Γιώργος Μουρμούρης
ΝΗΣΟΣ ΡΩ
Καταγγελία φαντάρων, πριν ένα χρόνο, για τις συνθήκες στο νησί
Για τους περισσότερους η Ρω είναι γνωστή μόνο από την περίφημη «κυρά» της. Ίσως και από τις συχνές αναφορές του τελευταίου διαστήματος, λόγω του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού που συμπυκνώνεται στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Με βάση την ελληνική οπτική, τα μικροσκοπικά νησιά προσδίδουν στο ελληνικό κράτος τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί εκατοντάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα θαλάσσιου και υποθαλάσσιου πλούτου, ενώνοντας παράλληλα την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη του με αυτή της Κύπρου και αφήνοντας την Τουρκία σε ρόλο παρατηρητή στο πάρτι δισεκατομμυρίων που στήνεται στην ανατολική Μεσόγειο.
Για τους φαντάρους όμως, η Ρω είναι ένα κολαστήριο. «Πέραν των ατέλειωτων συναγερμών με υπηρεσίες όλη τη νύχτα (λόγω του ανταγωνισμού με την Τουρκία στο Αιγαίο αλλά και του προσφυγικού), δεν καλύπτονταν το τελευταίο διάστημα ούτε οι βασικές ανάγκες των φαντάρων», κατήγγειλαν ομαδικά στρατευμένοι στο Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων «Σπάρτακος» τον Μάρτιο του 2017.
Και περιέγραφαν την κατάσταση στη Ρω ως εξής:
«Έλλειψη νερού λόγω κακών υλικών και της άγνοιας των αρχιφυλάκων για αφαλάτωση, κτίρια παλιά χωρίς θέρμανση απ’ τα οποία έβγαινε νερό απ’ το πάτωμα και το ταβάνι όταν έβρεχε, στρατιώτες νηστικοί για δύο και τρεις μέρες στο φυλάκιο, τρώγοντας μόνο ψωμί, λόγω της αδυναμίας τροφοδότησης του νησιού, βραχυκυκλωμένα δίκτυα ηλεκτρικού ρεύματος, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα μιας εξαντλητικής θητείας που έχει παράλληλα παράλογες απαιτήσεις».
«Αυτά τα γράφουμε για να προφυλάξουμε αυτούς που πρόκειται να μπουν στρατό», έγραφαν τότε οι φαντάροι. Δεκαπέντε μήνες αργότερα, νωρίς το πρωί της 27ης Ιουνίου, ένας φαντάρος 22 ετών έβαζε τέλος στη ζωή του με το όπλο του.
Η αφορμή που οδήγησε τον νέο στην αυτοκτονία, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, παραμένει άγνωστη. Το μόνο σίγουρο είναι όμως ότι οι συνθήκες στην ακριτική βραχονησίδα δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο, που δεν αφήνει χώρο για την παραμικρή στιγμή αδυναμίας.
«Υπήρχε ένα παιδί που έλεγε, δεν αντέχω. Η απάντηση ήταν τα καψώνια», καταγγέλλει στο Πριν ο Γ.Π. που υπηρέτησε δύο μήνες στη Ρω στις αρχές του 2017, σημειώνοντας ότι είναι σύνηθες οι φαντάροι να περνάνε ακόμα και τρεις εβδομάδες στη βραχονησίδα.
«Νερό για μπάνιο είχε μόνο από το σύστημα αφαλάτωσης, που δεν λειτουργούσε αν είχε κακοκαιρία. Τα πιάτα τα πλέναμε στη θάλασσα. Το βράδυ βέβαια το νησί δε φωτιζόταν. Για να φτάσουμε στη σκοπιά ανεβαίναμε με φακούς ένα κακοτράχαλο μονοπάτι, περίπου 20 λεπτά. Καίγαμε τα σκουπίδια σε ένα σημείο πίσω από το ελικοδρόμιο, με πετρέλαιο που παίρναμε από τις γεννήτριες. Ακόμα και μετά τον τραυματισμό φαντάρου από έκρηξη, και ενώ ήδη ένας άλλος είχε καεί στο χέρι, η πρακτική αυτή συνεχίστηκε. Ήταν κανονική υπηρεσία. Μας έλεγαν, “τη μέρα που δεν έχεις σκοπιά πήγαινε εκεί”. Θέρμανση βέβαια δεν υπήρχε, εκτός από κάποιες σόμπες γκαζιού και ένα τζάκι για το οποίο μάζευαν μόνοι τους ξύλα οι φαντάροι. Ακόμα και στελέχη έλεγαν ότι δεν περιμέναμε τέτοια κατάσταση στη Ρω».
Μοναδική εξαίρεση στο κολαστήριο, το μονοπάτι που οδηγεί στην πλακέτα της «κυράς». Πάντα ασβεστωμένο και περιποιημένο, για να φωτογραφίζονται τα στελέχη της κυβέρνησης -που τότε είχαν επισκεφθεί τη Ρω με την «εκλεκτή» παρέα χρυσαυγιτών.
Εδώ και πάνω από έναν χρόνο όλα αυτά ήταν γνωστά από την καταγγελία των φαντάρων στον «Σπάρτακο». Παρά τα κροκοδείλια δάκρυα για την αυτοκτονία του 22χρονου και τα δελτία τύπου που γράφονται σε άνετα γραφεία εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το κολαστήριο της Ρω, κανείς στην κυβέρνηση και το Γενικό Επιτελείο Στρατού δεν μπορεί να πει ότι δεν γνώριζε.
Πηγή: ΠΡΙΝ
Συμφωνώ με τα παραπάνω απόλυτα. Ακόμα κι εγώ που υπηρέτησα σε “καλύτερες” συνθήκες και σε καλύτερο μέρος, έχω τις χειρότερες απόψεις για το στρατό. Απλά, να προσθέσω, ότι και οι σχέσεις μεταξύ των φαντάρων, δεν είναι (πάντα τουλάχιστον) οι καλύτερες… Και δεν αναφέρομαι απαραίτητα στος σχέσεις “παλιών”-“νέων”… Ίσως η λογική του “διαίρει και βασίλευε” που (και εδώ) υπάρχει, να κάνει τη “δουλειά” της… Τέλος (αν και μου είχε και μένα περάσει από το μυαλό, αλλά ευτυχώς δεν το έκανα), πιστεύω, ότι δεν αξίζει να χαρίζει κανείς τη ζωή του σε αυτόν τον οίκο ανοχής (μεταφράστε το…) που λέγεται στρατός… Για αυτό το λόγο, έδωσα 4,5 αστέρια (κι όχι 5) στο άρθρο…
Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τον αδικοχαμένο φαντάρο, είναι να αγωνιστούμε για τη διάλυση του στρατού!
Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τον αδικοχαμένο φαντάρο, είναι να αγωνιστούμε για τη διάλυση του στρατού!
~~~~~~~~~~
Ε ρε Λένιν που σου χρειάζεται, φίλε Γιάννη Σ.! Η μικρή μου συνεισφορά:
~~~~~~~~~~
Μια καταπιεζόμενη τάξη που δεν επιδιώκει να μάθει να χειρίζεται τα όπλα, να έχει όπλα, μια τέτοια καταπιεζόμενη τάξη δεν θα άξιζε παρά να τη μεταχειρίζονται όπως μεταχειρίζονται τους δούλους. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, αν δεν θέλουμε να μεταβληθούμε σε αστούς πασιφιστές ή οπορτουνιστές, ότι ζούμε σε ταξική κοινωνία και ότι απ’ αυτή δεν υπάρχει και ούτε μπορεί να υπάρξει άλλη διέξοδος εκτός από την ταξική πάλη. Σε κάθε ταξική κοινωνία –άσχετα αν στηρίζεται στη δουλεία, στη δουλοπαροικία ή, όπως σήμερα, στη μισθωτή εργασία– η τάξη που καταπιέζει είναι ένοπλη. Όχι μόνο ο τωρινός τακτικός στρατός μα και η τωρινή πολιτοφυλακή –ακόμη και στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες, π.χ. στην Ελβετία– είναι εξοπλισμός τής αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο. Αυτό είναι μια τόσο στοιχειώδης αλήθεια, που νομίζω ότι δεν χρειάζεται να σταθούμε ιδιαίτερα σ’ αυτή. Φτάνει να υπενθυμίσουμε τη χρησιμοποίηση του στρατού ενάντια στους απεργούς σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες.
Ο εξοπλισμός τής αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο είναι ένα από τα πιο μεγάλα, βασικά και σπουδαιότερα γεγονότα τής σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Και μπροστά σ’ ένα τέτοιο γεγονός προτείνουν στους επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες να προβάλλουν το «αίτημα» τού «αφοπλισμού»! Αυτό ισοδυναμεί με πλήρη εγκατάλειψη της άποψης της ταξικής πάλης, με παραίτηση από κάθε σκέψη για επανάσταση. Σύνθημά μας πρέπει να είναι: Εξοπλισμός τού προλεταριάτου για να νικήσει, ν’ απαλλοτριώσει και ν’ αφοπλίσει την αστική τάξη. Αυτή είναι η μοναδικά δυνατή τακτική τής επαναστατικής τάξης, τακτική που απορρέει απ’ όλη την αντικειμενική ανάπτυξη του καπιταλιστικού μιλιταρισμού που υπαγορεύεται απ’ αυτήν την ανάπτυξη. Μόνο αφού αφοπλίσει την αστική τάξη μπορεί το προλεταριάτο, χωρίς να προδώσει την κοσμοϊστορική του αποστολή, να πετάξει στα παλιοσίδερα κάθε όπλο γενικά και το προλεταριάτο θα το κάνει αυτό αναμφίβολα αλλά μόνο τότε, σε καμία περίπτωση νωρίτερα.
[Από το κείμενο «Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης». Γράφτηκε το Σεπτέμβριο του 1916 και πρωτοδημοσιεύτηκε το Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 1917 στην εφημερίδα Jugend-Internatinale.]
Τι τα θέλουμε τα όπλα τα ντουφέκια,τα σπαθιά ,να τα κάνουμε εργαλεία να δουλεύει η εργατιά (είναι η μόνη αλήθεια )
Αν δεν έχουμε στρατό το σύστημα χάνει ένα βασικό εργαλείο επιβολής