Παναγιώτης Σωτήρης
1. Σε πείσμα όσων γράφονται ενίοτε και «από τα αριστερά» ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός δεν έχει γενικά σκοπό «να καταργήσει τα έθνη». Σήμερα, τα αμαλγάματα εθνικισμού και νεοφιλελευθερισμού συνοδεύουν ουκ ολίγα «οικονομικά θαύματα» στο χάρτη. Με αυτή την έννοια, το επιχείρημα που υποτίθεται ότι κρύβει η λέξη «εθνομηδενισμός» είναι επιεικώς ανυπόστατο.
2. Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, η διεθνοποίηση του κεφαλαίου, αυτό που λέμε κάποιες φορές σχηματικά (και μάλλον εσφαλμένα) παγκοσμιοποίηση, θέλει να καταργήσει όχι τα έθνη, αλλά τους προστατευτικούς μηχανισμούς και τις κοινωνικές κατακτήσεις που μπορεί να υπήρχαν στο εσωτερικό των εθνικών κρατών υπό την πίεση των ισχυρών λαϊκών και εργατικών κινημάτων. Αυτούς τους μηχανισμούς έχει βάλει στο στόχαστρο όχι τις «εθνικές ταυτότητες».
3. Εάν το εθνικιστικό φολκλόρ ή ακόμη και ο επιθετικός και ρατσιστικός εθνικισμός συνδυάζεται με το νεοφιλελευθερισμό και το άνοιγμα στην παγκόσμια αγορά κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει σε ό,τι αφορά το διεθνοποιημένο κεφάλαιο. Για την ακρίβεια δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και αρκετό καιρό, οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές ελίτ, ή τουλάχιστον σημαντικές μερίδες τους, επιμένουν ότι ισχυρές εθνικές ταυτότητες είναι αναγκαία συνθήκη για την κοινωνική συνοχή και πειθάρχηση. Από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία μέχρι τη Ρωσία και φυσικά την Κίνα τα παραδείγματα τέτοιων φωνών είναι αρκετά.
4. Η Αριστερά δεν μπορεί να πιστεύει ότι θα εκπροσωπήσει «το έθνος». Αυτό που πρέπει να θέλει να εκπροσωπήσει είναι «ο λαός» δηλαδή μια κοινωνική συμμαχία των υποτελών τάξεων, υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης, μια κοινωνική συμμαχία που στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες είναι πολυεθνική, μέσα από την παρουσία μεγάλου αριθμού προσφύγων και μεταναστών, και άρα δεν μπορεί να ενοποιηθεί με εθνικούς όρους. Κατά συνέπεια η αναγκαία σήμερα «ενότητα του λαού» δεν μπορεί παρά να είναι μετα-εθνική.
5. Η σημασία των στόχων που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «στόχοι εθνικής ανεξαρτησίας», δηλαδή οι στόχοι που διεκδικούν την έξοδο μιας χώρας από ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και ολοκληρώσεις (όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ) δεν βρίσκεται στο ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα του έθνους, αλλά στο ότι ορίζουν τη δυνατότητα, μέσα στην άνιση ανάπτυξη της ταξικής πάλης στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, να διαμορφωθεί συσχετισμός ευνοϊκός, ώστε οι υποτελείς τάξεις να διεκδικήσουν τη ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τις πρακτικές που αυτοί συμπυκνώνουν και να τροποποιήσουν ριζικά τον ταξικό συσχετισμό απέναντι στον ταξικό εχθρό. Η ανάκτηση της ανεξαρτησίας έναντι των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και της λαϊκής κυριαρχίας έναντι των διαφόρων εκδοχών «μειωμένης κυριαρχίας» (όπως π.χ. τα Μνημόνια) δεν σημαίνει «αποκατάσταση του έθνους» αλλά την πολιτική κατοχύρωση ότι ένα άλλο δυνάμει ιστορικό μπλοκ αναδύεται απέναντι στο αστικό μπλοκ.
6. Τα έθνη, οι μορφές εθνικής ταυτότητας και αναγνώρισης, είναι το αποτέλεσμα ιστορικών διεργασιών και αποτελούν ιστορικό παράγωγο των όρων ανάδυσης της αστικής κοινωνίας. Με αυτή την έννοια έχουν πραγματική υλικότητα, εφόσον αποτυπώνονται όχι μόνο σε μορφές ταυτότητας αλλά και σε πρακτικές. Ωστόσο, την ίδια στιγμή η μορφή έθνος αναπαράγει ένα χνάρι και αστικής ηγεμόνευσης. Κατά συνέπεια, η αναγνώριση της υλικότητας των εθνικών αναγνωρίσεων και της πολιτικής τους δραστικότητας, συμπεριλαμβανομένης της ανάγκης υποστήριξης εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (ιδίως όταν στο εσωτερικό τους καταγράφεται ιδιαίτερα αναβαθμισμένη θέση των υποτελών τάξεων και ριζοσπαστικός κοινωνικός προσανατολισμός) δεν ακυρώνει την ανάγκη πάλης για το μετασχηματισμό τους: το αίτημα της κοινωνικής χειραφέτησης εν τέλει σημαίνει και την προοπτική υπέρβασης των εθνικών μορφών.
7. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν γενικά κι αφηρημένα «εθνικά θέματα»: υπάρχουν συγκεκριμένες αντιθέσεις που αφορούν τη θέση ενός κοινωνικού σχηματισμού μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και οι οποίες είτε συνιστούν απειλή για τη δυνατότητα των υποτελών τάξεων να συγκροτηθούν σε αυτόνομη κοινωνική δύναμη (π.χ. με το να βρεθούν σε συνθήκη κατοχής άρα διπλής κυριαρχίας) είτε επιτρέπουν δυνατότητες ρηγμάτων με ευρύτερο χειραφετητικό χαρακτήρα (για παράδειγμα το Κυπριακό ήταν τμήμα ενός κύκλου αντιαποικιακών αγώνων).
8. Προφανώς και οι αντιθέσεις (και συμπυκνώσεις αντιθέσεων) που συνηθίσαμε να ονομάζουμε «εθνικά θέματα» έχουν τεράστια σημασία μια που σε οριακές εκδοχές συνιστούν συνθήκες «εθνικής κρίσης» που μπορεί να επιτρέψουν την εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Αλλά αυτό έχει να κάνει με την ετοιμότητα, την προετοιμασία, τη γείωση μέσα στην κοινωνία, την ανάδειξη μεταβατικών προγραμμάτων και συγκεκριμένων τοποθετήσεων και όχι με την προσυπογραφή «εθνικών δικαίων και στόχων» στο πλευρό της αστικής τάξης.
9. Σε αυτή τη βάση ένας σύγχρονος αντιιμπεριαλισμός οφείλει να είναι ταυτόχρονα και βαθιά αντικαπιταλιστικός (μια που η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι πλευρές που δεν μπορούν να διαχωριστούν σε πείσμα των διαφόρων «θεωριών σταδίων», για την ακρίβεια μόνο υπό το πρίσμα μιας ρήξης με τη λογική του κεφαλαίου είναι εφικτή και η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό) και σαφώς αντιεθνικιστικός (το υποκείμενο της διεργασίας δηλαδή ο λαός ως συμμαχία των υποτελών τάξεων που θα επιδιώξει τη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό δεν συγκροτείται πια σε «εθνική» βάση, ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, σε ποιο βαθμό οι υποτελείς τάξεις στην Ελλάδα δεν έχουν ελληνική καταγωγή).
10. Με αυτή την έννοια η αντίθεση μας στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου και την ιδεολογία της αέναης διεθνοποίησης του κεφαλαίου δεν μπορεί να γίνεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης του έθνους, αλλά από την σκοπιά των υποτελών τάξεων, στην πολυπλοκότητα με την οποία συγκροτούνται εντός του κοινωνικού σχηματισμού μας, και στο πλαίσιο ενός σύγχρονου διεθνισμού που θα στηρίζεται στην προσπάθεια να διαμορφωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι «αδύναμοι κρίκοι», δηλαδή εστιών όξυνσης των ταξικών αγώνων με προοπτική τη ρήξη με τα αντίστοιχα αστικά μπλοκ και τον ιμπεριαλισμό και την ανάδειξη μιας ενότητας των υποτελών τάξεων γύρω από το δικό τους ηγεμονικό σχέδιο, βγαλμένο μέσα από τους αγώνες και τα κινήματα ως πεδία συνάντησης, συγκρότησης και συλλογικού πειραματισμού.
Πέστα δυνατά,να τα ακούσουν οι γύρο σου
Τάκης Α
Βρε, βρε, βρε!… Κι ο Παναγιώτης Σωτήρης αλλεργικός και μόνο στο άκουσμα της λέξης “έθνος”; Τη μεγαλύτερη πλάκα έχει η προσπάθειά του στα σημεία 1, 2 και 3 να μας πει: “Μη φοβάστε, βρε κουτά! Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός δεν τα βάζει με το έθνος. Το αγαπάει, είναι φίλος του!”
Το ‘‘ανιεθνικιστικό’’ μυαλό του και μια λίρα! Τόσων χρονών άνθρωπος και δεν έχει πάρει πρέφα την πολυετή πλύση εγκεφάλου εναντίον τών “εθνικών εγωισμών” και υπέρ τού “λαμπρού μέλλοντος” μιας “ειρηνικής και αντιεθνικιστικής” Ευρωπαϊκής Ένωσης;;; Έπεσαν τα μαλλιά του μέσα στην Αριστερά και δεν έχει καταφέρει ακόμα να δει πώς μετά την κατασκευή τής Ευρώπης επιχειρείται και η κατασκευή τών Ευρωπαίων με αντίστοιχη αποδόμηση των Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων, Σέρβων, Βούλγαρων, Ρουμάνων;;; Στραβώθηκαν τα ματάκια του να διαβάζει Μαρξ και δεν μπόρεσε να αποκρυποτγραφήσει ούτε καν αυτό που ο Κάρολος έγραφε από τα 30 του;;; (Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ’ αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη [ή: να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους], να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη.)
Άμα τον είχαμε στον εμφύλιο, δεν θα βγάζαμε ούτε το ’47!
Τα “έθνη” γεννιούνται και πεθαίνουν, όπως κάθε τι υλικό.
Η κατηγορία “έθνος” διαχρονικά αλλάζει περιεχόμενο, ακόμη και αν διατηρεί κάποια εξωτερικά μορφολογικά γνωρίσματα. Τα δουλοχτητικά “έθνη” διαφέρουν ουσιαστικά από τα φεουδαρχικά και τα καπιταλιστικά. Και όλα μαζί, από τα προλεταριακά, που είναι μη εκμεταλευτικά και σήμερα βασικά βρίσκονται “εν υπνώσει” αλλά ιστορικά εμφανίστηκαν σαν σοσιαλιστικά, στον εικοστό αιώνα. Και θα ξαναεμφανιστούν, με πιο συμπαγή/ξεκάθαρη την αταξική τους ουσία/υφή. Οι διαφορές τους θα είναι πια μόνο πολιτιστικές και γι αυτό, όχι απλά συμβατές μεταξύ τους, αλλά και αναγκαίες μέχρι η Ζωή να εξελιχτεί σε ανώτερες, άγνωστες σήμερα, μορφές της.
Το εξοχώτερο δείγμα πραγματοποίησης αυτής της λογικής ήταν η πολυεθνική ΕΣΣΔ, και πρωτεργάτης της ήταν ο Στάλιν.
Η αυτογνωσία ενός “έθνους” δεν μπορεί να αγνοείται, αφού διαμορφώνει ουσιαστικά την συμπεριφορά του σε κάθε ιστορικό πλαίσιο, που το δεδομένο “έθνος” υπάρχει. Δεν αποτελεί όμως αντικειμενικό χαρακτηριστικό του, για τον ίδιο λόγο, που η γνώμη κάθε υποκειμένου για τον εαυτό του, ανήκοντας στη σφαίρα της αντανάκλασης, δεν προσδιορίζει υποχρεωτικά και την φύση του αυτού του αντικειμένου.
Η ιδιοποίηση του “έθνους” από την αστική εξουσία, που το ταύτισε παράλογα και εγκληματικά με το κράτος της (εθνοκρατική οντότητα) για προφανή σκοπιμότητα, δεν πρεπει να ταυτίζεται με το ίδιο το “έθνος”. Αλλωστε, πουθενά δεν επιτεύχθηκε αυτό: Κάθε αστική “εθνογένεση” δημιουργούσε ταυτόχρονα και, πέντε-έξι το λιγώτερο, “μειονοτικά” (δηλαδή “νέα εθνογενετικά”) προβλήματα, που την αμφισβητούσαν, συντελώντας ουσιαστικά στην σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Μην πνίγεστε σε μια κουταλιά νερό, και, βασικά, στην αστική προπαγάνδα.
Ρε συ ένα! Θα μου λύσεις μια απορία;
Στο σχόλιό σου η λέξη έθνος εμφανίζεται 7 φορές. Βάζεις εισαγωγικά και στις 7, ενώ η μόνη περίπτωση στην οποία δικαιολογούνται γραμματολογικά είναι στην εξής πρότασή σου: Η κατηγορία «έθνος» διαχρονικά αλλάζει περιεχόμενο, ακόμη και αν διατηρεί κάποια εξωτερικά μορφολογικά γνωρίσματα.
Μπορείς να μας εξηγήσεις τι ακριβώς θέλεις να πεις με αυτά τα εισαγωγικά που κοτσάρεις εν είδει μαϊντανού; Κι ακόμα, μπορείς να μας πεις γιατί, ενώ βάζεις εισαγωγικά στις παράγωγες λέξεις εθνογένεση και εθνογενετικός, αποφεύγεις να κάνεις το ίδιο όταν αναφέρεσαι σε εθνοκρατική οντότητα και πολυεθνική ΕΣΣΔ;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων (θέλω καθαρές κουβέντες, για να βγάλεις ασπροπρόσωπη και την Αλέκα που υπερηφανευόταν ότι εσείς οι Κουκουέδες λέτε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη· μη μου γράψεις τίποτε σανσκριτικά!)
‘Ε’ ‘σ’ ‘σ’ %δ’
Απλά γιατί εννοώ αυτό, που γράφω.λέφτη.
Είναι η ίδια λέξη για συχνά ανόμοια πράγματα.
Αλλο το αρχαίο δουλοκτητικό και ειδωλολατρικό ελληνικό έθνος, άλλο το νεότερο νεοελληνικό αστικό και χριστιανικό, με τις τόσες εν τω μεταξύ επιμειξίες και πολιτιστικές διαφοροποιήσεις.
Και η γλώσσα, είναι μεν συνέχεια της αρχαϊκής, αλλά ταυτίζονται όσο η μάνα με την κόρη.
Αλλα το κυριότερο διαφοροποιητικό στοιχείο είναι η ίδια η ουσία του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, οι σχέσεις παραγωγής.
Ελπίζω να σου εξήγησα γιατί δεν είχα πρεμούρα να βγάλω ασπροπρόσωπη την Αλέκα.
Μόνη της βγαίνει, δεν χρειάζεται …εμένα!
Φίλε ένα,
Φοβάμαι πως δεν γράφεις αυτά που εννοείς. Και ελπίζω ότι δεν εννοείς αυτά που μου έγραψες τώρα στο απαντητικό σου σχόλιο. Πιο λιανά:
Ώστε βάζεις εισαγωγικά στη λέξη έθνος επειδή έχει υποστεί διαφοροποιήσεις στο πέρασμα των αιώνων; Ε μα τότε, φίλε μου, θα έπρεπε να βάζεις εισαγωγικά σε αναρίθμητες λέξεις επειδή αυτό που σηματοδοτούν έχει υποστεί διαφοροποιήσεις μέσα στο χρόνο. Θα έπρεπε να γράφεις πάντα “ναυσιπλοΐα” (άλλο οι σχεδίες και οι πιρόγες, άλλο τα κρουαζεριόπλοια και τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια!). Θα έπρεπε να γράφεις πάντα “επικοινωνία” (άλλο τα περιστέρια και τα σήματα καπνού, άλλο το νετ και τα sms!). Θα έπρεπε ακόμα να γράφεις “ιατρική” (άλλο η αφαίμαξη με βδέλλες, κι άλλο η ρομποτική χειρουργική!). Και πάει λέγοντας. Ξαναδιάβασε τον ορισμό τού Ιωσήφ για το έθνος και θα καταλάβεις γιατί, πέρα από τις αναπόφευκτες διαφοροποιήσεις τού χρόνου, η έννοια έθνος έχει μία και μοναδική σημασία, ακόμα κι αν μιλάμε για το έθνος τών (αρχαίων) Εβραίων, τών Σκυθών ή των Γαλατών!
[*] Έτσι, σκέτο, κατάσκετο! Ούτε εισαγωγικά, ούτε εισαγωγικούλια! Για μ@@@@@ τον έχεις τον Ιωσήφ που δεν τα έβαλε; ;-) :-)
Τα λέμε
ΥΓ Μην το πάρεις κατάκαρδα. Ούτε ο πρώτος κομμουνιστής είσαι που δεν ξέρει τι στο διάολο να κάνει με το έθνος και μπερδεύει τα μπούτια του και φάσκει και αντιφάσκει, ούτε ο τελευταίος.
ΥΓ2 Κι ο Μαρξ τα είχε λίγο μπερδεμένα στο μυαλό του τα εθνικά. Αλλά, τουλάχιστον, δεν έβαζε εισαγωγικά στη λέξη έθνος! Εσύ το τερμάτισες! ;-) :-)
ΥΓ Ευτυχώς και δεν σε έχει ανάγκη η Αλέκα για να τη βγάλεις ασπροπρόσωπη. Αν περίμενε από σένα, θα έβγαινε κάτι σαν τον Αντετοκούνμπο ένα πράγμα! ;-) :-)
Η λέξη έθνος συνήθως μπαίνει στην ίδια πρόταση με λέξεις όπως τιμή, χρέος, πρόγονοι, αίμα ιερά χώματα, κτλ.
Η ιστορία βέβαια έδειξε ότι στην πράξη οι πολιτικάντηδες εθνοπατερες δεν ήταν πάντοτε οι πιο πιστοί υπηρέτες του έθνους.Και ότι τον ρόλο της εθνικής άμυνας τον έπαιξαν οι πιο φτωχοί.
Το ζήτημα εδώ είναι ότι η αστική τάξη πρέπει να συν-συγκροτει την εθνική ενότητα ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ αποκαλυφθεί ο πραγματικός της ρόλος στην πλειοψηφία του λαού. Μόνον τότε τα κόμμουνιστικα.κομματα μπορούν δίκαια να διασπάσουν την συμμαχια καταγγέλλοντας παράλληλα τα αστικά κόμματα ως διασπαστικά. Αλλοιως κυνδινευουμε να βρεθούμε εκτός της πραγματικότητας.
Το έθνος ως ιδέα αντανάκλαση της αστικής κοινωνίας, ξεπερνιέται ΜΕΤΑ την σοσιαλιστ.’.επανασταση, και αυτό γίνεται πρακτικά με την υπεράσπιση του σοσιαλισμου. Και όχι με προκάτ.θεωριες.Δηλαδη η συνείδηση που ξεπερνά τον εθνοΚεντρικο ιδεαλισμό, είναι η ΔΡΩΣΑ συνείδηση, ο λαός που υπερασπίζεται τις επιτεύξεις του στην μάχη.
Λίγοι ήταν αυτοί που για να υπερασπιστούν το έθνος πήγαν κόντρα στην ιδεολογία τους, όπως πχ ο Ι.Μεταξας και οι Βελουχιώτης, Σαράφης, Σιαντος, και πολλοι άλλοι που τα ονόματά τους δεν είναι γνωστά όπως ο Δαμιανός Μαθεσης.
Φίλε μου Σ.Τ.,
Η ύπαρξη του έθνους πάντα συνοδευόταν από την εθνοκαπηλία. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Θα διαγράψουμε τη λέξη έθνος (ή θα τη βάζουμε εντός εισαγωγικών από αμηχανία και μπέρδεμα) σαν να είναι “λάθος μες το κεφάλαιο τού λάθος λήμματος” επειδή έχει γίνει διαχρονικά αντικείμενο καπηλίας; Και γιατί δεν διαγράφουμε και το μαρξισμό που τον έχουν καπηλευτεί τόσοι και τόσοι;
Φίλε Σ.Τ., η λογική “πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι” δεν οδηγεί παρά μόνο στην απώλεια του κεφαλιού (μας). Παύει ο πόνος, αλλά τι να το κάνεις άμα έχεις περάσει στην ανυπαρξία όπου έτσι κι αλλιώς “απέδρα κάθε λύπη και στεναγμός”;
Τα λέμε
Με την ευκαιρία;ίδια διορθώνω κα;ι ένα προηγούμενο ατόπημα μου στην Μικρασία ο αστισμο ς μας χαντακωσε. Υπήρχαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί, με εθνική συνείδηση οι οποίοι ξεριζώθηκαν δυστυχώς.
Πιο σωστά ο αγγλικός ιμπεριαλισμός.
Δεν καταλαβαίνω την ένταση και την προσποιητή υπεροψία (“μην το πάρεις κατάκαρδα”) κλπ.
Οχι, δεν θα το πάρω! Μην ανησυχείς.
Για τις “αναρίθμητες λέξεις“, ορθή η διαπίστωση, αλλά, όπως βλέπεις κανείς δεν την πατάει να παρασύρεται από αυτό και να θεωρεί π.χ. το …μονόξυλο …υπερωκεάνειο!
Ελα μου, όμως, γιατί, οι πολλοί, ακόμη κι εσύ εδώ, στην περίπτωση του “έθνους” ….
…θεωρούν το μονόξυλο υπερωκεάνειο;!
Κάποιος λόγος υπάρχει γι αυτή την Μεταφυσική/Ιδεαλισμό: Το “προαιώνιο έθνος” των τάδε, π.χ. των “Ελλήνων” η των “Μακεδόνων”! Που, συνήθως, για μεγαλύτερη ασφάλεια, προέρχεται και από εξωγήϊνους, για να μην μετέχει των μικροτήτων (και των κινδύνων) του κόσμου τούτου!!!
——————————————
Ο Στάλιν δεν ήταν ιδεαλιστής.
Φίλε ένα,
Κατ’ αρχήν: Δεν υπάρχει καμία (μα καμία!) “ένταση”, σε διαβεβαιώνω γι’ αυτό. Ένταση σε σχόλιο με τρία (3) κλεισίματα ματιού [ ;-) ] και αντίστοιχα τρία (3) χαμόγελα [ :-) ];;; Πρέπει να πάσχω από καραμπινάτη διπολική διαταραχή για να τα συνδυάζω αυτά με ένταση!!! Ούτε “προσποιητή υπεροψία” υπάρχει. Ό,τι εκλαμβάνεις ως τέτοιο δεν είναι παρά ηθελημένο αλλά φιλικό τσίγκλισμα, πείραγμα κ.λπ. Εντάξει, ξέρω από την εμπειρία μου στο νετ (αλλά και στην πραγματική ζωή) ότι εσείς οι Κουκουέδες είσαστε κατά συντριπτική πλειοψηφία αγέλαστοι (πολλοί δε και βλοσυροί). ΟΚ, έτσι γουστάρετε και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα (κατά την άποψή μου, κακό τού κεφαλιού σας και του κόμματός σας). Αλλά, πλίιζ, μην εκλαμβάνετε και τα φιλικά χιουμοριστικά πειράγματα εκείνων που τους αρέσει να γαρνίρουν τα λόγια τους με λίγο αλατοπίπερο ως “ένταση” και “υπεροψία”!
Οι νέες παρατηρήσεις μου στα καινούργια αντι-εθνικά στοιχεία που καταθέτεις:
α) Δεν καταλαβαίνω (καθόλου μα καθόλου λέμε) γιατί η γραφή τής λέξης έθνος χωρίς εισαγωγικά θα οδηγήσει κάποιον να θεωρήσει ότι το εν λόγω έθνος είναι προαιώνιο, ενώ τα εισαγωγικά θα τον βοηθήσουν να κατανοήσει ότι είναι ιστορικό φαινόμενο με (συνήθως) εντοπίσιμη στο χρόνο αρχική εμφάνιση.
β) Ποιος μίλησε για “προαιώνια έθνη”; Γιατί ταυτίζεις την αναφορά στο έθνος χωρίς επιφυλάξεις (μίνιμουμ αυτό συμβολίζουν τα εισαγωγικά, επιφύλαξη) με τέτοιου είδους αντιλήψεις κι έτσι φτάνεις να μου χρεώνεις κι εμένα “Μεταφυσική/Ιδεαλισμό”; Πρέπει να μ’ έχεις κόψει για χειρότερο χάπατο από τον Άδωνι! Εκείνος τουλάχιστον πιστεύει ότι τα έθνη (δηλαδή το εξής ένα που αναγνωρίζει: οι Έλληνες) είναι προαιώνια γιατί πιστεύει ότι και ο άνθρωπος επίσης είναι προαιώνιος (ξέρεις, Αδάμ και Εύα κι έτσι). Εγώ που δεν πιστεύω το δεύτερο πώς είναι δυνατόν να πιστεύω το πρώτο;;;
Κανένα προαιώνιο έθνος δεν υπάρχει (χρειάζεται να υπογράψω δήλωση ή καλύτερα να φιλήσω σταυρό; :-) ). Υπάρχουν όμως έθνη με μεγάλη ιστορικότητα (προσοχή: ιστορικότητα δεν σημαίνει το αμετάβλητο του έθνους· σημαίνει το ακριβώς αντίθετο!) και έθνη με μικρότερη ή και μικρή. Για να μη με υποχρεώσεις να σύρω εδώ πεθαμένο άνθρωπο για μάρτυρα (τον Ένγκελς εννοώ που μίλησε για “ιστορικά έθνη”) σε καλώ να αναρωτηθείς ποια είναι η ιστορικότητα του κινεζικού ή του εβραϊκού έθνους και ποια είναι αυτή τού αμερικανικού (ΗΠΑ) ή του σλοβακικού!
Ας μη φοβόμαστε την Ιστορία, φίλε ένα! Κάτι τέτοιο, για ανθρώπους τουλάχιστον που υποστηρίζουν ότι ασπάζονται τον ιστορικό υλισμό, είναι έως και κωμικοτραγική αντίφαση! Και ποιος θα μας πάρει στα σοβαρά αν πέφτουμε σε τέτοιες χοντρές αντιφάσεις; :-)
Τα λέμε
ΥΓ Αργότερα μέσα στην ημέρα, υπολογίζω, θα ποστάρω ένα σχόλιο-σεντόνι στην ανάρτηση με το άρθρο τού Μαυροειδή “Η απειλή του εθνικισμού σήμερα (καπιταλισμός και έθνος/κράτος)” [ http://pandiera.gr/%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1/ ] Έχεις ανοιχτή πρόσκληση για ανταλλαγή απόψεων. :-)
Για το ύφος, μάλλον σε παρεξήγησα. όπως φαίνεται, και ανακαλώ. Σπάνια ξύνουμαι για καυγά.
Για το ζήτημα της “ιστορικότητας“, όπως μάλλον το βάζεις εσύ, δεν νομίζω, πως αξίζει να εγείρω ισχυρή ένσταση.
Αλλά, γενικά, είναι μια έκφραση, που επιτρέπει και διασταλτικές και συσταλτικές ερμηνείες.
Με βάση τις δικές μου απόψεις η ιστορικότητα ενός έθνους είναι ήσσον ζήτημα. Οταν κάτι αλλάζει, η ταύτιση του παρόντος του με το παρελθόν “του” (τίνος, δηλαδή;) αδυνατίζει, οπότε;
Αντίθετα, η έμφαση στην “ιστορικότητα” είναι άλλη μια έκφραση της “προαιωνιότητας” μιας μεταφυσικής αμετάβλητης οντότητας, που μπορεί να υπηρετεί το συμφέρον των σημερινών εκμεταλλευτών (=καπιταλιστών) για την δημιουργία φανατικών (στην πλειοψηφία αγραμμάτων – δεν είναι τυχαίο) ορδών “εθνικοφρόνων” υπερασπιστών του συστήματος εκμετάλλευσης.
Μην το κάνω διάλεξη, αλλά η “ιστορικότητα” των Εβραίων π.χ. σήμερα είναι απεχθής και στους μη φανατισμένους Λαούς του σημερινού Ισραήλ, που δυσανασχετούν γιατί τους επιβάλλουν να μιλάνε μιά γλώσσα-προϊόν αρχαιολογικής ανασκαφής, που δεν είναι πια η μητρική τους. Αλλά οι λόγοι είναι προφανέστατοι.
Και να μην θυμίσω, στα παρ’ ημίν, άλλο ένα παράδειγμα (από τα πολλά…) πολιτιστικής εθνοκάθαρσης, δηλαδή τον ιστορικό βιασμό, εν ονόματι της …”ιστορικότητας” πάντα, της “Επιτροπείας Τοπωνυμιών της Ελλάδος” υπό τον Νικόλαο Πολίτη, που συχνά κατέληγε και σε καραγκιοζιλίκια, όπως π.χ. με την Ντρομπόλιτσα, που ξαναβαφτίστηκε με το άσχετο ….”Τρίπολη”!
—————————
Ευχαριστώ για την πρόσκληση, θα εξαρτηθεί από τον χρόνο μου και το …τι θα γράψεις!
Η εσσδ και η γιουγκοσλαβια έχουν να μας δώσουν γόνιμη και θετική εμπειρία για την επόμενη χειραφετητικη κίνηση της ανθρωπότητας, όσον αφορά την μετεξελιξη της έννοιας “έθνος” σε μια πολιτισμική ταυτότητα και του αλλο.
Έχουν και πολύ αρνητικές όμως, οπως: Το ρωσικό μεγαλοιδεατισμο που τον εκπροσώπησε ακριβώς ο Στάλιν αλλα και οι επομενοι μεταξύ άλλων, όπως αυτός χρωματισε τελικά την εσωτερική κατάσταση στην εσσδ, και την σχέση της με τα υπόλοιπα κκ.
“Το ρωσικό μεγαλοιδεατισμο που τον εκπροσώπησε ακριβώς ο Στάλιν…”
ΚΑΙ γαι μεγαλοϊδεατισμό ο Στάλιν!
ΟΛΑ τα κακα και τα στραβά ο Στάλιν!!
Δια Στάλιν ερρύει τα φαύλα!!
Ο Σταλιν φταίει για πολλα, είναι παρατηρούμενο. Οι ευθύνες του είναι ανάλογες με τις εξουσίες που απέκτησε.
Η ανάδειξη της εργατικής τάξης και του λαού ως ηγέτιδας δύναμης του κάθε έθνους, άρα και της μετεξέλιξης αυτού απο καπιταλιστική σε κομμουνιστικη/κοινοτικη πολιτικη/πολιτισμικη οντότητα, είναι κολοσιαία ιστορική διαδικασία.
Δεν πραγματοποιείται μόνο με συνδικαλιστικους αγώνες. Απιαιτει πολύ βαθύτερες πολιτικές, πολιτισμικές, οικονομικές διεργασίες. Οποτε, αφήστε τα συνθήματα και τα τσιτατα και να πιάσουμε ολοι/ες δουλειά!
Συμφωνει ή διαφωνεί κανείς πρόκειται για ένα ενδιαφέρον άρθρο.Το ζήτημα αυτό είναι τόσο κομβικό ιδιαίτερα στην περίοδο που ζούμε που πιστεύω οτι πολιτικές δυνάμεις με διαφορετικές απόψεις δεν μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο σχήμα γιατί απλά έχουν άλλο μπούσουλα.Εκτός κ αν στα πλαίσια ενος συριζα νο 2 συνυπάρχει το αριστερο ρεύμα με τροτσκιστές ,το δήκκι κ την χριστιανική δημοκρατια με μόνο κοινό αίτημα το 3% που οδηγεί στην βουλή .Συνήθως τα σήκουελ είναι πιο “φέσι” απο το νόυμερο 1…