Του Γιώργου Ρούση Ομότιμου καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου
Περίληψη
Ποιες οι αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις χώρες του «υπαρκτού» σοσιαλισμού και πιο ειδικά στην Σοβιετική Ένωση; Ποια η σημασία αυτής της παλινόρθωσης; Πώς είναι δυνατόν αυτή να αποφευχθεί στο μέλλον μέσα από μια διαφορετική από τότε διαλεκτική παραγωγικών δυνάμεων, παραγωγικών σχέσεων σε συνδυασμό με την ουσιαστικοποίηση του δημοκρατικού περιεχομένου του σοσιαλισμού; Σε αυτά τα ερωτήματα γίνεται προσπάθεια να δοθεί απάντηση σε αυτό το άρθρο.
Εισαγωγή
Στόχος του άρθρου είναι η διατύπωση ορισμένων σκέψεων οι οποίες θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αποτροπή της επανάληψης μιας καπιταλιστικής παλινόρθωσης σαν κι εκείνη στην οποία κατέληξε η πρώτη απόπειρα μετάβασης στην κομμουνιστική κοινωνία.
-Αρχικά εντοπίζω τις αιτίες οι οποίες οδήγησαν στην κατάρρευση των καθεστώτων των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ή διαφορετικά στο πισωγύρισμα από την ούτως ή άλλως αναγκαία μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στην ανώτερη φάση του κομμουνισμού. Ο εντοπισμός αυτών των αιτιών οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτή η αρνητική εξέλιξη είχε τόσο ένα αντικειμενικό όσο και ένα υποκειμενικό υπόβαθρο, και ότι σε καμιά περίπτωση δεν οφείλεται στο ίδιο τον μαρξισμό.
-Επειδή το πιο συχνά η αποτυχία του πρώτου σοσιαλιστικού εγχειρήματος καθώς και η μη ύπαρξη του στην εποχή μας χρησιμοποιούνται σαν απόδειξη ότι αυτό είναι ανέφικτο έκρινα αναγκαίο να ανοίξω μια παρένθεση για να αντικρούσω αυτό το σαθρό επιχείρημα.
-Στην συνέχεια παραθέτω τα μέτρα που πρότειναν οι κλασικοί του μαρξισμού και ο Λένιν για την αποτροπή αυτής της γραφειοκρατικής απόσπασης, μέτρα τα οποία από ένα σημείο και μετά έπαψαν να εφαρμόζονται στην Σοβιετική Ένωση .
-Τέλος υποστηρίζω ότι η παλινόρθωση αυτή είναι δυνατόν να αποφευχθεί στην εποχή μας διότι σήμερα είναι δυνατόν να υπάρξει μια διαλεκτική ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής ικανή να την αποτρέψει .
1.Αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Ξεκινώ από τη θέση ότι η αναγκαία σοσιαλιστική μετάβαση την οποία και ταυτίζω με την δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή με μια μορφή εξουσίας ανώτερης από άποψη δημοκρατικού περιεχομένου με την αστική ,[1] αν και εντάσσεται στον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής, δεν είναι καθόλου δεδομένο, όπως άλλωστε απέδειξε και η πορεία της επανάστασης του 1917, ότι θα καταλήξει στην κομμουνιστική χειραφέτηση και την κυριαρχία της ελεύθερης δραστηριότητας στα πλαίσια μιας αταξικής, ακρατικής, κοινωνίας . Επίσης δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μια μελλούμενη απόπειρα περάσματος στον κομμουνισμό θα έχει αναγκαστικά την ίδια τύχη με την επανάσταση του 1917.
Αποτελεί γενικώς αποδεκτό γεγονός, ότι αυτή η επανάσταση επικράτησε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες οι οποίες μπορεί να διευκόλυναν την έκρηξη της , από την άλλη όμως δυσκόλευαν αφάνταστα την πορεία της, την οποία και χάραξαν καθοριστικά.
Από την άποψη αυτή είναι σημαντικό να εντοπίσουμε αυτή την ιδιαιτερότητα της σοβιετικής εμπειρίας και εκείνων που βάδισαν στα χνάρια της, διότι αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο και στην πορεία προς την παλινόρθωση που την ακολούθησε, μια πορεία την όποια είναι δυνατόν να αποφύγουμε στην εποχή μας ακριβώς λόγω του ότι δεν θα είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε ορισμένες από τις βασικές κατευθύνσεις της σοβιετικής πορείας.
Ας εξιχνιάσουμε λοιπόν αυτήν την ιδιαιτερότητα.[2]
Γοητευμένος από την επαναστατική ορμή που πήγαζε εκείνη την εποχή από την πλευρά του Βόλγα, και στα πλαίσια της κριτικής του σ’ ένα άκαμπτο ιστορικό υλισμό, και σε μια μάλλον ντετερμινιστική ανάγνωση του Μαρξ, ο Γκράμσι, έγραφε σε ένα άρθρο το Νοέμβρη του 1917, ότι η επανάσταση του 1917 ήταν μια «επανάσταση ενάντια στο Κεφάλαιο [του Μαρξ]».[3] Στην πραγματικότητα είχαμε να κάνουμε με μια Επικούρειου τύπου εκτροπή από την «κανονική» πορεία, η οποία έρχεται σε αντίθεση με έναν ντετερμινισμό τον οποίο εκτός των «ορθόδοξων» επιγόνων του μαρξισμού αποπνέει αν και όχι ως κυρίαρχη αντίληψη, αλλά μέσα από ορισμένες διατυπώσεις του, και το ίδιο το μαρξικό έργο κάτι που αυτοκριτικά αναγνωρίζει και ο Ενγκελς [4] .
Εκτός λοιπόν από τον οικονομικό ντετερμινισμό , υπάρχουν στους κλασικούς αρκετές αναφορές οι οποίες αν απομονωθούν αποπνέουν έναν τεχνολογικό ντετερμινισμό, και μπορεί να οδηγήσουν στην απόδοση ενός λυτρωτικού ρόλου στην τεχνολογική ανάπτυξη από μόνη της.
Θυμίζω εδώ μεταξύ άλλων, την απόδοση από τους κλασικούς του μαρξισμού ενός επαναστατικού χαρακτήρα στον καπιταλισμό, ακριβώς διότι αυτός συμβάλλει στην ανάπτυξη των υλικών παραγωγικών δυνάμεων, και επίσης την αντιστοιχία «ο χειροκίνητος μύλος δίνει την κοινωνία με τον φεουδάρχη , ενώ ο ατμοκίνητος μύλος τον βιομηχανικό καπιταλισμό»[5] . Θυμίζω ακόμη την εκτίμηση ότι η Βρετανία παρά τα όσα δεινά επέφερε στις Ινδίες , έπαιξε και έναν επαναστατικό ρόλο διότι συνέβαλε στην ανάπτυξη των παραγωγικών της δυνάμεων και το πέρασμα της στον καπιταλισμό. [6]
Στο βαθμό που αυτές οι τοποθετήσεις δεν συσχετιστούν διαλεκτικά με το ρόλο του υποκειμενικού παράγοντα τον οποίο επίσης αναδείχνει ο μαρξισμός τότε είναι βέβαιο ότι όπως ο Καστοριάδης θα οδηγηθούμε σε μια ντετερμιστική ανάγνωση του [7].
Ο Οχτώβρης ήλθε να ανατρέψει αυτήν την αντίληψη στην πράξη και όπως ακριβέστερα από τον Γκράμσι παρατηρεί ο Λένιν, «τα πράγματα πήραν μια διαφορετική τροπή από εκείνη που περίμεναν ο Μαρξ και ο Ένγκελς».[8]
Μάλιστα πριν ακόμη την επανάσταση του Οχτώβρη, αναφερόμενος στην αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη ο Λένιν έκανε λόγο για μια «επανάσταση που νίκησε τόσο γρήγορα και, φαινομενικά με την πρώτη επιπόλαιη ματιά, τόσο ριζικά, […] χάρη σε μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιστορική κατάσταση.»[9]
Η παραδοχή από μέρους του Λένιν ότι «ύστερα από τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης έστω και σε μια από τις προηγμένες χώρες […] η Ρωσία λίγο καιρό ύστερα από αυτή τη νίκη θα είναι όχι πια υποδειγματική, αλλά πάλι καθυστερημένη (από άποψη «σοβιετική και από άποψη σοσιαλιστική) χώρα»[10], σε συνδυασμό με τη διαπίστωση του ότι στη Ρωσία το «να αρχίσεις την επανάσταση ήταν τόσο εύκολο σαν να σηκώνεις ένα πούπουλο»,[11] ενώ «δεν μπορούσε παρά να είναι ξεκάθαρο ότι είναι ασύγκριτα πιο δύσκολο να αρχίσει στην Ευρώπη […] θα είναι όμως πιο δύσκολο εδώ να συνεχιστεί απ’ ότι εκεί»[12], επιβεβαιώνουν την άποψη ότι ναι μεν είναι δυνατόν «κάτω από την επίδραση μιας σειράς εντελώς ιδιόμορφων πολύ ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών»,[13] μια καθυστερημένη χώρα όπως η Ρωσία, να αποφύγει τις οδύνες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, δεν είναι όμως δυνατόν μια τέτοια χώρα να οδηγηθεί στην κομμουνιστική χειραφέτηση ούτε μόνη της, ούτε αποφεύγοντας τις οδύνες της ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών της δυνάμεων.
Όπως λοιπόν παρατηρεί ο Λένιν, εκτός των άλλων παραγόντων «η καθυστέρηση μας [είναι εκείνη] που μας έσπρωξε μπροστά, [γι’ αυτό άλλωστε] και θα χαθούμε αν δεν μπορέσουμε να κρατηθούμε ώσπου να βρούμε ισχυρή υποστήριξη από μέρους των επαναστατημένων εργατών των άλλων χωρών ».[14]
Αυτό είχε σαν συνέπεια ότι «το προλεταριάτο της Ρωσίας που δρα σε μια από τις πιο καθυστερημένες χώρες της Ευρώπης […] δεν μπορούσε να βάζει για σκοπό του την άμεση πραγματοποίηση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού» παρά μόνο να κάνει «βήματα προς τα μπρος», «βήματα προς το σοσιαλισμό» με τη μορφή μιας «οικονομίας μεταβατικής από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό»,[15] με τη μορφή «μεταβατικών»[16] μέτρων, «τα οποία θα ήταν εντελώς περιττά στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού».[17]
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως ευστοχά παρατηρεί ο Λούκατς «το πρακτικά δεδομένο οικονομικό επίπεδο παραγωγής και διανομής απέχει πολύ από το να χρησιμεύει σα βάση έστω και για τη συγκεκριμένη προετοιμασία του «βασίλειου της ελευθερίας[γι’ αυτό] πρέπει να παρεμβληθεί μια ενδιάμεση περίοδος κατά την οποία ξεπερνιέται αυτή η οικονομική καθυστέρηση, μια ενδιάμεση περίοδος όπου η ταχεία και ριζική ανάπτυξη της οικονομίας σε ανώτερο επίπεδο πρέπει να πάρει κεντρική θέση στη συνειδητή πια διεύθυνση της κοινωνικής ζωής.»[18]
Στην ορθή διαπίστωση του Λένιν, ότι «η πρόβλεψη των μεγάλων σοσιαλιστών ότι η [ανώτερη] φάση θα έλθει, δεν προϋποθέτει […] τη σημερινή παραγωγικότητα της εργασίας…»[19], στηρίχτηκε όλη η λογική της κάλυψης του χαμένου καπιταλιστικού εδάφους μετεπαναστατικά.
Και ο Λένιν ήταν ξεκάθαρος ως προς αυτό. Ναι μεν η επανάσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μια πιο καθυστερημένη χώρα, και δεν είναι δυνατόν όπως απαιτούν οι διάφοροι «φωστήρες», ή « ήρωες» της ΙΙ Διεθνούς αυτή να «περιμένει» την ωρίμανση των υλικών παραγωγικών δυνάμεων, από την άλλη όμως αυτό το κενό της καθυστέρησης θα πρέπει να καλυφθεί «κάτω από όχι εντελώς συνηθισμένες συνθήκες», [20] «μετά [την επανάσταση, οπότε ] βασισμένοι στην εργατοαγροτική εξουσία και στο σοβιετικό καθεστώς, να προχωρήσουμε για να φθάσουμε τους άλλους λαούς».[21]
Είναι κάτω από αυτές τις συνθήκες που «η παραγωγικότητα της εργασίας [ανάγεται] σε τελευταία ανάλυση στο σπουδαιότερο, στο κυριότερο για τη νίκη του καινούργιου κοινωνικού καθεστώτος.»[22]
Δίχως να επεκταθούμε, υπενθυμίζουμε όσον αφορά αυτήν την πολυμέτωπη προσπάθεια ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων, το περίφημο σύνθημα του Λένιν «κουμμουνισμός είναι η Σοβιετική εξουσία συν εξηλεκρισμός όλης της χώρας.»[23]
Αυτή λοιπόν η καθυστέρηση είναι η βασική αιτία που οδήγησε στην υπέρμετρη και από ένα σημείο και μετά στη μονόπλευρη πάση θυσία ανάπτυξη των υλικών παραγωγικών δυνάμεων, οπότε είχαμε να κάνουμε με αυτό που ο Σεβ εύστοχα αποκαλεί «σοσιαλισμό της ανάκτησης του χαμένου εδάφους».[24] Και αυτή η ανάκτηση έγινε κατ’ εικόνα και ομοίωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και οδήγησε σε έναν αγώνα δρόμου με τις ιμπεριαλιστικές χώρες στο γήπεδο τους μια και αντιστοιχούσε στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής και όχι στον κομμουνιστικό.
Μάλιστα αυτή η ανάκτηση έγινε με την αναγνώριση της υπεροχής του κρατικού γερμανικού καπιταλισμού ο οποίος θεωρείτο από τον ίδιο τον Λένιν σαν ένα βήμα προς τα μπρος σε σχέση με τη Σοβιετική δημοκρατία[25], και τον θετικό ρόλο που μπορεί να παίξει για ένα τουλάχιστον διάστημα ο ταϋλορισμός και η εργοστασιακή πειθαρχία που αυτός εμπεριέχει .[26]
Θυμίζω ότι σε σχέση με τον γερμανικό κρατικό καπιταλισμό ο Λένιν έγραφε: «εδώ έχουμε την «τελευταία λέξη» της σύγχρονης μεγάλης καπιταλιστικής τεχνικής και της σχεδιομετρικής οργάνωσης που είναι υποταγμένη στον ιμπεριαλισμό των τσιφλικάδων και των , αστών. Βγάλτε τις υπογραμμισμένες λέξεις , βάλτε αντί τη λέξη κράτος στρατιωτικό, τσιφλικάδικο, αστικό, ιμπεριαλιστικό , πάλι τη λέξη κράτος, αλλά κράτος άλλου κοινωνικού τύπου , αλλού ταξικού περιεχομένου , κράτος σοβιετικό, δηλαδή προλεταριακό, και θα έχετε όλο το σύνολο των όρων που μας δίνουν το σοσιαλισμό»[27].
Αξίζει να σημειώσουμε ότι τον ίδιο δρόμο της απόλυτης προτεραιότητας της ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων ακολούθησαν και άλλες χώρες του «υπαρκτού» όπως για παράδειγμα η Ουγγαρία και η Ρουμανία και αυτό για να μπορέσουν να μετατραπούν από αγροτικές σε βιομηχανικές. Αυτή η επιλογή η οποία είχε σαν συνέπεια την εντατικοποίηση της εργασίας συνέτεινε αποφασιστικά στον ξεσηκωμό του 56 στην Ουγγαρία, και στην υπερχρέωση της Ρουμανίας στο ΔΝΤ ,η εξόφληση του οποίου τη δεκαετία του 80 σήμαινε την εξαθλίωση του Ρουμανικού λαού και συνέβαλε στην αποστροφή του προς τον Τσαουσέσκο.
Αυτή η καθυστέρηση της ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων σε συνδυασμό με μια αντίστοιχη χαμηλή κοινωνικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας και την διατήρηση σε μεγάλη κλίμακα της μικρής εμπορευματικής παραγωγής , ήταν και μια από τις βασικές αιτίες της υποχρεωτικά μεγάλης διάρκειας της μεταβατικής προς τον σοσιαλισμό και πόσο μάλλον προς τον ολοκληρωμένο κομμουνισμό περιόδου.
Μάλιστα η ύπαρξη σε μεγάλη κλίμακα της μικρής εμπορευματικής παραγωγής ιδιαίτερα στην αγροτική παραγωγή η οποία ήταν και η δεσπόζουσα , ήταν κατά τον Λένιν θεμελιακό στοιχείο της οικονομικής ρίζας της γραφειοκρατίας,[28]μια και συνέβαλε στο να δυσκολεύει την κεντρική σχεδιοποίηση στην οποίαν και αντιστέκονταν οι μικροεμπορευματαγωγοί, και συνεπώς συνέβαλε στην γραφειοκρατία αυτή τη φορά υπό τη μορφή της κακής οργάνωσης.
Εξ ου και ο θαυμασμός προς τον κρατικό καπιταλισμό και την ανώτερη οργάνωση του, και η θετική εκτίμηση για το συμβιβασμό της δικτατορίας του προλεταριάτου με τον κρατικό καπιταλισμό ο οποίος θα επέτρεπε την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων [29]και την καλύτερη οργάνωση, ενώ θα αποτελούσε μια αντίθεση ανώτερου περιεχομένου σε σχέση με εκείνην του σοσιαλισμού με την μικρή εμπορευματική παραγωγή.
Πέρα όμως από το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων υπήρξε και άλλη μια σημαντική ιδιαιτερότητα, καθοριστικό μειονέκτημα της Ρώσικης επανάστασης.
Ναι μεν οι κλασικοί δεν απέκλειαν να εκδηλωθεί πρώτα στη Ρωσία μια σοσιαλιστική επανάσταση, εξαρτούσαν όμως την επιτυχή έκβαση της από τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις στη Δύση και στην κάθε περίπτωση από το αν αυτή η επανάσταση θα παρέμενε ένα τοπικό γεγονός, ή θα έπαιρνε παγκόσμιο χαρακτήρα.
«Η μοναδική εγγύηση ενάντια στην παλινόρθωση είναι η σοσιαλιστική ανατροπή στη Δύση∙ δεν μπορεί να υπάρχει καμιά άλλη εγγύηση με την πραγματική και πλήρη έννοια αυτής της λέξης. Χωρίς αυτόν τον όρο, οποιαδήποτε άλλη λύση και αν δώσουμε στο ζήτημα (δημοτικοποίηση, μοίρασμα κτλ.), η παλινόρθωση είναι όχι μόνο δυνατή αλλά ολότελα αναπόφευκτη.»[30]
Αργότερα τα πρώτα χρόνια μετά την Οχτωβριανή επανάσταση ο Λένιν έγραφε σχετικά: «Ακόμη πριν την επανάσταση, καθώς και ύστερα απ’ αυτή, νομίζαμε : είτε αμέσως, είτε τουλάχιστον πολύ σύντομα, θα αρχίσει η επανάσταση στις υπόλοιπες χώρες που είναι από καπιταλιστική άποψη πιο αναπτυγμένες, είτε σε αντίθετη περίπτωση, θα χαθούμε». [31] Και αυτό το νομίζαμε «ότι θα αρχίσει η επανάσταση», παρέμεινε τελικά ένα ευσεβής πόθος του Λένιν μέχρι το τέλος της ζωής του, έστω και αν αυτός σιγόσβηνε με το πέρασμα του χρόνου.
Επίσης ο Λένιν παραμένει σταθερός στην άποψη ότι « η τελική νίκη του σοσιαλισμού σε μια χώρα είναι αδύνατη»,[32] ή διαφορετικά ότι «δεν μπορεί να νοηθεί πλήρης νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια μόνο χώρα»[33] .
Για μια σειρά από λόγους στους οποίους δεν είναι δυνατόν να αναφερθούμε στα πλαίσια τούτου του άρθρου, η Ρώσικη επανάσταση δεν ακολουθήθηκε από αντίστοιχες επαναστάσεις στη Δύση. Έτσι όπως παρατηρεί ο Λούκατς «η πρακτική υπέρβαση της ανωμαλία του κοινωνικού σημείου εκκίνησης οξύνονταν ποιοτικά σημαντικά από τη μοναδικότητα.»[34]
Μάλιστα οι όροι αντιστράφηκαν και τώρα πια θα έπρεπε να είναι αρχικά η καθυστερημένη Ρωσία και στη συνέχεια η ακόμη πιο καθυστερημένη στο σύνολο της Σοβιετική Ένωση, η οποία εκκαλείτο να ενισχύσει το προλεταριάτο και των αναπτυγμένων χωρών και όχι το αντίστροφο.
Αυτή η μοναδικότητα είχε και μια άλλη σημαντική συνέπεια. Πέρα από το εχθρικό καπιταλιστικό περιβάλλον και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις είχαμε έναν αδυσώπητο στρατιωτικό ανταγωνισμό. Αυτός ναι μεν εξυπηρετούσε τις καπιταλιστικές βιομηχανίες όπλων, βάραινε όμως αφόρητα την σοβιετική οικονομία και παράτεινε το πέρασμα στην ανώτερη φάση του κομμουνισμού .
Οι δυο αυτοί παράγοντες της καθυστέρησης και της μοναδικότητας είχαν σαν συνέπεια την παρεμβολή μιας μεγάλης διάρκειας μεταβατικής περιόδου κατά την οποία θα έπρεπε να καλυφθεί δίχως καμιά βοήθεια απ’ έξω, αυτή η καθυστέρηση.
Ούτως ή άλλως ακόμη και αν είχαμε να κάνουμε με μια πιο αναπτυγμένη χώρα και όχι με μια ακραία κατάσταση πραγμάτων όπως ο πολεμικός κομμουνισμός- αντίφαση εν τοις όροις- οπότε και το βασικό πρόβλημα ήταν ο επισιτισμός , ήταν υποχρεωτικό να διατηρηθεί για μια περίοδο η κρατική εξουσία όχι μόνον ενάντια στους εχθρούς της προλεταριακής εξουσίας, αλλά και με απεύθυνση την ίδια την εργατική τάξη.
Όπως παρατηρεί ο Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση» αυτό συμβαίνει όσο δεν υπάρχουν «οι οικονομικές βάσεις της απονέκρωσης του κράτους», ή διαφορετικά ειπωμένο έτσι ώστε να μπορέσει η κοινωνία να εφαρμόσει άμεσα σαν αρχή της «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».
Με αλλά λόγια όσο κυριαρχεί η καταναγκαστική εργασία είναι αδύνατον να εξαλειφθεί παντελώς ο κρατικός καταναγκασμός .
Αυτός με δεδομένες την καθυστέρηση και την μοναδικότητα και συνεπώς τη μεγάλη διάρκεια της μετάβασης αντί να οδηγηθεί στην απονέκρωση του ενισχύθηκε παραπέρα.
Ας σημειωθεί επίσης ότι η ίδια η φύση του σοσιαλισμού και των κοινωνικοποιήσεων που τον χαρακτηρίζουν οδηγεί αναπόφευκτα στην αύξηση του κρατικού μηχανισμού και του απαραίτητου για την κεντρική σχεδιοποίηση συγκεντρωτισμού, έστω και αν αυτή συνδυάζεται με τον περιορισμό της κατασταλτικής , πολιτικής πτυχής του.
Εκείνο που υποστηρίζω είναι ότι απέναντι στις ιδιαίτερα αρνητικές για τον σοσιαλισμό συνθήκες το μόνο που θα μπορούσε να τον διασώσει ήταν μια ιδιαίτερα θετική παρέμβαση του υποκειμενικού παράγοντα η οποία μέσω μιας σοσιαλιστικής δημοκρατικής λειτουργίας θα διασφάλιζε τη μη γραφειοκρατική απόσπαση των διαχειριστών από τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτό όμως δεν συνέβη και η γραφειοκρατική εκτροπή την οποία εντόπιζε ο Λένιν ήδη επί εποχής του αντί να ανακοπεί γενικεύτηκε.
Ας θυμηθούμε ότι ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά θεωρώντας ως δεδομένο ότι οι κατέχοντες τα μεγάλα αξιώματα διαφθείρονται προτείνει «ουδείς των πολιτών να ανέρχεται εις περιωπήν πολύ υπερέχουσα παρά την συμμετρίαν, αλλά τουναντίον να προσπαθούν όπως τα διδόμενα αξιώματα είναι μικρά κατά την δικαιοδοσίαν και μεγάλα κατά την διάρκειαν, ή μεγάλα κατά την δικαιοδοσίαν και μικρά κατά την διάρκειαν».[35]
Με άλλα λόγια λόγω της μεγάλης διάρκειας της μεταβατικής περιόδου ενισχύθηκε η εγγενής τάση της εξουσίας την οποία εκτός του Αριστοτέλη μεταξύ άλλων εντοπίζουν ο Montesquieu για τον οποίο «αποτελεί αιώνια εμπειρία ότι ο κάθε άνθρωπος που κατέχει κάποια εξουσία έχει την τάση να την καταχραστεί», [36] και ο Rousseau ο οποίος υποστήριζε ότι η όποια κυβέρνηση, εκτός από εκείνη στην οποία υπάρχει ταύτιση κυρίαρχου λαού και κυβέρνησης, έχει από τη φύση της ως επί μέρους και όχι γενικό σώμα την τάση να σφετεριστεί την εξουσία, ν’ αποσπαστεί από τη γενική βούληση.[37]
Στην Σοβιετική Ένωση ενώ το 1918 ο Λένιν αντιμετώπιζε το Σοβιετικό Κράτος σαν «ένα νέο τύπο Κράτους χωρίς γραφειοκρατία, χωρίς αστυνομία, δίχως τακτικό στρατό»[38], ήδη τον Μάρτη του 1919 έγραφε σχετικά με την σοβιετική γραφειοκρατία: «Έξι μήνες ύστερα από την Οχτωβριανή Επανάσταση, όταν είχαμε τσακίσει από τα πάνω ως τα κάτω τον παλιό γραφειοκρατικό μηχανισμό, δεν νοιώθαμε ακόμη αυτό το κακό.[…].ένα χρόνο μετά στο νέο πρόγραμμα του κόμματος μιλάμε για «ένα μερικό ζωντάνεμα της γραφειοκρατίας μέσα στο σοβιετικό καθεστώς.» [39] Αργότερα το 1921 γίνεται λόγος για τη γραφειοκρατία ως ένα κακό που εμφανίζεται μπροστά μας «ακόμη πιο καθαρά, ακόμη πιο έκδηλα, ακόμη πιο απειλητικά .»[40]
Στην πραγματικότητα στην βάση της κρατικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής κατ’ αναλογία του Ασιατικού Τρόπου Παραγωγής διαμορφώθηκε από την κομματική και κρατική νομενκλατούρα μια νέα εκμεταλλεύτρια τάξη.
Ας συγκρατήσουμε για την ώρα ότι σε ένα υψηλότερο επίπεδο αφαίρεσης, μια από τις αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν το γεγονός ότι για να καλυφθεί το καθυστερημένο επίπεδο ανάπτυξης το οποίο ούτε καν σε μια ουσιαστική υπαγωγή της εργασίας στο κεφαλαίο δεν αντιστοιχούσε πόσο μάλλον σε εκείνο της υπαγωγής στον κομμουνισμό, ακολουθήθηκε μια κατεξοχήν στρατηγική τεχνολογικού ντετερμινισμού .
Στα τέλη της δεκαετίας του 20 έλαβε χώρα στη Σοβιετική Ένωση μια ενδιαφέρουσα δημόσια συζήτηση με επίκεντρο το αντικείμενο της Πολιτικής Οικονομίας.[41]Οι δυο αντιμαχόμενες τάσεις, η «ιδεαλιστική» και η «μηχανιστική», που εκφράζονταν κυρίως από τους Ρούμπιν και Μπεσόνοφ, υποστήριζαν η μεν πρώτη ότι το αντικείμενο αυτής της επιστήμης είναι κατά κύριο λόγο οι παραγωγικές σχέσεις και δευτερευόντως οι παραγωγικές δυνάμεις, η δε δεύτερη ότι αντικείμενο της Πολιτικής Οικονομίας αποτελεί η μελέτη των παραγωγικών δυνάμεων επί ίσοις όροις με τις παραγωγικές σχέσεις.
Αν μια πρώτη ανάγνωση αυτής της συζήτησης μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο μόνον για μια σχολαστική διαμάχη που αφορούσε αποκλειστικά και μόνον τη θεωρία, στην πραγματικότητα ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που υπόβοσκαν, ήταν ακριβώς το πολύ πρακτικό για την πορεία του σοσιαλισμού ζήτημα, της σχέσης αντιστοιχίας που θα έπρεπε να υπάρχει ανάμεσα στην ανάπτυξη των υλικών παραγωγικών δυνάμεων και τις κοινωνικές σοσιαλιστικές σχέσεις, ή διαφορετικά της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων με τη συνολικότερη κομμουνιστική κατεύθυνση.
Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Ευτύχης Μπιτσάκης : «Βαθμιαία επικράτησε ο φετιχισμός της παραγωγής και της παραγωγικότητας, η θεοποίηση των “μεγάλων έργων του κομμουνισμού”, η ιδεολογία της “απεριόριστης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων” και αντίστοιχα η ηθικολογική-πατερναλιστική αντίληψη για την εργασία. […] Αυτή η πρακτική βαθμιαία, ωστόσο οδήγησε στην ανάπτυξη της γραφειοκρατίας, στην αποξένωση και τη στασιμότητα των τελευταίων ετών»[42].
Τελικά επικράτησε η γραμμή της αναγωγής της κατά τα πρότυπα του καπιταλισμού
ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων στην μακράν κορυφαία προτεραιότητα, ενώ η κομμουνιστική χειραφέτηση καταποντίστηκε από το στρόβιλο της αύξησης της παραγωγικότητας.
Και όσοι σήμερα κάνουν λόγο για υπαρκτό σοσιαλισμό δίχως εισαγωγικά στην πραγματικότητα οδηγούνται στο όνομα των οποίων πραγματικών οικονομικών κατακτήσεων και των στοιχείων του σοσιαλισμού που πραγματικά υπήρξαν στη διάρκεια αυτής της μετάβασης, να αποδέχονται και τις κάθε άλλο σοσιαλιστικές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για την κατάκτηση τους.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια εκδοχή μιας άκρως τεχνικο-ντετερμινιστικής ανάγνωσης του μαρξισμού που δεν έχει τίποτα να κάνει με τον ανθρωπιστικό του περιεχόμενο.
Πριν περάσουμε στην ανάλυση των μέτρων –κλασικών και προτεινόμενων – που αποσκοπούν στην αποτροπή μιας καπιταλιστικής παλινόρθωσης επιβάλλεται να ανοίξουμε μια παρένθεση για να αντικρούσουμε όσους εκμεταλλεύτηκαν την αρνητική κατάληξη της Σοβιετικής εμπειρίας για να χαρακτηρίσουν ως χίμαιρα τον κομμουνισμό.
- Η μη ύπαρξη του κομμουνισμού και η καπιταλιστική παλινόρθωση δεν αποτελούν απόδειξη του ανέφικτου της κομμουνιστικής χειραφέτησης.
Καταρχάς θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η επίκληση της μη ύπαρξής μιας κομμουνιστικής κοινωνίας ως απόδειξη του ανέφικτου της υλοποίησης της εντάσσεται στην πλέον συντηρητική συλλογιστική για την οποία το μη υπάρχων είναι και ανέφικτο. Δίχως πάντα αυτό να δηλώνεται ευθαρσώς , πρόκειται για μια εκδοχή της θεωρίας του τέλους της ιστορίας.
Στην πραγματικότητα για τους κυρίαρχους και τους ιδεολογικούς τους κήρυκες ότι αντιμετωπίζεται ως απραγματοποίητο στα πλαίσια της δικής τους τάξης πραγμάτων, εντός των τειχών του συστήματος τους, χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως χίμαιρα. Και αυτό συμβαίνει τόσο όσον αφορά μια ευρύτερη κοινωνική αλλαγή, αλλά όπως παρατηρεί ο Μαρκούζε και όσον αφορά στην αμφισβήτηση επί μέρους κυρίαρχων αξιών του συστήματος όπως ο ανταγωνισμός, ή το κυνήγι του κέρδους…..
Με αυτόν τον τρόπο εκείνοι των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων αντιμετωπίζουν μια ιστορικά περαστική κατάσταση σαν κάτι το απόλυτο και συχνά σαν μια φυσική αιώνια αλήθεια .
Με αυτήν την βαθύτατα συντηρητική θέση, όπως παρατηρεί o Ερνστ Μπλοχ, τα αδιέξοδα του αστικού Είναι επεκτείνονται σε όλους τους ανθρώπους[43], ή διαφορετικά επειδή η αστική τάξη γνωρίζει ότι η κομμουνιστική προοπτική αποτελεί το δικό της τέλος ως κυρίαρχης τάξης, «τελειώνει» την ιστορική εξέλιξη για να μην τελειώσει η ίδια.
Ας δούμε λοιπόν κατά πόσο αληθεύει η εξίσωση, μη υπάρχων=ανέφικτο .
Καταρχάς σε αντίθεση από ότι υποστηρίζει ο Καρλ Μανχάϊμ [44] το κριτήριο της εφαρμοστικότητας είναι ανεπαρκές για να χαρακτηρίσει κάτι που δεν υπάρχει ως ψευδές ιδεολόγημα, και αυτό διότι κάτι μπορεί και να μην εφαρμοστεί ποτέ, επειδή η ανθρωπότητα δεν άδραξε την ευκαιρία που της δόθηκε για να το εφαρμόσει ,αυτό όμως δεν καθιστά ούτε ψευδή ούτε πόσω μάλλον λαθεμένη την μη εφαρμοσμένη προοπτική .
Αλλά και αντίστροφα. Η επικράτηση ή ακόμη και η νίκη μπορεί να αποτελεί κριτήριο δυνατότητας εφαρμογής , όμως όπως παρατηρεί ο Ρασέλ Ζακόμπυ αναφερόμενος στον «ορθόδοξο» μαρξισμό, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κριτήριο αλήθειας, [45] όπως άλλωστε η επικράτηση του ευρωκομμουνισμού στα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης . Το ίδιο η επικράτηση του φασισμού στην Γερμανία και την Ιταλία δεν αποδείκνυε ότι αυτός είναι ορθός, όπως και μια εκλογική νίκη δεν σημαίνει ότι οι νικητές έχουν δίκιο.
Πέραν τούτου όμως αν δεχτούμε ότι κάτι δεν είναι εφικτό διότι δεν υπάρχει, τότε τόσο στο πεδίο των επιστημονικών ανακαλύψεων, όσο και σε εκείνο της κοινωνικής εξέλιξης, η ανθρωπότητα θα έπρεπε να βρίσκεται ακόμη στην παλαιολιθική εποχή, η να επικρατεί παντού η δουλεία , αν όχι να βαδίζαμε ακόμη στα τέσσερα .
Και όμως όπως ορθά παρατηρεί ο Μπλοχ , σχεδόν όλα όσα σήμερα υπάρχουν στην πραγματικότητα, τα είχαμε κάποτε φανταστεί σαν όνειρα.[46]
Η λογική λοιπόν ότι δεν υπάρχει, δεν είναι και εφικτό, όχι μόνον έχει διαψευστεί ιστορικά , αλλά αν ακολουθηθεί σημαίνει άρνηση κάθε προόδου.
Ένα άλλο επιχείρημα ενάντια στον κομμουνισμό είναι ότι αυτός επιχειρήθηκε και κατέρρευσε. Εφόσον λοιπόν η πρώτη απόπειρα επίτευξης του κομμουνισμού κατέρρευσε, αυτό σημαίνει ότι αυτός είναι ανέφικτος και έτσι σηματοδοτείται το τέλος της κομμουνιστικής προοπτικής.
Όπως έχω ήδη επισημάνει στα βιβλία μου[47] η ιστορία του καπιταλισμού και της εδραίωσης του αρκεί για να μας αποδείξει το αντίθετο. Υπάρχουν ιστορικά προηγούμενο φεουδαρχικής παλινόρθωσης, που αφορούν στην μετάβαση στον καπιταλισμό ο οποίος παρόλα αυτά ζει και βασιλεύει.
Σε ορισμένες περιοχές της βόρειας Ιταλίας ή της Φλάνδρας, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής είχαν εκτοπίσει πρώιμα τις φεουδαρχικές σχέσεις από τον 13ο κιόλας αιώνα.[48]
Όπως παρατηρεί και ο Μαρξ, «μόλο που τις πρώτες αρχές της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής τις βρίσκουμε κιόλας σποραδικά στο 14ο και 15ο αιώνα σε μερικές πόλεις της Μεσογείου, η κεφαλαιοκρατική παραγωγή χρονολογείται μόλις από το 16ο αιώνα και δω. [49]
«Στην Ιταλία η κεφαλαιοκρατική παραγωγή αναπτύχθηκε νωρίτερα από αλλού, συντελέστηκε νωρίτερα και η διάλυση των σχέσεων δουλοπαροικίας[….] Όταν η επανάσταση της παγκόσμιας αγοράς από το 15ο [αιώνα] και δω κατάστρεψε την εμπορική υπεροχή της Βόρειας Ιταλίας , άρχισε μια κίνηση προς την αντίθετη κατεύθυνση…»[50] και τότε είχαμε μια φεουδαλική παλινόρθωση.
Στις Ιταλικές πόλεις του βορά λοιπόν, κυριαρχούσε από το 13ο αιώνα μια αστική τάξη από εμπόρους, τραπεζίτες, ιδιοκτήτες μανουφακτούρας, ενώ σε ορισμένα αναπτυγμένα κέντρα όπως η Φλωρεντία αναπτύχθηκε αργότερα μια πρώιμη εργοστασιακή οργάνωση βασισμένη στην καθαυτό μισθωτή εργασία.
Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι στη Φλωρεντία στην οποία οι ευγενείς είχαν εκδιωχθεί από την κυβέρνηση από το 1282, οι εργατικές μάζες κατόρθωσαν το 1378 να κατακτήσουν την εξουσία και μάλιστα να τη διατηρήσουν για τέσσερα χρόνια έως το 1382, γεγονός στο οποίο αναφέρεται διεξοδικά και ο Νικολό Μακιαβέλι[51].
Το ίδιο συνέβη στις αρχές του 14ου αιώνα (1302) στις Φλαμανδικές πόλεις Γάνδη και Υπρ[52]. Έτσι κατά τα τέλη του 13ου και αρχές του 14ου αιώνα «θα μπορούσε σχεδόν να πει κανείς ότι οι κοινωνίες αυτές βρίσκονταν κυριολεκτικά στο κατώφλι του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.»[53]
Μάλιστα ο Βέλγος ιστορικός Ανρι Πιρεν απ’ αφορμή πετυχημένες εργατικές εξεγέρσεις εκείνης της περιόδου γράφει σχετικά: «Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι στις όχθες του Άρνο και του Εσκώ οι επαναστάτες θέλησαν να επιβάλουν στους αντιπάλους τους τη δικτατορία του προλεταριάτου»!!![54]
Στην Ιταλία λοιπόν, παρά την ύπαρξη πρώιμων καπιταλιστικών σχέσεων, τελικά αυτές οι σχέσεις κατέρρευσαν και αυτό το πρώιμο προβάδισμα το ακολούθησε για διάφορους λόγους, όπως η μη δημιουργία ενιαίας αγοράς για όλη τη χώρα, η ανάπτυξη της βιομηχανίας μόνο σε ορισμένους τομείς, το άνοιγμα του εμπορίου με την Αμερική, μια φεουδαλική παλινόρθωση το 15ο αιώνα. Αναφερόμενος σε αυτήν ακριβώς την περίοδο ο Γκραμσι έκανε λόγο για τις «εκατό πόλεις της σιωπής»[55].
Στη συνέχεια, και αυτό είναι που έχει ιδιαίτερη σημασία, από τη σκοπιά που μας απασχολεί εδώ, ο καπιταλισμός παρά αυτές τις φεουδαρχικές παλινορθώσεις που υπέστη, εδραιώθηκε αν και όχι πια πρώτα στην Ιταλία, αλλά σε χώρες όπως η Αγγλία, όπου πρωτοαναπτύχθηκε η βιομηχανική επανάσταση, ή ακόμη η Γαλλία και η Γερμανία, όπου οι υλικές συνθήκες για το πέρασμα σε μια ουσιαστική υπαγωγή σε αυτόν ήταν πιο ώριμες, και η βιομηχανία ήταν πια εκείνη που καθοδηγούσε το εμπόριο και όχι το αντίστροφο.[56]
Με βάση λοιπόν αυτές τις εμπειρίες μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση σε καμιά περίπτωση δεν σηματοδοτεί και το τέλος του κομμουνιστικής προοπτικής, έτσι όπως την οραματίστηκαν οι κλασικοί του μαρξισμού, πόσο μάλλον που το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στην Σοβιετική Ένωση και ο μη παγκόσμιος χαρακτήρας της επανάστασης κάθε άλλο παρά αποτελούσε την αναγκαία κατά τον Μαρξ προϋπόθεση της κομμουνιστικής χειραφέτησης .
Αντίθετα κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Μαρξ πρόβλεπε ότι «η στέρηση θα γίνονταν απλώς γενική, και με τη φτώχεια θα ξανάρχιζε ο αγώνας για τα αναγκαία και θα αναπαράγονταν αναγκαστικά όλες οι παλιές βρωμιές.»[57]Από αυτήν την οπτική η αποτυχία του εγχειρήματος του 17 μάλλον επιβεβαίωση του μαρξισμού συνιστά παρά αποκάλυψη της ανεπάρκειας του.
Ας δούμε τώρα πως είναι δυνατόν να αποτραπεί στο μέλλον μια καπιταλιστική παλινόρθωση
3. Τα κλασικά μέτρα κατά της γραφειοκρατικής απόσπασης
Ο Οκτώβρης στο βαθμό που δεν ακολουθήθηκε από αντίστοιχες επαναστάσεις στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, με δεδομένη την αντικειμενικά μεγάλη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου που υποχρεωτικά τον ακολούθησε, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, θα μπορούσε ακόμη να κρατά αναμμένο τον πυρσό του σοσιαλισμού και να τροφοδοτεί με σπίθες την παγκόσμια επανάσταση,[58] μόνον αν είχαν εφαρμοστεί όλα εκείνα τα μέτρα που θα απέτρεπαν την από τα πάνω, «ασιατικού» τύπου, απόσπαση των διαχειριστών και την μετατροπή τους από «υπηρέτες της κοινωνίας» από όργανα της, σε αφέντες της[59] και τελικά σε νέα κυρίαρχη τάξη, δηλαδή αν είχε αναπτυχθεί ολόπλευρα η σοσιαλιστική δημοκρατία, αν η επαναστατική λογική που θέτει τις μάζες στο προσκήνιο της ιστορίας συνέχιζε να κυριαρχεί, αν οι ρυθμοί αλλά και ο ίδιος ο χαρακτήρας της ανάπτυξης υποτάσσονταν και δεν υπέτασσε την ανάπτυξη της κοινωνικής προσωπικότητας.
Η εμπειρία όλων των επαναστατικών διακυβερνήσεων και πιο ειδικά της Κομμούνας του Παρισιού –υπόδειγμα δικτατορίας του προλεταριάτου κατά τον Ένγκελς[60]– η οποία και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την μαρξική σκέψη, κατέγραψε μια σειρά από μέτρα που στόχο είχαν την ουσιαστικοποίηση της δημοκρατίας, τη διασφάλιση της λαϊκής κυριαρχίας, την αποτροπή της γραφειοκρατικοποίησης με τη μορφή της απόσπασης των διαχειριστών των κοινών συμφερόντων από τα λαϊκά συμφέροντα τα οποία έχουν καθήκον ως υπάλληλοι του λαού να εξυπηρετούν.
Πριν αναφερθούμε σε αυτά τα μέτρα έχει σημασία να υπενθυμίσουμε ότι από μαρξική σκοπιά το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να εφαρμοστούν δεν είναι όπως υποστήριζε ο Κάουτσκυ και γενικότερα το ρεφορμιστικό ρεύμα, ο αστικός κρατικός μηχανισμός όπως αυτός κληρονομήθηκε από την νέα εργατική εξουσία. Αυτός ο μηχανισμός θα πρέπει να τσακιστεί συθέμελα. «Δεν θ’ αφήσουν [οι εργάτες και οι υπάλληλοι] απ’ αυτόν πέτρα πάνω στην πέτρα , θα τον αντικαταστήσουν με ένα νέο μηχανισμό, που θα αποτελείται από τους ίδιους τους εργάτες και υπαλλήλους και για να μην μεταβληθούν σε γραφειοκράτες θα παρθούν αμέσως τα μέτρα που ανάλυσαν λεπτομερειακά ο Μαρξ και ο Ένγκελς»[61]
Έτσι λοιπόν στα πλαίσια της μαρξικής συλλογιστικής η οποία αντιμετωπίζει το κράτος- μηχανή καταπίεσης- σαν « μια πληγή που κληρονομάει το προλεταριάτο»[62] , η δικτατορία του προλεταριάτου μέχρι να απαλλαγεί οριστικά από κάθε «κυβερνητικό ερείπιο» καλείται να περιορίσει τις πιο βλαβερές του συνέπειες και κυρίως την απόσπαση του από την κοινωνία και τον χαρακτήρα του ως παρασιτικής απόφυσης της που την καταπιέζει.
Ποια είναι αυτά τα μέτρα; Καταρχάς πέρα από την ανάπτυξη μορφών άμεσης δημοκρατίας όπου αυτό είναι άμεσα δυνατόν, στο βαθμό που αυτή δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει αντί της αφηρημένης κατηγορίας του πολίτη η οποία ισχύει στην αστική δημοκρατία και με βάση την οποία εμφανίζονται ως ίσοι ως προς τα πολιτικά τους δικαιώματα άνισοι στην πράξη άνθρωποι, και η οποία μέσα από το γενικό εκλογικό δικαίωμα στην πραγματικότητα οδηγεί «στο να αποφασίζεται μια φορά κάθε τρία ή έξι χρόνια ποιο μέλος της κυρίαρχης τάξης θα εκπροσωπεί και θα τσαλαπατά (ver –und zertreten) το λαό στη Βουλή» [έχουμε να κάνουμε] με τον οργανωμένο σε κομμούνες λαό [ο οποίος] όπως το ατομικό εκλογικό δικαίωμα, χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες και λογιστές για την επιχείρηση του».[63]
Σε αυτά τα πλαίσια το κοινοβούλιο μετατρέπεται σε «εργαζόμενο σώμα» υπό την διπλή έννοια του όρου. Από τη μια παράγει έργο και είναι εκείνο που παίρνει και εφαρμόζει τις αποφάσεις και όχι όπως συμβαίνει στην εποχή μας που επικυρώνει εκείνες κάποιων ανεξέλεγκτων από τους λαούς ιμπεριαλιστικών, γραφειοκρατικών υπερεθνικών μηχανισμών όπως η ΕΕ, και από την άλλη αποτελείται από ανθρώπους που συνεχίζουν να παραμένουν εργαζόμενοι και δεν μετατρέπονται σε επαγγελματίες πολιτικούς.
Με άλλα λόγια εκείνο που επιδιώκεται είναι η ουσιαστικοποίηση της λαϊκής κυριαρχίας με την μετατροπή όσο αυτοί είναι ακόμη απαραίτητοι, των διαχειριστών της λαϊκής εξουσίας σε απλούς υπαλλήλους του λαού ,ελεγχόμενους από αυτόν. Σε αυτήν τη λογική εντάσσονται και όλα τα μέτρα που πήρε η Κομμούνα όσον αφορά στην διακυβέρνηση και τα οποία στη συνέχεια εμπλουτίστηκαν από την εμπειρία των σοβιέτ. Έτσι λοιπόν οι διαχειριστές των κοινών υποθέσεων 1) «δεν θα είναι μόνον αιρετοί αλλά και ανακλητοί σε οποιαδήποτε στιγμή ˙ 2) η αμοιβή τους δεν θα είναι μεγαλύτερη από το μισθό ενός εργάτη ˙ 3) θα συντελεστεί το άμεσο πέρασμα σε ένα σύστημα όπου όλοι θα εκτελούν χρέη ελέγχου και εποπτείας, όλοι για ένα διάστημα θα γίνουν «γραφειοκράτες» και γι’ αυτό κανένας δεν θα μπορεί να γίνει «γραφειοκράτης ».[64]
Η εναλλαγή θα συμπληρώνεται με την εναλλαγή των ίδιων των δραστηριοτήτων του καθενός έτσι ώστε « να εκτελεί υποχρεωτικά κάθε μέλος του Σοβιέτ μια ορισμένη δουλειά στη διακυβέρνηση του κράτους , δεύτερο να αλλάζουν διαδοχικά οι δουλειές αυτές, αγκαλιάζοντας όλο τον κύκλο των υποθέσεων που συνδέονται με τη διακυβέρνηση του κράτους, όλους τους τομείς της, και τρίτο με μια σειρά βαθμιαία μέτρα που θα διαλέγονται με προσοχή και θα εφαρμόζονται όμως απαρέγκλιτα για να προσελκύεται όλος χωρίς εξαίρεση ο εργαζόμενος πληθυσμός να συμμετέχει πρωτοβουλιακά στη διακυβέρνηση του κράτους».[65]
Τα παραπάνω μέτρα θα πρέπει να συνδυάζονται με την δημοσιότητα των αποφάσεων και τούτο διότι ούτε ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων μαζών στη διοίκηση των κρατικών υποθέσεων, ούτε ουσιαστικός έλεγχος μπορούν να υπάρξουν αν δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη πολύπλευρη πληροφόρηση και συνεπώς η δημοσιότητα δεν αποτελεί θεμελιακή αρχή λειτουργίας της σοσιαλιστικής δημοκρατίας.
Η δημοσιότητα και η πληροφόρηση αφοπλίζουν τη γραφειοκρατία από ένα από τα κύρια όπλα της που είναι η γνώση του γραφειοκράτη απέναντι στη μη γνώση του απλού ανθρώπου . Και έτσι περιορίζουν τις δυνατότητες απόσπασης τους από τις εργαζόμενες μάζες.
Για διάφορους λόγους μεταξύ των οποίων ιδιαίτερη βαρύτητα είχαν το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο το οποίο και οδηγούσε στην προσφυγή σε αστούς ειδικούς και οι μη δημοκρατικές παραδόσεις, τα μέτρα αυτά δεν εφαρμόστηκαν στην μετεπαναστατική Ρωσία.
«Το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο κάνει ώστε τα Σοβιέτ , που σύμφωνα μα το πρόγραμμα τους είναι όργανα διοίκησης μέσω εργαζομένων, στην πραγματικότητα να γίνονται όργανα διοίκησης για τους εργαζόμενους μέσω του πρωτοπόρου στρώματος του προλεταριάτου και όχι μέσω των εργαζομένων μαζών».[66]
Με αυτά τα δεδομένα «ο άθλιος , τιποτένιος πολιτισμός» [των νικημένων είναι] «ανώτερος από εκείνον που έχουν οι κομμουνιστές, γιατί αυτοί ξέρουν αρκετά την τέχνη να διοικούν».[67]
Αλλά και η δύναμη της συνήθειας των μέχρι πρότινος καταφρονημένων να διοικούνται από τους καπιταλιστές , «η σάπια ρουτίνα, η δουλική συνήθεια» [όσων ως τώρα] καταπιέζονταν και καταπνίγονταν από την ανέχεια και την αμορφωσιά ….χρειάζονται φυσικά όχι βδομάδες , αλλά πολλούς μήνες και χρόνια για να ξεπεραστούν .»[68]
Και αν επί Λένιν τα προαναφερόμενα μέτρα, αν μη τι άλλο υπήρξε μια σθεναρή, αγωνιώδης προσπάθεια να εφαρμοστούν,[69] στη συνέχεια όχι μόνον ξεχάστηκαν αλλά συνέχισε να καλπάζει η αντιδημοκρατική γραφειοκρατική εκτροπή.
Εκτός όμως από τη τήρηση αυτών των μέτρων κάτω από τις παρούσες συνθήκες τουλάχιστον στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, είναι αναγκαίο και δυνατόν να ληφθούν και μια σειρά άλλα που τότε ήταν αδιανόητα.
- Μια αιρετική πρόταση προς αποφυγή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης
Στο βαθμό που η καθυστέρηση της ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων και η συνεπαγόμενη αυξημένη διάρκεια της μετάβασης προς το τέλος της προϊστορίας της ανθρωπότητας έχει μεταξύ άλλων σαν συνέπεια και την άνδρωση της γραφειοκρατικής απόσπασης , έχει σημασία να διερευνήσουμε κατά πόσο και με ποιο τρόπο στην εποχή μας είναι δυνατόν να συντομευτεί αυτή η περίοδος.
Η απάντηση που δίνω στο παραπάνω ερώτημα είναι ότι με δεδομένο το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων των αναπτυγμένων χωρών, και τον βαθμό κοινωνικοποίησης της παραγωγής, αυτή η συντόμευση είναι δυνατή και ότι μπορεί να ενισχυθεί και από μια διαφορετικού τύπου, και διαφορετικών ρυθμών ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων από εκείνη του καπιταλισμού.
Καταρχάς εκτιμώ ότι το πέρασμα στο σοσιαλισμό στην εποχή μας δεν θα χρειαστεί κάποια μεταβατική περίοδο σαν κι’ εκείνη που ήταν απαραίτητη στην Σοβιετική Ένωση ούτε θα χρειαστεί να βιώσει τον κρατικό καπιταλισμό κάτι που έχει ήδη επιτευχθεί τουλάχιστον στις αναπτυγμένες χώρες. .
Αντίθετα στην εποχή μας για αυτές τις χώρες ισχύει ότι βρίσκονται σε μια φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό που «είναι η πληρέστερη υλική προετοιμασία του σοσιαλισμού , είναι τα πρόθυρα του, είναι το σκαλοπατάκι εκείνο της ιστορικής κλίμακας που ανάμεσα σ’ αυτό και στο σκαλοπατάκι που λέγεται σοσιαλισμός δεν υπάρχουν άλλα ενδιάμεσα σκαλοπατάκια.»[70]
Κάτω από αυτές τις συνθήκες σε αντίθεση από τον τεχνολογικό ντετερμινισμό που αντιμετωπίζει μονόπλευρα θετικά την ανάπτυξη των υλικών παραγωγικών δυνάμεων και δη εκείνη του καπιταλισμού, σε αντίθεση επίσης με τον «ορθόδοξο» μαρξισμό και απόψεις σοβιετικών του τύπου «η επιστημονική πρόοδος από μόνη της με απόλυτη καθαρότητα είναι φορές ουμανισμού»[71], ή ακόμη οι απόψεις που εντάσσονται στον θετικιστικό επιστημονισμό, κατά τις οποίες «η τεχνολογία από τη φύση της οδηγεί στη χειραφέτηση»,[72] σε αντίθεση τέλος με και την πορεία που ακολούθησε σε ένα βαθμό υποχρεωτικά η Σοβιετική Ένωση και οι άλλες χώρες του «υπαρκτού, ασπάζομαι την θέση του Βάλτερ Μπένγιαμιν ,ότι στην εποχή μας η επανάσταση όχι μόνον δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν η αφετηρία μιας παραπέρα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, έτσι όπως αυτές αναπτύσσονταν στον καπιταλισμό αλλά αντίθετα σαν το φρένο του τρένου της καταστροφικής καπιταλιστικής προόδου. [73]
Με άλλα λόγια υποστηρίζω μαζί με την Αγκνες Χέλερ ότι «σ’ ένα ήδη ικανό να προβλέπει τις θεμελιώδεις ανάγκες σοσιαλιστικό σύστημα ο ρυθμός ανάπτυξης της παραγωγής μπορεί να επιβραδυνθεί σκόπιμα, ακριβώς για τον εξανθρωπισμό της ζωής, και η παραγωγή για την παραγωγή να ξεκόψει από την επ’ άπειρο διαδικασία».[74]
Από αυτήν τη σκοπιά δεν έχει άδικο ο Καστοριάδης όταν υποστηρίζει ότι πρέπει να αμφισβητήσουμε το κεντρικό μοτίβο της καταστροφικής για το φυσικό περιβάλλον και τη ζωή των ανθρώπων καπιταλιστικής λογικής με βάση την οποία η μοίρα μας είναι να αυξάνουμε ακατάπαυστα την παραγωγή και την κατανάλωση.[75]
Στην πραγματικότητα η ανάπτυξη των υλικών παραγωγικών δυνάμεων και δη της τεχνολογίας δεν αποτελεί ούτε μια πανάκεια προόδου , ούτε από μόνη της μια καταστροφή όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί της αποανάπτυξης (décroissance) που εμπνέονται κυρίως από τον Καστοριάδη. Τελικά και στην μια και στην άλλη περίπτωση αυτή η ανάπτυξη ανάγεται σε ένα φετίχ που έχει τους δικού του νόμους πέρα από την κοινωνική πραγματικότητα στην οποία εντάσσεται. Για αυτό άλλωστε και οι θιασώτες της αποανάπτυξης η οποία εμφανίστηκε πρόσφατα σαν κοινωνικό κίνημα ενάντια στην οικονομική ανάπτυξη γενικώς , υποστηρίζουν συνήθως ότι αυτή είναι δυνατόν να καταστήσει την κοινωνία πιο ανθρώπινη στα πλαίσια του καπιταλισμού δίχως την αλλαγή της ταξικής εξουσίας .
Όμως στην κάθε περίπτωση η προσπάθεια μετατροπής της επιστήμης αλλά και της τεχνολογίας σε φετίχ που κυβερνάται από δικούς του νόμους ανεξάρτητους από την ανθρώπινη βούληση και η απόδοση σε αυτήν διαφόρων φανταστικών αιώνιων δυνατοτήτων[76] την οποία καταγγέλλει η Άγκνες Χέλερ, πρέπει να απορριφθεί, όπως επίσης πρέπει να απορριφθεί και η σπάταλη παραγωγικότητα.
Όπως ορθά υποστηρίζει ο Ζαν Μπωντιλλάρ το καπιταλιστικό σύστημα παράγει τις δικές του ανάγκες[77] και αυτό συμβαίνει τόσο με κριτήριο την ίδια την αναπαραγωγή του –πχ παιδεία στα μέτρα των αναγκών του συστήματος- όσο και με κριτήριο την άμεση κερδοφορία.
Η θέση του Μαρξ ότι « η σημερινή χρήση [των μηχανών] ανήκει στις συνθήκες του σημερινού οικονομικού μας συστήματος», [78] θα πρέπει να συμπληρωθεί με τη θέση του ότι «μια ορισμένη παραγωγή [είναι εκείνη που καθορίζει] […] μια ορισμένη κατανάλωση, διανομή ανταλλαγή …..»[79]. Με αλλά λόγια η ίδια η τεχνολογία και γενικότερα η ανάπτυξη των υλικών παραγωγικών δυνάμεων της αστικής κοινωνίας και όχι μόνον η χρήση της, αναπτύχθηκε ειδικά από την κεφαλαιοκρατική παραγωγή, από την αστική κοινωνική δομή[80].
Η κυριαρχία της αρρωστημένης λογικής του γκατζετάκια, του shop therapy, των μαύρων Παρασκευών κατά τη διάρκεια των οποίων τα πλήθη ποδοπατούνται για να αποκτήσουν ένα καταναλωτικό αγαθό, ……δεν προκύπτει από την ανάγκη ικανοποίησης πραγματικών αναγκών, αλλά έκφραση του καπιταλιστικού φετιχισμού όχι μόνον στο εμπόρευμα και το χρήμα αλλά και στα ίδια τα καταναλωτικά αγαθά. Και αυτός ο φετιχισμός ενισχύεται από τον προσανατολισμό της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής και την προώθηση της.
Πρόκειται για τον ίδιο φετιχισμό στον οποίο αναφέρεται ο Έριχ Φρομ όταν τον παραλληλίζει με την ειδωλολατρία όπως την περιγράφει η Παλαιάς Διαθήκη . « Το σημαντικό σε αυτό που ονομάζουν οι προφήτες «ειδωλολατρία» [….] είναι το γεγονός ότι τα είδωλα έργο των ανθρώπινων χεριών, είναι αντικείμενα και ο άνθρωπος γονατίζει και προσεύχεται σε αντικείμενα, προσεύχεται σ’ αυτό που ο ίδιος έχει δημιουργήσει.»[81]
Ο ίδιος φετιχισμός όπως απέδειξαν στοχαστές όπως ο Ζαν Μποντριλλάρ[82] δεν περιορίζεται στο επίπεδο της παραγωγής, αλλά επεκτείνεται ίσως με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και στο πεδίο της κατανάλωσης με τη μορφή του θαυμασμού, αν όχι της λατρείας που αποδίδεται από τους καταναλωτές στα καταναλωτικά αγαθά.
Η κυριαρχία του Φαίνεσθαι απέναντι στο Είναι, που χαρακτηρίζει τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, το κυνήγι των συμβόλων το οποίο άλλωστε εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του ανταγωνισμού, που συνιστά και η μόδα η οποία δεν είναι παρά ένας άνισος ταξικός αγώνας δρόμου μέσω συμβόλων ,στην ουσία δεν είναι παρά συνέπειες αυτής της λατρείας. Γλαφυρό παράδειγμα η γελοία απομίμηση του φράκου των Άγγλων ιππέων από τους Γάλλους αστούς.
Στην ίδια λογική των επίκτητων αναγκών που καλλιεργεί το σύστημα εντάσσεται και η μεγαλύτερη σημασία που αποδίδεται στο επώνυμο ή στην φίρμα από την ίδια την αξία χρήσης του καταναλωτικού αγαθού, κάτι που επιβάλλεται συστηματικά από την διαφήμιση, [83] ή ακόμη η έλξη που ασκεί το περιτύλιγμα του οποίου σε περιπτώσεις όπως των αρωμάτων το κόστος είναι πολλαπλάσιο από το ίδιο το περιεχόμενο.
Στην πραγματικότητα εκείνο που καθορίζει τις ανάγκες και τη ζήτηση είναι η προσφορά.
Κλασικό παράδειγμα είναι εκείνο της έρευνας και της παραγωγής φαρμάκων οι οποίες και προσανατολίζονται με βάση την κερδοφορία των φαρμακευτικών εταιριών.
Το ίδιο συμβαίνει και για τον ελεύθερο χρόνο όπως και το χρόνο της ψυχαγωγίας οι οποίοι στην πραγματικότητα κάθε άλλο παρά πραγματικά ελεύθερης επιλογής είναι.
Με αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι η ανάπτυξη των υλικών παραγωγικών δυνάμεων και πιο συγκεκριμένα της επιστήμης και της τεχνολογίας δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί στον κομμουνισμό σαν μια απλή συνέχεια στη βάση της υπάρχουσας ανάπτυξης τους με μια διαφοροποίηση μόνο ως προς τη χρήση τους.
Ο φετιχισμός της επιστήμης που τελευταία συνδέεται ιδεολογικά με τη λογική της ανάπτυξης ως αυτοσκοπό δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί στην κομμουνιστική κοινωνία.
Κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής μετάβασης στα πλαίσια της διαλεκτικής παραγωγικών δυνάμεων, σχέσεων παραγωγής δεν αρκεί η ανατροπή των σχέσεων παραγωγής που επιτυγχάνεται μέσω της κατάργησης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και των κοινωνικοποιήσεων. Χρειάζεται παράλληλα μια σχεδιοποιημένη παρέμβαση προσαρμογής της ποιότητας και των ρυθμών ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων , και αυτό αφορά τόσο στα μέσα παραγωγής όσο και στα καταναλωτικά προϊόντα , που να ανταποκρίνεται στις νέες σχέσεις παραγωγής και στους ανθρωποκεντρικούς τους στόχους.
Η ίδια η αφθονία η οποία κατά τον Μαρξ είναι αναγκαία για να γράψει η κοινωνία στη σημαία της «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του »,[84] δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να νοείται ως πανομοιότυπη της καπιταλιστικής αφθονίας του αστικού καταναλωτισμού.
Ο Μαρξ Βέμπερ [85] ευστοχά επισημαίνει ότι στη λογική του καπιταλισμού η εργασία είναι σκοπός και ηθικό καθήκον των ανθρώπων και ότι οι εργαζόμενοι υπερβαίνοντας την προτεσταντική ηθική δεν θα πρέπει να εργάζονται μόνο μέχρι να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Αντίθετα η λογική του σοσιαλισμού είναι ότι η μείωση του χρόνου της καταναγκαστικής εργασίας θα πρέπει να αποτελεί θεμελιακή αρχή, και ότι συνεπώς η διαμόρφωση και η ικανοποίηση των αναγκών θα πρέπει να συνδυάζεται με αυτήν την αρχή. Με άλλα λόγια όπως υπογραμμίζει ο Λένιν, χρειάζεται η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του σοσιαλισμού να υπόκειται και αυτή, όπως το σύνολο της σοσιαλιστικής μετάβασης, στο σκοπό της δημιουργίας της κομμουνιστικής κοινωνίας[86] και συνεπώς στον βασικό όρο για να ακμάσει αυτή, που είναι «η συντόμευση της εργάσιμης ημέρας.»[87]
Συνεπώς χρειάζεται μια διαφορετική από την καπιταλιστική τύπου ανάπτυξη που δεν θα υπόκειται στη λογική να χάνεις τη ζωή σου για να την κερδίζεις, ή στην λογική ο χρόνος είναι χρήμα, και θα συμβάλει στην διεύρυνση του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου απέναντι στην καταναγκαστική εργασία, με προοπτική την κυριαρχία του .
Για να γίνω ακόμη πιο σαφής όπως δεν συνάδει σοσιαλισμός και μετατροπή της λίμνης Αράλης από την μεγαλύτερη λίμνη του κόσμου σε έρημο περιβάλλοντολογικής καταστροφής , ή σοσιαλισμός και Τσέρνομπιλ , άλλο τόσο δεν συνάδει ο νέος άνθρωπός του κομμουνισμού να ταυτίζεται με τον Σταχάνοφ και την μεγαλύτερη δυνατή αύξηση της παραγωγικότητας, η οποία και επιτυγχάνεται με την εντατικοποίησης της εργασίας.
Πιο ειδικά από τη σκοπιά που μας απασχολεί εδώ αυτή η νέου τύπου ανάπτυξη μπορεί να συμβάλει δραστικά στον περιορισμό του χρόνου μετάβασης στην ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Και όπως είδαμε αυτός ο περιορισμός του χρόνου της μετάβασης θα έχει θετικές συνέπειες και στην μη άνδρωση της γραφειοκρατικής απόσπασης.
Αυτό θα συμβεί πόσο μάλλον, αν κατά τη διάρκεια της, εκτός των κλασικών μέτρων που προαναφέραμε , με κύριο μοχλό την εναλλαγή, αποεπαγγελματοποιηθούν οι
πολιτικές δραστηριότητες, κάτι που διευκολύνεται από το ανώτερο σε σχέση με το 17 πολιτιστικό επίπεδο των εργαζομένων και τις δημοκρατικές παραδόσεις.
Συμπεράσματα
Η αποτυχία του μεγαλειώδους σοβιετικής εφόδου στον ουρανό οφείλεται κατά κύριο λόγο στις ιδιαίτερες και κάθε άλλο παρά ευνοϊκές για μια πετυχημένη κατάληξη αυτής της εφόδου αντικειμενικές συνθήκες της Ρωσίας του 1917 και σε υποκειμενικές κατάφορες παραβιάσεις των αρχών του μαρξισμού οι οποίες ανδρώθηκαν στη βάση αυτών των συνθηκών .
Ανάμεσα σε αυτές τις αρνητικές συνθήκες σημαντικό ρόλο πέρα από την μοναδικότητα έπαιξε το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και η συνεπαγόμενη μονοσήμαντη προσήλωση στην ανάπτυξη τους, με συνέπεια εκτός των άλλων και την επιμήκυνση της μεταβατικής περιόδου και την άνδρωση της γραφειοκρατίας κατά τη διάρκεια της.
Αυτή η αποτυχία καθώς και η μη ύπαρξη μιας κομμουνιστικής κοινωνίας σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν αποδείξεις του μη εφικτού της κομμουνιστικής χειραφέτησης την οποία διέβλεψαν μέσα από τις αντιθέσεις του καπιταλισμού οι κλασικοί του μαρξισμού.
Στην εποχή μας από τη μια η αναγκαία για το πέρασμα στον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής επανάσταση μπορεί να είναι πιο δύσκολο να ξεσπάσει, από την άλλη όμως θα είναι πιο εύκολο αυτή να εδραιωθεί και να αποφευχθεί μια καπιταλιστική παλινόρθωση χάρη στις σαφώς ευνοϊκότερες συνθήκες για το πέρασμα σε μια ουσιαστική υπαγωγή της ανθρώπινης δραστηριότητας στον κομμουνισμό και τη συνεπαγόμενη δυνατότητα περιορισμού της διάρκειας της μετάβασης, πόσο μάλλον αν κατά τη διάρκεια της αναπτυχθεί ολόπλευρα η σοσιαλιστική δημοκρατία.
Βλέπε πιο αναλυτικά:
[1] Αλέξανδρου Χρύση Ο κομμουνισμός του Μαρξ ως κριτική στη «ριζοσπαστική δημοκρατία» του Ερνέστο Λακλάου . Τετράδια Μαρξισμού τεύχος 1, 2016 σελ.91-111
[2] Βλέπε πιο αναλυτικά Γ.Ρούση, Ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς , Γκοβόστης, 2008, σελίδα 117και επόμενες
[3] Α. Gramsci , La revolution contre “le Capital” in L’ Avanti, 24 novembre 1917, in Gramsci dans les texts όπ. σελίδα 44,. Αναφέρεται επίσης στο Κρίστιν Μπύσι-Γκλύσμαν, Ο Γκράμσι και το κράτος, Εκδόσεις Θεμέλιο, 1984, σελ.161
[4] Γράμμα του Ενγκελς στον Ζόζεφ Μπλοχ Λονδίνο 21-22 Σεπτεμρη 1890, στο Marx-Engels Correspondance σελίδα 441.
[5] Karl Marx , Misère de la philosophie , Reponse a la philosophie de la misère de M.Proudhon, Editions Sociales 1961, σελίδα 119
[6] Κ.Μαρξ, Η Βρετανική κυριαρχία στις Ινδίες ,στο Μαρξ, Ένγκελς Διαλεκτά έργα , εκδόσεις Γνώσεις, τόμος 1. σελίδες 407-409
[7] Βλέπε μεταξύ άλλων Cornelius Castoriadis Marx aujourd’ hui, Lutter , no 5 mai, août 1983 και Cornelius Castoriadis , Le regime sociale de la Russie , Esprit, Juillet Août 1978
[8] Λένιν, Το τρίτο πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ, Άπαντα, Μετάφραση από την 5η έκδοση στα ρωσικά , 1977, Σύγχρονη Εποχή τόμος 35, σελίδα 279.
[9] Λένιν, Γράμματα από μακριά, γράμμα πρώτο, 7(20) Μάρτη 1917 Άπαντα, ό.π. τόμος 31, σελίδα 16
[10] Λένιν, Ο «Αριστερισμός » παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, Άπαντα, τόμος 41, σελ.3-4
[11] Λένιν, Το έβδομο έκτακτο συνέδριο του ΚΚΠ(μπ), Πολιτική έκθεση της ΚΕ 7 του Μάρτη 1918, Άπαντα, τόμος 36, σελ.15
[12] Στο ίδιο,σελ.10 και Λένιν, Εισήγηση για την επικύρωση της συνθήκης ειρήνης στο 4ο έκτακτο πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ, Άπαντα, τόμος 39, σελ.97
[13] Λένιν, Ο «Αριστερισμός» παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, ο.π .σελ. 75
[14] Λένιν, Λόγος στο Σοβιέτ της Μόσχας,23, Απρίλη 1918, Άπαντα, ό.π., τόμος 36, σελίδα 235
[15] Λένιν, Για το φόρο σε είδος, Άπαντα τόμος 43, σελίδα 205 και 206
[16] στο ίδιο, σελίδα 444 . Βλέπε επίσης Λένιν, Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς να την καταπολεμήσουμε, Άπαντα, ό.π., τόμος 34, σελ.191-192
[17] Λένιν, Το Χ Συνέδριο του ΚΚΡ(μπ), Άπαντα, τόμος 43, σελίδα 57
[18] Γκεόργκ Λούκατς, Αστική και σοσιαλιστική δημοκρατία, μετάφραση, εισαγωγή, Αλέκος Τσίτσοβατς, Εκδόσεις Κριτική, 1987, σελίδες 62-63.
[19] Λένιν, Κράτος και Επανάσταση, ό.π. σελ.97
[20] Λένιν, Για την επανάσταση μας, Άπαντα, τόμος 45, σελ.380
[21] Στο ίδιο, σελ.381
[22] Λένιν, Η μεγάλη πρωτοβουλία, Άπαντα, τόμος 39, σελ.21
[23] Λένιν, Το VIII Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, Εισήγηση της Πανρωσικής Εκτελεστικής Επιτροπής και του Συμβουλίου των λαϊκών επιτροπών για την εξωτερική και εσωτερική πολιτική, 22 Δεκέμβρη 1920, Άπαντα, ό.π., τόμος 42, σελίδα 159
[24] Lucien Sève Communisme quell second soufflé? ο.π. σελ. 77
[25] Λένιν, Για το φόρο σε είδος, Απαντά , τόμος 34 , σελίδα 210
[26] Βλέπε για παράδειγμα Λένιν, Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω, Άπαντα, τόμος 8, σελίδα 389.
[27] Λένιν , Για το φόρο σε είδος Άπαντα, όπ, σελίδα 210
[28] στο ίδιο, σελίδα 230
[29] στο ίδιο, σελίδα 223 και 229
[30]Λένιν, Τελικός Λόγος πάνω στο αγροτικό ζήτημα , στο Ενωτικό Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, Άπαντα, τόμος 12, σελ. 360.
[31] Λένιν, Έκθεση για την τακτική του ΚΚΡ στο ΙΙΙ Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Άπαντα, τόμος 44, σελίδα 36
[32] Λένιν, Το τρίτο πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ, Άπαντα, ό.π., τόμος 35, σελίδα 277
[33] Λένιν, Λόγος για τη διεθνή κατάσταση στο VI Πανρωσικό έκτακτο συνέδριο των Σοβιέτ, Άπαντα, ό.π., τόμος 37, σελίδα 153 .Επίσης βλέπε μεταξύ άλλων Λένιν, Άπαντα τ. 34, σελ.374, τ.35, σελ.945, 247, 271 277, τ.36, σελ.11, 82, 235,335, 427, τ.37σελ. 15, 73, 153, τ.38σελ.307, τ.39,σελ.388, τ.42, σελ.3,21, τ.44,σελ.418
[34] Γκεόργκ Λούκατς, Αστική και σοσιαλιστική δημοκρατία, Μετάφραση, εισαγωγή Αλέκος Τσίτσοβιτς, Εκδόσεις Κριτική, 1987, σελίδα 88 η υπογράμμιση δική μου
[35] Αριστοτέλης Πολιτικά V, vii & 7-&8 Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος σελίδα 539
[36] Μοντεσκιέ, Το πνεύμα των νόμων , στο Μοντεσκιέ επιλογή από το έργο του , Σύγχρονη Εποχή 1993, σελίδα 331
[37] J.J. Rousseau, Το Κοινωνικό Συμβόλαιο, Μετάφραση-Εισαγωγή-Σημειώσεις Δανάης και Νίκου Κουχτσόγλου, Εκδόσεις Δαρέμα, 1957 , σελίδα 136
[38] Λένιν, Εισήγηση για την αναθεώρηση του προγράμματος και τη μετονομασία του κόμματος στο έβδομο έκτακτο Συνέδριο του ΚΚΡ (μπ) Άπαντα τόμος 36 σελίδα, 51
[39] Λένιν, Για το φόρο σε είδος , Άπάντα τόμος 43, σελίδα 229
[40] στο ίδιο σελίδα 230
[41] Συζήτηση για θέματα πολιτικής οικονομίας στα τέλη της πρώτης δεκαετίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, Σύγχρονη Εποχή, 2005
[42] Ευτύχη Μπιτσάκη, Ανθρώπινη φύση Για έναν κομμουνισμό του πεπερασμένου, Εκδόσεις Τόπος, 2013, σελιδες 83- 84
[43] Ernst Bloch, Le principe espérance, Gallimard 1976 τόμος Ι σελίδα 11
[44] Karl Mannheim, Idéologie et utopie http://classiques.uqac.ca/classiques/Mannheim_karl/ideologie_utopie/Ideologie_utopie.pdf σελίδα 72
[45] Ρασέλ Τζακόμπι, Διαλεκτική της ήττας, Νησίδες ,2009
[46] Ernst Bloch, Le principe espérance ό.π., τόμος πρώτος σελίδα 219
[47] Βλέπε μεταξύ άλλων Γ.Ρούσης, Ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς , Γκοβόστης 2008
[48] Βλέπε μεταξύ άλλων, Πέρυ Άντερσον, Το απολυταρχικό κράτος, Εκδόσεις Οδυσσέας, 1986, επίσης Μ.Ντομπ,, Π.Σουήζι, Κ.Τακαχάσι κ.λπ., Η μετάβαση από το φεουδαλισμό στον καπιταλισμό, Εκδόσεις Θεμέλιο, 1986, M. Dobb, Etudes sur le dévellopement du capitalisme, Éditions Maspero, 1981, .
[49] στο ίδιο τόμος πρώτος σελίδα 741
[50] Καρλ.Μαρξ, Το Κεφάλαιο, Σύγχρονη Εποχή , 1978, τόμος πρώτος, σελ.741, υποσημείωση189.
[51] Nicolas Machiavel, Florence insurgée– La révolte des Ciompi, Éditions L’ Esprit frappeur,1998
[52] Jacques Pirenne, Les grands courants de l’ histoire universelle, Éditions De la Baconniere-Neuchatel, 1952, tome, 2, σελ.183
[53]Ρόντνι Χίλτον, Μορίς Ντομπ, Πολ Σουίζι, Κρίστοφερ Χιλ, Έρικ Χόμπσμπομ, .. Η μετάβαση από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, Θεμέλιο 1982, σελίδα 226
[54] Henri Pirenne, L’ occident medieval– histoire économique, Éditions D’ Aujourd’hui, 1985,σελ. 344
[55]Αntonio Gramsci, Il Risorgimento, Einaudi, Torino, 1949, σελ.95
[56] Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο, ό.π. σελ. τόμος τρίτος, σελ. 414-415
[57] Μαρξ, Ένγκελς ,Η Γερμανική ιδεολογία, Gutenberg, τόμος πρώτος σελίδα 81
[58] Λένιν, Λόγος στην κοινή συνεδρίαση της ΠΚΕΕ του Σοβιέτ της Μόσχας , των εργοστασιακών επιτροπών και των συνδικάτων της Μόσχας, 29, Ιούλη 1918, Άπαντα ό.π., τόμος 37 σελίδα, 9
[59] Λένιν, Κράτος και Επανάσταση, Απάντα τόμος 33, σελίδα 77 και Ενγκελς Εισαγωγή στον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία του Καρλ Μαρξ .Εκδόσεις Ειρήνη σελίδα 26
[60] Ένγκελς Εισαγωγή στον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία του Καρλ Μαρξ, όπ. σελίδα 28
[61] Λένιν, Κράτος και Επανάσταση ό.π .σελίδα 109
[62] Ένγκελς, Εισαγωγή στον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία του Καρλ Μαρξ, όπ. σελίδα 28
[63] Μαρξ, Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία ό.π, σελίδα 96
[64] Λένιν, Κράτος και Επανάσταση ό.π σελίδα 109
[65] Λένιν, Σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΡ (μπ) Τα βασικά καθήκοντα της δικτατορίας του προλεταριάτου στη Ρωσία, , Άπαντα τόμος 38 σελίδα 93.
[66] Λένιν, Εισήγηση για το πρόγραμμα του του κόμματος στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΡ (μπ) , Άπαντα, τόμος 38,σελίδα 170
[67] Λένιν, Πολιτική έκθεση δράσης της ΚΕ του ΚΚΡ (μπ) στο 11 Συνέδριο του ΚΚΡ(μπ) ,Άπαντα τόμος 15 σελίδα 96
[68] Λένιν, Τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας , Άπαντα τόμος 36, σελίδα 193
[69] Βλέπε πιο αναλυτικά Γ.Ρούση, Ο Λένιν για τη γραφειοκρατία , Σύγχρονη Εποχή 1985
[70] Λένιν, Η καταστροφή που μας απειλεί, Άπαντα τόμος 34, σελίδα 193
[71] Ι Frolov, Homme, Science, Humanisme, une nouvelle synthèse, Εditions du Progrès, Moscou, 1986, σελίδα. 40
[72] Βλέπε P. Naville, Vers l’ automation sociale, Editions Gallimard, 1963.
[73] Walter Benjamin, Sur le concept d’ histoire, in Walter Benjamin, Oeuvres, Gallimard, 2000 τόμος τρίτος σελίδες 427 και επόμενες
[74] Αγκνες Χέλερ, Επανάσταση και καθημερινή ζωή. Οδυσσέας 1983, σελίδα 150
[75] Castoriadis et la décroissance in http://jeanlouisprat.over-blog.com/article-35375518.html, σελίδα 2
[76]Άγνες Χέλερ, Επανάσταση και καθημερινή ζωή, ο.π., σελίδα 141
[77] Jean Baudrillard, La société de consummation, Denoël 1970 , σελίδα 88
[78] Καρλ Μαρξ, Γράμμα στον Αννέκοφ, 23 Δεκεμβρίου 1846, στο Μαρξ, Ένγκελς Διαλεχτά έργα, οπ. Σελ. 522.
[79] Μαρξ, Βασικές γραμμές της κριτικής της πολιτικής οικονομίας , Στοχαστής , τόμος Α, σελίδα 65
[80]Άγνες Χέλερ, Επανάσταση και καθημερινή ζωή, Εκδόσεις Οδυσσέας, 1977, σελίδα 149
[81] Έριχ Φρομ, Η εικόνα του ανθρώπου στον Μαρξ, Εκδόσεις Μπουκουμάνης 1975, σελ.65-66
[82] Jean Baudrillard, La société de consοmmation, Editions Denoël , folio ,essais 1970,
[83] Βλέπε Naomi Klein, No Logo, Λιβάνης, 2005
[84] Μαρξ, Κριτική του Προγράμματος της Γκότα , Σύγχρονή Εποχή 1979, σελίδα 15
[85] Μαξ Βέμπερ, Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού , Gutenberg 2006
[86] Λένιν, Εισήγηση για την αναθεώρηση του προγράμματος και τη μετονομασία του κόμματος στο έβδομο Συνέδριο του ΚΚΡ (μπ) 8 Μάρτη 1918, Απάντα , τόμος 36, σελίδα 44
[87] Κ.Μαρξ, Το Κεφάλαιο ό.π, τόμος τρίτος, σελίδα 1008
BΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αριστοτέλης Πολιτικά, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος χ.χ
Πέρυ Άντερσον, Το απολυταρχικό κράτος, Εκδόσεις Οδυσσέας, 1986
Μαξ Βέμπερ, Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού , Gutenberg, 2006
Walter Benjamin, Sur le concept d’ histoire, in Walter Benjamin, Oeuvres, Gallimard, 2000
Ernst Bloch, Le principe espérance, Gallimard 1976
Jean Baudrillard, La société de consοmmation, Editions Denoël , folio ,essais 1970
Κρίστιν Μπύσι-Γκλύσμαν, Ο Γκράμσι και το κράτος, Εκδόσεις Θεμέλιο, 1984
Cornelius Castoriadis Marx aujourd’ hui, Lutter , no 5 mai, août 1983
Cornelius Castoriadis , Le regime sociale de la Russie , Esprit, Juillet Août , 1978
Castoriadis et la décroissance in http://jeanlouisprat.over-blog.com/article-35375518.html
Α. Gramsci , La revolution contre “le Capital” in L’ Avanti, 24 novembre 1917 in Gramsci dans les textes Editions Sociales, 1975
Αntonio Gramsci, Il Risorgimento, Einaudi, Torino, 1949
Ενγκελς Εισαγωγή στον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία του Καρλ Μαρξ, Εκδόσεις Ειρήνη
Ησίοδος Έργα και ημέρες, Θεογονία, Η ασπίδα του Ηρακλή, Μαρτυρίες για τη ζωή και το έργο του Πρόλογος Ιακώβ Δανιήλ, Μετάφραση , επιμέλεια Γκριγκένης Σταύρος , εκδ. Ζήτρος, 2010
Βλέπε Naomi Klein, No Logo, Λιβάνης, 2005
Λένιν, Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω, Άπαντα, Μετάφραση από την 5η έκδοση στα ρωσικά , 1977, Σύγχρονη, Εποχή τόμος 8
Λένιν, Τελικός Λόγος πάνω στο αγροτικό ζήτημα , στο Ενωτικό Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, Άπαντα, τόμος 12
Λένιν, Πολιτική έκθεση δράσης της ΚΕ του ΚΚΡ (μπ) στο 11 Συνέδριο του ΚΚΡ(μπ) ,Άπαντα τόμος 15
Λένιν, Γράμματα από μακριά, γράμμα πρώτο, 7(20) Μάρτη 1917 Άπαντα, τόμος 31
Λένιν, Λένιν, Κράτος και Επανάσταση, Απάντα τόμος 33
Λένιν, Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς να την καταπολεμήσουμε, Άπαντα, τόμος 34
Λένιν, Το τρίτο πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ, Άπαντα, τόμος 35
Λένιν, Το έβδομο έκτακτο συνέδριο του ΚΚΠ(μπ), Πολιτική έκθεση της ΚΕ 7 του Μάρτη 1918, Άπαντα, τόμος 36
Λένιν, Εισήγηση για την αναθεώρηση του προγράμματος και τη μετονομασία του κόμματος στο έβδομο Συνέδριο του ΚΚΡ (μπ) 8 Μάρτη 1918, Απάντα , τόμος 36
Λένιν, Τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας, Άπαντα τόμος 36
Λένιν, Λόγος στο Σοβιέτ της Μόσχας,23, Απρίλη 1918, Άπαντα, τόμος 36
Λένιν, Λόγος στην κοινή συνεδρίαση της ΠΚΕΕ του Σοβιέτ της Μόσχας , των εργοστασιακών επιτροπών και των συνδικάτων της Μόσχας, 29, Ιούλη 1918, Άπαντα, τόμος 37
Λένιν, Λόγος για τη διεθνή κατάσταση στο VI Πανρωσικό έκτακτο συνέδριο των Σοβιέτ, Άπαντα, τόμος 37
Λένιν, Σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΡ (μπ) Τα βασικά καθήκοντα της δικτατορίας του προλεταριάτου στη Ρωσία, , Άπαντα τόμος 38
Λένιν, Εισήγηση για το πρόγραμμα του του κόμματος στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΡ (μπ) , Άπαντα, τόμος 38
Λένιν, Η μεγάλη πρωτοβουλία, Άπαντα, τόμος 39
Λένιν, Εισήγηση για την επικύρωση της συνθήκης ειρήνης στο 4ο έκτακτο πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ, Άπαντα, τόμος 39
Λένιν, Ο «Αριστερισμός » παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, Άπαντα, τόμος 41
Λένιν, Το VIII Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, Εισήγηση της Πανρωσικής Εκτελεστικής Επιτροπής και του Συμβουλίου των λαϊκών επιτροπών για την εξωτερική και εσωτερική πολιτική, 22 Δεκέμβρη 1920, Άπαντα, ό.π., τόμος 42
Λένιν, Το Χ Συνέδριο του ΚΚΡ(μπ), Άπαντα, τόμος 43
Λένιν, Για το φόρο σε είδος, Άπαντα τόμος 43
Λένιν, Έκθεση για την τακτική του ΚΚΡ στο ΙΙΙ Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Άπαντα, τόμος 44
Λένιν, Για την επανάσταση μας, Άπαντα, τόμος 45
Γκεόργκ Λούκατς, Αστική και σοσιαλιστική δημοκρατία, Μετάφραση, εισαγωγή Αλέκος Τσίτσοβιτς, Εκδόσεις Κριτική, 1987
Nicolas Machiavel, Florence insurgée- La révolte des Ciompi, Éditions L’ Esprit frappeur,1998
Karl Mannheim, Idéologie et utopie http://classiques.uqac.ca/classiques/Mannheim_karl/ideologie_utopie/Ideologie_utopie.pdf
Karl Marx , Misère de la philosophie , Reponse a la philosophie de la misère de M.Proudhon, Editions Sociales 1961
Κ.Μαρξ, Η Βρετανική κυριαρχία στις Ινδίες ,στο Μαρξ, Ένγκελς Διαλεκτά έργα , εκδόσεις Γνώσεις
Μαρξ, Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία, Εκδόσεις Ειρήνη
Καρλ Μαρξ, Γράμμα στον Αννέκοφ, 23 Δεκεμβρίου 1846, στο Μαρξ, Ένγκελς Διαλεχτά έργα,
Μαρξ, Βασικές γραμμές της κριτικής της πολιτικής οικονομίας , Στοχαστής
Μαρξ, Κριτική του Προγράμματος της Γκότα , Σύγχρονη Εποχή 1979
Καρλ.Μαρξ, Το Κεφάλαιο, Σύγχρονη Εποχή , 1978
Μαρξ, Ένγκελς ,Η Γερμανική ιδεολογία, Gutenberg, χ.χ
Ευτύχη Μπιτσάκη, Ανθρώπινη φύση Για έναν κομμουνισμό του πεπερασμένου, Εκδόσεις Τόπος, 2013
Μοντεσκιέ, Το πνεύμα των νόμων , στο Μοντεσκιέ επιλογή από το έργο του Σύγχρονη Εποχή, 1993
P. Naville, Vers l’ automation sociale, Editions Gallimard, 1963
M. Dobb, Etudes sur le dévellopement du capitalisme, Éditions Maspero, 1981
Μ.Ντομπ,, Π.Σουήζι, Κ.Τακαχάσι κ.λπ., Η μετάβαση από το φεουδαλισμό στον καπιταλισμό, Εκδόσεις Θεμέλιο, 1986
Jacques Pirenne, Les grands courants de l’ histoire universelle, Éditions De la Baconniere-Neuchatel, 1952
Henri Pirenne, L’ occident medieval- histoire économique, Éditions D’ Aujourd’hui, 1985
Πλάτων, Πολιτεία
J.J. Rousseau, Το Κοινωνικό Συμβόλαιο, Μετάφραση-Εισαγωγή-Σημειώσεις Δανάης και Νίκου Κουχτσόγλου, Εκδόσεις Δαρέμα, 1957
Γ.Ρούσης, Ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς , Γκοβόστης ,2008
Γ.Ρούσης, Ο Λένιν για τη γραφειοκρατία , Σύγχρονη Εποχή ,1985
Lucien Sève Communisme quell second soufflé? Messidor/Editions sociales, 1990
Συζήτηση για θέματα πολιτικής οικονομίας στα τέλη της πρώτης δεκαετίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, Σύγχρονη Εποχή, 2005
Ρασέλ Τζακόμπι, Διαλεκτική της ήττας, Νησίδες ,2009
Ι Frolov, Homme, Science, Humanisme, une nouvelle synthèse, Εditions du Progrès, Moscou, 1986
Έριχ Φρομ, Η εικόνα του ανθρώπου στον Μαρξ, Εκδόσεις Μπουκουμάνης 1975
Άγνες Χέλερ, Επανάσταση και καθημερινή ζωή, Εκδόσεις Οδυσσέας, 1977
Ρόντνι Χίλτον, Μορίς Ντομπ, Πολ Σουίζι, Κρίστοφερ Χιλ, Έρικ Χόμπσμπομ,
Η μετάβαση από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, Θεμέλιο 1982
Αλέξανδρου Χρύση, Ο κομμουνισμός του Μαρξ ως κριτική στη «ριζοσπαστική δημοκρατία» του Ερνέστο Λακλάου . Τετράδια Μαρξισμού τεύχος 1, 2016 σελ.91-111
*η συμβολή του φίλου και σύντροφου Αλέξανδρου Χρύση, με τις παρατηρήσεις του, στην τελική διαμόρφωση του άρθρου υπήρξε καθοριστική . Τον ευχαριστώ
Αναρτώ και εδώ, τα σχόλια που έγραψα σε άλλα, επίσης γόνιμα κείμενα που δημοσιέυτηκαν στην ΠΑΝΤΙΕΡΑ
Καίρια ζητήματα που ή θα τα απαντήσουμε στην εποχή μας, ή θα πάρει ο διάολος όλη την ανθρωπότητα εξαιτίας του καπιταλισμού, είναι το ζήτμα του κράτους, του κόμματος και πως υποτάσσεται στην χειραφέτηση, η βαθιά προβληματική πλευρά τους, η οποία σε συνθήκες επανάστασης και κατάληψης της εξουσίας, αποτελεί ιδανική συνθήκη/πλαίσιο για την αντεπίθεση των εκμεταλλευτικών σχέσεων και αντιλήψεων.
α. Πως συμπεριφέρεται η εργατική εξουσία/δημοκρατία απέναντι στην έννοια και την πρακτική της λέξης «ΚΡΑΤΟΣ»; Το κράτος ως: α. τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας. β. σύνολο μηχανισμών στην υπηρεσία της εκάστοτε άρχουσας τάξης. γ. σύνολο μηχανισμών που δομικά αποκόπτονται διαρκώς απο την κοινωνία, στέκονται πάνω απο αυτήν την διοικούν και εν τέλει αποτελούν ιδανικό θερμοκήπιο γέννησης και ηγεμόνευσης μιας νέας εκμεταλλεύτριας άρχουσας τάξης, μπορεί να θεωρηθεί «ουδέτερο»; Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως το βασικό ή/και μοναδικό εργαλείο μετάβασης στον κομμουνισμό; Ή μήπως το κράτος με τα 3 βασικά του χαρακτηριστικά που τα περιγράψαμε παραπάνω, τείνει πάντα να αναπαράξει εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις;
Επειδή λοιπόν το κράτος αφενός είναι αναγκαίο ΚΑΙ στην μετάβαση στον σοσιαλισμό/κομμουνισμό ως βασική μορφή κοινωνικής οργάνωσης που γνωρίζουν οι κοινωνίες αλλά παράλληλα ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ από την φύση του σε οποιαδήποτε διάχυση της εξουσίας στον λαό και την κοινωνία και ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ διαρκώς εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις και τάξεις, για αυτούς τους 2 λόγους, ούτε μπορούμε να το διαγράψουμε όπως κάνουν οι αναρχικοί, ούτε πρέπει να υποταχθούμε σε αυτό όπως έκανε όλο το κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
μπλα μπλα,,, οι μπολσεβίκοι κύριε μελος του Ναρ, εκαναν καποια πολύ απλα και κατανοητά πράγματα.
1) ειπαν θα φτιάξουμε εργατικη διανόηση. Το 1938 το 99% των αποφοίτων των πανεπιστημίων και των τεχνικών σχολών ήταν γόνοι εργατών και κολχόζνικων αγροτών. Πουθενά δεν έχει συμβει αυτο στο καπιταλισμό. Ολοι αυτοι έγιναν στελέχη των σοσιαλιστικών επιχειρήσεων.
2) ειπαν οτι οι ομάδες των εργατών σε κάθε εργοστάσιο που μονοι τους καταφέρνουν να διακρίνονται στη δουλειά και να βελτιώνουν την παραγωγή θα δέχονται ολη τη φροντίδα και μεριμνα της σοβιετικης εξουσιας για να συμπληρώσουν τις γνώσεις τους με επιστημονικη κατάρτιση στα πανεπιστήμια. Το εκαναν πράξη. εχετε δει πουθενα αυτο να συμβαίνει στον καπιταλισμό;
3) είπαν οτι για τους μπολσεβίκους δεν υπάρχει κανένα απόρθητο φρούριο. Τα στελέχη του κόμματος πρέπει να κατακτήσουν τις γνώσεις της παραγωγής. Να στρώσουν τον κώλο τους και να μάθουν πως γίνεται η δουλεια στο ορυχείο, στη φάμπρικα, παντού. Το έκαναν πράξη.
Εσεις τι ακριβώς λέτε; Σας φαίνεται η εργατική διανόηση που προήλθε απο τους γόνους της εργατικής τάξης και της φτωχής εργαζόμενης αγροτιάς κατά 100%, στρώμα ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟ;
ΕΙΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ;
Μήπως σας αρέσει να προμοτάρετε την αμορφωσιά, και την αμετροέπεια. Τους ηθικισμους και την απεραντολογία των τσιτάτων της πλάκας;
Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε η ταξική προέλευση η οποία γίνεται παρελθόν, κάνει τον κομμουνιστή. Η ταξική διαστρωμάτωση διαμορφώνεται αγαπητή ΚΙΚΙ, με βάση την θέση στην παραγωγή και την κοινωνία, και όχι με βάση της ταξική προέλευση του καθενός. Για αυτό και ΝΑΙ, πρώην εργάτες με τα χρόνια και μαζί με πρώην μικροαστούς, συγκρότησαν τη νέα άρχουσα τάξη των χωρών του λεγόμενου “υπαρκτού”.
ακριβώς αυτο φιλε μου. Τα ράσα δεν κανουν τον παπά.
Η ταξική προέλευση της κόκκινησης διανόησης σε συνθήκες δικτατορίας του προλεταριάτου και σοσιαλισμού, όταν δηλαδή τα μέσα παραγωγής (βιομηχανίες τόσο ειδών κατανάλωσης, οσο και μέσων παραγωγής) ανήκουν στο εργατικό κράτος και οι αγρότες ειναι ενταγμένοι σε παραγωγικους κολχόζνικους συνεταιρισμούς, δεν ειναι ενα γεγονός της πλάκας.
Η άρχουσα τάξη παρέμενε το προλεταριάτο. Και αυτό φαίνεται στο απλούστατο γεγονος, ότι επι σειρά ετών το σημαντικότερο κομματι των δυνάμεων της εργασίας, και του πλεονάσματος του χρονιάτικου κοινωνικού προϊόντος (λέγε με συσσώρευση) διοχετευόταν στις βιομηχανίες μέσων παραγωγής, που είχαν χαμηλή ως καμια αποδοτικότητα. Γιατι; Για να ειναι ανεξάρτητη η χώρα του προλεταριάτου.
Ετσι φτιάχτηκαν μεσα σε 10 χρονια μητροπόλεις βιομηχανικές σε ολη τη Ρωσσία, ο κόσμος τόσο στην ύπαιθρο όσο και στη πολη ειχα πια δουλειά. Το 1929 εξαφανίστηκε η ανεργία.
Αυτά δείχνουν ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Εσεις ούτε που τα αγγίζετε. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ΑΡΑ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΡΞΙΣΜΟ.
Την ίδια στιγμή, όμως, είστε ικανοι να βαπτίσετε σοσιαλισμό και επανάσταση κάθε κούνημα στο πλανήτη γη, αρκει να φέρει τη μάσκα του σοσιαλισμου. θυμίζω λοιπόν την περίφημη θέση που διατυπώθηκε στο ΠΡΙΝ για τον “σοσιαλισμό του εικοστού πρώτου αιώνα” περιγράφοντας την κυβέρνηση του κυρίου Τσάβες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αγαπητέ κικιρικου, ένα βασικό που αλλάζει όλη σου την ανάλυση ΔΕΝ βλέπεις: Ότι το εργατικό κράτος ΕΙΝΑΙ μορφή κράτους. Και ως τέτοια, αποσπάται ΚΑΙ αυτό, απο την κοινωνία. Άρα οι μηχανισμοί και οι άνθρωποι που το απαρτίζουν ξεκοβονται απο την εργατική καταβολή τους και ως διοικητες πλέον της κοινωνίας και της παραγωγής, συγκροτουν ένα ιδαιτερο κοινωνικό στρώμα που μετεξελισσεται σταδιακά σε νέα άρχουσα τάξη εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας η οποια παραμένει εκμεταλλευόμενη.
αγαπητό μέλος του ΝΑΡ, εγώ βλέπω μια χαρά ότι οι μπολσεβίκοι απάντησαν μαρξιστικά στα προβλήματα των καιρών τους. Βλέπω, οτι μια χαρά δοκίμασαν να εφαρμόσουν τις λέσχες συζητήσεων στην παραγωγή καθώς και τον εξισωτισμο μισθών [ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΕ ΕΣΕΙΣ], αλλα αυτα τα πειράματα κατέρρευσαν σε μια νύχτα. ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ. ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΛΕΤΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!!! αδιανόητα πράγματα.
Απέδειξαν λοιπόν στην πράξη οι μπολσεβίκοι, ότι οι θέσεις του Εγκελς για την Κομμούνα (ενας μηχανικός, στέλεχος) να πληρώνεται όσο ένας ειδικευμένος εργάτης, ήταν λανθασμένες. Οτι απλώς αντανακλούσαν την πείρα της Κομμούνας, ενός σύντομου πειράματος επιβολής της εργατικης εξουσίας που κράτησε ολο κι ολο ενα μήνα.
Που δεν έβαλε ούτε ενα στοιχείο σοσιαλισμου στη παραγωγή, αφού ειναι τοις πάσι γνωστο οτι οι κομμουνάροι απλως επιτθέτηκαν στα ενεχυροδανειστήρια, δεν εβαλαν τα χέρια τους στις τράπεζες, ούτε βέβαια επιχείρησαν να κοινωνικοποιήσουν την παραγωγή.
Αρα προφανως, ενας μαρξιστής οφείλει να εξετάσει λεπτομερώς το κορυφαίο πείραμα κοινωνικης χειραφέτησης που έφερε η ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Και αυτο το πειραμα προφανως και δεν έληξε ούτε το 1918 με τον εμφύλιο, ούτε το 1921 με την ΝΕΠ. Ισα, ισα. Τότε μόλις άρχιζε η σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Οι μαρξιστές λοιπόν, ή όσοι θέλουν να είναι μαρξιστές, οφείλουν να μας απαντήσουν πώς γινεται η ΕΣΣΔ να ανέπτυξε με δικούς της πόρους ΒΑΡΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ και να ειναι παράλληλα…κρατικοκαπιταλιστική. Γιατι κακα τα ψέματα, εδώ θα μιλάμε ντόμπρα. ή ήταν οι κοκκινοι ειδικοι εκμεταλλευτικό στρώμα, αρα δεν υπήρξε σοσιαλισμος, αλλα κρατικος καπιταλισμος, ή οι κόκκινοι ειδικοί δεν ήταν εκμεταλλευτικό στρώμα, άρα ο σοσιαλισμος ήταν μια πραγματικότητα. ΣΤΑΡΑΤΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ.
Εγω σαν άπειρος μαρξιστής που ειμαι, γνωρίζω οτι στο 1ο Κεφάλαιο, ο Μαρξ λέει οτι οι καπιταλιστές βάζουν μηχανές στην παραγωγη μόνο όταν αυτές τους εξασφαλίζουν το μέγιστο κέρδος. Μάλιστα, ο Μαρξ λέει και κάτι άλλο, ότι η ένταξη των μηχανών γίνεται πάντα πετώντας εργάτες στην ανεργία, η αυξάνοντας τον σχετικο υπερπληθυσμό των ανέργων κτλ… κτλ…
Ελα, ομως, που αυτό δεν έγινε στην ΕΣΣΔ. Για απάντησέ μας, λοιπόν, πώς γίνεται στην ΕΣΣΔ να υπήρχε κρατικος καπιταλισμος το 1928 και να ξεφύτρωναν παντού βιομηχανικές πόλεις, με εργοστάσια που παρήγαγαν μέσα παραγωγής; Πως γινεται να ειχε εξαλειφθεί η ανεργία;
Αφου ολες αυτες οι επιχειρήσεις δεν παρουσίαζαν τοτε κέρδη; Αφού ολες αυτές οι επιχειρήσεις οπως εκατοντάδες φορές τόνιζε ο Στάλιν ειχαν χαμηλή αποδοτικότητα.
ΤΟΤΕ ΓΙΑ ΤΙ ΣΟΪ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΜΙΛΑΜΕ;
Βλέπεις, αυτα ειναι ερωτήματα που αφορούν βέβαια και το μέλλον της Ελλάδας, γιατι βλέπεις η Ελλάδα δεν εχει βαρια βιομηχανία…
Δεν ηταν ουτε καπιταλισμός διότι οι γραφειοκράτες δεν είχαν καταφέρει να μονοπωλούν την εργοδοσία, υπηρχαν ακόμα συνδικάτα ισχυρότατα, οι εργάτες είχαν δυναμη που είναι αδιανόητη στον καπιταλισμό. Ουτε όμως και σοσιαλισμός ήταν διότι υπήρχε μια τεραστια ψαλίδα στις αμοιβές, ψαλίδα η οποία δεν σχετίζονταν με την κοινωνικη αξία της εργασίας που παρηγαν, αλλά περισσότερο με την κομματική ιδιότητα και με τις γνωριμίες του καθενός. Υπηρχαν επίσης προνόμια όπως οι ειδικές κατοικιες για τους προνομιούχους, τα ειδικα καταστήματα, η κλοπές και η μαύρη αγορά που διευθυνονταν απο μια κάστα μαφιόζων οι οποίοι είχαν πρόσβαση στην κομματική ιεραρχία την οποία διέφθειραν (είναι ενδεικτικό οτι το 30% της αγοράς πετρελαιοειδών και ειδών πολυτελειας διεκπεραιωνονταν απο την μαφία αυτή).
ξερω, ξέρω ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ!!!
ΖΗΤΩ Ο ΕΙΣΟΔΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΜΜΜΑΤΑ, οχι δεν το ειπε μονο το Ξεκίνημα, αλλα και ο Τρότσκι, ο πρώτος διδάξας. Ετσι λοιπόν οι οπαδοι του Τρότσκι στην Γαλλία έγιναν ολοι απεργοσπάστες. Αναφέρομαι στην “κλικα του Μολινέρ” του αρχι-τροτσκιστή που έγινε αρχι-απεργοπσάστης. Προσέξτε “κλίκα του Μολινιέ” ονόμαζε ο ίδιος ο Τρότσκι την κατάντια των οπαδών του!!! χα χα χα
Στην πραγματικότητα ο Μολινιέ ένας μαφιόζος και απατεώνας ήταν,με τον αδελφό του είχαν γραφείο διαχείρησης λογαριασμών,αγόραζαν φτηνά και μετά εκβίαζαν και απειλούσαν για να παραδόσουν το λογαριασμό στην αξία του.Αυτά μας τα γράφει ο γραμματέας του Τρότσκυ Heijenoort στο βιβλίο του with Trotsky in exile,και μας περιγράφει επίσης ότι ήταν γνωστός απατεώνας..Ο Τρότσκυ στη Γαλλία φιλοξενούνταν απ αυτόν ,άνκαι ήξερε για το ποιόν του ,και τον αποκαλούσε και μεγάλο κομμουνιστή και επαναστάτη.Μετά βέβαια μίλησε για κλίκα ,ο ίδιος βέβαια ήταν χειρότερος και από κλικαδόρος αφού στο Μεξικό μια χαρά συνεργάστηκε με το FBI
Αγαπητέ κικι θα συμφωνήσεις με το ναρ που απορρίπτει τον χαρακτηρισμό του ανύπαρκτου ως κρατικού καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός, κρατικός και μη, προϋποθέτει καπιταλιστική τάξη, χρηματιστήριο, κλπ. Αλλά δυστυχώς για τους αφελείς απολογητές του, ούτε σοσιαλισμός ήταν. Ο τρόπος παραγωγής αυτών των χωρών ήταν ένα υβρίδιο καπιταλιστικών και κάποιων πρωτολειων κομμουνιστικών σχέσεων. Οι δεύτερες απο νωρίς και σταδιακά ηττήθηκαν προς όφελος των πρώτων. Η δε κρατικοποιηση είναι ΑΠΛΑ τυπική κοινωνικοποιηση. Αν δεν αρθει και στην παραγωγή η αντίθεση “διευθυντης/διευθυνομενος” θα ισχυροποιηθουν/ηγεμονευσουν οι καπιταλιστικεςσχεσεις/αντιληψεις. Οπερ και εγενετο. Διαβάστε πλιιζ μαρξισμο
Φίλε Ναρίτη,
Όπως βλέπω και βλέπει ο καθένας, επιδεικνύεις μία φανερή εμμονή στην αντίθεση διευθυντή/διευθυνόμενων και την ανάγεις στο ωμέγα κριτήριο ορθής πορείας προς την οικοδόμηση του σοσιαλισμού/κομμουνισμού. Επιπλέον, φτάνεις το ζήτημα στα απόλυτα άκρα του, όταν απαιτείς την άρση αυτής τής αντίθεσης. Νομίζω ότι κάνεις λάθος ιδίως στο δεύτερο (στην άρση τής αντίθεσης). Το να ζητάς την άρση τής αντίθεσης μεταξύ διευθυντών και διευθυνόμενων σε τελική ανάλυση είναι σαν να ζητάς την άρση τής αντίθεσης μεταξύ ατόμου και συλλογικότητας. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, εκτός κι αν ο άνθρωπος ρομποτοποιηθεί πλήρως, μια κατάσταση που μόνο με εφιάλτη μπορεί να την παρομοιάσει κάποιος. Αν δε πάρουμε την έννοια της διεύθυνσης στη διευρυμένη διάσταση που της προσδίδει η εξειδικευμένη γνώση, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ζόρικα για την απαίτησή σου. Λόγου χάρη, ακόμα και σε μία υποδειγματικά λειτουργούσα αναρχική κοινότητα ποιος νομίζεις ότι θα αναλάβει να σχεδιάσει το αποχετευτικό της σύστημα: αυτός που έχει εξειδικευτεί, ας πούμε, στη νοσηλευτική ή κάποιος που τυχαίνει να έχει πτυχίο υδραυλικού; Έχω τη βεβαιότητα ότι η αμεσοδημοκρατική γενική συνέλευση της κομμούνας θα πει, και με απόλυτη ομοφωνία μάλιστα, σε αυτόν που ξέρει πώς να παίρνει αίμα ή τι πρέπει να κάνει σε περίπτωση εμφράγματος αλλά έχει μεσάνυχτα από σωληνώσεις «σκάσε και σκάβε εκεί που θα σου πει ο μάστορας». Ούτε καν εσύ δεν θα αποφάσιζες διαφορετικά!
Να διαβάζουμε Μαρξ, δεν λέω. Αλλά να μπορούμε να διαβάσουμε ακόμα και τον Μαρξ (στην περίπτωση που έχει μιλήσει για άρση τής αντίθεσης και όχι για εξορθολογισμό/μείωση/άμβλυνσή της, κάτι που είναι ριζικά διαφορετικό) κριτικά. Πράγμα που, εν προκειμένω, σημαίνει να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ουτοπία από τη χίμαιρα.
Τα λέμε
Αγαπητέ λεφτ, όταν μιλούμε για την ταξική κοινωνική αντίθεση “διευθυντής/διευθυνόμενος” προφανώς δεν εννοούμε την καρικατούρα που έτσι την καταλαβαίνουν οι φτωχοί μουλούδες, (κκεδες και λοιποί απολογητές).
Φυσικά και στην κοινωνία πάντα θα υπάρχει κοινωνική ανάγκη για συντονιστές, για υπεύθυνους, ακόμα και για “διευθυντές”. ΠΟΙΟ όμως είναι το θέμα; Το θέμα είναι η αντίθεση αυτή, να πάψει να υπάρχει ως μια κοινωνική/οικονομική διαδικασία/σχέση, που παράγει/αναπαράγει ταξική διαστρωμάτωση. ΑΥΤΟ εννοώ, αλλά ΠΟΥ να το καταλάβουν αυτό οι διάφοροι παπαγάλοι των νηπιακών βιβλίων του στάλιν.
Με απλά λόγια, άλλο πράγμα να έχει μια ορχήστρα έναν διευθυντή, και άλλο πράγμα να έχει ανάγκη η κοινωνία από ένα διευθυντικό στρώμα ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ/ΕΛΕΓΧΟΥ/ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ, αυτής και της παραγωγής. Όσο υπάρχει αυτή η κοινωνική ανάγκη για ύπαρξη και ρόλο σε ένα διευθυντικό ΤΕΤΟΙΟΥ ΤΥΠΟΥ στρώμα και κράτος θα υπάρχει, και ταξική διαστρωμάτωση θα υπάρχει, και ο κομμουνισμός θα είναι διακυβευμα και η καπιταλιστική παλινόρθωση πιθανή! Αυτός είναι υλιστικός τρόπος ανάλυσης, και όχι τα κουραφέξαλα του στυλ “να μορφωθούν ολοι …πολυτεχνικά”.
Δύο επισημάνσεις, φίλε Ναρίτη, κι ένα συμπέρασμα. Η πρώτη:
Αφού είναι έτσι όπως τώρα διευκρινίζεις, ας διαλέγουμε πιο προσεκτικά τις λέξεις. Άρση σημαίνει άρση. Δηλαδή, απόσυρση από τη σκηνή, εξαφάνιση, ανυπαρξία, κατάργηση. Κακώς τη χρησιμοποίησες. Και ένας λόγος παραπάνω που, σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, σε διαβάζουν «οι φτωχοί μουλούδες, (κκεδες και λοιποί απολογητές)» καθώς και «οι διάφοροι παπαγάλοι των νηπιακών βιβλίων του στάλιν». Η δεύτερη:
Παρά τα όσα διευκρινίζεις και πάλι διακρίνω μία δυσανεξία στην έννοια «διεύθυνση». Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ παραδέχεσαι ανεπιφύλακτα την ανάγκη συντονιστών ή υπεύθυνων, όταν έρχεται η ώρα να μνημονεύσεις τους διευθυντές πάει και δεν πάει το χέρι σου και γι’ αυτό βάζεις τη λέξη εντός εισαγωγικών. Κάτι που είναι και λίγο στρουθοκαμηλισμός, με το συμπάθιο: «υπεύθυνος» είναι συνώνυμο του διευθυντή και «συντονιστής», αν δεν μιλάμε για απλή γραμματειακή υποστήριξη που κανονίζει την ώρα και τον τόπο συνεδριάσεων, εκδηλώσεων κ.λπ., κάτι σαν ευφημισμός.
Το συμπέρασμα: Νομίζω ότι είναι καιρός να ξεφορτωθούμε στο συγκεκριμένο ζήτημα την επιρροή τού διαφόρων ρευμάτων τού αναρχισμού. Το φαινόμενο της διεύθυνσης δεν μπορεί να εξοβελιστεί από την κοινωνική οργάνωση από κάποια κλίμακα και πάνω (φοβάμαι ούτε στις μικρές κλίμακες). Πρέπει να ζήσουμε και με αυτό. Η ‘‘ριζοσπαστική’’ μέθοδος «πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι» δεν οδηγεί πουθενά αλλού από τη διαλυτική διάχυση και την αναρχία (με την έννοια του «ό,τι τού φανεί τού Λωλοστεφανή»). Το θέμα είναι όμως, κι εδώ συμμερίζομαι τις ανησυχίες σου, να ζήσουμε καλά. Ποιο είναι το κλειδί για μένα; Έλεγχος, και μετά έλεγχος, και ύστερα πάλι έλεγχος. Από ποιούς; Από όλους μα πρώτα και κύρια από τους διευθυνόμενους. Και βέβαια έλεγχος θεσμικός, καθιερωμένος και ενθαρρυνόμενος από ένα αντίστοιχο πνεύμα που πρέπει να διατρέχει κάθε διοικητική συγκρότηση, από τη μεγαλύτερη μέχρι τη μικρότερη. Δηλαδή έλεγχος ουσιαστικός και όχι τυπικός. Θα αποφύγουμε έτσι τη διαστρωμάτωση; Όχι, δεν θα την αποφύγουμε. Το στρώμα τών διευθυνόντων θα υπάρχει. Δεν θα μπορεί όμως να γ@μ@ει και να δέρνει.
Τα λέμε
λεφτ, την λέξη διευθυντής την έβαλα σε εισαγωγικά, όχι γιατί έχω ή έχουμε καμιά δυσανεξία, αλλά γιατί στον κομμουνισμό, αυτό που θα ονομάζεται “κοινό”, “πολιτική” κλπ ΔΕΝ θα έχει σχέση με την διαχείριση/έλεγχο/εποτπεία/διακυβέρνηση ανθρώπων. ΑΥΤΟ θέλω να πω και ελπίζω να το καταλαβαίνεις τουλάχιστον εσύ, διότι οι μουλούδες είτε κκεδες είτε λοιποί που σχολιάζουν εδώ μέσα, την θεολογική τσίχλα της χοντροκεφάλας τους, τηνε λογιάζουν για διαλεκτική. Οπότε, είτε δεν καταλαβαίνουν γρυ, είτε διστρεβλώνουν μιας και αυτό έμαθαν να κάνουν, είτε και τα 2 μαζί.
ωπα, θα υπάρχει κοινωνική ανάγκη για υπεύθυνους και συντονιστές, ακόμα και για διευθυντές!!!
.Εδώ αλλα μας έλεγε το αγαπητό μέλος του ΝΑΡ….
Τι εγινε τώρα; Τί άλλαξε και τους δικους σας τους διευθντάδες, δεν τους αποκαλείτε εκμεταλλευτικο στρώμα;
Επειδή στην ηγεσία θα ήταν ο φωστήρας Τρότσκι που δεν ήθελε την οικοδόμηση του σοσιαλισμου συν πόσα άλλα;
Ωπα που πήγε το εποικοδόμημα; Τα σοβιετ τι θα πουν; κτλ…. κτλ…
δε μου λέτε, ξέρετε τι σχέση εξουσίας έχει ο μαέστρος με την ορχήστρα; χα χαχα
Εχετε ιδέα απο κλασσικη μουσική;
Λαθραία εδω κάποιοι μπάζουν την μονοπρόσωπη διοίκηση του μαέστρου/διευθυντή πάνω στους εκτελεστές/εργάτες/οργανοπαίκτες απο το παράθυρο, που απο την πρώτη στιγμή σε αυτο το ποστ υπερασπίζομαι ως λενινιστής απο την πόρτα..
Σοβαρευτείτε ορισμένοι και μην είστε και έτσι και γιουβέτσι. ή με την μισοαναρχική θεώρηση των Μπούκτσιν/Ρούση ή με την επαναστατική θεώρηση των Λένιν/Στάλιν, τρίτος δρόμος δεν χωρεί
Το έχω γράψει πολλές φορές, μπας και ξεκολήσσετε εσείς οι μουλόυδες από την θεολογική τσίχλα που σας έχει κολλήσει στην χοντροκεφάλα σας, και νομίζετε πως είναι ….υλιστική/διαλεκτική: Η αντίθεση διευθυντών/διευθυνομένων, ΔΕΝ είναι η αντίθεση του διευθυντή της ορχήστρας με την ορχήστρα, που δυστυχώς αυτό καταλαβαίνετε, μιας και μέχρι εκεί φτάνει η αντιληπτική σας ικανότητα!
Είναι η αντίθεση του διευθυντικού στρώματος της κοινωνίας και της παραγωγής, και των διευθυνόμενων, είτε εργαζομένων, είτε λαού. Σε συνθήκες επαναστατημένης κοινωνίας, η αντίθεση αυτή, ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ με την ύπαρξη καπιταλιστικών εχθρικών κρατών, εκφράζει και αποκρυσταλλώνεται στην ανάγκη ύπαρξης κράτους (του εργατικού ΜΙΣΟ κράτους που έλεγε ο Μαρξ) άρα και μιας ορισμένης ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ. Όσο λοιπόν, η αντίθεση αυτή παραμένει εν ισχύ τόσο θα είναι διακυβευμα το πέρασμα στον κομμουνισμό.
δεν λες τιποτα μελος του ΝΑΡ επί της ουσίας και έρχεσαι συνεχώς σε αντιφάσεις. Στα καθήκοντα κάθε περιόδου, εχει πέσει βουβαμάρα στο επιτελείο σας.
Απλως αναπαράγετε ολη την αστικη προπαγάνδα, επιχειρώντας να δυσφημίσετε τους μπολσεβίκους. Την ιδια στιγμή στηρίζετε-καθαγιάζετε τους γραφειοκράτες-σαπισμένους-καριερίστες τύπου Μπουχάριν,Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, Τρότσκι.
Απόδειξε μας φιλέ μου πως γινεται να μην εξυπηρετεί το προλεταριάτο και την φτωχή αγροτιά η εκβιομηχάνιση της Ρωσσίας με ίδιους πόρους; Πώς έγινε αυτο το θαύμα χωρις σοσιαλιστικες σχέσεις παραγωγής; ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΒΡΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΞΑΝΑΓΙΝΕ; Η Αγγλία απέκτησε μεγάλη βιομηχανία, λεηλατώντας τον μισό πλανήτη, με δουλεμπόριο. Οι ΗΠΑ το ίδιο, αφου πρώτα ανέκτησαν τεράστιες πιστώσεις απο το αγγλικο πιστιωτικό σύστημα, ειχαν τους μαύρους δούλους στο ΝΟΤΟ για δεκαετίες να χρηματοδοτούν το εμπόριό τους. Η Γερμανία κατάφερε να αποκτήσει βιομηχανία μετά τον γαλλοπρωσικό πόλεμο και την λεηλασία της ΓΑλλίας. Η ΓΑλλία του Ναπολέοντα λεηλατούσε ολη την Ευρώπη.
Απο πολιτική οικονομία έχετε μαύρα μεσάνυχτα. Η γραφειοκρατία δεν ήθελε ποτέ βαριά βιομηχανία στην ΕΣΣΔ. Γιατι βλέπεις οι βιομηχανίες παραγωγής μέσων παραγωγής ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΟΤΙΚΕΣ, ειδικα σε μια καθυστερημενη χώρα σαν τη Ρωσσία του 1921.
Απαντήστε μας ξεκάθαρα ποιον ωφελούσε η κολλεκτιβοποίηση, η εξάλειψη των κουλάκων ως τάξη; Εντοπίστε μας μια χώρα του πλανήτη που να υπάρχουν μεγάλα αγροκτήματα στην έκταση των κολχόζ και να σκεπάζουν την ύπαιθρο όπως συνέβαινε το 1950 στην ΕΣΣΔ. Πουθενά δεν θα βρείτε κάτι τέτοιο. Παντου στον καπιταλισμο,. ειδικά τώρα, η ύπαιθρος βρίσκεται σε ρήξη με την πόλη, πλήρη σύγκρουση, πλήρη εκμετάλλευση.
Η ΕΣΣΔ έδωσε δουλειές σε όλους, ανέπτυξε ενα πλήρες σύστημα περίθαλψης, κοινωνικής ασφάλισης, σχολεία, πανεπιστήμια, ανέπτυξε παλαϊκο πολιτισμό, άθληση για ολους, έδωσε την ευκαιρία σε εκατοντάδες χιλιάδες φτωχούς αγρότες και εργάτες να γίνουν μηχανικοι, δασκαλοι, γιατροι, να σπάσουν προσωρινα εστω το μονοπώλιο στη γνώση.
ΣΤΟ ΑΝΤΙΠΟΔΑ στην καπιταλιστική ευρώπη, στο ίδιο το Βέλγιο, τη Γερμανία οι εργάτες υποσιτίζονταν, ζούσαν σε τρώγλες, άνεργοι, αμόρφωτοι, οι αγρότες ξεκληρίζονταν μαζικά, εγκαταλείποντας το βιος τους, σερνόμενοι σε παράγκες στις πολεις.
ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΨΙΧΟΥΛΑ που πήραν οι εργάτες στην ΕΣΣΔ!!!! ΑΙΣΧΟΣ-ΝΤΡΟΠΗ!!!
Ολα αυτα μονο σε μια σοσιαλιστική χώρα θα μπορούσαν να γίνουν.Για ολα αυτά δεν λέτε τίποτα. Η μαλλον τα ελεεινολογείτε.
Αλλα τι να λέμε, τώρα, ποιος ειπαμε βάπτιζε τον Σύριζα “αριστερή κυβέρνηση”;
Καλά τώρα, ο αγρότες τρεχανε να γραφτούν στα κολχόζ, αφου στο στριμωξιδι σκοτώθηκαν μερικές εκατοντάδες χιλιαδες.
Οι αγρότες στα κολχόζ και οι Τρότσκυ,Ριβέρα μαζί με τους γραμματείς του Τρότσκυ Heijenoort και Hansen να συνωστίζονται στα γραφεία του FBI για να προωθήσουν τη …διαρκή επανάσταση.
Καποιες χιλιαδες πέθαναν και στα γκούλαγκ, παλι στο συνωστισμό, γιατι όλοι θέλανε να πάρουν μέρος στην σοσιαλιστική πρόοδο και εξημέρωση της φύσης. Τι να λέμε τώρα…..οι άνθρωποι θέλαν να προοδεύσουν αλλά οι θέσεις ηταν λιγες….
Εγώ λέω κάτι σαφές και διαλεκτικό. ΕΣΥ τι μας λές; Μας φέρνεις ένα κάρο τεχνοκρατικά επιχειρηματα, με επίφαση πολιτικής χροιάς για τα όσα συνέβησαν στην ΕΣΣΔ από το ’53 κα ιμετά, μπας και μπορέσεις να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα! Ασε ρε φίλε! Ολες οι δεξιές αλλαγές που έγιναν μετά το ’53, έχουν την ρίζα τους ακριβώς στο διάστημα ’30-΄53 όπου συγκροτήθηκε και παγιώθηκε η κρατική/κομματική γραφειοκρατία, ως η νέα κυρίαρχη τάξη της ΕΣΣΔ! τΑ ΥΠΌΛΟΙΠΑ που λές είναι οδοντόκρεμες! Να την βράσω πχ την “γενική πολυτεχνική μόρφωση” ή την “πώληση των μηχανοτρακτερικών σταθμών”, εάν αυτά ως κρικική, ΔΕΝ συνοδεύονται ΚΑΙ από την προβληματοποίηση της ταξικής διάρθρωσης της ΕΣΣΔ και της ανάδειξης νέας άρχουσας τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης!
Ξεκολλήστε από τα εικονίσματα και την μεταφυσική που σας δέρνει!
τεχνοκρατικα επιχειρήματα;
χα χα χα
Ακου φιλε, μερικες φορές μέσα στην στασιμότητα που φέρνει το βιολογκό μας ρολόι, μιας και τείνουμε να κρινουμε την εξέλιξη της ιστορίας από τη δική μας εμπειρία, ρίχνουμε την διαλεκτική στον καιάδα και προσκολλόμαστε στην μεταφυσική.
Η μεταφυσική ειναι υποσύνολο της διαλεκτικής, με την έννοια οτι στην αέναη κίνηση-σύγκρουση των αντιθέτων, ο δείχτης του ρολογιού μας δείχνει συνεχώς σε μια συγκεκριμένη ώρα, αντανακλώντας μια συγκεκριμένη ενότητα αντιθέτων [την αέναση σαπίλα και απογοήτευση]. Εκει έχει κολλήσει λοιπόν και το μυαλό σου και προσπαθεις να βρεις λύση. Μόνο που αντι να αναζητήσεις τη λύση στον μαρξισμο, την πολιτική οικονομία, τον ιστορικό υλισμό, θες αγάπη (και λουλουδάκια που λέει ο ένας) των ανθρώπων, και λύση δια μαγείας των προβλημάτων τους άμα φτιάξουνε επιτροπές απο τα κάτω. Πως λεει και το ΣΕΚ, σοσιαλισμος…απο τα κάτω…
Ακου λοιπον φιλε μου να σου πω ενα μυστικο. Ο Ρούσσης απο μαρξισμο δεν εχει ιδέα, ειδικα απο πολιτικη οικονομία. Αν ο Μπελαντής επιχειρεί να μας παρουσιάσει ενα συμπίλημα ευρωκομμουνισμού-τροτσκισμού, ο Ρούσσης μπλέκει λίγο υπαρξισμό, λίγο Μπούκτσιν, τα χώνει ολα στον μπλέντερ, τα αλέθει, και προσπαθει να κρύψει τις πομπές του απο την στήριξη στον Σύριζα, εν είδει…λαϊκου μετώπου 1935. [το αστείο της υπόθεσης ειναι οτι το λαϊκο μέτωπο του 35 σε συνθήκες ριζικης μετατόπισης της βάσης της σοσιαλδημοκρατίας προς τα αριστερά, με ένοπλες εξεγέρσεις στο ενεργητικο της, βλέπε Αστούριας το 1934, Βιέννη το 1934, το θεωρεί ταξική υποταγή, χα χα χα]
ακου λοιπον προσεκτικά. Ο μαρξισμος ειναι επιστήμη. Δεν ειναι μεταφυσική. Αυτα εχουν λυθει απο τον Μαυριτανο και τον Στρατηγό δεκαετίες πριν.
Αντι λοιπόν σαν τον Γκοντάρ στο Αλφαβιλ να λες δεν θέλουμε τεχνολογία, πιάστε τη βίβλο (αγάπη) , δες καλύτερα Μπουνιούελ που κάτι τέτοιους γελοίους υπαρξιστές της βίβλου τους διακωμωδεί σε ολη του την φιλμογραφία.
Αγαπητέ κικι τα χεις μπλέξει φτωχε μου! Έχεις μπρδεψει τον μαρξισμό με τα 12 ευαγγελια και την 2α παρουσία! Άστο! Πάντως να ξέρεις πως, δεν περιμένουμε στην διάρκεια την ανθρώπινης ζωής να γίνουν θαύματα. Παραλληλα όμως, γνωρίζουμε ως κομμουνιστές πως τα συμβάντα στην διάρκεια της ανθρώπινης ζωής, μπορούν να μας δείξουν με σαφήνεια, αν πάμε προς τον κομμουνισμό, ή αν οικοδομείται μια νέα ταξική κοινωνια στο όνομά του. Μαθε!
αίσχος και ντροπή σε σένα ΚΙΚΙ, που λιβανίζεις αυτά τα καθεστώτα. Αγαπητέ μου, οι κατακτήσεις των εργαζομένων σε αυτές τις χώρες, σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια και στέγη, ήταν σημαντικές και αυτό αφορά ΟΛΗ την περίοδο έως και την δεκαετία του 80 που κατέρρευσαν. Είτε σου αρέσει όμως είτε όχι, αυτές οι κατακτήσεις, ΔΕΝ σηματοδοτούσαν αναγκαστικά και τον σοσιαλιστικό/κομμουνιστικό χαρακτήρα αυτών των χωρών! Αλλιώς και η Σουηδία, η Φιλανδία, η Νορβηγία, η Ισλανδία, είναι ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ! Αϊντε πια με την ασχετοσύνη σας! Ούτε η ανυπαρξία καπιταλιστών/αστικής τάξης σηματοδοτεί σώνει και ντε τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα μιας κοινωνίας. Τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα μιας κοινωνίας, τον σηματοδοτούν τα παραπάνω, μαζί με την ολοένα και διευρυνόμενη εξουσία των λαϊκών/εργατικών θεσμών στην βάση της κοινωνίας, μαζί με την ολοένα και μεγαλύτερη άμβλυνση της αντίθεσης “διευθυντή/διευθυνομένου”!
Επίσης ΚΙΚΙ αγόρι μου θα μου λύσεις μια απορία; Η ενωμένη αντιπολίτευση (Τρότσκι, Ζηνοβιεφ, Κάμενεφ), έλαβε περίπου το 1% στις εσωκομματικές διαδικασίες το ’27. Οκ; Αν ναι, τότε πως αγαπητε ΚΙΚΙ εξηγείς ότι λίγα χρόνια αργότερα εκτελέστηκε το….70% των συνέδρων του Συνεδρίου και το 90% των μελών της ΚΕ από το ’16 μέχρι και τις αρχές του ’30, ως ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ των Τροτσκιστοζηνοβιεφικού μπλοκ;
Ή λέει ψέματα το ΚΚΣΕ για τις εσωκομματικές εκλογές και μαζι και εσείς ως ΚΚΕ τρομάρα σας και τελικά πήρε τεράστιο ποσοστό η ενωμένη αντιπολίτευση το ’27 (αφού το…70% των συνέδρων εκτελέστηκαν ως…τροτσκιστοζηνοβιεφικοί!), ή οι δίκες (και οι κατηγορίες) που έστησε η σταλινική ηγεμονική φράξια του ΚΚΣΕ, ήταν δίκες/παρωδία με μόνο στόχο/σκοπό, την παγίωση της εξουσίας των γραφειοκρατών!
Διαλιέχτε και περιμένουμε απάντηση!!!
Αντιγράφεις στοιχεία από τον μέγιστο γραφειοκράτη και ψεύτη συνάμα ,τον Χρουτσόφ,του οποίου η λεγόμενη μυστική έκθεση ..έκανε πάταγο στη Δύση ,στη CIA,στους τροτσκιστές ,σ’όλους τους αντεπαναστάτες και σία.Αυτοί αναφέρουν ότι τα στοιχεία του είναι σωστά,αντιγράφεις κι εσύ.
Αντέγραψε όσο θες ,όλες τις απαντήσεις που έπρεπε να πάρεις τις πήρες τεκμηριωμένες,εσύ είναι που υποστηρίζεις διάφορους καριερίστες,φραξιονιστές,δολοπλόκους,αποδεδειγμένους αντεπαναστάτες που σχεδίαζαν… την παγκόσμια επανάσταση με το FBI..
Πάμφτωχε μου τόσες μέρες δεν λες κάτι τι σημαντικό ,προφανώς και σένα όπως όλους τους τροτσκιστές σας πείραξε που επί Στάλιν υψώθηκε η κόκκινη σημαία στο Ράιχστανγκ,ενώ οι δικοί σας,Τρότσκυ και λοιπές …δημοκρατικές δυνάμεις καλούσαν σε εξέγερση ενάντια στο κόμμα και τον Στάλιν,τάχθηκαν με την απέναντι πλευρά. Δεν ξεπλένονται με τίποτε.
Εμείς να ντραπούμε;Είμαστε περηφανοι.Και πρόσεχε την πίεση σου,ξέρεις λίγο διουρητικό….
Καραμέλα ο ψεύτης Χουρτσωφ. Καλά, ο Στάλιν που τον είχε τοποθετησει σε κάθε υπεύθυνο πόστο τι ηταν; Χαφιές; Ταγματασφαλίτες;
Ο Στάλιν που συνεργάστηκε με τον ρατσιστή Τσώρτσιλ και τον αρχι- ιμπεριαλιστη Ρούσβελτ, μαχαιρωνοντας πισώπλατα το ελληνικό επαναστατικό ΕΑΜ και πατωντας πανω στα πτωματα
Πατωντας στα πτωματα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου για να κρατήσουν την ηδη ματοβαμμενη εξουσία του. Αυτός δεν ηταν ΠΡΟΔΟΤΗΣ;
Ακριβως έτσι, όπως έλεγε ο Τρότσκι, αφού έχω τέτοια παντοδυναμία, πως είμαι εγώ εξορία και ο Σταλιν στο θρόνο;
έρχεται απάντηση….
Πρώτον, αμα αμφισβητείς ότι η σοσιαλδημοκρατικά παρεκκλίνουσα τάση πήρε το 0.96% (ούτε 1% μη κλέβεις) σε μαζικες ελευθερες εσωκομματικες διαδικασίες, σημαινει οτι είσαι ασχετος ιστορικά. Αυτα ειναι ντοκουμέντα. Κανεις δεν τα αμφισβήτησε ποτέ. Απλώς οι τροτσκιστές λένε οτι αυτο έγινε λόγω της γραφειοκρατίας…Ξεχνάνε βλέπεις να αναφέρουν το νούμερο. Για ευνόητους λόγους
Απιθανα πράγματα. Αμα παίρνεις 0.96% δεν φταίει το κούφιο το κεφάλι σου, αλλα το 99.04% που ήταν..γραφειοκράτες..!!!
Μήπως ήταν και ο Γκράμσι γραφειοκράτης που στήριζε τον Στάλιν;
ε ; για πες μας; Εγώ λέω οτι εσυ εισαι χρεοκοπημένος γραφειοκράτης και παραμυθιάζεσαι απο σαπισμένους γραφειοκράτες.
Δεύτερον, υπάρχει ενα αναμφισβήτητο γεγονός φιλε μου. Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Κύροφ. Αυτή την έκαναν οι ζηνοβιεφικοι-καμενεφικοι που ειχαν ήδη παρτίδες με τους τροτσκιστές και έκαναν παράνομα φραξιονισμό. Υπάρχουν στοιχεια πλέον για αλληλογραφία ολων αυτών μεταξύ τους. Αρα, τουφέκι τους άξιζε.
Τρίτον, το νούμερο 70% δεν αναφέρεται βέβαια στο συνέδριο του 1927. Πάλι ασχετος εισαι. Αναφέρεται σε σύνθεση της ΚΕ του κόμματος πολύ αργότερα. Αυτό ομως ειναι “στοιχείο” που παραθέτει ο Χρουτσόφ στο εικοστό συνέδριο ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. Που ειναι αποδειξεις γι αυτο το νούμερο; Ποιος μου λέει εμένα οτι το 70% δεν ειναι 40% νεκροι στη πρώτη γραμμή του πολέμου, 20% οντως απο εκκαθαρίσεις 10% απο φυσικά αίτια (γηρανση);
Τέταρτον. Κανεις δεν αρνείται οτι έγιναν εκκαθαρίσεις. Αλλα επειδή έχουμε κοινή λογική και δεν είμαστε αθύρματα της άρχουσας τάξης, δεν μπορούμε να δεχτούμε την παπάτζα ότι το 37-39 εκετελέστηκαν 670.000 άτομα στην ΕΣΣΔ.
Ξέρεις γιατι; Αυτο θα σήμαινε περίπου 1000 άτομα την μέρα. Βλέπεις ο χρόνος έχει 365 μέρες.
Αυτα μπορούν να γίνουν μονο σε εμπολεμες ζώνες.Μάθε λοιπόν ότι κανένα σοβιετικό ντοκουμέντο της σταλινικής εποχής δεν υπάρχει που να αναγράφει οτι δώθηκε εντολή και εκτελέστηκαν 670.000. ΠΟΥΘΕΝΑ. Το 91-92 (αν θυμάμαι καλά) υπάρχει δημοσίευση του Γκέτυ που ...συνάγει το νούμερο από διακυμάνσεις στον πληθυσμο των γκούλαγκ…συνδέοντας τις διακυμάνσεις με το ριπόρτ της Γκα-Γκε-Μπε επί…Χρουτσόφ μετά το εικοστό
Μην σας παραμυθιάζουν οι αστοι.
<blockquoteΑπαντήστε μας ξεκάθαρα ποιον ωφελούσε η κολλεκτιβοποίηση, η εξάλειψη των κουλάκων ως τάξη
Ωφελουσε ΚΑΘΕ αλλη τάξη που είχε την εξουσία τοτε, όπως επίσης και κάθε αλλη προνομιούχα διαστρωμάτωση που ηταν ‘στα πραγματα ‘ τοτε, ή όπως λέγεται ‘τα νέα τζακια’
Καπιταλισμός δεν είναι απλα και μονο να βγάλω το μεγαλυτερο κέρδος. Αυτό που ονομαζεις σοσιαλισμό είναι ο ΚΜΚ. Η ΔΕΗ πχ και τα δημοσια έργα (δρόμοι,λιμάνια, κτλ) είναι καπιταλιστικα στοιχεια καθότι διευκολύνουν την κεφαλαιακη κερδοφορία. Εξορθολογική καπιταλιστική αναπτυξη είναι. Όπως το φτηνό νερό,ρεύμα,πρωτες ύλες που το καπιταλιστικό κράτος κάθε χώρας που έχει αναπτυξη, επιδιώκει συνειδητά να εξασφαλίζει στις καπιταλιστικές επιχειρησεις.
Όπως μια καπιταλιστική εταιρεια θέλει φτηνό ρεύμα, κτλ έτσι και μια ‘σοσιαλιστική’ εταιρία’ χρειαζεται αντίστοιχα να γίνονται επενδύσεις στον τομέα των μέσων παραγωγης και των πρώτων υλων για να μην τα εισάγει σε ακριβές τιμες.
Αν υποστηριζεις οτι
Για να μην πευτουμε σε παραλογισμους λοιπον, όπως οτι η Ελλάς του Καραμανλή ηταν …..σοσιαλιστική, πρεπει να δεχθουμε οτι, η αναπτυξη βαριάς βιομηχανίας δεν αποτελεί επ ουδενί στοιχειο σοσιαλιστικό απο μονο του, αν δεν συνοδευεται απο αλλά ουσιαστικά στοιχεια όπως ενδεικτικά: να μην έχει η νομενκλατούρα περιουσίες, να υπάρχει μια μίνιμουμ ανακύκλωση στις θέσεις ευθύνης και να μην λύνονται τα πολιτικα ζητηματα με γενοκτονιες.
ΥΓ δεν ξεφευγετε με επιχειρήματα του στυλ ‘ο Έγκελς είχε λάθος’ .
αυτά είναι πρωτογονισμος. Τι πιθανότητες υπαρχουν δηλαδή να είχε λάθος ο Έγκελς και εσείς να είστε σωστοί;
και κάτι ακομη. Το εργατικό κράτος ειναι μορφή κράτους. Ξέρεις οι κομμουνιστές δεν είναι αναρχικοι. Το εργατικό κράτος θα πρέπει να ενισχυθει και να σταθεροποιηθει για να οικοδομήσει, σταθεροποίησει και αναπτύξει παραπέρα τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, ειδικα σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης. Δες την αντιπαράθεση Λένιν, Μπουχάριν πανω στο ζήτημα στο βιβλίο του για το κράτος. Αυτα που γράφεις σύμφωνα με τον ίδιο τον Λένιν ειναι μισοαναρχικά.
Το εργατικό κράτος ειναι κράτος-μη-κράτος εφόσον εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πλατειάς πλειοψηφίας της εργαζομενης κοινωνίας. Ολη αυτη η πορεια που περιγράφω ανατρέπεται αρκετά μετά τον πολεμο, μετά το 53.
Τότε μια σειρά απο μέτρα οδηγουν στην αποσπαση της κοκκινης διανόησης απο την εργατικη τάξη , στον καπιταλιστικό δρομο ανάπτυξης.
Μια σειρά μέτρα που ήταν πολύ εύκολο να παρθούν, γιατι βλέπεις για να χτίσεις βιομηχανίες μέσων παραγωγής, πρέπει να θυσιασεις απ’ ολη την υπολοιπη οικονομία. Η ΕΣΣΔ ακομη δεν ειχε ξεπεράσει, ούτε φτάσει σε σχετικα μεγέθη τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες. Βλέπεις απο το 1939 μεσολάβησε ενας παγκόσμιος πόλεμος και το βάρος του πολέμου το σήκωσε η ΕΣΣΔ.
Ετσι ο χρουτσοφ και η παρέα του παρουσίασαν τα μέτρα τους ως φιλολαϊκα….και άνοιξαν τον ασκο του αιόλου, που μετά τις μεταρρυθμίσεις Κοσσίγκιν, οι ρεβιζιονιστες κατεδάφισαν τα πάντα.
Εβλεπαν λοιπόν την Ευρώπη όλη να περνάει το στάδιο της επιστημονικοτεχνικης επανάστασης, κι αυτοι να έχουν παραμείνει στην τεχνή του πολέμου στη βιομηχανία.
αλλα αυτα ειναι μια αλλη ιστορια. Αν καταλάβεις την οικοδόμηση του σοσιαλισμου, θα καταλάβεις και την παλινόρθωση του καπιταλισμου με κρατικο μανδύα.
________
αν αναρωτηθεις…μα τι έπεσε ένας και γαμηθηκε ο Διας; Θα αναρωτηθώ και εγώ εσύ τι λες για το ρόλο του Λένιν τον Απρίλη του 1917.
Προσεχε τι θα απαντήσεις.
Για να λάβεις δύσκολα μέτρα και να πεισεις πρώτα απ ολα την πλειοψηφία του κομματος και μετέπειτα ολους τους εργαζομενους, πρέπει να έχεις και αδιαφιλονίκητο κύρος.
Οπως ο Λένιν ειχε το αδιαφιλονίκητο κύρος στους μπολσεβικους τον Απρίλη του 1917 πειθοντας μέσα σε 10 μέρες τους πάντες (με ελάχιστες παρεκκλίσεις Κάμενεφ-Ζηνόβιεφ), έτσι και ο Στάλιν ειχε το αδιαφιλονίκητο κύρος στους μπολσεβίκους τον Μάρτη του 1953 για να προχωρήσει τα μέτρα της θυελλώδους ανάπτυξης της οικονομιας και της παραγωγής.Αυτα που τοσο υποτιμάτε,
αλλα χωρις αυτα κύριοι δεν θα υπήρχε ούτε Τριτη Διεθνής, ουτε βέβαια κομμουνιστικο κινημα στην Ελλαδα και σε ολο τον κοσμο. Ειναι αστειο να διαβάζουμε οτι η Τριτη Διεθνής που επι Στάλιν απέκτησε τα πολυπληθέστερα και σοβαρότερα απο άποψη επαναστατικών αξιώσεων κομμουνιστικα κομματα στον πλανήτη γη, έπραττε και δρούσε με..ιδιοτέλεια. Κρατικοκαπιταλιστικες χώρες που προωθούν την παγκόσμια επανάσταση δεν υπάρχουν.
Αγαπητέ ΚΙΚΙ το πρώτο σου λάθος (όπως υπήρξε και λάθος ΟΛΩΝ των ΚΚ παγκόσμια), είναι (και ήταν), ότι ορίζεις το εργατικό κράτος ως ΜΗ κράτος. Αυτό το συνήγαγε ο Μαρξ από την μελέτη της εμπειρίας της Κομμουνας του 1871, αλλά δεν έζησε ο έρμος για να δει την συνέχεια και την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΑ της ύπαρξης στην πράξη εργατικού κράτους!
2. Το εργατικό κράτος ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ στην πράξη, ότι ΔΕΝ διέφερε από τα άλλα είδη κράτους που εμφανίστηκαν μέχρι τότε στην ανθρώπινη ιστορία, παρά μονάχα, στα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του. Σταδιακά όμως και μέσα από συγκρούσεις, ΗΤΤΗΘΗΚΑΝ οι ούτως ή άλλως αδύναμες κομμουνιστικές σχέσεις/δυναμικές και ηγεμόνευσαν τα κλασσικά χαρακτηριστικά του κράτους: Ως ένα σύνολο δηλ, μηχανισμών και ατόμων που ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από την ταξική καταβολή των ατόμων, άπαξ και έχουν επιφορτιστεί με τον αναγκαίο (δυστυχώς) ρόλο της διεύθυνσης της κοινωνίας και της παραγωγής, μοιραία θα αποξενωθούν σταδιακά από την κοινωνία, θα ανέβουν ΠΑΝΩ από αυτήν και θα αποτελέσουν την ιδανική μήτρα γέννησης και διαμόρφωσης μιας νέας άρχουσας τάξης. Της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας.
κοιτα φιλε, δεν εχω χρονο, αλλιως θα συζητουσα συγκεκριμένα. Γενικολογείς, αριστολογείς ακομη και για το εποικοδόμημα της σοβιετικης κοινωνίας.
Ας ξεκινήσω λοιπόν απο τα βασικά. Τα σοβιέτ, εξαρχής, απο την γέννησή τους (ξαναεμφάνισή τους μετά το 1905) δεν ήταν λέσχες συζητήσεων. Ηταν πραγματικα οργανα εξουσίας και λήψης αποφάσεων.
Στην αρχή, η κυβέρνηση των καντέ (η πρώτη προσωρινη κυβέρνηση) έπαιρνε διάφορα αντιλαϊκά μέτρα, τα οποια τα σοβιετ σταματούσαν αμέσως με δικα τους ψηφίσματα που υλοποιούσαν ΑΝΤΙΜΕΤΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.
Ο Λένιν δεν έλεγε αηδίες όταν μιλούσε για ΔΥΑΔΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Εχετε μια περίεργη αντίληψη για τα σοβιετ, μάλλον μισοαναρχικη θα έλεγα. Ξέρεις τα σοβιετ ειχαν αντιπροσώπους πολύ γρήγορα. Αφου ξεκαθαρίσουμε με αυτα τα πράγματα, μπορούμε να πάμε και παραπέρα, τι ήταν τα σοβιετ την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όταν τα καθήκοντα βέβαια ήταν αλλης τάξης.
Αλλα πρώτα φιλε μου πρέπει να λύσουμε το ζήτημα των σχέσεων παραγωγής, του υλικου τρόπου παραγωγής. Πρώτα τη βάση, και μετά το εποικοδόμημα. Εσεις αφαιρειτε τη βάση εντελώς…
Τουλάχιστον φαίνεται η διαφωνία μας.
ΓΡΑφεις λάθος.
Παλι ο Μαρξ διδάσκει: η παραγωγικη βαση δίνει την ουσία μιας κοινωνιας. Όμως η σφαίρα της Διανομής του παραγόμενου Εισοδηματος στην δοσμένη κοινωνια , μας προσφέρει Ένδειξη για την Φύση της κοινωνιας αυτής.
Όταν λοιπον βλέπουμε οτι στην δεκαετία του ’30 η υπαρκτή ψαλίδα των μισθών αντί να μειώνεται σε σοσιαλιστική κατευθυνση , αντιθέτως ΑΥΞΑΝΕΙ, φτάνοντας σε επίπεδα ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ετσι ωστε ο ανειδίκευτους να λαμβάνει το 1/10 του μισθού ενος σταχανοβιτη ενω ο διευθυντικος μισθος να υπερβαινει και τους δυο κατα 10 και 100 φορες αντίστοιχα;!!!
Και μάλιστα όταν , ο μισθος αυτος εξαρταται, (εκτός απο Την ΠΟΙΟΤΗΤΑ και ΤΗΝ ΠΟΣΟΤΗΤΑ της εργασίας που αποδίδει στην κοινωνία ο καθένας)
ΑΠΟ την κομματική ιδιότητα, απο τις γνωριμιες, απο την ικανοτητα να διαφθείρει, και να δημιουργεί μαφιες, και να κλέβει την κρατικη περιουσία.
Όλα αυτά δεν είναι στοιχειαμτης βάσης, αλλά ανήκουν στην σφαίρα της διανομής, απο οπου φαίνεται , σύμφωνα με τον Μαρξ, τι ειδοςμεναι και η Βαση.
Τα στοιχεια είναι συντριπτικά. Ο Τρότσκι τα είχε αναφερει ΕΓΚΑΙΡΩΣ ηδη απο το 1935 στο βιβλιο του η Προδομενη Επανασταση (μαζί με πολλά αλλά στοιχεία). Εμείς (εννοω οι μη-τροτσκιστες) τα οργάνωσαμε και τα στοιχειωθετησαμε με καθυστέρηση μισού αιωνα. Δεν πειράζει, κάλλιο αργά παρα ποτε. Αναφερομαι τις εργασίες του Βαζιουλιν και του Π.Παυλίδη.
Όχι πολύ παλιότερα, ηταν απαγορευμένο στην αριστερά να γίνεται κριτική στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Βέβαια οι τροτσκιστες άντεξαν και συνεχίζουν.
Ψευτιές!!!!!!!!!
Ακόμη και το 1985, όταν οι “αγοραίοι” μετρούσαν ~30 χρόνια κυριαρχίας στην ΕΣΣΔ, ο μισθός του Γκορμπατσώφ ήταν μόνο εξαπλάσιος από τον μισθό του “μασινίστ”, δηλ. του εργαζομένου στις μηχανοκατασκευές, που ήταν τότε ο καλύτερος εργατικός μισθός. Δεν εκθειάζω την κατάσταση της ΕΣΣδ το ’85, αλλά να μην λέμε και αρλούμπες για ….εκατονταπλάσιους μισθούς! Το τι γινόταν στην μάβρη αγορά βέβαια είναι άλλο καπέλλο, αλλά, θυμίζω, η μάβρη αγορά ήταν παράνομη και τύχαινε της επιδοκιμασίας όλων των εχθρών της ΕΣΣΔ, μαζί και των τροτσκιστών! Και η αντεπανάσταση του ’89-’91, που όλοι υποστηρίξατε, έγινε για να νομιμοποιηθεί η μάβρη αγορά.
Βρε ΕΝΑΣ, τα προνόμια της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας ως η ΔΙΕΥΘΥΝΟΥΣΑ και ΔΙΟΙΚΗΤΡΙΑ τάξη στην κοινωνία και την παραγωγή, ήταν πολύ μεγαλύτερα αό αυτά που αναφέρεις! Αϊντε άσχετε!
Επίσης η κατάρρευση των καθεστώτων του ανύπαρκτου, ΔΕΝ έγινε για να νομιμοποιηθεί η μαύρη αγορά (με “υ” και όχι με “β” οπαδέ της ό,τι να ναι δημοτικής”, αλλά για να αποκτήσει ΚΑΙ την τυπική/ουσιαστική ΑΤΟΜΙΚΗ κυριότητα/ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής η κρατική/κομματική άρχουσα τάξη! Δηλαδή, για να μπορέσει να εξελιχθεί σε αστική τάξη, περνώντας στην ατομική, υπερβαίνοντας την προηγούμενη συλλογική κρατικοκομματική κατοχή των μέσων παραγωγής! Αϊντε πια με τους θεολόγους ταλιμπάν του ΚΚΕ.
(Y.Γ. Σωστή η παρατήρηση για το “μάβρος” αλλά πολλές φορές το γράφω έτσι συνειδητά ανορθόγραφα για να το κάνω πιο αποκρουστικό.)
δεν ξέρω τι γινοταν επι Γκορματσόφ, αλλα επι ΣΤάλιν ήταν 1 προς 5. Εχω και πηγές αμα θες…προσεξε λοιπον γιατι θα ζητήσω και τις δικες σου…
Ψευτιες ειναι οτι ο Σταλιν ηταν κομμουνιστης.!!!!!!
!!!!!!!!!!Στ>η μαφία συμμετείχαν πολλοί υπερανω υποψιας όχι ο ΛΙΓΚΑΤΣΩΦ βέβαια, αυτός κηδεύτηκε με το μοναδικό του κουστούμι. Οι διευθυντές των επιχειρησεων είχαν πολλές δυνατότητες πλουτισμού κλέβοντας τις πρωτες ύλες σε συνεργασια με τους κομισάριους.
Ο Τρότσκι δεν αποκαταστάθηκε ποτε. Αγοραιος ηταν ο αρχισταλινικος Μπουχάριν.
Ο Τρότσκι ηταν εναντιον των προνομίων και εναντιον της νομενκλατουρας.
Λάθη έκανε αλλά ποτε δεν εκφράστηκε υπέρ των προνομίων. Ηταν εναντιον της πλατφόρμας Κολλοντάι. Αυτά όταν πέρναγε ο λογος του. Θα μπορούσε θαυμάσια να συνασπιστεί με την εργατική αντιπολίτευση και να χαϊδεύει τα αυτια της βάσης των μπολσεβίκων. Προτίμησε να παιρνει Παντα θέσεις αρχής. Αυτό τον έφαγε τελικά. οτι δεν ηταν καριεριστας και παραγοντιστης.
Ο Στάλιν δεν ηταν ικανός μαρξιστής. Η κατανόηση του περί κομμουνισμού είναι αμφιλεγόμενη. Μετέτρεψε το σοσιαλισμο σε δεσποτισμό. Πήρε τις τακτικές υποχωρησεις του κινηματος οπως την ειρήνη με την Γερμανία και τις μετέτρεψε σε σοσιαλιστικες αρχές.
Έκανε γενοκτονία στο κομμα 2 φορες.
Σε αυτον οφείλεται οι εκατόμβες του ρωσικού λαού στις πρωτες βδομάδες του πολέμου. Υποκατέστησε τους στρατηγούς και επέβαλλε ξεπερασμένα δόγματα πολέμου ‘θέσεων’ με συνέπεια την περικύκλωση ολόκληρων μεραρχιών.
Αγνόησε την έκκληση του Τουχατσέφσκι για αλλαγή του δόγματος του κόκκινου στρατου με την δημιουργία ευελικτων μοναδων, δραση στα μετόπισθεν, δεν είδε την σημασία των τεθωρακισμενων στο σύγχρονο πόλεμο.
Αγνοησε τις σαφεστατες και λεπτομερειακες αναφορές του Λέοπολντ Τρεπερ οτι η Γερμανία επανεξοπλιζεται ταχύτατα με βαρέα όπλα και πυρομαχικά. Περιμενε πόλεμο απο τον Χιτλερ ”όχι πριν το 1946” !!!!
Οι αναλύσεις του στην περίοδο της οικονομικής κρίσης κατέληγαν οτι αναμένει πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Βρετανίας. !!!
εγω πάλι λέω οτι αμα ζούσε ο Μαρξ θα τον κατηγορούσατε για γραφειοκράτη…αλλα δεν μαμιέται. Αυτα τα αμα ζουσε ο ενας, και αμα πήγαινες στον τάφο του, ειναι εντελως ηλίθια και χαζά.
Αλλα τι να λέμε τώρα, ο άλλος ο θεούλης έγραψε επιστολή του Στάλιν στον εαυτό του, για να πουλήσει το βιβλίο του!!!!
Κατάντια
Εδώ λες οτι ο Έγκελς δεν ξέρει τι λέει, στο Μαρξ θα κολλήσεις;
Καλά τα λες κικιρίκο, με μιαν ένσταση: Το εργατικό Κράτος δεν “είναι μορφή ενός υποθετικού γενικού “κράτους”. Το κάθε Κράτος είναι εργαλείο μιας, συγκεκριμένης κάθε φορά, Εξουσίας, που αποτελεί την ουσία του και το προσδιορίζει. Η εξουσία της εργατικής τάξης είναι κάτι ποιοτικά διαφορετικό από την εξουσία της αστικής τάξης. Αλλες σχέσεις παραγωγής στην κοινωνική βάση της μιας και άλλες στην κοινωνική βάση της άλλης. Να το πούμε και στα “πασόκικα”, η μία είναι η εξουσία των πολλών πάνω στους λίγους, η άλλη εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς. Συνεπώς το εργατικό κράτος και το αστικό κράτος δεν αποτελούν δυό διαφορετικές μορφές κάποιας κοινής (υπερταξικής;) “εξουσίας”, όπως λένε οι αναρχικοί παρέα με τους αστούς …”αντικρατιστές” (“λιγώτερο κράτος μπλα, μπλα,….”
Οι παρέες των ναριτών με τα αναρχομπάχαλα και τους μικροαστούς τους έχουν κάνει το μυαλό χυλό η δεν το αφήνουν να πήξει. Για λόγους, που έχουν εξηγήσει αναλυτικά οι κλασσικοί σε όσους δυσκολεύονται να κατανοήσουν τις αναγκαιότητες της διαλεκτικής πρόβασης από το παληό στο καινούργιο, τα δύο “Κράτη” έχουν κοινά εξωτερικά γνωρίσματα (και προφανώς χωρίς να ταυτίζονται και σε όλα τα εξωτερικά τους γνωρίσματα), που υπαγορεύονται από τους όρους της ανειρήνευτης πάλης για την επικράτηση της μιας η της άλλης Εξουσίας. Από εκεί και πέρα, το κοινό μυαλό δε χρειάζεται την Θεωρία για να κατανοήσει πως, π.χ., άμα ο άλλος έχει στρατό, πρέπει νάχεις κι εσύ στρατό γιατί με τα λουλούδια δε θα κάνεις τίποτε, κι αυτό δε σημαίνει πως οι δυό στρατοί θάναι πιστά αντίγραφα ο ένας του αλλουνού, κι ας έχουνε κι οι δυό κουμπούρια. Το καινούργιο μοιάζει με το παληό, αφού ξεπηδάει μέσα από το παληό, αφού παλεύει με αυτό, αλλά ταυτόχρονα διαφοροποιείται από αυτό εξελικτικά, το αρνείται γιατί αυτός ακριβώς είναι ο λόγος, που γεννήθηκε. Η ποιοτική μεταβολή είναι αχρονική, “απότομη”, αλλά η άρνηση της άρνησης για να ολοκληρωθεί και να δώσει στην ποιοτική μεταβολή τα ποσοστικά εκείνα χαρακτηριστικά, που θα την κάνουν ανεπίστρεπτη, θέλει χρόνο και χρόνια πάλης.
Από αυτά, που λές, δείχνεις να τα ξέρεις αυτά, δε νομίζω πως σου λέω κάτι καινούργιο, σαν αναγκαία διευκρίνιση σε αυτό εδώ (“Το εργατικό κράτος ειναι μορφή κράτους”) το καταθέτω.
εγω πάλι “ενας”, πιστεύω ότι γνωριζόμαστε κιολας (καποτε έγραφα ως πέμπτος)
και έχουμε πλακωθει 100νταδες φορές πολιτικά, μιας και δεν ειμαι αναρχοφοβικος χα χα :-)
Αλωστε θα σου υπενθύμιζα οτι ο Λένιν τον Απρίλη πλακώθηκε με τον Πλεχάνοφ στο ζήτημα της εργατικης εξουσίας, μιας και ο Πλεχάνοφ παρουσίαζε τη συντριβή της αστικης κρατικης μηχανής ως θεση ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ αναρχική.
Ενώ ο Λένιν τόνιζε οτι οι μαρξιστές συμφωνούν με τους αναρχικούς στο ζήτημα της συντριβής της αστικης μηχανής, διαφωνούν ομως στην εδραίωση και επιβολή της δικτατορίας της προλεταριάτου, που δεν είναι τίποτε αλλο απο το όργανο επιβολής της βιας της πλειοψηφίας των εργαζομένων πάνω στην αντίσταση της αστικης τάξης, αναφερόμενος στα σοβιετ εργατών και αγροτών-στρατιωτών, εφόσον αυτα τελικα έπαιρναν αποκλειστικά την εξουσία.
Φιλάκια
κικιρίκο,
Χα, χα, χα! Νομίζω πως σε …προβοκάρει ο ….Κουϊντος!
Επίσης φιλάκια!
—————————
(Λαθραναγνώστη, είχες δίκηο)
Μπλα, μπλα και γενικουρες απο τους κκεδες.. Και μπόλικη διαστρέβλωση! Πχ: Ποιος σας είπε ρε αρτηριοσκληρωμενοι, ότι δεν έχουμε ανάγκη μια μορφή κράτους για την επαναστατική αντροπη του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού; ΑΝ διαβαζατε λίγο, θα ξέρατε ότι αυτό έγραψα χαιβανια! Την ίδια όμως στιγμή που έχουμε ανάγκη μια μορφή κράτους για όλα αυτά, την ίδια στιγμή η οποιαδήποτε μορφή κράτους, τείνει να αποσπαστεί απο την κοινωνία και να αποτελέσει ιδανικό θερμοκηπιο για την γέννηση νέας εκμεταλλευτριας τάξης! Διαβάστε λίγο καταγωγή οικογ. Ατομ. Ιδιοκτησίας κ κράτους! Όχι μόνο βιογραφίες και τα βιβλια επιπεδου.. Δαπεδου του σταλιν και κομεπ!
Η γραφειοκρατία δεν ήθελε βαριά βιομηχανία, αλλά ο Τουχατσέφσκι που ζηταγε να παράγουν τανκς εγκαίρως, τελικά ηταν πράκτωρ ….ακατανοητα πραγματα για όσους δεν γνωρίζουν διαλεκτική.
Σ.Τ. θυμάσαι το απόσπασμα του τροτσκιστή Βολενμπερκ, αποστάτη του κόκκινου στρατού, που αποκάλυπτε ότι οντως υπήρχε συνωμοσία και μάλιστα με πρόγραμμα άρσης του κρατικου μονοπωλίου στο εξωτερικο εμπόριο; Ασε..εχεις να μαθεις πολλα ακομη.
Ο Βολεμπεργκ έχει γράψει ενα τόμο με τον οποίο διαφωνίες σε κάθε γραμμή του. Και πως άλλοι ως αφού δεν ηταν ποτε σταλινικος . Πήρες μια σειρα οπου λέει οτι ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ Να ισχυει αυτό που θες να αποδείξεις και το έκανες σημαία.
Κλασσικός σταλινικος πολιτικος πρωτογονισμός. Θέλεις να σου γράψω τι αλλά λέει ο Βολλεμπεργκ; Έχω μεταφράσει όλο το βιβλιο. Εσύ απλως πήρες και διαβάσεις αναφορές στο βιβλιο.
κατι ακομη, επειδη εισαι προφανως ασχετη/ος, ο Ζούκοφ αναμετρήθηκε με ιαπωνικα στρατεύματα με τανκς το 1939 στα σύνορα και νίκησε κατά κράτος.
Προφανώς, ο/η ανόητος/η είσαι εσύ που παρουσιάζεις την ΕΣΣΔ σαν μια χώρα που δεν ειχε στοιχειώδη βιομηχανία. Αυτα βέβαια τα λένε φασίστες, καμια φορές βέβαια τα λένε και τροτσκιστές :-).
Προφανώς επιχερεις να εξαπατησεις. Διότι μέχρι το 37 που δολοφονήθηκε απο τον Στάλιν, ο Τουχατσέφσκι ηταν αρχιστράτηγος και είχε προλάβει να κατασκευασει ικανό αριθμο τανκς τα οποία χρησίμευσαν όπως γραφείς στο άλλο μετωπο. Αυτό που εγώ έγραψα είναι οτι ο Σταλιν δεν δέχτηκε ποτε οτι η Γερμανία επαν εξοπλιζόταν με νέα ανώτερης αξίας τεθωρακισμένα και πυροβόλα,παρόλες τις προειδοποιησεις του Τρεπερ και την στρατηγική διορατικότητα του Τουχασευσκι που ζηταγε ανάλογα ΑΝΤΙΜΕΤΡΑ στην γερμανική προετοιμασία. Παρολο που ο Τ. Έβαλε μπρος ο Στάλιν τον σαμποτάρισε. Ο έφυγε δικτάτωρ περιμενε πόλεμο ΗΠΑ Βρετανίας!!!!
Σ.Τ,ο Ντόυτσερ στο γνωστό του βιβλίο ΣΤΑΛΙΝ¨ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ,σελ.379 αποκαλύπτει ότι οι Τουχατσέφσκι-Γκαμάρνικ ”the generals did indeed plan a coup d’ etat.”Γι αυτό είμαστε εμείς εδώ για να στα υπενθυμίζουμε.
Οσα έγραψα για Βολεμπεργκ ισχύουν κι εδώ. Πήρες μια σειρα ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ απο ενα τεράστιο σύγγραμμα . Μα αφού δεν συμφωνίες με τίποτε άλλο με τον Ντωυτσερ, πως τον επικαλείται. Αφού είναι τροτσκας!!! Αφού υπερασπιζεται τις πράξεις του ‘αρχηγού’ του!!
Τα τανκς Τ34 ήταν ότι πιο σύγχρονο υπήρχε τότε παγκόσμια από τεχνικής άποψης,μ’αυτά τσάκισε ο κόκκινος στρατός τους ναζί στη μάχη του Κιούρσκ.Δεν το ξέρατε αυτό κ. Σ.Τ;πάντως ότι θέλετε να μάθετε εδώ είμαστε μεις.
Δίχως τανκς,αεροπλάνα…..
Τα τανκς αυτά παράχθηκαν βεβ;ία στο τέλος του πολέμου, με καθυστέρηση ΕΤΩΝ σε σχέση με την παραγωγη των αντίστοιχων γερμανικών , για τα οποία ο Στάλιν γνώριζε, αλλά επειδή (λέει ο ΝΤωυτσερ που επικαλέστηκε) εμπιστευόταν ο Στάλιν τον φιλο του τον Χίτλερ οτι δεν θα επιτεθεί στην ΕΣΣΔ .Παρολο που ο Τρεπερ είχε δώσει ΣΤΟΙΧΕΙΑ μυστικοτατων ενεργειών επανεξοπλισμού της Γερμανίας απο το 37. Παρολο που ο Τουχατσέφσκι έφτιαξε νεο δόγμα πολέμου στηριζόμενος ακριβως στα νέα τανκς που δεν έγιναν τοτε, και κυρίως με την χρηση ευέλικτων μονάδων, πόλεμο κινησης, επιθεση στα μετόπισθεν κτλ.
Γράφε παραμύθια…κάτι θα μείνει.Το άρμα αυτό σεδιάστηκε το 1939 και ήδη το Τ34 Α χρησημοποιήθηκε στη Φινλανδία το 1940 έ όχι και στο τέλος του πολέμου..Πότε άρχισε η εισβολή στην ΕΣΣΔ;
Ο …πρωτόγονος σοσιαλισμός που μας λες εσύ θα μπορούσε να φτιάξει το καλύτερο άρμα στον κόσμο;
Η ΕΣΣΔ άρχισε να μετατρέπει την ειρηνική βιομηχανία σε πολεμική απ το 1938.Και τα κατάφερε μια χαρά διότι ήδη είχε αναπτύξει τη βαριά βιομηχανία.
Ο Τρότσκυ βέβαια και οι δικοί του είχανε λυσσάξει και ζητούσαν εξέγερση,ταχθήκανε στα ίσα με το μέρος των ναζί.Και σεις γι αυτό είναι που αγγανίζετε εδωπέρα ,σας πόνεσε που νίκησε η ΕΣΣΔ.
Ναι, στο Κούρσκ, την μεγαλύτερη αρματομαχία της Ιστορίας, που διήρκεσε σχεδόν ένα μήνα, οι “γραφειοκράτες” νικήσανε με τα λιανοντούφεκα, η, ξέρω-γω, μιζάροντας(;!) τα εχθρικά πληρώματα!
Ο,τι του φανεί του Λωλοστεφανή.
Το Τ34 υπερίσχυσε γιατί είχε βαρύ κανόνι σαν το γερμανικό και παρόλα αυτά μεγάλη ταχύτητα, +50% μεγαλύτερη από το γερμανικό, ήταν φοβερά ευέλικτο καθώς είχε το μισό βάρος και τετραπλάσια αυτονομία!
Και το κυριώτερο: Η σοβιετική βιομηχανία αναπλήρωνε ταχύτερα τις απώλειες στο πεδίο της μάχης. Την μάχη του Κουρσκ δεν την κέδισε μόνο ο σοβιετικός στρατιώτης στο πεδίο, αλλά ταυτόχρονα και ο σοβιετικός σταχανοβίτης πίσω στα πολεμικά εργοστάσια, που πολλές φορές οδηγούσε ο ίδιος το άρμα στο πεδίο της μάχης για να εκπαιδεύσει τον χειριστή σε συνθήκες πολέμου, μια και χρόνος για ασκήσεις στα μετόπισθεν δεν υπήρχε!
Ηταν μια απίστευτη εποποιϊα, που φανέρωσε την υπεροχή του Σοσιαλισμού, και θα μείνει φάρος στην Ιστορία των μεγάλων σκιρτημάτων της ανθρώπινης Ιστορίας.
Τα χαρακτηριστικά του Τ34 που του δώσανε το πλεονέκτημα, ήταν, εκτός από την ταχύτητα και το βάρος του, το χαμηλό του προφίλ και οι γωνίες του, έτσι ώστε απ όπου κι αν το χτύπαγε το εχθρικό βλήμα, εκτός φυσικά από τελείως κάθετα, εξοστρακιζόταν. Αυτά τα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά, για πρώτη φορά εγκαινιάσθηκαν σε αυτό το τανκ και από τότε έγιναν παγκόσμιο στάνταρ. “Better by design”!
Αν δεν κάνω λάθος, στη μάχη του Κουρσκ, εμφανίστηκαν και τα καταδιωκτικά αεροπλάνα, τα “Γιακ 3” (από το όνομα του Γιάκομπλεφ που τα σχεδίασε), με χαρακτηριστικό, την ικανότητά τους να πετάνε πολύ χαμηλά, μονο μερικά μέτρα πάνω απο τη γη και να είναι ιδανικά για εμπλοκή σε μάχη σε πεδιάδες. Άλλο ένα δημιούργημα του “πρωτόγονου σοσιαλισμού”
Eπαναλαμβανεις τις θεωρίες των ΝΑαΖΙ στρατηγών οτι έχασαν απο το Τ34. Μπράβο σου, άξιος.
Ο αΤουχασεφσκι ηταν στρατάρχης, έβγαζε στρατηγικα δόγματα, δεν σχεδίαζε ο ίδιος άρματα. Αλλά δεν ξέρετε τίποτα, απλως κοπιαρετε τα βιβλια της σύγχρονης εποχής και τα άρθρα του Ρίζου.
Παραγωγη Τ34 σαν ποσοστο των αρμάτων:
1941: 4%.
1944:45%.
Κατα τα λοιπά αναπαραγετε τις βλακείας των Ναζί.
Μπράβο σας σταλινικοί…
Και μάθε ακόμα,Σ.Τ,ότι ο λεγόμενος πρωτόγονος σοσιαλισμός ,βγαίνει κυρίως από αλχημιστές που έβγαζαν στατιστικά δεδομένα φάουλ για να μειώσουν τον Στάλιν.Ο Ντόιτσερ στο γνωστό του έργο THE PROPHET OUTCAST αντιγράφοντας απ το Soviet Statistical Yearbook 1959 για τον αριθμό των τρακτέρ επί Στάλιν αναφέρει για το 1929 μόνο 3000 τρακτέρ και για το 1932 μόνο 50000.εξαιρώντας τα τρακτέρ που ήταν κάτω από ορισμένους ίππους,και έτσι προκύπτει μια χαμηλή εκμηχάνιση της γεωργίας.Τα πραγματικά τρακτέρ ήταν 34900 το 1929 και 148500 το 1932,αριθμόε πολύ μεγαλύτερος απαυτόν των στατιστικών στοιχείων του 1959..Δεν αναφέρεται επίσης το 1933 με 204000 τρακτέρ στα οποία αντιστοιχούσαν 15 περίπου ίπποι στο καθένα κατά μέσο όρο.
Εδώ είμαστε μεις για όποια πληροφορία χρειάζεται.
Όλο το στρατηγικό σχεδιασμο Τουχατσέφσκι τον πέταξε στα σκουπίδια η αρχιμεγαλοφυΐα του Στάλιν. Αυτά λέει (μεταξύ αλλων) ο Βολεμπεργκ που τον επικαλέστηκες.
Αποτέλεσμα. ; ;:;;
Εκατόμβες νεκρών τις πρωτες βδομάδες του πολέμου. Εκατοντάδες χιλιαδες νεκροί και αιχμάλωτοι σοβιετικοί στρατιώτες. Καταστροφή του 90% της πολεμικής αεροδύναμης της ΕΣσδ. Διάλυση του μετωπου σε ολο το μήκος. Προέλαση των ναζί ως την Μόσχα!!! 2 χρόνια καταστροφών μέχρι να υοθετηθουν τα στρατηγηματα Τουχασεφσκι και να παραχθούν τα όπλα που ο Τουχασευσκι σχεδίαζε 10 χρόνια πριν!
και ένα τελευταίο…Οι τροτσκιστές εδω πέρα κατηγορούν την ΕΣΣΔ γιατι δεν έκανε ταχεία στρατιωτικοποίηση της οικονομίας απο το 1937!!!
εμ βέβαια αυτο ήταν το σχέδιο Τουχατσέφσκι-Γκαρμάνικ. Στρατιωτικοποίηση της οικονομίας για όσους ξέρουν σημαίνει πληθωρισμός και βάρη στον εγαζόμενο λαό. Σημαινει φτώχεια.
Μόνο άσχετοι θα έλεγαν τέτοια πράγματα. Ο Σ.Τ. υποψιαζομαι οτι ειναι ενα καμμενο μυαλό που δεν εχει ιδέα απο πολιτικη αντιπαράθεση. Αναζητά “στοιχεία” στο διαδίκτυο και μας τα πασάρει σαν αναμφισβήτητα ντοκουμέντα.
Δεν χρειαζεται κανεις να ασχολείται μαζί σου. Πρώτα απ’ ολα ο Κοβάλσκι αποδεικνύει τοσο στο διδακτορικό του, όσο και σε μετέπειτα δημοσιεύσεις του οτι τα τανκς της ΕΣΣΔ υπερείχαν το 1936 έναντι της ναζιστικης γερμανίας και φασιστικης ιταλίας στον ισπανικο εμφύλιο. Μάλιστα τα παραμύθια σας πλέον τελειώνουν στον τομέα αυτο. Το υλικο που έστειλε η ΕΣΣΔ μεσω της τιτάνια ςπροσπάθειας ανεφοδιασμου με πλοια ήταν αφθονο μέχρι τέλους.
Τρότσκια τελος τα παραμυθάκια τώρα αρχίζει το γλέντι.
Tι τσαμπουνας εκει για στρατιωτικοποίηση στην ΕΣΣΔ του Στάλιν. Διάβασε βρε αυτά που γράφω για τις πολεμικές προετοιμασίες , εδώ θα απαντας δεν θα ξεφεύγεις.
ρε Σ.Τ.. ελληνικα ξέρεις; Οχι. Οτι θελω θα απαντάω.
Ειπαμε η ΕΣΣΔ ήταν σοσιαλιστική χώρα. Η ναζιστικη Γερμανία ειχει μπει στο τροχια ταχείας στρατιωτικοποίησης της οικονομίας της απο το 1935. Ολη η χημικη βιομηχανία, η μεταλουργία προοριζόταν ταχύτατα στην δημιουργία στρατού. Η ΕΣΣΔ δεν μπορούσε να ακολουθήσει αυτούς τους ρυθμούς, δεν μπορούσε να διοχετεύσει τα αντιστοιχα κονδύλια για στρατο, γιατι αυτο θα σημαινε οτι θα τα εκοβε απο τα σχολεια, τα νοσοκομεια, τη βιομηχανια ενδυσης, διατροφής κτλ…
1+1=2.
ειστε αστειοι τροτσκιστές. Λέτε μπαρουφες
Ποια οπλα σχεδίαζε βρε κακομοιρη ο Τουχατσέφσκι;;; Τα χεις μπλεξει ολα στο μυαλο σου, κοπιάροντας ο,τι μπουρδα διαβάζεις στην αστικη ιστοριογραφία.
Η πρώτη μάχη αρμάτων με επιθετικη τακτική “δόγματος Τουχατσέφσκι” δοθηκε λέμε απο τον Ζουκοφ στον ιαπωνικο-σοβιετικο πόλεμο, στον οποιο επικράτησαν κατά κράτος οι σοβιετικοι.
ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ;;;;
ΑΣΧΕΤΕ, Ε ΑΣΧΕΤΕ,
πριν να υπογραφτεί το Μολοτοφ-Ρίμπεντροπ…ΑΣΧΕΤΕ
και ο προδότης Τουχατσέφσκι ήταν στα θυμαράκια.
ΑΝΤΕ απατεώνες τροτσκιστες
ακου ΣΤ, ανέβασε τον Βολενμπεργκ που έχεις μεταφράσει στα ελληνικα όπως λες, όπου θες. Ο Βολενμπεργκ ήταν αποστάτης του κοκκινου στρατου που έγινε σοσιαλδημοκράτης στο SPD.
O τύπος αυτος αποκαλύπτει την αληθεια.
οτι οντως ολο το σιχαμενο καριερίστικο σκυλολόι ετοιμαζόταν για πραξικόπημα.
ΔΩΣΤΟ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ. Στειλτο στους αντμινς της παντιέρας
Επιτέλους, μπράβο, μες στην απελπισια σου εκανες σημαντικη δουλειά. Λέγε εσυ αυτα που λες, οτι μεσα σε ενα τομο επιλέξαμε οτι μας βολευε.
ΔΕν χρειαζομαστε τιποτε αλλο. ΞΕΒΡΑΚΩΝΕΣΤΕ με τον Βολενμπεργκ…Τελειώσατε. ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΕ ΤΙΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΕΙΣ.του 37-39…
Στρατηγικη ιδιοφυία ο Τουχατσέφσκι. Πίσω πλάτος δολοφόνος ο Στάλιν.
Διαβάστε στρατηγικά δόγματα ΕΣΣΔ, ο ΖΑουκωφ αυτά σοβαρά εφάρμοζε όταν νικαγε.
Παράδειγμα: μάχη Στάλινγκραντ.Δημιουργία πλεονεκτήματος.
:Επιθεση σφήνα στις εχθρικά μετόπισθέν, με στοχο το στρατηγείο Μάχηςου εχθρού.
Αφήστε κοπιαρισματα απο Ρίζο. Διαβάστε μελετητές.
Παράδειγμα 2
Εισβολή στην Μογγολία, εφαρμογή της θεωριάς Τουχατσέφσκι για κοινο στρατηγείο στρατου αεροπορίας. Κοινη επιθεση 500 καταδιωκτικών, βομβαρδιστικών ,με 500 άρματα, ( όχι βέβαια Τ34 όπως ετλετετε) αλα πιό συμβατικά.
Η δουλειά έγιναπάντως.
YΓ το άρμα το αναφεραγια ένα μόνο χαρακτηριστικο του Ηταν ΤΑΧΥΤΑΤΟ!!! Για σφήνα.
Αντίθετα το άρμα Στάλιν ήτ;ν αργοκαρουτα.!!!
Κατάλληλο μονο για συνοδεία τμημάτων πεζικού.!!!!!
Σύμφωνα μέρη στρατηγική Στάλιν Βοροσίλοφ. Του 19 ου αιωνα….
Διαβάστε,μελέτησε..
Ο Ζούκωφ προς τιμήν του αναγνώρισε στα γραπτά του την ιδιοφυία Τουχατσέφσκι. Επίσης είχε ζητησει την αποκατάσταση του σε σχέση με τις κατηγοριες που ο Στάλιν του φόρτωσε. Και ακόμα ο Ζούκωφ ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ Σ ΕΝΩΣΗ Σ και πολλάκις παρασημοφορημένος για τις Νίκες του, Ζήτησε Την Καταδίκη Των Εγκλημάτων Του Στάλιν!!
Ο ίδιος άνθρωπος που συνομιλούσε με τον Αϊζενχάουερ μυστικά, που επιχείρησε επαναπροσέγγιση με Αλβανία, Γιουγκοσλαβία. Που ζήτησε να φύγουν τα τανκς από την Βουδαπέστη.
O Ζούκοφ προς τιμήν του αναγνώρισε στα γραπτά του την ιδιοφυία του Στάλιν, αλλα προφανώς αυτο δεν σε συμφέρει και το αποσιωπάς.
Κατα τα άλλα ο Ζούκοφ πολιτικά ήταν οπορτουνισταρος. Συνέδραμε δυο φορές σε παλατιανό πραξικόπημα, στηρίζοντας τους ρεβιζιονιστές και δη τον Χρουτσόφ.
Κανεις δεν αρνήθηκε οτι ο Τουχατσέφσκι μπορει να ήταν καλός στη δουλειά του, την τέχνη του πολέμου. Και ναζι στρατηγοι αντίστοιχα ήταν καλοι στην τέχνη του πολέμου. Θυμίζω μονο τον αρχηγό της στρατιάς της ΑΦρικής που είχε αλλάξει τα φώτα στους εγγλέζους.
Μόνο που εδω ειμαστε κομμουνιστές. Και κρίνουμε την πολιτική του ενός ή του άλλου. Για αλλη μια φορά επιβεβαιώνετε ότι είστε αθύρματα της αστικης προπαγάνδας. Για σας ο κοκκινος στρατός -αφού έφυγε βεβαιως ο Τρότσκι- ήταν ενας στρατός που λίγο έμοιαζε με το στρατό του Ναπολέοντα. Αυτά δεν γράφει ο Τρότσκι; Τώρα εσεις υπερασπίζεστε τον Τουχατσέφσκι;Αλλα αν ψάξουμε λιγάκι στα κειμενα του Τρότσκι ο ίδιος ο Τρότσκι λίγο πριν το 37 θεωρούσε ότι η ηγεσία του κοκκινου στρατού θα έφερνε την παλινόρθωση του καπιταλισμου με πραξικόπημα.
Βέβαια μετά σταμάτησε να τα λέει αυτά. Βλέπεις ο Τρότσκι ήταν μανούλα να εκβιάζει για εκμαιεύει συμμάχους
χα χα χα
οι επιγονοι του Τρότσκι εχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια
O Zουκωφ άλλαξε τα φώτα στους φίλους σουτους Γέρμα ους!!! Ιν
https://en.m.wikipedia.org/wiki/File:Vladimir_Triandafillov.jpg
Βιογραφικό Επεξεργασία
Γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου 1894, στο χωριό Magaradzhik στην περιοχή Kars , στη Ρωσική Αυτοκρατορία (σήμερα στο Mağaracık της Τουρκίας ) ποντιακών ελληνικών γονέων. Το όνομα της οικογένειας προέρχεται από τριαντάφυλλο , τριαντάφυλλο, Νέα Ελληνικά για το τριαντάφυλλο λουλούδι. Η οικογένειά του είχε μετακομίσει στη Ρωσία. Αποφοίτησε από τη σχολή της Μόσχας Praporshchik το 1915, υπηρέτησε στο ρωσικό στρατό κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο , κερδίζοντας την τάξη του καπετάνιου. Κατά τη διάρκεια του ρωσικού εμφύλιου πολέμου , ανέβηκε στην τάξη μέχρι το διοικητή της ταξιαρχίας, ενώ αγωνίστηκε σε διάφορα μέτωπα. [1]Το 1923 διορίστηκε επικεφαλής των επιχειρησιακών διευθύνσεων του Σοβιετικού Γενικού Επιτελείου και του Αναπληρωτή Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου.
Ο Βλαντιμίρ Τριανταφύλληφ ήταν συγγραφέας δύο βασικών στρατιωτικών δογματικών έργων: Κλίμακα των λειτουργιών των σύγχρονων στρατών , που εκδόθηκε το 1926 και Χαρακτηριστικά των λειτουργιών των σύγχρονων στρατών , που εκδόθηκε το 1929. Στα δύο αυτά έργα, επεξεργάστηκε τη θεωρία βαθιών λειτουργιών του μελλοντικό πόλεμο. Ο στόχος μιας “βαθιάς επιχείρησης” ήταν να επιτεθεί στον εχθρό ταυτόχρονα σε όλο το βάθος της επίγειας δύναμής του για να προκαλέσει μια καταστροφική αποτυχία στο αμυντικό του σύστημα. Οι πολύ κινητοί σχηματισμοί θα εκμεταλλευτούσαν τότε αυτή την αποτυχία διασχίζοντας το βαθύ πίσω μέρος του εχθρού και καταστρέφοντας την ικανότητά του να ανοικοδομήσει την άμυνα του.
Ο Vladimir Triandafillov σκοτώθηκε σε συντριβή αεροσκάφους στις 12 Ιουλίου 1931 και θάφτηκε στην Νεκρόπολη του Τείχους του Κρεμλίνου . Η ποιότητα της δουλειάς του πραγματοποιήθηκε αργά κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο Γκεόργκι Ζούκοφ δήλωσε ότι η επιτυχία του οφείλεται στο γεγονός ότι ακολούθησε στενά το βάθος των λειτουργιών του Τριανταφύλλου .
Για τον Μαυροθαλασσίτη Βλαδίμηρο Τριαντάφυλλο.
TΟ στρατηγικό δόγμα των επιχειρήσεων σε βάθος.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Deep_operation
Το 1929 ο Vladimir Triandafillov και ο Tukhachevsky συνεργαστηκαν για να δημιουργήσουν ένα συνεκτικό σύστημα αρχών από την έννοια που διαμορφώθηκε από τον Svechin. Ο Tukhachevsky έπρεπε να επεξεργαστεί τις αρχές των τακτικών και επιχειρησιακών φάσεων της βαθιάς μάχης. [9] Ανταποκρινόμενη στις προσπάθειές του και στην αποδοχή της μεθοδολογίας, ο Κόκκινος Στρατός έξεδωσε την Προσωρινή Οδηγία για την οργάνωση στο εγχειριδίο Deep Battle το 1933. Ήταν η πρώτη φορά που αναφέρθηκε η «βαθιά μάχη» στην επίσημη βιβλιογραφία του Κόκκινου Στρατού. [10]
Επεξεργασία αρχών
Επεξεργασία δόγματος
Η βαθιά μάχη περιλάμβανε τους ελιγμούς από τους πολλαπλούς σχηματισμούς του Σοβιετικού Στρατού ταυτόχρονα. Δεν προοριζόταν να αποδώσει μια νίκη σε μια ενιαία επιχείρηση. Αντίθετα, πολλές πράξεις, οι οποίες θα μπορούσαν να διεξαχθούν παράλληλα ή διαδοχικά, θα προκαλούσαν μια καταστροφική αποτυχία στο αμυντικό σύστημα του εχθρού.
Κάθε ενέργεια χρησίμευσε για να εκτρέψει την προσοχή του εχθρού και να αποτρεψει τον υπερασπιστή να μαντέψει για το πού βρισκόταν η κύρια προσπάθεια και κύριος στόχος.
Με τον τρόπο αυτό εμπόδισε τον εχθρό από την αποστολή ισχυρών κινητών εφεδρειων σε αυτόν τον τομέα. Ο στρατός θα μπορούσε τότε να ξεπεράσει τις τεράστιες περιοχές πριν ο αμυνομενος μπορέσει να ανακάμψει.
Κάθε μία από τις επιχειρήσεις που βρίσκονται στο μέτωπο θα έχει δευτερεύοντες στρατηγικούς στόχους και μία από αυτές τις πράξεις θα αποσκοπεί συνήθως στον πρωταρχικό στόχο.
Ο στρατηγικός στόχος ή η αποστολή ήταν ο πρωταρχικός στρατηγικός στόχος. Ο πρωταρχικός στόχος ήταν συνήθως ένας γεωγραφικός στόχος και η καταστροφή ενός μέρους των ενόπλων δυνάμεων. Συνήθως οι στρατηγικές αποστολές κάθε επιχείρησης διεξήχθησαν από ένα σοβιετικό μέτωπο . Το μέτωπο είχε συνήθως αρκετές στρατιές σοκ που συνδέονταν με αυτό, οι οποίες έπρεπε να συγκλίνουν στον στόχο και να το περικυκλώνουν ή να το επιτίθενται. Τα μέσα εξασφάλισης αυτής ήταν η δουλειά της διαίρεσης και των τακτικών της συνιστωσών, τα οποία η σοβιετική βαθιά μάχη χαρακτήριζε την τακτική αποστολή.
Η έννοια της βαθιάς μάχης δεν ήταν απλώς επιθετική. Η θεωρία έλαβε υπόψη όλες τις μορφές πολέμου.Η αμυντική φάση της βαθιάς μάχης περιλάμβανε τον εντοπισμό κρίσιμων στρατηγικών στόχων και την εξασφάλιση τους από την επίθεση από όλες τις κατευθύνσεις. Όπως και με τις επιθετικές μεθόδους της βαθιάς μάχης, η περιοχή-στόχος θα εντοπίζεται και θα διαχωρίζεται σε επιχειρησιακές και τακτικές ζώνες. Για την άμυνα, οι τακτικές ζώνες, προς τα εμπρός του στόχου, θα ενισχυθούν με δυνάμεις πυροβολικού και πεζικού. Η εξωτερική και η εμπρόσθια άμυνα θα εξορύσσονταν πολύ, κάνοντας μια πολύ ισχυρή στατική αμυντική θέση. Οι ζώνες τακτικής θα έχουν αρκετές αμυντικές γραμμές, το ένα μετά το άλλο, συνήθως 12 χιλιόμετρα από τον κύριο στόχο. Στη ζώνη περίπου 1-3 χιλιόμετρα από τον κύριο στόχο, θα τοποθετηθούν δυνάμεις σοκ, οι οποίες περιείχαν το μεγαλύτερο μέρος των σοβιετικών σχηματισμών μάχης. [13]
Ο στόχος της έννοιας της υπεράσπισης σε βάθος ήταν να αμβλυνθούν οι ελίτ δυνάμεις του εχθρού, οι οποίες θα ήταν για πρώτη φορά παραβιάζουν τις σοβιετικές γραμμές αρκετές φορές, προκαλώντας τους να εξαντληθούν. Μόλις ο εχθρός είχε καταστραφεί στις σοβιετικές άμυνες, άρχισαν να λειτουργούν τα επιχειρησιακά αποθεματικά. Αφού τοποθετηθούν πίσω από τις τακτικές ζώνες, οι φρέσκιες κινητές δυνάμεις που αποτελούνται από μηχανοκινητό πεζικό, πεζικό, θωρακισμένες δυνάμεις και ισχυρή αεροπορική υποστήριξη τακτικής θα εμπλέκουν τον φθαρμένο εχθρό σε μια αντίθετη επίθεση , είτε καταστρέφοντάς τον επιτίθενται στο πλευρό του είτε οδηγώντας τον από τη σοβιετική τακτική ζώνη και στον εχθρό που κατέχει έδαφος όσο το δυνατόν περισσότερο. [13]
Κατ ‘αρχήν, ο Κόκκινος Στρατός θα προσπαθούσε να καταστρέψει τα επιχειρησιακά αποθέματα του εχθρού, το επιχειρησιακό του βάθος και να καταλάβει όσο το δυνατόν περισσότερο το στρατηγικό του βάθος.
Εντός της σοβιετικής αντίληψης των βαθιών επιχειρήσεων ήταν η αρχή του στραγγαλισμού αν η κατάσταση την απαιτούσε, αντί να περικυκλώνει φυσικά τον εχθρό και να τον καταστρέφει αμέσως. Ο Triandafillov δήλωσε το 1929:
Το αποτέλεσμα του σύγχρονου πολέμου θα επιτευχθεί όχι μέσω της φυσικής καταστροφής του αντιπάλου αλλά μάλλον μέσω μιας σειράς αναπτυσσόμενων ελιγμών που θα τον οδηγήσουν να καταλάβει την ικανότητά του να συμμορφωθεί περαιτέρω με τους επιχειρησιακούς του στόχους. Η επίδραση αυτής της ψυχικής κατάστασης οδηγεί σε λειτουργικό σοκ ή παράλυση του συστήματος και, τελικά, στην αποσύνθεση του λειτουργικού του συστήματος. Η επιτυχία του επιχειρησιακού ελιγμού επιτυγχάνεται μέσω της καταπολέμησης όλων των όπλων ( συνδυασμός όπλων ) σε επίπεδο τακτικής και συνδυάζοντας μια μετωπική δύναμη συγκράτησης με μια κινητή στήλη για να διεισδύσει στο βάθος του αντιπάλου σε επιχειρησιακό επίπεδο. Το στοιχείο του βάθους είναι ένας κυρίαρχος παράγοντας στη διεξαγωγή βαθιών επιχειρήσεων τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα. [29]
Η θεωρία απομακρύνθηκε από την αρχή του Clausewitzian για την καταστροφή του πεδίου μάχης και την εκμηδένιση των δυνάμεων του πεδίου των εχθρών, που μαστούσαν τους Γερμανούς. Αντ ‘αυτού, οι βαθιές λειτουργίες τόνισαν την ικανότητα δημιουργίας συνθηκών με τις οποίες ο εχθρός χάνει τη βούληση να δημιουργήσει μια επιχειρησιακή άμυνα. [30] Ένα παράδειγμα αυτής της θεωρίας στην πράξη είναι η λειτουργία Ουρανός το 1942.
Ο Κόκκινος Στρατός στο Στάλινγκραντ διέθετε αρκετές δυνάμεις για να κρατήσει τον γερμανικό έκτο στρατό στην πόλη προκαλώντας τριβή που θα τον ώθησε να εξασθενήσει τις πλευρές του για να εξασφαλίσει το κέντρο του. Εν τω μεταξύ, δημιουργήθηκαν αποθεματικά, τα οποία στη συνέχεια έπληξαν τις αδύναμες πλευρές. Οι Σοβιετικοί έσπασαν τις γερμανικές πλευρές και εκμεταλλεύτηκαν το βάθος λειτουργίας, περυκλείοντας στο Kalach-na-Donu.
Η επιχείρηση άφησε τις γερμανικές τακτικές ζώνες σε μεγάλο βαθμό άθικτες. Ωστόσο, καταλαμβάνοντας το γερμανικό επιχειρησιακό βάθος και αποτρέποντας την υποχώρηση τους, οι γερμανικές δυνάμεις του στρατού απομονώθηκαν.
Αντί να μειώσουν αμέσως την περικύκλωση, οι Σοβιετικοί σφίγγανε τις δυνάμεις του εχθρού, προτιμώντας να αφήνουν τον εχθρό να αποδυναμωθεί και να παραδοθεί, να τον εξευρίσκει τελείως ή να συνδυαστεί με αυτές τις μεθόδους πριν να επιτύχει τελική καταστροφική επίθεση. Με τον τρόπο αυτό η σοβιετική τακτική και επιχειρησιακή μέθοδος επέλεξε να αναγκασει τον εχθρό σε παραδωση, αντί να το καταστρέψει φυσικά και αμέσως.
Υπό αυτή την έννοια, η σοβιετική βαθιά μάχη, σύμφωνα με τα λόγια ενός ιστορικού, «ήταν ριζικά διαφορετική από τη νεφελώδη« blitzkrieg »μέθοδο, παρόλο που παρήγαγε παρόμοια, αν και πιο στρατηγικά εντυπωσιακά αποτελέσματα. [31]
Οι βαθιές επιχείρησεις εκφράστηκαν αρχικά ως μια έννοια στους “Κανονισμούς Πεδίου” του 1944 του Κόκκινου Στρατού, και αναπτύχθηκαν πληρέστερα στις οδηγίες του 1935 για την βαθιά μάχη . Η ιδέα τελικά κωδικοποιήθηκε από το στρατό το 1936 στους προσωρινούς κανονισμούς του 1936.
Μέχρι το 1937, η Σοβιετική Ένωση είχε το μεγαλύτερο μηχανοποιημένο στρατό στον κόσμο και ένα περίπλοκο λειτουργικό σύστημα για να το λειτουργήσει.
Ωστόσο, ο θάνατος του Triandafillov σε συντριβή αεροπλάνου και οι « Μεγάλες σταλινικες εκκαθαρίσεις» του 1937-1939 απομάκρυναν πολλούς από τους ηγέτες του Κόκκινου Στρατού, συμπεριλαμβανομένων των Svechin, Varfolomeev και Tukhachevsky. [32] Η εκκαθάριση του Σοβιετικού στρατού εκκαθάρισε τη γενιά των αξιωματικών που είχαν δώσει στον Κόκκινο Στρατό τη βαθιά στρατηγική μάχης, τις επιχειρήσεις και τις τακτικές και που είχανξαναχτίσει τις σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις.
Μαζί με αυτές τις προσωπικότητες, οι ιδέες τους είχαν επίσης διαγραφεί. [33]Περίπου 35.000 άτομα, περίπου το 50 τοις εκατό του σώματος αξιωματικών, τρεις από τους πέντε σραταρχες 13 από τους 15 διοικητές των στρατιωτικών ομάδων. 57 από τους 85 διοικητές του Σώματος. 110 από 195 διοικητές διαίρεσης. 220 από 406 διοικητές ταξιαρχίας εκτελέστηκαν, φυλακίστηκαν ή “εκδιώχθηκαν”. Έτσι ο Στάλιν κατέστρεψε την αφροκρέμα του προσωπικού με επιχειρησιακή και τακτική αρμοδιότητα στον Κόκκινο Στρατό. [34] Άλλες πηγές αναφέρουν ότι 60 από τους 67 διοικητές των σωμάτων, 221 από τους 397 διοικητές των ταξιαρχιών, το 79 τοις εκατό των συνταγματικών διοικητών, το 88 τοις εκατό των συνταγματικών αρχηγών του προσωπικού και το 87 τοις εκατό από όλους τους διοικητές των τάγματος αποκόπηκαν από το στρατό με διάφορα μέσα . [35]
Σοβιετικές πηγές το 1988:
Το 1937-1938 … όλοι οι διοικητές των ενόπλων δυνάμεων, τα μέλη των στρατιωτικών συμβουλίων και οι αρχηγοί των πολιτικών τμημάτων των στρατιωτικών περιφερειών, η πλειοψηφία των αρχηγών των κεντρικών διοικήσεων του Λαϊκού Κομισάριου της Άμυνας, όλοι οι στρατιωτικοί διοικητές , σχεδόν όλοι οι διοικητές του τμήματος και της ταξιαρχίας, περίπου το ένα τρίτο των συνταγματικών επιτρόπων, πολλοί δάσκαλοι ανώτερων ή μεσαίων στρατιωτικών και στρατιωτικο-πολιτικών σχολών. [36]
Η έννοια της βαθιάς επιχείρησης απορρίφθηκε από τη στρατιωτική στρατηγική της Σοβιετικής Ένωσης καθώς συνδέθηκε με το προσωπικό του Κόκκινου Στρατόυ που την δημιούργησε.
Η επιχείρηση Barbarossa είχε προκαλέσει μια σειρά από σοβαρές ήττες στον Κόκκινο Στρατό. Ο γερμανικός στρατούς βορρά βρισκόταν στην μαχη του Λένινγκραντ , ο όμιλος στρατού Νότου καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας και απειλούσε το Ροστόφ-ον-ντον , το κλειδί για τον Καύκασο , και η κεντρικη ομάδα στρατού είχε ξεκινήσει την επιχείρηση Typhoon και έκλεισε στη Μόσχα . Η Σταύκα ήταν σε θέση να σταματήσει τις βόρειες και νότιες ομάδες του στρατού, αλλά αντιμετώπισε τις γερμανικές δυνάμεις που πλησίαζαν τη σοβιετική πρωτεύουσα. Σοβιετική στρατηγική σε αυτό το σημείο ήταν η υπεράσπιση της πρωτεύουσας και, ει δυνατόν, η ήττα και η καταστροφή του Κέντρου Ομάδας Στρατού. Μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, οι γερμανικές τσιμπίδες εκατέρωθεν της πρωτεύουσας είχαν σταματήσει. Το Stavka αποφάσισε να ξεκινήσει μια αντίστροφη επίθεση. Οι επιχειρησιακοί στόχοι ήταν να χτυπήσουν το εχθρικο επιχειρησιακό κέντρο στο οπίσθιο τμήμα και να εξουδετερώσουν ή να καταστρέψουν τους γερμανικούς στρατούς και να πυροδοτήσουν την επίθεση στη Μόσχα. Ήταν ελπίδα ότι μια ώθηση βαθύτερη στα γερμανικα μετωπίσθεν θα προκαλέσει μια κατάρρευση του κεντρικού γερμανικού στρατού.
Απέτυχε λόγω της έκλειψης ικανών ταχεων και ευέλικτων κινητών δυνάμεων.
Χρειαζόταν η κατασκευή ευέλικτων και ταχύτατων τανκς σε μεγάλες ποσότητες.
Στην επίθεση στον Καύκασο, η αντεπίθεση απέτυχε λόγω της επιμονής του Στάλιν να επιτεθεί όχι στο πλάι αλλά στον κύριο κεντρικό όγκο των γερμανικών δυνάμεων.
Στο μέτωπο του Στάλινγκραντ ο κόκκινος στρατός είχε πλεονέκτημα λόγω του περιορισμένου πεδίου μάχης. Πάλι η ηλιθιότητα του Στάλιν ο οποίος επέμενε σε γρήγορη αντεπίθεση στο κέντρο του μετώπου κόστισε την αργοτατη αντεπίθεση.
Μόνο όταν ο Στάλιν αποδέχτηκε τα ιδιοφυή σφάλματα του και υπηρέτησε πλήρως το στρατηγικό δόγμα Τριανταφύλλου με την χρήση ευρεων τακτικών παραπλάνησης πέτυχε η επιχείρηση αντεπίθεσης.
Θες να πεις δηλαδή οτι η διάλυση του ΚΚΕ απο το Στάλιν το 31 και το φύτεμα του Ζαχαριαδη,Ιωαννίδη,Μπαρτζωτα κτλ, ηταν διεθνισμός και όχι προσπαθεια απόκτησης ‘ερεισμάτων’ για χρηση υπέρ γεωπολιτικών συμφερόντων του κράτους, όπως και έγινε δηλαδή…
Πότε διαλύθηκε το ΚΚΕ, χα χα χα χα!!! Εδώ γελάμε. Κοιτα Σ.Τ. το ΚΚΕ στην παρανομία του Παγκαλου δέχτηκε άγρια κατστολή, πολλοι λοιπόν που τον ακολουθούσαν λάκισαν και στράφηκαν στους βενιζελικούς.
Μετά την πτώση του Παγκαλου ο Πουλιόπουλος που ήταν γ.γ. του ΚΚΕ, όταν είδε την οργανωτική κατάρρευση του ΚΚΕ, έβαλε την ουρά στα σκέλια, τα βρήκε ζόρικα και εγκατέλειψε το κομμα. Εστελνε μάλιστα και εξώδικα στους συντρόφους του που το έκαναν την τιμή να τον βάλουν στο ψηφοδέλτιο. Λίγο αργότερα ο θεούλης, ενήργησε ως κοινος μενσεβίκος, ζήτησε δηλαδή να διαλυθει το ΚΚΕ και να ξαναφτιαχτεί…απ’ την αρχή, στέλνοντας επιστολές σε στελέχη. Ξέρεις αυτα τα λέγανε οι μενσεβίκοι και ο Τρότσκι σου την εποχή της κρεμάλας του Στολίπιν, της άγριας τρομοκρατίας. Ηθελαν διάλυση των παράνομων οργανώσεων. ΗΘΕΛΑΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ. ΑΥΤΟ Ο ΛΕΝΙΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑΣΕ ΛΙΚΒΙΝΤΑΡΙΣΜΟ.
Το κόμμα βέβαια δεν έκανε τη χάρη σε έναν λιπόψυχο, οπως ήταν ο Πουλιόπουλος, ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ.. Ο Ζαχαριάδης μέσα απο τις στήλες του Ριζοσπάστη τον ξεφτίλισε, αφού πρώτα δημοσίευσε τις επιστολές του Πουλιόπουλου στα στελέχη του ΚΚΕ. Ο ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΣ τέλος εκτοτε για το κομμουνιστικο κινημα. ΞΕΦΤΙΛΙΣΤΙΚΕ.
Πάμε παρακάτω..αυτα γινανε το 27 με 28. Εκτοτε το κομμουνιστικο κόμμα έπρεπε να ορθοποδήσει σε πολύ δύσκολες συνθήκες, αλλα δεν ειχε ενιαία ηγεσία αλλα μια φαγωμάρα φραξιονιστική ανευ αρχών που διέλυε το ΚΚΕ. Η Τρίτη Διεθνης ανέλαβε να τερματίσει αυτή την κατάσταση, θέτοντας τον Ζαχαριάδη επικεφαλής μιας νέας γενιάς στελεχών. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΤΟ ΚΚΕ απογειώθηκε.
Σε ελάχιτο χρονο το ΚΚΕ απέκτησε σοβαρό πρόγραμμα, αρχισε να πυροδοτεί απεργίες και τραβάει μεγάλο κομματι της εργατικής τάξης απο το κέντρο. Και οχι μονο αυτό, απομόνωσε πολιτικά και συρρίκωνσε τους τροτσκιστές που αρχές του 30 ειχαν φτάσει στο σημείο να έχουν εφάμιλλη οργανωτικη δύναμη με αυτή του ΚΚΕ λόγω της παραλυητικής φραξιονιστικής διαπάλης στην ηγεσία.
Ξέρεις γιατι ξεφτιλίστηκαν οι τροτσκιστες και απομονώθηκαν απο τον εργατόκοσμο; Γιατι ΕΓΙΝΑΝ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΤΕΣ σαν την κλίκα του Μολονιέ στη Γαλλία. Αναφέρομαι προφανως στους αρχειομαρξιστές. Αυτα τα περιγράφει αναλυτικα ο ίδιος ο Πουλιόπουλος Σ.Τ. μας. ΔΕν τον έχεις διαβάσει; Κακώς, να τον διαβάσεις. ΤΟΥ΅ΞΕΦΤΙΛΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΕΣ. εξηγει μάλιστα πως συμπεριφέρονταν με συμμορίτικες τακτικές, βγάζανε μαχέρια κτλ…
Επειδή ξέρω που θα το πας, βλέπεις το τροσκιστικο ποιηματάκι το ξέρω απ’ εξω και ανακατωτά, βρες κατι αλλο να πεις, πιο εμπνευσμένο.
Τον Πουλιόπουλο είστε πολύ λίγοι να τον πιανετε στο στόμα σας.Και το τι έγραψε είστε ανίκανοι να το ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΤΕ ως πολιτικοί πρωτόγονοι. ΑΣΕ που παλι μπαρουφες γράφετε, όπως με τον Βολεμπεργκ, οτι τάχα είπε τούτο και το άλλο. Αφού βρε δεν πιστεύετε τίποτα από την κοσμοθεωρία του, τι τον επικαλειστε;
χα χα χα !!! Σιγά τον φωστήρα τον Πουλιόπουλο!!!!
αφου εξαντλήσαμε την λιποψυχη δράση του λαγού Πουλιόπουλου που εγκατέλειψε εντρομος το Κόμμα μετά τη δικτατορία του Παγκαλου, λόγω οργανωτικης μειωσης των μελών του,
ας εξετάσουμε μια απο τις λαμπρές σελίδες της τροτσκιστικης διανοιας…
Ο οπαδοι του Πουλιόπουλου στην Ελλάδα ξεχνάνε οτι στο βασικο του σύγγραμμα Σοσιαλιστικη ή δημοκρατική επανάσταση, ο Πουλιόπουλος θεωρεί προδευτικο το ξεκλήρισμα της αγροτιάς στην Ελλάδα!!! χα χα χα
γιατι υποτιθεται το ξεκλήρισμα οδηγεί στην προλεταριοποίηση, οπότε μαζικοποειται το επαναστατικο υποκειμενο.!!!
τώρα αντε να τα πεις αυτα στις παραγκουπολεις του Μεξικου που εχουν γεμισει εκατομμυρια εξαθλιωμενων στο εσχαστο σημειο εξαθλιωσης, απο το ξεκλήρισμα στην ύπαιθρο.
Μια ζωή οπορτούνες, μια ζωή ριψάσπιδες, μια ζωή σοσιαλδημοκράτες….
Ακου μην πιάνουμε στον στόμα μας τον ριψασπι Πουλιόπουλο που ήθελε να διαλυθεί το ΚΚΕ!!!
χα χα χα χα!!!!
ειστε αστειοι τροτσκιστές. Σε αντιθεση με σας τα διαβάζουμε ολα, για να σας ξεπατώσουμε.
Εν καρό σαχλαμάρες.
Για αυτό και λέμε ότι, η τελευταία ταξική κοινωνική αντίθεση που καλείται να λύσει η επαναστατημενη κοινωνια προς όφελος των ταξικα/κοινωνικα καταπιεσμενων, είναι η αντίθεση “διευθυντής/διευθυνομενος”. Αν την παραγνωρισει/υποτιμησει θα λυθεί προς όφελος της συγκρότησης μιας νέας άρχουσας τάξης και ταξική κοινωνίας. Όπως και έγινε. ΕΤΣΙ πρέπει να αντιληφθούμε τον σοσιαλισμο/κομμουνισμο.
ναι φιλε μου μόνο που αυτή την αντιθεση εσύ δεν την λύνεις…οι μπολσεβίκοι έδειξαν τον δρόμο για να λυθει. Εσύ δεν αποδέχεσαι κάν την ανάγκη να δημιουργηθει κόκκινη διανόηση και μας λες οτι η αντιθεση μεταξύ διευθυνόμενου/διευθυντή θα λυθει δια της πολιτικής, με λέσχες συζητήσεων.
Ο,τι να ναι δηλαδή.
Αυτο φιλε μου δεν ειναι μαρξισμός.Ο μαρξισμος που αναπτύχθηκε παραπέρα απο τους μπολσεβίκους, έδιξε οτι ο μονος τρόπος να πάψει να υπάρχει η αντιθεση (ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ) ανάμεσα στους κοκκινους ειδικους και τους εργαζόμενους, ήταν ο εργάσιμος χρόνος να μειωθει σε 4-5 ώρες, ώστε ολοι οι εργαζόμενοι να μπορουν να αποκτήσουν γενικη πολυτεχνικη μορφωση και να φτάσουν στο ύψους του τεχνικου διευθυντή.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΟΜΩΣ Ο ΕΡΓΑΣΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ, σημαινει οτι η ΕΣΣΔ έπρεπε να ξεπεράσει τις οικονομίες (ΤΟΝΙΖΩ ΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕΓΕΘΣΗ) ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ και των ΗΠΑ. Αυτο δεν κατάφερε ποτέ. Γιατι απλούστατα στη κρισιμη καμπή του 53, η πλειοψηφία της ηγεσίας των μπολσεβίκων δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, όπως στάθηκε νωρίτερα σε άλλες κρισιμες καμπές, Απρίλης 1917, Ιούλης 1917, Σεπτέμβρης 1918 (Μπρεστ), Ιούνης 1919 (τσάκισμα του στρατού του ΝΤενίκιν που ‘χε φτάσει εξω απο τη Μόσχα), ΝΕΠ 1921, κολλεκτιβοποίηση 1929-1933, δημιουργια κοκκινης διανόησης 1938, νίκη στον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο, οικονομικη ανορθωση και ξεπέρασμα της προπολεμικης παραγωής..
ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΟΣΕΣ ΚΑΜΠΕΣ;;;;;
Αναφέρεστε εσεις σε καμια απο αυτές; ΟΧΙ!
το πουλάκι είχε πετάξει πολύ πριν το ’53 αγαπητέ ΚΙΚΙ. Επίσης ΠΟΥ σου είπα πως η βασική -ταξική- αντίθεση των χωρών που οικοδομούν σοσιαλισμό (δλδ η αντίφαση διευθυντή/διευθυνόμενου) θα λυθεί σε…λέσχες συζητήσεων;
Αυτό που γράφω, είναι ότι, η τελευταία ταξική αντίθεση των ανθρώπινων κοινωνιών (και η πρώτη που εμφανίστηκε ιστορικά), είναι η αντίθεση διευθυντών/διευθυνόμενων. Και έγραψα επίσης, ότι ΑΝ ΔΕΝ την αντιμετωπίσουν οι μελλοντικές νικηφόρες επαναστάσεις (και επαναστάτες, επαναστατικά κόμματα και λαοί γενικά) με την κρισιμότητα που της αναλογεί, και με στόχο ΞΕΚΑΘΑΡΑ την λύση της ΥΠΕΡ της ταξικής/κοινωνικής χειραφέτησης, τότε πάπαλα πάλι, ο κομμουνισμός! Διότι ΜΕΣΑ από αυτή την αντίθεση, θα αναγεννηθεί πάλι μια νέα άρχουσα τάξη. Η κρατική/κομματική γραφειοκρατία.
ακου φιλε, αυτο που γράφεις για τελευταία “ταξική αντιθεση” των ανθρώπινων κοινωνιών και την “πρώτη” που εμφανίστηκε δεν ειναι μαρξισμός.
Θα σου πρότεινα να μην διαβάζεις τον ρεβιζιονα τον Κλαουντίν και τον κάθε φούφουτο Μπετελέμ ή τον μετα-σταλινικο Λούκατς (τα εργα του Λούκατς οσο ήταν κομμουνιστής επανασταστης και ειδικα στέλεχος της Τρίτης Διεθνούς ειναι btw must),
αλλα κλασσικους του μαρξισμού.
Αρχίζεις λοιπόν με τον Εγκελς, στην καταγωγή της οικογένειας, του κράτους και της ατομικής ιδιοκτησίας και καταλήγεις στον Στάλιν οικονομικα προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
[φαντάζομαι κατάλαβες γιατι επεσήμανα την ατομικη ιδιοκτησία, έτσι;, για να καταλάβεις τη γκάφα σου]
οι αλλοι μιλάνε για τον καιρό. Για να μην εντοπίζεις ταξικες αντιθέσεις εκει που δεν υπάρχουν.
ΝΑ στο πω κι αλλιώς. Αποκλείεται η τελευταία αντιθεση, ταξικη μάλιστα, να ειναι διευθυντή/διευθυνόμενου. Γιατι απλούστατα στη μετάβαση απο τον σοσιαλισμό, στον κομμουνισμό, το στρώμα της κοκκινης διανόησης παύει να υπάρχει…Ξέρεις γιατί;
Γιατι ολοι θα έχουν αποκτήσει γενικη πολυτεχνικη μορφωση…
εσυ λοιπόν μας παρουσιάζεις την εικονα του κομμουνισμου ως λύση μετά την επανάσταση. Αστεία πράγματα. Αρχισε καλύτερα με Μπούκτσιν, αυτος αυτα γραφει και υπερασπίζεται και βέβαια δεν ειναι κομμουνιστής, ουτε μαρξιστής, αλλα αναρχικός..
Βρε θεωρητικά άσχετε ένας, η ταξική συγκρότηση της κοινωνίας θα τελειώσει άμα έχουν όλοι…πολυτεχνικη μόρφωση; Τι λες; έχεις συναίσθηση της απολογητική σου αγνοιας; Άμα ήταν έτσι αδερφέ, θα το χε λύσει το θέμα ο ανύπαρκτος. Αμ δε! Όση μόρφωση και να λαβει το σύνολο της κοινωνίας, άμα δεν προβληματοποιηθει κ δεν λυθεί προς οφελος των “ελεύθερα συναιτερισμενων παραγωγών” η αντίθεση “διευθυντης/διευθυνομενος”, παπαλα ο κομμουνισμός! Άιντε πια με το λιβάνισμα του ανύπαρκτου.
κοιτα μέλος του ΝΑΡ, εγώ παραδέχομαι ότι ειμαι ένας άπειρος νεαρός μαρξιστής, με μαύρα μεσάνυχτα σε σχέση με τις γνώσεις του τρισμέγιστου Ρούση (που βέβαια δεν έχει διαβάσει ούτε την κριτικη στο Πρόγραμα Γκότα, ουτε βέβαια κατάλαβε τι εκανε ο Σταχάνοφ, την αναγκαία εργασία την βαπτίζει καταναγκαστική (!!!!) , αλλα λέμε τώρα)
αλλα κατι λίγα εχω διαβάσει σε σχέση με σένα.
Η αντιθεση μεταξυ πνευματικής-σωματικης εργασίας, ή διευθυντικης-εκτελεστικής εργασίας στο σοσιαλισμό δεν ειναι αντιθεση μεταξύ τάξεων. Η κοκκινη διανόηση δεν ήταν τάξη, ήταν ένα στρώμα.
Στη πορεια προς τη μετάβαση προς τον κομμουνισμό το στρώμα αυτο θα σταματούσε να υπάρχει, απλούστατα, γιατι ολοι θα ειχαν γενικη πολυτεχνικη μόρφωση. Συν τοις αλλοις, ολοι θα μπορούσαν ακριβώς λόγω της συντόμευσης του ημερίσιου εργάσιμου χρόνου να συμμετέχουν σε πολλες και διαφορετικες παραγωγικές δραστηριότητες στη διάρκεια της ζωής τους. Δεν θα ήταν κολλημένοι στην ίδια παραγωγική δραστηριότητα για δεκαετίες.
Το πρωί ψαράς, το μεσημέρι στο ορυχείο, το βράδυ ποιητής, καπως ετσι ειναι ο κομμουνισμός. Μόνο που ειναι κομμουνισμός, όχι σοσιαλισμός.
Ετσι δεν θα ειχαμε αντιθεση μεταξύ σωματικης και πνευματικης εργασίας, ούτε αντιθεση μεταξύ διευθυντικης και εκτελεστικης εργασίας.
Ειναι απλά και κατανοητά τα πράγματα. Οι διαφορές φαίνονται σε τι λες εσύ και τι λένε αυτοι που υπερασπίζονται την σταλινική ΕΣΣΔ.
Εσύ λοιπόν μας μιλάς για κάποια ανύπαρκτα σοβιετ που εχεις στο μυαλό σου που φλυαρούν ακατάσχετα σαν τα συντονιστικα των ΕΑΑΚ και επιβάλλουν με αυτόν τον τρόπο τον εργατικό ελεγχο…στην παραγωγή.Αυτα ειναι σκέτη γραφειοκρατία , ομως. και βέβαια καμια σχεση δεν εχουν με την παραγωγή και την πραγματικη δραστηριότητα των ανθρώπινων κοινωνιών
Θα σου συνιστούσα να διαβάσεις το ποίημα του Μαγιακφόφσκι για τους συνεδριαζόμενους…
και το σύνθημα…στιχο..που υιοθέτησε ο Λένιν:.να φτιάξουμε μια επιτροπή να τις καταργήσουμε ολες…
Κικι θαυμάζω την στείρα μαρξιστική παπαγαλία σου.. Αδερφέ, και να μειώσεις τον χρόνο εργασίας απο 8ωρο σε 6ωρο ας πούμε, όσο και να μορφωθεί …γενικα…πολυτεχνικα ο κοσμος, άμα δεν προβληματοποιηθει σε κατυεθυνση λύσης προς όφελος του μαρασμού τάξεων και κράτους η αντίθεση “διευθυντης/διευθυνομεβος”, απο θαχεις μορφωμενους εκμεταλλευομενους, που θα δουλεύουν 6ωρο. Και τον ελεγχο/διευθυνση κοινωνίας και παραγωγής θα τον εχουν άλλοι. Ξεκολλα απο την παπαγαλία τσιτατων.
Τι κανει Νίαου νιαου στα κεραμύδια; Μήπως ένας σκύλος που ξέρει ξένες γλώσσες; -Δεν νομιζω Γουάτσον!
-Μήπως η αφετηρία της αντεπανάστασης είναι κάπου αλλου (σε σχεδια ξενων δυνάμεων πχ) και όχι στην δοιοικητικη Κάστα που τόσο Παθιασμένα επιχείρησε και τελικά πέτυχε να μονοπωλησει την εξουσία της;
-Δεν νομιζω Γουάτσον!!!
Μήπως η συμμετοχη σε μια διαχωρισμένη εξουσία καθορίζει περισσότερο απο την τυπικό-νομική ιδιότητα του ιδιοκτήτη μέσων παραγωγης, την σχέση του καθένα με την παραγωγη αυτή; Μήπως στην πρωτογωνη σοσιαλιστική παραγωγη, η ουσία είναι μέσα στην διαχωρισμενη εξουσία της ΚΑΣΤΑΣ και όχι στην νομική μορφή του κρατικού ιδιοκτητη των μέσων παραγωγης.
ΑΜ εσύ κικι μπερδεύεις την οικονομία και την πολιτική με… Τις λέσχες συζητήσεων. Νομίζεις φτωχε μου ότι άμα αποκτήσει…πολυτεχνικη γνωση η κοινωνία όλη, ξεμπερδεψαμε με το κράτος και τις τάξεις ακόμα και αν ανατρεψουμε τον καπιταλισμό; ωιμε..
Για ποια ατομική ιδιοκτησία μιλάτε; Οι μέτοχοι της κάθε ανώνυμης εταιρίας, τι ιδιοκτησία έχουν; Ατομική, ή μήπως συλλογικη-κοινη επι του συνόλου της σιγκεκριμενης εταιριας;
Και αν η κάθε δοσμένη εταιρία κατέχει συλλογικά μετοχές αλλων δέκα ή εικοσι ανώνυμων εταιριών, οι οποίες με την σειρα τους κατέχουν Η ΚΑΘΕ ΜΙΑ ΑΠΟ Αλλες 20 τέτοιες; Που παει εδώ η ατομική ιδιοκτησία; Μήπως για να βοσκησει μαζί σας;
Τι καθορίζει τελικά η ατομική ιδιοκτησία; Μήπως οτι και ο τιτλος του βαρώνου στον καπιταλισμό;
Ε, πέστα χρυσόστομε!
Μας βασανίζεις τόσες μέρες για να μας σκάσεις στο τέλος το παραμυθάκι του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού!
Οτι ο Μπάφφετ, ο Γουάτσα, ο ….Μαρινάκης κι ο κάθε κερατάς δεν είναι παρά ….”βαρώνοι” άνευ οικ. εξουσίας!
….”Ανεύθυνοι άρχοντες”!!!!!!!!!
Αμα δε μπορείς να ξεχωρίσεις το κάθε ψώνιο-θύμα, που αισθάνεται “ιδιοκτήτης”(!) ως κάτοχος μερικών μετοχών-κωλόχαρτων, από το μούτρο, που ελέγχει την ανώνυμη συχνά και με το πακέτο του 5%, ενώ, πριν διορίσει τα μέλη του Δ.Σ. της …”ανώνυμης”(!-μην κατουρηθείτε από τα γέλια!), έχει ήδη πάρει στην τσέπη τις έγγραφες παραιτήσεις τους με ανοιχτή ημερομηνία,
ε,
λογικό είναι να είσαι τρότσκας, δηλαδή “πασόκας με πολιτικά”!
Μάθε, πρώτα, πως δουλεύει το ντοβλέτι, και μετά ξαναέλα…..
Έτσι ακριβως.
Αλλά με θεωρίες συνομωσίες δεν γίνεται πολιτικη σκέψη.
Αρνούμενος την αναγέννηση της ταξικής διαφοροποίησης μέσα στο κρατος-κομμα ως αποτέλεσμα της διαδικασίας παραγωγης την οποία βαφτίσει 100% σοσιαλιστική αδυνατεί να ερμηνεύσει τη αντεπανάσταση 1985-89 παρα μονο ως δραση πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού!!!!!!
Ο καπιταλισμός σαν τροπος παραγωγης και η αστική τάξη ως συλλογικο υποκείμενο ‘δι εαυτόν’
αναγεννήθηκε όχι το 1989, με την πολιτικη αντεπανάσταση, αλλά πολύ προτυτερα,
μέσα στη διαδικασία του πρωτόγονου σοσιαλισμού της δεκαετίας ’30.
ΜΠα; κοκκινη διανόηση ναι, κοκκινη άρχουσα τάξη ΟΧΙ! Αν εσύ θες νασαι απολογητή και ιχι κριτικός μελετητή του ανυοαρκτου, οκ! Αλλα οι κομμουνιστές παλεύουν, αγωνίζονται, ρισκάρουν και παραλληλα ασκουν κριτική και στο κομμα τους και στο πράξεις του. Αλλιώς δεν είναι κομμουνιστές αλλά παπάδες.
επ…τι έγινε; Αλλάξαμε γραμμή; Ηρθε ο κύριος κατκοικος παραπάνω και διάνθισε το ρεπερτόριο στην προγραμματική αναμέτρηση;
Απο πότε ειστε εσεις υπερ της κόκκινης διανόησης; Δουλευόμαστε τώρα; Δυο μέρες μου κοπανάς στα ισα οτι αδιαφορεις για την ταξικη προέλευση της κοκκινης διανόησης (αποφοιτοι πανεπιστημίων, τεχνικων ιδρυμάτων, ολοι γονοι εργατών και κολχόζνικων) σε συνθήκες κοινωνικοποίησης της βιομηχανίας,
και μας λες τώρα ζήτω οι κόκκινοι ειδικοι;
Ρε σεις, δεν την παλεύετε μου φαίνεται. Αυτα τα “εντος εκτος και επι τα αυτά”, τα κεντρίστικα εχουν πεθάνει πια. Δεν είμαστε στο 1989.
Πάρτε θέση ξεκάθαρη. Και για να πάρεις θέση ξεκάθαρη θα μας απαντήσεις σταράτα
1) ποια τάξη εξυπηρετούσε η νίκη στον εμφύλιο με την συγκρότηση του κοκκινου στρατού;
2) ποια τάξη, ή ποιες δυο μαλλον, εξυπηρετούσε η κολλεκτιβοποίηση το 29-33;
3) ποια τάξη ή ποιες δυο μαλλον, εξυπηρετούσε η συγκρότηση της κοκκινης διανόησης το 36-38 και η αντικατάσταση ολης ή σχεδόν ολης της αστικής παλιας διανόησης που χρυσοπληρωνόταν επί ΝΕΠ;
4) ποια τάξη ή ποιες δυο μάλλον εξυπηρετούσαν η ολοκλήρωση των 2 πεντάχρονων σε χρόνο ρεκορ, μετατρέποντας τη φτωχή Ρωσσία σε μια βιομηχανικη χώρα;
5) ποια τάξη ή ποιες δυο μάλλον εξυπηρετούσε η νίκη του κόκκινου στρατού στην αναμέτρηση με τους ναζί
κτλ…
κτλ…
η απάντηση μου ειναι ξεκάθαρη: το προλεταριάτο και την κοχόζνικη αγροτιά.
εσένα ποια ειναι η απάντησή σου; Η γραφειοκρατία;
χα χα χα χα
Αστεια πράγματα. Αυτος ειναι ο περίφημος μαρξισμός σας…Ματια μου αν το μπολσεβίκικο κομμα ήταν η καρικατούρα που περιγράφει ο Τρότσκι στα έργα του, η ΕΣΣΔ θα είχε γινει καπιταλιστική απο το 22…
KIKI τρελάθηκες παιδί μου; Τι είναι αυτά τα ασυνάρτητα που γράφεις; Σύνελθε!
αχ ΚΙΚΙ, ΔΕΝ θες να καταλάβεις με τπτ. Εχει κολλήσει το μυαλό σου στις φθινοπωρινές λάσπες της Γιεζοφτσινα. Αϊντε πάμε πάλι:
1. Την εργατική τάξη και την αγροτιά
2. Την στερέωση της εξουσίας της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας, και παρεπιπτόντως κάποια ψίχουλα που έλαβε η εργατική τάξη και η αγροτιά. Ξεχνάς φυσικά γιατί έτσι θες, την εξόντωση αυτά τα χρόνια, όλης σχεδόν της παλιάς γενιάς των μπολσεβίκων. Δενν πειράζει! Εδώ είμαστε, να σου το θυμίζουμε.
3. Ε, καλά, ευκολάκι: Την περαιτέρω στερέωση της εξουσίας της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας. Ξύσε λίγο την κόκκινη μπογιά των αγαπημένων σου “διανοουμένων” και θα δεις τον καρριερίστα απο κάτω. ελά, κάνε μια προσπάθεια, μπορείς! Τα προνόμια, η μεγάλη αύξηση στην ψαλίδα των μισθών κλπ, θεμελιώθηκαν σε αυτή την αγαπημένη σου περίοδο!
4. Ιδια απάντηση με τα παραπάνω, με την εργατική τάξη και την αγροτιά, να κερδίζουν κάτι παραπάνω.
5. Την εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου φυσικά. Αποτελεί την μεγάλη, ουσιαστικη και πολύτιμη παρακαταθήκη της ΕΣΣΔ,, σε συνδυασμό με την ανολοκλήρωτη νίκη της οκτωβριανής επανάστασης.
Οι παλαιοι μπολσεβίκοι φιλε μου δεν εξοντώθηκαν, ούτε εκκαθαρίστηκαν. Καποια σαβούρα -κυρίως ΚΑΡΙΕΡΙΣΤΕΣ- που δεν άντεξε και κατέληξε σε συνωμοσίες, δολοφονίες (του Κύροφ) και βέβαια συμμάχησε σε απόπειρα πραξικοπήματος (βλέπε Τουχασέφσι – Γκαρμάνι) πήρε αυτο που της άξιζε:
ΤΟΥΦΕΚΙ ΣΤΑ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΑ ΣΚΥΛΙΑ που έλεγε και ο μεγάλος σύντροφος Βισίνσκι. ΑΥΤΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΣΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΙΕΡΙΣΤΕΣ…
αυτη η σαβούρα ειναι η συντριπτική μειοψηφία του μπολσεβίκικου κόμματος, εκτος αν δεν ξέρεις οτι μπολσεβίκικο κομμα ειχε χιλιάδες μέλη απο τον Φλεβάρη του 1917…Αλλα ειπαμε εσεις ειστε πάντα με τους γραφειοκράτες ηγέτες τς σαπίλας και της παλινόρθωσης.
Μέχρι και τον Τουχατσέφσκι δεν θα διστάζατε να υποστηρίξετε, σίγουρα βέβαια τους απεργοσπάστες του Οκτώβρη Κάμενεφ-Ζηνόβιεφ.
Μάθε λοιπόν οτι οντως χάθηκε η πλειοψηφία των παλιών μπολσεβίκων, αλλά ξέρεις πότε και που;
Χάθηκε στους 3 πρώτους μήνες του ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, στην γεμάτη αυτοθυσία και αυταπάρνηση μάχη να σταθεροποιηθεί το μέτωπο. ΕΚΕΙ ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΣΤΗ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΓΝΗΣΙΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΠΟΡΝΕΣ, όπως ο τρότσκι [θυμίζω οτι ετσι αποκαλούσε τον Τρότσκι, ο μεγάλος Γκράμσι, Τρότσκι, πουτάνα του φασισιμού]
Αφήστε λοιπόν την χοντροκομμένη αστικη προπαγάνδα
3) το να λες οτι η βαριά βιομηχανια και τα κολχόζ εξυπηρέτησαν την γραφειοκρατία, σημαινει οτι δεν εχεις ιδέα απο μαρξισμο και πολιτικη οικονομία. Θα μπορούσα να σου ανεβάσω εδάφια ολοκληρα για την συσσώρευση στον καπιταλισμο καθώς και για το πως στην αγροτικη καπιταλιστική οικονομία οι τεράστιες φάρμες ειναι μη αποδοτικές γι αυτο αλλωστε η ύπαιθρος εχει ερημώσει κτλ… στην βόρεια Ευρώπη…, που ξεκληρίστηκαν οι φτωχοι αγρότες, αλλα βαριέμαι.
Μείνε στα παραμύθια σου και τις ιδεοληψίες. Καποια στιγμη που θα ασχοληθεις σοβαρα με προγραμματικα ζητήματα και μαρξισμό, ισως και να καταλάβεις.
Ναρίτες,
η “αντίθεση «διευθυντής/διευθυνόμενος»” δεν είναι αυθύπαρκτη ταξική κοινωνική αντίθεση. Μια αυτονόητη, αναπόφευκτη και γι αυτό φυσιολογική συνεργασία είναι, για το συγκεκριμένο ιστορικό επίπεδο ανάπτυξης των δυνάμεων παραγωγής, που όμως μέσα στα πλαίσια της ταξικής κοινωνίας του Καπιταλισμού παίρνει συγκεκριμένα καταπιεστικά χαρακτηριστικά, αυτά, που ξέρουμε όλοι.
Κάθε άμεσα κοινωνική ή κοινοτική εργασία μείζονος κλίμακας απαιτεί περισσότερο ή λιγότερο διεύθυνση που εξασφαλίζει την εναρμόνιση των επιμέρους δραστηριοτήτων και εκπληρώνει τις γενικές λειτουργίες, οι οποίες επιβάλλονται από την κίνηση σαν συνόλου του συγκεκριμένου παραγωγικού μηχανισμού σε διάκριση από την κίνηση των επιμέρους οργάνων, που τον συναπαρτίζουν. Ένας μόνο βιολιστής μπορεί να διευθύνει τον εαυτό του, μια ορχήστρα χρειάζεται μαέστρο. Αυτή η λειτουργία της διεύθυνσης, της εποπτείας και της διαμεσολάβησης καθίσταται λειτουργία του Κεφαλαίου μόλις η υποκείμενη σε αυτό εργασία γίνει συνεργατική. Ως ειδική λειτουργία του Κεφαλαίου, η λειτουργία της διεύθυνσης αποκτά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Και ο καπιταλιστής δεν είναι καπιταλιστής (ήγουν καταπιεστής) επειδή είναι βιομηχανικός διευθυντής, αλλά γίνεται βιομηχανικός διοικητής επειδή είναι καπιταλιστής.
Αειντε, με την καλιφορνέζικη “αμφισβήτηση” τύπου …Μαρκούζε!
…”Παιδιά των Λουλουδιών” έχετε καταντήσει….
Μπα; η αντίθεση “διευθυντής/διευθυνομενος” είναι μια.. απλή ανθρωπινη λειτουργία; Τόση άγνοια υλισμού κ διαλεκτικής; Φίλε μου, η κοινωνική αυτή αντίθεση, διαπερνά όλες τις ταξικές κοινωνιες, και είναι η βαση κοινωνικης νομιμοποιησης της εκάστοτε βασικής αντίθεσης του εκάστοτε ταξικού τρόπου παραγωγής! Δεν είναι απλά μια …ανθρωπινη λειτουργία. Ημαρτον με την απολογητική σας σκέψη..
Ρε Ναρ-ίτες, καλά, Κεφάλαιο έχετε ξεφυλλίσει;
Η μάθατε το “αριστεριλίκι” στο σχολειό του ….”Μάη ’68” και του …”Φράουλες και Αίμα”, Μπέρκλεϋ και μαμώ την αμφισβήτα!;!;
Μόλις χρεώσατε στον “Μαυριτανό”(!) ….”άγνοια υλισμού κ διαλεκτικής“!
Ρίχτε μια ματιά σ’ αυτά, και σε όλο το σχετικό Κεφάλαιο, όχι μόνο στα τσιτάτα, που ενδεικτικά σας μετέφρασα:
Das Kapital , Karl Marx,
Inst. Fur Marxismus-Leninismus beim ZK der SED
Verlag Marxistischer Blätter GmbH, Frankfurt a.M. 1972
1. Erster Band, IV. Abschnitt/11.Kapitel – Kooperation, Seite 350
Alle unmittelbar gesellschaftliche oder gemeinschaftlicher Arbeit auf großrem Maßtab bedarf mehr oder minder einer Direktion, welche die Harmonie der individueller tätigkeiten vermittelt und die allgemeinen Funktionen vollzieht, die aus der Bewegung des produktiven Gesamtkorpers im Untershied von der Bevegung seiner selbstständigen Organe entspringen. Einer einzelner Violinspieler dirigiert sich selbst, ein Orchester bedarf des Musikdirektors. Diese Funktion der Leitung, Überwachung und Vermittlung, wird zur Funktion des Kapitals, sobald die ihm untergeordnete Arbeit kooperastiv wird. Als spezifische Funktion des Kapitals erhält die Funktion der Leitung spezifische Charaktermale.
2. Erster Band, IV. Abschnitt/11.Kapitel – Kooperation, Seite 352
Der Kapitalist ist nicht Kapitalist, weil er industrieller Leiter ist, sondern er wird industrieller Befehlshaber, weil er Kapitalist ist.
Αν δεν κατέχετε γερμανικά, ψάχτε στον πρώτο τόμο το Κεφάλαιο 11, περί “συνεργασίας” και προσπαθείστε να καταλάβετε. Εχει πολλά για σας!
Τώκανα ..”Κοσμοπόλιταν”(!) το ρημάδι, τι άλλο να κάνω;
Μπορεί να ανακαλύψετε πως ο Κομμουνισμός …δε σας εκφράζει!
Τι να πώ….
Α, και βάλτε επιτέλους μια τάξη στο μυαλό σας.
Μίλησα για (μη..κλπ..) “κοινωνική αντίθεση”, όχι γενικά “ανθρώπινη”, που μου χρεώνεις.
Βέβαια, κάθε τι κοινωνικό είναι και ανθρώπινο, όμως κάθε τι ανθρώπινο δεν είναι υποχρεωτικά και κοινωνικό. Μπορεί π.χ., νάναι και αντι-κοινωνικό η και άσχετο με την κοινωνία.
Τι σου φταίνε τα λουλούδια?
Αφου
,
τοτε, πως έχασε την εξουσια χωρίς καμμία μάχη; Αφού την οικογένεια του Τρότσκι την είχατε δολοφονήσει, ποιοι άλλοι υποχθονιοι πραξικοπηματιες πήραν την εξουσία με σιωπηλό πραξικόπημα;
ναι ξεχάστηκα,…κικιρικου…ειμαι γενους αρσενικου
Για το κόμμα: Η κριτική αξιολόγηση της έννοιας και της πρακτικής της λέξης «κόμμα» είναι παρόμοια με αυτή του κράτους. Παρατηρούμε και εδώ μια διπλή, τίγκα αντιφατική πραγματικότητα: α. Αφενός το κόμμα είναι αναγκαίο, όπως είναι αναγκαίο και το κράτος για να αντιπαλέψεις ένανν τόσο ισχυροο αντίπαλο όπως είναι τα καπιταλιστικά κράτη. Αφετέρου όμως, όπως και το κράτος, έτσι και το κόμμα, επειδή είναι ΚΑΙ μηχανισμοί όπου ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ υπάρχει ιεραρχία, αυτό το χαρακτηριστικό σε συνθήκες κατάληψης πλέον της εξουσίας, ΕΝΙΣΧΥΕΙ σχεδόν πάντα, τις εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις. Διότι ακριβώς η αντίθεση μεταξύ «διευθυντή» και «διευθυνομένου» η οποία στον καπιταλισμό επισκιάζεται από την βασική αντίθεση «κεφάλαιο/εργασία», τώρα, που αυτή η αντίθεση «κεφάλαιο/εργασία» απομακρύνεται/καταστρέφεται απο την επανάσταση, ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ πλέον, η προαιώνια αντίθεση «διευθυντής/διευθυνόμενος», ως η νέα βασική αντίθεση των επαναστατημένων κοινωνιών!
ΑΥΤΗ η αντίθεση είναι που επιτρέπει αφενός την επιβίωση των καπιταλιστικών στοιχείων στη νέα κοινωνία, αλλά και την γέννηση/συγκρότησηη μιας νέας άρχουσας τάξης που ονομάζεται «κρατική κομματική γραφειοκρατία». ΑΥΤΟ είναι το βασικό συμπέρασμα από την μελέτη των χωρών του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αρα, ΕΔΩ να στρέψουμε την μελέτη μας και την οπτική μας.
ωραία η απέραντη τσιτατολογία
το θέμα είναι πως απελευθερώνεται ο άνθρωπος απ’ τα δεσμά της εργασίας
πως καταργείται ο εργάτης
εσύ δεν θελεις να δουλεύεις στον σοσιαλισμο; Τι διαβάζουμε εδώ μέσα ρε παιδια; Καλα ρε τι νομίζετε οτι θα ειναι οι φάμπρικες στο σοσιαλισμο, λέσχες ψυχοθεραπείας και μετά καμια ώρα φου-μπου να παίξουμε χαρτάκι και να δούμε κανα γκομενάκι μέχρι να λήξει η βάρδια; Μάγκες, πειθαρχία, μονοπρόσωπη διοίκηση και αμιλλα. Αυτα ειναι σοσιαλισμος.
Μονο έτσι θα αυξήσουμε τη παραγωγικότητα της εργασίας (πράγμα προοδευτικό), μονο έτσι θα μειωσουμε τον εργάσιμο χρονο για να μπορουν ολοι να σπουδάζουν, να μπορουν ολοι στη διάρκεια της ζωής τους να αλλάζουν δραστηριότητες.
ΚΙΚΙ την μονοπρόσωπη διέυθυνση να την ξεχάσεις. Αν δεν θές να την ξεχάσεις, τότε ξέχασε τον σοσιαλισμό.
εγώ πάλι λέω μιας και ακουσα στα βιντεο το αφιερωμα του ΝΑΡ για την επανάσταση, να ασχοληθείτε λίγο σοβαρά με τις σχέσεις παραγωγής στην ΕΣΣΔ και να καταλάβετε τι σημαινει μονοπρόσωπη διεύθυνση.
Οι αποφάσεις στο εργοστάσιο για την παραγωγή δεν μπορεί να παίρνονται απ’ πολλους σε λέσχες συζητήσεων, γιατι τότε δεν υπάρχει παραγωγή. Οι αποφάσεις παιρνονται απο οικονομικα και τεχνικά στελέχη.
Ξέχασε λοιπόν εσύ για λίγο την επανάσταση, γιατι σε κόβω να αναθέτεις τα πάντα στην αστικη τάξη, την οποία μάλλον δεν θες να ξεριζώσεις και να ανατρέψεις όπως έκαναν οι μπολσεβίκοι.
Μπα;
Παιδιά, έχετε καθόλου εμπειρία από εργοστάσια και παραγωγή?
Σιγά σιγά, θα μας πείτε ότι οι αποφάσεις για την λειτουργία των εργοστασίων θα πρέπει να παίρνονται και με ομοφωνία από τα εργατικά συμβούλια.
Ναι φίλε μου έχουμε. Για αυτό και λέμε αυτά που λέμε, ενώ εσείς γουστάρετε κόκκινη αστική τάξη
Συγχαρητήρια φίλε που είσαι σίγουρα εργάτης και όχι το μέλος του ΝΑΡ.
Σε μένα απαντας κύριε “όνομα””;
Κι έτσι και γκιουβέτσι, για νάμαστε πάντα “μέσα”, και, βασικά, μη μας πάρει το προλεταριάτο τον έλεγχο του κινήματος.
Και προσθέτω,πως θα εξαλείψουμε τον γραφειοκρατισμό στον σοσιαλισμό με ξόρκια και προσευχές;Η εξάλειψη του απαιτεί τη συνειδητή δράση των πλατιών εργαζομένων μαζών ,τη δημιουργία μιας κοινωνίας της αφθονίας,την κοινωνία των εργαζόμενων ,όπου θα έχουν εξαλειφθεί οι τάξεις γενικά,όπου οι εργαζόμενοι θα έχουν κατακτήσει ένα πολύ ψηλό υλικό και πολιτιστικό επίπεδο,όπου .ολοι οι εργαζόμενοι θα έχουν κομμουνιστική συνείδηση και συνειδητή στάση στη δουλιά.Αυτά δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς την τεράστια άνοδο των παραγωγικών δυνάμεων ,την αλματώδη αύξηση της παραγωγικότητας .
Ο γραφειοκρατισμός οφείλεται ΚΥΡΙΑ στην κατάσταση της υλικής ζωής της κοινωνίας.Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στο σοσιαλισμό το ρίχνουμε στον ύπνο ,κοιμόμαστε βαθειά και ότι δεν παλεύουμε ενάντια στη γραφειοκρατία.Ο αγώνας ενάντια στη γραφειοκρατία είναι μακροχρόνιος και αναπόσπαστα συνδέεται με την αλματώδη ανάπτυξη του σοσιαλιστικού τρόπου παραγωγής ,με την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής αυτενέργειας των μαζών και τη σωστή διεξαγωγή της ταξικής πάλης στη σοσιαλιστική κοινωνία.
Αν ,λοιπόν,συζητάμε για την ΕΣΣΔ πρέπει να μιλούμε συγκεκριμένα,να ερευνούμε την συγκεκριμένη φάση ανάπτυξης στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, την ταξική πάλη στις συγκεκριμένες συνθήκες.Διαφορετικά μιλούμε για ευχολόγια και μεγάλες φράσεις που δεν καταλήγουν πουθενά.
Ο Στάλιν στα Οικονομικά Προβλήματα συζητά τους ορους εκείνους για να περάσουν οι εργαζόμενοι σε έξι και πέντε ώρες δουλιά,να έχουν όλοι ευρύχωρα και άνετα σπίτια,οι υλικές και πολιτιστικές κατακτήσεις να μεγαλώσουν.Θάταν μια τεράστια νίκη αλλά δεν προλαβε.
Μπα; αγαπητέ μου ορίζεις το περιεχομενο δια… Του περιεχομένου. Τσυτολογεις χωρίς νόημα εκεί στο μλ που είσαι.. Νομίζεις αφελώς ότι 10 τετρ. Σπίτι παραπάνω, 7ωεο αντί για 8ωρο και μια γερή πολυτεχνική μόρφωση, φτανουν για να περάσει η κοινωνία απο τον .. Σοσιαλισμό στον.. Ώριμο κομμουνισμό. Αμ δε φτωχε αφελή μου! Για να μπορέσει η κοινωνία να καταργήσει τάξεις και κράτος, εκτός απο την στενά υλική βαση και την διεθνοποιημενη εργατική εξουσια/δημοκρατια, απαιτείται και συνειδητή προβληματοποιηση των βαθυτερων αιτίων που δημιουργούν την ανάγκη για ταξικη συγκροτηση, γραφειοκρατία και ύπαρξη κρατους. Φτωχε μου, δεν είναι μόνο ηστενη υλική βάση..
Εσύ διαβάζεις μόνο για στενή υλική βάση πιο πάνω;Είδες κανένα τσιτάτο;κατάλαβε τι γράφω και έλα να τα ξαναπούμε.Πολλά φιλιά και από μένα.
Εμ, αφού έχεις αναγάγει την…γενικη πολυτεχνική μόρφωση του πληθυσμού ως.. Κριτήριο κ μάλιστα το πιο σοβαρό για το μαρασμό των ταξικών διαφορων στον σοσιαλισμό, τι άλλο να πω; Δεν καταλαβαίνεις πως και να μορφωθεί γενικά πολυτεχνικα ο κόσμος, άμα δεν προβληματοποιηθει εμπρακτα/υλικα η αντίθεση “διευθυντης/διευθυνομενος” ως υποστηρικτικη της αναπαραγωγής εκμεταλλευτικών σχέσεων, το πολυ-πολύ να έχουμε επαρκώς μορφωμένους ..πολυτεχνικα εκμεταλλευομενους;
Ο Χρουτσώφ ,εκτός των άλλων ήδη απ το 1954 διέλυσε την ακαδημία των αρχιτεκτόνων και τα σπίτια χτιζόντουσαν σύμφωνα με το οικονομικό κίνητρο,μιλούμε για τρύπες,αν γκουγκλάρετε θα δείτε τη τεράστια διαφορά μεταξύ Χρουτσόβνας και Σταλίνκας.
Βρε σεις πριν το κείμενο που εμφανίζετε έστειλα ολόκληρο κείμενο για τη γραφειοκρατία,τι έγινε;Τώρα αυτό το κείμενο που φαίνεται πιο κάτω σαν να μη λέει τίποτε.Μπορεί η παντιέρα να μου απαντήσει τι έγινε το κείμενο;
και για να έρθω τώρα στο κειμενο του Ρούση. Για μενα η ουσία του κειμενου ειναι αυτή η παράγραφος:
“Αντίθετα η λογική του σοσιαλισμού είναι ότι η μείωση του χρόνου της καταναγκαστικής εργασίας θα πρέπει να αποτελεί θεμελιακή αρχή, και ότι συνεπώς η διαμόρφωση και η ικανοποίηση των αναγκών θα πρέπει να συνδυάζεται με αυτήν την αρχή. Με άλλα λόγια όπως υπογραμμίζει ο Λένιν, χρειάζεται η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του σοσιαλισμού να υπόκειται και αυτή, όπως το σύνολο της σοσιαλιστικής μετάβασης, στο σκοπό της δημιουργίας της κομμουνιστικής κοινωνίας[86] και συνεπώς στον βασικό όρο για να ακμάσει αυτή, που είναι «η συντόμευση της εργάσιμης ημέρας.»[87]”
Εγώ κύριε Ρούση ξέρω οτι ο Μαρξ στη κριτική του στο πρόγραμμα Γκότα λέει οτι στη πρώτη βαθμίδα της κομμουνιστικης κοινωνίας (δηλαδή στο σοσιαλισμό) δεν μπορει να υπάρχει και να γίνεται διάκριση μεταξύ αναγκαίας εργασίας (και οχι καταναγκαστικής, έλεος!!!) και υπερεργασίας, γιατι απλούστατα το αποτέλεσμα της υπερεργασίας προορίζεται α) στην εκπαίδευση β) στην υγεία γ) σε αποθέματα δ) στην επέκταση της παραγωγής που βέβαια ανήκει στην εργατικη τάξη.
Πάμε τώρα στο βασικό, στη μείωση του εργάσιμου χρόνου. Ο κύριος Ρούσης μας φέρνει την εικόνα της δεύτερης βαθμίδας του κομμουνισμού, αλλα μας αποκρύπτει πως θα φτάσουμε εκει. Για να μειωθει ο εργάσιμος χρόνος σημαίνει οτι η παραγωγικότητα της εργασίας έχει φτάσει στα ύψη, και βέβαια η οικονομία της σοσιαλιστικής χώρας ειναι ανώτερη της οικονομίας κάθε αναπτυγμένης καπιταλιστικής χώρας. Συνέβαινε αυτό στην ΕΣΣΔ; Μα και βέβαια, όχι. Το 1939 ο ίδιος ο Στάλιν στο 18ο Συνέδριο εξηγεί αναλυτικά ότι για να φτάσουμε στον κομμουνισμό, θα πρέπει να ξεπεράσουμε τις καπιταλιστικές αναπτυγμένες χώρες. Τις ξεπεράσαμε σε ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕΓΕΘΗ σε μια σειρά κλάδους στην παραγωγή, υπολειπόμαστε ομως στα σχετικά μεγέθη, στο κατα κεφαλήν, ας το πούμε έτσι, κοινωνικό προϊον.
Εδώ πλέον μιλάμε ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Ειτε θα ασχοληθούμε σοβαρά με τις σχέσεις παραγωγής στην ΕΣΣΔ, είτε θα χάφτουμε την αστική προπαγάνδα για τον Σταχάνοφ. Σε αντιθεση λοιπόν με αυτό που αμφισημα αφήνει να εννοηθεί ο Ρούσης στο έργο του, ο Σταχάνοφ ήταν ενας απο εκατοντάδες και χιλιάδες ομάδες εργατών στην παραγωγή που κατακτούσαν ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ την γνώση και έφταναν ή πολλές φορές ξεπερνούσαν τους τεχνικους διευθυντές. ΤΟΥΣ ΕΒΑΖΑΝ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ. Αναρωτιέμαι πως γίνεται άνθρωποι πανεπιστημιακοι ειδικα σαν τον Ρούση να χλευάζουν αυτο το γεγονός!!!! Ισως θα έρεπε να πάρουν ενα μαθηματάκι απο τον Σταχάνοφ, όπως πήραν αρκετοι ακαδημαϊκοι τότε και διευθυντάδες στην ΕΣΣΔ που την πραγματική δουλειά την ήξεραν μόνο από τα έδρανα και τις εξετάσεις στα αμφιθέατρα.
Βασική αρχή του Μαρξ μελετάμε την παραγωγική βαση της κάθε δοσμενης κοινωνιας. Η ΕΣΣΔ μεμαρξικους όρους δεν ήταν ουτε καπιταλισμός ούτε σοσιαλισμός.. Ήταν μια μεταβατική κοινωνία με μικτά στοιχεια στην βαση. Το δίκαιο και το επικοδομοιμα ηταν τυπικά σοσιαλιστικά, αλλά παλι βασεισκεψηςΜαρξ, το εποικοδομημα το μελετάμε απαντά σε συνάρτηση της βάσης. Συνεπώς η ουσία των τυπικά σοσιαλιστικών όπως ΚΚΣΕ και Σοβιέτ. Θεσμών βρίσκεται όχι αφηρημένα αλλά σε συνέπεια των τυπικά εκμεταλλευτικωξ σχέσεων ων στην παραγωγη.
Πεστα χρυσοστομε έχουμε βελαξει εδώ μέσα με τα μλ λιβανιστήρια στον σταλιν και την περίοδο που ήταν γγ του πγ της κε του κκσε. Αμάν οι με τους θεολόγους μλ που μπλέξαμε.
ζήτω ο Λένιν ζήτω ο Στάλιν
ζητω ο κοκκινος στρατός
ζήτω ο Ζαχαριάδης του λαού ο αρχηγος….
κτλ….
ε οχι και λιβανιστήρι η υποστήριξων των γνήσιων ηγετών του επαναστατικου προλεταριάτου.
Μην βελάξεις πάρα πολύ και σου έλθει ισοφαγική παλινδρόμηση ,μέλος του ΝΑΡ.Μάθε λοιπόν ότι είμαστε περήφανοι που είμαστε οπαδοί του Στάλιν και όχι υποστηρικτές του Τρότσκυ,αυτού του παμμέγιστου μαρξιστή που λίγο πριν την εισβολή των ναζί στην ΕΣΣΔ υποστήριξε την ανεξαρτησία της Ουκρανίας.Καταλαβαίνεις γιατί η υποστήριξη αυτή ήταν επί της ουσίας υποστήριξη στον Μπαντέρα.Μετά το άρθρο του Τρότσκυ υπήρξαν και τροτσκιστές που κατά την διάρκεια της κατοχής της Ουκρανίας έγιναν υποστηρικτές της ναζιφασιστικής UPA ,τον σημερινό δεξιό τομέα,τους συνεργάτες των ναζί εισβολέων , και ο τροτσκιστής Chris Ford μας πληροφορεί ότι σ’αυτήν μετείχαν και δυο …μαρξιστές όπως τους αποκαλεί.
Κατά τα άλλα διερωτώμαι αν μέχρι τώρα έχεις διαβάσει το σχόλιο μου.
Και φυσικά έχω διαβάσει τα σχόλια σου. Εχω άλλη αντίληψη. Για τον τρότσκι καιτον τροτσκισμό ως τμήμα του κομμουνιστικού κινήματος, θα συμφωνήσω σε αρκετά σημεία της κριτικής σας, με την ουσιαστική διαφορά πως εμείς στο ΝΑΡ δεν αναλύουμε την ιστοριά και την πολιτική με βάση λέξεις όπως “πράκτορας”, “χαφιές”, “εξωγήινος” “κλπ. Υπάρχουν και αυτά, αλλά ΔΕΝ είναι αυτά που καθορίζουν τους νόμους κίνησης της κοιωνίας, που καθορίζουν την ταξική πάλη, που καθορίζουν τα χαρακτηριστικά των πολιτκών ρευμάτων.
O Τροτσκισμός είναι τόσο “τμήμα του κομμ. κινήματος”, όσο και ο πασοκισμός εδώ.
Πρόκειται απλά για το “Πασόκ” της Σοβιετικής Ενωσης.
Και τελείως ανυπόληπτος εκεί, ακόμη και σήμερα.
Είναι ο μόνος σκελετός, που δεν κατάφερε να βγεί από τα ντουλάπια μετά το ’91 εκεί.
Ούτε κι εδώ θα καταφέρει να τον βγάλει η αστική τάξη.
Ξέρω τι έννοιες φιλέ μου. Αλλά μην ξεχνάς οτι ο Τρότσκι σαν ιστορικό προσωπο έχει λοιδωρηθει όσο λίγοι ειδικα στο ελλαδισταν -πασοκισταν. Γιατί άραγε; Μήπως ένας που έχει μονο εχθρούς, κάτι έκανε καλά; Ακόμα και ο Χίτλερ έχει οπαδούς. Μονο ο Τρότσκι δεν έχει. Τι σημαίνει;
Οχι και “δεν “εχει οπαδούς”!
Ολο το αριστεροχώρι σφύζει από φιλοτροτσκισμό, άσε, που στο Πασόκ είχαν βρεί καταφύγιο όλοι οι τρότσκες. Μήπως και ο Αρχηγός τρότσκας δεν ήταν;
Αλλά, παρόλη την αβάντα, και από τα ΜΜΕ….. ….μηδέν εις το πηλίκον!
Περιθώριο του περιθωρίου
Σημαίνει απλά ότι είναι για πέταμα.
ΚΚΕ ένας, είσαι για κλάματα! Το ΚΚΕ σφύζει από ανυπαρξία παρέμβασης, αλλά δεν πειράζει! Από μεγάλα λόγια πάτε καλά, στην πράξη, κοκοκό! Μπράβο ένας!
για “κακός” δεν ξέρω αλλά για μ@λέας σίγουρα… Για να μη βλέπεις παρέμβαση του ΚΚΕ, μάλλον είσαι όλη μέρα σπίτι και βλέπεις τιβι… τ’αγόρι μου…
Στους δρόμους τριγυρνώ και σ’ όλες τις συνοικίες / μα ΚΚΕ σ’ αγώνα λαϊκό έχω να δω δεκαετίες
Φίλοι του ΚΚΕ ψαχτείτε! Απέχετε από όλους τους λαϊκούς και από πολλούς εργατικούς αγώνες, εδώ και πολλά χρόνια! Μάλιστα, κάπιους αγώνες (πχ Σκουριές κλπ) τους συκοφαντείτε/υπονομεύετε, ΑΝΟΙΧΤΑ!
Πρέπει να καταστραφεί η Καρχηδων έλεγε ο μέγας Κάτων.
Πετσόπουλος Φιτσιος Αρης Σιάντος ΕΕΑΜ Τροτσκιστές Σαχαριαδης Ιωαννίδης Μπαρτζωτας τρελάθηκα.
Γεωροπαπαδακος, Στίνας, Μπεζεντακος,Ρομπερτ Ζιμμερμαν…ωχ
εσύ που ξέρεις οτι ο Μπεζεντάκος ήταν τροτσκιστής; Στο είπε ο Ευτυχιαδης; Αντε ρε Σ.Τ. γελάμε με την πάρτη σου.
Οσο για τον γεωργοπαδάκο, ο κύριος αυτός πήγε μαζι με αλλους συμμορίτικα να δολοφονήσει κομμουνιστές. Ο αρχηγος του ο γιωτόπουλος εδινε εντολες για καρτέρια. Τα γράφει ο Καρλιάφτης χαρτί και καλαμάρι.
Σε αμυνα ενας κομμουνιστής ανταπάντησε. Ο Ν.Ζ. απλως ανέλαβε την ευθύνη. Ο Γιωτόπουλος ως γνωστόν δεν ανέλαβε ποτε ευθύνη για τις εκληματικες συμμοριτικες επιθέσεις των οπαδών του.
αντε ξεφτιλιστηκατε 100 φορές μέχρι τώρα. Ειδικα με το Σύριζα…γκουντμπάι
αν ειναι ο σοσιαλισμος μονο κρατικοποιηση των μεσων παραγωγης,και οι υπολοιπες εκφανσεις του καπιταλισμου παραμεινουν αθικτες,τοτε οχι μονο θα γυρισουμε στον καπιταλισμο,αλλα δεν θα μπορεσουμε να ορισουμε τον σοσιαλισμο ,περα απο τις σχεσεις διανομης και ενος minimum κοινωνικου κρατους.
εχουν περασει οι εποχες με τα ευκολα λογια .
με τον σταλιν εδραιωθηκαν οι αξιακες εμπορικες σχεσεις
παραγωγης,και εκει τελειωσε ο σοσιαλισμος ως ιδεολογια,
και ιδιως μεσα στο κομμα.
γιατι αραγε?και γιατι αυτη η εκ των υστερων λατρεια του κκε στον σταλιν?
μηπως ειναι το καταλληλο σημαινον της υπερβατικης αντιληψης του κομματος?η οποια με τη σειρα της αποκρυπτει τις απιστευτες αντιφασεις μιας ηγεσιας.
αλλα και το αρθρο του ρουση απηχει την συγχιση που υπαρχει και στον χωρο της κριτικης αριστερας.
σοσιαλισμος με στασιμοτητα ενεχει ακομα μεγαλυτερη
γραφειοκρατεια.
Επί Στάλιν εδραιώθηκαν οι αξιακές εμπορικές σχέσεις;Διάβασες καθόλου Στάλιν;Διάβασε τα Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού.Ο βολονταρισμός φίλε μου και η υπερεπαναστατική φρασεολογία στο μόνο που οδηγούν είναι στην υποστήριξη του καπιταλισμού…και στον Σύριζα.
οι άσχετοι απο πολιτικη οικονομία θα μιλάνε για τον σοσιαλισμο του 21ου αιώνα και κάθε φορά θα βαπτίζουνε αστικες-σοσιαλδημοκρατικες κυβερνήσεις τύπου Τσάβες σοσιαλιστικές. ακου φιλε η εμπορευματικη ανταλλαγή δεν εμφανίζεται μόνο στον καπιταλισμό, αλλα και σε αλλα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα. Υπήρχε στη φεουδαρχία, υπήρχε και στη δουλοκτησία. Η εμπορευματική παραγωγή λοιπόν δεν ειναι πάντα και μονο καπιταλιστική παραγωγή ΑΣΧΕΤΕ.
Η εμπορευματικη παραγωγή θα υπάρχει και στο σοσιαλισμό, όσο η ιδιοκτησία των προϊόντων των συνεταιρισμών, που αποτελούν πρώτες ύλες για τη βιομηχανία ειδών κατανάλωσης (κυρίως) ειναι ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ και οχι ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ-ΚΡΑΤΙΚΗ. Ο συναιτερισμένος αγρότης δεν αποδέχεται κανέναν αλλο τρόπο ανταλλαγής με τη βιομηχανία και δεν υπάρχει αλλος τροπος, εφοσον η ιδιοκτησία των κολχόζ ειναι ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ-ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ
Απο κει και έπειτα τα δεδομένα σας ξεβρακώνουνε τροτσκιστες και τροτσκίζοντες. Ναι εφοσον υπάρχει εμπορευματική παραγωγή, λειτουργεί ο νόμος της αξίας στο σοσιαλισμό. Δεν έχει ομως ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟ ΡΟΛΟ. Αν ειχε, τότε η ταχεία εκβιομηχάνιση στην ΕΣΣΔ δεν θα συνέβαινε ποτέ. Αφου ως γνωστόν οι βιομηχανίες μέσων παραγωγής ειχαν στην αρχή ανύπαρκτη αποδοτικότητα (σκεψου το σαν ποσοστο κέρδους, μπας και καταλάβεις τιποτα, μιας και εισαι ανίδεος) στην ΕΣΣΔ.
Αρα η διανομή της εργασίας και της παραγωγής καθορίζονταν από νόμους σοσιαλιστικούς, από την ανάγκη να γινει ανεξάρτητη η ΕΣΣΔ, να υπάρχουν παντού δουλειές, να αναπτυχει η πόλη και η ύπαιθρος ισόμετρα κτλ… κτλ…
τα αλλα ειναι αστειότητες ανύπαρκτων θεωρητικών της πλάκας που τηρουμένων των αναλογιών μοιάζουν πολύ σε ολη την ηθικιζουσα τάση του σοσιαλισμου των αρχών του 19ου αιώνα με την οποία αναμετρήθηκαν οι Μαρξ-Εγκελς. Αναφέρομαι στους προυντον, Γκρυν κτλ…
Τα ιδια λέτε με αυτούς σήμερα. Αγάπη, κάτω οι τεχνοκράτες, η επανάσταση και η ελευθερία ειναι φυσικές έννοιες ή δεν θα υπάρξουν κτλ… και βέβαια στα σκούρα τσιμπάτε αμέσως στα ψευτοδιλήμματα της κυριαρχίας: βλέψε το σικέ δημοψήφισμα Τσιπρα, νωρίτερα την δήθεν διαπραγμάτευση την οποία στηρίζατε και βέβαια το απιθανο που έλεγαν τα στελέχη σας οτι η κυβέρνηση Σύριζα ειναι “αριστερή κυβέρνηση”
Οποτε επι Χουρτσωφ υπήρχε τέτοια ψαλίδα;
οσο για τις κλασικες μπούρδες που πετάει ο τροτσκιστής Σ.Τ. Για να μαθαίνει, η ψαλίδα ήταν 1 προς 5. Τα 1 προς 100 που αναφέρει ο τύπος αυτος και γενικεύει σαν αθλιος προπαγανδιστικης γκεμπελικης προπαγάνδας υπήρχαν μονο στην ΝΕΠ, οσο χρυσοπληρώνονταν οι αστοι ειδικοι και 1/20/40 σε εξαιρετικές περιπτώσεις βραβείων σε ακαδημαϊκους της ΕΣΣΔ για την πρωτοπόρα εργασία του. Οι γελοιοι που εκαναν αυτες τις γενικεύσεις σε ολη την ΕΣΣΔ ήταν κατι τύποι σαν τον μπεκρούλιακα τον Παπαϊωάννου στο Παρίσι.
Ακομη λοιπόν και ως προς τη κλιμακα μισθών δεν σας παίρνει να μιλατε.
Αθεραπευτα παραισθησιογόνε ΕΝΑΣ: Σύμφωνα με την ιστορικό Σίλα Φιτζπάτρικ, και τον μαρξιστιή φιλόσοφο Σαρλ Μπετελέμ, η ψαλίδα των μισθών στην ΕΣΣΔ ήταν:
Αρχές 1919 – ψαλίδα μισθών στη Σοβ.Ρωσία (ρούβλια της εποχής): Κατώτατος μισθός 600 ρ. Διοικητικό προσωπικό +3000 ρούβλια, αρα η Ψαλίδα μισθών στο 1:5
Αντίστοιχα, οι Κομισάριοι,μέλη της ΠΚΕΕ των Σοβιέτ,ανώτεροι δημ.υπάλληλοι λάμβαναν 2000 ρ. και η Ψαλίδα μισθών στο 1:3,3
Η ψαλίδα μισθών στην “σοσιαλιστική” ΕΣΣΔ μέσα δεκαετίας του 30 (ρούβλια):
Κατώτερος μισθός βάσει διατάγματος 1-11-1937 110, ενώ ο μισθός διευθυντή το 1937, ήταν 2000-3000 ρούβλια.Αρα η Ψαλίδα μισθών στο 1 : 18/27
Αντίστοιχα, ο ενδεικτικός μισθός κομματικού γρ.περιφέρειας ήταν 2000 ρούβλια, Ψαλίδα μισθού: 1: +18
o Σαρλ μπετελέμ δεν είναι μαρξιστής φιλόσοφος (έλεος)!!!
Οσο για την Σίλα Φιτζπατρικ ειναι αμερικανιδα καθηγήτρια, έτσι δεν ειναι; Φαε αξιοπιστια αμερικανικών πανεπιστημίων, μια ζωή την αστικη προπαγάνδα προωθείτε. Εγγραφα που γενικεύονται αυθαίρετα σε ολη την παραγωγή της ΕΣΣΔ.
Καταρχήν η παπάτζα στα στοιχεία που παραθέτεις εντοπίζεται αμέσως στο γεγονός οτι λείπει η περιοδος της ΝΕΠ. Τι γινεται 21-29; ε;
Πάρε λοιπόν τα στοιχεία που θέλεις. Συζήτηση SED-ΚΚΣΕ. Μεταξύ τους αποκλείεται να έλεγαν ψέματα.
7 Απριλίου 1952
In our country, an
engineer gets two to three times more than a worker and in some spheres even
four times more. Academicians get 12 thousand rubles monthly. It is impossible
to work and grow without it.
μετάφραση:
.Στην χώρα μας ενας μηχανικός παίρνει δύο ή τρεις φορές περισσότερα από έναν εργάτη και σε μερικούς κλάδους ακόμη και παραπάνω από τέσσερις φορές. Οι ακαδημαικοι παίρνουν 12.000 ρούβια μηνιαία. Ειναι αδύνατο να δουλέψουμε και να επεκταθούμε χωρίς αυτό.
http://digitalarchive.wilsoncenter.org/document/111035.pdf?v=c9515fd6cc54cb08199f9988d50e1450
Aστειοτητες. Βρε ο G.Furr και οι συναφτω , που τους έχετε για ευαγγέλιο εκεί στη ΣΑΚΑ μλ ζλ δεν σιτιζεται στο πρυτανείο της αμερικάνικης πάνεπιστημοσυνης ,ή έστω σε Κολλέγιο ελ υθερων σπουδών, δεν καταλαβαίνετε ότι είστε τελείως ασυνάρτητοι;
ιαΓιατι να πστέψω δηλαδή τον Furr που λέει οτι Μάλλον ο Τουχατσέφσκι είχε φάκελλο, και ναμηνπιστεψω την Σίλα; Επειδή θέλεις εσύ;
σορρυ φιλε , πάλι την πάτησες,
εγώ δεν παρέθεσα ποτέ τον Furr. Μάλλον δεν διαβάζεις τι γράφω.
Ο Furr για μένα δεν ειναι αξιοπιστο άτομο.
Άκου ανώνυμε,τα αρχεία έχουν ανοίξει,πολλά επίσημα έγγραφα που αφορούν για παράδειγμα,Μπουχάριν,Γιέζοφ,Φρινόφσκι κλπ τα βρήκα από τον G.Furr,δεν συμμερίζομαι τις απόψεις του,εγώ τα επίσημα έγγραφα διαβάζω απ’αυτόν
Ο Χρουτσώφ ανέφερε διάφορα νούμερα για να δυσφημίσει και να μπορέσει έτσι πιο εύκολα να περάσει τις γνωστές μεταρρυθμίσεις του,αλλά κανένα επίσημο ντοκουμέντο δεν παρουσίασε ,ούτε και επέτρεψε να μελετηθούν τα αρχεία.
ψιτ μη βρίζεις…μεγάλε για παραισθησιογονα κτλ… αυτά τη φασίζουσα ρητορική περι ψυχιατρείων κτλ…κόφτε την γιατι ειστε για τα μπάζα ετσι κι αλλιώς. Εδώ θα τρώτε στοιχεία και θα σκούζετε.
εδώ τα στοιχεία για την ψαλίδα τωνμισθών στην ΕΣΣΔ το 1919 και το 1937, που παρέθεσα:
https://allotriosi.wordpress.com/2009/08/04/salariesccc/
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΤΟ ΚΚΕ απογειώθηκε.Και προσγειωθηκε στο φεγγαρι!Εντωμεταξει καποιοι ειχαν κατεβει σε Λιβανο.Καζερτα,Βαρκιζα…
Μπράβο όμως και στους συνεχιστές της προδοσίας της Βάρκιζας,αυτούς που έβαλαν όλα τα δυνατά τους ,χάλασαν τα παπούτσια τους ,τον αποκαλούσαν αριστερά,γιόρτασαν και …απογειώθηκαν μετά το δημοψήφισμα στο σύνταγμα…πως τάχα θάδωχναν τα μνημόνια.
Όσο για το ΣΕΚ,ένα αστικό μόρφωμα,και για να λέμε τα πράματα με τόνομα τους ΠΑΣΟΚ.
το έγραψα, αλλα μαλον χάθηκε…
επιτέλους ολοι εσεις οι αντιγραφειοκράτες (δεν αναφέρομαι στους εμπαθεις τροτσκιστές)
ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΣΤΟ ΑΠΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ:
, αν ισχύει οτι οι Γκαρμάνικ-Τουχατσέφσκι, σημαντικο τμήμα του επιτελείου του κοκκινου στρατού μαζί με στελέχη του κόμματος και του στρατού σε Ουκρανία Ρωσσία ετοιμάζονταν για πραξικόπημα τον Μάη του 1937,
αμα ισχύει οτι οι δεξιοι μπουχαρινοι ειχαν επαφή μαζί τους,
αμα ισχύει οτι ο Ράντεκ, δηλαδή η τροτσκιστικη φράξια το γνώριζαν, κτλ…
αμα ισχύει οτι το πραξικόπημα ειχε δεξιά πλατφόρμα
1) διάλυσης των κολλεκτίβων
2) άρσης του κρατικου μονοπωλίου στο εξωτερικο εμπόριο
τότε ήταν ή δεν ήταν ΑΜΕΣΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΟΙ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΕΙΣ
στο κομμα,
στο στρατό
στη κρατικη διοίκηση το 37-39
ενας επαναστάτης θα πει ήταν.
Λοιπον ο τροτσκιστής Βολενμπεργκ αποστάτης του κοκκινου στρατού, πρωην στέλεχος του κοκκινου στρατου, ο Ντοϋτσερ παραδέχονται την ύπαρξη αυτής της συνωμοσίας.Το ίδιο και ο αποστάτης Ορλόφ της NKVD από την Ισπανία
Για απαντήστε πουλακια μου να δούμε τι σοϊ επαναστάτες ειστε.
Eαν η γιαγιά σου είχε καρούλια, θα ηταν ο Καρούλιας.