Γιώργος Μιχαηλίδης*
Υπάρχει εκεί έξω ένα κοινωνικό υλικό που δεν χωράει στη φτωχή προεκλογική αντιπαράθεση και στα διλήμματα που τίθενται από την πλευρά των κυβερνώντων. Είναι ο κόσμος των 32 Κυριακών τον χρόνο, της υψηλότατης ανεργίας και των mini-jobs, ο κόσμος που βιώνει την «ανάπτυξη» ως εντατικοποίηση της εργασίας.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας και αν αφουγκραστούμε τους δρόμους, τους χώρους εργασίας, τις γειτονιές και τα στέκια δεν μπορεί παρά να αναρωτηθούμε: Γιατί έπειτα από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης στο όνομα της Αριστεράς, ο κόσμος που αναφέρεται στην τελευταία, ο κόσμος του αγώνα και των κινημάτων, βρίσκεται στην πλειονότητά του σε τέτοια αμηχανία, με τόσο χαμηλό ηθικό; Γιατί παρατηρείται αυτή η γενική έλλειψη ενθουσιασμού για την προεκλογική πολιτική αντιπαράθεση; Πολλοί λένε πως άμα υπήρχε κάτι άλλο αυτό θα ακουγόταν, αν υπήρχαν άλλες διαθέσεις αυτές θα εκδηλώνονταν. Και μας καλούν να πιστέψουμε πως αυτός είναι ο λαός μας, αυτοί είμαστε εμείς…
Κι όμως υπάρχει εκεί έξω ένα κοινωνικό υλικό που δεν χωράει στη φτωχή προεκλογική αντιπαράθεση και στα διλήμματα που τίθενται από την πλευρά των κυβερνώντων. Είναι ο κόσμος των 32 Κυριακών τον χρόνο, της υψηλότατης ανεργίας και των mini-jobs, ο κόσμος που βιώνει την «ανάπτυξη» ως εντατικοποίηση της εργασίας και ακριβότερο ενοίκιο.
Είναι ο κόσμος της διεθνιστικής σκέψης που απεχθάνεται τον συντηρητικό εθνικισμό της Ν.Δ., αλλά δεν βλέπει τον εαυτό του στην εικόνα του κυρίου Μπαλάφα στους δέκτες της ΕΡΤ 1 με λεζάντα «Αν δεν προχωρούσαμε στη Συμφωνία των Πρεσπών τα τουρκικά F-16 θα πετούσαν στα βόρεια σύνορά μας», ούτε φυσικά ακούει τη φωνή του στους ύμνους στον «εθνάρχη» Ελευθέριο Βενιζέλο από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατά την ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, πόσο μάλλον δεν νιώθει καμία ταύτιση με τις περήφανες εξαγγελίες επέκτασης της επικράτειας του ελληνικού κράτους κατά εκατοντάδες θαλάσσια μίλια (ΑΟΖ).
Είναι ακόμα ο κόσμος της οικολογίας που είδε το έγκλημα στις Σκουριές που ξεκίνησε επί Ν.Δ. να συνεχίζεται παρά τις εξαγγελίες περί του αντιθέτου, τα γεωτρύπανα των πετρελαϊκών να προσκαλούνται από κάθε γωνιά του κόσμου, το άναρχο πανηγύρι τοποθέτησης ανεμογεννητριών να συνεχίζεται και το αδηφάγο τουριστικό κεφάλαιο να διευκολύνεται στην επέλασή του.
Και είναι, τέλος, ο κόσμος των κινημάτων που είδε τον Ποινικό Κώδικα να εξοπλίζεται περαιτέρω εναντίον των πιθανών αντιπάλων της κρατικής πολιτικής, τη νομική αθώωση των βιαστών να χρειάζεται μαζική κατακραυγή για να αποσοβηθεί και τα μνημεία αίσχους του «πολιτισμού» μας, την Αμυγδαλέζα και τη Μόρια, να παραδίδονται άθικτα στην επόμενη κυβέρνηση.
Αυτός ο κόσμος, που δεν έχει τραβηχτεί στην πλειονότητά του στον βούρκο της «ρεαλιστικής πολιτικής» και της ενσωμάτωσης στον αστικό κρατικό και κυβερνητικό μηχανισμό, έχει ήδη πάρει ή παίρνει σταδιακά πολιτικό διαζύγιο από την υπόθεση ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και ένα τμήμα του που θα στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά, το κάνει με ντροπή, ενοχές και πλέον χωρίς προσδοκίες προς διάψευση.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει να θητεύει στην Αριστερά που στέκεται όρθια, όχι απλά για ένα καθαρό «κούτελο», αλλά γιατί όταν το πολιτικό σκηνικό μετατοπίζεται προς τα δεξιά, η υπεράσπιση των υλικών συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας απαιτεί η Αριστερά να μετατοπίζεται αριστερότερα. Ετσι, θα μπει φρένο στις ορέξεις της Ν.Δ. και θα χάσουν κι άλλο έδαφος οι φασίστες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από όταν βρέθηκε σε τροχιά κυβέρνησης συνέβαλε στο να σβήσουν οι μηχανές των κινημάτων, να μετατραπεί η ενεργή διεκδίκηση από την κοινωνική βάση σε ανάθεση και αναμονή για επιδόματα και μέτρα ανακούφισης από τα πάνω. Φυσικά οι αιτίες είναι βαθύτερες και δεν ξεμπερδεύουμε αποδίδοντας όλες τις ελλείψεις του πόλου του κόσμου της εργασίας σε ένα κόμμα ή μια κυβέρνηση. Ομως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχει στις εκλογές με το βλέμμα στην ανάπτυξη αυτού του πόλου, στον εξοπλισμό του με τα αιτήματα, το πρόγραμμα και τις μεθόδους που θα ξαναζεστάνουν τις μηχανές των κινημάτων.
Για να γίνει αυτό απαιτείται ο απογαλακτισμός και η ανεξαρτησία του κρίσιμου εκείνου κοινωνικού υλικού από τα αστικά σχέδια και η συσπείρωσή του γύρω από ένα αντιπαραθετικό αντικαπιταλιστικό σχέδιο στο οποίο θεωρούμε ότι συμβάλλουμε συνεπέστερα και πιο συγκροτημένα από κάθε άλλη δύναμη. Να τραβήξουμε, λοιπόν, το σκοινί δυνατά αριστερά!
* διδάκτορα Ιστορίας, υποψήφιου με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον Δυτικό Τομέα Αθηνών
Πηγή: efsyn.gr
Η “Αριστερά” που ήθελε να σταθεί όρθια χάνει ~40% της δύναμής της σε ένα μήνα! Από ~36000 φαίνεται να πέφτει στις ~23-24000. Η κινηματική εικόνα επιβεβαιώνεται και στα κουκιά.
Το ΚΚΕ, από 302000 φαίνεται να ανεβαίνει στις 306000, μπορεί και παραπάνω.
Σε συνθήκες παλινόρθωσης του δικομματισμού το Κόμμα κρατάει τις δυνάμεις του και αποδείχνεται και εκλογικά σαν βασικός πόλος αντίστασης.
Δεν είναι ήττα. Είναι αντικειμενική καταγραφή. Στα εξωκοινοβουλευτικά δε πάει με βάση τη ψήφο, έχεις όσους έχεις. Και να μη κατέβεις καθόλου το ίδιο είναι.
Εγώ ας πούμε, που για πρώτη φορά αποφάσισα και έριξα εξωκοινοβουλευτική ψήφο, θα προτιμούσα από τους φορείς που είχα στο μυαλό μου να επιλέξω, να μην κατέβαινε κανείς και να απόσχω.
Η ψυχολογία μου δεν είχε καμία σχέση με άλλες φορές, τολμώ να πω ότι βρήκα την υγειά μου. Μόνο εξωκοινοβούλιο από δω και μπρος!
Το ΚΚΕ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ πονηρούλη κομματολαγνούλη ΕΝΑΣ, Χ Α Ν Ε Ι δλδ Π Ε Φ Τ Ε Ι, 0,25% και 6.000 ψήφους! Και από 5,55% πιάνει το 5,3%
Στο έχω ξαναπεί, ΜΗΝ συγκρίνεις καρπούζια με μανταρίνια, και βουλευτικές με ευρωεκλογές, επειδή μόνο και μόνο ΣΕ ΒΟΛΕΥΕΙ.
Σε συνθήκες καπιταλιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ όχι μόνο ΔΕΝ κερδίζει, αλλά ούτε καν μένει στα ίδια: Υποχωρεί έστω και λίγο, ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χάνει πάντα σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές, το 50% της εκλογικής της δύναμης και από 46.000 ψήφους και 0,85% που είχε πάρει μαζί με το ΕΕΚ, τώρα πέφτει στο 0,41% και στους 23.000 ψήφους.
Κάκιστο το αποτέλεσμα για το ΚΚΕ που είχε σε σχέση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το συντριπτικό εκλογικό πλεονέκτημα του ότι ΕΧΕΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, κάκιστο το αποτέλεσμα και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ η οποία ακόμα μία φορά αδυνατεί να εμπνεύσει και να πείσει, ευρύτερο εργατολαϊκό κόσμο.
Η ΛΑΕ ολοκλήρωσε την εξαφάνιση/εξαέρωσή της πιάνοντας το 0,28% και 15.000 ψήφους.
Η λύση ΔΕΝ βρίσκεται ούτε στον σεχταρισμό του “εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς” όπως εδώ και χρόνια είναι ο κεντρικός στόχος/φυσιογνωμία του ΚΚΕ, ούτε στην ενωτίτιδα που αποτελεούσε την κεντρικήη φυσιογνωμία/μεθοδολογία της ΛΑΕ και τμημάτων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η λύση θα βρεθεί αν καταφέρουν οι αριστερές και κομμουνιστικές συλλογικότητες να αναπτύξουν σύγχρονη ταξικά/κοινωνικά χειραφετητική θεωρία που ΔΕΝ την έχει καμία, αν καταφέρουν και αναπτύξουν μορφές αποτελεσματικής και γόνιμης προσέγγισης του εργατολαικού κόσμου παλιών και κυρίως νέων που ΔΕΝ τις έχει βρει καμία αριστερή ή κομμουνιστική πολιτική δύναμη, αν καταφέρουν στο σήμερα να συμβάλλουν σε μια καθημερινότητα αγώνα, πολιτισμού και πολιτικής, που να ΕΜΠΝΕΕΙ τον ταξικά και κοινωνικά καταπιεσμένο κόσμο.
Μόνο το τελευταίο που λες έχει μια βάση, και αυτό δεν είναι στο χέρι μας, εξαρτάται από το πόσο θα κλιμακώσει η απέναντι πλευρά. Αν οι δανειστές φανούν λίγο έξυπνοι, και δώσουν στο Κούλη ένα-δυο χρόνια λάσκα, δεν πρόκειται να ξανακουνηθεί φύλλο.
Άμα δε θες να δεις τη νταλίκα που τρέχει καταπάνω σου δεν πρόκειται να τη δεις. Ο αντιΚΚΕδισμός σας έτρεφε, αυτός είναι που σας καταστρέφει κιόλας…
Σιγά τη καταστροφή, αυτά είναι τα κανονικά νούμερα άμα δεν έχεις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Μια καταγραφή, τίποτε άλλο.