Του Δημήτρη Μπελαντή
Σεπτέμβριος – Νοέμβριος 2017
Δέκα θέσεις για τον ιστορικό και τον σύγχρονο κομμουνισμό – για την επέτειο των 100 χρόνων από τον Οκτώβρη 1917
Ο Καρλ Ράντεκ για τις συνέπειες της αυταρχικής στροφής κατά της εσωτερικής δημοκρατίας στο Κόμμα των Μπολσεβίκων κατά το 10ο Συνέδριο του Κόμματος (Μάρτιος 1921):
«Είχα την αίσθηση ότι εγκαθιδρυόταν ένας κανόνας που μας άφηνε αβέβαιους εναντίον ποιανού μπορούσε να εφαρμοστεί.
Όταν ορίστηκε η Κεντρική Επιτροπή , οι σύντροφοι της πλειοψηφίας έφτιαξαν μια λίστα που τους έδινε τον έλεγχο.
Όλοι οι σύντροφοι ήξεραν ότι αυτό γινόταν , όταν άρχιζε η διχόνοια μέσα στο κόμμα. Δεν ξέρουμε…. Τι περιπλοκές μπορεί να προκύψουν. Οι σύντροφοι που προβλέπουν αυτόν τον κανόνα τον βλέπουν σαν σπαθί εναντίον εκείνων που σκέφτονται διαφορετικά.
Μολονότι ψηφίζω υπέρ αυτής της απόφασης, νοιώθω ότι μπορεί να στραφεί και εναντίον μας».
1. Η σύγχρονη διεθνής υποχώρηση. Ουσιαστικά, το ζήτημα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού (και με αυτό εννοούμε οπωσδήποτε και το ζήτημα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλιστικού κράτους ως προαπαιτουμένου της όλης διαδικασίας) φαίνεται να έχει τεθεί στο περιθώριο της κοινωνικής συνείδησης στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού εδώ και αρκετά χρόνια. Το «φαίνεται» δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με το «είναι», αλλά ασκεί σημαντική επίδραση στους όρους ύπαρξης τού «είναι». Αυτό συνέβη σταδιακά, σε τρεις διαφορετικές ιστορικές φάσεις, που θα παρουσιαστούν αμέσως πιο κάτω.
Δεν τροφοδοτεί πια ο μαρξισμός και ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός το κοινωνικό φαντασιακό της μεγάλης εργατικής και λαϊκής πλειοψηφίας-ουσιαστικά ούτε καν με την μορφή ενός ρεφορμιστικού δημοκρατικού δρόμου του τύπου της πάλαι ποτέ πουλαντζιανής ή ευρωκομμουνιστικής θεώρησης. Δεν είναι λάθος αυτό που έχει ειπωθεί, ότι πιο εύκολα διανοείται σήμερα κανείς το τέλος του πολιτισμού παρά το τέλος του καπιταλισμού.
Τουλάχιστον προσωρινά το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού έχει τεθεί στο περιθώριο, αν και αυτή η προσωρινότητα διαρκεί ήδη τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες. Ίσως δε καλύπτει και το άμεσα προβλέψιμο μέλλον. Ακόμη και αυτές οι μάλλον περιορισμένες οργανωμένες δυνάμεις που αναφέρονται ρητά σε αυτό το ζήτημα κάνουν το σωστό συχνά για λάθος λόγους: το κάνουν συνήθως από πολιτική αδράνεια, από στρατηγική αμηχανία, από δογματισμό και οκνηρία σκέψης, από παραγοντισμό/μαγαζακισμό, από δολιότητα, ή, σπανιότερα, από την ειλικρινή και υγιή πολιτικά ανάγκη να προσελκύσουν και να οργανώσουν ένα περιορισμένο κοινό, που ακόμη τοποθετείται αντικαπιταλιστικά μέσα στην καπιταλιστική κρίση, και να διατηρήσουν το ζήτημα ανοιχτό ιστορικά.
Οι τρεις φάσεις επαναστατικής υποχώρησης που αναφέραμε αντιστοιχούν στην ήττα των τριών μεγάλων αντικαπιταλιστικών επαναστατικών κύκλων του 20ου αιώνα ( βλ. και στο άρθρο μου «Κομμουνιστές χωρίς την επανάσταση», www.rednotebook.gr, 12.2015). Στην κρίσιμη πρώτη φάση μετά την ήττα της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Δύση (1917-1923, με την επέκταση της Ισπανίας το 1936-1937), όπου ακολούθησε ο φασισμός και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, μια ήττα στην οποία η σοσιαλδημοκρατία και ο σταλινοποιημένος κομμουνισμός μετά το 1925 συνέβαλαν σημαντικά.
Στην δεύτερη φάση μετά τις πραγματοποιημένες η ματαιωμένες επαναστατικές απόπειρες του 1945-1950 σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία και Γιουγκοσλαβία, όπου ακολούθησε η καταναλωτική ευημερία και το κεϋνσιανό πείραμα σε όλη την Δύση –εδώ η υποχώρηση κοινωνικά και πολιτισμικά ήταν πολύ μεγαλύτερη από την πρώτη φάση, με την εδραίωση της «μαζικής δημοκρατίας», τον θρίαμβο της σοσιαλδημοκρατίας καθώς και την σοσιαλδημοκρατικοποίηση των ίδιων των μαζικών ΚΚ, την διάλυση της παραδοσιακής εργατικής κοινότητας σε Δύση και σε Ανατολή.
Το τέλος του «ευρωπαϊκού Εμφυλίου» (1918-1945), όπως τον προσδιόρισε ο αντιδραστικός αλλά όχι ασήμαντος γερμανός ιστορικός Έρνστ Νόλτε από την δική του οπτική στο έργο του «Ο Ευρωπαϊκός Εμφύλιος Πόλεμος 1918-1945» , είναι και το τέλος της κλασικής επαναστατικής περιόδου στην Δύση, παρά το ότι η επανάσταση νίκησε συχνά στην περιφέρεια.
Στην φάση, τέλος, μετά την υποχώρηση των μεγάλων αντικαπιταλιστικών κινημάτων του 1968-1980 (ιδίως στην Ιταλία) και μετά τις σοβαρές ήττες του δυτικού εργατικού κινήματος έναντι του νεοφιλελευθερισμού καθώς και την πτώση των κοινωνιών του «Υπαρκτού» το 1989-1991. Η τρίτη ήττα ήταν πολύ βαθειά και ριζικότερη, καθώς το τρίτο επαναστατικό κύμα (1965-1980) δεν γέννησε καμία επιτυχημένη επανάσταση στην Ευρώπη και στην Δύση[1] γενικότερα και το κοινωνικό και πολιτισμικό τοπίο αναδιαρθρώθηκε ριζικά μετά το 1980 από το κεφάλαιο, μαζί με την υποκειμενικότητα της μισθωτής εργασίας και μαζί με την σάρωση των «Ιδεολογιών».
Ουσιαστικά, η εμπειρία της μισθωτής εργασίας διατήρησε ισχυρά ανταγωνιστικές όψεις, αλλά η ανατρεπτική και επαναστατική « προλεταριακότητα», η σύνδεση της μισθωτής εργασίας και της τάσης ανατροπής της, της τάσης προς τον κομμουνισμό, αδυνάτισε εξαιρετικά και «φάνηκε» να εξαφανίζεται ή να αποκρύπτεται. Σαν η εργατική ταυτότητα να μην γεννά πια καμία προλεταριακή ταυτότητα. Η σημαντική ποσοτική αύξηση της μισθωτής εργασίας στον ενεργό πληθυσμό δεν συνεπάγεται αναγκαστικά την αύξηση της «προλεταριακότητας» ως μιας ποιοτικής μορφής συνείδησης και δράσης. Κινήματα όπως το αντιπαγκοσμιοποιητικό (1999-2006) ή οι εξελίξεις πρόσφατα (2010-2017) στην Ελλάδα και την Νότια Ευρώπη λειτούργησαν προσωρινά συσπειρωτικά για ορισμένες μορφές εργατικής και λαϊκής αντίστασης αλλά δεν αναγέννησαν σε καμία περίπτωση πραγματικές και μαζικές τάσεις ταξικής ανατροπής. Συνδέθηκαν μάλιστα σημαντικά με ρεφορμιστικές αυταπάτες αναβίωσης του κεϋνσιανισμού σε πλανητική κλίμακα.
Σήμερα, από το παλιό εργατικό κίνημα, απομένουν αποσαθρωμένοι και αφερέγγυοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί και περιορισμένες αλλά υπαρκτές εστίες γνήσιας ταξικής αντίστασης, τις οποίες σχεδόν κανείς δεν συντονίζει, κανείς δεν τις ερευνά και δεν τις καταγράφει καν με κάποια πληρότητα.
Η μακρά ήττα-συνδυασμένη με πολλές προσωρινές νίκες- της εργατικής επανάστασης στην Δύση, στους δύο αιώνες που πέρασαν από την γέννηση του Μαρξ μέχρι σήμερα, δεν έχει αποτιμηθεί σοβαρά, πέρα από ατελείς και προσχηματικές ερμηνείες που αποδίδουν τις ευθύνες σε συγκυριακές διεφθαρμένες/προδοτικές και ανίκανες εργατικές ηγεσίες και μόνο και δεν ερευνούν ποτέ τις διαστρωματώσεις και αντιθέσεις μέσα στο ίδιο το εργατικό υποκείμενο και στην μακροχρόνια σχέση ταξικής πάλης και κοινωνικής κίνησης του κεφαλαίου.
Επίσης, δεν αποτιμήθηκε μια ορισμένη πρωτεϊκή (αναμορφούμενη, αναπροσδιοριζόμενη, προσαρμοζόμενη, επανατοποθετούμενη ) ικανότητα του κεφαλαίου ως κοινωνικής σχέσης και ως ταξικού υποκειμένου, ικανότητα που δεν διέθεταν οι άρχουσες τάξεις των προκαπιταλιστικών σχηματισμών και που συχνά λαμβάνει ριζικές μορφές.
Τι να κάνουμε λοιπόν;
Οι παρακάτω σκέψεις αποτελούν μια πρώτη μορφή ενός πολύ συνολικότερου σκεπτικού μου για τον μαρξισμό και τον κομμουνισμό, που θα παρουσιασθεί σε έργο μου για τα ρεύματα του κομμουνισμού και τις σύγχρονες αναγκαίες κομμουνιστικές αρχές και διεκδικήσεις, το οποίο είναι ήδη έτοιμο και θα εκδοθεί μέσα στην επόμενη διετία.
2. Ο Οκτώβρης και η σημασία του. Το κλείσιμο ενός αιώνα από την Οκτωβριανή επανάσταση επιτάσσει να μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Αποδείχθηκε ότι οι ιδέες του Οκτώβρη 1917, της Ρώσικης Επανάστασης και του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα, αν και αποτέλεσαν αρχικά μια ριζική τομή με την γραμμικότητα, την αδράνεια και τον φιλομεταρρυθμιστικό εξελικτικισμό της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αν και αποτέλεσαν την κατά Γκράμσι «επανάσταση εναντίον του «Κεφαλαίου» και των δήθεν «μη ώριμων οικονομικών συνθηκών», αν και αντιτάχθηκαν έμπρακτα στην λογική της απλής κοινοβουλευτικής κατάληψης και διαχείρισης του κράτους και της παραγωγής χωρίς ριζικές τροποποιήσεις και μετασχηματισμούς, έφτασαν σε ένα ορισμένο ιστορικό όριο ρήξης με το κεφάλαιο, ένα ορισμένο επίπεδο ταξικής αντεπίθεσης, και δεν το ξεπέρασαν ποτέ.
Τα εργαλεία και οι ιδέες του Οκτώβρη, αν και αρχικά γέννησαν εξαιρετικά ενδιαφέροντα έως και συναρπαστικά πειράματα ανατροπής του καπιταλισμού και ενίσχυσης των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών μορφών, βάλτωσαν και στόμωσαν αλλού από αρκετά νωρίς και αλλού στην πορεία , και οι πιο γνήσιες επαναστατικές κατευθύνσεις καταπνίγηκαν και στη Ρωσία αλλά και παντού αλλού στην Δύση (κίνημα εργατικού ελέγχου και συμβουλίων στην Ρωσία, κίνημα κολλεκτιβισμού στην ισπανική επανάσταση το 1936-1937 σε αντίθεση προς το αστικοδημοκρατικό και κομμουνιστικό μπλοκ, κίνημα συμβουλίων και ένοπλης εξέγερσης στην Γερμανία το 1918-1923, Ιταλία, Ουγγαρία κ.α.).
Η κατάλυση του εργατικού ελέγχου ήδη από το 1918 στην Ρωσία με κατευθύνσεις του ίδιου του Λένιν και της πλειοψηφίας του κόμματος, η κατάλυση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας και των σοβιέτ το αργότερο το 1921 με το 10ο Συνέδριο των Μπολσεβίκων, η δημιουργία από την πλειοψηφία των Μπολσεβίκων –χωρίς, σε καμία περίπτωση, η «αντισταλινική» μειοψηφία να διαφωνεί ριζικά στις γενικές γραμμές – των όρων για μια γιγάντια πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου στην Σοβιετική Ένωση, αρχικά με την μορφή του κρατικού καπιταλισμού και μετά με την μορφή του ιδιωτικού κλασσικού καπιταλισμού (από το 1989) , έδειξαν ότι βασικές καπιταλιστικές μορφές, σχέσεις και δομές όπως η εξουσία στο εργοστάσιο, η σχέση ειδικών/γραφειοκρατών και εργατών, η συστηματική απόσπαση πλεονάσματος από τους αγρότες χάριν της εκβιομηχάνισης, η προώθηση της εκβιομηχάνισης με τις εξουσιαστικές, έντονα αντιπεριβαλλοντικές και αντιοικολογικές, «βαρειά παραγωγικές» και απόλυτα ιεραρχικές μορφές που ακολουθήθηκαν, ο ταιυλορισμός και ο μισθός με το κομμάτι, η διατήρηση του στεγανού στις μάζες και γραφειοκρατικού κρατικού μηχανισμού, η συσσώρευση αξίας και κεφαλαίου ως αυτοσκοπός της παραγωγής σε αντίθεση με τις κοινωνικές ανάγκες, η πολιτική βία κατά των διαφωνούντων, όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκαν από τους Μπολσεβίκους από ένα σημείο και μετά, αλλά αντίθετα αναπαράχθηκαν με τον πιο σκληρό και ανελαστικό τρόπο.
Ο Στάλιν υπήρξε η πιο ωμή, αποτρόπαιη αλλά και αποτελεσματική όψη αυτής της αναπαραγωγής αλλά καθόλου η αποκλειστική- η εξουσία του Τρότσκυ ή του Μπουχάριν, αν εγκαθίστατο, δεν θα άλλαζε το μοντέλο παρά μόνο στις μορφές και στα μέσα, με βάση τις κεντρικές στρατηγικές επιλογές που συμπυκνώθηκαν στους Μπολσεβίκους από το 1918 ως το 1923-24, και χωρίς καθόλου να τις αμφισβητεί.
Φάνηκε ότι η ΝΕΠ δεν ήταν η μέγιστη υποχώρηση προς τον καπιταλισμό, όπως φοβόταν ο Τρότσκυ και η ομάδα του, αλλά απλώς ένα προσωρινό μεταβατικό στάδιο προς την γραμμή της «εντατικής εκβιομηχάνισης-κολλεκτιβοποίησης», που υλοποίησε γνήσια την πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου. Η εσωτερική σφαγή της γραφειοκρατίας και της « παλιάς φρουράς των Μπολσεβίκων» ως δυνάμει ή ως υπαρκτού τμήματος της γραφειοκρατίας απέδειξε ότι ένα τεράστιο πείραμα πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου ζητά μεγάλες θυσίες και τιμήματα και από τους ίδιους τους οργανωτές του, ότι η άρχουσα τάξη αυτών των σχηματισμών ήταν μια ασταθής άρχουσα τάξη.
Επίσης, η μεγάλης αξίας αντιφασιστική νίκη στον Β’ΠΠ σε καμία περίπτωση δεν επιβεβαιώνει τον «σοσιαλιστικό» χαρακτήρα της ΕΣΣΔ. Όπως, επίσης, είναι αλήθεια ότι ο αγώνας των ανθρώπων για κοινωνική δικαιοσύνη και σοσιαλισμό στον 20ο αιώνα, όσο μεγαλειώδης και να ήταν, επηρεάστηκε σημαντικά, λόγω της μοναδικής «επιτυχίας» της ΕΣΣΔ και της ήττας της επανάστασης στον πυρήνα της Δύσης, από λανθασμένες αντιλήψεις για την ανατροπή της ταξικής κοινωνίας, από λανθασμένες ερμηνείες, εφαρμογές και αναγνώσεις του μαρξισμού, οι οποίες τροφοδοτήθηκαν και από ατέλειες, αντιφάσεις και κενά του ίδιου του κλασικού μαρξισμού και του έργου του Μαρξ και των επιγόνων του.
Οι περισσότερες από τις υπαρκτές οργανώσεις της Αριστεράς, ιδίως αυτές που προέρχονται και ανάγονται στα «μεγάλα ρεύματα του 20ου αιώνα», στέκονται απέναντι στον Οκτώβρη του 1917, με έναν τρόπο αμήχανο, συντηρητικό-γραφειοκρατικό και μίζερο και όχι με έναν τρόπο ριζικής κριτικής αναδιαμόρφωσης του περιεχομένου του, όπως έκανε ο Λένιν στην εποχή του απέναντι στον μαρξισμό της Β’ Διεθνούς αλλά και απέναντι σε επαναστατικά εγχειρήματα του 19ου αιώνα, όπως η Κομμούνα του 1871.
Οι μαρξιστικές οργανώσεις συχνά καλλιεργούν μια σκονισμένη «αγιογραφία» του Οκτώβρη, η οποία θα εξόργιζε τους βασικούς πρωταγωνιστές του, τον Λένιν, τον Τρότσκυ και τον Στάλιν (ναι, και τον Στάλιν), με τις ιδέες που είχαν αυτοί κατά τον Οκτώβρη. Αυτή η ίδια «αγιογραφία» βασικά χρησιμεύει για να παρουσιαστούν τα φθαρμένα έντονα ιστορικά μαρξιστικά ρεύματα και οι δήθεν γνήσιοι οργανωτικοί επίγονοί τους ως οι «γνήσιοι και αποκλειστικοί κληρονόμοι του Οκτώβρη», κάτι που τις βολεύει ενόψει της πολιτικής και θεωρητικής τους οκνηρίας και ανικανότητας. Αυτή η θέση τους δεν είναι ισχυρή. Σήμερα, ο Οκτώβρης έχει πολλούς/ές κληρονόμους, αλλά κανέναν «γνήσιο» ή δήθεν «εξουσιοδοτημένο».
Στην πραγματικότητα, ο μόνος κληρονόμος είναι οι εργατικές τάξεις, τα λαϊκά στρώματα, οι καταπιεσμένες και εκμεταλλευόμενες κοινωνικές δυνάμεις, τα όποια ριζοσπαστικά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών υπό τον όρο όμως της «αποδοχής» της «κληρονομίας». Της προσαρμογής του αιτήματος ανατροπής στα σύγχρονες συνθήκες, της μελέτης και δράσης.
3. Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον 20ο αιώνα. Με αυτήν την έννοια, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ είχε υποχωρήσει σημαντικά ήδη πριν από τα Πεντάχρονα Πλάνα του 1928-1932, ενώ η εισαγωγή των πλάνων (1928-1929) διακόπτει ριζικά και οριστικά την διαδικασία σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (σοσιαλιστική μετάβαση ή οικοδόμηση) και παγιώνει την ιδιόμορφη καπιταλιστική εξουσία στην ΕΣΣΔ.
Να εξηγηθούμε εδώ: ακόμη και πριν από τον Στάλιν οι κυρίαρχες παραγωγικές σχέσεις ήταν καπιταλιστικές κάτω από την κρατική ιδιοκτησία. Όμως, αυτό που υπήρχε ήταν η διάθεση και στρατηγική ανατροπής τους , και γι’ αυτό υπήρχε ακόμη σοσιαλισμός με την έννοια του μετασχηματισμού-μετάβασης. Το 1928, η διαδικασία μετάβασης σταματά και οι καπιταλιστικές σχέσεις παγιώνονται (και Σαρλ Μπετελέμ «Ταξικοί Αγώνες στην ΕΣΣΔ», τ. 2 , Αθήνα 2005, τ. 3 Αθήνα 2017 , εκδόσεις Κουκκίδα).
Οι διάδοχοι του Στάλιν συνέχισαν την γραμμή «οικοδόμησης» του Στάλιν με πολύ ηπιότερα πολιτικά και διοικητικά μέσα αλλά και με λιγότερο «πάθος οικοδόμησης», με έναν αυξανόμενο κυνισμό και στασιμότητα. Παράλληλες μορφές παλινδρόμησης, εκφυλισμού ή παλινόρθωσης ακολουθήθηκαν σχεδόν από την αρχή ή πάντως από ένα σημείο και πέρα σε όλα τα «σοσιαλιστικά πειράματα» του 20ου αιώνα.
Σημαντική εξαίρεση μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτέλεσε η μαοϊκή Κίνα, όπου ιδίως η Πολιτιστική Επανάσταση (1966-1969) έθεσε το ζήτημα της συνέχισης της επανάστασης μετά την κατάληψη της κρατικής εξουσίας και της συνέχισης αμφισβήτησης των καπιταλιστικών δομών εντός της μετάβασης. Η ριζική ήττα της οφείλεται όχι μόνο στις ακρότητες που συχνά υιοθετήθηκαν και απομόνωσαν την πρωτοπορία της, αλλά ιδίως στο γεγονός ότι η ηγετική ομάδα του ΚΚ Κίνας και η ίδια η σκέψη και η πρακτική του πρόεδρου Μάο διαπερνιόταν από μεγάλες αντιφάσεις και στην πραγματικότητα φοβήθηκαν εξαιρετικά το «τέρας των μαζών» που ξύπνησαν, με αποτέλεσμα γρήγορα να εγκαταλείψουν το πείραμα.
Ουσιαστικά, η μπολσεβίκικη/λενινιστική παράδοση αναγέννησε την επανάσταση στον 20ο αιώνα, τροφοδότησε πολλές επαναστάσεις του 20ου αιώνα (ιδίως στην καπιταλιστική περιφέρεια και όχι στην Δύση) αλλά έβαλε και ένα σαφές όριο στην επαναστατικοποίηση της αστικής κοινωνίας, του αστικού κράτους και των αστικών σχέσεων γενικότερα. Επίσης, η στρατηγική του κινήματος στην Δύση, παρά την αμφιλεγόμενη εμπειρία των διαφόρων Μετώπων, παρά τους γκραμσιανούς εμπλουτισμούς, δεν χάραξε ποτέ ένα πραγματικά εναλλακτικό στρατηγικό παρακλάδι πέρα και αντίθετα στην πλήρη σκοπιμοτήτων «σοβιετική γραμμή».
Ακόμη και το Μεταβατικό Πρόγραμμα της τροτσκιστικής Διεθνούς, με τις όποιες σημαντικές θετικές όψεις του, έμεινε βασικά ένα απλό και ανεφάρμοστο περίγραμμα, μόνο στα χαρτιά. Αυτό συνδέεται και με όψεις δύναμης του καπιταλισμού και «διάβρωσης» σημαντικού τμήματος των λαϊκών τάξεων από τον καπιταλισμό ως τρόπο ύπαρξης και σίγουρα δεν μπορεί να αναχθεί κυρίως ή αποκλειστικά στις αναμενόμενες, άλλωστε σε κάποιον βαθμό , ανικανότητες, στροφές ή προδοσίες των ίδιων των μαρξιστικών και αντικαπιταλιστικών γενικότερα οργανώσεων ή κομμάτων. .
4. Νεοκαπιταλισμός και βιοπολιτική αλλαγή των υποκειμένων στις τελευταίες δεκαετίες. Ο σύγχρονος καπιταλισμός βιώνει την βαθειά διεθνή κρίση του, κρίση του όμως που δεν τροφοδοτείται πλέον κυρίως από μια μορφή επαναστατικής ταξικής πάλης όσο από το στόμωμα της παραγωγικής του δυνατότητας, από μια διαρκή κρίση του ποσοστού κέρδους, που συνδέεται άρρηκτα με την πολύ μεγάλη τεχνολογική καινοτομία και την συμπίεση/περιορισμό του μεταβλητού κεφαλαίου διεθνώς και από μια στροφή σε μεγάλο βαθμό στην άυλη παραγωγή καθώς και στο μη άμεσα παραγωγικό κέρδος. Οι αγώνες του ’60 και του ‘70, καθώς και κάποιοι μεταγενέστεροι, έχουν αφήσει ένα αποτύπωμα στην μη ανάκαμψη του ποσοστού κέρδους, όμως, μάλλον, δεν είναι η κύρια αιτία του φαινομένου.
Παρ’ όλα αυτά, παρά την δομική κρίση του, ο σύγχρονος καπιταλισμός διαθέτει το εξουσιαστικό πλεονέκτημα μιας ριζικής απόπειρας αλλαγής για πρώτη φορά του ανθρώπινου ψυχισμού και μιας σοβαρής απόπειρας παγίωσης της ναρκισσιστικής προσωπικότητας ως πολιτισμικού και ως ψυχικού προτύπου. Μιας προσωπικότητας δηλαδή ριζικά αποκομμένης από την κοινωνική πραγματικότητα ή ακόμη χειρότερα αντανανακλώσας την εξωτερική πραγματικότητα ομοιοστατικά, ως συνέχειας και επέκτασης του «χωρίς όρια εαυτού». Κατάρρευση των ορίων μεταξύ εαυτού και εξωτερικής πραγματικότητας, όπως έχουν δείξει ιδίως οι κοινοτιστές και αντιφιλελεύθεροι αμερικάνοι κοινωνιολόγοι Κρ. Λας, Ρ. Σέννετ κ.α.
Η σχέση πραγματικής και εικονικής πραγματικότητας ποτέ δεν ήταν τόσο ρευστή όσο σήμερα. Το Μάτριξ δεν είναι μια απλή φράση από μια ευφάνταστη ταινία, αλλά μια σημαντική ψευδαισθησιακή βίωση των όρων ύπαρξής μας, πολύ κοντινή σε αυτό που ο Γκυ Ντεμπόρ χαρακτήριζε «κοινωνία του θεάματος» και «συνολική πραγμοποίηση» στον ώριμο καπιταλισμό.
Όποιο κίνημα, κοινωνικό ή πολιτικό δεν αναμετρηθεί με αυτήν την αύξουσα ναρκισσιστική κοινωνική και πολιτιστική τάση, η οποία γιγαντώνεται μέσα από την ηλεκτρονική δημόσια σφαίρα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αμφισβητήσει ριζικά τον σύγχρονο καπιταλισμό, είναι κατά πολύ υποδεέστερο της καπιταλιστικής ισχύος. Ιδίως, ο λεγόμενος «φιλελεύθερος δικαιωματισμός» -χωρίς αυτό να αίρει τον αγώνα κατά υπαρκτών ανισοτήτων και διακρίσεων σε σχέση με ειδικές κοινωνικές ομάδες, που αντιμετώπιζαν/ουν διώξεις και διακρίσεις ως το πρόσφατο παρελθόν ή και ως σήμερα – είναι το προνομιακό πεδίο της «τεμαχοποίησης» του κοινωνικού σώματος και των ναρκισσιστικών φαινομένων.
Ο «δικαιωματισμός», από την κεντρώα ως την αριστερή και την αναρχική του όψη, πρέπει να είναι βασικός εχθρός μας-όχι απλώς αντίπαλος. Ο σύγχρονος καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός, ιδίως στην Δύση, δεν είναι κυρίως ένας φασιστικός/ναζιστικός εθνικισμός σαν εκείνον της δεκαετίας του 1930 όσο κυρίως ένας κοσμοπολίτικος και φιλελεύθερος-εμπορευματικός ολοκληρωτισμός. Αυτός που νίκησε στην δυστοπική προφητεία του ήταν ο Χάξλευ και όχι ο Όργουελ. Αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη να καταπολεμά κανείς δραστικά τα πιο παραδοσιακά φασιστικά μορφώματα ή κράτη (π.χ. Ουκρανία, Τουρκία , ISIS, κλπ).
5. Αναγκαία η σχετική επιβράδυνση και μερική άρση/καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Σχετικό με το παραπάνω είναι και το ζήτημα της γιγάντωσης των τεχνολογικών παραγωγικών δυνάμεων από τον καπιταλισμό, παρά τις παράλληλες τάσεις αποϋλοποίησης και παραγωγικής αποβιομηχάνισης με την παραδοσιακή έννοια.
Αυτή η γιγάντωση, παρά την θαυμαστική θέασή της από την Αριστερά της μαρξιστικής ιδίως γενεαλογίας, μια Αριστερά που υπερεκτίμησε την θετικότητα της τεχνολογικής ανάπτυξης, δεν έχει στην πραγματικότητα παρά ορισμένες μόνο υπαρκτές θετικές όψεις ( όπως στον τομέα λ.χ. προστασίας και πρόληψης της υγείας , στην δυνατότητα να ζεις ικανοποιητικά δουλεύοντας πολύ λιγότερο, στην μείωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας κλπ).
Η αξιοποίηση αυτών των «δυνάμεων» από την πλευρά του κεφαλαίου αλλά και ο ιδιαίτερος καπιταλιστικός τους χρωματισμός οδηγεί σε μια γιγάντωση της κυριαρχίας πάνω στον άνθρωπο και την φύση, στην κλιματική καταστροφή του πλανήτη και σε μια καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού, καθώς και σε μορφές «τερατοποίησης» του ανθρώπινου είδους και προετοιμασίας του ολοκληρωτικού πολέμου. Ιδίως η φύση, η φυσική πραγματικότητα, η εμμενής φύση ανθρωπογενής και μη, δεν αποτελεί μια «αυθαίρετη κατασκευή» ούτε επιτρέπει μια απεριόριστη ανάπτυξη και έλεγχο εκ μέρους του ανθρώπου, με την σαφή πια απειλή, στην αντίθετη περίπτωση, της ολοσχερούς καταστροφής του πλανήτη.
Οποιαδήποτε ριζοσπαστική μεταβολή σήμερα απαιτεί όχι μόνο την απλή αλλαγή χρήσης των τεχνολογιών προς το καλύτερο, αλλά στην πραγματικότητα την μεγάλης έκτασης καταστροφή ή άρση παραγωγικών και τεχνολογικών δυνάμεων, που από την εσωτερική τους λογική υπηρετούν και αναπαράγουν σχέσεις εξουσίας, την διαφορετική χρήση των υπόλοιπων, όπως και την αναγκαία μεγάλη επιβράδυνση της ανάπτυξης.
Η μηχανοποίηση του ανθρώπου και της διάνοιας, η ανεξέλεγκτη δράση της πληροφορικής, της βιολογίας και της γενετικής μηχανικής οφείλουν να ελεγχθούν/μπλοκαριστούν αποφασιστικά, να από-αναπτυχθούν. Συναφές με αυτό είναι και το ζήτημα των αυξανόμενων τεχνητών και πλαστών κοινωνικών αναγκών, οι οποίες αποπτωχεύουν τον άνθρωπο.
Υπό αυτήν την έννοια, το σύγχρονο εργατικό κίνημα, αν θέλει όντως να ξαναγίνει ανατρεπτικό, πρέπει να πάρει διαζύγιο από την υπερκαπιταλιστική ιδεολογία της Προόδου, η οποία συνυπάρχει αντιφατικά με το μεταμοντέρνο, υπό την έννοια της «αποτελεσματικότητας», παρά την φαινομενική αντίφαση Προόδου και Μεταμοντέρνου.
Η Πρόοδος και ο Υπερορθολογισμός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απορρίπτουμε ισοπεδωτικά την τεχνολογική ή επιστημονική καινοτομία και τις κατακτήσεις της ανθρώπινης νόησης, είναι οχήματα της πορείας του πολιτισμού προς την καταστροφή του, στο όνομα της ριζικής ανακατασκευής του Δεν είμαστε λουδίτες , αλλά πρέπει να δούμε τις αναγκαίες διαστάσεις της σχετικής από-τεχνολογοποίησης σε σχέση με το κομμουνιστικό μέλλον. .
6. Όψεις του σύγχρονου κομμουνισμού: από την θεολογία στο σχέδιο. Επίσης, το ζήτημα του κομμουνισμού, αν μπορεί να διατηρήσει σήμερα μια επικαιρότητα, χρειάζεται μια αντιστροφή προτεραιοτήτων. Το κλασικό μαρξιστικό παράδειγμα, ιδίως στην εκδοχή της Β’, Γ’ και Δ’ Διεθνούς, συνεδύασε ένα σύστημα «νομοτελειών» και «μηχανιστικά κατανοημένων τάσεων ή νόμων» κρίσης και υπονόμευσης του καπιταλισμού, που θα οδηγούσαν μέσω της ταξικής πάλης (αν όμως η εξέλιξη θα ήταν «νομοτελειακή», η ταξική πάλη δε θα ήταν παρά το όχημα των «νόμων», δεν θα είχε καμία δική της δυναμική, πράγμα που επεσήμανε ο Καστοριάδης ήδη από τα μέσα του 1960-1970 στο «Μαρξισμός και Επαναστατική Θεωρία») στο υπεσχημένο «θαυμαστό μέλλον».
Αυτό το μέλλον ποτέ δεν περιγράφηκε παρά σε πολύ αδρές γραμμές, γεγονός που συνδέεται με την παράλογη βεβαιότητα ή υποψία ότι αυτό το «θαυμαστό» και έντονα θρησκειοποιημένο μέλλον θα έρθει έτσι κι αλλοιώς ή και με την χρήση του «αδρού περιγράμματος» για να νομιμοποιηθούν ή και να αποκρυβούν ριζικά άλλες κοινωνικές μορφές και επιλογές. Στην θέση της «νομοτέλειας» πρέπει να μπει μια στρατηγική ενδεχομενικότητα ή δυνατότητα που ανοίγεται μέσα από τις καπιταλιστικές αντιφάσεις, ενώ στην θέση της «αδρής περιγραφής» χρειαζόμαστε μια πολύ σαφέστερη και ειδικότερη περιγραφή του κομμουνισμού κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες. Δηλαδή η αφηρημένη σχέση «νομοτέλεια-μη περιγραφόμενο θαύμα» του κυρίαρχου μαρξισμού μιας μακράς περιόδου πρέπει να αντικατασταθεί από την συγκεκριμένη σχέση «εναλλακτική δυνατότητα- σαφές σχέδιο».
Ειδικότερα, τίθενται τα ακόλουθα ερωτήματα:
– Θα συνεχίσει να υπάρχει στον κομμουνισμό η δημόσια πολιτική σφαίρα ή η πολιτική θα εξοβελισθεί μαζί με το κράτος χάριν της παντοδύναμης «δημιουργικής οικονομίας»; Ταυτίζεται η πολιτική με το κράτος; Και πόσο διαφορετικό είναι αυτό ως όραμα από την σύγχρονη καπιταλιστική «παντοδυναμία της αγοράς»; Μήπως η λογική της αντικατάστασης της πολιτικής από την συλλογική οικονομία, η οποία υπάρχει έντονα στον Μαρξ, είναι μια μορφή καπιταλιστικής ιδεολογίας, όχι πολύ διαφορετικής από τον θριαμβεύοντα σήμερα φιλελευθερισμό;
– Τι θα γίνει με τις κρατικές και γραφειοκρατικές δομές; Τι σημαίνει η διαδικασία μαρασμού και απονέκρωσής τους μετά από χιλιετίες κρατικής-εξουσιαστικής οργάνωσης ; Είναι κάτι το προφανές και το εύκολο; Γιατί αυτές οι μορφές αναπαράχθηκαν τόσο τραγικά μέσα στο εργατικό κίνημα του εικοστού αιώνα;
– Θα αναπτυχθούν ή θα επιβραδυνθούν/ αποδυναμωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις; Και υπάρχουν παραγωγικές δυνάμεις, οι οποίες δεν έχουν πάνω τους μια ορίζουσα των παραγωγικών σχέσεων; Τι θα σημαίνει ο όρος «κομμουνιστικές παραγωγικές δυνάμεις» και πόσο θα καθορισθεί από τις κομμουνιστικές παραγωγικές σχέσεις;
– Μια διεθνής κοινότητα ενιαία και ένας ενιαίος και ομοιόμορφος πολιτισμός ή μια συνομοσπονδία κοινοτήτων με ιδιαίτερους εθνικούς και τοπικούς προσδιορισμούς ; Ισχύει ότι η εθνότητα είναι κατασκευή του καπιταλισμού και του κράτους του και θα εκπνεύσει μαζί του ή αυτό είναι ουσιαστικά μ ια κοσμοπολίτικη ολοκληρωτική, απάνθρωπη και ισοπεδωτική αντίληψη; Υπάρχουν σήμερα άλυτα εθνικά ζητήματα και πώς συνδέεται το ταξικό με το εθνικό ζήτημα; Ο κομμουνισμός θα διαλύσει το «προκαπιταλιστικό» και στην συνέχεια «καπιταλιστικό» έθνος; Ή , κατά την άποψή μας, θα χρειαστεί να το εμπλουτίσει και να το αναδιαμορφώσει;
– Πώς θα διαχυθεί η γνώση στους πολλούς και πώς θα πάψει να αποτελεί εξουσιαστικό μονοπώλιο υπέρ των λίγων;
– Πώς μπορεί να οργανωθεί μια κοινωνική και κοινοτική συνεργασία, η οποία δεν θα διαμεσολαβείται στην πορεία κυρίως από τους κρατικούς μηχανισμούς-πώς θα μετασχηματισθεί το «απλό κρατικό» σε «κοινωνικό-δημόσιο»;
Δεν πρέπει να μας κάνει πια εντύπωση, αλλά καμία σήμερα αριστερή, σοσιαλιστική η κομμουνιστική οργάνωση ή κόμμα διεθνώς δεν συζητά για αυτά τα πολύ σοβαρά ζητήματα ούτε τα θέτει καν. Σαν η αναφορά στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό να μην είναι «σοβαρή», να επικαλύπτεται από τον κυνισμό και να συγκαλύπτει τρόπους ύπαρξης και αναπαραγωγής, επιβίωσης και διαχείρισης τής ζωής μέσα στον καπιταλισμό της κρίσης.
7. Το «υποδεέστερο», πλην πολύ πιθανό, ενδεχόμενο της βαρβαρότητας, καιταλιστικής είτε μετακαπιταλιστικής. Με βάση τα παραπάνω, σήμερα φαντάζει και ίσως είναι ουσιωδώς πολύ πιθανότερη μια καταστροφική πορεία του διεθνούς ανθρώπινου πολιτισμού παρά η κομμουνιστική ρεαλιστική ουτοπία-ιδίως το ενδεχόμενο ενός καταστροφικού παγκόσμιου πολέμου, ακόμη και με πυρηνικά όπλα, σήμερα μοιάζει πάρα πολύ πιθανό.
Το ενδεχόμενο του κομμουνιστικού μετασχηματισμού είναι, αντικειμενικά μιλώντας, στην ασθενέστερη και στην πιο «απίθανη» θέση εδώ και δύο αιώνες, από τότε που γεννήθηκε ο Μαρξ: για μια μεγάλη πλειοψηφία στην Δύση το να μιλάς για τον κομμουνισμό είναι κάτι λιγότερο πειστικό από το να μιλάς για τους Αρειανούς.
Αξίζει, όμως, να επιμείνει κανείς σε αυτό, στον βαθμό που καμία άλλη εναλλακτική δεν εμφανίζεται έναντι της καταστροφής του πλανήτη και του ανθρώπινου πολιτισμού και που δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα εκκοινωνισμού ή εκδημοκρατισμού του σύγχρονου καπιταλισμού. Η επιστροφή στον Κέυνς και στο κοινωνικό κράτος προνοίας δεν προτείνεται σοβαρά από καμία πλευρά, παρά το ότι αποτελεί το υπόρρητο φαντασιωσικό πεδίο και επιθυμία σχεδόν όλων των «Αριστερών» παγκοσμίως, μαρξιστικών και μη.
Επίσης, ενδεικτική της ιδεολογικής υποχώρησης της Αριστεράς είναι η άκριτη υποστήριξη και υπόκλιση μερίδων της Αριστεράς προς δυνάμεις που αντιπαλεύουν γεωπολιτικά τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από καπιταλιστική σκοπιά, όπως η Ρωσία και η Κίνα, ή και προς τερατώδη αυταρχικά καθεστώτα ασιατικού δεσποτισμού όπως η Βόρειος Κορέα ή απλώς αυταρχικά καθεστώτα όπως η Συρία… Και βέβαια, η κουλτούρα της πολύμορφης επιστροφής στην «πατρική φιγούρα» του σταλινισμού και της αποδοχής ως «ακραία αντικαπιταλιστικών» όλων των ολοκληρωτικών μορφών που μοιράσθηκε με τον ιδιωτικό καπιταλισμό ο «σοσιαλιστικός» κρατικός καπιταλισμός του 20ου αιώνα.
8. Η ένταση και η ποιότητα της απαιτούμενης προσπάθειας. Η δημιουργία ενός σύγχρονου κομμουνιστικού ρεύματος και μιας νέας εργατικής-λαϊκής ταξικότητας απαιτεί δυνάμεις και προσπάθειες, αναγνωρίσεις και παραδοχές ηττών, επαναπροσδιορισμού, ριζικά σημαντικότερους από το παρελθόν, μια ριζική υπέρβαση των κινημάτων του 20ου αιώνα, ενσωματώνοντας ό,τι θετικό περιείχαν. Τόσο μεγάλη προσπάθεια που να επιτρέπει κάποιες αμφιβολίες για το εφικτό της, χωρίς να την αποκλείει πάντως σε καμία περίπτωση.
Απαιτεί μια εκτεταμένη πολιτισμική εξέγερση κατά των μορφών ατομικισμού και ναρκισσισμού, από θέσεις κοινότητας και συλλογικότητας που δεν αίρουν αλλά εμπλουτίζουν την ατομικότητα.
Είναι μια πολύ επίπονη διαδικασία, που θα χρειαστεί να απασχολήσει τις καλύτερες δυνάμεις μιας γενιάς ολόκληρης ή μάλλον πολύ περισσότερων. Με την αίσθηση ταυτόχρονα ότι η νίκη κάθε άλλο είναι παρά βέβαιη. Η αποκατάσταση μιας «εργατικής κοινότητας», όπου τα πάμπολλα πολιτιστικά εμπόδια θα είναι λιγότερο σημαντικά από «αυτά που ενώνουν» είναι η αβέβαιη αλλά αναγκαία προϋπόθεση μιας τέτοιας προσπάθειας. Αν αυτό καταστεί οριστικά αδύνατο, η όλη προσπάθεια θα καταστεί αδύνατη και η φιλελεύθερη και καπιταλιστική βαρβαρότητα θα νικήσει ως τάση.
9. «Κομμουνιστική» φανταιζί ή ψευδαισθησιακή υπερφιλολογία χωρίς ουσία και χωρίς υλική δύναμη- ο κομμουνισμός ως διανοητικό εμπόρευμα. Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται μια πληθωρική φιλολογία για τον κομμουνισμό, μεταμαρξιστικής ή «αυτόνομης» κατεύθυνσης, η οποία μόνο σύγχυση και αποδιοργάνωση δημιουργεί.
Ο κομμουνισμός των Νέγκρι-Χαρντ ως το «πλήθος» των ναρκισσιστικών ατομικοτήτων και διαταραχών, ως η δήθεν ήδη επικράτηση της πληροφορικοποιημένης μισθωτής εργασίας, κάτω από μια δήθεν αδύναμη καπιταλιστική κρούστα.
Ο κομμουνισμός ως «από μηχανής Θεός» ή ως το αναμενόμενο «θαύμα» κατά τον Μπαντιού. Ο κομμουνισμός ως μια οργάνωση κοινοτήτων ή κινημάτων που παρακάμπτει το «βρώμικο» αλλά κρίσιμο πρόβλημα του αστικού κράτους ή το περικυκλώνει ή το αγνοεί (μοντέλο των Ζαπατίστας ή του Χόλλογουαιυ ).
Ο κομμουνισμός της ατομικής ανθρωπιστικής αλληλεγγύης και μόνο, ο φιλανθρωπικός κομμουνισμός.
Ο κομμουνισμός ως καθημερινή ψυχαγωγία ή ως βίωση απόλαυσης (Ζίζεκ, σύγχρονες ερμηνείες του Ντελέζ ή του Λακάν).
Ο κομμουνισμός ως παίγνιο και διαρκής απόλαυση ή αυτοπραγμάτωση μέσα στο κίνημα. Ο κομμουνισμός ως λατρεία των ηττών μας (παραφθορά των σωστών ιδεών του Βάλτερ Μπένγιαμιν).
Ο κομμουνισμός ως βασικά το «πραγματικό κίνημα», ως η «αυτοαξιοποίηση» ή η «κομμουνιστικοποίηση» (“communistisation”) του άμεσου παρόντος, ως η ραγδαία ανάπτυξη των τωρινών επικοινωνιακών μορφών και των μορφών κινητοποίησης-μια συμπτωματική και μάλλον εσφαλμένη ανάγνωση του κειμένου της «Γερμανικής Ιδεολογίας».
Ο κομμουνισμός ως η «δικαιωμένη επιστροφή του Στάλιν» μέσα από τις φιλοσταλινικές τερατολογίες του τύπου των απόψεων του καθηγητή Grover Furr για την σχέση Τρότσκυ-Ναζισμού ( “Chrutscheff Lied” , 2011) ή του Λούντο Μάρτενς («Μια άλλη ματιά πάνω στον Στάλιν») κλπ.
Σύγχυση προκαλεί, τέλος, και η σύνδεση του κομμουνισμού με την θολή πλέον έννοια της «Αριστεράς», η οποία καλύπτει σχήματα από τον ΣΥΡΙΖΑ και την σοσιαλδημοκρατία ως την «αντικαπιταλιστική Αριστερά». Μια έννοια που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι εξυπηρετεί πια το στρατηγικό σχέδιο. Η έννοια της «Αριστεράς» είναι ένα βαρύ φορτίο που πρέπει κάποια στιγμή να εγκαταλείψουμε.
10. Ο κομμουνισμός: οργάνωση του κοινωνικού εμφυλίου ή τίποτε. Ο σύγχρονος κομμουνισμός, υπό την αίρεση της αβέβαιης αναγέννησής του, δεν μπορεί να είναι τίποτε από όλα αυτά ως κύρια μορφή και διάσταση. Όσο κι αν αυτό ακούγεται πολύ «κλασικό», ο κομμουνισμός είναι κάτι πολύ παραπάνω και πολύ πιο σοβαρό από το να περνάμε καλά ως κινηματική εμπειρία και να «αυτοαξιοποιούμαστε», όπως έλεγαν οι Ιταλοί Αυτόνομοι, όσο ουσιώδες και αν μας είναι αυτό. Είναι ένας απόλυτα ανατρεπτικός και καινοτόμος νέος τρόπος παραγωγής εν δυνάμει με μεγάλα ρίσκα και μεγαλύτερες ακόμη δυσκολίες. Δεν μπορεί να υπάρξει ή να ανακατασκευαστεί κανένας σύγχρονος κομμουνισμός παρά με την έννοια της προετοιμασίας μιας δυνητικής κοινωνικής πλειοψηφίας (εργάτες, κατώτεροι υπάλληλοι, νεολαία και διανόηση, επισφαλής και μαύρη, εργασία, ντεκλασσέ μεσαία και μικροαστική τάξη, άνεργοι, μικρομεσαίοι αγρότες, φτωχοί πάσης φύσεως κλπ) για μια μορφή παρατεταμένου εμφυλίου πολέμου, για μια μορφή καλής επίγνωσης των εχθρών και των φίλων, για μια διαρκή έκτακτη ανάγκη, για την κατάληψη και ριζικό μετασχηματισμό της εξουσίας και της παραγωγής. Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν ότι το κοινωνικό μπλοκ του αντιπάλου σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται σε μια περιορισμένη αριθμητικά μειοψηφία, όπως αστόχαστα συχνά λέμε.
Κανένας νέος τρόπος παραγωγής, πόσο μάλλον ένας εξισωτικός τρόπος παραγωγής, που έρχεται να αντικαταστήσει την ταξική κοινωνία χιλιάδων ετών, δεν επιβλήθηκε χωρίς μορφές εξέγερσης και – σε σημαντικό βαθμό βίαιου- εμφυλίου πολέμου κατά των κρατούντων. Το πώς μπορεί να προκληθεί και να επεκταθεί μια τέτοια δυνατότητα είναι, ζήτημα πολιτικό, κοινωνικό, ιδεολογικό αλλά και στρατιωτικό σε τελική ανάλυση (πράγμα που παλιότερα, αν και άστοχα, είχε επισημάνει ο Ρ. Ντεμπραί, τότε σύντροφος του Τσε, στο βιβλίο του (1967) «Επανάσταση μέσα στην Επανάσταση»), και πρέπει να γίνει αντικείμενο βαθύτερης μελέτης και συζήτησης από συλλογικά σχήματα και οργανώσεις και όχι μόνο από μεμονωμένα άτομα ή στοχαστές. Η θεωρία μπορεί να θέσει μόνο το ζήτημα και όχι να το επιλύσει.
Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάνει το κίνημα είναι να συνεχίσει να δίνει την έμφαση στις ψευδοεκλογές της μεταδημοκρατίας ή της «μη –δημοκρατίας», στην χώρα μας ή αλλού. Ή στην «μαγαζοποίηση» και διαρκή φθοροποιό/ανασχετική λειτουργία με άκριτο τρόπο των άγονων κληρονομιών του παρελθόντος.
Ή στην στήριξη των «κινημάτων μόδας» που αναδεικνύονται κατά καιρούς.
…………………………………………………………………………………………………………………………….
[1] Η Ιταλία και τα εργαστήρια κοινωνικών αγώνων και πειραματισμών που εμφανίστηκαν σε αυτήν μεταξύ 1967 και 1977 ήταν ό,τι πιο προχωρημένο γέννησε το τρίτο επαναστατικό κύμα. Η μεγάλη ήττα του εργατικού κινήματος στην ΦΙΑΤ το 1980 ήταν το τέλος των πειραμάτων και η αρχή ριζικής αντιστροφής της ιταλικής κοινωνίας.
To “σύγχρονο” μανιφέστο του μικροαστικού “κομμουνισμού”, στην χιλιοστή(;) έκδοσή του.
Γίνεται και βαρετό….
Αντιστροφή της πραγματικότητας είσαι και εκφράζεις… Η γραφειοκρατία και η ναφθαλίνη του “υπαρκτού”, του μπρεζινεφισμού και των προνομίων της μειοψηφίας εσύ μάλλον το θεωρείς λιγότερο μικροαστικό από αυτά που γράφει ο αρθρογράφος… Τι να πει κανείς…
Αερολογίες, “σεντονιάδες” και διδαχές περί κομμουνισμού (sic) και επανάστασης(sic), από άτομα τα οποία ουδέποτε είχαν σχέση με την παραγωγική διαδικασία, είτε σαν εργάτες ειτε ακόμα και σαν στελέχη παραγωγής.
έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να περιγράψεις έτσι και την πλειοψηφία του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ; Και της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ;
Το ΠΓ έχει ένα ολόκληρο κκ ριζωμενο στους χωρους δουλειας από πίσω. Ο μπελαντης γράφει από το σπίτι του ο άνθρωπος. Υπάρχει μια διαφορά όπως και να το κάνεις.
Αυτές τις αερολογίες και τις διανοουμενίστικες αναλύσεις του καναπέ, τις ακούω εδώ και δεκαετίες από άτομα άκαπνα σαν τον Μπελαντή, που το μόνο που κάνανε, ήταν να ντύσουν τον αντικομμουνισμό με “αριστερό” ένδυμα και να τον βάλουν σε χώρους που η δεξιά δεν είχε καμία ελπίδα να απευθυνθεί. Συμβάλλανε στην απομόνωση της ΕΣΣΔ, τροφοδότησαν την αντεπανάσταση και τις ανατροπές κι εμφανίζονται σαν κήνσορες και σαν κατήγοροι από πάνω! Θράσος αβυσσαλέο! Ξετσιπωσιά……!
Ο ΣΥΡΙΖΑίοι,που ταλαιπωρούν τη χώρα με την ακροδεξιά του πολιτική, είναι οι πρώην “εσωτερικάκηδες” και οι “ρηγάδες” και δείχνουν τι κάνουν αυτοί , οι ευαίσθητοι δημοκράτες, που κάνουν μαθήματα, όταν παίρνουν την εξουσία.
Σιγά μη κάτσω και διαβάσω την “κιτρινίλα” και τους ραφιναρισμένους λίβελους στα “σεντόνια” τους, για να μάθω γιατί ανετράπη το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.
Σιγά μη πω κακό λόγο για το σύστημα που μου εξασφάλιζε τόσα χρόνια, δουλειά, ειρήνη, παροχές και δημοκρατία!
Το τι ήταν και τι πρόσφερε η ΕΣΣΔ στους λαούς της και σ όλο το κόσμο, το ποιός απορροφούσε όλο το κακό (για να το πω και λίγο μεταφυσικά), που τώρα έχει ξεσαλώσει, όποιος δεν είναι τυφλωμένος από εμπάθεια, το καταλαβαίνει τώρα, που δεν υπάρχει ΕΣΣΔ!
Έχει πατήσει ποτέ το ποδάρι του ο κος Μπελαντής σε εργοστάσιο, που μιλάει και σχολιάζει για τους τρόπους διοίκησης εργοστασίων σε χώρα υπό πολιορκία?
το μόνο βαρετό είναι ο οπαδός που καταδικάζει χωρίς να έχει διαβάσει ποτέ. Η μόνη ελπίδα για αυτό το κόμμα είναι να είσαι οπαδός και όχι κακοπληρωμένο επαγγελματικό στέλεχος
Για διαβάστε μια είδηση:
Αγαπητά μέλη και αγαπητοί φίλοι του ΚΚΕ που σχολιάζετε στην ΠΑΝΤΙΕΡΑ, τι διάολο έχετε να πείτε για την παρακάτω ΕΙΔΗΣΗ: “….Παράλληλα το ΚΚΕ θα συμμετέχει με ομιλία του μέλους της ΚΕ Βιβής Δάγκα, στο συνέδριο που οργανώνουν μια “ΕλληνοΡωσική Λέσχη ΔΙΑΛΟΓΟΣ” και ένας “Διεθνής Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου” (EPLO) υπό την αιγίδα της ρωσικής πρεσβείας. Για να γίνει αντιληπτή η σοβαρότητα της ιστορίας, ανάμεσα στους ομιλητές θα είναι, ως διδάκτωρ, ο μεγαλοδημοσιογράφος, πολιτευτής και πρώην υπουργός της ΝΔ επί Καραμανλή Θόδωρος Ρουσόπουλος, ενώ ανάμεσα στους συντονιστές είναι ο άλλος μεγαλοδημοσιογράφος και παράγοντας, Γιάννης Τζανετάκος.
Για πείτε λαθραναγνώστη, ένας, και συ μεταβατικέ! Η ΛΑΕ συμμετείχε στο επιχειρηματικό κομμάτι (που καπέλωσε τα υπόλοιπα) του 19ου Παγκόσμιου Φεστιβάλ νεολαίας και φοιτητών, μιλώντας ο Λαφαζάνης σε επιχειρηματικό πάνελ με θέμα “επιχειρηματική σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας/Ρωσίας”. Για αυτή την στρατηγική της επιλογή πρόσδεσης στο ρωσικό κεφάλαιο, η ΛΑΕ εγκαλείται και πολύ σωστά! Το ΚΚΕ συμμετέχει διαμέσω της Βιβής Δάγκα (μέλους της ΚΕ) σε πάνελ με θέμα τα 100 χρόνια από τον Οκτώβρη, υπό την αιγίδα της ρώσικης πρεσβείας στην Αθήνα… ΤΙ λέτε για αυτό;
http://neaselida.news/ellada/diethnes-epistimoniko-synedrio-stin-athina-gia-ta-100-chronia-tis-oktovrianis-epanastasis/
Μα, είναι προφανές! Η Βιβή πηγαίνει στο συνέδριο για τα καναπεδάκια με γκρι χαβιάρι, τη σαμπάνια και τη βότκα, που θα σερβιριστούν στο “snack break”!!
Και για να σοβαρευτούμε λίγο, τι σχέση έχει η συμμετοχή του Λαφαζάνη στο καπέλωμα από την ρωσική κυβέρνηση, ενός νεολαϊστικου φεστιβάλ, με την συμμετοχή της Β. Δάγκα σ ένα συνέδριο για την Οχτωβριανή Επανάσταση? Επειδή το συνέδριο το οργανώνει η Ρ. πρεσβεία? Μα, η Οχτωβριανή Επανάσταση είναι μέρος της Ρώσικης ιστορίας! Δεν υπάρχει κάποιο καπέλωμα.
Με την ίδια λογική σας, ο Μαργαρίτης και ο Σκολαρίκος δεν θα έπρεπε να συμμετάσχουν στην εκπομπή της ΕΡΤ για την απελευθέρωση της Αθήνας.
Παιδιά, ψαχτείτε λίγο, γιατί έχετε πρόβλημα με τις συγκρίσεις. Συγκρίνετε αχλάδια με μήλα, μόνο και μόνο επειδή και τα δυο είναι φρούτα.
Χα, χα!
Ακριβώς επειδή μπορούν να συγκρίνουν τον φάντη με το ρετσινόλαδο, ….δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις συγκρίσεις τους! Ολα στο μπλέντερ!
Με το ΚΚΕ έχουν πρόβλημα, όπως και όλη η υπόλοιπη αστική-αντιδραστική κουστωδία.
Ωχ, δια δες κάτι πραματα!!
Ελληνορωσική Λέσχη ΔΙΑΛΟΓΟΣ και ο Διεθνής Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου (EPLO) διοργανώνουν στις 9 και 10 Νοεμβρίου στο Divani Caravel Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «1917-2017. Η επίδραση της Οκτωβριανής επανάστασης στις τύχες των Λαών».
Στο Συνέδριο, που είναι υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ελλάδα, θα μιλήσουν Πανεπιστημιακοί από την Ελλάδα, την Ρωσία, την Κύπρο και το Καζακστάν. Η έναρξη του Συνεδρίου θα γίνει την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου στις 18:00, με τις χαιρετιστήριες ομιλίες και τους χαιρετισμούς εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου, διπλωματών και προσωπικοτήτων. Το κύριο μέρος των εργασιών θα γίνει την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου, από τις 10:00 το πρωί έως τις 18:00 το βράδυ.
Τους τρεις κύκλους ομιλιών και το στρογγυλό τραπέζι, στο οποίο θα συζητηθούν και τα συμπεράσματα του Συνεδρίου με την συμμετοχή ομιλητών και κοινού, θα συντονίσουν οι δημοσιογράφοι Περικλής Γρύσπος, Γιάννης Παπουτσάνης, Μάρω Φωτάκη και Γιάννης Τζανετάκος. Παράλληλα θα λειτουργήσει έκθεση φωτογραφίας. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
[…10.15-11.45 ΟΜΙΛΙΕΣ Α΄ΜΕΡΟΣ. Συντονιστής: Γρύσπος Περικλής, δημοσιογράφος
Barsenkov Alexander, Ιστορικός, καθ. Σχολής Διεθνούς πολιτικής, Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσωφ της Μόσχας
«Η Μεγάλη Ρωσική Επανάσταση ως παράγων παγκόσμιας ιστορίας του ΧΧ αιώνα»
Θεόδωρος Ρουσσόπουλος, διδάκτωρ Ιστορίας Πανεπιστημίου Εδιμβούργου, Καθηγητής Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, πρώην υπουργός Επικρατείας.
«Η Οκτωβριανή Επανάσταση στα διεθνή Μέσα Επικοινωνίας» [….]
Martynov Boris, καθ. της εδρας Διεθνών Σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής του Κρατικού Πανεπιστημίου Διεθνών Σχέσεων του ΥΠΕΞ Ρωσίας της Μόσχας
«Ο Μεγάλος Οκτώβρης και το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση»
Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
«Τα δικαιώματα των γυναικών και μειονοτήτων μετά τον Μεγάλο Οκτώβρη»….[….]
http://neaselida.news/ellada/diethnes-epistimoniko-synedrio-stin-athina-gia-ta-100-chronia-tis-oktovrianis-epanastasis/
“Ωχ, δια δες κάτι πραματα!!”
“Στην κεντρική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Καρλ Μαρξ της Αβάνας παραβρέθηκε σύσσωμη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας με επικεφαλής τον ηγέτη της Κούβας Ραούλ Κάστρο, καθώς επίσης και ο πρέσβης της Ρωσίας Μιχαήλ Καμίνιν.”
http://www.katiousa.gr/politika/diethni/kouva-giortazei-ta-100-chronia-tis-ochtovrianis-epanastasis-2-vinteo-fotografies/
Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Κατανοητό με τέτοια είδηση-ντροπή. Και επειδή πρέπει να θυμόμαστε, και επειδή έχουν περάσει μόλις 2-3 εβδομάδες, και επειδή το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται: Θυμάστε ένα δημοσίευμα του Ριζοσπάστη λοιπόν πριν από μερικές μέρες με τίτλο «Οι εκλεκτοί της Ρωσικής κυβέρνησης»; Εκεί που κατηγορούσατε τη νΚΑ επείδή πήρε βίζες από το Ρωσικό κράτος-όπως και η αποστολή της ΚΝΕ φυσικά-και αφού την αποκλείσατε από τη συμμετοχή μέσω ΠΟΔΝ…
Τώρα μιλάμε υπό την ΑΙΓΙΔΑ της Ρωσικής Κυβέρνησης για τον Οκτώβρη; Καλέ αλήθεια; Και μιλάμε μαζί με όλα τα ναυάγια της αστικής πολιτικής τύπου Ρουσόπουλου; Είστε σοβαροί; Και μάλιστα μας λέει ο από πάνω “επειδή είναι κομμάτι της ρωσικής ιστορίας”; Τι λέεεες;; Το χειρότερο, που δεν το λέει η παραπάνω είδηση: Στο εν λόγω συνέδριο της Ρωσικής αστικής κυβέρνησης θα χαιρετήσει και ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας.
Είναι που…να η ιστορία όμως: Σ/φοι, ήρθε η ώρα να πούμε λοιπόν: Είστε μήπως οι εκλεκτοί της Ρωσικής Κυβέρνησης; Και με Βιβή Δάγκα, μέλος της ΚΕ, και με το Γραμματέα στους Πουτινο-Ρουσόπουλους; Μπράβο!
Τρικυμία εν κρανίω. Οι διάφοροι «Μπελαντήδες» ανά την Ελλάδα, δε κάνουν τίποτα άλλο, παρά να ενισχύουν ακόμη περισσότερο την ήδη υπάρχουσα ιδεολογική σύγχυση στο χώρο της Αριστεράς. Η απουσία Κομμουνιστικού Κόμματος (και δεν εννοούμε, ασφαλώς, ένα μεταβαπτισμένο ΝΑΡ, με άλλη ονομασία) τους βοηθά να κολυμπούν σαν ψάρια στο νερό. Όσο το «παλιό» θα κοιλοπονεί και το «νέο» θα βρίσκεται στο δρόμο προς τη γέννηση, οι «Μπελαντήδες» θα νιώθουν ασφαλείς στο μικρόκοσμό τους, θεωρώντας πως εκπροσωπούν το «νέο». Αποτελεί κι αυτό ένα από τα «παράδοξα» της διαλεκτικής.
το Κ.Κ.έπαψε να υπάρχει στις εκκαθαρίσεις που έκανε η γραφειοκρατία την δεκαετία του 30 σε ΟΛΑ τα κομμουνιστικά ωςτ οτε κόμματα.
Τα σταλινικά κομματίδια ΟΑΚΚΕ και κόντρα – πρωην σακε, κατηγορούν το ΚΚΕ για φιλορωσισμο, ενω είναι οι ιδιοι, οι μοναδικοί που εξακολουθούν να κλείνουν τα ματια στο σταλινικό φαινόμενο της γραφειοκρατικό ποίησης , αντάμα με το κ.κ.Ρωσίας. (όχι οτι το ΚΚΕ έχει απαλλαγεί απο παρωπιδες)
Συγχαρητήρια Δ.Μ.!
Φωτίζεις τα γεγονότα και την πραγματικότητα. Τα απολιθώματα πάντα θα ξαφνιάζονται, πάντα θα απορούν, πάντα θα διστάζουν….
Ένα ακόμα εξαιρετικά γόνιμο κείμενο του Δημήτρη Μπελαντή! Φυσικά, κανείς δεν περιμένει από άτομα σαν τον “ένας” και τον Παναγιώτη Γαβάνα, το μυαλό των οποίων έχει κολλήσει από διάφορες τσίχλες, να καταλάβουν κάτι πέρα από την μύτη τους…..
Συμφωνώντας προσωπικά, με την μεθοδολογία αλλά και τα συμπεράσματα του Δ. Μπελαντή σε σχέση με την αποτίμηση του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αι., αλλά και της νικηφόρας (προς το παρόν;) καπιταλιστικής απάντησης, μερικά σχόλια:
α. Η εργατική/λαϊκή ταυτότητα που χαρακτήριζε το κομμουνιστικό κίνημα διεθνώς και μέχρι πριον μερικές δεκαετίες, σταδιακά διαλύθηκε. Και διαλύθηκε καταρχήν εξαιτίας των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην κοινωνία και την οικονομία που σταδιακά τις μεταμόρφωσαν χωρίς να θίξουν τον καπιταλιστικό/εκμεταλλευτικό πυρήνα τους. Κατα δεύτερο αυτή η εργατική /λαϊκή ταυτότητα διαλύθηκε εξαιτίας της ανικανότητας του διεθνούς κ. κ. να ενσωματώσει σε αυτή την εργατική/λαική του ταυτότητα, νέα κοινωνικά πεδία πάλης, όπως το γυναικείο, το έμφυλο, το οικολογικό. Αυτό δεν αναδεικνύεται με σαφήνεια στο κείμενο.
Ακριβώς λοιπόν επειδή το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα όχι μόνο αδιαφόρησε αλά ήρθε και σε αντίθεση κιόλας, με αυτά τα νέα πεδία κοινωνικής πάλης (με εξαίρεση το γυναικείο, αλλά κει εκεί με μπόλικο μονοδιάστατο οικονομίστικο τρόπο)… Κάπως έτσι, η καπιταλιστική αντίληψη των πραγμάτων, ήρθε να χρωματίσει και να ηγεμονεύσει εν πολλοίς σε αυτά τα νέα κινήματα, σρπωχνοντάς τα, στον δρόμο του “δικαιωματισμού”. Δηλαδή, στον δρόμο της αποκοπής τους από τον κορμό της εργατικής τάξης, της αποκοπής τους ()στα μυαλά των ανθρώπων αυτών και στις δράσεις τους), από την έννοια της ταξικής πάλης!
Αυτή την δραματική υστέρηση, αυτή την επί της ουσίας ανιστόρητη αντίληψη του διεθνούς ΚΚ είναι που σε αυτά τα πεδία πρέπει να αντιστρέψουμε. Τόσο στα μυαλά μας, όσο και στις πρακτικές μας. τόσο προσωπικά, όσο και συλλογικά: Προϋπόθεση για την αναγέννηση μιας σύγχρονης λαϊκής/εργατικής ταυτότητας, είναι η σταδιακή οργανική ενσωμάτωση αυτών των κοινωνικών διακυβευμάτων (γυναικείο, φύλο, οικολογία) στην διαδικασία της ταξικής πάλης και δεμένα με την πάλη στους εργασιακούς χώρους, με την πάλη κατά της επισφάλειας και της ανεργίας. Ετσι, θα ηττηθεί ο “δικαιωματισμός” που σωστά αναφέρει ο σ. Μπελαντής αποτελεί μια αφήγηση αιώνιου κατακερματισμού της εργατικής τάξης και του υπόλοιπου λαού, με την ανάδειξη όμως αυτών των κοινωνικών πεδίων , ως οργανικά κομμάτια της σημερινής εργατικής/λαϊκής ταυτότητας!
Σαν συνέχεια: Εκτός από την υπερ-αναγκαία ανάδειξη της σημερινής ταξικής/κοινωνικής χειραφετητικής διάστασης κοινωνικών διακυβευμάτων όπως είναι το γυναικείο ζήτημα, το έμφυλο, η οικολογία κλπ, καταθέτω και ορισμένες άλλες σκέψεις, που αφορούν το τότε, δλδ τις 2 πρώτες δεκαετίες της ΕΣΣΔ:
Δυστυχώς, από την στιγμή κατά την οποία η επανάσταση στην Δύση ηττήθηκε και η ΕΣΣΔ διαπίστωσε πως ήταν μόνη, είχε 3 επιλογές:
Επιλογή 1η: Να πουν οι μπολσεβίκοι το εξής: “Παιδιά, μείναμε μόνοι μας, όποιοι άλλοι το προσπάθησαν ηττήθηκαν, οπότε προκειμένου να μην αναγκαστούμε να κάνουμε επιλογές που είναι αντίθετες στην ουσία του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας αλλά που θα μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε, είναι καλύτερο να παραδώσουμε την εξουσία στην αστική τάξη”. Οχι! Θα ήταν εγκληματικό λάθος να κάνουν κάτι τετοιο, από όλες τις απόψεις!
Επιλογή 2η: Να πράξουν αυτά που έπραξαν. Πηγαίνοντας για κάποια χρόνια χωρίς σαφές σχέδιο και κάνοντας αντιφατικές μεταξύ τους πολιτικές επιλογές (από την μια γραφειοκρατικές και αστικές από την άλλη προσπαθώντας να τις εξισσοροπήσουν) , τελικά, να καταλήξουν στις γνωστές επιλογές: Μονοπρόσωπη διεύθυνση, σταδιακή αφαίρεση της εξουσίας από τα σοβιέτ, αποφασιστικός λόγος μόνο στο ΠΚΚ (μπ) δηλαδή στην ΚΕ του, δηλαδή στο ΠΓ για να τα λέμε όλα. ΠΟΥ όμως βασίστηκαν αρχικά όλα αυτά; Βασίστηκαν στην ανάγκη επιβίωσης της ΕΣΣΔ μέχρι την επόμενη (και νικηφόρα όπως οι μπολσεβίκοι ήλπιζαν) επανάσταση στην Δύση. Κάτι που δεν έγινε στα χρόνια που παίζονταν ο χαρακτήρας της ΕΣΣΔ και το που θα πάει το πράγμα (δλδ μέχρι τα χρόνια του ’30).
Επιλογή 3η: Να μπορέσουν να κατανοήσουν ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ τον κίνδυνο ακύρωσης του σοσιαλιστικού/κομμουνιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, από αυτές τις επιλογές. Κάτι τέτοιο όμως απαιτούσε μεγάλη διορατικότητα από το ΠΚΚ (μπ) και απο τον κόσμο του. Που δεν την είχε.
Δυστυχώς, η ανάγκη επιβίωσης μιας επαναστατημένης κοινωνίας εμπεριέχει και πολιτικές που δυναμιτίζουν το πέρασμα στον σοσιαλισμό/κομμουνισμό… Μένεις μλονος σου στον πλανήτη. Δεν ξέρεις αν θα σε ακολουθήσουν άλλοι λαοί και αν αυτοί θα νικήσουν. Παράλληλα η επαναστατημένη κοινωνία πεινάει! Συγκροτείς κράτος ή όχι;, Συγκροτείς κρατική καταστολή ή όχι; Συγκροτείς γραφειοκρατία ή όχι; Συμπέρασμα: Ολα αυτά που δυναμίτισαν το πέρασμα στον σοσιαλισμό/κομμουνισμό, είχαν και έναν δυστυχώς αναγκαίο χαρακτήρα. Οχι φυσικά μόνο αναγκαίο, αλλά ΚΑΙ αναγκαίο. Το δυστυχημα είναι πως σταδιακά, αυτές οι αντεπαναστατικές αλλά και αναγκαίες παράλληλα πολιτικές επιλογές (όπως ηη γιγάντωση της γραφειοκρατίας, η συγκρότηση κανονικότατου κράτους και όχι του εργατικού μισο-κράτους κλπ) παγιώθηκανμε ευθύνη του ΠΚΚ (μπ) -μετέπειτα ΚΚΣΕ και των υπόλοιπων κυβερνητικών ΚΚ ως…. η πεμπτουσία του ….σοσιαλισμού/κομμουνισμού! Δείγμα του ότι πια, είχε αναδειχθεί μια νέα άρχουσα τάξη στην ΕΣΣΔ και έπειτα και στις υπόλοιπες χώρες: Η κομματική/κρατική γραφειοκρατία.
Μια θαρραλέα και αγωνιακή κατάθεση. Κάπου εδώ βρισκόμαστε και οι ανακυκλούμενες παλιές συνταγές όπως και οι παρηγορητικές ναρκισσιστικές επαναλήψεις βλάπτουν την κομμουνιστική υπόθεση. Μπράβο. Απορώ με την μικροψυχία κάποιων σχολιαστών. Αν αυτός ο προβληματισμός χαρακτηρίζεται μικροαστικός, ποια είναι η επαναστατική σκέψη; Με τον ήλιο τα βάζουμε, με τον ήλιο τα βγάζουμε, τι έχουνε τα έρμα και ψοφούν;
O “ήλιος”, που τα μπαζοβγάζετε, είναι μια μάβρη τρύπα της κυρίαρχης αστικής/αντιδραστικής κοσμοθεώρησης, σαν την αποπάνω ανάρτηση, πασπαλισμένης με λίγη κομμουνιστική αστρόσκονη, για να μοιάζει με “ήλιο”.
Πως να μην ψοφάνε;
Eτσι ψόφησαν και οι ποικίλες “Ανοίξεις“, έτσι ψόφησε και το μεγαλειώδες-“ΟΧΙ”-που-κοιμήθηκε-στην-αγκαλιά-του-ναι, έτσι ψόφησε και η καταλωνική αντίσταση.
“ένας” πουθενάς, σχολιάζει……………..
Μήπως όμως έτσι δεν ψόφησε και η επανάσταση στην αγκαλιά του Μπρέζνιεφ και του Γκορμπατσόφ, η σωστή γραμμή του Κόμματος στην αγκαλιά του Τζανετάκη και μετά του Ζολώτα, η εποποιεία του ΕΑΜ στη Βάρκιζα, και πάει λέγοντας; Τι μας λες τώρα;
Στην αγκαλιά του Μπρέζνιεφ πράγματι ψόφησε η επανάσταση.
Στου Γκορμπατσώφ δεν υπήρχε πια τίποτε άξιο λόγου για να ψοφήσει-τυπική διαδικασία.
Στην αγκαλιά του Τζανεττάκη/Ζολώτα ψόφησαν οι “λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις”, αλλά αναγεννήθηκε το κομμ. Κόμμα, έξω από αυτές και ενάντια σε αυτές.
Στην Βάρκιζα ψόφησε η θολή “εθνική ενότητα” που δεν είχε ξεδιαλύνει το ΕΑΜ.
Στη φάση της επαναστατικής ύφεσης, τουλάχιστον να μαθαίνεις, για να μην ξανακάνεις τα ίδια λάθη.
Άρα, αν ψόφησε η επανάσταση στην αγκαλιά του Χρουτσόφ, του Μπρέζνιεφ κλπ, πως ήταν σοσιαλισμός καλέ μου άνθρωπε; Δεν είναι λοιπόν “μικροαστισμός” να κάνεις κριτική στις πρώτες ανολοκλήρωτες προσπάθειες, να εκτιμάς τα λάθη, να αντιμετωπίζεις δηλαδή μαρξιστικά τις επαναστάσεις… Γιατί τέτοια χολή για όποιον κάνει κριτική;
Aλλο η κριτική και άλλο ο μηδενισμός.
Για σας η μπολσεβίκικη επανάσταση τελείωσε κάπου στα …1922-25, αν δεν κάνω λάθος.
Πριν καλά-καλά γίνει επανάσταση δηλαδή!
Τώρα, ο …Μπρέζνιεφ σας μάρανε….
Για εσάς πότε ακριβώς τέλειωσε; αν είναι δυνατόν, η απάντηση να είναι σαφής.
?????! Το 85-91.
Άκου πότε τελείωσε……? Φυσικά και τελείωσε με τις ανατροπές.
Δηλαδή θέλεις να πεις ότι το 1988 ας πούμε για παράδειγμα η Βουλγαρία ή η ΕΣΣΔ είχε Σοσιαλισμό; Θα μας τρελάνετε τελείως;
Και γιατί τότε τα βάζετε -και εσείς- με τον Μπρεζνιεφισμό, του Χρουτσοφισμό, τον Γκορμαπτσώφ και ΣΙΑ. Όλοι αυτοί “κυβερνούσαν” την ΕΣΣΔ και το στρατόπεδο του “υπαρκτού σοσιλαισμού” τουλάχιστον από το 1953… Μην πω και πιο παλιά και μπούμε σε άλλη κουβέντα τώρα…
Το 88 είναι μετά το 85.
Η ανατροπή ενός συστήματος δεν γίνεται ακαριαία. Θέλει κάποιο χρονικό διάστημα. Όσο για την περίοδο των Χρουστσώφ και Μπρέζνιεφ, οι οποίες έχουν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα μεταξύ τους, δεν θεωρώ ότι μπορούμε να μιλάμε για ανατροπές. Η οργανωμένη συνειδητή ανατροπή, έγινε επί Γκορμπατσώφ.
Άκου “λαθραναγνώστη”, “ανατροπές” είναι κάτι περίπου εξωτερικό, δηλαδή κάποιος εξωγενής παράγοντας ανέτρεψε τον βαρβάτο Σοσιαλισμό σας. Όμως, αν θυμάσαι, δεν βρέθηκαν ούτε 1.000 Σοβιετικοί εργάτες, ούτε καν 500 μέλη του μεγάλου κόμματος, του ΚΚΣΕ, να υπερασπιτούν αυτό που τους ανέτρεπαν… Καλύτερη είναι η προσδιοριτική λέξη “κατάρρευση” λοιπόν, όχι ανατροπή…
Ακριβώς Αντώνη,επειδή είναι “σοσιαλισμός ΜΑΣ”, γι αυτό και τα υποκριτικά αφιερώματά ΣΑΣ και οι συζητήσεις ΣΑΣ για την Οκτωβριανή Επανάσταση, το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν την ειρωνεία.
Για να είμαστε όμως και ακριβείς, υπάρχουν και οι ανατροπές από τα μέσα (πεμπτοφαλαγίτες, προδότες, Κουίσλινγκ, Γκορμπατσώφ κλπ ). Και ακριβώς επειδή είναι από τα μέσα, οι άμυνα του συστήματος δεν αντιδρά. Κάτι σαν τον καρκίνο ή τα αυτοάνοσα στον άνθρωπο. Οπότε, μη λέτε και ξαναλέτε γιατί οι “εργάτες” δεν έσπευσαν να προστατεύσουν τον υπάρχοντα σοσιαλισμό.
Ειρωνία είναι καλέ μου άνθρωπε, να ταυτίζεις την οκτωβριανή επανάσταση με τη μούχλα και τη γραφειοκρατία του Χρουτσώφ, του Μπρέζνιεφ, του Αντρόποφ, του Τσερνιένκο, κλπ, κλπ Τιμή στην επανάσταση του Οκτώβρη είναι να αναδείξεις τα καινοτόμα, τα ριζοσπαστικά, τα χειραφετητικά στοιχεία που ανέδειξε, την τεράστια ιστορική συμβολή της, τη νίκη της. Τιμή για τους κομμουνιστές είναι να λογαριάζεσαι με τα λάθη και το παρελθόν σου, όχι να κάνεις ότι αυτό που εξελίχθηκε ήταν σοσιαλισμός. Επίσης, ακόμα και από τα μέσα να έγιναν οι “ανατροπές”, δεν βρέθηκαν μερικές εκατοντάδες μέλη (από τα δεκάδες εκατομμύρια που είχε το ΚΚΣΕ) να αντισταθούν στους… πεμπτοφαλλαγγίτες του Γκόρμπι; Αλλά και εσείς με τον Γκόρμπι ήσασταν τότε… Οπότε, άσε μας να κάνουμε αφιερώματα και εκδηλώσεις, τουλάχιστον εμείς, όταν μας λέγανε ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να υπάρχει με αγορά, όταν μας λέγανε τι καλή είναι η περεστρόικα, κρατήσαμε τη σημαία, μιλήσαμε για ανυπακοή σε αυτή την κατρακύλα, πορεύτηκαμε για την επαναστατική ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής προοπτικής. Χωρίς Γκόρμπι, χωρίς Γιέλτσιν και … χωρίς Πούτιν. Μήπως θέλεις να μιλήσουμε για τον Πούτιν; Σου έχω νέα!
“..τη γραφειοκρατία του Χρουτσώφ, του Μπρέζνιεφ, του Αντρόποφ, του Τσερνιένκο, κλπ, κλπ..”
Να υποθέσω ότι στο “κλπ.” υπάγεται ντροπαλά και ο …Στάλιν(;!) η μήπως …εξαιρείται;
Ποιοί “εσείς” ρε Αντωνάκο….”κρατήσαμ(τ)ε τη σημαία“, θα μας τρελλάνετε, ρε παιδιά;
Για τράβα στην ΚΟΜΕΠ ’75-’89 να δεις τι γράφατε “εσείς” τότε για τον “σοσιαλισμό, που δεν ήτανε σοσιαλισμός“! Ολοι “φακελλωμένοι” είσαστε εκεί μέσα…. με τα δικά σας scripta! Και όχι και την λιποταξία του ’89 να την κάνετε και ….λάβαρο!
Tώρα, επί της ουσίας (γιατί είναι ανάξιο λόγου να ασχολείται κανείς με τα προσωπικά δικά σας):
Ο Σοσιαλισμός πάλεψε με θεούς και δαίμονες και δεν άντεξε, ΑΝΑΤΡΑΠΗΚΕ κάτω από αυτή την πίεση.
Αν μετρήσεις τι αντιμετώπισε, από την πρώτη μέρα της 7/11/1917, μέχρι και ….σήμερα(!), που όπως φαίνεται ο πόλεμος συνεχίζεται ενάντια σε κάτι, που μάλλον εξακολουθεί να είναι υπαρκτό και όχι φάντασμα,
ε,
και το πως άντεξε 70 χρόνια, είναι μια απόδειξη ακριβώς πως ήταν το νέο της Ιστορίας στον γερασμένο κόσμο σας.
Δεν ήταν οι “Λευκοί”, οι ιμπεριαλιστές επιδρομείς (ακόμη και οι …έλληνες κεφαλαιοκράτες, με τους 6000 στρατό στην Κριμαία),
δεν ήταν ο αδυσώπητος πόλεμος σε κάθε επίπεδο, από το σχολείο, τον άμβωνα και τα ΜΜΕ, μέχρι το στρατό, τις εξορίες, τις διώξεις, τη φυσική εξόντωση των κομμουνιστών πατεράδων μας, και μόνο με την κατηγορία συμπαράταξης με τον …”σοσιαλισμό-που-δεν-υπήρξε“,
δεν ήταν ο Β’ΠΠ, που έγινε βασικά εναντίον μιας …”ΕΣΣΔ-που-δεν-υπήρξε”,
δεν ήταν ο ολοκληρωτικός “ψυχρός πόλεμος” εναντίον της, που πολύ συχνά γινόταν και θερμός τύπου proxy (Κορέα, Βιετνάμ, Μουτζαχεντιν-Αφγανιστάν),
δεν ήταν οι ~800(!) ιμπεριαλιστικές βάσεις που περιέσφιγγαν σαν τανάλια το ….”Σιδηρούν Παραπέτασμα”
δεν ήταν ο σκληρός στρατιωτικός καταναγκασμός, που γονάτιζε τα εργατικά κράτη,
δεν ήταν η απίστευτη αιμορραγία για την υποστήριξη εκατοντάδων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων όπου γης,
δεν ήταν οι “Φωνές της Αμερικής” και οι διάφορες “Ελευθερίες”, που είχαν γυρισμένες τις αντένες του ΨΠ ενάντια σε κάτι …που δεν υπήρχε(!),
δεν ήταν τα απίστευτα εκατομμύρια δολλάρια, που διατέθηκαν για να υποδαυλίζουν τις αγαπημένες σας “Ανοίξεις”, και την εσωτερική διάβρωση, ακόμη και για να πείσουν τα γίδια σε μας, πως οι ….κομμουνιστές χρηματοδοτούνταν(!) με ….”ρούβλια” (μηδενικής, ως γνωστόν, συναλλαγματικής αξίας, γιατί το ρούβλι της ΕΣΣΔ δεν ήταν χρήμα, όπως το ξέρουμε εδώ),
ήταν και οι προδότες και οι λιποτάκτες, που περνάγανε απέναντι και γινόντανε γενίτσαροι, καθώς στη Μακρόνησο,
ήταν οι καιροσκόποι και οι οπορτουνιστές με κάθε προβιά, τροτσκιστές, μαοϊστές, αναρχικοί, κλπ. “αριστερές δημ. δυνάμεις”, “σοσαιλαλιστές” και δε συμμαζεύεται, που κάνανε το μυαλό μας χυλό.
Εκαναν λάθη οι κομμουνιστές κάτω από όλη αυτή την πίεση;
Θα ήταν θεοί αν δεν έκαναν!
Αλλά, να βλέπεις μόνο αυτά τα λάθη, ξεκομμένα από το ιστορικό τους πλαίσιο, για να στηρίξεις την μεταφυσική μιας υποθετικής “κατάρρευσης”…
ε,….
να γιατί σας λέμε, πως είστε φορείς λαθροεισαγωγής της πιο αντιδραστικής προπαγάνδας (Φουκουγιάμα και …πέρα!) με ψευτοαριστερή λεοντή, στο κομμουνιστικό και αριστερό (με την καλή έννοια) κίνημα.
Και με το συμπάθειο.
Η Αντίδραση σας έχει ανάγκη.
ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΑΑΑ! Ενας να το προσέξεις.
1. υποτίθεται, οτι “σοσιαλισμός” οικοδομούνταν στο…1/3 της γης!
2. Είχε ήδη βγει στο διάστημα, ΠΡΙΝ τον καπιταλισμό
Άρα η οικονομική βάση ΥΠΗΡΧΕ και ήταν ισχυρή. Ασε τα σάπια. Ολα αυτά που αναφέρεις ως καπιταλιστική αντίδραση υπήρχαν αλλά δεν έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο στην παρακμή και ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ (και όχι ανατροπή) αυτού του συστήματος.
3. Υποτίθεται ότι ΑΝ ήταν σοσιαλιστικές αυτές οι κοινωνίες λογικά θα έπρεπε να έχουν αν μη τι άλλο, ταξικά συνειδητοποιημένους σε πλειοψηφική κλίμακα, πληθυσμούς. ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ! ΓΙΑΤΙ; Γιατί η ταξικη εργατική συνειδητοποίηση ένας, προϋποθέτει την διαπάλη των ιδεών ΜΕΣΑ στην κοινωνία (ελέυθερη ή υπο καταστολή, αλλά ΥΠΑΡΚΤΗ όμως. Σε αυτά τα κράτη ΔΦΕΝ υπήρχε διαπάλη των ιδεών μέσα στην κοινωνία. Εξ ου και η έλλειψη ταξικής συνέιδησης και η αποπολιτικοποίηση των εκεί εργαζομενων.
4. Ολα αυτά που γράφεις για την υπόλοιπη κομμουνιστική αριστερά και την αναρχία, είναι τμήμα του παραληρήματος που σε κυβερνά. Κρίμα και πάλι κρίμα για το ποιόν σου.
….”δεν έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο”….
….γιατί ….έτσι!
Ατεκμηρίωτα και αυθαίρετα!
Να σου περιγράφουν τηλεγραφικά τον πιο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη Ιστορία, και συ να λες …”έλα, μωρέ, …δεν έπαιξε καθοριστικό ρόλο“!!!!
Μια …βροχούλα ήταν!
Γιατί το ξέπλυμα της Αντίδρασης βολεύει την Αντίδραση. Τόσο απλά.
Εντάξει, καταλάβαμε.
Κι επίσης, πως ο Σοσιαλισμός θα είναι ένας διηνεκής εφιάλτης για αστούς και μικροαστούς, και η απλή νύξη γι αυτόν ένα …”παραλήρημα“, όπως δείχνει και αυτή η ανάρτηση εδώ, μαζί με τα σχόλιά της.
Καλή προκοπή!
Αγαπητέ ΕΝΑΣ, άμα εσύ δε νογάς και εξακολουθείς να θέλεις να έχεις τσίχλα στην χοντροκεφάλα σου, δεν σου φταίω εγώ! Η καπιταλιστική αντίδραση απέναντι στα καθεστώτα του λεγόμενου “υπαρκτού”, ήταν μεγάλη και έπαιξε σοβαρό ρόλο στην ήττα τους! Αλλά ΔΕΝ ήταν η καθοριστική αιτία για το σάπισμα και την κατάρρευση των χωρών του ανύπαρκτου.
Tώρα, …το τεκμηρίωσες!
Είπες κάτι για τσίχλα;
Ένας, ώπα, σιγά: Θέλεις να κάνεις συνδικαλισμό ή να μιλήσεις επί της ουσίας; Μην ταυτίζεις σκόπιμα την κριτική που κάνουμε στην εξέλιξη της πολιτικής του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ με την κριτική της αντίδρασης, γιατί γίνεσαι εσύ αντιδραστικός, κάνεις ότι κάνουν οι φιλελέδες “δημοσιογράφοι” του ΣΚΑΙ και οι γραφιάδες του συστήματος. Μιλάμε για το αν οι κοινωνίες αυτές ήταν σοσιαλιστικές, δεν μιλάμε για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, για το δίκιο της επανάστασης, για το ιστορικό άλμα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, για τις θυσίες και την τεράστια συμβολή όσων αγωνίστηκαν. Μιλάμε για το εαν ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός για τον οποίο παλεύουμε θα είναι όπως αυτός της ΕΣΣΔ το 1950, 1960, 1970 κλπ ή θα είναι κάτι άλλο. Αν δεν λογαριαστείς με το παρελθόν, αν δεν κρατήσεις όλα τα θετικά και τις κατακτήσεις, αλλά δεν αρνηθείς όλεςτις στρεβλώσεις, τις υποχωρήσεις και τα λάθη, δεν προσφέρεις καλές υπηρεσίες στην επανάσταση και τον κομμουνισμό που χρειάζεται η κοινωνία και οι εργαζόμενοι. Τα άλλα είναι για να έχουμε να λέμε…
Προφανώς τα στελέχη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ που έφυγαν το 1989 έγραφαν το 1970 και 1980 στην ΚΟΜΕΠ τη γραμμή υπεράσπισης του “υπαρκτού”, αυτό το αναφέρεις για νέο; Κάναν όμως το καθήκον τους και διαχωρίστηκαν οργανωτικά και πολιτικά από το ηττημένο και γραφειοκρατικό κομμουνιστικό κίνημα της εποχής εκείνης. Εσείς; Αλλάζατε γραμμή μαζί με κάδρα του εκάστοτε νέου γραμματέα του ΚΚΣΕ… Υπάρχει μια διαφορά όπως όλοι καταλαβαίνουν…
Αντωνίγο, και κουλούρι και τυρί, ….δε γίνεται!
“Διαχωρίστηκαν”, δηλαδή λιποτάκτησαν μπροστά σε μια διαφαινόμενη (κατ’ αυτούς) πανωλεθρία, όπως τα ποντίκια πηδάνε από το καράβι, που πάει για φούντο. Κι όπως σου υπενθύμησε κι ο Λαθραναγνώστης, η διαφαινόμενη “πανωλεθρία” ήταν η αποκαθήλωση του ΠΑΣΟΚ και των “Λοιπών Δημοκρατικών Δυνάμεων”.
Και την “κριτική” σας, δηλαφή την πολεμική σας κατά της ΕΣΣΔ, δεν την ταυτίζω εγώ με την Αντίδραση. Βάλτε τα δίπλα-δίπλα και βρείτε τις διαφορές!
Όταν διαχωρίζεσαι από κάτι αντεπαναστατικό, κάνεις το επαναστατικό καθήκον κάθε αγωνιστή που σέβεται την ιστορία και τους αγώνες, δεν “λιποτακτείς”. Η πολεμική μας -αφού το προτιμάς έτσι- στην ΕΣΣΔ είναι αποτέλεσμα των μαρξιστικών μας κριτηρίων και των αρχών του κομμουνισμού που τόσο βάναυσα τσαλαπατήθηκαν από την γραφειοκρατία στις χώρες του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Οι διαφορές μας με τα ψέμματα και την αντεπαναστατική αστική προπαγάνδα της αντίδρασης είναι είναι τόσο φανερές -και σε σένα που κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις-στον καθένα, όσο η διαφορά μιας ηλιόλουστης επαναστατικής μέρας και μιας μάυρης καπιταλιστικής νύχτας.
Για να το πω όπως το θέλεις και το καταλαβαίνεις με την τετράγωνη και μονοδιάστατη οπτική σου, εσύ θέλεις κουλούρι με τυρί, αλλά τυρί δεν υπάρχει και το κουλούρι ήταν μπαγιάτικο…
Βρε ένας, το ΝΑΡ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕ στην ΚΕ του ΚΚΕ, την κυβέρνηση ΚΚΕ με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ! Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ την ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΕ τότε! Τι παπαριές πιστεύετε ρε ανόητοι;
Ποιό “Ναρ καταψήφισε” βρε απληροφόρητε! Οι λιποτάκτες του Γράψα, Κοτζιάδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις “καταψήφισαν” την Κυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝ του Τζανεττάκη, που δεν είχε ΠΑΣΟΚ, αφού έγινε για να στείλει στο δικαστήριο τον Παπατζή. Την “συγκυβέρνηση με την ΔΕΞΙΑ κατά του ΠΑΣΟΚ” καταψήφισαν. Κι όπως ξέρουμε, (επειδή στην πολιτική “αλλα λέγονται και άλλα γίνονται” -χε,χε!), όλα αυτά ήταν για να πάρει η λιποταξία “ηρωϊκά” …αντι-Δεξιά(!) χαρακτηριστικά!
Συνηθισμένα πράγματα, και καθόλου πρωτότυπα.
Το σημερινό ΚΚΕ, όχι τα αντρουλοδαμανάκια, την ψήφισε για να μη χρεωθεί το λαϊκό κίνημα τη σαπίλα του ΠΑΣΟΚ και των ….Λοιπών Δημοκρατικών Δυνάμεων.
Το “Κοινό Πόρισμα”, που ήταν η μήτρα όλων αυτών το είχατε ήδη ψηφίσει, ένα χρόνο νωρίτερα….
Ασε, που οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, μπορούν να σας πουν και για τις κοινές εσωκομματικές καιροσκοπικές φράξιες γραψαίων-δαμανακαίων και ΛΔΔ. Καιροσκοπικού ευαγγελίου το ανάγνωσμα είναι η κοινή ιστορία γραψαίων, συνασπισμένων και σημερινών τΣυριζανο-πιΛαφηδων, όπως φάνηκε και στο πρώτο εξάμηνο της ΠΦΑ, που κατέληξε στο εξίσου “ηρωϊκό” φιάσκο του “ΟΧΙ-που-κοιμήθηκε-στην-αγκαλιά-του-ΝΑΙ” την 20/9/2017.
Δε σας ξεπλένει τίποτε.
Μετά την διαλεκτική ο ένας καταστρέφει και την ιστορία: Ανόητε, τα μέλη και τα στελέχη της αριστερής τάσης που μετά συγκρότησε το ναρ, καταψήφισαν και την συγκυβέρνηση κκε/νδ και -όσα είχαν απομείνει μετά στο κκε- καταψηφισαν και την συγκυβέρνηση κκε/πασοκ/νδ. Μην προκαλείτε άλλο την ιστορία και την νοημοσύνη. Η σημερινή ηγεσία του κκε υπερψήφισε τα πάντα τότε!
Βρε σεις, θα μας τρελάνετε? Τι θα πει “το ΝΑΡ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕ στην ΚΕ του ΚΚΕ, την κυβέρνηση ΚΚΕ με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ!”? Υπήρχε ΝΑΡ μέσα στην ΚΕ του ΚΚΕ?
Το ΝΑΡ δημιουργήθηκε με αφορμή την κυβ Τζανετάκη! Η ομιλία του Γράψα ότι και καλά η κοινωνία ολόκληρη και όχι μόνο η αριστερά έχουν υποστεί σοκ από την συγκυβέρνηση ΝΔ – Συνασπισμός έγινε, στο 15 φεστιβάλ της ΚΝΕ τον ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ του 89 και το “φυσικά και δεν θα υπακούσω”, πάλι τον Σεπτέμβρη του 89 – ακόμα κυβέρνηση Τζανετάκη!
Η κυβέρνηση Ζολώτα, έγινε ΤΕΛΟΣ ΝΟΕΜΒΡΗ του 89.
Ρε λαθραναγνωστη είσαι ανόητος η το παίζεις; εννοούμε τζιμανι, τα μέλη της αριστερής τάσης εντός του κκε που μετά συγκροτησαν το ναρ. Αυτά καταψήφισαν τη συνεργασία με πασοκ κ νδ που επί χρόνο την προετοιμαζαν η σημερινή ηγεσία του κκε μαζί με τους ανδρουλακηδες!
“..τα μέλη της αριστερής τάσης εντός του κκε…”
Εντάξει παιδιά, στους δαιδαλώδεις διάδρομους των φαντασιώσεών σας, δεν μπορώ να σας ακολουθήσω. Εξ άλλου, ο καθένας μπορεί ελεύθερα να φτιάχνει το δικό του αφήγημα, τον δικό του νομιμοποιητικό μύθο.
Εχεις δίκιο λαθραναγνώστη. Το να πιστεύεις ότι το ΝΑΡ έφυγε από το ΚΚΕ όταν το ΚΚΕ στράφηκε κατά του….. ΠΑΣΟΚ είναι ο ορισμός του νομιμοποιητικού μύθου. Και μάλιστα, χωρίς ίχνος αλήθειας. Με πλήρη αντιστροφή δηλαδή της αλήθειας, που την γυρίζετε ανάποδα: Ενώ ήταν το μετέπειτα ΝΑΡ που διεφώνησε και καταψήφισε την συνεργασία του ΚΚΕ με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (ένας βασικός λόγος που διεγράφησαν χιλιάδες μέλη και στελέχη που μετά συγκρότησαν το ΝΑΡ), εσείς λέτε χωρίς να κοκκινλίζετε από τον βολικό σας μύθο/ψέμα, πως ήταν το …. ΚΚΕ που….ριζοσπαστικοποιήθηκε που δεν άντεξε το ΝΑΡ.
Ρε, μη λέτε τέτοια ψέματα, γίνεστε καταγέλαστοι!
Αντώνη μου, για “ανυπακοή” μιλήσατε όταν το κόμμα στράφηκε ενάντια στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό ήταν που σας αναστάτωσε. Ότι το κόμμα δεν θα ήταν πια οι “λοιπές προοδευτικές δυνάμεις” και δεν θα μπορούσατε πια να συνδιάζετε την γκλαμουριά του κκε με τα οφέλη του ΠΑΣΟΚου. Έπρεπε πια να διαλέξετε με ποιούς θα πάτε και ποιούς θ αφήσετε. Και το κάνατε! Γι αυτό, ασε τα “σάπια”. Ξέρω πολύ καλά τι συνέβη τότε, με δική μου προσωπική πείρα. Ούτε η στάση του κόμματος απέναντι στον Γκορμπατσώφ σας πείραζε ούτε “Χριστό δεν καταλαβαίνατε”! Αυτό που σας χτύπησε σαν ηλεκτρισμός, ήταν η ρήξη με το ΠΑΣΟΚ.
Κι αν θέλετε να μιλήσουμε και για την στήριξη του ΚΚΕ προς την ΕΣΣΔ με τον Γκορμπατσώφ στην εξουσία και για το κατα πόσο θα έπρεπε να στραφούμε ενάντια, μόνο και μόνο επειδή η ΕΣΣΔ βρέθηκε σ αυτή τη φάση και πάλι μπορούμε να το συζητήσουμε. Το κόμμα, δεν ήταν μάντης να καταλάβει τότε, ότι βρισκόμασταν σε διαδικασία οργανωμένης ανατροπής. Υπήρχε και το προηγούμενο του Χρουστσώφ.
Λαθραναγνώστη μου, το κόμμα δεν είναι μάντης, αλλά έχει πάντα δίκιο! Και όταν δεν έχει δίκιο, ΠΡΕΠΕΙ να έχει δίκιο, για να φαίνεταΙ ΚΑΙ ΚΑΛΆ, ακλόνητο και στιβαρό….. Δίκιο έχει το ΚΚΕ όταν ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΝ με το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο του “αθροίσματος των δημοκρατικών δυνλαμεων”, δίκιο είχε το ΚΚΕ, όταν συνεργάζονταν με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στο πλαίσιο των στικών κυβερνήσεων όπου και συμμετείχε….
Και το ΝΑΡ που κατείγγειλε την υποταγή του ΚΚΕ σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, το ΝΑΡ που απέρριψε την υποταγή των κομμουνιστικών κομμάτων (όντας πια κομμουνιστική οργάνωση και το ίδιο), στην ΕΣΣΔ, ενώ έιχε δίκιο όντως, το βγάζετε να έχει άδικο!! Μιλάμςε εκεί στο ΚΚΕ το χετε κάψει τελείως πια…. Κρίμα….
Προφανώς, δεν περιμένεις να σου απαντήσω σε αυτές τις ανοησίες (για να μην πω κάτι χειρότερο).
Λαθραναγνώση, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ να πεις κάτι, το ρίχνεις στο τσάμικο!! Περιμένω απαντήσεις (που ΔΕΝ έχεις τέτοιες που να νομιμοποιούν το ΚΚΕ).
Ανόητε λαθραναγνώστη, πιστέ ταλιμπάν ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ κομματικής γραμμής (ό,τι και αν λέει), η ΚΕ του ΚΚΕ αποφάσισε συνεργασία με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τα μέλη του ΝΑΡ καταψήφισαν και είτε διεγράφησαν, είτε αποχώρησαν. Μην προκαλείς άλλο την ιστορία και την αλήθεια, ανόητε.
Άσε αυτή την καραμέλα, εκτίθεσε. Αφού λοιπόν έχεις εικόνα από τότε, θα σου θυμίσω το περιοδικό ΠΡΙΝ και την κριτική στην πορεία της περεστρόικα, την κριτική στον υπαρκτό, τις θέσεις της διαφωνούσας ΚΝΕ από το 4ο συνέδριό της και μετά για το σοσιαλισμό “που γνωρίσαμε” και άλλα πολλά. Η ρήξη του 1989 δεν έγινε μόνο για μια κυβέρνηση-αυτό αφορμή ήταν-θα πρέπει να το γνωρίζεις πολύ καλά. Και σταμάτα να προκαλείς τη λογική, θα στο ξαναπούμε όσες φορές θέλεις: Η ΚΕ του ΚΚΕ ενέκρινε την κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, εμείς φύγαμε, πως αλλιώς να σου πούμε ότι οι ΠΑΣΟΚοι ήσασταν εσείς και όχι εμείς. Και κυβέρνηση με τον Ανδρέα Παπανδρέου έκανες και θα μας χρεώσεις εμάς ότι γουστάραμε ΠΑΣΟΚ; Ήμαρτον ρε συ, βρες κα΄τι άλλο…
Αν θέλεις να μιλήσουμε για την κριτική στον υπαρκτό ΟΚ, άσε τα άλλα…
Η άμυνα του υγειούς οργανισμού πάντα αντιδρά.Τα αυτοάνοσα νοσήματα κ ο καρκίνος είναι παθολογικές καταστάσεις,που παρουσιάζονται σε ένα τσακισμένο, “κατεστραμένο” οργανισμό.
Η λέξη κράτος,τουλάχιστον στη γλώσσα μας,είναι το αρχαιοελληνικό ή λόγιο αντίστοιχο της λέξης εξουσία.Από κει κ η δημο-κρατία (εξουσία του λαού).Μέχρι τώρα είχα την εντύπωση,ότι η φράση “απονέκρωση του κράτους” σημαίνει την εξουδετέρωση μιας εξουσίας ξεκομμένης από το λαό,που του επιβάλλεται από τα πάνω,και την αντικατάστασή της από την εξουσία του ίδιου του λαού,με τη συμετοχή όλων στις πολιτικές επιλογές κ αποφάσεις.Η πολιτική,με τη σημασία της ενασχόλησης με τα κοινά,μόνο σε μια κοινωνία ρομπότ θα μπορούσε να καταργηθεί.
Λεπτομέρεια το ξέρω…
αλλά επιτέλους “εκμεταλλευόμενη τάξη” είναι οι καπιταλιστές, τουλάχιστον με τα ελληνικά που ισχύουν. Πότε θα σταματήσουμε να κάνουμε αυτό το το λάθος; Εκμεταλλεύομαι είναι ενεργητικό ρήμα, τόσο απλό.
Και πάλι συγγνώμη για τη λεπτομέρεια, αλλά δεν αντέχω να το ακούω και να το διαβάζω τόσο συχνά.
Έχεις δίκιο,κι εμένα μ’ ενοχλεί πάντα αυτό,όπου το βλέπω.Το πραγματικό πρόβλημα είναι,ότι δεν υπάρχει ρήμα στη ζωντανή δημοτική γλώσσα,που να αποδίδει το ζητούμενο νόημα,ενεργητικά και παθητικά.Η λέξη εκμεταλεύομαι προέρχεται απο τη λόγια γλώσσα και σημαίνει στην κυριολεξία την εξαγωγή μετάλων από τη γη.Από κει δανειστήκαμε το νόημα,για την περίπτωση που επωφελούμαστε από ανθρώπους,καταστρέφοντάς τους ταυτόχρονα.Το ερώτημα που με προβλημάτισε,είναι,γιατί δεν υπάρχει στη γλώσσα μας μια λέξη,που να αποδίδει κυριολεκτικά αυτή την ενέργεια.Σα να είναι άγνωστη η εκμετάλευση στον ελληνικό λαό.Αλλά είναι και μια έννοια με πολύ ασαφές περιεχόμενο.Σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι καθόλου εύκολο,να ξεχωρίσει κανείς την εκμετάλευση,από την ισοδυναμία σε μια σχέση.
νικος
ο σοσιαλισμος δεν εχει να λυσει το ζητημα της δομικης
ανεργειας,της μορφωσης των ανεργων,ουτε τα τεραστια προβληματα δημοσιας υγειας.
θα πρεπει να ασχοληθει με τις ευαισθησιες εκεινων
που τετοια προβληματα δεν εχουν.
το θεμα δεν προσφερεται για να διαφωνει κανεις.
τα κινηματα των πλατειων εφεραν τον προυντον.
δεν χαθηκε ο κοσμος,αλλα απ οτι φαινεται θα παμε πολυ πισω,πριν ξεκινησουμε παλι.
η κωμωδια ειναι οτι αυτοι που κανουν κριτικη,θα αναγκαστουν να ελθουν μαζι μας,εστω και τελευταιοι.
απλα δεν εχουν καταλαβει οτι το να εισαι με τους συγχρονους σκλαβους,σε μια κοινωνια που ζει απ αυτους,δεν ειναι ευκολη υποθεση,δεν ειναι ζητημα απλης κριτικης ουτε συστημικου αντιπολιτευτισμου,
σε στυλ αντορνο.
Οι εκλεκτοί της Ρωσικής Κυβέρνησης: Συνέδριο της Ρωσικής Κυβέρνησης-Πρεσβείας στο caravel, στο οποίο θα συμμετάσχουν ο Ρουσόπουλος, καμιά ντουζίνα “δημοσιογράφοι” και απολογητές του καπιταλισμού, καθηγητάδες και.. από κοντά και το ΚΚΕ. Με ομιλήτρια μέλος της ΚΕ και χαιρετισμό του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα: https://www.902.gr/eidisi/politiki/143677/o-d-koytsoympas-se-diethnes-epistimoniko-synedrio-gia-tin-epidrasi-tis
o M.Π. γράφει:
“Να εξηγηθούμε εδώ: ακόμη και πριν από τον Στάλιν οι κυρίαρχες παραγωγικές σχέσεις ήταν καπιταλιστικές κάτω από την κρατική ιδιοκτησία. Όμως, αυτό που υπήρχε ήταν η διάθεση και στρατηγική ανατροπής τους , και γι’ αυτό υπήρχε ακόμη σοσιαλισμός με την έννοια του μετασχηματισμού-μετάβασης. Το 1928, η διαδικασία μετάβασης σταματά και οι καπιταλιστικές σχέσεις παγιώνονται (και Σαρλ Μπετελέμ «Ταξικοί Αγώνες στην ΕΣΣΔ», τ. 2 , Αθήνα 2005, τ. 3 Αθήνα 2017 , εκδόσεις Κουκκίδα).”
Το αστείο με τους μπετελέμηδες και τον Μ.Π. είναι ότι δεν αγγίζουν ούτε καν τα ζητήματα της ταξικης πάλης και του υλικού τρόπου παραγωγής στην ΕΣΣΔ. Να λες οτι το 1928, δηλαδή λίγο πριν την έναρξη της κολλεκτιβοποίησης της αγροτικης οικονομίας, η σοσιαλιστική οικοδόμηση σταμάτησε, σημαίνει προφανώς ότι έχεις μαύρα μεσάνυχτα απο πολιτική οικονομία.
Απο το 1929 μπαίνουμε στην επιθετική φάση της ΝΕΠ. Θυμίζω ο Λένιν μιλούσε για 2 φάσεις της ΝΕΠ, αυτήν της υποχώρησης και αυτή της επίθεσης. Γιατί ο Μ.Π γράφει αυτα τα απίθανα; Γιατι απλούστατα στρατεύτεται με τον Μπουχάριν και την ομάδα του. Ο Μπουχάριν τότε, το 1928, δεν ήθελε κολλεκτιβοποίηση της αγροτικης οικονομίας, ήθελε οι κουλάκοι (δηλαδή οι πλούσιοι του χωριού) ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥΣ ΑΛΩΒΗΤΟ, να ενταχθούν στους συνεταιρισμούς. Μόνο που τέτοιοι συνεταιρισμοι θα ήταν ξεκάθαρα αστικοι. , όχι βέβαια σοσιαλιστικοί.
Κυριοι αναθεωρητές ολων των αποχρώσεων. Τα πράγματα ειναι πολύ απλά, εξαιρετικα απλά. Το σχέδιο της οικοδόμησης του σοσιαλισμου στην ΕΣΣΔ έχει εκπονηθει απο τον ίδιο τον Β.Ι. Λένιν. Οχι απο τον ΣΤάλιν. Ο τελευταίος βέβαια έβαλε σημαντικες πινελιές σε ολη αυτή την τιτάνια διαδικασία, οταν οι σοβιετικοι υπο τη καθοδήγηση του μπολσεβίκικου κομματος ολοκλήρωσαν υπό αντιξοες συνθήκες την οικοδόμηση του σοσιαλισμού το σωτήριο έτος 1936.
Θυμίζω απλώς καποια πραγματάκια. Τα 5χρονα που λέει και ο Μαγιακόφσκι
“Άντε, λοιπόν, συντρόφι, να τη διαβούμε πιο γοργά όση ζωή μας μένει με πεντάχρονα.”
είχαν μόλις ξεκινήσει όταν η σοσιαλδημοκρατικα παρεκκλίνουσα φράξια με ηγέτες τους Ζηνοβιεφ, Κάμενεφ, Τρότσκι το 1926 ζητούσε ΑΜΕΣΑ κολλεκτιβοποίηση.
Η παραγωγή λοιπόν μηχανοτρακτερικών σταθμών σε επαρκή ποσότητα για να τροφοδοτήσουν κοχλόζ, συνεταιρισμούς φτωχών αγροτών που θα αντικαθιστούσαν το κουλάκικο νοικοκυριό δεν υπήρχε ακόμη.
Οποιος γνωρίζει ελάχιστα απο οικονομία ξέρει οτι οι πλούσιοι αγρότες μπορει να συνιστούν σαν σύνολο τη μειοψηφία των αγροτών μιας χώρας (ειδικά αρχές 20ου), όμως η συνεισφορά τους στην εμπορεύσιμη παραγωγή στην πόλη δεν ειναι ΑΣΗΜΑΝΤΗ. ΙΣΑ-ΙΣΑ, .Οι κουλάκοι παρήγαγαν το 40-50% της παραγωγής που πήγαινε στη βιομηχανία. Αν λοιπόν οι σοβιετικοι ακολουθούσαν τις υποδειξεις της σοσιαλδημοκρατικά παρεκκλίνουσας φράξιας το 1926 θα ειχαν καταστρέψει την αγροτικη οικονομία.
Θυμίζω δε οτι ο μεγάλος Γκράμσι τάχθηκε με τον Στάλιν στην αντιπαράθεση με την σοσιαλδημοκρατικά παρεκκλίνουσα φράξια, στηρίζοντας ολη την επιχειρηματολογία της πλειοψηφίας της ΚΕ του μπολσεβίκικου κόμματος
Το 1929 άρχισε βαθμιαία η κολλεκτιβοποίηση. Μετά από δυο χρόνια κακής σοδειάς, οι κουλάκοι καταλαβαίνοντας ότι πλησιάζει η ώρα του θανάτου τους σαν τάξη, άρχισαν την αντεπίθεση, παρακρατώντας σιτηρά στις αποθήκες τους και κάνοντας και σαμποτάζ στην παραγωγή, σφάζοντας ζώα που ήταν αναγκαία για σε διάφορες περιοχές της ΕΣΣΔ για τις καλλιέργειες.
Πλέον υπήρχαν μηχανές, πλέον οι φτωχοι αγρότες ήταν πεισμένοι και αποφασισμένοι, πλέον ολη η σοβιετική κοινωνία ήθελε να απαλλαγεί από τις αιματορουφήχτρες της υπαίθρου. Και έτσι άρχισε η επιθεση.
Χωρίς την κολλεκτιβοποίηση, δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
_________________________________________________
προς τον φιλο του ΝΑΡ. Κοιτα φίλε ρωτάς γιατι άρχισε η παλινόρθωση; Σωστά ρωστάς. Ομως, για να αντιληφθείς γιατι , πρέπει να καταλάβεις απο οικονομία.
Αν πάμε στο 18ο Συνέδριο (1939) του μπολσεβίκικου κόμματος, θα δούμε οτι ο Στάλιν λέει το εξής απλο. Ναι χτίσαμε βαρια βιομηχανία, ναι ξεπεράσαμε σε απολυτα νούμερα την παραγωγή μεγάλων καπιταλιστικών χωρών, και τους ρυθμούς ανάπτυξης, STILL, δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες σε ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕΓΕΘΗ.
Αν δεν το κατορθώσουμε, δεν θα νικήσουμε.
https://www.marxists.org/reference/archive/stalin/works/1939/03/10.htm
This means that as regards rate of growth our Socialist industry holds first place in the world.
Thus we find that as regards technique of production and rate of growth of our industry, we have already overtaken and outstripped the principal capitalist countries.
In what respect are we lagging? We are still lagging economically, that is, as regards the volume of our industrial output per head of population. …..
What is the reason for this? The reason is that our population is several times larger than that of Great Britain, and hence our requirements are greater : the Soviet Union has a population of 170,000,000, whereas Great Britain has a population of not more than 46,000,000. The economic power of a country’s industry is not expressed by the volume of industrial output in general, irrespective of the size of population, but by the volume of industrial output taken in direct reference to the amount consumed per head of population. The larger a country’s industrial output per head of population, the greater is its economic power; and, conversely, the smaller the output per head of population, the less is the economic power of the country and of its industry. Consequently, the larger a country’s population, the greater is the need for articles of consumption, and hence the larger should be the industrial output of the country.
……………..
We have outstripped the principal capitalist countries as regards technique of production and rate of industrial development. That is very good, but it is not enough. We must outstrip them economically as well. We can do it, and we must do it. Only if we outstrip the principal capitalist countries economically can we reckon upon our country being fully saturated with consumers’ goods, on having an abundance of products, and on being able to make the transition from the first phase of Communism to its second phase.
What do we require to outstrip the principal capitalist countries economically? First of all, we require the earnest and indomitable desire to move ahead and the readiness to make sacrifices and invest very considerable amounts of capital for the utmost expansion of our Socialist industry. Have we these requisites?
________________________________________
Διάβασε το ολο και μετά δες την τελευταία παράγραφο. Σκέψουμε μετά τον ΒΠΠ, και την ανόρθωση της οικονομίας, ξανά πιο πάνω απο τα προπολεμικά επιπεδα, υπήρχαν οι όροι για τις θυσίες που απαιτούνταν για να ξεπεραστούν οι βιομηχανκα αναπτυγμένες χώρες σαν την Αγγλία ή τις ΗΠΑ;
Σιγουρα σε ενα κομματι του πληθυσμού ναι, όχι ομως παντου. ΣΤο έδαφος αυτό εμφανίζεται ο ρεβιζιονισμος, ο οπορτουνισμος, το σπέρμα της παλινόρθωσης.
αυτα για τροφή για σκέψη.
ρε σεις δεν ασχολείστε με το κειμενο του Δ.Μ (εγραψα κατά λαθος Μ.Π);
η σοσιαλιστική συσσώρευση για επενδύσεις σε νεες τεχνικες στη βαριά βιομηχανία σταμάτησαν μετά το θάνατο του Στάλιν. Η βιομηχανία μέσων κατανάλωσης άρχισε να παίρνει προτεραιότητα έναντι της βιομηχανίας μέσων παραγωγής.
Οι μηχανοτρακτερικοι σταθμοι άρχισαν να πουλιούνται σε κολχόζ. Τα στελέχη που πήραν αυτές τις αποφάσεις ήταν ρεβιζιονιστές με πρωτεργάτη τον Κοσίγκιν. Οσο ζούσε ο μεγάλος ειτε ειχαν λουφάξει, ειτε κάνανε τσαλιμάκια για ελεύθερες ζώνες εμπορίου (υπόθεση Λένινγκραντ) και μετά ζητούσαν συγγνώμη (κλασικη περίπτωση Κοσίγκιν). Ο καπιταλιστικος τρόπος παραγωγής άρχισε να παρουσιάζεται παντού ειδικα μετά τις μεταρρυθμίσεις Κοσσίγκιν, όπου κάθε επιχείρηση αγορούσε και πωλούσε ελεύθερα εμπορεύματα και μηχανές..
Την ιδια στιγμή οι ρεβιζιονιστές άρχισαν να εκμεταλλεύονται οικονομικά τις λαϊκές δημοκρατίες. Ο Στάλιν ζητούσε απ΄ ολες τις χώρες να φτιάξουν τις δικές τους βιομηχανίες. Βλέπετε υπάρχει ο νόμος της αξιας στη μέση. Οσο οι υποδομές μια χώρας ειναι της φτήνιας, τόσο μια πιο αναπτυγμένη χώρα θα την εκμεταλλεύεται στο ελεύθερο εμπόριο. Σκεφτείτε λίγο, αλλο το κόστος παραγωγής στη Κούβα, αλλο στη Ρουμανία, αλλο στη Ρωσσία. Ο Γκεβάρα τα γράφει μια χαρά πολύ αργότερα, όταν τα διαπιστώνει ο ίδιος ως υπουργούς βιομηχανίας με την Κούβα.
Οι αμερικανοι βέβαια που ειχαν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ οικονομια απο τους σοβιετικους σε σχετικά μεγέθη υπερτερούσαν, προηγούνταν στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και ανάπτυξης μεταπολεμικά. Εδιναν προτεραιότητα στη βιομηχανία μέσων κατανάλωσης, αλλα η συσσώρευσή τους ήταν πολύ σημαντικότερη, και εκτεταμένη απο Ρωσσία. Ετσι επικράτησαν κατά κράτος στην λεγόμενη επιστημονικοτεχνική επανάσταση που ξεκινάει τα τέλη του 50.
Κι αντι να ασχοληθούμε λοιπόν με αυτα τα ζητήματα που πραγματικα αφορούν και το μέλλον, καθόμαστε να αναπαράγουμε το κόψε-ράψε του κάθε Μπετελέμ στα Απαντα Στάλιν, αναπαράγοντας βέβαια ολη την σαβούρα της τροτσκιστικής, δηλαδή χρεοκοπημένης-σοσιαλδημοκρατικης κριτικής στην ΕΣΣΔ.
Αν θες να ασχοληθεις πραγματικα με το εποικοδόμημα στην ΕΣΣΔ, πρέπει πρώτα να μελετήσεις τις οικονομικες πλευρές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και παλινόρθωσης, αλλιως δεν λες τιποτα καινούριο…Στη τελικη ο Μπετελέμ τα χει πει καλύτερα απο τον Δ.Μ.
Περιμένουμε απ τους φίλους μας να τοποθετηθούν στα σχόλια του σ. κικιρίκου.
Συμπληρωματικά στο PAN AMERICAN UNITY MURAL σε ειδικό αφιέρωμα στον Ριβέρα υπάρχει ημερολόγιο των Τρότσκυ-Ριβέρα από δηλώσεις τους στους N.YTimes .S.F.Chronicle οπου καταδίδουν όλους τους κομμουνιστές..σαν πράκτορες της Μόσχας βεβαίως-βεβαίως.
Editorial.”Trotsky at every opera house”.Advocates Dies holding hearing in every town with Trotsky charging a small entrance fee and thus fund the committee.
Όπως λέει κι’ ο Μεγάλος απ τις αρχές του 1930 ο Τρότσκυ και ο τροτσκισμός έπαψαν να θεωρούνται ένα πολιτικό ρεύμα.
Θα έλεγα,πως είναι ανοησία,αν δεν ήταν υστεροβουλία,να ισχυρίζεται κανείς,ότι είναι ο πλούτος μιας χώρας,που εξασφαλίζει την ελευτερία του ανθρώπου,τη λαϊκή κυριαρχία – δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη – κατάργηση της εκμετάλευσης.Και αυτά πρέπει και μπορούν,να γίνουν πραγματικότητα από την πρώτη μέρα της επανάστασης.Γιατί αυτές είναι σε τελική ανάλυση οι αξίες,που έρχεται να υπηρετήσει ο σοσιαλισμός και μια κοινωνία,συγκροτημένη πάνω σ’ αυτές τις προϋποθέσεις,πιστεύω πως είναι σε θέση,να νικήσει τους εχθρούς της πρώτα και να οικοδομήσει την υλική της ευημερία στη συνέχεια.Ούτε η κολεκτιβοποίηση ούτε η βιομηχανική ανάπτυξη είναι βέβαια αυτοσκοπός για το σοσιαλισμό.Αλλά θέλω να πω κάτι άλλο.Εσύ,που διάβασες όλο αυτό το αγγλικό κείμενο και έκανες τον κόπο,να το αντιγράψεις εδώ,δεν ήξερες να μας το μεταφέρεις στά ελληνικά,για να καταλάβομε και τι λέει;
έχεις δικιο για την μεταφορά απ’ το αγγλικο. Αλλα δεν εχω χρονο για μετάφραση,ούτε για αντιγραφή απο Απαντα ή από τα Ζητήματα Λενινισμού (Λόγος Στάλιν στο 18ο Συνέδριο).
Από κει και έπειτα, γραφεις:
“Γιατί αυτές είναι σε τελική ανάλυση οι αξίες,που έρχεται να υπηρετήσει ο σοσιαλισμός και μια κοινωνία,συγκροτημένη πάνω σ’ αυτές τις προϋποθέσεις,πιστεύω πως είναι σε θέση,να νικήσει τους εχθρούς της πρώτα και να οικοδομήσει την υλική της ευημερία στη συνέχεια”
Εδώ δεν μιλάμε για την πρώτη μέρα της επανάστασης. Λέμε για το μετέπειτα. Τις προϋποθέσεις για την δημιουργία μιας κοινωνίας υλικης ευημερίας απαλλαγμένης από τα δεσμά και τις καθυστερήσεις της προηγούμενης κοινωνίας που ακόμη υπάρχουν λόγω υλικών όρων στην παραγωγή. Αυτα οφείλεις να τα εξετάσεις δεν μπορεις να τα παρακάμψεις. Δεν μπορεις βουλησιαρχικά να λες θα τα λύσουμε ολα επειδη εμεις ειμαστε καλά παιδιά και έχουμε τη θέληση. Οπως συστηματικα επεξεργάζεσαι προγραμματικες διεκδικήσεις για το κίνημα πριν πάρει την εξουσία της η εργατικη τάξη, το ίδιο συμβαίνει και μετέπειτα. Φαντάζομαι καταλαβαίνεις τι λέω. Με αυτα ασχολήθηκαν ομως οι μπολσεβίκοι.
Υστεροβουλία λοιπόν για μένα υπάρχει σε όσους δεν ασχολούνται με αυτα τα προβλήματα, που αφορούν πραγματικα το μέλλον. Αλλιως πίσω από τις διακηρύξεις και τα παχια λόγια για λαϊκη κυριαρχία και ανεξαρτησία κτλ… κρύβονται πολλες φορές άλλες πολιτικες, εξαπάτησης, ταξικής συμφιλίωσης και βέβαια στο τέλος υποταγής. Δηλαδή βλέπε ΠΑΣΟΚ .
Καταλαβαίνω,ότι η οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας ευημερίας μετά από μια επανάσταση είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.Όμως η επανάσταση ή θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την επιβίωση κ ανάπτυξη ή θα έχει τελειώσει.Δεν παραδέχομαι τη λογική,που αντιπαραβάλλει στις αξίες της επανάστασης (που είναι θεμελιακές,συνιστούν δηλ. την ίδια την επανάσταση) και δικαιολογεί την πολιτική του βούρδουλα (από ποιά εξουσία άραγε,τη στιγμή που η εξουσία θεωρείται ότι έχει περάσει στο λαό; Ή μήπως αυτομαστιγώνεται ο λαός;) Λαός που έχει πολεμήσει,έχει πεινάσει κ υποφέρει,έχει δώσει αίμα κ ζωές,για ένα όραμα,ασφαλώς μπορεί να συνεχίσει την προσπάθεια μετά τη νίκη του.Τώρα,ότι κάποιοι θα λιποψυχήσουν,θα αναζητήσουν πιο εύκολες λύσεις,μέχρι κ την προδοσία,είναι βέβαιο.Αλλά θα είναι ακριβώς εκείνοι,που με διάφορες προφάσεις εγκαταλείπουν τις διακηρυγμένες αξίες κ στόχους του αγώνα.Το ερώτημα,γιατί η Ρωσική Επανάσταση δεν μπόρεσε να ανακόψει τους εχθρούς της,δεν μπορεί να απαντηθεί.Μπορούμε μόνο να μιλούμε αόριστα για ιστορικούς λόγους κ να κάνομε σκέψεις κ κρίσεις πάνω στα διάφορα επιχειρήματα.Αν κ ο Σταλινισμός πρόσφερε κάτι στη μαρξιστική θεωρία κ την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, να το κρατήσομε (μηδεν κακόν αμιγές καλού).Αλλά πρώτα να το δούμε! Η νίκη ενάντια στο Χίτλερ,δεν είναι επιχείρημα.Εκτός του ότι είχε τεράστιες απόλυες σε ζωές,η Ρωσία είχε τσακίσει κ το Ναπολέοντα.Και τότε ήταν τσαρική αυτοκρατορία.Η επιτυχία των οικονομικών πλάνων δεν είναι επιχείρημα.Και ο ρεβιζιονισμός μπορεί να πετύχει μεγάλη οικονομική ανάπτυξη.Η κολεκτιβοποίηση μπορεί να συνδεθεί με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση,μόνο στην περίπτωση που συμβάλλει στην προώθηση της πραγμάτωσης των αξιών κ στόχων της επανάστασης κ όχι το αντίθετο.Το ότι η ΣΕ από καθυστερημένη χώρα,έγινε,χάρι στο Στάλιν,υπερδύναμη που πήγε μέχρι το φεγγάρι,δεν είναι επιχείρημα.Μεγάλοι ηγέτες,που έκαμαν τις χώρες τους κοσμοκρατορίες,υπήρξαν κι άλλες φορές στην ιστορία,χωρις να έχουν την παραμικρή σχέση με το μαρξισμό.Κανένα άλλο;
Αναστασία εν συντομία.Καμιά σχέση δεν έχουν οι ρυθμοί ανάπτυυξης στις καπιταλιστικές χώρες και στην ΕΣΣΔ επί Στάλιν.Η ΕΣΣΔ έφτιαξε βαριά βιομηχανία σε λίγα χρόνια ενώ στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες αυτό έγινε μετά από εκατοντάδες χρόνια.Η ΕΣΣΔ στα χρόνια της μεγάλης κρίσης 1929-33 πέταγε ενώ οι μεγάλες καπιταλιστικές χώρες βυθίστηκαν .Θέλεις στοιχεία;Αν πάρουμε τον δείκτη 100 για το 1929 η ΕΣΣΔ είχε φτάσει στο 201 το 1933.,οι ΗΠΑ βυθίστηκαν στο 65,η Γερμανία στο 67,κλπ.
Αλλά και μετά την επικράτηση του ρεβιζιονισμού επί Χρουτσώφ,οι ρυθμοί ανάπτυξης άρχισαν να πέφτουν σημαντικά σε σχέση με προηγούμενα.Αν θέλεις μπορείς να διαβάσεις Planification et croissance economique en Union Sovietique et en Europe orientale.
Τα επιτεύγματα επίσης είναι πολύ μεγάλα.Και εδώ βέβαια υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφία φτάνει κανείς να θέλει να διαβάσει και τη σταλινική άποψη η οποία δεν εμφανίζεται μόνο στα ΑΠΑΝΤΑ.Στο εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας 1954 μπορείς να βρείς αναλυτικά τις απόψεις των σταλινικών πάνω σε θέματα πολιτικής οικονομίας,στοιχεία για τα κοινωνικά επιτεύγματα κλπ.Το θέμα είναι τεράστιο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μικρά σχολιάκια.
Για ποιό βούρδουλα μου μιλάς.Οι τροτσκιστές και οι διάφοροι τροτσκίζοντες μας λένε ότι ο Τρότσκυ και η λεγόμενη αντιπολίτευση απλώς…απλώς είχαν διαφορετική άποψη ..και υπήρχε κάποιος αιμοβόρος ..ο Στάλιν που ήθελε να τους δολοφονήσει.Κρύβουν βέβαια ότι μετά τη μεγάλη ήττα τους όπου πήραν μόλις το ένα τοις εκατό των ψήφων άρχισαν τις μηχανορραφίες ,τις μυστικές συναντήσεις,για τη δολοφονία του Στάλιν,για να κάνουν πραξικόπημα και να επιβληθούν,με τη βοήθεια βέβαια ξένων δυνάμεων.Τα αποδείξαμε όλα αυτά εδώ στην παντιέρα με τροτσκιστικές πηγές, ελπίζω να τα διάβασες.Σου προσθέτω,λοιπόν πέραν απ τα στοιχεία που παραθέσαμε εδώ σε προηγούμενα άρθρα,ότι ο Μπουχάριν σχεδίαζε ήδη απ το 1929 να δολοφονήσει τον Στάλιν.Διάβασε απλώς Memoirs de Jules Humbert-Droz,ή γκούκλαρε Jules Humbert -Droz on Nikolai Bukharin and the Use of Individual.
Τους φταίει,λοιπόν,ο Στάλιν που τους τσάκωσε.Οι μεγάλοι ..κομμουνιστές,λοιπον,..αυτοί που πάλευαν ενάντια στη γρφειοκρατία ήθελαν να κάνουν πραξικόπημα και μετά ορισμένοι τους βγάζουν και ήρωες.Αν δεν ήταν ο μεγάλος Στάλιν αυτοί θα παλινόρθωναν τον καπιταλισμό νωρίτερα απ τον Χρουτσώφ.
Ο Στάλιν πάλευε ενάντια στη γραφειοκρατία κινητοποιώντας τις μάζες και σ’αυτό υπάρχει βιβλιογραφία ,διάβασε Getty..Επίσης έκανε αυτοκριτική,μπορείς να διαβάσεις την κριτική της σταλινικής ηγεσίας για τα εγκλήματα του Γιεζόφ.
Τώρα όσον αφορά το ερώτημα για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ σ αυτό απάντησε ο σ κικιρίκου ,το κείμενο είναι βέβαια στα αγγλικά μπορείς να το βρείς στα ελληνικά στα ζητήματα Λενινισμού και βέβαια υπάρχει και το βιβλίο του Στάλιν ”Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού”..
Εκτός απ τις τροτσκιστικές πηγές υπάρχουν και οι σταλινικές .Ποιόν να πιστέψω τον Τρότσκυ που τον καρφώνει ο Ντόυτσερ σαν κουτσομπόλη ,βλέπε the prophet outcast,σελ.366-67,που χρησιμοποιεί στοιχεία διάφορων Γιωργαλάδων,τύπου Krivitsky και Benjamin Gitlow;Τα βιβλία του Gitlow εδοσαν στοιχεία στον Μακάρθυ για τη δίωξη κομμουνιστών και των λεγόμενων συμπαθούντων,για το κυνήγι μαγισσών.Αυτό το βιβλίο βρε βρήκε ο Τρότσκυ για να καταγγείλει τον Στάλιν,βλέπε άρθρο Τρότσκυ The Comintern and GPU.
Συγκεκριμένα για τη βιομηχανία,υπάρχουν αντεπιχειρήματα.Η γνώση της επιστήμης κ της τεχνολογίας χρειάστηκε σε αρκετές περιπτώσεις εκατοντάδες χρόνια,για την ανάπτυξη κ εξέληξή της,από τη στιγμή όμως που θα εμφανιστεί σε μια χώρα,πολύ γρήγορα μεταδίδεται κ εξαπλώνεται παγκόσμια.Το αυτοκίνητο,το αεροπλάνο,οι ηλεκτρικές συσκευές χρειάστηκαν μεγάλα χρονικά διαστήματα,για να γίνουν,η παραγωγή τους όμως μετά σε μια,οποιαδήποτε χώρα γίνεται σε ασύγκριτα μικρότερο χρονικό διάστημα.Τώρα,το συγκεκριμένο σύστημα που διαμορφώθηκε στη ΣΕ – κ αλλού,μετά από σοσιαλιστικές επαναστάσεις- που διαφέρει από το δυτικό καπιταλισμό κ που κάποιοι το ονόμασαν σοσιαλφασισμό – κ βρίσκω το χαραχτηρισμό πετυχημένο,αλλά το γιατί,δεν είναι εδώ το θέμα μας- πετυχαίνει πράγματι γρήγορους κ μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης.Εγώ δε βλέπω το γεγονώς καθαυτό,να συνδέεται ευθέως με τους στόχους κ τα οράματα του μαρξισμού.Σημασία έχει σε ποιούς! πηγαίνει ο πλούτος που παράγεται απ: αυτή την ανάπτυξη.Το ότι στα πρώτα χρόνια της ΣΕ ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν εξαιρετικά γρήγορος,μπορεί να αποδοθεί σε κεκτημένη ταχύτητα του ενθουσιασμού κ των προσδοκιών του λαού της πρώτης εργατικής εξουσίας.Μην ξεχνούμε,ότι ο κατήφορος μέχρι την παλινόρθωση ήταν σταδιακός κ σε κάθε φάση περιείχε τόσο θετικά,όσο κ αρνητικά στοιχεία.Αν το πάμε στη φιλοσοφία,με τη διαλεκτική σχετίζεται ο κοσμικός νόμος,να μετατρέπεται κάθε φαινόμενο σταδιακά στο αντίθετό του.Η μέρα γίνεται σταδιακά νύχτα,ο χειμώνας,καλοκαίρι κλπ.Και ενώ πχ. το χειμερινό ημιχρόνιο αρχίζει τον Ιούνιο,οι μεγαλύτερες ζέστες είναι τον Ιούλιο κ Αύγουστο.Η φιλοσοφία είναι αναπόσπαστο στοιχείο του μαρξισμού,άρα απαραίτητη στη δράση του κάθε κομμουνιστή κ όχι αποκλειστικό προνόμιο της διανόησης.
Και κάτι άλλο,ελπίζω να διάβασες τα απαμνημονεύματα του Ζούκοφ ,στα οποία αναφέρεται ότι ο Στάλιν ανεχόταν όλες τις απόψεις ακόμα κι αν εκφράζονταν με το πιο οξύ ύφος.
Σου βάζω κι’ ‘ενα απόσπασμα απ το βιβλίο του Αραγκόν Ιστορία Παράλληλη,σελ.140 ,γνωστού αντισταλινικού.”Το 1946 οι εργάτες και οι τεχνικοί έκαναν πέντε εκατομμύρια προτάσεις..Η εξάπλωση του κινήματος σοσιαλιστικής άμιλλας δείχνει ότι η σοβιετική δημοκρατία λειτουργούσε σωστά την εποχή εκείνη..”
Τα ιστορικά ντοκουμέντα,πιστεύω,πως είναι βασικά αρμοδιότητα των ειδικών,με την απαραίτητη κατάρτηση για τον εντοπισμό πηγών,αντιπαραβολή κ αξιολόγηση στοιχείων..Όχι,δεν μπορούμε να προσδιορίσομε με βεβαιότητα τα αίτια της παλινόρθωσης στη ΣΕ ή αλλού,γιατί δεν μπορούμε να αναλύομε τα ιστορικά φαινόμενα στο εργαστήριο,να κάνομε πειράματα κ αναπαραγωγή σε ελεγχόμενες συνθήκες.Μπορούμε μόνο να τα συγκρίνομε μεταξύ τους,να εντοπίζομε ομοιότητες κ διαφορές κ να βγάνομε συμπεράσματα για την επίδραση διαφόρων παραγόντων.Αλλά δεν ξέρομε,πόσοι κ ποιοί άλλοι,άγνωστοι παράγοντες υπάρχουν κ επιδρούν.Το πιο σημαντικό όμως,είναι,νομίζω η άποψη που έχομε εμείς σήμερα,για το μαρξισμό κ την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.Προηγουμένως ξέχασα το “συντριπτικότερο” επιχείρημα των σταλινικών.”Γιατί όλοι οι αντιδραστικοί στοχοποιούν το Στάλιν; Όπερ έδει δείξαι”.Αλλά ποιον άλλο να στοχοποιήσουν; Τι να πουν για το Μαρξ,τον Τσε; Κάτι πάνε να πουν για το Λένιν,το Μάο,το Φιδέλ,αλλά…. “σε τούτα δω τα μάρμαρα,κακιά σκουριά δεν πιάνει”. Είναι φυσικό να επιλέγουν τον αδύναμο κρίκο.Ένα από τα άτοπα -για μένα-
του σταλινισμού,χαραχτηριστικό της τότε φάσης του κομμουνιστικού κινήματος ήταν,να αναγνωρίζεται απ’ όλους ο Στάλιν,σαν ο παγκόσμιος ηγέτης του.Για κανέναν άλλο δεν ίσχυσε αυτός ο τίτλος,από τους Μεγάλους του μαρξισμού,που όλοι ξέρομε πολύ καλά τα όσα πρόσφεραν,υπέρλαμπρα αστέρια του κομμουνιστικού κινήματος κ συνολικά της ανθρωπότητας.Ωστόσο εγώ δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στη ΣΕ (όπως εξ άλλου κ το κείμενο της ανάρτησης) κ δεν εντοπίζω το πρόβλημα ειδικά στους σταλινικούς κ πολύ περισσότερο σε ένα μόνο πρόσωπο.Το βλέπω σαν συνολικό πρόβλημα με δυο όψεις.Από τη μια οι σφετεριστές,αριβίστες,ανταπαναστάτες,οπορτουνιστές,ρεβιζιονιστές,προδότες.Από την άλλη οι υπόλοιποι,που δεν μπόρεσαν να τους αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά,όχι μόνο στη ΣΕ,αλλά λίγο – πολύ παντού.(Θα συνεχίσω αύριο).
Οι παραγωγικές σχέσεις σίγουρα είναι αποφασιστικής σημασίας.Εξ ίσου σημαντικό με την παραγωγή είναι όμως το εποικοδόμημα,η διακίνηση των ιδεών κ η πολιτική οργάνωση κ δραστηριότητα.Στο χώρο του μαρξισμού κυριαρχεί μια ολέθρια αντίληψη: Ότι οι αρχές της θεωρίας είναι διακοσμητικές κ μόνο για όσο τα πράμματα κυλούν ομαλά.Όταν δούμε τα ζόρικα,πιάνομε άλλα μέσα.Τραγικό λάθος! Οι αρχές της (κάθε) θεωρίας είναι τα θεμέλια της.Χωρίς αυτές,καταρρέει.Ο Μαρξ είπε,ότιδε γίνεται ο κομμουνιστής να μην είναι δημοκράτης.Ποιοί ήταν αυτοί που τόλμησαν να τον αμφισβητήσουν κ πώς το αιτιολόγησαν; Γιατί κ ο Αϊνστάϊν αμφισβήτησε το Νεύτωνα,αλλά το αιτιολόγησε επιστημονικά.Αλλά εκείνοι είχαν πονηρά κίνητρα.Οι υπόλοιποι όμως κακώς το αποδέχτηκαν.Είχαμε πιο πάνω κ την ιατρική γνωμάτευση,για αυτοάνοσα νοσήματα κ καρκινικά κύτταρα.Αυτά είναι εκφυλιστικά φαινόμενα,που προσβάλλουν εξασθενισμένους οργανισμούς.Και οι θεραπείες σοκ φέρνουν,ως γνωστό προσορινά αποτελέσματα,ενώ καταστρέφουν τον οργανισμό.Οι αντεπαναστάτες δεν αντιμετωπίζονται με καταστολή.Το αντίδοτο στον εκφυλισμό είναι η διαπάλη των απόψεων κ των ιδεών,με λογικά επιχειρήματα.Αυτή τη διαδικασία τη διασφαλίζουν η δημοκρατία κ η ελευθερία. Η όποια εξουσία προκρίνει την καταστολή,το κάνει από φόβο απέναντι στο λαό,έστω κ αν (θέλει να) πιστεύει,ότι έχει τις καλύτερες προθέσεις.
Ενδιαφέρουσα είναι η άποψη του Δ. Μπελαντή για την Κινέζικη Πολιτιστική Επανάσταση.Λέει,ότι οι ηγέτες της φοβήθηκαν τελικά το θηρίο των μαζών,που ξύπνησαν.Αυτό έχει μια βάση.Η ΜΠΠΕ ήταν ένα κίνημα,που θέλησε να σταθεί απέναντι στην εξουσία,που τότε ήδη είχε πάρει σε ένα βαθμό ρεβιζιονιστικό χαραχτήρα.Σωστά λοιπόν ονομάστηκε επανάσταση.Γιατί όμως οι ηγέτες της να φοβήθηκαν το λαό; Ο Λένιν είπε,δε γίνεται επανάσταση,χωρίς θεωρία.Ο Τσε αντείπε,στην Κούβα οικοδομούσαμε θεωρία,παράλληλα με τη δράση.Αυτά τα δυο μαζί μας κάνουν,ότι οι ηγέτες της ΜΠΠΕ δεν είχαν όλες τις απαραίτητες θεωρητικές απαντήσεις,γι’ αυτό φοβήθηκαν το βάρος της ευθύνης.
Γιεζόφ: Σύντροφοι, ως αποτέλεσμα της επαλήθευσης των κομματικών εγγράφων, αποβάλλαμε πάνω από 200 χιλιάδες μέλη του κόμματος.
Στάλιν: Είναι πολλοί.
Γιεζόφ: Ναι, πάρα πολλοί. Θα το αναφέρω περαιτέρω…
Στάλιν: Αν αποβάλλαμε 30.000 (δεν ακούγεται), και αν αποβάλλαμε επίσης 600 πρώην τροτσκιστές και ζινοφικούς, τότε θα ήταν μεγαλύτερο το κέρδος.
Γιεζόφ: Αποβάλλαμε πάνω από 200.000 μέλη του κόμματος. Μερικοί από τους αποβληθέντες, σύντροφοι, συνελήφθησαν.
Αντιo Lenin