3 σχόλια στο “Έμμετρα Επίκαιρα: Κάλαντα Πρωτοχρονιάς”

1. Left G700 31/12/2018 at 13:49

   ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ

   Μεγάλη ταραχή και πανικός έπεσε σήμερα το πρωί, παραμονή Πρωτοχρονιάς, στο Μαυσωλείο τού Λένιν!

   Ο Μεγάλος Ένοικος ξύπνησε ευδιάθετος, πήρε το τσάι του –πάντα με δύο κύβους ζάχαρη παρά τις αυστηρές συστάσεις τών γιατρών για κόψιμο με τα μαχαίρι και τη γκρίνια τής Νάντιας Κονσταντίνοβνα– και ύστερα ζήτησε να του φέρουν την αλληλογραφία του. Άφησε τα γράμματα για αργότερα (ένα τού Μπουχάριν, τρία τού Τρότσκι, πέντε από την Ινέσσα, που τα ’κρυψε γρήγορα-γρήγορα κάτω απ’ το στρώμα, και ένα τού Στάλιν, που πήγε κατ’ ευθείαν στο καλάθι τών αχρήστων) και έπεσε με τα μούτρα στις χθεσινές εφημερίδες.

   Ξεχώρισε αυτές που θα διάβαζε με προσοχή (The New York Times, The Wall Street Journal, Frankfurter Allgemeine Zeitung, Le Monde, Ριζοσπάστης κ.λπ.) και ξεφύλλισε στα γρήγορα τις υπόλοιπες. Ξεφυλλίζοντας και το ΠΡΙΝ, έπεσε σε ένα ανυπόγραφο σχόλιο στη σελίδα 4, με το οποίο ο συντάκτης ή η συντάκτρια, αφού πληροφορούσε τους αναγνώστες για τα πρόσωπα που το ΚΚΕ αποφάσισε να ρίξει στη μάχη ως υποψήφιους Περιφερειάρχες για τις 13 περιφέρειες τών Δημοτικών – Περιφερειακών εκλογών (12 υψηλά ιστάμενα κομματικά στελέχη), στη συνέχεια σημείωνε με νόημα:

   Μόνη εξαίρεση η υποψηφιότητα στο Νότιο Αιγαίο του Γ. Ντουνιαδάκη, υποναυάρχου του Πολεμικού Ναυτικού ε.α. και μέλους της Κίνησης για την Εθνική Άμυνα και της Ανεξάρτητης Ένωσης Αποστράτων Ενόπλων Δυνάμεων. Προξενεί εντύπωση πάντως πως η μόνη συνεργασία δεν προέρχεται από το εργατικό κίνημα, αλλά από τους απόστρατους…

   Εκεί ακριβώς ήταν που τον έπιασαν τα γέλια. Γέλια τρανταχτά που η ηχώ τα πολλαπλασίαζε και έκαναν τους φύλακες της πρωινής βάρδιας να πανικοβληθούν και να σπεύσουν έντρομοι για να δουν τι συμβαίνει. Για να βρουν έναν Λένιν καθισμένο οκλαδόν και σκασμένο στα γέλια να μονολογεί ανάμεσα σε άφθονα χα-χα και χο-χο:

   «Παιδιαρίσματα, πάλι παιδιαρίσματα και ξανά παιδιαρίσματα! Και μάλιστα χειρότερα από αυτά που άκουγα εγώ στον καιρό μου! Πού ακούστηκε να έχουμε ολόκληρο ναύαρχο κοντά μας και να μην τον αξιοποιήσουμε, ανάλογα με τις περιστάσεις και όσο αυτές μάς το επιτρέπουν; Σαν να λένε αυτοί οι «επαναστάτες» –ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιους επαναστάτες– ότι κι εγώ έπρεπε να διώξω με τις κλωτσιές τούς τσαρικούς στρατηγούς και ναυάρχους που μας πλησίασαν λίγο πριν ή λίγο μετά την Επανάσταση και ύστερα στον Εμφύλιο για να την υπερασπιστούν μαζί μας από τους κανάγιες τους Λευκούς! Να, θυμάμαι ακόμα μερικούς, ο Θεός να τους έχει καλά: Vasili Altfater Dmitry Bagration, Pyotr Baluyev, Aleksei Brusilov, Mikhail Dmitrievich Bonch-Bruevich, Nikolai Danilov, Nikolai Fedorovich Drozdov, Aleksei Gutor, Yevgeni Iskritsky, Fyodor Kostyayev, Pyotr Kitkin, Vladislav Klembovsky, Pavel Pavlovich Lebedev, Alexander Litvinov, Dmitry Nikolayevich Nadyozhny, Alexander Nemits, Dmitri Parsky, Alexei Polivanov, Nikolay Potapov, Nikolay Rattel, Alexander Samoylo, Vladimir Selivachyov, Dmitry Shuvayev, Nikolai Skoblin, Yakov Slashchov, Alexander Andreyevich Svechin, Pyotr Telezhnikov, Vladimir Yegoryev, Andrei Zayonchkovsky.»

   Και δώστου γέλια! Όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κάποια στιγμή, από τα πολλά χαχανητά άρχισαν να αναβλύζουν από τα μάτια τού Λένιν δάκρυα (ένας όμως από τους φύλακες ορκίζεται πως δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι τα δάκρυα οφείλονταν αποκλειστικά στα γέλια…).

   Είδαν κι έπαθαν οι φύλακες να τον πείσουν να ξαναξαπλώσει στο κρεβάτι του. Εκείνο που τον έκανε τελικά να υπακούσει ήταν η προειδοποίηση ότι, αν συνέχιζε να γελάει και να κλαίει, τα δάκρυα θα αλλοίωναν το μακιγιάζ τού προσώπου του και θα έπρεπε να καλέσουν τους ειδικούς για τις απαραίτητες «επιδιορθώσεις». Αυτό ήταν προϊόν τής φαεινής ιδέας τού γηραιότερου από τους φύλακες, κάνα δυο χρόνια μόνο μικρότερου από τον Λένιν, που τον ήξερε καλά: ο Βλαντιμίρ Ίλιτς θα προτιμούσε πάντα ακόμα και χίλιες φορές μέχρι και το μαρτύριο του τροχού παρά την κωμωδία τού φτιασιδώματος της πραγματικότητας!
   ___________________________________________________________

   ΥΓ Καλή Χρονιά για όλο το σινάφι εδώ! ;-) :-)

   Reply ↓
   1. πικάπα 01/01/2019 at 16:59

      Kαλή χρονιά LeftG, (και σε όλο το σινάφι άμα λάχει) αν και δεν είμαι μέλος (στο σινάφι). Ευτυχώς σήμερα βγήκε το μεσημέρι με λίγα και δεν φράκαρε το σύστημα από λίπια και ζάχαρη. Εδώ που τα λέμε μάλλον θα ήταν καλύτερα να γράψεις κάνα βιβλίο, μπορεί να έχει επιτυχία άμα κάνεις και λίγες εμπορικές συμβάσεις.
      Δε λέω, κάτι είναι ίσως και ο διάλογος (;;;) εδώ, για ένα και μόνο λόγο: Δεν κατέληξαν εντελώς όλοι να αριστερολογούν αποκλειστικά στο φουμπου. Η γελοιότητα αυτή και το μοιραίο της αριστερολογίας στο φουμπου, είναι βέβαια για κλάματα. Αλλά όπως είχαμε πει και παλιά ούτε και σε τέτοια σάιτ γίνεται δουλειά.
      Οι προϋποθέσεις διαλόγου με τη χρήση της τεχνολογίας και την είσοδο σε αυτόν ευρύτερων συνομιλητών (ασταβραστα), όταν οι όποιες “ολομέλειες” ή ¨εκδηλώσεις” δεν λειτουργούν πια, αλλά επίσης και:
      η υποβοήθηση της τυχόν υψηλότερης συλλογικής θεωρητικής επεξεργασίας και διανόησης, όταν οι αρθρογραφίες και οι μονόλογοι από το βήμα δεν πιάνουν πλέον δεκάρα μια,
      αυτά ήταν κάποτε αντικείμενο προβληματισμού. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε αυτό. Δεν θα ήθελα να περιγράψω αυτό που υπάρχει.
      Επομένως, πράγματι δεν υπάρχει λόγος να φτάνουν να σου λένε πως εμφανίζεσαι συχνά εριστικός και αυστηρός με τους ανθρώπους. Πάρτο πιο χαλαρά είναι καλύτερα. (όλοι Έλληνες είμαστε εξάλλου – φατσούλα)

      Reply ↓
      1. Left G700 02/01/2019 at 00:45

         Φίλε πικάπα,

         Δεν ήξερα ότι έχεις αποχωρήσει από την Αριστερά! Διότι αυτό ήταν το σινάφι στο οποίο εγώ αναφέρθηκα. Όλες οι φυλές τής Αριστεράς που συχνάζουν εδώ. Με αυτή την έννοια, είσαι και παραείσαι μέλος αυτού τού σιναφιού (ή συρφετού, κατά τον Νιόνιο –διάλεξε και πάρε!).

         Το φουμπού (και ο τουίτης!) ήταν η χαριστική βολή για την διαδικτυωμένη Αριστερά. Μόνο όμως η χαριστική βολή. Τα αρχικά πυρά ήταν η ανεπάρκεια των σημερινών αριστερών ανθρώπων να αξιοποιήσουν ένα επαναστατικό μέσο προς όφελος της επαναστατικής αλλαγής τής κοινωνίας. Εμείς τραβήξαμε πρώτοι τη σκανδάλη κατά τού εαυτού μας. Ίσως η πολυτιμότερη υπηρεσία που μας πρόσφερε το διαδίκτυο να είναι ότι αποκάλυψε φαντασμαγορικά πόσο γυμνοί είμαστε γι’ αυτά τα μεγάλα που ονειρευόμαστε.

         Ας γράφουν ό,τι θέλουν. «Εριστικός», «πράκτορας», «φασισταριό». Τόσα κι άλλα τόσα. Ό,τι έχω να πω, για όσο ακόμα δεν τα παρατάω, θα τα πω που να έρθει ο κόσμος ανάποδα! Δεν θέλω να καταντήσω σαν τον πατέρα μου (ενδεικτικά τον αναφέρω, όλη την κλάση του αφορά) που κλαίει από μέσα του (αλλά τώρα είναι αργά αγάπη μου γλυκιά): «γιατί να φύγουμε από το γήπεδο; γιατί να αφήσουμε να κάνουν παιχνίδι μόνοι τους όλοι αυτοί οι άχρηστοι;».

         Τα βιβλία θέλουν σκληρή αυτοπειθαρχία. Μέχρι τώρα δεν την έχω κατακτήσει, δεν την έχω πλησιάσει καν. Ίσως κάποτε.

         Τα λέμε

         Reply ↓