του Στέλιου Βραδή*
Η συζήτηση για την αναγκαιότητα του νέου κομμουνιστικού κόμματος της εποχής μας μετράει ήδη αρκετό καιρό. Επανέρχεται με μία κυκλικότητα ανάλογα με τη ευρύτερη συγκυρία, ενώ υποχωρεί ανάλογα με τη συγκυρία στο εσωτερικό της επαναστατικής αριστεράς.
Παρότι αναμφίβολα το δεύτερο στοιχείο επηρεάζεται από το πρώτο, ακολουθεί πάντοτε και μία πορεία αυτό-καθορισμού, συνήθως υποτάσσεται σε άμεσα πολιτικά καθήκοντα αλλά κυρίως σε πολιτικές επιδιώξεις και συσχετισμούς. Η τάση αυτή εκτός του ότι αναδεικνύει τις αδυναμίες αλλά και τις δυσκολίες που αντικειμενικά υπάρχουν στο εγχείρημα, αδικεί τις εργασίες που έχουν γίνει, τις οργανώσεις και τη συμβολή τους σε αυτήν την κίνηση, αλλά κυρίως το ευρύ δυναμικό που αναζητά κατά την εκτίμησή μας το πολιτικό υποκείμενο που μπορεί να εμπνεύσει και να δώσει νέες ανάσες, με πολιτικές πρωτοβουλίες και τακτικές στο δύσκολο πεδίο που διεξάγεται η ταξική σύγκρουση. Ακόμα και εάν η αναγκαιότητα του κομμουνιστικού κόμματος δεν ήταν στο κέντρο της συζήτησης, το άθροισμα και πολλαπλασιασμός των δυνάμεων που επιμένουν στην επαναστατική τομή απέναντι στις πολλές διαχειριστικές γραμμές, πρέπει να αποτελεί τον πυρήνα της συζήτησης, ώστε να εξισορροπείται τουλάχιστον η τάση υποχώρησης της δυναμικής του κινήματος στο εσωτερικό των δυνάμεων του επαναστατικού δρόμου.
Η πρόταση όμως για το κομμουνιστικό κόμμα και πρόγραμμα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία αμυντική κίνηση προστασίας των επαναστατικών ρευμάτων. Αποτελεί ταυτόχρονα πολιτική αναγκαιότητα και εφαλτήριο για μετάβαση της πολιτικής παρέμβασης σε άλλο επίπεδο. Αναγκαιότητα που στηρίζεται πάνω στη συσσωρευμένη εμπειρία της κοινωνικής σύγκρουσης και υποχώρησης του κινήματος μετά τις απανωτές χρεοκοπίες του διαχειριστικού δρόμου καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και της αποτυχίας ανακούφισης των εργαζόμενων στρωμάτων. Αλλά και έχοντας εφόδιο την εμπειρία των πειραμάτων μετωπικής συγκρότησης (κυρίως ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και των αδυναμιών τους να μπολιάσουν κρίσιμα κομμάτια της κοινωνίας και να ενισχυθούν από τα υπαρκτά σε χώρους νεολαίας και εργασίας ρεύματα αμφισβήτησης του καπιταλιστικού μονόδρομου.
Βρισκόμαστε σε καθοριστικό, πολιτικά και χρονικά, σημείο. Όχι με την έννοια της ιστορικής δυνατότητας ή της χαμένης ευκαιρίας, καθώς το ζήτημα του επαναστατικού κομμουνιστικού φορέα και η αναγκαιότητά του αντικειμενικά εγγράφονται στον ορίζοντα των εργατικών αγώνων και της πάλης του λαού. Είναι εξαιρετική ευκαιρία όμως για τη γενιά της πολιτικοποίησης και των κινημάτων που προέκυψαν από το ‘90 και έπειτα (υπό το φάσμα της κατάρρευσης του υπαρκτού και τον βαθύ συμβιβασμό των παραδοσιακών κουμουνιστικών κομμάτων) καθώς και των ριζοσπαστικών ρευμάτων και οργανώσεων που διαμορφώθηκαν να επιχειρήσουν μία ακόμα πολιτική τομή και να περάσουν σε ένα διαφορετικό επίπεδο πολιτικής παρέμβασης, συμβάλλοντας στη δημιουργία του αναγκαίου κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος καθορίζοντας τις εξελίξεις.
Είναι η ολοκλήρωση μιας πορείας των αντικαπιταλιστικών/επαναστατικών ρευμάτων που οικοδομήθηκε απέναντι στα ρεύματα ενσωμάτωσης, σε ρήξη με την αστική στρατηγική και διαχείριση. Είναι η συγκρότηση των πολιτικών και κοινωνικών όρων παρέμβασης των εργατολαϊκών στρωμάτων με όρους διεκδίκησης της εξουσίας, και η σύγκρουση με το μεταρρυθμιστικό δρόμο και την αμυντική υποχώρηση. Εν τέλει είναι η ολοκλήρωση της πορείας εκείνων των δυνάμεων που αρνήθηκαν (και αρνούνται) τη λογική της μεγάλης ομπρέλας – κόμματος ή μετώπου, όπου οι επαναστατικές δυνάμεις θα αποτελούν τάση στο εσωτερικό του (λογική που οδήγησε σε αποψίλωση το κομμουνιστικό κίνημα και οργανώσεις στην Ευρώπη να αναιρούν την αναφορά τους στον Κομμουνισμό).
Είναι η αντίθεση με τις πολιτικές επιλογές του κοινοβουλευτισμού για να αποκτήσει λόγο το κίνημα, τις θεωρίες της διαπραγμάτευσης και συνεργασίας με το κράτος και την αστική τάξη για τη «σωτηρία και ανακούφιση» στο πεδίο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με την τακτική της «σκάλας», όπου πρώτα θα σωθούμε από το €, μετά θα συγκρουστούμε με τον ιμπεριαλισμό και το διεθνή έλεγχο και κατόπιν εφόσον αυγατίσει το κίνημα και κοντά με την κυβερνητική εξουσία θα έρθει ο σοσιαλισμός.
Δε μπορεί να υπάρξει κομμουνισμός χωρίς επανάσταση, χωρίς μάχη για την εξουσία, χωρίς απόσπαση του ελέγχου της παραγωγής και της ιδιοκτησίας από τα χέρια της χρεωκοπημένης αστικής τάξης και των συμμάχων της. Η επαναστατική τομή παραμένει το κέντρο στην προσπάθεια για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης.
Το κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα αποτελεί σήμερα όρο ανάπτυξης των μορφών οργάνωσης της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των λαϊκών στρωμάτων. Χωρίς αυτό δεν είναι εφικτή η οργανική σύνδεση όλων αυτών των τμημάτων και η ριζοσπαστικοποίησή τους, η ενοποίησή και οργάνωση της πάλης τους στο πολιτικό επίπεδο απέναντι στο κεφάλαιο, η σύγκρουση τελικά με την αστική τάξη.
Είναι η στιγμή που πρέπει να προχωρήσουμε θαρραλέα. Χωρίς μικρομεγαλισμούς και υπαναχωρήσεις για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης εντός και εκτός των δυνάμεων μας, είναι χρέος μας οι οργανωμένες δυνάμεις που βρεθήκαμε και παραμένουμε στο ίδιο μετερίζι από διαφορετικές αφετηρίες και αναφορές, ΕΚΚΕ ΝΑΡ και ΑΡΙΣ να αναλάβουμε από κοινού την ιστορική μας ευθύνη.
*Μέλους ΚΣΟ της Αριστερής Συσπείρωσης
Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ στις 9/4/2017
Το να συγκροτηθεί ένα σύγχρονο κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης δεν είναι ένα ευκολάκι, ούτε είναι και μια κυρίως ετσιθελική απόφαση. Η συγκρότηση ενός τέτιου κόμματος πρέπει να εδράζεται σε πολιτικές θέσεις και πράξεις που να έχουν ήδη μια στοιχειώδη και πειστική απάντηση σε πολλά σοβαρά ζητήματα όπως:
α. ΠΩΣ αποτιμάμε την εμπειρία από την διακυβέρνηση των χωρών του ανατολικού μπλοκ από τα ΚΚ στον 20οαιώνα; Πως αποτιμάμε δλδ την γραφειοκρατικοποίησή τους, την μετάλλαξή τους από επαναστατικά κόμματα σε μηχανισμούς καταπίεσης των εκεί εργατικών τάξεων; Πως και γιατίά ποκόπηκαν από την κοινωνία;
β. ΠΩΣ αποτιμάμε την ενσωμάτωση στον καπιταλισμό όλων σχεδόν των ΚΚ των καπιταλιστικών χωρών;
γ. Ποια σχέση αναδεικνύουμε ΣΗΜΕΡΑ ως την πιο γόνιμη ανάμεσα στα κόμματα και την εργατική τάξη (και τον υπόλοιπο λαό); Μήπως η αντίληψη της παγίωσης της έννοιας της “πρωτοπορίας” έκανε και κάνει μεγαλύτερη ζημιά από ότι καλό;
δ. Η μοναδικότητα του ΚΚ ως το μόνο πολιτικό κόμμα στις μεταβατικές κοινωνίες του ανατολικού μπλοκ που είχε το δικαίωμα λήψης αποφάσεων έκανε τεράστια ζημιά, ναι ή όχι; Κατά την γνώμη μου έκανε. Ειδικά όταν πήγε παρέα με την κατάργηση της αυτοτέλειας των λαϊκών/εργατιών θεσμών και την απονέκρωση αυτών.
ε. Πως σήμερα θα συνδυάσουμε την αποτελεσματικότητα στην δράση ενός νέου κομμουνιστικού κόμματος με την έμπρακτη εσωκομματική δημοκρατία; Μήπως πρέπει να ξαναδούμε τον ρόλο της εκάστοτε κεντρικής επιτροπής και των υπόλοιπων εσωκομματικών οργάνων, στην κατεύθυνση συνδυασμού της αποτελεσματικότητας με την ουσιαστική εσωκομματική δημοκρατία; Και πως η ΟΒ θα γίνει ουσιαστικό κύτταρο παραγωγής πολιτικής στον χώρο της;
ΑΥΤΑ και άλλα φλέγοντα ζητήματα, ΔΕΝ έχουν μέχρι σήμερα πειστικά απαντηθεί. Ειδικότερα για τα γ και δ ζητήματα, μόνο καλά ευχολόγια υπάρχουν μέχρι σήμερα, με ελάχιστα προχωρήματα. Οπότε σύντροφοι και συντρόφισσες, ΜΗΝ βιαστούμε να συγκροτήσουμε κάτι, που θα είναι ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ.
Καλύτερα να βλέπουμε ΕΜΠΡΑΚΤΑ προχωρήματα έστω και μικρά στην θεωρία μας και στην πράξη/οργάνωσή μας, παρά να ακούσουμε για άλλη μια φορά ωραία λόγια/ευχολόγια. Καλύτερα να δούμε πχ το ΝΑΡ έμπρακτα να εφαρμόζει τομές στην οργάνωσή του και στην θεωρία και στο πρόγραμμα, παρά να ακούσουμε πάλι ευχές του στυλ “το κόμμα πρέπει να είναι εργατοδημοκρατικό”, “το κόμμα πρέπει να είναι καινοτόμκλπ. Καλά όλα αυτά, αλλά ΠΩΣ;
Είτε σας αρέσει είτε όχι, στην Ελλάδα υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα!
Το ότι υπάρχει και άλλο κομμουνιστικό κόμμα, δεν σημαίνει: 1. ότι είναι επαναστατικό και επαρκές, 2. ότι δεν μπορεί να υπάρξει και άλλο-άλλα και 3. ότι είναι όντως κομμουνιστικό. Άρα μην απαντάς έτσι. Η ιστορία έχει δείξει ότι δεν έχει σημασία το όνομα, η σφραγίδα και ο τίτλος, αλλά η ουσία, το περιεχόμενο και η δράση-προοπτική. Αλλιώς θα σου απαντάνε αντίστοιχα και άλλοι: π.χ. και στην Κίνα υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα (και μάλιστα έχει την εξουσία). ΈΤσι λέγετε και αυτό, δε λέει κάτι όμως…
Παιδιά, πολύ γαβ γαβ κι από δάγκωμα τίποτα….
Ποιό καλέ; Βοήθα μας λίγο…
Αυτό, θα το πάρεις σαν άσκηση για το σπίτι!
“Για την αναγκαιότητα ενός νέου επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος”
To αγαπημένο κλισέ της Μεταπολίτευσης!
Ισαμε και διακόσιες(;) φορές; Μπορεί να λέω και λίγες….
Μια φορά κάθε ~τρίμηνο η ίδια βαρύγδουπη διαπίστωση, από καινούργιο φέρελπι.
Χωρίς κόπωση η αίσθηση ανίας.
Η πλάκα είναι, πως αν δεν είχε διεκδικήσει (και επιβάλει) την νομιμοποίησή του το ΚΚΕ, αν δηλαδή είχε μείνει στην παρανομία, από τα ίδια στόματα και πένες, η διατύπωση θα ήταν η ακόλουθη:
“Είναι ξεπερασμένο το επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα”.
Το πασόκ πεθαίνει αλλά αργά, όπως μας δείχνει και η Κοζάνη.
Θα το τρώμε στη μάπα για πολλά χρόνια, εκτός κι αν το σαρώσει απότομα κανάς πόλεμος.
Κουράγιο σε όλους.
Χαχαχα! Είναι γνωστό το σύνθημα εκείνου του καιρού, σε κάποιους τοίχους στα Εξάρχεια:
“ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΚΕ”
Αντιπαρέρχομαι τις σαχλαμάρες των ΚΚΕδων οι οποίοι ΑΝ ήταν στοιχειωδώς σοβαροί θα αναρωτιούνταν ΓΙΑΤΙ άραγε υμνούν το ΚΚΕ ο Κοττάκης, ο Καρτερός, η ΑΥΓΗ, κλπ κλπ.Αλλά επειδή ποιός έχασε την σοβαρότητά του για να την βρει ο Ηλίας Τζ και οι φίλοι του, ας πάμε σε κάτι πιο ουσιαστικό:
Επαναδιατυπώνω την βασική θέση πως ένα νέο κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να φτιαχετεί ούτε ετσιθελικά, ούτε στο πόδι, ούτε βασιζόμενοι πάνω στην επαναστατική πίστη κυρίως. Η συγκρότησή του απαιτεί προγραμματικές/θεωρητικές απαντήσεις σε πολύ ουσιαστικά και κρίσιμα πεδία/ερωτήματα, μερικά από αυτά τα έθεσα στο πρώτο μου σχόλιο.
Τέτιες απαντήσεις σήμερα, είτε είναι ανεπαρκείς, είτε είναι πολύ ανεπαρκείς. Παρόλο που το ΝΑΡ έχει κάνει ορισμένες επεξεργασίες που κινούνται σε θετική κατεύθυνση, ούτε αυτές φυσικά επαρκούν. Συνεπώς, εάν βιαστούμε να συγκροτήσουμε το κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, αυτό θα είναι μια καρικατούρα.
Παραθέτω μια πρώτη προσπάθεια προσσέγγισης των πεδίων/ερωτημάτων που ανέφερα στο α’ σχόλιο:
α. Για τον απολογισμό της διακυβέρνηση των χωρών της ανατολικής ευρώπης από τα ΚΚ κατά το διάστημα ’45-90 όπου και κατέρρευσαν.
Οι αντικειμενικές τεράστιες δυσκολίες στην τότε προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού δεδομένες: Ο ιμπεριαλισμός και οι προσπάθειες ανατροπής των ΚΚ, η κατεστραμμένη οικονομία, οι παλιές συνήθειες/δοξασίες του κόσμου. Οκ μέχρι εδώ. ΗΤΑΝ μόνο αυτές οι δυσκολίες που οδήγησαν το πείραμα σε χρεοκοπία; ΟΧΙ. Υπήρξαν δυναμεις εντός των χωρών αυτών που έγκαιρα έστω και αντιφατικά έκρουσαν το καμπανάκι του κινδύνου; ΝΑΙ. Εισακούστηκαν απο τα ΚΚ; ΟΧΙ.
Η ίδια η αντίληψη που είχαν τα ΚΚ κατά τον 20ο αιώνα για την φύση του εργατικού κράτους, για την σημασία των εργατικών/λαϊκών θεσμών και για τον ρόλο του ΚΚ αποτέλεσε ΜΙΑ ΒΑΣΙΚΗ ΑΙΤΙΑ για την χρεοκοπία και την κατάρρευσή τους.
– Για το κράτος: Το κράτος ορίζεται διαχρονικά με τρεις αλληλένδετους ορισμούς. α. Είναι όργανο κυριαρχίας της εκάστοτε άρχουσας τάξης πάνω στους υπηκοους της, β. αποτελεί μορφή/τρόπο κοινωνικής οργάνωσης, γ. Είναι ένα ολιγαρχικό σύνολο μηχανισμών που τείνουν να αυτονομούνται από την υπόλοιπη κοινωνία και να αυτοαναπαράγονται.
ΑΝ κατανοούσαν με αυτόν τον τρόπο το κράτος τα ΚΚ, ίσως να μην έδιναν τέτιο θεωρητικό/πολιτικό/πρακτικό κύρος στο κράτος που οικοδόμησαν στην Ανατολική Ευρώπη. Διότι το κράτος -και το εργατικό κράτος- ως σύνολο μηχανισμων, πάντα θα τείνει να αυτονομείται από την κοινωνία, πάντα θα τείνει να αυτοαναπαράγεται και φυσικά πάντα θα απορροφά το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, όποιο και αν είναι αυτό. ΑΥΤΟ έδειξε ο απολογισμός του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Συνεπώς, ένα νέο ΚΚ στον 21ο αιώνα θα πρέπει στο πρόγραμμα και στην στρατηγική του, να λάβει πολύ σοβαρά τα παραπάνω συμπεράσματα υπ’οψη του, καιι να χαράξει μια γραμμή η οποία σε κάθε καμπή ης εξελισσόμενης επαναστατικής διαδικασίας απο το σήμερα μέχρι την εργατική εξουσία/δημοκρατία, να ρίχνει το βάρος στην οικοδόμηση εργατικών/λαϊκών θεσμών, στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και στην μεταβίβαση εξουσιών στην βάση της κοινωνίας, σε αυτούς τους εργατκούς/λαϊκούς θεσμούς. Δηλαδή, ναι μεν θα πρέπει να υπάρχει ένα μετεπαναστατικό εργατικό ΜΙΣΟκράτος και κεντρική κυβέρνηση, αλλά διαρκώς το κέντρο βάρους θα πρέπει να γέρνει έστω και ελαφρά, προς την βάση τς κοινωνίας και όχι προς την κυβέρνηση, τους κεντρικούς θεσμούς, το κράτος.
συνεχίζεται…
Φίλε μου, ανάλογα με τη σοβαρότητα της “εισήγησης” πάει και η σοβαρότητα των σχολίων. Όπως γράφει και παραπάνω ο “ηλίας”, την δεκαετία του 80, κάθε τρίμηνο, δημιουργούνταν και ένα καινούργιο ΚΚΕ. Τόσο φαιδρό ήταν, που οι αναρχικοί το τρολάριζαν με το γνωστό “ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΚΕ”!
β. Για την σχέση κόμματος/κοινωνίας: Ο απολογισμός της προσπάθειας οικοδόμησης του σοσιαλισμού κατά τον 20ο αιώνα, μας έδειξε ορισμένα πράγματα:
Ενώ στην θεωρία το κόμμα ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης καθοδηγεί όλη την κοινωνία προς τον σοσιαλισμό, στην πράξη κάτι τέτιο έχει δομικά προβλήματα: α. Μπορεί όλη η εργατική τάξη και οι επιμέρους κοινωνικές/επαγγελματικές/πολιτισμικές ομαδοποιήσεις της να συγκροτηθούν σε ένα κόμμα; Οι κομμουνιστές του 20ου αιώνα πίστευαν πως ΝΑΙ. Η πραγματικότητα όμως έδειξε πως κανένα κόμμα μόνο του δεν μπορεί ποτέ να οργανώσει και να εκπροσωπήσει τα τακτικά και τα στρατηγικά συμφέροντα του συνόλου της εργατικής τάξης, παρά μόνο για ορισμένες στιγμέςς της ιστορίας. Η εμπειρία των ΚΚ της δ. Ευρώπης τη δεκαετία του ’60 είναι χαρακτηριστική: Νέα κινήματα αναδύονται, νέες δυναμικές εισβάλλουν και στο σώμα της εργατικής τάξης και όμως αυτά παρέμειναν συνειδητά έξω από την κοσμογονία της δεκαετίας αυτής, δεν συνέβαλλαν στην ανάπτυξη των επαναστατικών σκιρτημάτων στις χώρες τους, άφησαν ένα ποτάμι να περάσει διπλα τους. Συνεπώς, η φράση “Το κομμουνιστικό κόμμα είναι το μοναδικό κόμμα της εργατικής τάξης”, δεν ισχύει.
Ενα νέο κομμουνιστικό κόμμα λοιπόν, θα πρέπει οντολογικά να θεωρεί τον εαυτό του ως ένα δυνάμει εργατικό επαναστατικό κόμμα και όχι φυσικά “το κόμμα της εργατικής τάξης”. Και λέω “δυνάμει” διότι μόνο η πράξη θα αποδείξει αν αυτό το κόμμα είναι επαναστατικό. Δεν θα το αποδείξει αυτό ούτε η θεωρία, ούτε τα λόγια. Και όπου η λέξη “πράξη” εννοούμε το πάντρεμα της θεωρίας με την δράση.
Για την έννοια της “πρωτοπορίας”: Αν αυτή η τόσο πολύπαθη έννοια κατανοούνταν από τους κομμουνιστές στον 20ο αιώνα εντός μιας εξελισσόμενης κοινωνικής διαδικασίας όπου τελικά η εργατική τάξη και ο υπόλοιπος λαός μαζί με τους κομμουνιστές θα έκριναν εαν τα ΚΚ ή οι διάφορες επαναστατικές οργανώσεις (τροτσκιστές, μαοϊκοί κλπ), ήταν όντως πρωτοπορία, τότε ενδεχομένως να μην είχαμε την αποστέωση των ΚΚ, την αποκοπή τους απο την κοινωνία. Και τελικά, ίσως και αυτό να είχε συμβάλλει στην επαναστατική ανανέωση των ΚΚ. Κάτι τέτιο δυστυχώς δεν συνέβη. Τα ΚΚ (και όλες οι επαναστατικές οργανώσεις σχεδόν), θεώρησαν και εν πολλοίς θεωρούν και σήμερα πως είναι “πρωτοπορία”. Από που όμως αντλούν αυτή την εκτίμηση;
α. Από τον μαρξισμό που εν πολλοίς τον έχουν κατανοήσει με θεολογικούς/μεταφυσικούς όρους: Ο μαρξισμός δεν λέει πως, έβαλες τον τίτλο του ΚΚ, έβαλες και ως σήμα την κόκκινη σημαία, το αστέρι ή/και το σφυροδρέπανο, απέκτησες και την κατάλληλη φρασεολογία και δομή και έγινες “πρωτοπορία”! Αυτή η αντίληψη που δυστυχώς ήταν και εν πολλοίς παραμένει κυρίαρχει στα μυαλά των περισσότερων μελών των ΚΚ και των υπόλοιπων κομμουνιστικών οργανώσεων, δεν έχει σχέση με τον υλισμό και την διαλεκτική μεθοδολογία/προσσέγγιση των πραγμάτων (δλδ τον μαρξισμό).
β. Από πλευρές της καθημερινότητας, όπου όντως μπροστά στην αμάθεια, την δισειδαιμονία και τις καπιταλιστικές αντιλήψεις που κυριαρχούν στο μυαλό της πλειοψηφίας των ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένων, οι αριστεροί/κομμουνιστές φαντάζουν (και είναι) πολύ πιο μπροστά! Αυτη η διαπίστωση όμως συνιστά πρωτοπορία με την υλιστική/διαλεκτική έννοια του όρου; ΟΧΙ!
Πρωτοπόρα (ή/και πρωτοπόρες) είναι η πολιτική δύναμη (και οι άνθιρωποι που συμμετέχουν σε αυτήν) που αποκτά την ικανότητα να διαβλέπει τις τάσεις εξέλιξης του καπιταλισμού μέσα στον χρόνο για να μην αιφνιδιάζεται όσο είναι δυνατόν και να διαβλέπει από την άλλη τα χειραφετητικά σκιρτήματα που σκάνε μύτη πάντα και που σχεδόν πάντα διαφέρουν από τις περιγραφές στην θεωρία και να συμβάλλει στην προωθητική ενσωμάτωση αυτών των σκιρτημάτων στο ευρύτερο λαϊκό/εργατικό κίνημα και στους θεσμούς του. Χειραφετητικά σκιρτήματα υπάρχουν τόσο στην άμεση, καθημερινή ταξική πάλη, όσο και στο επίπεδο της τέχνης και του πολιτισμού. Υπάρχουν στην σεξουαλικότητα των ανθρώπων και στην έμμεση μορφή ταξικής πάλης, όπως οι αγώνες για το έμφυλο, ενάντια στον ρατσισμό, σεξισμό κλπ.
Ενα σχόλιο γενικότερα για την έννοια “πρωτοπορία”: Η έννοια αυτή εάν έχει σήμερα κάποιο νοημα να εξακολουθεί να παραμένει χρήσιμη και ενταγμένη στην θεωρία μας, έχει νόημα μόνο εάν θεωρειται ως μια αποκλειστικά δυνάμει και όχι ενεργεία έννοια.
Οι σημερινές κομμουνιστικές οργανώσεις και ΚΚ δεν φερουν κάποιο ουσιαστικά νέο χειραφετητικό ταξικά και κοινωνικά περιεχόμενο στην δράση και στην καθημερινότητά τους απέναντι στον καπιταλισμό και τις αντιλήψεις του. Δείτε την καθημερινότητα της εσωκομματικής ζωής ΟΛΩΝ των ΚΚ ή/και οργανώσεων, της ζωής των κομμουνιστών και θα το καταλάβετε αυτό: είτε στον πολιτισμό, είτε στην πολιτική δράση, είτε στην θεωρητική κατάρτιση, την λαϊκότητα, κλπ.
Πέρα από μεμονωμένες εξαιρέσεις, και από αποσπασματικές καθημερινές πρακτικές, η πλειοψηφία των αγωνιστών είναι ναι μεν πολύ πιο μπροστά από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, αλλά απέχουμε πολύ από το να αποτελούμε έμπρακτο παράδειγμα/προεικόνιση της κοινωνίας που επιδιώκουμε και που ονειρευόμαστε.
Αν είναι έτσι όπως μάς τα λέει ο αρθρογράφος, εγώ τουλάχιστον αδυνατώ να καταλάβω γιατί δεν έχει αρχίσει να συντάσσει το βιογραφικό του για να κάνει αίτηση εγγραφής στο υπαρκτό ΚΚΕ. Μπορεί να βοηθήσει λίγο;
Λεφτ, καλό είναι να μην αναπαράγεις σχόλια επιπέδου λαθραναγνώστη ή Ηλία Τζαμ.! Αν έχεις να προσθέσεις κάτι ουσιαστικό για την αναγκαίοτητα η μη κομμουνιστικών κομμάτων (και ποιά, πως, με ποιές σύγχρονες μορφές κλπ), κάντο!
Φίλε εργάτη,
Καταπίνω την προσβολή τής κατηγοριοποίησης των σχολίων μου στο ίδιο επίπεδο με αυτά τού lathranagnostis και του Ηλία Τζαμ. και σε ρωτάω ευθέως, αναμένοντας μία εξ ίσου ευθεία απάντηση:
Από τα συμφραζόμενα του σχολίου σου καταλαβαίνω πως α) έχεις κατανοήσει για ποιους λόγους έγραψα ότι με βάση τους ισχυρισμούς του ο αρθρογράφος θα έπρεπε να ενταχθεί στο υπάρχον κομμουνιστικό κόμμα και β) διαφωνείς.
Για να σε ακούσω. Και για το ένα και για το άλλο.
Τα λέμε
2 προσωπικές απόψεις:
1. Η αστική τάξη χρειάζεται πολλά κόμματα:
Πρώτον, γιατί το κεφάλαιο αποτελείται από διάφορες μερίδες που ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους για την επιβολή των ιδιαίτερων συμφερόντων τους η καθεμιά στη γενικότερη αστική στρατηγική, μέσα στα πλαίσια του ενδοαστικού ανταγωνισμού που δεν παύει ποτέ.
Δεύτερον, για λόγους καλύτερης-σταθερότερης λειτουργίας του αστικού πολιτικού συστήματος, με εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση όταν φθείρεται ο ένας διαχειριστής από την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, ή με τη δυνατότητα κυβερνήσεων συνεργασίας που θα βγάζουν ευκολότερα τη βρόμικη δουλειά κλπ.
Αντίθετα, η εργατική τάξη δεν χρειάζεται παρά ένα επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αφού τα ταξικά συμφέροντα της είναι ενιαία και ως τέτοια πρέπει να εκπροσωπούνται και απέναντι στον ταξικό αντίπαλό της, τα κόμματά του και το κράτος του, αλλά και ανάμεσα στα διάφορα κατακερματισμένα τμήματα της ίδιας της εργατικής τάξης λειτουργώντας ως ενοποιητικός παράγοντας- ιδιαίτερα ως προς το στρατηγικό στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας. Προσοχή- μιλάμε για Κόμμα και όχι για λέσχες θεωρητικού προβληματισμού και συζητήσεων που στην καλύτερη μπορούν να συνεισφέρουν θετικά αλλά στη χειρότερη (και πιο συνηθισμένη) απλά λένε το μακρύ και το κοντό τους.
2. Ο μόνος λόγος που θα δικαιολογούσε την δημιουργία νέου κόμματος είναι η περίπτωση που το ΚΚ έχει διαβρωθεί από τον οπορτουνισμό σε μη αναστρέψιμο βαθμό, έχει ενσωματωθεί στη στρατηγική της αστικής τάξης και έχει περάσει πλέον στο αντίπαλο στρατόπεδο (βλ. περιπτώσεις “Κ”Κ Ισπανίας, Γαλλίας κλπ. όπου έχουν δημιουργηθεί και νέα επαναστατικά ΚΚ με τη διεθνιστική βοήθεια του δικού μας).
Στην Ελλάδα έχουμε ΚΚΕ, με επαναστατικό πρόγραμμα και στρατηγική, με μέτωπο στον οπορτουνισμό παντός είδους, καθημερινό μπροστάρη στους αγώνες που προσπαθεί να τους συνδέει με την επαναστατική προοπτική, πραγματική ελπίδα για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Οπότε παιδιά, τα υπόλοιπα είναι οπορτουνιστικά μπαρμπούτσαλα…
…αλλά εδώ που τα λέμε, τι “κόμμα” να κάνετε ρε σεις, αφού στα μόνα πράγματα που συμφωνείτε είναι α) η αντιΚΚΕ εμμονή και β) η εμμονή να κινείστε εντός συστήματος με σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις “βελτίωσης” του καπιταλισμού (με “αντικαπιταλιστικό” περιτύλιγμα βέβαια) του τύπου “μεταβατικών προγραμμάτων”, “αιτημάτων-κρίκων” κλπ.
Αυτά σας ενώνουν όλους τους οπορτουνιστές- είναι σημαντικά δε λέω, αλλά μ’ αυτά μόνο “κόμμα” δε φτιάχνεις. Εδώ δε μπορείτε να συννενοηθείτε οι “αντικαπιταλιστές” μεταξύ σας αν θα πάτε στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ ή θα κρατήσετε τα προσχήματα, τι λέμε τώρα…
Οι ΚΚΕδες εξακολουθούν να αποδεικνύουν πως μόνο κουτσομπολίστικα μπορούν να μιλούν και να γράφουν!
Η εργατική τάξη είναι σήμερα μια κοινωνική τάξη με μεγάλο κατακερματισμό στο εσωτερικό της: Κατακερματισμό πολιτισμικό, επαγγελματικό, έμφυλο κλπ.Από την άλλη, το στρατηγικό της συμφέρον είναι ένα και μοναδικό: Η αυτοκατάργησή της ως τάξη (και η κατάργηση όλων των τάξεων και του κράτους, διαμέσω της ανατροπής του καπιταλισμού, της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας και του σοσιαλισμού/κομμουνισμού. Αυτό φυσικά το έχουν ξεχάσει τα ΚΚ παγκόσμια (και το ΚΚΕ) ενώ όπου πήραν την εξουσία (με διαφοροποίηση στην Κούβα), το κράτος γιγαντώθηκε, οι ταξικές διαφορές παρέμειναν και στην θέση της εκδιωχθείσας άρχουσας αστικής τάξης, ανήλθε η κομματική/κρατική γραφειοκρατία.
Ομως, ενώ το στρατηγικό συμφέρον είναι ένα, η πολυπλοκότητα της συγκρότησης της σημερινής εργατικής τάξης σε οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο, μάλλον οδηγεί στο να μην μπορεί ένα και μόνο κόμμα να εκφράσει το σύνολο της τάξης.
δηλ. με τη δική σου λογική άλλο ΚΚ χρειάζονται οι part time, άλλο οι με πιο σταθερές εργασιακές σχέσεις, άλλο οι ιδιωτικοί και άλλο οι δημόσιοι, μην το πάμε και άλλο οι μετανάστες και ξεφύγουμε εντελώς αλλού…
Ωραία λογική ρε συ
Τι μας λες συνέχεια με όλο το ΣΕΒΑΣΜΌ ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε μία αστική δημοκρατία τη οποία ελέγχου τα μμε και δήθεν δημοκρατικά έβγαλαν τον άσχετο από ιδεολογία Τσιπρα ότι γνωρίζει τη κομμουνιστική ιστορία της κοινωνίας των ανθρώπων. Πάντως Σήμερα είσαστε πιό αξιοπρεπής. Δεν προσβάλλεται το ΚΚΕ σκόπιμα γιατί μερικές φορές και πάντα πρίν να διαβάσεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα κείμενα του 20ου συνεδρίου βγήκες καί έκανες κριτική στις θέσεις του συνεδρίου.. Σας το ξανα είπα επειδή η συριζα ανελ βγήκαν ” δημοκρατικα” ως κυβέρνηση, έχεις και εσύ να παλέψεις για τις επόμενες εκλογές. Όταν διαφωνήσει με το ΚΚΕ , με ενα γράμμα συστημένο, μπορείς να κάνεις διάλογο και συζήτηση για διαφωνίες. ΚΑΛΗ ΕΠΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΝΤΑΡΣΥΑ για μία κομμουνιστική κοινωνία για όλη τη ανθρωπότητα για πάντα χωρίς πολέμους και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Όχι τώρα να μας κάνετε και κριτική γιά τη λαϊκή δημοκρατία της βόρειας κορέας, γιατί πολλοί δήθεν κομμουνιστες τη κατηγορούν , σκεφτήκαμε σήμερα να μην είχε ισχυρή άμυνα, για να δείτε τι τραβάει η κούβα, βενεζουελα, ισημερινος, βολιβια με τους αντικομμουνιστες κάθε μέρα η μυστικές τους υπηρεσίες και στρατός και αστυνομία και γνήσιοι κομμουνιστές είναι στη πρίζα και όχι στη ευχάριστη καθημερινότητα https://www.youtube.com/watch?v=4P9Pg5VabHU 😉