Χάρης Κωστούλας και Βαγγέλης Δ. Μαρινάκης
Από την αρχή της πανδημίας του COVID-19 έγινε εμφανές πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή (για την μεταπολεμική γενιά τουλάχιστον) κρίση δημόσιας υγείας. Το μέγεθος του προβλήματος κατέδειξε ακόμη μια φορά πόσο απροετοίμαστο άφησε το δημόσιο σύστημα υγείας η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας που αποφάσισαν να δράσουν γρηγορότερα και χωρίς να φοβηθούν την δυναμική παρέμβαση του δημόσιου τομέα έχουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα από τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης που διάλεξαν τον δρόμο της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου αγαθού της υγείας και την υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας. Ο καπιταλισμός φάνηκε ακόμη μια φορά ανίκανος να ανταπεξέλθει στις λαϊκές ανάγκες κανιβαλίζοντας ανθρώπους και οικοσύστημα (το διατροφολόγιο των αναπτυσσόμενων και υποτελών εθνών είναι εξόχως ταξικό).
Μέσα σε αυτό το κλίμα η επαναστατική Αριστερά, σε διεθνή και εγχώρια κλίμακα βρέθηκε στη δύσκολη θέση να ισορροπήσει ανάμεσα στην αναγκαιότητα να τηρηθούν τα οριζόντια μέτρα πρόληψης και διασποράς του νέου ιού και την διαφύλαξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού. Η εικόνα που έχουμε από τις ανακοινώσεις των οργανώσεων της ελληνικής επαναστατικής Αριστεράς-και άλλων χωρών στο μέτρο που τις παρακολουθούμε- είναι πως επικράτησε η σύνεση και η λογική. Στηρίχθηκε η απόφαση του οικειοθελούς αυτοπεριορισμού, αλλά και η αυστηροποίηση των μέτρων περιορισμού, δίχως φυσικά αυτές οι επιλογές να αποτελούν στήριξη στο αστικό κράτος. Αυτές οι επιλογές συνοδεύονται από την άσκηση πίεσης για περισσότερες προσλήψεις και αύξηση των διαθέσιμων πόρων για την δημόσια υγεία, τη διάθεση για σύγκρουση με το εκκλησιαστικό κατεστημένο, την οικοδόμηση δεσμών αλληλεγγύης με την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους, από το κάλεσμα στους αγωνιστές και το κομμουνιστικό κίνημα για αγώνα ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα που θα μεταθέσουν τον λογαριασμό της κρίσης στις πλάτες του κόσμου της εργασίας. Οι πιο οξυδερκείς μάλιστα μίλησαν και για την ηθική διάσταση. Στο πρόσωπο των ανθρώπων που ξεχύθηκαν σε εκκλησίες, καφετέριες και παραλίες αγνοώντας κάθε αίσθηση συλλογικής ευθύνης βρίσκει κανείς ένα μίγμα παρτάκηδων, θρησκόληπτων ή ψεκασμένων, κομμάτια ενός ανθρωπότυπου ενταγμένου στον πυρήνα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Υπήρξαν όμως και εξαιρέσεις. Μια μερίδα ανθρώπων του χώρου είπαν και έγραψαν απίστευτα πράγματα με αφορμή την παγκόσμια κρίση υγείας. Αυτή η εξέλιξη μας πληγώνει γιατί πρόκειται για ανθρώπους δικούς μας, συντρόφους με τους οποίους πορευτήκαμε στην ΚΕΔ για αρκετά χρόνια και ήμασταν περήφανοι για τα θέματα που βάλαμε για την Αυτοκρατορία, τα ελλείμματα της Αριστεράς σε θεωρία και πράξη, το τι είναι πολιτικό υποκείμενο και πρωτοπορία. Μας πληγώνει επίσης το κλίμα παραγοντισμού που είδαμε τις τελευταίες μέρες να εκτυλίσσεται προσβάλλοντας κάθε έννοια εσωκομματικής δημοκρατίας. Ας εστιάσουμε όμως στο τι είπαν οι σύντροφοι.
Μίλησαν αρχικά για την ΄΄γεωπολιτική διάσταση΄΄ και τον βιολογικό πόλεμο Κίνας-ΗΠΑ. Τι κι αν μελέτη κορυφαίων επιστημόνων απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο εργαστηριακής επεξεργασίας του ιού; Τι κι αν μια ματιά στον χάρτη καταρρίπτει κάθε λογική που θέλει τις ΗΠΑ να μεθοδεύουν μια κρίση που θα χτυπάει και τις ίδιες; Οι φίλοι μας διάλεξαν να εστιάσουν στο κράτος έκτακτης ανάγκης. Οι ελίτ σχεδόν όλων των κρατών μας λένε άρπαξαν την ευκαιρία με τον Covid, παραφούσκωσαν τα νούμερα των νεκρών, για να επιβάλλουν αντιδημοκρατικά μέτρα, να αποσπάσουν συναίνεση και να παγώσουν τα μεροκάματα. ΄΄Η γρίπη είναι πιο θανατηφόρα΄΄ μας λένε στην τελική και πολύ ασχολούμαστε με τον ιό.
Τι θλιβερή εκδοχή της Αριστεράς αποτελούν αυτοί οι σύντροφοι! Τι νοητικές ακροβασίες καλύπτουν όχι μόνο το έλλειμμα μαρξικής παιδείας αλλά και τη άγνοια κάθε σύγχρονης επιστημονικής πραγματικότητας. Συγκρίνουν μια ασθένεια που έχει εμβόλιο από τη δεκαετία του ’30 με μια νέα και άγνωστη νόσο που δεν έχει ολοκληρωμένη θεραπεία και εμβόλιο. Βάζουν στον ίδιο κατάλογο ηγετών που εκμεταλλεύονται την περίσταση του ιού-όπως μας λένε-ηγέτες του Άξονα της Αντίστασης όπως ο Νασράλα -που φρόντισε για την πρόσληψη από τη Χεσμπολάχ χιλιάδων γιατρών και νοσοκομειακών για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης- και τον Τραμπ με τον Κόντε, ιμπεριαλιστές και αντιιμπεριαλιστές μαζί. Μας λένε ότι ο Κούλης που είχε εξασφαλίσει την εθνική ομοψυχία από την υπόθεση του Έβρου και εφάρμοζε πολιτική εντατικοποίησης της καταστολής από τον Οκτώβρη ήθελε τον ιό για να ρίξει τα μεροκάματα σε μια συρρικνωμένη οικονομία σε καθεστώς ημιδικτατορίας. Λαξευμένη στον βράχο του οικονομισμού αυτή η αρχαϊκή έκπτωση της ταξικής πάλης αντιλαμβάνεται την αστική τάξη και την πολιτική της εκπροσώπηση ως λογιστές που επιδιώκουν μονάχα την μείωση μισθών. Όσο για το κράτος έκτακτης ανάγκης που τόσο αγαπά δεν μας δίνει εύρος ή ορισμό της έννοιας. Αν όλα όμως είναι κράτος έκτακτης ανάγκης(από την επιβεβλημένη κοινωνική αποστασιοποίηση έως τις διώξεις Τούρκων αγωνιστών και την καπιταλιστική απάντηση στην ύφεση), τότε δεν είναι τίποτα.
Ας μην προσπαθήσουν πονηρά να μας καταλογίσουν υποτίμηση του κινδύνου. Ο Βρούτσης προανήγγειλε ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο και δεν έχουμε καμία αμφιβολία για τα αρπακτικά τύπου Άδωνη, τις προθέσεις του ΣΕΒ, την ψόφια και θεσμική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Υποστηρίζουμε όμως ότι δεν υπάρχει κανένα μεγάλο σχέδιο. Η επερχόμενη ύφεση είναι πισωγύρισμα για την παγκόσμια οικονομία και μια τέτοια καταστροφή δεν μετριέται μόνο σε μειωμένα μεροκάματα. Ο καπιταλισμός εξάλλου επιτρέπει τις αυξήσεις μισθών όσο το ιερό της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής μένει ανέπαφο και θέλει οι δουλειές του να τρέχουν σε υγιές-για την άρχουσα τάξη-περιβάλλον. Πολύ περισσότερο η κατάρρευση των συστημάτων υγείας δεν είναι κόλπο. Αυτό συνιστά μια οικτρή περιφρόνηση των επαγγελματιών της Υγείας, αγνοεί κάθε νοσοκομειακό πρωτόκολλο και την προσπάθεια χωρών όπως η Κίνα, που ξόδεψε το 2% του ΑΕΠ της. Αναρωτιόμαστε δε, τι φοβερό κράτος έκτακτης ανάγκης ήθελαν να επιβάλουν η Βρετανία και το Ιράν που δεν πήραν μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας και βλέπουν νεκρούς ανθρώπους να πέφτουν σαν τα κοτόπουλα.
Τέτοιες λογικές παραπέμπουν σε ΄΄θεωρίες κινήτρων΄΄ όπου το αποτέλεσμα μιας πολιτικής έρχεται να επιβεβαιώσει μια θεωρία προκατασκευασμένη. Οι αποδείξεις όσο ασθενείς κι αν είναι έχουν σημασία μόνο στο μέτρο που επιβεβαιώνουν ό,τι υπάρχει στο μυαλό τους. Κλασικά συμπτώματα δηλαδή παραδοξολογίας και θεωριών συνωμοσίας. Αλλάζει μόνο η θεωρητική κλίμακα. Εδώ αντί να έχουμε τους Μασώνους έναντι των Χριστιανών έχουμε την κοινή επιτροπή του παγκόσμιου κεφαλαίου ή μια υπερδύναμη που επιλέγει τον αυτοτραυματισμό για να ρίξει τον μισθό του Τόμας στο Οχάιο. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων αντί να μοιάζει με τον Αντίχριστο φαντάζει σαν παγκόσμια κοινή επιτροπή καπιταλιστών. Το κάδρο αλλάζει. Ο χαρακτηρισμός της καραντίνας ως μεσαιωνικό μέτρο (΄΄Μέρες πανώλης΄΄) είναι στο λεξιλόγιο αμφοτέρων.
Με όλες αυτές τις σκέψεις λοιπόν στο μυαλό μας αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε από την ομάδα της ΚΕΔ. Θεωρούμε πως η οργάνωση είχε απολύτως γόνιμη πορεία στα όσα χρόνια μας εξέφραζε. Προσέφερε με τις δυνάμεις της πολλά στην κινηματική συζήτηση σχετικά με τον ιμπεριαλισμό του 21ου αιώνα, μέσω της σχετικής ανάλυσης για την Αυτοκρατορία, για τον σημερινό φασισμό και πως συγκροτείται ως μοντέλο ταξικής συνεργασίας και για τον εθνικός κορμό και την μεγάλη συζήτηση γύρω από τον ρόλο της πρωτοπορίας. Δεν κατάφερε όμως να επουλώσει τα τραύματα που της άφησαν το έλλειμμα δημοκρατίας, ο αρχηγισμός, η εμμονή σε έναν πολιτικό κομπλεξισμό που έχει μάθει να ενεργεί ως αντίστροφος καθρέπτης του πολιτικού της αντιπάλου. Δική μας θέση είναι πως το συλλογικό δικαίωμα στην υγεία αφορά και τον λαό και οι κομμουνιστές πρέπει να παλέψουν με βάση αυτό, υπερασπιζόμενοι τα ψήγματα του κοινωνικού συμβολαίου που απέμειναν. Σε μια τέτοια συζήτηση είμαστε αδιαπραγμάτευτοι. Θεωρήσαμε μάλιστα υποχρέωσή μας να μην αφήσουμε στην άγνοια του χώρου όσα προηγήθηκαν. Ηθικό χρέος μας είναι να έρχεται στην επιφάνεια κάθε περιστατικό ανορθολογισμού. Όσο για τον διάλογο, αυτός έχει σημασία όταν δεν είναι προαποφασισμένος από έναν στενό κύκλο. Ο τρόπος δομής οργανώσεων γύρω από το οργανωτικό μοντέλο του αρχηγού- βασιλιά και της αυλής του είναι μια παλιά ιστορία καθώς και μία οργανωτική μέθοδος που συναντάται συχνά και έχει ταλαιπωρήσει το κίνημα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Εδω το ΚΚΕ διασπάστηκε εν μεσω παρανομίας και δικτατορίας δεν θα διασπαστει μια τροτσκιστική ομάδα εν μέσω πανδημίας; Δεν λοιδωρώ τους συγγραφεις του άρθρου.Άλλωστε μου φαινονται λογικά τα όσα γράφουν.Απο όσους εχουν επαφες με ΚΕΔ ,avantaguarde,κοκκινη ορχηστρα κλπ θα ήθελα κάποτε ενα κειμενο για το πως καταντησε η παλαι ποτε σοβαρη κ αξιοπρεπης “K .Σ Εργατικη εξουσια” εξαπτερυγο του συνασπισμού…
Δεν εγινε καμια διασπαση μην ανησυχεις. 2 ατομα +αλλος ενας που δεν υπογραφει εδω ειναι υπερ της ΠΝΠ (ΦΕΚ 986/Β/22-3-2020) και της καταστασης εκτακτου αναγκης του κηρυξε η συμμορια του Μητσοτακη. Όλα τα αλλα ειναι ο φερετζες….
ΥΣ μην περιμενετε εδω κανενα γλεντι, δεν θα το εχετε
Φίλε, που τα βλέπεις Όλα οκ, αυτό που γράφεις είναι σχετικό. Αν τα «2 ατομα +αλλος ενας που δεν υπογραφει εδω» αποτελούν τμήμα ενός συνόλου 100 ατόμων και πάνω, όντως «δεν έγινε καμια διάσπαση» και δεν ανησυχούμε. Αλλά όταν ξέρουμε ότι μιλάμε για ένα σύνολο ατόμων που πάνω-κάτω χωράνε σε ένα μίνι βαν, ε, όσο να ‘ναι, μας ζώνουν τα φίδια…
Γιατί εμένα μού φαίνεται ότι αυτό το άρθρο είναι μια χαρά κριτική και για ορισμένα κείμενα που δημοσιεύθηκαν το τελευταίιο διάστημα στην Παντιέρα; Είμαι καλά, γιατρέ μου, ή έχω κολλήσει κι εγώ κορωνοϊό;
Ωστε “το οργανωτικό μοντέλο του αρχηγού- βασιλιά και της αυλής του” …”είχε απολύτως γόνιμη πορεία στα όσα χρόνια μας (σας) εξέφραζε”!
Κι ο άλλος “όλα Οκ” – αυτό ήταν το πρόβλημα της …”αυλής της Α.Μ.”!
Κι ο τρίτος, που βρήκε παπά(δες) να θάψει πεντέξι…
πολύ αρρώστια, συντρόφια, και δυστυχώς ..γεροντική!
Όσο δεν μπορείτε να αναγνωρίσετε το προφανές, δηλαδή ότι τα περιοριστικά μέτρα και η αναγκαστική εφαρμογή τους δημιουργούν απροσδιόριστο αριθμό επικέντρων της επιδημίας στα σπίτια απλών ανθρώπων, θα γράφετε τέτοιες ανοησίες.
Πώς τους πετσόκοψες έτσι;
Τι λουτρό αλήθειας ήταν αυτό;
Γράφει ο πολυεπιστήμονας με την “Ψευδοανώνυμος Έλληνας” και δίνει μαθήματα στους ταξιτζήδες πως παίζεται η μπαλίτσα
Ρε φίλε Ψευδοανώνυμε Έλληνα, είσαι ο ίδιος με αυτόν τον συνονόματο που συχνάζει στο ΤΡΡ; Εκεί σε έχουν για δεξιό. Επειδή οι περισσότεροι είναι στόκοι Durostick και δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου, ρωτάω εσένα: αληθεύει;
σαν δε ντρέπεστε λέω γω
Σύνδρομο της Στοκχόλμης από τις επιπτώσεις του εγκλεισμού.
Διαπιστευτήρια νομιμότητας για άδεια εισόδου στο μαντρί της “εθνικής ομοψυχίας” λόγω “αοράτου εχθρού”. Προειλημμένες αποφάσεις προς αναζήτηση αφορμής ούτως ώστε να αποδοθούν σε έκτακτο αντικειμενικό γεγονός. Ανανήψαντες εξ “ανάγκης” με αξίας λαφύρου μιας χρήσης. Καλό κατευόδιο.
ΥΣ. Στείλτε το και στην Καθημερινή, πρωτοσέλιδο θα το κάνει.
Τί δεν κατάλαβες με το “όσοι την αποδέχονται”; Αφού τα μέτρα, έχουν μεγάλο βαθμό αποδοχής! Τώρα, αν δεν αποδίδουν, αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι είναι λάθος… Απλά κάποιοι άμυαλοι που παίρνουν ένα take away καφέ φταίνε… Οπότε πάρτε μια παράταση-διεύρυνση της απαγόρευσης κυκλοφορίας και με το στρατό να μας επιτηρεί…
Προφανώς απαντάς σε μένα και εξ ισου προφανώς μπέρδεψες και πάλι τα κουμπιά (τ’ είχες Γιάννη Σ., τ’ είχα πάντα). Λοιπόν, εκείνο που δεν κατάλαβα είναι το εξής απλό:
Έτσι όπως το γράφεις, χρεώνεις κι εκείνους που αποδέχονται την καραντίνα με την επιθυμία-στόχο να εμπεδωθεί το κράτος έκτακτης ανάγκης και να περαστούν αντεργατικά κι αντιλαϊκά μέτρα «στο ντούκου»! Δηλαδή, όσοι έχουν κλειστεί σπίτι τους από φόβο για σένα είναι …πράκτορες της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης!
Άμα σε είχαμε στον εμφύλιο, δεν θα βγάζαμε ούτε το …1912! –τότε που απελευθερώσαμε τη Θεσσαλονίκη.
Στον κόσμο που ζούμε, ακόμα και η αντιμετώπιση του κορωνοϊού από αυτό το σύστημα εξουσίας (άρα και υγείας) είναι τουλάχιστον «ύποπτη»: η καραντίνα (και όσοι την αποδέχονται) αποσκοπεί στο να κρατάει τον κόσμο σπίτι, ώστε να εμπεδωθεί το κράτος έκτακτης ανάγκης και να περαστούν αντεργατικά κι αντιλαϊκά μέτρα «στο ντούκου», (καβάτζες και για την επερχόμενη οικονομική κρίση) ενώ η μη καραντίνα (μέθοδοι χωρών ΝΑ Ασίας, Σουηδίας, μέχρι πριν λίγο καιρό ΗΒ κλπ) αποσκοπούν ουσιαστικά στο «να μην πληγεί η οικονομία». Κοινό σημείο των 2 απόψεων η ύπαρξη των θυμάτων(κυρίως θανάτων) όπου οι μεν 1οι «προσπαθούν να τους αποτρέψουν», αλλά τους αποδέχονται ως αναπόφευκτους, ενώ οι 2οι ίσως και να τους θεωρούν «αναγκαίο κακό/παράπλευρες απώλειες» (βλ. «ανοσία αγέλης» στο ΗΒ). Έχει τεράστια σημασία ο τρόπος που πολεμάμε την καραντίνα, αλλά και το τί θα γίνει μετά, εάν και όταν αυτό έρθει και όποιο κόσμο βρει…
Σ’ορέος, ρε Γιάννη Σ.! Η καραντίνα αποσκοπεί «στο να κρατάει τον κόσμο σπίτι» για «να περαστούν αντεργατικά κι αντιλαϊκά μέτρα στο ντούκου»! Ενώ, χωρίς την καραντίνα, θα …έπεφτε η Αθήνα από τους …1.500 που θα μαζευόντουσαν στα Προπύλαια!!!
Καλά, εκείνο το «και όσοι την αποδέχονται» που γράφεις δεν το σχολιάζω καν. Με πέτυχες στις καλές μου και χαρίζω ζωές! ;-) :-)
Έχεις δίκιο… Ούτε και στις καλές εποχές έβγαιναν… Βλέπεις, υπάρχουν πολλοί με απόψεις σαν τις δικές σου… Απλά τώρα, ούτε για καφέ πλέον δεν μπορείς να βγεις… Αν μπορούσαμε, από τους 100 που θα έβγαιναν, ίσως οι 5-10, να έκαναν και κάτι κινηματικό… Οι υπόλοιποι θα μας κοιτάγατε…
Γιάννη Σ., αν έχω δίκιο, ο συλλογισμός σου (Η καραντίνα αποσκοπεί «στο να κρατάει τον κόσμο σπίτι» για «να περαστούν αντεργατικά κι αντιλαϊκά μέτρα στο ντούκου») καταρρέει με πάταγο. Πολύ ψύχραιμο σε βλέπω, παρ’ όλα αυτά…
Αν είχε σκεφτεί ο Τσάρος αυτή την λύση, ο ο Λένιν ακόμα θα μελετούσε στις βιβλιοθήκες της Γερμανίας και ο Σπίλμπεργκ δεν θα γυρνούσε ταινία την ζωή του.
Τί εννοείς; Ότι φταίνε και οι ηγεσίες; Ναι, φταίνε! Και τώρα, σε μεγάλο βαθμό, περιμένουν κι αυτοί το “μετά”…
Άκυρη η απάντησή μου σε σένα! Απλά, το είδα από κινητό, και νόμισα ότι απευθυνόσουν σε μένα. Συγγνώμη.
Σου εξήγησα με ποια έννοια “έχεις δίκιο” λέφτη. Πάλι δεν καταλαβαίνεις;
Άλλωστε λέφτη, εγώ έγραψα και το ότι τα μέτρα έχουν μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο. Χωρίς καραντίνα όμως αναπτύσσονται και (κάποιες) αντιστάσεις. Τώρα όμως “μούγκα στη στρούγκα”…
Πολύ γόνιμο το κείμενο των αποχωρησάντων από την ΚΕΔ στην προσπάθεια να μεταβολίσουμε κάποια πράγματα, να πετάξουμε τα άχρηστα και να αποκομίσουμε κάτι ως ενέργεια. Ενέργεια που θα μας επιτρέψει συλλογικά να θέσουμε ερωτήσεις, να πάρουμε απαντήσεις, να καταλάβουμε την κατάσταση με τις όψεις της (κύριες και δευτερεύουσες και τους όρους εναλλαγών τους) και να διατάξουμε και τις δυνάμεις μας σε πρακτικές αλληλεγγύης και αντίστασης
Πέρα από αυτή την πολιτική συλλογικότητα και άλλες που δεν έχουν ενδεχομένως τέτοιες οργανωτικές εξελίξεις θεωρώ πως έχει αξια να καταστήσουν και τον διάλογο τους λίγο πιο διαπερατό και δημόσιο
Αυτό επιβάλλει η συνειδητοποίηση της ανεπάρκειας απέναντι στο πλέγμα επιδικων (υγιεινομικών, εργασιακών, δημοκρατικών) καθώς και της τεράστιας καπιταλιστικής κρίσης που ζούμε. Διότι αν γίνει συνείδηση η ανεπάρκεια μπορεί ενδεχομένως οι μειοψηφιες ή κάποιες μειοψηφίες κάτι καλύτερο να μπορούν να σκεφτούν και να κάνουν.
Εμένα ας πούμε οι σκέψεις μου επιταχύνονται προς την κατέυθυνση της ανάγκης μεγάλων σημείων αναφοράς. Μεγάλων πρωτοβουλιών αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης σήμερα αλλά και μεγάλων σχημάτων στους χώρους αύριο, αλλά και μεγάλων σημείων κεντρικής πολιτικής αναφοράς και συμπύκνωσης.
Βλέπω και στο δικό μας στρατόπεδο το “η Κρίση Ως Ευκαιρία”. Αυτό δεν είναι κακό, είναι μια ρετσέτα του management τέλος πάντων που μπορείς να απαντήσεις όπως θες, ποια κρίση και ως ευκαιρία για ποιο πράγμα. Με φοβίζει όμως αν υπάρξει μια εύκολη ελπίδα επιστροφής στο 2011 σε έναν απείρως καταθλιπτικότερο συσχετισμό.
Αν πάμε μαιμουδίζοντας τα όπλα μας του 11 σε μια πολύ πιο δύσκολη μάχη ο διασυρμός μας θα κάνει το 2015 να φαντάζει θρίαμβος
Κώστας
Αν ζούσε ο Στάλιν δεν θα είχαμε πανδημία. (Ο Μάο έστω).
Γιατί μου φαίνεται οτι αφου δεν έχουμε άλλη έμπνευση πάμε ντουγρού για επαναλήψεις όπως λες; Με δυσμενεστερους συσχετισμους σαφως και το 2015 θα φαντσζει φαρσα μπρος στην τραγωδια.Δεν θελω να ειμαι απαισιοδοξος,αλλα αν δεν σοβαρευτουνε πρωτα οι οργανωμενες δυναμεις κ μετα οι χύμα την βαψαμε.Δεν μιλαω για την αριστερα γιατι δεν με ενδιαφερει πλεον.Για τον λαο και τον τοπο με νοιαζει..
Θοδωρή και γω απαισιόδοξος είμαι. Ποιοτική διαφορά ένας οργανωμένος φορέας είναι που μπορεί να κάνει με την στάση του το 11. Προς ποια κατεύθυνση και πως να πιεστεί ίσως να είναι 2 χρήσιμα θέματα για συλλογική βάσανο.
Για τον λαό και τον τόπο όπως λες πολύ όμορφα
Κώστας
Δεν συμφωνώ ούτε γενικά κ αόριστα με τα μικρά σημεία, ούτε με τα επίσης γενικά κ αόριστα μεγάλα σημεία. Μικρό σημειο ειναι άτομα σαν τον σ.τ. πχ ή σαν μια Γκρουπα πολιτική, που δεν τραβάνε ποτέ κ δεν πάνε πουθενά , μεγάλο σημείο ήταν πχ ο ΣΥΡΙΖΑ. Κ τότε υπήρχαν άτομα κ γκρουπες νοοτροπίας σ.τ. που φυσικά ήταν κ παραμένουν άχρηστα για οτιδήποτε, κ τότε υπήρχαν μεγάλα σημεία αναφοράς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που απεδείχθησαν καταστροφή .
Εν τω μεταξύ, οι εθνικιστικές και οι κοσμοπολίτικες δυνάμεις των εθνικών κ υπερεθνικών κεφαλαίων, και σε αυτό το μεγάλο θέμα, ενωμένες κατά των λαών (δλδ των ντόπιων και μεταναστών/προσφύγων φτωχών ) έτσι;
San Rocco o ΣΥΡΙΖΑ ήταν σοσιαλφιλελευθερο μισομνημονιακό κόμμα, δεν εννοώ κάτι τέτοιο, με αδικείς. Μιλάω πάντα για συσπείρωση αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αλλά εγώ ντρέπομαι να καλέσω σε μέτωπα, δεν έχουμε την κοινωνική νομιμοποίηση. Ο χρόνος επιταχύνθηκε, σχεδιάζαμε, κακά τα ψέματα, σε ένα σενάριο σχετικής σταθερότητας. Δεν είναι κακό, όσο και αν ξέρουμε από τον μαρξισμό πως τα πράγματα δεν θα ήταν σίγουρα σταθερά για πάντα η επένδυση σε ένα σταθερό περιβάλλον είναι ανθρώπινη αντίδραση. Αλλά φτάνουμε σε κόμβους αποφασιστικής αναμέτρησης και δεν βλέπω κάτι. Κάθε πρόταση δεκτή, δεν μ αρέσει να τα βλέπω μαύρα. Αν μου πεις όμως να φτιάξουμε αντικαπιταλιστικό μέτωπο γύρω από ένα νέο κομμουνιστικό κόμμα θα σου πω πως καλύτερα, το κάναμε αυτό, οι λίγες μας δυνάμεις καλύτερο είναι να αφοσιωθούν στους χώρους. Το ίδιο θα πω και για “μέτωπα” άλλων τόνων, χωρίς πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, ψηφοδέλτια με μετωπική φλυαρία.
Στο άλλο που λες έχεις δίκιο
Κώστας
Φίλε μου Γιάννη Σ.,
Ήθελα να ‘ξερα: γιατί επιμένεις κι επανέρχεσαι; Έγραψες κάτι που υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό σου και στις επιθυμίες σου (που τις παίρνεις για πραγματικότητα). Πρώτα μάς είπες ότι η κυβέρνηση (ή μήπως το κράτος; το προτιμάς αυτό που πιάνει λίγο κι από αναρχία;) επέβαλε τους περιορισμούς για να περάσουν τα αντεργατικά μέτρα στο ντούκου. Τώρα μού μιλάς για (κάποιες) αντιστάσεις. Και γι’ αυτές τις (κάποιες) αντιστάσεις μάντρωσαν τον κόσμο στο σπίτι του και πέφτουν οι χριστπαναγίες βροχή; Ποιες (κάποιες) αντιστάσεις; (Κάποιες) κηδείες είναι με τις οποίες το κεφάλαιο διασκεδάζει την πλήξη του. Κι όταν νευριάζει, είναι μόνο και μόνο επειδή η τροχαία το παρακάνει στο κλείσιμο των δρόμων και φοβάται οτι θ’ αργήσει στο ραντεβού με τη γκόμενα και θα του τη φάει κάνας άλλος!
Κοίτα, αν θέλεις κάποτε να κερδίσεις, μάθε να χάνεις. Ή μη μάθεις. Δεν θα πλαντάξω κιόλας στο κλάμα!
Αυτο το σχολιακι το εγραψα στο site της συλλογικοτητας (avantgarde) που ασκειτε σκληρη κριτικη και απλα το μεταφερω εδω χωρις να εκφραζω κατι περισσοτερο απο τα αισθηματα που μου προκαλεσαν αμφοτερες οι δημοσιευσεις και η γνωση της ακαιρεοτητας των εμπλεκομενων
Προσωπικα βρισκομαι σε “καραντινα” ηδη τεσσερα χρονια τωρα και η αληθεια ειναι πως δεν ειναι λιγες οι φορες που τo χανω.. Δεν αποκλειεται μαλιστα και αυτο μου το σχολιο να ειναι ακομα μια λαθος ζυγισμενη εκτιμηση
Στις ιδιαιτερες λοιπον συνθηκες του οικειοθελους εγκλεισμου μου για να προφυλαχθω απο καθε ειδους καινοφανεις ιους κρατησα με διαφοροποιησεις, ακομα και απογοητευσεις ορισμενες φορες σταθερη την πυξιδα μου σε αυτη τη συλλογικοτητα.
Και θα συνεχισω να το κανω παρα το οτι δεν υπαρχει πιο αντιαισθητικο πραγμα απο αυλοκολακες και ψευτομηχανισμους στον μικροκοσμο του περιθωριου του χωρου μας. Γιατι απλουστατα δεν εχω προβλημα με βασιλιαδες και φαιουδαρχες οσο μπορω να τους ασκω κριτικη και εκεινοι δυνανται να εκτιθονται στην πρωτη γραμμη παραγωγης πολιτικης.
Απ την αλλη, δεν μπορω να υποθετω το ιδιο για τον οποιονδηποτε εδωσε πραγματικη ενεργεια, επενδυσε σε στοχους μοιραστηκε ανυστεροβουλα και τελικα ξοδευτηκε σε μια ματαιωση. Ακομα και αν το τελειωμα ενος εξαιρετικου σχολιου/κειμενου κριτικης αφηνει να χαθουν οι παραγωγικες (αν και με καποιες απαξιες) αιχμες του στην αναγκη να λυτρωθει ενα καταπιεσμενο αισθημα αχρειαστης καταγγελιας.
Δικη μου δουλεια σαν αναγνωστης και υποστηρικτης της ιστοσελιδας και της συλλογικοτητας ειναι να εκφρασω τη λυπη μου για το γεγονος οτι υπαρχει μονο μια βιαστικη και οργισμενη απαντηση που δεν παιρνει θεση στις αιχμες του κειμενου οπου και ασκει πολεμικη.
Επισης, δεν δημοσιευει καν το κειμενο ή εστω μια πληρη συντομευση του και πραγματικα δεν μπορω καν να διανοηθω οτι εστω και ενα απο τα αντισυντροφικα σχολια που συνοδευουν τη συζητηση κατω απο το κειμενο της ιστοσελιδας που το φιλοξενει μπορει να προερχεται απο μελος της ΚΕΔ.
Χωρις να εχει την παραμικρη αξια το γεγονος οτι βρισκομαι πολυ πιο κοντα στις εκτιμησεις των συντροφων για μεταναστευτικο και υγειονομικο (απο κοινωνικη σκοπια αφου μεταξυ αλλων βρισκομαι στους γραφικους που δεν αναγνωριζουν σημερα καν τον ορο εθνος) με τους συντακτες του “κειμενου” αντι αλλων προσεγγισεων που δημοσιευτηκαν εδω, εξακολουθω να πιστευω πως ο δημοσιος διαλογος επι επιχειρηματων αντι ανταλλαγης ιων της αριστερας ειναι εφικτος.
Και βεβαια δεν προσθετω τιποτα περισσοτερο απο μια φωνη απ την μακροχρονια αυτοαπομονωση μου, η οποια με την ευκαιρια θελει να πιστευει οτι το ομορφοτερο ταξιδι που ξεκινησε τα τελευταια χρονια στην επαναστατικη αριστερα της ελληνοαγορας δεν ξοδεψε τα καυσιμα της και μαλιστα καλλιστα θα μπορουσε να εξακολουθει να συμπεριλαμβανει και τους αξιολογους συντροφους συντακτες της επιστολης.
Σε τετοιες περιπτωσεις συχνα ψαχνουμε αναλογιες στη Ροζα και τον Τροτσκι οταν περασαν τα ορια σε ιστορικες καμπες της παγκοσμιας επαναστασης για να δημιουργησουμε μια περιττη συναισθηματικη επικληση ενοτητας.Δεν υπαρχει χωρος για αυτα. Αυτα μας τελειωσαν ηδη απο τα χρονια οπου σε συνθηκες πραγματικα ταξικης βαρβαροτητας και φυσικης εξοντωσης αποδειξαμε σαν αριστερα οτι μπορουμε να κανιβαλισουμε και τα σωθικα μας. Αυτο που απλα προτεινω ειναι να δουμε συζητηση επιχειρηματων και οχι αφοριστικες κραυγες..
Γιατι οπως δεν μπορεις να εισαι βασιλιας αποδοχης γυμνος εξισου δεν μπορεις να εισαι σφετεριστης βασιλειων χωρις οπλα. Γιατι το κρισιμο επεισοδιο στην οξυνση των αντιφασεων μιας αλλαγης εποχης ποτε δεν αρμοζε σε κανενα!
Συντροφικα;)
«Στα Ηοtspot ο έλεγχος κυκλοφορίας γινεται ασφυκτικος. Πάει στην κατεύθυνση του κλειστού τύπου κέντρου κράτησης. Τα νέα μεταναστευτικά ρεύματα μπαίνουν σε ειδικό καθεστώς καραντίνας. Στην Κορινθο οι μεταναστες ξεκινησαν απεργια πεινας….» Αυτα αντιγραφω απο καποια συνελευση αλληλεγγυης στους μεταναστες που σχεδιαζει παρεμβασεις για ολα αυτά. Παρεμβασεις σε δρομους πλατειες και εξω απο τα Ηοtspot.
Αληθεια συντροφoi μπορει να γινει ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ μενωντας σπιτι;; ΟΧΙ βεβαια.
Το σπασιμο της καραντινας ειναι μονοδρομος για οσους -οσες αγωνιζονται. Ισως φανε καποια προστιμα. Αλλα τιποτα δεν μπορει να γινει ΜΟΝΟ πληκτρολογωντας.
Λυπαμαι ειλικρινά όταν διαβαζω καποιους να υποστηριζουν το «μενουμε σπιτι».
Και τελος μπραβο στην ΚΕΕΡΦΑ και στην ΟΡΜΑ που ΒΓΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ το προηγουμενο Σαββατο 21/3/2020….
Με μια τόσο επαναστατική αριστερά ο καπιταλισμός ούτε στην τρίτη παρουσία δεν έχει να φοβάται τιποτα