Παναγιώτης ΜαυροειδήςΑς ξεκινήσουμε με μια λεπτομέρεια:
Οι 47 από τις 52 συλλήψεις έγιναν εξαιτίας της παραβίασης της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Οι υπόλοιποι συνελήφθησαν επειδή οπλοφορούσαν, χωρίς να διαθέτουν άδεια ή επειδή τα όπλα τους είναι απαγορευμένα.
Συνεπώς, η κατάληψη του Καπιτώλιου, η τοποθέτηση βομβών κλπ, όπως φαίνεται, σύμφωνο με το κεκτημένο του βαθέος κράτους των ΗΠΑ, ήταν νόμιμη!
Ας μη περιορίσουμε λοιπόν τη συζήτηση μόνο στον Τράμπ (παρεπιμπτόντως τον ψήφισαν και 75 εκατομμύρια….). Τα χθεσινά γεγονότα δεν ήταν ατυχείς ή έστω μαύρες στιγμές, εξ αιτίας ενός ημίτρελου ακροδεξιού.
Συνιστούν, συμβολικά και ουσιαστικά, μια αντεπανάσταση. Περισσότερο σωστά, είναι μια τομή μέσα στη συνέχεια μιας αστικής αντεπανάστασης στην καπιταλιστική εποχή μας.
Μια αντεπανάσταση που επιχειρεί να “λογαριαστεί” όχι μόνο με την παράδοση των εργατικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα (άλλωστε έχουν λιγοστέψει τόσο πολύ όσοι έπρεπε να μιλούν για αυτές!), αλλά και με το σύνολο των κοινωνικών συμβολαίων και αναγκαστικών συμβιβασμών που αυτές επέβαλαν στη συγκρότηση του καπιταλίσμού και τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας.
Αν συνηθίσαμε να θεωρούμε την τελευταία, ατελές έστω, αλλά εγγενές γνώρισμα της οικονομίας και κοινωνίας της αγοράς, είναι καιρός να ξυπνήσουμε από το όνειρο και την αυταπάτη.
Το πιθανότερο είναι να έχουμε φαινομενικά μια επιστροφή στη Δημοκρατική ομαλότητα με ύμνους για την αντοχή της αμερικανικής δημοκρατίας και κατάρες για τον ψυχικά διαταραγμένο Τράμπ.
Όμως ο Τράμπ, όπως και ο Μπολσονάρου στη Βραζιλία ή ο Μόντι στην Ινδία (δηλαδή στις μεγαλύτερες αστικές δημοκρατίες του κόσμου!), έχουν θέσει το θέμα στην ημερήσια διάταξη. Όπως και -το ξεχνάμε;- και άλλοι που τους είπαν τρελούς και παρανοϊκούς, όπως ήταν ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ. Ήταν και τέτοιοι. Κυρίως όμως ήταν χρήσιμοι.
Διότι ΕΚΑΝΑΝ (και ΜΙΛΟΥΣΑΝ ανοιχτά), αυτά τα οποία οι καθώς πρέπει αστοί ηγέτες ΗΘΕΛΑΝ σε βάρος των εργατικών τάξεων και των λαών, είχαν ΣΥΜΦΕΡΟΝ, αλλά μιλούσαν ΨΙΘΥΡΙΣΤΑ και με δισταγμό.
Ο Τράμπ δεν είναι Χίτλερ, καθότι ο σύγχρονος καπιταλισμός του 2021, δεν είναι αυτός του μεσοπολέμου.
Ας μην έχουμε όμως αμφιβολία.
Ο Τράμπ είναι τόσο ρατσιστής, τόσο σεξιστής, τόσο απαξιωτικός με τον φτωχόκοσμο ή τους πρόσφυγες και μετανάστες ή τους μη χριστιανούς, τόσο πρόθυμος να επιβάλει μια μπατσοδημοκρατία που θα πυροβολεί ότι κινείται, όσο και όλοι οι κουστουμάτοι αστοί των σαλονιών.
Με μια πολύ σημαντική και ποιοτική διαφορά. Οι δεύτεροι έχουν ένα εμπόδιο από μια υποκριτική “πολιτική ορθότητα”, ενώ ο Τράμπ, σπάζει αυτό το όριο, μιλάει με κυνική ειλικρίνεια τη γλώσσα των κυρίαρχων “αξιών”, τις νομιμοποιεί ανοιχτά.
Για αυτό ακριβώς ο Τραμπισμός (με ή χωρίς Τράμπ), συνιστά τομή, κάθε άλλο παρά απλά πολιτισμική, για την αστική πολιτική.
Συνεπώς και η δική μας απάντηση αφορά την αναμέτρηση με την αστική πολιτική και όχι μόνο με το γελοιογραφικό όχημα αντιδραστικής εξέλιξής της…
ΥΓ1: Δεν μοιάζουν λίγο όλα αυτά και με τις “έγχρωμές” επαναστάσεις;
ΥΓ2: Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, “χρωστάμε” στον κάθε Τραμπ το γεγονός ότι όντως πολιτικοποίησε τη συζήτηση στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Μίλησε με τη γλώσσα της γυμνής αστικής πολιτικής και των “αξιών” της. Το ερώτημα είναι αν θα σηκώσουμε το γάντι ή αν θα αφήσουμε τη δουλειά στον κάθε νυσταλέο και βαθιά συστημικό Μπάιντεν, χωρίς να έχουμε καταλάβει τι πραγματικά παίζεται…
Αντεπανάσταση! Ποιανής επανάστασης που έγινε από ποιούς αποτελούν “αντεπανάσταση” τα γεγονότα στις ΗΠΑ; Της τεχνολογικής “επανάστασης”, της “επανάστασης” του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, της Γαλλικής ή μήπως κάποιας ανολοκλήρωτης σοσιαλδημοκρατικής;
αγαπητέ Α.Β.
Το κείμενο απαντά με σαφήνεια στο ερώτημά σου, στην αμέσως επόμενη πρόταση:
“Μια αντεπανάσταση που επιχειρεί να “λογαριαστεί” όχι μόνο με την παράδοση των εργατικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα (άλλωστε έχουν λιγοστέψει τόσο πολύ όσοι έπρεπε να μιλούν για αυτές!), αλλά και με το σύνολο των κοινωνικών συμβολαίων και αναγκαστικών συμβιβασμών που αυτές επέβαλαν στη συγκρότηση του καπιταλίσμού και τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας.
Αν συνηθίσαμε να θεωρούμε την τελευταία, ατελές έστω, αλλά εγγενές γνώρισμα της οικονομίας και κοινωνίας της αγοράς, είναι καιρός να ξυπνήσουμε από το όνειρο και την αυταπάτη.”
Αν θέλεις να διατυπώσεις μια τεκμηριωμένη διαφωνία πάνω σε αυτό, είναι αλλο θέμα και θα ήταν χρήσιμο
Δυστυχώς ναι, ακόμα και αριστεροί και κομμουνιστες, θεωρούν τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, όχι ως απόρροια λαϊκών κατακτήσεων, εργατικών κατακτήσεων και της ύπαρξης συλλογικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, αλλά, ως δικσιωματιστικη καβλαντα μικροαστικά σκεπτόμενων τύπων. Για αυτό και γουστάρουν και αυτοί αυταρχικό κράτος αλλά Κίνα !
Από την άλλη, η καπιταλιστική λογική για το ατομικό δικαίωμα, νοηματοδότησε το ατομικό δικαίωμα ως δικαίωμα ξεκομμένο από συλλογικές διαδικασίες, από κοινωνικές τάξεις και από την κοινωνία την ίδια. Και φυσικά ως έμπρακτη και ύψιστη έκφραση του ατομικού δικαιώματος , έβαλε το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής κλπ. Έχεις; Αξίζει να υπάρχεις. Δεν έχεις; Είσαι άχρηστος εσύ φταις και στον κουβά.
Όμως ο καπιταλισμός έχει μεγαλώσει πολύ πια. Έχει γίνει επίσης πολύ παγκόσμιος πια. Έχει να διαχειριστεί επίσης, τρομαχτικά προβλήματα που ι ίδιοε δημιούργησε! Μια διέξοδο έχει: Την σύμφυση κεντρικού σχεδιασμού και νεοφιλελευθερισμού: Η Κίνα εκφράζει στην πληρέστερη μορφή του αυτό το νέο μοντέλο συγκρότησης του έθνους/κράτους και των υπερεθνικών καπιταλιστικών ενώσεων. Για αυτό και όλα τα υπόλοιπα έθνη/κράτη πολώνονται ήδη προς αυτό το κρατικό καπιταλιστικό μοντέλο της Κίνας. Με συγκρούσεις στο εσωτερικό τους; Ναι. Αλλά προς τα εκεί πάνε.
Ο κορονοιος απετέλεσε ήδη ένα πολύ πετυχημένο βήμα μετάβασης των εθνών/κρατών προς αυτή την ολοκληρωτική καπιταλιστική νέα κατάσταση : Οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τα οριζόντια λοκνταουν, η συζήτηση για την υποχρεωτικοτητα του εμβολιασμού (την οποία πρέπει να απορρίψει δημοσίως η αριστερά), έρχονται να συμπληρώσουν παλιότερα μετρα ελέγχου και επιτήρησης των λαών (ηλεκτρονικό χρήμα κ όλα μέσω τραπεζών , ψηφιακοί χαφιεδισμου παντός τύπου κλπ) από έθνη/κράτη και κεφάλαιο.
Οι «έγχρωμες» επαναστάσεις όπως κι αν τις αποτιμήσει κανείς είχαν ως αφετηρία ένα πραγματικό κοινωνικό και πολιτικό επίδικο συνδεδεμένο άμεσα με συγκεκριμένα αιτήματα. Δεν είναι καθόλου έτσι η σημερινή περίπτωση στις ΗΠΑ. Αν μοιάζει με κάτι αυτό θα ήταν το πραξικόπημα της μπυραρίας γελοίο μεν αλλά και εφαλτήριο για το ναζισμό όπως αποδείχθηκε.
Ο τραμπισμός είναι η κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική συνάντηση ενός πολύ σημαντικού κομματιού του κράτους και του κεφαλαίου των ΗΠΑ , με ένα επίσης μεγάλο ποσοτικά τμήμα του λαού των ΗΠΑ (μεσαία στρώματα και εργατική τάξη).
Αυτή η κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική συνάντηση έχει ως περιεχόμενο, τον ρατσισμό, την θρησκευτική παράνοια, την ακροδεξιά ψεκα, την λευκή ανωτερότητα, την απόρριψη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης από την σκοπιά της ρατσιστικής λευκής ανωτερότητας και της εθνικής ενότητας που απορρέει από αυτήν. Είναι ένα μαζικό σκοταδιστικό απάνθρωπο πολιτικό/πολιτισμικό κίνημα.
Η απάντηση του ετέρου πλειοψηφικού κεφαλαίου των ΗΠΑ είναι η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση,η περαιτέρω εξαθλίωση του λαού, βάση αυτής.
Και τα δύο αυτά πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά ρεύματα είναι αντεπαναστατικά και θανάσιμα εχθρικά για τον λαό. Η διαφορά έγκειται στο ότι το τραμπικο ρεύμα έρχεται να αμφισβητήσει από ακροδεξιά, απάνθρωπη και πλήρως καπιταλιστική λογική την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων των ΗΠΑ .
Ragnarok μου λειπει απο όλες τις αναλύσεις το ΓΙΑΤΙ τοση ένταση τώρα στην Αμερική.Ποιο το διακυβευμα στο ποιο ανδρεικελο θα κανει τον προεδρο; Υπαρχουν ανειρηνευτα συμφεροντα τραστ και επιχειρηματιων; Ειναι απλα η προσωπικοτητα Τραμπ; Εκβιαζει απλα ο Τραμπ για να μην τον χωσει μεσα το βαθυ κρατος; Η κοινοβουλευτικη εκδοχη του καπιταλισμου ξοφλησε στη μητροπολη του; Δεν κανω ρητορικες ερωτησεις απλά αναρωτιεμαι..
Για αυτό που ρωτάς επειδή και εμένα με απασχολεί τι γιατί τώρα αυτό, σκέφτηκα τα παρακάτω:
Η κίνηση αυτή ( η μπούκα στο Καπιτώλιο) μπορεί να ερμηνευθεί στο πλαίσιο της εσωτερικής κρίσης των ΗΠΑ αλλά και της γεωπολιτικής σύγκρουσης/συμπόρευσης με την Κίνα. Μάλλον είναι πια αμετάκλητη η άνοδος της καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής Κίνας στην θέση του ηγεμόνα του πλανήτη . Οι ΗΠΑ δύουν και δίνουν την θέση τους στην Κίνα. Το θέμα είναι, η καπιταλιστική τάξη των ΗΠΑ πως στέκεται απέναντι σε αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός: Το μισό κομμάτι της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ το δέχεται αυτό και θέλει συμπόρευση με την Κίνα, το άλλο μισό το απορρίπτει και θέλει σύγκρουση με την Κίνα. Και εδώ μπαίνει ο τραμπισμός και ο μπαιντενισμος, η χτεσινή τους σύγκρουση κλπ.
Ο τραμπισμός ειναι ένα καπιταλιστικό απάνθρωπο, παρανοϊκό ακροδεξιό ρατσιστικό πολιτικό/πολιτισμικό κίνημα που ενώνει σε αυτή την βάση την μισή καπιταλιστική τάξη των ΗΠΑ με ένα μεγάλο κομμάτι του λαού της (και της εργατικής της τάξης ). Θέλει να κάνει ξανά τις ΗΠΑ τον αδιαμφισβήτητο ηγεμόνα του κόσμου κ για αυτό θέλει την σύγκρουση .ε την Κίνα και τον προσαιτερισμο της Ρωσίας, για να διαλυθεί εν τη γενέσει του το ανατολικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Οι δημοκρατικοί θέλουν το ανάποδο: συμπόρευση με την Κίνα μοιράζοντας τον κόσμο και σύγκρουση με την Ρωσία για να καταστήσουν το ανατολικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ πρωταγωνιστή μεν , πιο αδύναμο δε.
Ραγκαροκ από πού συμπεραίνεις το αναπόφευκτο της ηγεμονίας της Κίνας; Ναι μεν οικονομικά είναι πιο εύρωστη, για να περάσει σε ΑΕΠ την Αμερική δε, θέλει 5ετία και βάλε. Αυτό από μόνο του βέβαια δεν είναι το παν καθώς οι ΗΠΑ ήταν η μεγαλύτερη οικονομία από τα τέλη του 19ου αιώνα, την ιμπεριαλιστική πρωτοκαθεδρία όμως πήρε περίπου 50 χρόνια μετά και μεσολαβούντων δύο παγκοσμίων πολέμων που γονάτισαν την προηγούμενη κάτοχο την Αγγλία και γενικά την Ευρώπη. Αλλά πέρα από την οικονομία δε βλέπω κάπου αλλού να αρχίζει να παίρνει κεφάλι (στρατιωτικά, πολιτικά) ίσα-ίσα βλέπω να χάνει επιρροή πχ στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης που έταξε επενδύσεις και δεν τις πραγματοποίησε (και σε εμάς φαίνεται από τις κραυγές Μαρινάκη στον Πειραιά) και δεν νομίζω ότι κυριαρχεί 100% καν στο χώρο της, την ΝΑ Ασία.
Εν τέλει, δε νομίζω ότι έχει αιτία την εξωτερική πολιτική το χτεσινό ή αν έχει αυτό είναι δευτερεύουσας σημασίας. Θα μπορούσα να το δω κυρίως ως μια κίνηση του Τραμπ να στριμώξει τους Ρεπουμπλικάνους με το βλέμμα στην επόμενη μέρα είτε είναι η αποφυγή των δικαστηρίων είτε η επιβολή της ακροδεξιάς μέσα στο κόμμα. Η επόμενη μέρα είναι τρομακτικά ασαφής. Δε μου φαίνεται ότι χωράει αυτή η πολιτική του Τραμπ στους σημερινούς Ρεπουμπλικάνους χωρίς να τους μεταλλάξει σε δικό του κόμμα. Οι κλασσικοί Ρεπουμπλικάνοι αυτό το βλέπουν και προσπαθούν να βάλουν φρένο, όμως δεν μπορούν να κάνουν και πολλά γιατί ξέρουν πως αν φύγει θα καταρρεύσουν εκλογικά.
Το θέμα για μας είναι ότι η Αριστερά πρέπει να πρωταγωνιστήσει κι εκεί και εδώ στην πάλη ενάντια στην ακροδεξιά και να μη λέει επικίνδυνα πράγματα ότι όσο σιχαμένος είναι ο Τραμπ, άλλο τόσο είναι και οι δημοκρατικοί γιατί 1ον δεν ισχύει και δε θα έπρεπε κανείς προοδευτικός άνθρωπος να το σκεφτεται ούτε για αστείο και 2ον το έλλειμμα μιας άλλης προοπτικής στις ΗΠΑ είναι τεράστιο και δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε με όρους Ελλάδας και ύπαρξης ΚΚ και αριστεράς. Εκεί έβγαινε ο Τραμπ με σύνθημα ο Μπάιντεν θα φέρει σοσιαλισμό και υστεριάζανε οι δεξιοί.
Έχουμε συνηθίσει όταν μιλάμε για ενδοκαπιταλιστικες αντιθέσεις εντός κρατών να εννοούμε τα δυτικά καπιταλιστικα κράτη.
Είτε από την δύναμη της αδράνειας είτε από μια θρησκευτικού τύπου πίστη ότι Κίνα κ Ρωσία δεν συνιστούν ακριβώς καπιταλιστικα ιμπεριαλιστικά κράτη αλλά κάτι λιγουλακι…καλύτερο ένεκα παρελθόντος, πολλοί αριστεροί κ κομμουνιστές έχουν εκτός κάδρου αυτές τις μεγάλες χώρες.
Έτσι πχ ορισμένες δυνάμεις έχουν ανακαλύψει εδώ κ 3 χρόνια, ότι υπάρχει διάσπαση των καπιταλιστικών τάξεων των κρατών , ανάμεσα στις εθνικιστική ακροδεξιά πλευρά και την κλασική νεοφιλελε πλευρά. Και εκτιμούν ότι αυτή η διάσπαση είναι κορυφαία κ παγκόσμια . Νομίζω ότι έχουν λάθος:
Α. Γιατί επιμένουν να έχουν εκτός της οπτικής τους μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες όπως την Ρωσία και την Κίνα. Με αποτέλεσμα η ανάλυση που κάνουν να είναι πια μερική και περιορισμενη. Μήπως λοιπόν βλέπουμε κάποια διάσπαση των αρχουσων καπιταλιστικών τάξεων της Ρωσίας και της Κίνας σε εθνικιστική/ακροδεξιά και σε νεοφιλελε; Μάλλον όχι . Έλα όμως που αυτές οι χώρες πριν 3 μήνες συγκρότησαν την μεγαλύτερη ένωση ελεύθερου καπιταλιστικου εμπορίου στον κόσμο!! Αλήθεια οι 19 χώρες που συμμετέχουν σε αυτή την ένωση έχουν /αντιμετωπίζουν διάσπαση των δικών τους αρχουσων καπιταλιστικών τάξεων; Ε;
Β. Η διάσπαση που λένε οι σύντροφοι αυτοί, ο τέως υπάρχει. Αφορά σχεδόν αποκλειστικά την ε.ε., την Βρετανία και τις ΗΠΑ . Μάλλον κανέναν άλλον. Και ως επίδικο έχει την στάση αυτών των κρατών απέναντι στο ανατολικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ κ την ανάδυση της Κίνας σε ηγεμόνα του πλανήτη.
Γ. Μάλλον ο νεοφιλελευθερισμός που γνωρίσαμε μας αφήνει χρόνους και αντικαθίστανται από ένα μίγμα κεντρικού σχεδιασμού και νεοφιλελευθερισμού. Εδώ διδάσκει η καπιταλιστική Κίνα κ η επίσης καπιταλιστική Ρωσία και η Δύση υιοθετεί με συγκρούσεις, αντιφάσεις κλπ, αυτό το μοντέλο. Με αυτό το μοντέλο ο καπιταλισμός παγκόσμια, σε δύση κ ανατολή , θέλει να αφήσει εκτός μεγάλα κοινωνικά κομμάτια και να εξαφανίσει τα εργατικά κ λαϊκά δικαιώματα που προέκυψαν από 2 αιώνες ταξικής πάλης κ ανάδυσης του εργατικού υποκειμένου. Εκτός κ αν τον εμποδίσει μια νέα εργατική κ λαϊκή ανάταση , μια ανάδυση ενός νέου εργατολαικού υποκειμένου
Συνεπώς κρατάτε μικρό καλάθι με τις διαμάχες εντός των καπιταλιστικών τάξεων των εθνών/κρατών της δύσης.
Ραγκναροκ άλλο σου είπα και άλλο απάντησες. Η Κίνα δυναμώνει αλλά σε καμία των περιπτώσεων δεν κοντράρει στα ίσα τις ΗΠΑ για την ηγεμονία. Κάθεσαι και μου συγκρίνεις μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου (την οποία έστησε ο Ομπάμα και τορπίλισε ο Τραμπ) με το δίκτυο οικονομικών συμφωνιών και το πολιτικοστρατιωτικό πάτημα του ΝΑΤΟ στις περισσότερες χώρες στο γεωγραφικό χώρο Ρωσίας και Κίνας. Το ανατολικό μπλοκ δεν είναι ούτε τόσο δυνατό ούτε τόσο συμπαγές όσο το περιγράφεις.
Η δε διαίρεση των αστικών τάξεων σε φιλοκινέζικη δημοκρατική και αντικινέζικη ακροδεξία ,όπως καταλαβαίνω να περιγράφεις δεν υφίσταται, σίγουρα όχι τόσο καθαρά. Αν παρατήρησες τον Μπάιντεν θα συνεχίσει από εκεί που άφησε ο Τραμπ το μέτωπο με την Κίνα.
Για το οικονομικό μείγμα, τι να σου πω πληθαίνουν οι φωνές ακόμα και αστικές που μιλούν για εγκατάλειψη του νεοφιλελευθερισμού. Μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις δεν έχουν δείξει κάποια αλλαγή στην οικονομική πολιτική, πάρε παράδειγμα και τον Κούλη, μας ετοιμάζει Πισσαρίδη. Δε νομίζω ότι οικονομικά έχει νόημα αύξηση των επενδύσεων του κράτους (αυτό που λανθασμένα λες κεντρικό σχεδιασμό) με πέταγμα κοινωνικών ομάδων στο περιθώριο. Ποιος θα τις χρησιμοποιήσει/αγοράσει τις κρατικές επενδύσεις; Εκτός αν απευθύνονται σε εξωτερικές αγορές, πού ποιες θα είναι αν μιλάμε ότι αυτό εφαρμόζουν ΗΠΑ και ΕΕ; Δώσε ένα παράδειγμα του καινούργιου δείγματος αν θέλεις που υιοθετεί η Δύση.
Μεταβατικέ, δεν είπα ότι αύριο το πρωί η Κίνα θα αντικαταστήσει τις ΗΠΑ στην ηγεμονία του κόσμου. Αυτό που λέω είναι ότι μάλλον, η διαδικασία αυτή καθίσταται ανεπιστρεπτη. Οι ΗΠΑ δύουν και η Κίνα έρχεται.
Ακόμα και το γεγονός ότι οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν από την ttp δεν είναι έτσι για να το ξεπεταμε σε δύο γραμμές! Έτσι αποσύρονται οι χώρες από παγκόσμιες συμφωνίες κυριαρχίας;
Το γεγονός δε ότι, είναι οι καπιταλιστικές τάξεις της φύσης και όχι της ανατολής οι οποίες διχάζονται στο εσωτερικό τους , είναι μάλλον και αυτό σαφές δείγμα του ότι η καπιταλιστική δύση διαρκώς παραγκωνίζεται από την καπιταλιστική ανατολή.
Εκτιμώ ότι, ο εσωτερικός διχασμός στην καπιταλιστική τάξη των ΗΠΑ, αυτό ακριβώς έχει ως αιτία.
Τώρα για το μείγμα κεντρικού σχεδιασμού κ νεοφιλελευθερισμού, νομίζω πως, η διαρκής αυταρχικό ποίηση των κρατών σε ανατολή κ δύση, η επιτήρηση και η πειθαρχηση των λαών κ των εργατικών τάξεων , σε συνδυασμό με το ότι στην οικονομία κ την παραγωγή βλέπουμε εξελίξεις που συντείνουν στο οτι το κράτος στα επόμενα χρόνια θα έχει ολοένα κ πιο παρεμβατικό ρόλο.
Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός της μέχρι τώρα μορφής που είχε στις ΗΠΑ (συμμετοχή στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που μετέφερε μεγάλο μέρος της διεθνούς παραγωγής και των δικτύων διανομής στο εργοστάσιο του κόσμου που λέγεται καπιταλιστική Κίνα και γενικά Ασία, αμφισβητείται από τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό του έθνους/κράτους.
Ίσως ζούμε ένα ακόμα επεισόδιο στην διαδικασία παράδοσης της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας από τις ΗΠΑ, στην επίσης ιμπεριαλιστική/καπιταλιστική Κίνα. Ο καπιταλισμός έχει γίνει πια, πολύ μεγάλος, πολύ παγκόσμιος, πολύ τεχνολογικά ανεπτυγμένος για να παραμείνει η υπάρχουσα πολιτική μορφη διαχείριση του και διαχείρισης των λαών/υπηκόων των εθνών/κρατών και υπερεθνικών ενώσεων ως είχαν.
Μίγμα κρατικού σχεδιασμού και νεοφιλελευθερισμού ως πολιτική των εθνών/κρατών και των υπερεθνικών καπιταλιστικών ενέσεων είναι αυτό που έρχεται. Αυτή είναι η καπιταλιστική κοινωνία της επιτήρησης, του ψηφιακού ελεγχου και του νεοφιλελευθερισμού όσον αφορά τα εργατικά κ λαϊκά δικαιώματα τα οποία και καταργούνται μαζί με το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίσαμε. Ολοκληρωτικός καπιταλισμός; Ναι
ΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ, ΤΟΤΕ ΑΚΥΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.
Όχι. Ο κεντρικός σχεδιασμός δεν ακυρώνει τον καπιταλισμό. Ακυρώνει μόνο τον “ελεύθερο” ανταγωνισμό ως χαρακτηριστικό του πρώιμου καπιταλισμού , τον οποίο ήδη έχει ακυρώσει ο μονοπωλιακός καπιταλισμός εδώ και πολλές δεκαετίες.
Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην…
Ποια είναι η θλίψη και ποια η παραφροσύνη;;;