Νίκος Κρασάκης

Το ζητούμενο στις πολιτικές εκλογικές μάχες που έχουμε μπροστά μας, δεν είναι η κυβέρνηση, ούτε αόριστα μια αντιπολίτευση. Το «φύγε εσύ, έλα εσύ», μεταξύ των δυνάμεων του αστικού διπολισμού, είναι ένα χιλιοπαιγμένο παιχνίδι, από το οποίο ο λαός δεν ωφελήθηκε ποτέ.

Το ζητούμενο για μας είναι να δυναμώσει ένα μαζικό πολιτικό ρεύμα (και εκλογικά), που θα ορίζεται από το τρίπτυχο: Αντιπολίτευση-Ρήξη-Ανατροπή

Το ζητούμενο είναι ένα ρεύμα μαχόμενης αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με θέσεις εργατικής και λαϊκής αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση, με πρόγραμμα και κοινωνική μαχητική πρακτική, που θα θέτουν την ανάγκη της πάλης για:

Πρώτον, άρνηση του προκαθορισμένου πλαισίου, της φυλακής ως το 2060 που θέτουν οι Συμφωνίες των κυβερνήσεων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με την αποπληρωμή του χρέους, τη σταθεροποίηση των μνημονιακών μέτρων, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις εξάρθρωσης εργατικών και κοινωνιών καταχτήσεων, τη μαζική ανεργία, ή την ελαστική και επισφαλή εργασία. Πολιτική απειθαρχία, με αιχμή την ανατροπή των αιματηρών πλεονασμάτων και την άρνηση όλων των σχετικών δεσμεύσεων.

Αυτό περνάει μέσα από την πολιτική διεκδίκηση για:

Αυξήσεις μισθών, επιδομάτων ανεργίας, συντάξεων

Προσλήψεις σε παιδεία, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες Δήμων και Περιφερειών και άλλους κοινωνικούς τομείς.

Μείωση των ωρών εργασίας, δουλειά για όλους με όλα τα δικαιώματα.

Δημόσια και δωρεάν κοινωνικά αγαθά, με μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων και εθνικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Κατάργηση του Υπερταμείου.

Προστασία της λαϊκής κατοικίας και συλλογικής κοινωνικής ζωής, ενάντια στους πλειστηριασμούς και την εμπορευματοποίηση των πάντων στις πόλεις μας και την ύπαιθρο.

Διαγραφή των χρεών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων προς τράπεζες, κράτος (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία), εταιρείες ρεύματος και νερού. Να πληρώσουν οι μεγαλοοφειλέτες για τα δανεικά και αγύριστα από τις τράπεζες. Τέρμα στις κατασχέσεις από λογαριασμούς των λαϊκών νοικοκυριών.

Δεύτερον, υποστήριξη και προετοιμασία της ρήξης με το αντιδραστικό πλαίσιο. Η λεγόμενη αποφυγή της ρήξης είναι ψέμα που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο.

Εδώ εντάσσονται κεντρικοί στόχοι όπως:

Έξοδος από την ΕΕ και την ευρωζώνη, για να ζήσει ο λαός σε ένα άλλο αντικαπιταλιστικό δρόμο για την ελληνική κοινωνία
Στάση πληρωμών, άρνηση και διαγραφή του δημόσιου εξωτερικού χρέους προς ESM, EKT, ΔΝΤ κλπ.
Λαϊκή Κυριαρχία, με Απειθαρχία στην άθλια Επιτροπεία της ΕΕ και τη δικτατορία του Δημοσιονομικού Συμφώνου, του ΕυρωπαϊκούΕξαμήνου και των αγορών.
Ο λαός έχει δείξει (στο δημοψήφισμα 2015) ότι και θέλει και μπορεί να κάνει τη ρήξη. Η υποταγή στην ΕΕ, στους δανειστές, αλλά και στο ΝΑΤΟ και στην ελληνική ολιγαρχία ήταν επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ και όχι του λαού.

Τρίτον, προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών της Ευρώπης και ιδιαίτερα της περιοχής μας. Σε μάχη κατά του εθνικισμού, των επιθετικών παρεμβάσεων ελληνικής ολιγαρχίας και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, την τυχοδιωκτική διαμάχη για ΑΟΖ και οικοπεδοποίηση της θάλασσας, τα παιχνίδια πολέμου και έντασης με την επέκταση των 12 μιλίων.

Παλεύουμε για ένα αντιιμπεριαλιστικό και αντιΝΑΤΟικό, αντιεθνικιστικό και διεθνιστικό/αντικαπιταλιστικό ρεύμα μαζί με τους λαούς σε Τουρκία, Βαλκάνια και γενικότερα στη γειτονιά μας.

Τους λαούς τους ενώνει ο αγώνας για ειρήνη και αξιοβίωτη ζωή και όχι οι «επενδυτές» και οι λυκοσυμμαχίες πολέμου!

Τέταρτον, μαχητική διεκδίκηση και απάντηση με όρους εργατικού κινήματος και συλλογικών κοινωνικών αγώνων.

Τα προβλήματα δεν τα λύνει η διαχείριση που κάνουν Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες, ούτε η ψήφος, ούτε οι κυβερνήσεις που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Ειδικά σε μια περίοδο όπου προωθείται η λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία», που τα «σημεία και τέρατα» του εργοδοτικού συνδικαλισμού αποκαλύπτονται (Συνέδριο ΓΣΕΕ κλπ), ζητούμενο είναι ο ενωτικός ταξικός πόλος συνδικάτων και εργαζομένων για οργάνωση πραγματικών αγώνων και όχι απλά για διαμαρτυρία, με αυτοτέλεια κινήσεων από τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ.

Πέμπτο, συνολική απάντηση με όρους στρατηγικούς, συνολικής διεξόδου σε σοσιαλιστική /κομμουνιστική κατεύθυνση.

Θέτουμε στην συζήτηση και στην πάλη, όχι μόνο γενικά και μελλοντολογικά την ανάγκη της επανάστασης και της εργατικής δημοκρατίας/εξουσίας για να ανοίξει ο δρόμος για μια κομμουνιστική κοινωνία, φέρνοντας στο προσκήνιο τον αγώνα για:

Ειρήνη, αντί του πολέμου.

Δημοκρατία, αντί του «κράτους διαρκούς έκτακτης ανάγκης».

Εργασία για όλους με όλα τα δικαιώματα, αντί της ανεργίας και ανασφάλειας.

Δημόσιο κοινωνικό όφελος, αντί του ατομικού κέρδους.

Γενικευμένη κοινοκτημοσύνη, αντί της απληστίας της ατομικής ιδιοκτησίας.

Συλλογικό κοινωνικό πολιτισμό, αντί ατομικού καταναλωτισμού.

Οικολογική ισορροπία και προστασία της βιόσφαιρας, αντί βιασμού του περιβάλλοντος και της κλιματικής αλλαγής.

Ισοτιμία των δύο φύλων και χειραφέτηση της γυναίκας, αντί για ανταγωνισμό και αναπαραγωγή ρόλων που υποβαθμίζουν τη θέση της.

Απελευθέρωση του χρόνου προς όφελος της δημιουργικότητας και ελεύθερης κοινωνικής προσφοράς, αντί της υποταγής σε μια αποξενωμένη και αυταρχική εργασία ή την ανεργία και την επισφαλή απασχόληση.

Ένα πρόγραμμα και ένα ισχυρό ρεύμα αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς παντού, από τους Δήμους και Περιφέρειες ως τις ευρωεκλογές και κυρίως στο εργατικό μαζικό κίνημα, αλλά και οι εργαζόμενοι και ο λαός γενικά, είναι απαραίτητο να καθορίζουν με σαφήνεια τους εχθρούς τους:

– Μαύρο στο ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνησή του για τα Μνημόνια που μας φόρτωσε, για την ταπείνωση και την υποταγή, για τον διασυρμό της έννοιας της αριστεράς. Τη μόνο σχέση που έχει με αυτήν, είναι η ζημιά που της προκαλεί.

– Μαύρο στη ΝΔ που ετοιμάζεται να συνεχίσει την πολιτική της τωρινής κυβέρνησης και να δώσει τα πάντα στο κεφάλαιο, στους εργοδότες και τα αφεντικά της ΕΕ

– Κόκκινη κάρτα στους φασίστες και στον εθνικισμό!

– ΌΧΙ και ΕΞΩ από την ΕΕ της φτώχειας, της ανεργίας, της κατάργησης της λαϊκής κυριαρχίας, της αντιπροσφυγικής υστερίας

ΝΑΙ σε μια στάση και ψήφο ΑΝΤΑΡΣΥΑ(ς)

ΝΑΙ στην αριστερά που μάχεται ασυμβίβαστα για

Αντιπολίτευση Ρήξη Ανατροπή

Πηγή: ΠΡΙΝ

Λήψη - Εκτύπωση δημοσίευσης