Του Σπύρου Κοντομάρη*
Το 20ο Συνέδριο του ΚΚΕ αποτελεί από μόνο του αυτοτελές πολιτικό γεγονός που δεν χρειάζεται και δεν επιδέχεται επιπρόσθετης υπογράμμισης.
Είναι τόσο αντίξοες οι διεθνείς συνθήκες και η κατάσταση στην Ελλάδα που η επιμονή στην κομμουνιστική προοπτική και χειραφέτηση έχει αντικειμενική πολιτική σημασία, όπως και να τη θέτει κανείς, από όποια σκοπιά και σκοπιμότητα.
Αποτιμώντας τον προσυνεδριακό διάλογο προς το 20ο Συνέδριο, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας (ΔΚ) δημοσιεύει άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών, μια εφημερίδα με την οποία το ΚΚΕ διαχρονικά έχει βρεθεί σε σφοδρή αντιπαράθεση όχι μόνο για τα τρέχοντα, αλλά και για τα θεμελιώδη ιστορικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για άρθρο απεύθυνσης στην εκτός του ΚΚΕ Αριστερά, μια από τις λίγες φορές που το ΚΚΕ μας απευθύνεται, έστω και δια της πλαγίας οδού.
Ανεξάρτητα από την ταχτική που πιθανά εξυπηρετεί αυτό το άρθρο μέσα σε συνθήκες τεχνητής όξυνσης της αντιπαράθεσης στη νεολαία, έχει σημασία να διακρίνουμε την πολιτική του ουσία.
1. Η διεθνής κατάσταση και η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση
Ο Δ.Κ. διαπιστώνει ότι τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κρίσης οξύνουν τους εθνικούς ανταγωνισμούς και τις φυγόκεντρες τάσεις ακόμα και μέσα στην ΕΕ, και ότι το ΚΚΕ θα σταθεί στο πλευρό των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων σε περίπτωση που μια τέτοια εξέλιξη πάρει χαρακτήρα χρεοκοπίας στην Ελλάδα.
Η έμμεση ταύτιση της εξόδου από την ΕΕ με τη χρεοκοπία, και η εσκεμμένα ανοιχτή σε ερμηνείες πολιτική δήλωση υπεράσπισης του Λαού, αποτελεί τη Λυδία λίθο της γραμμής και της ανάλυσης του ΚΚΕ, μια γραμμή στην οποία επιμένει παρά το γεγονός ότι ως τώρα δεν στρατεύει κοινωνικές δυνάμεις, σε όλες τις στιγμές όξυνσης της κρίσης του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.
Η παρατεταμένη παγκόσμια Κρίση επιβεβαιώνει καθημερινά ότι το Κεφάλαιο αδυνατεί να επινοήσει σε τεχνικό και κοινωνικό επίπεδο μια ανώτερη λύση σαν υπέρβαση στο αδιέξοδο της κρίσης που παρήγαγε και συντηρεί. Αυτός είναι ο λόγος που δίπλα στην επίθεση σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους απέναντι στην Εργασία, εντείνονται οι ενδοαστικοί και ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί.
Σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, στην Μ. Βρετανία, την Ιταλία, τη Γαλλία αναπτύσσονται στο εσωτερικό της Αστικής τάξης αντίρροπες και εκρηκτικές αντιθέσεις. Σε αυτό το σημείο είναι σωστή η άποψη του ΔΚ, αν και είναι λάθος να θεωρούμε ότι το Κεφάλαιο κινείται αυτοτελώς σε ένα πλαίσιο έξω από την ταξική πάλη και είναι αδιαπέραστο από αυτή.
Υπάρχουν δείγματα ότι μερίδες των Κεφαλαίων συγκρούονται στον άξονα του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Γερμανίας, Δολαρίου-Ευρώ, Διεθνοποίησης και προστατευτισμού. Μια σειρά από χώρες της Ευρώπης όχι μόνο ταλαντεύονται αλλά παίρνουν επιλογές πάνω στο ζήτημα της πρόσδεσης στην αμερικανική και γερμανική ηγεμονία.
Όλα δείχνουν ότι στα δημοψηφίσματα και τις εκλογικές αναμετρήσεις της περιόδου που διανύουμε, οι πολιτικές απόψεις και τα αστικά πολιτικά κόμματα που ανταγωνίζονται φέρουν εκτός από κοινωνικές εκπροσωπήσεις και το φορτίο των διαφορετικών επιλογών της αστικής τους τάξης. Εκτός από την τοποθέτηση των εκμεταλλευόμενων λαϊκών τάξεων κατά πως κρίνουν ότι υπερασπίζονται τα κοινωνικά τους συμφέροντα, οι αναμετρήσεις πάνω στο ζήτημα της παραμονής ή αποχώρησης από την ΕΕ αποτελούν πολιτική έκφραση ενδοαστικών ανταγωνισμών.
Αποκορύφωμα θα αποτελέσουν οι γερμανικές εκλογές, στις οποίες η ιστορικά συνδεδεμένη με τις ΗΠΑ γερμανική σοσιαλδημοκρατία, επιχειρεί να ενισχύσει τη δυναμική της απέναντι στην ηγεμονία των Χριστιανοδημοκρατών, υποκρινόμενη ότι μπορεί να εκφράσει ορισμένες κοινωνικές προσδοκίες, αλλά και σε μια λογική επαναπροσέγγισης ΗΠΑ-Γερμανίας.
Στη Μ. Βρετανία, ανεξάρτητα από την λαϊκή του διάσταση, το δημοψήφισμα που ξεκίνησε αρχικά ως ζήτημα στο εσωτερικό των Συντηρητικών, έλυσε με αποφασιστικό τρόπο ένα μακρόχρονο ζήτημα, την οριστική πρόσδεση του εξαιρετικά διεθνοποιημένου Κεφαλαίου της Μ. Βρετανίας κάτω από την ηγεμονία των ΗΠΑ σε ρήξη με τo όραμα της γερμανικής αστικής τάξης να αναδειχτεί σε παγκόσμιο παίχτη μέσω της ΕΕ και με το Ευρώ σαν παγκόσμιο αποταμιευτικό νόμισμα.
Καθόλου τυχαία οι πολιτικές εκφράσεις όλων των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων του Κεφαλαίου, του Φάρατζ, της Λεπέν, του Γκρίλο, χρησιμοποιούν μια όψιμη, αλλά και ακραία ρητορική ενάντια στην Γερμανία, το Ευρώ, την κοινή ευρωπαϊκή νομισματική και οικονομική πολιτική.
Από την άλλη πλευρά η σοσιαλδημοκρατία και η αστική «αριστερά», εκφράζοντας τις επιδιώξεις διαφορετικών μερίδων του Κεφαλαίου, συνεχίζουν να υπερασπίζονται την ενότητα της ΕΕ και του Ευρώ παρά τις τραγικές κοινωνικές συνέπειες, χρησιμοποιώντας μάλιστα την λογική των δύο άκρων, ταυτίζουν την κομμουνιστική αριστερά και κάθε ακηδεμόνευτη φωνή αντίστασης με τους φασίζοντες ευρωσκεπτικιστές.
Αντίστοιχες διελκυστίνδες αναπτύσσονται και στην Ελλάδα.
Δείγμα της επιρροής των ΗΠΑ σε συγκεκριμένες μερίδες του ελληνικού Κεφαλαίου, αποτελεί η παρουσία των ΑΝΕΛ στην Κυβέρνηση της «Αριστεράς» και του Κοτζιά στο Υπ. Εξωτερικών, στο πλαίσιο των σχέσεων που διαμόρφωσε η Κυβέρνηση Τσίπρα με το ίδρυμα Κλίντον και τους «σοφούς» του Τέξας, σε συνέχεια της αμεσότερης εμπλοκής του ΔΝΤ στα εσωτερικά της ΕΕ που σηματοδότησε η κυβέρνηση ΓΑΠ.
Όπως επίσης και η επίσκεψη Ομπάμα στην Ελλάδα λίγο πριν την λήξη της θητείας του και οι διθυραμβικές δηλώσεις με τις οποίες περιβλήθηκε από σημαντικό μέρος του πολιτικού συστήματος και του Τύπου, είναι ξεκάθαρο ότι αποσκοπούσαν στην διαμόρφωση κλίματος επιρροής υπέρ των ΗΠΑ, στην πιο βαριά χτυπημένη χώρα της ΕΕ κάτω από την Γερμανική ηγεμονία στην ευρωπαϊκή πολιτική.
Αλλά και η κοινή παρουσία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΕΚ-ΧΑ στη νήσο Ρω και η ταυτόχρονη απόσταση και καταγγελία αυτής της επιλογής από τα «ευρωπαϊκά» κόμματα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι, συνεπικουρούμενα από την διαφοροποίηση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο «κατοικούν» αλλά και όπως φαίνεται «εδρεύουν» πολιτικά στις Βρυξέλλες.
Η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες στις οποίες η παγκόσμια κρίση έχει επιφέρει εκτός από τραγικές κοινωνικές επιπτώσεις, μια διαρκή πολιτική κρίση με κύριο στοιχείο το μερίδιο δυο ιμπεριαλιστικών πόλων πάνω στον κοινωνικό διαμελισμό. Σ’ ένα τέτοιο έδαφος η παραμονή ή μη στο Ευρώ και την ΕΕ σαν αιτήματα ξεκομμένα από την αντικαπιταλιστική πάλη, είναι δυνατό εκτός από κοινωνικές και εργατικές επιδιώξεις να αντανακλούν και ανταγωνιστικά καπιταλιστικά σχέδια.
Τα ερωτήματα εδώ είναι αμείλικτα.
Είναι δυνατό το κίνημα να μένει έξω από τη μάχη της αποδέσμευσης από τα ιμπεριαλιστικά συστήματα της ΕΕ, του Ευρώ και του ΝΑΤΟ, επειδή στη συγκυρία αυτό πιθανά μπορεί να εκφράζει επιλογή ορισμένων μερίδων του Κεφαλαίου στην Ελλάδα ή διεθνώς;
Το αίτημα για εδώ και τώρα, άμεση έξοδο της Ελλάδας από ΕΕ, Ευρώ, ΝΑΤΟ και διαγραφή του χρέους, είναι δυνατό να λειτουργεί υπέρ μερίδων το Κεφαλαίου, περισσότερο από όσο μπορεί να λειτουργήσει για την ενότητα, τη χειραφέτηση και την κοινή δράση της κομμουνιστικής αριστεράς και των κινημάτων αντίστασης;
Μόνο εάν εκτιμά κανείς ως τελείως άγουρες τις κοινωνικές συνθήκες και αμφισβητεί το κριτήριο του Λαού μπορεί να οδηγηθεί σε ένα τέτοιο συμπέρασμα.
Η μαζική κοινωνική αιμορραγία, τα παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στα προαύλια των σχολείων, η εξαθλίωση, η φτωχοποίηση αν μη τι άλλο δεν είναι δυνατόν να εκλαμβάνονται ως άγουρη κοινωνική συνθήκη.
Η ψήφος στο ελληνικό δημοψήφισμα με το σουγιά της ΕΕ και των ΗΠΑ στο σβέρκο τι μας διδάσκει άραγε για το κριτήριό του Λαού, η στήριξη του Λαού της Πάτρας σ’ ένα Κομμουνιστή Δήμαρχο, η συγκλονιστική προσφορά αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, η υποδοχή των προσφυγόπουλων στα σχολεία, η σύγκρουση με τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής τι μας διδάσκει άραγε για το κριτήριο του Λαού και για την εμπιστοσύνη του σε όσους αμφισβήτησαν έμπρακτα την καπιταλιστική κυριαρχία;
Εκτός και αν υποδόρια αμφισβητείται η διαθεσιμότητα του ίδιου το ΚΚΕ να οξύνει την πολιτική κρίση .
2. Η αντιπολεμική εργατική κοινωνική συμμαχία
Ο Δ.Κ. εκφράζει την ανησυχία πολεμικής αντιπαράθεσης στο Αιγαίο μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας με ευθύνη του ΝΑΤΟ και καλεί στο δυνάμωμα του αγώνα αποδέσμευσης της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, και στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος μέσα από μια κοινωνική συμμαχία στη βάση και όχι σε επίπεδο κορυφών πολιτικών κομμάτων. Η ακριβής διατύπωση που χρησιμοποιεί ο Δ.Κ. στο τέλος αυτής της ενότητας είναι: «Το ΚΚΕ έχει μια μεγάλη αγκαλιά για όλους μέσα στο Κίνημα, στους αγώνες, στις μικρές και μεγάλες εστίες αντίστασης…».
Οι εξελίξεις στην Τουρκία έχουν πράγματι μεγάλη σημασία και η διαπίστωση εμβάθυνσης των σχέσεων της Ελλάδας με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ είναι σωστή, τίθεται και εδώ όμως ένα σοβαρό ζήτημα.
Μέσα στην εξέλιξη της συγκυρίας που διανύουμε και τις ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα η θέση της Ελλάδας υποβαθμίζεται ή αναβαθμίζεται έναντι της Τουρκίας; Διότι χωρίς τέτοιες μεταβολές που να εκφράζουν την δυναμική ή την αδυναμία των εθνικών αστικών τάξεων, η μια απέναντι στην άλλη, τα θερμά επεισόδια δεν μεταφράζονται σε μεταβολές συνόρων.
Στην σχέση Ελλάδας Τουρκίας έχουμε δυο εθνικές αστικές τάξεις εξαιρετικά στριμωγμένες. Για την Ελλάδα είναι αυτονόητο ότι η κατάσταση επιτροπείας και κοινωνικής καταστροφής οριοθετεί τη δυναμική του ελληνικού Κεφαλαίου, κυρίως των μερίδων του που αδυνατούν να αποκτήσουν διεθνοποιημένο χαρακτήρα. Η παράδοση σημαντικών εθνικών υποδομών στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο, πέρα από την συρρίκνωση του κοινωνικού μισθού, σφραγίζουν την προστασία που προσφέρει η ΕΕ σε αυτές τις μερίδες από την έκθεση στον διεθνή ανταγωνισμό και σε πολιτικό επίπεδο απέναντι στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά.
Για την Τουρκία τα πράγματα είναι ακόμη πιο σύνθετα, με την έννοια ότι το τουρκικό Κεφάλαιο ταλαντεύεται ανάμεσα σε τρία διαφορετικά ιμπεριαλιστικά σχέδια, της Γερμανίας, των ΗΠΑ και της Ρωσίας, βρισκόμενη όχι μόνο σε ανοιχτή πολεμική σύγκρουση στα νότια σύνορά της, αλλά και σε μια εκδοχή κράτους εκτάκτου ανάγκης με στοιχεία θρησκευτικού παρακράτους, αλληλοτροφοδοτούμενο με το πραξικόπημα, τρομοκρατικά χτυπήματα και πολιτικές δολοφονίες.
Η ίδια η τουρκική και κουρδική Αριστερά σε όλες τις πολιτικές και ένοπλες μορφές της δείχνει μια αξιοσημείωτη αντοχή και χειραφέτηση απέναντι στα συνεχή χτυπήματα κράτους και παρακράτους, συνιστώντας παράγοντα αστάθειας για την τουρκική αστική τάξη, αλλά και σημείο σύμπτυξής της απέναντι στον ταξικό εχθρό.
Είναι σαφές ότι η σχέση της Τουρκίας με την ΕΕ και τις ΗΠΑ επιδεινώνεται μετά την στρατιωτική και πολιτική νίκη της Ρωσίας στην περιοχή, αλλά και με την διαρκή οικονομική, πολιτική και στρατιωτική πίεση που ασκεί η Ρωσία στη σχέση της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ.
Συνεπώς η θέση της Ελλάδας και της Τουρκίας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα υποβαθμίζεται εξίσου υπέρ της ενίσχυσης των κυρίαρχων εθνικών κεφαλαίων των ΗΠΑ και της ΕΕ, και δεν δικαιολογεί αυτή την στιγμή αλλαγή της ισορροπίας στη δυναμική των Κεφαλαίων Ελλάδας – Τουρκίας. Σε αυτή τη φάση η ανάπτυξη θερμών επεισοδίων αποτελεί, με διαφορετικό τρόπο, μέσο πίεσης των ΗΠΑ προς τις δυο αστικές τάξεις ώστε να επηρεάσει την πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό τους.
Ο αγώνας για έξοδο της Ελλάδας και της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ είναι στην πραγματικότητα αγώνας για να ηττηθεί το κάθε εθνικό κεφάλαιο στη χώρα του από την δική του εργατική τάξη, σε διεθνιστική αλληλεγγύη με την εργατική τάξη της γειτονικής. Ήττα του Κεφαλαίου στην Ελλάδα σημαίνει έξοδος από Μνημόνια, ΕΕ, Ευρώ, σημαίνει αντικαπιταλιστική ανατροπή, εργατική αντεπίθεση.
Μόνο που η έξοδος της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ δεν μπορεί ξεκομμένα, να αποτελεί προνομιακό πεδίο εργατικού και κοινωνικού συντονισμού, όπως διαφαίνεται από την πρόταση του ΚΚΕ.
Κάθε πρόσκληση σε αγώνα έχει όμως τη σημασία της, ειδικά όταν τίθεται με την μορφή του συντονισμού από τα κάτω, και όπως σημειώνεται όταν «τα κόμματα συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ, θα μετέχουν στη συμμαχία μέσω των μελών τους».
Τέλος,
Το άνοιγμα της πολιτικής πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κινηματική συνεργασία και συμπόρευση πάνω στους πολιτικούς στόχους που θέτει, πρέπει να συνεχιστεί με επιμονή απευθυνόμενο σε όλες τις διαθέσιμες ταξικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Με πίστη ότι η πρότασή μας μπορεί να κερδίσει τη λαϊκή και εργατική εμπιστοσύνη και δεν χωράει, ούτε μπορεί να ηγεμονευτεί από λογικές εργασιακής ειρήνης και ταξικής συνεργασίας.
Με τις δυνάμεις του ΚΚΕ δώσαμε και δίνουμε μάχες απέναντι στους Νεοναζί της ΧΑ, απέναντι στην επαίσχυντη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, απέναντι στον εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ, σε πολλές γειτονιές και σε πολλά σωματεία, ποτέ χωρίς προβλήματα και ποτέ χωρίς αντεγκλήσεις, χωρίς να αποφεύγουμε να συγκρουστούμε πολιτικά πάνω στις σημαντικές ταχτικές διαφορές μας και τις ουσιαστικές πολιτικές μας διαφωνίες.
Μπροστά στο νέο γύρο αντεργατικών μέτρων και κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων, χρειάζεται να είμαστε πολιτικά και οργανωτικά έτοιμοι για τις δύσκολες μάχες που έρχονται όχι μόνο απέναντι στους Θεσμούς και την Ελληνική Κυβέρνηση, αλλά και στο εσωτερικό του κινήματος.
Μέλους ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Νομίζω πως στο άρθρο του Δ. Κουτσούμπα είναι ποιο ξεκάθαρη από ποτέ η υποτίμηση της πάλης για την αποδέσμευση από την ΕΕ και την ευρωζώνη. Διαβάζω: αν οι αστικές τάξεις επιλέξουν διώξιμο ή αποχώρηση, τότε «σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το ΚΚΕ ούτε θα αιφνιδιαστεί ούτε θα σοκαριστεί, θα δώσει αποφασιστικά τη μάχη με το μέρος των καταπιεσμένων, υπέρ των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων. Θα υπερασπιστεί τον λαό από την αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχιστεί». Σε αντιπαράθεση λέει ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ είναι επικίνδυνη, και πρέπει να παλέψουμε για αποδέσμευση. Πάνω σε αυτό «Μπορούμε να συμβάλλουμε πιο αποφασιστικά στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας. Βλέπει και συμμαχίες. «Αυτή η συμμαχία φυσικά θα έχει πολιτικό περιεχόμενο, στόχους πάλης σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, με στόχο να έρθει πραγματικά ο λαός στην εξουσία».
Περιμένω από φίλο ΚΚΕ αναγνώστες να μου εξηγήσουν γιατί η αποδέσμευση από την ΕΕ και ευρωζώνη δεν είναι πεδίο συμμαχιών σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση κλπ και είναι η έξοδο από το ΝΑΤΟ.
Είναι εκπληκτικό το ότι διαβάζετε ένα καλογραμμένο, απλό και κατανοητό κείμενο και καταλαβαίνετε άλλα αντ’ άλλων ή για την ακρίβεια αυτό που διαστρεβλωμένα είχατε έτσι κι αλλιώς στο κεφάλι σας.
Το ΚΚΕ δεν προτείνει “πεδία συμμαχιών” a la carte και είναι έξω από τη λογική του οι συμμαχίες στα επιμέρους, ανα θέμα/ζήτημα ή διάφορες άλλες τυχοδιωκτικές πρωτοβουλίες που συνηθίζει το “αριστεροχώρι”. Το ΚΚΕ επίσης δεν προτείνει “πολιτικά μέτωπα”, πολιτικές συμμαχίες με τον οπορτουνισμό, το ρεφορμισμό ή δεν ξέρω γω ποιόν άλλο (που έτσι κι αλλιώς προσπαθούν να του σκάψουν το λάκκο σε πρώτη ευκαιρία…)
Η πρόταση του ΚΚΕ στο λαό είναι η Κοινωνική Συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και στην ύπαιθρο, της φτωχής αγροτιάς, των γυναικών των λαϊκών οικογενειών, της νεολαίας εργατικής-λαϊκής καταγωγής ή ένταξης κλπ. Σ’ αυτή συμμετέχουν οι κομμουνιστές και σ’ αυτή δουλεύουν και σ’ αυτήν καλούν και το λαό όχι με βάση το τι “ψηφίζει”/ δηλώνει πολιτικά, αλλά με βάση το κοινό ταξικό συμφέρον. Και εννοείται πως η Κοινωνική Συμμαχία θα έχει πολιτικό περιεχόμενο σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, με στόχο την εργατική-λαϊκή εξουσία και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσει σαν αναπόσπαστο τμήμα του και το αίτημα της αποδέσμευσης από ΕΕ-ΝΑΤΟ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, όπως άλλωστε και της μονομερούς διαγραφής του χρέους.
“Αποδέσμευση” αποδεσμευμένη από την πάλη για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό όπως την σερβίρουν σε παραλλαγές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΛΑΕ και όλος ο οπορτουνισμός είναι (ανεξαρτήτως προθέσεων) αυταπάτη για καλύτερο “εθνικό” καπιταλισμό, είναι ένα άλλο μπρέξιτ, είναι (μαζί με τα σχετικά “μεταβατικά προγράμματα” νεοκεϋνσιανής διαχείρισης) η ίδια η χρεοκοπημένη ρεφορμιστική λογική των “σταδίων” που αλλάζει ρούχα και ξαναέρχεται σαν “νέο”…
Αν έκανες απλώς λάθος στην ανάγνωση του κειμένου του Κουτσούμπα, θα μπορούσε κανείς να σε διορθώσει.
Αλλά εσύ, δεν κάνεις ΚΑΝ(!) λάθος! (“You are not even wrong” – κατα τη ρήση του W. Pauli).
Που το είδες βρε μεγάλε ότι το: «Μπορούμε να συμβάλλουμε πιο αποφασιστικά στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας.” αναφέρεται μόνο στο θέμα του ΝΑΤΟ? Το ότι είναι καινούργια παράγραφος, δεν το βλέπεις? Τόσο τύφλωμα…!!??
Το ότι το ΚΚΕ μιλάει εδώ και χρόνια για την “κοινωνική συμμαχία”, τώρα το μαθαίνεις?
Απορώ πως μπορείτε και διαβάζετε κείμενα του Μαρξ (αν διαβάζετε) που είναι σαφώς πιο πολύπλοκα και τι καταλαβαίνετε……
«Γι’ αυτό χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας για αποδέσμευση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για κλείσιμο των ξένων βάσεων στην Ελλάδα, για να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.»
Αυτό δεν το λες και αλλαγή παραγράφου.
Τέτοια ρητή αναφορά δεν υπάρχει για ΕΕ και ευρωζώνη
Αντίθετα
«Αυτή είναι και η θεμελιακή διαφορά του ΚΚΕ από τις δυνάμεις του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» στην Ευρώπη και την Ελλάδα, που μιλάνε για έξοδο από το ευρώ ή και την Ε.Ε., ως στοιχείο ενίσχυσης της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας. Κι έτσι ουσιαστικά βάζουν εμπόδια στον ριζοσπαστισμό, την αντικαπιταλιστική πάλη, …. »
Δεν νομίζω ότι το τσουβάλιασμα των «ευρωσκεπτικιστών» Λεπέν, brexit κλπ Ευρωπαίων με ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ελλάδα (γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχουν άλλοι στην Ελλάδα «ευρωσκεπτικιστές»στέκει σε σοβαρή ανάλυση
Δεν Ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα.
Δεν σχολίασα την κοινωνική συμμαχία. Το βλέπει και συμμαχίες πάει στον συγκεκριμένο στόχο.
Κοίτα να δεις. “Ρητές αναφορές” υπάρχουν μόνο σε συμβόλαια. Και συμβόλαια, με τον λαό, έκανε μόνο ο Αντρέας!
Θεωρώ οτι το κείμενο του Κουτσούμπα είναι μια χαρά και απόλυτα κατανοητό από άτομα μέσης και άνω νοημοσύνης.
Όσον αφορά στην ΕΕ και στο ευρώ, εξηγεί πολύ καλά ότι είτε μέσα, είτε έξω, το ΚΚΕ θα υπερασπισθει τον λαό. “…. όμως ταυτόχρονα θα καλέσει τον λαό να μην επιλέξει αν θα χρεοκοπήσει με ευρώ ή δραχμή, αλλά να έρθει σε ρήξη συνολικά με την εξουσία του κεφαλαίου, που όσο υπάρχει θα οδηγεί σε τέτοιες αντιλαϊκές πολιτικές και συμμαχίες, να κατευθύνει την πάλη του για να έρθει επιτέλους πραγματικά ο λαός στην εξουσία.”
Για παραπέρα εξηγήσεις, παρακαλώ να απευθυνθείς σε φιλόλογο. Το ΠΑΜΕ κάνει δωρεάν μαθήματα!
Ακριβώς και ο Κουτσούμπας ένας Αντρέας είναι κι αυτό δεν φαίνεται σ’αυτό το μικρό κείμενο που έγραψε στην ΕφΣυν. όσο στη συνέντευξη που έδοσε,Ριζ.11/3,Εκεί αποδεικνύεται πόσο παπατζής είναι, αντιγράφοντας τον Αντρέα,εδώ και τώρα σοσιαλισμός, αλλά και υπερασπιζόμενος δυο μνημονιακά κόμματα σαν κομμουνιστικά,ΑΚΕΛ και ΚΚΠορτογαλλίας.
Σ’αυτό το μικρό κείμενο σημασία έχουν οι διακηρήξεις του ότι τάχα θα παλαίψει και θα υπερασπιστεί το λαό ..αλλά η κάθε διακήρυξη αποδεικνύεται απ την πράξη,οι ίδιοι παραδέχονται μέσα απ τον Ριζ. ότι κάνουν συμβολικούς αγώνες,να θυμηθούμε τον τελευταίο αγώνα της φτωχομεσαίας αγροτιάς και την στάση τους σε κάθε μεγάλο αγώνα…μιλάνε για ρήξη αλλά τα δίνουν όλα υπερασπιζόμενοι τον καπιταλισμό.
Πες τα ρε Τ.Κ…. Πώς να πάει μπροστά η φτωχομεσαία αγροτιά χωρίς τη φωτισμένη καθοδήγηση της Κόντρας;;;!!! Μόνο με Κόντρα θα είχαμε μπλόκα 365 μέρες το χρόνο, μέχρι να σκουριάσουν τα τραχτέρια, μέχρι να παραιτηθεί ο καπιταλισμός από μόνος του, μέχρι να ξημερώσει από τη δύση. Οτιδήποτε άλλο είναι συμβολικό… Αλλά τέτοια γίδια που είναι και οι αγρότες και δεν καταλαβαίνουν τι χάνουν χωρίς Κόντρα, καλά να πάθουν, ε;
Καραγκιόζη…
Καλά εμείς πάντως δεν έχουμε συμμορίιες της νύχτας ,,εκοφίτη.
Και συνεχίζοντας ,ξαναδιάβασε αυτά που γράφεις,δεν απαντάς επί της ουσίας σε τίποτε,απλώς χλημιντρίζεις,δεν θα σου κάνω μαθήματα τι είναι συμβολικοί αγώνες,ξέρεις πολύ καλά και είναι συνηδειτή σας επιλογή.
Από την εισήγηση του Δ. Κουτσούμπα στο 20ό Συνέδριο χθές:
“…Θέτουμε σε προτεραιότητα: (…)
Την ανάδειξη του γεγονότος ότι η “εθνική ενότητα” που θα προπαγανδίζει η αστική κυβέρνηση σε περίπτωση πολέμου θα είναι μόνο για να αποκοιμίσει τον ελληνικό λαό: Δεν μπορεί -ούτε μπορούσε ποτέ- να υπάρξει εθνική ενότητα ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη, ακόμα περισσότερο σήμερα, μέσα στις λυκοσυμμαχίες των ιμπεριαλιστών. Έξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο. Να κλείσουν και να φύγουν όλες οι βάσεις του θανάτου. Αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ.”
και λίγο παρακάτω:
“Δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος -με τη θέληση και τη δράση του- την έξοδο από την ΕΕ, να βάλει αυτό τον στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, να οργανώσει την πάλη του με τέτοιο τρόπο ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα “κλειδιά” της οικονομίας και το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια. Αυτό αποτελεί πραγματική εναλλακτική λύση προς όφελος του λαού και αξίζει κάθε θυσία, ενώ η πρόταση των άλλων, γενικώς “αντι-ευρώ” δυνάμεων, αναπαράγει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.”
http://www.902.gr/eidisi/politiki/125621/eisigisi-tis-ke-toy-kke-sto-20o-synedrio-foto
(σημ. όχι ότι δεν ξέρετε ποια είναι η θέση του ΚΚΕγια την ΕΕ, αλλά έτσι, για να μην τη διαστρεβλώνετε τόσο χοντροκομμένα τουλάχιστον)
Σώπα ρε τρανέ που δεν ξέρουμε την θέση του ΚΚΕ για την ΕΕ. Πέρα από την αστοιχείωτη μπουρδολογία για το σχεδιασμό και τις επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης (κατονομάστε βρε ποιοι επιθυμούν, γιατί και πως την έξοδο), και ο απαραίτητος “εντοιχισμός”: ποιοι αριστεροί στην ελλάδα μιλάνε για έξοδο, και πως ακριβώς καταρρέει, για όσους το λένε, το να χάσει πλούτο και εξουσία το κεφάλαιο που λένε για να μπορέσει να ζήσει ο λαός;
Είναι εντυπωσιακό πάντως το πολιτικό στρίμωγμα του ΚΚΕ για το θέμα, που ολοένα οδηγεί σε βελτιωμένες εκφράσεις του αλησμόνητου η έξοδος είναι καταστροφή που υπηρέτησ επιστά τους ναινέκους σε κρίσιμες συγκυρίες.
902, 28/01/2017, Συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα στην εφημερίδα «Τα Νέα»
– Εκτός ΕΕ ή εντός για εσάς;
– Η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, σε όφελος του ελληνικού λαού, δεν είναι δυνατό να υλοποιηθεί στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, ούτε στο πλαίσιο ανάλογων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, που μπορεί να προκύψουν αύριο-μεθαύριο. Όπως σας είπα και πριν αυτό δε σημαίνει ότι ο λαός και το κίνημα του πρέπει να συρθούν κάτω από τη σκέπη αστικών δυνάμεων, αντιδραστικών έως και φασιστικών, αλλά και λεγόμενων «αριστερών», που επίσης μιλάνε για «έξοδο» από την ΕΕ ή την Ευρωζώνη, χωρίς να αμφισβητούν στο ελάχιστο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Και για να μη μιλάμε γενικά, ας πάρουμε το παράδειγμα της Βρετανίας. Η Βρετανία είναι σε πορεία εξόδου από την ΕΕ. Πιστεύει κανείς ότι η ζωή της εργατικής τάξης, του λαού θα βελτιωθεί; Μήπως είναι προοδευτικές οι δυνάμεις τύπου Φάρατζ; Γι’ αυτό λέμε συγκεκριμένα ότι η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από την ΕΕ, για να είναι όντως φιλολαϊκή, πρέπει να συνδεθεί και με την ίδια την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, με τη λαϊκή εξουσία, τον επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, την κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Αλλιώς, δε θα υπάρξει λύση φιλολαϊκής διεξόδου απ’ αυτήν την κατάσταση, αλλά θα είναι λύση μόνο ανασύνταξης των αστικών δυνάμεων, του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, για αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, του λαού.
Πάντως ο Κουτσούμπας την έδοσε τη συνέντευξη,Ριζ.11/3,κι αν διαστρεβλώνει τις θέσεις του κόμματος,δεν νομίζω,το ότι είναι άμεσος στόχος η έξοδος από ΕΕ και ΝΑΤΟ το είπε.Οι τοποθετήσεις εξάλλου ηγετικών στελεχών του κόμματος ,ιδιαίτερα στα λεγόμενα εθνικά θέματα,πολλές φορές είναι διαφορετική,άς προσέξει κανείς τις ομιλίες Κανέλλη στη βουλή,αυτή είναι που εκστόμισε το διαβόητο,”εμπιστευόμαστε τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας,να μας υπερασπιστούνε,να σώσουν την πατρίδα στα δύσκολα…”13/7/16,μην μου πείτε τώρα ότι είναι συνεργαζόμενη ,εκ μέρους του Περισσού μιλούσε.Και αν πιάσουμε και την Παπαρήγα έχει ρίξει κάτι εθνικιστικές κορώνες…εδώ τα αναφέραμε πολλές φορές.
Ας πούμε έχει δίκαιο ο Σπυρος Κοντομαρης. Για τον Αλεξη Τσιπρα γραψε μας και αφήστε τον δημητρη κουτσουμπα. και το ΚΚΕ , όταν πάρει τη εξουσία να του κάνετε κάθε μέρα.
Για τη Νεολαία και όχι μόνο https://www.youtube.com/watch?v=nODPPe42YQY&t=11m4s
Ούτε μία μέρα στη ευρωπαϊκή ένωση και ΝΑΤΟ. 1ον Αυτό δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στη άλλη εκτός και το ΚΚΕ είναι 100% οργανωμένο. Είναι οργανωμένο με τα μέλη του και σίγουρα μπορεί να το φέρει σε πέρας εφόσον δεν πουληθεί όπως ο Συριζα. Ήταν πουλημενος και στημένο πριν γίνει κυβέρνηση. Όχι όλοι και αυτό δεν έχει σημασία, σημασία είναι ότι τον υποστηρίζουν αυτοί που δεν πουλήθηκαν. Τελικά τι είναι και αυτοί! Πουλημενος!
Ελάτε τώρα ο Κουτσούμπας ένας παπατζής είναι,αντιγράφει από τον Παπανδρέα, δεν είναι αυτός που έλεγε ότι η έξοδος από ΝΑΤΟ ,ΕΟΚ,αλλά και η αλλαγή συστήματος είναι άμεσος στόχος,Ριζ 11/3,όπως τον γνωστό παπατζή που έλεγε εδώ και τώρα αλλαγή,στις 18 σοσιαλισμός;Οι οπορτουνιστές του Περισσού είναι βασικός πυλώνας στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος,που δεν κάνουν κανένα αγώνα και που παίζουν και τον ρόλο των δυνάμεων καταστολής με ΠΑΜΕ/ΚΝΑΤ.
Τζάμπα τόσα λόγια. Η είδηση είναι ότι ο Κουτσούμπας μπορεί να γράφει άρθρο
«Να διακρίνουμε την πολιτική ουσία» τού συγκεκριμένου άρθρου μάς καλεί ο Κοντομάρης και, υποτίθεται ότι κάνει ο ίδιος την αρχή αποκαλύπτοντάς την μπροστά στα μάτια μας. Φευ, αν και ‘‘διαβάζει’’ σωστά κάποιες γραμμές του, αδυνατεί να συμπεριλάβει σε αυτήν τη σωστή ανάγνωση το σύνολό τους και, κυρίως, αδυνατεί να διαβάσει between the lines. Μοιραία, η ουσία τού τη σκάει τού Κοντομάρη και γίνεται καπνός κι άντε πιάσ’ την. Άντε, σύντροφοι είμαστε με την ευρεία έννοια, να σας βοηθήσω όσο μού επιτρέπουν οι δυνάμεις μου να την τσακώσετε.
Ναι, το άρθρο τού Κουτσούμπα απευθύνεται στην εκτός του ΚΚΕ Αριστερά. Αλλά με τον ίδιο τρόπο που κάποιος απευθύνεται στην πεθερά, ενώ ο τελικός σκοπός του είναι να τον ακούσει η νύφη. Κι αν η πεθερά είναι η εκτός ΚΚΕ Αριστερά, ποιος είναι η νύφη;
Η νύφη είναι εκείνο το χοντρικά 25% τών μελών «τού Κόμματος» που ο Προσυνεδριακός διάλογος του 19ου μας αποκάλυψε πανηγυρικά ότι κλωτσάει άσχημα με την τρέχουσα γραμμή (ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιες γραμμές, θα ’λεγε ο Μεγάλος!) τού ΚΚΕ. Μία γραμμή υγειονομικής απομόνωσης έως βαθμού αποστείρωσης, σεχταρισμού και πολιτικού κρετινισμού, αφού εξαφανίζει κάθε τακτικό, ενδιάμεσο, συγκυριακό στόχο χάριν, υποτίθεται, της εξυπηρέτησης του στρατηγικού σκοπού (λες και κατέκτησε ποτέ κάποιος την κορυφή τού Έβερεστ, χωρίς προηγουμένως να έχει αναγκαστεί να στήσει και τρεις και τέσσερις και πέντε ενδιάμεσες κατασκηνώσεις βάσης!).
Σ’ αυτό το 25% μιλάει στην τελική ο Κουτσούμπας. Το οποίο (που μπορεί να έχει γίνει και 30 ή 35% –αν και με αλλαγμένη σύνθεση, γιατί σε αυτά τα 4 χρονάκια κάποιοι από τους παλιούς τα βρόντηξαν ή την έκαναν με ελαφρά πλάγια πηδηματάκια) δεν εξαερώθηκε. Μπορεί, κάποιοι από αυτούς που αποτελούν το 25%, απογοητευμένοι καθώς είναι, να περιόρισαν τις κριτικές τους παρεμβάσεις και να μη σηκώνουν τόσο συχνά το χέρι τους για να πάρουν το λόγο στις κομματικές συνεδριάσεις, μπορεί ακόμα και να λούφαξαν τελείως ή, μερικοί, να προσπάθησαν να αποδείξουν την κομματική νομιμοφροσύνη τους (π.χ., λέγε με Νικόλα ‘‘μάγκα’’ και ‘‘νταή’’ Μπογιόπουλο –κάτι αντίστοιχο με το σούργελο τον Σκουρλέτη), αλλά στο σύνολό τους ή στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία τους εξακολουθούν να έχουν τα μυαλά τους και να μην τα έχασαν σαν τους κουφιοκεφαλάκηδες «του Κόμματος». Σ’ αυτούς μιλάει ο Κουτσούμπας via Εφημερίδας τών Συντακτών.
Και τι τους λέει; Τους λέει τα εξής (σε ελεύθερη απόδοση):
Ορίστε, ρεμάλια: Δεν μας έχετε ζαλίσει τα αυτιά με τη γκρίνια σας ότι τάχα «συμμαχούμε μόνο με τον εαυτό μας», όπως είχε πει και ο σ. Μπογιόπουλος την περίοδο που το είχε γυρίσει λίγο στον οπορτουνισμό; Δεν μας χαλάτε τη διάθεση με τα ξινισμένα μούτρα σας κάθε φορά που τελειώνει η εισήγηση, όπου, αντί να χειροκροτάτε με ενθουσιασμό όπως κάνει η πλειοψηφία, είσαστε όλοι σαν κηδείες; Ορίστε! Εγώ ο ίδιος με τα χεράκια μου έπιασα και έγραψα κοτζάμ άρθρο με το οποίο κατέθεσα «την πιο πλατιά ενωτική πρόταση» για μια συμμαχία, αρχικά αντινατοϊκή κι αργότερα ευρύτερη, όπου δεν θα κυκλοφορεί φανερά καμιά κομματική ταυτότητα. Όλοι, ακόμα κι εμείς (κι ας είναι το Κόμμα μας το μόνο που δικαιούται να λειτουργεί και να δρα νόμιμα –τόσο ανιδιοτελής είμαι κι εγώ και το ΠΓ και η ΚΕ, το βλέπετε ρεμάλια;), όλοι θα έχουν τις κομματικές τους ταυτότητες στη μέσα τσέπη τού σακακιού τους και δεν θα τις βγάζουν ούτε γι’ αστείο. Τι άλλο θέλετε για να σταματήσετε να μας ζαλίζετε τον Λένιν και να γκρινιάζετε σαν τους γέρους τού Μάπετ Σόου ότι «συμμαχούμε μόνο με τον εαυτό μας»;
Τι λέει σε αυτό το 25% ο σύντροφος Κοντομάρης και όλο το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και γενικά όλες οι ηγεσίες τής εκτός ΚΚΕ Αριστεράς; Τίποτε δεν λένε! Αυτό το 25% αποτελεί τη μοναδική ελπίδα για να αλλάξει γραμμή πλεύσης το ΚΚΕ, κι όμως, οι ‘‘σοφές’’ ηγεσίες τής εκτός ΚΚΕ Αριστεράς (ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιους σοφούς, θα ’λεγε και πάλι ο Μεγάλος, αν ζούσε!) ούτε καν το προσέχουν, ουτε καν τους απασχολεί.
Αντί, λοιπόν, ο σ. Κοντομάρης κι ο εκάστοτε σ. Κοντομάρης να ξεμπροστιάσει σε αυτό το 25% τα προσχηματικά τερτίπια τού Κουτσούμπα ώστε να αφήσουν κάθε ελπίδα (όσοι και αν την απέκτησαν εξ αιτίας αυτής τής «πιο πλατιάς ενωτικής πρότασης») και να δουν τι θα κάνουν με τη φράξια της ΚΕ και των ανά την Ελλάδα παραρτημάτων της, των ενδιάμεσων Οργάνων, συγκινείται τόσο πολύ από το γεγονός ότι το συγκεκριμένο άρθρο τού Κουτσούμπα αντιπροσωπεύει, λέει, «μια από τις λίγες φορές που το ΚΚΕ μάς απευθύνεται, έστω και δια της πλαγίας οδού», που μας γράφει αριθμητικώς και ολογράφως ότι «κάθε πρόσκληση σε αγώνα έχει όμως τη σημασία της, ειδικά όταν τίθεται με την μορφή του συντονισμού από τα κάτω»! Ο Μαρξ κι ο Λένιν!
Έτσι, επιβεβαιώνεται για άλλη μία φορά (τώρα με αφορμή τον χι Κοντομάρη, χθες με τον ψι Λεουτσάκο, αύριο με τον ωμέγα Κοσμά και μεθαύριο με τον ύψιλον Λάσκο ή Σαπουνά) το πολλάκις εξαχθέν συμπέρασμα για τα ηγετικά στελέχη τής υπαρκτής εκτός ΚΚΕ Αριστεράς:
Αν τους είχαμε στον εμφύλιο, δεν θα βγάζαμε ούτε το ’47!