του Αλέξανδρου Χρύση
«Η ιδέα του κομμουνιστικού κόμματος, στην οποία αντιτίθενται και την οποία κατασυκοφαντούν όλοι οι καιροσκόποι, αν και οι καλύτεροι επαναστάτες εργάτες έλκονται ενστικτωδώς απ’ αυτήν και την κάνουν δική τους, εξακολουθεί ακόμη να αντιμετωπίζεται καθαρά με τεχνικούς όρους, παρά ως ένα από τα πλέον σημαντικά διανοητικά ζητήματα της επανάστασης.» [Georg Lukács]
[1] 2017. Έναν αιώνα μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά και δεκαετίες μετά την αναίμακτη κατάρρευση και διάλυση της «Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών», που είχε αναγορεύσει το σοσιαλισμό -ποιο σοσιαλισμό άραγε;- σε κρατική ιδεολογία και τον κομμουνισμό -ποιον κομμουνισμό άραγε;- σε στρατηγικό στόχο, δεν έχουν σταματήσει οι ατομικές και συλλογικές, θεωρητικές και πολιτικές απόπειρες επαναπροσδιορισμού σχέσεων με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ενός κινήματος, που πόρρω απέχει σήμερα από το να απειλεί το διεθνή και εγχώριο καπιταλισμό. Στρατηγική ήττα υπέστησαν τον 20ο αιώνα όλα εκείνα τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα, που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επιδίωξαν να αντιπαραθέσουν μια σοσιαλιστική ή/και κομμουνιστική εναλλακτική στον καπιταλισμό. Όσοι και όσες εξακολουθούν να αμφιβάλλουν για το βάθος και το εύρος της ήττας, καλό θα είναι να μη συγχέουν την αντικειμενική δυνατότητα με το υπάρχον. Καλά θα κάνουν να συνειδητοποιήσουν, επιτέλους, ότι πάνω από την Ευρώπη, πάνω από τον κόσμο ολόκληρο, δεν πλανιέται σήμερα το «φάντασμα του κομμουνισμού». Κινούνται τα φαιά νέφη μιας πολύμορφης ακροδεξιάς, ο εφιάλτης του νεο-φασισμού και του νεο-ναζισμού, η οργανική σχέση των οποίων με τον καπιταλισμό, ιστορικά τεκμηριωμένη προ πολλού, έδωσε τη δυνατότητα στον κριτικό λόγο, από τα τέλη ακόμη της δεκαετίας του 1930, ευθέως και δικαίως να διακηρύξει: «Όποιος δεν είναι διατεθειμένος να μιλήσει για τον καπιταλισμό, ας σιωπήσει επίσης και για το φασισμό».
Αλλά τι σημαίνει «να μιλήσουμε για τον καπιταλισμό» στην εποχή μας; Σημαίνει προφανώς κάτι διαφορετικό από τα φραστικά στερεότυπα και την επαναλαμβανόμενη συνθηματολογία, που μαστίζει την ιδεολογική και κινηματική καθημερινότητά μας. «Να μιλήσουμε για τον καπιταλισμό» σήμερα σημαίνει διατύπωση υποθέσεων εργασίας και εξαγωγή συμπερασμάτων στη βάση μεθοδικής και κριτικής, δηλαδή επιστημονικής έρευνας με θέμα τη δομή και τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος στην ιστορικότητά του. Μόνον έτσι μπορούμε, εξάλλου, να προσεγγίσουμε τον κομμουνισμό όχι σαν Ιδέα, όχι σα «θαύμα», αλλά ως συγκεκριμένη δυνατότητα επαναστατικού κινήματος και κοινωνικού σχηματισμού χωρίς τάξεις και κράτος.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τον καπιταλισμό, ας ερευνήσουμε και ας ερμηνεύσουμε τον καπιταλισμό της εποχής μας. Ας επαναπροσδιορίσουμε, κατ’ επέκταση, επιστημονικά την κομμουνιστική εναλλακτική ως απάντηση στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, χωρίς να λησμονούμε ότι η επιστήμη δεν είναι δόγμα και η θεωρία δεν είναι θεωρητικολογία! Η επαναστατική θεωρία δεν είναι για μας απλά μια ακόμη ερμηνεία του κόσμου, αλλά τρόπος συμμετοχής στην αλλαγή του κόσμου.
«Για μας»! Μεγάλη κουβέντα! Υπάρχουμε (ως) εμείς; Σε εποχή ραγδαίου κοινωνικού κατακερματισμού, καθοριστικής σημασίας για την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και διεθνώς, και οξυμμένου πολιτικού φραξιονισμού, με διαλυτικές συνέπειες όσον αφορά την πάσης φύσεως αντισυστημική Αριστερά, ποιος μπορεί να βεβαιωθεί και να βεβαιώσει ότι υπάρχει αυτό το «εμείς» σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο; Ποιο είναι δυνάμει, έστω, το κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο ενός κομμουνιστικού κινήματος, ποιο το κοινωνικό και πολιτικό πρόγραμμα δράσης αυτού του κινήματος, η τακτική και η στρατηγική του, ο ίδιος ο κομμουνισμός ως πρόταγμα και σχέδιο ενός τέτοιου κινήματος; Και, σε κάθε περίπτωση, από ποια θεωρητική σκοπιά μπορούν να προσεγγιστούν σήμερα αυτά τα ζητήματα, ώστε να διαμορφωθούν όροι αποτελεσματικής ρήξης και ανατροπής του καπιταλισμού στην προοπτική της κομμουνιστικής απελευθέρωσης;
Υποψιασμένος, όπως όλοι μας, υποθέτω, επιλέγω να εστιάσω αυτή την παρέμβαση σε ό,τι προσωπικά θεωρώ κομβικό ζήτημα για ένα όχι εν γένει αντι-καπιταλιστικό, αλλά συγκεκριμένα κομμουνιστικό κίνημα: στη διαμόρφωση και δράση της πολιτικής πρωτοπορίας του, στη συγκρότηση και στο πρόγραμμα ενός κομμουνιστικού κόμματος της νέας εποχής. Οι συχνοί, και από αντικρουόμενες μεταξύ τους κατευθύνσεις, «όρκοι πίστης» στο μαρξισμό, στην επανάσταση, στον κομμουνισμό, στην εργατική τάξη, στην αναγκαιότητα πολιτικού υποκειμένου, ακόμη και κόμματος, δεν πρέπει να δημιουργούν ψευδαισθήσεις. Ακόμη και όταν είναι ειλικρινείς, εκφράζουν, ρητά ή υπόρρητα, σημαντικές διαφορές ως προς το περιεχόμενο που προσδίδουν στις έννοιες όσοι και όσες τους επικαλούνται. Και, από κάθε άποψη, η κομμουνιστική υπόθεση έχει αποδειχθεί, και μάλιστα με δραματικό τρόπο και σε πλείστες όσες περιπτώσεις, πολύ σοβαρή και ιδιαιτέρως σύνθετη, ώστε να αρκούμαστε στην ονομαστική αξία της συναφούς ορολογίας.
Μετά λόγου γνώσεως, λοιπόν, τοποθετούμαι, όσον το δυνατόν σαφέστερα, στις επιμέρους πτυχές του θέματος «Κομμουνιστικό κόμμα της εποχής μας». Αναλαμβάνω εκ των προτέρων τον κίνδυνο ο εξ ανάγκης και προς το παρόν επιγραμματικός τρόπος διατύπωσης των εκτιμήσεων και προτάσεών μου να δημιουργεί στο συμπάσχοντα αναγνώστη την εντύπωση μιας αφοριστικής διάθεσης από την πλευρά μου. Τον διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται περί αυτού. Η συγκεκριμένη παρέμβαση φιλοδοξεί να έχει, στην τρέχουσα τουλάχιστον συγκυρία, το χαρακτήρα απλά και μόνο διατύπωσης ενός πλαισίου θέσεων. Η ανάλυση, η υποστήριξη, αλλά και η απόρριψη των θέσεων αυτών θα μπορούσαν να ενταχθούν σε μια συλλογική διαδικασία ψύχραιμης ανταλλαγής επιχειρημάτων και, κυρίως, εκπόνησης επιμέρους επεξεργασιών, που θα ευχόμουν να ακολουθήσει.
[2] Η συγκρότηση και η αποτελεσματική δράση ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος προϋποθέτουν καταρχάς τον όσο το δυνατόν σαφέστερο προσδιορισμό της θεωρητικής ταυτότητας και, ακόμη ειδικότερα, της μεθοδολογίας, με βάση την οποία το συγκεκριμένο πολιτικό υποκείμενο θα προχωρήσει αφενός μεν στην ανατομία του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού στη δυναμική της εξέλιξής του σε διεθνή και εθνική κλίμακα, αφετέρου δε, στη χάραξη ενός προγράμματος με όρους κομμουνιστικής στρατηγικής και τακτικής.
Από μια τέτοια άποψη, και με βάση τη σχετικά πρόσφατη, αλλά και την τρέχουσα διεθνή και ελληνική κινηματική εμπειρία, αποφασιστικής σημασίας αποδεικνύεται, κατά την κρίση μου, η επιλογή και διαρκής επεξεργασία της θεωρίας ενός σύγχρονου, διαρκώς αναβαθμιζόμενου και εμπλουτιζόμενου μαρξισμού, σε σαφή οριοθέτηση και σύγκρουση, προς τις διάφορες εκδοχές μετα-μαρξισμού της εποχής μας. Από την άλλη πλευρά, η θεωρία και μεθοδολογία του σύγχρονου μαρξισμού δεν μπορεί να είναι ανάτυπο ή μετεξέλιξη, αλλά πρέπει να είναι ριζοσπαστικά και ρηξικέλευθα κριτική έναντι ενός μαρξισμού-λενινισμού, που λειτούργησε, σε διάφορες παραλλαγές του, ως κρατική ιδεολογία καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και καταστατική ιδεολογία αντίστοιχων κομμάτων στη Δύση.
Ο σύγχρονος μαρξισμός αναπτύσσεται σε σχέση συνέχειας και αναβάθμισης προς τον κλασικό μαρξισμό, εστιάζοντας κατεξοχήν στην ευρηματική αξιοποίηση επεξεργασιών θεωρητικών και επαναστατών, όπως ο Antonio Gramsci, η Rosa Luxemburg και ο Georg Lukács, αλλά και κορυφαίων μαρξιστών διανοουμένων του μεταπολεμικού κόσμου, όπως ο Daniel Bensaïd, ο István Mészáros και τόσοι άλλοι. Συνέχεια και αναβάθμιση, σημαίνει αντιμετώπιση και ανάπτυξη της θεωρίας του μαρξισμού ως ανοιχτού συστήματος, που φορτίζεται δημιουργικά και προωθητικά από τις οικονομικές, κοινωνικές, επιστημονικοτεχνικές και πολιτισμικές εξελίξεις και προβλήματα του καιρού μας, την ίδια στιγμή ωστόσο, που ο στενότερος επιστημολογικός πυρήνας του, ο σχηματισμός επιστημολογικής θεμελίωσής του, εξακολουθεί να αποδεικνύεται ανθεκτικός στις ερμηνευτικές δοκιμασίες, που τον υποβάλλει η κοινωνική δυναμική.
Σε κάθε περίπτωση, ο σύγχρονος μαρξισμός δε συνιστά αποτέλεσμα επαναθεμελίωσης, αλλά περαιτέρω επεξεργασίας και αναβάθμισης της κλασικής μαρξιστικής θεωρίας με βάση και ως απάντηση στις προκλήσεις των δικών μας καιρών. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η υιοθέτηση της αντίληψης για επαναθεμελίωση του μαρξισμού θα ισοδυναμούσε με την αντίληψη της ψευδεπίγραφα καινοτόμου και πολιτικά αντιδραστικής αντίληψης ότι ο μαρξισμός ως θεωρία της επανάστασης εξήντλησε δήθεν την προωθητική δυναμική του.
Ο σύγχρονος, διαρκώς αναβαθμιζόμενος και εμπλουτιζόμενος μαρξισμός ενσωματώνει στη δυναμική της ανάπτυξής του στοιχεία, που προκύπτουν στη διασταύρωσή του, ακόμη και στη σύγκρουσή του, με άλλα κριτικά θεωρητικά ρεύματα, στο μέτρο ωστόσο, που η ενσωμάτωση τέτοιων στοιχείων δε διαταράσσει τη δική του συνεκτική λειτουργία και εξέλιξη. Σε αντίθετη περίπτωση, θα παρέμενε έκθετος στη διαλυτική επίδραση του εκλεκτικισμού, τις αποσυνθετικές συνέπειες του οποίου βιώνουμε όχι μόνο στο πεδίο της θεωρίας, αλλά και της πολιτικής με τη στενότερη έννοια του όρου. Ασφαλώς, και δεδομένου ότι η θεωρία δε συνιστά μόνο τρόπο παρέμβασης, αλλά και πεδίο επί του οποίου εξελίσσεται η ταξική πάλη, η τακτική συμμαχία του σύγχρονου μαρξισμού και των διανοουμένων του με άλλα ριζοσπαστικά ρεύματα και σχολές κριτικής σκέψης όχι μόνο δεν πρέπει να αποφεύγεται, αλλά και να επιδιώκεται, υπό την εύλογη προϋπόθεση, όμως, ότι μια τέτοια συμμαχία συναρμόζεται, στο επίπεδο του πολέμου των ιδεών, με το στρατηγικό στόχο της κοινωνικής απελευθέρωσης.
[3] Χωρίς αμφιβολία, ο προσδιορισμός του ειδικότερου χαρακτήρα του διεθνούς και του ελληνικού καπιταλισμού, με όρους σύγχρονου μαρξισμού, συνιστά κρίσιμη συνθήκη τόσο για τη μορφοποίηση ενός κομμουνιστικού πολιτικού υποκειμένου, ενός αυθεντικά νέου κομμουνιστικού κόμματος, όσο και για τη σύνθεση ενός αντίστοιχου προγράμματος δράσης. Ως προς αυτό το σημείο, ο ισχυρισμός ότι ο καπιταλισμός της εποχής μας είναι ο «ολοκληρωτικός καπιταλισμός», και μάλιστα ως νέο στάδιο στην εξέλιξη και στην κρίση του συστήματος, στερείται επαρκούς μελέτης και έρευνας. Η εγκυρότητα της προσέγγισης του καπιταλιστικού σχηματισμού μέσα από το ιδεολογικό πρίσμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και όχι στο πλαίσιο μιας σύγχρονης μαρξιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού δεν τεκμηριώνεται. Αναμφισβήτητα, ο ιμπεριαλισμός των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα δεν μπορεί και δεν είναι πανομοιότυπος αυτών του 21ου αιώνα. Είναι σαφές, για παράδειγμα, ότι στην εποχή μας η σχέση διεθνών καπιταλιστικών ολοκληρώσεων και εθνών-κρατών έχει τροποποιηθεί. Αλλά αυτή η τροποποίηση, αυτή η μετατόπιση στο συσχετισμό δυνάμεων δε συνεπάγεται και αντιστροφή των δύο πόλων της σχέσης. Οι αναμφισβήτητα σημαντικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών δεν έχουν οδηγήσει σε σημείο ακύρωσης ή υπέρβασης, τουλάχιστον προς το παρόν, των βασικών χαρακτηριστικών του ιμπεριαλισμού, όπως τα αποτύπωνε ο Λένιν στη σχετική θεωρία του. Η μονοπωλιακή συγκέντρωση παραγωγής και κεφαλαίου, η συγχώνευση τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου με όρους χρηματιστικής ολιγαρχίας, η επικράτηση της εξαγωγής κεφαλαίων έναντι αυτής των εμπορευμάτων, η συγκρότηση διεθνών μονοπωλιακών και ολιγοπωλιακών ενώσεων με αντίστοιχες επιπτώσεις στο μοίρασμα των εδαφών σε πλανητικό επίπεδο, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις τους, εξακολουθούν να προσδιορίζουν τη δομή και τις λειτουργίες του καπιταλισμού και στη δική μας εποχή. Με άλλα λόγια, οι σοβαρές οικονομικές και επιστημονικοτεχνικές αλλαγές, που παρατηρούνται πράγματι στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, δε συνιστούν και, πολύ περισσότερο, δε συνεπάγονται μετάβαση σε ένα νέο καπιταλιστικό στάδιο, στο στάδιο του «ολοκληρωτικού καπιταλισμού».
Και βεβαίως, είναι ευνόητο ότι η θεωρητική διαπραγμάτευση και καταληκτική τοποθέτηση επ’ αυτού του ζητήματος, με εφαρμογή και αξιοποίηση μιας σύγχρονης μαρξιστικής μεθοδολογίας, δεν αφορά αυστηρά και μόνο τη σφαίρα της πολιτικής οικονομίας. Συνεπώς, όσοι και όσες αποδέχονται σαν αποδεδειγμένη θέση την υπόθεση εργασίας ότι βρισκόμαστε πλέον στο στάδιο ενός ολοκληρωτικού καπιταλισμού, ποιοτικά διαφορετικού από την ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση του διεθνούς καπιταλισμού, δεν έχουν παρά να καινο-τομήσουν, δηλαδή να προσδιορίσουν και να τεκμηριώσουν ανάλογες τομές αναφορικά με το σύγχρονο επαναστατικό κοινωνικό υποκείμενο και την πολιτική πρωτοπορία του, τις διαδικασίες μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό κ.ο.κ.
[4] Χαρακτηριστικό και πολυσήμαντο θέμα, σε αντιστοιχία και συνάφεια προς το χαρακτήρα του καπιταλισμού του καιρού μας, αναδεικνύεται εκείνο του σύγχρονου (δυνάμει) επαναστατικού κοινωνικού υποκειμένου. Δεν απαιτείται, ωστόσο, η υιοθέτηση των απόψεων περί ολοκληρωτικού καπιταλισμού, προκειμένου να κατανοηθεί ως λογική και ιστορική αναγκαιότητα το γεγονός ότι το σύγχρονο προλεταριάτο έχει αξιοσημείωτες διαφορές τόσο ως προς τη σύνθεση, όσο και ως προς τη λειτουργία του σε σύγκριση με εκείνο προηγουμένων περιόδων. Χωρίς λοιπόν να αίρεται η σταθερή εκτίμηση για το ρόλο του προλεταριάτου ως του κατεξοχήν επαναστατικού υποκειμένου, παραμένει και ενισχύεται η ανάγκη ατομικών και συλλογικών κοινωνιολογικών –με την ευρεία έννοια του όρου- ερευνών για την ταξική θέση, λειτουργία και συνείδηση της εργατικής τάξης στις μέρες μας.
Εν προκειμένω, και μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων, το αναλυτικό ενδιαφέρον πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να προσανατολιστεί με έμφαση στη διερεύνηση:
– της εσωτερικής διαστρωμάτωσης/ πολυκερματισμού της εργατικής τάξης και της στάθμισης της σταθεροποιητικής/ αποσταθεροποιητικής επίδρασης επιμέρους στρωμάτων της στην αναπαραγωγή/ ανατροπή του αστικού συστήματος. Αν με όρους κλασικού μαρξισμού του 20ου αιώνα, η εργοστασιακή εργατική τάξη αναγνωρίζονταν αντικειμενικά στην κορυφή της επαναστατικής κοινωνικής πρωτοπορίας, με όρους ενός σύγχρονου μαρξισμού, για πολλούς – και όχι αποκλειστικά δομικούς λόγους- ερευνητικό ενδιαφέρον και πολιτική έμφαση πρέπει να δοθεί σήμερα, με όρους πλέον σύγχρονου μαρξισμού, στις δυνατότητες και στο ρόλο όσων εργάζονται στις τεχνολογίες αιχμής, στο σκληρό πυρήνα του τραπεζικού τομέα και του τομέα της είσπραξης δημοσίων εσόδων, στους μηχανισμούς καταστολής του κράτους, αλλά και στη λειτουργία των εργαζομένων στον τομέα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και στη «βιομηχανία» παραγωγής και κυκλοφορίας «πολιτιστικών» αγαθών.
– της (ενδεχόμενης) διάκρισης εργατικής τάξης και προλεταριάτου, αντιμετωπίζοντας το προλεταριάτο ως ευρύτερη (μετωπική) κοινωνική οντότητα σε σχέση με την εργατική τάξη. Θα μπορούσε να διατυπωθεί ως υπόθεση εργασίας και να διερευνηθεί συστηματικά, αξιοποιώντας και εμπλουτίζοντας ταυτόχρονα τη μαρξιστική έρευνα, η ένταξη κάτω από τον όρο «προλεταριάτο», πέραν της πολύμορφης εργατικής τάξης της εποχής μας, ιδιαίτερα στην περίοδο αυξημένης κοινωνικής (καθοδικής) κινητικότητας, των ανέργων –κατεξοχήν των μακροχρόνια ανέργων, που αποσυνδέονται σε μεγάλη διάρκεια χρόνου από την παραγωγή- μεταναστών/ «νομαδικών» πληθυσμών, προλεταριοποιούμενων μικρών και μεσαίων στρωμάτων, που δεν μπορούν ωστόσο να ενταχθούν οργανικά, τουλάχιστον άμεσα, στον κόσμο της εργατικής τάξης, τμημάτων ενός νεολαιίστικου επιστημονικού δυναμικού που εγκλωβίζεται σε ελαστικές μορφές εργασίας και σε συνθήκες μερικής απασχόλησης κ.α.
Στο βαθμό που μια τέτοια υπόθεση εργασίας, διερευνώμενη, τεκμηριώνεται και γίνεται αποδεκτή, τότε το ζήτημα του κομμουνιστικού κόμματος παίρνει (και) άλλες διαστάσεις. Απορρίπτοντας κάθε αντίληψη αντικατάστασης της εργατικής τάξης και του ρόλου της από το ίδιο το κόμμα και τη δράση του, ανακύπτει ένα κρίσιμο, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα: είναι σήμερα ζητούμενο ένα κομμουνιστικό κόμμα της εργατικής τάξης ως ηγεμονικού πυρήνα ενός προλεταριακού μετώπου ή ένα προλεταριακό κομμουνιστικό κόμμα, που ενσωματώνει στις δομές και λειτουργίες του, πέραν του εργατικού, και άλλες εκφάνσεις του σύγχρονου προλεταριάτου, ακόμη και μεσαίων στρωμάτων, που βρίσκονται ήδη σε διαδικασία κλιμακούμενης, αν και όχι ακόμη ολοκληρωμένης προλεταριοποίησης; Τούτων δοθέντων, είναι ευνόητο ότι πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί συγκεκριμένα το παρεπόμενο, αλλά εξίσου δύσκολο ερώτημα: ποιες πρακτικές και δράσεις μπορεί και πρέπει να αναπτύξει, στη μία ή στην άλλη περίπτωση αντιστοίχως, ένα κομμουνιστικό κόμμα, προκειμένου να διασφαλίσει συνοχή και να προσανατολίσει επαναστατικά ένα τόσο πολύμορφο κοινωνικό δυναμικό;
[5] Η συγκρότηση πολιτικού υποκειμένου ως πρωτοπορίας ενός επαναστατικού κοινωνικού κινήματος της εποχής μας υπαγορεύεται ως αναγκαιότητα από την ίδια τη δομή και τη δυναμική της αστικής κοινωνίας σε συνθήκες ταξικής πάλης αυξομειούμενης έντασης. Καθώς η ταξική συνείδηση του προλεταριάτου δεν αναπτύσσεται ομοιόμορφα και συμμετρικά σε όλο το φάσμα των μελών και των επιμέρους τμημάτων ενός κοινωνικού υποκειμένου, προκύπτει εξ αντικειμένου η ανάγκη και προβάλλει ο ρόλος οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας, συγκροτούμενης από τα πλέον συνειδητά και μάχιμα μέλη της τάξης. Με αυτή την έννοια, η συγκρότηση ενός κομμουνιστικού κόμματος ως πολιτικά πρωτοπόρας οργάνωσης δεν προκύπτει εκ του μηδενός, αλλά εκφράζει την αντικειμενική δυναμική ασύμμετρης ανάπτυξης της δράσης και εξίσου ασύμμετρης ωρίμασης της συνείδησης της ίδιας της σύγχρονης εργατικής τάξης, του ίδιου του προλεταριάτου. Το κομμουνιστικό κόμμα δεν κάνει την επανάσταση, αλλά και δεν αντανακλά παθητικά μια αυθόρμητη κινηματική δραστηριότητα, δεν αρκείται στη διεκπεραίωση αιτημάτων που αναδεικνύει το συλλογικό αυθόρμητο του προλεταριάτου.
Άλλωστε τι σημαίνει προλεταριακό αυθόρμητο στις μέρες μας; Στο πλαίσιο μιας σύγχρονης αστικής κοινωνίας, η θέση για το «αυθόρμητο ως εμβρυακή μορφή του συνειδητού» απαιτεί επανεξέταση. Διατυπώνω, ειδικότερα, την υπόθεση εργασίας ότι, στο βαθμό που το προλεταριακό αυθόρμητο δεν αποτελεί σήμερα εμβρυακή μορφή επαναστατικής ταξικής συνείδησης, αλλά αντίστροφα το ίδιο το προλεταριάτο ρέπει αυθόρμητα προς την ενσωμάτωση –ούτε καν προς το σχηματισμό διεκδικητικής συνδικαλιστικής συνείδησης- ένα νέο κομμουνιστικό κόμμα-σύγχρονος ηγεμόνας, σε συνεχή αναμέτρηση με τον όποιο κίνδυνο δικής του βουλησιαρχικής εκτροπής, καλείται όχι πλέον να αναβαθμίσει το αυθόρμητο στο επίπεδο του συνειδητού, αλλά, σε πρώτη τουλάχιστον φάση, να συγκρουστεί μαζί του με όσο το δυνατόν πιο καίριο και ριζικό τρόπο.
Σε αυτή την κατεύθυνση, μείζονα σημασία προσλαμβάνει η συστηματική μελέτη του ανθρωπολογικού ζητήματος στην εποχή μας, και ειδικότερα στο σύγχρονο δυτικό κόσμο. Με ποια περιεχόμενα και ποιους τρόπους διαμορφώνεται σήμερα η συνείδηση των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων ανθρώπων, των κινούμενων και διακινούμενων πληθυσμών; Μια τέτοια ερευνητική προτεραιότητα δε συνιστά υποχώρηση σε θέσεις ενός αβαθούς ανθρωπισμού. Η αναβάθμιση και εμβάθυνση του μαρξισμού σε ερευνητικά πεδία όπως αυτά της ψυχολογίας, της παιδαγωγικής, αλλά και της μελέτης του ρόλου των λεγόμενων «μέσων κοινωνικής δικτύωσης» στην ιδεολογική υποδούλωση των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας στη λογική και στην πρακτική του αστικού συστήματος, πρέπει να αποτελεί πρώτης τάξης μέλημα στη θεωρία και στην πράξη ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος.
Με λίγα λόγια, απαιτείται σήμερα μια νέα ανάγνωση της σχέσης αυθόρμητου και συνειδητού, προκειμένου το κομμουνιστικό κόμμα να υπάρξει και να λειτουργήσει όχι ως μηχανικός δέκτης, αλλά ως οργανικός μετασχηματιστής της σχέσης του (δυνάμει) επαναστατικού κοινωνικού υποκειμένου με τους συγκεκριμένους καπιταλιστικούς όρους της ύπαρξής του. Ως συλλογική «πολιτική διάνοια» ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα δεν εξαντλείται στο ρόλο του συντονιστή κινημάτων, αλλά συμβάλλει αποφασιστικά στη διατύπωση και υιοθέτηση ενός καθολικού σχεδίου ρήξης με την αστική τάξη πραγμάτων και διευθύνει/καθοδηγεί το εργατικό κίνημα προς τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Με όρους σύγχρονου μαρξισμού, ένα τέτοιο κόμμα, όπως και το αντίστοιχο πρόγραμμά του, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ταυτίζεται με τα σταλινικής έμπνευσης και πρακτικής πολιτικά οργανωτικά μορφώματα. Ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα δεν πρέπει να κατανοείται, όμως, και σαν αποτέλεσμα περιστασιακών κατασκευών και συναρθρώσεων, κάτω από την επίδραση θεωριών περί πολιτικού υποκειμένου, που επεξεργάζονται και υποστηρίζουν μετα-μαρξιστές αφηγητές του καιρού μας. Εν προκειμένω, αδιαφανείς και διφορούμενες επιλογές δεν έχουν θέση. Ευρεία και σε βάθος συζήτηση μπορεί και πρέπει να γίνει για τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας ενός κομμουνιστικού κόμματος της νέας εποχής. Ωστόσο, για όσους και όσες ο κομμουνισμός, δεν είναι αναρχική φαντασίωση, δεν είναι αφηρημένη Ιδέα ή μεταφυσικό συμβάν, που μπορεί να προκύψει ανά πάσα στιγμή, ή να τον διαμορφώσουμε με μόνη τη βούλησή μας σε κάποια νησίδα έστω του καπιταλιστικού κόσμου, η άμεση και μεθοδική επιδίωξη συγκρότησης ενός κομμουνιστικού κόμματος έχει αποδειχθεί, προ πολλού και με οδυνηρό τρόπο, αδήριτη ανάγκη. Το κομμουνιστικό κόμμα ως κατεξοχήν πολιτική πρωτοπορία είναι αναντικατάστατο στο ρόλο του. Πολύ περισσότερο ως συλλογικό υποκείμενο που οργανώνει και οργανώνεται, διαπαιδαγωγεί και διαπαιδαγωγείται όχι μόνο εντός και εναντίον του αστικού συστήματος, αλλά και στην προοπτική της μελλοντικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Η πολιτική και πολιτισμική λειτουργία ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος, όμως, για να είναι αποτελεσματική δεν μπορεί και δεν πρέπει να συγχέεται με εκείνες ενός μετώπου, ενός κινήματος, ενός συνδικάτου. Από την άποψη ενός σύγχρονου μαρξισμού, τα συλλογικά υποκείμενα συνδέονται, αλλά και διακρίνονται μεταξύ τους. Η σύγχυση ρόλων και λειτουργιών οδηγεί σε τραγελαφικές καταστάσεις και αδιέξοδα. Ένα σωματείο ή ακόμη και ένας συντονισμός σωματείων, και υπό τις πλέον ριζοσπαστικές συνθήκες και προϋποθέσεις, δεν μπορεί να δημιουργήσει επαναστατική ταξική συνείδηση. Το κόμμα, ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα, υποκείμενο-παραγωγός πολιτικής και πολιτισμού με την ευρύτερη και πλουσιότερη έννοια, στην οργανική συνάφειά του και σε γόνιμη ένταση προς το κίνημα, παρεμβαίνει και δρα καταλυτικά στο διαρκή μετασχηματισμό της αποξενωμένης συνείδησης σε επαναστατική/πολιτική συνείδηση.
[6] Οι οργανωτικές αρχές λειτουργίας ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος αποτελούν στοιχείο καθοριστικό της ταυτότητάς του ως πολιτικού υποκειμένου. Έχει επιβεβαιωθεί και εμπειρικά, και μάλιστα σε μεγάλο βάθος χρόνου, ότι το λεγόμενο «οργανωτικό ζήτημα» δεν είναι τεχνικό, αλλά ουσιαστικά πολιτικό ζήτημα. Χρειαζόμαστε σήμερα ένα κομμουνιστικό κόμμα όχι ως μετεξέλιξη κάποιου ή συγκόλληση κάποιων από τους υπάρχοντες μηχανισμούς. Αποτελεί ανάγκη γειωμένη στον κόσμο του πραγματικού και όχι αυθαιρεσία του νου και της βούλησης, η διαμόρφωση ενός σύγχρονου κομμουνιστικού οργανισμού με σαφείς οργανωτικές αρχές, που θα τον διαφοροποιούν κάθετα από παλαιοσταλινικά και νεοσταλινικά γραφειοκρατικά σχήματα. Ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα, ωστόσο, πρέπει καταστατικά και εξαρχής να απορρίψει και εκείνες τις οργανωτικές «καινοτομίες», οι οποίες, στο όνομα της δημοκρατίας, προάγουν και ενισχύουν αναρχοφιλελεύθερες πρακτικές, ιδανικές όχι για τη συγκρότηση, αλλά για την πιο βέβαιη εξουδετέρωση κάθε εγχειρήματος ίδρυσης και λειτουργίας κομμουνιστικού κόμματος.
Στην κινηματική δράση, διεθνώς και στη χώρα μας, συγκεντρωτισμός και πειθαρχία, κάτω και από το βάρος ενός δραματικού παρελθόντος, εξακολουθούν να αντιπαραβάλλονται σχηματικά προς τη δημοκρατία και την ελευθερία. Και όμως χωρίς κέντρο, άρα χωρίς, εν τέλει, συγκεντρωτισμό δεν μπορεί να υπάρξει συλλογικό υποκείμενο και πολιτικό υποκείμενο κατεξοχήν. Το ερώτημα «δημοκρατικός ή γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός» δεν είναι ξεπερασμένο. Είναι επίκαιρο και απαιτεί σύγχρονη διαπραγμάτευση. Και σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο είναι ότι ο φραξιονισμός ζει και βασιλεύει όχι λόγω της ύπαρξης, αλλά εξαιτίας της ανυπαρξίας δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δημοκρατία, αλλά και η δημοκρατία, με το περιεχόμενο που προσδίδει στον όρο ο κλασικός και ο σύγχρονος μαρξισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πειθαρχία, και με αυτή την έννοια χωρίς συγκεντρωτισμό. Όσο πιο απλά διατυπωμένο: ακριβώς υπό τον όρο και στο μέτρο που συν-μετέχω στο σχηματισμό της συλλογικής βούλησης, είμαι υποχρεωμένος να πειθαρχήσω σε αυτήν.
Σε αντίθετη περίπτωση, συλλογικό υποκείμενο, και με αυτή την έννοια κόμμα, σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα δεν υπάρχει! Να αναμετρηθούμε ευθέως με τους λόγους που εξέθρεψαν το γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό στο διεθνές και εγχώριο κομμουνιστικό κίνημα, «ορθόδοξης», ευρωκομμουνιστικής και όποιας άλλης ιδεολογικής κοπής, να αναζητήσουμε και να προσδιορίσουμε ασφαλιστικές δικλίδες δημοκρατικής συγκεντρωτικής λειτουργίας, λαμβάνοντας υπόψη τις σύγχρονες πολιτισμικές και τεχνικές εξελίξεις και δυνατότητες, αλλά όχι να παρακάμπτουμε αυτή την αναμέτρηση δια της πλαγίας οδού. Η χρήση εναλλακτικών όρων, όπως «εργατική δημοκρατία» εμπλουτίζει βεβαίως το πολιτικό μας λεξιλόγιο, αλλά δεν επιλύει το ζήτημα που τίθεται, καθώς αυτό είναι ζήτημα ουσίας και όχι απλά ορολογίας.
Και, επιτέλους, ας πάψουμε να λειτουργούμε ενοχικά απέναντι σε ό,τι εμφανίζεται σαν ελευθερία και πρόοδος στην οργάνωση της αστικής οικονομίας και κοινωνίας του καιρού μας. Υπάρχει μεγάλη δόση στερεοτυπικής σκέψης και αναρχοαυτόνομης κενολογίας στη συνήθως «αδιαπραγμάτευτη» μάλιστα σύνδεση του οριζόντιου και του άμεσου με την ελευθερία και τη δημοκρατία, του κάθετου και του αντιπροσωπευτικού με το αντιδημοκρατικό και τη γραφειοκρατία.
Ψευδαίσθηση αποτελεί, εξάλλου, η ευθέως ομολογούμενη ή υπαινικτικά διατυπούμενη εκτίμηση ότι, στη σύγχρονη φάση του, ο λεγόμενος μεταφορντικός/ μεταταιυλορικός καπιταλισμός έχει ξεπεράσει, σε μεγάλο βαθμό, το συγκεντρωτισμό. Ως σύστημα ο καπιταλισμός συνέχεται και αναπαράγεται με όρους συγκεντρωτισμού, ακόμη και όταν, κυρίως όταν χρησιμοποιεί μορφές οριζόντιας δικτύωσης. Όσο περισσότερο εκτείνεται οριζόντια, τόσο περισσότερο εντείνεται ο συγκεντρωτισμός του συστήματος. Η απουσία κέντρου και η παρανάγνωση της ελευθερίας ως έκκεντρης διαδικασίας, που οδηγεί στη διάλυση των, δυνάμει έστω, ριζοσπαστικών κοινωνικών και πολιτικών υποκειμένων και στην αντικατάστασή τους από συνευρέσεις περιστασιακών δρώντων, αποτελεί θρίαμβο του αστικού συστήματος και της κυρίαρχης ιδεολογίας του.
Ένα νέο κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό χωρίς να είναι ταυτόχρονα και συγκεντρωτικό. Με μια κρίσιμη διευκρίνιση, ωστόσο: το υπόδειγμα πειθαρχίας και, κατ’ επέκταση, συγκεντρωτισμού ενός τέτοιου κόμματος δεν μπορεί να συγκροτείται με όρους καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής. Η μέθοδος και η μορφή δεν μπορεί να είναι ιδεολογικά ουδέτερες ως προς το περιεχόμενο. Η πειθαρχία ενός κομμουνιστικού πολιτικού οργανισμού δεν μπορεί να αναπαράγει αρχές και μεθόδους διοίκησης, που εκφράζουν και υπηρετούν είτε τον ταιυλορικό είτε τον μεταταιυλορικό τρόπο οργάνωσης και διεύθυνσης της παραγωγής και αναπαραγωγής του ίδιου του καπιταλισμού.
[7] Η ίδρυση και η δράση ενός κομμουνιστικού κόμματος δεν είναι αυτοσκοπός. Αναδεικνύονται ως οργανική ανάγκη ενός σύγχρονου εργατικού κινήματος, εγγράφονται και συντείνουν αποφασιστικά στην προώθηση της ρήξης και ανατροπής του καπιταλισμού με τη μορφή σοσιαλιστικής επανάστασης. Για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα και το πρόγραμμά του, μια τέτοια σοσιαλιστική επανάσταση εντάσσεται στη λογική του συντονισμού με επαναστατικά κινήματα σε ευρύτερη γεωπολιτική βάση (π.χ. Ευρώπη, Λατινική Αμερική κοκ. ), καθότι η όποια νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια χώρα δεν μπορεί να εδραιωθεί και πολύ περισσότερο να οδηγήσει στον κομμουνισμό χωρίς τη, μερική έστω, διεθνοποίησή της.
Επαναφέρω σκόπιμα τον όρο «σοσιαλιστική επανάσταση» όχι για λόγους τυπικούς, αλλά ουσίας αναφορικά με τις κρίσιμες διαστάσεις ενός σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος. Ο χαρακτηρισμός της επανάστασης ως εργατικής στο πρόγραμμα ενός κομμουνιστικού κόμματος της εποχής μας δεν αρκεί κατά τη γνώμη μου. Ο όρος ‘εργατική’ ή ‘προλεταριακή’ αποδίδει το ταξικό στίγμα της επανάστασης, όχι όμως και το πολιτικό-ιδεολογικό της πρόγραμμα, το οποίο, δεν μπορεί παρά να είναι σοσιαλιστικό/κομμουνιστικό.
Από την άλλη πλευρά, ο όρος ‘αντικαπιταλιστική’ δημιουργεί εννοιολογικές ασάφειες και, κατ’ επέκταση, ουσιαστικά προβλήματα στην όποια επαφή του με την πραγματικότητα. Δε διαφωνώ, ωστόσο, ότι, στην πορεία προς τη σοσιαλιστική επανάσταση, η πρόκληση λιγότερο ή περισσότερο κρίσιμων ρηγμάτων στο καπιταλιστικό καθεστώς –και με αυτή την έννοια η προώθηση ενός αντικαπιταλιστικού σχεδίου δράσης- αποτελεί σημαντική προϋπόθεση και συμβολή στην υπόθεση της ίδιας της σοσιαλιστικής επανάστασης. Σε μια τέτοια δυναμική, μάλιστα, και μέσα από το πρίσμα της σχέσης κομμουνιστικής στρατηγικής και τακτικής, ο επαναπροσδιορισμός της στάσης ενός κομμουνιστικού κόμματος της νέας εποχής απέναντι στον κοινοβουλευτισμό συνιστά κρίσιμο ζήτημα.
Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν, αλλά δυστυχώς ατεκμηρίωτες θέσεις, και σε αυτό το θέμα, δε σπανίζουν. Είναι άλλο ζήτημα η προ πολλού εξάντληση των ιστορικών ορίων του κοινοβουλευτισμού, και άλλο εκείνο της εξάντλησης των πολιτικών ορίων του. Ασφαλώς μια άκριτη επιστροφή στο «Ο αριστερισμός παιδική ασθένεια του κομμουνισμού» δεν αποτελεί σήμερα πειστική απάντηση στο ερώτημα, αλλά τέτοια απάντηση δεν αποτελεί και ο ίδιος ο αριστερισμός.
Όπως εύστοχα, και με διάφορες αφορμές έχει υποστηριχθεί, η τακτική των αντικαπιταλιστικών ρηγμάτων συνιστά ουσιαστικά έναν πόλεμο θέσεων, ο οποίος, σε αντίθεση με κάθε ρεφορμιστική λογική μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό, αναπτύσσεται ως προεργασία και στην προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Μιας σοσιαλιστικής επανάστασης με στρατηγικό στόχο τον κομμουνισμό, η οποία, όμως, δεν οδηγεί μοιραία και αυτομάτως σε μια κομμουνιστική/αταξική κοινωνία. Μιας σοσιαλιστικής επανάστασης, που με νέους όρους –και πάντως με όρους παρατεινόμενης ταξικής πάλης- θέτει ‘επί τάπητος’ το ζήτημα του κομμουνιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Σε αυτή την κατεύθυνση, το πρόγραμμα ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος αναγνωρίζει όχι μοναδικές, αλλά οπωσδήποτε κρίσιμες ορίζουσες της σοσιαλιστικής επανάστασης
-την προώθηση της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής. Εν προκειμένω, η διαφορά μεταξύ ‘τυπικής’ και ‘ουσιαστικής κοινωνικοποίησης’ είναι κρίσιμη και προσδιορίζεται από τη σχέση οικονομίας, πολιτικής και (εμπράγματου) δικαίου.
-την παραγωγική αξιοποίηση προόδων και επιτευγμάτων της σύγχρονης επιστήμης και τεχνικής, σε ρήξη ωστόσο με το χυδαίο παραγωγισμό και τεχνολογισμό, καθώς και με τις συναφείς και ολέθριες αντιλήψεις και πρακτικές της άκριτης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Χωρίς να ενδίδει σε νεο-ρομαντικές αντιλήψεις «επιστροφής στη φύση», ένα κομμουνιστικό κόμμα της εποχής μας αναδεικνύει, με όρους σύγχρονου μαρξισμού, την οικολογική ισορροπία ως βασικό αιτούμενο ενός κινήματος και μιας κοινωνίας κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
-τη συντριβή του αστικού κράτους. Ο αγώνας για τη συντριβή των μηχανισμών και της λογικής του αστικού κράτους συνδυάζεται και προωθείται με τη διαρκή και πολύμορφη πολιτικοποίηση της κοινωνίας και την κοινωνικοποίηση της πολιτικής μέσα και διαμέσου θεσμών εργατικής δημοκρατίας, ορισμένοι από τους οποίους έχουν ήδη αναδειχθεί στην προεπαναστατική περίοδο και στη ‘στιγμή’ της επαναστατικής ρήξης/ άλματος (δυαδική εξουσία κτλ.)
Στο σημείο αυτό θα υποστηρίξω χωρίς περιστροφές: η παραδοχή μιας μεταβατικής (μετ)επαναστατικής περιόδου προς τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή προς το σοσιαλισμό ως κομμουνισμό πρώτης βαθμίδας, και, ακόμη πιο συγκεκριμένα, ο προσδιορισμός αυτής της μεταβατικής περιόδου ως «κράτους εργατικής πολιτικής ηγεμονίας» δε συνιστά βάσιμη και δημιουργική καινοτομία. Αντιθέτως μάλιστα: αντί να επιλύει, δημιουργεί προβλήματα και προκαλεί σύγχυση. Εφόσον κατανοούμε τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή την πολιτική εξουσία του προλεταριάτου όχι ως στατικό πολιτικό μόρφωμα, όχι ως καθεστώς, αλλά ως συγκρουσιακή διαδικασία, που οδηγεί είτε προς την κατεύθυνση του (ώριμου) κομμουνισμού -οπότε και το κράτος μη-κράτος του προλεταριάτου απονεκρώνεται- είτε προς την κατεύθυνση ενός οιονεί αστικού εκφυλισμού -οπότε και δημιουργούνται όροι κατάρρευσης ή/και αντεπανάστασης- δεν υπάρχει κανείς απολύτως λόγος, να περιπλέκουμε τα πράγματα διακρίνοντας μετάβαση μέσα στη μετάβαση.
Ο σοσιαλισμός δεν αντιστοιχεί σε αυτοτελή τρόπο παραγωγής. Κοινώς, δεν υφίσταται σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής. Κατά την περίοδο του σοσιαλισμού, δηλαδή του κομμουνισμού πρώτης βαθμίδας, δηλαδή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας/πολιτικής εξουσίας του προλεταριάτου, αναπτύσσεται η διαπάλη του παλαιού (καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής) με το νέο (κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής). Η έκβαση αυτής της διαπάλης δεν προεξοφλείται. Για το αίσιο αποτέλεσμα αυτού του παρατεταμένου και πολύμορφου πολέμου, πάντως, όρος εκ των ων ουκ άνευ είναι η εμβάθυνση και διεύρυνση της ‘κοινωνικής δημοκρατίας’ (Marx), της λαοκρατικής δημοκρατίας (Engels), της δημοκρατίας μέχρι τα άκρα (Λένιν). Η πολιτική ως συμπύκνωση της οικονομίας, αλλά και ως νέος τρόπος ζωής, ως πολιτισμός, αποδεικνύεται διαδικασία ζωής και θανάτου της επανάστασης.
[8] Στις γραμμές που προηγήθηκαν απέφυγα συνειδητά να παραπέμψω σε συγγραφείς, μελετητές και αποσπάσματα έργων. «Μίλησα» σε πρώτο πρόσωπο. Διατύπωσα τις εκτιμήσεις και τις προτάσεις μου, αναλαμβάνοντας εξαρχής και, όπως είναι ευνόητο, την αποκλειστική ευθύνη των γραφομένων μου, σε μια περίοδο που, περισσότερο ίσως από άλλες, οι λέξεις συσκοτίζουν, παρά φωτίζουν τα νοήματα και τις θέσεις. Προσπάθησα για το αντίθετο. Προσπάθησα, δηλαδή, να εκφραστώ όσο το δυνατόν σαφέστερα, έχοντας πλήρη επίγνωση της δυσκολίας και των ζητημάτων και των στιγμών. Προτίμησα να αρκεστώ, προς το παρόν τουλάχιστον, στην ανάδειξη ορισμένων και μόνον από τα επίδικα αντικείμενα που αφορούν την αναγκαιότητα ενός κομμουνιστικού κόμματος και της σύγχρονης εποχής. Άλλωστε, μακρύς και δύσβατος θα είναι ο δρόμος μέχρις εκεί που κάποιοι, όχι πάντως εμείς, ίσως κάποιοι άλλοι μετά από μας, θα ψιθυρίσουν, χωρίς ενοχές, τα λόγια του ποιητή:
Ἐμεῖς ἀγαπήσαμε. Ἐμεῖς
Προσευχόμαστε πάντοτε. Ἐμεῖς
Μοιραστήκαμε τὸ ψωμὶ καὶ τὸν κόπο μας
Κι ἐγὼ μέσα σὲ σένα καὶ σ᾿ ὅλους.
18.11.2017
να αναμασάτε τα ίδια χρεοκοπημένα νεοαριστερά ( και κάργα οπορτουνιστικά) φληναφήματα;
Καλή σας νύχτα…
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά
…. θεωρείες! …. θεωρία για … Αγρίους και Άλλους!
Η “Πολιτική” είναι μια “Φιλοσοφία” οι Ιδεολογίες της είναι μορφές Προσέγγισης της!
Η Ιδεολογία όμως προδίδει όμως κάτι … Άλλο!
Η Ιδεολογία π.χ. Του Δαρβίνου ή της Κοινωνίας Ζούγκλας ή οι Ανισότητες ή η Εκμετάλλευση του Ανθρώπου ή Απαξίωση της Ζωής (όλων των μορφών) …. ΚΡΥΒΗ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΜΕΣΑ ΤΗΣ και γιαυτό παράγει ΦΟΒΟΥΣ!
Η Ιδεολογία Του Καπιταλισμού/Ιμπεριαλισμού (Το Κεφάλαιο) Βασίζονται Στον ΦΟΒΟ Έχουν Τον Φόβο μέσα Τους και Παράγουν Φόβο/Φόβους/Φόνους-Πολέμους και σε προέκταση Αρρώστιες!
Και ώς Συμπέρασμα ο Καπιταλισμός/Ιμπεριαλισμός με Την Επιστημονική Εννοιολογία του Μάρξ/Λένιν είναι μια … Ιδεολογία και ουδεμία Σχέση με προσπάθεια κατεύθυνση προς Φιλοσοφία (=εννοιολογικά) !
Τουναντίον ο Επιστημονικός Σοσιαλισμός!
Καθαρά Φιλοσοφικό Ανθρώπινο Πραγματοποιήσημο που βασικό Άξονα Έχει την Ελεύθερη Αυτοδιάθεση Του Ανθρώπου και Την Προσωπική Του Κοινωνική Ανέλιξη Σε Συνάρτηση Της Κοινωνίας Του (Όν Πολιτικόν/Αριστοτέλης)! Όπου Υπάρχει Ελευθερία Δεν Υπάρχει Φόβος!!!
Ο Καπιταλισμός/Ιμπεριαλισμός Είναι καθαρός Φόβος!
Ο Επιστημονικός Σοσιαλισμός Είναι Ελευθερία Της Πραγματικής Ζωντανής Ζωής!
Υ.Γ. Και σε “Θρησκευτικό Σχήμα”: Ο Πρώτος Δημοκράτης Σοσιαλιστής Είναι ο … Θεός!!! Διότι Σου Δίνει Την Ελευθερία Να Πας Στον …. Διάολο!!! Αντιθέτως ο Διάολος δεν Σου δίνει την Ελευθερία να Πάς Στον … Θεό! ΕΠΑΓΩΓΙΚΑ: Ο Τριαδικός Θεός Είναι Δημοκράτης/Σοσιαλιστής/Κουμουνιστής Αντιθέτως ο Σατανάς/Διάολος Είναι ο Καπιταλισμός/Ιμπεριαλισμός!
Εξαιρετικό κείμενο. Τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν σε πρώτο ενικό και πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, όπως επιχειρεί ο συγγραφέας του κειμένου. Μας λείπει η συγκίνηση που γεννάει συναίσθηση κι εδώ περισσεύει
Φίλε Κίμωνα!
Σε πιό … Κείμενο αναφέρεσε; Στό “…. θεωρία για …. Αγρίους και Άλλους!” ή σε “… κουμμουνιστικό κόμμα της Εποχής μας”;;; Διότι στο πρώτο κάτι … γανεύω στο δεύτερο ξέρω μόνο την Λούξενμπουργκ τον Ούγγρο Λούκατς ( μάλιστα ο Λούκατς είναι βαθιά φιλοσοφιμένος του στυλ “θεωρία για Αγρίους και Άλλους ” μόνο οι μεταφράσεις του στα ελληνικά έχουν μεγάλο πρόβλημα!!!)!
Εσύ Κίμων σε πιό Κείμενο αναφέρεσε;;;
Μερικές σκέψεις, πάνω στο πολύ ενδιαφέρον κείμενο του σύντροφου Αλ. Χρύση. Να ξεκινήσω καταρχήν με μια παρατήρηση ουσίας, όσον αφορά την μεθοδολογική προσέγγιση σημαντικών όρων: Ολοι οι πολιτικοί όροι που χρησιμοποιούμε, αποκλείεται να μπορούν να διατυπωθούν με τέλεια σαφήνεια, η οποία να μην χωρά διάφορες ερμηνείες. Αποκλείεται! Λόγου χάρη, ας πάρουμε το πιο στρατηγικό όρο, την λέξη “κομμουνισμός”. Για τον κομμουνισμό παλεύει το ΝΑΡ, παλεύουν άλλες συλλογικότητες (οργανώσεις/κόμματα/ομάδες) για τον κομμουνισμό αγωνίζονται μια σειρά ανένταχτοι ή ενταγμένοι κομμουνιστές σε διάφορες συλλογικότητες (οργανώσεις/κόμματα/ομάδες κλπ). Ελα όμως που ΚΑΙ το κόμμα που κυβερνά την Κίνα και οικοδομεί έναν σύγχρονο βάρβαρο καπιταλισμό, λέγεται “Κομμουνιστικό”! Ελα όμως που μια σειρά καπιταλιστικοποιημένα κόμματα στην Δύση ονομάζονται και αυτά “κομμουνιστικά” και έχουν όλα τα σύμβολα κομπλέ!
Συνεπώς, δεν υπάρχουν όροι που να μπορούν να διατυπωθούν με τόση σαφήνεια η οποία να επιδέχεται μόνο μίας ερμηνείας! Αποκλείεται! Αν ισχύει αυτό, τότε να δούμε την ουσία: Χρειαζόμαστε όρους που να αποτυπώνουν την σύγχρονη πραγματικότητα των κοινωνιών μας, να αποτυπώνουν τις επαναστατικές μεταβολές/αναπτύξεις της θεωρίας μας, να αποτυπώνουν την σύγχρονη κομμουνιστική αντίληψη για το ΠΟΙΑ κοινωνία θέλουμε! Εχοντας ενσωματώσει σταδιακά, όλη την πείρα θετική και αρνητική από τα κομμουνιστικά εγχειρήματα του προηγούμενου 20ου αιώνα. Ας τοποθετήσουμε λοιπόν το δίπολο μονοερμηνευόμενοι vs πολυερμηνευόμενοι όροι, στην δευτερότερη ή/και πιο κάτω αξιολογικά θέση, και ας βάλουμε πρώτα, την ουσία που φρονώ πως είναι το να προσπαθήσουμε να ανατπύξουμε την θεωρία και την πρακτική μας, με κριτήρια την θετική και αρνητική εμπειρία του 20ου αι., την μελέτη του σημερινού καπιταλισμού και το -με βάση τα προηγούμενα- ΠΟΙΑ κοινωνία θέλουμε να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό.
συνεχίζεται…..
Συνέχεια…
2. Ας πάρουμε την φράση “ολοκληρωτικός καπιταλισμός” που απορρίπτει ο σύντροφος Αλ. Χρύσης. Καταρχήν ο οσύντροφος Χρύσης έχει δίκιο, στο ότι το ΝΑΡ ουσιαστικά τώρα ξεκίνησε, με καθυστέρηση πολλών χρόνων να μελετά πιο ειδικά και πιο επιστημονικά τις αλλαγές στον σημερινό καπιταλισμό, τις οποίες σε γενικές μόνο γραμμές είχε μελετήσει ήδη από το 1998. Με βάση την -γενική για χρόνια- μελέτη για τις αλλαγές που έχει πραγματώσει ο καπιταλισμός στον εαυτό του τα τελευταία 50 χρόνια, το ΝΑΡ στο 1ο Συνέδριό του, μίλησε για πέρασμα στο νέο στάδιο, αυτό του “ολοκληρωτικού καπιταλισμού“.
Από εδώ και πέρα, ας θέσουμε ορισμένα ερωτήματα: α. Ο όρος “ολοκληρωτικός καπιταλισμός” βοηθά το σημερινό επαναστατικό κίνημα, ή μήπως παράγει περισσότερη σύγχυση; β. Ο όρος αυτός, αποτυπώνει καλύτερα ή χειρότερα από τον όρο “ιμπεριαλισμός” τις αλλαγές που έχει πραγματώσει ο καπιταλισμός στον εαυτό του τα τελευταία 50 χρόνια;
α. Για το πρώτο ερώτημα, μια απάντηση σοβαρή θα μπορούσε να λέει τα εξής: Δεν υπάρχουν μονοερμηνευόμενοι όροι σε καμμία δραστηριότητα του ανθρώπου, ούτε και στην πολιτική του δραστηριότητα. Ολοι οι όροι μπορούν να ερμηνευθούν έτσι κι αλλιώς. Μέγιστο παράδειγμα όπως αναδείξαμε στο προηγούμενο σχόλιο, είναι η ίδια η λέξη “κομμουνισμός”. Παλεύουμε για τον κομμουνισμό, με πλήρη όμως γνώση, πως και το κυβερνών κόμμα που οικοδομεί στην Κίνα τον βάρβαρο καπιταλισμό, λέγεται και αυτό “κομμουνιστικό”. Πως μια σειρά καπιταλιστικοποιημένα κόμματα στην Δύση, λέγονται ακόμα κομμουνιστικά! Συνεπώς: Πιο ουσιαστική σημασία έχει, το να νοηματοδοτούμε τους θεωρητικούς και πρακτικούς πολιτικούς όρους, με ένα σαφές και τεκμηριωμένο περιεχόμενο, από το να προσπαθούμε να βρούμε όρους που να επιδέχονται μόνο μιας ερμηνείας, αυτής που θέλουμε. Αρα, αν είναι να ασκήσουμε κριτική στον όρο “ολοκληρωτικός καπιταλισμός”, ας ασκήσουμε κριτική στο περιεχόμενο που το ΝΑΡ θέλει να αναδείξει μέσω αυτού του όρου, και όχι σε αυτόν καθεαυτόν τον όρο.
Επι του περιεχομένου του όρου “ολοκληρωτικός καπιταλισμός”: Το ΝΑΡ προσπάθησε να συμβάλει, σε μια προσπάθεια να ξεκολλήσει η αντίληψη πολλών αριστερών και κομμουνιστών, οι οποίοι αντιλαμβάνονταν τον ιμπεριαλισμό με το εξής σχήμα: “Λίγες καπιταλιστικές χώρες που έχουν περάσει στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, εκμεταλλεύονται την πλειοψηφία του πλανήτη, η οποία δεν είναι και πολύ καπιταλιστική, ή εν πάσει περιπτώσει, η όποια αστική τάξη υπάρχει, είναι η φουκαριάρα, έρμαιο(=εξαρτημένη) στα χέρια των ισχυρών”. ΕΤΣΙ αντιλήφθησαν τον ιμπεριαλισμό η πλειοψηφία των ΚΚ και των κομμουνιστών παγκόσμια (είδατε πως και ο όρος “ιμπεριαλισμός” νοηματοδοτήθηκε τελικά, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ από αυτό που εννοούσε Λένιν); Συν τοις άλλοις και ΑΥΤΗ την λαθεμένη αλλά βαθιά ριζωμένη αντίληψη καταπολέμησε το ΝΑΡ με την αντίληψη που εισήγαγε σε σχέση με τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό.
Συνεχίζεται…..
Συνέχεια…
β. Οι αλλαγές/αναδιαρθρώσεις που πραγματοποίησε ο καπιταλισμός στον εαυτό του τα τελευταία 50 χρόνια, άλλαξαν σε πολλά τον καπιταλισμό και την καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε, αφήνοντας φυσικά ανέπαφα τα δομικά του χαρακτηριστικά, όπως αυτά τα ανέλυσαν πρώτοι ο Μάρξ και ο ενγκελς.
Οι αλλαγές που έχουν επέλθει, είναι όμως σοβαρές για να τις μελετούμε επιπόλαια, ή να λέμε “έλα μωρέ, αφού τα δομικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού ισχύουν και σήμερα, δεν έχει και μεγάλη σημασία η μελέτη της σημερινής μορφής του”. Ελα όμως που έχει! Διότι αν μένουμε μόνο στην διαχρονικά ίδια φύση του καπιταλισμού και ξεπετάμε την κάθε φορά μορφή του, τότε, ολοένα και περισσότερο θα χάνουμε την δυνατότητα (άρα και την ικανότητα) να ασκούμε ταξικά/κοινωνικά χειραφετητική πολιτική. Διότι θα αδυνατούμε να προσεγγίζουμε την συνείδηση του κόσμου, ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΑΥΤΗ καπελώνεται και χειραγωγείται ΚΑΙ από τις νέες μορφές του καπιταλισμού. Θα αδυνατούμε επίσης να παρεμβαίνουμε πολιτικά στις ανάγκες και το ΠΩΣ ο κόσμος τις αντιλαμβάνεται στην σημερινή εποχή. Οι αλλαγές αυτές λοιπόν, έστω και στην γενική τους μορφή, επισημάνθηκαν και μελετήθηκαν από το ΝΑΡ. Και με βάση αυτές δημιούργησε και προσδιόρισε τον όρο “ολοκληρωτικός καπιταλισμός”.
Ποιές είναι αυτές; α. Η ουσιαστική υπαγωγή της εργασίας αλλά και όλου του ανθρώπου (νοούμενος ως σώμα και πνεύμα/φαντασία) στο κεφάλαιου και στην εμπρευματική διαδικασία.
β. Η περαιτέρω ανάπτυξη της τεχνολογίας, η οποία με την σειρά της παράγει νέα πεδία εμπορευματοποίησης/κερδοφορίας για το κεφάλαιο
γ. Περαιτέρω αύξηση της οργανικής σύνθεσης και της συγκεντρωσης/συγκεντρωποίησης του κεφαλαίου.
δ. Συνδυασμός απόσπασης και τηςσχετικής αλλά και της απόλυτης υπεραξίας
εάν λοιπόν αυτά είναι ορισμένα από τα πεδία που μελετούμε τις εξελίξεις στον καπιταλισμό και μιλούμε για στάδια του καπιταλισμού, ας κάνουμε επί αυτών (ή/και περισσότερων) των πεδίων τη συζήτηση. Αυτό έχει και νόημα, και σημασία.
Φίλε ΝΑΡίτη!
Διαφωνώ με την έννοια-φράση “Υπεραξία”! Διότι ΔΕΝ προσδιορίζει ΤΙΠΟΤΑ!
ΑΛΛΩΣΤΕ Ο Marx ΔΕΝ μίλησε για “Υπεραξία” αλλά για “Mehrwert” όπου έχει ΆΛΛΗ ΕΝΝΟΙΑ (τόσο Επιστημονική όσο και φιλοσοφική)!
Στα Ελληνικά ΣΩΣΤΑ λέγετε: “Επιπρόσθετη Αξία” (που Είναι η ΠΥΚΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΑΣ {Σωματική/Υλική-Πνευματική!!!})!
Αυτή η “μικρή” Διαφορά Έχει Τεράστια Δυναμική Αντίληψη στην Κατανόηση Των Πραγμάτων και Των Εξελίξεων για μια Αυριανή Κοινωνία……….
Χαιρετώ!
άμα βγάλεις το ουσιαστική και το περεταίρω από τα 4 μπουλετς καταλαβαίνεις ποιο είναι το πρόβλημα με τον ολοκληρωτικό καπιταλισμο , το ποιοτικά νέο στάδιο κλπ. ότι δεν άλλαξε κάτι που να συνιστά ποιοτική αλλαγή όπως στην περίοδο που μελέτησε ο Λένιν.
πάντως καλό είναι ότι είπες και την αλήθεια ότι οι ναριτες δεν πολυ-πιστευουν τον ολοκληρωτικό αλλά τον χρησιμοποίησαν για να ξεφύγουν από το σχήμα μητροπολη-περιφερεια (σωστό κατ’εμε).
Ο ιμπεριαλισμός φίλε όνομα, εξακολουθεί να ισχύει ως η μοναδική αντίληψη που έχει ο καπιταλισμός και τα καπιταλιστικά κράτη να οργανώνονται διεθνώς και να διαχειρίζονται τον ανταγωνισμό, την σύγκρουση και την τάση για ηγεμονία περιφερειακή ή παφγκόσμια. ΟΛΑ αυτά βρίσκονται στο DNA του καπιταλισμο. Και σήμερα, λειτουργεί υπό πλήρη ισχύ ο νόμος της ανισόμερης και ανισόμετρης ανάπτυξης στον καπιταλισμό. Ομως ο ιμπεριαλισμός ΔΕΝ είναι η μοναδική παράμετρος/διασταση του καπιταλισμού, σε αντίθεση με όσα πιστευε το παλιό ΚΚ. ΑΥΤΟ ακριβώς ήρθε συν τοις άλλοις να καταδείξει το ΝΑΡ με αυτή την ανάλυση! Την αποδεχόμαστε.
Με βάση τα προηγούμενα σχόλια που αφορούσαν το περιεχόμενο του όρου “ολοκληρωτικός καπιταλισμός” σε συνδυασμό με την πολιτική ανάγκη την οποία ήρθε να εξυπηρετήσει, θεωρώ πιο δόκιμο να μιλάμε πλέον για νέο στάδιο του καπιταλισμού. Εϊναι όμως βασικό να μην στραβώσουμε την βέργα από την ανάποδη: Ο ιμπεριαλισμός ως σύστημα γεωπολιτικών σχέσεων μεταξύ ανισότιμων καπιταλιστικών κρατών (συγκρούσεις/ανταγωνισμοί, συμμαχίες με στόχο την ηγεμονία και τούμπαλιν), βρίσκεται και στην εποχή μας,, σε πλήρη ισχύ. Αλλά έχει νόημα να μιλάμε για ιμπεριαλισμό, μόνο στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ανταγωνισμών/συγκρούσεων. Με άλλα λόγια, ο ιμπεριαλισμός είναι μια βασική μεν αλλά όχι και μοναδική, παράμετρος/διάσταση του συνολικού κοινωνικού/οικονομικού/πολιτικού/πολιτισμικού συστήματος που ονομάζεται “καπιταλισμός”. ΑΥΤΟ ακριβώς έρχεται να θέσει το ΝΑΡ ως το βασικό κριτήριο όσον αφορά την διαδικασία συγκρότησης προγράμματος και χάραξης πολιτικής των κομμουνιστών και ευρύτερα όλων των επαναστατικών δυνάμεων. Και αυτό φυσικά έρχεται το ΝΑΡ για να προτείνει ως μεθοδολογία σκέψης και δράσης των μεμονωμένων αγωνιστών, αριστερών, κομμουνιστών, ή αναρχικών.
Ρέ παιδιά!
Γιατί Εγώ καταλαβαίνω υπό τον πολιτικό όρο “Ολοκληρωτικό Καπιταλισμό” τον … Ναζισμό που έκανε την εφαρμογή του το 33 στην Γερμανία;;; Άλλωστε ο πολιτικός χώρος του το 33 ονομαζόταν “Εθνικοσοσιαλισμός”. Έχασα κανένα επεισόδιο;;
Και εάν ο Ιμπεριαλισμός είναι μια “παράμετρος” του Καπιταλισμού, πες μας για βοήθεια κατανοήσεις και κανά μία-δύο άλλες ως επιγραφές!
Δεν βάζω δύσκολα ούτε ζητάω πολλά!
Ευχαριστώ!
Α. Ο ναζισμός υπήρξε μια ολιγοχρονη ολοκληρωτικη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού. Σήμερα ο καπιταλισμός ενσωματώνει ορισμένα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου, οργανικά.
Β. Ο ιμπεριαλισμό είναι ένα βασικό γνώρισμα του καπιταλισμού. Δεν ήταν ποτέ και δεν είναι και σήμερα, το μοναδικό. Σε αντίθεση με τα όσα πίστευα και έπρατταν τα κκ εδώ και δεκαετίες.
Φίλε ΝΑΡίτη (δηλώνεις μέλος του ΝΑΡ και ότι δηλώνεις δέχομαι!)
Δεν θεωρώ αυτά που έγραψες (ως Α. κ. Β.) ως απάντηση διότι δεν είναι ούτε κατά φαντασία απάντηση!
Ρώτησα συγκεκριμένα και ήθελα λακωνικές/επιγραματικές απαντήσεις!
Αλλά δεν εκπλήσωμε διότι σχεδόν ή μάλλον πάντα στην Αριστερά (κουμμουνιστική και γενικά) ποτέ δεν μπήκαν στο συγκεκριμένο αλλά μείναμε μείνανε και μένανε στο γενικό και αφηρημένο!
Ως επιβεβαίωση ξανά η …. “απάντηση” σου!
Δεν ζητάω και περιμένω βαθυστόχαστες αναλύσεις απλά τηλεγραφικές απαντήσεις ήθελα!
Παρακαλώ περιμένω απάντηση στην ερώτηση μου περί Ιμπεριαλισμού ως μία από της παραμέτρους του Καπιταλισμού (δες και διάβασε την ερώτηση μου! Το Β. στο απάντησα στο ΥΓ. μου)!!!
ΥΓ. Ο Ναζισμός/Εθνικοσοσιαλισμός ΔΕΝ ΕΙΤΑΝΕ ΟΛΙΓΟΧΡΟΝΗ ΜΟΡΦΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ του Καπιταλισμού!!!!! ΈΓΙΝΕ ΟΛΙΓΟΧΡΟΝΗ ΜΟΡΦΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ (ένεκα και λόγου του … Συγκεκριμένου… Σοβιετική Ενωση!!!)!!!!!!!!! Το ΥΓ. μου έχει Τεράστια ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΣΟ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΌΣΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ από την “απάντηση” σου … Α.!!!!
Αγαπητέ φίλε, λυπάμαι αν δεν σου αρέσει η απάντηση μου. Τεκμηριωσα τους λόγους ορθότητας της ανάλυση του ναρ για τι βεο καπιταλιστικο στάδιο. Αν διαδωνεις οκ, αλλά δεν διεπιστωσα να είπες και κάτι σοβαρό! Μόνο αφορισμοί εκ μέρους σου!
Φίλε ΝΑΡίτη!
Επαναλαμβάνω τα όσα έγραψα! Και δεν είναι θέμα εάν μου αρέσει ή όχι!
ΕΡΩΤΗΣΗ συγκεκριμένη έκανα! Τίποτα περισσότερο! Απάντηση δεν πήρα για της “παραμέτρους” του Καπιταλισμού πέρα του Ιμπεριαλισμού! Πες κάνα δύο ακόμα!!!
Εσύ επιμένεις! Η Απάντηση σου είναι η “κλασική” Απάντηση δηλ. Καμμιά Απάντηση!
Σκέψου το λίγο!
Φίλε ανώνυμε, οι απαντήσεις που ζητάς βρίσκονται στα 5 σχόλια που έχω αναρτησει. Διάβασε λίγο!
….σίγουρα πλάκα κάνεις!
Επειδή τα διάβασα όλα και το 5. Γιαυτό έκανα και την ερώτηση!
Δεν απαντάς! Διάβασε σε παρακαλώ Εσύ την Ερώτηση μου!
Δεν έχω χρόνο να πάω σε μάγεισες και χαρτορίηχτρες για να δούμε τι εννοείς ότι ο Καπιταλισμός έχει και άλλες παραμέτρους πέρα του Ιμπεριαλισμού!
Σούπα γράψε κάνα δύο ακόμη!
Ωραία, ας τα ξαναγράψω λοιπόν: Εκτός απο την ιμπεριαλιστική διάσταση, ο καπιταλισμός, είτε περιφερειακος/”εξαρτημένος”, είτε μητροπολιτικος/ιμπεριαλιστικος, έχει τις εξής άλλες παραμέτρους: Εκμεταλλευση/εμπορευματοποιηση του ανθρώπινου σώματος, της ανθρώπινης εργασίας. Β. Την εκμετάλλευση κατασροφη της φύσης. Γ. Την εμφυλη καταπίεση (σεξισμος/πατριαρχια) Δ. Την καταπίεση εθνοτήτων/εθνικισμός. Ε. Τον ρατσισμό. Όλα αυτά συγκροτουν τον ΟΛΟΝ του καπιταλισμού. Απόο όλα αυτά, τα ΚΚ του πλανητη -ειδικα αυτα των χωρων της περιφερειας- κράτησαν σχεδόν μόνο, την ιμπεριαλιστική διάσταση του καπιταλισμού.
Επιτέλους!
1ον. Το σχόλιο Σου 22/11/2017 23:24 είναι πλέον κατατοπιστικό των νοημάτων σου! Μόνο που ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΌ ΑΥΤΑ ΣΤΙΗΣ 5 ενότητες σου! ΆΡΑ ΕΙΧΑ και ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ!
2ον. Ως μέλος Του ΝΑΡ θα είταν καλύτερα προτού κρίνεις και κατακρίνεις τους άλλους όπως στην 2 ενότητα/σχόλιο σου για “λάθος νοηματοδότηση …” προς το τέλος 20/11/2017 17:39.
3ον. Η απάντηση/σχόλιο σου προς εμέ έχει και περιγράφεις λάθος έννοιες! Δηλαδή: Αλλο “Παράμετρος” και Αλλο “Χαρακτηριστικά”!
4ον. Αυτά που Αναφέρεις ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ και όχι … Παράμετροι ή … Διάσταση/Διαστάσεις Του!!!
5ον. Η Πορεία του Καπιταλισμού Είναι Μονόδρομη με finisch τον Ιμπεριαλισμό! ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΆΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ! ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ! Και εκεί θα γίνει η … 5 Παρουσία! Θα κατέβουν και οι Αγγέλοι και οι διαβόλοι και θα χορεύουν μαζί τσιφτετέλι!!!
6ον. Η Ιδια η Φύση Του Καπιταλισμού Είναι η Απαξίωση Της Ζωής (όλων των μορφών Ζωής/Φύσης)
7ον. Η Ιδια η Φύση Του Καπιταλισμού Είναι η Αποξένωση Του Ανθρώπου/Ατόμου Από Τον Ευατό/Εγώ ΤΟΥ!!!
8ον. (Φιλικά) Ρίξτω στο Διάβασμα/Μελέτη/Κατανόηση Κρασάκι και Μπουζουκάκι διότι διαβλέπω την Ελληνική Αριστερά/Κουμμουνιστική ως μια ΝΈΑ ΒΑΒΕΛ με “τροποποιήσεις” Επιστημονικών Εννοιών κατά το δοκούν!!!
Αντε Γειά…..
αντέ γειά εσύ φίλτατε!
Καταρχήν, βυζαντινολογείς και δυιλίζεις τον κώνωπα… Δεν είναι γιάννης, είναι γιαννάκης, Αναφέρομαι φυσικά στο ότι γράφεις κάτι, για να γραψεις. Δεν λές τίποτα ως αντεπιχείρημα σε αυτά που έγραψα! Επίσης, όλα αυτά που γράφεις, ΔΕΝ τα έκανε σχεδόν ποτέ μάχιμη πολιτική η μεγάλη πλειοψηφία του παλιού Κ.Κ.
5ο σχόλιο
Συνολικά, με την ανάλυση για το νέο στάδιο του καπιταλισμού τον “ολοκληρωτικό καπιταλισμό”, το ΝΑΡ έθεσε στην διαδικασία σκέψης/ανάλυσης και χάραξης προγράμματος και πολιτικής των κομμουνιστικών αλλά και των αναρχικών συλλογικοτήτων/δυνάμεων τα εξής:
α. Η επί δεκαετίες ηγεμονεύουσα θεώρηση για τον ιμπεριαλισμό ήταν η εξής και αποδείχθηκε λαθεμένη και καταστροφική: «Λίγες καπιταλιστικές χώρες που έχουν περάσει στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, εκμεταλλεύονται την πλειοψηφία του πλανήτη, η οποία δεν είναι και πολύ καπιταλιστική, ή εν πάσει περιπτώσει, η όποια αστική τάξη υπάρχει σε αυτές τις χώρες, είναι η φουκαριάρα, έρμαιο(=εξαρτημένη) στα χέρια των ισχυρών». Μέγα λάθος. Οι αστικές τάξεις των “εξαρτημένων χωρών” μια χαρά είχαν συνείδηση του -λίγου ή τεράστιου- υποδεέστερου ρόλου τους σε σχέση με τις ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις. Και μια χαρά ταξική συνείδηση είχαν, για αυτό και συνέτριψαν τα επαναστατικά κινήματα, όπου μπόρεσαν! Με συνεργό την αυταπάτη πολλών ΚΚ που φυσικά από το ’30 την ενίσχυε η ΕΣΣΔ, περί “ανάγκης συμμαχίας, με την μη μονωπωλιακή δημοκρατική αστική τάξη”.
β. Άλλη μια καταστροφική αντίληψη που είχαν τα ΚΚ για τον ιμπεριαλισμό, ήταν -και ακόμα είναι- η αντίληψη, του ότι ο ιμπεριαλισμός, είναι το ΟΛΟΝ του καπιταλισμού. Αμ δε! ΑΝΤΊ να θεωρείται ο ιμπεριαλισμός ως μια βασική παράμετρος/διάσταση του καπιταλισμού αλλά όχι η μοναδική, έφτασε να θεωρείται ως το όλον του καπιταλισμού. Ετσι όμως, ξεπλένονταν οι “εξαρτημένες” αστικές τάξεις, τα “εξαρτημένα” καπιταλιστικά κράτη από τους ίδιους τους υπηκόους τους…. Ή έτσι, υποτιμούνταν οι υπόλοιπες βασικές παράμετροι του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και τις καπιταλιστικής κοινωνίας που συγκροτούσε την “εξαρτημένη χώρα” όπως η αλλοτρίωση, οι ευθύνες της ντόπιας αστικ΄ς τάξης και του κράτους της στην καθυποταξη του αντίστοιχου λαού, ή αντιθέσεις όπως το έμφυλο, το γυναικείο ζήτημα, το οικολογικό, κλπ. Και έναντι όλων ή πολλών από αυτά, πολλά ΚΚ παρέθεταν τον….ιμπεριαλισμό!
Σκέψεις: 1) Χρειάζεται σε βάθος ανάλυση του καπιταλισμού. Τούτο σημαίνει να τον μελετήσουμε από την αυγή της εμφάνισής του ως σήμερα.Τι έχει αλλάξει στον τρόπο λειτουργίας του; Να τον δούμε στην ολότητα της ιστορίας του, για να δούμε σε ποιο στάδιο βρίσκεται και αν πράγματι κινδυνεύει και από ποιόν. Προφανώς δεν κινδυνεύει από ιδέες ούτε από πολιτικές δυνάμεις αλλά από κάποια υλική δύναμη. 2)Ο Χέγκελ ισχυρίζεται ότι το νέο συνυπάρχει στο σήμερα ως άρνηση και επομένως το κυοφορεί. Ο Μαρξ ισχυρίζεται ότι η αλλαγή βρίσκεται στη διαλεκτική αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας με επαναστατικό φορέα το προλεταριάτο. Που βρισκόμαστε σήμερα; Ποια δύναμη υποσκάπτει τον καπιταλισμό ή γεννάται κάπου, άλλος τρόπος παραγωγής; Το όποιο κομμουνιστικό κόμμα εξ ορισμού δεν μπορεί παρά να συντονίσει και οργανώσει την υλική δύναμη του προλεταριάτου; Και σε καμία περίπτωση αντικατάστασης του. Αν αυτοί οι όροι δεν συντρέξουν δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί καμιά ανατροπή του καπιταλισμού.3) Το κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός και πολύ περισσότερο η εξουσία, οφείλει να μετεξελιχθεί ή αυτοδιαλυθεί την ώρα που η εξουσία θα βρίσκεται στο προλεταριάτο. Όμως, όποιος επιθυμεί την πραγματική ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας, δεν μπορεί παρά να δεχτεί ένα σφιχτό συγκεντρωτικό επαναστατικό κόμμα, με όλους τους κινδύνους που συνεπάγει κάτι τέτοιο, αλλιώς ονειρεύεται και φαντασιώνει νίκες σαν τον δον Κιχώτη που κατατρώπωνε πρόβατα. 4)Η επανάσταση, με την έννοια της κοινωνικής ριζικής ανατροπής , μήπως αποτελεί υπερβατικό αντικατοπτρισμό από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης; Αν ναι , μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε με γηείνους όρους; Δηλαδή τι κάνουμε στο τώρα και πως ξαναποκτούμε τη σύνδεση με τις ευρύτερες μάζες. Να ξανακάνουμε την ελπίδα και το όραμα της αταξικής κοινωνίας υπόθεση των μαζών. 5)Ολοκληρωτισμός ως όρος είναι λάθος και χρησιμοποιήθηκε για την σηκοφαντία του σοσιαλισμού, άλλωστε οι φιλελεύθεροι ισχυρίζονται ότι το κοινοτικό και σοσιαλιστικό πνεύμα είναι από τη φύση τους ολοκληρωτικά, επειδή ισοπεδώνουν το άτομο, το οποίο και αποθεώνουν, το αποδεχόμαστε; Ολοκληρωτισμός δεν υπήρξε πουθενά, γιατί δεν μπόρεσε να εξαλείψει τις αντιθέσεις και γιατί δεν μπόρεσε και ούτε θα μπορέσει ποτέ να ρομποτοποιήσει την ανθρώπινη φύση. Η ιστορία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών το επιβεβαιώνει και φυσικά για να μην μπερδεύομαστε ούτε η ναζιστική Γερμανία ήταν ολοκληρωτισμός ήταν ένα απάνθρωπο και άκρως αυταρχικό καθεστως, που προέκυψε κάτω από ιδιέτερες ιστορικές συνθήκες.6) Το σημερινό καπιταλιστικό κράτος έχει συσσωρεύσει τεράστια στρατιωτική ( βλέπε στρατιωτικοποιημένη αστυνομία), οικονομική, ιδεολογική και πολιτική δύναμη, μπορούμε να το νικήσουμε και πως και αν όχι, που μας οδηγεί; Μπορούμε να το απαντήσουμε αυτό;7) Τον σημερινό εξατομικευμένο άνθρωπο μπορεί να τον εμπνεύσει ένα πνεύμα συλλογικότητας, ένα εμείς (πέρα από τις κενές αναφορές περί αλληλεγγύης μακρυά από την παραγωγή και διανομή), όπως είναι το πρόταγμα του κομμουνισμου;
Ταξιδιώτη!
Επιτρεψε μου να σου πω:
1. Καλή η προσπάθεια προσέγγιση σου!
2. Το σημείο 7. Χρειάζεται βαθιά ιστορική και φιλοσοφικοεπιστημονική ανάλυση εφόσον γνωρίζουμε Άριστα το είναι και το γίγνεσθαι του Καπιταλισμού!
3. Το σημείο 6. Μπορούμε να το απαντήσουμε!
4. Το σημείο 5. Συμφωνούμε μέχρι την Ναζιστική Γερμανία! Η τότε Γερμανία είτανε το πρώτο επιστημονικά οργανωμένο βιομηχανικό “πειραματήριο” του Καπιταλισμού! Πολλά βλέπουμε καρμπόν σήμερα σε όλους τους τομείς της κοινωνίας (και εκκλησιαστικοθρησκευτικούς)!
5. Το σημείο 4. Εδώ Χρειαζώμαστε Επιστημονικότητα και Φιλοσοφία σε … Υπερθετικό βαθμό! Παρατηρούμε και λέμε ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ότι η Αριστερά/Κουμουνιστική απεμπώλεσαν εδώ και δεκαετίες τόσο την Επιστήμη όσο και Ιδιαίτερα την Φιλοσοφία! Τα αποτελέσματα ορατά!
6. Το σημείο 3. ΝΑΙ ΑΛΛΑ Βλ. Σημείο μου 5.!
7. Το σημείο 2. ΝΑΙ ΑΛΛΑ Χρειάζεται Κατανόηση Ουσίας στα Του Μάρξ και Ιδιαίτερα στα Του Λένιν όπως “Επιστημονικός Σοσιαλισμός”!
8. Το σημείο 1. Ωραία Προσέγγιση! Σωστά! (Κάπου κάτι θυμάμε από την Ελληνική Μυθολογία Υλη/ΚΧρόνος/Διαλεκτική Νόηση!).
Το κάθε Σημείο ένα κεφάλαιο με πάνω από 1000 σελίδες! Προσπάθησα Συνοπτικά όσο μπορούσα!
Χαιρετώ!
Προσπάθησα να θέσω κάποια θέματα προς συζήτηση, που θεωρώ σημαντηκά και δεν είναι επαρκώς απαντημένα, γνωρίζοντας ότι το καθένα χρειάζεται πολλές σελίδες ανάλυσης.
Χαιρετώ επίσης!
6ο σχόλιο (επίλογος) για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό
Στον επίλογο των σχολίων για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, θα ήθελα να συνοψίσω τα εξής: Η αντίληψη περί νέου σταδίου του καπιταλισμού που συγκρότησε το ΝΑΡ, έχει ως στόχους τα εξής:
α. Να μελετήσουμε όσο γίνεται πιο σφαιρικά και διαλεκτικά, με υλιστικό τρόπο, το ΟΛΟΝ του καπιταλισμού, στην εποχή μας. Με βαθιά επίγνωση το ότι ο καπιταλισμός ΔΕΝ ήταν ποτέ και ούτε είναι φυσικά σήμερα, ένα μονοδιάστατο σύστημα. Έχει πολλά βασικά χαρακτηριστικά τα οποία συγκροτούν τον όλο χαρακτήρρα, το συνολικό περιεχόμενό του. Μόνο ΑΝ τον αντιληφθούμε έτσι, μπορούμε να αναγνώσουμε σωστά την ταξική/εκμεταλλευτική/βάρβαση φύση του, όπως και τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί σε αυτόν τις τελευταίες δεκαετίες, και να συμβάλλουμε στην συγκρότηση του αντίπαλου δέους και στην ανατροπή του
β. Να υπερβούμε σαν αριστεροί και κομμουνιστές την εδώ και δεκαετίες καταστροφικά λαθεμένη πρόσληψη του ιμπεριαλισμού, όπου ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα του καπιταλισμού -ο ιμπεριαλισμός-, αναγορεύθηκε εν πολλοίς στο όλον του καπιταλισμού. Με καταστροφικές συνέπειες για τους λαούς, με επίσης καταστροφικές συνέπειες για την υλιστική μαρξιστική θεωρία, η οοία εμεινε στάσιμη και ανεπαρκής. Νέα πεδία ταξικής πάλης τα οποία αναδείχθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες όπως είναι το οικολογικό, το έμφυλο, ακόμα και ο ρατσισμός, υποτιμήθηκαν αν δεν εξαφανίστηκαν από την οπτική των Κ.Κ., με αποτέλεσμα να τα χαρίσουμε στην “δικαιωματική” καπιταλιστική αντίληψη.
Αντίστοιχα, σε πάγια πεδία της ταξικής πάλης όπως είναι η πάλη στους χώρους δουλειάς, ο πολιτισμός κλπ, η παρέμβαση των κομμουνιστών σταδιακά στέγνωσε αποκτώντας μια μονοδιάστατη οικονομίστικη/παραγωγικίστικη διάσταση.
Να φτιάξουμε ένα Club συζητήσεων και διαλέξεων τουλάχιστον Ακαδημαϊκού Επιπέδου!
Κομμουνιστική επαναθεμελίωση – Σχόλιο 1ο
Ο σύντροφος Αλ. Χρύσης στο μεστό κείμενό του, απορρίπτει επίσης και τον όρο/περιεχόμενο της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Με βασικό επιχείρημα το “…είναι ασαφής ό όρος και παραπέμπει σε μια εκ βάθρων αναθεώρηση του μαρξισμού”. Θα προσπαθήσεω σύτομα να τεκμηριώσω γιατί έχω μια άλλη αντίληψη από τον σύντροφο Αλ. Χρύση:
Υπάρχουν ορισμένα τρομαχτικά κενά στην μαρξιστική θεωρία, εξαιρετικής κρισιμότητας, τα οποια αναδείχθησαν απο την θετική και αρνητική εμπειρία των χωρών του ανατολικού μπλοκ: Το πρώτο είναι, η ελλειψη θεωρίας για το κράτος. Με εξαίρεση μερικές πολύ αδρές και γενικές γραμμές (ανάγκη τσακίσματος του καπιταλιστικού κράτους και ανάγκη συγκρότησης ενός εργατικού μισο-κράτους) για το κράτος, εδώ και δεκαετίες έχει κολλήσει η βελόνα στον μαρξισμό σε αυτά. Μάλιστα, σε εκτεταμένα τμήματα του όποιου κομμουνιστικού κινήματος υπάρχει σήμερα, κυριαρχεί μια εργαλειακή/χρησιμοθηρική αντίληψη για το κράτος γενικά.
Εδώ, πρέπει να σταθούμε: Ερωτήματα όπως “το κράτος είναι μόνο ένα όργανο καταπίεσης και παγίωσης της εξουσίας υπέρ της εκάστοτε άρχουσας τάξης, ή μήπως είναι ΚΑΙ κάτι ακόμα;” είναι πολύ σωστά να τίθενται πια, υπό το βάρος και της γραφειοκρατικοποίησης/εκφυλισμού των χωρών του ανατολικού μπλοκ. Τέτοιου είδους ερωρτήματα, μπορούν να θέσουν σε σωστές βάσεις την αναγκαία συζήτηση.
Κομμουνιστική επαναθεμελίωση – Σχόλιο 2ο
Εάν λοιπόν, ένα βασικο και σωστό ερώτημα είναι «το κράτος είναι μόνο ένα όργανο καταπίεσης και παγίωσης της εξουσίας υπέρ της εκάστοτε άρχουσας τάξης, ή μήπως είναι ΚΑΙ κάτι ακόμα;», τότε λοιπόν, ας αποπειραθούμε να απαντήσουμε, και εμμέσως απαντάμε στο ΓΙΑΤΙ είναι αναγκαία η κομμουνιστική επαναθεμελίωση, όταν έχουμε παγιωμένες τόσο εργαλειακές/χρησιμοθηρικές αντιλήψεις εντός μεγάλων τμημάτων του Κ.Κ. παγκόσμια:
Το κράτος είναι: α. Τρόπος οργάνωσης μιας κοινωνίας. τόσο παλαιότερα, όσο και σήμερα. Εδώ πρέπει να σταθούμε. Εάν το κράτος αποτελούσε μόνο, ένα όργανο καταπίεσης στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης με το οποίο αυτή η τάξη παγίωνε και διαιώνιζε τηνκυριαρχία της, θα ήταν πολύ πιο εύκολο να καταστραφεί. Γιατί θα ήταν ΕΞΩ από την κοινωνία. Έλα όμως που το κράτος ως τρόπος οργάνωσης μιας κοινωνίας, βρίσκεται ΕΝΤΟΣ της κοινωνίας! Λιγότερο παλιότερα, πολύ περισσότερο σήμερα! Η κοινωνία άρα και οι άνθρωποι -καταπιεσμένοι και μη- που την αποτελούν, έχει (έχουν) μάθει να οργανώνει την ζωή της, την καθημερινότητά της, να ρυθμίζει τις υποθέσεις της με την δια-μεσολάβηση ή/και εγγύηση του κράτους. Συνεπώς, το κράτος έχει και μια ΑΝΑΓΚΑΙΑ πλευρά για την ύπαρξη και οργάνωση μιας κοινωνίας, και πάνω σε αυτή στηρίζεται εν πολλοίς, η αντοχή του στο χρόνο.
β. Το κράτος επίσης, είναι ένα συνολο μηχανισμών παγίωσης της εξουσίας της εκάστοτε άρχουσας τάξης έναντι των υπηκόων της. Αυτό το χαρακτηριστικό του γνώρισμα, είναι κυρίαρχο στην αναρχική αντίληψη και αυτ΄΄ο είναι καταστροφικό για αυτή την αντίληψη. Γιατί πάντα, θα πέφτει με το κεφάλι στον τοίχο σπάζοντάς το, ενώ το κράτος θα βασιλεύει αγέρωχα στον θρόνο του.
γ. Ενα τρίτο χαρακτηριστικό γνώρισμα του κράτους είναι και η δομική τάση του ως σύνολο μηχανσιμών που διοικούν μια κοινωνία “στο “ονομά της”, να αποκόπτεται διαρκώς από αυτήν, να σηκώνεται πάνω από αυτήν, και ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ, να αποτελεί διαχρονικά ΚΑΙ την ιδανική κοιτίδα για την γέννηση/συγκρότηση μιας νέας άρχουσας τάξης, όταν η παλιά τα παίξει, και αποχωρήσει από την σκηνή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτο το τελευταίο χαρακτηριστικό γνώρισμα του κράτους, κρατήστε το σαν υλιστικό κριτήριο εξήγησης για το ΠΩΣ μέσα απο το κράτος γεννήθηκε η κομματική/κρατικη γραφειοκρατία, η νέα άρχουσα τάξη των χωρών του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”.
Μόνο και μόνο αυτά, φτάνουν για να τεκμηριωθεί η ανάγκη της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, η οποία αποδεχόμενη πλήρως, τον διαλεκτικό/υλιστικό πυρήνα του μαρξισμού, μπορεί παράλληλα, να συμβαλλει τα μέγιστα στην ανάπτυξή του!
Κομμουνιστική επαναθεμελίωση – Σχόλιο 3ο
Με την έννοια και τον τρόπο οργάνωσης που λέγεται “κράτος” δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα. Ούτε υπάρχουν έτοιμες συνταγές. Αν όμως κατανοήσουμε σε βάθος ΤΙ διάολο τελικά είναι το κράτος, τότε αν μη τι άλλο, θα μπορέσουμε αυτή την φορά, να αναμετρηθούμε στην πράξη, πολύ πιο αποτελεσματικά υπέρ της ταξικής/κοινωνικής χειραφέτησης με αυτή την προαιώνια, επίσης μάστιγα του ανθρώπου! Δεν χρειάζεται ούτε επιλεκτική χρήση κάποιων χαρακτηριστικών του (θα το βρούμε πάλι μπροστά μας), δεν χρειάζεται ούτε και υποτίμηση αυτού (πάλι θα το βρούμε μπροστά μας).
Συνοπτικά λοιπόν: Το κράτος έχει τρία βασικά γνωρίσματα: α. είναι εργαλείο καταπίεσης και παγίωσης της εξουσίας της εκάστοτε άρχουσας τάξης. β. Είναι παράλληλα, τρόπος οργάνωσης μιας κοινωνίας ό,τι και αν αυτό σημαίνει και ό,τι συνεπάγεται από αυτό (τρόπος ρύθμισης των κοινωνικών και ατομικών υποθέσεων/συμπεριφορών κλπ), γ. είναι επίσης παράλληλα και ένα σύνολο μηχανισμών διοίκησης μιας κοινωνίας που διαρκώς αποκόπτεται από αυτήν στέκεται πάνω από αυτήν, αποτελώντας τελικά, το ιδανικό θερμοκήπιο γέννησης μιας νέας άρχουσας τάξης/παγίωσης της εξουσίας αυτής, σε βάρος πάλι των υπηκόων της.
Κομμουνιστική επαναθεμελίωση – Σχόλιο 4ο
Ένα δεύτερο τρομαχτικό κενό της μαρξιστικής θεωρίας, είναι το εξής: Από το περιεχόμενο της έννοιας “εργατική τάξη”, αυτό που κράτησε το παγκόσμιο Κ.Κ. (με ελάχιστες εξαιρέσεις) τόσο στην θεωρία όσο και στην πρακτική του, ήταν η οικονομική διάσταση (καλύτερα το οικονομικό χαρακτηριστικό της). Ο εργάτης, γυναίκα και άντρας, τρόπον τινά απογυμνώθηκε στην φιλολογία και την δράση των κομμουνιστών από τα άλλα του χαρακτηριστικά με πρώτο και κύριο θύμα το ψυχολογικό υπόστρωμα της συνείδησης. Παγιώθηκε μια αντίληψη που θέλει τον/την εργάτη/τρια να συγκροτει ταξική συνείδηση ικανή να ανατρέψει τον καπιταλισμό, αποκλειστικά στο πεδίο της παραγωγής. Τα υπόλοιπα πεδία όπως λ.χ. το πολιτισμικό, το πολιτιστικό, το σεξουαλικό κλπ, στην καλύτερη περίπτωση θεωρήθηκαν ως….ασήμαντα, και ικανά να φέρουν αποτέλεσμα, μόνο στο επίπεδο της προπαγάνδας. Αμ δε! Ηρθε ο καπιταλισμός με την “κοινωνία του θεάματος” και την χειραγώγηση της “σεξουαλικής απελευθέρωσης” τη δεκαετία του “60 και έριξε στο καναβάτσο και τα ΚΚ και τον αποστεγνωμένο “μαρξισμό”.
Μάθε φίλε Φυσικομαθηματικές Εξισώσεις για να καταλάβεις Της Συναρτήσεις Της Αποικόνησεις Του Οικονομικού/Παραγωγικού Είναι Που Αντικατροπτίζει (μάθε και Φυσική Της Οπτικής/Κρυστάλων) Το Είναι Του Ανθρώπου σε ΌΛΕΣ ΤΟΥ ΤΗΣ ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ!
Για υπάρχει Programm Leader για να γίνουν τα Κ.Κ. …. ΜΚΟ;;; ΜΕ ΘΕΜΑΤΑ…. ΣΕΞΙΣΜΟΥ(;;;) ΣΕΞΟΥΑΛΙΣΜΟΥ (;;;) Libido Ζωοφιλίας και Κτηνοβασίας;;;; ΚΑΙ ότι θέλει ο Καπιταλισμός πλασάρει στην μονόδρομη πορεία του για το Ιμπεριαλιστικό Στάδιο!
Μήπως τα Κενά δεν τα είχε ο Μάρξ αλλά Αυτοί οι Συστημικοί που πήγαν να μεταφράσουν τον Μάρξ;;;
Κομμουνιστική επαναθεμελίωση – Σχόλιο 5ο
Συνεπώς, το ΠΩΣ συγκροτείται σήμερα η ταξική συνείδηση στους προλετάριους αυτού του άθλιου κόσμου, απαιτεί μια πολυ-επιπεδη θεωρητική ανάλυση και μια ανάλογη πράξη. Δεν επιτρέπεται πια, να χαρίζουμε στην “δικαιωματική” καπιταλιστιή αντίληψη όλα τα πεδία πλην του οικονομικού. Αν το συνεχίσουμε αυτό, απλά, θα χάνουμε διαρκώς το παιχνίδι: Πεδία όπως το έμφυλο/σεξουαλικό, το πολιτισμικό, το πολιτιστικό κλπ, αποτελούν πεδία ταξικής πάλης, ισάξια με την πάλη στους χώρους δουλειάς.
ΝΑ γιατί, αναδεικνύεται πια σε πρώτο πλάνο, η ανάγκη να πετάξουμε αυτή την μπόλικη σαβύρα που έχει καθήσει δεκαετίες στα μυαλά και στις πρακτικές μας. Και να ανατπύξουμε την υλιστική/διαλεκτική/χειραφετητική θεωρία μας, τόσο στο οικονομικό πεδίο, όσο και στο πολιτικό, και σε όλα τα πεδία που αναφέρθηκαν! Αυτό είναι και σε αυτό στοχεύει η κομμουνιστική επαναθεμελίωση.
Λες και διαβάζω κείμενα του ΚΚες της δεκαετίας του 70 όταν κι εκείνοι, για λογαριασμό της αστικής τάξης “επανα/(ξε) – θεμελίωναν” τον μαρξισμό!
Τελικά και παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα του Μάη του 68,
“Tous les opportounistes ont la memme visage”
Ασε ρε λαθραναγνώστη, εσείς και το ΚΚΕ εσ., οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος είστε! Ή εξαφανίζατε τον ιμπεριαλισμό προς όφελος της….μοναξιάς (ΚΚΕ εσ), ή θεωρούσατε πως για όλα φταίει ο…ιμπεριαλισμός (ΚΚΕ) και όχι ο καπιταλισμός (εμ βέβαια, πως θα έκανε το ΚΚΕ δια δεκαετίες σημαία του τις….δημοκρατικές δυνάμεις και την συμμαχία του με τη μη μονοπωλιακή ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ τάξη);
Κι εσύ, για να χουμε καλό ρώτημα, από ποιό μετερίζι μιλάς?
(Όχι ότι έχει σημασία….Αν είσαι οπορτουνιστής, πάντα έξω απ το χορό θα είσαι και πάντα θα μπορείς να κριτικάρεις όσους χορεύουν!)