Παναγιώτης Μαυροειδής
Ο πόλεμος στην Ουκρανία και γενικά η τάση μετάβασης προς μια πολεμική εποχή με συγκρότηση αντίπαλων ιμπεριαλιστικών μπλοκ, έχουν ιστορική σημασία. Σε αυτό το πλαίσιο είναι χρήσιμο να σκύβουμε στην ιστορική εμπειρία.
Όταν οι αφορμές δε φανερώνουν άμεσα την αιτία και το χαρακτήρα του πολέμου…
Ως γνωστόν, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ξεκίνησε με επίθεση της Αυστρο-ουγγρικής αυτοκρατορίας (θεματοφύλακας του απολυταρχισμού στην κεντρική Ευρώπη) στη μικρή Σερβία. Από τον Κάουτσκι ως τη Λούξεμπουργκ και από τον Λένιν ως τον Τρότσκι- με διαφορετικές θέσεις για το συνολικό χαρακτήρα εκείνου του μακελειού- συμφωνούσαν πως αν υπήρχε ένας ορισμός του δίκαιου εθνικού πολέμου, αυτός ταίριαζε στην περίπτωση της Σερβίας. Ο Λένιν ωστόσο σημείωνε:
«Η μαρξιστική διαλεκτική (…) αποκλείει κάθε μεμονωμένη εξέταση ενός θέματος (…). Το εθνικό στοιχείο στον Σερβο-αυστριακό πόλεμο δεν έχει και δεν μπορεί να έχει καμία σοβαρή σημασία στον γενικό ευρωπαϊκό πόλεμο (…). Για τη Σερβία, δηλαδή, ίσως για το ένα τοις εκατό περίπου των συμμετεχόντων στον παρόντα πόλεμο, ο πόλεμος είναι μια ‘’συνέχεια της πολιτικής’’ του αστικο-απελευθερωτικού κινήματος. Για το υπόλοιπο ενενήντα εννέα τοις εκατό, ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της αστικής τάξης, που είναι ικανή μόνο να βιάσει έθνη, όχι να τα απελευθερώσει».
Οι Σέρβοι επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες δεν είδαν σε αυτή την τοποθέτηση καμία αμφισημία και τάχθηκαν ρητά ενάντια στον πόλεμο καταψηφίζοντας τις πολεμικές πιστώσεις στο κοινοβούλιο της χώρας. Ο Σέρβος σοσιαλιστής Ντούσαν Πόποβιτς, απαντώντας στο ερώτημα «μα γιατί καταψηφίζετε την πολεμική προετοιμασία για ένα δίκαιο για τη χώρα πόλεμο;», απάντησε «σωστό είναι αυτό, όμως ο πόλεμος δε γίνεται για αυτό». Επεξήγησε αργότερα:
«(…) για εμάς, το αποφασιστικό γεγονός είναι ότι ο πόλεμος μεταξύ Σερβίας και Αυστρίας ήταν μόνο ένα μικρό μέρος ενός συνόλου, απλώς ο πρόλογος του παγκόσμιου, ευρωπαϊκού πολέμου, και αυτός ο τελευταίος —ήμασταν βαθιά πεπεισμένοι γι’ αυτό— είχε ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Ως αποτέλεσμα, εμείς —όντας μέρος της μεγάλης σοσιαλιστικής, προλεταριακής Διεθνούς— θεωρήσαμε ότι ήταν δεσμευτικό καθήκον μας να αντιταχθούμε αποφασιστικά στον πόλεμο».
Και είχε τραγικά δίκιο…
Ποιος λοιπόν είναι ο γενικός χαρακτήρας του πολέμου που κλιμάκωσε η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία; Κατά τη γνώμη μας αυτός δε σχετίζεται με την «προστασία των Ρωσόφωνων στο Ντονμπάς», παρότι είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός η δράση των ναζιστικών ταγμάτων εκεί. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αυτό από μεριάς μιας στρατιωτικής μηχανής που ισοπεδώνει εκτός από στρατιωτικούς στόχους και ολόκληρες πόλεις και πολιτικές υποδομές, με παράλληλη δράση παραστρατιωτικών εθνικιστικών οργανώσεων με όνομα «Λύκοι του Τσάρου» (επικεφαλής ο Ντ. Ρογκόζιν, εκλεκτός του Πούτιν, πρώην αναπληρωτής πρωθυπουργός). Ούτε ο πόλεμος για τον Ζελένσκι και το ΝΑΤΟ συνιστά «προστασία της εθνικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας», παρά το γεγονός ότι η πολιτική εδαφικής κατάκτησης και προσάρτησης από μεριάς της Ρωσίας παραπέμπει σε κλασική ιμπεριαλιστική (και προ-ιμπεριαλιστική) αρπαγή. Από τη στιγμή που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο έδαφος της Ουκρανίας δοκιμάζονται τα όπλα όλων των χωρών του ΝΑΤΟ και δεκάδων άλλων κρατών υποτακτικών των ΗΠΑ, λύνουν και δένουν οι μυστικές υπηρεσίες τους, αξιωματικοί και κομάντος, ενώ η ίδια η Ουκρανική γη είχε ήδη πωληθεί στη Μονσάντο και άλλες πολυεθνικές, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για «δίκαιο εθνικό πόλεμο» από μεριάς της Ουκρανίας και πολύ περισσότερο του ΝΑΤΟ.
Διαπάλη καπιταλιστικών κέντρων για ηγεμονία
Πού βρίσκονται λοιπόν οι ρίζες και ποιος είναι ο πραγματικός χαρακτήρας της ευρύτερης πολεμικής αντιπαράθεσης προς την οποία τα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα ωθούν την ανθρωπότητα ματώνοντας τους λαούς;
Είναι κάτι παραπάνω από φανερό πως οι ΗΠΑ, ηγέτιδα ως τώρα δύναμη του καπιταλιστικού κόσμου, έχουν χάσει την πρότερη δυναμική τους και βρίσκονται μπροστά σε ορατό κίνδυνο να απολέσουν την παγκόσμια ηγεμονία. Ένας ιστορικός κύκλος κλείνει. Την επαύριον της συντριβής της ναζιστικής Γερμανίας, η Ευρώπη ήταν συντρίμμια. Βρετανία, Γαλλία και Δ. Γερμανία περίμεναν τα αμερικάνικα δολάρια για να ανοικοδομηθούν. Η Ιαπωνία ήταν ταπεινωμένη στρατιωτικά και με βαρύ πλήγμα από δύο ατομικές βόμβες. Η Κίνα ήταν μια μεγάλη μα αδύναμη αγροτική χώρα χωρίς διεθνή ρόλο. Το μόνο αντίπαλο δέος αποτελούσε η Σοβιετική Ένωση, περισσότερο από άποψη πολιτικής προοπτικής ως πιθανή εναλλακτική, παρά στο πεδίο της οικονομίας. Στο πλαίσιο αυτό, ήταν περίπου αυτονόητο το «δικαίωμα» των ΗΠΑ να ανεβοκατατεβάζουν κυβερνήσεις, να ποδηγετούν χώρες μέσω του ελέγχου των διεθνών οργανισμών, να ληστεύουν ηπείρους και να τις φορτώνουν στη συνέχεια χρέη, να σκορπούν παντού στρατιωτικές βάσεις, να εισβάλλουν όπου θέλουν. Όλα αυτά εδράζονταν στην απόλυτη οικονομική τους πρωτοκαθεδρία και την στρατιωτική υπεροπλία.
Σήμερα οι ΗΠΑ, κυνηγούν και καταρρίπτουν μετεωρολογικά αερόστατα με πυραύλους. Είναι η συμβολική πλευρά μιας υποχώρησης.
Στο επίπεδο της οικονομίας, νιώθουν ήδη την ανάσα της Κίνας, η οποία είναι ήδη η πρώτη οικονομία στον κόσμο με όρους αγοραστικής δύναμης. Οι Αμερικανοί φεύγουν κυνηγημένοι από το Αφγανιστάν, αποτυγχάνουν στο Ιράκ και τη Συρία.
Δεν απειλούνται μόνο από την Κίνα. Η Ρωσία δεν είναι πλέον στην εποχή του Γιέλτσιν. Μια νέα «εθνική» αστική τάξη πατάει στα δικά της πόδια, ανεβαίνει στρατιωτικά και τεχνολογικά, αναβαθμίζει την ένταξή της στη διεθνή οικονομία, επανα-προσανατολίζει τις συμμαχίες της. Η Ρωσία συνειδητοποιεί το ατού των ενεργειακών πόρων της σε μια εποχή που η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία διψάει για αυτούς.
Μέσω της πολιτικής θεωρίας για «αντικατάσταση του μονοπολικού κόσμου από ένα νέο πολυπολικό (αδύνατη συνθήκη στον καπιταλισμό)», η Κίνα αθόρυβα αλλά σταθερά διεκδικεί την παγκόσμια ηγεμονία.
Νέες καπιταλιστικές οικονομίες αναδύονται και διεκδικούν το δικό τους αυτοτελή ρόλο, θέτοντας σε κρίση τους ως τώρα (ανισότιμους) δεσμούς που είχαν με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, με κλασικά παραδείγματα αυτά της Σαουδικής Αραβίας και της Ινδίας.
Δεν πρόκειται για κάποια αντίθεση μεταξύ της «Δύσης της ελευθερίας» και του «Ασιατικού δεσποτισμού». Πολλές σκοταδιστικές πετρομοναρχίες του Περσικού Κόλπου βρίσκονται στο πρώτο μπλοκ, ενώ η μεγαλύτερη αστική δημοκρατία του κόσμου (Ινδία), φλερτάρει με τη Ρωσία κατά το συμφέρον της. Οι ΗΠΑ εξανίστανται με τη χούντα της Μιανμάρ, απλά και μόνο επειδή αυτή στηρίζεται στην Κίνα, ενώ την ίδια στιγμή έκαναν γαργάρα ακόμη και τη δολοφονία του Κασόγκι, μήπως «γυρίσουν» τους Σαουδάραβες και τους πείσουν να αυξήσουν την παραγωγή πετρελαίου.
Το Ινστιτούτο Lowy δημοσίευσε πρόσφατα την ετήσια έκθεσή του, σχετικά με την εξέλιξη της «δύναμης ισχύος» στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν στην κορυφή του συνολικού δείκτη (80,7 έναντι 72,5 της Κίνας), ωστόσο ο οικονομικός δείκτης της Κίνας στην περιοχή είναι 98,3, ενώ αυτός των ΗΠΑ είναι μόλις 53,7. Η κύρια δύναμη ισχύος των ΗΠΑ είναι ο στρατιωτικός τομέας (84,6 έναντι 23,7 της Κίνας).
Είναι αλήθεια ότι τα πρώτα σημάδια κόπωσης στον κινέζικο καπιταλισμό είναι ορατά (στεγαστική κρίση, πτώση ρυθμού ανόδου του ΑΕΠ, γήρανση του πληθυσμού, περιβαλλοντικές καταστροφές). Ωστόσο η σύγκριση με το αντίπαλο μπλοκ είναι καταλυτική: Αθροιστικά για τη χρονική περίοδο 2020-2027, το ΔΝΤ προβλέπει ότι η Κίνα θα αναπτυχθεί με ρυθμό 4,9% ετησίως, υπερδιπλάσιο αυτού των ΗΠΑ (1,8%) και πενταπλάσιο της Γερμανίας (1%). Αν υπάρχει μια ελπίδα να αποφύγει η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία ένα νέο γενικό βύθισμα σαν αυτό του 2008-2009, αυτή σχετίζεται με την ανάπτυξη της Κίνας και των BRICS.
Η σημερινή τάση προς πολεμικές αναμετρήσεις σχετίζεται με την παγκόσμια υπερ- ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων, τη θέσπισή τους ως μοναδικού «κανόνα» και τη συνακόλουθη άνοδο του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστικών κέντρων. Ενιαίος, αδιαίρετος και «παγκοσμιοποιημένος» καπιταλισμός δεν πρόκειται να υπάρξει. Ούτε υπήρξε ποτέ. Ο ιμπεριαλισμός όπως τον περιέγραψε ο Λένιν, δεν αφορούσε αόριστα τη ληστεία (με πόλεμο ή όχι) μικρών χωρών από μεγάλες, αλλά ακριβώς ένα νέο στάδιο εξέλιξης του καπιταλισμού ως παγκόσμιο σύστημα και μια νέα ποιότητα του ενδο-καπιταλιστικού ανταγωνισμού εντός του. Σήμερα, στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, απογειώνεται αυτός ο ανταγωνισμός, καθώς οι οικονομικές δυναμικές τείνουν διαρκώς να ανατρέπουν γεωπολιτικές και γεωοικονομικές ισορροπίες. Στο πλαίσιο αυτό εξελίσσονται και τα χαρακτηριστικά των σύγχρονων πολέμων του κεφαλαίου, με πιο ορατή πλέον διασύνδεση με τα «γυμνά» οικονομικά συμφέροντα.
Η ισχύς των ξεχωριστών καπιταλιστικών κρατών και κέντρων εξαρτάται πρωτίστως από τη θέση τους στην καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία. Υπάρχουν ωστόσο και άλλοι σημαντικοί παράγοντες.
Οι ΗΠΑ υποχωρούν σχετικά στην οικονομία. Κυριαρχούν ωστόσο στα χρηματοοικονομικά και τη νέα τεχνολογία, ενώ διατηρούν σαφή στρατιωτική υπεροχή. Οι πολεμικές δαπάνες τους είναι 3 φορές περισσότερες της Κίνας και 12 φορές περισσότερες της Ρωσίας.
H Κίνα έχει μια τεράστια μηχανή παραγωγής. Κατέχει το μεγαλύτερο μέρος των σπάνιων μετάλλων που είναι απαραίτητα για πλήθος εφαρμογών νέας τεχνολογίας. Ταυτόχρονα έχει και τα μεγάλα «ατού» τους χαμηλού εργατικού κόστους και της ανυπαρξίας στοιχειωδών πολιτικών ελευθεριών του εργατικού δυναμικού της.
Η Ρωσία βασίζεται στις εξαγωγές φτηνής ενέργειας και στην υπερ-ανάπτυξη πολεμικής τεχνολογίας, σε εξωφρενική αναντιστοιχία με την οικονομική της ανάπτυξη. Θεωρείται «υπερδύναμη εμπορευμάτων πλήρους φάσματος», καθώς μπορεί να προμηθεύει πολλά ορυκτά σε παγκόσμια κλίμακα που είναι απαραίτητα για εφαρμογές που σχετίζονται με την αεροδιαστημική, την κατασκευή τσιπς, τα λέιζερ, την πυρηνική ενέργεια, τα ηλεκτρονικά και τα όπλα.
Η επιτυχής ολοκλήρωση της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης που αποτελεί βασικό άξονα της Ρωσικής αστικής τάξης, «απαιτούσε» την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο εν λόγω πλαίσιο. Η Ουκρανία είναι μεγάλη χώρα, με σοβαρή δυναμική βιομηχανικής ανάπτυξης (από τη μεταλλουργία έως την αγροτική παραγωγή και την πληροφορική), ενώ είναι σταυροδρόμι ενεργειακών δρόμων. Από την άλλη, για την ΕΕ, η Ουκρανία θα μπορούσε να είναι υποτακτικός εταίρος ως πηγή τόσο φθηνού εργατικού δυναμικού όσο και πρώτων υλών, μαγνήτης για επικερδείς επενδύσεις και ως ελκυστική καταναλωτική αγορά που θα μπορούσε να απορροφήσει ευρωπαϊκές εξαγωγές, ενώ θα μείωνε και το ρόλο της Ρωσίας. Αυτή ήταν και η βάση προσεταιρισμού ενός κομματιού της Ουκρανικής αστικής τάξης με ορόσημο την ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς.
Αναταράξεις με στόχο την ανατροπή των συσχετισμών
Τα «συγκριτικά» πλεονεκτήματα κάθε χώρας ή μπλοκ, δεν είναι ωστόσο σταθερά και η ανατροπή τους αποτελεί ακριβώς το διακύβευμα των ανταγωνισμών.
Η Γερμανία και οι άλλες οικονομίες της ΕΕ χρειάζονται τη ρωσική ενέργεια, ενώ δε θέλουν να χάσουν την τεράστια κινεζική αγορά. Παρόλα αυτά ευθυγραμμίστηκαν με τις ΗΠΑ σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, στο φόντο της δυναμικής συγκρότησης μπλοκ, όπου η πολιτική μπορεί και να συγκρούεται με το άμεσο οικονομικό συμφέρον.
Η Κίνα κάθε άλλο παρά παραμένει τεχνολογικός ουραγός των ΗΠΑ, αναπτυσσόμενη γοργά σε αυτό τον τομέα. Η δική της τεχνολογία δεν είναι πλέον συνώνυμη της φτήνιας, ενώ είναι ήδη ηγέτης στα βιομηχανικά ρομπότ. Η διαμάχη για την Ταϊβάν σχετίζεται -μεταξύ των άλλων- και με την προσπάθεια των ΗΠΑ να στερήσει την Κίνα και την Ρωσία από τους ημιαγωγούς, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων παράγεται σε αυτό το νησί. Οι πρωτοφανείς κυρώσεις κατά της Ρωσίας, πέρα από τη γενική επιδίωξη να την πλήξουν οικονομικά, έχουν στόχο να καταστήσουν παράνομη για κάθε κράτος και ιδιωτική εταιρεία την προμήθεια ημιαγωγών και άλλων κρίσιμων υλικών ή τεχνολογιών στη Ρωσία και με αυτό τον τρόπο να κατασκευαστεί νομικό έρεισμα για κυρώσεις και κατά της Κίνας, αν αυτή την προμηθεύσει. Ο Λευκός Οίκος εφάρμοσε περιορισμούς στις εξαγωγές ειδών υψηλής τεχνολογίας και ημιαγωγών στη Ρωσία, όχι για να την «τιμωρήσει» για την εισβολή στην Ουκρανία. Το θέμα ήταν και είναι να παρεμποδιστεί ο στρατηγικός εκσυγχρονισμός του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος της Ρωσίας και η αναβάθμιση των ρωσικών αεροδιαστημικών και ρομποτικών δυνατοτήτων.
Η δυστοπία των «έξυπνων» πολέμων
Τόσο οι οικονομικοί πόλεμοι, όσο και οι ένοπλες εκδοχές τους, αλλάζουν ως προς τα μέσα τους, άρα και ως προς τις καταστρεπτικές τους συνέπειες.
Η δυστοπική παρατήρηση είναι ότι η τεχνολογική πρόοδος σε καπιταλιστικές συνθήκες είναι αλληλένδετη με την εξέλιξη της πολεμικής τεχνολογίας και τελικά της τεχνολογίας θανάτων μεγάλης κλίμακας.
Βλέπουμε ήδη τον ρόλο των Drones στην Ουκρανία, αλλά και την ανοιχτή συζήτηση για χρήση πυρηνικών όπλων.
Έκθεση της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ για την Τεχνητή Νοημοσύνη (NSCAI) που εκδόθηκε το 2021, υποδεικνύει την πιθανότητα οι προηγμένες τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται στον σύγχρονο πόλεμο να ενισχυθούν περαιτέρω από την τεχνητή νοημοσύνη με ποικίλες εφαρμογές σε κυβερνοεπιθέσεις, επιθέσεις παραπληροφόρησης, drones ή επιθέσεις πυραύλων.
Σύμφωνα με την έκθεση, η Κίνα ερευνά επίσης διάφορες εφαρμογές για την τεχνητή νοημοσύνη, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης για καθοδήγηση πυραύλων, ανίχνευσης και αναγνώρισης στόχων και γενικότερα τεχνολογίες «ευφυούς πολέμου».
Οι «ευκαιρίες» ως η άλλη όψη των καταστροφών του πολέμου
Πέτυχαν οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας το στόχο τους; Οπωσδήποτε έπληξαν τη Ρωσία, η οποία φαίνεται πως υπερεκτίμησε όχι μόνο τη δυνατότητα να καταλάβει χωρίς αντίσταση και κόστος το Κίεβο σε λίγες μέρες, αλλά και τη δυνατότητα να εκβιάσει τις χώρες της ΕΕ με την ενέργεια. Χάνει αυτή τη στιγμή τον πιο μεγάλο και κοντινό πελάτη της, καθώς η Ευρώπη, αν και με υψηλό τίμημα, βρίσκει διεξόδους.
Ωστόσο η πτώση του ΑΕΠ της Ρωσίας για το 2022 είναι σχετικά χαμηλή (2,5-3,5%), καθώς υπήρξε ωφέλεια από την άνοδο των τιμών και τη μη τήρηση των κυρώσεων από την πλειοψηφία των χωρών της Ασίας και κυρίως από Κίνα και Ινδία, οι οποίες επωφελήθηκαν και οι ίδιες από τις εκπτώσεις στο Ρωσικό πετρέλαιο.
Οι ΗΠΑ, μέσω και της ευθυγράμμισης της ΕΕ στη στάση απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία, πέτυχαν πολιτικά να ισχυροποιήσουν τη συνοχή του ΝΑΤΟ και την επέκτασή του. Ωφελήθηκαν επίσης καίρια οικονομικά καθώς κατέστησαν τις ευρωπαϊκές χώρες θλιβερούς πελάτες στο πανάκριβο υγροποιημένο αέριο που τους προμηθεύουν.
Η Κίνα είναι επίσης κερδισμένη καθώς αυξάνει εντυπωσιακά το μερίδιό της στην αγορά φτηνής ενέργειας από τη Ρωσία, ενώ την ίδια στιγμή είναι πλέον ο μεγαλύτερος εισαγωγέας για τις χώρες του Περσικού κόλπου, τις οποίες δελεάζει σε σημαντικές συμφωνίες που προκαλούν ανησυχία στις ΗΠΑ. Την ίδια στιγμή όμως, αν και η Κίνα στην περίπτωση του πολέμου της Ουκρανίας «αναγνωρίζει τις ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλειά της», δηλαδή στηρίζει τη Ρωσία, πλήττεται από την εξουδετέρωση ενός μεγάλου (βόρειου) διαδρόμου για τα προϊόντα της προς την Ευρώπη, μέσω Ρωσίας και Λευκορωσίας. Επίσης, πολλές μεγάλες εταιρείες της αναγκάστηκαν να αποσυρθούν ή να μειώσουν τη δραστηριότητα στη Ρωσία με το φόβο των κυρώσεων.
Ρωγμές στην πανίσχυρη εικόνα του δολαρίου;
Η υπεροχή των ΗΠΑ στη νομισματική και χρηματοπιστωτική σφαίρα είναι δεδομένη, όχι όμως και χωρίς αμφισβήτηση. Κίνα και Ρωσία, πέραν της αυξανόμενης δικής τους συνεργασίας, προωθούν συστηματικά τη λεγόμενη «αποδολαριοποίηση» των διεθνών οικονομικών συναλλαγών.
Ο στόχος αυτός περνάει μέσα από ένα συνδυασμό άτυπης σύνδεσης των συναλλαγματικών ισοτιμιών με χρυσό αλλά και σχετικά σταθερής αξίας εμπορεύματα και αυξανόμενης χρήσης των εθνικών νομισμάτων έναντι της συναλλαγής με δολάρια και ευρώ.
Ο πυρετός του χρυσού καταλαμβάνει πλέον όλες τις κεντρικές τράπεζες. Το 2022 αγοράστηκαν 1.136 τόνοι χρυσού (αύξηση 450 τόνων σε σχέση με το 2021), που αποτελεί τον μεγαλύτερο όγκο αγορών εδώ και 55 χρόνια.
Ειδικά, οι κεντρικές τράπεζες των χωρών που ανήκουν στον όμιλο Brics (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) κάλυψαν τη μερίδα του λέοντος στην αγορά χρυσού.
Την ίδια στιγμή η Κίνα είναι η πρώτη πιστώτρια χώρα στην Αφρική, με όρους παρόμοιους με αυτούς του ΔΝΤ. Προσπαθεί παράλληλα να διαμορφώσει ένα διαφορετικό μοντέλο διείσδυσης, με αρκετή επιτυχία, το οποίο συνδυάζει τις εμπορικές συναλλαγές με πραγματοποίηση μεγάλων επενδυτικών έργων, διαμορφώνοντας έτσι ισχυρούς δεσμούς αμοιβαίου συμφέροντος με τις ανερχόμενες αστικές τάξεις στη μαύρη ήπειρο.
Νέα θερμά σημεία
Ακόμη και αν ο πόλεμος στην Ουκρανία μετατραπεί σε μια «παγωμένη διένεξη», κάτι που δεν είναι άμεσα ορατό, είναι βέβαιο πως έχει ήδη διαμορφώσει μια νέα «γεωγραφία» των ανταγωνισμών, που πολύ γρήγορα θα γεννήσει νέες επικίνδυνες εστίες πολεμικής αντιπαράθεσης.
Πρωτίστως, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να ανεβάσουν την ένταση με την Κίνα με αφορμή την Ταϊβάν. Η Κίνα από τη μεριά της, σε αντίθεση με τη συγκρατημένη στάση της στην Ουκρανία, φαίνεται αποφασισμένη όχι μόνο να αγνοήσει τις απειλές αλλά και να ανατρέψει υπέρ της το συσχετισμό αναλαμβάνοντας και επιθετικές πρωτοβουλίες. Σε αυτή την αντιπαράθεση πλέον, τα μεγέθη θα είναι πολύ διαφορετικά.
Θα έλεγε κανείς ότι μια τέτοια ροπή των εξελίξεων δεν συμβαδίζει με τη δυναμική των οικονομικών σχέσεων. Πράγματι, παρά τον εμπορικό πόλεμο Τράμπ και Μπάιντεν σε βάρος της Κίνας, το εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών αυξήθηκε σημαντικά. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του αμερικανικού υπουργείου Εμπορίου, το 2022 το διμερές εμπόριο έφθασε στα 690,6 δισ. δολ., με τις εξαγωγές των ΗΠΑ στην Κίνα να σημειώνουν αύξηση κατά 2,4 δισ. δολ. στα 153,8 δισ. δολ. Την ίδια στιγμή οι εισαγωγές κινεζικών προϊόντων στην αμερικανική αγορά αυξήθηκαν κατά 31,8 δισ. δολ., φθάνοντας στα 536,8 δισ. δολ.
Ας μη ξεχνάμε ωστόσο πως διαψεύστηκε αυτός ο «οικονομικός ορθολογισμός» (ακυρώνοντας και σχετική υπόθεση του Πούτιν) στην περίπτωση της στάσης της Γερμανίας και της ΕΕ συνολικά στο θέμα της Ουκρανίας. Όσο και αν διαπιστώνεται μια περίπλοκη «αλληλεξάρτηση» των καπιταλιστικών οικονομιών, αυτή δεν μπορεί να ακυρώσει τον ανταγωνισμό. Για άλλη μια φορά, γνώρισμα της πολεμικής εποχής και του ανταγωνισμού μέσω διαμόρφωσης χωριστών καπιταλιστικών πόλων που βρισκόμαστε, η «πολιτική» μπορεί να υπερισχύσει της «οικονομίας» και αυτό συμβαίνει μόνο σε ιδιαίτερες στιγμές μεγάλων κρίσεων που καταλήγουν σε πόλεμο. Όταν ακόμη και η Ελβετία, εγκαταλείπει την πάγια θέση της στρατηγικής ουδετερότητας, συμφωνώντας με το πλήρες πακέτο κυρώσεων της ΕΕ κατά της Ρωσίας, τα πράγματα είναι αρκετά σοβαρά.
Το δεύτερο «θερμό σημείο» μπορεί να είναι και πάλι η περιοχή του Περσικού Κόλπου και ειδικά το Ιράν. Η σημασία της χώρας των 80 εκ. ανθρώπων ενισχύεται σημαντικά.
Πέρα από την άνοδο της συνεργασίας με τη Ρωσία, αποτελεί και τον ενδιάμεσο σταθμό για την αύξηση του (θαλάσσιου) εμπορίου της Ρωσίας με την Ινδία, με παράκαμψη του (εχθρικού για την Ινδία) Πακιστάν, αλλά και των στενών του Σινά και των Δαρδανελίων με τους περιορισμούς που πιθανόν θα αποκτήσουν.
Η Κίνα επίσης, μετά τις δυσκολίες στο βορειότερο άξονα διαμέσου Ρωσίας και Λευκορωσίας, έχει ανάγκη το διάδρομο του Ιράν. Οι ΗΠΑ, αλλά και το Ισραήλ, αναζητούν διαρκώς αφορμή για προσφυγή στην πολεμική βία προκαλώντας το Ιράν στη Συρία, αλλά και βαθιά στο έδαφός του με σύγχρονα όπλα και μεθόδους, όπως φάνηκε στην περίπτωση της πρόσφατης επιδρομής στο Ισφαχάν.
Πορεία διαμόρφωσης αντίπαλων καπιταλιστικών πόλων
Η τάση για διαμόρφωση μπλοκ είναι πλέον σαφής. Από τη μια το στρατόπεδο των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Αυστραλίας κ.α. και από την άλλη ο άξονας Κίνας-Ρωσίας με την παράλληλη ικανότητα του τελευταίου να εξασφαλίζει στηρίγματα σε ετερόμορφες δυνάμεις (BRICS, και άλλοι).
Κάθε άλλο όμως παρά είναι διαμορφωμένοι οριστικά αυτοί οι πόλοι.
Η Γερμανία, περισσότερο από όλες τις χώρες της ΕΕ κινδυνεύει να απολέσει δύναμη σε σχέση με τις ΗΠΑ, πολύ περισσότερο αν τεθεί θέμα κυρώσεων και αντιπαράθεσης με την Κίνα.
Γενικότερα η ΕΕ βρίσκεται σε κρίση προσανατολισμού και σε παροξυσμό αντιθέσεων. Από τη μια, έγινε ένα βήμα μετά τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία στην κατεύθυνση της απόλυτης ταύτισης ΝΑΤΟ και ΕΕ, καθιστώντας το γνωστό σύνθημα επίκαιρο και σωστό όσο ποτέ. Από την άλλη όμως, εντός του ΝΑΤΟ υπάρχει μια σταδιακή μετατόπιση από τον άξονα Ουάσιγκτον-Βερολίνο-Παρίσι, στον άξονα Ουάσιγκτον-Λονδίνο-Βαρσοβία και αυτό θα έχει αργά ή γρήγορα σοβαρές συνέπειες στη συνοχή τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ.
Καπιταλισμός και πόλεμος ή σοσιαλισμός/κομμουνισμός και αδελφοσύνη των λαών;
Το καπιταλιστικό σύστημα είναι όντως σαν την ποδηλασία: Χρειάζεται να αναπτύσσει συνεχώς την παραγωγή και να κατακτά νέες αγορές, διαφορετικά έχει επώδυνες πτώσεις. Η λογική της μόνιμης επέκτασής του όμως, αναπόδραστα γίνεται μέσω εμπορικών πολέμων (και αυτό συμβαίνει ξανά σήμερα, ειδικά μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των νέων επίδοξων ηγεμόνων της Κίνας κλπ) ή μέσω πραγματικών πολέμων, και αυτό το αποτέλεσμα δεν αποκλείεται σήμερα.
Από τη σκοπιά των υπό εκμετάλλευση τάξεων σε όλο τον κόσμο, το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να υπάρξει καθολική ρήξη με τη λογική της συσσώρευσης κεφαλαίου που είναι το εύφορο πεδίο για πολέμους.
Οι εργατικές τάξεις και οι λαοί χρειάζονται ριζικές απαντήσεις ενάντια στη βαθιά πολυδιάστατη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και την τάση του να σύρει την ανθρωπότητα σε ένα νέο γύρο φονικών πολέμων.
Εάν «αργήσουμε», δε θα αργήσουμε απλώς. Ο πολιτικός χρόνος είναι αδυσώπητος. Η φαινομενική αταραξία της μεταπολεμικής (ως προς τον Δεύτερο μεγάλο πόλεμο) τάξης πραγμάτων έχει διαταραχθεί. Όταν συναντιούνται οι «τεκτονικές πλάκες» των νέων καπιταλιστικών πόλων, επέρχονται αναπόφευκτα «σεισμοί». Δεν ξέρουμε το χρώμα των πολιτικών κρίσεων, όμως αυτές θα εκδηλωθούν σύντομα.
Η αριστερά «οφείλει» να αποδειχθεί ικανή να προτείνει επαναστατική απελευθερωτική διέξοδο, κινούμενη ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικά, αντιπολεμικά και διεθνιστικά, αναζητώντας μια νέα προοπτική σοσιαλισμού/κομμουνισμού. Διαφορετικά, η ριζοσπαστικοποίηση της αστικής πολιτικής (με μία μόνο όψη της να είναι η ανερχόμενη ακροδεξιά σε όλο τον κόσμο), υπάρχει κίνδυνος να κερδίζει διαρκώς την πολιτική μάχη ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς. «Κενά» στον πολιτικό χρόνο δεν υπάρχουν.
Συντομευμένη εκδοχή του άρθρου δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ, 18/2/2023
Ο πόλεμος είναι πράγματι ιμπεριαλιστικός. Από την πλευρά της Ρωσίας και μόνο. Η Ρωσία, αν δεν κάνω λάθος, έχει εισβάλλει στην Ουκρανία. Η Ρωσία και μόνο η Ρωσία διαπράττει εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία. Αν οι Αμερικανονατοϊκοί ήθελαν πράγματι να κηρύξουν τον πόλεμο στη Ρωσία, θα το είχαν κάνει τώρα (εννοώ κάποια στιγμή μέσα σε αυτούς τους δώδεκα μήνες της ρωσικής εισβολής) καθώς ο Πούτιν με την εισβολή του τους πρόσφερε την ιδανική ευκαιρία για αυτό. Καιρός είναι να απελευθερωθούμε από τις ιδεοληψίες μας που μας κρατούν σε απόσταση από την αντικειμενική πραγματικότητα. Απλώς να έχουμε υπόψη μας ότι αρκετός κόσμος που δεν ανήκει στη “σφαίρα επιρροής” μας (ας το πούμε έτσι) γέλαγε μαζί μας όταν μας έβλεπε τις πρώτες μέρες της ρωσικής εισβολής να κάνουμε πορείες στην αμερικανική πρεσβεία. Αυτά και ευχαριστώ.
Εσύ, τώρα δηλαδή, ….άλλαξες γνώμη;!
Αγαπητέ Βασίλη, ο πόλεμος είναι ΓΕΝΙΚΑ ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές. Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι ΗΠΑ με φερετζέ την Ουκρανία, κήρυξαν εμμέσως τον πόλεμο στην |Ρωσία, το 2014. Το παραδέχθηκε και ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Γιενς Στόλτενμπεργκ πριν μερικές μέρες.
https://thepressproject.gr/stoltenbergk-o-polemos-xekinise-to-2014-lafrof-omologia-oti-to-nato-proetoimazotan-gia-polemo-me-ti-rosia-apo-tote/
Από την άλλη μεριά, η Ρωσία έκανε τελικά την εισβολή στην Ουκρανία πέρισυ.
Τα παραπάνω 2 γεγονότα, αποδεικνύουν καταρχάς ότι ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014 με την στρατιωτική επίθεση που εξαπέλυσε το Ουκρανικό κράτος εναντίον του μισού λαού του, του ρωσόφωνου δηλαδή τμηματος του λαού στις ανατολικές περιοχες της Ουκρανίας. Και η Ρωσία απάντησε με την άμεση δική της εισβολή το 2021. Συνεπώς, το μοναδικό σωστό αίτημα είναι: Να σταματήσει η βοήθεια ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ στην Ουκρανία, να σταματήσει η ρωσική επίθεση, να αποχωρήσουν όλοι οι ξένοι στρατοί από την Ουκρανία. Και στα καθ ημάς, να πραγματοποιηθεί η συνολική απεμπλοκή της Ελλάδας απο αυτόν τον πόλεμο, να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και να φύγουν οι Αμερικάνικες βάσεις από την χώρα.
Βέβαια λίγο πιο σημαντικός για την Αριστερά, ειδικά σε εποχές ήττας, είναι ο κόσμος που ανήκει στην σφαίρα επιρροής της με την έννοια ότι μπορεί και πρέπει να αποτελέσει έναν πυρήνα αντεπίθεσης απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τον νεοφιλελευθερισμό
Αυτός ο κόσμος όχι μόνο γέλαγε βλέποντας πορείες στην … ρώσικη πρεσβεία αλλά εξοργιζόταν, έβριζε. Διότι δεν μπορούσε να συλλάβει, το λιγότερο, πως γίνεται να μην στοχοποιούμε πρώτα το ΝΑΤΟ στο οποίο ανήκουμε. Οι πιο ενημερωμένοι γνώριζαν και πως πέρα από αυτό ΝΑΤΟ και “Ουκρανία”, το εγκληματικό ναζιστικό καθεστώς της δηλ, έχουν την βασική ευθύνη. Δηλ πως δεν είναι μόνο θέμα του που είναι η Ελλάδα αλλά αντικειμενικής ανάλυσης της κατάστασης. Αλλά έστω το που ανήκει η Ελλάδα δίνει ένα μίνιμουμ. Αλλά όταν έγινε ο πόλεμος σύμπασα η Αριστερά, πλην ΛΑΕ και κάποιων που το παράκαναν από την άλλη μπάντα, δεν μπόρεσαν να καλέσουν τον λαό έστω στο μίνιμουμ. Τα πολιτικά αποτελέσματα τα βλέπουμε. Μια χώρα με έναν λαό παραδοσιακά αντιαμερικάνικο και φιλορώσικο, το πρώτο μόνο ως θετικό ιδεολογικό και ιστορικό χνάρι το δεύτερο κάπως πιο σύνθετο, γίνεται ανοιχτά στρατόπεδο για την πυροδότηση του Γ ΠΠ. Η Ελλάδα είναι μια χώρα σαν την Εσθονία που η πρωθυπουργός της είπε προχτές “να γίνει μια Κατοχή της Μόσχας από το ΝΑΤΟ για να αλλάξει τρόπο σκέψης ο προβληματικός ρώσικος λαός”. Ε σε αυτή την χώρα που συντάσσεται σε αυτό το ναζιστικό ιμπεριαλιστικό κατακτηρικό σχέδιο του ΝΑΤΟ, σε αυτή την χώρα που πρωτοπορεί σε αυτό το ναζιστικό ιμπεριαλιστικό κατακτητικό σχέδιο του ΝΑΤΟ, με αυτή την παράδοση αντιαμερικανισμού και φιλορωσισμού, δεν υπάρχει ο πόλεμος ως πολιτικό επίδικο. Η κυβέρνηση πράττει απολύτως κόντρα στις προθέσεις του ελληνικου λαού στο θέμα και το θέμα δεν είναι καν πολιτικό ζήτημα, δεν της έχει εγγράψει την ελάχιστη φθορά
ΟΧΙ, εγώ λέω να μην αφήσουμε αυτό που λες ιδεοληψίες για να πιάσουμε τον ΜΟ του τηλεοπτικού κοινού
Κώστας
Βρε Βασίλη τι κάθεσαι τώρα και λες; Αφού τους βλέπεις είναι ολοφάνερο ποιανού συμφέροντα υπηρετούν. Έχει από το 2014 που οι Ρώσοι ξεκίνησαν την αρπαγή ΟΥΚΡΑΝΙΚΩΝ εδαφών (πρώτα με την Κριμαία και μετά με τα ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ πραξικοπήματα στο Ντονμπάς) και εδώ όλοι τους είτε ανοιχτά/ξεδιάντροπα (πουτινόπληκτοι Κωστήδες και λοιποί λαφαζαναίοι), είτε κεκαλυμμένα (“ισαποστάκηδες” ανταρσαίοι, περισσιώτες, ψευτομαοϊκοί κλπ) υποστηρίζουν τον ΔΙΑΜΕΛΙΣΤΗ και καταγγέλουν τον αμυνόμενο, το θύμα.
Μιλάνε για ιμπεριαλιστικό πόλεμο όταν ο μόνος που έχει καταπιεί εδάφη ξένης χώρας είναι η Ρωσία, ο μόνος που επιχειρεί στρατιωτικά σε ξένη χώρα, ισοπεδώνει, σφαγιάζει, βιάζει μέσα σε ξένη χώρα είναι η Ρωσία. Χρησιμοποιούν ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα με αυτά του Χίτλερ (προστασία των δικών μας, ζωτικός χώρος κλπ) για να δικαιολογήσουν τα ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ. Χαρακτηρίζουν ιμπεριαλιστικό τον πόλεμο της Ουκρανίας γιατί αυτή πολύ απλά δεν αποδέχεται το κομμάτιασμα και τον ακρωτηριασμό που θέλει να της επιβάλει ο Πούτιν και για αυτόν τον σκοπό εξοπλίζεται από την Δύση (δικαίωμά της και πολύ καλά κάνει αλλά είναι οι ίδιοι που δεν είχαν ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα που οι Κούρδοι στην Συρία εξοπλίζονταν από τους δυτικούς) ακριβώς για να υπερασπιστεί την εθνική και εδαφική της κυριαρχία και όχι για να αρπάξει εδάφη γειτονικής της χώρας.
Τι καταλαβαίνεις εσύ εδώ αποδέχονται πλήρως το ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ αφήγημα περί…ρωσικών εδαφών στην Ουκρανία τι μου λες τώρα; Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε δηλαδή ότι η Ουκρανία…κατέχει ρωσικά εδάφη. Αυτό που απομένει είναι να ισχυριστούν ότι ο εισβολέας-διαμελιστής είναι ο…Ζελένσκι. Ε αυτά υποστηρίζει ο Πούτιν και ΌΛΟΙ οι ΦΑΣΙΣΤΕΣ στην Ρωσία αυτά υποστηρίζει ο Κώστας και ο κάθε Κώστας, αυτά υποστηρίζουν και οι “ούτε-ούτε” και ας προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο. Και φυσικά δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να τους ακούσεις να λένε κάτι για τα ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ του Σεργκέιτσεφ περί αποουκρανοποίησης, δεν λένε την παραμικρή κουβέντα για τον ΙΣΛΑΜΟΝΑΖΙΣΤΗ υποτακτικό του Πούτιν Καντίροφ ενώ για αυτούς ο Πούτιν είναι ένας ακόμα…δεξιός όταν την ίδια ώρα ρίχνει στην φυλακή όποιον διαμαρτύρεται. Και μιλάμε για τους ίδιους που κεντρικό σύνθημά τους κάποτε ήταν το “Κάτω η χούντα Σαμαρά” και το “Η χούντα δεν τελείωσε το ’73”. Ε λοιπόν όλοι αυτοί καταπίνουν την γλώσσα τους για την πουτινική ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ που φιμώνει, φυλακίζει, βασανίζει και δολοφονεί. ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ!!!
Μα δεν βλέπεις εδώ τους Ιρανούς δεν δέχονται να υποστηρίξουν. Γιατί για το Ιράν δεν έχουν ΚΑΜΙΑ δικαιολογία. Και όμως δεν υποστηρίζουν τους δημοκράτες που ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ από το καθεστώς. Δηλαδή δεν διστάζουν να βρεθούν στην ίδια μεριά ακόμα και με σκληρούς θεοκράτες ΦΑΣΙΣΤΕΣ προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν τα ανατολικά αφεντικά τους τι τους λες εσύ τώρα για Ουκρανία; Εδώ οι πιο ΣΤΥΓΝΕΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΕΣ στον κόσμο καθοδηγούνται ανοιχτά από τον νεοφασιστικό άξονα Ρωσία-Κίνα και αυτοί βλέπουν “ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις” και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σαν τον μόνο κίνδυνο στον κόσμο (που αποδυναμώνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο αλλά αυτό δεν “προβληματίζει” τους αντιιμπεριαλιστές της συμφοράς).
Θα συμφωνήσω με το συμπέρασμα του συντάκτη, όσον αφορά στα καθήκοντα της ανατρεπτικής αριστεράς. Ωστόσι για την πραγμάτωση των στόχων, απιφασιστικής σημασίας είναι η κατανόηση των αντιθέσεων που έχουν πυροδοτήσει τον πόλεμο. Η λαϊκή σοφία λέει “στη βράση κολλά το σίδερο” κ “στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται”. Υπάρχει κ η σχετική ρήση του Μάο “μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση”. Τέτοιες μεγάλες κρίσεις, όπως ήταν κ ο Α’ κ Β’ ΠΠ, πέραν από τις ολέθριες συνέπειές τους, είχαν ωστόσο κ προωθητικά αποτελέσματα για το διεθνές λαϊκό κίνημα κ το προχώρημα της μαρξιστικής θεωρίας. Αποφασιστικής σημασίας στην περίπτωση είναι η ταχτική κ ο σωστός χειρισμός των ελιγμών. Δε θα πήγαινα εθελόντρια στο Ρωσικό στρατό, για να πολεμήσω τον υποκινητή του πολέμου στη φάση αυτή κ κύριο εχθρό της ανθρωπότητας ΗΠΑ – ΝΑΤΟ. Απ’ την άλλη βρίσκω τουλάχιστον προβληματική τη θέση των Σέρβων επαναστατών, που τάχτηκαν ρητά “ενάντια στον πόλεμο” δλδ ουσιαστικά υπέρ της υποταγής της χώρας τους στο τελεσίγραφο της Αυστουγκαρίας, που σε πρώτο πλάνο είχε ένα δίκιο ή μ’ άλλιως βρέθηκε κολλημένη με την πλάτη στον τοίχο, γιατί η δολοφονία του διαδόχου κ της γυναίκας του στο Σεράγιεβο την εξευτέλιζε, σε δεύτερο πλάνο όμως η αποδοχή από τη Σερβία των όρων της, θα εσήμαινε ενίσχυση του απολυταρχισμού στην κεντρική Ευρώπη, όπως σωστά λέει ο συντάκτης, σε βάρος της ανεξαρτησίας των εθνών, που είναι κ προϋπόθεση για τη λαϊκή κυριαρχία. Οι Σέρβοι σοσιαλδημοκράτες επέλεγαν λοιπόν ειρήνη με κάθε κόστος, έστω με το κόστος μιας υποχώρησης σε θέμα αρχών, κ έχει ο Θεός παραπέρα. Τώρα, το τι έχει ο Θεός παραπέρα, για όποιον υποχωρεί στις αρχές του, άγνωστο. (συνεχίζεται)
Να προσθέσω, ότι όλως τυχαίως η Σερβία ήταν πάντως από τους κερδισμένους του πολέμου, αφού πέτυχε την εθνική της ανεξαρτησία κ μάλιστα στη συνέχεια τη λαϊκή κυριαρχία, στο πλαίσιο της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας.
Εδώ υπάρχει ανακρίβεια στη διατύπωση που θ3λω να τη διορθώσω, παρ’ ότι η ουσία δεν αλλάζει. Λοιπόν η Σερβία ήταν βέβαια ανεξάρτητη, αλλά οι πρώην οθωμανικές επαρχίες Βοσνία κ Ερσεγοβίνη είχαν προσαρτηθεί από την πολυεθνική Αυτοκρατορία της Αυστρουγκαρίας. Το Σαράγιεβο ανήκε στην Αυστρουγκαρία. Αλλά οι Σλάβοι υπήκοοι της αυτοκρατορίας ήθελαν εθνική ανεξαρτησία κ κράτος όλων των Σλάβων. Αυτό το στήριζε η αδελφή Σερβία, αλλά κ ο μεγάλος αδελφός κ σύμμαχος, Ρωσία. Ο διάδοχος της Αυστρουγκαρίας δολοφονήθηκε, επειδή σκόπευε να παραχωρήση κ στους Σλάβους υπήκοους ισοτιμία, όπως είχε γίνει με την Ουγκαρία. Αλλά παραχωρήσεις, σαν αυτές από τις αυτοκρατορίες ευνοούσαν μονομερώς τις αριστοκρατίες των εθνών, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, που γι’ αυτό δεν τις ήθελαν. Η Αυστρουγκαρία θεώρησε, ότι η Σερβία είχε ευθύνη για τη δολοφονία του διαδόχου, γιατί στήριζε τους τρομοκράτες κ θέλοντας να δώση ένα γερό μάθημα στη Σερβία, της έστειλε ένα τελεσίγραφο με ταπεινωτικούς όρους αποκατάστασης της προσβολής. Και όμως η Σερβία αποδέχτηκε σχεδόν όλα τα σημεία, γιατί δεν ήθελε πόλεμο. Αλλά η Αυστρουγκαρία δήλωσε μή ικανοποιημένη, επειδή ήθελε τον πόλεμο, προσδοκώντας μια εύκολη νίκη. Επειδή όμως η ισορροπία στην Ευρώπη βασιζόταν σε ένα σύστημα συμμαχιών ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, ο πόλεμος επεκτάθηκε. Πάντως ο πόλεμος ανάμεσα στους Μεγάλους, για την προάσπιση κ διατήρηση της ισχύος τους, είχε άλλο χαραχτήρα, από την αρχική επίθεση της Αυστρουγκαρίας ενάντια στη Σερβία.
Κατά πρώτο, οι να το “δίκιο” της Αυστρουγκαρίας είναι σε εισαγωγικά, γιατί πρόκειται για το “δίκιο” του ισχυρού, που αποσκοπεί στο να διατηρήση το στάτους του. Και πάω παρακάτω. Προβληματική είναι κ η θέση του Ν. Ζαχαριάδη, όταν τάχτηκε ενθουσιωδώς κ ανεπιφύλακτα υπέρ του πολέμου ενάντια στο Μουσολίνι κ ενάντια στην αποδοχή του τελεσίγραφου με τους όρους του, που μεταβίβασε ο Ιταλός πρέσβης στο Μεταξά. Οι Σέρβοι σισιαλδημοκράτες θα είχαν πει, όχι στον πόλεμο, προκρίνεται η ειρήνη κ έχει ο Θεός παραπέρα. Η συνέπεια θα ήταν βέβαια η συνέχιση της ταξικής πάλης σε συνθήκες ουσιαστικά κατοχής, όπως γινόταν κ σε συνθήκες παρανομίας προηγουμένως επί καθεστώτος Μεταξά. Θα οδηγούσε αυτό στη νίκη της εργατικής τάξης κ του λαού; Ποιός ξέρει; Θα ήταν πάντως καθαρά πασιφιστική αντίληψη, ειρήνη με κάθε κόστος, υποταγή στις απαιτήσεις μιας επιθετικής ξένης δύναμης, ενάντια στα εθνικά δίκαια, υποχώρηση σε ένα θεμελιακό θέμα αρχής, όχι μόνο για τους κομμουνιστές, αλλά για τον άνθρωπο γενικά, που είναι η προάσπιση της δικαιοσύνης. Ο Ζαχαριάδης επέλεξε την αντίσταση στον καταπατητή των εθνικών δικαίων, κατά το αίτημα του Μαρξ, το προλεταριάτο να ανυψωθή σε ηγέτιδα δύναμη του έθνους. Το πρόβλημα όμως στην περίπτωση ήταν, ότι συντάχτηκε κ συμμάχησε με τον ταξικό εχθρό από θέση απόλυτης αδυναμίας κ συνεπώς ακολουθητισμού, γιατί δεν είχε οργανοτική συγκρότηση τέτοια, που να του επιτρέπη διαφοροποίηση επιλογών, όταν τι απαιτούσαν τα συμφέροντά του. Και όταν με το προχώρημα κ την εξέληξη του πολέμου ο Ζαχαριάδης θέλησε να διαφοροποιηθή από τις επιλογές κ τους στόχους του ταξικού εχθρού, με το δεύτερο γράμμα του, που κάτι τέτοιο ζητούσε, καθώς λέγεται -δεν ξέρω, δεν το διάβασα- δεν είχε τρόπο να επιβάλη την άποψή του. Το αποτέλεσμα τραγικό, το αίμα, το σακάτεμα, οι θυσίες κ η περίλαμπρη νίκη οδηγήθηκαν σε παράδοση κ σκληρή κατοχή. (συνεχίζεται)
Πρέπει να κάνω μια διόρθωση. Η υποχρέωση παρουσίασης στους επικυρίαρχους, ΔΝΤ, ΕΚΤ κ Κομισιόν των νομοσχεδίων που πρόκειται να πάνε στη βουλή προς ψήφιση καθώς κ της συμφωνίας μαζί τους, αφορά, αν κατάλαβα σωστά, μόνο στα νομοσχέδια, που κατεβάζει η κυβέρνηση. Αλλά επειδή, όπως ξέρομε, η κυβέρνηση ελέγχει κ τη βουλή, μέσω της πλειοψηφίας που διαθέτει, η ψήφος των άλλων κομμάτων δεν έχει πραχτικό αποτέλεσμα.
Αυτό, με τον Ζαχαριάδη, που έπρεπε να προδώσει την Πατρίδα του Ελληνικού Εργαζομένου Λαού, για να κάνει μετά …”ταξική πάλη”(!) πραγματικά δεν τολμούν ούτε οι τρότσκες να το πουν έτσι ξετσίπωτα. Βέβαια παρακάτω το γυρίζεις “….να ανυψωθεί σε ηγέτιδα δύναμη του έθνους. κλπ.” Μετά λες πως δεν έχεις διαβάσει το δεύτερο γράμμα και δεν ξέρω αν έχεις υπόψιν σου ότι ακολούθησε και τρίτο.
Θα σε συμβούλευα πρώτα να διαβάζεις το θέμα, που καταπιάνεσαι και μετά να εκφέρεις γνώμη.
Εδώ, μπορείς να διαβάσεις τα τρία γράμματα του Ν.Ζ. καθώς και δικές του διευκρινίσεις επ’ αυτών.
Εδώ η προηγουμένη παραπομπή για τα τρία γράμματα του Ν.Ζ.
Πολύ ενδιαφέρον, το απόσπασμα του “Ρ” του Οκτώβρη του 2011. Το ίδιο παραδέχεται, ότι στους πολλούς είναι γνωστό μόνο το πρώτο γράμματου Ν.Ζ. που έχει δημοσιευτεί ευρέως. Ήξερα, ότι υπήρξε κ τρίτο γράμμα, αλλά ούτε αυτό ούτε το δεύτερο, τα είχα δει πουθενά. Δεν είμαι ούτε επαγγελματίας ιστορικός ούτε επαγγελματίας πολιτικός, για να έχω την ευθύνη μιας ιστορικής έρευνας. Ο πολιτικός μου προβληματισμός κ η αντίστοιχη συμμετοχή στο λαϊκό κίνημα είναι ανάλογα με τα όσα διαβάζω ή βιώνω. Το δεύτερο γράμμα, που ανέφερα στο σχολιό μου, το ήξερα μόνο έμμεσα, από περιγραφή κ απ’ ότι είδα στο άρθρο του “Ρ” έτσι περίπου είναι κ σωστά το μετέφεραν. Λοιπόν, ως προς τις δυνατότητες επιλογής, νομίζω, ότι με προχειρότητα κ επιπολαιότητα αναφέρεσαι σε πατριωτισμό, προδοσία κ ξετσιπωσά, σε ένα θέμα ταχτικής. Η ανάρτηση αυτή δεν αναφέρει (κ επιδοκιμάζει) την επιλογή των Σέρβων σοσιαλδημοκρατών, που πήραν θέση κατά του πολέμου, όταν η Αυστρουγγαρία απαίτησε την άνευ όρων απόδοχή όλων των απαιτήσεών της; Ήταν μια (καλή ή κακή, εγώ μάλλον για κακή την εκτιμώ) πολιτική εκτίμηση κ επιλογή, όχι όμως προδοσία. Ο λαός έχει δυό εχθρούς, από τη μια τον όποιο ξένο εισβολέα θα απειλήση την εθνική του κυριαρχία κ απ’ την άλλη την οικονομική ολιγαρχία. Οπόταν πρέπει να ιεραρχήση, κατά περίπτωση. Ή ήταν προδότες οι μπολσεβίκοι, που ήταν αντίθετοι με τη συμμετοχή τους στον πόλεμο κ μάλιστα ο Λένιν υποστήριζε, να μετατραπή σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ο πόλεμος σε εμφύλιο, να “προδώσουν” δλδ οι σισιαλδημοκράτες τις χώρες τους; Ή ήταν προδότης ο Λένιν, όπως τον κατηγόρησαν, όταν σε συνεννόηση με τους Γερμανούς γύρισε στη Ρωσία σ’ ένα κλειστό βαγόνι; Αυτά είναι θέμα εκτίμησης, ελιγμών κ χειρισμών. Εγώ είπα, ότι ήταν άλλος ο χαραχτήρας του πολέμου Αυστρουγκαρίας – Σερβίας, με αφετηρία το αίτημα των Σλάβων υπηκόων της Αυστρουγκαρίας για εθνική απελευθέρωση κ ολοκλήρωση κ άλλος, ο χαραχτήρας που πήρε μετέπειτα ο πόλεμος, σαν διαμάχη των Μεγάλων Δυνάμεων, για τη διατήρηση της ισχύος τους. Είπα ακόμα, ότι ο Ζαχαριάδης στις δοσμένες συνθήκες δεν ήταν σε θέση να υλοποιήση την πολιτική γραμμή, που είχε επιλέξει, λόγω της κατάστασης του κομμουνιστικού κ λαϊκού κινήματος σ’ εκείνη τη φάση κ έρριξε το λαό ουσιαστικά ξυπόλυτο στ’ αγκάθια. Δε λέω, τι έπρεπε να είχε κάνει, ούτε το ξέρω ούτε μπορώ να το πω, ήταν θέμα χειρισμού σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίσταση, γιατί ο ίδιος ήταν στη φυλακή, μια διαπίστωση μόνο έκανα.
Μαρκέλα μου ο αντιιμπεριαλιστικός-εθνικοανεξαρτησιακός αγώνας δεν μπαίνει στην κατάψυξη περιμένοντας τους όρους για την…εργατική εξουσία. Εάν τώρα, αυτήν την στιγμή που έχεις οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση η εδαφική-εθνική ανεξαρτησία της χώρας σου κινδυνεύει ο κάθε διεθνιστής, κομμουνιστής και δημοκράτης καλεί σε ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ. Τελεία και παύλα. Εάν το ΚΚΕ ήταν η καρδιά, ο εγκέφαλος και τα πνευμόνια του ΕΑΜ αυτό οφείλεται α) στην ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ γραμμή που εφάρμοσε ήδη από το ΄36 το ΚΚΕ και την συνεπή γραμμή της Κομιντέρν και κυρίως στην επιμονή του κόμματος για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Το ΚΚΕ δούλεψε την ανάγκη για το ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ και την πάλη για ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ τα δούλεψε όλα αυτά χρόνια πριν και ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ με το ΕΑΜ.
Έτσι έπεισε το κόμμα τον λαό, έτσι ολόκληρος ο λαός συσπειρώθηκε στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, έτσι παλέψαμε για μία πατρίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ. Το ότι δεν το ολοκληρώσαμε με την κατάληψη της εξουσίας αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην ηγεσία του ΚΚΕ και σε Σιάντο-Ιωαννίδη-Παρτσαλίδη που με τις κατάπτυστες συμφωνίες Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας μας ξεπούλησαν. Άλλα αντάρτικα όπως στην Αλβανία, στην Γιουγκοσλαβία (άσχετα με το τι ήταν πραγματικά ο Τίτο και η κλίκα του) και στην Κίνα μετά την ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΛΑΒΑΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Και μην μου κανείς τίποτα για Κόκκινο Στρατό γιατί η ΕΣΣΔ δεν μπήκε σε καμία Αλβανία, ούτε στην Κίνα.
Δεν υπάρχει κάποιο μπέρδεμα όσο αφορά τα τρία γράμματα. Απλούστατα ο Νίκος υπερασπιζόταν τον ΔΙΚΑΙΟ-ΕΘΝΙΚΟ αγώνα της χώρας μας απέναντι στον Ιταλό κατακτητή ενώ καταδίκαζε την συνέχιση του πολέμου από μεριάς Μεταξά διότι αυτός ήθελε να τον μετατρέψει για λογαριασμό των Άγγλων σε ιμπεριαλιστικό. Εμάς η δουλειά μας ήταν να εξασφαλίσουμε την εδαφική-εθνική μας ακεραιότητα και να διώξουμε από το έδαφός μας τον κατακτητή όχι να εμπλακούμε σε μία ιμπεριαλιστική σύγκρουση μαζί του. Αυτή ήταν η γραμμή του ΚΚΕ και του Νίκου. Και ΟΡΘΩΣ.
Κανένας λαός δεν περιμένει όταν απειλείται με εθνική υποδούλωση. Σιγά μην περίμεναν οι Αφγανοί πότε θα…ωριμάσουν οι συνθήκες στην χώρα τους για να περάσουν σε…σοσιαλιστική εξουσία. Δεν είμαστε καλά οι άνθρωποι πήραν τα όπλα και πολέμησαν γενναία τους ΣΟΒΙΕΤΟΦΑΣΙΣΤΕΣ και τους ΠΕΤΑΞΑΝ ΕΞΩ ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ. Αυτό έπρεπε να πράξουν, αυτό έπραξαν. Αυτά είναι τα καθήκοντα κάθε εθνικοδημοκρατικού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Φυσικά εάν τον αγώνα αυτό τον καθοδηγούν οι κομμουνιστές ακόμα καλύτερα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υποστηρίζουμε τον εθνικό αγώνα ΚΑΘΕ χώρας ειδικά απέναντι στις υπερδυνάμεις αυτός ο αγώνας είναι ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΑΙΟΣ ό,τι εξουσία, ό,τι κυβέρνηση και ό,τι καθεστώς έχει η χώρα αυτή στο εσωτερικό της αυτό είναι δουλειά του λαού να το λύσει και ΚΑΝΕΝΟΣ άλλου. Αυτό θα πει αγώνας για ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ.
Συνεχίζεται…
Nα κανει και μαθηματα για εθνικη ανςξαρτησια και αντιμπεριαλισμο καποιος που ειναι υπερ της …Ευρωπαικης ολοκληρωσης το λες και υπαρκτο σουρεαλισμο…
Όχι θα αφήσουμε εσάς να μας παραδίδετε μαθήματα…μαρξισμού που θέλετε να μας καταντήσετε ρωσοκινεζόδουλη αποικία.
Κοίτα εγώ τουλάχιστον δεν το κρύβω αγαπητέ Θεόδωρε είμαι ξεκάθαρος. Ανάμεσα σε φασισμό και αστική δημοκρατία επιλέγω αστική δημοκρατία. Όπως μας δίδαξε το κομμουνιστικό κίνημα από τα Λαϊκά Αντιφασιστικά Μέτωπα. Επιλέγω να πολεμάω την αστική δημοκρατία αλλά ζώντας μέσα σε αυτή και έχοντας ακόμα κάποιες στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες, ελευθερίες για τις οποίες οι λαοί με την σκληρή πάλη τους κέρδισαν και το κομμουνιστικό κίνημα πάλεψε και είναι προς τιμήν του αυτό παρά να σαπίζω στο μπουντρούμι μίας σιχαμερής ρωσοκινεζόδουλης ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ που θα έχει το θράσος να πλασάρεται σαν…Λαϊκή Δημοκρατία τύπου Κίνας.
Με βάση αυτή την αντίληψη λοιπόν ναι ένα εκατομμύριο φορές μέσα στην ΕΕ και με αυτήν την αστική δημοκρατία παρά ένα ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΡΩΣΟΚΙΝΕΖΟΔΟΥΛΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ. Τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία διαθέτω περισσότερη, πολύ περισσότερη ελευθερία ώστε να παλέψω εναντίον της, εναντίον των πράγματι αντιλαϊκών πολιτικών της με στόχο την έξοδο από την ΕΕ, την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ανατροπή της αστικής δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση μίας άλλης κοινωνίας.
Στην πολυαγαπημένη σου Ρωσία αυτή τη στιγμή ή θα μου είχαν ρίξει καμιά δεκαριά χρονάκια γιατί θα μιλούσα για ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, ή θα με είχε απαγάγει η FSB και θα με βασάνιζε κάθε μέρα ή μπορεί να με…αυτοκτονούσαν από κανένα παράθυρο.
Ε λοιπόν ανάμεσα σε αυτό και την ΕΕ, ΕΕ ΔΑΓΚΩΤΟ!!!
Σήμερα λοιπόν ο ουκρανικός λαός δίνει μία γενναία μάχη για την υπεράσπιση της πατρίδας του απέναντι σε μία ΝΕΟΦΑΣΙΣΙΣΤΙΚΗ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ υπερδύναμη. Το τι είναι ο Ζελένσκι και η κυβέρνησή του, το τι κάνει μέσα στο εσωτερικό αυτό είναι ζήτημα του ουκρανικού λαού ΚΑΙ ΜΟΝΟ και όχι του Πούτιν. Εμείς πρέπει να υπερασπιστούμε το δικαίωμα του ουκρανικού λαού καταρχήν στην ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ (διότι ο μεγάλος δικτάτορας του απαρνείται και το δικαίωμα αυτό αφού δεν αναγνωρίζει καν ουκρανικό έθνος αυτό είναι ναζισμός τελειωμένος γιατί εγώ δεν θυμάμαι ΚΑΜΙΑ ΗΠΑ να ισχυρίζεται ότι…δεν υπάρχει σερβικό ή ιρακινό ή λιβυκό έθνος) αλλά και να υπερασπιστούμε την ΕΘΝΙΚΗ-ΕΔΑΦΙΚΗ ακεραιότητα της Ουκρανίας. Ναι παίρνει όπλα από την Δύση. Και λοιπόν; Πολύ καλά κάνει. Εφόσον είναι δίκαιος ο αγώνας του πρέπει να είμαστε υπέρ. Εκτός και αν γνωρίζετε πως να πολεμάς τα όπλα με…αέρα κοπανιστό. Μήπως έχετε τη συνταγή για την…Δύναμη; Μήπως γνωρίζετε πως να γίνουμε όλοι…Τζεντάϊ; Βέβαια δεν θυμάμαι Μαρκέλα μου όλοι αυτοί να κάνανε τέτοια φασαρία όταν οι Κούρδοι του Κομπανί έπαιρναν όπλα από ΗΠΑ-ΕΕ. Και στο λέω εγώ που παρότι γνωρίζω τι ρόλο βαράει η ρωσόδουλη ηγεσία του PKK και τι έστησε η Ρωσία με τον ISIS τότε παρόλα αυτά δεν μπορούσα να μην είμαι υπέρ του αγώνα των Κούρδων όταν αυτοί σφαζόντουσαν από τους τζιχαντιστές. Διότι ο λαός αυτός έπεσε θύμα. Θύμα της Ρωσίας και του Άσαντ. Και έπρεπε να υπερασπιστεί την ζωή του. Ε τι να τους πεις; Ότι αν παίρνεις όπλα από την Δύση για να σταματήσεις τα ισλαμοτέρατα είσαι…πράκτορας της Δύσης; Κοροϊδευόμαστε; Αλλά αυτό ποτέ κανείς δεν το είπε για τους Κούρδους. Γιατί φωνάζουν τώρα για τους Ουκρανούς; Ξέρεις γιατί; Γιατί απλούστατα αυτοί ορθώνουν ανάστημα στον αγαπημένο τους ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΗ τον Πούτιν.
Οι Κωστήδες ακριβώς επειδή ΔΕΝ αναγνωρίζουν καν Ουκρανία και ουκρανικό έθνος ταυτίζονται με την ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ρωσική προπαγάνδα περί δήθεν υποδουλωμένων ρωσικών εδαφών μέσα στην Ουκρανία οπότε και υπερασπίζονται τον φασιστικό πόλεμο του Πούτιν. Αυτό είναι ψέμα 100%. Η αλήθεια είναι ότι η Ρωσία ξεκίνησε τον πόλεμο αυτό το 2014 με την ΑΡΠΑΓΗ της Κριμαίας και τον ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ της Ουκρανίας και στη συνέχεια κλιμάκωσε με τα ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ στο Ντονμπάς.
Εδώ τώρα δύο είναι τα “επιχειρήματα” των ρωσόδουλων. Το πρώτο είναι η καταπίεση των δικαιωμάτων των Ρώσων με την απαγόρευση της γλώσσας και το δεύτερο είναι το ΝΑΤΟ. Και στα δύο αποκαλύπτεται η ρωσοδουλεία τους.
Διότι το πρώτο είναι ένα επιχείρημα που το χρησιμοποίησε και ο ίδιος ο Χίτλερ για να επέμβει στην Τσεχοσλοβακία (καταπίεση των Γερμανών στην Σουδητία) όπως και οι Τούρκοι με τον Αττίλα ενώ το δεύτερο δεν υπήρχε καν στο τραπέζι αφού δεν υπήρχε ΚΑΝΕΝΑ ζήτημα εκείνη την στιγμή για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ από μεριάς της κυβέρνησης Γιάτσενιουκ:
https://www.reuters.com/article/uk-ukraine-crisis-nato-idUKBREA2H0DO20140318
Όσο αφορά το πρώτο αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά τον ουκρανικό λαό και τους Ρώσους της Ουκρανίας. Ήταν δικό τους ζήτημα να παλέψουν ώστε να μην περνούσε αυτή η πράγματι φασιστική απαγόρευση της γλώσσας (η οποία ακριβώς ήταν προβοκατόρικη ώστε να προκαλέσει την επέμβαση των “σωτήρων”).
Άμα κάθε χώρα επικαλείται την καταπίεση των ανθρώπων της στις γειτονικές χώρες τότε η Τουρκία πρέπει να…επέμβει στην Θράκη και να την…προσαρτήσει αλλά και εμείς να μπουκάρουμε στην Αλβανία. Όποιος χρησιμοποιεί τέτοια προσχήματα απλά βρίσκεται στην υπηρεσία ιμπεριαλιστών δικτατόρων και φασιστικών καθεστώτων. Αυτά είναι ζητήματα που λύνονται ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ της κάθε χώρας από τους λαούς, αυτό ορίζει ο προλεταριακός διεθνισμός και φυσικά ΚΑΝΕΝΑΣ διεθνιστής και δημοκράτης ΔΕΝ αναγνωρίζει ξένες επεμβάσεις και στρατούς κατοχής. Όποιος το κάνει είναι ΦΑΣΙΣΤΑΣ και ανδρείκελο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Παπιγιόν, άμα πρόκριτσι για καταπίεση ομοεθνικών μειονοτήτων ρνός κράτους μέσα σε ένα άλλο κράτος, δεν είναι τόσο αυτονόητο, ότι πρέπει να αφήνωνται αυτές οι εθνικές μειονότητες.από το μητρικό έθνος – κράτος, να τα βγάνουν πέρα μόνες τους κ ιδίως όταν έχει προκύψει εμφύλιος πόλεμος με το κράτος, όπου ανήκουν Το πράμμα είναι σε κάθε περίπτωση πιο σύνθετο.
Μαρκέλα μου τον εμφύλιο τον προκάλεσαν οι πουτινικοί πράκτορες αυτό δεν μπορείτε να καταλάβετε με τίποτα.
Το χρονικό μίας πετυχημένης προβοκάτσιας:
Στις 23/02/14 η κυβέρνηση Γιάτσενιουκ υπερψηφίζει νομοσχέδιο με το οποίο καταργείται η χρήση της ρωσικής γλώσσας ως επίσημη τοπική (οι ρωσόδουλοι ψευδώς ισχυρίζονται ότι θα απαγορευόταν γενικά η χρήση της ρωσικής γλώσσας κάτι το οποίο και αντικειμενικά είναι αδύνατο αφού πολίτες ρωσικής καταγωγής υπάρχουν και στην δυτική Ουκρανία). Το νομοσχέδιο όμως ΔΕΝ υπογράφεται από τον πρόεδρο Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ με αποτέλεσμα ο νόμος αυτός ΝΑ ΜΗΝ εφαρμοστεί. Δηλαδή οι ρωσόδουλοι υποκίνησαν έναν εμφύλιο για κάτι το οποίο…δεν εφαρμόστηκε.
https://archive.ph/20221030031415/https://www.ukrinform.net/rubric-polytics/2412584-constitutional-court-declares-unconstitutional-language-law-of-kivalovkolesnichenko.html#selection-641.264-641.351
Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι αιτία για να απαιτείς να διαμελιστεί μία χώρα και να ριχτεί σε έναν εμφύλιο. Ξεκινάς πρώτα με μαζικούς αγώνες, επιδιώκεις την ενότητα των ντόπιων με την εθνική ομάδα που της καταστέλλονται τα δικαιώματά της με αίτημα να προστατεύονται τα δικαιώματα εθνικών μειονοτήτων/εθνοτήτων. Στον ένοπλο αγώνα φτάνεις μόνο όταν το καθεστώς δεν σου αφήνει άλλα περιθώρια και πλέον τίθεται ζήτημα επιβίωσης (πογκρόμ, δολοφονίες, φασιστική καταστολή κλπ). Εδώ όμως δεν συνέβη αυτό το μόνο που υπήρξε ήταν αυτός ο πράγματι κατάπτυστος νόμος. Δηλαδή το ουκρανικό καθεστώς ΔΕΝ ξεκίνησε κάποιο πογκρόμ, δεν εξόντωνε, δεν δίωκε τους ρωσικούς πληθυσμούς. Και όμως αυτό ήταν αρκετό για τον Πούτιν και τους πράκτορές του για να ξεκινήσουν μία προπαγάνδα περί…εξόντωσης και γενοκτονίας των Ρώσων ώστε να δικαιολογήσουν την εισβολή της Ρωσίας.
Και φτάνουμε έτσι στα γεγονότα της Κριμαίας. Στις 27/02/14 ένοπλοι πράκτορες του Πούτιν μαζί με τον ρωσικό στρατό ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ την ΝΟΜΙΜΑ εκλεγμένη τοπική κυβέρνηση της Κριμαίας του Μοχιλιόφ, εγκαθιστούν μία ρωσόδουλη μαριονέτα τον Αξιόνοφ και προχωράνε τον Μάρτιο σε ένα ψευτοδημοψήφισμα (διότι δεν υπάρχει αυτοδιάθεση και ελεύθερο δημοψήφισμα με ξένες δυνάμεις κατοχής ούτε με φασιστικά πραξικοπήματα) και έτσι η Ρωσία προσαρτά την Κριμαία. Η ταχύτητα με την οποία συνέβησαν όλα αυτά αποδεικνύει ακριβώς ότι ήταν ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ πραξικόπημα.
Συνεχίζεται…
Και ερχόμαστε στην άλλη μεγάλη προβοκάτσια αυτή της Οδησσού. Εκεί οι δύο πλευρές Ουκρανοί και Ρώσοι φασίστες έστησαν την τέλεια προβοκάτσια. Περισσότερα εδώ:
https://ourbabadoesntsayfairytales.wordpress.com/2014/05/06/%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AC%CE%B6-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%B5%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B4%CE%B7%CF%83/
https://en.wikipedia.org/wiki/2014_Odesa_clashes
Όπως θα διαβάσεις η αστυνομία ΔΕΝ σταμάτησε τους ρωσόφιλους. Όπως θα δεις και στη συνέχεια και για τις καταλήψεις και τις εφόδους που έκαναν οι ρωσόφιλες συμμορίες στο Ντονμπάς. Εδώ έχουμε το εξής μία κατά τα άλλα αντιρωσική, υπερεθνικιστική κυβέρνηση να…παραδίδει άνευ όρων πρώτα την Κριμαία και ύστερα τις περιοχές του Ντονμπάς.
Ύστερα ακολουθούν τα “αντάρτικα”. Ένοπλοι λοιπόν αρχίζουν τις καταλήψεις σε κτίρια και αστυνομικά τμήματα κάνοντας…περίπατο (και μόνο το γεγονός ότι ήταν κουκουλοφόροι αποδεικνύει ότι μόνο λαϊκή εξέγερση δεν ήταν).
https://www.abc.net.au/news/2014-04-12/gunmen-seize-police-headquarters-in-eastern-ukraine/5386494
https://en.wikipedia.org/wiki/2014_pro-Russian_unrest_in_Ukraine
Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι μιλάμε για ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ. Η “μειονότητα” λοιπόν πάει να επιβάλει με τη βία, με τα όπλα ΑΠΟΣΧΙΣΗ και ένωση με άλλο κράτος δηλαδή ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ. Εάν αυτό δεν λέγεται φασισμός τότε πως λέγεται;
Συνεχίζεται…
Η πλάκα είναι ότι οι ίδιοι οι ρωσόδουλοι καταρρίπτουν την πουτινική προπαγάνδα. Ο ίδιος ο Στρελκόφ παραδέχεται ότι ήταν αυτός που όπως δήλωσε “τράβηξα την σκανδάλη στον πόλεμο αυτό (εννοεί στην Α.Ουκρανία)”:
https://www.themoscowtimes.com/2014/11/21/russias-igor-strelkov-i-am-responsible-for-war-in-eastern-ukraine-a41598
Δηλαδή ο ΡΩΣΟΣ παραδέχεται στην ουσία ότι ήταν οι ΡΩΣΟΙ που ξεκίνησαν τον πόλεμο. Αλλά σε αυτά οι Κωστήδες ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΝΕ ΠΟΤΕ. Ο ίδιος επίσης παραδέχτηκε ότι τον Αύγουστο του ‘14 αυτοί που έσωσαν την κατάσταση για τους ρωσόδουλους ήταν οι…παραθεριστές όπως και για το γεγονός ότι οι πραγματικοί μαχητές όπως αναφέρει όταν ξεκίνησαν ήταν μόλις…5.000:
https://diethni-info.blogspot.com/2022/07/blog-post.html
Και βάλε και τους διάφορους “εθελοντές” δηλαδή Ρώσους ναζήδες, Σέρβους τσέτνικ, Κοζάκους, Βαγκνέρ κλπ. Όλα αυτά για πληθυσμό πάνω από 6 εκατομμύρια (Ντονέτσκ και Λουχάνσκ μαζί) σημαίνουν πολύ απλά ότι ΚΑΜΙΑ λαϊκή εξέγερση δεν υπήρξε ΠΟΤΕ.
Μετά από όλα αυτά ιδρύεται το τάγμα του Αζόφ το οποίο πράγματι στην αρχή του αποτελείται κατά κύριο λόγο από ναζήδες και ξεκινάει την προβοκατόρικη, εγκληματική του δράση με στόχο ακριβώς να δικαιολογεί τους ρωσόδουλους ναζήδες από την άλλη μεριά αλλά και την επέμβαση της Ρωσίας όπως και την κατοχή της Κριμαίας.
Όπως βλέπεις λοιπόν τον εμφύλιο τον ξεκίνησε ο Πούτιν με τους δικούς του. Και σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν βοήθησε, ούτε έσωσε τους Ρώσους το ακριβώς αντίθετο αυτός είναι υπεύθυνος για αυτό το μακελειό που ακολούθησε.
Κλείνοντας επαναλαμβάνω τα περί προστασίας μειονοτήτων/εθνοτήτων είναι προσχήματα που τα χρησιμοποιούν μόνο ιμπεριαλιστές και φασίστες για να δικαιολογούν επεμβάσεις με στόχο να κατακτούν ή να ακρωτηριάζουν χώρες. Χίτλερ-Σουδητία, Τουρκία-Κύπρος. Είναι τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα. Μαρκέλα μου δεν γίνεται να τα καταδικάζεις γι’αυτούς αλλά να τα δικαιολογείς για τον Πούτιν. Είναι παράλογο πως να το κάνουμε. Βεβαίως κάθε μητρικό έθνος – κράτος οφείλει να βοηθάει τις ομοεθνικές μειονότητες σε γειτονικές χώρες όταν αυτές καταπιέζονται. Άλλο υποστηρίζω διπλωματικά, πολιτικά, οικονομικά ή ακόμα και στρατιωτικά με αποστολή οπλισμού πχ (όταν όμως οι ίδιοι θα εξεγερθούν ένοπλα και όχι να υποκινήσω εγώ σαν…μαμά πατρίδα μία “εξέγερση” αλά Ντονμπάς και Κριμαία για να επιβάλω πραξικοπηματικά δικούς μου στην εξουσία) και άλλο μπουκάρω και προσαρτώ εδάφη ξένης χώρας.
Στόχος δεν πρέπει να είναι να καταπιείς εδάφη από τον γείτονα αλλά να υποστηρίξεις τους δικούς σου στο να εξασφαλιστούν τα δικαιώματά τους. Ακόμα και όταν αυτοί σαν εθνότητα κυρίαρχη σε μία περιοχή εξασκήσουν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση αυτό πρέπει να γίνει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ και όχι από εξωτερική παρέμβαση. Το λέω συνέχεια τα ζητήματα μειονοτήτων/εθνοτήτων αποτελούν και πρέπει να αποτελούν πάντα ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ζήτημα. Και αυτό ορίζει και ο προλεταριακός διεθνισμός.
Και τώρα έρχομαι στις νίκες. Ο Μάο πολιμούσε ενάντια στον ταξικό εχθρό, συμμάχησε όμως μαζί του, για ν’ αντιμετωπίση την Ιαπωνία, όταν επιτέθηκε στην Κίνα, πιο πολύ για να ξεσκεπάση τις προθέσεις κ διαθέσεις της άρχουσας τάξης απέναντι στο λαό κ χωρίς καμιά αυταπάτη σχετικά με το χαραχτήρα της. Γι’ αυτό κ παρά τις προτροπές, ακόμα κ του σύντροφου Στάλιν, αν δεν κάνω λάθος, ποτέ δε διάλυσε το στρατό του κ διατήρησε έτσι την πολιτική του ισχύ κ αυτονομία. Αυτός ο πολιτικός ελιγμός ήταν, κατά τη γνώμη μου, που του έδωσε τη νίκη. Αναλόγως ο Φιδέλ Κάστρο διατήρησε από πλευράς του, τουλάχιστον, τη συμμαχία με όλες τις δυνάμεις που επιδίωκαν την ανατροπή του καθεστώτος Μπατίστα, με πλήρη επίγνωση των αντιλαϊκών τους διαθέσεων κ ξέροντας κ το χαραχτήρα τους, σε αναμονή της προδοτικής επίθεσης από μέρους τους εναντίον του. Γι’ αυτό κ μπόρεσε να αποκρούση τη συνομωσία που επιχειρήθηκε στην πορεία. Δυστυχώς το ΕΑΜ ακολούθησε άλλη πολιτική, επειδή δεν είχε στόχο την ανατροπή της άρχουσας τάξης, με την ψευδαίσθηση της δυνατότητας συνδιαχείρησης της εξουσίας μεταπολεμικά, αλλά δεν είναι αυτό, το θέμα μου εδώ, απλά το ανέφερα επ’ ευκαιρία. (συνεχίζεται)
Ασφαλώς απαιτείται διεθνιστική, αντικαπιταλιστική, επαναστατική, αντιπολεμική, αλλά όχι πασιφιστική απάντηση από τους λαούς κ το βάρος της απάντησης πέφτει στη ριζοσπαστική, ανατρεπτική αριστερά, αλλά η κάθε χώρα κ ο κάθε λαός οφείλουν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα από τη σκοπιά των ιδιαιτεροτήτων τους. Στη χώρα μας δεν έχομε απλά αστική εξουσία με κοινοβουλευτικό πολίτευμα, που λειτουργεί σε θεσμοθετημένο πλαίσιο νομιμότητας, τέτοιο που να ευνοή την άρχουσα τάξη σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, αλλά εκτροπή από το πλαίσιο της θεσμοθετημένης συνταγματικής νομιμότητας. Μπορεί να αντιτείνη κανείς, ότι η κάθε αστική εξουσία είναι ουσιαστικά μια δικτατορία,που δε διστάζει να υπερβή το θεσμικό πολιτικό πλαίσιο, όταν απειλούνται τα συμφέροντά της. Όμως άλλο να προτίθεται κ άλλο, να το έχη πράξει. Η κατάλυση της πολιτειακής νομιμότητας ανοίγει το δρόμο σε κάθε αυθαιρεσία. Δεν έχομε πια μόνο αντιλαϊκό πολίτευμα, αλλά κανονικό καθεστώς. Που μέσα στ’ άλλα σημαίνει, ότι όλες οι διαδικασίες, που αφορούν στη διακυβέρνηση είναι ανυπόστατες. Αλλά τις συνέπειες,τις βλέπομε κ στην πράξη. Οι πραξικοπηματίες υπόγραψαν την παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας κ διεκπεραιώνουν τα νομοθετήματα ενός μονολιθικού κοινοβουλίου, που έχει αναλάβει μέσω υπογραφής την υποχρέωση, να μη φέρνη κανένα νομοσχέδιο προς ψήφιση, εάν προηγουμένως δεν το συζητήση με τους ξένους επικυρίαρχους της χώρας μας κ δεν εξασφαλίση τη συναίνεσή τους. Πότε ανατράπηκε καθεστώς, μέσω της συνεργασίας μαζί του κ της συμμετοχής στο πλαίσιο, που το ίδιο επιβάλλει; Όμως οι δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ανατρεπτικές επιλέγουν να μιλούν για “σύστημα” κ αποφεύγουν τη λέξη καθεστώς. Ελάχιστες κ μεμονωμένες φωνές επισημαίνουν την πραγματικότητα, αλλά αγνοούνται κ η ανατρεπτική αριστερά ανέχεται τη συμπαιγνία αυτής της “κανονικότητας” στρουθοκαμηλίζοντας. Και το ξεπούλημα της χώρας κ του λαού συνεχίζεται ανενόχλητα. Να μη βρεθούμε κάποια στιγμή με “εδάφη”, αντί για κυρίαρχο εθνικό κράτος, που με αίμα κ θυσίες οικοδόμησαν οι “εθνικιστές” πρόγονοί μας, σαν τους Κούρδους κ τους Παλαιστίνιους, γιατί αν τους ρωτήση κανείς αυτούς, δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι.
Όχι, δεν μπορώ να παρακολουθήσω αυτό, τον κατά τη γνώμη μου παραλογισμό σωστών, πλην ουτοπικών αιτημάτων, που λέγονται, για να λέγωνται.Γιατί το ζητούμενο είναι, το πώς θα δράσης στη δεδομένη πραγματικότητα, το τι να κάνης στη συγκεκριμένη περίσταση, όχι το να δραπετεύης με ανέφικτες ιδεοληψίες.
Ρε παπιον, μ αρεσει που εχεις αναλαβει την παντιερα
Ο αντιιμπεριαλιστικός εθνικοανεξαρτησιακός αγώνας είναι μέρος του αγώνα για την εργατική – λαϊκή εξουσία κ τα δυό αυτά είναι αλληλένδετα. Επομένως δε μπαίνει κανένα απ’ συτά στην κατάψυξη, αλλά η πάλη διεξάγεται συντονισμένα, ενώ τα χτυπήματα δίνονται, κατά πώς συμφέρει κάθε στιγμή. Συμφωνώ, στο ότι το ΚΚΕ είχε ανυψωθεί στη συνείδηση του λαού εξ αιτίας της στάσης του απέναντι στο φασισμό κ πρώτ’ απ’ όλα τη δικτατορία Μεταξά, όταν αποστασιοποιήθηκε από τα αστικά κόμματα, που την αποδέχτηκαν, αλλά κ για τη στάση του υπέρ της προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας, όπου πολύ σημαντικό ρόλο είχε η υπόσχεση για λαϊκή κυριαρχία, αυτή που δεν εκπληρώθηκε τελικα. Και γι’ αυτό φταίει, από τα όσα λέγονται πάντα, γιατί δεν ήμουνα εκεί, αλλά κ από τα συμπεράσματα που βγαίνουν με τη σύνθεση του παζλ των εξελήξεων, το ότι το ΚΚΕ επί συμμαχίας ΕΑΜ, δλδ κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα δεν έβαλε στόχο την επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας, αλλά τη λεγόμενη αστικο-δημοκρατική εξουσία – ένα ιδεολόγημα χωρίς υπόσταδη δλδ-κατά την αντίληψη των σταδίων. Έτσι δεν είδε στους συμμάχους του εν δυνάμει πολιτικούς αντιπάλους, αλλά είχε αποκλειστικό μέλημα την αρμονική συμπλευση κ αποφυγή κάθε είδους εντάσεων κ αντιπαραθέσεων μέσα στη συμμαχία, σε βάρος, εννοείται, των δικών του απόψεων. Μια ανάλογη “ταχτική των σταδίων” στη σημερινή ιστορική φάση αναπτύσσει κ υποστηρίζει το Παπιγιόν, άποψη που συνιστά ουσιαστικά σκέτη πρόφαση, για την παραίτηση από το στόχο κ την πάλη για την επαναστατική ανατροπή.
Παπιγιόν, εγώ δε θα σταθώ στα γεγονότα του ’14, γιατί ένα, που δεν ξέρω, πώς ακριβώς έγιναν κ δεύτερο, που δεν υποστηρίσπζω έτσι κι αλλιώς καμιά από τις δυνάμεις που έδρασαν, σαν το λαϊκό επαναστατικό μαρξιστικό φορέα, γνήσιο εκπρόσωπο των λαϊκών συμφερόντων, για να κάνω κριτική στην ταχτική του ούτε περιμένω, να υπήρξε κάτι τέτοιο, με την ιδεολογικο-πολιτική σύγχιση, που επικρατεί σήμερα ούτε λέω, πώς κάποιος έκανε το σωστό ή πως η Ρωσία του ’14 (κ σημερινή) είναι η δύναμη, που σηκώνει τη σημαία του μαρξισμού κ ότι δε δρουν εκεί διάφορα ολιγαρχικά συμφέροντα. Δεν αναφέρθηκες καθόλου στα γεγονότα του Μαϊντάν, όπου ανατράπηκε το ρωσόφιλο καθεστώς, με την υποστήριξη της προστάτισσας των λαών, Νούλαντ. Αλλά δεν έχει σημασία. Τα αφήνω αυτά κατά μέρος.Λοιπόν, δεν πρόκειται για το πώς κ γιατί ξέσπασε ο εμφύλιος -κ κακώς ξέσπασε- αλλά για το ότι ξέσπασε. Κ λες, για μαζικούς αγώνες, ενότητα των εθνοτήτων, δικαιώματα των μειονοτήτων κλπ. Πολύ σωστά κ το ζητούμενο είναι ο επαναστατικός, λαϊκός πόλεμος, ευρωπαϊστί civilwar. Αλλά δεν υπήρξε εκεί ο πολιτικός φορέας, που θα τον υλοποιούσε κ βρέθηκαν με ένα εθνικιστικό, ακροδεξιό, φιλοναζιστικό καθεστώς στην εξουσία κ μια ρωσικής καταγωγής εθνότητα (μειονότητα;) που στοχοποιήθηκε, εξ αιτίας των δεσμών της με το Ρωσικό έθνος, που δε σύμφερε την παρέα των ΗΠΑ ΝΑΤΟ. Από ‘κει κ μετά, μιλούν για 14000 θύματα του Ουκρανικού καθεστώτος στο Ντομπάς, μέχρι το ξεκίνημα της Ρωσικής επίθεσης. Λες, ότι η μειονότητα -αν είναι μειονότητα, η Ρωσική εθνότητα της Ουκρανίας- δεν έχει το δικαίωμα, να επιβάλη με τα όπλα απόσχιση κ διαμελισμό του κράτους(!). Τι μας λες;;; Πώς τη φαντάζεσαι λοιπόν, την αυτοδιάθεση; Εάν μια εθνότητα κατοικεί σε μια ενιαία εδαφική περιφέρεια, βεβαίως κ έχει το δικαίωμα σε κυρίαρχο εθνικό κράτος.Στο τέλος λες, ότι οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα την προστασία μειονοτήτων/εθνοτήτων, για επεμβάσεις κ καταχτήσεις. Σωστό! Όμως άλλο αυτό, κ άλλο, να πρόκειται για πραγματικό μητρικό έθνος, όπως η περίπτωση στην Ουκρανία κ άλλο για άσχετους “προστάτες”, όπως η περίπτωση ΝΑΤΟ Κοσσόβου στη Γιουγκοσλαβία. Σιγουρα δε δικαιούται το μητρικό κράτος, να ξεκινά “απελευθερωτική” εκστρατεία υπέρ ομοεθνικής μειονότητας άλλου κράτους, που δε βρίσκεται σε εξέγερση. Αλλά στην Ουκρανία το πράμμα είχε φτάσει εκεί, ασχέτως του πώς κ εξ αιτίας τίνων, οπόταν στη φάση αυτή η Ρωσική συμβολή δικαιολογείται. Εννοείται βέβαια, ότι ο κύριος λόγος της επέμβασης ήταν η απειλή της”Συλλογικής Δύσης” απέναντι στην ίδια τη Ρωσία.
Δες τώρα Μαρκέλα μου πως πέφτεις από το ένα φάουλ στο άλλο ακριβώς γιατί η πουτινική προπαγάνδα έχει εξαπλωθεί σαν καρκίνος μέσα σου και σε κατατρώει.
“Από ‘κει κ μετά, μιλούν για 14000 θύματα του Ουκρανικού καθεστώτος στο Ντομπάς, μέχρι το ξεκίνημα της Ρωσικής επίθεσης…”
Ποιοι μιλούν Μαρκέλα μου; Ο Πούτιν; Ο Λαφαζάνης; Ο Περισσός; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Βελόπουλος και Χρυσή Αυγή; Ε ναι αυτοί πράγματι το προπαγανδίζουν. Γιατί όμως την πατάς και τους πιστεύεις; Αφού υπάρχουν επίσημα στοιχεία τα οποία ΠΟΤΕ η ρωσική πλευρά δεν τα αμφισβήτησε αλλά το μόνο που κάνει είναι να τα πετάει συνέχεια χωρίς να τεκμηριώνει τίποτα:
https://en.wikipedia.org/wiki/Casualties_of_the_Russo-Ukrainian_War
https://mkaradjis.com/2022/06/16/on-the-fantastic-tale-that-the-ukrainian-army-killed-14000-ethnic-russians-in-donbas-between-2014-and-2022/
“Λες, ότι η μειονότητα -αν είναι μειονότητα, η Ρωσική εθνότητα της Ουκρανίας- δεν έχει το δικαίωμα, να επιβάλη με τα όπλα απόσχιση κ διαμελισμό του κράτους(!). Τι μας λες;;; Πώς τη φαντάζεσαι λοιπόν, την αυτοδιάθεση; Εάν μια εθνότητα κατοικεί σε μια ενιαία εδαφική περιφέρεια, βεβαίως κ έχει το δικαίωμα σε κυρίαρχο εθνικό κράτος.Στο τέλος λες, ότι οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα την προστασία μειονοτήτων/εθνοτήτων, για επεμβάσεις κ καταχτήσεις. Σωστό! Όμως άλλο αυτό, κ άλλο, να πρόκειται για πραγματικό μητρικό έθνος, όπως η περίπτωση στην Ουκρανία κ άλλο για άσχετους “προστάτες”, όπως η περίπτωση ΝΑΤΟ Κοσσόβου στη Γιουγκοσλαβία”
Καταρχήν στο Κόσσοβο Μαρκέλα μου όντως οι Αλβανοί ήταν ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΕΘΝΟΤΗΤΑ:
https://www.researchgate.net/figure/Population-of-Kosovo-by-ethnicity-according-to-population-censuses-1948-1991_fig1_265098978
Ναι αλλά και σε αυτήν την περίπτωση ΔΕΝ υποστηρίζω την απόσχισή του από την Σερβία διότι έγινε ακριβώς μετά από έναν πόλεμο ιμπεριαλιστικό και μέσα από μίσος σφαγές και άκρατο εθνικισμό και με ΞΕΝΕΣ βάσεις κατοχής (και όχι μόνο αμερικανικές γιατί κανένας από τους αντιιμπεριαλιστές της συμφοράς δεν κάνει τον κόπο να μας πει ότι το αεροδρόμιο της Πρίστινα το κατέχουν ΡΩΣΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ δηλαδή η Ρωσία διατηρεί ΚΑΤΟΧΙΚΟ στρατό μέσα στο Κόσσοβο). Είπαμε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση πρέπει να ασκείται ΕΛΕΥΘΕΡΑ μέσα στα πλαίσια της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ χωρίς έξωθεν επεμβάσεις αλλιώς δεν είναι τέτοιο. Αυτά για την Κριμαία που πράγματι είναι οι Ρώσοι κυρίαρχη εθνότητα αλλά για ποια αυτοδιάθεση μιλάμε όταν ανετράπη η ΝΟΜΙΜΑ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ τοπική κυβέρνηση με την Ρωσία να καταλαμβάνει ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ όλη την περιοχή δηλαδή ΚΑΤΟΧΗ; Αυτό το παραβλέπουμε; Αν δεν είναι ΦΑΣΙΣΜΟΣ αυτό τότε τι είναι; Κοροϊδευόμαστε;
Πάμε τώρα για την Ανατολική Ουκρανία. Σε αντίθεση με την Κριμαία εδώ οι Ρώσοι ήταν ΠΑΝΤΑ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ. Τα στοιχεία Μαρκέλα μου να μελετάς προσεκτικά τα στοιχεία και μην αναπαράγεις ό,τι βλακεία ακούς από τους πουτινόδουλους:
https://en.wikipedia.org/wiki/Russians_in_Ukraine
http://2001.ukrcensus.gov.ua/eng/results/general/nationality/
“Αλλά στην Ουκρανία το πράμμα είχε φτάσει εκεί, ασχέτως του πώς κ εξ αιτίας τίνων, οπόταν στη φάση αυτή η Ρωσική συμβολή δικαιολογείται. Εννοείται βέβαια, ότι ο κύριος λόγος της επέμβασης ήταν η απειλή της”Συλλογικής Δύσης” απέναντι στην ίδια τη Ρωσία.”
Α έτσι; Υποκίνησε έναν εμφύλιο ο Πούτιν για να αρπάξει ΟΥΚΡΑΝΙΚΑ εδάφη και πρέπει να το καταπιούμε; Ε ΟΧΙ. Μαρκέλα μου είμαι ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΗΣ και δεν γουστάρω ιμπεριαλιστές να κομματιάζουν με τσαμπουκά άλλα κράτη. Ήταν ο Πούτιν που έφερε τον θάνατο και τον πόλεμο στους…δικούς του δηλαδή το μητρικό έθνος όπως λες είναι αυτό που ευθύνεται για τον θάνατο της ομοεθνικής μειονότητας και τον πόλεμο που υφίσταται από το 2014. Είπαμε το μόνο που έκαναν οι πραξικοπηματίες του Γιάτσενουκ ήταν αυτό με την γλώσσα. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Τα υπόλοιπα τα προκάλεσαν οι Ρώσοι και οι πράκτορές τους.
Εάν ήθελαν οι δήθεν αντιφασίστες του Ντονμπάς θα καλούσαν τους Ρώσους να παλέψουν μαζί με τους Ουκρανούς δημοκράτες ενάντια σε αυτό τον πράγματι αντιδραστικό νόμο. Αλλά δεν το ήθελαν ΠΟΤΕ αυτό από την πρώτη στιγμή επεδίωξαν έναν πόλεμο ΔΙΑΜΕΛΙΣΤΙΚΟ. Την ίδια ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΙΚΗ στάση είχαν δυστυχώς και οι ψευτοκομμουνιστές εκεί που συμμάχησαν με τους πουτινικά ναζισταριά. Κοίτα δεν ξεκινάς έναν πόλεμο με στόχο να διαμελίσεις την χώρα σου (ενώ ξαναλέω είσαι ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ άρα στην περίπτωση του Ντονμπάς ΔΕΝ ισχύει η αρχή της αυτοδιάθεσης), να παραδώσεις εδάφη της χώρας αυτής σε άλλο κράτος και να απαιτείς μετά να μην σε ακουμπάνε. ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΥΤΟ και ξέρεις τιμωρείται από ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ έθνος. Και όχι δεν ήταν ο λόγος η Δύση άλλωστε ο ίδιος ο Γιάτσενιουκ είχε ξεκαθαρίσει:
https://www.reuters.com/article/uk-ukraine-crisis-nato-idUKBREA2H0DO20140318
Ούτε ΝΑΤΟ λοιπόν. Βλέπεις πόσο εύκολα καταρρέουν τα ψευτοεπιχειρήματα των ρωσόδουλων; Γι’αυτό σου λέω μην καταπίνεις έτσι εύκολα τα ψέματά τους.
Παπιγιόν, τα 14000 θύματα, δεν τα άκουσα απ’ αυτούς, που λες. Α! Το είπαν κι αυτοί; Από σένα το μαθαίνω τώρα. Το επιβεβαιώνουν, λοιπόν. Εγώ το άκουσα στο ΥΤ από ειδικούς, που θεωρώ σοβαρούς κ καλόπιστους ήτε από διασταυρωμένη πληροφορία. Οι ιστοσελίδες, που αναφέρεις, μού είναι άγνωστες. Αλλά έτσι κι αλλιώς μου αρκούν αυτοί που ανέφερα, γιατί κατά την κρίση μου, είναι αξιόπιστοι. Όσο για το Κόσσοβο, η ένστασή μου δεν αναφέρονταν στον ιμπεριαλιστικό χαραχτήρα του πολέμου κλπ. κλπ., αλλά απλά κ μόνο στο ότι οι ΗΠΑ ΝΑΤΟ ΕΕ δεν είχαν εθνικό δεσμό με το λαό του Κοσσόβου. Δεν πάει έτσι, να εισβάλλη ο καθένας σε ένα κράτος, όπου υπάρχει εθνοτική αντιπαράθεση, επειδή δήθεν κάποιος από ‘κει τον κάλεσε, καθ’ ότι δεν πρόκειται για δεξίωση. Ακόμα, δεν πήρα θέση, ως προς το αίτημα των Κοσσοβάρων για απόσχιση. Πράγματι οι Αλβανοί ήταν εκεί πλειοψηφία. Αν γινόταν κάποιου είδους επέμβαση από την Αλβανία, θα ήταν μια διαφορετική περίπτωση. Το αναφέρω απλά, χωρίς να διατυπώνω θέση, άλλωστε δεν υπήρξε τέτοιο θέμα τότε. Σχετικά με τη Ρωσική εθνότητα της Ουκρανίας, ο προβληματισμός μου, για το κατά πόσο είναι μειονότητα, οφείλεται στο ότι, απ’ όσα ξέρω, η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ κράτος, πριν απ’ τη διάλυση της ΣΕ, μια Ουκρανική εθνότητα υπήρχε κ αναγνωρίστηκε σαν κρατίδιο της ΣΕ με παραχώρηση κ κάποιων επί πλέον εδαφών από το Λένιν -υποθέτω, για να συνιστά βιώσιμη ενότητα- κ το Ουκρανικό κράτος, που ιδρύθηκε μετασοβιετικά, ήταν πολυεθνικό. Πόσοι είναι λοιπόν οι “γνήσιοι” Ουκρανοί, σε σχέση με όλες μαζί τις άλλες εθνότητες, όταν μέχρι κ ο πρόεδρος είναι εβραϊκής καταγωγής κ ρωσόφωνος; Τέλος πάντων όμως, δεν είναι αυτό, το θέμα. Πρόκειτσι για το ότι το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση ισχύει αφ’ εαυτό, ανεξάρτητα κ άσχετα από την ιδεολογική κ πολιτική κατεύθυνση των πολιτικών δυνάμεων, που δρούν μέσα εκεί κ το ίδιο ισχύει για τα δικαιώματα των μητρικών εθνών, αναφορικά με ομοεθνείς σε αλλά κράτη. Όταν ο.χ. η Κρήτη ξεσηκωνόταν πάλι κ πάλι σ’ όλη τη διάρκεια του 19ου άι. ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κ αντιμετωπιζόταν με μαζικές σφαγές στα χωριά, δεν υπήρχε ακόμα κομμουνιστικό κίνημα, ενώ το Ελληνικό κράτος είχε μοναρχία κ στην πράξη ήταν προτεκτοράτο, είχε όμως κάθε δικαίωμα υποστήριξης, άσχετα αν ελάχιστα το ασκούσε. Η άποψή μου είναι, ότι η Ρωσία έχει το δικαίωμα υποστήριξης των ομοεθνών της στην Ουκρανία, εφ: όσον έχουν στοχοποιηθεί κ διώκονται σήμερα, ασχέτως του τι, πώς κ από ποιούς έγινε στο παρελθόν, γιατί, όπως προανέφερα, είναι δικαίωμα αφ” εαυτό. Τα άλλα, που λες, για το πώς έπρεπε να το κάνουν οι αντιφασίστες του Ντομπάς κλπ. κλπ. είναι καθαρά υπόθεση του λαϊκού κινήματος της Ρωσικής εθνότητας της Ουκρανίας κ κατά δεύτερο του συνολικού Ουκρανικού λαϊκού κινήματος. Και παρ’ ότι προφανώς η εξέληξη δεν ήταν κ η καλύτερη κ ο καθένας τρίτος δικαιούται να έχη άποψη πάνω εκεί, στο όνομα της διεθνούς αλληλεγγύης -αλλά “οπού ‘ν’ απ’ όξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει”- αυτό δεν αναιρεί πάντως τα δικαιώματα της Ρωσίας, αναφορικά με τους ομοεθνείς της, της Ουκρανίας.
“Σχετικά με τη Ρωσική εθνότητα της Ουκρανίας, ο προβληματισμός μου, για το κατά πόσο είναι μειονότητα, οφείλεται στο ότι, απ’ όσα ξέρω, η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ κράτος, πριν απ’ τη διάλυση της ΣΕ, μια Ουκρανική εθνότητα υπήρχε κ αναγνωρίστηκε σαν κρατίδιο της ΣΕ με παραχώρηση κ κάποιων επί πλέον εδαφών από το Λένιν -υποθέτω, για να συνιστά βιώσιμη ενότητα- κ το Ουκρανικό κράτος, που ιδρύθηκε μετασοβιετικά, ήταν πολυεθνικό.”
Από φάουλ σε φάουλ. Η Ουκρανία ήταν ΟΜΟΣΠΟΝΔΟ ΕΘΝΟΣ-ΚΡΑΤΟΣ μέσα στην ΣΕ, ΣΣΔ (Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία), οι Μπολσεβίκοι τους είχαν αναγνωρίσει σαν ΕΘΝΟΣ. Και αυτό έγινε. Ήταν ΈΘΝΟΣ-ΚΡΑΤΟΣ με δικαίωμα αποχώρησης από την ΣΕ όπως και κάθε Ομόσπονδη Δημοκρατία. Μετά την διάλυση της ΣΕ απλά ανεξαρτητοποιήθηκε.
Επίσης διάβασε τα στοιχεία προσεκτικά οι 14.000 ΔΕΝ είναι όλοι άμαχοι εκεί γίνεται προπαγάνδα. Το νούμερο ισχύει αλλά μην κολλάς στο αριθμητικό δες το και ποιοτικά γιατί αυτό μας ενδιαφέρει.
“Η άποψή μου είναι, ότι η Ρωσία έχει το δικαίωμα υποστήριξης των ομοεθνών της στην Ουκρανία, εφ: όσον έχουν στοχοποιηθεί κ διώκονται σήμερα, ασχέτως του τι, πώς κ από ποιούς έγινε στο παρελθόν, γιατί, όπως προανέφερα, είναι δικαίωμα αφ” εαυτό.”
Όχι δεν είναι δίωξη και στοχοποίηση η αποτροπή του ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟΥ της χώρας σου είναι ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ. Στο ξαναλέω αυτοί που στοχοποίησαν την μειονότητα από την πρώτη στιγμή το ’14 ήταν οι ΠΟΥΤΙΝΙΚΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ με την Νοβορωσία τους. ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ δεν θα αποδεχόταν διαμελισμό και παράδοση εδαφών του σε ξένη δύναμη
Θέλουν να σταματήσει η αιματοχυσία; Πρώτον ο Πούτιν να ΤΣΑΚΙΣΤΕΙ να φύγει από την Ουκρανία, δεύτερον επιστρέφουν τα εδάφη που προσάρτησε στην Ουκρανία. Τα υπόλοιπα λύνονται. Το δέχονται; Αμ δε. Η ιστορία έχει αποδείξει που οδηγεί ο σοβινισμός, ο εθνικισμός. Το βλέπουμε και στην Ουκρανία που οδήγησαν οι…Νοβορωσίες; Σε ΑΙΜΑΤΟΧΥΣΙΕΣ.
Α ρε Μαρκέλα ένα πολύ σκοτεινό και κακό μέρος του εαυτού μου θα ήθελε να δει τι θα λέγατε όλοι σας εάν ο Ερντογάν ξαμολούσε τίποτα πράκτορές του στην Θράκη και φτάναμε σε…ΝοβοΤΟΥΡΚΙΑ γιατί μειονότητα έχουμε και εκεί ξέρεις και όχι…θρησκευτική αλλά ΕΘΝΙΚΗ. Αλλά μάλλον θα υποστηρίζατε κανένα…πραξικόπημα στην “Βόρεια Ήπειρο” και επέμβαση του ελληνικού στρατού για…την ένωση έτσι όπως σας κόβω.
Εδώ Παπιγιόν βάνεις τρία σημεία, που συνδέονται μεταξύ τους. Θα τα πιάσω ένα – ένα. Λοιπόν: Οι Ουκρανοί ναι, συνιστούν κ συνιστούσαν εθνότητα, αν κ με κοινή καταγωγή μεωτους Ρώσους, όπως μαρτυρεί η γλώσσα τους. Οι εθνότητες δε διαμορφώνονται μονο στη βάση της φυλετικής καταγωγής, αλλά κ με την επίδραση ιστορικών, γεωφυσικών ή κ άλλων παραγόντων κ κάτι τέτοιο συμβαίνει προφανώς μεωτους Ουκρανούς. Δεν υπήρξε όμως αυτή η εθνότητα ποτέ πριν κυρίαρχο εθνικό κράτος. Βεβαίως έγινε συνιστώσα της ΣΕ.Οι συνιστώσες των ομοσπονδιών αποκαλούνται κρατίδια, ενώ στο Νέο Κόσμο αποκαλούνται πολιτείες. Κρατϊδιο υπήρξε λοιπόν η Ουκρανϊα πριν απ’ τη διάλυση της ΣΕ, όχι κράτος ανεξάρτητο. Το κρατίδιο αυτό όμως, απ’ όσο ξέρω, με απόφαση του Λένιν, ορίστηκε μεγαλύτερο σε έκταση, από το έδαφος που καταλάμβανε η Ουκρανική εθνότητα κ περιελάμβανε κ άλλες εθνότητες (Ρώσους, Εβραίους, Έλληνες κ ίσως κ άλλους). Αυτό λοιπόν το κρατίδιο αποτέλεσε το μετέπειτα ανεξάρτητο Ουκρανικό κράτος, γι’ αυτό διερωτώμαι, αν οι Ουκρανοί συνιστούν πλειονότητα απέναντι σ’ όλες τις άλλες εθνότητες μαζί, αν κ πιστεύω, ότι αποτελούν την πολυπληθέστερη εθνότητα. Όσο να ‘ναι, διαφέρει ένα εθνικό κράτος με κάποιες μικρές μειονότητες (π.χ. Ελλάδα) από ένα πολυεθνικό κράτος, όπου καμιά εθνότητα δεν αποτελεί την πλειονότητα του πληθυσμού. Αυτά, χωρίς να ξέρω με βεβαιότητα τη σύσταση του πληθυσμού του Ουκρανικού κράτους. Ελπίζω, ότι έγινα κατανοητή. Στέλνω αυτό κ θα προχωρήσω στο επόμενο σημείο.
Ως προς τον αριθμό των 14000 νεκρών από το ’14, ασφαλώς κ δεν πρόκειται μόνο για αμάχους. Για εμφύλιο μιλούμε. Είναι γνωστό, ότι οι δυό περιφέρειες του Ντομπάς είχαν αυτοανκυριχτεί σε λαϊκές δημοκρατίες κ είχαν συγκροτήσει πολιτοφυλακές. Τώρα, το άλλο που υποστηρίζεις, για το “εθνικό καθήκον” της αποτροπής του διαμελισμού της χώρας σου, σε βάρος κ με εθνοκάθαρση μιας εθνικής μειονότητας της επικράτειάς σου, εγώ βέβαια διαφωνώ κάθετα. Η κάθε εθνότητα έχει το απόλυτο δικαίωμα στα εδάφη που κατοικεί κ έχει επίσης το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αν αποτελή μέρος μεγαλύτερου κράτους, έχει το δικαίωμα της απόσχισης. Εσύ τα λες δυό λογιών. Το κρατίδιο της Ουκρανϊας σωστά είχε το δικαιωμα απόσχισης από την ομοσπονδία της ΣΕ η της Ρωσίας, αλλά οι Ρώσοι της Ουκρανίας δεν είχαν το ίδιο δικαίωμα. Όσο για το πώς έφτασαν τα πράμματα σε εμφύλιο ανάμεσα σε Ουκρανούς κ Ρώσους κ ποιός φταίει, σίγουρα τα πράμματα δεν εξελίχτηκαν προς το συμφέρον του λαού, αλλά αυτό είναι ξεχωριστό ζήτημα κ δεν πάει με τη λογική “αφού έφταιγαν οι πράχτορες του Πούτιν -αν υποτεθή, ότι έφταιγαν αυτοί- κόψετε τώρα το λαιμό σας,να τα βρήτε με τους Ουκρανούς πάση θυσία”. Δεν πάει έτσι ούτε στην πολιτική πραχτική ούτε στην ιστορία των εθνών, Αυτά είναι τρελά, δε μιλούμε για νηπιαγωγείο! Αν θα μείνη ή θα φύγη μια εθνότητα από ένα κράτος, είναι η δική της επιλογή. Το ότι κανένα ολιγαρχικό κράτος δε δέχεται απώλεια εδαφών, ειναι αλήθεια. Αλλά ενα λαοκρατικό κράτος -όπως ήταν η ΣΕ- ασφαλώς κ αποδέχεται, όχι την απόδοση εδαφών του σε ξένη δύναμη, όπως λες, αλλά την αυτοδιάθεση των εθνοτήτων του, συμπεριλαμβανομένης της αποχώρησης.
Μα εκεί έπεσε όλη η προπαγάνδα στο ότι οι 14.000 ήταν όλοι ΆΜΑΧΟΙ. Και αποδεικνύεται ότι αυτό ήταν ΨΕΜΑ. Γιατί το προσπερνάς έτσι; Επειδή δεν σε…βολεύει;
Μαρκέλα συνεχίζεις τις προσβολές σε βάρος των Ουκρανών. Τι μανία σας έχει πιάσει και είστε τόσο ΧΥΔΑΙΟΙ και προσβλητικοί εναντίον αυτού του συγκεκριμένου λαού; Γιατί τέτοια συκοφαντία; Μήπως γιατί τα βάζει με τον νεοτσάρο; Ο φασισμός πατάει πάνω στην άγνοια. Άγνοια για την ιστορία, την πολιτική τα πάντα. Γι’αυτό και ο ρωσικός ιμπεριαλισμός σας μέσω των πρακτόρων του ακροδεξιών και “αριστερών” σας έχει πιάσει κορόϊδα. Όχι αγαπητή μου δεν είναι κρατίδιο είναι ΚΡΑΤΟΣ. Και δεν μιλάμε για εθνότητα αλλά για ΕΘΝΟΣ ξεχωριστό και ΥΠΑΡΚΤΟ.
«Η ανεξαρτησία της Ουκρανίας έχει αναγνωριστεί τόσο από την
Πανρωσική Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή της ΡΣΟΣΔ όσο και από το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκων). Είναι επομένως αυταπόδεικτο και γενικά αναγνωρισμένο ότι μόνο οι ουκρανοί εργάτες και αγρότες, από μόνοι τους, μπορούν και θα αποφασίσουν στο Πανουκρανικό Συνέδριο των Σοβιέτ αν η Ουκρανία θα ενωθεί με τη Ρωσία ή θα παραμείνει μια ξεχωριστή και ανεξάρτητη δημοκρατία και στην δεύτερη περίπτωση, ποια ομοσπονδιακή σύνδεση θα καθιερώσει ανάμεσα σε αυτή τη δημοκρατία και τη Ρωσία»
(Λένιν, γράμμα προς τους εργάτες και τους αγρότες της Ουκρανίας απ’ αφορμή τις νίκες ενάντια στον Ντενίκιν, Διαλεχτά Έργα, τ. 30, σ.σ.292, 295, στα ελληνικά, Άπαντα, 5η έκδοση, τ. 40, σ.42, εκδ. Σύγχρονη Εποχή)
“Πρόσφατα ειπώθηκε ότι η Ουκρανική Δημοκρατία και το Ουκρανικό έθνος είναι επινοήσεις των Γερμανών. Είναι προφανές, ωστόσο, ότι υπάρχει Ουκρανικό έθνος και ότι είναι καθήκον των κομμουνιστών να αναπτύξουν τον πολιτισμό του. Δεν μπορείς να πας ενάντια στην ιστορία. Είναι προφανές ότι, παρότι ρωσικά στοιχεία ακόμα επικρατούν στις ουκρανικές πόλεις, με την πάροδο του χρόνου αυτές οι πόλεις αναπόφευκτα θα ουκρανοποιηθούν»
(Στάλιν, Άπαντα, τ. 5, σ.σ. 48-49, στα ελληνικά, Τελικός λόγος στο 10ο συνέδριο του ΚΚΡ(μπ.), 10/03/1921, Άπαντα, τ.5, εκδ. Γνώσεις, σ. 52”
Για να τελειώνει αυτό το “αστείο” οι Ουκρανοί και ΕΘΝΟΣ είναι και δικαίωμα σε ΕΘΝΟΣ-ΚΡΑΤΟΣ είχαν και έχουν και αυτό αναγνώρισαν οι Μπολσεβίκοι. Όσο για την ΣΕ δεν υπήρχαν…κρατίδια ούτε συνιστώσες αγαπητή μου δεν μιλάμε για τον…ΣΥΡΙΖΑ αλλά για την ΣΕ όπου υπήρχαν ΟΜΟΣΠΟΝΔΑ ΕΘΝΗ-ΚΡΑΤΗ-ΜΕΛΗ, υπήρχαν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ και το κάθε ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟ ΕΘΝΟΣ-ΚΡΑΤΟΣ είχε το δικαίωμα στον αποχωρισμό.
Τώρα για το Ντονμπάς. Α) Οι Ρώσοι δεν είναι ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΕΘΝΟΤΗΤΑ για να έχουν δικαίωμα συγκρότησης δικούς τους έθνους-κράτους, απόσχισης ή ό,τι άλλο. Μιλάμε για ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ. Καταλαβαίνεις την έννοια μειονότητα; Μαρκέλα μου συμβουλή πάτα στο google τις έννοιες έθνος, εθνότητα, εθνική μειονότητα γιατί μου φαίνεται ότι κάτι δεν έχεις καταλάβει σωστά. Β) Στο Ντονμπάς δεν ξεσηκώθηκε καν η μειονότητα αλλά μόνο μία μειονότητα της…μειονότητας. Ρώσοι και ρωσόδουλοι ναζιφασίστες, αξιωματικοί και στρατιώτες της Ρωσίας, καγκεμπίτες αυτοί έχουν την εξουσία στο Ντονμπάς από το ’14. Στο απέδειξα με τα λεγόμενα των ίδιων των πρακτόρων της Ρωσίας όπως του Στρελκόφ. Θες και άλλα;
https://www.theguardian.com/world/2022/apr/28/donetsk-separatists-desperate-draft-campaign-empties-streets-of-men-ukraine
https://web.archive.org/web/20220519101521/https://www.dw.com/en/how-ukraine-separatists-are-mass-conscripting-anyone-of-fighting-age/a-61608760
https://en.wikipedia.org/wiki/Mobilization_in_Donetsk_and_Luhansk_People%27s_Republics
“Οι αρχές των «Λαϊκών Δημοκρατιών» πότε κάνουν έκκληση για στρατολογία στα στρατιωτικά τμήματα που έχουν συγκροτήσει και πότε κηρύσσουν υποχρεωτική επιστράτευση. Ωστόσο, αν και στις περιοχές αυτές, όπως σημειώσαμε, ζουν σχεδόν 6,5 εκατομμύρια άνθρωποι, οι ένοπλες δυνάμεις «αυτοάμυνας» μετριούνται στην καλύτερη περίπτωση σε μερικές χιλιάδες. Η συντριπτική πλειοψηφία αρνείται να στρατευθεί με τη μια ή την άλλη πλευρά. Αποφεύγει την ένοπλη σύγκρουση.”
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7989931
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι ούτε καν η πλειοψηφία των Ρώσων του Ντονμπάς δεν υποστηρίζει τις…Λαϊκές του Δημοκρατίες. Ο Πούτιν πολεμάει μόνο με τους πράκτορές του, την ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ Βαγκνέρ και τον στρατό. Προφανώς και όταν ένα ξένο κράτος οργανώνει ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ μέσα στη χώρα σου για να σου φάει εδάφη τότε έχεις κάθε δικαίωμα να ΤΣΑΚΙΣΕΙΣ τους προδότες. Δεν υπήρχε ΚΑΜΙΑ εθνοκάθαρση, ούτε διωγμοί, πογκρόμ εναντίον των Ρώσων παρά μόνο αυτή η προβοκάτσια με την γλώσσα η οποία όπως είπαμε ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ καν στην πράξη άρα και δεν υπήρχε ΚΑΝΕΝΑΣ απολύτως λόγος να μπει ζήτημα…Νοβορωσίας. Αυτό μπήκε ΒΙΑΙΑ από τους πράκτορες του Πούτιν για να προκαλέσουν εμφύλιο. Επίσης δεν μας λες γιατί κουκουλοφόροι στις καταλήψεις και τις εφόδους. Επανάσταση λαϊκή με…κρυμμένα πρόσωπα; Αφού ο λαός πήρε τα όπλα γιατί κουκουλοφόροι; Γιατί ΜΑΦΙΟΖΟΙ; Λαϊκή επανάσταση με…οργανωμένο έγκλημα;
“Οσοι περίμεναν να βρουν στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ κάποιο ένοπλο αντάρτικο που μάχεται για τα σοσιαλιστικά ιδεώδη θα πρέπει να αλλάξουν… πλευρό. Τα θρησκευτικά και εθνικιστικά σύμβολα και κυρίως οι ομάδες της παλιάς ουκρανικής ΜΑΦΙΑΣ και του παρακράτους, που κυκλοφορούν με οπλοπολυβόλα στο κέντρο της πόλης, γκρεμίζουν απότομα τα όνειρα μιας κοινωνικής επανάστασης”
https://www.efsyn.gr/themata/infowar/2030_mia-hora-gennietai
Γιατί δεν απαντάτε σε αυτά ρε παιδιά;
Όσον αφορά στην Τουρκογενή μειονότητα της Θράκης, και βέβαια είναι τουρκικής εθνικής καταγωγής, αλλά εδώ έχομε παρόμοια περίπτωση με αυτή της Ουκρανίας. Η εθνότητα αυτή ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ήταν πολυεθνικό κράτος. Το εθνικό Τουρκικό κράτος ιδρύθηκε μεταγενέστερα κ μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους. Ωστόσο οι Τουρκογενείς της Θράκης έχουν σαν μειονότητα το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, τουλάχιστον σε περιοχή όπου αποτελούν την πλειοψηφία των κατοίκων, αν υπάρχη τέτοια. Σε περίπτωση που είναι διασκορπισμένοι σε όλη τη Θράκη κ αποτελούν μειοψηφία, τότε αλλάζει. Υπάρχουν κανόνες στον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.’ Όμως το ζήτημα εδώ είναι εξαιρετικά περίπλοκο, υπάρχει η Ρωμαίικη (έτσι αποκαλείται κανονικά, όχι ελληνική) μειονότητα της Τουρκίας κ δε συμμαζεύεται. Σε κάθε περίπτωση πάντως, μια μειονότητα δεν ξεσηκώνεται στα καλά καθούμενα να ζητά αυτοδιάθεση, όσο ζη σε κράτος δικαίου κ δε διαβλέπει μια καλύτερη προοπτική στην απόσχιση. Το βλέπομε αυτό σε πολυεθνικά ή διεθνικά κράτη της Ευρώπης (Βέλγιο, Ελβετία, Ιταλία κ.α.). Ούτε η Ελλάδα ούτε η Τουρκία είναι παράδεισος για τις μειονότητες, αλλά κ συνολικά τους λαούς τους. Μακάρι τα πράμματα να εξελιχτούν προς το συμφέρον των λαών κ όχι των ολιγσρχιών του κεφαλαίου.
Εχετε μπερδέψει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Λαών με το “δικαίωμα” της …υποταγής τους σε μιαν αστική τάξη δηλαδή της επιλογής δυνάστη! Ιδια ιστορία με τις διαβόητες πλέον “ανοίξεις”, τις “πορτοκαλί” εξεγέρσεις κλπ. Και πλέον σε μιαν εποχή, που δεν είναι ούτε 1789 αλλά ούτε και ο 19ος αιώνας της “εθνογένεσης”, δηλαδή της ορμητικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά είναι εποχή της κατάλυσης του Ιμπεριαλισμού από την προλεταριακή Επανάσταση.
Εχετε μπερδέψει την γλώσσα με το έθνος, τους Τούρκους με τους τουρκόφωνους, τους (νεο-)Ελληνες με τους ελληνόφωνους κ.ο.κ.
Ξεχνάτε, βολικά, πως η “τούρκοι” της Θράκης μόλις πριν από 100 χρόνια αρνήθηκαν με λύσσα και απέτρεψαν την ένταξή τους στο τουρκικό έθνος.
Και ταυτόχρονα, οι ίδιοι, αποδέχεστε την, αστική-αστικότατη και ιμπεριαλιστική, ταύτιση της ξεκάθαρα σλαβόφωνης βαλκανικής μειονότητας με τον προ 2500 ετών εθνολογικά ελάχιστα προσδιορισμένο μακεδονικό λαό, που ζούσε στην περιοχή της γεωγραφικής Μακεδονίας.
Με λίγα λόγια, γατάκια, αριστεριστές και οακκείτες, έχετε μπλεχτεί για τα καλά στα κουβάρια της προπαγάνδας του ιμπεριαλισμού.
Οι Τούρκοι της Θράκης τότε αρνήθηκαν να ονομαστούν τέτοιοι διότι είχαν συνείδηση Οθωμανών και δεν ήθελαν το νεωτερικό αστικό κράτος του Κεμάλ Ατατουρκ. Σήμερα αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν υπάρχει καθώς η κεμαλική και η λαιτ ισλαμιστική ταυτότητα συνυπάρχουν στον τούρκικο εθνισμό
Σήμερα, είχα κάνει τις πράξεις, ψηφίζουν σε ποσοστά της τάξης του 75% ένα κόμμα που το λέμε “του τουρκικού Προξενείου”. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, και να είναι το κόμμα του τούρκικου Προξενείου και να είναι “έλληνες μουσουλμάνοι” οι ψηφοφόροι του. Το οποίο δεν μπορω να καταλάβω γιατί είναι στην Κομοτηνή, σύμφωνα με το σκεπτικό σου έτυχε. Θα μπορούσε ας πούμε να υπάρχει Προξενείο της Μπουρκίνα Φάσο ή της Σιέρα Λεόνε
Επίσης για τα πανηγύρια είναι όσα λέει το ΚΚΕ και για το μακεδονικό έθνος και την μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα. Μάλιστα άρχισε να τα λέει το … 88. Δηλ πριν τι ήταν ? Άσχετο σε ότι αφορά το εθνικό ζήτημα ? Προδοτικό ? Τι έλεγε το ΚΚΕ την δεκαετία του 40 ? Ότι δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος ή σλαβομακεδονικό ?
Η δε άποψη πως υπάρχει ένα σημείο εξέλιξης των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων μετά από το οποίο δεν υπάρχει πουθενά εθνικό ζήτημα δεν είναι σοβαρή μαρξιστικά. Ο καπιταλισμός λειτουργεί με συνεχή δάνεια, επιβιώσεις και ενσωματώσεις παρελθοντικών ιδεολογιών, μορφών παραγωγής, επίδικων ζητημάτων κλπ. Και το γυναικείο ζήτημα αν η ιστορία ήταν ένας τροχός της προοδου που πήγαινε πάντα μπρος θα ήταν όντως ένας αναχρονισμός αλλά δεν είναι, επιβιώνει, μετασχηματίζεται, ορίζει μέτωπα της ταξικής πάλης
Θα κλείσω, επανερχόμενος στο θέμα των Τούρκων της Θράκης, με την ιστορική πλέον ρήση του Μουσταφά Μουσταφά σε μια ΚΕ του ΚΚΕ.
“γιατί μουσουλμάνος ρε σύντροφοι, άθεος είμαι”
Κώστας
“Οι Τούρκοι της Θράκης τότε αρνήθηκαν να ονομαστούν τέτοιοι διότι είχαν συνείδηση Οθωμανών…” …και γι αυτό προτίμησαν το …πιο “οθωμανικό”(!) νεοελληνικό κράτος!!
Και το ΚΚΕ, μαζί με τους Σλαβομακεδόνες μέχρι και το ’49 με ~’60, μιλάγαν για Σλαβομακεδόνες και εννοούσαν Σλαβομακεδόνες. Αντε σήμερα να πεις σε “αυτοπροσδιοριζόμενο” (=προσδιοριζόμενο από την α/τ και τους Ιμπεριαλιστές) “Μακεδόνα” ότι είναι Σλαβομακεδόνας. Μπορεί και να σε πνίξει. Κι ας μιλάει μια γλώσσα, που όσοι ξέρουμε λίγα ρωσσικά την καταλαβαίνουμε μέσες-άκρες, ενώ όσοι ξέρουμε πολλά ελληνικά αδυνατούμε να κατανοήσουμε έστω και μια λέξη, όχι π.χ. από “ομοεθνείς” μας, που μιλάνε τσακώνικα η αρβανίτικα, αλλά και σφακιανά, και καρπαθιώτικα, και ποντιακά κλπ.
Αμα σας έχουν κάμει οι ιμπεριαλιστές τα μυαλά χυλό, …σας φταίει το ΚΚΕ!
Κατά τη γνώμη μου, είσαι εσύ, που τα μπερδεύεις. Η “αφύπνηση των εθνών” (όχι λαών) συνδέεται ιστορικά με την ανάπτυξη του καπιταλισμού, που αρχικά είχε προοδευτικό χαραχτήρα, κσθώς αστική τάξη κ λαϊκά στρώματα μαζί αντιπάλεψαν το μοναρχικό κ αυτοκρατορικό δεσποτισμό. Ο κοινοβουλευτισμός, που εγκαθιδρύθηκε σπό την αστική εξουσία δεν είναι λαοκρατία, παραχωρεί όμως στα εργατολαϊκά στρώματα σε ένα βαθμό πολιτικά δικαιώματα κ λόγο στη διακυβέρνηση. Τότε στα εθνικά κράτη (Γαλλία, Αγγλία κ.α.) γίνονται επιτυχημένες ή όχι απόπειρες απαλλαγής από τους μονάρχες, ενώ στις πολυεθνικές αυτοκρατορίες οι εθνότητες απαιτούν συτοδιάθεση. Μέχρι τώρα τουλάχιστον ήταν αποδεχτό σαν εξήγηση, ότι τα δημοκρατικά δικαιώματα κ η πραγμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας καταχτούνται ευκολότερα σε κράτη με σημείο αναφοράς την εθνική ομοιογένεια (η νεοτερική έννοια του έθνους, με πολιτισμικά κ όχι απαραίτητα φυλετικά χαραχτηριστικά). Οι έννοιες έθνος κ λαός σε ορισμένες περιπτώσεις συμπίπτουν, αλλά όχι πάντα. Π.χ. σναφερόμαστε στη “μεγάλη μετανάστευση των λαών” (κ όχι εθνών) στο Μεσαίωνα. Γενικά πάντως η γλώσσα είναι το κυριότερο γνώρισμα ενός έθνους, γιατί περικλείει όλα εκείνα τα κοινά στοιχεία, στην ψυχοσύνθεση, τα ήθη, την ιστορία, τις αξίες κλπ. που συνιστούν την κοινή ταυτότητα κ διευκολύνουν τη συνεννόηση. Γι’ αυτό έχει θεμελιακή σημασία το αίτημα της αυτοδιάθεσης των εθνών, που έβαλε ο Λένιν κ όχι μόνο αυτός. Εσύ λες, ότι είχε να κάνη με την ανάπτυξη του καπιταλισμού κ τώρα που είμαστε στην εποχή της κατάλυσης του ιμπεριαλισμού από την προλεταριακή επανάσταση είναι πια ξεπερασμένο. Είναι προσωπική κ αυθαίρετη άποψη. Εγώ προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω για το ότι είναι θεμελιακό κ διαχρονικό δικαίωμα κ αίτημα, αλλά κ το άλλο που λες για εποχή της κατάλυσης του ιμπεριαλισμού κ προλεταριακή επανάσταση είναι εξαιρετικά αμφίβολο, γιατί ως γνωστό, μια διεθνής ελίτ υποστηρίζει την παγκόσμια αυτοκρατορία κ δε βλέπω το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα να είναι καθόλου δυναμικό ούτε ιδεολογικά ούτε πολιτικά. Π.χ. σε επιμορφωτικό επαγγελματικό σεμινάριο “υψηλού επιπέδου”
https://slpress.gr/politismos/o-rolos-ton-3000-xenagon-stin-ellada-ton-222-moyseion/ επιστήμων υποστηρίζει, ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι η αυτοκρατορία με κεντρική διοίκηση, πανσπερμία λαών, ελευθερία απόψεων (αλοίμονο, ήδη διαφαίνεται), πλούτο γλωσσών, συνέπεια στους φόρους κ τις άλλες υποχρεώσεις κ νομιμοφροσύνη (στις επιταγές της αυτοκρατορίας). Τέτοια τρελά κυριαρχούν σήμερα στο χώρο της διανόησης κ της “επιστήμης”.
Σχετικά με τις εθνικές μειονότητες,υπάρχει μια σειρά διατάξεων στο χάρτη του ΟΗΕ, που είναι γενικά προς τη σωστή κατεύθυνση, μόνο που το ζήτημα είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Γίνεται π.χ. διάκριση ανάμεσα σε εθνότητες εθνικών κρατών.που προϋπήρχαν κ εκείνες που προϋπήρχαν της ίδρυσης των αντίστοιχων εθνικών κρατών, όπως είναι η Τουρκογενής μειονότητα της Θράκης. Υπάρχουν όμως κ ιστορικοί παράγοντες. Έτσι οι Οθωμανοί Τούρκοι ήταν Τουρκικό φύλο, όπως κ οι Σελτζούκοι Τούρκοι. Όταν ιδρύθηκε η Οθωμανική αυτοκρατορία με την άλωση της Πόλης, αποτέλεσαν το κυρίαρχο έθνος των κατακτητών αυτού του κράτους.Ταυτίστηκε όμως έθνος κ θρησκεία, τόσο στους (Οθωμανούς) Τούρκους, όσο κ στους Ρωμιούς (υπηκόους της πρώτερης Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Το ισλάμ, όπως κ ο χριστιανισμός αποτέλεσαν κοσμοθεωρίες, με ιδεολογικοπολιτική διάσταση, όχι μόνο θρησκευτική. Όποιος χριστιανός (Ρωμιός) ήθελε, γινόταν μουσουλμάνος κ περνούσε αυτόματα στο Οθωμανικό (Τουρκικό) έθνος, ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής. Ρωμιοί αποκαλούνταν όλοι οι υπήκοοι της Αν. Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) αυτοκρατορίας,ανεξαρτήτως εθνότητας. Ακόμα κ μετά την ίδρυση εθνικών κρατών κ μέχρι σήμερα οι λέξεις Ρωμιός για μας κ Οθωμανός για τους Τούρκους συνδέονται με την αίγλη των δυό αυτοκρατοριών κ γι’ αυτό τις προτιμούν οι αντιδραστικοί μεγαλομανείς. Τώρα θα αναρωτηθή κανείς, αντιδραστικός ήταν ο Ρίτσος; Όπως θέλετε, το παίρνετε.Το ότι υπάρχει τουρκικό προξενείο στη Θράκη, έχει να κάνη προφανώς με το ότι άτυπα αναγνωρίζεται στους Τουρκογενείς η εθνικότητα με τη φυλετική έννοια, όχι όμως σαν σχέση με την Τουρκϊα – κράτος, ενώ η λέξη Έλληνας εννοεί τον Έλληνα πολίτη.
Όσον αφορά στον καπιταλισμό, που συνδέεται με τη λεγόμενη αφύπνιση των εθνών, υπενθυμίζω τον αρχικό προοδευτικό του χαραχτήρα, το τέλος της δουλοπαροικίας, του δεσποτισμού κ του πνευματικού σκοταδεισμού της Εκκλησίας, την ανάπτυξη των επιστημών κ το προχώρημα της γνώσης, καθώς κ τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής, που έφεραν όλα συτά, μαζί με την εμφάνιση των λαϊκών στρωμάτων στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής.
Σχετικά με τη Μακεδονία, οι αρχαίοι Μακεδόνες, από τις αρχαιολογικές κ ιστορικές μαρτυρίες κ τη γλώσσα, φαίνεται, ότι ανήκαν στο Ελληνικό έθνος, μόνο που στην αρχαιότητα η λέξη Έλληνες δεν ήταν η γενική ονομασία του έθνους. Π.χ. παλιότερα βρίσκομε τους Έλληνες με τα ονόματα Αχαιοι, Δαναοί, Αργείοι κ.α. Στην κλασική εποχή επικρατεί η λέξη Έλληνες, αλλά φαίνεται ότι δεν περιελάμβανε τους Μακεδόνες, που ζούσαν καθυστερημένοι κ απομονωμένοι από τους άλλους. Οι Σλαβοι έρχονται μόλις στον πρώιμο Μεσαίωνα στη Μακεδονία. Η μεσαιωνική Μακεδονία είναι μεγαλύτερη σε έκταση από την αρχαία Μακεδονία. Με τον καιρό, τον πληθυσμό της περιοχής συναποτέλεσε μια ποικιλία εθνοτήτων κ η γλώσσα που διαμορφώθηκε, είχε στοιχεία όλων των γλωσσών των εθνοτήτων αυτών, με κυρίαρχο το σλαβικό, ενώ ο αρχαίος Μακεδονικός λαός είναι πια μια μειονότητα. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κ την εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων ενισχύεται το νεοελληνικό στοιχείο.
Δεν είναι καν επιστημονικά βεβαιωμένη η εθνολογική ταυτότητα των ιστορικών Μακεδόνων. Το ότι κάποιοι φαίνεται να μιλούσαν ελληνικά τεκμαίρεται από κάποιες επιγραφές, αλλά τέτοιες θα βρούμε σε όλη τη Μεσόγειο. Και πιθανότατα ο λόγος είναι παρεμφερής με αυτόν, που μας κάνει κι εμάς να μιλάμε και …αμερικάνικα (αγγλικά).
Δεν είναι σίγουρο, πως αυτή ήταν και η δημώδης γλώσσα του τότε Μακεδονικού Λαού η Λαών. Υπάρχουν και άλλα τεκμήρια, που συστηματικά υποτιμώνται εδώ για προφανείς λόγους, αλλά φωνάζουν για άλλα. Τα τοπωνύμια π.χ. της περιοχής παραπέμπουν σε Πελασγικό (“προελληνικό” τον αποκαλεί η εγχώρια αστική προπαγάνδα) Λαό, όπως και της υπόλοιπης Ελλάδας αλλά και της Μικρασίας και πολλών περιοχών της Μεσογείου. Εχουν ετυμολογία σημιτοχαμιτικών γλωσσών.
Και η έννοια του “έθνους” δεν είναι μία και αδιατάρακτη ανά τους αιώνες.
Προ τριών χιλιάδων ετών το σημαίνον ήταν πιο κοντά στην ετυμολογία του. Χαρακτήριζε ομάδες με κοινές συνήθειες, “έθη” και “ήθη”. “Εθνη” σε αυτή τη βάση στην μετάφραση των “εβδομήκοντα” χαρακτηρίζονται συλλήβδην οι καθυστερημένες παγανιστικές φυλές. Τότε ήταν πιο ισχυρό το σημαινόμενο ως “γένος” η “φυλή”, που επίσης ερχόταν κι αυτό από πολύ πιο πίσω, την εποχή της Αγριότητας, εννοώντας την βιολογική-αιματολογική συγγένεια. Αυτές τις μούχλες τις αναβίωσε-βρυκολάκιασε ο Καπιταλισμός του 19ου-20ού αιώνα με τις θεωρίες περί “Αρίων” και τον ρατσισμό, λόγω αναγκών, που υπαγόρευε η διαχείριση της Γενικής Κρίσης του.
Δεν αξίζει να σκοτώνονται οι Λαοί για τόσο “φλού” και μικρής σημασίας ζητήματα, ιδίως όταν είναι και επιστημονικά ελάχιστα φωτισμένα.
Συμπληρωματικά σε σχέση με τη Μακεδονία, αντιγράφω ένα απόσπασμα από το ιστορικό μυθιστόρημα “Στα μυστικά του Βάλτου” της Πηνελόπης Δέλτα, που δεν τη λες αριστερή εθνομηδενίστρια. Έχει ενδιαφέρον σαν ιστορική μαρτυρία, η άποψη μιας τότε θερμής πατριώτισσας: “Ήταν ένα κράμα όλων των βαλκανικών εθνοτήτων τότε η Μακεδονία. Έλληνες, Βούλγαροι, Ρουμούνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Χριστιανοί κ Μουσουλμάνοι, ζούσαν φύργδην μίγδην κάτω από το βαρύ ζυγό των Τούρκων. Η γλώσσα τους ήταν η ίδια, μακεδονίτικη, ένα κράμα κι αυτή από σλαβικά κι ελληνικά, ανακατωμένα με λέξεις τούρκικες. Όπως κ στα βυζαντινά χρόνια, οι πληθυσμοί ήταν ανακατωμένοι τόσο, που δύσκολα ξεχώριζες Έλληνα από Βούλγαρο – τις δύο φυλές που κυριαρχούσαν. Εθνική συνείδηση είχαν τη μακεδονική μονάχα. Όταν όμως οι Βούλγαροι κήρυξσν την εκκλησιαστική τους ανεξαρτησία κ αναγνωρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη αρχηγός της βουλγάρικης εκκλησίας ο Έξαρχος αντί του Πατριάρχη, κ όταν η Σύνοδος του 1872 κήρυξε σχισματικούς τους Βουλγάρους, χωρίστηκε η Μακεδονία σε Πατριαρχικούς Έλληνες κι Εξαρχικούς Βουλγάρους, χωρίστηκαν κ οι συντοπίτες, οι συγχωρίτες – ακόμα κ οι οικογένειες”. Ο διαχωρισμός εδώ φαίνεται λοιπόν να συνδέεται αποκλειστικά με την πολιτισμική – πολιτική διάσταση της θρησκείας κ καθόλου με την πνευματική.
Σχετικά με τους λαούς που κατοικούσαν στην αρχαιότητα στο Ελλαδικό χώρο, γίνεται ένας χαμός κ οι επιστήμονες διαφωνούν. Το βέβαιο είναι, ότι δεν υπάρχει φυλετική καθαρότητα. Ασφαλώς έγινε επιμυξία ανάμεσα στους λαούς, που κατοικούσαν από παλιά την περιοχή κ άλλους, που ήρθαν σργότερα. Μιλούμε για τα εθνοτικά χαραχτηριστικά που κυριαρχούν κάθε φορά κ μ’ συτή την έννοια, οι αρχαίοι Μακεδόνες φαίνεται να ανήκαν στο Ελληνικό έθνος. Σ’ αυτό συντείνει κ το ότι η ελληνική γλώσσα επικράτησε παράλληλα με την ανάπτυξη κ ισχυροποίηση της Μακεδονίας. Σε αντίθετη περίπτωση θα είχε επιβληθή η γλώσσα του κυρίαρχου λαού στους υποταγμένους. Ακόμα κ στη Ρωμαϊκή εποχή, ενώ ο Ρωμαϊκός πολιτισμός επιρρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την Ελλάδα εξ αιτίας της ανωτερώτητας του δεύτερου, δεν υπάρχει αντίστοιχη επιρροή στη γλώσσα. Πάντοτε στην ιστορία η γλώσσα του κυρίαρχου επιβάλλεται στον κυριαρχούμενο κ αυτός είναι ο λόγος, που η γλώσσα μας κατακλείζεται από αμερικάνικες λέξεις. Είναι αλήθεια, ότι τα χαραχτηριστικά γνωρίσματα του έθνους έχουν αλλάξει στο σύγχρονο κόσμο κ η κοινή φυλετική καταγωγή, που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν υπήρξε στον απόλυτο βαθμό, δε συμπεριλαμβάνεται πια. Αυτό που μένει, είναι η κοινή ιστορική εμπειρία, που διαμορφώνει την ψυχοσύνθεση κ το χαραχτήρα, οι αγώνες, οι αξίες, η επικοινωνία κ αυτά πιστεύω, ότι έχουν θεμελειακή σημασία για κάθε λαό κ πολιτισμό. Όταν η Ρώμη κατάχτησε όλους τους γύρω λαούς κ επέβαλε το ιμπέριουμ, τα έθνη θεωρήθηκαν πια τελειωμένη ιστορία -αντίληψη που ξεκινά ήδη με την Ελληνιστική εποχή- ενώ στα πρωτοχριστιανικά χρόνια περίμεναν κ τη συντέλεια του κόσμου. Αντί γι’ αυτό ήρθε η συντέλεια του αρχαίου κόσμου κ η περιοχή πέρασε στη μεταβατική εποχή, που λέμε Μεσαίωνα. Με το ξεπέρασμα αυτής της σκοτεινής περιόδου σνακατατάξεων κ το προχώρημα του πολιτισμού, αναβιώνουν κ τα έθνη με νέα μορφή. Η ιστορία της ανθρωπότητας δε δικαιώνει τους εθνομηδενιστές κ το να αυτό που έχει σημασία, είναι η συνεννόηση κ η αλληλεγγύη των εθνών μεταξύ τους, αντί να τα αγνοούμε σαν ιστορικό παράγοντα.
Η ιστορία μαρκελα δεν δικαιώνει τιυς εθνομηδενιστες, δεν διξσθωνει καθόλου και τους εθνολατρες.
Ο κοσμοπολιτισμος και ο εθνικισμος εινσι δύο εξίσου βάρβαρες κσι άθλιες αντιλήψεις
Είναι εύκολο να αυτοπροσδιορίζεσαι (τρόπος του λέγειν) αρνητικά: “Ούτε τούτο, ούτε εκείνο”, κατά το αλήστου μνήμης εμβληματικό “ούτε ΝΑΤΟ, ούτε Βαρσοβία”. Ιδίως όταν το “ετούτο” από το “εκείνο” ελάχιστα διαφέρουν επί της ουσίας
Το ζόρικο είναι να έχεις μια θετική άποψη και να είναι πραγματικά ριζοσπαστική- να έχει μήνυμα. Εδώ σε θέλω κάβουρα….
Παρεμπιπτόντως, ο ότος εθνικισμός έχει αλλάξει σημασία στο πέρασμα του χρόνου. Αρχικά εσήμσινε το αίτημα των λαών, για συγκρότηση κρατών σε εθνική βάση, που δεν εσήμαινε πια απαραίτητα τη φυλή, αλλά μια κοινή ιστορική κ πολιτισμική παράδοση. Αργότερα πήρε την έννοια του εθνικού σοβινισμού, όπως τον γνωρίσαμε εμείς κ οι αμέσως προηγούμενες γενιές. Σήμερα κακοποιείται δυστυχώς σκόπιμα ο όρος διεθνισμός, απ’ όλο το πολιτικό φάσμα πέραν της αριστεράς -που, ως γνωστό, έχει συρρικνωθεί εξαιρετικά κ όση έμεινε, έχει στο μεγαλύτερο μέρος της ελάχιστη σχέση με την σριστερά που ξέραμε. Προσπαθούν λοιπόν να αποδώσουν με τη λέξη διεθνισμός την ισοπέδωση των εθνών κ την κατάλυση των εθνικών κρατών, υπέρ μιας Βαβέλ, μιας παγκόσμιας μάζας ανθρώπων χωρίε ρίζες, χωρίε παράδοση κ χωρίς δεσμούς μεταξύ τους, ευάλωτης στον κάθε ισχυρό κ πονηρό. Αυτό βέβαια δε γίνεται καθόλου τυχαία, αλλά με στόχο να πειστούν οι λαοί, ότι είναι αδύναμοι απέναντι στους οικονομικά ισχυρούς, συνεπώς πρέπει να αποδεχτούν την υποταγή τους. Και οι μάζες, με την απογοήτευση που βίωσαν από τις αρνητικές εξελίξεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τσιμπούν. Εγώ εμμένω στο διεθνισμό, όπως τον εννοούσαμε, την ισοτιμία κ αλληλεγγύη ανάμεσα σε έθνη κ κράτη, με εθνική κ λαϊκή κυριαρχία κ το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.Νομίζω, ότι πρόκειται για θετική άποψη.