Π.Μ.
Διαβάζουν και δεν πιστεύουν πολλοί κομμουνιστές, αριστεροί, μαχόμενοι άνθρωποι, μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ:
«Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα μεταφραστεί από την ελληνική κυβέρνηση ως έγκριση της δικής της αντιλαϊκής πρότασης των 47+8 σελίδων. Το ΝΑΙ θα μεταφραστεί ως συγκατάθεση στα βάρβαρα μέτρα της τρόικας και “παραμονή στην ΕΕ με κάθε θυσία”, όπως λένε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ. Και οι δύο απαντήσεις οδηγούν στο ΝΑΙ στην ΕΕ και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.Ο λαός να μην επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Να σηκώσει το ανάστημά του και να εκφράσει, με όλα τα μέσα και τους τρόπους, στο δημοψήφισμα την αντίθεσή του στην ΕΕ και τα μνημόνια διαρκείας της. Να “ακυρώσει” αυτό το δίλημμα, ψηφίζοντας στην κάλπη την πρόταση του ΚΚΕ».
Κοντολογίς, το ΚΚΕ δε θα ψηφίσει ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της Κυριακής, δίνοντας μια μεγάλη ανάσα στο αστικό και φιλο-ΕΕ στρατόπεδο! Χωρίς την αποφασιστική στάση του ΚΚΕ, η μάχη των αστικών φιλο-ΕΕ δυνάμεων, απέναντι σε ένα ΣΥΡΙΖΑ, που τρέμει και μόνο στη σκέψη να σηκώσει το γάντι και να μιλήσει για το «μέσα ή έξω από την ΕΕ», γίνεται πιο εύκολη. Άμεσος είναι πλέον ο κίνδυνος, εξ αιτίας και της στάσης του ΚΚΕ, το μήνυμα της Κυριακής να είναι «ΝΑΙ στην ευρωζώνη και την ΕΕ, έστω και με μνημόνια».
Το ΚΚΕ επιχειρεί να δικαιολογήσει την θέση του, με την αντίθεσή του σε ΚΑΘΕ μνημονιακή συμφωνία και με την επίκληση των σκοπιμοτήτων του ΣΥΡΙΖΑ να γλιστρήσει μια δική του εκδοχή συμφωνίας με την ΕΕ.
Επιστρατεύει σωστά πράγματα για να καταλήξει σε μία άκρως συστημική τελικά τοποθέτηση!
Αν εννοούσε τη βασική του θέση ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ (μιας και αυτή αντικειμενικά θα είναι μνημονιακή και αντεργατική), αυτό θα σήμαινε πως ΟΠΟΙΑ τέτοια συμφωνία και αν έμπαινε σε κρίση του λαού με ευθύνη της κυβέρνησης, το ΚΚΕ θα έπρεπε να συμβάλει σε ένα βαρύ ΟΧΙ, ταυτόχρονα φυσικά με μια ευρύτερη πολιτική τοποθέτηση, που δε χωράει σε ένα ψηφοδέλτιο ή μια κάλπη.
Την ίδια στάση θα έπρεπε να κρατήσει (όπως και η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά) και στην περίπτωση που θα έμπαινε σε κρίση η ΕΛΛΗΝΙΚΗ κυβερνητική πρόταση.
Το ΚΚΕ επιλέγοντας αυτή την απαράδεκτη στάση, να μη παλέψει δηλαδή ενάντια στην πρόταση των δανειστών, χάνει το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να υπερασπίσει πράγματι τη σωστή θέση ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ, ενώ προσφέρει άλλοθι και στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που δε θα χάσει την ευκαιρία να λοιδορήσει την αντι-ΕΕ τοποθέτηση.
Πρόκειται για ακραία εκδήλωση της γνωστής αντίληψης του ΚΚΕ, ότι τελικά «τίποτα δε έχει νόημα, αν δεν υπάρξει πρώτα λαϊκή εξουσία», η οποία μάλλον θα προκύψει από κομματικό φροντιστήριο ή μεταφυσική επιφοίτηση και όχι μέσω πραγματικών μαχών που θα ωριμάζουν την επανάσταση.
Την ίδια στιγμή και ενώ το ΚΚΕ υποτίθεται ότι δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του, ανακοινώθηκε συνάντηση του ΚΚΕ με το ΠΑΣΟΚ για την Δευτέρα, σε ένα πολιτικό συμβολισμό, που σίγουρα προβληματίζει.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς αριστερός ή κομμουνιστής για να γνωρίζει πως όλοι και ειδικά όσοι μιλούν για επανάσταση και αλλαγή του κόσμου, κρίνονται στις απότομες στροφές των εξελίξεων όπου μετρά η επαναστατική πράξη και όχι στα «ήρεμα νερά», όπου κανείς βολεύεται με τα λόγια. Το ΚΚΕ για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει, τραγικά για τον εαυτό του, αυτό τον κανόνα.
Πρόκειται για μια εξέλιξη σίγουρα αρνητικά, που θέτει προ μεγαλύτερων ευθυνών την αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά και τους αγωνιστές του ΚΚΕ, σε αναζήτηση μιας ενωτικής προωθητικής υπέρβασης αυτού του αδιέξοδου δρόμου προς όφελος των εργατικών λαϊκών συμφερόντων και της κομμουνιστικής πολιτικής. Και υπάρχει λίγος χρόνος ως την Κυριακή…
Διαβάστε και εδώ:
Όταν δεν έχεις προοπτική της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση με λαϊκή εξουσία όπως σταθερά και αταλάντευτα έχει το ΚΚΕ. Ήταν μοιραίο και φυσικό επακόλουθο ο οικτρός συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αλλάζει, απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχτηκε, γιατί μοιραία εκεί οδηγεί η κάθε διαχείριση.
Όταν απέχεις απο τα εγκόσμια και καλείς σε άκυρο φραπέ καιωαποχη, όπως έκανε το κκε το ’15, μην περιμένεις να αλλάξουν κάποτε οι συσχετισμοί υπέρ του λαού.
Η στάση τότε του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήτα πολιτικα σωστή. Σημερα, 3 χρονια μετά, μέχρι και ο σύριζα εξέδωσε ανακοίνωση δια μέσω τσιπρα, που παραδέχεται επίσημα πια, ποσο λανθασμένη πολιτικα ενέργεια όσον αφορά τα… εθνικα συμφέροντα και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ήταν το δημοψήφισμα του ’15!
Και το κκε έχει το θράσος και εγκαλεί το ναρ και την ανταρσυα που τότε, πάλεψα για το τριπλό έγκυρο όχι! Το κκε! Που απείχε και απέχει πάντα, απο όλες σχεδόν, τις κρίσιμες μάχες, λαϊκά κινήματα κλπ!
Κοιτα λογικό να σκέφτεσαι έτσι. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποχή από τα εγκόσμια είναι να μην πας για τσάμικα με Τσίπρα-Καμμένο στο σύνταγμα.
Για τους κομμουνιστές του ΚΚΕ η αποχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑς από οποιοδήποτε χώρο υπάρχουν εργάτες ήταν δεδομένη, από εκεί και πέρα εκδηλώθηκε σε άλλα δύο επίπεδα:
1) Η αδυναμία/φόβος να πάνε κόντρα σε ολόκληρη την ελληνική α.τ.και τη συμπόρευση με το κομμάτι που στήριζε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τους εφοπλιστές που εκφράζονται μέσω της ΧΑ καθώς αυτό θα απαιτούσε διαπάλη με το κομμάτι του κινήματος που εγκλωβίστηκε από το δεξιό οπορτουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ που έγλειφαν τα χρόνια των μνημονίων.
2) Η αποχή από τη διαπάλη με το ΟΧΙ του ΣΥΡΙΖΑ τη μέρα του δ/ψ καθώς οι ΑΝΤΑΡΣΥοι είχαν πάει για καφέ, ενώ οι κομμονυιστές ήταν έξω από τα εκλογικά κέντρα και παρέμβαιναν. Και υποτίθεται αυτή ήταν που ήξεραν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προδώσει το ΟΧΙ, αλλά δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με το να το πουν τότε.
Το θράσος το έχουν θέλουν να το παίξουν επανστάτες μέσω αστικών δημοψηφισμάτων.
Α. Αν θυμάσαι μεταβατικέ μεταρρυθμιστή, ΟΛΟ το ελληνικό κεφάλαιο σχεδόν, ήταν λυσσασμένα υπερ του ΝΑΙ. Το θυμάσαι, αλλά κάνεις πως δεν το θυμάσαι! Και οι εφοπλιστές ήταν λυσσασμένα υπερ του ΝΑΙ. Συνεπώς, όλα αυτά που γράφεις περί “αδυναμίας/φοβου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παει κόντρα στην ελληνική αστική τάξη και για αυτό ήταν υπερ του 3πλού έγκυρου ΟΧΙ”, μάλλον πρέπει να να αεπυθύνεις στο κόμμα σου το ΚΚΕ. Αυτό τουλάχιστον απαιτεί η ιστορική αλήθεια!
Β. Μάλον ήσυον σε άλλη χώρα την περίοδο του δημοψηφίσματος! αλλέως δεν εξηγείται αυτό που γράφεις “… Η αποχή από τη διαπάλη με το ΟΧΙ του ΣΥΡΙΖΑ τη μέρα του δ/ψ καθώς οι ΑΝΤΑΡΣΥοι είχαν πάει για καφέ…”. Διότι τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήγαν σπίτι το σπίτι για να επικοινωνήσουν την πολιτική θέση υπέρ του 3πλού έγκυρου ΟΧΙ.
Ποιό ήταν το “3πλο έγκυρο ΟΧΙ”? Το όχι που υπήρχε στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ? Αυτό το ΟΧΙ πηγαίνατε σπίτι σπίτι να επικοινωνήσετε? Δεν ντρέπεσαι που τα λες κι από πάνω?
Αμ λαθραναγνώστη, τόσα χρόνια εκπαιδευένος στην θρησκευτική κομματοκεντρική αντίληψη, ΠΟΥ να δεις την αλήθεια! Σε παραπέμπω στα κείμενα του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκείνης της περιόδου. Θα σου λυθούν όλες οι απορίες, μιας και δεν έχεις διαβάσει τπτ απο τις θέσεις αυτές, και για αυτό, γράφεις αυτά που γράφεις!
Αυτό το “κομματοκεντρική αντίληψη” έχει γίνει τόσο “ξύλινο”……..μα τόόόσο ξύλινο……..
Όσο για τα κείμενα του ΝΑΡ, που λένε και έτσι και γιουβέτσι, καλύτερα να ξαναδιαβάσω το “Χρονικό της Νάρνια”….Πολύ πιο ενδιαφέρον και ειλικρινές είναι!
Τουλάχιστον αυτό είναι ένα όμορφο παραμύθι. Δεν πλασάρεται για πολιτικό κείμενο που παραμυθιάζει τον κόσμο……
Το ελληνικό κεφάλαιο ήταν κυρίως υπέρ ενός πιο συμφέροντος “ΝΑΙ” (από το “ΝΑΙ-άνευ-όρων”), και τέτοιο ήταν το “ΟΧΙ” του Τσίπρα. Αλλωστε, ό,τι έκανε ο Τσίπρας, τώκανε διερμηνεύοντας αυθεντικά και άμεσα τα συμφέροντα του κυρίαρχου μπλοκ του ιμπεριαλισμού, που έχει το πάνω χέρι στην Ελλάδα. Και μέσα κει είναι και η κυρίαρχη μερίδα του ελληνικού κεφαλαίου.
Αυτοί επιδιώξανε με μια μπλόφα να τσιμπήσουν κάτι περισσότερο από την αντιμαχόμενη πλευρά στην εσω-ιμπεριαλιστική κόντρα τους. Προφανώς δεν τους βγήκε, η άλλη πλευρά δεν τσίμπησε, και έγινε ό,τι ήταν προδιαγεγραμμένο και από τις δύο πλευρές να γίνει. Τα έξοδα του “δημοψηφίσματος” τα πλήρωσε βέβαια ο ελληνικός Λαός.
Συγχαρητήρια σε όσους συνεργήσατε, είτε “ΝΑΙ-νέκοι”, είτε “ΟΧΙ-άδες”.
Με το ξεπούλημα του 62% του περηφανου ΟΧΙ, και βλέποντας την ώθηση της δεξιάς στροφής η οποία εντάθηκε στους λαούς σε πανευρωπαικη κλίμακα, μπορούμε πια να βγάλουμε σχετικά ασφαλές συμπέρασμα:
Χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να δοθεί το πολιτικό μήνυμα οτι η αριστερά έστω συν ρεφορμιστική εκδοχή της, μπορεί να παίξει θετικό φιλολαικο ρόλο.
Αντιθέτως, αποδείχθηκε, οτι όπως και οι εθνικιστές, ή το κεντρο, ετσι και η ρεφορμιστική αριστερά, είναι δεκανίκι του καπιταλισμού. Επίσης, φάνηκε πόσο δυνατός είναι ο καπιταλισμός, όταν απέναντι του ορθώνονται δυνάμεις οι οποίες δεν έχουν ένα σαφές αντικαπιταλιστικο κομμουνιστικό πολιτικό σχέδιο.
Αυτά όλα, απεδειχθησαν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και με το ξεπούλημα του σύριζα. Και είναι ένας λόγος επιπλέον αυτό το ξεπούλημα και η απογοήτευση που δημιούργησε, που ένα κομματι των λαών, φλερτάρει με τον εθνικισμό, νομίζοντας αφελως και ατομικιστικως, οτι θα γλιτώσει απο την καταστροφική μανια του καπιταλισμού.
Σημερα, φαινεται πια κραυγαλέα, η έλλειψη μιας σύγχρονης και όχι μουσειακης, σταλινικής, τροτσκιστικης κλπ κομμουνιστική αριστερας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα τελευταία 5 χρόνια λειτούργησε σαν το αριστερό δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχοντας , γλείφοντας και στηρίζοντας τις συγκεντρώσεις του. Ουσιαστικά έχει μεγάλες ευθύνες για τις αυταπάτες που καλλιέργησε στον Ελληνικό λαό για το τι είναι ΣΥΡΙΖΑ και που θα το το πάει…… θα κάνει ποτέ αυτοκριτική για την τακτική νεροκουβαλητή (ουράς) που ακολουθούσε με αποτέλεσμα χιλιάδες ψηφοφόροι του να ψηφίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ … Τι έχει τώρα να πει για το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ……….
Ρωτάω θα ξανακουνάνε πάλι τα σημαιάκια τώρα κάτω από τις συγκεντρώσεις στήριξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ…..Έλεος ..
Ξέρεις ότι γράφεις ανακρίβειες και μετατρέπεις τα θέλω σου σε …εικονική πραγματικότητα κ. Φωτεινέ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΠΟΤΕ δεν στήριξε ή δεν βοήθησε πουθενά το ΣΥΡΙΖΑ, είχε ξεκάθαρη θέση. Αν έχασε χιλιάδες (μερικές χιλιάδες) ψήφους και ψηφοφόρους της, τότε το ΚΚΕ που από 8,4 πήγε στο 4% τι να πεί; Φταίει που στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ; Ας σοβαρευτούμε για να κουβεντιάζουμε πολιτικά και όχι με ψεύτικους εντυπωσιασμούς…
Ποτέ όμως! Ποτέ-ποτέ!
Ούτε σε δήμους, ούτε σε συνδικάτα, ούτε σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, ούτε σε κινήματα, ούτε μίλησαν για την ελπίδα της ΠΦΑ, ούτε τίποτα. Ποτέ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ήρθαν σε καμμία απολύτως επαφή και ουδεμία σχέση είχαν ποτέ. Και αν δε το πιστεύετε, ρωτήστε τους ναρίτες που το επαναλαμβάνουν κάθε μέρα στον εαυτό τους για να το πιστέψουν.
Εδώ βλέπουμε ας πούμε τον Μαρκέτο να πολεμάει με πάθος την αντίληψη οτι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι άλλο από τσουτσέκι της αστικής τάξης.
https://www.youtube.com/watch?v=BxEwTVnO_bg
Αλήθεια, ο -τότε ΝΑΡίτης- Αβραμίδης που λέει για κάποιο “λαϊκό κίνημα” που ήταν “αυτή τη στιγμή στο δρόμο”, μιλώντας για το “λαικό κίνημα” το οποίο έφυγε από το στούντιο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ για να πάει να συμμετάσχει, ποιό κίνημα να εννοεί;Και άραγε γιατί να εγκαλεί το ΚΚΕ που δε συμμετείχε σε αυτό το “λαΙκό κίνημα”; Χμμμμμμ……..
“Χωρίς την αποφασιστική στάση του ΚΚΕ, η μάχη των αστικών φιλο-ΕΕ δυνάμεων, απέναντι σε ένα ΣΥΡΙΖΑ, που τρέμει και μόνο στη σκέψη να σηκώσει το γάντι και να μιλήσει για το «μέσα ή έξω από την ΕΕ», γίνεται πιο εύκολη.”
Απ’ αυτή τη διατύπωση βγαίνουν τα εξής συμπεράσματα:
1) Σύμφωνα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εντάσσεται στις “αστικές φιλοΕΕ δυνάμεις” αλλά βρίσκεται σε “μάχη” μαζί τους.
2) Σύμφωνα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ο ΣΥΡΙΖΑ δε βάζει το ζήτημα “μέσα ή έξω από την ΕΕ” όχι επειδή τη στηρίζει σταθερά από το 1992 αλλά επειδή “τρέμει να σηκώσει το γάντι”, από φόβο δηλαδή.
3) Σύμφωνα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ “αποφασιστική στάση του ΚΚΕ” θα ήταν η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ΟΧΙ στην πρόταση μνημονίου των ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ με την προοπτική είτε ενός περήφανου και έντιμου κυβερνητικού μνημονίου-συμφωνίας (κατά Τσίπρα) είτε μιας καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής (κατά Λαφαζάνη).
Αν αυτό δεν είναι ξέπλυμα του ΣΥΡΙΖΑ τι είναι; Έχουμε 2018 και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του από τη στάση όλων εκείνη την περίοδο.
Α. Το 2015 στο δημοψήφισμα, λύσσαξαν υπέρ του ΝΑΙ το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΠΟΤΑΜΙ, η εθνικιστική ακροδεξιά, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, το ελληνικό κεφάλαιο. Λλύσσαξαν υπερ του ΝΑΙ όλοι αυτοί!
Β. Υπέρ του 3πλού έγκυρου ΟΧΙ, δλδ του ΟΧΙ στην συμφωνία, ΟΧΙ στο ΕΥΡΩ ΟΧΙ στην ΕΕ, τάχθηκε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και το ΝΑΡ ως συνιστώσα της).
Γ. Υπέρ του άκυρου ΟΧΙ φραπέ, αποχή, τάχθηκε το ΚΚΕ.
Σήμερα, εν έτει 2018, ο ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος Τσίπρα, ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ (19/6/2018), ότι, “…η απόφαση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος το 2015, ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ”! Τώρα, το ότι ο αγαπητός νικόλας, απομονώνει μια φράση ενός κειμένου ενός στελέχους του ΝΑΡ φιλοδοξώντας με αυτη την κοπτοραπτική να την πέσει σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΝΑΡ, ε, εδώ μόνο η μελέτη των εμμονών και των ιδεοληψιών, δλδ η ψυχανάλυση μπορεί να βοηθήσει τον αγαπητό μας νικόλα. Πόσο μάλλον που και το συγκεκριμένο κείμενο του Π.Μ. αλλά και η έμπρακτη στάση ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάνουν αμέσως φανερή την αντίθεση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ΣΥΡΙΖΑ, από τότε. Κάνουν όμως και φανερή την προσπάθεια για χάραξη μαζικής ανατρεπτικής πολιτικής (με όλους τους κινδύνους που αυτή εμπεριέχει), σε αντίθεση με την αναχώρηση απο τα εγκόσμια.
[Ομοίως τρίτη προσπάθεια δημοσίευσης.]
Αμα είναι …”έγκυρο”(!) το “ΟΧΙ”,
…όχι “τριπλό”, ….εικοσαπλό να είναι δεν ξεπλένεται!
Αντίθετα, τριπλή ( ..η και …εικοσαπλή) γίνεται και η εγκυρότητα του, στα πλαίσια του συστήματος!
Π.Κεφαλληνός
Απο το κοινο πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ( το ζευγάρι που γέννησε τον ΣΥΝασπισμό της Αριστεράς & της Προόδου, γεννήτορα του ΣΥΡΙΖΑ)
“Τα δύο κόμματα συμφωνούν στην ανάγκη να συνεχιστεί και να εμπλουτιστεί ο διάλογος για τον χαρακτήρα, το ρόλο, τις επιπτώσεις και τις προοπτικές της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης, ώστε να αντιμετωπιστούν γόνιμα και εποικοδομητικά οι διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν ανάμεσα στις αριστερές δυνάμεις στα ζητήματα αυτά”.
Αυτά τα ολίγα. Πρέπει να υπάρχει και σεμνότητα σε όσους γράφουν πύρινους λόγους να κατατροπώσουν δήθεν την φιλοσυσυριζαίικη σταση του ΝΑΡ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Φαίνεται οτι οι ενοχές σας ακολουθούν μέχρι σήμερα για την αποφασιστική τομή στην ιδεολογία, την πολιτική και τη δράση του “Κ”κε, που καθόρισε τα πράγματα στην εξέλιξη του κομμουνιστικού κινήματος.
Ας αναμετρηθούμε με το σήμερα και τις ανάγκες του εργατικού επαναστατικού κινήματος για την ανασυγκρότηση του. Ας αρχίσουμε να γράφουμε καταθέτοντας απόψεις και ιδέες για την υπέρβαση των δυσκολιών κάνοντας κριτική για την κατάσταση.
Η λάσπη(γιατί περί λάσπης πρόκειται) , το θάψιμο της αντίθετης γνώμης και οχι η πολεμική συντροφική κριτική για απόψεις-θέσεις και δράσεις, δείχνει αδυναμία και αυτό αφορά όλους όσους τα χρησιμοποιούν.
Και μια παρατήρηση: Ποτέ οι διάφοροι φίλοι-μέλη και ανώνυμα στελεχη του ΚΚΕ, δεν έχουν γράψει-διατυπώσει θέσεις, ενα αρθρο μια πρόταση κλπ., πάντα περιμένουν να λιθοβολήσουν τους απανταχού “ρεφορμιστές” με το δάχτυλο στο πληκτρολόγιο.
Δεν βλέπω όμως κανένα ανοιχτό διάλογο στα δικά τους μπλόγκ, εκτός και αν εκεί νοιώθουν ασφυκτικά και δεν μπορούν να εκφραστούν.
Καλοδεχούμενοι και εδώ, αλλά με πιο συντροφικό και επαναστατικό τρόπο.
Φίλε, αν ο ΣΥΝασπισμός δεν είχε στραφεί ενάντια στο ΠΑΣΟΚ, ακόμα μέσα θα είσασταν, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, οπότε θα πηγαίνατε με τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.
Αλλού τα παραμύθια ……της “Νάρνια”!
Οντως ειναι ωρα για υπνο, μετα τα παραμύθια . Καλη σου νυχτα λαθραίο και ανωνυμο επαγγελματικο στέλεχος του “κ”κε.
Κοιμάσαι ακόμα? Κοντεύει 11
Αν είχα να κάνω πρόταση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα την έκανα. Δεν περιμένω κάτι από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και γι’ αυτό δεν έχω να της προτείνω τίποτα άλλο πέρα από το να συμπορευτεί με τα μέλη και τους φίλους της με τους κομμουνιστές στο κίνημα, που δεν το βλέπω να γίνεται. Τις προτάσεις μου για το ΚΚΕ δε θα τις κάνω στο διαδίκτυο, η συζήτηση στο οποίο θεωρείτε ότι είναι και ένδειξη δημοκρατικότητας ενός κόμματος! Θέλησα να απαντήσω σε μια επίθεση εναντίον του ΚΚΕ με πολιτικά επιχειρήματα και αυτό έκανα. Δεν νομίζω ότι ήμουν προσβλητικός.
30 σχόλια αναφέρονται στα ‘‘ψιλά’’ τής ανάρτησης, τρία (3) μόνο εμφανίζονται. Τι έγιναν, ρε παιδιά, τα υπόλοιπα;
Χαχαχα! Έχει μεγάλη πλάκα να διαβάζεις σήμερα άρθρα στελεχών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν και το παραπάνω. Κι ακόμα πιο μεγάλη πλάκα έχουν κάποιοι ΝΑΡίτες σαν τον Γιώργο, που προσπαθούν ακόμα να μας πείσουν να μην πιστεύουμε στα μάτια μας, αλλά σε ότι μας λένε αυτοί!
Ένα μόνο λέω: Φαντάσου εκείνη την εποχή, το ΚΚΕ, να είχε υποκύψει στις αφόρητες πιέσεις και να είχε συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και να είχε δώσει κύρος στο δημοψήφισμα απάτη.
«Οι ιδέες της περεστρόικα απαντούν στις απαιτήσεις της αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού, συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας του…σοσιαλισμού, έκαναν το σοσιαλισμό πιο ελκυστικό»
Αλέκα Παπαρήγα, Πράβδα, 25.6.1991, νεαρά γ.γραμματέας τότε, επιβραβεύθηκε γι΄αυτή τη μεστή ταξική ανάλυση περί περεστρόικας,
μένοντας πάνω απο 19-20 χρόνια γραμματέας, στέλνοντας διεθνές μήνυμα
σε όλους τους προλετάριους επι γης, να σταματήσουν να πετροβολάνε την προσπάθεια Γκορμπι και ΚΚΣΕ για την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής θεωρίας.
…..οντως έχει πλάκα να διαβάζεις παλιές τοποθετήσεις στελεχών…..
Κοίτα, το ΚΚΕ κάνει ΚΑΙ λάθη. Οι “άλλοι” κάνουν ΜΟΝΟ λάθη!
Το ΚΚΕ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ τα λάθη του. Οι “άλλοι” ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΠΙ.
Λαθραναγνωστη μην γίνεσαι ακομα μια φορά θρησκευαμενος οπαδός.
Αντιγράφω αποσπάσματα από την ανάλυση του Χρήστου Μιάμη, γνωστού υποστηρικτή και συνοδοιπόρου τού ΚΚΕ, όπως αυτή δημοσιεύθηκε την 1η Ιουλίου 2015 στο επίσης υποστηρικτικό προς το Κομμουνιστικό Κόμμα ιστολόγιο Praxis Review (οι εμφάσεις με έντονα γράμματα είναι από το πρωτότυπο, αυτες με κεφαλαία είναι δικές μου):
Η πρώτη πρακτική αφορά στην επιλογή του “άκυρου” στο δημοψήφισμα, η οποία εκφράζεται από το ΚΚΕ, ως αποτέλεσμα μιας πολιτικά ορθής ανάλυσης που καταλήγει σε μια ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ τακτική επιλογή, δεδομένου ότι αφαιρεί την δυνατότητα όσμωσης των αντικαπιταλιστικών, αντί ΕΕ δυνάμεων, με εκείνα τα κομμάτια της εργατικής τάξης και του λαού, που ακόμη δεν έχουν διαβεί το Ρουβίκωνα της συνολικής ρήξης με το όλο του καπιταλιστικού ευρωπαϊκού πλαισίου. Ενώ ταυτόχρονα, δεν δίνει την δυνατότητα πρακτικής καταγραφής της καθολικής αντίθεσης με την ΕΕ και την ΟΝΕ, που μπορεί να δράσει πολλαπλασιαστικά αναβαθμίζοντας ποιοτικά την ταξική αντιπαράθεση με το εγχώριο και ευρωπαϊκό αστικό προσωπικό, -της οποίας το δημοψήφισμα- είναι μόνο μια στιγμή, αλλά μια στιγμή, σημαντική.
[…]
Ανεξάρτητα ωστόσο, από τους σχεδιασμούς και τις προθέσεις της κυβέρνησης, κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την πραγματικότητα. Δεδομένου, ότι η διαδικασία του δημοψηφίσματος, έχει αναδείξει τις εγκάρσιες ταξικές διαφορές της ελληνικής κοινωνίας, που φορτίζονται αναφορικά με την θέση απέναντι στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, με αποτέλεσμα να έχει πρακτικά ξεπεραστεί το στατικό κυβερνητικό ερώτημα περί αποδοχής ή μη της πρότασης των δανειστών, καθώς το καθοριστικό δίπολο αφορά στην άρνηση ή στην αποδοχή του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού μοντέλου.
Ένα δίπολο που τίθεται, από την ίδια την πορεία της ταξικής αντιπαράθεσης. Από την μία όχθη, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι που επιβιώνουν στα όρια της εξαθλίωσης, ενώ στην άλλη όχθη, βρίσκεται η αστική τάξη, το αστικό πολιτικό προσωπικό, οι “Μένουμε Ευρώπη”, ο εσμός των καπιταλιστικών ελίτ που συναρτούν την διαιώνιση της κυριαρχίας τους, από την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και στην ΟΝΕ.
Σε αυτό το πλαίσιο, η επιλογή του ” Όχι ” , είναι επιλογή ταύτισης με εκείνο το κομμάτι του λαού και της εργατικής τάξης, που έχει αποφασίσει –με κάθε κόστος– να αντιπαρατεθεί με την ΕΕ, κατανοώντας πλήρως ότι δεν θα είναι μια αναίμακτη αντιπαράθεση. Καθώς η πλειοψηφία του λαού που τάσσεται ενάντια στους σχεδιασμούς της ΕΕ, συνυπολογίζει την πιθανότητα ενδεχόμενης εξόδου από την ΕΕ και την ΟΝΕ, ως αποτέλεσμα της μη υποχώρησης στις επιταγές των δανειστών. Μια στάση ρεαλισμού, που βρίσκεται στον αντίποδα των κυβερνητικών αυταπατών που συνεχίζει να επικαλείται τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, εκτιμώντας ταυτόχρονα ότι μπορεί να εκβιάσει τους εκβιαστές.
Δίπλα στον ελληνικό λαό που επιλέγει να αρνηθεί τις προτάσεις των δανειστών, μόνος σύμμαχος είναι το αγωνιζόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης, τα αντικαπιταλιστικά κινήματα, οι συνειδητές κομμουνιστικές δυνάμεις που οφείλουν, να ισχυροποιήσουν το “Όχι” του αγωνιζόμενου λαού, να το μπολιάσουν με την προοπτική της συνολικής ρήξης με την ΕΕ, να συμβάλλουν στο να μετουσιωθεί σε διαρκής ρηξικέλευθη άρνηση του καπιταλιστικού μονόδρομου, που οδηγεί τον λαό στην εξαθλίωση και στην δυστυχία.
Ταυτόχρονα, το “Όχι” πρέπει να παραμείνει “Όχι”, σε κάθε περίπτωση. Είτε αν η κυβέρνηση φέρει μια νέα συμφωνία και καλέσει σε υπερψήφιση στο δημοψήφισμα, είτε αν το δημοψήφισμα αποσυρθεί και μια νέα συμφωνία τεθεί σε ψήφιση στην βουλή.
Η δυνατότητα όσμωσης, της λαϊκής άρνησης και ανυπακοής με την συνολική, συνειδητή και διαρκή άρνηση του καπιταλιστικού κανιβαλισμού, ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΜΠΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ. ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Το “Όχι” του λαού δεν θα συνυπολογιστεί με την συγκυριακή άρνηση της κυβέρνησης, αν δεν της εκχωρηθεί, και αν δεν γίνει βορά στους τακτικισμούς του κυβερνητικού επιτελείου.
Επιπλέον η απουσία οργανωμένου, πλειοψηφικού, υπαρκτού στους χώρους δουλειάς, στους χώρους εκπαίδευσης , στα αστικά κέντρα και στην περιφέρεια αντικαπιταλιστικού, αντί – ΕΕ, κοινωνικού και πολιτικού εργατικού ρεύματος, καθιστά ακόμη περισσότερο, στρατηγικό πολιτικό λάθος τη μη ταύτιση με το “Όχι”, του αγωνιζόμενου λαού.
Η άρνηση του λαού και των εργαζόμενων δεν μπορεί να χαριστεί στην κυβέρνηση, δεν μπορεί να αφεθεί στην κυβερνητική διαχείριση, που στοχεύει στην συναίνεση και στην υποταγή με φαλκιδευμένο αριστερό πρόσημο.
Το “Όχι” στο δημοψήφισμα λοιπόν, είναι ταυτόχρονα εν δυνάμει άρνηση της ΕΕ και της ΟΝΕ.
Το “Όχι”, ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Ό,τι ανήκει στον λαό, ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Αρκεί να μην της εκχωρηθεί, είτε συνειδητά, ΕΙΤΕ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ.
Καθώς η ιστορία, θυμάται αποτελέσματα, και ξεχνά τις προθέσεις. Ακόμη και τις πιο έντιμες. Κυρίως τις πιο έντιμες.
INFO: https://praxisreview.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%8D-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CE%BA%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD/
1)”Επιπλέον η απουσία οργανωμένου, πλειοψηφικού, υπαρκτού στους χώρους δουλειάς, στους χώρους εκπαίδευσης , στα αστικά κέντρα και στην περιφέρεια αντικαπιταλιστικού, αντί – ΕΕ, κοινωνικού και πολιτικού εργατικού ρεύματος, καθιστά ακόμη περισσότερο, στρατηγικό πολιτικό λάθος τη μη ταύτιση με το “Όχι”, του αγωνιζόμενου λαού.” Αντικαπιταλιστικό ρεύμα που παλεύει ενάντια και στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει. Είναι το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ, τα Συντονιστικά Αγώνα Μαθητών και εκφράζεται και στις συνδικαλιστικές εκλογές μέσω της ΔΑΣ, της ΠΚΣ κλπ. Το ότι δε θέλει κάποιος να συμμετέχει σε αυτό το ρεύμα είναι δικό του πρόβλημα, όχι να λέει όμως ότι δεν υπάρχει.
2)”Η άρνηση του λαού και των εργαζόμενων δεν μπορεί να χαριστεί στην κυβέρνηση, δεν μπορεί να αφεθεί στην κυβερνητική διαχείριση, που στοχεύει στην συναίνεση και στην υποταγή με φαλκιδευμένο αριστερό πρόσημο.” Γι’ αυτό ακριβώς δεν μπορείς να καλείς στο ίδιο ψηφοδέλτιο με την κυβέρνηση αν θες να κρατήσεις τη δική σου προοπτική ζωντανή και διακριτή.
3) “Το “Όχι” στο δημοψήφισμα λοιπόν, είναι ταυτόχρονα εν δυνάμει άρνηση της ΕΕ και της ΟΝΕ.” Κι εγώ είμαι εν δυνάμει Πάμελα Άντερσον. Προς το παρόν όμως θα προτιμούσα να συνεχίσουν να με φωνάζουν Νίκο…
Φίλε Νικόλα,
Με βάση τις παρατηρήσεις σου και με τη δική σου αρίθμηση,
1) Ο Μιάμης μιλάει για «οργανωμένο, πλειοψηφικό, υπαρκτό στους χώρους δουλειάς, στους χώρους εκπαίδευσης, στα αστικά κέντρα και στην περιφέρεια κοινωνικό και πολιτικό εργατικό ρεύμα». Ίσως η ένστασή σου να οφείλεται στο πώς αντιλαμβάνεσαι αυτό που περιγράφει και να το μπερδεύεις με πυρήνες που τελούν υπό την επιρροή και την καθοδήγηση του ενός Κομμουνιστικού Κόμματος σαν αυτούς που αναφέρεις. Άλλο όμως «πλειοψηφικό ρεύμα», άλλο «πυρήνες». Για να βοηθήσω να κατανοήσεις τις διαφορές, άσχετα αν συμφωνείς ή διαφωνείς: Με τη διατύπωση του Μιάμη, εμένα το μυαλό μου πηγαίνει στο Εαμικό κίνημα. Οι διαφορές με αυτό που περιγράφεις εσύ είναι χαώδεις, νομίζω.
2) Χαρίζεις ό,τι δεν αγωνίζεσαι για να το κερδίσεις και αποχωρείς από το πεδίο τού ανταγωνισμού. Παράδειγμα: είσαι με την κοπελιά σου σε μια συναυλία τού Μάλαμα, ας πούμε. Και της την πέφτει ένας λεχροκάγκουρας. Αν αποχωρήσεις επειδή «εσύ είσαι και πολύ χάι για να πέσεις στο επίπεδό του», είναι σαν να του τη χαρίζεις. Αν πάλι πλακωθείς στο μπουνίδι μαζί του, σε καμία περίπτωση αυτό δεν θα σε κάνει κι εσένα ό,τι είναι αυτός.
3) Δυστυχώς ή ευτυχώς, το «εν δυνάμει» είναι συστατικό και γενετικό χαρακτηριστικό τής πολιτικής. Αντέχεις την ιδέα ότι μια μέρα τών ημερών μπορεί να κοιμηθείς Νικόλας και να ξυπνήσεις Πάμελα Άντερσον και δεν αντέχεις την ιδέα ότι, παρ’ όλο που θα παίξεις τα χαρτιά σου σωστά στο παίγνιο της πολιτικής, μπορεί ενδεχομένως και να χάσεις; Μπα σε καλό σου! :-)
Τα λέμε
Αυτό με την αντίληψη που έχεις για τις γυναίκες, να το κοιτάξεις…
Και ποια είναι η αντίληψη που έχω για τις γυναίκες κατά την άποψή σου, μας λες;
Τα παραδείγματά σου είναι πολύ εύστοχα και βάζουν “αλατοπίπερο” στην κουβέντα.
1) Αν το μέτωπο ενάντια σε μονοπώλια-κεφάλαιο-ΕΕ ήταν πλειοψηφικό θα είχαμε επαναστατική κατάσταση. Σε τέτοια περίπτωση θα ανατρέπαμε το αστικό καθεστώς και δε θα αφήναμε κανέναν να εκβιάζει τον ελληνικό λαό με τέτοια διλήμματα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ελλείψει επαναστατικής κατάστασης έπρεπε το ΚΚΕ να στηρίξει την πρόταση της κυβέρνησης μόνο και μόνο για να μην διαφοροποιηθεί από την πλειοψηφία του λαού. Το ΚΚΕ πολλές φορές στην ιστορία του πήγε κόντρα στο ρεύμα, προειδοποίησε το λαό και τελικά δικαιώθηκε. Έτσι έγινε και με το ΕΑΜ που ξεκίνησε με 5 αντάρτες!!!
2) Ο τρόπος να ανταγωνιστείς τον κάγκουρα δεν είναι να ντυθείς κι εσύ κάγκουρας, να μιλάς όπως αυτός κλπ. Θα πας στην κοπέλα αλλά όπως είσαι. Τώρα, αν αυτή θέλει κάγκουρα τότε δεν της κάνεις. Τι να κάνουμε;
3) Κι ένας ΣΥΡΙΖΑίος είναι εν δυνάμει ΚΚΕς όπως κι ένας ΚΚΕς είναι εν δυνάμει ΣΥΡΙΖΑίος. Τι σημαίνει αυτό; Τα κόμματα δεν επιλέγουν τι θα προτείνουν σε ένα δημοψήφισμα με κριτήριο τι μπορεί εν δυνάμει να γίνουν αυτοί που θα το ψηφίσουν αλλά με κριτήριο τι σημαίνει η κάθε επιλογή για το λαό. Αν δεν προβάλεις τη διαφορετική σου πρόταση πώς ο εν δυνάμει θα γίνει εν ενεργεία;
4) Είναι γεγονός ότι η αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή γραμμή δεν έχει γίνει ισχυρή μέσα στο κίνημα, υπάρχουν όμως όπως είπες σημαντικοί πυρήνες, φύτρα όπως λένε κάποιες αποφάσεις του ΚΚΕ. Η καθοδήγηση του μετώπου από το ΚΚΕ δεν είναι δοσμένη από το Θεό, κατακτιέται συνεχώς μέσα από τη διαπάλη, τη δράση των μελών και των φίλων του στο κίνημα. Ούτε βάζει ως όρο το ΚΚΕ το μέτωπο να αναγνωρίζει την καθοδήγησή του. Πρέπει να έχει όμως προσανατολισμό ανατροπής του καπιταλισμού, εργατικής εξουσίας. Αν άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που θέλουν να συμμετάσχουν στο μέτωπο βλέπουν την καθοδήγηση του ΚΚΕ ως κάτι κακό ας πείσουν εκείνες τους εργαζόμενους για τις δικές τους προτάσεις. Ποιος τους εμποδίζει;
Φίλε Νικόλα,
1) Από όσα έχω διαβάσει εγώ και από όσα μού έχουν πει οι «παλιοί», η επαναστατική κατάσταση είναι κάτι τελείως διαφορετικό και ποιοτικά πολύ ανώτερο από μία πλειοψηφική στάση ενάντια σε κάτι. Εσύ τα ταυτίζεις. Αυτό είναι μία κομβική διαφωνία. Ένα δεύτερο: Ο Μιάμης σε καμία περίπτωση δεν ασκεί κριτική στο ΚΚΕ (το κόμμα που υποστηρίζει, επαναλαμβάνω), επειδή δεν «στηρίζει την πρόταση της κυβέρνησης» αλλά επειδή έμεινε έξω και μακριά από το «Όχι τού αγωνιζόμενου λαού». Αν, κάθε φορά που για τους δικούς τους βρώμικους λόγους κάποιοι κατ’ όνομα μόνο αριστεροί καβαλάνε το κύμα τών λαϊκών διαθέσεων, εσείς επιλέγετε να μένετε έξω από το χορό, είναι σαν να εγκαταλείπετε το λαό έρμαιο στη βορά αυτών τών τυχοδιωκτών και δημαγωγών.
2) Το παράδειγμά μου ήταν ατυχές (εκτός τών άλλων, και επειδή παρεξηγήθηκε από τον Dino de L., παραπάνω). Το αναπροσαρμόζω: Ανταγωνίζεσαι κάποιον για την καρδιά μιας κοπελιάς. Η κοπελιά είναι δίβουλη και αμφιταλαντεύεται: κάπου τής αρέσεις εσύ, κάπου τής αρέσει κι ο αντίζηλός σου. Δεν παίζει ούτε σάς ‘‘παίζει’’ για να ικανοποιήσει απλώς και μόνο τη φιλαρέσκειά της. Όντως αμφιταλαντεύεται (συμβαίνουν αυτά στη ζωή, έτσι;). Υπάρχουν δύο δρόμοι για να πάρεις: ή να πεις «άντε ρε, της χαρίζω την ατομάρα μου κι αυτή με κοιτάει στα δόντια; ουστ!»· ή να το ‘‘παλέψεις’’ μέχρι το τέλος, καλό ή κακό. Η στάση τού ΚΚΕ στο δημοψήφισμα παραπέμπει στον πρώτο δρόμο.
3) Και ποιος σού είπε ότι δεν μπορείς να προβάλεις τη δική σου διαφορετική άποψη όταν, με τελείως άλλο σκεπτικό και σκοπούς, το «δια ταύτα» σου ταυτίζεται με το «δια ταύτα» τών εχθρών σου; Τρία παραδείγματα, τα δύο εθνικά, το τρίτο διεθνές.
α) Μακεδονικό: Όχι λέτε εσείς στην αναγνώριση μακεδονικού έθνους και γλώσσας, όχι λένε και τα εθνίκια. Αυτό σάς φέρνει κοντά, όπως λένε τα παλικάρια εδώ (κι εγώ σας υπερασπίζομαι);
β) Σχέδιο Ανάν: τα ίδια με το α, να μην επαναλαμβάνομαι.
γ) Κυβέρνηση Κερένσκι – πραξικόπημα Κορνίλοφ: «Κάτω ο Κορνίλοφ» έλεγαν οι μενσεβίκοι, «κάτω ο Κορνίλοφ» έλεγαν και οι μπολσεβίκοι. So what?
4) Φίλε Νικόλα, δεν υπάρχει γνήσια αριστερή δύναμη που δεν έχει «προσανατολισμό ανατροπής του καπιταλισμού, [και] εργατικής εξουσίας». Διαφωνούμε για τους τρόπους τής μετάβασης καθώς και για το πώς θα είναι αυτό στο οποίο θα μεταβούμε. Αλλά, δυστυχώς, καμία αριστερή δύναμη δεν θέλει ειλικρινά να συζητήσει με τις άλλες για τα ζητήματα που μας χωρίζουν, μπας και βρεθεί μια άκρη, έστω και για να αρχίσει να τσουλάει η ρόδα. Είναι αλήθεια δυσάρεστη, αλλά δεν θα στην κρύψω, ότι αυτό το χορό τής ιδεολογικοπολιτικής αυτάρκειας και αυταρέσκειας τον σέρνετε εσείς. Άλλο τόσο όμως είναι αλήθεια, επίσης δυσάρεστη, ότι σε αυτό το χορό δεν είστε μόνοι. Καθόλου μόνοι, θα έλεγα…
Τα λέμε
1) Δεν είπα ότι έχουμε επαναστατική κατάσταση αν υπάρχει “πλειοψηφική στάση ενάντια σε κάτι”, όπως γράφεις ότι λέω. Είπα ότι έχουμε επαναστατική κατάσταση αν υπάρχει “οργανωμένο, πλειοψηφικό στους χώρους δουλειάς, στους χώρους εκπαίδευσης , στα αστικά κέντρα και στην περιφέρεια αντικαπιταλιστικό, αντί – ΕΕ, κοινωνικό και πολιτικό εργατικό ρεύμα”. Αν η πλειοψηφία των εργαζομένων θέλει να ανατρέψει τον καπιταλισμό και είναι οργανωμένη σε αντικαπιταλιστικό μέτωπο δεν έχουμε επαναστατική κατάσταση;
2) Όχι, το ΚΚΕ δεν διάλεξε τον εύκολο δρόμο της φυγής στο δημοψήφισμα, έκανε τη δική του πρόταση ξεχωριστό ψηφοδέλτιο κόντρα στο ρεύμα του φόβου των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ αλλά και της εξαπάτησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΧΑ. Αυτή είναι καταγεγραμμένη και παλικαρίσια στάση.
3) Το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν ήταν ναι ή όχι σε μνημόνιο γενικά, δεν ήταν αυτό που πρότεινε το ΚΚΕ να μπει ως ερώτημα: “1.ναι ή όχι στην πρόταση ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και στην πρόταση της κυβέρνησης, 2. ναι ή όχι στην ΕΕ”. Ήταν “ναι ή όχι στη συγκεκριμένη πρόταση των ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ” όταν αυτή η πρόταση ήταν μια από τις πολλές που είχαν τεθεί στο τραπέζι τόσο από ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ όσο και από την κυβέρνηση. Το σχέδιο Ανάν (με το οποίο όλα τα άλλα κόμματα συμφώνησαν) ήταν τελικό σχέδιο συμφωνίας υπογεγραμμένο από όλες τις πλευρές, ήταν “take it or leave it” που θα ‘λεγε κι ο Γιάννης. Η συμφωνία για την ΠΓΔΜ είναι υπογεγραμμένη συμφωνία που έρχεται για κύρωση στη Βουλή. Δεν είναι το ίδιο.
4) “δεν υπάρχει γνήσια αριστερή δύναμη που δεν έχει «προσανατολισμό ανατροπής του καπιταλισμού, [και] εργατικής εξουσίας». Διαφωνούμε για τους τρόπους τής μετάβασης καθώς και για το πώς θα είναι αυτό στο οποίο θα μεταβούμε.” Ακριβώς. Η ΛΑΕ, λοιπόν, που προτείνει διαχείριση του καπιταλισμού με εθνικό νόμισμα και κρατικές τράπεζες είναι τέτοιο κόμμα; Κι αφού δεν είναι γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις προτάσεις συνεργασιών που κάνει απευθύνεται και στο ΚΚΕ και στη ΛΑΕ; Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέτοιο κόμμα το 2012 όταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούσε και το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ σε “ενότητα της αριστεράς”;
Φίλε Νικόλα,
Κατ’ αρχήν, αισθάνομαι ότι είναι αναγκαίο να κάνω μια γενική επισήμανση, με τους λόγους που την υπαγόρευσαν να γίνονται ευδιάκριτοι στο σχόλιό μου που θα ακολουθήσει: Άμα είναι να συζητάμε, να συζητάμε. Δεν έχουν νόημα, νομίζω, οι υπεκφυγές, οι ντρίμπλες, τα παιχνίδια με τις λέξεις, οι συνδικαλιές και τα παρόμοια, σε μια συζήτηση που, υποτίθεται, έχει σκοπό να βρεθεί μια άκρη σε ένα κουβάρι διαφορών κι όχι τη σώνει και ντε δικαίωση αυτού ή του άλλου κόμματος/ρεύματος/τάσης της Αριστεράς, σύμφωνα με τις επιταγές ενός κομματικού πατριωτισμού, που όσο κι αν χρειάζεται στην αντιπαράθεση με τους εχθρούς μας, άλλο τόσο είναι αχρείαστος στους εσωτερικούς «δικούς μας» διαλόγους. Αφού το είπα όπως το αισθάνθηκα, μπαίνω στην ουσία:
1) Την ένστασή μου περί επαναστατικής κατάστασης δεν τη βάσισα στον αέρα, ούτε σού έβαλα στο ποντίκι λόγια που δεν είπες. Ήταν σε ευθεία γραμμή σύνδεσης με τη φράση σου «Αν το μέτωπο ενάντια σε μονοπώλια-κεφάλαιο-ΕΕ ήταν πλειοψηφικό θα είχαμε επαναστατική κατάσταση.» Μη μου λες, λοιπόν «Δεν είπα ότι έχουμε επαναστατική κατάσταση αν υπάρχει «πλειοψηφική στάση ενάντια σε κάτι», όπως γράφεις ότι λέω.» Πες μου «δεν εκφράστηκα καλά», πες μου «δεν διατύπωσα όλη τη φράση επειδή νόμισα ότι θα καταλάβαινες τι εννοώ», πες μου ό,τι θέλεις, αλλά, πλίιζ, μη μου λες ότι γράφω στον αέρα. Δεν χρειάζεται να χάνουμε χρόνο για πράγματα που υπάρχουν στην οθόνη. Εν πάση περιπτώσει, το προσπερνάω κι έρχομαι στην τωρινή διευκρίνισή σου.
Όχι, και πάλι θα διαφωνήσω. Δεν έχεις σώνει και ντε επαναστατική κατάσταση ακόμα κι αν υπάρχει «οργανωμένο, πλειοψηφικό στους χώρους δουλειάς, στους χώρους εκπαίδευσης , στα αστικά κέντρα και στην περιφέρεια αντικαπιταλιστικό, αντί – ΕΕ, κοινωνικό και πολιτικό εργατικό ρεύμα». Έχεις επαναστατική κατάσταση μόνο αν υπάρχουν επαναστατικές διαθέσεις στο όχι υποχρεωτικά πλειοψηφικό κομμάτι τού λαού, αλλά πάντως στην αναγκαία κρίσιμη μάζα του, αυτή που απαιτείται για ένα επαναστατικό εγχείρημα, πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι οι αντιθέσεις έχουν πάρει τη μορφή ενός εκρηκτικού μίγματος κι ότι έχει γίνει βαθιά συνείδηση σ’ αυτή την κρίσιμη μάζα πως οι αντιθέσεις δεν μπορούν να επιλυθούν αλλιώς παρά μόνο με την επαναστατική βία. Μη σε παρασύρει το «επαναστατικό περιβάλλον» εδώ (κι εσείς το καλλιεργείτε, αλλά όχι στον απίθανο βαθμό που το κάνει το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και γενικότερα το εξωκοινοβούλιο), μέσα στο οποίο η λέξη και η έννοια της επανάστασης έχει γίνει ψωμοτύρι (όπως και πολλές άλλες: «εθνικισμός», «φασισμός», «ρατσισμός», «σεξισμός», και πάει λέγοντας) κι έχει χάσει σχεδόν κάθε σημασία και βάρος που από μόνη της και από φυσικού της έχει.
Αλλά, νομίζω, φύγαμε πολύ από το point τού Μιάμη. Ο άνθρωπος λέει το εξής απλό:
Ο λαός είχε μια διάθεση (μεγάλη όπως αποδείχθηκε) να πει «όχι». Όμως αυτή η διάθεση ούτε οργανωμένη ήταν ούτε ριζωμένη σε όλα τα μέρη που αναπνέει και ζει η κοινωνία –ούτε και πολυσυνειδητοποιημένη και χωρίς αντιφάσεις, αμφιταλαντεύσεις, φόβους προσθέτω εγώ και, υποθέτω απολύτως βάσιμα, ότι ο Μιάμης θα ενέκρινε την προσθήκη μου. Ε, σ’ αυτή την περίπτωση, σου λέει ένας λόγος παραπάνω (δέκα λέω εγώ!) να βρεθείς μαζί με το λαό, δίπλα του και ανάμεσά του, για να εκπληρώσεις τα βαριά καθήκοντα της πολιτικής πρωτοπορίας που ισχυρίζεσαι και πιστεύεις ότι αντιπροσωπεύεις.
2) H «δική του πρόταση», του ΚΚΕ, δεν ήταν παρά ένα φανταχτερό περιτύλιγμα για να κρύψει αυτό που υπήρχε μέσα στο πακέτο: αναχώρηση από το πεδίο τής δημοψηφισματικής μάχης μέσω άκυρου – λευκού –αποχής. Πιο ανεπαρκές ακόμα κι από ένα φύλλο συκής. Ούτε τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να πιστέψουν ότι το ΚΚΕ συμμετείχε στη μάχη τού δημοψηφίσματος με «δική του πρόταση». Και, εννοείται, ούτε καν το κομμάτι τών ψηφοφόρων σας που ακολούθησε τη γραμμή και έριξε το ‘‘ψηφοδέλτιο’’ του ΚΚΕ δεν το πίστεψε. Πολύ περισσότερο αυτό το 40-45% τών ψηφοφόρων τού ΚΚΕ που, σύμφωνα με κάτι υπολογισμούς που είχα κάνει τότε, αναλύοντας τα αποτελέσματα συγκριτικά με τα αποτελέσματα των εκλογών τού Ιανουαρίου 2015 σε περιοχές-προπύργιά σας, έγραψε τη γραμμή εκεί που δεν πιάνει μελάνι και έριξε δαγκωτό «Όχι».
3) Δεν καταλαβαίνω καν τι είναι όλα αυτά που μου γράφεις. Φαίνεται ακολουθείς τη συμβουλή που έδινε ο Τρούμαν: «If you can’t convince them, confuse them!» [= «Αν δεν μπορείτε να τους πείσετε, μπερδέψτε τους!»] Τα πράγματα είναι απλά:
Ένας από τους λόγους για τους οποίους αποχωρήσατε από το δημοψήφισμα ήταν για να μην ταυτιστείτε με την κυβέρνηση Τσίπρα και εμφανιστείτε ως ουρά του. Κι εγώ σού έφερα απολύτως ανάλογα παραδείγματα, δύο από το κόμμα σου και ένα από το κόμμα τού Λένιν, όπου ο φόβος τής ταύτισης με τους εχθρούς μας περιφρονήθηκε (και πολύ σωστά!) μπροστά στην ανάγκη τής ορθής πολιτικής στάσης σε μια δεδομένη συγκυρία, ανεξάρτητα αν, από τελείως άλλες διαδρομές και με εντελώς άλλα κίνητρα και στοχεύσεις, αυτή την ίδια στάση κράτησαν και οι «απέναντι». Κι εσύ τώρα μού λες «άλλο αυτό» κι «άλλο εκείνο»! Στο τέλος-τέλος θα μου πεις ότι συγκρίνω μήλα με πορτοκάλια επειδή το δημοψήφισμα της Κύπρου έγινε άνοιξη και το δικό μας καλοκαίρι! Έλεος!
4) Μην ανοίξουμε τέτοια συζήτηση που επίσης μας βγάζει από την «ημερήσια διάταξη» της κουβέντας μας. Ένα μόνο θα πω:
Για μένα, κάθε αριστερή δύναμη που ειλικρινώς* αυτοτοποθετείται στην Αριστερά, έχει δηλαδή ως στόχο την αλλαγή κοινωνικοοικονομικού συστήματος από καπιταλιστικό σε σοσιαλιστικό, είναι αριστερή δύναμη, ακόμα κι ο δρόμος που προτείνει για την επίτευξη του στόχου, περνάει από την Ανταρκτική! Εδώ ο Λένιν δεν κώλωσε να πει ότι ο δρόμος για τον κομμουνισμό περνάει μέσα από τον κρατικό καπιταλισμό, ποιος είμαι εγώ (αλλά κι εσύ, μόνο που αυτό είναι δικό σου ζήτημα να το λύσεις) να κωλώσω με το κρυουλάκι τής Ανταρκτικής;
Αντί επιλόγου
Αντί επιλόγου, μερικά νούμερα. Που ισοδυναμούν όχι απλώς με «αποχρώσες ενδείξεις», αλλά με ενδείξεις Polycolor και τρισδιάστατες, ως προς το ζήτημα του αν η δική σας απόφασή τον Ιούνιο του 2015 ήταν η σωστή ή, αντίθετα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που προτίμησε να κατεβεί στο γήπεδο και να παίξει μπάλα παρά να κάθεται στην κερκίδα και να γιουχάρει όπως κάνατε εσείς.
Τα νούμερα είναι από τις πιο επίσημες και αναμφισβήτητες δημοσκοπήσεις, αυτές τών εκλογών. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Ψήφοι ΚΚΕ, Ιανουάριος 2105: 338.188
Ψήφοι ΚΚΕ, Σεπτέμβριος 2015: 301.684
Ποσοστό μείωσης ψήφων: 10,79%
Ψήφοι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Ιανουάριος 2015: 39.497
Ψήφοι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σεπτέμβριος 2015: 46.183
Ποσοστό αύξησης ψήφων: 16,93%
Λόγος ψηφοφόρων ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς ψηφοφόρους ΚΚΕ:
Ιανουάριος 2015: 1/8,56
Σεπτέμβριος 2015: 1/6,53
Ταύτα και μένω μεθ’ υπολήψεως, φίλε Νικόλα. Μακάρι να προβληματιστείς. Κι ας μη μου το πεις εμένα. Φτάνει να το πεις ανοιχτά και θαρραλέα, όπως πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές, στην ΚΟΒΑ σου…
Τα λέμε
* «Ειλικρινώς», με την ειλικρίνεια να μένει πάντα να αποδεικνύεται όταν έρχεται η ώρα. Η ώρα τού ΣΥΡΙΖΑ ήρθε και παρήλθε και όλοι ξέρουμε τι απέδειξε για την ειλικρίνειά του…
Λοιπόν, όποιος έχει την υπομονή ας διαβάσει τι έγραψες εσύ, τι έγραψα εγώ και τι έγραψε ο Μιάμης και θα καταλάβει ότι δεν έκανα κανένα κόλπο ούτε ντρίμπλα όπως λες. Κατά τα λοιπά το τελευταίο σου σχόλιο είναι γεμάτο διαπιστώσεις οι οποίες δε συνοδεύονται από κανένα επιχείρημα. Αυτά με τις ΚΟΒες δεν τα σχολιάζω καν… Εκτός από την επιτυχία (!) των 7.000 πρώην ΣΥΡΙΖαίων που ψήφισαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις τελευταίες εκλογές, να δούμε και τη συνολική πορεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ιδιαίτερα στο κίνημα. Έκανε ένα γκελ εκεί το 2012 ως ενδιάμεσος χώρος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ και μετά ξεφούσκωσε. Στα ΑΕΙ π.χ. το 8% των ΕΑΑΚ έγινε 3%. Εν πάσει περιπτώσει, ένα ερώτημά μου έμεινε αναπάντητο: αφού ο ΣΥΡΙΖΑ τότε και η ΛΑΕ τώρα δεν αμφισβητούν τον καπιταλισμό (ακόμα και μέσω Ανταρκτικής όπως λες εν είδει happy feet) και αφού δε θεωρείς αριστερές τις δυνάμεις που δεν θέλουν ανατροπή του καπιταλισμού (ακόμη και στα λόγια) γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνθηκε και απευθύνεται σε αυτές τις δυνάμεις καλώντας τες σε “ενότητα της αριστεράς”;
Ει ψιτ Νικόλα, η εαακ φέτος στα ΑΕΙ πήρε περίπου 13% και στα ΤΕΙ περίπου 3% (όπως πάντα δυστυχώς).
Εκτιθεσαι λόγω εμμονων.
Έχεις δίκιο. Είχα δει 3.000 ψήφοι και νόμισα ότι ήταν 3%. Τέλος πάντων, τα ΕΑΑΚ στα ΑΕΙ το 2013 πήραν 8.445 ψήφους και το 2018 3.832, η ΠΚΣ 10.831 και 9.516 αντίστοιχα. Στα ΤΕΙ τα ΕΑΑΚ το 2013 πήραν 981 ψήφους και το 2018 151, η ΠΚΣ 4.612 και 2.800 αντίστοιχα.
Πάντως τα ποσοστά των ΕΑΑΚ φέτος σε ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν είναι 13% και 3% όπως λες, είναι 7,37% και 1,05%.
Νικόλα ήδη ανασκευασες μετά τι καζο που έπαθες. Σε ενημερώνω λοιπόν για με ξέρεις ότι, τα ποσοστά της εαακωσε ΑΕΙ και ΤΕΙ, είναι αυτά που αναρτησα και ιχι τα δικά σου και του ριζοσπάστη! Ο λογος; αυτά που ψευδώς ι ριζοσπάστης τα αθροίζει στην αριστερη συνεργασία, καταγράφονται απλά, με δική τους απόφαση στην εαακ. Ευχαριστω
Πολλή αριθμολαγνεία από ορκισμένους “κινηματικούς”.
Δε χρειάζονται, παιδιά και πολλά νούμερα. Μια ματιά στον δρόμο και στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα λέει πολλά περισσότερα.
Αυτοί βγάζουν αποτέλεσμα με βάση τις σχολές που κατεβαίνουν μόνο και βάζουν και την αρεν μέσα. Άντε βγάλε άκρη.
Δεν σχολίαζα όσα έλεγες για το Λένιν γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μας αλλά εδώ η παρερμηνεία είναι κατάφωρη πια! Ο Λένιν είπε ότι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός που στις πιο ανεπτυγμένες χώρες (ως παράδειγμα έφερνε τη Γερμανία του Α Παγκοσμίου Πολέμου) παίρνει τη μορφή του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Το καπιταλιστικό κράτος, δηλαδή, προκειμένου να διευκολύνει την καπιταλιστική κερδοφορία, κατέχει μονοπώλια στρατηγικής σημασίας για τις ανάγκες του κεφαλαίου. Πού λέει ο Λένιν ότι οι κομμουνιστές πρέπει να περιμένουν τον κρατικό καπιταλισμό ή να προσπαθήσουν να τον “δημιουργήσουν” με αστική διαχείριση (πράγμα που φυσικά δε γίνεται) και μετά να γίνει το πέρασμα στο σοσιαλισμό; Με αυτή τη λογική η οκτωβριανή επανάσταση δε θα είχε συμβεί γιατί η Ρωσία το 1917 όχι μόνο δεν είχε περάσει στον κρατικό καπιταλισμό αλλά είχε και φεουδαρχικές σχέσεις στην αγροτική παραγωγή.
Επειδή δεν καταλαβαίνεις αυτά που γράφω: Άλλο να λες όχι σε μία από τις πολλές προτάσεις που μπαίνουν σε διαπραγμάτευση (ενδεχομένως για να σου φέρουν μία άλλη). Κι άλλο να λες όχι στην τελική, οριστική, υπογεγραμμένη από όλες τις πλευρές συμφωνία. Απόδειξη: από το όχι στο Σχέδιο Ανάν έχουν περάσει 14 χρόνια και δεν έχει γίνει τίποτα, από το όχι στο δημοψήφισμα δεν πέρασε ένας μήνας και υπογράφηκε ένα άλλο κείμενο ως 3ο μνημόνιο.
ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΣΧΟΛΙΟΥ
Φίλε Νικόλα,
Νομίζω ότι η συζήτησή μας πάνω στις ενστάσεις που κατέθεσες για τις απόψεις τού Μιάμη σχετικά με τη στάση σας στο δημοψήφισμα του 2015 έχει ολοκληρωθεί. Θα κλείσω από τη μεριά μου με ορισμένες τελευταίες παρατηρήσεις πάνω σε κάποιους από τους ισχυρισμούς σου στα τρία τελευταία σχόλιά σου (03/07/2018 at 17:23, 03/07/2018 at 18:03, 03/07/2018 at 18:21):
1) Διαμαρτύρεσαι και με χρεώνεις με «κατάφωρη παρερμηνεία» τών απόψεων του Λένιν σχετικά με τον κρατικό καπιταλισμό. Ο λόγος που δεν αγανακτώ εγώ για την ανυπόστατη κατηγορία είναι γιατί, καθώς γίνεται φανερό από όσα γράφεις, προφανώς και αγνοείς τις σχετικές αναλύσεις τού Λένιν (και άρα είσαι τόσο μακριά από το λενινιστικό πνεύμα όσο εγώ από τη Σελήνη). Πάρε, λοιπόν, ένα μικρό δείγμα:
Από τη μπροσούρα Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς πρέπει να την αντιμετωπίσουμε (Σεπτέμβριος 1917):
Δοκιμάστε να βάλετε στη θέση τού κράτους τών γιούνκερ [σ.σ.: τσιφλικάδες] και των καπιταλιστών, στη θέση τού κράτους τών τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, το επαναστατικό-δημοκρατικό κράτος, δηλαδή το κράτος που καταλύει επαναστατικά κάθε λογής προνόμια, που δεν φοβάται να πραγματοποιήσει επαναστατικά τον πιο πλήρη δημοκρατισμό. Θα δείτε ότι σε ένα πραγματικά επαναστατικό-δημοκρατικό κράτος ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός σημαίνει αναπόστρεπτα και αναπόφευκτα ένα βήμα προς το σοσιαλισμό.
[…]
Γιατί ο σοσιαλισμός δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το άμεσο βήμα προς τα μπρος, πέρα από το κρατικό-καπιταλιστικό μονοπώλιο.
[…]
Ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός είναι η πληρέστερη υλική προετοιμασία τού σοσιαλισμού, είναι τα πρόθυρά του, είναι το σκαλοπατάκι εκείνο τής ιστορικής κλίμακας, που ανάμεσα σ’ αυτό και στο σκαλοπατάκι που λέγεται σοσιαλισμός δεν υπάρχουν άλλα ενδιάμεσα σκαλοπάτια.
Από τη μπροσούρα Το κύριο καθήκον τών ημερών μας, –Για τα «αριστερά» παιδιαρίσματα και το «μικροαστισμό» (Μάιος 1918):
Ο κρατικός καπιταλισμός θα ήταν ένα βήμα προς τα μπρος σε σύγκριση με την κατάσταση πραγμάτων που υπάρχει σήμερα στη Σοβιετική μας Δημοκρατία. Αν, λ.χ., ύστερα από έξι μήνες εγκαθιδρυόταν στη χώρα μας ο κρατικός καπιταλισμός, αυτό θα ήταν τεράστια επιτυχία και η πιο σίγουρη εγγύηση ότι ύστερα από ένα χρόνο θα εδραιωθεί στη χώρα μας οριστικά και θα γίνει ακατανίκητος ο σοσιαλισμός.
Φαντάζομαι με πόση ευγενική αγανάκτηση θα γυρίσουν ορισμένοι αλλού το πρόσωπό τους, ακούγοντας τα λόγια αυτά… Πώς; Στη Σοβιετική σοσιαλιστική Δημοκρατία το πέρασμα στον κρατικό καπιταλισμό θα ήταν ένα βήμα προς τα μπρος;… Μήπως αυτό δεν αποτελεί προδοσία τού σοσιαλισμού;
2) Δεν καταλαβαίνω γιατί τσίνησες με την αναφορά μου σε ΚΟΒΑ. Σου έγραψα ότι στο βαθμό που σε προβληματίζει η αντίστροφη εκλογική επίδοση ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου 2015 συγκριτικά με αυτήν τού Ιανουαρίου και τη συνδέεις με τη διαφορετική στάση τών δύο κομμάτων καλό είναι να εκφράσεις ανοιχτά αυτούς τούς προβληματισμούς στην ΚΟΒΑ σου (εννοείται στην περίπτωση που είσαι μέλος τού ΚΚΕ ή της ΚΝΕ). Πού βρίσκεται η «βλασφημία» μου; Επισήμως τουλάχιστον τα μέλη τής καθοδήγησης τού ΚΚΕ λένε κάτι διαφορετικό στα μέλη; Δεν τα προτρέπουν να εκφράζουν ανοιχτά και θαρραλέα τις απόψεις τους και τους προβληματισμούς τους; Δεν σε καταλαβαίνω.
3) Με απογοήτευση βλέπω ότι αρνείσαι να προβληματιστείς έστω και λίγο με τα εκλογικά αποτελέσματα που σου παρέθεσα και αρνείσαι να κάνεις τον παραμικρό συσχετισμό τη στιγμή που το καινούργιο και συνταρακτικό γεγονός που μεσολάβησε ανάμεσα στις δύο εκλογές ήταν η άνευ όρων παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ και το ξεπούλημα του 61,31% Όχι και η στάση σας στο δημοψήφισμα συγκριτικά με της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ΟΚ. Εσύ ξέρεις. Όμως, δεν θέλω να σου κρύψω ότι μού προκάλεσε μια κάποια θυμηδία το γεγονός ότι επιχειρείς να απαξιώσεις την αύξηση ψήφων τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που βεβαίως δεν προεξοφλεί τίποτε για τη μελλοντική της επιρροή –η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν έχει καμία προοπτική με τα μυαλά που κουβαλάνε κι αυτοί· γιατί χάνεις το χρόνο σου να μου γράφεις αυτονόητα πράγματα;) κάνοντας λόγο για «7.000 πρώην ΣΥΡΙΖαίους». Δηλαδή, τι θέλεις να μου πεις; Ότι άμα στις επόμενες εκλογές πλακώσουν στα εκλογικά σας κέντρα τα 3.012.542 των ψηφοφόρων τού ΠΑΣΟΚ στις εκλογές τού 2009 και σας ζητάνε απεγνωσμένα ψηφοδέλτια «του Κόμματος» και μάλιστα σταυρωμένα, εσείς θα τους διώξετε κλοτσηδόν λέγοντας «ούτε νερό, ούτε ψωμί, ούτε ψήφο από πρώην Πασόκους»;;;
4) Για το αναπάντητο ερώτημα σου (αφού ο ΣΥΡΙΖΑ τότε και η ΛΑΕ τώρα δεν αμφισβητούν τον καπιταλισμό (ακόμα και μέσω Ανταρκτικής όπως λες εν είδει happy feet) και αφού δε θεωρείς αριστερές τις δυνάμεις που δεν θέλουν ανατροπή του καπιταλισμού (ακόμη και στα λόγια) γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνθηκε και απευθύνεται σε αυτές τις δυνάμεις καλώντας τες σε «ενότητα της αριστεράς»;):
α) Δεν μπορώ να απαντήσω για λογαριασμό τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν έχεις καταλάβει ακόμα ότι δεν συνομιλείς με Αντάρσυο; Πάντως, εγώ δεν έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούσε ΣΥΡΙΖΑ και καλεί τώρα ΛΑΕ σε συνεργασία στα πλαίσια της ενότητας της Αριστεράς. Και εν πάση περιπτώσει, αν το έκανε ή το κάνει, αυτή τη συνεργασία την εννοούσε πάντα ως προσυπογραφή τών δικών της θέσεων μέχρι και στα σημεία στίξης! Αν αυτό είναι συνεργασία, εγώ είμαι ο Ρονάλντο!
β) Δεν συμμερίζομαι την άποψή σου ότι η ΛΑΕ είναι δύναμη που δεν αμφισβητεί τον καπιταλισμό. Δεν έχω δε κανένα πρόβλημα να δεχθώ ότι μια μικρή μερίδα από τους πρώτους Συριζαίους τού 2000 – 2004 που δεν την έχουν κάνει (δεν μιλάω για στελέχη τού κόμματος, μιλάω για απλούς οπαδούς του) εξακολουθούν κατά βάθος να είναι αντικαπιταλιστές και να θέλουν μια άλλη κοινωνία. Είναι όμως ηττημένοι μέσα τους, εσωτερικά, έχουν χάσει κάθε πίστη και ελπίδα και έχουν αποδεχθεί (ειλικρινά και όχι προσχηματικά επειδή είναι λαμόγια και θέλουν να βολευτούν) τη μοίρα τού There Is No Alternative.
Τα λέμε
Κι εγώ πιστεύω ότι η συζήτησή μας ολοκληρώθηκε και κλείνω επίσης από την πλευρά μου
1) “Αν η κρατικοποίηση του καπνού ήταν σοσιαλιστική, τότε και ο Ναπολέοντας και ο Μέτερνιχ θα καταλογίζονταν αναμφίβολα στους ιδρυτές του σοσιαλισμού. Αν το βελγικό κράτος για ολότελα συνηθισμένους πολιτικούς και δημοσιονομικούς λόγους κατασκεύασε το ίδιο τις κύριες σιδηροδρομικές του γραμμές, αν ο Μπίσμαρκ κρατικοποίησε χωρίς καμία οικονομική ανάγκη τις κύριες σιδηροδρομικές γραμμές της Πρωσίας, μόνο και μόνο για να μπορεί να οργανώσει και να τις χρησιμοποιήσει καλύτερα σε περίπτωση πολέμου, για να κάνει τους σιδηροδρομικούς κοπάδια ψηφοφόρων για την κυβέρνηση και κυρίως για να δημιουργήσει μια καινούργια πηγή εσόδων ανεξάρτητα από τις αποφάσεις του κοινοβουλίου – ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΑΜΕΣΑ Ή ΕΜΜΕΣΑ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ Ή ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Αν ήταν έτσι, τότε θα ήταν σοσιαλιστικοί θεσμοί και η βασιλική μανιφακτούρα πορσελάνης και ακόμα το ραφείο του λόχου στο στρατό ή ακόμα και η κρατικοποίηση των οίκων ανοχής, που την είχε προτείνει με όλη τη σοβαρότητα κάποιος κατεργάρης στα 1830 – 1840, τον καιρό της βασιλείας του Φρειδερίκου Γουϊλιέλμου Γ.” (Φρίντριχ Ένγκελς, Η εξέλιξη του σοσιαλισμού από την ουτοπία στην επιστήμη, σελ. 99). Μάλλον ο Ένγκελς πήγε στο φεγγάρι πριν από εμένα -και πριν από τον Άρμστρονγκ- ή πολύ απλά ο Λένιν γράφει όσα παραθέτεις αφενός μετά την οκτωβριανή επανάσταση, αφετέρου πριν την “πολιτική επίθεσης του σοσιαλισμού στον καπιταλισμό” και πριν την κολλεκτιβοποίηση, δηλαδή κατά την περίοδο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ), όπου αναγκαστικά κυριαρχούσαν ακόμα καπιταλιστικές και προ καπιταλιστικές σχέσεις στην οικονομία…
2) Προβλημάτισέ με όσο θες γύρω από την πολιτική του ΚΚΕ (καλό θα μου κάνεις για να ψάξω περισσότερο και να επιχειρηματολογώ καλύτερα) αλλά επειδή θες να με πείσεις για τις απόψεις σου ως Νίκο, το να μου λες τι πρέπει να κάνω ως κομμουνιστής είναι γελοίο. Προφανώς και οι κομμουνιστές λένε ελεύθερα τους προβληματισμούς τους εκεί που πρέπει, μην αγχώνεσαι.
3) Συμφωνώ μαζί σου για την διαγραφόμενη φθίνουσα πορεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και ο οπορτουνισμός είναι σαν τη Ρωμιοσύνη: “εκεί που πάει να σκύψει, να σου πετιέται από ξαρχής”. Το σχόλιό μου δεν εστίαζε στο “πρώην ΣΥΡΙΖαίους” αλλά στο 7.000. Προφανώς και ο καθένας είναι ελεύθερος να αλλάζει άποψη και να κρίνεται γι’ αυτή.
4) Χαίρομαι που δεν είσαι ΑΝΤΑΡΣΥος αλλά δε θα μπω εξ αυτού του λόγου σε ψυχολογικού τύπου συζήτηση για τις εσωτερικές-ψυχολογικές αντιφάσεις των ΛΑΕτζήδων. Άλλωστε, αν μπούμε σε μια τέτοια συζήτηση θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι και η Μπέτυ Μπαζιάνα “κάθε 5η του Ιούλη κλαίει” και θα γίνει μελό η υπόθεση…
Ελπίζω να γέλασες με το τελευταίο, χάρηκα που τα είπαμε, ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ!
Φίλε Νικόλα,
Επανέρχομαι όχι γιατί θέλω να έχω τον τελευταίο λόγο, αλλά γιατί αισθάνομαι υποχρεωμένος να σε βοηθήσω. Αυτό το γράφω όπως ακριβώς το εννοώ και το εννοώ όπως ακριβώς το γράφω: να σε βοηθήσω. Και θα με αφήσει παγερά αδιάφορο το ενδεχομενικό γεγονός ότι θα σκεφτείς ή και θα μου γράψεις: «πώς; να βοηθήσεις εσύ, ένας ρεφορμιστής, εμένα, έναν κομμουνιστή; αυτό κι αν είναι γελοίο!». Γιατί θέλω να σε βοηθήσω;
Γιατί βλέπω ότι έχω να κάνω με δύο Νικόλες. Ο ένας είναι ο Κουκουές Νικόλας. Με το γνωστό ultra κομματικό πατριωτισμό που σας διακρίνει και τον πολιτικό ελιτισμό-ψηλομυτισμό που σας χαρακτηρίζει. Ο άλλος είναι ο διαλλακτικός Νικόλας, αυτός που έχει διάθεση να ανταλλάξει απόψεις με κάποιον που δεν δηλώνει οπαδός τού ΚΚΕ και που δεν τον βλέπει σαν εχθρό (αν τον έβλεπε έτσι, δεν θα έλεγε «χάρηκα που τα είπαμε» ούτε θα έκλεινε το σχόλιό του με το σύνθημα-ευχή «ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ»). Έτσι, εγώ αποφάσισα να ενισχύσω αυτόν τον δεύτερο Νικόλα. Όχι, βέβαια, γιατί αποσκοπώ να σε κάνω να «αλλαξοπιστήσεις» και να προσχωρήσεις στη ΛΑΕ (ή οπουδήποτε αλλού, φτάνει να ξεκόψεις από το ΚΚΕ). Αλλά γιατί, ακόμα κι αν συμβάλω στον ελάχιστο βαθμό σε αυτό που λες ότι θέλεις κι εσύ («καλό θα μου κάνεις για να ψάξω περισσότερο και να επιχειρηματολογώ καλύτερα»), κι αυτό κέρδος θα είναι. Γιατί άμα «ψάξεις περισσότερο», θα βρεις και περισσότερα, οπότε, λογικά, δεν θα επιχειρηματολογείς καλύτερα μόνο στην αντιπαράθεσή σου με τους μη Κουκουέδες αριστερούς, αλλά, αργά ή γρήγορα, θα φτάσεις και στο επίπεδο να στηρίζεις με καλύτερη επιχειρηματολογία και την εσωτερική κριτική σου για τα «στραβά» τού ΚΚΕ (ελπίζω να μη διαφωνείς επ’ αυτού: κάθε κόμμα έχει τα «τυφλά σημεία» του και το ΚΚΕ δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση, εκτός κι αν καθοδηγείται από τους Θεούς!). Κι ό,τι βελτιώνει το ΚΚΕ, βελτιώνει και την όλη Αριστερά. Τούτων ειπωθέντων και καταγραφέντων στα πρακτικά, προχωρώ στο «ψητό»:
Βλέποντας ότι τσίνησες με τον ισχυρισμό μου πως ο Λένιν έβλεπε το δρόμο για το σοσιαλισμό να περνάει μέσα από τον κρατικό καπιταλισμό, αναγκάστηκα να παραθέσω τα αποσπάσματα που είδες, και τα οποία με επιβεβαιώνουν πανηγυρικά (πιο πανηγυρικά θα ήταν μόνο να ερχόταν πάλι ο Λένιν στη ζωή και να έστελνε ένα δικό του ιδιόγραφο σχόλιο!). Κι εσύ τι έκανες, πώς αντέδρασες;
Έπιασες και απέσπασες από το νοηματικό της πλαίσιο μια ενότητα από μια σημείωση του Ένγκελς στο βιβλίο του «Η εξέλιξη του σοσιαλισμού από την ουτοπία στην επιστήμη», με την οποία επιδίωξες να… –αλήθεια τι ακριβώς επιδίωξες; Να διαψεύσεις εμένα; ΟΚ, αυτό επιδίωξες σε πρώτο επίπεδο, να αποδομήσεις τους δικούς μου ισχυρισμούς. Αλλά, συνειδητοποιείς τι έκανες για να πετύχεις το σκοπό σου; Επικαλέστηκες ως μάρτυρα τον Ένγκελς για να βγάλεις εκτός μάχης το δικό μου μάρτυρα, τον Λένιν!
Για την οικονομία και το ωφέλιμον της συζήτησης, ας υποθέσουμε προς στιγμή ότι είναι έτσι. Οι δύο μάρτυρες, ο δικός μου κι ο δικός σου, αντιφάσκουν. Σκέφτηκες ότι ο δικός σου μάρτυρας έγραφε για την επανάσταση, ενώ ο δικός μου έγραψε για μια επανάσταση εν τω γίγνεσθαι, του οποίου γίγνεσθαι ήταν αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής, άρα έζησε στο πετσί του όλα τα βάσανα της πράξης και των διορθώσεων που αυτή επιφέρει στη διαλεκτική της σχέση με τη θεωρία; Είναι προφανές πως όχι. Ε, καιρός είναι να αρχίσεις να το σκέφτεσαι.
Αλλά, δυστυχώς και χειρότερα, δεν είναι έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι. Ούτε ο Ένγκελς βγάζει στη σέντρα τον Λένιν για τον κρατικό καπιταλισμό του ούτε, πάλι, ο δεύτερος βγάζει το γέρο Φρίντριχ ένα ραμολιμέντο που δεν ξέρει τι του γίνεται! Τα ίδια πράγματα λένε. Απλώς, με άλλα (όχι και πολύ διαφορετικά) λόγια. Ντοκουμέντα:
1) Σου παραθέτω το σημείο όπου ο Ένγκελς βάζει τη σημείωση, μέρος τής οποίας παρέθεσες εσύ, μαζί με τα όσα λέει στο τμήμα τής σημείωσης που παρέλειψες. Οι εμφάσεις στο κείμενο με πλάγια είναι από το πρωτότυπο («Μαρξ – Ένγκελς Διαλεχτά Έργα», τόμος δεύτερος), οι εμφάσεις με bold είναι δικές μου –στη μια περίπτωση που εμφανίζεται διπλή έμφαση είναι προφανές ότι συμφωνώ και επαυξάνω με την πρωτότυπη έμφαση):
~~~~~~~~~~
Έτσι ή αλλιώς, με τραστ ή χωρίς τραστ, το κράτος σαν επίσημος ; εκπρόσωπος τής κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, θά υποχρεωθεί τελικά να αναλάβει τή διεύθυνση τής παραγωγής[1]
[1] Λέω θα υποχρεωθεί, γιατί μονάχα στην περίπτωση πού τα μέσα παραγωγής και επικοινωνίας με την ανάπτυξή τους θα ξεπεράσουν πραγματικά τή δυνατότητα να διευθύνονται από μετοχικές εταιρίες, όταν δηλαδή θα γίνει οικονομικά αναπότρεπτη η κρατικοποίησή τους, μονάχα τότε ή κρατικοποίηση αυτή θά είναι μια οικονομική πρόοδος, ένα ακόμα βήμα στο δρόμο για να πάρει ή ίδια η κοινωνία στην κατοχή της όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, ακόμα κι αν τη κρατικοποίηση αυτή την κάνει το σημερινό κράτος. Τελευταία όμως, από τότε που ό Βίσμαρκ άρχισε τίς κρατικοποιήσεις, εμφανίστηκε ένας ψευτοσοσιαλισμός που εδώ και κει μάλιστα εκφυλίστηκε σε θεληματικό λακεδισμό και που ανακηρύσσει ούτε λίγο ούτε πολύ σαν σοσιαλιστική κάθε κρατικοποίηση, ακόμα και την κρατικοποίηση πού κάνει ο Βίσμαρκ.
~~~~~~~~~~
2) Σου παραθέτω ένα απόσπασμα από ένα άλλο σημείο τού ίδιου βιβλίου, όπου γίνεται κάτι παραπάνω από φανερό ότι, αν ο Ένγκελς ράβει, ο Λένιν κόβει, και σε καμία περίπτωση δεν λέει διαφορετικά πράγματα (όλες οι εμφάσεις εδώ με bold είναι δικές μου):
~~~~~~~~~~
Οποιαδήποτε κι αν είναι η μορφή του, το σύγχρονο κράτος αποτελεί ουσιαστικά μια κεφαλαιοκρατική μηχανή, ένα κράτος τών κεφαλαιοκρατών, τον ιδεώδη συνολικό κεφαλαιοκράτη. Οσο περισσότερες παραγωγικές δυνάμεις θά παίρνει στην ιδιοκτησία του, τόσο περισσότερο θα γίνεται πραγματικός συνολικός κεφαλαιοκράτης, τόσο περισσότερους πολίτες θα εκμεταλλεύεται. Οι εργάτες παραμένουν μισθωτοί εργάτες, προλετάριοι. Οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις δεν καταργούνται, αλλά αντίθετα οξύνονται στα έσχατα, στο κατακόρυφο. Στο κατακόρυφο όμως, μετατρέπονται. Ή κρατική ιδιοκτησία στις παραγωγικές δυνάμεις δέν σημαίνει λύση τής σύγκρουσης, κρύβει όμως μέσα της το καθαυτό μέσο, τη δυνατότητα της λύσης.
Η λύση αυτή μπορεί να είναι μονάχα μια, ότι θ’ αναγνωριστεί στην πράξη η κοινωνική φύση τών σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων, ότι δηλαδή οι τρόποι παραγωγής, ιδιοποίησης και ανταλλαγής θα εναρμονιστούν με τον κοινωνικό χαρακτήρα τών μέσων παραγωγής. Κι αυτό μπορεί να γίνει μονάχα με το γεγονός ότι η κοινωνία θα πάρει ανοιχτά και άμεσα στην κατοχή της τις παραγωγικές δυνάμεις που αναπτύχθηκαν τόσο, ώστε δεν ανέχονται άλλη διεύθυνση εκτός από τή διεύθυνση της κοινωνίας.
~~~~~~~~~~
Φίλε Νικόλα, «αγάπα το κελί σου, τρώγε το φαΐ σου, διάβαζε πολύ». Αλλά, πάνω απ’ όλα, διάβαζε προσεκτικά και χωρίς ποτέ να παραλείπεις την ‘‘ανάγνωση’’ και του κενού between the lines…
Τα λέμε
ΥΓ Last but not least λόγος να σε βλέπω με συμπάθεια: Συνομιλείς με ένα «ρεφορμιστή», ψιλοαδιαφορώντας για το αν (είναι βέβαιο) κάμποσοι «δικοί σου» στραβομουτσουνιάζουν αυτή τη στιγμή και σε κοιτάνε με μισό μάτι: «Μα ν’ ανοίξει τέτοιο λακριντί με μια οπορτούνα τού κερατά;;;»
ΥΓ2 Ασφαλώς και γέλασα με τη Μπέτυ που «κάθε πέντε τού Ιούλη κλαίει»!
O Λένιν δεν λέει και δεν μπορεί να λέει τα ίδια πράγματα με τον Ένγκελς. Ο Λένιν ήταν πολυ ευφυής για να παπαγαλιζει τον Ένγκελς. Δυστυχώς εμείς λόγω μέτριου ευφυίας ας έχουμε την τάση πολλές φορές να το κάνουμε.
Ενα ζήτημα είναι αν ο Ένγκελς και ο Λένιν μιλάνε για το ίδιο πράγμα. Ο Ένγκελς υπερασπίζεται την ιδεα του σοσιαλισμόυ απέναντι στις αλλοιώσεις που το εργατικό κόμμα της Γερμανίας και οι συνδικαλιστές στη Γαλλια είχε επιφερει. Οι λασαλ και Κάουτσκι θεωρουσαν ότι κάθε κρατικοποίηση είναι ένα βήμα μπροστά προς τον σοσιαλισμό.
Ο Λενιν είχε να αντιμετωπίσει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα . Η βιομηχανική παραγωγή στην επαναστατική Ρωσία είχε πέσει στο 20% του προπολεμικού επιπέδου. Οι μπολσεβίκοι αντί να κατάσχουν τα ιδιωτικά εργοστάσια, τα φορολόγησαν, ενώ αυτά λειτουργούσαν με μισθωτή εργασία. Φοβόταν δηλαδη περισσότερο το σαμποτάζ το οποίο θα κατέστρεφε την παραγωγική βάση παρά τον καπιταλισμό που λειτουργεί κάτω από την μπολσεβίκικη εξουσία.
Από δω βγαίνει η υπερασπίση του κρατικού καπιταλισμού από μεριάς του. Και αυτό εννοεί σαν κρατικό καπιταλισμό. Εννοεί δηλαδή ένα τομέα της οικονομίας σε συνθήκες σοσιαλισμού όπου το σοσιαλιστικό κράτος είναι ισχυρότερο από την εναπομείναντες αστική τάξη. Το καλό αυτό σχέδιο εγκαταλείφτηκε στην πορεία πολύ γρήγορα γιατί οι περισσότεροι βιομήχανοι πέρασαν με την αντεπανάσταση και η ρωσική οικονομία κατευθύνθηκε γύρω από την αγροτική παραγωγή οπου δόθηκαν κίνητρα με σκοπό να αυξηθει η παραγωγή και να αντληθει κεφάλαιο με το οποίο το κράτος πλέον έκανε επενδύσεις στην βιομηχανία. (Φόρος σε είδος).
Εντωμεταξυ όμως η κινεζική εμπειρία έδειξε ότι αυτή η ιδιότυπη ταξική συνεργασία, οδηγει σε διαστρευλωσεις στην σοσιαλιστική οικοδόμηση μέχρι και σε τέλειο εκτροχιασμό.
Βέβαια ο καθένας δικαιούται να επικαλείται το Λένιν, εφόσον βεβαιώνει ότι ο δικός του κρατικός καπιταλισμός θα είναι πιο δίκαιος και πιο αποτελεσματικός…..
Υ.Γ. ενδιαφέρον είναι η κατάληξη της υποσημειωσης του Έγκελς όπου αναφέρεται στην κατοχή των μέσων παραγωγής από την κοινωνία. Τι εννοεί ο ενγκελς. Ποια κοινωνία θα πάρει και θα διευθύνει τα μέσα παραγωγής; Τα συνδικάτα,; Οι φορείς επαγγελματικές ενώσεις; Συνεταιρισμοί; Τοπική αυτοδιοίκηση; Η το Κράτος και το κρατικοποιημενο μέγα κόμμα; Που βρίσκεται η ανειρηνευτη αντίθεση; Ανάμεσα στους συγκεντωτιστες και τους αυτονομιστές; Στον εξωτερικό εχθρό; Στους πράκτορες; Στον πανταχου παρών Οπορτουνισμο;
1) Σέβομαι (ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, ανέχομαι) το συνομιλητή μου γιατί πρώτα και κύρια αν δεν τον σεβαστώ δε σέβομαι τον εαυτό μου, που συζητάει μαζί του. Αυτό είναι βασική αρχή του διαλόγου, η οποία αφορά και το διάλογο με κομμουνιστές, και με οπορτουνιστές και με αστούς και με φασίστες.
Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς ψυχολογικές διαπιστώσεις και κρίσεις για εμένα και τους ΚΚΕδες. Φτάνουν τα πολιτικά επιχειρήματα.
2) Δεν ήθελα να αντιπαραθέσω τον Ένγκελς στον Λένιν. Ήθελα να δείξω ότι και ο Ένγκελς και ο Λένιν λένε το ίδιο πράγμα. Ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός είναι ανώτερη φάση του καπιταλισμού, οξύνει στο έπακρο τις αντιφάσεις του και άρα συμβάλλει, με τη συγκεντρωποιημένη οργάνωση της παραγωγής, ωριμάζοντας κι άλλο τις υλικές προϋποθέσεις για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Επίσης, όμως, ξεκαθαρίζουν ότι ο σοσιαλισμός δε θα έρθει μέσα από μεταρρυθμίσεις του “κρατικού καπιταλισμού” αλλά μέσα από επαναστατική ανατροπή, τσάκισμα και αντικατάσταση του αστικού κράτους από το εργατικό. Αυτό το νόημα έχει και η θέση του Λένιν: “Δοκιμάστε να βάλετε στη θέση τού κράτους τών γιούνκερ [σ.σ.: τσιφλικάδες] και των καπιταλιστών, στη θέση τού κράτους τών τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, το επαναστατικό-δημοκρατικό κράτος, δηλαδή το κράτος που καταλύει επαναστατικά κάθε λογής προνόμια, που δεν φοβάται να πραγματοποιήσει επαναστατικά τον πιο πλήρη δημοκρατισμό.
[…] Ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός είναι η πληρέστερη υλική προετοιμασία τού σοσιαλισμού, είναι τα πρόθυρά του, είναι το σκαλοπατάκι εκείνο τής ιστορικής κλίμακας, που ανάμεσα σ’ αυτό και στο σκαλοπατάκι που λέγεται σοσιαλισμός δεν υπάρχουν άλλα ενδιάμεσα σκαλοπάτια”. Συνεπώς, δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον κρατικό καπιταλισμό ως ενδιάμεσο στάδιο μέσα από το οποίο περνά ο σοσιαλισμός και πρέπει να “δημιουργήσουμε” αλλά ως κάτι που αντικειμενικά αναπτύσσεται στο έδαφος του καπιταλισμού και η εργατική τάξη πρέπει να το ανατρέψει για να φέρει το σοσιαλισμό. Να το πούμε καλύτερα: στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, ο σοσιαλισμός γίνεται ακόμα πιο αναγκαίος και επίκαιρος.
3) Δεν σχολιάζω άλλο, οι δύο απόψεις αναπτύχθηκαν αρκετά και ο καθένας μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με αυτό που εσύ και εγώ λέμε. Και όχι με αυτό που εσύ θα ήθελες να έχω πει εγώ ή με αυτό που εγώ θα ήθελα να έχεις πει εσύ. Και έτσι πρέπει να συμβαίνει.
ΥΓ: Ευχαριστώ για την ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Φίλε Σ.Τ.,
Αδερφάκι μου, δεν μπορώ να καταλάβω πώς καταφέρνεις και μπλέκεσαι σε απλά πράγματα!
Φυσικά και ο Λένιν δεν παπαγάλιζε τον Ένγκελς! Παπαγαλίζω σημαίνει ότι επαναλαμβάνω κάτι χωρίς να το έχω κατανοήσει.
Και φυσικά έλεγε τα ίδια πράγματα με τον Ένγκελς, τουλάχιστον στα ζητήματα που θίγονται με τα αποσπάσματα που παρέθεσα! Ξέρεις, τύχαινε να είναι και οι δύο μαρξιστές. Πώς θα μπορούσαν να λένε διαφορετικά πράγματα για τη αλφαβήτα τού μαρξισμού;
Διότι, για την αλφαβήτα τού μαρξισμού μιλάει τόσο ο Λένιν όσο και ο Ένγκελς. Και πιο συγκεκριμένα πώς η ανάπτυξη του καπιταλισμού γεννάει τούς όρους και τις προϋποθέσεις για το πέρασμα στη σοσιαλιστική κοινωνία: συγκέντρωση της παραγωγής, σχεδιασμός, αξιοποίηση της τεχνολογίας, πειθαρχία τής εργατικής τάξης, συνειδητοποίηση από τη μεριά της ότι αυτό που είναι ιδιωτική υπόθεση ως προς τη διανομή (= κέρδη τού καπιταλιστή) είναι κοινωνική ως προς την παραγωγή και πάει λέγοντας. Η ιδιομορφία τής ρωσικής περίπτωσης ήταν ότι ο καπιταλισμός της δεν ήταν ανεπτυγμένος. Κι αυτό που λέει ο Λένιν, αυτό που σύμφωνα με τον ίδιο θα έκανε ορισμένους «δικούς του» να ξινίζουν τα μούτρα τους (σε κάθε εποχή υπήρχαν κουφιοκεφαλάκηδες στην παράταξή μας!), είναι το εξής απλό: Δεν πρόλαβε ο καπιταλισμός να αναπτύξει τον κρατικό καπιταλισμό στη Ρωσία; Λαμπρά. Θα τον αναπτύξουμε εμείς οι μπολσεβίκοι. Διότι, αν δεν τον αναπτύξουμε, αντίο επανάσταση κι αντίο ζωή! Φυσικά, δεν μπορεί παρά να ήξερε ότι κι αυτό με τη σειρά του θα είχε παράπλευρες αρνητικές συνέπειες στο μέλλον. Θα έβλεπε τι θα έκανε μετά (δυστυχώς, πέθανε νωρίς). Σ’ εκείνη τη φάση όμως το ζήτημα ζωής και θανάτου ήταν να επιβιώσει η επανάσταση!
Σχετικά με το υστερόγραφό σου: Οι Μαρξ και Ένγκελς ανέλυσαν τον καπιταλισμό. Μόνο en passant και ανεπαρκώς μίλησαν για τους τρόπους μετάβασης καθώς και για τις ειδικές μορφές που θα έπαιρνε η εξουσία τής εργατικής τάξης (δικτατορία τού προλεταριάτου). Το καθήκον να απαντηθούν τα ερωτήματα που βάζεις πέφτει σ’ εμάς και στους επόμενους από εμάς.
Τα λέμε
Κι εγώ σ’ ευχαριστώ, φίλε Νικόλα, για τη συζήτηση, που ήταν εξ ίσου ενδιαφέρουσα και για μένα! Άντε, στην επόμενη! :-)
Τα λέμε
Α. Η γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το 3πλό έγκυρο ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, συνιστούσε μια προσπάθεια για περαιτέρω εγκόλπωση/αποδοχή μιας αντικαπιταλιστικής/αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής αντίληψης απο τον κόσμο. Την ίδια στιγμή το ΚΚΕ με το άκυρο/φραπέ/αποχή, πέταξε για μιαν ακομα φορά την μπάλα στην εξέδρα.
Β. Η αντιιμπεριαλιστική/αντικαπιταλιστική αντίληψη, είναι πολύ αδύναμη μέσα στον κόσμο. Τόσο εξαιτίας της ηγεμονίας των καπιταλιστικών ιδεών/αντιλήψεων, όσο και εξαιτίας του φόβου που γεννά η σαφής επίγνωση για το ρίσκο της επαναστατικής επιλογής (πόλεμος, επέμβαση κλπ) που έχει η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Ομως, είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ αυτή η επιλογή.
Προς Λεφτ (09/07/2018 at 14:21)
(Κάποιο τεχνικ πρόβλημα από χτες δεν επιτρέπει την επιλογή reply οπότε απαντώ στα κάτω πεδία.
Το μπέρδεμα σου Λεφτ είναι λογικό διότι εσύ θεωρείς την κρατικοποίηση πανάκεια και από εκεί ορμώμενος έψαξες να βρεις τα εδάφια των Έγκελς και Λένιν που χρησιμοποίησες για να στηρίξεις την εμμονή σου στο θέαμα κρατισμός
και που σε μπέρδεψαν. Και αυτό διοτι η κρατικοποίηση ως έννοια δεν είναι χωρίς προβλήματα. Πρώτα και κύρια δεν είναι μαρξιστική έννοια. Διότι δεν αντιστοιχεί σε μια ουσια. Ο μαρξισμός έχει δική του γλώσσα και λεξικό για να είναι σαφής.
Όπως το κράτος της κομμούνας δεν είναι ίδιο ουσιαστικά με το κράτος πχ του φασισμού, αυτό είναι φανερό, έτσι ακριβώς και η κρατικοποίηση του Βίσμαρκ δεν είναι ίδια με αυτή του Λένιν!
Η διαφορά βρίσκεται στο ποια τάξη έχει την εξουσία στο κράτος το οποίο κρατικοποιεί έναν τομέα της παραγωγής.
__——-_———–++++++++————-+++++++++++++++++—————————-+++++++
Όταν το κράτος της εξουσίας της εργατικής τάξης, στα 1917 κρατικοποιει έναν τομέα, το κάνει για να αναπτύξει αυτό που λέγεται βαριά βιομηχανία, χρησιμοποιώντας την απλήρωτη εργατική δύναμη. Τα λέω απλά για να μη σε μπερδεύω. Ναι έτσι είναι , υπήρχε εκμετάλλευση.
Τον κράτος του Βίσμαρκ κρατικοποιει για να προετοιμαστεί για πόλεμο.
Το κράτος της εργατικής τάξης στα 1928 ήταν ήδη έτοιμο να καταργήσει πλήρως τον κρατικό καπιταλισμό. Δεν το έκανε για τους γνωστούς λόγους (οι περισσότεροι λένε γιατί προετοιμαζόταν για πόλεμο, εγώ πιστεύω διότι η γραφειοκρατία ισχυροποιούνται)
Το σημερινό κράτος έχει πετύχει μια ανώτατη οικονομική ανάπτυξη τέτοια που να μην χρειάζεται να περάσουμε από την φάση του κρατισμου.
Εσύ για ποιο λόγο προτάσεις την κρατικοποίηση σήμερα , στο ελληνικό αστικό κράτος; Θυμίζω ξανά (3η φορά ότι το κράτος της σοβιετικής.ενωσης στα 1917-1928 είχε να λύσει ζητήματα όπως πλήρης έλλειψη βαριάς βιομηχανίας, έλλειψη ειδικευμένων εργατών και επιστημόνων, πτώση της παραγωγής κατα
85% αυτής στην προ του πολέμου περίοδο. Το κράτος αυτό συσσωρεύει κεφάλαιο με όποιο τρόπο μπορεί. Με βάρβαρο τρόπο , για τον οποίο ο Λένιν προετοιμάζει τον λαό ιδεολογικά. Ο ΛΕΝΙΝ ΒΕΒΑΙΑ ΛΕΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΛΕΞΕΙΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ.
Μάλιστα κάνουμε σοσιαλιστική συσσώρευση, μάλιστα εκμεταλλευομαστε την εργατική δύναμη, μάλιστα δίνουμε τεράστιες αμοιβές στους αστούς ειδικούς μαλιστα κανουμε εκχωρήσεις στο ξένο κεφάλαιο μάλιστα εισάγουμε τον φορντισμο. Εντατικοποιουμε την εργασία
Απαγορεύουμε υποχρεώνουμε και αυτό
Ενάντια στις αρχές μας.
Το σημερινό κράτος μόνο με συλλογή των οφειλών μπορεί άνετα να κάνει σοσιαλισμό. Οι επενδύσεις μπορούν να γίνουν χρησιμοποιώντας τις σημερινές εισροές προς όφελος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Δεν χρειάζεται δηλαδή να μεταχειρίζεται βάρβαρες μεθοδους για να κάνει πρωταρχική συσσώρευση όπως έκανε ο Λένιν!! Με βάρβαρο τρόπο.μαλιστα ..και με αμφίβολο τελικό αποτέλεσμα…..
Συνεπώς το βάρος δεν πρέπει να δοθεί στη κρατικοποίηση αλλά στο ποιος έχει την εξουσία.
————————————————————————————–‘———–‘—————–‘——-‘
Αν μάλιστα πάρει τις εκλογες ενας συνασπισμος αριστερών κομμάτων, χωρίς να πάρει την πραγματική εξουσια, αν επιχειρήσει να κρατικοποιήσει την οικονομία δεν θα πετύχει έτσι να αποσπασεί την εξουσία , από τα χέρια της άστικης τάξης!!! Θα πετύχει το αντίθετο!! Θα αστοποιησει την (αναπόφευκτη ) γραφειοκρατία. Αυτή η νομοτέλεια έχει αποδειχθεί από την εμπειρία του υπαρκτού σοσιαλισμού!!
————————————————————————————————————————-
Υγ. Υπάρχει ένα ωραίο βιβλιαράκι που γράφτηκε ειδικά για την περίπτωσή σου. (Εξηγώ ότι δεν εννοώ τους γενικά μπερδεμένους, εννοώ τους κρατιστες). Λέγεται ‘κράτος και επανάσταση’.
Εκεί, ο Λένιν πάλι, εξηγεί την διαφορά του κράτους της εργατικής τάξης από το αστικό κράτος. Θα μου πεις, ο Λένιν έκανε ακριβώς τα αντίθετα, από όσα έγραφε εκεί!!!! Για αυτό σου λέω σε δικαιολογώ που είσαι μπερδεμένος!! Ο Λένιν φταίει, όχι εγώ😀 Να συνιπολογισεις όμως ότι αυτά που γράφει εκει, ήταν πρακτικά αδύνατον να εφαρμοστούν ΑΜΕΣΑ στα 1917, λόγω της καταστροφής που ο πολεμος είχε προκαλέσει στην οικονομική βάση. Σήμερα , είναι εντελώς ώριμα για άμεση εφαρμογή. Μενει ένα ερώτημα, ποιος ο σκοπός του βιβλίου τότε; Δεν γνώριζε ο Λένιν την καταστροφή; Αυτό όμως είναι άλλη συζητηση που έχει να κάνει με την διαφορά τακτικής στρατηγικής και την συνεχή επανεξέταση που πρέπει να γίνεται..
Φίλε Σ.Τ.,
Παρακάμπτω προς στιγμή ένα σωρό απορίες που μου δημιούργησε το νέο σου σχόλιο (πρόκειται περί θαύματος: δεν ξέρω πώς τα καταφέρνεις, αλλά φαίνεται ότι με κάθε νέο σου σχόλιο πολλαπλασιάζεις με γεωμετρική πρόοδο τις απορίες που προκαλείς στους συνομιλητές σου) και σου κάνω τις εξής διευκρινιστικές ερωτήσεις, μπας και καταφέρουμε να συνεννοηθούμε (όχι υποχρεωτικά να συμφωνήσουμε, να συνεννοηθούμε).
1) Αφού εγώ είμαι «κρατιστής», εσύ, προφανώς, είσαι το αντίθετό μου: «κοινωνιστής». Περίγραψέ μου συνοπτικά τις αρχές που σε εμπνέουν.
2) Περίγραψέ μου επίσης πώς εννοείς τον «κοινωνισμό» (σε αντίστιξη με τον «κρατισμό»), τη φάση δηλαδή που κατ’ εσέ μπορούμε να εγκαινιάσουμε αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη στην Ελλάδα σήμερα.
3) Υποθέτουμε ότι πριν τελειώσει το 2018 η εργατική τάξη εγκαθιδρύει την εργατική εξουσία στην Ελλάδα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνει είναι να κοινωνικοποιήσει τη ΔΕΗ, ας πούμε. Περίγραψέ μου συνοπτικά πώς βλέπεις να λειτουργεί στο καθεστώς εργατικής εξουσίας μια “κοινωνικοποιημένη” ΔΕΗ σε αντίστιξη και πάλι με μία “κρατική” ΔΕΗ κάτω από το ίδιο καθεστώς εργατικής εξουσίας.
Τα λέμε
ΥΓ Δεν υπάρχει κανένα «τεχνικό πρόβλημα» που σε εμπόδισε να βάλεις το σχόλιό σου κάτω από το δικό μου, ως άμεση απάντηση (= ακριβώς από κάτω και με μικρότερο πλάτος/μεγαλύτερη εσοχή). Απλώς, το σύστημα εξάντλησε τα τεχνικά του περιθώρια για κάτι τέτοιο. Αν πάταγες το reply στο τελευταίο σχόλιο που είχε αυτή τη δυνατότητα (ήταν το δικό μου στις 06/07/2018 at 15:39), το σχόλιό σου θα εμφανιζόταν στο ίδιο «κορδόνι» σχολίων, χωρίς όμως την εσοχή που έχουν τα άμεσα απαντητικά σχόλια. Ο παθός μαθός! :-)
Φίλε Λεφτ, θα μπορούσα να σε παραπέμψω στα προηγούμενα σχόλια μου, διότι όλες οι απαντήσεις είναι εκεί.
Ας είναι όμως, θα προσπαθήσω να απαντήσω πιο συγκεκριμένα και αναλυτικά.
1) ρωτάς τι είμαι εγώ, αν εσύ είσαι κρατιστης. Αυτό ήδη είναι μια υπεκφυγη. Σε προκάλεσα και εσύ αντί να υπερασπιστείς τις θέσεις σου, πετάς το μπαλάκι. Πρεπεινα μου απαντήσεις στο ερώτημα που εθεσα. Γιατί προτάσεις την κρατικοποίηση. Προς όφελος ποιου;
Επαναλαμβάνω ως εξής: θεωρώ την παραδοσιακή αριστερά πλην ΚΚΕ ως κρατιστικη, διότι δεν επαναφέρει το ζήτημα της εξουσιας. Η αριστερά που έχει ως στόχο την νίκη στις εκλογές με σκοπό να κατακτήσει το κράτος, καταντάει να κατακτηθεί από αυτο όπως έδειξαν οι ως τώρα εμπειρίες.
Ρωτώ λοιπον και εγω. Μπορεί να λειτουργήσετε μια κρατικοποίημενη ΔΕΗ διαφορετικά απ’ ότι λειτουργούσε στο παρελθόν; Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να επαναφέρετε τα προνόμια των υπαλληλων της. Αυτό όμως δεν είναι σοσιαλισμός.
Και ακόμα χειρότερα εκτίθεται ως οπισθοδρομική δυναμη. Όταν ακόμα και το ΚΚΕ (για το ναρ δεν συζητώ καν) έχει φέρει στο προσκήνιο την πρόταση του για τον εργατικό έλεγχο στην νέα κοινωνία.
Σε καλώ να διαβάσεις το βιβλιαράκι του Λένιν. Όλες οι απαντήσεις είναι εκεί μέσα για το τι σημαίνει εργατικός έλεγχος.
2)Η σύγχρονη φάση του συστήματος στην Ελλάδα είναι ήδη προ πολλού μονοπωλιακή, με έντονα συγκεντρωμένη παραγωγή σε πολλούς τομείς. Το εργατικό και επιστημονικό δυναμικό είναι πολύ καλά καταρτισμενο. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι του σοσιαλισμού. Οι κρατικές εισροές επαρκούν για την αναπαραγωγή σε ανώτερο επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων. Δεν υπάρχει ζήτημα σοσιαλιστικής συσσώρευσης, σημαίνει ότι η μετάβαση δεν θα έχει προβλήματα ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά. Ακόμα περισσότερο δεν υπάρχει ανάγκη για ένα ξεχωριστό, μη προλεταριακο στρώμα το οποίο θα διευθύνει την παραγωγή. Αυτές είναι αρκετές προυποθεσεις για σοσιαλισμό.
Οποιαδήποτε άλλη προσχηματικη εισαγωγή σταδίων (αναφέρω ενδεικτικά εθνικό νόμισμα, έξοδο από ε.ε. να διαλέξουμε ιμπεριαλισμό κτλ) σαν δηθεν προϋποθέσεις ως αναχωματα.
Ο κοινωνισμος όπως τον ονομάζεις υπάρχει ήδη μέσα στο έργο των κλασσικών , δεν είναι κάτι διαφορετικό από τον σοσιαλισμό.
Ο κρατισμός αντίθετα είναι ταξική συμφιλίωση, ειναι ψευτοσοσιαλισμος σύμφωνα με τις θεωρίες του Κάουτσκι. Δημιουργεί εργατική αριστοκρατία και από πάνω μια γραφειοκρατική καστα.
Πρακτικά είναι υποταγή της αριστεράς στο ιμπεριαλιστικό σύστημα με ότι αυτό σημαίνει και ιστορικά και σήμερα. Άνοιξε τα μάτια σου Λεφτ, οι κρατιστες ήταν οι καλύτεροι εκπρόσωποι του ιμπεριαλισμού…
3)εξουσία των εργαζομένων σημαίνει εργατικός έλεγχος χωρίς αντιπροσώπους και χωρίς ελίτ διαχωρισμένες. Το πώς γίνεται ο λογιστικός έλεγχος είναι απλο, το μόνο που αναζητείται είναι η πρόθεση. Εκεί κολλάει το πραμα. Εκεί κολλατε και απορώ όταν ακόμα και το σταλινικό ΚΚΕ ξεκόλλησε, εσάς τι σας εμποδίζει;
Μέσα στην ανάλυση Του Μαρξ για την κομμούνα υπάρχει ήδη η κριτική του κρατισμού ανεξάρτητα αν αυτός είναι κρατικομονοπωλιακος η σοσιαλιστικός γραφειοκρατικος. Τα ζητηματα που ήταν τότε πρόωρα, σήμερα είναι ώριμα. Αυτά που ο Λένιν υποστήριζε στο Κράτος και επανάσταση, αλλά απέτυχε να τα προχωρήσει, τώρα μπορούμε ρεαλιστικά να υποστηρίξουμε ότι έχουμε πλέον όλες τις υλικές προϋποθέσεις για να γίνουν. Υπολείπεται μόνο η διάθεση για αυτό. Σε αυτό παραδέχομαι ότι υπολειπομαστε πολύ. Τα αριστερά κόμματα έχουν προ πολλού υποταχθεί στον αντίπαλο. Δεν είναι ψογος, απλή διαπίστωση. Απλά δεν είναι πάνω από την διάθεση της μάζας. Πλέουν μαζί της στα ίδια νερα και ακολουθούν την ροή του ποταμού χωρίς να ξέρουν που, και χωρίς να ενδιαφέρονται για που.
Νομίζω, πως χρειάζεται να αποσαφηνίσουμε ορισμένα πράγματα: Ο κρατισμός ως πολιτική αντίληψη εντός της Αριστεράς, εκφράζει 2 πολιτικές αντιλήψεις που σχετίζονται, αλλά δεν ταυτίζονται:
Α. Την πολιτική αντίληψη η οποία στέκεται αμήχανη, εχθρική, έως και πλήρως απορριπτική απέναντι στην αντίληψη και την πρακτική της αυτοοργάνωσης του λαού (άρα και της εργατικής τάξης), είτε στο σωματείο του, είτε και στην γειτονιά του. Η κρατιίκιστικη αντίληψη εντός της Αριστεράς, απορρίπτει την λογική της αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης δημοσίων χώρων από συλλογικότητες κατοίκων, απορρίπτει οποιαδήποτε λογική (συνεπώς και αιτηματολογία) που δεν απευθύνεται προς το καπιταλιστικό κράτος (και κεφάλαιο) προς ικανοποίηση αιτημάτων.
Η κρατικίστικη λογική εντός της Αριστεράς, αποδέχεται μόνο, την λογική άρα και την αιτηματολογία είτε του εργατικού, είτε του νεολαιϊστικου κινήματος, είτε των κινημάτων των γειτονιών, η οποία διέπεται από μια διεκδικητική αντίληψη απέναντ στο κεφάλαιο και το κράτος. είναι λάθος η ανάπτυξη δράσεων εντός των κινημάτων με διεκδικητική λογική απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο; ΟΧΙ! Είναι απολύτως σωστή! Ομως, ΔΕΝ μπορεί πια, να πηγαίνει και να υπάρχει μόνο αυτή!
Διότι, η διεκδηκιτική λογική απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο, ενώ πολύ σωστά θέτει πάντα και παντού το θέμα της αναδιανομής του υφαρπαγμενου πλούτου προς όφελος του λαού, ενώ εκπαιδεύει και πολύ σωστά τον κόσμο στο μα διεκδικεί από το να ζητιανεύει την κρατική ή την καπιταλιστική ελεημοσύνη/φιλανθρωπία, ενώ ορθώνει τείχος απέναντι στον ατομισμό προωθώντας την συλλογική διεκδίκηση και δράση, αφήνει ένα μεγάλο κενό:
Δεν μπορεί να συμβάλλει στην εκπαίδευση των καταπιεσμένων στο να μπορούν να δουν/ονειρευτούν/φανταστούν τις ζωές τους άρα και την κοινωνία, ΕΞΩ από τον καπιταλισμό. Η λογική που μπορεί να συμβάλλει σε αυτό, βαδίζοντας παρέα με την διεκδίκηση, είναι η αυτοοργάνωση του καταπεισμένου ταξικά/κοινωνικά κόσμου, του λαού, σε συλλογικότητες κατοίκων και στους χώρους δουλειάς. Η αυτοοργάνωση δεμένη με την διεκδίκηση απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο (διότι μόνη της ούτε η αυτοοργάνωση μπορεί να κάνει κάτι αν δεν δεθεί με την διεκδίκηση ως λογική και πρακτική), μπορεί να μας πάει πολύ μακριά προς όφελος της ταξικής και κοινωνικής χειραφέτησης απο τον καπιταλισμό.
Η δευτερη επεξήγηση της έννοιας “κρατισμός” εντός της Αριστεράς, αφορά την διαδικασία μετάβασης από τον καπιταλισμό προς τον κομμουνισμό! Ιστορικά, μιας μορφής κράτους, το εργατικό κράτος θεωρήθηκε από τους κομμουνιστές παντός σχεδόν είδους, ως το ιδανικό εργαλείο για αυτή την μετάβαση. Και πολλοί το υπερασπίζονται ακόμα ως τέτοιο, ως το μοναδικό εργαλείο, φέρνοντας μάλιστα σε αντιπαράθεση άλλες μορφές όπως πχ την αυτοοργάνωση.
Ιστορικά, απέτυχαν και οι 2 αντιλήψεις: ΚΑι η κομμουνιστική που έβλεπε ως μοναδικό εργαλείο μετάβασης το εργατικό κράτος, και οι αναρχικοί που απέρριπταν αυτή την αντίληψη, θεωρώντας ότι απο μόνη της η λαϊκή καιεργατικήαυτοοργάνωση και αυτοδιεύθυνση, αρκούν.
Α. Η κομμουνιστική αντίληψη απέτυχε, διότι αντιλήφθηκε το κράτος εργαλειακά: Θεωρώντας ότι το κράτος γενικά, είναι ένα εργαλείο καταπίεσης της μεγάλης πλειοψηφίας του εκάστοτε λαού, απο την εκάστοτε άρχουσα τάξη, πίστευαν πως, με την ανατροπή της αστικής τάξης και την άνοδο στην εξουσία των Κ.Κ. ως έμμεσων εκπροσώπων της εργατικής τάξης -και στις αποικίες όλου του λαού- (δλδ της κοινωνικής πλειοψηφίας), μπορεί να αλλάξει η φύση του κράτους. Και έτσι, το εργατικό κράτος να καταπιέζει ΜΟΝΟ μια μικρή μειοψηφία (τους πρώην αστους/καπιταλιστές και τους φίλους τους). ΔΙΑΨΕΥΣΤΗΚΕ αυτή η κομμουνιστική αντιληψη: ΤΟ εργατικό κράτος, δεν παύει να είναι κράτος έστω και με το επίθετο “εργατικό μπροστά! Διότι, ως συνολο μηχανισμών ελέγχου και εποπτείας της κοινωνίας που είναι (πέρα από όργανο καταπίεσης στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης), ΑΚΟΜΑ και το εργατικό ΚΡΑΤΟΣ παραμένει ένα ολιγαρχικό σύνολο ανθρώπων που απαρτίζουν αυτούς ακριβώς τους μηχανισμούς. Και έτσι, προάγει την αντοχή και επανεμφάνιση των ταξικών κοινωνικών σχέσεων και διαιρέσεων, εκκολάπτοντας στους κόλπους του, μια νέα άρχουσα τάξη, όταν η προηγούμενη εκλείψει.
ΑΥΤΗ η διαδικασία έλαβε χώρα στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού: Κόμμα και ΚΡΑΤΟΣ σταδιακά έγιναν ένα πράγμα: Ενα σύνολο ολιγαρχικών μηχανισμών ελέγχου, εποπτείας και διοίκησης της κοινωνίας “ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ της εργατικής τάξης”. Και μέσω αυτής της σύμφυσης κόμματος και κράτους, είχαμε τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Μέσα απο τους κόλπους κόμματος/κράτους, βγήκε η νέα άρχουσα τάξη των χωρών του ανύπαρκτου. Η κομματική/κρατική γραφειοκρατία.
3ο μέρος:
Αυτές λοιπόν, είναι οι 2 επεξηγήσεις του “κρατισμού” ως πολιτική έννοια εντός της αριστεράς. Αφήνω απέξω την ευρωκομμουνιστική διάσταση του όλου θέματος, διότι πάντα οι σοσιαλδημοκράτες και οι ευρωκομμουνιστές είχαν ως τελικό ορίζοντα τον καπιταλισμό και το καπιταλιστικό κράτος, έστω στην “ανθρωπινη” (επί ματαίω!) μορφή του.
Απο κει και πέρα, θα γράψω πάλι κάτι, που έχω ξαναγράψει:
Η κοινωνίαΔΕΝ μπορεί να μεταβεί στον κομμουνισμό χωρίς την ύπαρξη μιας μορφής κράτους. Ο λόγος; Μέσω του κράτους -ως μορφή οργάνωσης των κοινωνιών- οι άνθρωποι έχουν μάθει κάποιους αιώνες πια, να ΔΙΕΚΠΑΙΡΑΙΩΝΟΥΝ τις υποθέσεις τους (δια-προσωπικές, εργασιακές, δικαστικές κλπ). Μέσω του κράτους -ως μορφή καταναγκαστικής ενοποίησης- έχουν μάθει οι άνθρωποι να μένουν ενωμένοι. Δ Υ Σ Τ Υ Χ Ω Σ, αλά ΕΤΣΙ είναι.
ΑΠό την άλλη όμως, το κράτος τείναι πάντα να προάγει την ταξική διαίρεση της κοινωνίας ακριβώς πάλι, λόγω της φύσης του αυτή την φορά ως ΣΥΝΟΛΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ ΕΛΕΓΧΟΥ, ΕΠΟΠΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ των κοινωνιών. Που ως τέτοιοι, πάντα αποκόπτονται σταδιακά απο το σώμα της κοινωνίας, ανυψώνονται ΠΑΝΩ από αυτήν, άρα διαμορφωνουν πάντα (ή συμβάλλουν σε αυτήν) μια νέα ταξική διαίρεση, με την πλειοψηφία της κοινωνίας και πάλι στον κουβά.
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; Το μόνο που μπορεί να σπάσει αυτή την γόρδια κοινωνική δεσμοκατάσταση, είναι ΚΑΤΑΡΧΗΝ, οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί του παρόντος και του μέλλοντος, να αντιληφθούμε πια, ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΙΠΛΗ σαν τον Ιανό, σχέση του κράτους με την κοινωνία: ΑΝΑΓΚΑΙΟ μεν για την μετάβαση προς μια κοιξνωνία ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή, ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΕΧΘΡΟΣ αυτής της μετάβασης προς μια κοινωνία ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ. Αρα, οι πράξεις και το πολιτικό σχέδιο της εποχής μας, πρέπει να έχει ως δομικό στοιχείο ΑΥΤΗ την συνειδητοποίηση. Και αναλόγως να πράξουμε.
Φίλε Σ.Τ.,
Έστω και με καθυστέρηση, κλείνω αυτό το γύρο μ’ ένα τελευταίο σχόλιο. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Ένα είδους συμπερασματικό επίλογο θα κάνω.
Κοίταξε. Κρίνοντας από τις μεταξύ μας συζητήσεις, βλέπω ότι έχεις μια τάση να βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα από όσα σού λένε οι συνομιλητές σου. Δεν μπορώ να σου χρεώσω πρόθεση ή κακή πίστη γιατί δεν τα βλέπω ούτε τα αισθάνομαι στον αέρα. Κι από την άλλη δεν έχω κανένα πρόβλημα να σε πιστώσω με διάθεση να συζητάς σοβαρά τα διάφορα θέματα που προκύπτουν. Τι μένει ως αιτία αυτής τής εξαγωγής αυθαίρετων συμπερασμάτων που προανέφερα; Το σύνηθες λάθος στους διαδικτυακούς πολιτικούς διαλόγους: μια κάποια επιπολαιότητα στην ανάγνωση που –καμία αντίρρηση– συχνά μπορεί και να οφείλεται σε αντικειμενικούς λόγους, όπως έλλειψη χρόνου, κούραση, μικροχαρές ή μικροπροβλήματα της καθημερινότητας που μπορεί να προκύψουν ξαφνικά κ.λπ. Ωστόσο, η δυσκολία που δημιουργεί στη συνεννόηση παραμένει.
Κάθισα να δω από πού ξεκίνησε όλο αυτό το «κακό». Εννοώ τη βεβαιότητά σου ότι «θεωρώ την κρατικοποίηση πανάκεια», ότι είμαι ένας καραμπινάτος «κρατιστής» (με την αρνητική σημασία τού όρου) κ.λπ. Και διαπίστωσα ότι η ρίζα του μας οδηγεί σε ένα σχόλιο που έγραψα προς τον Νικόλα (03/07/2018 at 14:26), όπου εκεί, σε κάποιο σημείο έλεγα:
Για μένα, κάθε αριστερή δύναμη που ειλικρινώς* αυτοτοποθετείται στην Αριστερά, έχει δηλαδή ως στόχο την αλλαγή κοινωνικοοικονομικού συστήματος από καπιταλιστικό σε σοσιαλιστικό, είναι αριστερή δύναμη, ακόμα κι ο δρόμος που προτείνει για την επίτευξη του στόχου, περνάει από την Ανταρκτική! Εδώ ο Λένιν δεν κώλωσε να πει ότι ο δρόμος για τον κομμουνισμό περνάει μέσα από τον κρατικό καπιταλισμό, ποιος είμαι εγώ (αλλά κι εσύ, μόνο που αυτό είναι δικό σου ζήτημα να το λύσεις) να κωλώσω με το κρυουλάκι τής Ανταρκτικής;
* «Ειλικρινώς», με την ειλικρίνεια να μένει πάντα να αποδεικνύεται όταν έρχεται η ώρα. Η ώρα τού ΣΥΡΙΖΑ ήρθε και παρήλθε και όλοι ξέρουμε τι απέδειξε για την ειλικρίνειά του…
Από εκεί, λοιπόν, εσύ με βάφτισες «κρατιστή» με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Ψυχανεμιζόμενος την παρεξήγηση (= παρερμηνεία), προσπάθησα να αποφύγω το φαινόμενο της πολιτικής Βαβυλωνίας, ζητώντας σου να μου ορίσεις πώς καταλαβαίνεις τις αντίθετες με του κρατισμού/κρατιστή έννοιες (κοινωνισμό/κοινωνιστής). Αυτό που δεν ήταν παρά μια προσπάθεια να συνεννοηθούμε πριν χαθούμε στη μετάφραση των διαφόρων εννοιών εσύ το θεώρησες υπεκφυγή. Δεν πειράζει. Είπαμε, δεν σε χρεώνω με κακές προθέσεις ή κακοπιστία. Τα λάθη ανθρώπινα.
Τι κατάλαβα από την απάντησή σου (11/07/2018 at 17:48), σε συνδυασμό βέβαια και με απόψεις που διατύπωσες σε προηγούμενα σχόλια; Τα κυριότερα συμπεράσματά μου επιγραμματικά:
α) Δεν έχεις στο μυαλό σου μια καθαρή, συνεκτική και συγκροτημένη άποψη σχετικά με το τι συνιστά «κρατισμό». Αλλού τον ταυτίζεις με το στόχο της απλής νίκης τής Αριστεράς στις εκλογές και τη μη καταστροφή τού αστικού κράτους αλλά μόνο με την κατάκτησή του (ξεχνάς όμως ότι μπορεί να έχεις καταστρέψει το αστικό κράτος συνθέμελα και να καταλήψεις με κάργα εργατικό κρατισμό), αλλού με τη μη κατάργηση των συντεχνιακών προνομίων (σου διαφεύγει όμως το σενάριο μιας μη κρατικιστικής αλλά αυτοδιευθυνόμενης επιχείρησης που οι εργαζόμενοι σε αυτήν θα αποφασίσουν –δημοκρατικά– να δώσουν μερικά προνόμια στους εαυτούς τους), κι αλλού με τη μη ύπαρξη εργατικού ελέγχου (δεν υποψιάζεσαι όμως ότι η θεσμοθέτηση τού εργατικού ελέγχου δεν αποτελεί και εγγύηση για την άσκησή του· π.χ.: προϋποθέτει την ελεγκτική ικανότητα των εργαζόμενων και, ίσως το κυριότερο, την ελεγκτική βούληση –η δημοκρατία, ξέρεις, έχει κόστος, που λίγοι είναι διατεθειμένοι να καταβάλουν: το να ελέγξω εγώ το διοικητικό συμβούλιο της κοινωνικοποιημένης επιχείρησης στην οποία δουλεύω σημαίνει ότι μερικά Σαββατοκύριακα, αντί να πάω για βουτιές, θα πρέπει να τσεκάρω ισολογισμούς και οικονομικές εκθέσεις· ποια θεσμοθέτηση θα με κάνει να το θέλω αυτό; υπάρχουν νόμοι που ρυθμίζουν τη βούληση;). Φτάνεις δε μέχρι το σημείο να τον ταυτίσεις, αλλού, με την «ταξική συμφιλίωση», σε μια ακραία επίδειξη …«πολυσκεπτικής» (κατά το «πολυπολιτισμικής») σκέψης!
β) Φαίνεται να θεωρείς το βιβλίο τού Λένιν «Κράτος και επανάσταση» κάτι σαν τη φιλοσοφική λίθο που δεν θα παρουσιάσει κανένα πρόβλημα πρακτικής εφαρμογής σε ένα κράτος τού ανεπτυγμένου μονοπωλιακού καπιταλισμού. Συγχαρητήρια! Κατάφερες να γεφυρώσεις το χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξης! Κι εγώ ο χαζός πίστευα ότι πρόκειται για μια διαλεκτική αντίθεση που δεν θα επιλυθεί ποτέ!
γ) Έχεις ξεχάσει ότι ακόμα και ένα εργατικό διοικητικό σύστημα (αποφεύγω τη λέξη «κράτος» για προφανείς λόγους…) ενός μεγάλου κοινωνικού σχηματισμού (πάλι αποφεύγω τη λέξη «κράτος» ή «χώρα» ή «έθνος» κ.λπ.) που δεν θα έχει καμία σχέση με το αστικό κράτος, ένα «μισοκράτος» κατά το χαρακτηρισμό τού Λένιν, αν θέλει να λέγεται σοσιαλιστικό, θα πρέπει να έχει κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό. Συμφωνείς; Αν ναι (και πώς να πεις όχι!), καλώς ήρθες στον …κρατισμό!
δ) Επειδή δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε θα είσαι ο τελευταίος αριστερός που στο μυαλό του τα όρια με τον αναρχισμό έχουν θολώσει και έχουν γίνει δυσδιάκριτα, φαίνεται να θεωρείς καταστατικό στοιχείο τού αδιαμεσολάβητου και ακηδεμόνευτου εργατικού ελέγχου την κατάργηση της αντιπροσώπευσης και των ειδικών. Λαμπρά. Άντε να δω ποια πλατεία θα μπορέσει να φιλοξενήσει τα περίπου 6.500.000 των Ελλήνων πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου για να συζητήσουν και να ψηφίσουν επί τού προϋπολογισμού τού σωτήριου έτους ΧΧΧΧ που θα εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα ο σοσιαλισμός! Και άντε να δω ποιος θα είναι ο τυχερός που η κληρωτίδα θα αποφασίσει να σε (χτύπα ξύλο) χειρουργήσει για τριπλό μπαϊπάς! Τυχερέ! :-)
Τέλος και τελεία και εις άλλους γύρους με υγεία! :-)
Τα λέμε
Το κράτος ως μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, (δλδ όλων σχεδόν των δια-προσωπικών πεδίων (οικονομικό, δικαιικό/νομικό, εργασιακό, ασφάλειας κλπ) μεταξύ των ανθρώπων), έχει διαποτίσει βαθιά τις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να νοηθούν μια κοινωνία (άρα και την διαμεσολάβηση των μεταξύ τους υποθέσεων) χωρίς την ύπαρξη του κράτους. Συνεπώς, μιας μορφής κράτους έιναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ για την μετάβαση στον κομμουνισμό. επειδή όμως, ο κομμουνισμός είναι μια κοινωνία ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ, για αυτόν ακριοβώς τον λόγο, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μορφή κράτους, άρα ΚΑΙ το εργατικό κράτος, είναι μεν αναγκαίο, αλλά ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ θανάσιμος εχθρός της α-ταξικής και α-κρατικής κοινωνίας!
Συνεπώς, ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ, αριστεροί, κομμουνιστές και αναρχικοί, πρέπει να καλλιεργούμε στους εαυτούς μας και τον κόσμο, τόσο την ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΗ λογική απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο, όσο και την λογική τησ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ και ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗΣ σε ανταγωνισμό με την λογική του κράτους και του κεφαλαίου.
Αυτή η συμπλεξη των δύο πολιτικών/θεωρητικων αντιλήψεων (διεκδίκηση απέναντη σε κράτος/κεφάλαιο και αυτοοργάνωση/αυτοθέσμιση του λαού), μπορεί να πάει πολύ μακριά το εργατολαϊκό μας κίνημα!
Οι λογικές εντός των αριστερών/κομμουνιστών και των αναρχικών που χλευάζουν την διακδικητική λογική όπως και την λογική της αυτοοργάνωσης/αυτοθέσμισης του λαού, είναι για τα μπάζα. Είναι τελειωμένες.
Φίλε Λεφτ ,
Τα συμπεράσματα σου είναι επισφαλή και με αναγκάζεις να ανταπάντησω!
Επίσης μου πετάς και μια καθαρή ανοησία στο τέλος και με βγάζεις από τα ρούχα μου!
Φιλε Λεφτ,
Ας φανταστούμε λίγο την νέα κοινωνία όπως ξεπιδαει με κοιλοπονηματα από την κοιλιά της παλιάς σαπισμενης κοινωνίας.
Όλοι θα θέλουν να απολαμβάνουν μέχρι κεραίας τα ωφέλη του σοσιαλισμού.!
Δηλαδή να εργάζονται όσο γίνεται λιγότερο και να παίρνουν όσο γίνεται μεγαλύτερο μισθό. Τότε όμως, (ερχομενος στο παράδειγμά σου), όχι μια ασπουμε αναρχοαυτονομη επειχηρηση, αλλά ΟΛεΣ οι επιχειρήσεις ανεξαρτητα αν είναι σταλινικές,, φιλελεύθερες η ότι άλλο, θα επαναστατήσουν ζητώντας προνόμια η κάθε μία μόνο για τον εαυτό της!!!
Υπάρχει και το αντίθετο ενδεχόμενο, η κάθε επιχείρηση να ζητάει να ισχύσει ο νόμος της αγοράς, για να πωλεί ακριβά τα προϊόντα της και να αμοίβει τους υπαλλήλους της με υψηλούς μισθούς.
Εδώ έρχεται η λογική και βρίσκει λύσεις….παραοικονομία, κλοπή δημόσιας περιουσίας, δημιουργια μαφίας, λαθρεμπόριο κτλ, έτσι ώστε, έλλειψη αγοράς επίσημης να έχουμε προϊόντα κάποιων ανεκτων προδιαγραφών.
Απέναντι σε αυτές τις δοκιμασμένες τακτικές που απέτυχαν διότι δημιούργησαν ισχυρή βάση ατομικού πλουτισμού και αστικής ιδεολογίας, υπάρχει ο κίνδυνος να αεροβατουμε προτείνοντας …ουρανοκατεβατες θεωρίες ανεφάρμοστες εν πολλοίς..
Αναλαμβάνοντας τον κίνδυνο, επανέρχομαι στον σχεδιασμο επί χάρτου λαμβάνοντας υπόψη μερικά δεδομένα, μείωση χρόνου της καθαυτό εργασίας, όχι για να πηγαίνουμε για μπύρες, αλλά για να οργανώνεται η διάχυση της δουλειάς που κανονικά εκτελεί η γραφειοκρατία, με την εκπαίδευση όλων των κατώτερων εργατουπαλληλων, έτσι ώστε να μπορεί ο καθένας να εξοικειώνεται ακομα και με τις πιο εξειδικευμένες γραφειοκρατικες εργασίες όπως η κοστολόγηση των προϊόντων, η οργάνωση της παραγωγής, ο σχεδιασμός σε πανεθνικό επίπεδο, και έτσι, να μπορεί ο καθένας να συμμετέχει στην λήψη των αποφάσεων που αφορούν την παραγωγή, και όχι να επαφιονται στους μόνιμους κρατικούς υπαλλήλους και τους κομμησαριους.
Αμοιβή της γραφειοκρατίας με κατώτερο μισθό, εναλλαγή στις θέσεις αυτές και λογιστικός έλεγχος. Ως γραφειοκρατία ορίζεται η κάστα κρατικών υπαλλήλων που έχουν ως αποκλειστικό αντικείμενο την διεύθυνση ανθρώπων, διευθυντες επιχειρήσεων χωρίς τεχνικές γνώσεις, ( δηλαδή ΟΧΙ οι μηχανολόγοι χημικοί κτλ) καιδιοικητικα στελέχη του κρατικού μηχανισμού, υπουργεία,κτλ.
Εννοείται, και απορώ πως κανείς τον συσχετισμό, οι γιατροί, δε ανήκουν στην γραφειοκρατία…..όπως δεν ανήκουν οι επιστήμονες γενικά, μην τρελλαθουμε…δηλαδή.
Η κυκλική εναλλαγή στις στις θέσεις της γραφειοκρατίας αφορά την διοίκηση, κοστολόγηση, σχεδιασμό,προσωπάρχες, κομμησαριοι κτλ.
Δεν αφορά δηλαδή τους χειρουργούς όπως, κάπως κουτοπόνηρα ομολογώ υπαινίχθηκες….
(Θα συνεχίσω )
Συμφωνώ με την διάφορα οτι ο Λένιν είχε βάλει ήδη τους όρους ξεπερασματτος του. κράτους. Όταν η γραφειοκρατ ία αμοίβεται με τον κατώτερο μιστο και. Ισχυει η αιρετοτητα -ανακλητοτητα. Με ανακύκλωση ολων στις γραφειοκρατικές θέσεις.
Αυτά ήταν αδύνατα τότε αλλλα σημερα ειναι απολυτα εφιικτά,για αυτό και η επικαιρότητα του κρτουςτυπυ κομμούνα που περιγράφει ο Λένιν στο κρατος και επανάσταση
Φίλε σ.τ. έχεις δίκιο! ΑΝ στην εποχή μας, κομμουνιστές και αναρχικοί αποδεχθούν την αντιφατικη πραγματικότητα που λέει ότι “χωρίς την ύπαρξη μιας μορφή κράτους είναι αδύνατη η μετάβαση στον κομμουνισμό, αλλα, ταυτόχρονα, οποιαδήποτε μορφή κράτους υπονομεύει την ποριεια προς την αταξική ακρατικη κοινωνία δλδ τον κομμουνισμό” και δουλεψουν με βαση αυτή την διαπίστωση, έχουμε ελπίδες!
Επίσης, φίλε σ.τ., ναι ο Λένιν έίχε θέσει, όχι τους όρους ξεπεράσματος του κράτους, αλλά κάποιους όρους βάσει των οποίων δεν θα γιγαντώνονταν η γραφειοκρατία. Απέτυχε ο Λένιν σε αυτό. Ηταν και άρρωστος και δεν έζησε πολύ άλλωστε.
Δυστυχως, η εργαλειακή αντίληψη για το κράτος και η υοτίμηση της διαβρωτικής/υπονομευτικής του δύναμης όσον αφορά την ορεία προς τον κομμουνισμό που είχαν και έχουν ακόμα οι περισσότεροι εναπομείναντες κομουνιστές, συνέβαλλε τα μέγιστα στον εκφυλισμό των καθεστώτων που προέκυψαν από το ’17 και μετά και πηραν το όνομα “υπαρκτός σοσιαλισμός¨.
ΑΠό την άλλη, η περιφρόνηση του χαρακτήρα του κράτους ως ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ σχεδόν τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας άρα και των μεταξύ τους σχέσεων που έχουν μάθει οι άνθρωποι που πράττουν διαχρονικά οι αναρχικοί, εξηγεί και την δική τους ανικανότητα στο να διαμορφώσουν και να συμβάλουν στηνπραγματοποίηση μιας επιτυχούς μετάβασης των κοινωνιών από τον καπιταλισμό, στον κομμουνισμό.
Για το παρόν/μέλλον ;; Οψόμεθα! Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται για νάρθουν όπως έλεγε και ο Μπρέχτ. Και στα καθαρά, διαλεκτικά, ανοιχτά μυαλά όλων υμων, αριστερών, κομμουνιστών και αναρχικών.
Το κείμενο του δημοψηφίσματος αναλυτικά:
«Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους;
Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους»). Όσοι από τους πολίτες της χώρας απορρίπτουν την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ. Όσοι από τους πολίτες της χώρας συμφωνούν με την πρόταση των τριών θεσμών ψηφίζουν: ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΝΑΙ.»
Το δημοψήφισμα έγραφε αυτό. Όποια άλλη διάσταση και να επιθυμεί ο καθείς μας να βάλει μέσα στο “ΟΧΙ” ή το “ΝΑΙ”, το ερώτημα είναι αυτό και πάνω σε αυτό κλήθηκαν να απαντήσουν οι Έλληνες τότε. Και το ΚΚΕ είπε πολύ ξεκάθαρα ότι είτε το ένα βγει είτε το άλλο, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Έτσι κι αλλιώς, η πρόταση του ΚΚΕ διευρύνει το ΟΧΙ, ενώ ταυτόχρονα διαλύει και οποιαδήποτε αυταπάτη μπορεί να υπάρχει γύρω από το ερώτημα όπως τίθεται. Και φυσικά δεν είναι συνένοχο σε κανένα μνημόνιο, ούτε καν έμμεσα. Τώρα, αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα υπόλοιπα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα επιθυμούν να κριτικάρουν το ΚΚΕ που δεν στήριξε το “ΟΧΙ”, δυστυχώς για αυτά, το ερώτημα είναι συγκεκριμένο, και ό,τι περιεχόμενο και να του δώσει κάποιος, πάλι συγκεκριμένο είναι. Όποιος στήριξε το “ΟΧΙ”, στήριξε πρακτικά και το 3ο Μνημόνιο. Ξυδάκι λοιπόν. Και ο κόσμος βλέπει γύρω του και κρίνει.
Το άκυρο του ΚΚΕ απλά επέτρεψε την αύξηση του ΝΑΙ στα έγκυρα ψηφοδέλτια. Η πρόταση του ΚΚΕ όχι απλά δεν διευρύνει το ΟΧΙ, αλλά στην πράξη ευνοούσε το ΝΑΙ. Αν είχε επηρεάσει περισσότερο κόσμο το ΚΚΕ, θα έβγαινε το δημοψήφισμα υπέρ του μνημονίου. Το αν θα ήταν νίκη ή όχι του κινήματος κλπ είναι περίπου αυτονόητο. Και καθόλου περίεργο που ακόμα και η κοινωνική βάση, ακόμα και μέλη του ΚΚΕ, ψήφισαν ΟΧΙ
Η προσχώρηση στο δημοψήφισμα-λαμογιά του Σύριζα ήταν το κύκνειο άσμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Οι διαψεύσεις των ΟΧΙ-άδικων αυταπατών (όσοι λίγοι είχαν, γιατί οι περισσότεροι απλά κοροϊδεύαν τον εαυτό τους η απλά κάνανε “νάζια” στον ιμπεριαλισμό) έρχονταν απανωτές, μέρα με τιην μέρα.
Ο,τι έλεγε/”προφήτευε” τότε το ΚΚΕ πραγματοποιούνταν μια-δυο μέρες μετά.
Το θέμα έχει πια εξαντληθεί.
Δείτε μόνο τη βαθμολογία των αναγνωστών, κι εδώ, και στο άλλο σχετικό ποστ:
http://pandiera.gr/kke-και-δημοψήφισμα-ο-κόσμος-έχει-ψηφ
Στο δημοψήφισμα έγινε εκείνο, που επιθυμούσε το ~95% του Ελληνικού Λαού (και όχι μόνο των ψηφισάντων). Γι αυτό και η προκοπή του.
Αν έχεις δίκιο, τότε θα έπρεπε να εκλέξετε άλλο λαό εσείς οι συνεπείς.
Ευτυχώς όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Ταξική ήταν το ΟΧΙ, δεν ήταν το άκυρο και κάντε ό,τι θέλετε γιατί έχετε συσχετισμό, δεν μπορούμε να βγούμε από την ΕΕ κλπ
Επειδή είναι δύσκολο να εκλέξουμε έναν άλλο Λαό, το μόνο, που μας μένει είναι να βοηθήσουμε, το κατά δύναμιν, αυτόν που έχουμε, να ξεπεράσει τη θολούρα, που του έχουν ρίξει εχθροί και “φίλοι”. Ξέρω, δύσκολο….
Aq το να φτιάξει το συστημα καινουργιο λαό μην το γελάς .Ειναι ρεαλιστικο και γίνεται την τελευταια δεκαετια: Ενας αμφιλεγομενος νομος για την ιθαγενεια απο ΓΑΠ κ Συριζα το 2010( το κκε ηταν κατα) ,ολη η νεολαία εξω λογω μνημονιων κλπ και τώρα ο Μητσοτακης παλευει να δωσει ψήφο σε Greeks πεμπτης γενιάς…
Ανωνυμε θα έλεγα να μην κρινουμε το ψηφισε ο καθενας τον Ιουλη του 2015.Γιατι μπορω και εγω να υποστηριξω οτο το ΚΚΕ ήταν λαγος της κωλοτουμπας Τσιπρα αφου η ψηφος στο Ναι ή το οχι ήταν το ιδιο πραγμα.
Βεβαια το κκε έκανε διορθωση αφου ο Κουτσουμπας δηλωσε οτι ο Τσιπρας προδωσε το οχι του λαου…
Θεόδωρε, σε μια και μοναδική δήλωση ο Κουτσούμπας με το “πρόδωσε” δεν αποδίδει και …αντιστασιακά εύσημα σε μια χαλαρή άρνηση, ούτε και αναιρεί κορυφαίες πολιτικές πράξεις του κόμματος, όπως η στάση του στο δημοψήφισμα! Και μην ξεχνάς ότι στα κομμ. κόμματα ο επικεφαλής ηγέτης ονομάζεται, όχι τυχαία Γενικός Γραμματέας της Κ.Ε. και όχι “αρχηγός”! Αρα μπορούν να του συχωρεθούν και λάθη. Η συλλογική θέληση του κόμματος εκφράζεται αυθεντικά στα κείμενα, που ψηφίζονται από συλλογικά όργανα. Και γι αυτό το θέμα έχουν υπάρξει ολοκληρωμένες αποτιμήσεις.
Τώρα ήταν η ψήφος ΝΑΙ η ΟΧΙ το ίδιο πράγμα;
Οπως πιστεύω, όχι ακριβώς, μόνο, που οι διαφορές είναι ανάξιες λόγου για να στηρίξουν πολιτική στάση. Το “ΝΑΙ” ήταν “ότι πεις αφεντικό”, το “ΟΧΙ” (με την συγκεκριμένη γραμμένη διατύπωση) ήταν “έχω διαφωνίες αφεντικό – δώσε κάτι παραπάνω”.
Δε ζήσαμε τη ζωή μας για να τη διαπραγματευόμαστε τόσο φτηνά….
μας κούρασε το ΚΚΕ με την οπορτουνισμό και την ακούραστη πάλη του εναντίον της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά έχει βουήξει ο τόπος για τις κολεγιές στους φοιτητές με τη ΛΑΕ (ΑΡΑΣ) και την ΑΡΙΣ, δηλαδή τους πιο αναξιόπιστους και συριζόφιλους από τους εξωκοινοβουλευτικούς…
ΥΓ. Σχόλια περί συνεργασίας στο κίνημα και όχι από τα πάνω δε γίνονται δεκτά. Μερικοί όταν κάνουν συναντήσεις κορυφής στα κρυφά δεν κρατάνε το στόμα τους από τον ενθουσιασμό τους…
ΧΑ ΧΑ φάτε μνημόνια διαρκείας τώρα. Ρε ποιος είχε πάλι δίκιο ρε.