Αιμιλία Καραλή
Ήρωας χαρακτηρίστηκε ο πιλότος του Μιράζ που έπεσε στο Αιγαίο. Δεν έγινε το ίδιο με τους δύο εργάτες του δήμου Τήνου, που σκοτώθηκαν σε ώρα εργασίας. Τελικά έχουμε ανάγκη από ήρωες;
Πριν λίγο καιρό ένας νεαρός πιλότος Μιράζ σκοτώθηκε από πτώση του αεροσκάφους του μετά από επιχείρηση αναχαίτισης τουρκικών αεροσκαφών στο Αιγαίο. Χαρακτηρίστηκε ήρωας, τάφηκε με τις ανάλογες τιμές και η οικογένειά του θα λάβει τις σχετικές αποζημιώσεις που προβλέπονται από τις κείμενες διατάξεις. Λίγες μέρες μετά δυο εργαζόμενοι στην υπηρεσία καθαριότητας του δήμου Τήνου σκοτώθηκαν από πτώση του απορριμματοφόρου στο οποίο επέβαιναν ανεβάζοντας τον αριθμό των θυμάτων στον κλάδο αυτό στους 40 τα τελευταία χρόνια.
Δεν χαρακτηρίστηκαν ήρωες παρά το γεγονός ότι προσέφεραν και αυτοί στην «πατρίδα» με τον δικό τους τρόπο και από την δική τους θέση. Δεν τιμήθηκαν από την Βουλή, κανένας Δήμος δεν κήρυξε πένθος, κανένας δημόσιος φορέας δεν φρόντισε για την τύχη της οικογένειάς τους. Ούτε σε αυτούς, ούτε σε κανέναν από τα 2,3 εκατομμύρια κατ’ έτος νεκρούς -λόγω των εργασιακών συνθηκών- στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «27», σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας, αποδόθηκαν ηρωικά εύσημα.
Επί αιώνες όμως σε όλες τις κοινωνίες ασκείται ο μιλιταρισμός ως δημόσια παιδαγωγική. Ύψιστο καθήκον προς την πατρίδα δεν θεωρείται ο τρόπος και το περιεχόμενο ζωής των πολιτών της, αλλά ο εν πολέμω θάνατός τους. Το πώς και το γιατί της «ανάγκης» του πολέμου καλύπτονται από τους ήχους των εμβατηρίων και τους δεκάρικους λόγους για του «έθνους την τιμή». Η προδιαγεγραμμένη πορεία προς τον θάνατο και την εξαθλίωση της ζωής ταυτίζεται με την πορεία προς την δόξα. Γι’ αυτό και οι παρελάσεις, η επίδειξη μιας κάποιας εθνικής δύναμης και «περηφάνιας» γίνονται μπροστά από ηρώα, μαυσωλεία, προτομές πολεμιστών. Οι δάφνες, τα στεφάνια, τα ρίγη ενθουσιασμού και συγκίνησης, είναι υπόθεση μόνον πολεμικών επετείων που οργανώνει η κρατική εξουσία για την διατήρησή της και μόνο.
Δεν έχει ανάγκη από ήρωες όποιος υπερασπίζει απελευθερωτικές αξίες στην καθημερινότητά του
Οι νεκροί του μεροκάματου απλώς χαρακτηρίζονται άτυχοι. «Εργατικά ατυχήματα» είναι ο νομικός όρος που χαρακτηρίζει αυτούς τους θανάτους. Καμιά πατρίδα δεν τους «ευγνωμονεί». Γίνονται υποθέσεις δικαστηρίων, μεγέθη αποζημιώσεων και ποινών με αναστολή όσων –και αν- κριθούν υπεύθυνοι. Το αν επιβιώσει κάποιος εργαζόμενος μετατρέπεται σε τυχερό παιχνίδι, σε ένα στοίχημα που οι πιθανότητες να το κερδίσει -αν είναι εργαζόμενος σε συνθήκες ειλωτείας- είναι εις βάρος του.
Στην συλλογική ιστορική μνήμη επίσης υπάρχουν και οι ήρωες ή οι ηρωίδες των λαϊκών και εργατικών εξεγέρσεων και διαδηλώσεων. Είναι εκείνοι από τους οποίους αφαιρέθηκε βίαια η ζωή την στιγμή που διεκδικούσαν την αξιοπρέπειά της είτε από κρατικές δυνάμεις καταστολής είτε από συνεργούς της. Έγιναν τραγούδι, αποτέλεσαν υποθέσεις καλλιτεχνικής μυθοπλασίας, ορισμένες φορές και αγάλματα. Τους αφιερώθηκαν ειδικές επέτειοι που ορισμένες φορές έγιναν και επίσημη κρατική «εορτή» ή «αργία». Τα ονόματα και οι πράξεις τους αναπαράγονται τιμητικά από αντίπαλες παρατάξεις άλλοτε με ειλικρίνεια άλλοτε με υποκρισία άλλοτε από ανάγκη. Γίνονται συχνά το άλλοθι για να μεταλλαχθεί η μνήμη σε ανάμνηση, το γεγονός σε νοσταλγία και ο μύθος σε παραμύθι παρηγορητικό για «ένδοξες» στιγμές του παρελθόντος.
Στο έργο του Η ζωή του Γαλιλαίου ο Μπέρτολτ Μπρεχτ παρουσιάζει τον διάλογο μεταξύ του επιστήμονα και του μαθητή του Αντρέα όταν ο πρώτος βγήκε ταπεινωμένος από την αίθουσα της Ιερής Εξέτασης: «Αλίμονο στους λαούς που δεν έχουν ήρωες», λέει στον Γαλιλαίο ο Αντρέα απογοητευμένος από το γεγονός ότι ο δάσκαλός του υποχώρησε από τις θέσεις του μπροστά στην απειλή της θανάτωσής του. «Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες» του ανταπαντά ο Γαλιλαίος.
Δεν έχει ανάγκη από ήρωες εκείνος ο λαός, εκείνος ο άνθρωπος που έχει απελευθερωτικές αξίες να υπερασπίσει στην καθημερινότητά του. Δεν χρειάζεται να είναι ούτε οπαδός ούτε ακόλουθος «ηρώων». Έχει συμμάχους και συνοδοιπόρους, έχει προγόνους των ιδανικών του και απογόνους των πράξεών του. Ιδίως όταν συμμετέχει σε έναν αγώνα όπου η ελευθερία, η ζωή η δική του είναι όρος και προϋπόθεση για την ζωή των άλλων.
Πηγή: ΠΡΙΝ
Ώρες-ώρες (και συχνά), μου δημιουργείται η ακλόνητη πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν καλύτερες μανούλες στην κοροϊδία τού εαυτού από μερικούς αριστερούς και αριστερές. Όπως τώρα.
“Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες” κοτσάρει στον τίτλο τού άρθρου της η συντρόφισσα. Και αναδημοσιεύουν τα παιδιά τής Παντιέρας, προσυπογράφοντας με ενθουσιασμό. Αλήθεια; Χα!
Και τότε, τι είναι όλα αυτά που ανέσυρα στο τσάκα-τσάκα, ελάχιστο δείγμα από δεκάδες παρόμοιες δημοσιεύσεις ασφαλώς:
http://pandiera.gr/%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-200-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84/
http://pandiera.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CF%83%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B7/
http://pandiera.gr/h-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CF%81%CF%8C%CE%B6%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%81%CE%B9%CE%B6%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4/
http://pandiera.gr/%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%B1%CF%81%CF%8D%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF/
http://pandiera.gr/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%83%CF%85%CE%B1-%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CF%8C%CE%BE/
“Το να ισχυρίζεσαι ότι δουλεύεις για την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης κι από την άλλη μεριά να λες ότι υπάρχει κάτι που δεν το έχεις ανάγκη για να φέρεις σε πέρας αυτό το τιτάνιο έργο, πολύ περισσότερο όταν αυτό το κάτι που τάχα δεν χρειάζεσαι είναι οι ήρωες που θα δείξουν το δρόμο και θα εμπνεύσουν με το παράδειγμά τους, είναι παιδαριωδία πρώτης τάξεως” θα ‘λεγε ο Μεγάλος.
Αλλά ποιος θυμάται τι έλεγε ο Μεγάλος; Μετά τον Καστοριάδη, μετά τον Μπαντιού, τον Νέγκρι και “τ’ άλλα παιδιά”, τι έχει μείνει να θυμάται κανείς από τον Μεγάλο, εκτός από τη υπέρλαμπρη καράφλα του, ε παίδες;
χα χα είσαι με τα καλά σου ;;;;
εσύ είσαι αυτός που θα ποζάρει και ως υπερασπιστής του Μεγάλου ;;;;
ο Μεγάλος ήταν διεθνιστής και τους σωβινιστές της Β΄ Διεθνούς ήθελε να τους καταστρέψει .
εσύ που είσαι απόγονος του Νόσκε θα ποζάρεις και ως υπερασπιστής του Μεγάλου ;;
μήπως υπάρχουν και στο θράσος κάποια όρια ; ;
Άκου, φίλε: Είναι τόσο μεγάλη η πολιτική ψυχαναγκαστική διαταραχή από την οποία υποφέρεις, που δεν είσαι σε θέση όχι για τον Μεγάλο να μιλήσεις, αλλά ούτε καν για τον μικρό Νικόλα! Ασχολήσου με την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ και μη μας ταλαιπωρείς.
Άκου “φίλε” : προφανώς και θα μιλήσω για τον Μεγάλο. Χώρος να μιλάνε για τον Μεγάλο και να τον χλευάζουν σοσιαλσωβινιστές εγκληματίες δεν θα αφεθεί. Και μόνο το γεγονός ότι γυροφέρνετε συνεχώς, εσύ και οι καινούριοι σου σύντροφοι του ΚΚΕ, αστήρικτους χαρακτηρισμούς , αρκεί για να δειχθεί η ένδεια και η χρεωκοπία σας.
είστε εγκληματίες κατ’ εξακολούθηση. Το να γίνεστε οι προξενητές του θανάτου του λαού, παρέα με όλο τον αστισμό, και οι υπόλοιποι να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι είδους εγκληματίες είστε, πολύ απλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.
ναι, είναι τελείως προφανές. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΜΙΑ.
Εάν προσποιούμασταν ότι δεν καταλαβαίνουμε τι είδους εγκληματίες είστε, και μιλάγαμε δήθεν “ήρεμα και ωραία και δημοσιοσχεσίτικα” με τις υπόλοιπες δήθεν “αριστερές δυνάμεις” (θου κύριε….) τότε θα φτύναμε ξανά και ξανά πάνω στο πτώμα του θυσιασθέντος Λίμπκνεχτ.
Οι 200 εκτελεσθέντες στην Καισαριανή, οι νεκροί του Πολυτεχνείου, ο Τσε, ο Πέτρουλας, ο Λαμπράκης, ο Τεμπονέρας, ο Μπελογιάννης, οι 5 επονίτες στα Τρίκαλα, οι νεκροί του ΔΣΕ, ο Φούντας, ο Γρηγορόπουλος, ο Κουμή, η Κανελλοπούλου, οι νεκροί σε ώρα εργασίας, η Λούξεμπουργκ, ο Λίμπκνεχτ, ο Τσουτσουβής, και άλλοι-ες πολλοί-ές, είναι φωτεινά παραδείγματα και έγραψαν μεγάλο μέρος της Ιστορίας, για αυτό και πολύ σωστά τιμώνται. Από εκεί και πέρα όμως, όλοι-ες τους, ήσαν άνθρωποι με θετικά και αρνητικά στοιχεία. Το δε κίνημα, ως βασική του αρχή, είναι αντίθετο στην “αγιοποίηση”-ηρωοποίηση του οποιουδήποτε. Γιατί αν κάνεις κάποιον-α “εικόνισμα”, έρχεται κάποια στιγμή που αυτός-ή σε χρησιμοποιεί και μετά τρως ένα ξενέρωμα… νααααα μετά συγχωρήσεως! Έτσι δεν είναι Μίκη;
Α, ώστε είναι φωτεινά παραδείγματα; Και τι να τα κάνουμε τα παραδείγματα; Εσύ δεν γράφεις παρακάτω ότι δεν τα χρειαζόμαστε; Και για πες μου και το άλλο: γιατί δεν είναι ηρωοποίηση το να χαρακτηρίζεις κάποιον “φωτεινό παράδειγμα”; Επειδή δεν χρησιμοποιείς τη λέξη “ήρωας”; Όπως ο Γιαννάκης δεν είναι Γιάννης, επειδή απλώς δεν τον φωνάζεις έτσι, ας πούμε; Και για πες μου και το παράλλο: στ’ αλήθεια πιστεύεις ότι άνθρωποι σαν τον Σουκατζίδη, τον Άρη ή τον Τσε περιμένουν από σένα κι από μένα για να ηρωοποιηθούν;
Έλα, ρε συ! Κι εγώ που νόμιζα ότι ήταν τουλάχιστον Θεοί! (για να μη σου πω Ημίθεοι!). Τσ, τσ, τσ…
Φιλική συμβουλή: στα μεγάλα βιβλιοπωλεία θα βρεις κάμποσα βιβλία με την αλφαβήτα τής ψυχολογίας. Ξεκίνα επειγόντως το ψάξιμο από Δευτέρα…
Ό,τι να’ναι είσαι ρε φίλε… Φυσικά και είναι φωτεινά παραδείγματα! Η Ιστορία όμως ούτε άρχισε, ούτε τελείωσε με κανέναν/καμία από αυτούς/ές, όπως και με κανέναν/καμία μας… Όσο για την ηρωοποίηση, φυσικά και δεν την έκανα εγώ. Αν όμως ηρωοποιήθηκαν κάποιοι/ες, μερικοί/ές αποδείχτηκαν ανάξιοι αυτής της ηρωοοποίησης…
Μπα; Όποιος χαρακτηρίζει κάποιον “ήρωα” εννοεί ότι η Ιστορία άρχισε και τελείωσε με αυτόν; Να τσεκάρεις τα αποθέματά σου στη στοιχειώδη λογική.
Ποιοι, ρε φίλε, “αποδείχτηκαν ανάξιοι αυτής της ηρωοποίησης”; Οι σκοτωμένοι, δολοφονημένοι και εκτελεσμένοι τού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος;;; Μήπως βλέπεις υπερβολικά πολλές ταινίες με ζόμπι;
Τ’ είναι τούτοι, ρε!
Συγγνώμη για το καθυστερημένο της απάντησης, απλά δεν κοίταγα το θέμα τόσες μέρες. Σου απαντώ λοιπόν, ότι δεν πρέπει να στεκόμαστε σε κάποιους ήρωες, ή “ήρωες” και ότι η ζωή (σε κάθε περίπτωση) συνεχίζεται και προχωράει. Όσο για τους ήρωες που δεν άξιζαν την ηρωοποίηση, τα παραδείθγματα είναι πάρα πολλά: Μεγάλο μέρος των γενιών του Πολυτεχνείου, των μαθητικών καταλήψεων, του Δεκέμβρη του ’08, ο Μίκης κλπ…
Επιπλέον, αν πιστεύεις σε κάτι, δε χρειάζεσαι το θετικό παράδειγμα άλλων, ούτε αποτρέπεσαι, λόγω του αρνητικού τους παραδείγματος. Τουλάχιστον, στο “μικρόκοσμό” σου, μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα…