αναζητά σε αυτό το σχήμα με καλές προθέσεις μια πολιτική εκπροσώπηση και μια ριζοσπαστική πολιτική προοπτική ή ακόμη και μια συλλογική κάλυψη μέσα στην κρίση. Είναι κατανοητό και αποδεκτό. Ούτε θα αμφισβητήσω ότι η ΛΑΕ είναι μια αντιμνημονιακή αριστερή δύναμη, δεν θεωρώ ότι ανήκει στο αντίπαλο στρατόπεδο, θεωρώ ότι είναι πια μια απολύτως λαθεμένη επιλογή μέσα στο δικό μας στρατόπεδο. Είναι ο «δικός μας λάθος παίκτης». Η διαφορετική εκτίμηση των αγωνιστών/τριών της ΛΑΕ που παραμένουν εκεί από την δική μου δεν με καθιστά εχθρικό προς αυτούς τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, παρά μόνο αρνητικό προς την γραφειοκρατική συν-ηγεσία της ΛΑΕ. Πρέπει, όμως, αν θέλουμε να αποτινάξουμε τον γραφειοκρατικό, αντιδημοκρατικό και «παραδοσιακό» βραχνά στην Αριστερά, να κάνουμε άμεσα μια πολιτική τομή με τα «παραδοσιακά» πολιτικά και φυσιογνωμικά υλικά που μας οδήγησαν στην ήττα . Δεν είναι ιδιώτευση το να διαφοροποιείσαι από μια φθαρμένη, συντηρητική και παραλυτική πολιτική ηγεσία. Δεν θα την ονομάσω «ρεφορμιστική», γιατί εδώ που είμαστε αυτός ο όρος δεν αντανακλά μια κοινωνική και ταξική γείωση, την οποία είχε κάποτε ο ρεφορμισμός. Δεν είναι ιδιώτευση το να εγκαταλείπεις πίσω σου τις λογικές που οδήγησαν στην πολλαπλή ήττα, που συντηρούν την ήττα και θα ξαναφέρουν με μαθηματική ακρίβεια την ήττα, καθώς και τους φορείς τους (την μη στροφή της τότε «αριστερής» αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ στα 2012-2015 στην κοινωνία, την τροφοδότηση και από την τότε αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ των γραφειοκρατιών στο συνδικαλιστικό κίνημα, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα ακόμη και μετά την διάσπαση, την αντίληψη για την πολιτική σύγκρουση ως σύγκρουση πάντοτε εντός των μηχανισμών και των κομματικών σωλήνων ή ακόμη και αυτών των κρατικών μηχανισμών, την άρνηση της σύγκρουσης ως σύγκρουσης μέσα, από και για τις μάζες).
– Επίσης, πρακτικές όπως αυτές του χαρακτηρισμού της Κομμουνιστικής Τάσης ως ουσιαστικά «ασήμαντης», όταν αποχώρησε από την ΛΑΕ, διαφωνώντας με την γραφειοκρατική της συγκρότηση, ή της αποκοπής «διαφωνούντων» από τις λίστες επικοινωνίας (αναφέρω την προσωπική μου περίπτωση) αναδεικνύουν μια πολιτική λογική αλαζονική και χωρίς κανένα μέλλον.
Τα παραπάνω πολύ σοβαρά πολιτικά ζητήματα και ιδίως το ζήτημα ότι δεν θέλω πια να νομιμοποιώ με την παρουσία μου αυτές τις εσφαλμένες αλλά και φθοροποιές πολιτικές και φυσιογνωμικές επιλογές, επιλογές με μονιμότητα και διάρκεια, μου επιβάλλουν, για λόγους πολιτικής σοβαρότητας, την αποχώρησή μου από την Λαϊκή Ενότητα. Αυτό διόλου δεν αναιρεί την δυνατότητα κοινών κινηματικών συμπορεύσεων και πρακτικών τόσο με δυνάμεις της ΛΑΕ όσο και με άλλες δυνάμεις και αγωνιστές/τριες της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» και του εργατικού κινήματος απέναντι στα Μνημόνια και στην καπιταλιστική διαχείριση της χώρας.
Αθήνα, 26-9-2016
Ευτυχώς κάποιοι αρχίζουν και παίρνουν χαμπάρι τι γίνεται εντός ΛΑΕ και αποχωρούν ο ένας μετά τον άλλον…
Από πότε το ΕΠΑΜ είναι αμιγώς εθνικιστικό και σωβινιστικό μόρφωμα;; Από πότε η απελευθερωση της χωρας χαρακτηρίζεται ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ πράξη;;
Το ΕΠΑΜ, είναι ένα αρχηγοκεντρικό, παραγοντίστικο μόρφωμα. ΑΥΤΟ είναι το βασικό χαρακτηριστικό του. Απο κει και πέρα, το ΕΠΑΜ στο βαθμό που ανέχεται απόψεις κατά των προσφύγων/μεταναστών που λένε ψευδώς ότι…..”ισλαμοποιείται η χώρα απο τους πρόσφυγες” (ΤΕΡΑΣΤΙΟ ψεμμα), ή ότι “…οι πρόσφυγες δημιουργούν γκρίζες ζώνες” (άλλο ένα τεράστιο ψέμμα), μετατρέπεται σε ένα εθνικιστικό μόρφωμα που διαχέει εθνικιστικά ψέμματα.
και φυσικά, η απελευθέρωση της χώρας, υπήρξε μια τεράστια εθνικοαπελευθερωτική νίκη της τότε κομμουνιστικής και μη ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και του λαού μας!
Αλλο πατριωτισμός που είναι η αγάπη για τα χώματα που γεννήθηκες και μεγάλωσες και άλλο ο εθνικισμός που είναι το μίσος και ο ρατσισμός για τα άλλα έθνη. Ο Πατριωτισμός ΣΙΧΑΙΝΕΤΑΙ τον εθνικισμό. Ο εθνικισμός είναι το δηλητήριο που ποτίζουν οι πλούσιοι τα μυαλά των φτωχών για να σφάζονται οι φτωχοί μεταξύ τους και να κυβερνάνε πάντα οι πλούσιοι!
Οι εθνικιστές όπου γης είναι τσιράκια των πλουσίων.
Σωστός, ανώνυμε!
Ο εθνικισμός είναι η πατριδοφαγία των απάτριδων κεφαλαιοκρατών.
Και συγκοινωνεί με τον κοσμοπολιτισμό πάλι άλλων κεφαλαιοκρατών.
Ο κοινός παρονομαστής και η ουσία και των δύο είναι ο Καπιταλισμός, του οποίου αποτελούν απλά μορφές εμφάνισης.
Οι αποχωρήσεις πρέπει να πάνε προς κάπου καλύτερα και όχι σε παραλλαγές πολιτικοποίησης της κατάθλιψης.
Βέβαια είναι λογικό ειδικά σε συντρόφους που επένδυσαν στον ΣΥΡΙΖΑ να δυσκολεύονται σήμερα να βάλουν πλάτη σε κάτι που δεν τους φαίνεται και δεν είναι τέλειο και που μπορεί να είναι και θνησιγενές. Λογικό όμως δεν σημαίνει και σωστό, οι ανεπάρκειες της αριστεράς δεν είναι λόγος να ψάχνουμε μια άλλη από το μηδέν. Χρειαζόμαστε μετωπικές συσπειρώσεις της αριστεράς σε κάθε χώρο και κεντρικά και όχι ατελείωτη περισυλλογή και … πένθος.
Ούτε σωστό ούτε λογικό όμως δεν είναι να επενδύει κανείς την διαφωνία του με ψέματα (η ΛΑΕ έχει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ), να μην κάνει καμία αναφορά στην ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ στην συντριπτική πλειοψηφια των χώρων και να κολλάει και ένα υποννοούμενο για το … report για να το κάνει πιο εντυπωσιακό το όλο πράγμα, και να δίνει και ένα ηθικό πλεονέκτημα στον εαυτό του έναντι πάντων.
Κώστας
Συμφωνώ με ολα,αλλα ως καθημερινός άνεργος,θλίβομαι
Θλίβομαι για όλους που δεν μπορούν να κατανοήσουν και να σκύψουν,με σεβασμό ,πάνω στην απόγνωση που βιώνει ο κόσμος
Πραγματικά το πολιτικό προσωπικό νοιάζεται κατα πως φαίνεται ,αν θα γίνουν βουλευτές
Δεν θελουμε διαδικασίες ουτε αρχηγούς,ανθρωπους που θα κοιτάξουν απο την χαραμάδα την απόγνωση που βιώνουμε
Κουράστηκα…….
Αριστερισμός, η αρρώστια τής μέσης ηλικίας τών κομμουνιστών (όταν δεν την έχουν περάσει μικροί…).
Στο καλό κ. Δημήτρη. Θα μας λείψεις. Όχι ως αυτό που είσαι τώρα. Ως αυτό που θα μπορούσες να είσαι…
Κακώς ανακατεύομαι, φαντάζομαι όμως ότι και του “κυρίου” Δ. θα του λείψετε. Τόσο ως αυτό που θα μπορούσατε να είσαστε, όσο και το ήθος παρόμοιων σχολίων
Μπορείς, σε παρακαλώ, να μου υποδείξεις τι από το σχόλιό μου δικαιολογεί το χαρακτηρισμό του ως άηθες;
αήθεια εκ μέρους σου λεφτg700:
α. Χρεώνεις στον Δ. Μπελαντή “αριστερισμό”; Γιατί; Επειδη ο σύντροφος Μπελαντής είπε την αλήθεια για την ΛΑΕ: παραγοντισμός, επιδίωξη ενός “καλού ΣΥΡΙΖΑ”, γραφειοκρατία, συνύπαρξη με τον εργοδοτικό/κυβερνητικό συνδικαλισμό, συνύπαρξη με την Δούρου στην περιφέρεια κλπ.
β. Αλλη αήθεια: Διαγραφεις μονοκοντυλιά το κείμενο του μπελαντή και τις κρίσιμες επισημάνσεις που κάνει για την ΛΑΕ (και όχι μόνο: και για το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και λές: “Στο καλό κ (sic!!!!) Δημήτρη”. Η μεθοδολογία σου λεφτ είνα ιη κλασσική γραφειοκρατική μεθοδολογία των κομματόσκυλων (είτε της ΛΑΕ, είτε του ΚΚΕ, είτε κλπ κλπ). ΔΕΝ λές τίποτα επί της ουσίας μόνο οτον εγκαλείς με παπαδίστικο τρόπο.
λεφτ τζι 700, με….. αποχαιρετισμούς στο στυλ το δικό σου, δεν πάμε πουθενά: Εχεις να πεις κάτι επί της ουσίας εκτός απο ελιτισμούς, εξυπνάδες και παπαδίστικα σχόλια;
Φίλε μου, αν ήμουν κακόπιστος, θα μπορούσα άνετα να ισχυριστώ, χωρίς κανείς να μπορεί να με κατηγορήσει για κακοπιστία, ότι προσπάθησες ενσυνείδητα να με βγάλεις από τη μέση καταφεύγοντας σε ηθικολογίες. Επειδή όμως δεν είμαι τέτοιος θα ισχυριστώ ότι μιλάς χωρίς να έχεις ξεκαθαρισμένες μέσα σου κάποιες βασικές έννοιες. Διότι:
α. Είναι τουλάχιστον αστειότητα να προσδίδεις ηθική χροιά σε έναν όρο καθαρά πολιτικό, όπως είναι ο αριστερισμός. Για να το καταλάβεις αυτό, δεν χρειάζεται παρά να αναρωτηθείς το εξής: Αν εγώ μπορώ να χαρακτηριστώ ανήθικος πολιτικά, επειδή θεωρώ ότι ο Μπελαντής έχει παραδοθεί στην αγκαλιά τού αριστερισμού, πώς μπορεί να χαρακτηριστεί ο Λένιν που έγραψε ολόκληρο βιβλίο και πάμπολλα άρθρα περί αριστερισμού, φέρνοντας σαν παραδείγματα αριστερίστικες θέσεις/απόψεις/αποφάσεις συγκεκριμένων συντρόφων του από το ρωσικό και το ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα της εποχής του;
β. Είναι λάθος το συμπέρασμά σου ότι διαγράφω μονοκονδυλιά το κείμενο του Μπελαντή. Και μόνο από γεγονός ότι θα τον ήθελα στη ΛΑΕ (το «θα μας λείψεις» δεν είναι καθόλου ειρωνικό, όπως και το «κ.» –στα μάτια μου ο Μπελαντής, που τον έχω ακούσει ζωντανά σε δυο-τρεις ομιλίες του και περισσότερες στο διαδίκτυο, είναι ένας εξαιρετικά ευγενικός άνθρωπος) μπορείς να καταλάβεις ότι συμμερίζομαι πολλά από τα συμπεράσματά του. Εκείνο που διαγράφω μονοκονδυλιά είναι την απόφασή του να αποχωρήσει. Αν κατάλαβα καλά, ο Κώστας (εν μέρει και ο πικάπα) έχει την ίδια άποψη. Τέλος:
Φίλε μου έστειλα ένα τηλεγραφικό σχόλιο και αυτό που είχα να πω το είπα κι αυτό τηλεγραφικά, με μία λέξη: αριστερισμός. Αν ενδιαφέρεσαι να σου πω την άποψή μου σχετικά με το τι από όσα ισχυρίζεται ο Μπελαντής εμπίπτουν στην κατηγορία τού αριστερισμού, πολύ ευχαρίστως.
Τα λέμε
ΥΓ Το μόνο που με κάνει γραφειοκράτη είναι ότι σου έγραψα από το γραφειάκι μου. Και το μόνο στοιχείο που μπορεί να με συνδέσει με τα κομματόσκυλα είναι η αγάπη μου για τα σκυλιά. Σε διαβεβαιώ.
λεφτ, ο αριστερισμός είναι η τιμωρία για τον γραφειοκρατισμό/μεταρρυθμισμό. Και τα 2 είναι αρνητικά. Αλλά το να χρεώνεις αριστερισμό χωρίς να παραδέχεσαι πως και η ΛΑΕ είναι ένα γραφειοκρατικό μεταρρυθμιστικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, είναι η μισή αλήθεια που ισούται με ένα ολόκληρο ψέμμα.
Δεν καθαγιάζει η παραπάνω κρίση ούτε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε φυσικά το ΚΚΕ. Ομως φίλε μου, έτσι είναι τα πράγματα. Είτε εθελοτυφλείς (όπως κάνεις εσύ και ο κώστας και ο πικάπα) είτε το αναγνωρίζεις με θάρρος και αρχίζεις τον αγώνα για να το αλλάξεις έμπρακτα αν μπορείς.
Τέλος, ΠΟΥ τον είδες τον αριστερισμό στον Μπελαντή; αλλο ένα φάουλ που κάνεις. Ο Μπελαντής δεν είναι αριστεριστής. Ούτε το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αριστερίστικες δυνάμεις. Μπορείς να τεκμηριώσεις τον χαρακτηρισμό “αριστεριστής” για τον μπελαντή; Εύκολες οι ταμπέλες αλλά παραμένουν απλές ταμπέλες αν δεν τεκμηριώνονται! Περιμένω
επίσης λέφτ, απο τότε που ο Λένιν έγραψε τον αριστερισμό έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια!
Μήπως πρέπει να συμβάλεις και εσύ στο ΤΙ είναι σήμερα η σοσιαλδημοκρατία/εκλογολαγνεία/μεταρρυθμισμός και έχει ο θεός και ΤΙ συνιστά στο σήμερα ο αριστερισμός;
Στο λέω διότι ενώ είναι αρνητικό πράγμα ο αριστερισμός, μάλλον ονομάζεις και εσύ όπως και αρκετοί ακόμα ως “αριστερισμό” λογικές, αντιλήψεις κα ιπρακτικές που μάλλον συντείνουν στο να επαναθεμελιώσουν τον κομμουνισμό.
Αντιθέτως λεφτ, μάλλον συνεχίζεις να ονοματίζεις “αριστερή πολιτική”, λογικές, αντιλήψεις και πρακτικές που φάνηκαν πλέον καθαρά πως είναι σοσιαλδημοκρατικές και απλός ναχαμε να λέγαμε μεταρρυθμισμός (βλ ΛΑΕ κλπ).
Περιμένω τα επιχειρήματά σου γιατί λες πως ο Μπελαντής είναι αριστεριστής
ο Μπελαντής δεν είναι αριστεριστής αλλά δεν είπε ποτέ πως το μέτωπο και η κοινή δράση γίνεται πάνω στην αντικαπιταλιστική επανάσταση. γιατί ο καπιταλισμός καταρρέει (πάντα αυτό) και κάθε τι άλλο είναι … σοσιαλδημοκρατία. Αυτό είναι αριστερισμός για τον … Μπελαντή, που αν είναι να τον ανακαλύπτουμε το 2016 να ξέρουμε και τι λέει, γιατί όντως είναι σημαντικό πρόσωπο και ας πληρώνει τώρα με δεύτερο πολιτικό λάθος (του μηδενισμού της αριστεράς) την εμπλοκή του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Να διαβάζουμε όμως γνώστη, πχ ο Μπελαντής λέει πως ένα από αυτά που φεύγει είναι ότι δεν λέει η ΛΑΕ εθνική ανεξαρτησία που εσύ (στανταράκι) το θεωρείς … σοσιαλδημοκρατία. Βέβαια έκαστος στο είδος του, εσένα δεν σε νοιάζει ιδιαίτερα ο Μπελαντής, ούτε το 2016, εσένα σε νοιάζει η ΛΑΕ που την κατατάσσεις στα αστικά κόμματα (τέτοιο είναι η σοσιαλδημοκρατία) ενώ ο Μπελαντής την κατατάσσει στους από δω. Ούτε σε αυτό δηλ συμφωνείς με τον Μπελαντή και μάλλον παίζει να μην εχεις διαβάσει καν το κείμενο, σου αρκεί ο τίτλος.
Κώστας
Κώστα για μιαν ακόμα φορά είσαι φάουλ:
α. Η αντίληψη του “όπου ναναι ο καπιταλισμός καταρρέει” είναι μια τροτσκιστική αντίληψη που ακόμα και αρκετοί τροτσκιστές την έχουν απορρίψει πια. Εκσυγχρονίσου γμτ!
Το ΝΑΡ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ δεν την είχαν ποτέ και δεν την έχουν αυτή την τελειωμένη και αποτυχημένη τροτσκιστικη αντίληψη. Ούτε φυσικά υποστηρίζει κάτι τέτιο ο Μπελαντής!
β. Συνεχίζεις τα άσχετα, συμπληρώνοντας πως για τους κομμουνιστές (ή για αυτύς που εσύ έχεις παρερμηνεύσει εντελώς) “καθε τι άλλο είναι…σοσιαλδημοκρατία”! Μπα Κώστα; ΠΟΥ το είδες αυτό γραμμένο; Και μάλιστα συνδυασμένο με το ότι “…ο καπιταλισμός καταρρέει (sic!!) άρα καθε τι άλλο είναι σοσιαλδημοκρατία”. ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΔΕΣ ΑΥΤΑ ΚΩΣΤΑ να τα λένε το ΝΑΡ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Ακόμα μια φορά Κώστα ψεύδεσαι. Αλλιώς, ανάρτησε πηγές!
γ. Επίσης που ειδες να λέει ο Μπελαντής αυτά που του …καταμαρτυράς ως… “αριστερισμό” (sic!!!). Ανάρτησε και εδώ πηγες!
δ. Αντιθέτως Κωστή μου και εσύ και ο λεφτ, αυτό που προμοταρετε εσείς ως “αριστερή πολιτική” μήπως έχει γερές δόσεις από σοσιαλδημοκταική μεταρρυθμιστική αντίληψη; Πχ η ΛΑΕ τι λέει για την δουλειά στους εργασιακούς χώρους; Για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος; Ποιές είναι οι θέσεις της ΛΑΕ για την διαχείριση Δήμων και περιφερειών; έχουμε το Χαλάνδρι στο οποίο ο δήμαρχος Σίμος Ρούσσος και οι ΑΡΑΝ/ΑΡΑΣ ασκούν μια κακή κιόλας, αστική διαχείριση….
Τι λέει η ΛΑΕ για τον χαρακτήρα του μετώπου; Την ΕΕ η οποία εδώ κα ι2 χρόνια αποδείχθηκε πως είναι ο λιμενοβραχίονας που προστατεύει την ελληνική αστική τάξη και την πολιτική της;
ΝΑ πεδία στοχασμού και αναστοχασμού! Και η απάντηση σε αυτά θα κρίνει το ΤΙ σημαίνει σήμερα αριστερισμός, ΤΙ σοσιαλδημοκρατία και ΤΙ επαναστατική πολιτική.
Επίσης Κωστα, από πότε θεωρείς πως εγώ πιστεύω πως είναι σοσιαλδημοκρατία η “εθνική ανεξαρτησία”; Για πες μας;;
Η εθνική ανεξαρτησία Κώστα μου ως ένας διαταξικός όρος, έχει ΔΙΠΛΗ ανάγνωση που τείνεις να την ξεχνάς:
α. Εχει την ανάγνωση “εθνική ανεξαρτησία σημαίνει πρόγραμμα εθνικής στρατηγικής διαταξικό, δλδ ΚΑΙ με την αστική τάξη ΚΑΙ με τον λαό”. Αυτή την ερμηνεία δίνει η ΛΑΕ. ΠΟΥ φαίνεται αυτο που λέω;
– Στο ότι στο εργατικό κίνημα ΔΕΝ προτάσσει καμμία λογική ταξικής ανασυγκρότησής του. Ούτε προγραμματικά, ούτε πρακτικά.
– Στο τοπικό κράτος η ΛΑΕ ακόμα συγκυβερνά σε ορισμένες περιπτώσεις με τον ΤΣΙΡΙΖΑ. Επίσης στο Χαλάνδρι Κώστα, η αστική διαχείριση του δήμου από την ΛΑΕ (ΑΡΑΝ/ΑΡΑΣ) βγάζει μάτι!
– Κεντρικά πολιτικά πως προσπαθεί να συνδέσει η ΛΑΕ το μέτωπο που προτείνει με την επιδίωξη για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας; ΑΓΝΩΣΤΟ στην καλύτερη περίπτωση, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ καμμία τέτια επιδίωξη στην χειρότερη.
Εχεις να αντιπαραβάλλεις κάποια επιχειρήματα Κώστα σε αυτά που γράφω πέρα από ατάκες;
β. Ο όρος “εθνική ανεξαρτησία” έχει και την δεύτερη ανάγνωση με την οποία συμφωνώ:
Η εθνική ανεξαρτησία εντάσσεται στον στόχο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής ως ένας αρχικός και αναγκαίος όρος, για να μπορέσει το μέτωπο της εργατικής τάξης με τον υπόλοιπο λαό, να εφαρμόσει την πολιτική του.
Χωρίς εθνική ανεξαρτησία στην Ελλάδα του σήμερα, ΔΕΝ μπορεί να σπάσει ο φαύλος κύκλος της ΕΕ και του ευρώ, δεν μπορεί να εφαρμοστεί η αντικαπιταλιστική ανατροπή. Και το ανάποδο: εθνική ανεξαρτησία χωρίς να εντάσσεται στον στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού στην χώρα μας, ΟΔΗΓΕΙ είτε στην υποταγή στην ΕΕ, είτε σε ακροδεξιές εθνικιστικές καπιταλιστικές λύσεις.
τριτοπεριοδίστικο είναι βασικά γνώστη το καταστροφίστικο σχήμα.
επιβεβαίωσε μια φορά ρε γμτ το nickname σου !
Κώστας
Κώστα μ., το σχήμα αυτό το μασούλαγαν κατά κύριο λόγο οι τροτσκιστές. Μετά το ξεπέρασαν αρκετοί σύντροφοι από αυτό το ρεύμα. ΕΣΥ γιατί το αναμασάς συνέχεια από τη στιγμή που ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ούτε το ΝΑΡ αποδέχθηκαν ποτέ αυτό το θεωρητικό σχήμα;
Δημήτρη, η αποχώρηση ήταν αναμενόμενη και ετεροχρονισμένη. Υπάρχει βέβαια η μέθοδος “δεν βιαζόμαστε να το τελειώσουμε, αφού δεν έχουμε και τίποτε καλύτερο”. Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Δεν έχουμε τίποτε καλύτερο. Και είναι ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα η χρονίζουσα αδυναμία να χαράξουμε κάτι άλλο, όταν (εδώ και αρκετά χρόνια) ήταν καθαρό ότι ο δρόμος που ήμαστε ήταν αλυσιτελής.
Να κοιτάς μπροστά δεν είναι πάντα αποδοτικό, όταν οι συνθήκες δεν μπορούν τελικά να πανε έτσι μπροστά (έτσι όπως το σκέφτεσαι). Αναγκάζεσαι τότε και παραμένεις πίσω, κάνεις υπομονή πίσω, ώστε να μπορείς να αλληλεπιδράσεις με το παρόν. Αλλά αν αυτό δεν παράγει, τότε και αυτό είναι σκασίλα και φθορά και φτάνει σε ένα τέλος, αργά η γρήγορα.
Η “ύπαρξη” ωστότο εκτός “χώρου” βάζει σε ευθεία αμφιβολία τη δυνατότητα αλληλεπίδρασης. Η επικοινωνία η αποσπασματική σε μικρο-μπλοκ και σελίδες φέισμπουκ είναι βέβαια κάτι, σε σχέση με το τίποτε.
Καθοριστική νομίζω ήταν η αποδεδειγμένη αδυναμία (ή μήπως ήταν καθαρή απροθυμία;) να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει ένας (ένας) αξιόλογος “χώρος” επικοινωνίας και διαλόγου όπου να μπορούν να συμβληθούν και να συμμετέχουν ισότιμα και δυναμικά αρκετές ποιοτικές και πρωτοπόρες συνεπεξεργασίες, δίνοντας έτσι μια αρχική μορφή σε αυτό που λέμε “συλλογική διανόηση (και δράση)” στη σύγχρονη εποχή και με προδιαγραφές μαζικότητας και λαϊκότητας.
Η “οργάνωση πολιτικής πρωτοπορίας,” θα ήταν αδιάφορη (και μια από τα ίδια) χωρίς προοπτικές (προδιαγραφές και γλώσσα) μαζικότητας – άρα και λαϊκότητας. Εξακολουθούμε (γενικώς) ως μεμονωμένοι προφήτες (μόντυ πάιθονς), χρησιμοποιώντας αναποτελεσματικά τη διαθέσιμη τεχνολογία (με “ακολούθους”, “σχολιαστές” ή χωρίς..) η οποία ωστόσο μας ξεπερνά και εύκολα μας ενσωματώνει ως ενδιαφέρουσες γραφικότητες, πινελιές, ιδέες και εφήμερες συγκινήσεις…
Μακάρι ναταν η ΛΑΕ το πρόβλημα στην ελληνική αντιμνημονιακή -και αντικαπιταλιστική, εν πολλοίς- Αριστερά. Θα το χαμε λύσει προ πολλού. Μα δεν είναι. Αλλού είναι το πρόβλημα, και ο συμπαθής κατά τα άλλα πρώην σύντροφός μας Δ. Μπελαντής καμώνεται πως δεν το βλέπει.
Εκτός αυτού, είναι γνωστό ότι σε μια τόσο μεγάλη ήττα όσο αυτή που βιώσαμε πέρσι, λιγοστεύουν τα ευήκοα ώτα, θεριεύει η απογοήτευση και δοκιμάζονται οι αντοχές. Οσο και μέχρι όπου αντέχει ο καθένας.
Είναι ΚΑΙ η ΛΑΕ μέρος του προβλήματος. Γραφειοκρατία, παραγοντισμός, επιδίωξη ενός ΣΥΡΙΖΑ νο2, εκλογολαγνεία, συνύπαρξη με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό κλπ. Μήπως άραγε δεν είναι αλήθεια τα παραπάνω;
Καλημέρα παιδιά, επειδή αναφερθήκατε στο λάθος μου, νομίζω ότι λάθος είδατε το λάθος. Προφανώς και συμφωνώ με την απόφαση του Μπελαντή, όταν έχω αποχωρήσει από τη ΛΑΕ ήδη με το τέλος του 2015.
Δεν βλέπω φυσικά αριστερισμό στα λεγόμενά του, αλήθειες λέει, που πρέπει να έχεις παρωπίδες για να μη τις βλέπεις. Παραπέρα, είναι από τους πολύ ελάχιστους που έχουν κάνει ποιοτικές και πρωτοπόρες επεξεργασίες, (γιατί έχουμε πήξει με κόκκινους ή κοκκινοπρασινοδεξερωγω ειδικούς του κομμουνισμού που κυριολεκτικά κενολογούν αυτάρεσκα).
Αν κάτι του “χρεώνω” φιλικά είναι η υπερβολική ανασκόπηση παλαιών περασμένων, σάμπως με προεκβολή των παλαιών, βγαίνει το νέο. Προφανώς είναι μακράν μελετημένος, αλλά κάπου η ανασκόπηση γίνεται σχολαστικισμός και φυσικά όσο και να ανασκοπήσεις δεν αποφεύγεις τη μερικότητα των ερμηνειών. Η ιστορία δεν είναι μονοσήμαντη, είναι αντιφατική, αλλά χρειάζεται πια να αποσταχθεί σε χοντρά πλην εύληπτα κομμάτια και στη συνέχεια να δούμε περισσότερο το σήμερα και τις ανάγκες του, όπως και ο ίδιος λέει.
Τέλος, η ανάγκη ενός “χώρου” ισοτιμίας, ποιότητας και μαζικότητας (επαναλαμβάνω, ενός και χωρίς συνιστώσες-αρματολίκια) ) είναι αυτονότητη, πάγια και διαρκής.
Αλλιώς, μας έφαγε η μαρμάγκα σε μπλοκ και συνιστώσες ψυχανεμίσματος ή σε φληναφήματα στο φουμπου.
από αρχή δημιουργίας της τα είχε αυτά η ΛΑΕ είναι λίγο περίεργο πως το ανακαλύψαν κάποιοι τώρα ….
Φίλε Γνώστη,
Πολύ ευχαρίστως να απαντήσω στα ερωτήματα που μου βάζεις και να συζητήσουμε παραπέρα, αν θέλεις (ανοίγω καινούργια παράγραφο στο θρεντ, για να διευκολυνθεί ο μεταξύ μας διάλογος).
Να ξεκινήσω από το βασικό, το οποίο, εξ άλλου, οφείλω, άσχετα αν κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε να μου ζητήσει να το ξεπληρώσω. Να τεκμηριώσω δηλαδή τον ισχυρισμό μου για τον αριστερισμό τού Μπελαντή. Περιοριζόμενος μόνο σε όσα γράφει στο παρόν άρθρο του (ελπίζω να καταλαβαίνεις όμως ότι το συμπέρασμά μου δεν βγήκε μόνο από αυτό, μια και ο Μπελαντής έχει βγει στα κεραμίδια για το Αριστερό Ρεύμα και γενικότερα τη ΛΑΕ κάμποσες φορές μέσα στο 2016) σου λέω:
Δύο είναι τα καραμπινάτα για μένα στοιχεία. Χωρίς αξιολογική σειρά:
α) Η επιμονή του (έχει αρθρογραφήσει εκτενώς επ’ αυτού) στην εγκατάλειψη του όρου «Αριστερά» και της υιοθέτησης κάποιου άλλου, που δεν τον προσδιορίζει με ακρίβεια μεν, αλλά προτείνει να τον αναζητήσουμε στην περιοχή που καταλαμβάνει η ιδέα τού κομμουνισμού. Προτείνει δηλαδή, με άλλα, παρομοιωτικά λόγια, να εγκαταλείψουμε τις τάξεις της ‘‘προσχολικής ηλικίας’’ στους κάπηλους της Αριστεράς, παραβλέποντας ότι με αυτόν τον τρόπο παραδίδουμε την προπαιδεία σε αυτούς, άρα, εκ των πραγμάτων, μετά τις διαστρεβλώσεις με τις οποίες θα βομβαρδίσουν τους αντικειμενικά δικούς μας αλλά πολιτικά ανώριμους και ανέτοιμους να προχωρήσουν στον βαθύτερο πυρήνα της έννοιας Αριστερά (ταξική κυριαρχία των μέχρι τώρα υποτελών αντί της προτεινόμενης από τους αριστεροκάπηλους και κάπηλους του Μαρξ ειρηνικής ταξικής συνύπαρξης), θα δυσκολέψουμε τη ζωή μας ακόμα περισσότερο από όσο είναι τώρα (πάντα υπάρχει χειρότερο από το χειρότερο).
β) Η άποψή του για το άμεσο της σοσιαλιστικής αλλαγής που αποκαλύπτεται στο ακόλουθο απόσπασμα:
«Δεν υπάρχει δυνατότητα για έναν μη μνημονιακό καπιταλισμό στην Ελλάδα ή για μίνιμουμ προγράμματα. […] Μόνο ένα θεμελιωμένο αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα που δεν θα θέτει για «αύριο» την σοσιαλιστική εξουσία αλλά θα ανοίγει με σαφήνεια τον δρόμο για αυτήν μεθαύριο, μπορεί να κλονίσει το μνημονιακό καθεστώς.»
Τι έχουμε εδώ; Εννοώ τι άλλο έχουμε εδώ εκτός από αυτό που ξέρουμε όλοι (εκείνο που ανατρέπει τον καπιταλισμό είναι ο …σοσιαλισμός! –χάρηκα πολύ, Λέφτης). Έχουμε ένα κάλεσμα για άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό –εντάξει με κάποια στοιχεία μετάβασης–, ή είναι ιδέα μου; Όχι δεν είναι ιδέα μου. Όπως δεν είναι και ιδέα μου ότι ο Μπελαντής έχει μεν στο μυαλό του την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, αλλά, σαν καλός αριστεριστής που κατέληξε να είναι μετά την περσινή τραγωδία η οποία, προφανώς, τού κούνησε με την πολιτική έννοια το μυαλό, ξεχνάει να διερευνήσει αν υπάρχει, πέρα από τον αριστερό μας μικρόκοσμο, και η απαιτούμενη ζήτηση γι’ αυτόν τον έρημο σοσιαλισμό στην πληθυσμιακά απαιτούμενη έκταση και ένταση (και δεν αναφέρομαι καν στο πρόβλημα ότι αν ρωτήσεις δέκα αριστερούς/κομμουνιστές/γουατέβερ «τι εστί σοσιαλισμός, σύντροφε;» θα πάρεις 11 απαντήσεις…).
Αυτά ως προς το βασικό ερώτημα που έθεσες και το οποίο, βέβαια, προκύπτει ευθέως από το πρώτο-πρώτο σχόλιό μου εδώ. Περνάω σε κάποια άλλα ζητήματα που θίγεις. Είναι πολλά και τα φέρνεις στην κουβέντα μας ακροθιγώς. Θα απαντήσω, όσο μπορώ τηλεγραφικά, αριθμώντας τα (πάντα χωρίς αξιολογική σειρά).
1. «ο αριστερισμός είναι η τιμωρία για τον γραφειοκρατισμό/μεταρρυθμισμό.»
Συμφωνώ και επαυξάνω (και χαίρομαι για την παραδοχή).
2. Μπορώ να χρεώσω (δίκαια ή άδικα, θα το δείξει η νεκροψία) αριστερισμό στον Μπελαντή και ταυτόχρονα να συμμερίζομαι πολλά σημεία από τις αιτιάσεις του περί τών αμαρτιών της ΛΑΕ. Αυτό όντως συμβαίνει. Όμως, όπως ο καθένας μπορεί να δει, εστίασα εξ αρχής στον αριστερισμό. Γιατί; Για να ρίξω στα μαλακά τη ΛΑΕ; Αρχίδια! (σόρυ κιόλας, ελπίζω να μην είσαι της σχολής τού politically correct). Το έκανα γιατί, καλώς ή κακώς, θεωρώ τον αριστερισμό, στην παρούσα φάση, την επαύριο δηλαδή της τραγωδίας ΣΥΡΙΖΑ, υπ’ αριθμό ένα κίνδυνο για την Αριστερά. Να το θέσω και διαφορετικά για να γίνω κατανοητός: προτεραιότητά μου είναι να μη φορτωθώ μία αριστερίστικη γραφειοκρατία κι όχι μία γραφειοκρατία γενικώς και αορίστως.
3. Στο μυαλό μου η τρέχουσα εδώ και κάποια χρόνια γραμμή τού ΚΚΕ, που νομιμοποιήθηκε σε ανώτατο επίπεδο με το 19ο Συνέδριό του, είναι προσχηματικά αριστερίστικη και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ειλικρινώς τέτοια.
4. Τι είναι σήμερα η σοσιαλδημοκρατία; Τίποτε! Ένα κενό σημαίνον! Εμείς είμαστε οι μαλάκες που συντηρούμε τον όρο με την έννοια που του έχουν προσδώσει οι αποστάτες της Αριστεράς. Εξηγούμαι:
Το τι ήταν η ενιαία σοσιαλδημοκρατία είναι γνωστό, δεν χρειάζομαι εγώ. Έχουμε ξεχάσει όμως το τι ήταν η σοσιαλδημοκρατία μετά τη διάσπαση του 1914-18. Ήταν η πτέρυγα του μαρξισμού που έλεγε χοντρικά: Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός της επανάστασης και του μάλλον αναμενόμενου εμφυλίου; Εμείς θα εγκαθιδρύσουμε τη δικτατορία τού προλεταριάτου χωρίς «φοβέρες και αίματα». Πόσα έτη φωτός μας χωρίζουν από αυτά που πρεσβεύει η σημερινή (τάχα μου) σοσιαλδημοκρατία; Το κομπιουτεράκι μου δεν χωράει τόσα νούμερα, βόηθα με το δικό σου. Στο δια ταύτα κατά τη γνώμη μου:
Ή το παίρνουμε αλλιώς και καταγγέλλουμε τη σημερινή καρικατούρα τής «ήταν μια φορά κι έναν καιρό» σοσιαλδημοκρατίας ακριβώς ως αυτό που είναι, καρικατούρα, ή
το προχωράμε ακόμα πιο πέρα και διεκδικούμε για λογαριασμό μας τον όρο, αποκαθιστώντας το αρχικό του νόημα.
Με ποιο από τα δύο φλερτάρω; Με το δεύτερο.
4. Θεωρώ αφόρητο αναχρονισμό τού κερατά τη συντήρηση του παλιού διλήμματος «ρεφορμισμός ή επανάσταση». Αφόρητο γιατί έχουν συμπληρωθεί, διάολε, 125 χρόνια από τη γέννηση του Γκράμσι!
Αυτά για την ώρα, φίλε Γνώστη. Πριν σε αφήσω, μία παράκληση: ας μη συνδικαλιζόμαστε μεταξύ μας. Η αναφορά μου στον Λένιν ήταν για να δείξω στον συνομιλητή μου πόσο άκυρη ήταν η ηθικολογία του. Τι νόημα έχει να μου λες πότε έζησε ο Βλαδίμηρος; Αφού το ξέρεις πως το να χαρακτηριστεί κάποιος ανήθικος επειδή επικρίνει τον Μπελαντή (ή τον οποιονδήποτε) ως αριστεριστή είναι μία ολοστρόγγυλη ανοησία, δεν το ξέρεις;
Τα λέμε
ΥΓ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ: Παίδες, βρείτε τον τρόπο να μπορούμε να ποστάρουμε τα σχόλιά μας τονίζοντας με bold ή italics τα σημεία που ο κάθε σχολιαστής κρίνει χρήσιμο να εμφασάρει. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο.
leftg700 ορισμένα σχόλια για το παραπάνω κειμενο σου:
α. Συμφωνώ σε αυτό που γράφεις, πως δλδ ΔΕΝ πρέπει επ ουδενί να χαρίσουμε τον όρο “αριστερά” σε κανέναν και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως είναι ζήτημα ΚΟΜΒΙΚΟ το να πούμε την αλήθεια (και την λέμε όπου σταθούμε και όσο μπορούμε, τεκμηριωμένα): ΄ποια πολιτική δύναμη εφαρμόζει είτε κεντρικά είτε τοπικά πολιτική η οποία ενισχύει το κεφάλαιο και τις ιδέες του και χαντακώνει τους ταξικά και κοινωνικά καταπιεσμένους ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Και αυτό διότι ηγεμονικό κριτήριο αξιολόγησης της πολιτικής είναι η ΠΡΑΞΗ. Δε πα να λές ό,τι θες, δε πα να αυτοπροσδιορίζεσαι όπως θες, η πράξη σε κάνει αριστερό/κομμουνιστή, ή δεξιό/φιλελέ κλπ. Και εδώ ισχύει ΑΠΟΛΥΤΑ η παροιμια “τα ράσα ΔΕΝ κάνουν τον παπά. Τελεία! Ο ΣΥΡΙΖΑ εκ της πράξης είναι ένα κόμμα ΣΟΣΙΑΛΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ, ΔΕΞΙΟ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ. Δε πα να έχει τον τίτλο που έχει, δε πα να έχει το όποιο παρελθόν έχει, άπαξ και εφαρμόζει τέτια πολιτική είναι δεξιός, συστημικός, καθεστωτικός.
β. Απορρίπτω τον όροι “σοσιαλδημοκρατία” διοότι πολύ απλά δεν λέει τίποτα χειραφετητικό σήμερα πια. Αλλά δεν λέει και εδώ και δεκαετίες. Αλλο “σοσιαλδημοκρατία”, άλλο “αριστερά”. Επιμένουμε καθετα στην νοηματοδότηση ρτου όρου “αριστερά” με σύγχρονο χειραφετητικό περιεχόμενο.
γ. Ομως στο ζήτημα της προοπτικής ο Μπελαντής έχει δίκιο. Μόνο αν καταφέρει το εργατικό/αλϊκό κίνημα να συνδυάσει τον αγώνα για καλυτερευση των όρων ζωής του σήμερα με την προοπτική του σοσιαλισμού/κομμουνισμού, μπορεί να κερδίσει.Αυτό απέδειξε και η ενσωμάτωση/μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από ένα μεταρρυθμιστικό αριστερο κόμμα που υπήρξε κάποτε, σε ένα καπιταλιστικό σοσιαλφιλελευθερο κόμμα σήμερα.
Φίλε Γνώστη,
Αφού πρώτα σού ζητήσω συγγνώμη (κάπου ξεχάστηκα ο μαλκς! :-) ) να πω δυο τρία πράγματα για να κλείσω και από τη μεριά μου αυτό το γύρο:
1. ΟΚ. Χαίρομαι που συμφωνείς ότι είναι λάθος η εγκατάλειψη του όρου Αριστερά στους αριστεροκάπηλους. Όμως, αυτό, το να εγκαταλείπεις έναν ευρύτερο και κάπως θολό χώρο για να αποσυρθείς σε έναν πιο περιορισμένο αλλά και πιο “καθαρό” δεν είναι ένα από τα χαρακτηριστικά τού αριστερισμού; Με χίλια ναι! Γιατί ντρέπεσαι να το πεις; :-)
2. Ο όρος σοσιαλδημοκρτία αποτελείται από δύο μαγικές λέξεις: α) σοσιαλ, δηλαδή κοινωνικό, κοινωνία κ.λπ. και β) δημοκρατία. Οι λέξεις, ακόμα κι όταν είναι στην ουσία κενά σημαίνοντα, έχουν μία αυτοτελή δύναμη. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που δεν γουστάρουμε και οι δύο να αφήσουμε το γήπεδο της Αριστεράς στους σφετεριστές της, έτσι δεν είναι; Ε, κάτι ανάλογο ισχύει και για τη σοσιαλδημοκρατία. Εντάξει, το ξέρω ότι δεν είναι εύκολη η αποκατάσταση της αρχικής της σημασίας και μετά η επανοικειοποίησή της. Ούτε και έχουμε ηγεσίες στην Αριστερά (μιλάω γενικά, πέρα από υπαρκτούς σχηματισμούς) τόσο λενινιστική και τόσο γενναία…
Τα λέμε
Ούτε και έχουμε ηγεσίες στην Αριστερά (μιλάω γενικά, πέρα από υπαρκτούς σχηματισμούς) τόσο λενινιστική και τόσο γενναία… = Ούτε και έχουμε ηγεσίες στην Αριστερά (μιλάω γενικά, πέρα από υπαρκτούς σχηματισμούς) τόσο λενινιστικές και τόσο γενναίες…
Η θέση αυτή του μπελαντή για τον όρο “αριστερά” δεν τον κάνει αριστεριστή. Διότι όλες οι άλλες θέσεις που λαμβάνει για διάφορα ζητήματα, μάλλον κινούνται προς μια λογική και ανάγκη επαναθεμελίωσης του κομμουνιστικού προτάγματος, παρά προς τον αριστερισμό.
Είναι λάθος λέφτ, να κολλάμε ετικέτες που έχουν άλλο ιστορικό φορτίο, από περασμένες εποχές. εκτός και αν,, επανανοηματοδοτηθούν με βάση το σήμερα. δεν βλέπω όμως να κάνεις αυτό όταν χαρακτηριζεις τον δ. μπελαντή “αριστεριστή!
Παρομοίως εκτιμώ πως, ο όρος “σοσιαλδημοκρατία” ΣΗΜΕΡΑ, σημαίνει μια σοσιαλφιλελευθερη πολιτική αντίληψη. Και μάλιστα, εδώ και δεκαετίες και σε αντίθεση με τον όρο αριστερά, έχει νοηματοδοτηθεί με βάση συστημικές αντιλήψεις.
Συμπεραίνω, πως ενώ ο όρος “αριστερά” έχει θετικό φορτιο επανοικειοποίησης απο τον λαό, σε αντίθεση με τον όρο “σοσιαλδημοκρατία” που μάλλον είναι πια πεθαμένος και συστημικός.
Ο διάλογος, συνεχίζεται!
Αμάν πια!!! Δεν παίζεστε εσείς οι Ρωσόδουλοι! Μα τόσο πολύ καλό τσακομό στήσατε για να νομίζουν οι ευρωπαίοι πολίτες ότι είσαστε χώργια?!?