Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η καπιταλιστική κρίση όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί, αλλά συνεχίζει να προωθεί ένα περιβάλλον καταπίεσης, ανασφάλειας, πολεμικών εξάρσεων, προσφυγιάς και εργασιακής «ζούγκλας». Η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να πείσει για την «έξοδο από τα μνημόνια» διαψεύδεται περίτρανα από την ίδια την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν καταργεί τα τρία μνημόνια και τους πάνω από 700 εφαρμοστικούς νόμους, αλλά έχει συμφωνήσει σε πλεονάσματα σύνθλιψης της εργατικής τάξης και σωτηρίας του ευρώ και της ΕΕ, διαρκή ευρωλιτότητα, μισθούς πείνας, άγρια περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Η κυβέρνηση επιχειρεί με πυροτεχνήματα, όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού και το κοινωνικό μέρισμα στους αδύναμους, να διαφημίσει ότι παίρνει μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα. Προσπαθεί να φτιασιδώσει την ακραία φτώχεια, ενώ υλοποιεί όλες τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που χρειάζεται το κεφάλαιο, που είναι ο μεγάλος κερδισμένος του μνημονιακού καθεστώτος. Τσαλαπατά την προεκλογική της δέσμευση για άμεση επαναφορά των 751 ευρώ, την ώρα που τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξάνονται από τις στρατιές ελαστικά, κακώς αμειβόμενων, ανασφάλιστων εργαζομένων. Διατηρεί όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που επιτρέπει στους εργοδότες να στέλνουν μπράβους στα ΑΤΜ και να αρπάζουν το δώρο Χριστουγέννων από τους υπαλλήλους τους, να «δίνουν» κουπόνια σούπερ μάρκετ αντί για μισθό, να δηλώνουν 4ωρους εργαζόμενους που δουλεύουν 8ωρα και 9ωρα. Μετά από τους πανηγυρισμούς για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, καμία συλλογική σύμβαση δεν υπογράφτηκε, αφού παρέμεινε άθικτο το πλαίσιο που διαμορφώθηκε με τα μνημόνια.
Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για την «ειρήνη και την σταθερότητα» στην περιοχή αλλά έχει γίνει το πιο καλό παιδί του ΝΑΤΟ στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Έχει αποφασίσει νέο πρόγραμμα γιγάντιων εξοπλισμών και στρατιωτικών εμπλοκών στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο (με αφορμή και τη διαμάχη για τα όρια των ΑΟΖ). Παράλληλα χτίζει συστηματικά τον περιφερειακό αντιδραστικό άξονα με Ισραήλ και Αίγυπτο, ευθυγραμμισμένο με τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η συμφωνία των Πρεσπών, η οποία έγινε για να ενισχύσει την ευρωνατοϊκή διείσδυση στα Βαλκάνια και όχι για τη φιλία και την αλληλεγγύη των δύο λαών.
Την ίδια στιγμή η ΝΔ εκφράζει με το δικό της επιθετικό τρόπο την προώθηση της ίδιας αστικής μνημονιακής στρατηγικής, διεκδικώντας για τον εαυτό της την «πατρότητα», «καθαρότητα» και «ιδιοκτησία» των πολιτικών εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, πρωτοστατώντας στις αντεργατικές επιλογές και τις εθνικιστικές κορώνες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση 20 χρόνια μετά την ίδρυση του ευρώ σφραγίζεται από βαθιά πολιτική κρίση και όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της. Η ίδια η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει μπει σε κρίση, που τροφοδοτείται τόσο «από κάτω», από την πλατιά δυσαρέσκεια των μαζών όσο και «από πάνω» με την ένταση των αντιθέσεων και ανταγωνισμών ανάμεσα στις πολυεθνικές και τα καπιταλιστικά κράτη. Ο ρατσισμός και ο φασισμός που αυξάνονται απειλητικά για τους λαούς δεν είναι φυσική «αντίδραση», αλλά συντηρούνται από τις ρατσιστικές πολιτικές της Ευρώπης-Φρούριο.
Οι μεγάλες και επίμονες κινητοποιήσεις στην Γαλλία, οι αγώνες της νεολαίας στην Αλβανία, οι απεργίες των εργατών στην Ουγγαρία, οι μεγάλες διαδηλώσεις για την 8η Μάρτη σε όλο τον κόσμο, δείχνουν την τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια που ψάχνει τρόπους να εκφραστεί. Στην Ελλάδα οι μεγάλες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, οι μικρές αλλά σημαντικές μάχες σε χώρους του ιδιωτικού τομέα, αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της εκρηκτικής κατάστασης που επικρατεί σε πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός στην ΓΣΕΕ: ο απολιθωμένος στυλοβάτης της αντιλαϊκής πολιτικής
Η σήψη και η εκφυλιστική πορεία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού έχει φτάσει σε ακραίο σημείο. Τα τελευταία συνέδρια εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών φέρνουν στην επιφάνεια τακτικές που θύμισαν Μακρή και Καλύβα, Θεοδώρου και Καρακίτσο. Εργοδοτικά τσιράκια, «εκπρόσωποι» των εργαζομένων που επιδεικνύουν ζηλευτή επιχειρηματική-εργοδοτική δραστηριότητα, νοθείες, όργια και μπράβοι, είναι ορισμένα από τα στιγμιότυπα της παρωδίας που είδαμε στην πορεία προς το συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα αποτελούν λογικό επακόλουθο της απροκάλυπτα φιλοεργοδοτικής στάσης της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, της υποταγής της στη λογική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, στον «κοινωνικό εταιρισμό». Η ηγεσία της YES-EE έχει πάρει σαφή ταξική θέση υπέρ του ΣΕΒ, του κεφαλαίου και της ΕΕ, όπως απέδειξε περίτρανα και στο δημοψήφισμα. Στέκεται ανοιχτά απέναντι στα εργατικά συμφέροντα γι΄ αυτό και η πλειοψηφία των εργαζόμενων και των ανέργων της έχει γυρίσει την πλάτη.
ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ-Νέα Πορεία, ΕΑΚ-ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετούν την απεργοσπασία και την αποκλιμάκωση των αγώνων, την ταξική συνεργασία και την παράδοση των εργαζόμενων στις στρατηγικές επιλογές του συστήματος. Είναι επικίνδυνοι για την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της.
Η «κοινωνική συμμαχία» της ΓΣΕΕ με την εργοδοσία, την ΕΕ και την κυβέρνηση, όπως εκφράστηκε στις 30 Μάη 2018 είχε σαν στόχο την πλήρη ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στα καπιταλιστικά συμφέροντα. Δεν προχώρησε στην πράξη γιατί οι εργαζόμενοι της γύρισαν την πλάτη. Το Νοέμβριο 2018 η ΓΣΕΕ με τη διασπαστική και υπονομευτική της στάση φρόντισε να μην υπάρξει καμία σοβαρή κι ενιαία εργατική αντίδραση σε μια κρίσιμη πολιτικά περίοδο. Ανοιχτά απεργοσπαστική ήταν η δράση της όταν ψηφιζόταν ο αντισυνδικαλιστικός νόμος, σαμποτάροντας την απεργία στις 12.1.2018, που είχαν αποφασίσει εκατοντάδες σωματεία, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα. Όλα τα παραπάνω συμπληρώνονται από τις κλειστές γραφειοκρατικές και αντιδημοκρατικές δομές.
Οι διασυνδέσεις του υποταγμένου συνδικαλισμού με κρατικά κονδύλια, δίκτυα των εργοδοτών και ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, συγκροτούν πλέον την «ΓΣΕΕ-ΑΕ». Μέσω του πακτωλού χρημάτων που διαχειρίζεται πρωτοστατεί σε προγράμματα επιμόρφωσης ανέργων, όπου διαμεσολαβεί για παροχή μαθητείας και φθηνής εργασίας σε επιχειρήσεις. Πολλές από τις μπίζνες αυτές υλοποιούνται μαζί με τους «κοινωνικούς» εταίρους, την ΓΣΕΒΕ, την ΕΣΕΕ, τον ΣΕΤΕ, τον ΣΕΒ. Οι εργαζόμενοι πληρώνουν όλα αυτά από τον ιδρώτα τους. Οι παχυλοί μισθοί όλων των προέδρων της ΓΣΕΕ συμπληρώνονται από οικονομικά σκάνδαλα διασπάθισης δημοσίου χρήματος σε δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η διαχείριση των οικονομικών του ΙΝΕ – ΚΕΚ / ΓΣΕΕ και του ΚΑΝΕΠ σκεπάζεται από πλήρη αδιαφάνεια.
«Συνδικάτο»-ιδιωτικό ΚΕΚ, επιχείρηση υποταγής στην ΕΕ και στο κεφάλαιο! Ένας μηχανισμός που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργοδοτών μέσα στην εργατική τάξη. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ταξικής συνδιαλλαγής, που σφράγισε επί 30 τουλάχιστον χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα. Όσοι κατανοούν αυτή την κατάντια πρέπει επειγόντως να ενεργοποιηθούν στην κατεύθυνση της ταξικής ανασυγκρότησης της συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης.
Το ΠΑΜΕ στον ίδιο γνώριμο δρόμο
Απάντηση στον εργοδοτικό συνδικαλισμό δεν είναι η «πάλη μηχανισμών» μέσα στα όργανα του υποταγμένου συνδικαλισμού, όπως κάνει το ΠΑΜΕ. Έχει τεράστια πολιτική ευθύνη για την παράδοση της πρωτοβουλίας των κινήσεων στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Η προσκόλληση στο ημερολόγιο εκτόνωσης της ΓΣΕΕ, που πολλές φορές το συνδιαμόρφωσε μαζί με τους εκπροσώπους του υποταγμένου συνδικαλισμού, όπως και η μίζερη επιδίωξη «να βγαίνουν πολιτικά συμπεράσματα», αποτελούν πλήγματα στη μάχιμη απεργιακή δράση και απαξιώνουν τα συνδικάτα και τους αγώνες.
Αποκορύφωμα αυτής της τακτικής ήταν να ακυρώσει άρον άρον δύο προκηρυγμένες απεργίες (8 και 14 Νοέμβρη – την τελευταία μάλιστα είχε αποφασίσει το ΕΚΑ και η ΑΔΕΔΥ), για να συρθεί πίσω από τα σχέδια του υποταγμένου συνδικαλισμού στην διασπαστική απεργία της ΓΣΕΕ στις 28.11.
Στην ανάγκη για κοινή δράση απέναντι στην ταξική προδοσία της ΓΣΕΕ απαντά με συκοφαντίες, επιθετικές ανακοινώσεις και ψέματα. Λοιδόρησε και επιτέθηκε σε όσους πραγματοποίησαν την διακλαδική απεργία από τα κάτω την 1η Νοέμβρη, την ώρα που συμμετέχει σε αναλογικά προεδρεία μαζί με τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Συντάσσεται με ιδιότυπες «κοινωνικές συμμαχίες» με τους παπάδες και τους ξενοδόχους όπως στην Σάμο που αφήνουν χώρο να αναπτύσσονται οι ρατσιστικές και αντιπροσφυγικές τάσεις.
Ενισχύουμε το ρεύμα του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού
Για την ταξική ανασυγκρότηση, για συνδικάτα και αγώνες στα χέρια των εργαζόμενων
Απέναντι στην κρίση και τον εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, προτάσσουμε ως επείγουσα προτεραιότητα την ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος των εργαζομένων. Με συνδικάτα με πλήρη ανεξαρτησία, πολιτική και οικονομική αυτοτέλεια από το κεφάλαιο, τους πολιτικούς του εκπροσώπους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κράτος. Με την οργάνωση όλων των ασυνδικάλιστων εργαζόμενων, ειδικά των νέων της ελαστικής εργασίας και του σύγχρονου εργασιακού σκλαβοπάζαρου, των εκατομμυρίων άνεργων, των μεταναστών. Με την συνδικαλιστική ενοποίηση των εργαζόμενων, με κατάργηση των οργανωτικών διαχωρισμών ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
Σήμερα οι αγώνες μας για να είναι νικηφόροι δεν μπορούν να «εκπροσωπηθούν» και να οργανωθούν από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Για αυτό, χρειάζονται αποφασιστικά βήματα για να υπάρξει ένα κέντρο αγώνα, ώστε σε επίπεδο συνδικάτων, σωματείων, επιτροπών αγώνα και συνολικά στο εργατικό κίνημα, να μπορεί να οργανώνει τους αγώνες, να συντονίζει τις μάχες. Κόντρα στην ανάθεση, με τις αποφάσεις στους εργαζόμενους για να μπορούν να αναπτυχθούν αγώνες, απεργίες και άλλες δυναμικές μορφές, με χαρακτηριστικά κλιμάκωσης και σύγκρουσης. Με ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα μνημονιακά κόμματα. Μαχητικά ενάντια στους νεοναζί που καλλιεργούν το μίσος ενάντια στους φτωχούς και στους μετανάστες ενώ στηρίζουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά. Με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες μας και όχι τα όρια που βάζουν τα παπαγαλάκια του συστήματος.
Η διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη ήταν μια πρώτη και αναγκαία τομή για έναν άλλο δρόμο. Απέδειξε ότι η απεργία μπορεί να βρει το πραγματικό της νόημα όταν περνάει στα χέρια των εργαζόμενων. Όταν προετοιμάζεται με λογική κλιμάκωσης και δίνεται με όρους πραγματικής μάχης για κατακτήσεις σε βάρος των εργοδοτών και του μνημονιακού πλαισίου κυβέρνησης και ΕΕ. Μαζί με την απεργία της 12ης Γενάρη 2018 απέδειξε ότι «μπορούμε και χωρίς τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ». Μικρά αλλά ελπιδοφόρα στιγμιότυπα της ταξικής πάλης αποτελούν τα απεργιακά μπλόκα σε εμπορικές αλυσίδες και πολυκαταστήματα για την κυριακάτικη αργία, ο σημαντικός αγώνας των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, με συντονισμό, κατάληψη και πολύμορφες δράσεις, οι παρεμβάσεις ενάντια σε ατυχήματα-δολοφονίες, απολύσεις, ξυλοδαρμούς και απειλές εργοδοτών σε δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τομέα. Οι προσπάθειες αυτές πρέπει να ενισχυθούν και να πολλαπλασιαστούν και με νέες μορφές συσπείρωσης των εργαζομένων. Η κοινή δράση όσων δυνάμεων και αγωνιστών θέλουν να βαδίσουν σε μια διαφορετική κατεύθυνση, με αυτοτέλεια από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, μπορεί να δώσει σημαντική ώθηση στην εργατική πάλη.
Να επιστραφούν όλοι οι κλεμμένοι μισθοί και δικαιώματα κόντρα σε κυβέρνηση- ΕΕ -εργοδοσία
• Ριζικές αυξήσεις στους μισθούς και υπογραφή αξιοπρεπών συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Επαναφορά όλων των μισθών στα επίπεδα που προέβλεπαν οι ΣΣΕ (Εθνική Γενική, κλαδικές, επιχειρησιακές) πριν τη μνημονιακή λαίλαπα. Κατάργηση του νόμου – Βρούτση-Αχτσιόγλου που καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις αντικαθιστώντας τις με κυβερνητικές αποφάσεις. Καθολική ισχύ των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας – Κανένας εργαζόμενος χωρίς συλλογική σύμβαση.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Να καταργηθούν όλοι οι νόμοι της ελαστικής εργασίας. Να σταματήσει το σκλαβοπάζαρο των προγραμμάτων απασχόλησης. Μείωση των ωρών εργασίας, 35ωρο- 5ήμερο- 7ωρο. Επαναφορά της Κυριακάτικης αργίας.
• Επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους ίσο με το βασικό μισθό, για όλο το διάστημα της ανεργίας. Πλήρης πρόσβαση των ανέργων στην υγεία, τις συγκοινωνίες, και σε όλες τις κοινωφελείς υπηρεσίες. Διαγραφή των χρεών τους, προς τις τράπεζες, τα ταμεία και το κράτος. Ο χρόνος ανεργίας να μετρά στα συντάξιμα χρόνια.
• Κατάργηση του ν. Κατρούγκαλου και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ. Σύνταξη στα 60 για τους άνδρες, στα 55 για τις γυναίκες, ή με 30 χρόνια δουλειάς, χωρίς όριο ηλικίας. Αποκλειστικά δημόσια, καθολική και υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Δημόσια, δωρεάν, ποιοτική περίθαλψη. Καταβολή των οφειλών του κράτους και της εργοδοσίας στα ταμεία. Ριζικές αυξήσεις στις συντάξεις, άρση όλων των περικοπών.
• Κατάργηση του Υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων. Κρατικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση -και εκείνων που εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους- και λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.
• Αγώνας για το δικαίωμα στη στέγαση, ενάντια στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις λαϊκής κατοικίας. Κατάργηση όλων των χαρατσιών, δραστική μείωση της φορολογίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Να μην εφαρμοστεί η ήδη ψηφισμένη νέα μείωση του αφορολόγητου από 1.1. 2020. Αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου στο 45%. Έκτακτος φόρος στους εφοπλιστές. Να δημευτεί η εκκλησιαστική περιουσία.
• Δημοκρατία και ελεύθερος συνδικαλισμός στους χώρους δουλειάς, ενάντια στον εργοδοτικό δεσποτισμό και την απόλυτη εξουσία του κεφαλαίου. Κατάργηση της απεργιοκτόνας διάταξης του 50%+1.
• Αγωνιζόμαστε ενάντια στη γυναικεία καταπίεση και εκμετάλλευση, στη δουλειά και στο σπίτι, ενάντια στον υπαρκτό σεξισμό. Για να τσακιστούν τα στερεότυπα και οι διακρίσεις με βάση το φύλο, αλλά και το σεξουαλικό προσανατολισμό, τη φυλή ή το χρώμα.
• Απαιτούμε την απόλυτη καταδίκη των φασιστών- δολοφόνων της Χρυσής Αυγής από τη δίκη που προκλητικά καθυστερεί. Είμαστε μπροστά, αποφασιστικά μπλοκάρουμε κάθε προσπάθεια να σηκώσουν κεφάλι οι φασίστες!
• Ίσα δικαιώματα στους πρόσφυγες και στους μετανάστες σε παιδεία, υγεία, εργασία. Ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά. Κατάργηση των Hot Spots και ένταξη των προσφύγων στον κοινωνικό ιστό των πόλεων. Ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων στο εσωτερικό της χώρας και στην ΕΕ. Να καταργηθεί η ρατσιστική συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας-ΕΕ.
• Συντασσόμαστε με το λαϊκό αντιπολεμικό κίνημα, ενάντια στην πρόσδεση της Ελλάδας στις ορέξεις του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων. Λέμε όχι στην νατοϊκή «συμφωνία των Πρεσπών». Διεθνιστική αλληλεγγύη με όλους τους λαούς. Έξω η FRONTEX και το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.
Όταν ο κόσμος τους είναι η εκμετάλλευσή μας, ο δικός μας κόσμος είναι η ανατροπή τους!
Οι διεκδικήσεις μας, τα αιτήματα και οι αγώνες μας δεν χωρούν στο μονόδρομο των μνημονίων, του χρέους, της ανταγωνιστικότητας. Για αυτό παλεύουμε για την κατάργηση όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, για την απελευθέρωση από το διαρκές Ευρωμνημόνιο. Σε ρήξη με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Τέρμα στα ματωμένα πλεονάσματα για την εξυπηρέτηση του ληστρικού χρέους που εξοβελίζουν τις κοινωνικές δαπάνες και ξεπουλάν την δημόσια περιουσία και τα κοινά αγαθά. Διαγραφή του χρέους, ρήξη και έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Στο δρόμο για μια κοινωνία με τους εργαζόμενους στο τιμόνι, χωρίς φτώχεια, εκμετάλλευση, πολέμους και βαρβαρότητα. Για τη φιλία και αλληλεγγύη των λαών, κόντρα σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και κάθε λογής πραξικοπήματα. Για την προστασία των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος, που η ληστρική «εκμετάλλευση» από το κεφάλαιο έχει οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού, υπονομεύοντας το μέλλον της ανθρωπότητας και της ζωής στον πλανήτη.
Αγωνιστική Ταξική Ενότητα
Μάρτης 2019
Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν εκλεγμένους συνέδρους;
Δεν εκλέγουν τα κόμματα αντιπροσώπους τι εννοείς;
Η ΑΤΕ έχει εκλεγμένους αντιπροσώπους, όπως και άλλα ταξικά σχήματα και κινήσεις από κλάδους.
H εργατιά αγωνίζεται οργανωμένη και ανοίγει δρόμους:
https://www.in.gr/2019/03/14/greece/eisvoli-tou-pame-sto-synedrio-tis-gsee-stin-kalamata
Το ΠΑΜΕ τραβάει κουπί!
Στηρίξτε το!
Ίσως, μετά από πολύ καιρό, είναι η ευκαιρία να καθαρίσουμε τη ΓΣΕΕ και το συνδικαλιστικό κίνημα!
Χρόνια τώρα λαθραναγνώστη, όσοι και όσες εργαζόμενοι συνδικαλιζόμαστε μέσα από τις Παρεμβάσεις/Συσπειρώσεις του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, αγωνιζόμαστε εναντίον του εργοδοτικού/κρατικού συνδικαλισμού ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ και πλέον και του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει απλωθεί σαν καρκίνος πάνω στο σώμα της εργατικής τάξης. Αγωνιζόμαστε κατά και του κομματικοκεντρικού συνδικαλισμού. Προωθούμε έναν ταξικό συνδικαλισμό με κέντρο τα σωματεία και τις συνελεύσεις τους.
Το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, πολύ καλώς κάνει και κάνει αυτή την δυναμική παρέμβαση στο συνέδριο των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ. Ομως, είναι το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ που πριν λίγο καιρό, στάθηκε ΑΝΤΙΘΕΤΟ στην απεργία της 1ης του Νοέμβρη που κάλεσαν σωματεία του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα! Και ήταν αντίθετο, προωθώντας απεργία υπό την σκέπη των εργατοπατέρων που τώρα κυνηγά, με επιχειρήματα όπως “πάμε μαζί με ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ να κηρύξουμε απεργία” (αυτή είναι η ΓΣΕΕ) γιατί “…με την ΓΣΕΕ να καλεί σε απεργία, θα απεργήσει πιο πολύς κόσμος”. Πράγμα που φυσικά έχει διαψευστεί όλες τις φορές ειδικά τα τελευταία 7-8 χρόνια.
Συμπέρασμα; Ιδωμεν για το τι επιδιώκει το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση του να συγκρουστεί στο 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ με τονεργοδοτικό συνδικαλισμό, είναι θετικότατη. Ομως, ενώ ο κύριος εχθρός που έχει κατσικωθεί στο σβέρκο της εργατικής τάξης είναι ο εργοδοτικός/κρατικός συνδικαλισμός, για την κατάντια του εργατικού κινήματος, φέρει τεράστιες ευθύνες ΚΑΙ η κομματικοκεντρική αντίληψηηγια τονσυνδικαλισμό που έχει το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ.
Εμείς σε κάθε περίπτωση, προωθούμε τον ταξικό συνδικαλισμό με κέντρο τα σμωατεία και τις συνελεύσεις τους, σε αντίθεση με τονκρατικό/εργοδοτικό συνδικαλισμό, αλλά και την κομματικοκεντρική αντίληψη για τονσυνδικαλισμό. Και αν θέλει το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, μπορούμε να αναπτύσσουμε κοινές δράσεις προς την επίτευξη και αυτών των στόχων, πέρα απο τον καθημερινό μας αγώνα για την βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και το πρόταγμα ταξικής και κοινωνικής χειραφέτησης που παλεύουμε.
Αυτό δεν
Εγώ στην στάση του ΠΑΜΕ δεν αντιλαμβάνομαι κάτι ριζικά και ελπιδοφόρα διαφορετικό από αυτήν που ήταν πάντα. Ανακοινώνει κάποια πράγματα κατά καιρούς (πχ ότι θα κάνει κίνημα και καμπάνια για τους συμβασιουχους στο Δημόσιο ή πως θα κάνει κίνημα για τις ΣΣΕ), το χαιρετίζουμε εμείς οι άλλοι και μετά πάπαλα. Κάνει το ΚΚΕ μια πρόταση στην Βουλή και τέλος Ο Νοέμβριος ήταν διδακτικός με την συναινεση στην απεργοσπαστική από την ΓΣΕΕ μεταφορά της απεργίας της 14.11 στις 28 και την άρνηση στήριξης της κλαδικής απεργίας της 1.11
Αν αναβαθμίζει μια ακτιβίστικη στάση στα Συνέδρια με μονοκομματικά πάλι χαρακτηριστικά, χωρίς δουλειά στους χώρους εργασίας και με συζητήσιμες πρακτικές που δίνουν την εικόνα εργατικών γραφειοκρατιών που συγκρούονται αυτό δεν μας πάει πιο κάτω. Πχ υπάρχουν καταγγελίες από ταξικές δυνάμεις για νοθεία και από το ΠΑΜΕ, αυτό θα το καταπιούμε ? Ποιο εργατικό ρεύμα διαμορφώνει το ΠΑΜΕ από τα κάτω, που απευθύνεται, σε ποιες δυνάμεις, ποιο κέντρο αγώνα ομοσπονδιών και σωματείων προσπαθεί να διαμορφώσει με μη μόνιμα και κομματικά αλλά ζωντανά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά ? Τι έκανε το ΠΑΜΕ στην ΑΔΕΔΥ στα χρόνια που οι ταξικές δυνάμεις ήταν απόλυτη πλειοψηφία και το κίνημα των ΔΥ μπλόκαρε την μνημονιακή αναδιάρθρωση της Αξιολόγησης κλπ ?
Εγώ νομίζω πως το ΠΑΜΕ είναι έντονα αμήχανο και αντιφατικό. Ενώ ορθά κατά καιρούς ιεραρχεί σημαντικά θέματα (πχ ΣΣΕ) τα εγκαταλείπει όσο ξαφνικά τα άνοιξε. Ορθά αντιλαμβάνεται την δυσκολία κήρυξης οργανωτικής ανεξαρτησίας από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Έτσι αντιλαμβάνεται πχ την ανάγκη απεργίας στις 30.5 απέναντι στην Κοινωνική Συμμαχία στάση που την είχε και το μπλοκ του Μουσείου και δικαιώθηκε γιατί στις 20.11 το έκαναν και οι δυνάμεις που στις 30.5 έλεγαν πως απεργία κατά της Κοινωνικής Συμμαχίας είναι συμμετοχή στην Κοινωνική Συμμαχία. Η συμμετοχή του ΠΑΜΕ σε αυτό και σε αυτή την μετατόπιση όσων κάλεσαν στην Κλαυθμώνος στις 30.5 και στο “δεν πάμε στην δουλειά αλλά δεν είναι απεργία” ήταν καίρια και πρέπει να του την αναγνωρίσουμε ¨Ομως το ότι, τελικά, κατάλαβε πως δεν μπορεί να ιδρύσει άλλη ΓΣΕΕ από τα κομματικά γραφεία δεν ακυρώνει πως το ΠΑΜΕ δεν παίρνει και πρωτοβουλίες για την συγκρότηση εναλλακτικού βηματισμού, υποπίπτει δηλ από την την αριστερίστικη φαντασία στον ακολουθητισμό. Επίσης δεν στηρίζει ανεξάρτητες κινήσεις όπως τις 1.11 και τις αφήνει έτσι και βορά σε σχεδιασμούς που θελουνε να τις παρουσιάσουν από τα πάνω σαν κάτι άλλο από αυτο που ήταν, τις παρουσίαζαν σαν βήμα εξόδου από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και υποκατάστασης της Γενικής Απεργίας.
Δεν έχω προς το παρόν παρακολουθήσει πολύ το Συνέδριο της ΓΣΕΕ και μακάρι να υπάρχει κάτι καλό που μου διαφεύγει Εννοείται πως θα είναι καλοδεχούμενο το ΠΑΜΕ σε μια ενωτική προς την υπόλοιπη ταξική συνδικαλιστική αριστερά στάση, προς τον χώρο των Παρεμβάσεων και το ΜΕΤΑ. Και είναι και ένα στοιχείο που βραχυκλώνει τον χώρο των Παρεμβάσεων, αν το ΠΑΜΕ κινείται μαζικά και ενωτικά ο σχεδιασμός φανταστιακής ανεξαρτησίας από την ΓΣΕΕ που υπάρχει σε μερίδα των Παρεμβάσεων πάει πίσω, όπως ήδη είπα
Κώστας
Ο αγώνας για ταξικό συνδικαλισμο με κέντρο τα σωματεία κ τις συνελεύσεις τους κ ήττα του εργοδοτικου/κρατικου συνδικαλισμού αλλα κ του κομματικοκεντρικου συνδικαλισμού, περνά ΚΑΙ μέσα απο την ουσιαστική αντικατάσταση των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ απο την θέση του φορέα που κηρύττει κ οργανώνει πανεργατικές απεργίες. Ουσιαστικη αντικατασταση απο συντονισμό σωματείων κ ομοσπονδιών, με βάση τα χαρακτηριστικά που καταγράφηκαν αρχικά.
Περνά επίσης μέσα απο συγκρότηση προγραμματικών κ όχι αναλογικών προεδρειων στα δσ των σωματείων κ την αναγορευση της συνέλευσης κ όχι του δσ, ως κέντρο συζήτησης κ λήψης αποφάσεων.
Αυτη την αντίληψη παλεύουν χρονια, οι εργατικές δυνάμεις του ΝΑΡ κ της ΝΚΑ.
Θλιβερό είναι να παραμένεις στην “υπαρκτή” ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ (όσο υπαρκτές τις λες). Από ένα σημείο και μετά, το να μη φεύγεις με το κεφάλι ψηλά από κάπου όπου πλέον δεν έχεις καμία θέση και να περιμένεις απλά να σε πετάξουν έξω με τις κλωτσές, είναι απλά στενάχωρο.
Καλά κάνει το ΠΑΜΕ και αντιδρά δυναμικά, αλλά…
Θα φλυαρήσω για το συνδικαλιστικό κίνημα για να γράψω την γνώμη μου ολοκληρωμένα.
Γιώργο και 14:43 δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει φεύγω από τις ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Το μόνο που μπορεί να σημαίνει, αν τηρούμε την ελληνική γλώσσα, είναι ίδρυση σωματείων, εργατικών κέντρων νομαρχιακών τμημάτων και ομοσπονδιών και άρνηση κάθε κινητοποίησης που καλούν οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ σε οποιοδήποτε επίπεδο της δομής τους (πρώτο, δεύτερο, τοπικό, κλαδικό κλπ) Πχ κηρύττει η ΟΛΜΕ απεργία και μια άλλη ΟΛΜΕ να λέει πως δεν είναι απεργία αλλά κάτι προβοκατόρικο και παρακρατικό. Άλλο σκεπτικό είναι να κάνουμε κάτι τύπου Γαλλίας αλλά και αυτό δεν μου το ξεκαθαρίζετε ποτέ αν αυτό λέτε γιατί δεν εννοείτε τίποτα συγκεκριμένο, φοιτητικές κουβέντες ταβέρνας είναι αυτές. Επίσης 14:43 δεν αντέχει σε κριτική αυτό που λες πως περίπου δεν θα έχουμε συνομοσπονδίες αλλά Μόνιμο Συντονισμό. Το σκεπτικό σου είναι αναρχοσυνδικαλιστικότερο των αναρχοσυνδικαλιστών. Θεμιτό αλλά κάτι άλλο από το τι θέλει να κάνει η κομμουνιστική αριστερά που βλέπει τους Συντονισμούς όχι σαν μόνιμα κομματικά καπέλα αλλά σαν οχήματα που εκφράζουν έναν άλλον συσχετισμό. Περιττό να πω πως δεν θέλω ούτε το γαλλικό μοντέλο, θέλω δομές που να εκφράζουν όλες τις πολιτικές απόψεις και ρεύματα πλην φασιστών. Το έχω ξαναγράψει αλλά βέβαια δεν παίρνω απάντηση, όταν βλέπουμε κάτι σωματεία που κατεβαίνει το ΠΑΜΕ, το ΜΕΤΑ, οι Παρεμβάσεις και η Ταξική Πορεία να κλαίμε και όχι να χαιρόμαστε. Αυτό είναι το καθοριστικό πολιτικό ερώτημα για τις ταξικές αριστερές δυνάμεις. Θέλουμε δομές με όλες τις πολιτικές απόψεις πλην φασιστών ? Δεν είναι το μέσα έξω στην ΓΣΕΕ ή, ακόμα χειρότερα, η μάχη της πλατείας αλλά αν θέλουμε συνδικάτα των εργατών με όλες τις πολιτικές απόψεις στο εσωτερικό τους. Τα αναλογικά προεδρία είναι ένα λάθος που υπάρχει ακόμα σε ταξικές δυνάμεις και είναι ένα ΚΚΕδικο κατάλοιπο αλλά δεν είναι το μόνο. Μάλλον μεγαλύτερο είναι το να έχουμε ταξικές δυνάμεις που δεν καταλαβαίνουν πως σωματείο και συνδικάτο που γραφειοκρατικά δίνει την εντύπωση πως οι εργαζόμενοι εκεί είναι υπερεπαναστάτες δεν είναι αντιπροσωπευτικό, δεν ενοχλεί την εργοδοσία, το κεφάλαιο και το κράτος.
To σκεπτικό αυτό (έξοδος-αντικατάσταση) είναι ένα σκεπτικό που λέει πως το πρόβλημα είναι οι ηγεσίες άρα θα γίνουμε εμείς ηγεσία και όλα καλά. Και τελικά βέβαια παρεμβαίνει στην ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ από πάνω εώς κάτω, ως και στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Ξεκινάει από την οργανωτική άρνηση της ΓΣΕΕ για να φτάσει πάντα στην πλήρη συμμετοχή σε αυτήν αναπαράγοντας την έτσι σαν κάτι αξεπέραστο και ιερό. Εμφανίζεται, το σκεπτικό που κεντράρει στο θέμα των ηγεσιών, και σε άλλη μορφή αν και όχι τόσο πολύ πια, στην τροτσκιστική εργατική συμπληρωματικότητα στην ΠΑΣΚΕ γιατί δεν υπάρχει πια ΠΑΣΚΕ ως αυτό που ήταν και γενικά δεν υπάρχει το σ. κ που υπήρχε. Αυτό το πράγμα περίπου έλεγε πως πρέπει να είμαστε κοντά σε αυτό που αποκαλούσε εργατικό ρεφορμισμό και κάποτε ΤΣΟΥΠ θα πάρουμε την θέση του.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι απλά οι ηγεσίες αλλά ο κρατικός εργοδοτικός συνδικαλισμός και ο κομματικός τύπου ΠΑΜΕ, η ανεργία, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις,το διευθυντικό δικαίωμα, ο κοινωνικός εταιρισμός και η ξενοφοβία απέναντι στους μη Έλληνες εργαζόμενους, ο σεξισμός κατά των γυναικών εργαζόμενων κλπ. Πρέπει να αρχίσουμε να οικοδομούμε από τα κάτω προς τα πάνω άλλα πρότυπα συνδικαλισμού και άλλον συσχετισμό και όχι να φανταζόμαστε είτε την υποκατάσταση της δομής είτε την κατάληψη της. Κυρίως από κάτω όμως, η μοριακή δουλειά του μυρμηγκιού θα είναι για δεκαετίες το κύριο που θα κάνουμε.
Είμαστε σε μια συνθήκη που δεν υπάρχει εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα. Η ευκολία της “εξόδου από την ΓΣΕΕ” υπάρχει μόνο σε φοιτητικά αριστερά αμφιθέατρα γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει καμία ΓΣΕΕ γενικά και αόριστα από την οποία να φύγεις ή να κάτσεις γιατί δεν υπάρχει εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, είμαστε στο 0, σχεδόν
Όταν λοιπόν και αν αρχίσουμε την μοριακή δουλειά τότε θα δούμε αν υπάρχουν ζωντανά κατάλοιπα από σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και συνομοσπονδίες ή αν είναι τα πάντα κίτρινα και αν χρειάζεται να ιδρύσουμε άλλα. Το ανάποδο κάνει ζημιά, θυμίζει Ζήκο. να λέμε ότι ΤΕΡΜΑ ΩΣ ΕΔΩ ΦΕΥΓΟΥΜΕ και τελικά κανονικά μέχρι τον λαιμό στην ΓΣΕΕ ακόμα και στο Συνέδριο της, την πιο σάπια δηλ από τις σάπιες της διαδικασίες.
https://www.youtube.com/watch?v=XDgGdbv57eM
Κώστας
Εγώ προσωπικά εννοώ το πρώτο, γι’αυτό και δεν σκοπεύω να ξανασχοληθώ με σωματείο που συμμετέχει στις Ομοσπονδίες. Να κατέβω σε μια πορεία, αλλά ως εκεί.
Αρκετά ρε παιδιά με το ΠΑΜΕ. Καταγγέλλει (και σωστά) για όργια νοθείας τις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – Ε.Α.Κ. ενώ είναι κοινό μυστικό το πανηγύρι που στήνεται στα κλαδικά συνδικάτα τα οποία ελέγχει και το ΠΑΜΕ. Εάν επιλέγουμε την ”έντιμη” νοθεία την ταξική, από την εργοδοτική – κυβερνητική, να το πούμε και να αρχίσουμε όλοι το ίδιο ”βιολί”, να κάνουμε εκλογές εβδομάδες ολόκληρες, να περιφέρουμε τις κάλπες, να ψηφίζουν οι κομματικές νεολαίες, να αποκλείουμε αντίπαλες παρατάξεις, μέχρι να μας κάτσει το αποτέλεσμα και οι αντιπρόσωποι. Ή αλλάζουμε ρότα και πιάνουμε από την αρχή το νήμα πέρνωντας διαζύγιο από τον εκφυλισμό και την μάχη για το ”μπάζωμα” της κάλπης ή συνεχίζουμε τον καβγά για το ποιος δημιουργεί μεγαλύτερη τρικυμία στο φλυτζάνι. ΤΕΡΜΑ και με τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό αλλά και με τον κομματικό συνδικαλισμό.
Και όμως….Υπάρχει έντιμη και ταξική νοθεία!
Είναι αυτή που προσπαθεί να εκτοπίσει την ανέντιμη νοθεία, αυτή που την έχει νομιμοποιήσει με το “έτσι θέλω” η αστική τάξη.
Εξ άλλου, ολόκληρη η επανάσταση είναι ανέντιμη με βάση τα ισχύοντα πρότυπα εντιμότητας. Γι αυτό και λέγεται επανάσταση και όχι εκλογές.
Aσε τη λασπίτσα “ετεροδημότη” από τον Αρη.
Αν είχε αδικηθεί η παράταξή σου, ας αντιδρούσε, όπως αντιδρά το ΠΑΜΕ.
Μπορείτε; Ιδού η Ρόδος!
Αλλά μάλλον θα θέλατε να σας φέρουν την εκλογή και τις έδρες στο μαξιλάρι.
Ισως γιατί έτσι έχετε μάθει.
Που να ξέρατε τι σημαίνει πάλη για έναν συνεπή ταξικά συνδικαλιστή.
Το κείμενο του «ΠΡΙΝ» επιδερμικά ασχολείται, και μάλλον εξ ανάγκης, υπό την πίεση των θετικών εντυπώσεων από την αποφασιστική και επιθετική δράση του ΠΑΜΕ εναντίον της σαπίλας της ΓΣ“Ε”Ε.
Το διαπερνά ένας αμήχανος «αμυνιτισμός» μπροστά στα αδιέξοδα του τριτοδρομικού «ανεξάρτητου» συνδικαλισμού, που εκφράζεται με παιδαριώδεις υπεκφυγές τύπου «όχι στον εργοδοτικό και στον κομματικοκεντρικό(!) συνδικαλισμό».
Δεν πειράζει, φίλοι, μπορείτε να το λέτε και πιο σταράτα: «Ούτε ΓΣΕΕ ούτε ΠΑΜΕ»! Δε θα σας παρεξηγήσει κανείς – όλοι καταλαβαίνουν. Τα ξέρουμε κι από παλιότερα, «ούτε ΝΑΤΟ ούτε ΒΑΡΣΟΒΙΑ» κλπ.
Όταν ο «κόμπος φτάνει στο χτένι» έρχεται η ώρα της αλήθειας, γι αυτό και τα αδιέξοδα. Οι ταξικές αντιθέσεις βαθαίνουν κάτω από την πίεση των τεράστιων αντιφάσεων του «Καπιταλισμού που σαπίζει» και συνακόλουθα στενεύουν τα περιθώρια συμμαχίας του μεγάλου κεφαλαίου με τα πολυπληθή μικροαστικά στρώματα στη χώρα μας (η την εργατική αριστοκρατία στην «Δύση»).
Τα αδιέξοδα εδώ, στον συνδικαλισμό, φαίνονται από την αδυναμία υποκατάστασης της χρεωκοπημένης ΠΑΣΚΕ με κάτι πιο «φρέσκο», σε αντιστοιχία με την πολιτική εναλλαγή του ΠΑΣΟΚ με τον τΣύριζα. Ισως και γιατί πολύ γρήγορα κι αυτή η μαϊμουδιά ξεσκεπάστηκε, με την πλήρη αποκάλυψη του τσύριζα σαν καθαρόαιμου αστικού κόμματος του μονοπωλιακού/ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, και μάλιστα με πρωτεύοντα ρόλο. Στις συνθήκες της ολομέτωπης και αναπόφευκτης επίθεσης του κεφαλαίου σε εργαζομένους/μικροαστούς κυριαρχεί το μαστίγιο – δεν περισσεύει πολύ καρότο.
Στη μεγάλη μάζα του ο Λαός, που παρασυρόταν από το ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβάνεται πια πως τέλειωσαν οι εύκολες λύσεις, και, όντας ακόμη υποκειμενικά ανώριμος για Επανάσταση, προτιμά προς το παρόν την παθητική προσαρμογή ψηλαφώντας δυνατότητες επιβίωσης στα πλαίσια του Ιμπεριαλισμού. Γι αυτό και δεν ακολουθεί πια εύκολα τριτοδρομικά καλέσματα και πολύ λιγότερο σχετικές δράσεις. Τέρμα λοιπόν οι «Μαη-ιούνηδες», οι «πλατείες» και τα σχετικά «Λαλιώτικα».
Γι αυτό και η φιλοδοξία των εξω-αριστεροχωρικών, να «φρεσκάρουν» τον «τρίτο πόλο» ελπίζοντας σε μια θολή τριτοδρομική επανάσταση, (που ανέκαθεν, άλλωστε, μόνο στο μυαλό τους υπήρχε), βρίσκει τοίχο.
Η αμηχανία τους εμφανίζεται χαρακτηριστικά και στο «δια ταύτα» της παραπάνω ανάρτησης, που εξαντλείται στην αόριστη έκκληση για ένα «κέντρο δράσης», χωρίς κάτι πιο συγκεκριμένο. Λες και μέχρι σήμερα δεν έγιναν δεκάδες απόπειρες να συγκροτηθεί αυτό το περιπόθητο «κέντρο», με τις αναρίθμητες «πρωτοβουλίες» «πρωτοβαθμίων», «συλλογικοτήτων» κλπ., κλπ.
Και αυτή η αμηχανία πασχίζει να υποστυλωθεί με τον εξ ανάγκης εφευρεθέντα μύθο μιας …»διακλαδικής απεργίας»-φαντάσματος, εξαγγελμένης ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ από στρατηγούς-χωρίς-στρατό, τέσσαρες μήνες νωρίτερα(!) για την 1/11/18, για να μην ξαναπέσουν στο απεργοσπαστικό φιάσκο της 30/5/18, την επομένη αυτού του φιάσκου και υπό το κράτος της γενικής κατακραυγής και εσωτερικής σύγχυσης, που επεκράτησε. Η απεργία-φάντασμα δεν εξαγγέλθηκε καν για τις ανάγκες της ταξικής πάλης αλλά ξεκάθαρα για τις ανάγκες επιβίωσης του ξεπουπουλιασμένου τριτοδρομικού «τρίτου πόλου» στο εργατικό κίνημα. Και έμεινε φαντασίωση, που μυρηκάζεται για εσωτερική κατανάλωση, όπως άλλωστε εύκολα προκύπτει και από τον τρόπο, που μέχρι σήμερα έχει αξιοποιηθεί: Αποκλειστικά εναντίον του ΠΑΜΕ!
Από το ένα λάθος, «φορσέ» στο άλλο, μέχρι την πλήρη διάλυση.
Η.Τ., τι διάολο παραληρημα σε έπιασε; Αυτά που γράφεις ξαναδιαβασέ τα, είναι γεμάτα ασχετοσύνες και λάθη.
Σαν Ρόκκο, όπου δεν μπορείτε να χαθείτε μέσα στη γενικότητα του χυλού κάποιου μικροαστικού “αυθόρμητου”, περιορίζεστε σε ρόλο παρατηρητή.
Και η αμηχανία σας είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού.
Λαθραναγνωστη έχεις θέμα κατανόησης της πραγματικότητας.
Έχεις δίκιο. Μετά από αυτό, η πραγματικότητα είναι χειρότερη απ ότι την φαντάστηκα αρχικά.
http://pandiera.gr/70535-2/
Όλοι ίδιοι είναι! Ε Σαν Ρόκκο?
Αγαπητέ λαθραναγνώστη,, εμεις πολεμούμε τον καρκίνο που λέγεται εργοδοτικός/κρατικός συνδικαλισμός, πολεμούμε όμως και τον κομματικοκεντρικό συνδικαλισμό, που συνέβαλλε στην καταβαράρθωση του συνδικαλισμού.
Ναι, είναι το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ που πριν λίγους μήνες, πάλεψε εναντίον της πανεργατικής απεργίας που καλέστηκε για την 1η Νοέμβρη ΧΩΡΙΣ και εναντίον της κρατικής/εργοδοτικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας! Ναι, είναι το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ που πριν λίγους μμήνες, ΠΗΓΕ ΜΑΖΙ με τις ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ, εναντίον της απεργίας ων πρωτοβάθμιων σωματείων της 1ης Νοεμβρίου, με δικαιολογία “καλό είναι να καλέσει η ΓΣΕΕ για να έχει περισσότερους απεργούς”!
ΕΣΥ λαθραναγνωστη τα έλεγες αυτά, υπερασπίζοντας την απόφαση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ να αβαντάρει την ΓΣΕΕ, πηγαίονοντας δώθε κείθε την ημερομηνία της απεργία,
«Το χαρακτηριστικότερο στα γεγονότα της Κροστάνδης, είναι ακριβώς οι ταλαντεύσεις του μικροαστικού στοιχείου. Τίποτε σχεδόν διαμορφωμένο, ξεκάθαρο, συγκεκριμένο δεν υπάρχει. Νεφελώδη συνθήματα όπως “ελευθερία”, “ελεύθερο εμπόριο”, απελευθέρωση από το ζυγό”, “σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους” ή “επανεκλογή των σοβιέτ” ή “λύτρωση από τη δικτατορία του κόμματος”.
Ο Λένιν για τα γεγονότα στην Κροστάνδη. Μέρα που είναι σήμερα….
Τι μου θυμίζει…….
Το χαρακτηριστικότερο στην σκέψη σου λαθραναγνώστη και στην σκέψη του ΚΚΕ είναι ότι, στρίβετε δια του αρραβώνος όταν ζορίζεστε και το ρίχνετε στην παλαβή! Φυσικά και δεν απάντησες, γιατί δεν μπορείς μάλλον να απαντήσεις κάτι ουσιαστικό.
Μην πετάς άλλη μπάλα στην εξέδρα. Εχει γεμίσει από μπάλες τόσες φορές που έχεις πετάξει.
Σαν Ρόκκο, όταν απαντάς, να λαβαίνεις υπ όψη σου ότι πιθανόν να υπάρχουν και σχόλια τα οποία έχουν κοπεί με κάποιο, οιοδήποτε, πρόσχημα, έτσι ώστε να φαίνεται ότι εσείς έχετε τον τελευταίο λόγο…
Να είσαι ευπρεπέστερος
Αγαπητέ Κοκκινιώτη, να χρησιμοποιήσω κι εγώ, κάπως παραφρασμένο το γνωστό κλισέ:
Δεν υπάρχουν απρεπή σχόλια, απρεπείς πράξεις υπάρχουν. Και αυτή η πολιτική των ίσων αποστάσεων που τηρεί αυτή τη στιγμή, στο θέμα της ΓΣΕΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το υπόλοιπο εξωκοινοβούλιο, είναι απρεπέστατη.
Δεν τίθεται θέμα αριθμητικής ενίσχυσης του ΠΑΜΕ, την οποία κανείς δεν την περιμένει, διότι αντικειμενικά δεν μπορεί να δοθεί. Το θέμα όμως που αναδεικνύεται, είναι ότι σε καιρούς πόλωσης, το εξωκοινοβούλιο προτιμά να σταθεί στη μέση. (Αυτό πρακτικά δεν γίνεται. Δεδομένης της πόλωσης, αργά ή γρήγορα θα ολισθήσει προς την μία ή την άλλη μεριά)
Δηλαδή, βάζει στην ίδια μοίρα τον, έστω (δέχομαι να χρησιμοποιήσω την ορολογία σας), “κομματοκεντρικό συνδικαλισμό”, που έχει όμως αριστερό πρόσημο, με τη σιχαμερή (ακόμα και με όρους αισθητικής) συμμορία που λυμαίνεται την ΓΣΕΕ…..
Δεν τίθεται θέμα ενίσχυσης του ΠΑΜΕ ή του ΚΚΕ. Θέμα απαλλαγής της εργατικής τάξης από τα “λέσια” που την χειραγωγούν τίθεται.
Το ΠΑΜΕ κάνει μια προσπάθεια. Όποιος συμπαρασταθεί, μόνο καλό στον ίδιο του τον εαυτό θα κάνει….
Αυτά τα ολίγα!
Λαθραναγνώστη έχεις σκεφτεί ποτέ πως όταν κάνεις πολεμική εναντίον όλων όσων δεν είναι σαν εσένα, την ώρα της ανάγκης σου, που ειρωνικά θα έχεις και δίκιο, πολύ απλά θα εισπράξεις αυτό που μάζεψες όλα τα προηγούμενα χρόνια;
Επίσης πως όταν με όλη σου τη στάση, έχεις πρακτικά δικαιολογήσει τα πάντα (αλήθεια σήμερα μπήκε στα εργοδοσία στα σωματεία ή όλα τα τελευταία χρόνια;) δεν έχεις αφήσει ηθικά περιθώρια για κανένα πραγματικό ενδιαφέρον, για μια υπόθεση που πλέον φαντάζει εσωτερική και που δεν αφορά τους απέξω;
Δε σας φταίει κανείς.
Εαν ξέρεις να διαβάζεις, τότε κατάλαβε τούτο το απλό: Οι ανακοινώσεις των ταξικών κινήσεων, της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του “εξωκοινοβούλιου” όπως το χαρακτηρίζεις, δεν κρατούν ίσες αποστάσεις, όπως ο καθένας-καλοπροαίρετος-μπορεί να διαποιστώσει με μια απλή ανάγνωση κύριε λαθραναγνώστη:
Τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ τους αποκαλεί αστικό, υποταγμένο, εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που κάνουν μπίζνες, κάνουν “επιχειρηματικό συνδικαλισμό”, είναι όργανα άσκησης της αστικής πολιτικής μέσα στους εργαζόμενους. Λέει ότι πρέπει να τελειώνουμε με αυτούς. Στο ΠΑΜΕ κάνει πολιτική κριτική, εντάσσοντάς το στον αγωνιστικό συνδικαλισμό, που όμως έχει διαχρονικά ευθύνες για την κατάσταση. Όχι γιατί έχει εργοδοτική γραμμή, αλλά για όλα τα πολιτικά ζητήματα που αναφέρονται στις ανακοινώσεις (προσφυγή στη δικαιοσύνη για διορισμό διοιήκησης σε συνδικάτα, άρνηση στήριξης πρωτοβουλιών που δεν ελέγχει, υποταγή τελικά στο σχέδιο και πρόγραμμα των “απεργιών” της ΓΣΕΕ, κ.α.).
Μήπως θέλεις να συμφωνούμε σε όλα; Μήπως πρέπει να καταλάβεις και εσύ και άλλοι, ότι όποιος δεν είναι με τη γραμμή του ΚΚΕ ή δεν εντάσσεται στο ΠΑΜΕ μπορεί να έχει άλλη αντίληψη και γραμμή, χωρίς να παίρνει ίσες αποστάσεις; Ότι μπορεί να κάνει κριτική ΚΑΙ στο ΠΑΜΕ, το οποίο δεν είναι στο απυρόβλητο, όπως και κανένας μας.
Επίσης, από πότε ισχύει η λογική και το επιχείρημα ότι όταν πολώνεται η κατάσταση πρέπει να πάρεις τη θέση είτε του ενός, είτε του άλλου; Προσεξέ το αυτό, γιατί αυτά θα σου λένε οι ΣΥΡΙΖΑίοι και οι ΝΔ στις εκλογές…
Λυγκουνάκη, αν νομίζεις ότι “ζητάω βοήθεια” για λογαριασμό του ΠΑΜΕ, κάνεις λάθος. Διαπιστώσεις κάνω και βγάζω συμπεράσματα.
Αν τη ζήταγες, ακόμα και τώρα, κάτι μπορεί και να λάμβανες. Ο αιτών λαμβάνει, ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται.
Άσε που προσωπικά πιστεύω ότι αν δε φτιαχτούν σωματεία ανεξάρτητα από τις ομοσπονδίες δε θα γίνει ποτέ τίποτα. Ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται να σας πετάξουν έξω πυξ λαξ, όπως κάποια στιγμή θα έκαναν όταν ένοιωθαν αρκετά σίγουροι.
Το γιατί εκπλήσσεστε με ξεπερνά. Για να το πάω σαν εσάς, έτσι είναι ο καπιταλισμός.
San Rocco η απεργία στις 1 Νοεμβρη ήταν κλαδική απεργία κάποιων λίγων σωματείων και όχι πανεργατική. Την κάναμε με πολύ μεγάλη προσπάθεια μέσα στους χώρους εργασίας για να τρώει τέτοιο ανελέητο κομματικό καπέλο.
Δυστυχώς όταν εσύ ως άνθρωπος και ως ΝΑΡ έχεις ΑΚΡΙΒΩΣ την λογική του ΠΑΜΕ για τον συνδικαλισμό δεν μπορείς και να κάνεις αντιπαράθεση μαζί του. φτάνεις να εκφυλίζεις τόσο πολύ την έννοια της πανεργατικής απεργίας σε κάτι που έγινε αν το έγραψε το ΠΡΙΝ αλλά και να αλλάζεις το νόημα μιας πολύ δύσκολης και επιτυχούς κινητοποίήσης που έκαναν τα σωματεία και οι εργαζόμενοι.
Είναι προχώρημα το ότι το ΠΑΜΕ έχει πάψει να φαντάζεται πως θα κηρύττει το ίδιο τις πανεργατικές απεργίες. Αλλού είναι τα προβλήματα μαζι του, στην μονοκομματική επιμονή, στην άρνηση κέντρων αγώνα, την άρνηση ενιαίων πολιτικοσυνδικαλιστικών συσπειρώσεων, στην ηττοπαθή λογική. Αρνούμενοι αυτά τα 4 που σφραγίζουν όλα ή κάποια και όχι πάντα με τους ιδιους τρόπους την αντίληψη σας για τον συνδικαλισμό, εσάς και του ΠΑΜΕ, θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ξανά εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα
Κώστας
Ακολουθώντας την συμβουλή του Σανρόκου ξαναδιάβασα το σχόλιό μου και κάνω μια διόρθωση. Στην φράση “…ψηλαφώντας δυνατότητες επιβίωσης στα πλαίσια του Ιμπεριαλισμού…..” να προστεθεί το “ατομικής”, ώστε να γίνει “…ψηλαφώντας δυνατότητες ατομικής επιβίωσης στα πλαίσια του Ιμπεριαλισμού…”.
————–
Και με την ευκαιρία να συμπληρώσω: “…χαμαί πέσαι Δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ!”
Οι τρίτοι δρόμοι μας τελείωσαν.
Η.Τ. συνεχιζεις το παραλήρημα. Δεν έπιασε τόπο η συμβουλή
Ωραία σήμερα μάθαμε ότι υπάρχει έντιμη και ανέντιμη νοθεία στα Συνδικάτα. Και μάθαμε ακόμη ότι το να νοθεύεις και να αλλοιώνεις του συσχετισμούς είναι σωστό γιατί και η επανάσταση με βάση τα ισχύοντα πρότυπα εντιμότητας είναι ανέντιμη. Ρε σεις δεν πάτε να δουλέψετε κανένα παραπέρα που για να δικαιολογήσετε το ”μπάζωμα” ταυτίσατε την κάλπη και μάλιστα στα Σωματεία, με την επανάσταση. Πάρτε το χαμπάρι το να αλλοιώνεις τους συσχετισμούς ακόμη και αν πάρεις την απόλυτη πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ, δεν θα έχεις καταφέρει τίποτα εάν αυτός ο συσχετισμός αυτή δύναμη δεν μεταφράζεται σε αποδοχή και συμμετοχή από την εργατική τάξη στο κίνημα.
ΝΑ πάτε να μελετήσετε τα γεγονότα στην Κροστάνδης. Οι άνθρωποι που πρωτοστάτησαν ανήκαν στη λεγόμενη εργατική αριστοκρατία και την εκκολαπτόμενη γραφειοκρατία, ο μεγαλύτερος πολέμιος της οποίας ήταν ο Στάλιν ο οποίος συλλήβδην τιμωρούσε αθώους και ενόχους μαζί.
Οι αντάρτες της Κροστάνδης ήταν ήδη περιβόητοι για τα κατορθώματά τους πλιάτσικο, κλοπή κρατικής περιουσίας, εκλυτή ζωή. Αυτά ήταν αναρχικά χαρακτηριστικά , πιθανόν ανεκτά σε ειρηνική περίοδο (έτσι έγινε αργότερα…) Αλλά σε περίοδο πολέμου δεν μπορεί να υπάρξει καμμία ανοχή. Οι άνθρωποι αυτοί έφτασαν στο σημείο να συνομωτισουν με όλες τις ξένες δυνάμεις εναντίον της επανάστασης, δεξιούς, μοναχικούς, στο όνομα κάποιων καλύτερων σοβιέτ!!! Τα οποία φυσικά ήταν μόνο μες το μυαλό τους….
Αυτά που λέει ο Λένιν περί δημοκρατίας είναι τυπικουρες κατά τη γνώμη μου. Στον πόλεμο δεν υπάρχει δημοκρατία, ρωτά όποιον θες.