ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α
Οι ρωγμές που πολλαπλασιάζονται μπορούν να γεννήσουν ένα νέο κύμα αγώνων και ελπίδων!
Όταν ο Μάρξ έγραφε ότι η Γαλλία είναι χώρα της Ευρώπης που οι αντιθέσεις φτάνουν πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη στο απόγειό τους, ίσως δεν φανταζόταν την επιμονή της γαλλικής κοινωνίας να τον δικαιώνει..
Το Παρίσι και όλη η Γαλλία φλέγεται. Φλέγεται κυριολεκτικά από τις μάχες που μαίνονται στα οδοφράγματα, στις μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις που εξαπλώνονται και μεταφορικά από μια πρωτοφανή πολιτική κρίση, που βγήκε “ξαφνικά” στο φως της ημέρα και μέσα σε τρεις βδομάδες έφερε τα πάνω κάτω.
Στην Γαλλία υποτίθεται πως η αστική τάξη είχε φτιάξει το ιδανικό πολιτικό σκηνικό.
Από την μια ο τραπεζίτης Μακρόν, ο ηγέτης της ΕΕ, με την άθλια νεοφιλελεύθερη πολιτική του να εμφανίζεται σαν ο εκπρόσωπος της “δημοκρατίας” και του “αντιφασισμού”.
Από την άλλη η Λεπέν να θυμίζει διαρκώς ότι ο κεφάλαιο είναι έτοιμο για τις πιο μαύρες ¨λύσεις” μέσα στην κρίση του.
Η σοσιαλδημοκρατία, η ρεφορμιστική αριστερά και τα συνδικάτα που ελέγχουν αδύναμα ή και απρόθυμα να οργανώσουν πραγματική πάλη ενάντια στην πολιτική Μακρόν, με επιμονή και αποφασιστικότητα για την ανατροπή της..
Και ξαφνικά η είσοδος των “κίτρινων γιλέκων” φέρνει τα πάνω κάτω. Ένας αστάθμητος λαϊκός παράγοντας εισβάλλει με μαχητικότητα στο προσκήνιο. Πολλοί είπαν ότι το κίνημα είναι αντιφατικό και πράγματι είναι! Μέσα σ’ αυτό συμμετέχουν μεσαία και μικροαστικά στρώματα, τεράστιες πληβειακές μάζες, συντηρητικοί και με ακροδεξιές απόψεις και πρακτικές, η νεολαία, αλλά και μετανάστες, εργάτες, η φτωχολογιά του χωριού και της πόλης!
Μέσα στο κίνημα, όπως και σε κάθε πραγματικό κίνημα, διεξάγεται μάχη για την κατεύθυνση και την ηγεμονία και οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Γαλλία που δρουν μέσα σε αυτό την δίνουν με όλες τους τς δυνάμεις… Η ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, η τροπή του προς εργατικά αιτήματα, η τάση να “μην σταματήσει” στον συμβιβασμό που πρόσφερε ο Μακρόν, ξεμπρόστιασε την Λεπέν που εμφανίστηκε σαν αυτό που είναι! Η δύναμη του “νόμου και της τάξης”, το μακρύ χέρι των τραπεζιτών και της ΕΕ, που κάλεσε σε σταμάτημα των αγώνων!!
Μόνο με με την συμμετοχή και την μάχη αποκαλύπτεται ο ρόλος των πολιτικών δυνάμεων και όχι με την αποχή περιμένοντας τα “καθαρά” κινήματα, που δεν υπάρχουν ποτέ, όπως, για μια ακόμα φορά, φαντασιώνεται το ΚΚΕ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαιρετίζει τον σκληρό αγώνα της γαλλικής εργατικής τάξης, της νεολαίας και όλων των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, τον Μακρόν, την Λεπέν και όλο το αστικό πολιτικό σύστημα! Όλα μέχρι τώρα δείχνουν πως η πάλη θα κλιμακωθεί, θα μπει στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και στα σχολεία. Θα γίνει απεργία και διαδήλωση και όχι μόνο στην Γαλλία, καθώς ήδη υπάρχουν σημάδια εξάπλωσης σε Βέλγιο και Ολλανδία.
Χαιρετίζουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά που δίνει σκληρή μάχη και παλεύει να πάρει το κίνημα ανατρεπτικά, αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
Το οικοδόμημα τρίζει από παντού… η οικονομική και πολιτική κρίση βαθαίνει… είμαστε αισιόδοξοι ότι οι ρωγμές που πολλαπλασιάζονται μπορούν να γεννήσουν ένα νέο κύμα αγώνων και ελπίδων!
“Κίτρινα Γιλέκα” και Πρωτοπορία
Και ενώ το κίνημα “κίτρινα γιλέκα” στην Γαλλία βρίσκεται σε εξέλιξη και αντιμετωπίζεται με όργιο κρατικής καταστολής από το αστικό κράτος αλλά ανταπαντά με μαζική αντι -βία….εδώ στην Ελλάδα ο Ριζοσπάστης με άρθρο του καταδικάζει το κίνημα (φαίνεται δε το ελέγχει από τον Περισσό) , η Λαική Ενότητα εκφράζει την μικροαστική καρικατούρα, ενώ δυνάμεις του επαναστατικού χώρου είναι “υπέρ” ή μέχρι “δύσπιστοι”…
Μπορεί το κίνημα να ξεκίνησε από αγρότες με αιτήματα (αύξηση καυσίμων, φορολογία, κόστος ζωής…, ακόμα και με την στήριξη της Λεπέν), γρήγορα πλαισιώθηκε με εργατικά – λαικά στρώματα σε όλη την επικράτεια με αντικυβερνητικά – συγκρουσιακά χαρακτηριστικά.
Κανένα κίνημα δεν είναι ομοιόμορφο (ακόμα και η Οκτωβριανή επανάσταση…) παρεμβαίνουν πολιτικές ομάδες, το ζητούμενο είναι πιο ρεύμα θα ηγεμονεύσει για να το “οδηγήσει” στην νικηφόρα έκβαση. Το σίγουρο, άρα το ζητούμενο είναι ότι λείπει μια πρωτοπορία – επαναστατική που θέτει το ζήτημα της εξουσίας (πολιτικά μέχρι και στρατιωτικά…).
Άρα μπορεί ο Μακρόν να υποχωρήσει…το κίνημα να “νικήσει”….η Γαλλία δεν θα είναι ίδια…κάποια κομμάτια θα ριζοσπαστικοποιηθούν, εκλογικά -πιθανόν- να κερδίσει η Λεπέν…(όπως ο Ντε Γκολ μετά τον Μάη του 1968) το ερώτημα όμως θα ξαναπαρουσιάζεται – εδώ και εκεί- θα φτιάξουμε την πρωτοπορία – επαναστατική που θα είναι και θα γίνεται καταλύτης στις εξεγέρσεις που γεννά ο καπιταλισμός…
Ελευθεριακός Πάνθηρας *29