Αποστολή στην Καταλονία: Βαγγέλης Μόσχος
Την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015, όλα τα βλέμματα στην Καταλονία αλλά και στην Ισπανία ήταν στραμμένα στην «πανεθνική συνέλευση»-συνδιάσκεψη του CUP (Candidatura d’ Unitat Popular), το αντικαπιταλιστικό, ανεξαρτησιακό κόμμα της καταλανικής αριστεράς (στις πρόσφατες εκλογές για το Καταλανικό κοινοβούλιο πήρε 8,3%). Οι περίπου 3500 σύνεδροι από τις Καταλανικές Χώρες, καλούνταν να ψηφίσουν υπέρ ή κατά της πρότασης του αστικού συνασπισμού JxSi (Junts pel Sí – Ενωμένοι για το ΝΑΙ), για την στήριξη μιας κυβέρνησης υπέρ της Καταλανικής Ανεξαρτησίας. Και αν από το πρωί το «μικρό» CUP αναφερόταν σε κάθε συζήτηση και είδηση, το τελικό αποτέλεσμα της απόλυτης ισοπαλίας των ψήφων (1.515 υπέρ – 1.515 κατά) έγινε πρωτοσέλιδο σε κάθε εφημερίδα.
Διαπραγματεύσεις ή εκβιασμός;
Οι εκλογές στο τοπικό κοινοβούλιο της Καταλονίας στις 27 Σεπτέμβρη, ανέδειξαν τα δύο κόμματα που τάσσονταν υπέρ της ανεξαρτησίας, τους JxSi και το CUP, σε πλειοψηφικές δυνάμεις στο καταλανικό κοινοβούλιο (με 62 και 10 έδρες αντιστοίχως). Όμως ο συνασπισμός των JxSi χρειάζεται 68 έδρες για να σχηματίσει την «κυβέρνηση που θα προωθήσει την ανεξαρτησία της Καταλονίας από το Ισπανικό κράτος», συνεπώς και την στήριξη της από το CUP καθώς τα υπόλοιπα κόμματα τάσσονται κατά της ανεξαρτησίας.
Οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν τελεσφορήσει εδώ και 3 μήνες, με το CUP να έχει θέσει ως κόκκινες γραμμές την εφαρμογή «μέτρων ΣΟΚ» άμεσης ανάκαμψης για τα λαϊκά στρώματα (αύξηση μισθών, δημόσια παιδεία/υγεία, πάγωμα ιδιωτικοποιήσεων κ.α.) αλλά και την μη τοποθέτηση στην θέση του προέδρου του Άρτουρ Μας, πρώην προέδρου της Καταλονίας, που συμβολίζει και έχει βάλει τη σφραγίδα του στην αντιλαϊκή πολιτική, ενώ οι JxSi και το εγχώριο κατεστημένο στηρίζουν ανυποχώρητα τον Μας και ασκούν ασφυκτική πίεση στο CUP.
Στις Ισπανικές εκλογές η επιρροή των κομμάτων που συμμετείχαν στους JxSi ήταν χαμηλή στην περιφέρεια της Καταλονίας, ενώ ο προοδευτικός συνασπισμός En Comu Podem που τάχθηκε υπέρ ενός δημοψηφίσματος, κέρδισε με διαφορά. Έτσι αμέσως μετά, οι JxSi καταθέσαν την τελική τους πρόταση για σχηματισμό κυβέρνησης, που ενσωμάτωνε μόνο κάποια από τα «μέτρα ΣΟΚ» ενώ πρότεινε τη δημιουργία ενός «προεδρείου» της κυβέρνησης με επικεφαλής τον Άρτουρ Μας. Η πρόταση αυτή κατατέθηκε εκβιαστικά προς το CUP και την εθνική της συνέλευση με το δίλημμα «Μας ή Μάρτης» ζητώντας είτε την υπερψήφιση του αστού πολιτικού και πρώην προέδρου Άρτουρ Μας, είτε νέες εκλογές τον Μάρτιο.
Η ισοπαλία στην ψηφοφορία μέσα σε ένα εξαιρετικά πολωμένο αμφιθέατρο δεν ήταν προϊόν «τύχης» αλλά μιας κατάστασης η οποία εξελίσσεται εδώ και καιρό μέσα στo CUP και όλη την ανεξαρτησιακή αριστερά, ιδιαίτερα μετά την άνοδο του κινήματος ανεξαρτησίας.
Το CUP αποτελούσε για χρόνια το πολιτικό κόμμα της ανεξαρτησιακής αριστεράς των Καταλανικών Χωρών, και αρχικά συμμετείχε μόνο στις τοπικές αυτοδιοικητικές εκλογές. Με την συμμετοχή στις εκλογές Καταλανικού Κοινοβουλίου το 2012 και την είσοδο σε αυτό, αλλά και την ραγδαία αύξηση των ψήφων-ποσοστών του στις εκλογές του 2015, το CUP αποκτά σημαντικά ευρύτερη αναγνωρισιμότητα στον καταλανικό λαό.
Το πρόγραμμα του σαφώς ανατρεπτικό, τασσόμενο υπέρ της μονομερούς ρήξης με το Ισπανικό και Γαλλικό κράτος για την ανεξαρτησία των Καταλανικών Χωρών, τη Σοσιαλιστική και Φεμινιστική προοπτική της διαδικασίας αυτής, με εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων και τραπεζών, αλλά και της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και της διαγραφής του χρέους.
Το CUP και η ανεξαρτησιακή αριστερά γεννήθηκαν μέσα από τα κοινωνικά κινήματα και η αντίφαση στο εσωτερικό τους αντανακλούν τις διαφορετικές πραγματικότητες:
Από την μία πλευρά βρίσκεται η βάση της στην Καταλανική επαρχία, με αγροτικό χαρακτήρα και έντονο για χρόνια το αίσθημα της ανεξαρτησίας, που εκφράζεται και από την οργάνωση Poble Lliure (Ελεύθερος Λαός). Το κομμάτι αυτό υποστήριξε την Κυριακή την θέση για την υπερψήφιση του Άρτουρ Μας και του προγράμματος των JxSi, τονίζοντας την κρισιμότητα σχηματισμού κυβέρνησης που θα προωθήσει την ανεξαρτησία, συμμαχώντας με την αστική τάξη, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα χαθεί η κίνηση υπέρ της ανεξαρτησίας αλλά και υπέρ της κοινωνικής αλλαγής.
Από την άλλη βρίσκεται η βάση της στις μητροπόλεις της Καταλονίας (Βαρκελώνη, κ.α.), που δημιουργήθηκε μέσα από τα τοπικά κινήματα (εργατικό, κίνημα ενάντια στις εξώσεις, φεμινιστικό, κοινωνικά κέντρα), την οποία εκφράζει και η οργάνωση Endavant (Εμπρός). Αυτό το κομμάτι τάχθηκε κατά του Μας και του αντίστοιχού προγράμματος. Τη θέση αυτή την στηρίζουν στην πεποίθηση ότι οι JxSi δεν έχουν καμία διάθεση για πραγματική ανεξαρτησία αφού συνομιλούν με το Ισπανικό Κράτος, πόσο μάλλον που σκοπεύουν να συνεχίσουν την προηγούμενη αντιλαϊκή πολιτική την οποία εφάρμοσαν τα κόμματα που συμμετέχουν στον αστικό συνασπισμό και στηρίζουν την ντόπια ελίτ.
«Ανεξαρτησία για να τα αλλάξουμε όλα»
Το σύνθημα αυτό μαζί με το σύνθημα «Να κυβερνήσουμε τον εαυτό μας» αποτέλεσαν την προμετωπίδα του πολιτικού αγώνα του CUP όλη την προηγούμενη περίοδο, και ενοποιούν την ανεξαρτησιακή αριστερά, παρά την ύπαρξη δύο διαφορετικών τακτικών και ρευμάτων εντός της σήμερα.
Η ισοπαλία στην πανεθνική συνέλευση οδηγεί στην σύγκλιση εκ νέου των τοπικών επιτροπών του CUP που θα καταλήξει στην σύγκλιση συμβουλίου αντιπροσώπων τους στις 2 Ιανουαρίου 2016 -όταν θα τυπώνεται το φύλλο- για την τελική απόφαση της τακτικής του CUP*.
Όποια και αν είναι η τελική έκβαση, η αναμμένη φλόγα στην ανεξαρτησιακή αριστερά και στο λαό της Καταλονίας, μετά και τους εκλογικούς τριγμούς στην Ισπανία, φαίνεται να φουντώνει. Η απάντηση της εργατικής τάξης απέναντι στην επίθεση Κρατών-ΕΕ-Κεφαλαίου, η διεθνιστική αλληλεγγύη του ελληνικού λαού και της αριστεράς, μπορεί να γίνει η σπίθα που θα ανάψει τη φλόγα της ανατροπής.
*Το Συμβούλιο Αντιπροσώπων που συνεδρίασε τελικά στις 3/1/2016, και στο οποίο συμμετείχαν αντιπρόσωποι όλων των οργανώσεων του CUP που μετέφεραν τις αποφάσεις των Συνελεύσεων των τοπικών του επιτροπών, αποφάσισε κατά πλειοψηφία την μη στήριξη της κυβέρνησης, δηλαδή δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής στον Άρτουρ Μας. Πιθανότατα, μετά από την εξέλιξη αυτή, η Καταλονία οδεύει προς νέες εκλογές τον Μάρτιο.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, 3/1/2016
Πηγή: narnet.gr
Τα αδιέξοδα διλήμματα των μικροαστικών καιροσκοπικών πολιτικών σχηματισμών, απλών νεροκουβαλητών αντιμαχομένων μερίδων της αστικής τάξης, που ως συνήθως σκυλοτρώγονται για την πίτα της εκμετάλλευσης.
Μια από τα ίδια, με κατάληξη προδιαγεγραμμένη
Ηλία Τζ., για μιαν ακόμα φορά σπας τα κοντέρ της αντιδιαλεκτικής! Εύγε!
α. Το εθνικό ζήτημα ΔΕΝ λύνεται με τον απλοϊκό αντιδιαλεκτικό και αντιμαρξιστικό τρόπο τον δικό σου και του ΚΚΕ. Δλδ δεν λυνεται με το να πεις “δεν με ενδιαφέρει η εθνική ή εθνοτική διαφορά και αντιπαράθεση, εγώ επιλέγω μόνο την ταξική αντιπαράθεση και ό,τι δεν χωρά εντός αυτής με ΣΑΦΗ και κατηγορηματικό τρόπο, εγώ κάνω σα να μην υπάρχει, ή ακόμα χειρότερα το βαφτίζω αντιμαχόμενες μερίδες του αστισμού”.
Φίλε Ηλία Τζ., το εθνικό ζήτημα είναι περίπλοκο και δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις ΕΠΙΚΑΘΟΡΙΖΕΙ το ταξικό ζήτημα στις συνειδήσεις των ταξικά εκμεταλλευομένων δλδ της εργατικής τάξης. Εάν ΔΕΝ ίσχυε αυτο που σου γράφω, ΔΕΝ θα σκοτώνονταν η εργατική τάξη στα πεδία των μαχών για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών της, τόσες και τόσες φορές.
Συνεπώς, το να νομίζεις πως απαντάς σε αυτό το ζήτημα ως κομμουνιστής με τον τρόπο που απαντάς, απλά είναι ΑΥΤΑΠΑΤΗ.
β. ΔΕΝ απαντάς επίσης Ηλία, με το ΝΑ ΥΠΟΤΑΣΣΕΣΑΙ στο εθνικό ζήτημα και να το αποσυνδέεις απο το ταξικό, ή ακόμα χειρότερα να υποτάσσεις το ταξικό στο εθνικό. Δλδ δεν απαντάς ούτε με τον αφηρημένο διεθνισμό, ούτε με την λογική της εθνικής ενότητας.
Μια διαλεκτική αντιμετώπιση του εθνικού ζητήματος πρέπει ΚΑΤΑΡΧΗΝ να αναγνωρίσει ούτως ή άλλως την ύπαρξή του και την σημασία που έχει για την διαμόρφωση των εργατικών και λαϊκών συνειδήσεων. Το εθνικό ζήτημα υπάρχει ΚΑΙ σήμερα σε πολλές περιοχές του κόσμου είτε σου αρέσει, είτε όχι!
ΕΠΕΙΤΑ: Το εθνικό ζήτημα ΔΙΑΠΛΕΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ με το ταξικό, είτε το αναγνωρίζει ο κόσμος είτε όχι! Σε κάθε εθνικό ζήτημα υποκρύπτεται ταξική ανισότητα, ταξική διεκδίκηση, δλδ η ταξική πάλη συνολικά. Μόνο που ηγεμονεύεται το ταξικό από το εθνικό. Μπορεί η σχέση αυτή να καταλήξει υπέρ του ταξικού;
Βεβαίως και μπορεί, αλλά ΟΧΙ με την αντίληψη που κουβαλά ο Ηλίας και το ΚΚΕ (όπως και αρκετοί σύντροφοι τροτσκιστές), η οποία ούτε ΚΑΝ αναγνωρίζει εθνικό ζήτημα σήμερα)! Μπορεί ΑΝ ΔΕΝ ηγεμονεύσει η λογική της εθνικής ενότητας, αλλά ΗΓΕΜΟΝΕΥΣΕΙ η λογική της λαϊκής/εργατικής κυριαρχίας όσον αφορά την διοίκηση της χώρας σε ΟΛΑ τα επίπεδα.
“Εάν ΔΕΝ ίσχυε αυτο που σου γράφω, ΔΕΝ θα σκοτώνονταν η εργατική τάξη στα πεδία των μαχών για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών της, τόσες και τόσες φορές. ”
Μπρρρρρ!!
Για να μην ξαναγίνει…..
Το “έθνος” της ε.τ. δεν ταυτίζεται με το έθνος των εκμεταλλευτών της, είναι η άρνησή του. Το ’40 οι πατεράδες/παππούδες μας δεν σκοτώθηκαν για την πατρίδα των ράλληδων – για την “πατρίδα της δουλειάς και της προκοπής” (Ν.Ζαχ.) σκοτώθηκαν, και για την ΕΣΣΔ, σύμφωνα με το “Προλετάριοι όλου του κόσμου….κλπ”. Ο,τι άμεσα επακολούθησε τότε δικαίωσε εκείνη την επιλογή. Αντίθετα, στη Μικρασία σκοτωθήκαμε για ξένες σημαίες και το πληρώσαμε, σαν Λαός.
Τεσπα, το χειρότερο για ένα κομμουνιστή η κομμουνίζοντα είναι να τον σέρνει η αστική του τάξη, κι αυτό βλέπω εγώ να γίνεται στην Καταλωνία/Ισπανία.
Εμείς εδώ έχουμε άμεσα το ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, που είναι μια ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΑΧΗ, δε θα χάσω τον καιρό μου με τις μ@%@^&ες των Ισπανών αστών και μικροαστών.
Αλλά θυμήσου, όπως (…”αντιδιαλεκτικά!”) σας έλεγα και το καλοκαίρι για το περίφημο “Οχι, που κοιμήθηκε στην αγκαλιά του Ναί”: Μια από τα ίδια θα είναι, με κατάληξη προδιαγεγραμμένη.
Ηλία Τζ.
Το Εθνικό ζήτημα πάντα απασχολούσε (ή έπρεπε να απασχολεί) τους κομμουνιστές και νομίζω ο Λένιν μίλησε πολύ καθαρά γ’ αυτό (Δικαίωμα των Εθνών για Αυτοδιάθεση).
Τις αντιρρήσεις τις δικές σου (ακριβώς τις ίδιες) είχαν εκφράσει στο Λένιν και μερικοί μπολσεβίκοι επικαλούμενοι μάλιστα το Μαρξ που εκτός από το “προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε” είχε πει ότι “οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα”. Ο Λένιν απάντησε ότι ο ίδιος ο Μαρξ είχε υποστηρίξει τον αγώνα της Πολωνίας ενάντια στη Ρωσία παρόλο που στην Πολωνία υπήρχαν ανερχόμενη αστική τάξη. .Για το ίδιο θέμα είχε διαφωνήσει και με τη Λούξεμπουργκ. Κατέληξε λέγοντας ότι κάθε περίπτωσή πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά.
Υπάρχει πάντα η βασική διαφορά ότι τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία η αστική τάξη τον βλέπει εντελώς διαφορετικά από την εργατική. Εδώ είναι το όλο ζήτημα.
Ας έρθουμε και στο Ελληνικό ζήτημα. Το ξεπούλημα των τραπεζών μέσω της ανακεφαλαιοποίησης στους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης, το ξεπούλημα των αεροδρομίων, το ξεπούλημα του Αστέρα Βουλιαγμένης, το ξεπούλημα του Ελληνικού και του Λιμανιού του Πειραιά, η δημιουργία Ευρωπαϊκής ακτοφυλακής στα παράλια της Ελλάδας, η δημιουργία του ίδιου του ΤΑΙΠΕΔ νομίζεις ότι είναι ζητήματα που δεν αγγίζουν την Εθνική ανεξαρτησία?
Νομίζεις ότι άμεσα (όπως λες) το ασφαλιστικό πρέπει να είναι μόνο η δική μας μάχη?
Με ΤΙΠΟΤΑ η εργατική τάξη δεν πρέπει να πει ότι εμένα δε με απασχολούν αυτά (εθνική ανεξαρτησία) αφού αστοί θα είναι είτε έτσι είτε αλλιώς στο πηδάλιο. Αν η εργατική τάξη το υποτιμήσει, το κενό θα καλυφτεί από εθνικιστικές τάσεις κάθε μορφής.
Σωστά μίλησες για τη στάση των παππούδων μας στο Β παγκόσμιο πόλεμο.
Απλά προτείνω να κάνουμε και εδώ το ίδιο.