.
.

Παντιέρα, ιστότοπος αντικαπιταλιστικής ενημέρωσης

.


Περί αριστείας και  παιδείας. Περί σημαίας και σημασίας…


Παναγιώτης Μαυροειδής

Η αντιπαράθεση περί αριστείας και σημαίας είναι πολύ παλιά. Δεν είναι καθόλου  τυχαίο το γεγονός, ότι  αυτή η συζήτηση  γίνεται ενιαία.

Κατά την κυρίαρχη άποψη,  η ουσία στην παιδεία, το κίνητρο και η επιβράβευση ταυτόχρονα,  είναι η «αριστεία» και η απόδοση τιμής σε αυτήν. Μια μορφή της τιμής είναι και το κράτημα της σημαίας. Το τελευταίο -τι σύμπτωση!- εμφανίζεται στενότατα συνδεδεμένο με  τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και τις εθνικές στρατιωτικές παρελάσεις.

Αν μη τι άλλο, είναι μια συζήτηση καθόλου αθώα.

Στην πιο χυδαία εκδοχή της, η περίφημη “αριστεία”, σχετίζεται με κάποια βαθμολογική επίδοση:  Άριστος είναι αυτός με το μεγαλύτερο βαθμό.

Πότε ακριβώς όμως  κρίνεται κάποιος ως άριστος;

Όσοι και όσες περάσαμε σε μια πανεπιστημιακή σχολή,  γνωρίζουμε πολύ καλά ότι «παιδιά- άλογα» που αρίστευσαν στις εισαγωγικές εξετάσεις – συχνά με μεγάλο προσωπικό τίμημα- δε συνεχίζουν πλέον με τις ίδιες επιδόσεις. Αντίθετα, παιδιά που οριακά πέρασαν σε κάποια σχολή ή πού γράφτηκαν σε αυτήν μέσω ειδικών κατηγοριών και με πολύ χαμηλή βαθμολογία,  «ξαφνικά» αποδεικνύονται μεγάλα «αστέρια».

Σε τι ακριβώς μετριέται ένας άριστος μαθητής;

Ο Βαμβακάρης ήταν αγράμματος, ήταν ωστόσο ένας μάγος της μουσικής. Γενικότερα, πολλά παιδιά με καλλιτεχνικές «επιδόσεις», πολλά εκ των οποίων πραγματικά “χαϊδεύουν” και θεραπεύουν με την πολιτιστική τους δημιουργία όλους εμάς τους υπόλοιπους, έχουν χαμηλές επιδόσεις στα υπόλοιπα μαθήματα. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς αθλητές. Άραγε ο Ατεντοκούμπο ήταν άριστος στα μαθήματα; Με ποιο  κριτήριο λοιπόν θα αναζητηθεί ο άριστος; Μήπως θα διαλέξουμε ανάμεσα στα Μαθηματικά  και τη Μουσική ή ανάμεσα στην Ιστορία και την Πληροφορική;

Ας αναρωτηθούμε επίσης, με ποια κλίμακα επιδόσεων και βαθμών μετριέται η αρετή;

Πώς θα μπορούσαμε να κατατάξουμε με βαθμό την «επίδοση» στην ευγένεια, την καλοσύνη, τον αλτρουισμό ή την αλληλεγγύη; Άραγε πως θα αποτιμήσει μια σχολική μονάδα ένα αγόρι 15 χρονών από τη Συρία που μπορεί να κουβάλησε μερόνυχτα στην πλάτη του την άρρωστη μητέρα του ή το κορίτσι από τη Σομαλία που έχει μάθει να μοιράζεται τη λιγοστή μπουκιά της με τα άλλα προσφυγόπουλα μέσα σε μια σάπια βάρκα; Έγραφε σχετικά ο  Γιώργος Σεφέρης:

«Τα γράμματα είναι από τις πιο ευγενικές ασκήσεις κι από τους πιο υψηλούς πόθους του ανθρώπου. Η παιδεία είναι ο κυβερνήτης του βίου. Κι επειδή οι αρχές αυτές είναι αληθινές, πρέπει να μην ξεχνούμε πως υπάρχει μια καλή παιδεία εκείνη που ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό του και μια κακή παιδεία εκείνη που διαστρέφει και αποστεγνώνει και είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος».

Γνωρίζουμε  από την κοινή μας εμπειρία και τη χρήση της γλώσσας ότι κάθε λέξη και έννοια νοηματοδοτείται πάντοτε σε συνδυασμό με άλλες και στο πλαίσιο αξιών και σημασιών που τίθενται.

Το  ξεχώρισμα και παίνεμα ενός ανθρώπου για οποιαδήποτε λόγο μπορεί να αποτελεί μια καλοπροαίρετη ενθάρρυνση και αγαθή επιβράβευση. Κάλλιστα όμως μπορεί να είναι και ένα χυδαίο και με υπολογισμό …”γλείψιμο”, ποντάροντας (σε)  και ενισχύοντας τον ναρκισσισμό του. Ακόμη πιο συνηθισμένο είναι να συνιστά ταυτόχρονα ένα σκόπιμο  «κόντεμα» άλλων ανθρώπων που σχετίζονται με τον επαινούμενο. Στους χώρους εργασίας τα παραπάνω είναι σαφώς εμφανέστερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στην καθημερινή κοινωνική ζωή και στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι λιγότερο καταδυναστευτικά.

Τα τελευταία χρόνια  γίνεται η συζήτηση για την «αξιολόγηση» στο σχολείο ή/και το δημόσιο γενικά. Ωστόσο,  στον ιδιωτικό τομέα και ειδικά στις μεγάλες επιχειρήσεις και ακόμη περισσότερο τις πολυεθνικές,  η αξιολόγηση αποτελεί μια χρόνια  πρακτική διαχείρισης προσωπικού από μεριάς των διοικήσεων. Κάθε αξιολόγηση ή/και προαγωγή/ανταμοιβή, στο συγκεκριμένο πλαίσιο του διευθυντικού δικαιώματος και της εγγενούς ανισοτιμίας διοίκησης και εργαζόμενου, συνιστά εκ των πραγμάτων απόρριψη ή/και εξοβελισμό/απόλυση. Ποτέ καμία εταιρεία δε μιλά για απολύσεις ή για  υποβάθμιση μισθού ή ρόλου. Πάντα μιλά για «αξιολόγηση». Έτσι τα προηγούμενα φαίνονται ως «φυσική» συνέπεια της δεύτερης, αν και αποτελούν ήδη προειλημμένες αποφάσεις της, αν  όχι για τον κάθε συγκεκριμένο εργαζόμενο, σίγουρα για τους εργαζόμενους ως σύνολο. Για να φανεί δε η διαδικασία ως αντικειμενική και αξιοκρατική, ανατίθεται σε «εξωτερικό» σύμβουλο, με τη διοίκηση της εταιρείας να έχει έτσι το περιθώριο ακόμη και να …συλλυπηθεί τον εργαζόμενο με το «άτυχο» αποτέλεσμα.

Ας επανέλθουμε όμως στο σχολείο και τους βαθμούς του. Είναι συχνό φαινόμενο οι γονείς να προβάλλουν τις δικές τους επιθυμίες και στόχους πάνω στα παιδιά τους: «Σε θέλουμε να είσαι ο άριστος!». Σπάνια αναρωτιούνται και οι ίδιοι για το πόσο περατά είναι τα σύνορα ανάμεσα στη θετική, δημιουργική ενθάρρυνση για  το καλύτερο και την καλλιέργεια ενός τρομακτικού άγχους (ή/και καταστροφικής  αλαζονείας) με σοβαρότατες συνέπειες στα παιδιά. Το τίμημα είναι συχνά εξαιρετικά βαρύ, όχι απλά για να βγει κάποιος «πρώτος», σε μια κούρσα που θυμίζει ιππόδρομο (χωρίς να λείπουν τα ντοπαρίσματα κάθε είδους), αλλά είναι εξίσου ολέθριο το βάσανο να παραμείνει κανείς στην κορυφή χωρίς να καταπέσει.

Τι σημαίνει  στα αλήθεια όλο αυτό, την ίδια στιγμή, για τα  παιδιά που δεν “αριστεύουν”; Συνήθως, λιγότερο αναπτύσσονται κίνητρα και αισθήματα «ευγενικής άμιλλας» και περισσότερο αυτά της ταπείνωσης και της κατωτερότητας που λειτουργούν μάλλον αντίθετα, δηλαδή καθηλωτικά. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο πολλοί γονείς να αντιλαμβάνονται αυτό το πρόβλημα όταν εμφανίζεται μεταξύ των δικών τους παιδιών, όχι όμως στην γενική κλίμακα του σχολείου.

Οι οπαδοί της «αριστείας με σημαία», αρέσκονται να οχυρώνονται πίσω από την Ομηρική φράση: «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων» («Πάντοτε να αριστεύεις και να αναδεικνύεσαι υπέρτερος των άλλων»). Ελάχιστη όμως είναι  η προσπάθειά τους να στοχαστούν πάνω σε αυτήν. Θεωρούν πως εύκολα κατατροπώνουν όσους  στέκονται κριτικά στις δοξασίες τους, αποδίδοντάς τους είτε εχθρότητα προς τους «άξιους και ικανούς» και προτίμηση προς τους “τεμπέληδες μέτριους”, είτε αποστροφή προς την ατομική διάκριση σε όφελος μιας  γενικής ισοπέδωσης όλων στη μετριότητα.

Θα μπορούσε να απαντήσει κανείς εμπειρικά αναφερόμενος  στις δικές τους καταφανείς μετριότητες. Δεν πάει πολύ να μιλούν για «αριστεία» οι κατασκευασμένοι αστέρες που διέπρεψαν ως τηλεοπτικοί βιβλιοπώλες (βιβλίων που πωλούνται “με το κιλό”), στυλ Άδωνι Γεωργιάδη; Μας λέει κάτι το γεγονός ότι «πρώτοι» και  πρωθυπουργοί, μένουν στη λαϊκή μνήμη ως Γιωργάκης ή Κωστάκης; Ή μήπως πια αυτή η αριστεία δε θέλει προσωπικό μόχθο αλλά κληρονομιά και «όνομα»; Πώς αλλιώς παρά μόνο έτσι, μπορεί να   είναι επίδοξος πρωθυπουργός ένας Κυριάκος, που αμφιβάλλουμε αν θα μπορούσε χωρίς βοήθεια να χωρίσει δύο γαϊδουριών άχυρο;

Όλοι αυτοί, όπως και σπουδαιότεροι πνευματικοί ταγοί τους, κάνουν συγκεκριμένες αξιακές, ιδεολογικές συνδέσεις, εξαιρετικά στρατευμένες, όταν μιλούν για αριστεία, ατομική διάκριση και πρόοδο.

Θέλουν να συνδέσουν την πρόοδο με την ατομική και μόνο προσπάθεια, ενώ κρύβουν  την απουσία της προόδου  για τη μεγάλη πλειοψηφία,  ακριβώς επειδή ζει σε μια κοινωνία που διηθεί   με αλλεπάλληλα ταξικά φίλτρα.

Θέλουν, κατά τον ίδιο τρόπο, να αποδώσουν την κατάσταση έλλειψης, φτώχειας, μιζέριας και ελλείματος νοήματος ζωής και προοπτικής, με την ατομική ανικανότητα των «πολλών και άχρηστων» και όχι με το πλαίσιο που μαθηματικά και εν τω συνόλω τους αποκλείει.

Στον αντίποδα αυτής της υποκριτικής ή ωμά διατυπωμένης λογικής κοινωνικού δαρβινισμού, κάθε άλλο παρά βρίσκεται η ισοπέδωση όλων και μάλιστα στη μετριότητα. Ισότητα μεταξύ των ανθρώπων δε σημαίνει  ομοιότητα και ταύτισή τους. Ευτυχώς όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Σε μια αταξική κοινωνία, χωρίς κληρονομημένες και θεσμικά κατοχυρωμένες κοινωνικές, ταξικές και πολιτικές διακρίσεις, μπορούν να είναι  όμορφα και δημιουργικά ίσοι, ακριβώς επειδή θα είναι ακόμη περισσότερο διαφορετικοί μεταξύ τους και μάλιστα με ανάπτυξη ακόμη περισσότερων δημιουργικών πεδίων όπου ο καθένας θα μπορεί να διακρίνεται με το δικό του ανεπανάληπτο τρόπο.

Το μεγάλο ζητούμενο είναι μια κοινωνία γενικής κοινωνικής ανύψωσης και ακόμη ειδικότερα μια καθολική παιδεία δημιουργίας  της υποδομής και παροχής των εφοδίων για μια συνολική πρόοδο όλων όσοι μετέχουν σε αυτήν. Η παιδεία πάσχει, αυτή βάλλεται και λιθοβολείται,  όχι η «αριστεία». Και αυτό είναι το πρόβλημα και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε θέλει ούτε μπορεί να αγγίξει το ζήτημα μιας αναβαθμισμένης λαϊκής παιδείας έξω από τις επιταγές της αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας και των άμεσων αναγκών κερδοφορίας του κεφαλαίου όπως τις αντιλαμβάνεται η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ. Προτιμά έτσι να ρίχνει φωτοβολίδες στο πεδίο του συμβολικού, ευτελίζοντας έτσι την ίδια την κριτική στην αστική αντίληψη  περί της αριστείας.

Οι άνθρωποι και ειδικότερα τα νέα παιδιά, ζώντας και δρώντας μέσα σε ένα κληρονομημένο κοινωνικό, πολιτιστικό, πολιτικό περιβάλλον, δεν έχουν τις ίδιες εμπειρίες και αφετηρίες. Η ανισομετρία είναι δεδομένη και όποιος την αρνείται είναι είτε αφελής είτε άτολμος να σταθεί επαναστατικά και κριτικά απέναντί της. Η κοινωνική πρόοδος, όταν αυτή νοείται πραγματικά με όρους της κοινωνικής πλειονότητας, συγκροτείται  εξ αντικειμένου με τους πρωτοπόρους κριτικά σκεπτόμενους και όχι με τους μαζάνθρωπους τηλεθεατές του Άδωνι και της Τατιάνας. Όμως,  αυτοί οι «πρώτοι» είναι και οφείλουν να είναι «πρώτοι μεταξύ ίσων». Και αυτό είναι συγκεκριμένο: «άριστος» είναι αυτός που ξέρει να μοιράζεται, να σέβεται, να νοιάζεται τους άλλους, να δρα χωρίς επιβράβευση. Είναι αυτός που  αγωνίζεται να συμβάλλει «περισσότερο»  στο γενικό συλλογικό αγώνα να σηκωθούν όλοι ψηλότερα σε όλα τα πεδία και να λάμψουν όλοι στα πιο διαφορετικά πεδία, όντας πάντα διαφορετικοί.

Αυτός  ο αγώνας, είτε στην πιο απλή μορφή της τιτάνιας προσπάθειας μιας εργατικής οικογένειας ή κοινότητας καταπιεσμένων να επιζήσουν, είτε στη σύνθετη μορφή του γενικού κοινωνικού και πολιτικού  αγώνα για τη χειραφέτηση της εργασίας και ζωής από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση, έχει πάντα τις σημαίες του. Η σημαία είναι πάντα το σύμβολο ενός αγώνα. Η ουσία της είναι στο περιεχόμενο του αγώνα και τον τρόπο που τα υποκείμενά του ταυτίζονται με αυτόν.

Ως εκ τούτου, πράγματι, σημασία δεν έχει ποιος κρατάει αυτή τη σημαία, αλλά τι αυτή αντιπροσωπεύει. Είναι σημαία της συγκάλυψης της αθλιότητας ή της αποκάλυψής της  και της συλλογικής μάχης για την ανατροπή της;

Και κάτι άλλο όμως έχει σημασία: Τι συνιστά το κράτημά της; Είναι έπαθλο και επιβράβευση ή ανάληψη ατομικής και συλλογικής ευθύνης με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Η σημαία που γράφει «όλα για όλους και τίποτα για μας», θα είναι πάντα η κόκκινη από αίμα, ιδρώτα, και θυμό, μα και δίκιο, έρωτα και πάθος σημαία,  με την πιο πανανθρώπινη αξία. Αυτή ακριβώς η σημαία χρειάζεται πολλούς ίσους και διαφορετικούς,  άξιους να την κρατήσουν…

image_pdfΛήψη - Εκτύπωση δημοσίευσης


Κριτικές - Συζήτηση

Βαθμολογία Αναγνωστών: 96.00% ( 10
Συμμετοχές )



19 σχόλια στο “Περί αριστείας και  παιδείας. Περί σημαίας και σημασίας…

  1. Ανώνυμα

    Πολύ καλή η τοποθέτησή σου. Η παιδεία μας πρέπει να δώσει έμφαση στη συλλογικότητα. Σημειώνω επίσης ότι στις τελευταίες παρελάσεις, παρατηρήθηκε το γενικευμένο φαινόμενο, σε πολλά σχολεία οι πρώτοι να αρνούνται να κρατήσουν τη σημαία. Μάλλον είναι το αποτέλεσμα ενός συστήματος που παράγει ατομιστές, εγωιστές και υπερόπτες αριστεύσαντες. Ποιά σημαία τώρα … ΕΓΩ!

    Reply
    1. Αγις Καραβασίλης

      Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του Παναγιώτη Μαυροειδή.Με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική της διάσταση,αλλά και στην καθεαυτή ερμηνεία του όρου της αριστείας.Θέλω μόνο ,να παροτρύνω να επισκεφτούμε την Ελληνική αρχαία γραμματεία και να δούμε στον Πλάτωνα ,στο βιβλίο Μείζων ,στην συζήτηση του Σωκράτη με τον Σοφιστή Ιππία ( φροντιστή της εποχής εκείνης ) τι λεγόταν τότε για τα ίδια πράγματα και τα συναφή με το ζήτημα μας περί αριστείας.Δεν υπάρχει αμφιβολία για την καθαρή θέση του Σωκράτη στους ορισμούς που έδωσε ( με την μαιευτική μέθοδο και για λογαριασμό υποτειθεμενου τρίτου προσώπου), για το ΩΡΑΙΟ, όπου,καταφανώς τάσσεται υπέρ της δημόσιας δωρεάν παιδείας ,κατά των χρημάτων ,κατά του πλουτισμού. Με κάποιον τρόπο ,θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν και αυτός ένας από τους πρόδρομους του Σοσιαλισμού ,και για την προοπτική αυτή, έδωσε μεγάλη αξία στην διαπαιδαγώγηση των νέων με την δωρεάν και δημόσια παιδεία που Οι Σπαρτιάτες είχαν .Νομίζω πως αξίζει η μελέτη του ,είναι πολύ επίκαιρο …Ας χαρίσουμε στους πατριδοκάπηλους,στους εγωιστές ,στους υποκριτές,τις απόψεις του Σωκράτη μήπως και βοηθηθούν .μήπως και μπορέσουν να βγουν από την παγίδα μήπως βρουν το δρόμο της αρετής.

      Reply
  2. ηλίας τζ.

    Ας θυμήσει κάποιος ότι και ο Αϊνστάϊν …δεν ήταν “άριστος”!
    Σωστό είναι να επιβραβεύεται η προσπάθεια και η επιμέλεια, αλλά στα σωστά τους μεγέθη, και κυρίως στα πλαίσια της συλλογικότητας, με την σύμφωνη γνώμη των αμιλλομένων και όχι ανταγωνιζομένων συνεργατών. Γιατί, όπως θα περιμέναμε, η Αντίδραση ορίζει, επιβάλλει και χρησιμοποιεί την “αριστεία”, όπως θέλει η ίδια, για τους σκοπούς καλλιέργειας του υπερεγώ και κατακερματισμού κάθε συντροφικότητας.
    Αλλά, ίσως αυτές οι συζητήσεις μόνο αξία ζύμωσης έχουν στα πλαίσια μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας.
    Οσοι δεν συμμερίζονται τις κυρίαρχες περί “αριστείας” απόψεις, απλά θα σηκώσουν έναν ακόμη σταυρό, που μπορεί να είναι ακόμη και η ίδια η “σημαία” η και ο αποκλεισμός από αυτήν. Τάχουμε δει και τα δυό.

    Reply
  3. Κυριάκος Ιωαννίδης

    Καλή η ανάλυση, όμως δεν απαντά καθαρά στο ερώτημα. Εγώ δεν ήμουν καλός μαθητής, όχι γιατί δεν είχα ικανότητες, αλλά γιατί δεν είχα την ενθάρρυνση από τους εκπαιδευτικούς στη μέση εκπαίδευση. Δεν είχα φιλοδοξίες να κρατήσω τη Σημαία, είχα όμως εσωτερικά την απαίτηση να μου φέρονται αντικειμενικά. Απλά θα αναφέρω ένα παράδειγμα, ενώ είχα γράψει άριςτα η καθηγήτριά μου, μου έβαλε 10 στις απολυτήριες εξετάςεις, γιατί δεν την μίληςα καλά ενώ αυτή μπορούςε να με προςβάλει. Δεν θέλω να υπεισέλθω σε λεπτόμερειες. Συνεπώς οι εκπαιδευτικοί έχουν την εξουσία να βγάζουν τους άριστους και να περιέχονται όλα αυτά που γράψατε. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι βαθμολογούμαστε κάθε ημέρα και αυτό φαίνεται από την συμπεριφορά του περιβάλλοντος μας και των προϊσταμένων, εργοδοτών κλπ. Τέλος κρινόμαστε για τον χρόνο που τελούμε υπό την εξουσία κάποιου και όχι για όλη τη ζωή μας. Συνεπώς πρέπει να υπάρχει η αριστεία στα Σχολεία, γιατί οδηγεί στην άμιλλα και δεν έχει σχέση με όλα τα άλλα που ακολουθούν στη ζωή. Όσο για τον Κυριάκο πολύ κακώς πράξατε που τον αναφέρατε, όπως και το θέμα της οικογενειοκρατίας, γιατί δεν έχει σχέση με το θέμα της Σημαίας και εγώ μπορεί να έχω εκ διαμέτρου διαφορετική αντίληψη για το θέμα συτο σπό τη δική σας. Οι αρχαίοι έχουν κατά την άποψή μου δίκαιο. Η ζωή είναι αγώνας ανηφορικός και οι αγωνιζόμενοι στον αγώνα τον καλό πρέπει να αμείβοντα. Εσείς αρκεσθείκατε στο τι γίνεται. Αυτό να το ψάξουμε, όμως είναι μεγάλο θέμα.

    Reply
  4. Δάφνη Ξενοπούλου

    Άριστο κείμενο! Συγχαρητήρια στον συντάκτη και στον ιστότοπο. Επισημαίνω την ταυτόχρονη άρνηση της χρησιμοθηρικης ανταγωνιστής έννοιας της “αριστειας” και της ισοπεδωτικής λογικής του μαζανθρώπου.

    Reply
  5. Robert

    Και να μην ξεχνάμε να ζητάμε την κατάργηση των παρελάσεων….

    Reply
  6. Αναστασία

    Πολύ καλή τοποθετηση.Θυμούμαι και ένα σύνθημα άλλοτε στο πανεπιστήμιο: “Πρώτοι στα μαθήματα,πρώτοι στον αγώνα”.Γίνεται όμως αυτό; Μόνο ένα: Ο Μάνος Χατζηδάκης έλεγε,ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες δε γίνεται να είναι αγωνιστές επαναστάτες,γιατί η τέχνη χρειάζεται αφοσίωση,ενώ οι επαναστάτες είναι άνθρωποι κατατρεγμένοι,αφοσιωμένοι στον αγώνα τους.

    Reply
    1. lathranagnostis

      Αναστασία, Το σύνθημα “Πρώτοι στα μαθήματα , πρώτοι στον αγώνα”, ήταν σύνθημα της Πανσπουδαστικής – ΚΝΕ της εποχής που ήμουνα φοιτητής. Ο βασικός του σκοπός του ήταν διαπαιδαγωγητικός, αλλά και για να μην αφήσει την πολιτική δραστηριότητα των συντρόφων να γίνει δικαιολογία για να τα “φορτώνουν στον κόκκορα”. Στις ομιλίες μας, στις συνελεύσεις της οργάνωσης, έπρεπε να αναφερθούμε στις επιδόσεις μας, ειδικά μετά από εξετάσεις, να κάνουμε τη σχετική αυτοκριτική μας και να βάλουμε στόχους για βελτίωση. (Εγώ πάντως, έκανα συνέχεια αυτοκριτική!)
      Στην οργάνωσή μας, είχαμε τέτοιους εξαιρετικούς συντρόφους που ήταν και καλοί φοιτητές με καλούς βαθμούς και καλοί αγωνιστές. Και αυτό συνέχισε και στην μετέπειτα πορεία τους, μέχρι σήμερα.
      Για το σύνθημα αυτό, είχαμε δεχτεί και κριτική από τους “πούρους” αγωνιστές της εποχής. ΠΠΣΠ κλπ, ότι και καλά είναι αστικό σύνθημα, ότι οι επιδόσεις στα μαθήματα απασχολούν τους αγωνιστές απ τον αγώνα, τους ενσωματώνουν στο σύστημα κλπ…..

      Reply
      1. ονομα

        πω και σημερα αυτα λενε οι μουλαδες. τετοια πολιτικη εξελιξη. εδω ειχαν οι σαταναδες βγαλει αφισετακια οτι τα προβληματα εντατικοποιησης για τους φοιτητες ειναι η… εξεταστικη και τα εργαστηρια που εχουν απουσιες και δεν μπορεις να λειπεις!

        Reply
  7. Αναστασία

    Τώρα,δεν το διατύπωσα εντελώς σωστά (γιατί δεν το θυμόμουνα και καλά).Ο Μάνος Χατζηδάκης είπε,νομίζω, ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν μπορούν να είναι και μεγάλοι επαναστάτες ή το αντίστροφο,ότι οι μεγάλοι επαναστάτες δεν μπορούν να είναι και μεγάλοι καλλιτέχνες (που κάνει το ίδιο).Πάντως αν κανένας το ξερει επακριβώς,ας το γράψει.

    Reply
    1. Ανώνυμα

      Εύστοχο το άρθρο .όσο για το “φίλο”που κανει αναφορά στους “μουλάδες”ας ψάξει τι.ηταν οι μουλάδες,και ας αναλογιστεί αν κάτι διδάχτηκε απ το άρθρο.Οσοι ασχολούνται με το.κινημα και την επανάσταση ίσα ίσα δεν υποτιμούν τη γνωση και την πνευματική καλλιέργεια .Όταν είσαι και σπουδαστης και αγωνιστής αποδεικνύεις ότι παλεύεις για τις συνθήκες εκείνες όπου όλοι να έχουν ίσες συνθήκες διαβίωσης και μόρφωσης.

      Reply
    2. Ανώνυμα

      Μαρία.Μ.
      Εύστοχο το άρθρο.οσο για τις παρατηρήσεις του “φίλου”για τους “μουλάδες”,είναι κακοπιστη και προσβλητική.”Παίζοντας”και εγώ με τη φράση”μουλάδες” τον συμβουλεύω να μάθει πρώτα τι ήταν “οι μουλάδες” και τι λένε οι Μ-Λ για το.θεμα και την εντατικοποίηση των σπουδών..

      Reply
    3. ηλίας τζ.

      Αφού δεν σας άρεσε το παράδειγμα του Νείλου Μαστραντώνη, που διαψεύδει τον (πολιτικά αξιολύπητο…) Χατζηδάκη, άντε να θυμηθούμε τον Λόρκα: “….είμαι επαναστάτης, γιατί δεν υπάρχει αληθινός ποιητής που να μην είναι επαναστάτης».
      Το ότι η ΚΝΕ και το εν γένει φοιτητικό κίνημα, δεν άντεξε αυτό το σύνθημα, αξίζει όσο εκατό αναλυσάρες για την κατάντια του….

      Reply
        1. ηλίας τζ.

          Δεν έχω καμιά υποχρέωση να …δικαιολογώ την λογοκρισία σου!
          Αν είσαι άντρας δικαιολόγησέ την εσύ!

        2. kokkiniotis

          Πολιτικά σχόλια είναι ευπρόσδεκτα. Σεξιστικές ‘εξυπνάδες’ και ομοφοβικά υπονοοούμενα κατά ανθρώπων που δε βρίσκονται στη ζωή, όχι.

        3. ηλίας τζ.

          Ο μεταφορικός-ειρωνικός χαρακτηρισμός της πολιτικής υπαναχώρησης έχει χρησιμοποιηθεί άπειρες φορές και για πολλούς-πολλές, δεν έχει σχέση με …το φύλο της βιβλικής Μαγδαληνής, και τουλάχιστον ο υποφαινόμενος δεν τον συνδέει έτσι, καθότι παραμένει αμέτοχος της μοδάτης αμερικανιάς περί τα “σεξιστικά”. Βέβαια, κατανοητή και η αντίθετη άποψη, εφόσον είναι ειλικρινής.

  8. Αναστασία

    Ο Λόρκα νομίζω ότι εννοεί τη λέξη επαναστάτης από την άποψη της συνείδησης και την πραγματώνει κυρίως με το έργο του.Εγώ αναφέρθηκα στους μεγάλους επαναστάτες που έφεραν πολιτικές ανατροπές με τη δράση τους και υποχρεωτικά αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή σ’ αυτόν το σκοπό,όπως επίσης και οι μεγάλοι καλλιτέχνες αφιερώθηκαν στο έργο τους (τουλάχιστον για όσον καιρό παρήγαν έργο). Υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων,πολλαπλά χαρισματικών,πχ. ο Γρηγόρης Λαμπράκης υπήρξε διακεκριμένος αθλητής,πανεπιστημιακός και αγωνιστής.Αλλά πιστεύω,ότι δεν έκανε όλα αυτά ταυτόχρονα.Σχετικά με τον Όμηρο νομίζω,ότι τα λόγια των σπουδαίων ανθρώπων δεν είναι για να τα υπακούμε δουλικά,αλλά για να τα μελετούμε και να τα αξιοποιούμε.Ελάχιστα γνωρίζω τον Όμηρο.Η εντύπωση που διαμόρφωσα,απ’ όσο τον πλησίασα,είναι,ότι έχει αριστοκρατική νοοτροπία.Τολμώ να πω,ότι δεν τον αγάπησα,με κίντυνο,να με πάρουν με τις πέτρες.Αλλά θα ‘θελα να έλεγα την προβληματική μου σε έναν ομηριστή,να με ακούσει πρώτα και μετά να βγουν τα όποια συμπεράσματα.

    Reply
  9. Αφρούλα Ζ.

    Πάλι τα ίδια. Για ακόμη μια φορά για ό,τι κακό συμβαίνει στη χώρα μας, φταίνε οι “άλλοι”. Γενικώς.
    38 χρόνια πέρασαν από την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο, τους ίδιους και τους ίδιους “προβληματισμούς” ακούω.. Από πράξη, τίποτα. Μια ζωή έτσι θα προχωράει. Ο ραγιαδισμός σε όλο του το μεγαλείο.

    Reply

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.