Παναγιώτης Μαυροειδής
Η Ελλάδα ως γνωστόν, περιφέρει δεξιά και αριστερά χάρτες με θαλάσσια «οικόπεδα» στις Διεθνείς Θάλασσες, έχει υπογράψει Συμβάσεις Παραχώρησης για εξορύξεις με Πολυεθνικές, έχει συνάψει τριμερείς πολεμικές συμφωνίες με Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο, ενώ στέλνει και φρεγάτες για να φυλάνε τα τρυπάνια. Ωστόσο, ΔΕΝ έχει ανακηρύξει ΑΟΖ και δε έχει στείλει σχετικές συντεταγμένες στον ΟΗΕ, διότι απλούστατα δεν έχει κάνει διμερή συμφωνία με καμία από τις 6 παράκτιες χώρες γείτονές της.
Επαναλαμβάνουμε: με καμία!
Έχουμε και λέμε:
- Με την Τουρκία, υπάρχουν πολλά και γνωστά θέματα, μεταξύ των άλλων και το κρίσιμο ζήτημα του Καστελόριζου, όπου υπάρχει απαίτηση της Ελλάδας για πλήρη επήρειά του στον καθορισμό της ΑΟΖ. Στο ζήτημα αυτό θα επανέλθουμε στη συνέχεια.
- Με την Λιβύη, η Ελλάδα εδώ και χρόνια δεν έχει καταφέρει να συμφωνήσει σε ανακήρυξη ΑΟΖ, αφενός για τον ίδιο λόγο, δηλαδή την απαίτησή της για πλήρη επήρεια της Γαύδου και αφετέρου επειδή αρνείται να δεχτεί την εύλογη απαίτηση της Λιβύης να “κλείσει” ο Κόλπος της Σύρτης, δηλαδή οι αποστάσεις να μετρούνται όχι από τις ακτές, αλλά από την ευθεία γραμμή που θα ενώνει τα άκρα του κόλπου.
- Με την Αλβανία, η Ελλάδα δεν έχει συμφωνήσει ΑΟΖ για τον ίδιο λόγο, μόνο που αυτή τη φορά αντί για Καστελόριζο ή Γαύδο, έχουμε τους Οθωνούς!
- Με την Αίγυπτο, δεν έχει συμφωνηθεί ΑΟΖ και πάλι για τον ίδιο λόγο, καθότι η Αίγυπτος απαιτεί να μην έχει πλήρη επήρεια η Στρογγύλη.
- Με την Ιταλία, δεν έχουν συμφωνηθεί όρια της ΑΟΖ παρά μόνο όρια της Υφαλοκρηπίδας, επειδή, παρότι η Ελλάδα υποχώρησε στο θέμα των Οθωνών (πράγμα που δεν έκανε με την Αλβανία!), σκόνταψε στην επίκληση “ιστορικών τίτλων” που πρόβαλε η Ιταλία (και προβλέπονται πράγματι από τη Διεθνή Συνθήκη του 1982), επικαλούμενη εθιμικά δικαιώματα αλιείας έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα σε Κέρκυρα, Ρόδο και Δυτική Κρήτη. Υπενθυμίζουμε ότι στις ΑΟΖ δεν υπάρχουν μόνο δικαιώματα οικονομικής εκμετάλλευσης στο βυθό και κάτω από αυτόν (αυτά που ορίζει και η Υφαλοκρηπίδα), αλλά και για την υδάτινη στήλη (αλιεία κλπ) πάνω από το βυθό.
- Με την Κύπρο, η Ελλάδα δεν μπορεί να συμφωνήσει ΑΟΖ, παρότι υπάρχει “κοινή εθνική γραμμή”, απλούστατα διότι αυτό σκοντάφτει στην διαφωνία που υπάρχει με την Αίγυπτο για την Στρογγύλη.
Βγαίνει άραγε από τα προηγούμενα ότι η Ελλάδα “αμύνεται” απέναντι σε μια Τουρκία που είναι ο μόνος “κακός” και επιτιθέμενος ή κάτι άλλο;
Η τυχοδιωκτική και επιθετική πολιτική του ελληνικού κράτους διαδοχικά, είναι τόσο αστήρικτη με την κοινή λογική και το Διεθνές Δίκαιο, που “καταφέρνει” τρείς καθόλου τιμητικούς άθλους:
1. Να προσφέρει βούτυρο στο ψωμί του αντιδραστικού καθεστώτος Ερντογάν και επιχειρήματα και σε αυτήν ακόμη την επιθετικότητα της αστικής τάξης της Τουρκίας, τη στιγμή που ήδη έχει εισβάλει στρατιωτικά στη Συρία, την Κύπρο, την Λιβύη κλπ
2. Να εκχωρεί προκαταβολικά τις εξορύξεις (παίρνοντας το μερίδιό της φυσικά) στους “προστάτες” της ΗΠΑ, Γαλλία κλπ, μήπως και την στηρίξουν στο άδικο “δίκιο” της, κλείνοντας το μάτι και λέγοντας “προσέξτε διότι η Τουρκία θα εκμεταλλευτεί τους υδρογονάνθρακες μόνη της”
3. Να δημιουργεί ακριβώς αίσθηση “εθνικής ταπείνωσης“, ταΐζοντας με την αδιέξοδη γραμμή της την εθνικιστική ακροδεξιά και να τρέφει ένα τυφλό μίσος εναντίον των άλλων λαών. Ότι έγινε και με το Μακεδονικό….
Για ποια “κυριαρχικά δικαιώματα” μιλάμε λοιπόν; Δεν αξίζει ούτε στο ελάχιστο να χάσει ούτε ένας άνθρωπος τη ζωή του σε πολεμικά επεισόδια!
Η ειδική σημασία που έχει το Καστελόριζο στον ανταγωνισμό Ελλάδας και Τουρκίας
Η απόδοση πλήρους επήρειας του Καστελόριζου στον καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ, δηλαδή απόδοσης θαλάσσιας ζώνης οικονομικής εκμετάλλευσης 200 ν.μ. (περίπου 380 χιλιόμετρα), έχει μεγάλη σημασία για την Ελλάδα, όχι διότι νότια του Καστελόριζου υπάρχουν βεβαιωμένα κοιτάσματα υδρογονανθράκων αλλά επειδή με αυτή την επέκταση:
α. εξασφαλίζεται επαφή των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου,
β. αποκλείεται η Τουρκία από την Ανατολική Μεσόγειο και δεν υπάρχει ζήτημα οριοθέτησης της ΑΟΖ της με Αίγυπτο και Λιβύη και
γ. διασφαλίζεται χώρος διέλευσης του αγωγού EastMed, μέσω της συνέχειας των ΑΟΖ Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου, Ισραήλ και πάλι με αποκλεισμό της Τουρκίας.
Ο φιλόδοξος Τουρκικός καπιταλισμός, όχι μόνο καίγεται να ανατρέψει την προοπτική αποκλεισμού του, αλλά επιδιώκει με αξιοποίηση της διαφοράς στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος του, αλλά και της γεωπολιτικής θέσης που έχει η Τουρκία ως διεκδικούμενη σύμμαχος από ΗΠΑ και Ρωσία ταυτόχρονα, να ανατρέψει πλήρως τον σημερινό συσχετισμό και να καταχτήσει ρόλο ισχυρής περιφερειακής δύναμης στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Έτσι, στη διατύπωση των διεκδικήσεών της, η Τουρκία ξεκινάει από μια επιθετική αφετηρία με πλήρη αγνόηση οποιασδήποτε επήρειας στον καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ όχι μόνο του Καστελόριζου, αλλά και Κρήτης, Ρόδου, Καρπάθου, Κάσου κλπ. Η θέση αυτή έρχεται σε πλήρη και καταφανή αντίθεση από την πρόβλεψη της Διεθνούς Συνθήκης για το Δίκαιο των Θαλασσών του 1982 που ορίζει ότι και τα νησιά δικαιούνται ΑΟΖ όπως και οι στεριές μιας χώρας.
Η απαίτηση ωστόσο της Ελλάδας για πλήρη απόδοση ΑΟΖ στο Καστελόριζο, αντίκειται στη διεθνή νομολογία για αντίστοιχες περιπτώσεις, δηλαδή μικρών και απομονωμένων νησιών που βρίσκονται πολύ κοντά στις ακτές του απέναντι κράτους. Επειδή ταυτόχρονα η Διεθνής Συνθήκη έχει ως γνώμονα την αρχή της «ευθυδικίας», δηλαδή τον από κοινού και όχι μονομερή καθορισμό δίκαιης λύσης, λαμβάνει υπόψη και παραμέτρους όπως τη θέση, το μέγεθος και την αναλογικότητα των ακτών ως προς τις ακτές του απέναντι κράτους. Έτσι, όπου σχετικές διαφορές εκδικάστηκαν σε διεθνή δικαστήρια, προέκυψαν αποφάσεις για απόδοση πλήρους, μερικής ή και μηδενικής επήρειας νησιών στον καθορισμό της ΑΟΖ. Τα πιο κλασικά παραδείγματα αποφάσεων περιορισμού ή/και μηδενισμού της επήρειας νησιών στην οριοθέτηση ΑΟΖ είναι αυτά των Βρετανικών νησιών στις ακτές της Γαλλίας, των νησιών της Γαλλίας στις ακτές του Καναδά, του Νησιού του Φιδιού της Ουκρανίας ανοιχτά της Ρουμανίας και άλλα.
Η κίνηση ΜΑΤ της Τουρκίας με το Τουρκο-Λυβικό Σύμφωνο και γιατί δεν μπορεί να αντιδράσει η Ελλάδα
Καθόλου τυχαία, η Τουρκία δεν ανακήρυξε γενικά την ΑΟΖ της, αλλά ακριβώς εκείνο το τμήμα της απέναντι των ακτών της που “αγκαλιάζουν” το Καστελόριζο και «βλέπει» απέναντι την Λιβύη. Η κίνηση αυτή:
- Λαμβάνει υπόψη της το πλέον αδύναμο σημείο των ελληνικών ισχυρισμών και διεκδικήσεων σε ότι αφορά το Καστελόριζο,
- Εξασφαλίζει την αποτροπή του αποκλεισμού της από την Ανατολική Μεσόγειο,
- Κατοχυρώνει ευρύτερο ρόλο στην Τουρκία σε Μεσόγειο και Βόρειο Αφρική, με σύναψη συμφώνων με Λιβύη αλλά προοπτικά και Αίγυπτο
- Καθιστά την Τουρκία «συνέταιρο» στον αγωγό EastMed, υποχρεώνοντας έτσι και το Ισραήλ να διαπραγματευτεί σε άλλη βάση μαζί της
Με αυτήν την επιθετική Τουρκική κίνηση η Ελλάδα βρίσκεται πλέον σε μειονεκτική θέση σε ότι αφορά τις διεκδικήσεις της. Για όποιον απορεί γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να μην γίνει η ανάρτηση στον ΟΗΕ (τη θεωρεί πλέον αναπότρεπτη) των συντεταγμένων του τμήματος της ΑΟΖ που ορίζει το Σύμφωνο Τουρκίας- Λιβύης, η απάντηση είναι:
Από τη μια, έτσι και αλλιώς κάθε διεθνής οργανισμός, τυπικά τουλάχιστον, θεωρεί πιο έγκυρη μια διμερή, διακρατική συμφωνία, παρά ένα μονομερή (και μη δηλωμένο επίσημα) κρατικό ισχυρισμό.
Από την άλλη, και αυτό είναι το σπουδαιότερο, ναι μεν η Τουρκία δεν έχει κανένα επιχείρημα για την πλήρη αγνόηση Ρόδου, Καρπάθου, Ανατ. Κρήτης κλπ, αλλά η Ελλάδα για να εναντιωθεί θα πρέπει να πει ποια θεωρεί ότι είναι η “σωστή” χάραξη της ΑΟΖ. Θα πρέπει έτσι να δώσει συντεταγμένες και να διατυπώσει για πρώτη φορά επίσημα τον ισχυρισμό της για το Καστελόριζο, αλλά και για όλα τα νησιά (Γαύδος, Στρογγύλη, Οθωνοί), τα οποία προκαλούν ταυτόχρονα εμπόδια στις συμφωνίες της και με τις 5 χώρες που είναι γείτονές της.
Ξέρει πως αυτό δεν έχει καμία τύχη σε οποιοδήποτε τραπέζι, στη Χάγη ή αλλού. Απλά θα δώσει την δυνατότητα στην Τουρκία να έχει μια νίκη πάνω στο θέμα αυτό και να φέρει στο τραπέζι όλες τις διεκδικήσεις της (και στο Αιγαίο), ενώ θα οξύνει τις διαφορές της Ελλάδας και με τις υπόλοιπες χώρες, με πρώτη «ύποπτη» την Αίγυπτο. Με άλλα λόγια η ελληνική άρχουσα τάξη είναι αιχμάλωτη του επιθετικού τυχοδιωκτισμού της και αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθεί είτε σε ένα πολεμικές περιπέτειες (άντε να φυλάξεις την ΑΟΖ με φρεγάτες στις διεθνείς θάλασσες…), είτε σε ένα επώδυνο συμβιβασμό τον οποίο ωστόσο δεν είναι σε θέση να κάνει.
Το πιθανότερο σενάριο είναι , το πρώτο σενάριο να προετοιμάσει το δεύτερο! Οι επιπτώσεις ωστόσο θα είναι μεγάλες.
Ποια η στάση της αριστεράς;
Αν έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα, ποια πρέπει να είναι η στάση της αριστεράς; Εδώ ποικίλλουν οι τοποθετήσεις και οι παραλλαγές τους.
Την πλέον προβληματική στάση έχει το ΚΚΕ το οποίο έχοντας ως αφετηρία να θεωρεί αυταπόδεικτα δίκαιες όλες τις διεκδικήσεις του ελληνικού κράτος το οποίο παρουσιάζει ως «αμυνόμενο» απέναντι στην (αποκλειστικά) «επιθετική» Τουρκία. Έτσι, κατηγορεί την κυβέρνηση για «επικίνδυνο εφησυχασμό απέναντι στην Τουρκική επιθετικότητα», υποβαθμίζει το ενδεχόμενο πολεμικών επεισοδίων και τις συνέπειες της πολεμικής ρητορικής. Επίσης υπογραμμίζει κυρίως τον κίνδυνο του «συμβιβασμού» και της «συνεκμετάλλευσης», θεωρώντας υπόρρητα «έγκλημα» κάθε συνεργασία των δύο γειτονικών λαών. Ξεκινώντας από μια ανάλυση ότι οι ΗΠΑ είναι πάντα κυρίως στο πλευρό της Τουρκίας, θεωρεί ότι ένας στείρος αντιτουρκισμός της αριστεράς (λες και εκεί «λαός και Κολωνάκι» είναι συλλήβδην ένας ενιαίος και αδιαίρετος εχθρός του ελληνικού λαού), μπορεί διαχρονικά να καθίσταται γόνιμο πεδίο του αντιϊμπεριαλισμού. Δεν μπορεί έτσι να δει ούτε τις αυτοτελείς επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης, ούτε να κατανοήσει την ίδια την εξέλιξη στην πολιτική των ΗΠΑ, που στην προσπάθεια να εκβιάσουν την Τουρκία (που απειλεί για λυκοσυμμαχία με Ρωσία), στηρίζουν σε αυτή την φάση την επιθετική πολιτική της ελληνικής άρχουσας τάξης –προσωρινά και καιροσκοπικά βέβαια- υποσχόμενες σε αυτήν το ρόλο ενός νέου δεύτερου Ισραήλ στην περιοχή, αλλά με πιο ενεργή αντι-Ρωσική στάση. Η τελευταία συμφωνία Ελλάδας-ΗΠΑ με την επέκταση των στρατιωτικών βάσεων σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Στεφανοβίκειο κλπ, λέει πολλά σε αυτή την κατεύθυνση.
Ο πυρήνας αυτής της τοποθέτησης του ΚΚΕ είναι «παρών» και σε δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αν και σταδιακά εμφανίζονται σε ορισμένες από αυτές, θετικές μετατοπίσεις.
Η κατάδειξη ωστόσο των λαθεμένων τοποθετήσεων της μιας ή της άλλης δύναμης, δεν ταυτίζεται με το ζήτημα της ορθής τοποθέτησης από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργατικών τάξεων και των λαών σε Ελλάδα και Τουρκία.
Έτσι, συχνά, τίθεται ο εύλογος προβληματισμός:
Μήπως μια ενδεχόμενη ταυτόχρονη αντίθεση της ελληνικής αριστεράς στις επιθετικές διεκδικήσεις και των δύο αστικών τάξεων, απλά θα δώσει πλεονεκτήματα στην ακόμη πιο επιθετική και αντιδραστική πολιτική του καθεστώτος Ερντογάν, χωρίς οφέλη για τους δύο λαούς και με βαρύ τίμημα ειδικά για τον ελληνικό λαό;
Το ΝΑΡ έχει διατυπώσει τις γενικές θέσεις του στο ζήτημα ΑΟΖ-Εξορύξεις-Ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός. Ενισχυτικά και σε ότι αφορά το παραπάνω θέμα, διατυπώνονται οι παρακάτω σκέψεις:
Πρώτο: Το αν θα κάνει το ένα ή το άλλο η άρχουσα τάξη της Τουρκίας δεν καθορίζεται από το αν είναι θυμωμένη ή καθησυχάζεται με τη στάση της ελληνικής πλευράς. Ανάλογα και η δική μας αστική τάξη, δεν αποφασίζει να γίνει ακόμη πιο πιστό σκυλί των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, για να βρει το εθνικό δίκιο της με την Τουρκία, αλλά γιατί έχει τις δικές της φιλοδοξίες και κέρδη από αυτό. Και οι δύο ωστόσο χρειάζονται τη “νομιμοποίηση” των ενεργειών τους στη συνείδηση των λαών της κάθε χώρας και εδώ αξιοποιούνται όλες οι τοποθετήσεις. 
Δεύτερο: Η επιθετικότητα των κινήσεων και των δύο αστικών τάξεων, σχετίζεται με την καπιταλιστική ανάπτυξη των δύο χωρών που θεωρούν «εύλογο» να επεκτείνονται οικονομικά και πολιτικά. Η Τουρκία έχει σαφώς τα πρωτεία σε επιθετικές κινήσεις, όχι επειδή αμύνεται, αλλά ακριβώς επειδή το “επιβάλει” αλλά και το επιτρέπει η διαφορά ισχύος που έχει σε όλα τα επίπεδα. Ας μη ξεχνάμε: από μια σχέση των ΑΕΠ των δύο χωρών σχεδόν 1 προς 1 το 1982, σήμερα έχει γίνει 4 προς 1 προς όφελος της Τουρκίας.
Τρίτο: Η διαφορά ισχύος και επιθετικότητας είναι ταυτόχρονα πολύ σχετική αν λάβει κανείς υπόψη: α. Τους άξονες συμμαχιών πχ τι πλεονέκτημα δίνει για την Ελλάδα η συμμαχία με Αίγυπτο και Ισραήλ, β. Το πλεόνασμα δυνατότητας καταστροφής που υπάρχει της μιας χώρας από την άλλη και γ. τη μορφή που παίρνει ο σύγχρονος πόλεμος με τα ανεπτυγμένα πολεμικά μέσα. Ας θυμηθεί κανείς τι αποτελούσε το Ισραήλ ως δύναμη το 1967 που νίκησε τις σχετικά ενωμένες Αραβικές χώρες (και παρά τη στήριξη που είχαν ορισμένες από την ΕΣΣΔ) και πόσο ακόμη εξελίχτηκε στη συνέχεια η δύναμη και υπεροπλία του, λόγω της συμμαχίας του με τις ΗΠΑ.
Τέταρτο: Οι “ειρηνικές” κινήσεις μιας χώρας (για παράδειγμα της Ελλάδας), δε θα συγκινήσουν την άλλη και δεν τις απαιτούμε με αυτή τη χαζή αυταπάτη. Ωστόσο, η προβολή δίκαιων θέσεων, ταυτόχρονα με την καταδίκη των παράλογων επιθετικών διεκδικήσεων, προβάλλονται για να δημιουργηθεί ο κοινός τόπος εντός του οποίου μπορεί να συγκροτηθεί ο μόνος παράγοντας που μπορεί να επιβάλει ειρήνη στην περιοχή, δηλαδή η κοινή πάλη των λαών Ελλάδας και Τουρκίας σε αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.
Δεν υπάρχει άλλη μαγική οδός ειρήνης που θα μπορούσε κανείς να αναζητά σε καλές προθέσεις κυβερνήσεων ή στρατιωτικές συμμαχίες (άραγε οι υπέρμαχοι της άποψης ότι «από την Τουρκία θα μας σώσει η Ρωσία», εξακολουθούν να την προβάλλουν;). Τακτικές κινήσεις, αξιοποίηση αντιθέσεων και ελιγμοί φυσικά υπάρχουν, αλλά τελικά απαιτείται ο συσχετισμός δύναμης και εμείς αυτόν τον αναζητούμε στην λαϊκή κοινή παρέμβαση. Για να υπάρξει αυτή, προ-απαιτούνται λογικές και δίκαιες θέσεις (καμία αλλαγή χερσαίων ή θαλάσσιων συνόρων, ανατροπή εξοπλιστικών προγραμμάτων, αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, έξοδος από ΝΑΤΟ και απομάκρυνση βάσεων, όχι εξορύξεις στις ΑΟΖ, δίκαιη λύση στο Κυπριακό με αναγνώριση των δικαιωμάτων των κοινοτήτων, ισότιμη αντιμετώπιση εθνικών μειονοτήτων και λαών εντός των δύο κρατών κλπ). Σε αυτό το ζήτημα, είμαστε σχεδόν στο απόλυτο μηδέν, εξ αιτίας και του γεγονότος ότι ειδικά η αριστερά στην Ελλάδα διαχρονικά σέρνεται πίσω από τις δήθεν “εθνικές, πατριωτικές” διεκδικήσεις της άρχουσας τάξης και δεν παίρνει διεθνιστικές θέσεις, παρά μόνο γενικόλογα και συμβολικά.
Πέμπτο: Δεν θέτουμε το ζήτημα της κοινής πάλης των δύο λαών από αφελή ιδεολογική πίστη γενικώς. Αλλά, διότι, η κοινή λογική λέει και η ιστορία δείχνει, ότι μόνο αν οι αστικές τάξεις νιώσουν στα μετόπισθέν τους την απειλή ότι μπορούν να ανατραπούν, αναγκάζονται να «μαζευτούν», για να μη τα χάσουν όλα.
Να θυμηθούμε όλοι τη στάση των Μπολσεβίκων στον πόλεμο και το σύνθημά τους για ειρήνη ακόμη και με (αναγκαστική και προσωρινή τελικά) παραχώρηση του 1/3 της αυτοκρατορίας. Μιλάμε για τη Ρωσία του μεγάλο ρωσικού εθνικισμού…. Και όμως, αν και αρχικά αυτή η στάση φαινόταν ότι απλά δούλευε υπέρ της Γερμανίας, (και εισέπραξαν τις σχετικές κατηγορίες), τελικά:
α. Έκρινε τη νικηφόρα έκβαση της επανάστασης διότι ο λαός ήθελε ζωή και ειρήνη και όχι θάνατο και πόλεμο για τον τσάρο και
β. Οδήγησε σε πλήρη αναδίπλωση της Γερμανίας και τερματισμό του πιο φρικτού πολέμου της ανθρωπότητας (αυτό και αν είναι ξεχασμένο…), ακριβώς επειδή αυτή η επαναστατική και απολύτως λογική και δίκαιη στάση των Ρώσων εργατών και επαναστατών στον πόλεμο, οδήγησε στην εργατική επανάσταση στη Γερμανία (άλλο αν δεν νίκησε).
Δυστυχώς όλα αυτά, μαζί και η εμπειρία της στάσης του νεαρού ΣΕΚΕ /ΚΚΕ στον Ελληνο-Τουρκικό πόλεμο του 1919/1922, δε μπήκαν ποτέ σε μια ουσιώδη συζήτηση στην ελληνική αριστερά, αλλά αυτή περιορίστηκε σε ορισμένες και μόνο αναγνώσεις του (1 από τα 3) γράμματος του Ζαχαριάδη στον πόλεμο της Ιταλικής φασιστικής εισβολής στην Ελλάδα το 1940, χωρίς και εκεί να φτάνει στο τέλος.
Δεν είναι καιρός να αλλάξουμε σελίδα;
ΥΓ: Το ζήτημα των εξορύξεων Υδρογονανθράκων, είναι αυτό κυρίως που αναβάθμισε τη σημασία των ΑΟΖ και όχι βέβαια ο πόνος για τα “κυριαρχικά δικαιώματα”. Η τεκμηρίωση της ρητής μας αντίθεσης στις εξορύξεις, δεν αποτελεί αντικείμενο αυτού του άρθρου
(δείτε και εδώ: Εξορύξεις για εκμετάλλευση Υδρογονανθράκων. Ποιοι οι κίνδυνοι και γιατί να αναλάβουμε το ρίσκο τους;)
Καλό κείμενο με τις γνωστές απουσίες σε σημεία
1. ούτε μία αναφορά στο casus belli της Τουρκίας για την ΑΟΖ. Λογικό γιατί αν το έγραφε αυτό ο αρθρογράφος θα έπρεπε να αναφερθεί στο
2. Συμφωνία της Μαδρίτης και υποχωρητική στάση του ελληνικού καπιταλισμού τις προηγουμενες δεκαετίες πάντα υπό το φόβο της συμπλευσης ΗΠΑ-Τουρκίας.
Αρα αυτό θα αναιρούσε την εικόνα ενός γενικά επιθετικού ελληνικου καπιταλισμού. Το βασικο του στοιχείο είναι ο τυχοδιωκτισμός. Τώρα νιώθει η αστική τάξη ότι την “παίρνει” να κάνει μαλακίες (λογω συμμαχιών και αλλαγής στάσης ΗΠΑ), αν μετά νιώσει απειλή, θα τα μαζέψει πολύ γρήγορα. Με κανένα τρόπο η ελληνικη αστική τάξη δεν έχει πραγματικά σχέδιο στρατιωτικής εμπλοκής εδώ και δεκαετίες. Σε αντίθεση με την τουρκικη που συμμετέχει πραγματικά (όχι συμβολικά) σε συγκρούσεις στη Συρία τόσο στο Ιντλιμπ όσο και στο κομματι που ελέγχεται απο τους κούρδους.
Αυτό είναι η πιο απλή και προφανής απόδειξη διαφοράς ισχύος και ειναι περίεργο που δεν εμφανίζεται σε ένα άρθρο του Μαυροειδη
Τέλος, είναι λίγο για γέλια οι ιστορικές αναλογίες. Και αυτές που γινονται με τον Ζαχαριάδη (και εμφανίζουν την Τουρκία σα τη φασιστική ιταλία) και αυτές που κάνει το άρθρο για τον Α’ ΠΠ (και εμφανίζεται η Ελλάδα σαν την τσαρική Ρωσία και το ναρ σαν μπολσεβίκοι). Καλύτερα “συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης καταστασης”
Το κείμενο διέπεται από μια παράλογη λογική. Ακούστε και μια άλλη .
Έτυχε η Ελλάδα να έχει πλούσια νησιωτικα συμπλέγματα σε Αιγαίο, θρακικο και ιονιο !!!
Αυτά τα νησιά κατοικούνται προαιώνια από Έλληνες και όχι από Ιταλούς η Τούρκους.
Τι να κανουμε τώρα!!!
Να τιμωρήσουμε την Ελλάδα επειδή έχει νησιά;
Να υποταχθούμε στο ιμπεριαλιστικο δικαιο του ισχυρού;
Να το επικυρωσουμε με την σιωπή μας;
Να προδοσουμε την δικαιοσύνη, την ιστορία, τον λαό που για αιώνες γονιμοποιησε αυτή την γη;
Αυτό θα ήταν αδικία. Ας την κάνουν οι ιμπεριαλιστές , εμείς να μην τους βοηθάμε.
Η νοτιοανατολική Μεσόγειος είναι προφανώς ελληνική! Τί δηλαδή επειδή βούλιαξε η Ατλαντίδα χάνεται και η ΑΟΖ της; Όχι βέβαια! Κλείστε σχολεία – κλείστε νοσοκομεία! Αγοράστε φρεγάτες να υπερασπιστούμε τα πατρογονικά εδάφη στον 30στο μεσημβρινό.
Όχι ανερματιστε σ.τ. Δεν λέει πουθενά το ΝΑΡ αυτά που του προσαπτεις. Πουθενά! Λες ψέματα. Τι λέει το ΝΑΡ;
Α. Παρά την σημερινή διαφορά ισχύος προς όφελος της Τουρκίας , και οι δύο καπιταλιστικές άρχουσες τάξεις κ κράτη, η καπιταλιστική Ελλάδα κ η καπιταλιστική Τουρκία, έχουν τίγκα ανταγωνιστική σχέση. Και για αυτή την ανταγωνιστικότητα, ευθύνονται και οι δύο καπιταλιστικές τάξεις. Αλήθεια; Αλήθεια! Γιατί; Διότι τόσο η πριν λίγα χρόνια προσπάθεια του καπιταλιστικού ελληνικού κράτους να συμφωνήσει αοζ με Αίγυπτο, Κύπρο, Ισραήλ πέταγε έξω συνειδητά την Τουρκία, κ η Τουρκία τώρα, πετά συνειδητά απέξω την Ελλάδα , με την χάραξη αοζ με την Λιβύη. Οκ φίλε; Τεκμηριώνει αυτή η τακτική του τουρκικού κ του ελληνικού κράτους την ανταγωνιστική κ επιθετική συμπεριφορά του ενός προς το άλλο κ τούμπαλιν; Ναι, την τεκμηριώνει .
Β.τα ελληνικά νησιά ανήκουν στην Ελλάδα . Άλλο αυτό και άλλο ότι μπορούν να τεκμηριωσουν αοζ βραχονησίδα. Αυτό λέει το κείμενο κ ε ει κ σε αυτό δίκιο. Η Χάγη θα αναδείξει το εωλο κ το ατεκμηρίωτο τόσο πλευρών των ελληνικών διεκδικήσεων, όσο κ των τουρκικών.
Γ. Το ΝΑΡ φυσικά κ λεει καμία χάραξη αοζ από κανένα κράτος. Κ κερί επίσης ότι οι λαοί πρέπει να απορρίψουν τον κρατικό τρόπο αντίληψης της γεωπολιτικής που τους περνούν δια της πλύσης εγκεφάλου τα καθεστωτικά ΜΜΕ κάθε χώρας και οι κοσμοπολίτες /εθνικιστές υπάλληλοι των πλούσιων.
Το ιμπεριαλιστικό δίκιο του ισχυρού δ.τ., αφορά κυρίως τις επιδιώξεις των ηγετικών χωρών τόσο του δυτικού, όσο και του ανατολικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Και αυτό απορρίπτουμε. Μεταξύ Ελλάδας κ Τουρκίας, υπάρχει επιθετικότητα κ ανταγωνισμός κυρίως αυτό είναι που χαρακτηρίζει την τακτική , την στρατηγική κ γενικά την γεωπολιτική αυτών των δύο κρατών.
Να ένα ακόμα κείμενο που θα ανακουφίσει τους εχθρούς[*] τού ΝΑΡ καθώς αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι για το ορατό μέλλον αυτό θα εξακολουθήσει να είναι μια περιθωριακή δύναμη με σχεδόν μηδενική επιρροή στην ελληνική κοινωνία.
[*] Δεν ανήκω στους εχθρούς τού ΝΑΡ. Μόνο στους (σφοδρούς) πολέμιους της τρέχουσας πολιτικής του, που είναι αποτέλεσμα στροφής ανάλογης και αντίστοιχης με αυτήν τού ΚΚΕ και συντελεσμένη περίπου την ίδια εποχή που ο Περισσός αποφάσισε να “τα στρίψει”.
Ο “Δεν ανήκω στους εχθρούς τού ΝΑΡ” όποτε αναφέρεται σε αυτό, διαστρεβλώνει τις θέσεις του και το προβοκάρει, παρουσιάζοντας το σαν μια καρικατούρα με θέσεις που θυμίζουν φιλελεύθερους ταλιμπάν της ΕΕ ή απλά προδότες του ελληνικού λαού [*]. Φαντάσου τι θα έγραφε αν ανήκε σε αυτούς τους εχθρούς!
[*] κατά τον λεφτ (λέμε τώρα) θεωρεί τους πρόσφυγες ως το επαναστατικό υποκείμενο, επειδή αρνείται κάτι τέτοιο στην εργατική τάξη, υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μεταναστών και προσφύγων σε βάρος των Ελλήνων εργαζομένων, διεκδικεί να αφεθεί ασύδοτος ο Ερντογάν να κατακτήσει ελληνικά εδάφη και αδιαφορεί αν θα υψωθεί η ημισέληνος στην Ακρόπολη κλπ κλπ
Αν αναρωτηθεί κανείς πχ γιατί οι μετανάστες εργάτες δεν ανήκουν στην εργατική τάξη, απλά θυμίζουμε ότι μιλάμε για τον τύπο που θεωρεί ότι η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες έρχεται σε σύγκρουση με τον Μαρξ και τον μαρξισμό…
Έκπληξη προκαλεί και η λογική ότι η Ελλάδα έχει επιθετική πολιτική, ότι έχει κάνει συμμαχίες και μάλιστα στρατιωτικές…..με την ….Αίγυπτο εναντίον της…Τουρκίας; , ότι οι αμερικανικές βάσεις είναι στοιχείο αντιτουρκικο και άλλα πολλά που σίγουρα μια προσεκτική ανάγνωση θα αναδείξει.
Έκπληξη προκαλούν τα σχόλια σου φίλε, για το πόσο πολλές ανοησίες μπορούν να ειπωθούν μέσα σε λίγες γραμμές.
Υ.Γ. η στάση των μπολσεβίκων……αφορά εδάφη που αυτοκρατορία κρατούσε υπόδουλα ξένα έθνη (Βαλτικές χώρες Ουκρανία, ) Ήταν λοιπόν μια υποχώρηση μεν αλλά θεμιτή. Εξάλλου τα έθνη αυτά αφέθηκαν ελεύθερα και αρχικά ανέδειξαν σοβιετικές εξεγέρσεις. Επίσης δεν υπήρχε ομοφωνία στο θέμα μέσα στο κόμμα. Αντίθετος στην εγκατάλειψη των Λετονων, Ουκρανών κτλ που ήδη σχημάτιζαν επαναστατικά σοβιέτ ήταν ο Μπουχάριν και ένα μεγάλο μέρος της κεντρικής επιτροπής
Είναι για τον ίδιο λόγο που όταν η Κύπρος ξεσηκώθηκε για τη ένωση, η αριστερά βρέθηκε διχασμένη. Καποιοι έλεγαν να απελευθερωθεί και από την Ελλάδα. Ότι δηλαδή η Ελλάδα ήταν ιμπεριαλιστης και καταπίεσε την Κύπρο. Αυτά λένε και τώρα, για την βόρεια Μακεδονία. Και για την Θράκη. Αυτή τη λογική έχει και το κειμενο.
Και μια που παίζουμε τις αναλογίες, ένα ανάλογο κείμενο (αντεθνικιστικο) θα μπορούσε άραγε να γραφτεί στην Τουρκία; Τι επιπτώσεις άραγε θα είχε στους συγγραφεις-εκδοτες;
(Συνέχεια από το παραπάνω ανώνυμο)
Τι κρίμα να μην έχουμε κι εδώ λίγο περισσότερη χούντα που βγαίνει ο κάθε κομμουνιστής και υποσκάπτει τα εθνικά ιδεώδη. Τέρμα σε απόψεις, τέρμα σε άσυλα, τέρμα σε πορείες, τέρμα σε απεργίες. Το Έθνος ετοιμάζεται για πόλεμο.
Σ’.υ., πληρώνεσαι για να γράφεις τα σχόλια που γράφεις; Πες ρε από που προκύπτει ότι θέση του κειμένου είναι να απελευθερωθεί η Θράκη από την…Ελλάδα; Που τι γράφει αυτό ρε προβοκάτορα πληρωμένε;
Και για την βόρεια Μακεδονία: λυσσαξες εθνικισταρε σ.τ., που η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποδέχτηκε το ορθοτατο “βόρεια Μακεδονία” ως ονομασία οριστική για το γειτονικό κράτος; Και απο που προκύπτει το “να απελευθερωθεί η βόρεια Μακεδονία από την Ελλάδα “; Δεν είναι ανεξάρτητο κράτος; Ή μήπως ονειρεύεσαι επίθεση του ελληνικού κράτους κ προσάρτηση της βόρειας Μακεδονίας στην οποία κατοικούν Σλάβοι από τον 6ο μΧ αιώνα κ όχι Έλληνες;;;
Γ. Ρε ακροδεξιέ εθνικιστή σ.τ., απειλείς τους συντάκτες του κειμένου με διώξεις αλά τούρκα;
Παντιέρα το σχόλιο Ανώνυμος 25/02/2020 at 16:59 είναι μυνησιμο , συνεπώς σας καλώ μια φορά να το αποσυρετε. Αν ο ανόητος που το έγραψε είναι αυτός που υποπτεύομαι, τον καλώ να είναι πιο άντρας και να παίρνει την ευθύνη αυτών που γράφει. Έτσι η αλλιώς θα πρέπει να ξέρει πως ότι κάνει έχει επιπτώσεις.
ΠΑΝΤΙΕΡΑ τα σχόλια του σ.τ., στα οποία χρεώνει στο ΝΑΡ θέση που λέει “ανεξαρτησία της Θράκης από την Ελλάδα”, είναι μηνυσιμα. Τον καλώ να ζητήσει την διαγραφή τους άμεσα.