Άντε κι άλλα τρία εύλογα ερωτήματα
Νίκος Βγέθης
Στον ιστότοπο Παντιέρα είναι αναρτημένη μια τοποθέτηση του Ρούση σχετικά με τον Δελαστίκ. Η δημόσια αυτή τοποθέτηση τιτλοφορείται “Τρία εύλογα ερωτήματα”. Στην ανάρτηση, δεν επιχειρείται μια κριτική στις απόψεις που έχει δημοσιεύσει ο Δελαστίκ αλλά ελέγχεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ γιατί τον ανέχονται.
Παρόλο που στην πολιτική ουσία ταυτίζομαι με την άποψη του Ρούση μου φαίνονται ακατανόητες οι αιχμές που απευθύνει προς ΝΑΡ κι ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Δικαιούμαι έτσι κι εγώ να έχω μερικά εύλογα ερωτήματα.
Ερώτημα πρώτο. Είναι δυνατή η ταύτιση απόψεων ανάμεσα σε δύο διαφορετικά άτομα; Προφανώς όχι. Γνωρίζουμε ότι η συνείδησή μας είναι μια αντανάκλαση της αντικειμενικής πραγματικότητας και μάλιστα μία αντανάκλαση που γίνεται επάνω σε ένα μοναδικό και απόλυτα προσωπικό “καθρέφτη¨ που ο καθένας μας σφυρηλατεί μέσα από τον μοναδικό τρόπο που βιώνει την καθημερινότητά, γενικεύει τα ερεθίσματα των αισθήσεών του και συνειδητοποιεί μέσα από τις εγκεφαλικές του λογικές διεργασίες.
Ακόμα κι εάν παραδεχτούν δύο άνθρωποι ότι συμφωνούν, γνωρίζουμε ότι ο καθένας εξ αυτών έχει διαφορετική -ουσιαστικά- αντίληψη της δικής του άποψης αλλά και της άποψης του συνομιλητή του, με τον οποίο υποτίθεται ότι συμφωνεί.
Προφανώς αυτά που αναφέρω είναι βαρετές κοινοτοπίες. Τόσο αληθινές που ίσως δεν έχουν καμία σημασία. Τουλάχιστον όταν θεωρούμε απόψεις σχετικά με γνωστά και σε μεγάλο βαθμό απλουστευμένα γνωσιολογικά αντικείμενα. Τότε οι διαφορές κι οι αποκλίσεις είναι προφανώς αμελητέες.
Όταν όμως θεωρούμε την ανθρώπινη κοινωνία, ένα τόσο χαοτικά περίπλοκο κατασκεύασμα, θα πρέπει να κρατάμε στο βάθος του μυαλού μας όλες αυτές τις βαρετές κοινοτοπίες.
Εάν υπάρχει δυσκολία να “συμφωνήσουν” δύο διακριτοί άνθρωποι, είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι υπάρχει ταύτιση απόψεων για την πολιτική κατάσταση, ακόμα και στα πλαίσια ενός πολιτικού φορέα; Είναι άλλο να αποδεχθεί κάποιος την “γραμμή του κόμματος” ως μια εύλογη απάντηση στα σύγχρονα πολιτικά προβλήματα, σαν ένα προϊόν μιας συλλογικής προσπάθειας και σαν ένα εργαλείο παρέμβασης στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα κι άλλο να πρέπει να συνιστά η “πολιτική γραμμή” την δική του μοναδική άποψη.
Το να υπερασπίζεται κάποιος την πολιτική γραμμή του φορέα στον οποίο δραστηριοποιείται είναι διαφορετικό πράγμα από την αυτολογοκρισία. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε έναν άνθρωπο που κερδίζει το ψωμί του δημοσιοποιώντας την άποψή του! Όταν ο Δελαστίκ υπογράφει ένα άρθρο, δεν δικαιούται απλώς, αλλά οφείλει να εκθέσει την δική του προσωπική άποψή. Γι αυτό και τον διαβάζουμε. Όποιος θέλει να μάθει τη γραμμή του ΝΑΡ ας ανατρέξει στα κομματικά ντοκουμέντα.
Ερώτημα δεύτερο. Πόσα μέλη ενός κόμματος “συμφωνούν” με την πολιτική γραμμή του; Συνήθως κανένα.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η εργατική τάξη απέχει έτη φωτός από την κατάσταση που περιγράφεται από τους κλασικούς σαν “τάξη για τον εαυτό της”. Όχι μόνο η εργατική τάξη αλλά το σύνολο της κοινωνίας είναι ακόμα κατά βάση καταναλωτής της πολιτικής κι όχι παραγωγός της. Αυτή η διαπίστωση ισχύει με τον ίδιο τρόπο και για το εσωτερικό των διαφόρων κομμάτων. Η πλειοψηφία των μελών “μαθαίνουν” κι “αναπαράγουν” τη “γραμμή”. Δεν τη διαμορφώνουν. Αυτοί που τη διαμορφώνουν είναι μια μικρή σε αριθμό ελίτ που συζητά, διαφωνεί αλλά και συμβιβάζεται σε μια γραμμή πλεύσης που υπηρετεί τις στοχεύσεις όλων και διαμορφώνεται από τους τρέχοντες συσχετισμούς δύναμης. Κανείς δεν εκφράζεται εξ ολοκλήρου από αυτήν. Κάθε φορά που τελειώνει ένα συνέδριο αρχίζει η ζύμωση για την “ορθή ερμηνεία” των αποφάσεων, μέχρι να αλλάξουν οι συσχετισμοί που θα οδηγήσουν στην επαναδιατύπωσή τους κοκ.
Για πόσα χρόνια ακόμα θα πρέπει η επαναστατική αριστερά να κοροϊδεύει τον εαυτό της δαιμονοποιώντας τους “διαφωνούντες”; Αναγνωρίζοντας το μείζον, θεωρώ ότι η δημόσια διατύπωση των απόψεων, αν μη τι άλλο, βοηθά ευρύτερα κοινωνικά στρώματα να παρακολουθούν τους προβληματισμούς της “ελίτ που παράγει πολιτική” κι έτσι να εκπαιδεύονται σιγά-σιγά στην αυτοτελή διαμόρφωση άποψης.
Ερώτημα τρίτο. Μπορεί να είναι ώριμος ένας υποκειμενικός παράγοντας που καταναλώνει πολιτική; Νομίζω ότι η ολοκλήρωση του ιστορικού κύκλου κι η ήττα του παγκόσμιου τριτοδιεθνικού ρεύματος μας δίνει την εμφατικότερη απάντηση. Φυσικά κι όχι.
Εάν οι επαναστάτες θέλουν να δουν έναν λαό να κάνει επανάσταση κι όχι αυτούς να κερδίζουν την εξουσία στο όνομα του λαού, τότε θα πρέπει να πάψουν να φοβούνται την έκθεση του λαού στις κάθε λογής αντιφάσεις, ανησυχίες, αβεβαιότητες και προβληματισμούς τους. Αυτό είναι το βασικό καθήκον των επαναστατών κι όχι η “περιφρούρηση” του λαού από τις διάφορες “οπορτουνιστικές αντιλήψεις”..
Προστάτες οι λαοί έχουν ήδη πολλούς.
Εναλλακτικός τίτλος: Η θεωρητικοποίηση των προβλημάτων του ΝΑΡ.
Μεταφράζω:
“Ερώτημα πρώτο” Διαφωνούμε για τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν πειράζει, μεγαλώσαμε σε διαφορετικές υλικές συνθήκες. Άλλωστε το ΝΑΡ είναι μεταμοντέρνο. Επίσης όποτε γράφει ο Δελαστίκ κρίνεται αν θα έχει ψωμί στο τραπέζι την επόμενη μέρα, άρα τσιμουδιά.
“Ερώτημα δεύτερο” Το κόμμα όχι απλά είναι ξέχωρο από την εργατική τάξη αλλά δεν εκπροσωπεί καν τα μέλη του. Η γραμμή είναι κάτι ασύλληπτο που κατέβηκε εξ ουρανών σε 5 τύπους που θα στη μάθουν απ’ έξω, για να έχεις κι εσύ κάτι να λες μέχρι να γίνεις σαν αυτούς.
“Ερώτημα τρίτο” Αφήστε επιτέλους το λαό να πιστεύει σε ρεφορμιστικές ιδέες ελεύθερα! Αφού τέτοιο μυαλό έχει.
Εκτός του ότι το σχόλιο είναι αντικατοπτρισμός του αδιεξόδου της ΟΒΑ (έλα μεγάλε να μας τα πεις) του ρεύματος (ο καθένας ό,τι καταλαβαίνει) και του συνεδρίου κάθε δευτέρα παρουσία, σύντροφε πραγματικά, ξαναδιάβασε τον ορισμό του Λένιν για το μέλος και το κόμμα. Πχ δε νοείται μέλος που να μη διαμορφώνει, η γραμμή πρέπει να είναι αμφίδρομη για να δουλεύει, από τα πάνω δε λειτουργεί. Όταν ένα όποιο μέλος του ΝΑΡ βρεθεί σε μια συνέλευση απέναντι σε 100 ανθρώπους που ψηφίζουν για απεργία ή οτιδήποτε, τι θα κάνει; Θα φωνάξει το Δραγανίγο να τα πει; Αν τα κατανοούν και άλλοι όπως τα γράφεις, είναι καταστροφή για το ΝΑΡ και για όλους.
Μου αρέσει που ο κύριος Βγέθης δηλώνει ότι στην “πολιτική ουσία” του άρθρου του Γιώργο Ρούση, ταυτίζεται μαζί του!….
Είναι να τρελαίνεται κανείς με το μυαλό ορισμένων που όχι μόνο έχουν “άποψη” αλλά θεωρούν και καθήκον τους να την δημοσιοποιήσουν κιόλας!
Τις ευχαριστείες μου φίλε anarxoaplyte για το κουράγιο σου να δίνεις -όπου χρειάζεται-, απαντήσεις… (Έχεις την υπομονή που απαιτείται σε αντίθεση με μένα)