Οι διαμαρτυρίες για τον αντισημίτη υποψήφιο στην Αθήνα με τον Αρη Σπηλιωτόπουλο, η ταύτιση με τον πατέρα του και η κίνηση που ενδέχεται να αποβεί μπούμερανγκ.
Χαρακτηριστική είναι η αποστροφή του ότι αποτελεί «δημοκρατικό δικαίωμα» του καθενός να καλεί στην εξόντωση οποιουδήποτε λαού, ακόμα και στην επαναλειτουργία του Αουσβιτς
Του Δημήτρη Ψαρρά
Με αυστηρή ανακοίνωσή του, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο διαμαρτύρεται για τη συμμετοχή του Θάνου Πλεύρη στον συνδυασμό του Αρη Σπηλιωτόπουλου και σημειώνει τις δημόσιες αντισημιτικές του τοποθετήσεις. Ο κ. Πλεύρης προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία από το ΛΑΟΣ μετά τις πρώτες εκλογές του 2012, όταν το κόμμα του απέτυχε να μπει στη Bουλή, και σήμερα είναι άμισθος σύμβουλος του Αδώνιδος Γεωργιάδη.
Η σκοπιμότητα της υποψηφιότητας αυτής, που ανακοινώθηκε με κάποια καθυστέρηση από τον κ. Σπηλιωτόπουλο, είναι προφανής. Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας με το χρίσμα της Νέας Δημοκρατίας κάνει ακόμα ένα βήμα –μετά την εκστρατεία του για το τζαμί- προκειμένου να προσεγγίσει το κοινό του ναζιστή Ηλία Κασιδιάρη και να υπερκεράσει σε παλαιάς κοπής εθνικοφροσύνη τον κ. Κακλαμάνη.
Ομως, αυτή η κίνηση ενδέχεται να αποβεί μπούμερανγκ, διότι ακόμα και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας (όπως για παράδειγμα η Φωτεινή Πιπιλή, χθες στον «Βήμα FM»), ζητούν την αποπομπή Πλεύρη, εφόσον επιβεβαιωθεί ο ακραίος αντισημιτισμός του.
Υποκατάστατο
Από την πλευρά του Αρη Σπηλιωτόπουλου προβάλλεται η δικαιολογία ότι δεν είναι υπεύθυνος ο γιος Πλεύρη για όσα λέει και γράφει ο πατέρας του, ο Κώστας Πλεύρης, ο γνωστός εθνικοσοσιαλιστής, ο οποίος αυτή την περίοδο πολιτεύεται με το ΛΑΟΣ. Το πρόβλημα είναι ότι ο Θάνος Πλεύρης ουδέποτε ανέπτυξε αυθύπαρκτη πολιτική δράση, και βέβαια οι ιδεολογικές του καταβολές ταυτίζονται με εκείνες του πατέρα του. Πολιτεύτηκε πρώτη φορά στις νομαρχιακές του 2006 και τις βουλευτικές του 2007 με το ΛΑΟΣ ως υποκατάστατο του πατέρα του, την περίοδο που ο Γιώργος Καρατζαφέρης θέλησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που είχαν δημιουργηθεί σε όλη την Ευρώπη από το 2004, ότι δηλαδή το κόμμα του ήταν ένα αντισημιτικό, ρατσιστικό μόρφωμα, με το οποίο δεν ήθελαν να έχουν σχέση ούτε τα ευρωπαϊκά εθνικολαϊκιστικά κόμματα.
Αλλά ο Θάνος Πλεύρης εκλέχθηκε βουλευτής το 2007 μόνο και μόνο χάρη στους οπαδούς του πατέρα του. Το επιβεβαιώνει το ιστορικό στέλεχος της μεταπολιτευτικής Ακροδεξιάς Ιωάννης Σχοινάς, ο οποίος υπήρξε ηγέτης του εθνικοσοσιαλιστικού ΕΝΕΚ και σήμερα πολιτεύεται με τη Χρυσή Αυγή και ομολόγησε ότι αυτός έδωσε τη «γραμμή» να σταυρωθεί ο γιος Πλεύρης («Ελεύθερος Κόσμος», 7.10.2007).
Η ταύτιση Θάνου και Κώστα Πλεύρη είναι ορατή και στο προσωπικό μηνιαίο δελτίο «Ελλήνιον Σάλπισμα», το οποίο εκδίδει ο πατέρας μέσω του στενού του συνεργάτη Χρήστου Κοσσιώρη, και βέβαια βρίθει αντισημιτικής προπαγάνδας.
Ο Θάνος Πλεύρης, όχι μόνο αποδίδει στις «γονικές καταβολές» του την απόφαση να πολιτευθεί (τχ. 63), αλλά αποδίδει κι αυτός στους αναγνώστες του δελτίου (δηλαδή στους οπαδούς του πατέρα του) την εκλογική του επιτυχία (τχ. 73) και εκφράζει τον ιδιαίτερο «ψυχικό δεσμό» μαζί τους (τχ. 75). Αλλωστε, όλη η δραστηριότητα του Θάνου Πλεύρη διοχετεύεται στο ίδιο δελτίο.
Οσο για τον ανοιχτό αντισημιτισμό του γιου Πλεύρη, δεν χρειάζεται να παρακολουθεί κανείς το twitter του πρώην βουλευτή. Αρκούν οι δηλώσεις του, οι αγορεύσεις του και η συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια της δίκης του πατέρα του, για το περιβόητο φιλοχιτλερικό βιβλίο «Εβραίοι, όλη η αλήθεια». Ο Θάνος Πλεύρης, κατά την πολυήμερη διαδικασία της δίκης, δεν αρκέστηκε στα καθήκοντα του συνηγόρου, αλλά ταυτίστηκε με την ουσία των επιχειρημάτων του συγγραφέα, ενώ αντιμετώπισε κι αυτός τους εκπροσώπους του ελληνικού εβραϊσμού ως οιονεί κατηγορούμενους!
Δεν γνώριζε
Χαρακτηριστική είναι η αποστροφή του ότι αποτελεί «δημοκρατικό δικαίωμα» του καθενός να καλεί στην εξόντωση ενός οποιουδήποτε λαού, ακόμα και στην επαναλειτουργία του Αουσβιτς! Μεταξύ άλλων επιχειρημάτων, ο Θάνος Πλεύρης υποστήριζε ότι ούτε αυτός ούτε ο πατέρας του γνώριζαν την ύπαρξη του αντιρατσιστικού νόμου 927/79, προτού εκδοθεί το επίμαχο βιβλίο. Μόνο που στο ίδιο το βιβλίο περιλαμβάνεται αυτούσιος ο νόμος 927/79 και σχολιάζονται αναλυτικά ακόμα και οι μετέπειτα προσθήκες του (σελ. 1294-96), αποδεικνύοντας πόσο σέβονται οι ομοϊδεάτες πατέρας και γιος την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Ο κ. Σπηλιωτόπουλος βρίσκεται μπροστά σε ένα πραγματικό δίλημμα. Αν επιμείνει στην υποψηφιότητα Πλεύρη πρέπει να λησμονήσει μια και καλή το προφίλ του μετριοπαθούς στελέχους του «μεσαίου χώρου» που τον συνόδευε μέχρι σήμερα. Αλλά αν συμβεί αυτό, γιατί άραγε θα τον προτιμήσουν οι συντηρητικοί ψηφοφόροι από τον συνυποψήφιό του Νικήτα Κακλαμάνη ή –ακόμα χειρότερα- τον Ηλία Κασιδιάρη;
