Την Τρίτη 25 Απριλίου 2017, καλεσμένος στην εκπομπή On the third day της ERTopen με τον Γιώργο Μουργή, ήταν ο Παναγιώτης Μαυροειδής, μέλος του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Είχαν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση που, με αφορμή τις γαλλικές εκλογές, επεκτάθηκε και στα “δικά μας”.
Ορισμένα θέματα που μπήκαν στη συζήτηση, μαζί με αντίστοιχους σχολιασμούς:
- Το BREXIT οι Γαλλικές εκλογές και οι τριγμοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση:
- Η ΕΕ είναι ήδη σε μεγάλη κρίση. Πριν 2 χρόνια το ερώτημα ήταν αν “θα έχει μέλλον όποιος φύγει από την ΕΕ”, ενώ σήμερα τίθεται το ερώτημα “αν και με ποια μορφή θα έχει μέλλον η ΕΕ.
- Οι αιτίες ανόδου των φασιστικών και ακροδεξιών ρευμάτων στην Ευρώπη:
- Κανείς δε μας λέει ότι η όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων γεννάει απαραίτητα στροφή προς τα αριστερά. Εξαρτάται από τη μορφή και το περιεχόμενο της λύσης. Ο πυρήνας της φασιστικής αντίληψης προτάσσει ως “λύση” τη μάχη με τον διπλανό ή αυτόν που είναι λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω, δηλαδή τον εμφύλιο πόλεμο εντός των εργαζομένων και των ανέργων. Ο ρατσισμός αποτελεί εργαλείο για αυτή την αντίληψη. Επομένως η λεγόμενη “ενότητα πάνω στο πρόβλημα” κάθε άλλο παρά αρκεί. Ναι μεν τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα, αλλά η λύση τους έχει έντονο χρώμα. Αν η αριστερά δεν τολμήσει να μιλήσει για τη “μεγάλη κοινωνική απόσταση”, δηλαδή για λύσεις ενάντια στο κεφάλαιο, δίνεται χώρος στην ακροδεξιά.
- Για τη στάση της αριστεράς απέναντι στην ΕΕ:
- Η λεγόμενη ευρωπαϊκή αριστερά θεώρησε ότι η ΕΕ αποτελεί αντικειμενικά προοδευτικά εξέλιξη και την υποστήριξε, ενώ αποτελούσε πολιτική και οικονομική ένωση συνασπισμού του κεφαλαίου απέναντι στις εργατικές τάξεις. Αλλά και σήμερα αρνείται να επανατοποθετηθεί αρνητικά κάνοντας λόγο για αλλαγή των Συνθηκών, για “διαπραγμάτευση”, Σχέδιο Β κλπ
- Η επαναφορά της σοσιαλδημοκρατίας με πολιτικές φιγούρες όπως αυτές του Μελανσόν, του Κόρμπιν κλπ:
- Ο Μελανσόν δηλώνει και είναι σοσιαλδημοκράτης, πρεσβεύοντας στην επιστροφή σε μια λεγόμενη καλή εποχή της σοσιαλδημοκρατίας. Ωστόσο η περίοδος του ¨κοινωνικού συμβολαίου”, όπου το κεφάλαιο αφενός μπορούσε να δώσει (ανοδικός κύκλος) και αφετέρου ήταν υποχρεωμένο να δώσει λόγω της επαναστατικής κομμουνιστικής απειλής, έχει παρέλθει ιστορικά
- Η εξαφάνιση του ΓΚΚ μέσω της συμμαχίας με τον Μελανσόν:
- Δυνάμεις όπως το Γαλλικό ΚΚ, κρύβονται πίσω από κομμάτια της σοσιαλδημοκρατίας. Δε δίνουν καμία μάχη. Είναι τουλάχιστον τραγικό σε μια επαναστατική εποχή με την αρνητική έννοια, καθώς σαρώνονται καταχτήσεις όχι μόνο της ρωσικής αλλά και της Γαλλικής επανάστασης, η αριστερά να μη τολμάει να μιλήσει για τομή και επανάσταση και να μιλά για “επανάσταση” δημαγωγικά η κάθε Λεπέν
- Για την τάση επιστροφής στην εθνική κυριαρχία:
- Υπάρχει οπωσδήποτε και η πλευρά της διαπραγμάτευσης, καθώς η Γαλλία δεν είναι μια τυχαία καπιταλιστική χώρα. Διεκδικεί απέναντι στη Γερμανία σε ένα βαθμό. Πέρα από αυτό όμως, χρειάζεται προσοχή. Το ταξικό ζήτημα δεν αποκόπτεται από το εθνικό. Πώς όμως συνδέονται; Αν μπει ομπρέλα το εθνικό ζήτημα όπως έκανε ο Μελανσόν, τότε ανεξάρτητα από προθέσεις το κοινωνικό ζήτημα κηδεύεται. Αντίθετα αν η αριστερά σηκώσει το ζήτημα της ταξικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, τότε η εθνική διάσταση μπορεί να καθίσταται ομορφιά. Η ομορφιά απαιτεί πολυχρωμία όχι μονοχρωμία.
Ακούστε εδώ ολόκληρη την ενδιαφέρουσα εκπομπή: On the third day
Το ΓΚΚ είναι με τον Μακρόν όχι τον Μελανσόν.
Στον α γύρο ήταν δήθεν με τον Μελανσόν, με το ζόρι, αιφνιδιασμένο και πριν δει πως το ΣΚ θα έχει αριστερόστροφο υποψήφιο
Το Μέτωπο της Αριστεράς διαλύθηκε γιατί ο Μελανσόν δεν ήθελε το ΣΚ σε αντίθεση με το ΓΚΚ.
ο Μελανσόν πήρε 20 % απο 11% με πολύ πιο αριστερό πρόγραμμα από αυτό του 2012 ή ότι άλλο κατέβηκε το 2017.
ο Μελανσόν, ελπίζω να μην αλλάξει αυτό στις εσωτερικές ψηφοφορίες, δεν στηρίζει τον Μακρόν σε αντίθεση με τον Σάντερς, ή τον Κόρμπιν που ήταν στο ΕΚ και επί Μπλερ-Μπράουν
ο Μελανσόν δεν λέει γενικά και αόριστα διαπραγμάτευση των Συνθηκών αλλά μονομερής έξοδος και διαπραγμάτευση των συνθηκών. Υιοθέτηση νομισματικής- συναλλαγματικής-δημοσιονομικής-οικονομικής πολιτικής από 1 ή πολλές χώρες και διαπραγμάτευση των συνθηκών. Το αν αυτό είναι ανεπαρκές, που είναι, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το διαστρεβλώνει ο καθένας και να παρουσιάζει κάτι σε ΣΥΡΙΖΑ ή σοσιαλδημοκρατία.
όταν ο Μελανσόν δηλώνει αριστερός σοσιαλδημοκράτης αυτό δεν σημαίνει … Τσοβόλας όπως διαβάσαμε αλλού σε επίδειξη μάλλον ασχετοσύνης για τα γαλλικά πράγματα, και πολιτικού χομπισμού. Βέβαια μπορούμε να κάνουμε και χαβαλέ, δεν πειράζει, ή να κάνουμε και σοβαή ανάλυση, ούτε αυτό πειράζει. Σε μια χώρα που αριστερά λέγεται το ΣΚ σημαίνει στα αριστερά του ΣΚ. Σοσιαλδημοκρατία υπάρχει όταν γίνεται αστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, αλλιώς είναι ρεφορμιστική αριστερά, μη ενσωματώσιμη στην τρέχουσα μορφή της αλλά και αδύναμη να φέρει τομές και νίκες
όταν ένα κοινωνικό ρεύμα αναζητάει την ανέφικτη σοσιαλδημοκρατική ρύθμιση απάντηση των επαναστατών είναι πως όποιος κάνει ανέφικτη την μεταρρύθμιση φέρνει πιο κοντά την επανάσταση δεν είναι όμως η άρνηση της μεταρρύθμισης, δεν είναι η άρνηση της διεκδίκησης της μεταρρύθμισης πριν την εργατική εξουσία.
δεν είναι το πριν και μετά την εργατική εξουσία το κριτήριο που αναδεικνύει την σοσιαλδημοκρατία αλλά η ηγεμονία στο κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ
αν Μελανσόν θεωρεί την σοσιαλδημοκρατία εφικτή η απάντηση δεν είναι η άρνηση των πολιτικών ρήξεων με τον ιμπεριαλισμό και τον νεοφιλελευθερισμό
Κώστας
Καλά Κωστα, περίμενε να πέσεις από τα σύννεφα για τρίτη και φαρμακερή (1η και καραμπινάτη ο ΣΥΡΙΖΑ, δεύτερη η ΛΑΕ και τώρα ο Μελανσόν). Περίμενε, δεν θα περιμένεις για πολύ!
καλή τακτική όταν δεν έχεις άποψη για το θέμα να βάζεις λόγια στο στόμα του άλλου για άλλα θέματα
Κώστας
Για ποιό ΓΚΚ μιλάτε καλοί μου άνθρωποι?
ΓΚΚ, έπαψε πρακτικά να υπάρχει από τη δεκαετία του 60.
Γιατί συντηρείτε τις αυταπάτες του κόσμου? Το ΚΚΓ είναι από τότε, ένα κόμμα της αστικής τάξης.
Το ΓΚΚ απλά κράτησε τον τίτλο (και τον μαγάρισε) διότι δεν βρήκε αντίσταση.
Η δράση του, όπως εξ άλλου και όλων των ευρωκομμουνιστικών/ρεφορμιστικών κόμμάτων, ήταν καθαρά διαβρωτική, πεμπτοφαλαγγίτικη, εκφυλιστική! Έβαλε τον αντικομμουνισμό και τον αντισοβιετισμό, σε κοινωνικές ομάδες (διανοούμενοι, καλλιτέχνες, εργάτες φοιτητές….) , όπου η επώνυμη δεξιά ούτε στον ύπνο της δεν θα μπορούσε.
Θεωρώ επίσης ότι είναι απόλυτα σωστό αυτό που αναφέρεται στο κείμενο: “Ωστόσο η περίοδος του ¨κοινωνικού συμβολαίου», όπου το κεφάλαιο αφενός μπορούσε να δώσει (ανοδικός κύκλος) και αφετέρου ήταν υποχρεωμένο να δώσει λόγω της επαναστατικής κομμουνιστικής απειλής, έχει παρέλθει ιστορικά.”
Ο Κεϋνσιανισμός της περιόδου της “σοβιετικής απειλής”, τέρμα!
Τώρα, βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού καθώς και εκτιμούμε (“the hard way”, που λένε και οι Αμερικάνοι), την τεράστια υπηρεσία που προσέφερε σε παγκόσμιο επίπεδο στην εργατική τάξη η ύπαρξη της ΕΣΣΔ. Οι θυσίες που έκανε το παγκόσμιο εργατικό κίνημα προστατεύοντας την ΕΣΣΔ, κατα τον μεσοπόλεμο και κατά τον ΒΠΠ, ξεπληρώθηκαν γεναιόδωρα από μέρους της. Είναι η τυπική περίπτωση, οπόυ κανείς πρέπει να χάσει κάτι, για να καταλάβει πόσο πολύτιμο του ήταν!