Με ένα προπαγανδιστικού τύπου διάγγελμα, ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας προσπάθησε να μας πείσει ότι τα μνημόνια τελειώσαν. Κάνοντας το άσπρο μαύρο για το χαρακτήρα των συμφωνιών της κυβέρνησης με τους “θεσμούς”, το μόνο που είπε ξεκάθαρα είναι πως τα μνημόνια θα σφραγίζουν την “κανονικότητα” που υπόσχεται για το μέλλον.
Η καθημερινότητα για το λαό και τους εργαζόμενους θα συνεχίσει να καθορίζεται από τους μνημονιακούς νόμους και τις χιλιάδες ρυθμίσεις τους. Όσα εφαρμόστηκαν, δε θα καταργηθούν, όσα προσυμφωνήθηκαν θα υλοποιηθούν και το χρέος θα παραμείνει σαν θηλιά στο λαιμό της κοινωνίας. Ένα χρέος που ήταν στο 127% του ΑΕΠ το 2009 και κρίθηκε μη βιώσιμο και τα μνημόνια επείγουσα ανάγκη, για να φτάσει στο 181% μετά τη “θεραπεία” των κυβερνήσεων της περιόδου 2010-18, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Την ίδια στιγμή ο λαός έχασε εισόδημα, εργασία, σπίτι, την ίδια του τη ζωή στη Μάνδρα και στο Μάτι, ενώ το μεγάλο κεφάλαιο και οι τράπεζες προστατεύτηκαν από την καπιταλιστική κρίση και αυγάτισαν τα κέρδη τους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ταγμένη να βυθίσει πιο βαθιά τους εργαζόμενους και το λαό στη μνημονιακή κόλαση. Οι φιλο-ΕΕ δυνάμεις ΝΔ, ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Λεβέντης υψώνουν υποκριτικές φωνές για άδικα μέτρα, ενώ και τα έχουν ψηφίσει και θα τα εφαρμόσουν. Η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και η ακροδεξιά μπορεί δημαγωγικά να μιλάνε για πουλημένους πολιτικούς, αλλά είναι τσιράκια του κεφαλαίου που στηρίζουν αυτά τα μέτρα και επιπλέον οι ομογάλακτοι τους σε Αυστρία και Ιταλία εφαρμόζουν την ίδια πολιτική.
Μόνη ελπίδα είναι ο μαζικός λαϊκός αγώνας και μία δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά.
Οι ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη και το χρέος. Με μπροστάρη το εργατικό κίνημα, για την αντίσταση και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ΕΕ, για το ξήλωμα των τριών μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, για τη διαγραφή του χρέους, τη ρήξη και αποδέσμευση από ευρώ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, ενάντια στο ρατσισμό στην Ευρώπη-Φρούριο, για την υπεράσπιση των προσφύγων και μεταναστών, ενάντια στον εθνικισμό, για την αποτροπή των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, Γραφείο Τύπου
Οι ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη και το χρέος. Με μπροστάρη το εργατικό κίνημα, για την αντίσταση και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ΕΕ, για το ξήλωμα των τριών μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, για τη διαγραφή του χρέους, τη ρήξη και αποδέσμευση από ευρώ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, ενάντια στο ρατσισμό στην Ευρώπη-Φρούριο, για την υπεράσπιση των προσφύγων και μεταναστών, ενάντια στον εθνικισμό, για την αποτροπή των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
~~~~~~~~~~
Πιο μαξιμαλιστής, σε κάνουν (πολιτικό) ανέκδοτο!
Γιατί, “μαξιμαλιστής”, ρε Left(-oύκο);
Εσύ βολεύεσαι και με …λιγότερα;!
Εγώ, το μόνο ερωτηματικό, που έχω, είναι αν όλα αυτά, τα καλά και άγια και αναγκαία, μπορούν να παντρευτούν με ….”κέρδη και χρέος κάτω απο τις ανάγκες μας”.
Αυτά, ΜΟΝΟ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, (προσοχή, επανάσταση, όχι “εξέγερση”, “πλατείες”, “ανοίξεις” και αηδίες…) μπορούν να πραγματοποιηθούν. Τίποτε λιγότερο. Νο gains, nor debts.
Δεν είναι μαξιμαλισμός αυτό. Είναι το αίτημα της εποχής μας.
Άκουσε, φίλε μου ένα:
Για λόγους που δεν μπορώ βέβαια να ξέρω, δεν έχεις την παραμικρή διάθεση να συζητήσεις σοβαρά (ούτε) μαζί μου. «Συζητώ σοβαρά» σημαίνει ότι μιλώ με επιχειρήματα, τα στοιχειοθετώ και τα τεκμηριώνω, απαντώ στα αντεπιχειρήματα του συνομιλητή μου με ευθύτητα και ειλικρίνεια χωρίς συνδικαλιές και ντριμπλίτσες και σχολιάζω έντιμα τα δικά του στοιχεία και τεκμήρια και πάει λέγοντας έτσι, σε όση έκταση και βάθος απαιτηθεί προκειμένου να «κλείσει» μια συζήτηση. Δηλαδή να ολοκληρωθεί είτε με την καταγραφή τής πλήρους και καθολικής διαφωνίας επί τού συζητούμενου θέματος είτε με τον προσδιορισμό τών σημείων στα οποία υπάρχει συμφωνία. Δεν σε βλέπω να το συνηθίζεις. Και σου δίνω ένα δίκιο όταν συζητάς με συνομιλητές που επίσης δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να συζητήσουν σοβαρά (δηλαδή με τη συντριπτική πλειοψηφία τών σχολιαστών εδώ, κατά την άποψή μου). Δεν σου δίνω όμως κανένα δίκιο, πλέον, όσο αφορά σε μένα. Γιατί εγώ έχω αποδείξει «κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή» με κάμποσες σινδονιάδες (και αντίστοιχες ώρες που αφιέρωσα) ότι έχω όλη την καλή διάθεση να συζητήσω μαζί σου με κάθε σοβαρότητα. Αν ήθελες λοιπόν κι εσύ να συζητήσεις σοβαρά μαζί μου είχες ένα πολύ εκτεταμένο πεδίο δόξας λαμπρό για να το κάνεις. Ένα έγραψα; Γράψε λάθος. Τσάκα-τσάκα θυμάμαι τρία:
Την ανάρτηση (βάζω λινκ) Ανακοίνωση του Γραφείου της Π.Ε. του ΝΑΡ για τη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ
Την ανάρτηση (λινκ) Ποιος φουσκώνει τα μαύρα πανιά του πολέμου και τον επικίνδυνο ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό;
Κι ακόμα την ανάρτηση ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Levica: Κοινό αντινατοϊκό ΟΧΙ στη συμφωνία των Πρεσπών από τη Φλώρινα, όπου πέταξα το γάντι (λινκ: ΓΙΑΤΙ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΤΡΟΤΣΚΕΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ, ΠΑΤΕΡΑ; ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΚΕ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΝΑ ΤΡΟΤΣΚΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! στους υποστηρικτές τού ΚΚΕ που συχνάζουν εδώ και δεν ‘‘καταδέχτηκε’’ (= τόλμησε) να το σηκώσει ούτε ένας από εσάς –ούτε κι εσύ, αν και «ένας».
Αλλά, άντε. Να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να κοροϊδέψω τον εαυτό μου, αποδίδοντας την έλλειψη διάθεσης εκ μέρους σου για σοβαρά συζήτηση στη «θερινή ραστώνη»! Μα να μην απαντήσεις ούτε στο απαντητικό τετραπλό υπόμνημά μου (λινκ: εδώ), με το οποίο απαντούσα στις κατηγορίες σου πως είτε ψεύδομαι συνειδητά (πολύ βαριά κατηγορία για κάποιον με το δικό μου χαρακτήρα) είτε είμαι αδιάβαστος;;; (λινκ: εδώ)
Δεν πειράζει, φίλε ένα, που δεν γουστάρεις σοβαρές κουβέντες (και παρτίδες) μαζί μου. Δημοκρατία έχουμε. Μόνο, να:
Αφού έτσι έχουν τα πράγματα από τη μεριά σου, δεν νομίζεις ότι είναι λίγο υποκριτικό να απευθύνεσαι σε μένα προσωπικά; Και, επιπλέον, δεν νομίζεις ότι κάποτε έρχεται η στιγμή που ακόμα και κάποιος μέχρι αφέλειας καλόπιστος και πρόθυμος για σοβαρή συζήτηση όπως εγώ θα νικηθεί από το αίσθημα της ματαιότητας;
Ραντεβού στα γουναράδικα –έτσι, από συμμόρφωση στην αριστερή εθιμοτυπία το λέω αυτό· για το ορατό μέλλον, η Αριστερά δεν είναι σε θέση όχι έφοδο στον ουρανό να (ξανα)επιχειρήσει, αλλά ούτε καν να λύσει τα βρακιά της για να τα καθαρίσει από τις πολυκαιρισμένες ακαθαρσίες της…
ΥΓ Πολύ με στενοχώρησε (και δεν είναι η πρώτη φορά…) που σε είδα να ‘‘πειράζεις’’ (πάλι) το διαδικτυακό όνομά μου. Και με στενοχώρησε όχι για μένα, αλλά για σένα. Γιατί έτσι υποβίβασες τον εαυτό σου με τα ίδια σου τα χεράκια στην ίδια χαμηλή κατηγορία με κάτι ανόητους που συνηθίζουν να επιδίδονται στο συγκεκριμένο ‘‘άθλημα’’. Μια κατηγορία που νομίζω ότι δεν σου αξίζει και σε αδικεί…
Ξέρεις Left (χωρίς -ούκο), πιστεύω πως θετική διάθεση για συζήτηση (=ανταλλαγή απόψεων και επ’ ουδενί οίηση πειθούς η “συνετισμού” του αντιδιαλεγομένου) δείχνει όποιος απαντάει, ει δυνατόν και με λιγότερα λόγια από αυτά του συνομιλητή του. Δεν το βάζω, ασφαλώς, σαν σιδηρού κανόνα αυτό και επίσης δεν ήταν πάντα εύκολο και για μένα, αλλά όποτε ξέφευγα το θεωρούσα μειονεκτικό.
Το λακωνίζειν, όπως και να το κάνουμε, υπερέχει.
Τις σεντονιάδες σου τις έχω υπόψιν, αλλά πέσανε σε εποχή με πολλά τρεχάματα. Δεν είναι του τύπου μου να σνομπάρω. Ασε, που, πάρα πολλές φορές, αφήνω στον συνομιλητή μου την …ικανοποίηση(;) του τελευταίου λόγου. Αλλά, έτσι και αλλιώς, δε θάβγαινε και τίποτε αν απαντούσα εγώ με …τετραπλάσιες σεντονιάδες, εσύ μετά με 16-πλάσιες -μέχρι που;.
Χάνεται και το μήνυμα, έτσι. Aυτό κι αν είναι ματαιότης.