Διάλογος για το κομμουνιστικό κόμμα
Το υπ’ αριθμόν ένα πολιτικό πρόβλημα για την εργατική τάξη
Άρθρο του καθηγητή Γιώργου Ρούση στο ΠΡΙΝ
Η ανεπάρκεια του αυθόρμητου εργατικού ή και ευρύτερα λαϊκού κινήματος και η αναγκαιότητα ύπαρξης μιας πρωτοπόρας οργάνωσης, δεν είναι κάτι το οποίο υποστήριξαν και υλοποίησαν μόνον οι κλασικοί του μαρξισμού. Όσο περίεργο κι αν φαντάζει αυτό, και οι αναρχικοί και πιο ειδικά ο Μπακούνιν, σε αντίθεση με τις αντιφατικές, θεωρητικές, ελευθεριάζουσες αντιρρήσεις τους αναφορικά με την ύπαρξη μιας τέτοιας οργάνωσης και την επισήμανση των κινδύνων που αυτή εγκυμονούσε για να οδηγηθούμε σε μια νέου τύπου εκμεταλλευτική εξουσία, στην πράξη συγκροτούσαν ξεχωριστές, ιεραρχικά δομημένες οργανώσεις.
Αυτή η αναγκαιότητα συγκρότησης μιας πρωτοπόρας κομματικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, η οποία προκύπτει καταρχήν από το γεγονός ότι η δυνάμει επαναστατικότητά της δεν εκδηλώνεται αυθόρμητα, ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα, οπότε μεγάλα τμήματα, αποξενωμένων από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, μελών της πολυποίκιλης, σύγχρονης εργατικής τάξης δείχνουν να στρέφονται επικινδύνως προς τις φασιστικές αξίες, οι οποίες ως βασικές αξίες της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας γίνονται πιο εύκολα αποδεκτές.
Αλλά ακόμη και όταν το αυθόρμητο λαϊκό κίνημα ορθώνει το ανάστημά του αντιστεκόμενο στην επίθεση του κεφαλαίου, αυτό αργά ή γρήγορα ξεφουσκώνει, ακριβώς διότι δεν υπάρχει η οργάνωση εκείνη που θα το συντηρήσει σε βάθος χρόνου και τελικά από σπίθα θα το μετατρέψει σε φωτιά.
Πολύ περισσότερο, αποτελεί φρούδα ελπίδα να θεωρείται ότι είναι πιθανόν να ξεσπάσει αιφνίδια κάποια επανάσταση, δίχως την ύπαρξη ενός επαναστατικού κομμουνιστικού σχεδίου και κόμματος.
Έτσι λοιπόν, το ζήτημα της ύπαρξης ενός κομμουνιστικού κόμματος εκτιμώ ότι αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα πολιτικό πρόβλημα για τη σύγχρονη εργατική τάξη.
Δυστυχώς, η παταγώδης αποτυχία, τόσο των ευρωκομμουνιστικών κομμάτων, όσο και των κομμουνιστικών κομμάτων των χωρών του «υπαρκτού» και εκείνων που ακολούθησαν τα χνάρια τους, αντί να αξιοποιηθεί θετικά, οδήγησε είτε στην επί τα χείρω αναπαραγωγή τους είτε στην ολοκληρωτική άρνηση της αναγκαιότητας του κόμματος.
Πρόκειται για μια άρνηση η οποία εντάσσεται σε μια ευρύτερη αναθεώρηση-απόρριψη του μαρξισμού, στο όνομα της απαραίτητης ανανέωσης του με βάση τα δεδομένα της εποχής μας. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τον φερετζέ μιας ανομολόγητης εγκατάλειψης της υπόθεσης του κομμουνισμού.
Ποιες λοιπόν θα πρέπει να είναι οι βασικές αρχές ενός σύγχρονού κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης της εποχής μας, για να μπορεί αυτό να υπηρετεί τη υπόθεση του κομμουνισμού;
– Καταρχήν ένα τέτοιο κόμμα θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μέσο και όχι αυτοσκοπός. Μέσο που αρχικά θα οδηγεί στην αναγκαία επανάσταση για το πέρασμα στον σοσιαλισμό ή κατώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, ο οποίος σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να έχει σαν πρότυπο τον «υπαρκτό» και δη τη σταλινική περίοδο, απαρχή της εκτροπής του.
Αυτός ο σοσιαλισμός δεν είναι δυνατόν να σηματοδοτείται μόνον από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, ούτε από την, κατ’ εικόνα του καπιταλισμού, ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά θα πρέπει να χαρακτηρίζεται και από την ουσιαστικοποίηση της δημοκρατίας μέχρι την, παράλληλη με το κράτος, απονέκρωση της και την τάση αναγωγής του ελεύθερου χρόνου σε μέτρο του πλούτου.
– Επίσης αυτό το κόμμα θα πρέπει να είναι ένα κόμμα το οποίο θα συνδυάζει την επαναστατική στρατηγική με μια αντίστοιχη τακτική ή, διαφορετικά, την επανάσταση με τον δρόμο που οδηγεί σε αυτήν. Αυτό σημαίνει, από τη μια, ότι δεν μπορούν να παραπέμπονται τα πάντα στο σοσιαλισμό και, από την άλλη, ότι δεν μπορεί να θεωρείται ότι είναι δυνατόν να οδηγηθούμε στο σοσιαλισμό μέσω των μεταρρυθμίσεων δίχως επανάσταση. Η, από μέρους μου, υπεράσπιση ενός επαναστατικού πολέμου θέσεων, αυτόν ακριβώς τον συνδυασμό επιδιώκει.
Και αποτελεί θεμελιακό ρόλο του κόμματος, ο κάθε φορά προσδιορισμός αυτής της σχέσης μεταρρύθμισης-επανάστασης στη βάση του επίπεδου της επαναστατικής συνειδητότητας της εργατικής τάξης, την οποία το κόμμα καλείται να προωθεί και όχι να υποτάσσεται σε αυτήν ή, ακόμη χειρότερα, να την αποδυναμώνει.
– Το κόμμα αυτό, πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δεν είναι δυνατόν να είναι μια σέχτα, κάτι το οποίο αρνούνταν κατηγορηματικά τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, τόσο οι κλασικοί όσο και ο Λένιν, αλλά θα πρέπει, όντας διακριτό, να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ίδια την εργατική τάξη και ευρύτερα τις λαϊκές μάζες, επιδιώκοντας να κατακτήσει την ηγεμονία τους, στο γήπεδο της ταξικής πάλης και όχι μόνον με τη φανέλα της ηρωικής του παράδοσης.
– Άλλο χαρακτηριστικό του κόμματος θα πρέπει να είναι ο ρόλος του ως συλλογικού διανοούμενου της εργατικής τάξης, και διαμορφωτή μιας εκσυγχρονισμένης μαρξιστικής θεωρίας, στη βάση της, μέχρι νεωτέρας, αξεπέραστης θεωρητικής, και όχι μόνο μεθοδολογικά, συμβολής των κλασικών του μαρξισμού.
– Η αρχή λειτουργίας του κόμματος, κάτι όχι μόνον οργανωτικό αλλά εξόχως πολιτικό, θα πρέπει να είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, δηλαδή ένα συνδυασμός μιας ανώτερου περιεχομένου και μορφής δημοκρατίας, με την σιδερένια πειθαρχία. Αυτό καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με μετατροπή του κόμματος και του κρατικού μηχανισμού σε ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό, όπου οι διαχειριστές των κοινών υποθέσεων θα έχουν τη δυνατότητα από υπάλληλοι του λαού να μετατραπούν σε δυνάστες του, όπως συνέβη στον «υπαρκτό», ούτε μπορεί να έχει σχέση με κόμμα παιδική χαρά, διακίνησης ιδεών και φραξιονιστικής δράσης. Απαιτείται ένα κόμμα που θα αντλεί την δύναμη, την πειθαρχία στις αποφάσεις του και συνεπαγόμενα την αποτελεσματικότητά του, ακριβώς χάρη στην εσωκομματική του δημοκρατία. Προς αυτήν την κατεύθυνση θα λειτουργούσε θετικά, μεταξύ άλλων, η συχνή εναλλαγή της καθοδήγησης του και η αποεπαγγελματοποίησή της.
Τέλος, το κόμμα θα πρέπει να είναι πατριωτικό για να είναι διεθνιστικό και διεθνιστικό για να είναι πατριωτικό.
Προκύπτει εύλογα το ερώτημα: Δεν υπάρχει σήμερα ένα τέτοιο κόμμα που να καλύπτει ως έχει, ή τουλάχιστον θετικά μετεξελισσόμενο, αυτές τις προϋποθέσεις; H απάντησή μου η οποία και απαιτεί ξεχωριστή τεκμηρίωση, είναι δυστυχώς αρνητική. Αυτό σημαίνει ότι το κόμμα θα πρέπει να επανασυσταθεί από όλες εκείνες τις δυνάμεις και ανένταχτους κομμουνιστές, οι οποίοι ενστερνίζονται την κομμουνιστική προοπτική, κατανοούν την αναγκαιότητά του και δεν αρέσκονται στα υπάρχοντα κομματικά σχήματα.
Δημοσιεύθηκε στο ανανεωμένο ΠΡΙΝ, 21.1.2018
Χαρούλες!
Σύμφωνα με το “2ο Θερμοδυναμικό αξίωμα”, η εντροπία, δηλαδή η αταξία ενός συστήματος τείνει, αν αφεθεί μόνο του, να αυξηθεί. Δηλαδή, δεν μπορεί αυθόρμητα, ένα σύστημα να μεταβεί σε κατάσταση μεγαλύτερης τάξης, αλλά θα τείνει σε κατάσταση μεγαλύτερης αταξίας.
Το αριστεροχώρι, χρόνια τώρα, επιβεβαιώνει τη Θερμοδυναμική, …..
….ονειρευόμενο την ανατροπη της!
ΚΚΕ και ξερό ψωμί!
Μάλλον δεν το διάβασες το άρθρο. Πουθενά δεν εκθειάζει το αυθόρμητο, αντίθετα θεωρεί επιτακτικό καθήκον την ύπαρξη ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος. Μάλλον διάβασες μόνο την τελευταία πρόταση και σου πήγε στραβά!
Όπως και να το κάνουμε, το ΚΚΕ δεν είναι επαναστατικό κόμμα
“Oχι άλλα ΚΚΕ”, παιδιά!
Εχουν ιδρυθεί μεταπολιτευτικά καμιά εικοσαριά…
Δε χωράνε…, σοβαρευτείτε!
Και ειδικά το εξω-αριστεροχώρι, είναι τέτοιο, γιατί από ιδιοσυγκρασία και ταξική νοοτροπία δεν μπορεί να αυτοοργανωθεί αυθόρμητα (από μόνο του). Αλλωστε οι παληοκαραβάνες ανήκαν στο ΚΚΕ και βρεθήκανε έξω – δεν είναι τυχαίο. Αν υπήρχε τέτοια ανάγκη, 50 χρόνια τώρα θα είχε ιδρυθεί ένα άλλο “καλό”. Το ότι δεν στέριωσε καμιά απόπειρα από τις πολλές, που έγιναν, κάτι λέει.
Ολοι αυτοί οι “σελέμπριτις”, που ταλαιπωρούν τον κόσμο με τις φαντασιώσεις τους, ψάχνουν απλά την προσωπική τους δικαίωση, πράγμα, που βέβαια λίγους ενδιαφέρει, πέρα από τους …ομοιοπαθείς.
Δοκιμάστε, και ….θα δείτε!
Τετραγωνισμός του κύκλου, κατασκευή του αεικίνητου, “σκουληκότρυπες”, ανακάλυψη του Ελντοραντο, ……ίδρυση “καινούργιου ΚΚΕ”………
Αν το δείς στον ..κβαντικό χώρο των αενάων διασπάσεων, τo “νέο επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα” θα είναι σαν την γάτα του Schrödinger: Ταυτόχρονα ζωντανό και ψόφιο.
Αν το δεις σε μοριακό επίπεδο, την ίδρυση του “ν.κ.κ.” απαγορεύει ο δαίμονας του Maxwell: Είναι ανίκανο το μοριακό σύνολο “εξω-αριστεροχώρι” να συσσωρεύσει την απαραίτητη πληροφορία. Γιατί απλά απορρίπτει την μέχρι σήμερα εμπειρία του κομμ. κινήματος. Αμα καταστρέφεις πληροφορία αυξάνεις την εντροπία., και το χάος.
Αν μένεις στο ΚΚΕ δε πρόκειται να ξεκολλήσεις ποτέ απ τη νευτώνεια φυσική φίλε μου.
Και σε καμία περίπτωση δε θα πάρεις μυρωδιά απ το τι θα πει εξέλιξη.
Άσε λοιπόν εκείνους που δε κόλωσαν να πούνε το αλλιώτικο για την εποχή τους, να το κάνουν και τώρα και προσπάθησε λιιιιγο να καταλάβεις τι έχει μεσολαβήσει μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου τόμου της ιστορίας του κόμματός σου.
Συντροφικά.
“ΚΚΕ και ξερό ψωμί” όπως “ΠΑΟ και ξερό ψωμί” ή αλλιώς οπαδική αντίληψη της πολιτικής. Όχι φίλε, το ΚΚΕ ξεπέταξε στελέχη όπως τον Άρη, τον Πλουμπίδη (“… ο Πλουμπίδης δεν πέθανε, αλλά μεταφέρθηκε στην Αμερική, όπου γεμίζει τις μέρες και τις τσέπες του με το πικρό αντίτιμο τής προδοσίας”), κατοπινότερα τον Κάππο και τόσους άλλους τιμημένους αγωνιστές. Κανείς δεν ήταν σελέμπριτι, οι σελέμπριτι ήταν τα κολλητάρια του Φλωράκη ( Ανδρουλάκης, Δαμανάκη κλπ), οι άλλοι ήταν απλοί καθοδηγητές του λαού, άνθρωποι που όταν σπηλώθηκε η τιμή τους και κατάλαβαν πόσο προδόθηκαν από το κόμμα που λάτρεψαν, προτίμησαν να φύγουν στην αφάνεια. Άλλωστε δεν είχαν και πολλά να δώσουν, τις δυνάμεις τους και τα καλύτερα χρόνια τους τα πρόσφεραν για το κόμμα που πίστευαν ότι ήταν το δικό τους κόμμα. Δυστυχώς, για να κοιλοπονήσει η κοινωνία νέο κόμμα θα πρέπει να πονέσει πολύ, να καταλάβει ότι δεν παίρνει άλλο, πρέπει να οργανωθεί και να παλέψει. Και τότε κάποιοι υπερφύαλοι που κουνάνε το δάχτυλο στο λαό θα εξαφανιστούν…
Καθαρά θεωρητικά κ σε ιδεαλιστικό πνεύμα,να πω κι εγώ δυο λόγια πάνω σ’ αυτό το σχόλιο.Να μη λατρεύει κανείς το “κόμμα του”, ούτε κανένα κόμμα,γενικά! Να λατρεύει τις αξίες του κ να μην αποσύρρεται σε καμιά περίπτωση,χαρίζοντάς τις σε άλλους,αλλά να παλεύει γι’ αυτές μέχρι το τέλος.Αυτή η αρχή θα έπρεπε,νομίζω,πάνω απ’ όλα να διέπει ένα κομμουνιστικό κόμμα κ μ’ αυτή να διαπαιδαγωγούνται τα μέλη του.Κατά πόσο αυτό μπορεί να υλοποιηθεί,δεν το ξέρω.Εγώ πάντως προσπαθώ όσο μπορώ,συμμετέχοντας στο διάλογο για το μαρξισμό κ την επανάσταση,αν κ με απογοητευτικά αποτελέσματα.
Συμφωνώ Αναστασία…
Αναγωγισμός και ξερό ψωμί. Θερμοδυναμική της βιολογικής και κοινωνικής οργάνωσης της ύλης… Έστω κι έτσι πάντως πιο πολύ θα ταίριαζε η θερμοδυναμική των ανοιχτών κι όχι των κλειστών συστημάτων.
Αντισταλινισμος=ντροπαλος αντικομμουνισμος
Τι ειπές τώρα
Ναι! Το είχε πει ο Κ.Κάππος!
Αφάνταστα περιεκτικό και συμπυκνωμένο.
εσυ τι ακουσες;
Εάν ίσχυε αυτή η εξίσωση,τότε θα έπρεπε να ισχύει και το ότι: σταλινισμός=κομμουνισμός. Ταυτίζεται όμως ο κομμουνισμός με το σταλινισμό; Είναι ο σταλινισμός αυτή η κοινωνία που οραματίστηκε ο Μαρξ;
Αναστασία μου, το αντίθετο του αντικομμουνισμού δεν είναι ο κομμουνισμός.
Αντικομμουνισμός είναι όλες εκείνες οι δράσεις, είτε οι ευθέως αντιδραστικές είτε οι ρεφορμιστικές, που έχουν στόχο την ανάσχεση της πορείας προς τον κομμουνισμό.
Ο κομμουνισμός είναι κοινωνικό σύστημα. Ο αντικομμουνισμός είναι η προσπάθεια καταστροφής αυτού του συστήματος.
Άργησα να απαντήσω πάνω σ’ αυτό,επειδή δεν το θεώρησα αρχικά σημαντικό.Ωστόσο,επειδή κι εμένα μου αρέσει η λογική,από την καθαρά λογική άποψη κ εντελώς ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κανείς για τα διάφορα συστήματα: Όταν εξισώνομε την έννοια αντι-σταλινισμός με την έννοια αντι-κομμουνισμός,δεν εξισώνεται το δεύτερο συνθετικό της μιας,με το δεύτερο συνθετικό της άλλης; Για να μην τρελαθούμε δηλαδή! Αν ο άθρωπος χάσει την αίσθηση της λογικής,είναι τελειωμένος.
Ο λεγόμενος από όλους σας, (δεξιούς, “σοσιαλιστές”, πασόκους, τροτσκιστές κλπ. – ό,τι είστε τέλος πάντων) “σταλινισμός”, ήταν η πάλη των μπολσεβίκων για το στερέωμα της Επανάστασης.
Εκτός αν ήταν …δημιούργημα του Διαβόλου(!) γιατί των Καπιταλιστών αποκλείεται…., οπότε …πάσο!
Και ο Μαρξ δεν ήταν παιδί των λουλουδιών!
Τα άρθρα των ναριτών βγαίνουν με generator πλέον; Μπορείτε να φτιάξετε και εσείς ένα:
Η [αναγκαιότητα/επικαιρότητα] ενός κομμουνιστικού [συμπληρώστε ό,τι θέλετε].
Πιστεύω,ότι είναι ανεδαφικός ιδεαλισμός,να έχει κανείς στο μυαλό του από τα πριν μια ολοκληρωμένη εικόνα του κομμουνιστικού κόμματος,που θα καθοδηγήσει την επανάσταση κ την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας κ να θέλει να υλοποιήσει ακριβώς αυτή την εικόνα.Το κόμμα της εργατικής τάξης με τυποποιημένες προδιαγραφές,που θα διεξαγάγει την επανάσταση,νομίζω πως είναι μια καθαρά θεωρητική αντίληψη.Στη ζωή κ στην ιστορία όμως,ποτέ δεν έγινε έτσι,αλλά ο τύπος του επαναστατικού φορέα υπαγορεύτηκε κ διαμορφώθηκε από τις ανάγκες κ στην πορεία της κάθε επανάστασης.Στη Ρωσία οι Μπολσεβίκοι δεν ήταν ΤΟ κόμμα ούτε πριν ούτε στην πορεία της Ρωσικής Επανάστασης,αλλά μια συλλογικότητα με κοινές αντιλήψεις κ στόχο ανάμεσα σ’ άλλες.ΚΚΣΕ συγκροτήθηκε μετά την επικράτηση της νέας εξουσίας.Στην Κίνα ο Μάο ξεκίνησε τον αγώνα του με τη διαγραφή του από το ΚΚ Κίνας κ διαμόρφωσε τον επαναστατικό του φορέα-στρατό στην πορεία της επανάστασης.Και στην Κούβα,ΚΚ συγκροτήθηκε μόνο μετά την επικράτηση της επανάστασης.Αν αυτή τη στιγμή,όποια δήποτε οργάνωση στη χώρα μας πιστεύει,ότι χρειάζεται ανασυγκρότηση,και βέβαια να το κάνει,αλλά πιστεύω,πως αυτό που προέχει,είναι η συνεννόηση των κομμουνιστών στη βάση κοινών στόχων κ κοινής δράσης.Καμιά οργανωτική συγκρότηση δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις απαντήσεις,που απαιτεί συτή η αναγκαιότητα.
Σχετικά με τη “σιδερένια πειθαρχία”, που αναφέρεται στο κείμενο,πιστεύω,πως αυτή χρειάζεται βασικά σε στρατιωτικές επιχειρήσεις,που απαιτούν ομαδική κ συντονισμένη δράση.Σε στρατούς κοινωνιών,όπου υπάρχει εκμετάλευση κ ο άνθρωπος είναι αναλώσιμος,η πειθαρχία πετυχαίνεται με τη δημιουργία συλλογικής συνείδησης,μέσω συλλογικών τιμωριών κ της ισοπέδωσης της προσωπικότητας κ της ατομικότητας.Σε ένα δημοκρατικό στρατό όμως,που διέπεται από τις ανθρωπιστικές αξίες,η συλλογική συνείδηση πηγάζει από βαθειά πίστη σ’ αυτές τις αξίες.Εξ άλλου,σ’ αυτή την περίπτωση,η σιδερένια πειθαρχία δε φαίνεται να είναι ο κύριος παράγοντας,που οδηγεί στη νίκη.Ακόμα κ η περίφημη ” πειθαρχία” των Μπολσεβίκων είναι μάλλον υπερβολή.Ένας Μπολσεβίκος σε δοκιμαντέρ ανέφερε,ότι “τα παιδιά συχνά διαφωνούσαν μέχρι του σημείου να παίζουν ξύλο” κ ο Λένιν λέγεται,ότι έκανε από τη Φινλανδία απανωτές επιπλήξεις,ότι δεν ακολουθούνται οι οδηγίες του.Από την άλλη,σε καιρό ειρήνης,οπόταν κ απαιτείται πολύ περισσότερο το ξεδίπλωμα της ιδιέτερης προσωπικότητας κ της πρωτοβουλίας,η στρατιωτική πειθαρχία μου φαίνεται εντελώς ακατάλληλη.
Για το τεχνικο/εφαρμοστικο μερος:
Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και σιδηρά πειθαρχία αλλά όχι σαν τον υπαρκτό, οχι σε επαγγελματιες γραφειοκρατες, οχι σεχταρισμος… Μμμμ, και πως ακριβως γινονται τα πρωτα χωρις τα δευτερα; Κοινωνικη επανασταση με οπισθοδρομικη τεχνοφοβια δεν επιτυγχανεται. Ουτε η στρατιωτικη δομη μπορει να γεννησει κοινωνιες στην επομενη βαθμιδα ελευθεριας.
Αντιθετα, σκεψου “αμεσοδημοκρατια με ζυγισμενη αλγοριθμικη ψηφο” και τελειωσες με τους κομματικους και εν δυναμει κρατικους μεγαλο και μικρο παραγοντες – η σημερινη τεχνολογια το επιτρεπει επιτελους. Οσο για τον φοβο της αντεπαναστασης, για οταν θα μπεις σε επαναστατικες διαδικασιες, μαθε να χρησιμοποιεις την τεχνολογια σωστα, οχι να την δαιμονοποιεις. TOR, κρυπτογραφια, στεγανογραφια, MAC address spoofing, ad-hoc networking, οχι cell-based επικοινωνιες, αποκλειστικα audited open source software.
Για το θεωρητικο/ιδεολογικο μερος, θα πω μονο πως θα πρεπει να σκεφτομαστε μη ντετερμινιστικα και μη στατικα. Το ιδεολογικο υποβαθρο θα πρεπει να ειναι εξελιξιμο δυναμικα και επιστημονικα και οχι αναγνωση αγιων γραφων στο κατηχητικο. Η Μαρξιστικη θεωρεια ειναι μεχρι στιγμης ακαταρριπτη ως προς τις παραδοχες της αλλα αυτο δεν σημαινει πως δεν πρεπει να χτισεις πανω και περα απο αυτην. Και η κλασσικη νευτωνεια θεωρεια της βαρυτητας ζει και βασιλευει αλλα αυτο δεν εμποδισε την περιγραφη της κβαντικης μηχανικης…
Αν θελουμε ΚΚΕ, αυτο υπαρχει ηδη… Αν θελουμε κατι διαφορετικο, τοτε και το αρχιτεκτονικο σχεδιο και τα δομικα υλικα πρεπει να ειναι διαφορετικα.
(Αυτα και φοραω το κρανος μου εν οψει γενικευμενου κραξιματος… have fun!)