Γράφουν οι: Γιώργος Παυλόπουλος – Σωτήρης Λιαμπότης
Θέλω να μιλήσω σε σένα, που δε διστάσαμε να πούμε «Όχι, δεν θα υπακούσω». Που εγκαταλείψαμε τη σιγουριά του «απολιθωμένου κομμουνισμού», για να βαδίσουμε στα κακοτράχαλα και κρυμμένα μονοπάτια της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής ανατροπής.
Σε σένα, που μείναμε μαζί, που συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, έστω και πιο δύσκολα ή από διαφορετικά μετερίζια, στα πέτρινα χρόνια του μικροαστικού ονείρου και των Ολυμπιακών Αγώνων, της καπιταλιστικής ευδαιμονίας και του τέλους της ιστορίας, των δανεικών και της μεγάλης αρπαχτής.
Σε σένα, που σπαρτάρησε η καρδιά μας όταν ο υποδιοκητής Μάρκος βγήκε από τη ζούγκλα της Λακαντόνα, όταν ο Κάρλο Τζουλιάνι πυρπόλησε τη Γένοβα, όταν κίνησε να τον συναντήσει ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, όταν οι Άραβες εργάτες μάς φώναζαν «αδέρφια».
Σε σένα, που μαζί σηκώσαμε πρώτοι και δίχως φόβο, στις πλατείες και τους δρόμους, τις σημαίες της σύγκρουσης με τα θηρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, της διαγραφής του χρέους, της ελπίδας για ένα κόσμο διαφορετικό και ανθρώπινο. Που δε μασήσαμε τις δικαιολογίες τους.
Σε σένα, το συνάδελφο και σύντροφό μου στη δουλειά, που ένιωσες καθημερινά την πρέσα και την εκμετάλλευση, που απειλήθηκες από το αφεντικό, που είδες το μεροκάματό σου να εξανεμίζεται, που δουλεύεις απλήρωτος ή απολύθηκες, που αναγκάζεσαι να ζεις με χαρτζιλίκι και χωρίς ασφάλιση, με την αξιοπρέπεια τελευταίο άπαρτο οχυρό σου.
Σε σένα, που έκλαψες για τους χιλιάδες μικρούς Αϊλάν οι οποίοι χάνονται στο βωμό της εγκληματικής αδιαφορίας της «πολιτισμένης Ευρώπης» ή φυλακίζονται στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Που ένιωσες αδύναμος μπροστά στον πόνο και τη απέλπιδα προσμονή περπατώντας στη Μυτιλήνη και τον Πειραιά, στην Ομόνοια και τη Βικτώρια.
Σε σένα, που θα μπορούσες να είσαι παιδί μου, που φοβήθηκες πολλές φορές, αλλά μας έβαλες τα γυαλιά και μας έκανες να γελάσουμε και να νιώσουμε ξανά περήφανοι και ατρόμητοι. Που πέταξες στα σκουπίδια τα σχέδια που είχαν κάνει στα χαρτιά τους.
Σε σένα, που – μαζί – δε μας έσκιαξε η φοβέρα και δε μας πλάκωσε η σκλαβιά, που δεν μασήσαμε στους εκβιασμούς, τον πολιτικό ναρκισισμό και τον κομματικό δογματισμό. Που – μαζί – πιστέψαμε στη νίκη και τους τρίψαμε στη μούρη το περήφανο και απίστευτα ηχηρό «Όχι».
Σε σένα, που δεν περίμενες τέτοια κοροϊδία και κατάντια από τους συντρόφους σου. Που δεν έχεις πια διάθεση και χρόνο για άλλες αυταπάτες, για άλλα «στάδια», για τα «ίσως», τα «εφόσον», τα «θα δούμε όταν έρθει η ώρα», που μας έχουν κολλήσει στη γη σα βαρίδια.
Σε σένα, που ξέρεις πια πως ήρθε η ώρα να ξαναβρεθούμε. Ώριμοι μα τόσο νέοι. Διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι. Ανυπάκουοι και γεμάτοι απορίες μα σίγουροι για το δίκιο και τη δύναμή μας. Πληγωμένοι από όσους εγκατέλειψαν ή επέλεξαν άλλο δρόμο μα πλημμυρισμένοι από τα χιλιάδες χέρια που αναζητούν και κρατούν σφιχτά τα δικά μας.
Σε σένα, που λες φτάνει πια. Που οργίζεσαι με όσους βρίζουν την ψήφο σου για χαμένη. Που βαρέθηκες να βλέπεις και να ακούς τα μίντια και τους «άλλους» να ερμηνεύουν τη δική σου αποχή, το δικό σου άκυρο.
Σε σένα, που δε θες πια να χτυπάμε ο ένας την πλάτη του άλλου, να θυμόμαστε περασμένα μεγαλεία, χορτάτοι όνειρα και μένοντας δεμένοι στη συνήθεια, οδεύοντας προς το χαμό χωρίς να ποτέ να χανόμαστε.
Σε σένα, που το λέει ακόμη η καρδιά σου. Που δε γυρίζεις τις πλάτες σου στο μέλλον, για ένα παρόν με κατεβασμένο το κεφάλι. Σε σένα, που ξέρεις πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, μα τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Σε σένα, που ξέρεις και θέλεις ακόμη να γελάς και να ερωτεύεσαι.
Σε σένα, που καταλαβαίνεις καλά – όπως κι εγώ – πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι το τέλος του δρόμου. Πως τούτες οι εκλογές δεν είναι η πιο κρίσιμη αναμέτρηση. Πως πολλές ακόμη θα’ρθουν, μέχρι την ώρα του «ποιος-ποιον». Τώρα, όμως, είναι μπροστά μας. Τώρα μπορούμε να χτυπήσουμε μαζί, για να πονέσουν περισσότερο. Να πονέσουν και στις εκλογές.
Σε σένα θέλω να το πω. Για να το ακούσω και εγώ, δυνατά και καθαρά.
Hey you, don’t help them to bury the life. Don’t give in without a fight.
Ψήφισε με νου, ψυχή και καρδιά! Έλα να σπάσουμε τον τοίχο!
Together we stand, divided we fall.
Ποιος αριστερός θέλει να δώσει την προπαγανδιστική δύναμη στους χιτλερικούς κάνοντάς τους αξιωματική αντιπολίτευση; Νομίζω κανένας. Για αυτό στηρίζουμε το μοναδικό κόμμα της εργατικής τάξης που μπορεί να το εμποδίσει αυτό και αυτό ρεαλιστικά είναι το ΚΚΕ. Δεν είναι ώρα για απλές καταγραφές άνευ ουσίας όπως ΛΑΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στηρίζουμε ΚΚΕ για να πολεμήσουμε τους φασίστες. Αλλιώς πάμε άκλαφτοι…
Με αυτην την λογικη να ψηφισουμε πασοκ η ποταμι
Μονό που το ΚΚΕ έχει να αντιπαρατεθεί με τους φασίστες από τη δεκαετία το 40 !
Μέχρι και στο πρόσφατο δημοψήφισμα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έβαλε το ερώτημα της ρήξης στην πληττόμενη πολυψήφια του ελληνικού λαού το ΚΚΕ δραπέτευσε για άλλη μια φορά από την πραγματικότητα . Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ενδυνάμωση της δίνει τον τόνο για τους αναγκαίους αγώνες του αύριο αλλά και για την προοπτική για τις ευρύτερες αναγκαίες διεργασίες στο χώρο της ΜΗ υποταγμένης αντί –ΕΕ αριστεράς που οφείλουν να αρχίσουν για τη δημιουργία του αναγκαίου κοινωνικοπολιτικού μετώπου που θα είναι η ραχοκοκαλιά της αντίστασης στα νέα μνημόνια . Και η ελπίδα για την ανάταση του εργατικού κινήματος που θα διεκδικήσει τα περήφανα ΟΧΙ μέχρι τέλους αλλά και την ολική ανατροπή του ίδιου του συστήματος που γέννα τη φτώχια την ανεργία και την εξαθλίωση .
Όνειρα γλυκά συναγωνιστή, από τον αστερισμό του αριστερισμού όλα φαίνονται ομορφότερα και ευκολότερα. Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέτε…Αποκτήστε πρώτα γείωση με την εργατική τάξη και το εργατικό κίνημα και μετά μιλήστε για ανάταση του. Βέβαια μπορεί και να πιστεύετε ότι αυτή τη γείωση την έχει το ΕΕΚ και για αυτό συνεργάζεστε μαζί τους…χαχαχαχαχα
Κόκκινη Ψήφο Στις Κάλπες / το σχόλιο της ημέρας / 15/9/2015
του Θανάση Ανεστόπουλου
Κάθε φορά αναφέρονται όλοι ότι κάθε εκλογική διαδικασία είναι κρίσιμη. Όμως αυτές οι εκλογές έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, ανεξάρτητα ποιο κόμμα θα βγει πρώτο (ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ) τι κυβέρνηση θα δημιουργηθεί, ότι ο νικητής θα εφαρμόσει το 3ο μνημόνιο. Μνημόνιο που σύσσωμη η βουλή το ψήφισε με μπροστάρη τον μεταλλαγμένο μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ (που οδήγησε όμως στην διάσπαση του).
Όμως μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τον Γενάρη (που στηρίξαμε κριτικά χωρίς αυταπάτες και δεν μετανιώνουμε για την τακτική μας), μετά το μεγαλειώδης ταξικό ΟΧΙ του Ιούλη και τα αδιέξοδα της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές που έφερε την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με την δημιουργία της Λαικής Ενότητας άνοιξε όλη τη βεντάλια στην αριστερά και στην κοινωνία.
Ραγδαίες διεργασίες στην αριστερά (που δεν θα είχαμε σε τέτοιο βαθμό αν δεν υπήρχε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) και μια κοινωνία που είναι αντιμέτωπη με απελπισία, απογοήτευση και αδιέξοδα.
Και ενώ η οικονομική καπιταλιστική κρίση βαθαίνει ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται τίποτα στους εργαζόμενους και στα φτωχά λαικά στρώματα αλλά μόνο ότι θα διαχειριστεί “προοδευτικά” το 3ο μνημόνιο. Πρέπει να χαιρετίσουμε και να βαδίσουμε με τον κόσμο της ΛΑΕ παρόλο τον τρόπο δημιουργία της και τον “δημοκρατικό – πατριωτικό μπλοκ” που θέλει να εκφράσει. Ο κόσμος της ΛΑΕ ήταν το πρωτοπόρο αριστερό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ και αγωνιστές. Ένα μεγάλο κομμάτι του λαού που ψήφισε ΟΧΙ θα εκφραστεί με την ψήφο του στη ΛΑΕ και αυτό δεν είναι πολιτική λάθος επιλογή.
Το ΚΚΕ με την σεκταριστική πολιτική του, την απομόνωση του από τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις, το ιστορικό λάθος του στο δημοψήφισμα, δεν μπορεί να εκφράσει γενικότερα τις λαικές ανάγκες που τις αποπέμπει στην δευτέρα παρουσία…..δεν βλέπουμε να ανεβαίνει σε ποσοστά αλλά θα είναι και επιτυχία αν κρατήσει τις δυνάμεις του.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (παρόλο την διάσπαση της) είναι θετικό που συνεργάστηκε εκλογικά (και δεν πρέπει να μείνει μόνο εκεί) με το ΕΕΚ. Μόνο και μόνο για αυτό αρκεί να οδηγηθούμε να ψηφίσουμε την εκλογική συνεργασία. Δεν πιστεύουμε ότι η επαναστατική αριστερά κτίζεται στις εκλογές, ούτε είναι φετίχ η εκλογική κάθοδος, αλλά μπορεί να εκφραστεί έστω ένα μικρό κομμάτι του ΟΧΙ που θέλει να πάει μέχρι τέλους (έξω από ΕΕ και Ευρώ). Μετά την αδιέξοδη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην φυλακή της ΕΕ ένα αξιοπρεπές ποσοστό της εκλογικής συνεργασίας θα δώσει το έναυσμα για μια λαική – εργατική αριστερή αντιπολίτευση, μέτωπο με τους αγωνιστές της ΛΑΕ, του ΚΚΕ….για την δημιουργία του αντικαπιταλιστικού πόλου.
ΟΧΙ στην ΑΠΟΧΗ και στο ΑΚΥΡΟ – ΚΟΚΚΙΝΗ ΨΗΦΟ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ.
ΨΗΦΟ στην εκλογική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΕΕΚ, ανένταχτων αγωνιστών.
15/09/2015 at 16:24
Η κεφαλαιοκρατία, δια του Τσίπρα …”με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έβαλε το ερώτημα της ρήξης….”!!!
Πέρα από το κωμικά αφελές της εκτίμησης (:ΠΟΤΕ η α.τ. δε θα θέσει στον Λαό τέτοιο ερώτημα…), δεν αναρωτιώσαστε: Ποιά λαϊκή πίεση επέβαλε το δημ(ι)οψήφισμα; Μια κλασσική μανούβρα, ένα εκβιαστικό δίλημμα, όπως συνήθως, έθεσε στον λαό, έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων, πάτε καλά; Και που, όπως συνήθως πάλι, βρεθήκανε οι αιώνιες ρεφορμιστικές κότες, να τσιμπήσουν!
Σας έβαλε στο βρακί του ο Τσίπρας, στη συνέχεια ο Λαφαζάνης και εξακολουθείτε να αεροβατείτε για “περήφανα όχι”! Δεν κοιτάτε, που πάθατε vertigo, από την επομένη και μέχρι σήμερα, ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του, άλλος για Χίο τράβαγε κι άλλος για …πιλάφη!
Σας διαλύσανε γιατί δεν έχετε ταξικό προσανατολισμό, κι αν δεν υπήρχε ο αντι-κουκουεδισμός, που σας συνέχει θάχατε τώρα χαθεί….
Δυστυχώς το ΚΚΕ έκανε χρόνια και χρόνια για να ξυπνήσει μπροστά στη χιτλερική απειλή, και μολονότι εμείς το προειδοποιούσαμε ακατάπαυστα. Και ποτέ η ηγεσία του δεν έκανε την παραμικρή αυτοκριτική για αυτό. Είπε ότι θα κόψει το χέρι του ‘Δεν πληρώνω’, αλλά ποτέ των χρυσαύγουλων. Και ακόμη και τώρα δεν έχει καμιά στρατηγική για να αντιμετωπίσει τον φασισμό (αν τυχόν ξέρετε κάτι που δεν ξέρουμε σας παρακαλώ ενημερώστε μας), και αρνείται να φτιάξει μέτωπο με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς, στην πραγματικότητα δεν το συζητάει καν.
Και σύντροφε Ένα, αν είσαι κομμουνιστής δεν πρέπει να κρύβεσαι, πες μας λοιπόν το όνομά σου και, συντροφικά, μη μας βρίζεις σε παρακαλούμε. Αν πράγματι πιστεύεις ότι είναι άνευ ουσίας η ψήφος στην Ανταρσύα, κάνε μας τη χάρη να πεις και κανένα επιχείρημα.
Είναι η κατάπτυστη στάση που κράτησε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στην διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αφού προλείαινε το έδαφος γλείφοντας το ΣΥΡΙΖΑ για χρόνια, υιοθετώντας την επιχειρηματολογία του απέναντι στη “χούντα του Σαμαρά” (σαν το μικρό αδερφάκι που παπαγαλίζει ότι λέει ο μεγάλος που έχει μπλέξει σε καβγά), γινόμενη συνειδητά ουρά του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από την εποχή των περιβόητων “πλατειών”,
ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕ την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ως “νίκη του λαού”, έδωσε ξανά “αριστερό” και “κινηματικό” άλλοθι στην κυβέρνηση με τη συμμετοχή της στα φιλοκυβερνητικά συλλαλητήρια (που σύντομα εξελίχθηκαν σε φιάσκο), έκανε επί 4-5 μήνες αντιπολιτευτικό μορατόριουμ (κοινώς έβαζε πλάτη) μέχρι που πια θα την έπαιρναν πρέφα και οι πέτρες, ξαναέβαλε πλάτη στη δημιουργία αυταπατών στο λαό σχετικά με το στημένο δημοψήφισμα στηρίζοντας στην πράξη την κυβερνητική πρόταση (πέρα από τη διαφοροποίηση στη δικαιολογητική βάση για ξεκάρφωμα), συνεργάστηκε όλο αυτό το διάστημα (κι εξακολουθεί ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ) με τις (μνημονιακές κατά τα άλλα) δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ όπου είχε τη δυνατότητα- στο σ.κ., σε δημοτικές κινήσεις, σε κινητοποιήσεις κοκ- χαρακτηριστικά τα κοινά ψηφοδέλτια σε μια σειρά συλλόγους πχ. δασκάλων ή ο τραγέλαφος της συγκέντρωσης ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΣΥΡΙΖΑ υπό την ομπρέλα της… ΑΔΕΔΥ τη μέρα ψήφισης του 3ου μνημονίου…
Ένα ερώτημα προς το παρόν γιατί έχουμε και δουλειές: το ΚΚΕ με τη θέση που έχει για την έξοδο από την ευρωζώνη καλλιεργεί το έδαφος για να βρίσκει πόδια να στηρίζεται όχι μόνον η επιχειρηματολογία του “εχθρού” ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ολόκληρου του συστήματος; δυσκόλεψαν πολύ τον Γ.Γ. οι ερωτήσεις στο debate; για πρόσεξέ τες καλύτερα (ελπίζω ακόμη ότι μπορείτε να προσέχετε).
είναι ο ενσωματώσιμος και ουδόλως αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας του “μεταβατικού προγράμματος” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Πρόκειται για πολιτική πρόταση που στρώνει κόκκινα χαλιά (ή καλύτερα ροζ) στη ρεφορμιστική λογική των σταδίων, την οποία κάποτε (στη δεκαετία του ’90) τουλάχιστον στα λόγια το ΝΑΡ επέκρινε για να υποκλιθεί σ’ αυτήν με τον πιο επίσημο τρόπο τα τελευταία χρόνια.
Είναι ένα πρόγραμμα με αιτήματα σοσιαλδημοκρατικού, νεοκευνσιανού χαρακτήρα, που όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με οποιαδήποτε επαναστατική σοσιαλιστική “μετάβαση”, αλλά είναι άκρως ανώδυνα κι ενσωματώσιμα και κάλλιστα μπορούν να υιοθετηθούν εν όλω ή αποσπασματικά από το κεφάλαιο ως σχέδιο β’ (που έλεγε κι ο σ/φος σας Αλαβάνος) για την τόνωση της κερδοφορίας του.
Άλλωστε το γεγονός ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γειτνιάζει με αντίστοιχα άλλων οπορτουνιστικών μορφωμάτων με διακυρηγμένο στόχο μια εναλλακτική διαχείριση του καπιταλισμού (πχ. ΛΑ.Ε.) σε βαθμό που οι διαφορές τους να γίνονται πραγματικά δυσδιάκριτες, ή το γεγονός ότι λίγες μέρες πριν η επίκληση του συγκεκριμένου προγράμματος και της αντίληψης που το συνοδεύει λειτούργησαν ως το όχημα εξόδου της μισής ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το ανάχωμα του Λαφαζάνη κάτι θα πρέπει να σας λέει…
(και αφού θέλεις και όνομα:
Κώστας Β.)
Όσο για τους ναζί εγκληματίες της ΧΑ και την αντιμετώπισή τους,
αφού “παρακαλεί να ενημερωθεί” ο κ. Μαρκέτος, μια ιδέα θα ήταν να αποταθεί για παράδειγμα στο ταξικό Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής & Ναυπηγικής Βιομηχανίας Ελλάδος (ανήκει στο ΠΑΜΕ βέβαια, αλλά κάντε την καρδιά σας πέτρα). Θα μπορούσε έτσι να αντλήσει χρήσιμες γνώσεις για το πώς αντιμετωπίζουν οι εργάτες τους φασίστες δουλέμπορους- μπράβους των μεγαλοεργολάβων και των εφοπλιστών από πρώτο χέρι.
Αλήθεια εσύ γνωρίζεις; μιλάς; Αποτάθηκες στο συνδικάτο;
Για ενημέρωσε μας με τι (πρωτοπόρο; αποτελεσματικό;) τρόπο αντιμετωπίζουν την Χ.Α. στο Πέραμα. Πως απευθύνθηκαν και απευθύνονται στους εργαζόμενους; Είναι ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα; Το σωματείο που έστησαν οι Χ. Α. τους αγχώνει καθόλου. Υπάρχουν αντιφασίστες πέραν από το ΚΚΕ ; Τους απευθύνεται; Έκαναν τίποτα από κοινού; Είναι αναγκαίο να γίνει;
Τώρα που κλείνουν δύο χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την επίθεση που δέχθηκαν τα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα νομίζω πως αξίζει ένας μικρός απολογισμός.
Εγώ δεν σε είπα κύριο, αγαπητέ κώστα. Θα μπορούσα, αν ήθελα να σου απαντήσω στο ίδιο ύφος, να πω ότι λυπάμαι που σου τέλειωσαν τα βάλιουμ, αλλά προτιμώ πολιτική αντιπαράθεση. Ωστόσο δεν έχεις κάποια άποψη στην οποία ν’ απαντήσει κανείς, απλώς κολλάς αριστερά και δεξιά σουρεαλιστικές ετικέτες.
Πολύ θα μ’ ενδιέφερε, για παράδειγμα, να δω πώς στηρίζεις την αποψη ότι η Ανταρσύα έχει λογική σταδίων ή οτι το πρόγραμμά μας για τη σοσιαλιστική μετάβαση είναι άκρως ανώδυνο κι ενσωματώσιμο για το κεφάλαιο. Αλλά στο κάτω κάτω είναι κακό αυτό; Αφού κι εσείς θα κάνετε την επανάσταση χωρίς να σπάσει ούτε βιτρίνα, και φυσικά προτού να φύγουμε από το ευρώ, απολαμβάνοντας όλα τα ευεργετήματα της σφριγηλής μας οικονομίας μέχρι τότε.
Αφού έχει τόσο εμπεριστατωμένη κριτική των θέσεων της ανταρσύας το κκε, γιατί δεν στέλνει κάποιο στέλεχος στη συνδιάσκεψή μας να την συζητήσουμε συντροφικά; Μόνο στα συνέδρια του πασόκ και της δημάρ θα απευθύνει χαιρετισμούς;
Μέχρι να τα πούμε όμως στη συνδιάσκεψη, άκου τα από εδώ. Δίνεις μια τραγικά παραμορφωμένη εικόνα της πολιτικής της ανταρσύας, κατάλληλη ίσως για αμφιθέατρο πρωτοετών φοιτητών, αλλά με μηδενική αναλυτική και ακόμη και περιγραφική αξία. Ακριβώς επειδή είναι τόσο παραμορφωμένη δεν πείθει κανέναν άλλον πέρα από μέρος του κόσμου που ακολουθεί το κκε στον αναχωρητισμό του. Γιατί δεν νομίζω να διέφυγε της προσοχής σου ότι το κκε κάνει πλέον τα πάντα για να διευκολύνει τον τσίπρα, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την υπονόμευση του όχι στο δημοψήφισμα.
Εμείς πάντως συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, όποιος και αν είναι πρωθυπουργός, και δεν σας ακολουθούμε στο δρόμο των συκοφαντιών, της αυτοακύρωσης και της διάσπασης του λαϊκού στρατοπέδου, που σκορπά τόσο πολλά χαμόγελα στους μπόμπολες και στους τσίμες. Και σας απευθύνουμε σταθερά την πρόσκληση ενότητας στην οποία δεν καταδέχεστε να απαντήσετε.