Δήμητρα Παπανικολάου, μέλος της ΕΑΑΚ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Η φετινή χρονιά, μια δύσκολη χρονιά για το μαζικό κίνημα και για τους εργαζόμενους, υπήρξε παράλληλα και προκλητικά αποκαλυπτική. Αποκαλυπτική ως προς την ανάγκη της συλλογικής πάλης, για τις ελπιδοφόρες τάσεις ριζοσπαστικοποίησης που γεννιούνται στη νεολαία, αλλά και για τις ανεπάρκειες της αριστεράς (εξωκοινοβουλευτικής και μη) – την ανάγκη το πράγμα να πάει αλλιώς. Πολιτικά ερωτήματα αναδείχθηκαν και με τον έναν ή άλλον τρόπο κάθε δύναμη έδωσε την απάντησή της.
Ιδιαίτερη ήταν η περίπτωση βέβαια της ΕΑΑΚ, που για πρώτη φορά έδωσε τόσο έκδηλα τόσο διαφορετικές απαντήσεις, μάλιστα σε συνθήκες που υπήρχαν μαζικές κινητοποιήσεις των φοιτητών ενάντια στον αντιεκπαιδευτικό νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη. Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι απαντήσεις στην ουσία ήταν δύο – μάλιστα, αυτό βάθυνε και έγινε πιο φανερό στη μάχη ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο Χατζηδάκη- αλλά αυτό το σημείο ας το αφήσουμε για λίγο αργότερα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Τι ήταν αυτό που δημιούργησε την ΕΑΑΚ; Τι την κατέστησε μια ξεχωριστή πολιτική δύναμη, ένα διακριτό πολιτικό ρεύμα στο φοιτητικό κίνημα που για γενιές ολόκληρες πυροδοτούσε νικηφόρα κινήματα, στράτευε αγωνιστές, άλλαζε μαζικά συνειδήσεις; Θα μπορούσε να πει κανείς με ευκολία ότι σε πολύ δύσκολους καιρούς, στον απόηχο της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, η ΚΝΕ-ΝΑΡ και οι αριστερές συσπειρώσεις φοιτητών ενώθηκαν για να κρατήσουν από την ήττα. Αλλά και πάλι πρέπει να ξύσουμε λίγο πιο βαθιά! Η δημιουργία της ΕΑΑΚ δεν έγινε για να αντέξουμε την ήττα, αλλά αντίθετα έγινε γιατί σε καιρούς ήττας, δυνάμεις με τελείως διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες διέκριναν ότι υπάρχει προοπτική αγώνα (νικηφόρου αγώνα) για τη νεολαία, αρκεί η αριστερά να πάρει διαζύγιο από τη διαχείριση, την ενσωμάτωση, από το να απολογείται για ένα καθεστώς που είχε φτάσει να μη θυμίζει σε τίποτα το σοσιαλισμό και την κοινωνία της χειραφέτησης.
Στην τελική, η οικοδόμηση της ΕΑΑΚ βασίστηκε στην ανάγκη για την οικοδόμηση μιας άλλης αριστεράς, μιας ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ριζοσπαστικής και συγκρουσιακής σε περιεχόμενο και μορφές όπως και να την περιέγραφε ο καθένας. Η αξία χρήσης της ΕΑΑΚ έγκειται στο ότι προσπαθούσε να περιγράψει έναν άλλο δρόμο, έναν δρόμο που καλούταν να χαράξει από την αρχή.
Αυτό το ρεύμα δεν βασίστηκε σε θεωρητικούς βερμπαλισμούς. Χτίστηκε μέσα από μάχες και με συγκεκριμένη μεθοδολογία. Τις καταλήψεις του ’90-’91, τις συγκρούσεις στα εξεταστικά κέντρα, το μεγάλο κίνημα του 2003, το 2006-’07, στο φοιτητικό κίνημα του 2011 κλπ. Η/Τα ΕΑΑΚ τότε έκαναν κάτι πολύ απλό μα και δύσκολο συνάμα! Απέναντι στις λογικές της ΚΝΕ/ΠΚΣ (το μαζικό κίνημα και φοιτητικοί σύλλογοι είναι για συνδικαλισμό, αν θες να κάνεις πολιτικό αγώνα έλα στο κόμμα) και του Συνασπισμού (το μαζικό κίνημα είναι η δεξαμενή και το στήριγμα αριστερών προοδευτικών κυβερνήσεων), είπε ότι το μαζικό κίνημα μπορεί και πρέπει πέρα από συνδικαλισμό να κάνει και πολιτικό αγώνα. Μάλιστα οφείλει να δίνει τη μάχη σε όλα τα επίπεδα: οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά, να υπερβαίνει τον συντεχνιασμό του κοινωνικού χώρου- χωρίς όμως να φεύγει από την σκληρή διαπάλη των συσχετισμών εντός τους- να συνδέει εν τέλει τον οικονομικό με τον πολιτικό αγώνα.
Ένα ακόμα σημείο τομής, είναι το γεγονός ότι αντιλήφθηκε ότι η πολιτική και η δράση δεν είναι προνόμιο πεφωτισμένων συνδικαλιστών, αλλά πρέπει να περνάει από τον κάθε φοιτητή που αγωνίζεται, με ανοιχτές διαδικασίες. Δώσαμε μάχη ώστε το φοιτητικό κίνημα να οργανώνεται μέσα από γενικές συνελεύσεις, συντονιστικές επιτροπές και συντονιστικά γενικών συνελεύσεων ανοιχτά σε όλους τους φοιτητές κόντρα σε λογικές τύπου ΕΦΕΕ. Δώσαμε μάχη ώστε όλες οι κινητοποιήσεις, οι παρεμβάσεις στα όργανα διοίκησης να είναι μαζικά και όχι δια αντιπροσώπων. Οι ανένταχτοι αγωνιστές για την/τα ΕΑΑΚ είχαν πάντα ρόλο και ήταν κρίσιμος. Βέβαια φέτος αυτό ορισμένοι το ξέχασαν…
Αυτό δεν ήταν η κατεύθυνση μόνο της ΚΝΕ-ΝΑΡ και στη συνέχεια της νΚΑ μέσα στην ΕΑΑΚ, αλλά συλλογικό κεκτημένο των σχημάτων. Παράδειγμα αποτελεί αυτό που γράφεται σε ένα συγκροτητικό κείμενο της ΑΡΑΣ και της ΑΡΙΣ, με τίτλο : «ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ, Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ (Α.Χ.Μ.ΜΕΤ. Ή Α.Χ.Μ.ΜΕΤ. – Ε.Α.Α.Κ.;)». «Εκφράζουν μια σημαντική τάση ενάντια στο διαχωρισμό της συνδικαλιστικής δράσης από την πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση. Την αντίθεση στην αντίληψη ότι την πολιτική την ασκεί το κόμμα ή η οργάνωση και ότι στο μαζικό χώρο προωθούμε την πολιτική μας μέσα από συνδικαλιστικά αιτήματα μόνο, αντιμετωπίζοντάς τον σαν δεξαμενή από την οποία αντλούμε μέλη. Τα σχήματα μέσα στο πανεπιστήμιο αποτελούν στον έναν ή στον άλλο βαθμό πολιτικές – συνδικαλιστικές ενότητες στον κοινωνικό χώρο με ιδεολογική φυσιογνωμία.» Και συνεχίζει: «Εκφράζουν μια τάση χειραφέτησης από την κηδεμονευόμενη πολιτική, την σχέση καθοδηγητή – καθοδηγούμενου, την διάθεση του νεότερου κόσμου να πάρει την πολιτική δράση στα χέρια του έξω από τα κόμματα και το κράτος. Αυτό αντανακλά και στα ονόματά τους το ανεξάρτητος.»
Συχνά δυνάμεις όπως η ΑΡΑΣ και η ΑΡΙΣ μιλάνε -και καλά κάνουν- για τα ιστορικά κεκτημένα των ΕΑΑΚ. Μάλιστα κατηγορούν συχνά πυκνά τη νΚΑ ότι παίρνει διαζύγιο από αυτά. Καλό είναι όταν τοποθετείται μια δύναμη δημόσια (ή έστω και σε “πηγαδάκια”) να μπορεί με έναν εμπεριστατωμένο τρόπο να διαβάζει την ιστορία, όχι μόνο της ΕΑΑΚ αλλά και του φοιτητικού κινήματος συνολικά. Στο ίδιο κείμενο, που παρατίθεται από πάνω, βρίσκεται η απάντηση στην αδυναμία αυτών των δυνάμεων να χαράξουν αυτοτελή πολιτική γραμμή και δεν μπορούν παρά να γίνονται ουρές είτε σε ρεφορμιστικά σχέδια (ΚΚΕ), είτε ακόμα χειρότερα σε αστικά προοδευτικά μέτωπα (ΣΥΡΙΖΑ). Η απάντηση είναι ο εγκλωβισμός αυτών των δυνάμεων στον κοινωνικό χώρο και η αδυναμία τους λόγω αυτού να αντιληφθούν την ενιαιότητα της αστικής επίθεσης, να κάνουν και πολιτικό αγώνα.
Όμως, με τον ερχομό της κρίσης, όταν ο καπιταλισμός επιτίθεται με τις στρατηγικές σημαίες της αγοράς, της εκμετάλλευσης, της ιδιοκτησίας, με κυβερνήσεις, ΕΕ, ΔΝΤ κλπ δεν μπορεί να σταθεί η αριστερά αν αυτά τα θεωρεί μεγάλα για να τα παλέψει, οπότε μιλάει μόνο για διαγραφές, πειθάρχηση κλπ. Αυτό οδήγησε αυτές τις δυνάμεις στη λογική του «κόλπου», στο να ψάχνουν τα ακροατήρια, όχι στη νεολαία που βιώνει τον εργασιακό και μορφωτικό μεσαίωνα, αλλά στα μαζικά ρεφορμιστικά σχέδια, με αποτέλεσμα προφανώς να ενσωματώνονται σε αυτά.
Όποιος λοιπόν αναρωτιέται αν διασπάται η ΕΑΑΚ και ποιος τη διασπά στην πράξη, τον καλούμε να ψάξει δυστυχώς στις προτάσεις για τα πλαίσια αγώνα της ΑΡΑΣ που έδωσε μάχη στο φοιτητικό κίνημα φέτος για να μη στοχοποιείται ο ΣΥΡΙΖΑ, να μην αναφέρεται καν σαν λέξη στα δελτία τύπου των φοιτητικών συλλόγων, την ίδια στιγμή που η ΕΑΑΚ έδωσε μάχη το 2015-20 ώστε η δυσαρέσκεια απέναντι σε μια «αριστερή κυβέρνηση» – ο αντικυβερνητικός αγώνας- να μην πάει στην ακροδεξιά. Τον καλούμε να ψάξει την ΑΡΑΣ στις κοινές πορείες με όλες τις τοπικές οργανώσεις Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ που ακυρώνει απεργίες λίγες μέρες πριν. Να ψάξει εκείνες τις δυνάμεις που φέτος έψαχναν να βρουν τον καλό πρύτανη (ή πρώην πρύτανη) που δεν θα εφαρμόσει το νόμο Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη, την ίδια στιγμή που η ΕΑΑΚ ήταν η πρώτη που έδινε ανέκαθεν την μάχη απέναντι σε λογικές συνδιαχείρησης και συνδιαλλαγής με τα όργανα διοίκησης. Την ίδια στιγμή τον καλούμε να ψάξει στις εξέδρες ομιλίας σε συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ για να βρει την ΑΡΙΣ να ψάχνει τις μάζες, με την κουτή ελπίδα(;) να διεμβολίσει το ΚΚΕ…
Αυτή είναι η πολιτική βάση της εμφανούς αδυναμίας της ΕΑΑΚ να τοποθετηθεί ενιαία πάνω στον νόμο και συνολικά απέναντι στις εξελίξεις στο πανεπιστήμιο. Τα ερωτήματα όμως για την επόμενη ημέρα παραμένουν και η ανάγκη απάντησής τους τίθεται ίσως πιο επιτακτικά από ποτέ: Συνολική αντιπαράθεση με την αντιδραστική ανασυγκρότηση της εκπαίδευσης και του πανεπιστημίου σε μια κατεύθυνση επιχειρηματική, ταξική, βαθιά αντιδημοκρατική ή μάχη πάνω σε «αιχμές» με εγκλωβισμό βασικά στην «πειθάρχηση-εντατικοποίηση-καταστολή»; Μάχη να πολιτικοποιείται το φοιτητικό κίνημα και να βλέπει απέναντί του τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις τους ή παραμονή σε ένα στενά συνδικαλιστικό αγώνα; Ανάδειξη του ρόλου της συναίνεσης και του ΣΥΡΙΖΑ ή υποταγή στις «δημοκρατικές δυνάμεις»; Φοιτητικό κίνημα με βάση τις Γενικές Συνελεύσεις, με τους αγώνες στα χέρια των φοιτητών ή γραφειοκρατική διαχείριση με τους φοιτητές θεατές; Πολιτική ενότητας όλων των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος στην βάση του αναγκαίου πολιτικού προγράμματος ή ταυτοτικές συμμαχίες και οργανωτικές αντιπαραθέσεις στα όρια της βίας;
Τα σχήματα της ΕΑΑΚ, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριές της δεν θα δεχτούν αυτόν τον πολιτικό εκφυλισμό. Να διασύρεται η ΕΑΑΚ λόγω της πολιτικής φτώχειας της ηγεσίας οργανώσεων που μάλλον έχει πάρει άλλη ρότα για τα καλά. Θα συνεχίσουν τον ιστορικό της ρόλο, δηλαδή να είναι ένα εργαστήρι όπου διαμορφώνεται η επόμενη γενιά της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς, να είναι η δύναμη που θα τρέμουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου μέσα στο πανεπιστήμιο. Οι σύντροφοι διερωτώνται ΑΧΜΜΕΤ ή ΑΧΜΜΕΤ ΕΑΑΚ; Ας αποφασίσουν πρώτα ΕΑΑΚ ανεξάρτητη ή βορά στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ- καθρέφτης των δικών τους αδυναμιών;
Όποιος και όποια είχε βρεθεί στο παρελθόν σε αμφιθέατρο ΕΑΑΚ, ανάμεσα σε αρκετές γραφικές ατάκες, θα έχει ακούσει ουκ ολίγες φορές πως «δεν θέλουμε να εκπροσωπήσουμε άλλη μια Αριστερά, αλλά μια άλλη Αριστερά». Ας θυμηθούμε λοιπόν αυτή την ατάκα, ας ξανακάνουμε την πολιτική επικίνδυνη και την/τα ΕΑΑΚ αναγκαία.
Αυτό είναι και το κάλεσμα που απευθύνουν δεκάδες σχήματα σε όλη την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο του κινήματος. Για την συγκρότηση εκείνου του αναγκαίου πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια που θα θέτει τα πραγματικά ερωτήματα επί τάπητος. Που θα διεκδικεί συνολικά τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα της νέας γενιάς σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και το σάπιο τους σύστημα. Αυτή την αριστερά παλεύουμε για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία. Αυτή που μας αξίζει και αυτή που τους φοβίζει…
Η ΑΡΑΣ και η ΑΡΙΣ που ανήκουν στην κατηγορία των μικρών πολιτικών ομαδων που έχει η κάθεμία μερικές δεκάδες μελη, θα μπορούσαν να συνεισφέρουν έστω και λιγουλάκι θετικά, εάν δεν προέτασσαν την πάση θυσία σωτηρία της γκρούπας τους: Δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο ότι αυτές οι δύο γκρούπες, έχουν κυρίαρχο ανθρωποφαγικό, τραμπούκικο χαρακτήρα που δυσφημεί τον κομμουνισμό, συκοφαντεί την αντικαπιταλιστική κομμουνιστική Αριστερά: Δέρνονται μεταξύ τους, πλακώνουν όποιον δεν τον γουστάρουν (αναγκάστηκαν να απαντήσουν με το ίδιο νόμισμα άλλες δυνάμεις), γιατί άραγε; Διότι ΕΤΣΙ ΜΟΝΟ μπορούν να ψησουν συγκινησιακά κάποιον πιτσιρικά ή πιτσιρίκα και να τον οργανώσουν στις γκρούπες τους.
Ενα ακόμα πρόβλημα τέτιων μικρών ομάδω/γκρουπούγκουλων όπως είναι η ΑΡΑΣ και η ΑΡΙΣ, είναι πως καταντούν να βλέπουν το πολιτικό μέλλον τους, συνδεόμενες με ένα μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς: Με τον ΣΥΡΙΖΑ κατά προτίμηση μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και κόμμα εξουσίας οπότε μπορεί τα μέλη τέτιων γκρουπούσκουλων να έχουν και επαγγελματική αποκατάσταση (έχουν συμβεί πολλάκις αυτά στο παρελθόν), συνήθως σε κάποιο ερευνητικό πρόγραμμα/πανεπιστήμιο κλπ.
Ο όρος “αντικαπιταλιστική/κομμουνιστική Αριστερά” θέλει επανανανοηματοδότηση συμβατή με την πραγματικότητα, ειδικά την σημερινή. Ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και οι ΑΡΑΣ/ΑΡΙΣ ως πολιτική και πολιτισμός, δεν ανήκουν στην κομμουνιστική/αντικαπιταλιστική Αριστερά. Ή εάν ανήκουν, ανήκουν σε μια επιφανειακή και ρηχή/συνθηματική μορφή της.
Η επανίδρυση της ΕΑΑΚ πρέπει να έχει ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό σε οργανωτικό επίπεδο, διαδικασίες βάσης, μέλη κανονικά των σχημάτων, αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους στις περιφερειακές και πανελλαδικές συνδιασκέψεις της. Χωρίς ναι μεν αλλάδες. Μπορεί η ΝΚΑ και άλλες πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν στην ΕΑΑΚ να το εγγυηθούν και να το παγιώσουν αυτό;
Σε πολιτικό επίπεδο, η ΕΑΑΚ πρέπει να μπορέσει και στην εποχή που μπήκαμε, να εκφράσει την ταξικότητας μέσα στα ΑΕΙ/ΑΤΕΙ, χωρίς ελιτισμό όμως: ΝΑ μιλήσει τεκμηριωμένα και έμπρακτα κατά του επιχειρηματικό πανεπιστημίου, αρθρώνοντας επίσης λόγο για το ποια Παιδεία θα θέλαμε σε μια νέα κοινωνία! Ταυτόχρονα να παλέψει -που το κάνει- και για τα καθημερινά προβλήματα των φοιτητών, ειδικά αυτών που προέρχονται από λαικές οικογένειες. Η ΝΚΑ και άλλες δυνάμεις μπορούν να τα παγιώσουν αυτά ως περιεχόμενο της ΕΑΑΚ;
1)Καλά όλα αυτά αλλά τι κάνανε, τι λέγανε και κυρίως τι πολιτικούς στόχους είχαν τα ΕΑΑΚ από το 2012 μέχρι το 2015 όπου έγινε κυβέρνηση ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α? Παρατηρώ ότι με μαγικό τρόπο έχει εξαφανιστεί αυτό το διάστημα από την κριτική της αρθρογράφου.
2)Ο σύλλογος των Μεταλλειολόγων Μηχανικών όπου δια μέσω του εκλεγμένου προέδρου του χαιρέτησε την συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο σύνταγμα αποτελεί τσιφλίκι της ΑΡΙΣ και ΑΡΑ πρέπει να συμπορεύεται με τις δυνάμεις του ΝΑΡ για να είναι αγωνιστικός ή δεν υπάρχει ΤΕΛΙΚΑ αυτοτέλεια στους συλλόγους, ασχέτως των όσων γράφονται στο παραπάνω άρθρο?
3)Η νΚΑ θα κάνει κάποια δημόσια αυτοκριτική για την σημερινή κατάσταση των ΕΑΑΚ?
4)Οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ όπου λειτουργούν συμπορευτικά με άλλους πολιτικούς χώρους σε πολλές περιπτώσεις (αναρχία,αυτονομία) μπορούν να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους αφού ζητάνε το ίδιο και μάλιστα μέσω ανοιχτής κριτικής στους υπόλοιπους χώρους των ΕΑΑΚ?
5)Ανήκει και το ΚΚΕ στην ενιαιότητα της αστικής επίθεσης και αν αυτό ισχύει γιατί οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ συμμετείχαν σε κοινά πλαίσια με τις δυνάμεις της ΠΚΣ στις σχολές και ακόμα πιο ειδικά γιατί το ΝΑΡ επικαλείται την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος από κοινού με τις δυνάμεις του ΚΚΕ?
1. Οπου είχαν πλειοψηφία ΑΡΑΣ/ΑΡΙΣ τα σχήματα της ΕΑΑΚ ήταν πιο φιλικά στον ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 έως το 2015. Η δε ΑΡΑΣ μέχρι και σήμερα σούρνεται πίσω από κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Σαχλαμάρα έγραψες ανώνυμε. Πάντα υπάρχει αυτοτέλεια των ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ από τις παρατάξεις που δρουν στο εσωτερικό τους. Την κατάργηση της αυτοτέλειας των Συλλόγων μάλλον πρέπει να την δείτε εκεί στην ΑΡΑΣ/ΑΡΙΣ και στο ΚΚΕ.
3. Βεβαίως και πρέπει να κάνει και αυτοκριτική η ΝΚΑ, άλλο αν μπορεί να μην σου αρέσει.
4. Άλλο πράγμα η συμπόρευση στην κοινή δράση με δυνάμεις της αναρχίας/αυτονομίας και άλλο η κοινή δράση/προσκόλληση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν νομίζεις;
5. Αλλο κοινή δράση βάσει συγκεκριμένων αρχών και στόχων με το ΚΚΕ στο εργατικό και με την ΚΝΕ στο φοιτητικό (πράγμα σωστό) και άλλο πράγμα η προσκόλληση στην ΚΝΕ για να σε γλιτώσει από τις σφαλιάρες που τρώς ως απάντηση στα ξεφτιλίκια/τραμπουκισμούς σου τα οποία κάνεις ε;
1) Και όπου είχε την πλειοψηφία η νΚΑ μήπως δεν έκανε πάνω κάτω τα ίδια? Μην τρελαθούμε και πάθουμε μαζική αμνησία Ανώνυμε των 2:20 και ξεχάσουμε αυτά που βλέπαμε και ακούγαμε!!! Ακόμα και αν ίσχυε το παραμυθάκι (που δεν ίσχυε προφανέστατα) ότι οι δυνάμεις της νΚΑ αντιπαλεύανε αυτές του -σταθερά βηματιζόμενου προς την κυβέρνηση-, ΣΥ.ΡΙΖ.Α στα πανεπιστήμια και στον δρόμο, δεν υπάρχει ίχνος ευθύνης που οι συνοδοιπόροι σας κάνανε αυτά που τους κατηγορείς? Υπάρχει άραγε μια δημόσια κριτική του τότε?
Έτσι λοιπόν και η ΣΚΟΠΙΜΗ εξαφάνιση από το κείμενο οποιασδήποτε αναφοράς στο 12-15.
2)Μάλλον εσύ έχεις μπερδευτεί. Από τη μια ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει αυτοτέλεια των φοιτητικών συλλόγων, από την άλλη θεωρείς ότι όταν ο σύλλογος ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ να πάει εκεί που ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ/ΣΥΜΦΕΡΕΙ τότε υπάρχει ιδιοκτησία και τα σχετικά. Όταν ο παραπάνω σύλλογος αποφάσιζε να είναι μαζί με το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπήρχαν θέματα ή δεν υπήρχαν?
Οι φοιτητικοί σύλλογοι που αποφασίζουν να κατεβούν στο δρόμο (και δικαίωμα τους) με τις δυνάμεις του ΝΑΡ είναι αυτοτελείς και όλοι οι άλλοι είναι μαγαζάκια? Λίγη σοβαρότητα παρακαλώ!
3)Ας κάνει δημόσια και ανοιχτή κάποια στιγμή και ας μη μου αρέσει Ανώνυμε. Αλλά ας κάνει κάποτε και ας μην κουνάει συνέχεια το δάχτυλο στους υπόλοιπους αφ’ υψηλού.
4)Συμφωνώ. Ίσως να έχεις καλή πολιτική πείρα και από τα δύο για να το λες.
5)Και η ΚΝΕ τι είναι ρε φίλε δωρεάν προστασία κατατρεγμένων? Πουλάει προστασία για να μαζεύει κινηματίες των ΕΑΑΚ? Δεν θεωρείς ανήθικο και πολιτικά ρηχό αυτό που λες?
1. Μπορείς παρακαλώ να παραθέσεις στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι όπου είχε πλειοψηφία η ΝΚΑ, βγήκε η ΕΑΑΚ θετικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ το 12-15; Στοιχεία όχι “μου είπε ο Σεφερλής” έτσι;
2. Αυτοτέλεια των συλλόγων σημαίνει “οι συνελεύσεις των συλλόγων αποφασίζουν” και όχι “παίρνω το πάνω τους και το πηγαίνω όπου κ όπως θέλω” έτσι; Έκανε ποτέ κάτι τέτοιο η ΝΚΑ; Έκαναν κ κάνουν όμως αρις και αράς ε;
4. Πείρα κ από τα δύο; Όλοι έχουν πείρα μιας κ όλα αυτά έγιναν κ γίνονται ανοιχτά κ δημόσια! ΝΑΡ και ΝΚΑ πάντως, με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έκαναν. Με δυνάμεις του που το 15 τον εγκατέλειψαν προς τα αριστερά ναι.
5. Η ΚΝΕ χρησιμοποιεί και ;υτη, εργαλειακά τις συμμαχίες, αρκεί να της δίνουν κάναν πόντο, που αυτό όμως τελειώνει πια….
1)Σε μια σειρά από συλλόγους όπου η ΕΑΑΚ ΣΥΝΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕ,στήριζε και κατέβαζε κοινά πλαίσια με τις δυνάμεις της ΑΡ,ΕΝ, κατέβαινε σε κοινές πορείες και στήριζε την περήφανη διαπραγμάτευση δια μέσω της φυσικής της παρουσίας ήταν απλά Δευτέρα του Μαγιού?
Δηλαδή κάπου ΕΛΕΟΣ και κάπου λίγο αυτοκριτική για όλα αυτά ρε παιδιά.
Για να μην πιάσουμε την κουβέντα σε ευρύτερο κινηματικό επίπεδο ποια ήταν η στάση του ΝΑΡ και της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α…το 12-15 αλλά και πιο πριν.
Ακόμα και αν η στάση της νΚΑ ήταν τόσο υπερτέλεια γιατί δεν είχαμε έστω μια δημόσια κριτική από την μπάντα της προς τους…λοξοδρομούντες προς ΣΥ.ΡΙΖ.Α ή από την μπάντα των υπολοίπων για μη σύμπλευση στα φοιτητικά μαζί με την ΑΡ.ΕΝ? Ξαφνικά φταίνε ΟΛΟΙ οι άλλοι, ΟΛΟΙ οι άλλοι ήταν μέσα στις αυταπάτες για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α αλλά ως δια μαγείας η νΚΑ όλα αυτά τα ανεχόταν χωρίς να έχει καμία απολύτως ευθύνη.
2)Ποιος πήρε τους συλλόγους και τους πήγε όπου ήθελε και κόντρα σε ποια απόφαση ή όργανο, θα μας πεις συγκεκριμένα και με παραδείγματα όπως απαιτείς και εσύ παραπάνω? Μήπως θες να ξανασκεφτείς πανελλαδικά εάν υπάρχουν αποφάσεις των συλλόγων από ΔΣ για στήριξη κινητοποιήσεων όλα αυτά τα χρόνια από σχήματα της ΕΑΑΚ, χωρίς τις μαζικές διαδικασίες των συνελεύσεων (όπου τότε μπορούσαν να γίνουν)? Πνίγεσαι πάλι σε μια κουταλιά νερό.
3)Για δημόσια και ανοιχτή αυτοκριτική ούτε λόγος ε?
Πάμε παρακάτω.
4)Ασχολίαστο, η εσκεμμένη λήθη είναι κακός σύμβουλος, το είπαμε και παραπάνω στο 1.
5)Κάτσε η ΚΝΕ από σεχταρίστικη τώρα ψάχνει συμμαχίες, οι οποίες μάλιστα είναι και έωλες?
Δηλαδή η συμμαχία σας με την ΑΡΙΣ στα φοιτητικά και στο μέτωπο είναι το ίδιο ή διαφέρει ποιοτικά?
Τόσο εύκολα αδειάζετε τους συντρόφους σας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στα ΕΑΑΚ εσείς?
1. Καταρχάς, και ΜΟΝΟ τα πανώ και τα κείμενα αν διαβάσεις και δεις σχημάτων της ΕΑΑΚ εκείνης της περιόδο απο το Γενάρη του 15 ως τον Ιούνιο του 15 , θα διαπιστώσεις πως κατεβαίνοντας σε αυτές τις συγκεντρώσεις, κατέβαιναν για να προωθήσουν στην πράξη το θέμα της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από την ΕΕ μέςσςω άρνησης υπογραφής νέου μνημονίου με την ΕΕ.
Ελάχιστη παραφωνία κάποια σχήματα της ΕΑΑΚ που είχαν δυνάμεις οι γκρούπες που ακούνε στο όνομα ΑΡΙΣ και ΑΡΑΣ. Διάβασε λοιπόν και μην πετάς ασχετοσύνες.
2. Τα κοινά πλαίσια που συνδιαμόρφωνε η ΕΑΑΚ με την ΑΡΕΝ είχαν θετικό αγωνιστικό αποτύπωμα: ΟΛΟΚΛΗΡΗ σχεδόν η ΑΡΕΝ αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό ήταν αποτέλεσμα τόσο της απότομης διάψευσης των ελπίδων στο αρισερό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της όσμωσης στη νεολαία με τις θέσεις της ΕΑΑΚ. Στην θετική αποχώρηση αυτού του κομματιού από τον ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν έπαιξαν κανένα ρόλο. Οκ; Εκτός και αν θεωρείς αρνητικό γεγονός το ότι η ΑΡΕΝ απεχώρησε το καλοκαίρι του 2015 από τον ΣΥΡΙΖΑ!
Να την πιάσουμε αγαπητέ την κουβέντα για την στάση του ΝΑΡ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ εκείνμης της περιόδου! Για πες μας με ΣΤΟΙΧΕΙΑ και ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΑ λοιπόν την άποψή σου;
3. Η ΚΝΕ ήταν σεχταριστική και πριν, είναι σεχταριστική και τώρα: ΚΚΕ και ΚΝΕ βλέπουν τελείως εργαλειακά τις όποιες ελάχιστες συμμαχίες τους: Απλά, τώρα που η ΑΡΙΣ ζορίστηκε που της την έχει πέσει το σύμπαν για τις τραμπούκικες μεθοδους της προκειμένου να επιβιώσει ως γκρούπα, στράφηκε στην ΚΝΕ να της ζητήσει βοήθεια. Αντιστοίχως η ΑΡΑΣ με την ίδια τραμπούκικη νοοτροπία και πρακτική στρέφεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Εργαλειακότητα ένθεν κακείθεν και τπτ παραπάνω. Οχι, τέτοιους συμμάχους ΔΕΝ θέλουμε!
Φίλε ειλικρινά ζεις σε άλλο σύμπαν. Μου φέρνεις ως επιχείρημα τα πανό(!) των σχημάτων της ΕΑΑΚ και μάλιστα το θεωρείς τόσο αφοπλιστικό που δεν επιδέχεται κουβέντας. Είμαι βέβαιος πως με τη δική σου λογική τα πανό των Συριζαίων “Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” φανέρωναν τις προθέσεις τους τότε ή όχι?
Εντωμεταξύ το 12-15 υπήρχε πάλι διάσπαση των ΕΑΑΚ, γιατί σύμφωνα με τη δικιά σου μαγική λογική η μισή ΕΑΑΚ ήταν προσανατολισμένη στο να αντιπαλεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ και η άλλη μισή να τον υποστηρίζει. Και εκτός αυτών οι οργανώσεις των ΕΑΑΚ ήταν όλες στο ίδιο μέτωπο αλλά το ΝΑΡ και η νΚΑ δεν έχουν ξανά ουδεμία ευθύνη. Βλέπεις σε τι βραχυκυκλώματα οδηγούν τα επιχειρήματά σου όταν πας να βάψεις το άσπρο μαύρο?
Καλό θα ήταν όταν κάνεις διάλογο να απαντάς πολιτικά και όχι ως οπαδός ποδοσφαιρικών ομάδων με μανιχαιστικές λογικές. Επίσης την ΑΡ.ΕΝ δεν την μετατόπισε καμιά νΚΑ και καμιά ΕΑΑΚ. Την αποδέσμευσαν από τον ΣΥΡΙΖΑ η απογοήτευση και η αδυναμία πολιτικής αντίληψης λόγω των αυταπατών της κυβερνητικής διαχείρισης στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Η νΚΑ αφού θεωρεί τον εαυτό της ως την πιο μαζική και πιο συνεπή οργάνωση εντός των/της ΕΑΑΚ οφείλει πέρα από την κριτική στους άλλους χώρους πρωτίστως να κάνει αυτοκριτική σε ανοιχτό πλαίσιο για τις δικές τις κραυγαλέες αδυναμίες τόσο στο κομμάτι των αυταπατών του 12-15,τόσο στο κομμάτι της ανοχής δυνάμεων εντός ΑΛΛΑ και πέριξ(!!!) των ΕΑΑΚ όσο και στο κομμάτι των ευθυνών για τη σημερινή κατάσταση της/των ΕΑΑΚ.
Η ΝΚΑ έχει διαδικασίες και προφανώς συμφωνώ ότι πρέπει με σαφήνεια να πραγματώσει και την δική της δημόσια αυτοκριτική. Το έχω πει ευθύς εξαρχής αυτό. Οπως είπα επίσης, ότι μπορεί η αυτοκριτική της να μην σου αρέσει.
Αυτοκριτική για εκείνη την επρίοδο αλλά και για άλλες περιόδους οφείλει να κάνει ο καθένας που είναι όπως είναι ή νομίζει ότι είναι στην κομμουνιστική αριστερά: Από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ μέχρι την τελευταία γκρούπα (πχ ΑΡΙΣ και ΑΡΑΣ).
Η ψυχολογία της γκρούπας, εμφορείται από χαρακτηριστικά που δεν έχουν καμία σχέση με την ταξική και κοινωνική χειραφέτηση, με τον κομμουνισμό: Η συγκηνησιακή φόρτιση για το ντοπάρισμα των μελών είναι δομικό χαρακτηριστικό:. Για αυτό και στήνονται αρκετές φορές σκηνικά για πλακώματα, “μας την πέφτουν οι μεν και οι δε”, ντοπάρονται οι πιτσιρικάδες αγόρια και κορίτσια, και έτσι προσπαθεί η χ γκρούπα να κρατήσει μέλη.
Τα παραπάνω αντικομμουνιστικά χαρακτηριστικά δεν περιορίζονται στις γκρούπες (πχ ΑΡΑΣ, ΑΡΙΣ, κλπ) αλλά αφορούν και κόμματα. Οπως πχ το ΚΚΕ που είναι και ο πρώτος διδάξας και διαχρονικά εφαρμόζει αυτές τις αντικομμουνιστικές νοοτροπίες και πρακτικές. Ομως σε γκρούπες των λίγων δεκάδων μελών οπως είναι η ΑΡΙΣ και η ΑΡΑΣ, ο τραμπουκισμός και η αίσθηση του “μας την πέφτουν” είναι πολλές φορές υπαρξιακή συνθήκη για να επιβιώσουν.
Προφανώς όσες γκρούπες, οργανώσεις και κόμματα έχουν αυτές τις νοοτροπίες και πρακτικές, μάλλον δεν έχουν τίποτα να κομίσουν όσον αφορά την ταξική και κοινωνική χειραφέτηση. Και πρέπει να αποκλείονται από μετωπικές συλλογικοποιήσεις.
Ισχυει πως η νκα πρεπει να κανει και μια αυτοκριτικη για την σταση της ανα τα χρονια στα εαακ. Αρχικα γιατι εχοντας την ψευδοαντιληψη μιας οργανωτικης υπεροχης, κατεφυγε στο να πουλαει ενα παιχνιδι ηγεμονιας σε ενα μορφωμα που δεν ειχε τα χαρακτηριστικα της. Και γιατι εκανε το λαθος να προσπαθει τοσο να οριοθετησει και να στοχοποιησει τις γκρουπες ιδιως της αρας στα φοιτητικα της σχηματα, που οι αρασιτες, ως η ιδανικη γκρουπα που θυματοποιειται και κερδιζει απο αυτο εδω και πολλα χρονια, στηθηκε απεναντι στην κακη νκα.
Παραλληλα οταν ειχε παιχτει το ζητημα να φυγουν αυτες οι οργανωσεις απο τα εαακ, η νκα εχοντας συμμαχησει με την αρις ελπιζοντας να γινει ενα κομμα μεσω της ανταρσυα, εκανε το τραγικο λαθος να μην συνταχθει εναντιον τους, και κατεληξε φετος να εχει τις δυναμεις της αρις να την εκτοπιζουν και να την δερνουν αρχες της χρονιας.
Και σε μια απελπιστικα κακη περιοδο για την σοβαρη οψη της ριζοσπαστικης αντικαπιταλιστικης αριστερας, γκρουπες οπως αυτες των αρις αρας αυξηθηκαν αριθμητικα στα εαακ, χωρις να ειναι μερικες δεκαδες, αλλα να αποτελουν την πλειονοτητα μεσα στο μορφωμα. Σε ενα μορφωμα που εχει συρρικνωθει ραγδαια και δεν εχει ανενταχτους, μονο σκληρο οργανωμενο δυναμικο. Οταν αριθμητικα αυτες οι δυναμεις ειναι πρωτες, ακριβως και επειδη ειναι γκρουπες με οπαδιστικα απολιτικα χαρακτηριστικα, αποκτουν και τις λογικες νταβαδων. 58297492 συλλογοι εναντια στην αναρχια, που ημαρτον να βγαζουν οι συλλογοι αποφασεις εναντια σε πολιτικο χωρο ως αποτελεσμα αναγκης αυτοντουρωματος των γκρουπων.
Εαν δεν σοβαρευτει το υγιες κομματι μεσα στα εαακ και δεν αντιπαραβαλει μια αλλη οψη πολιτικης στα πανεπιστημια, μακρια απο χουλιγκανισμους και οπαδισμους, αλλα με γονιμο διαλογο και πολιτικα σχεδια που εχουν να προσδωσουν κατι στο κινημα, τοτε απλα θα μεταφερει το νεκρο κουφαρι της εαακ σαν μια αναμνηση αλλων εποχων. Της πρωτοποριας, μιας πρωτοποριας που φετος ηττηθηκε απο τις δυναμεις της αυτονομιας στην θεσσαλονικη (γιατι την ηγεμονια στα εαακ στην θεσσαλονικη την εχουν οι αρις αρας, και να τι σημαινει εαακ με πρωτες δυναμεις αυτες), και απο τον φοβο της ειπε να πουλησει τραμπουκισμους και στην αθηνα σε στεκια.
Να ξυπνησει επιτελους το υγιες κομματι μεσα στα εαακ. Εαν τουλαχιστον το υγιες κομματι πει πως τα εαακ εχουν πεθανει, να σταματησει τη νεκρανασταση. Και να κανει αυτοκριτικη, κριτικη, και νεα προταση. Ο κοσμος προχωραει, και εμεις ως αντικαπιταλιστικη αριστερα ευλογαμε τα λειψανα μας
Παύλος Πολάκης
Φραγκίσκος Κουτεντάκης
Ευγενία Φωτονιάτα
τα αφήνω έτσι εδώ