Παναγιώτης Μαυροειδής
Οι αποφάσεις του Τέταρτου Συνεδρίου του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, αναμφίβολα προκάλεσαν την εντονότερη και ευρύτερη συζήτηση από οποιαδήποτε άλλη συλλογική κατάληξη οποιασδήποτε συλλογικής διαδικασίας ως τώρα της οργάνωσης.
Τι παράξενο! Πολλοί, με πρώτη φυσικά τη φιλοκυβερνητική «Εφημερίδα των Συντακτών, βιάστηκαν να μιλήσουν για «σεχταριστικές» αποφάσεις και βήματα προς τα πίσω σε μια κατεύθυνση απομόνωσης και αυτο-αναφορικής συγκρότησης.
Ωστόσο, ο «θόρυβος» που δημιουργήθηκε από ότι δημοκρατικά συζήτησαν και συλλογικά αποφάσισαν οι σύντροφοι και συντρόφισσες, νέοι και μεγαλύτεροι, στο τελευταίο Συνέδριο, αποδεικνύεται ιδιαίτερα δημιουργικός και ζωογόνος. Πλούτος κειμένων διαλόγου, πριν και μετά το συνέδριο, με σημαντικές απόψεις (ακόμη και αν εκδηλώνουν διαφωνίες ή επιφυλάξεις), συντροφικό πνεύμα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, με χιλιάδες αναγνώσεις, πολύ ευρύτερα από τα μέλη του ΝΑΡ ή/και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Τι είναι όμως αυτό που προκάλεσε τόσο πολύ μεγάλη συζήτηση;
Με ένα απλό διάβασμα της συμπυκνωμένης Πολιτικής Απόφασης του συνεδρίου, προκύπτει αμέσως ότι οι «ειδήσεις» αναδύονται όχι από κάποια «διάσπαση», αλλά από τις τρείς βασικές πολιτικές ενωτικές προτάσεις του ΝΑΡ.
Με την πολυποίκιλη κακοποίηση της έννοιας της «ενότητας» από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ και την ταύτισή της με συνένοχη συνομολόγηση σε μια δεξιά πολιτική, είμαστε υποχρεωμένοι, παραθέτοντας τις προτάσεις ενότητας του ΝΑΡ, να αποσαφηνίζουμε παράλληλα και για κάθε πρόταση: Σε ποιους απευθύνεται και για ποιο σκοπό;
H πρώτη ενωτική πρόταση, αφορά την συνάντηση αγωνιστών, ρευμάτων και οργανώσεων στην προσπάθεια για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα. Αναδεικνύουμε ως κρίσιμο ζήτημα την ανάγκη μιας συνολικής κομμουνιστικής στρατηγικής απάντησης στον καπιταλισμό. Στις σημερινές συνθήκες, αυτός ακριβώς είναι ο κρίκος για το τράβηγμα όλης της αλυσίδας των αναγκαίων πρωτοβουλιών τόσο στο επίπεδο της μετωπικής πολιτικής συσπείρωσης δυνάμεων, όσο και της αντεπίθεσης του κινήματος.
Η πρόταση του ΝΑΡ δεν απευθύνεται σε όσους μιλούν αόριστα για κάποιο «Κ», αλλά σε αγωνιστές, ρεύματα και οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αντιλαμβάνονται τον κομμουνισμό ως στρατηγικό σκοπό, διακρίνοντας και αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα, δυνατότητα και τάση στον σύγχρονο καπιταλισμό, που «καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων» και την εργατική αντικαπιταλιστική επανάσταση με κομμουνιστικό περιεχόμενο ως το δρόμο για αυτόν.
Σε όσους αναδεικνύουν την ανάγκη για ανάλυση του σύγχρονου καπιταλισμού στη βάση της δημιουργικής ανάπτυξης του μαρξισμού.
Σε όσους αναζητούν την επαναστατική τακτική και αποφασιστική συνεισφορά στην ανατροπή της σαρωτικής εκστρατείας του κεφαλαίου των κυβερνήσεων και των υπερεθνικών θεσμών (ΕΕ, ΔΝΤ), με στόχο την προσέγγιση της επανάστασης.
Σε αυτούς που θεωρούν ως κοινωνική βάση τη σύγχρονη πολυσύνθετη εργατική τάξη, Ελλήνων και μεταναστών, με ιδιαίτερη συμβολή σε ένα νέο εργατικό κίνημα για την ανατροπή και τη χειραφέτηση.
Σε αυτούς που αναζητούν δρόμο συμβολής στην οικοδόμηση του συνολικού επαναστατικού υποκειμένου, του αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου.
Θεωρούμε εξαιρετικά αναγκαία την οργανωτική αρχή την εργατική δημοκρατία, που συμπυκνώνεται στην ελεύθερη συζήτηση με την επιδίωξη της σύνθεσης και τη δημοκρατική ενότητα δράσης, με βάση την αρχή της πλειοψηφίας. Η αρχή αυτή αποτελεί προϋπόθεση όχι μόνο της αποτελεσματικότητας στη δράση, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας.
Η πρόταση αυτή, επιχειρεί μια ενωτική θετική υπέρβαση.
Καταρχήν, του «διαχειριστικού μεταρρυθμισμού», της απόρριψης της επανάστασης, της «ευρωκομμουνιστικής μήτρας» που αποτελεί την ιδεολογική βάση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ και οδήγησε στον πιο «σύντομο» και «εφικτό» δρόμο για την κλιμάκωση της επίθεσης.
Δεύτερον, του κομμουνιστικού ρεφορμισμού, του «κομμουνισμού στα λόγια», αλλά της «εφικτής πολιτικής» στην πράξη, χωρίς πρόγραμμα ρήξης με τους πυλώνες της αστικής στρατηγικής, χωρίς κριτική των εκμεταλλευτικών κοινωνιών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και χωρίς νέο κομμουνιστικό πρόταγμα.
Τρίτον, του κινηματικού κατακερματισμού, του οικονομισμού και της συνδικαλιστικοποίησης της δράσης, της «μεταμοντέρνας» αναγέννησης της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας στην Αριστερά.
Το ΝΑΡ, «προκαλεί» θετικά, ενωτικά, δημιουργικά για μια απάντηση και συμβολή στην παραπάνω κατεύθυνση. Είναι λογικό να υπάρχουν ποικίλες απαντήσεις στην πρόταση αυτή. Η εκκίνηση όμως (από «πάνω» και από «κάτω») επείγει και έχει μεγάλη σημασία.
Η δεύτερη ενωτική πρόταση, αφορά την ανάγκη για ένα πολιτικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο, ακόμη πιο ευρύ και ταυτόχρονα σαφώς πιο συνεκτικό, στη βάση ενός μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος, με άξονα αναφοράς τα εργατικά και λαϊκά προβλήματα. Η αναβάθμιση του ελπιδοφόρου βήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το άνοιγμα δρόμων πολιτικής συνεργασίας των ευρύτερων αντικαπιταλιστικών, αντι-ΕΕ και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, είναι στην καρδιά αυτής της πρότασης.
Δεν μπορεί σήμερα να υπάρχει νικηφόρα αντιμνημονιακή πάλη αν δεν είναι εργατική, αντι-ΕΕ και αντικαπιταλιστική και δεν μπορεί η εργατική πολιτική να μην παλεύει για το ξήλωμα της μνημονιακής καταιγίδας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί κυβέρνηση αστική, προώθησης, κλιμάκωσης, εμπέδωσης και ιδιότυπης-επικίνδυνης δικαιολόγησης των αντιδραστικών αντεργατικών αναδιαρθρώσεων (μνημονιακών και άλλων), εχθρική προς τον λαό και το μαζικό κίνημα. Δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Συνεχίζει και βαθαίνει την αντεργατική επίθεση στα χνάρια όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Έχει πάρει το «χρίσμα» από ΕΕ και ΗΠΑ, ντόπιο και ξένο κεφάλαιο ως η κυβέρνηση που μπορεί να περάσει τα αντιλαϊκά μέτρα. Εκφράζει τη «συνέχεια του κράτους», ειδικά στους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Μια νικηφόρα αναμέτρηση στο νέο γύρο κρίσης, επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα, αλλά και αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος, απαιτείται βαθύτερη διαφοροποίηση, τακτική και στρατηγική, από τη ρεφορμιστική και διαχειριστική λογική, που τροφοδότησε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Το εργατικό κίνημα, η μαχόμενη και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά, είναι εναντίον κάθε μορφής της κανιβαλικής αστικής πολιτικής, δεν συμμαχεί με τμήματα του κεφαλαίου. Δεν αποτελούν απάντηση «αντιφασιστικά», «δημοκρατικά» ή «αντιπαγκοσμιοποιητικά» μέτωπα με τμήματα της αστικής τάξης και της κυρίαρχης πολιτικής.
Απαιτείται παντού εργατική-λαϊκή αντικαπιταλιστική απάντηση πρωτίστως στο ιδιαίτερα οξυμμένο κοινωνικό ζήτημα της εποχής μας, αλλά και στα σύγχρονα προβλήματα της δημοκρατίας, του πολέμου και της ανάδυσης του ακροδεξιού φασιστικού πόλου.
Ανατρεπτική προοπτική ανοίγει η αυτοτελής συγκρότηση και ανάπτυξη της εργατικής αντικαπιταλιστικής πολιτικής, με παρέμβαση και αλληλεπίδραση με τις αγωνιζόμενες δυνάμεις του λαού και τα πολιτικά ρεύματα που διαφοροποιούνται από τον ρεφορμισμό και όχι η δορυφοροποίηση ή συμμαχία με τα νέα ρεφορμιστικά και αστικοδημοκρατικά ρεύματα (τύπου Μελανσόν, Σάντερς, Κόρμπιν, Ποδέμος).
Απορρίπτοντας ρηχά «αντιμνημονιακά» μέτωπα ή λογικές ουδέτερης δήθεν «παραγωγικής ανασυγκρότησης» και επαναλήψεις κυβερνητικών σχεδίων στην άμμο ή αναβολής των πάντων στη «Δευτέρα Παρουσία» χωρίς ανατροπές σήμερα, εκτιμούμε πως δεν υπάρχουν προϋποθέσεις συνολικής πολιτικής (ή εκλογικής συνεργασίας), με δυνάμεις όπως η ΛΑΕ, η Πλεύση Ελευθερίας ή το ΚΚΕ.
Παράλληλα, θεωρούμε ότι ποικίλες δυνάμεις, οργανώσεις και ρεύματα που έχουν διαφοροποιηθεί από το ΣΥΡΙΖΑ ή έχουν αποχωρήσει από ΛΑΕ και ΚΚΕ, οφείλουν να πάρουν μια σαφή θέση στην πρόταση πολιτικής συνεργασίας που έχει απευθύνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ΝΑΡ στηρίζει το πλαίσιο αυτό και θα αναλάβει και το ίδιο πολιτικές πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση.
Η τρίτη ενωτική πρόταση του ΝΑΡ, αφορά την ανασυγκρότηση της αγωνιστικής ταξικής πτέρυγας στο εργατικό κίνημα, σε συνδυασμό και έχοντας ως κινητήρα για την κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων μέσα σε αυτό.
Η αντεπίθεση από μεριάς ενός νέου ανατρεπτικού εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, δεν αποτελεί συνδικαλιστικό ζήτημα, αλλά πολιτικό καθήκον πρώτης γραμμής. Στην θετική ανταπόκριση σε αυτό θα κριθεί το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων του ΚΚΕ και της ΛΑΕ, που θεωρούμε ότι πρέπει να συμβάλλουν.
Την ίδια στιγμή που απορρίπτουμε τις προτάσεις προσχώρησης σε εκλογικά μέτωπα ή δορυφοροποίηση και ακύρωση της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς από αυτές τις δυνάμεις, θεωρούμε πως είναι επείγον ζήτημα ο οριζόντιος μαχόμενος συντονισμός συνδικάτων, πρωτοβουλιών αγώνα εργαζομένων και ανέργων.
Για δουλειά για όλους και με όλα τα εργασιακά, ασφαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις τώρα, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, την εργοδοτική ασυδοσία και τον υποταγμένο συνδικαλισμό.
Για την μαζική, ανυποχώρητη και ακηδεμόνευτη λαϊκή αντίσταση παντού!
Για το δικαίωμα σε παιδεία, υγεία, κατοικία, για δημόσια κοινωνικά αγαθά, πολιτισμό και δημοκρατία.
Για τη συσπείρωση όλων των μορφών λαϊκής αντίστασης και πάλης σε ενωτικά κέντρα αγώνα.
Με στόχο την ήττα και ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κάθε κυβέρνησης μνημονιακής δολοφονίας!
Και οι τρείς αυτές προτάσεις έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Για να απαντήσουμε στις νέες προκλήσεις και να συμβάλλουμε στην εργατική και λαϊκή αντεπίθεση απαιτείται μια μεγάλη προγραμματική τομή στο κίνημα και την Αριστερά και την ανασυγκρότηση της πρωτοπορίας σε όλα τα επίπεδα. Δεν απευθύνονται με τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο ερώτημα στους πάντες. Συμβάλλουν ωστόσο στον ίδιο παραπάνω σκοπό.
Στη διαπάλη που έγινε κατά την προηγούμενη φάση, ηγεμόνευσαν οι αντιλήψεις που πρότασσαν μια άλλη φιλολαϊκή και αντινεοφιλελεύθερη/αντιμνημονιακή ανάπτυξη του καπιταλισμού σε συμμαχία με την «παραγωγική αστική τάξη» αντί για αναμέτρηση μαζί της.
Πολιτικές που πρόβαλλαν τη δυνατότητα κατάργησης των μνημονίων εντός ευρώ-ΕΕ, αντί για τη ρήξη-αποδέσμευση από αυτήν.
Αντιλήψεις που υποστήριζαν ότι όλα αυτά θα γίνουν μέσω της «αριστερής κυβέρνησης», ενισχύοντας τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και τη λογική της ανάθεσης, εξορίζοντας τη λογική της οικοδόμησης ενός ανατρεπτικού εργατικού λαϊκού κινήματος και του οργανωμένου λαού, του επαναστατικού δρόμου.
Σχέδια που οικοδομούσαν ένα «πλατύ μέτωπο» στο όνομα της «άμεσης απάντησης» χωρίς γραμμή και λογική ανατροπής.
Αντιλήψεις που υποβάθμιζαν τις στρατηγικές απαντήσεις, την εναλλακτική της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, με αποτέλεσμα να αδυνατίζει και η τακτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και ο «άλλος δρόμος», να ενισχύονται οι διορθωτικές για τον καπιταλισμό τάσεις.
Πολιτικές που μιλούσαν γενικά για την Αριστερά, συμπεριλαμβάνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ εντός της, αγνοώντας την κυρίαρχη διαχειριστική και ταυτισμένη με την ΕΕ και την αστική «ομαλότητα» φυσιογνωμία του.
Την ίδια στιγμή έχει ιδιαίτερη σημασία η επεξεργασία της στρατηγικής της κομμουνιστικής διεθνιστικής απελευθέρωσης. Για να υπάρξει νικηφόρος αντικαπιταλισμός πρέπει να είναι με σύγχρονο τρόπο κομμουνιστικός και επαναστατικός, με οδηγό τη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού στη νέα εποχή.
Όταν ως ΝΑΡ αποφασίσαμε να θέσουμε αυτές και άλλες προτάσεις για συζήτηση δεν είχαμε «άγνοια κινδύνου». Αντίθετα, είχαμε επίγνωση πως θα προκληθεί σοβαρή συζήτηση, καθώς αρκετές από αυτές έρχονται σε αντίθεση με κληρονομημένες συνήθειες, ανεπάρκειες, αδυναμίες, ακόμη και με σοβαρές ελλείψεις και λάθη, συχνά ιστορικού χαρακτήρα.
Αυτή τη συζήτηση όχι μόνο δε τη φοβόμαστε, αλλά επιδιώκουμε να ανοίξει πλατιά, τόσο μέσα στις πρωτοβουλίες για το νέο κομμουνιστικό φορέα και την συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και στην προσπάθεια για την αγωνιστική ανάταξη του εργατικού κινήματος. Θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, ώστε να γίνει μια δημιουργική, προωθητική συζήτηση.
Δημοσιεύτηκε στο Πριν 31/12/17
παλιο πασοκ ορθοδοξο
Παλιές απάτες και παπαριές, άσχετου krinoneri
Στην ιστορία του κουμουνισμού υπάρχει σίγουρα μια θεωρία καλύτερη από του καπιταλισμού. Εκείνο που δεν υπήρχε ήταν οι αντίθετες απόψεις και σίγουρα η ενότητα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν οι βασικές διαφωνίες όσον άφορα τη κομουνιστική κοινωνία με τελικό θύμα τους εργάτες. Κατά την δική μου άποψη εκείνο που υστερεί ακόμη μέχρι της ήμερες μας από τα 100 χρόνια του κρατικού κομουνισμού είναι το πρόγραμμα στην πράξη Ένα απλό παράδειγμα που μας λέει το ΚΚΕ να πάρει ο λαός τη εξουσία. (πως; όταν λέει μόνο όταν το ψηφίσει) και να κοινωνικοποιηθούν οι όλες οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Αυτό που δεν λέει είναι η λεπτομερής εφαρμογή της κοινωνικοποίησης με αποτέλεσμα η εργάτες να μην είναι πλήρως ενήμεροι. Το ίδιο ισχύει και για κάθε κομουνιστικό κίνημα, Όσο για τον καπιταλισμό δεν διερωτηθήκαμε γιατί ακόμη υπάρχει και θα υπάρχει όσον δεν είναι ενήμερος και τελευταίος Έλληνας που θα ήθελε μια καλύτερη κοινωνία για όλους.
Τα κόμματα που δεν ξέρουν να συνεργάζονται ακόμα και με τον ποιο ασταθή συνεργάτη δεν έχουν κανένα μέλλον,συνήθως χάνονται στο σεχταρισμό τους.
Μπά? Ακόμα και με τον πιο ασταθή συνεργάτη…..! Δηλαδή, άλλο να σου λέει το πρωί, άλλο να συμφωνεί το μεσημέρι κι άλλο το βράδυ…….κι εσύ να συνεργάζεσαι μαζί του, από το φόβο του σεχταρισμού….
Μα τότε, πρέπει να είσαι ΣΥΡΙΖΑ!
Εδώ το ΚΚΕ πήγε με τον Ζουράρι και την Κανέλλη, η οποία μάλιστα έγινε ΚΚΕ και συνδυάζει λενινισμό με παπάδες, και εσύ παριστάνεις το δύσκολο στις συνεργασίες;
Τόσο αστοιχείωτος που να αγνοεί ακόμα και την αλφαβήτα τού λενινισμού;
Μα τότε, πρέπει να είναι ΚΚΕ!
(Β. Ι. Λένιν, Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια τού κομμουνισμού –Κεφ. VIII Κανένας συμβιβασμός;)
Ο Λένιν μιλάει για ενδεχόμενους συμμάχους, όχι με οπορτουνιστές, ρεφορμιστές, δηλωμένους/αποδεδειγμένους εχθρούς της εργατικής τάξης και επιζητούν την συμμαχία για αριστερό άλλοθι και για να επιπλεύσουν πολιτικά, όπως πρακτικά είναι αυτοί που σήμερα αυτοαποκαλούνται “ασταθείς σύμμαχοι”.
Καλό είναι να ξέρεις την αλφαβήτα εξυπνάκια, αλλά μόνο μ αυτή τη γνώση, πρακτικά, είσαι αγράμματος!
Επίσης, ο Λένιν (ή ο Μαρξ) είχε πει, ότι για το συμφέρον της εργατικής τάξης, ακόμα και με τον διάβολο μπορείς να συνεργαστείς……αρκεί, να είσαι εσύ αυτός που θα κοροϊδέψει τον διάβολο και όχι ο διάβολος εσένα.
Ο απλός λαός το λέει “Κοίτα μην πας για μαλλί και βγείς κουρεμένος”.
Τέλος πάντων, δεν πρόκειται να συνεχίσω να συνδιαλέγομαι μαζί σου. Το έχω σταματήσει από τότε που αναφερόσουν στον εαυτό σου σε πρώτο πληθυντικό.
Συγνώμη αλλά ….
ΟΥΔΕΙΣ Έχει καταλάβει Τί ΕΝΝΟΥΣΕ ΌΤΑΝ ΕΙΠΕ “Ακόμη και με τον Διάολο….” ΟΥΤΕ ΟΥΔΕΙΣ ΈΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΟΥ Ουρλιάνωφ το “ΈΝΑ ΒΉΜΑ ΠΙΣΩ ΔΥΟ ΜΠΡΟΣΤΑ”!!!
Είμαστε Ωραίοι να Τσιτάρουμε Τσιτάτα και να … Φτιαχνώμασται!!!!
Ο Β.I.L. Είχε 898% Απήχηση Στον Λαό Του …… Εσείς/Εμείς;;;;;;;;
……..άντε Ρέ….. Επαναστατημένοι Επαναστάτες!!!!!
Πάντα με Φιλάκια !!!!!
– Μίλησε κανείς;
– Ναι. Κάποιος ονόματι lathranagnostis.
– Α, αυτός; Δεν έχει σημασία.
Θέλει ο Λέφτης να φανεί “αριστερός”, αλλά πως να κρύψει και τον θαυμασμό του στον …Παπατζή Α’;
Ολοι δωμέσα τσιτάρουν Λένιν, Στάλιν, Ρόζα, Τρότσκι, κατά περίπτωση.
Υπάρχει κι ένας που τσιτάρει ….Παπατζή!
Κάτι χειρότερο, ένα μου. Κάτι χειρότερο. Τσιτάρω Μίμη Ανδρουλάκη –απ’ αυτόν το έχω ακούσει. (Ξέρεις ποιον Ανδρουλάκη, ε; Αυτόν που τον είχε ψυχοπαίδι ο Φλωράκης κι έλυνε κι έδενε στο κόμμα σου!)
ΥΓ Λίγο μπερδεμένο σε βρίσκω με τη γραμμή. Γιατί βάζεις σε εισαγωγικά το αριστερός; Από πίτα που δεν σας ενδιαφέρει («τι θα πει αριστερός; εμείς δεν είμαστε αριστεροί, είμαστε κομμουνιστές» –Αλέκα), τι σε μέλλει κι αν είναι ή δεν είναι αυθεντική;
“Τσιτάρω Μίμη Ανδρουλάκη“…αυτά κάνουν οι κακές παρέες!
Ο Μίμαρος σε έκανε θαυμαστή του …Παπατζή. Αυτά, ξέρεις, “κολλάνε”.
Για τη γραμμή, νο πρόμπλεμ. Το ότι δεν είμαστε αριστεροί δε σημαίνει ότι δε θέλουμε μια σοβαρή, εκτός εισαγωγικών, αριστερά. Υπήρχε κάποτε…
Φροντίστε, εκεί στο ΛΑΕ να διορθωθείτε, και, ανάλογα με το βάθος της αυτοκριτικής σας, εγώ θα έρθω στο λαϊκό δικαστήριο για συνήγορος υπεράσπισης.
Αειντε, καλή Χρονιά νάχουμε!
Ποιες «κακές παρέες», φίλε ένα; Στο ραδιόφωνο τον άκουσα πριν από χρόνια, όταν είχε τακτικές εκπομπές για να πουλάει τις ‘‘σοφίες’’ του (και τα βιβλία του). Εσύ, όποιον ακούσεις στο ραδιόφωνο, και μάλιστα περιστασιακά, θα τον βαφτίσεις παρέα σου;;;
Και ποια είναι η «σοβαρή αριστερά», μου λες; Αυτή που αναγνωρίζει εκ προοιμίου την (εκ Θεού;) πρωτοκαθεδρία και καθοδήγηση του (ενός και μοναδικού) Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και δέχεται ότι η συμμαχία μαζί του σημαίνει πως πρέπει να μπει κάτω από τις φτερούγες του και πίσω από την ουρά του; Αυτό στο χωριό μου το λένε δορυφόρο, όχι «σοβαρή αριστερά».
Ευχαριστώ για τις ευχές για τη νέα χρονιά και αντεύχομαι.
Τα λέμε
ΒΑΦΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΨΑΡΙ
Για «τρεις προτάσεις ενότητας» μας μιλάει ο Παναγιώτης Μαυροειδής. Μεγάλη κουβέντα (ενότητα) και μάλιστα εις τριπλούν. Αν όμως δοκιμάσεις να την επεξεργαστείς και στις τρεις της διαστάσεις, ξεφουσκώνει και αποκτά της πραγματικό της μέγεθος. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το κατεψυγμένο χταπόδι: μόλις το βράσεις γίνεται μια σταλιά, παθαίνει συρρίκνωση κι εσύ αναρωτιέσαι ποιος θα πρωτοφάει από το μεζέ που αρχικά, στη βιτρίνα, έδειχνε να είναι ολόκληρο και χορταστικό γεύμα.
Πόσο ενωτική είναι η πρώτη πρόταση αυτή που αφορά στη συγκρότηση νέου κομμουνιστικού πολιτικού φορέα; Εκ των πραγμάτων απευθύνεται σε έναν πολύ περιορισμένο κύκλο ανθρώπων. Εντάξει, σε αυτή τη μικροκλίμακα μπορείς να την πεις και ενωτική. Όταν όμως συνειδητοποιήσεις σε πόσο μεγάλη κλίμακα καλείται η Αριστερά να δράσει με σκοπό να ηγεμονεύσει και επιχειρήσεις να την τοποθετήσεις σε αυτή τη μεγάλη εικόνα, τότε ο επιθετικός προσδιορισμός «ενωτική» καταντά να μην είναι τίποτε περισσότερο από έναν ωραιότατο (αν και κάπως χοντροκομμένο) ευφημισμό.
Η δεύτερη πρόταση μιλάει για ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο. Αυτή πού απευθύνεται; Σε όσους θεωρούν και εκείνοι, ακριβώς όπως η πλειοψηφία τού ΝΑΡ, ότι ο μόνος ενδεδειγμένος δρόμος προς τη Ρώμη, είναι αυτός του άμεσου αντικαπιταλιστικού αγώνα με επαναστατικό πρόσημο και προσανατολισμό, αλλά για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν θα επιλέξουν να πάρουν μέρος στις ιδρυτικές διεργασίες τού νέου κομμουνιστικού φορέα στις οποίες, εκ των πραγμάτων, το χορό θα σέρνει το ΝΑΡ. Και πάλι: πόσοι είναι αυτοί; Αν θεωρήσουμε ότι η πρώτη πρόταση αφορά σε μια ολομέλεια, θα αδικούσαμε πολύ αυτή τη δεύτερη λέγοντας ότι αφορά σε μία επίσης ολομέλεια αλλά κάπως διευρυμένη;
Τέλος, η τρίτη πρόταση. Είναι η μόνη για την οποία μπορείς να πεις ότι χαρακτηρίζεται από ενωτικό πνεύμα, αφού αναφέρεται στο εργατικό κίνημα και κοινοποιείται σε όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις τής Αριστεράς με επί κεφαλής τής λίστας το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ ονομαστικά. Αλλά και εδώ έχουμε πάλι το φαινόμενο του συρρικνούμενου χταποδιού μόλις το βράσεις. Ενωτικό πνεύμα, αλλά όχι και πολύ γαλαντόμο! Διότι, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Παναγιώτης Μαυροειδής αναγνωρίζει ότι «[η] αντεπίθεση από μεριάς ενός νέου ανατρεπτικού εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, δεν αποτελεί [απλό] συνδικαλιστικό ζήτημα, αλλά πολιτικό καθήκον πρώτης γραμμής», φαίνεται να μη γίνεται αντιληπτό ότι οι διεκδικητικοί αγώνες για τα άμεσα και πιεστικά προβλήματα των εργαζομένων έχουν κοντά ποδάρια, αν, εκ προοιμίου, απαγορεύεις τη δυνατότητα του περάσματός τους σε ένα ανώτερο επίπεδο, όπου οι διεκδικήσεις για το ψωμί εμπλουτίζονται από πολιτικούς στόχους («ψωμί – γη – ειρήνη»· θυμίζει κάτι στον Μαυροειδή αυτό το σύνθημα ή το ξέχασε μόλις περάσαμε τα 100χρονα από την Οκτωβριανή Επανάσταση;). Εξ άλλου, πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για «ταξικό εργατικό κίνημα», όπως κάνει ο Π.Μ. χωρίς αυτή τη φορά να τσιγκουνεύεται τα λόγια του, αλλά όχι ενιαιοποιούμενα πολιτικοποιούμενο, από τη στιγμή που η ίδια η αναφορά σε τάξεις συνιστά την πρώτη αναγκαία συνθήκη πολιτικοποίησης των διεκδικητικών συνδικαλιστικών εργατικών αγώνων; Φαίνεται πως είναι δυνατόν (μόνο τού σπανού τα γένια δεν γίνονται…). Αν, όπως συμβαίνει με τον Π.Μ. και την πλειοψηφία τού ΝΑΡ, μπερδεύεις την αναγκαία συνθήκη με την ικανή, αδυνατείς να διακρίνεις τι είναι ποια και στο τέλος, από το πολύ μπέρδεμα, καταλήγεις να πιστεύεις ότι είναι έννοιες ταυτόσημες…
Ο κ. Μ. προσπαθεί εναγώνια να βγάλει απ’ τη μύγα ξύγκι.
Παίζει και μια άλλη παροιμία: Ο κ. Μ προσπαθεί και την πίτα να κρατήσει ολόκληρη και το σκύλο να έχει χορτάτο. (Όπου, “πίτα” είναι ο αυτοαναφορικός σεχταρισμός τής πλειοψηφίας τού ΝΑΡ και “σκύλος” η ενστικτώδης διάθεση της συσπείρωσης δυνάμεων που υπάρχει διάχυτη στους από κάτω, καθώς διαισθάνονται ότι μόνο η συνένωση δυνάμεων μπορεί να αναχαιτίσει την επέλαση του συστημικού οδοστρωτήρα.) Ματαιοπονεί, βέβαια. Ο αυτοαναφορικός σεχταρισμός απορρίπτεται από μία πολύ σοβαρή και υπολογίσιμη μειοψηφία στο ΝΑΡ, που όσο περνάει ο καιρός μάλλον θα αυξάνεται παρά το αντίθετο. Όσο για την ενότητα, απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα από ‘‘επαναστατικά’’ φληναφήματα για να υπηρετηθεί.
Πλίνθοι και κέραμοι, ατάκτως ερριμένοι ΚΑΙ στην γραφή του λεφτη μας. Τελικά, όλοι οι δογματικοί λέφτη μου, έχετε ένα κοινό σημείο: Την χρησιμοποίηση όρων και εννοιών που δεν τους καταλαβαίνουν, αλλά που τους πετάνε έτσι, για πυροτέχνημα! Και ΤΙ εννοώ; Ο λέφτης μας, κατηγορεί το ΝΑΡ για…. “σεχταριστική αυτοαναφορικότητα”. Μααααστα! ΤΙ και αν οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της ΝΚΑ δρουν απο κοινού με άλλες αριστερές αλλά και πολιτικές αναρχικές δυνάμεις στους πλειστηριασμούς, στο αντιφασιστικό, στο προσφυγικό, στα εργατικά σωματεία κλπ; ΟΛΑ ΑΥΤΑ για τον λέφτη μας, απλά, ΔΕΝ υπάρχουν! Και ο λέφτης μας, άσχετος και δογματικός αντάμα, κατηγορεί το ΝΑΡ για…. “σεχταριστική αυτοαναφορικότητα”. Ωπα!
Αλλά ΤΙ τον χαλά τον λέφτη μας; Τον χαλά που ΔΕΝ προσχωρούμε στην λογική του και στην λογική της ΛΑΕ που λέει μέτωπο, και εννοεί ΣΥΡΙΖΑ νο2. Αδερφέ, ΣΥΡΙΖΑ νο2 με την συμμετοχή του ΝΑΡ ξέχασέ το! Κάντε -και ξεφτιλίσου- μόνος σου.
Τόσο αστοιχείωτος που να αγνοεί ακόμα και την αλφαβήτα τού λενινισμού;
Μα τότε, πρέπει να ήταν ΚΚΕ πριν να γίνει ΝΑΡ!
(Β. Ι. Λένιν, Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια τού κομμουνισμού –Κεφ. VIII Κανένας συμβιβασμός;)
ΥΓ
Εσύ λέφτη, ΔΕΝ θες ελιγμούς! Εσύ θες υποταγή στην λογιή ΣΥΡΙΖΑ νο2! ΑΝ ήθελες ελιγμούς που ΟΝΤΩΣ είναι αναγκαίοι και αναπόφευκτοι για αυτούς που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, πρώτα θα έλεγες “θέλω μια συλλογικότητα ανθρώπων επαναστατών που να έχουν να προτείνουν κάτι όντως χειραφετητικό στην κοινωνία” και μετά θα έλεγες/έπραττες μια σοβαρή κοινή δράση που θα συγκέντρωνε μεν δυνάμεις, χωρίς υποταγή δε, σε καπιταλιστικές αντιλήψεις!
Αλλά, ΔΕΝ λές/πράττεις αυτά! Απλά, θες ΣΥΡΙΖΑ νο2. Το ΝΑΡ έχει 1002 στραβά όπως άλλωστε ΟΛΗ η κομμουνιστική ή/και σοσιλαδημοκρατική Αριστερά, αλλά η προοτπική δεν βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ νο2. Τελεία! Κάντον μόνος σου!
Φίλε Ναρίτη,
Ήθελα να ’ξερα: εσύ έχεις τώρα την εντύπωση ότι συζητάς μαζί μου; Ότι κάνεις κάποιου είδους διάλογο; Ξέρεις τι σημαίνει διά-λογος; Μία συζήτηση εξελισσόμενη δια-λεκτικά, δηλαδή μια συζήτηση που τσουλάει παρακάτω με βάση τα κατατιθέμενα επιχειρήματα κάθε φορά που το καθένα από τα δύο δια-λεγόμενα μέρη παίρνει το λόγο. Εσύ δεν κάνεις αυτό. Αν το έκανες, θα απαντούσες στο επιχείρημα του προηγούμενου σχολίου μου («[…] φαίνεται να μη γίνεται αντιληπτό ότι οι διεκδικητικοί αγώνες για τα άμεσα και πιεστικά προβλήματα των εργαζομένων έχουν κοντά ποδάρια, αν, εκ προοιμίου, απαγορεύεις τη δυνατότητα του περάσματός τους σε ένα ανώτερο επίπεδο, όπου οι διεκδικήσεις για το ψωμί εμπλουτίζονται από πολιτικούς στόχους […]), το οποίο ήταν κι αυτό απάντηση στο δικό σου επιχείρημα του δικού σου προηγούμενου σχολίου («Ο λέφτης μας, κατηγορεί το ΝΑΡ για…. «σεχταριστική αυτοαναφορικότητα». Μααααστα! ΤΙ και αν οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της ΝΚΑ δρουν απο κοινού με άλλες αριστερές αλλά και πολιτικές αναρχικές δυνάμεις στους πλειστηριασμούς, στο αντιφασιστικό, στο προσφυγικό, στα εργατικά σωματεία κλπ; ΟΛΑ ΑΥΤΑ για τον λέφτη μας, απλά, ΔΕΝ υπάρχουν!»). Έτσι, η κουβέντα θα τσούλαγε, θα πήγαινε όντως παρακάτω. Αλλά εσύ δεν έκανες αυτό (δεν είναι η πρώτη φορά· φαίνεται ότι εκεί στο ΝΑΡ βάλατε πλώρη για «σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα», ενώ δεν έχετε καταφέρει ακόμα ούτε καν να δια-λέγεστε…). Εσύ περιορίστηκες να πετάξεις μία από τις κασέτες που έχεις πρόχειρες, δίπλα σου, κάθε φορά που κάθεσαι στον υπολογιστή σου για να ‘‘απαντήσεις’’.
Ποια ήταν αυτή η κασέτα; Ο ΣΥΡΙΖΑ Νο 2, η πιασάρικη ετικέτα που εσείς (και το ΚΚΕ) προσπαθείτε απεγνωσμένα να κολλήσετε πάνω στη ΛΑΕ. Καημένε μου φίλε Ναρίτη…
Οργανωτικά, η ΛΑΕ δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ Νο2. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ Νο3! Ξέρεις ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ Νο2; Ξέρεις και παραξέρεις, άσχετα αν προσπαθείς να το απωθήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ Νο2 είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ! (πάντα μιλώντας οργανωτικά). Και τώρα, μετά το 4ο συνέδριό σας, σημάνατε το σύνθημα για να οικοδομήσετε τον ΣΥΡΙΖΑ Νο4! Δηλαδή το νέο αντικαπιταλιστικό μέτωπο (δηλαδή τη νέα διευρυμένη[*] ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Πολιτικά, ναι, η ΛΑΕ είναι μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, ποιο είναι το κακό; Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ των προγραμματικών στόχων (που ξεπουλήθηκαν), μια χαρά τα κατάφερε. Σκαρφάλωσε στο πρώτο αναγκαίο (αλλά μη ικανό) σκαλί, έγινε κυβέρνηση. Τηρουμένων των αναλογιών και των διαφορών (πού να στις εξηγώ τώρα, μήπως και θα καταλάβεις;), «ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε». Άλλο ζήτημα αν η ηγετική ομάδα τού Τσίπρα (υπό τους μακάριους ύπνους τής αριστερής πτέρυγας) φρόντισε να υπονομεύσει αυτό το δρόμο αρκετά πριν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και να τον κλείσει οριστικά μόλις τις ανέλαβε. Και εντελώς τελείως μεταφυσικό ζήτημα ο υπόρρητος ισχυρισμός σας όλων εσάς τών ‘‘επαναστατών’’ ότι όπως ακριβώς πολιτεύθηκε η ηγετική ομάδα Τσίπρα, έτσι θα πολιτευθεί και κάθε ηγετική ομάδα οποιουδήποτε μη ‘‘επαναστατικού’’ πολιτικού σχήματος, όποτε κι αν βρεθεί στην κυβερνητική εξουσία.
ΥΓ Το γεγονός ότι κάνεις την πάπια και τον ψόφιο κοριό για το ότι αντέστρεψες εντελώς τελείως την πραγματικότητα στους διαλόγους μου με το συνοδοιπόρο σου στο δρόμο προς την επανάσταση Νίκο Στραβελάκη (http://pandiera.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%87%CE%AE%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B5%CF%80%CE%AF/comment-page-1/#comment-18007) δεν θα με κάνει να σε λυπηθώ και να σε αφήσω ανενόχλητο να κρύβεσαι:
Ακόμα περιμένω να τοποθετηθείς για την καραμπινάτη βρισιά του απέναντί μου. Κι ακόμα περιμένω είτε να καταθέσεις τα τεκμήρια για τις δήθεν δικές μου βρισιές προς εκείνον, είτε να ανακαλέσεις την ανυπόστατη κατηγορία σου. Με τέτοια πολιτική δειλία μού θέλεις και επανάσταση; Χα!
[*] Διευρυμένη από ποιους; Την «πολιτικά οργανωμένη αναρχία»; Το Δίκτυο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς; Την ΑΡΚ; Ανεξάρτητα και ανένταχτα στελέχη (που αν ήταν στη ΛΑΕ θα τα χαρακτήριζες «παράγοντες» και «διαδρομιστές»!), τύπου Δημήτρη Μπελαντή; Ένας Θεός ξέρει (κι ένας ημίθεος: ο Χάγιος).
Απαντώ φίλε λέφτη, απαντώ:
Είναι τόσο γενικό το σχόλιο σου “…φαίνεται να μη γίνεται αντιληπτό ότι οι διεκδικητικοί αγώνες για τα άμεσα και πιεστικά προβλήματα των εργαζομένων έχουν κοντά ποδάρια, αν, εκ προοιμίου, απαγορεύεις τη δυνατότητα του περάσματός τους σε ένα ανώτερο επίπεδο, όπου οι διεκδικήσεις για το ψωμί εμπλουτίζονται από πολιτικούς στόχους…”, που τα λεει όλα και τίποτα συναμα! Διότι ΠΟΙΟΣ αρνείται την σύνδεση των οικονομικών αγώνων με τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους; Τουλάχιστον το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλουν ακριβώς αυτή την σύνδεση! ΠΟΙΟ είναι όμως το πρόβλημα της διαφωνίας με εσένα και την ΛΑΕ; Η διαφωνία είναι με ΠΟΙΟΥΣ πολιτικούς στόχους επιδιώκουμε να συνδέσουμε τον οικονομικό αγώνα.
Η ΛΑΕ συνδεει τους οικονομικούς αγώνες, με τους πολιτικούς στόχους μιας “πραγματικά αριστερής” κυβέρνησης και μιας εξόδου απο το ευρώ/ρήκης με την ΕΕ. Τίποτα άλλο. Και εδώ ρωτώ: ΓΙΑΤΙ θα είναι η κυβέρνηση που προτείνει η ΛΑΕ “πραγματικά αριστερή”; Επειδή το λέει η ΛΑΕ; Ετσι έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ και είδαμε τα χαϊρια του! Εχει η ΛΑΕ κάποια θέληση ή/και πολιτική επεξεργασία για την συμβολή της σε ένα οργανωμένο ταξικό εργατικό και λαϊκό κίνημα το οποίο θα επιβάλλει κεντρικές πολιτικές λύσεις προς όφελος των καταπιεσμένων; ΠΟΙΑ είναι η πολιτική θέση της ΛΑΕ για το πλέγμα καπιταλιστικής εξουσίας εσωτερικό και διεθνές το οποίοο καθορίζει και την πολιτική της όποιας “αριστερής κυβέρνησης” μιας και αυτό το πλέγμα έχει την πραγματική εξουσία;
Απαντάς φίλε μου, απαντάς. Αλλά τις απαντήσεις πρέπει να στις βγάζουμε με το τσιγκέλι και, ξέρεις, αυτό καταντάει κουραστικό. Επιπλέον και χειρότερα, απαντάς επιβεβαιώνοντας όσα σου έχω επισημάνει κατ’ επανάληψη:
α) Συμφωνείτε με τον εμπλουτισμό τών αγώνων για ψωμί με πολιτικούς στόχους αλλά διαφωνείτε για το ποιοι θα είναι αυτοί οι πολιτικοί στόχοι. Ευχαριστώ πολύ. Ε, όταν διαφωνούν οι άνθρωποι που ανήκουν στην ίδια παράταξη, στο βαθμό που έχουν κατανοήσει ότι η ενότητα δυναμώνει τον αγώνα τους, τόσο αυτόν για ψωμί όσο και εκείνον για τη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας, κάθονται και συζητούν. Και στο βαθμό που είναι αποφασισμένοι να συμμαχήσουν γιατί ξέρουν ότι αυτό επιτάσσει η κατάσταση κάνουν και τους αναγκαίους συμβιβασμούς. Αλλά εσείς, στο ερώτημα που έθεσε ο Λένιν από το 1920 («Κανένας συμβιβασμός;»), όταν ξέχεζε τους ευρωπαίους αριστεριστές τής εποχής του, έχετε δώσει προ πολλού την απάντηση και από τότε τα έχετε στυλώσει σαν μουλάρια που πεισμώνουν: «Ναι! Κανένας συμβιβασμός!».
β) Εγώ έγραψα «[κ]αι εντελώς τελείως μεταφυσικό ζήτημα ο υπόρρητος ισχυρισμός σας όλων εσάς τών ‘‘επαναστατών’’ ότι όπως ακριβώς πολιτεύθηκε η ηγετική ομάδα Τσίπρα, έτσι θα πολιτευθεί και κάθε ηγετική ομάδα οποιουδήποτε μη ‘‘επαναστατικού’’ πολιτικού σχήματος, όποτε κι αν βρεθεί στην κυβερνητική εξουσία», εγώ το διάβασα! Διότι έρχεσαι και επιβεβαιώνεις με τον πιο πανηγυρικό τρόπο ότι δεν λέτε να εγκαταλείψετε αυτή τη μεταφυσική σκέψη:
Φίλε Ναρίτη, υπάρχει κανένας λόγος να το κουράζουμε και να κουραζόμαστε; Δεν νομίζω. Πολύ περισσότερο επειδή, όπως σού έχω πει εδώ και καιρό, εγώ προσωπικά, με τα μυαλά που κουβαλάτε, έχω κατασταλάξει να πιστεύω ότι είναι καλύτερα να παραμείνουμε στο αγαπημένο σας καθεστώς «από μακριά κι αγαπημένοι». Δεν θέλετε καμία συμμαχία σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, κάνει μπαμ αυτό, όσες προσχηματικές δικαιολογίες κι αν επικαλεστείτε. Ένα μικρότερο και πιο διαλλακτικό ΚΚΕ είσαστε, που λέτε και καμιά καλημέρα όταν σας μιλάνε, αντί να πετάτε πέτρες όπως το κόμμα από το οποίο γεννηθήκατε. Γούστο σας και καπέλο σας και μαγκιά σας κι ό,τι άλλο θέλεις! Αλλά μη μας πουλάτε και φύκια για μεταξωτές κορδέλες, όπως καλή ώρα επιχειρεί να κάνει ο Μαυροειδής με το παρόν άρθρο του, και μη φιλάτε σφυροδρέπανα ότι τάχα κόπτεστε για την ενότητα. Δεν πείθετε ούτε τα μικρά παιδιά.
Απαντάς, άλλα ντ’ άλλων λέφτ…..
Όποιος έχει μάτια βλέπει, φίλε μου. Όποιος έχει μάτια βλέπει…