Γιάννης Χλιουνάκης
Η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση σταλάζει όλο και περισσότερο δηλητήριο στις φλέβες της κοινωνίας. Στο δρόμο της καθυπόταξης και της πειθάρχησης, το πλήθος των υποτελών χειραγωγείται στη στοίχιση κάτω από τα λάβαρα της «εθνικής ενότητας» για μια υπόθεση που δεν είναι δική του και στην οποία οι δυο πλευρές έχουν εξίσου άδικο. Οι συνέπειες είναι προφανείς, καίριες και μακροπρόθεσμες.
Ο επιθετικός αναθεωρητισμός του Ερντογάν, η εμπρηστική ρητορική του, η εμπλοκή και η αξιοποίηση της θρησκείας είναι βέβαια ένα μείζον πρόβλημα. Η διένεξη όμως δεν έχει να κάνει με την προσωπικότητα του Τούρκου προέδρου, υπήρχε πριν και θα συνεχίσει να οξύνεται και μετά από αυτόν. Ποια αστική χώρα θα αποδεχόταν ένα status σαν αυτό που αξιώνει η Ελλάδα για το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο; Υπάρχει πουθενά στον κόσμο μια παρόμοια γεωγραφική διαμόρφωση; Από τη στιγμή που τέθηκε θέμα υποθαλάσσιου πλούτου, ποια αστική εξουσία δε θα άπλωνε χέρι, με όλη της την ισχύ;
Η θρασυδειλία είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό του ελληνικού αστισμού και το Παρελθόν δε διδάσκει τίποτα σε αυτούς που δε θέλουν να διδαχτούν. Στις σημερινές συνθήκες, με δεδομένη την ανεπάρκεια της ευρωατλαντικής ομπρέλας, οικοδομείται ένα σύστημα με συμμάχους που όλοι τους είναι «ένας κι ένας». Ο εναγκαλισμός με το Ισραήλ, πέρα από την τεράστια ηθικοπολιτική του απαξία –ψιλά γράμματα για τους «ρεαλιστές»- έχει την προφανή συνέπεια να καθιστάς αντιπάλους τους εχθρούς του Ισραήλ, μέσα σ’ ένα ρευστό και μεταβαλλόμενο κόσμο. Ίσως, στο κοντινό μέλλον, ο «γίγαντας» Μακρόν –πρώτος υποκινητής του ισλαμικού φονταμενταλισμού- να μην είναι επαρκής ασπίδα. Θα δείξει…
Η διεφθαρμένη και αρπακτική ελληνοκυπριακή πολιτική τάξη είναι βέβαια ένα από τα σημαντικότερα εμπόδια για την επανένωση του νησιού, προοπτική που δε θέλει και αντιμάχεται με κάθε τρόπο. Οι πολυπόθητοι υδρογονάνθρακες είναι η μοναδική βάση για το «εθνικό μέτωπο του ελληνισμού».
Στο εσωτερικό, η στάση του κόμματος Τσίπρα είναι χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το πού μπορεί να φτάσει κάποιος που κάποτε εμφανίστηκε σαν ριζοσπαστική Αριστερά, φορέας της Ελπίδας και σήμερα αγωνίζεται για να κατοχυρώσει τη θέση του ως δεύτερο βιολί στην κρατική ορχήστρα. Αν και αυτό ήταν αναμενόμενο, πολύ δυσάρεστη έκπληξη προκαλεί η θέση του ΚΚΕ. Για μια ακόμη φορά, το κόμμα αυτό αποδεικνύεται ανίκανο να αποτινάξει το αρνητικό φορτίο της παράδοσής του. Το «εθνικό αίσθημα» -με το οποίο επιθυμεί διακαώς να κρατά επαφή το ΚΚΕ- μεταβάλλει διαρκώς το περιεχόμενό του, μέσα στην αέναη κοινωνική εξέλιξη και διαπάλη. Ποιο είναι το περιεχόμενο του «εθνικού αισθήματος» φάνηκε ξεκάθαρα στη διαμάχη για το «Μακεδονικό» και σήμερα επιβεβαιώνεται, απέναντι σε πολύ σοβαρότερα επίδικα. Σε κάθε περίπτωση, η προσδοκία ενός νέου «αντιιμπεριαλιστικού ‘74», με το λαό να διαδηλώνει ενάντια σε ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ που δεν υπερασπίζονται και υπονομεύουν τα «εθνικά μας δίκαια», μόνο ως δείγμα απύθμενής μωρίας μπορεί να αντιμετωπιστεί. Τέτοιες διαδηλώσεις μπορεί πράγματι να υπάρξουν, μόνο που σ’ αυτές οι σημαίες δε θα είναι κόκκινες, θα έχουν χρώμα βαθύ μπλε έως μαύρο…
Το βάρος της ευθύνης που επωμίζεται η ριζοσπαστική Αριστερά είναι πράγματι αντιστρόφως ανάλογο με τις σημερινές δυνάμεις και δυνατότητές της. Είναι όμως για αυτήν, η μεγάλη –και ίσως η τελευταία- ευκαιρία της. Και η μάχη, αν πραγματικά δοθεί, μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει. Σχετικά με το χαρακτήρα που θα πρέπει να αποκτά αυτή η μάχη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δυο είναι τα κρίσιμα ζητήματα: α) Πρόκειται για έναν αγώνα όχι για να επιβεβαιώσουμε την ταυτότητά μας αλλά για να τη διαμορφώσουμε, για να συνενώσουμε τον παραδοσιακό αντιιμπεριαλισμό με τις σύγχρονες οικολογικές και φιλοπροσφυγικές ευαισθησίες, για την ανάδυση ενός νέου αντικαπιταλιστικού περιεχομένου, β) προσπερνώντας την ιδεολογίζουσα φλυαρία –στην οποία εμείς οι παλιότεροι είμαστε πολύ εθισμένοι- να φτάσουμε σε ένα πρόγραμμα πολιτικών διεκδικήσεων:
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΟΖ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΠΕΔΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΚΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
ΓΕΩΤΡΗΣΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ
“Υπάρχει πουθενά στον κόσμο μια παρόμοια γεωγραφική διαμόρφωση;”
Ελα μου, ντε;!
Εγινε πουθενά αλλού στον κόσμο “ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ”;
Ετσι προκύπτουν αυτές οι καρικατούρες, που δημιουργεί ο ιμπεριαλισμός!
Και ποιός είναι πάντα ο πρόθυμος να ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ αυτές τις καρικατούρες;
Και μάλιστα μετά από έναν αιώνα;
Η μικροαστική “αριστερά”!
Υπάρχουν σήμερα κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που ενστερνίζονται ή έστω συζητάνε το όχι στις αοζ; Αν υπάρχουν, καλώς για «εσάς», αλλά εγώ δε βλέπω τέτοια δυναμική, οπότε με ποιον θα προωθήσετε τις θέσεις σας; Με τις δυνάμεις σας μόνο; Κουράγιο σε σας, αλλά δε βλέπω να «συνένωνετε τον παραδοσιακό αντιιμπεριαλισμό με τις σύγχρονες οικολογικές και φιλοπροσφυγικές ευαισθησίες» έτσι. Πέρα από το ότι οι θέσεις σας είναι τόσο αδιάλλακτες που δεν μπορούν να ενώσουν ακόμα και δυνάμεις που πάνε κόντρα στο επιχειρούμενο θέατρο που μας στρώνει το χαλί για συνδιαχείριση.
Γι’ αυτό πατήστε πρώτα στην πραγματικότητα και ας μιλήσουμε για ένα μέτωπο που έχει προϋποθέσεις να μπορεί να παλέψει κάποια πράγματα όχι μια καινούργια πρωτοβουλία από κάθε οργάνωση που θα βάζει στο 90% τοπ πρόγραμμα της.
αυτό τώρα είναι σοβαρό επιχείρημα; Ε, τότε με το ένα πόδι στη ΝΔ είσαι και στον Σύριζα και δεν το έχεις καταλάβει. Τι διαφορετικό δηλαδή θα προσφέρεις εσύ στη διαχείριση του αστικού κράτους; ή μπας τα λες με την προοπτική της επανάστασης που θα φέρεις εσύ αφού πρώτα την έχεις καταξεφτιλίσει σαν εννοια και σαν ιδέα μετατρεπόμενος σε κοινό σωβινιστή;
Ας πατήσουμε λοιπόν στη πραγματικότητα, και όπως ο Λασάλ διαπραγματευόταν παρασκηνιακά την προσάρτηση της Αλατίας και Λωραίνης με αντάλλαγμα την νομιμοποίηση των σοσιαλιστών, να γίνουμε και εμείς για λίγο ρε παιδιά, ε, καμια εικοσαετία εθνίκια, να τους δουλέψουμε, και μετά αφού τους φέρουμε μαζί μας να κάνουμε την επανάσταση.
Τρομερή σκέψη. Απλώς είναι κάπως μπαγιάτικη. ΣΕ έχουν προλάβει άλλοι οπορτούνες και είδαμε που πρόκοψαν. Ξέρεις τα ίδια έλεγε και ο Μουσολίνι για την Τεργέστη, πριν το ρίξει για πιο δεξιά ακόμη και καταλήξει φασίστας.
Άρα όσοι δε λένε καμιά ΑΟΖ μάλλον σε λίγο θα είναι ρεφορμιστές ή φασίστες. Οκ πώς να διαφωνήσεις με αυτό το καθαρό τρόπο σκέψης;
Εγώ λέω σε όσους έχουν αυτή τη θέση για τις ΑΟΖ να την παλέψουν με τις υπόλοιπες αριστερές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσα από την κοινή δράση για τη ματαίωση της συνδιαχείρισης του Αιγαίου που σχεδιάζουν οι ιμπεριαλιστές και ο Ερντογάν και στην οποία η Ελλάδα σέρνεται με τους ντόπιους κλακαδόρους να παραχωρούν κυριαρχία για άλλα ανταλλάγματα. Εγώ αν και διαφωνώ σέβομαι τη θέση αυτή αλλά σήμερα δεν έχει δυναμική σε αντίθεση με την αντίσταση στη συνεκμετάλλευση που είναι υπαρκτή στην ελληνική κοινωνία. Οπότε, τους καλώ να μη περιχαρακώνονται και να φτιάχουν πρωτοβουίες μόνο για τους ίδιους, αλλά να παλέψουν να πάρει ο αντιιμπεριαλισμός σάρκα και οστά πριν περάσουν οι σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστών.
Επίσης εσύ που έχεις φρέσκια σκέψη και δεν είσαι και οπορτούνας, πού ακριβώς πρόκοψες; Δεν υπάρχει σήμερα οργάνωση της αριστεράς που πρόκοψε, ξεπεράστε το να δούμε τι φταίει. Το επαναστάτης που φοράς στον εαυτό σου δεν αυτοαπονέμεται επειδή τη βγαίνεις στον άλλο από τ αριστερά και λες ότι όλοι οι άλλοι είναι με την αστική τάξη εκτός από σένα, το αποδεικνύεις καθημερινά όταν είσαι δίπλα στις μάζες και τις καθοδηγείς να παλέψουν για τη ζωή τους με προοπτική τη συνολική αλλαγή.
εγώ λέω να πάψεις να παραμυθιάζεσαι από το εθνικιστικό δηλητήριο της αστικής σου τάξης και να αρχίσεις να πολεμάς ενάντια στην εξάρτηση της χώρας από τους ιμπεριαλιστές που σε Ελλάδα και Τουρκία κοιτάνε να οξύνουν εντάσεις στα σύνορα για να πουλάνε όπλα με το στανιό, πάντα σε βάρος των δυο λαών, αφού αυτοί πληρώνουν μονίμως τη νύφη ως μόνιμα φορολογικά υποζύγια.
Οι όποιες διαφορές μπορούν να επιλυθούν δίκαια μόνο αν η εργατική τάξη σε ελλάδα και τουρκία έχει αποτινάξει το ζυγό της άρχουσας τάξης και έχει επιβάλει την εξουσία της.
ΠΑΨΕ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΤΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΚΑΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΟΥ ΑΥΡΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ ΣΕ ΟΛΕΘΡΙΟ ΠΟΛΕΜΟ.
Η Τουρκία δεν είναι η ιμπεριαλιστική Ιταλία του Μουσολίνι, όπου το κόμμα ξεκάθαρα θεωρούσε δίκαιο τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο μαζι της από το 6ο Συνέδριο (1935) σε περίπτωση ιταλικής εισβολής. Ασε που δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ, που η ίδια η ύπαρξή της έδινε άλλο βάρος στις αντιπαραθέσεις ιμπεριαλιστικών χωρών, εξαρτημένων χωρών κ.ο.κ
BTW, το διάβασες το 12σελιδο που βγάλατε στο Ριζοσπάστη; Ακόμη και το έπος του 40 στα βουνά της Αλβανίας το βγάλατε άδικο και ιμπεριαλιστικό πόλεμο!!!!
Καλά βρε ο λαός πολέμησε γενναία και με αυτοθυσία τις μηχανοκίνητες στρατιές του Μουσολίνι, ενώ ο μεταξάς και το σινάφι του σύρθηκε στον πόλεμο επειδή του το επέβαλαν οι βρετανοί, και εσείς γράφετε για ΑΔΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ!!!! ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!
Κι έρχεσαι και μας λες τώρα να πατήσουμε στην πραγματικότητα…
Σε παρκαλώ τώρα ρε φίλε. Κάνε μας τη χάρη!
Μεταβατικε σοσιαλιστη,γειά σου.
Προφανώς και δεν ισχύει ότι όποιος δεν συντάσσεται με το “Δεν πολεμάμε για ΑΟΖ”, είναι φασίστας.Ποτε δεν ειπώθηκε αυτό κι από κανέναν.
Αυτό που σίγουρα ισχύει,όμως, είναι ότι το να μιλάει κανείς για τις ΑΟΖ σα να’ναι “υπόθεση των εργατών” συνιστά σοβαρό εθνικιστικο και σωβινιστικο ολίσθημα.
Το πιο ανησυχητικό για μένα στην επιχειρηματολογια όσων εδώ μέσα κάνουν λόγο για στήριξη στις ΑΟΖ είναι ότι μιλάνε σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο:
“Να μην τις αφήσουμε”, “Να μην πάμε σε συνεκμεταλλευση με τον Ερντογαν κλπ”.
Είναι εντυπωσιακό ότι απ’τη μια είμαστε “εμείς” (ποιοι είμαστε άραγε αυτοί οι “εμείς”; Όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας, ανεξάρτητα από εισόδημα, χρώμα δέρματος κλπ;) κι απ’ την άλλη είναι ο Ερντογαν.
Αλήθεια,γιατί δε γράφετε,αγαπητοί φίλοι, “Δε θα πάμε σε συνεκμεταλλευση με τους Τούρκους εργάτες” μήπως και φανεί το εθνικιστικο ολίσθημα;
ΔΕΝ υπάρχει κανένα “εμείς” σ’ αυτή τη χώρα, ούτε και σε καμιά άλλη,φυσικά.
Οι εργάτες δεν έχουμε ΚΑΝΕΝΑ κοινό συμφέρον με τους καπιταλιστες.Αντιθετα, ο,τι κερδίζουν τα παράσιτα οι καπιταλιστες το χάνουμε εμείς.
Αλλά το πιο περίεργο είναι που ορισμένοι σχολιαστές χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα το… “σοσιαλισμο”! Επειδή, τάχα μου, θα μας χρειαστούν τα κοιτασματα στη μελλοντική…σοσιαλιστικη κοινωνία, πρέπει τώρα να τα διεκδικήσουμε απ’ την Τουρκία.
Α) Οι επιστήμονες λένε, ξανά και ξανά, ότι πρέπει να μηδενιστουν οι εκπομπές CO2 το πολύ μέχρι το 2030.
Β) ΔΕΝ μπορεί να οικοδομηθει “σοσιαλισμος σε μια χώρα”. Αυτή η ανυποστατη θεωρία αποτελεί σταλινικο έκτρωμα. Ποτέ η εργατια ΔΕΝ κατάφερε να χτίσει σοσιαλισμο στην απομόνωση κλπ.
Αν τα καταφέρουμε να χτισουμε σοσιαλιστικη κοινωνία, συντροφια, θα’ναι μόνο σε συνεργασία με τους εργάτες των Βαλκανίων.
Και πρωτίστως με τους Τούρκους εργάτες.
Μονο σε συνεργασία με τους Τούρκους,Βουλγαρους,Μακεδονες,Αλβανους κλπ εργάτες χτίζεται σοσιαλισμος, κι όχι με το ν’ αρπαξουμε εμείς πρώτοι τα κοιτασματα, μη τυχόν και μας τα πάρουν οι “απέναντι” κλπ.
Ο σοσιαλισμος ή θα’ναι παμβαλκανικος και παγκόσμιος, σύντροφοι, ή δε θα υπάρξει.
Μεταβατικέ στην όποια αριστερά έχουμε σήμερα κυριαρχεί ο αναθεωρητισμός. Θέλουν την συνεκμετάλλευση, συμφωνούν με τον ιμπεριαλισμό, τον τούρκικο επεκτατισμό και την ελληνική αστική τάξη. Ως και το ΚΚΕ που έχει μπλεχτεί στην προσπάθεια να συνδυάσει το ότι όλοι οι πόλεμοι είναι ιμπεριαλιστικοί και άδικοι από όλες της πλευρές με την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και δεν ξέρει τι λέει τελικά δεν στήνει ανθρώπους – λαικούς οργανωτές απέναντι στους κυρίαρχους σχεδιασμούς. Το αποτέλεσμα θα είναι αυτό, θα αποφασίσουν αν θα μας σύρουν σε ένα επεισόδιο που θα τελειώσει με την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων ή αν θα το κάνουν απ ευθείας. Εμείς θα τα παρακολουθούμε και αν χρειαστεί απλά θα κάνουμε μόκο στους στρατώνες.
Κώστας
Καθένας προσπαθεί να διατυπώσει μια θέση, συνήθως τραβηγμένη από τα μαλλιά, όχι με βάση την αντικειμενική πραγματικότητα, το πρόβλημα, που έχει μπροστά του, αλλά απλά για να οριοθετηθεί πολιτικά και να διασφαλίσει την πολιτική επιβίωση στο wannabe “πολιτικό” μαγαζάκι του.
Κι αν τον ρωτήσεις γιατί αυτή η πρεμούρα, το πιθανότερο είναι να σου εξηγήσει ότι χωρίς το μαγαζάκι του έρχεται η συντέλεια του κόσμου.
Ποιός να μας πάρει στα σοβαρά;
Έρως χορός και κρασί.
«Επαναστάτη» από πού και ως πού από αυτά που λέω με έβγαλες ότι είμαι ΚΚΕ; Το ΚΚΕ δε μιλάει για πλατύ αντιιμπεριαλιστκό, αντινατοϊκό μέτωπο και συνεργασίες πάνω σε τόσο σημαντικά ζητήματα. Και μάλιστα χρησιμοποιεί την ορολογία σου ότι αυτά είναι ξεπερασμένα, μπαγιάτικα και σήμερα λειτουργεί με όρους μαγαζιού στο κίνημα. Και σαν εσάς (αν είσαι ΝΑΡ, γιατί δε βλέπω άλλο λόγο να μου λες αυτά που λες) δεν τους πολυαρέσει ο αντιιμπεριαλισμός γιατί είναι και λίγο «εθνικιστικός» στα μάτια τους και απέχουν από τη δημιουργία μιας κρίσιμης μάζας που μπορεί να μπλοκάρει σχεδιασμούς στην περιοχή.
Αυτά που λες για την Ιταλία και την ΕΣΣΔ είναι λίγο άκυρα. Μια χαρά μπορούν οι εξαρτημένες χώρες όπως η Ελλάδα να διεξάγουν δίκαιο πόλεμο όταν δέχονται ιμπεριαλιστική επέμβαση (όπως η Σερβία στον Α’ ΠΠ πχ) και μπορεί η Τουρκία να μην είναι ιμπεριαλιστική όπως οι ΗΠΑ πχ, αλλά έχει τη στήριξη των νατοϊκών ιμπεριαλιστών για την επιβολή της πολιτικής της στο Αιγαίο. Ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπίσει την ακεραιότητα των συνόρων της χώρας του όπως έκανε και το 40 που τότε βλέπω σου άρεσε, αλλά σήμερα όχι.
@Ηλία Γιαννόπουλε, αφενός ο σοσιαλισμός σε μια χώρα δεν είναι σταλινικό κατασκεύασμα, αλλά λενινιστικό κατά δεύτερον γιατί τόσες αυτοαναιρέσεις ρε φίλε;
Λες ότι τάχα γράφω σαν να μη βλέπω ότι δεν υπάρχει εμείς όταν μιλάμε για την ελληνική πλευρά και μετά λες ότι το να αρνείσαι τη συνεκμετάλλευση που πάει να επιβάλλει το ΝΑΤΟ και η τουρκική αστική τάξη είναι σαν να λες ότι δε θέλεις συνεκμετάλλευση με τους Τούρκους εργάτες; Είναι δυνατόν να ταυτίζεις τους σχεδιασμούς μιας μιλιταριστικής, αντιδραστικής άρχουσας τάξης με τη συνεπικουρία του πιο αντιδραστικού συνασπισμού καπιταλιστών με τη συνεργασία και αλληλεγγύη που δημιουργείται μεταξύ ελεύθερων και κυρίαρχων εργατικών τάξεων;
Και το ότι δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον με τους καπιταλιστές όταν μπαίνει έτσι καταντάει μια ιδεοληπτική αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Μήπως δεν είχαν συμφέρον οι Γερμανοί εργάτες να διατηρηθεί η «δημοκρατική» καπιταλιστική Βαϊμάρη απέναντι στο ναζισμό; Δεν άλλαξε τίποτα για τους Χιλιανούς όταν το κεφάλαιο διάλεξε τον Πινοσέτ απέναντι στον καπιταλισμό του Αλιέντε; Υπάρχουν στιγμές που μια τακτική συμμαχία με ένα πιο προοδευτικό κομμάτι των αστών μπορεί να μας αποφέρει λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις και καλώς ή κακώς η πλειοψηφία των εργατικών επαναστάσεων έτσι ξεκίνησαν (αντι-τσαρισμός στη Ρωσία, αντι-ιαπωνικό μέτωπο στην Κίνα, συμμαχία με ΗΠΑ-Αγγλία στον Β’ΠΠ και άλλα πολλά).
Ας μάθουμε να αναλύουμε και ν α δρούμε με βάση το τι δίνει στην εργατική τάξη και το λαό τη δύναμη να παλέψει στο σήμερα για να μπορεί να ζήσει ελεύθερος, όχι επανάσταση στα λόγια και καρπαζιές στην πράξη επειδή δεν πείθουμε κανέναν.
Κώστα, δυστυχώς φαίνεται να δίνεται αριστερό άλλοθι στη νατοϊκή πολιτική σε σειρά ζητημάτων. Απλά ελπίζω το ΝΑΡ να μην καταντήσει ένα δεύτερο ΚΚΕ που θα εγκλωβίζει δυνάμεις. Όμως, το ΚΚΕ τουλάχιστον έχει πολιτικό ένστικτο επιβίωσης και δεν ντρέπεται να γράφει άλλα στο πρόγραμμά του κι άλλα να λένε οι εκπρόσωποί του, αλλά το ΝΑΡ (καλώς ή κακώς) βλέπω να είναι πιο τίμιο σε αυτό το θέμα και δυστυχώς θα πάρει τις λάθος αποφάσείς του στον πολιτικό τάφο του.
Ανώνυμε, συμφωνώ. Έχουν ξεχάσει ότι σκοπός των κομμουνιστών (φαντάζομαι και των αριστερών) είναι να ενώσουμε την εργατική τάξη στην πράξη. Νομίζουν ότι θα ενωθεί όταν όλοι ψηφίσουν/ακολουθήοσυν το μαγαζάκι τους.
Κώστα ο ελληνικός λαός κυνδινευει και από τον αστικό κοσμοπολιτισμό/υποχωρητικοτητα και από την ελληνοψυχη τυχωδιοκτικοτητα αλλά ΚΑΙ από την τουρκική αστική τάξη και τα φιλόδοξα σχέδια της. Και φυσικά περισσότερο και ΤΑΥΤΌΧΡΟΝΑ από ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ δυνάμεων.
Αυτό λέει και το ΚΚΕ αν το μεταφράζω σωστά.
Αυτό όμως δεν είναι “δεν ξέρω τι λέω”.
Στον Χατζηνικολάου είπε ο γ.γ. ότι να μην επεκτείνουμε τα ύδατα γιατί αυτό τρέφει τον εκατέρωθεν σωβινισμό. Συμφωνώ και βλέπω πως αν κάνεις συγκεκριμένες ερωτήσεις στο ΚΚΕ περνεις συγκεκριμένες απαντήσεις. Αν υπάρχει δηλαδή καλή θέληση.
Το αν όλοι οι πόλεμοι είναι ιμπεριαλιστικοί εκατέρωθεν εξαρτάται από το αν η εργατική τάξη μπαίνει μπροστά η ακολουθεί. Εσύ τι λες; Μπαίνει; Και ποτέ;
ΣΤ αν νομίζεις πως όρισες τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με το μαρξιστικά σαφέστατο “μπαίνει μπροστά” δεν συμφωνώ. Δεν είναι κάτι που αποδεικνύεται δηλ το “μπροστά”. ¨Οταν ένας λαός πολεμάει ενάντια στην συνθήκη διπλής κατοχής, ή μικρογραφίες της, τότε ο πόλεμος του είναι εθνικοαπελευθερωτικός Αν πολεμάει για ξαναμοίρασμα αγορών, αποικιών και δεν συμμαζεύεται και για κατάκτηση εδαφών, για αφαίρεση εθνικών δικαωμάτων άλλων λαών τότε ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός. Αμφιβάλλω αρκετά δηλ αν το 40 η εργατική τάξη ήταν μπροστά. Παλαικός απελευθερωτικός πόλεμος έγινε το 40 και ανάγκασε και τον Μεταξά να μην τηρήσει τα 3 τουφεκιές κλπ
Το ΚΚΕ λέει πολλά, άλλο είπα. Ότι δεν φτιάχνει ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΛΑΙΚΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΤΕΣ γιατί είναι μπλεγμένο να πατάει σε πολλές βάρκες.
Ο ελληνικός λαός κινδυνεύει και από τα 3 που λες. Το ότι ο ελληνικός τυχοδιωκτισμός έχει σήμερα μονόπατα το χρώμα του συμβιβασμού, της υποχώρησης και του “ρεαλισμού” πρέπει να είναι τυφλός κάποιος να μην το βλέπει. Επεισόδιο για να χάσουμε, αυτό είναι το ένα σενάριο του ελληνικού αστισμού, το άλλο είναι διαπραγμάτευση για να χάσουμε
Κώστας
Προς Μεταβατικό Σοσιαλιστή (3.11.2020 at 23:22).
Κατ’αρχάς να εκφράσουμε όλοι την αλληλεγγύη μας στους τούρκους προλετάριους για τα θύματα του σεισμού.
Μεταβατικέ Σοσιαλιστή,
α) Ουδέποτε είπα ότι η λύση για το ζήτημα των ΑΟΖ είναι να αναλάβουν οι εργατικές τάξης Τουρκίας και Ελλάδας τη “συνεκμετάλλευση”.
Η μοναδική λύση είναι τα κοιτάσματα να μείνουν στον πάτο του Αιγαίου διότι αυτό επιβάλει η επιβίωση του πλανήτη.
Έδωσα ένα παράδειγμα για να φανεί ο σωβινιστικός χαραχτήρας των “αριστερών” επιχειρημάτων τύπου “Από δω είμαστ’ εμείς (ο λαός) κι απο κει ο Ερντογάν”. Κι η Αριστερά της Τουρκίας μπορεί να πει “Μα κι εμείς για το (μελλοντικό) σοσιαλισμό και για την αυτονομία της χώρας μας τα θέλουμε τα κοιτάσματα”.
Που είναι το “Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε”, πούλεγε ο μπαρμπα-Μαρξ; Πάει περίπατο.
β) Είναι απαράδεχτο ένας σοσιαλιστής να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και να μιλάει για λενινιστικούς “σοσιαλισμούς σε μία χώρα”. Λίγο ντροπή.
“Ακόμα κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές ότι θέλουνε να καταργήσουν την πατρίδα και την εθνότητα.Οι εργάτες δεν έχουνε πατρίδα.Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν.” παράγραφος “Προλετάριοι και κομμουνιστές” .Κομμουνιστικό μανιφέστο (1848).
Μήπως να σου θυμίσω και το μεγάλο μας δάσκαλο, τον Λένιν;
“Ιδωμένο απ’ την μεριά της παγκόσμιας ιστορίας, δίχως αμφοβολία δε θα μπορούσε να υπάρξει καμία ελπίδα τελικής νίκης της επανάστασής μας αν αυτή παρέμενε απομονωμένη, αν δεν υπάρξουν επαναστατικά κινήματα σε άλλες χώρες.[…] Επαναλαμβάνω, η σωτηρία μας απ’ όλες αυτές τις δυσκολίες είναι μια πανευρωπαϊκή επανάσταση.[…] Σε κάθε περίπτωση, αν δεν έρθει η γερμανική επανάσταση, είμαστε χαμένοι”.
Έκτακτη 7η συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Σ.Ε. (Μπ.), Μάρτης 1918.
Στην Κομιντέρν και στο μπολσεβίκικιο κόμμα μέχρι το θάνατο του Λένιν θεωρούνταν παραπάνω από αυτονόητο ότι σοσιαλισμός σε μία χώρα δε μπορεί να υπάρξει. Αυτό άλλαξε το 1924, όταν πέθανε ο Λένιν και τα …ποντίκια άρχισαν να χορεύουν. Στάλιν και Μπουχάριν διαστρέβλωσαν όλη τη μπολσεβίκικη γραμμή, με γνώμονα τα συμφέροντα της κλίκας του Πατερούλη.
γ) Είναι απολύτως απαράδεχτο να γράφεις ότι μπορούν οι εργάτες και τ’ αφεντικά να έχουνε κοινά συμφέροντα. και να φέρνεις μάλιστα σαν παράδειγμα τη… Δημοκρατία της Βαιμάρης! Μα, τότε δεν ήταν που οι Κρουπ, Τύσεν, Κραφτ και λοιπές δυνάμεις έριξαν όλη τους τη στήριξη πίσω απ΄το NSDAP του Χίτλερ; Τα εκατομύρια μάρκα των ζάπλουτων βιομήχανων δεν έφεραν τους ναζί στην εξουσία; Ποια ακριβώς αστική τάξη… αντιστάθηκε στην άνοδο των ναζί;
δ) Δεν ήταν η χιλιάνικη αστική τάξη αυτή που έφερε τον Πινοτσέτ; Αν θυμάμαι καλά τον Αγιέντε και το Poder Popular τα ψήφισαν εργάτες (με όλες, φυσικά, τις αυταπάτες ότι θα μπορούσε ποτέ να ‘ρθει σοσιαλισμός απ’ το κοινοβούλιο). Απ’ την πρώτη στιγμή οι αστοί άρχισαν να πολεμάνε την κυβέρνηση. Όχι, φυσικά, γιατί ο Αγιέντε ήθελε να καταργήσει τον καπιταλισμό (κάθε άλλο), αλλά επειδή κάθε φιλεργατική απόφαση της κυβέρνησης άνοιγε την όρεξη των εργατών για επιπλέον διεκδικήσεις.
Νομίζω ότι θα πρέπει να ψάξεις πολύ ακόμα για να βρεις παραδείγματα σύμπλευσης εργατών και μιας (καλής) μερίδας αστών. Ακόμα δεν υπήρξε στον μάταιο αυτό κόσμο.
Πραχτικά, κάθε νίκη των καπιταλιστών είναι ήττα για μας.
Νίκη των “δικών μας” καπιταλιστών στην αντιδραστική και άδικη κόντρα στο Αιγαίο σημαίνει αδυνάτισμα της εργατικής τάξης σ’ αυτή τη χώρα.
Οποιοδήποτε πρόβλημα τροφοδοσίας και πρώτων υλών αντιμετωπίσει η εργατιά αυτής της χώρας (στην οποία έτυχε να γεννηθούμε) θα το λύσει ζητώντας τη διεθνιστική, πάνω από σύνορα, αλληλεγγύη των εργατών των Βαλκανίων και όλης της Ευρώπης.
Είναι τουλάχιστον ντροπή τη στιγμή που το προλεταριάτο στην Τουρκία θρηνεί ήδη 100 νεκρούς να μιλάμε για διεκδικήσεις αντί για αλληλεγγύη.
Ηλία δεν ξέρω τι νομίζεις ότι απέδειξες. Μου φαίνεται πολύ παιδαριώδες να σου εξηγήσω ότι ακόμα και στο πετσοκομμένο απόκομμά σου πουθενά ο Λένιν δεν υιοθετεί τον, αποκομμένο από την πραγματικότητα, ισχυρισμό σου ότι «ο σοσιαλισμός ή θα είναι παμβαλκανικός και παγκόσμιος ή δε θα υπάρξει» με λίγα λόγια. Το πολύ σωστό και λογικό που λέει είναι ότι τα επαναστατικά κινήματα στις υπόλοιπες χώρες θα βοηθήσουν την επανάσταση στη Ρωσία να θεμελιωθεί παρότι αυτά τελικά δεν πέτυχαν τη νίκη στις χώρες τους. Μου κάνει τεράστια εντύπωση το ότι δεν το προχωράς λίγα χρόνια παραπέρα να δεις τα αποτελέσματα από την πραγματικότητα. Παρότι οι επαναστάσεις σε Γερμανία και Ουγγαρία απέτυχαν, η ρωσική επανάσταση έζησε και δεν βλέπω τον Λένιν να είπε ποτέ ας τα παρατήσουμε, δεν έχουμε ελπίδα. Αυτά είναι δικές σας τροτσκιστικές ακροβασίες.
Αντίθετα, βλέπω να λέει πχ στο «Το στρατιωτικό πρόγραμμα της επανάστασης»:
Η ανάπτυξη του καπιταλισμού γίνεται εξαιρετικά ανισόμετρα στις διάφορες χώρες. Και ούτε μπορεί να γίνει διαφορετικά μέσα στις συνθήκες της εμπορευματικής παραγωγής. Από δω βγαίνει το αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι: ο σοσιαλισμός δε μπορεί να νικήσει ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες. Θα νικήσει αρχικά σε μια ή σε μερικές χώρες και οι υπόλοιπες θα παραμείνουν για ένα διάστημα αστικές ή προαστικές.
Επίσης, παιδαριώδες να σου εξηγήσω ότι η αστική τάξη δεν είναι ενιαία και άθραυστη, αλλά έχει τάσεις που ενιότε κυριαρχεί η μία και πότε η άλλη και μερικές φορές μπορεί να φτάσουν σε τέτοια σημεία σύγκρουσης που να συμμαχούν και με την εργατική τάξη απέναντι στην αντίπαλη μερίδα, όπως στον ισπανικό εμφύλιο. Οπότε, τι νόημα έχει να μου λες για τον Κρουπ κλπ; Ταυτόχρονα υπήρχε το SPD που δέχτηκε επίθεση μόλις πήρε την εξουσία ο Χίτλερ.
Αυτό δε σημαίνει ότι θα βρισκόμαστε σε μια μόνιμη αναζήτηση συμμαχίας με αστικές και μεσοαστικές δυνάμεις, αλλά όταν προκύπτουν αλλαγές στην κοινωνία που μας φέρνουν σε τρισχειρότερη θέση (φασισμός, δικτατορία κλπ) μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις ρωγμές που δημιουργούνται συμμαχώντας, για να πετύχουμε τακτικές νίκες, με τις δυνάμεις που αντιστέκονται σε τέτοιους σχεδιασμούς. Τουλάχιστον, αυτό καταλαβαίνω ότι έβγαζε μπροστά τον Λένιν και την ΚΔ αργότερα. Προφανώς, μια τέτοια συμμαχία είναι εύθραυστη και επικίνδυνη, αλλά κάποιες φορές απαραίτητη για να μπορέσει να δώσει η εργατική τάξη τις μάχες που τις παρουσιάζονται καθημερινά.
Μεταβατικέ Σοσιαλιστή,
λυπάμαι αλλά λες αδιανόητα πράματα.
α) “…Παρότι οι επαναστάσεις σε Γερμανία και Ουγγαρία απέτυχαν, η ρωσική επανάσταση έζησε…”. Αλήθεια; Τα Γκουλάγκ, ο σταλινικός Τρόμος, οι Δίκες της Μόσχας και τα δύο εκατομύρια νεκρών της σταλινικής αντεπανάστασης είναι δείγμα κάποιας “επανάστασης που άντεξε κι έζησε”;
β) Το (χιλιοχρησιμοποιημένο και φθαρμένο απ’ το Στάλιν) απόσπασμα του Λένιν είναι του Σεπτέμβρη του 1916, πριν πάρουν οι μπολσεβίκοι την εξουσία.
Όταν την πήραν, σου θυμίζω, υπέγραψαν τη Συνθήκη Μπρέστ-Λιτόφσκ (3 Μάρτη 1918) με την οποία παραχωρούσαν το σιτοβολώνα της Ουκρανίας, τις βαλτικές χώρες κλπ, κλπ.
Ενώ είχαν ξεδοντιάσει την αστική τους τάξη, αρνούνταν τον πόλεμο.
Και ΟΛΑ αυτά για ένα και μόνο λόγο: για να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ η σφαγή μεταξύ ταξικών αδερφιών. Για να μη χυθεί ούτε μια σταγόνα παραπάνω αίμα γερμανών και ρώσων εργατών.
Οι μπολσεβίκοι έβαζαν πάνω απ’ όλα τη διεθνιστική ενότητα των εργατών. Πίστευαν (και ορθά) ότι μόνο η αδερφική συνεργασία των εργατών πάνω απ’ τα σύνορα θα έσωζε την επανάσταση. Πάντως όχι η αλληλοσφαγή για την Ουκρανία, την Εστονία κλπ. Και σίγουρα οι μπολσεβίκοι δεν αντιμετώπιζαν τη Γερμανία και την Ουγγαρία σαν “υποστηλώματα” της ρώσικης εργατικής επανάστασης.
γ) ” …αλλά έχει τάσεις που ενίοτε […] μπορεί να φτάσουν σε τέτοια σημεία σύγκρουσης που να συμμαχούν και με την εργατική τάξη απέναντι στην αντίπαλη μερίδα…”.
Και αναφέρεις μάλιστα τον …Ισπανικό Εμφύλιο (!!!). Θες να μας πεις ποια μερίδα της αστικής τάξης… συμμάχησε (!!) με την εργατιά στην Ισπανία;;
Εννοείς, μήπως, τα δυο αστικά κομματίδια της “Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς” του Αθάνια (87 έδρες) και της “Ρεπουμπλικανικής Ένωσης” (37 έδρες) του Μπάριο;; Πηγή wiki, αν έχεις αμφιβολίες.
Υπήρξε έστω κι ένας καπιταλιστής, μικρός ή μεγάλος (δεν πειράζει), που να υποστήριξε το Frente Popular και την κυβέρνηση του Αθάνια; Ο ίδιος ο Αθάνια, το καλοκαίρι του ’36 που οι εργάτες γης ξεκίνησαν τις κολλεχτιβοποιήσεις, τους την “έπεσε” λέγοντας ότι η κυβέρνηση του Μετώπου δε δέχεται “αναρχικές” ενέργειες. Οι αστοί που, κατά καιρούς, μπορεί να φλερτάρουν με “φιλοεργατικές” θέσεις, αλλάζουν αμέσως γνώμη μόλις οι εργάτες αμφισβητήσουν την “ιερή αγελάδα” της ατομικής ιδιοχτησίας.
δ) Η ηγεσία του SPD δεν είναι κομμάτι της άρχουσας τάξης που συντάχτηκε με την εργατιά. Όταν ο Λένιν τους αποκάλεσε “αριστερή πτέρυγα της αστικής τάξης”, δε το εννοούσε κυριολεχτικά. Ούτε μέσα παραγωγής διαθέτουνε, ούτε στρατό, ούτε αστυνομία. Αν ήταν έτσι, δε θα χρειαζόταν να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό. Θα βάζαμε το ένα κομμάτι της άρχουσας τάξης (SPD) μέσα απ’ το κοινοβούλιο, να τσακίσει τα υπόλοιπα. Όμως, ούτε το κοινοβούλιο έχει κάποια εξουσία ούτε οι σοσιαλ-δημοκράτες.