Σαν σήμερα πριν 48 χρόνια, στις 29 Νοέμβρη 1969, διαγράφτηκαν από το ΙΚΚ (PCI) τρία μέλη του που συμμετείχαν στην έκδοση του “Ιλ Μανιφέστο”
Το άρθρο που δημοσιεύουμε σήμερα, περιλαμβανόταν στο ένθετο που συνόδευε την καθημερινά εκδιδόμενη εφημερίδα “Il Manifesto” της 29ης Νοεμβρίου 2009, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης σαράντα χρόνων από την ημέρα διαγραφής από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα τριών σημαντικών μελών του.
Η διαγραφή αυτών των μελών υπήρξε η αρχή μιας διαδικασίας διαμόρφωσης ενός ρεύματος, που ανέπτυξε σημαντική δράση και συγγραφική δραστηριότητα τα επόμενα χρόνια. Το μετέφρασα, δε, γιατί θεωρώ πως η δράση αυτού του ρεύματος και πολλές από τις θεωρητικές του επεξεργασίες αξίζει ακόμα και σήμερα να μελετηθούν.
Στην Ελλάδα, έχουν μεταφραστεί κάποια από τα έργα των πρωταγωνιστών του και έχουν δημοσιευτεί από τις εκδόσεις Στοχαστής και Εξάντας, στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, ασκώντας επιρροή, κυρίως, σε αυτόν τον πολιτικό χώρο που αργότερα συγκρότησε την Ε.Κ.Ο.Ν. Ρήγας Φεραίος-Β΄ Πανελλαδική…
Γιάννης Ντινιακός
………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Οι ρίζες μιας κομμουνιστικής αίρεσης
της Ροσάνα Ροσάντα και της Λουτσιάνα Καστελίνα
Μετάφραση και επιμέλεια: Γιάννης Ντινιακός
Νοέμβριος του 1969, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα διαγράφει το «Μανιφέστο». Ένα περιοδικό, αλλά κυρίως μια αριστερή κριτική στον καπιταλισμό και τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Στις 24 Νοεμβρίου του 1969 συνερχόταν στη Ρώμη στην οδό Μποτέγκε Οσκούρε, όπου βρισκόταν η έδρα της, η Κεντρική Επιτροπή του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος για να διαγράψει τον Άλντο Νατόλι, τον Λουΐτζι Πιντόρ και τη Ροσάνα Ροσάντα. Ο Νατόλι ήταν ένας αγωνιστής του αντιφασιστικού αγώνα που είχε δικαστεί το 1936 και στη συνέχεια είχε υπάρξει επικεφαλής της κομματικής οργάνωσης της Ρώμης· o Πιντόρ ήταν ο πιο διακεκριμένος δημοσιογράφος της Λ’ Ουνιτά, της καθημερινής, δηλαδή, εφημερίδας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, και η Ροσάντα είχε διευθύνει το πολιτιστικό τμήμα του κόμματος.
Το να διαγραφτεί κάποιο μέλος του κόμματος ήταν λιγότερο σοβαρό από το να εκδιωχθεί, όπως συνέβαινε στα άλλα κομμουνιστικά κόμματα, όπου του αποδιδόταν η κατηγορία της προδοσίας ή της ανηθικότητας. Εμείς είχαμε κατηγορηθεί ότι είχαμε δημιουργήσει μια «φράξια»· στην πραγματικότητα δεν είχαμε δημιουργήσει καμιά φράξια, δεν είχαμε παραβιάσει καθόλου την κομματική νομιμότητα ούτε είχαμε επιδιώξει υπογείως συμφωνίες με άλλες ομάδες συντρόφων· αλλά είχαμε κάνει κάτι, ίσως, χειρότερο: εκδίδαμε από τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς ένα μηνιαίο έντυπο πολιτικής κουλτούρας, που το πρώτο τεύχος του είχε πουλήσει πάνω από πενήντα χιλιάδες τεύχη, διευθυνόταν από τον Λούτσιο Μάγκρι[1] κι εμένα κι υπογραφόταν από τον Λουίτζι Πιντόρ, τον Βιτόριο Φόα, τη Νινέτα Τζαντετζιάκομι, τον Ντάνιελ Σίνγκερ, την Ενρίκα Κολότι Πισέλ, τον Έντγκαρ Σνόου και τον Κ. Σ. Κάρολ [2], τον Μικέλε Ράγκο και τον Λούτσιο Κολέτι.
Μας είχε ζητηθεί να σταματήσουμε την έκδοση ή να αλλάξουμε τη διεύθυνσή του κι είχαμε αρνηθεί. Ακολούθησαν μετά οι διαγραφές του Μάγκρι και της Λουτσιάνα Καστελίνα, καθώς κι εκείνων που διηύθυναν κι υπέγραφαν το περιοδικό αλλά και των μελών διαφόρων οργανώσεων, που, όταν συζητήθηκε το θέμα του Ιλ Μανιφέστο, μας είχαν υποστηρίξει.
Σπάνια το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα κατέληγε να διαγράφει, εκτός κι αν κάποιος είχε πιαστεί να κλέβει ή να κάνει κάτι παρόμοιο· η τελευταία περίπτωση για την Κεντρική Επιτροπή ήταν οι βουλευτές Άλντο Κούκι και Βάλντο Μανιάνι, που είχαν κατηγορηθεί ότι ήταν οπαδοί του Τίτο, του γιουγκοσλάβου ηγέτη που είχε καταδικαστεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. Σ’ ένα κόμμα που γινόταν αντιληπτό σαν ένας στρατός σε πόλεμο, η συζήτηση επιτρεπόταν στο εσωτερικό ενός μόνο επιπέδου και με την παρουσία ενός εκπροσώπου των ανώτερων οργανωτικών επιπέδων· μετά τη συζήτηση, τα μέλη ψήφιζαν κατά πλειοψηφία και όλα ξαναέμπαιναν σε τάξη. Αυτό το σύστημα, ο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» ήταν μια μέθοδος καθοδήγησης που επέτρεπε στα ανώτερα επίπεδα όχι μόνο τον έλεγχο αλλά και να καταλαβαίνουν τι είχαν στα μυαλά τους τα κατώτερα επίπεδα, σταθεροποιώντας το όριο των πιθανών μεσολαβήσεων. Η πραγματική συζήτηση, που έφθανε και σε πραγματικές συγκρούσεις, εκτυλισσόταν στο επίπεδο των καθοδηγητικών οργάνων χωρίς να βγαίνουν προς τα έξω ή να τίθενται υπόψη της Κεντρικής Επιτροπής και της βάσης οι αντίθετες γραμμές. Αυτές μπορούσε να τις διαισθανθεί κανείς μόνο από το διαφορετικό τόνο που τα μέλη της καθοδήγησης υιοθετούσαν στους λόγους τους ή στη συμπεριφορά τους. Η αρετή που αποσπούσε τους μεγαλύτερους επαίνους ήταν η νομιμοφροσύνη, ως ένδοξη μορφή υπακοής.
Η έκδοση του περιοδικού και η σημαντική του επιτυχία συγκρούονταν με αυτό το μηχανισμό, με νόμιμο αλλά αδιαμφισβήτητο τρόπο. Το στοίχημα για εμάς ήταν να νομιμοποιήσουμε μέσα στο Κόμμα μια σε βάθος συζήτηση πάνω στα θέματα που είχαν ωριμάσει κατά τη δεκαετία του ’60, είχαν κορυφωθεί κατά το ’68 των σπουδαστών και στην έκρηξη του θερμού φθινοπώρου του ’69.
Μια διαφοροποίηση είχε αναδυθεί στη διευθύνουσα ομάδα με το θάνατο του Τολιάτι, τον Αύγουστο του 1964. Όχι πως δεν είχαν υπάρξει συγκρούσεις στην ηγεσία σχετικά με τη φύση του «νέου κόμματος» και, στη συνέχεια, σχετικά με την κατασταλτική στροφή, που εκδηλώθηκε το 1948 στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και, το 1951, με την άρνηση του Τολιάτι να εγκαταλείψει την Ιταλία και να μετακινηθεί στην Κομινφόρμ [3], όπως ζητούσε ο Στάλιν, αλλά κι αργότερα με την έκρηξη της ουγγρικής εξέγερσης του 1956 καθώς και στο 10ο Συνέδριο του Κόμματος που την ακολούθησε. Το θέμα ήταν ουσιαστικά το ίδιο: ποιος έπρεπε να είναι ο χαρακτήρας του Ιταλικού Κόμματος και ποια η σχέση του όχι πλέον με την 3η Διεθνή, που διαλύθηκε το 1943, αλλά με το Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης που λειτουργούσε καθοδηγητικά;
Από την άφιξή του στην Ιταλία, την άνοιξη του 1943, ο Τολιάτι είχε διαβεβαιώσει ότι το ιταλικό κόμμα δεν θα ακολουθούσε το σοβιετικό μοντέλο. Μπορεί να φαινόταν ένα τέχνασμά του, αλλά ήταν πεποίθησή του πως έπρεπε να δημιουργηθεί στην περιοχή του κόσμου, που οι συμφωνίες της Γιάλτας άφηναν υπό την επιρροή της Δύσης, ένα μαζικό κόμμα, όχι μια λενινιστική ομάδα «επαγγελματιών επαναστατών»· ένα δημοκρατικό και προοδευτικό κόμμα, δηλαδή κοινωνικά προωθημένο και συνταγματικό, που θα επεδίωκε την απόκτηση της πλειοψηφίας για να πραγματοποιήσει στην κοινωνία μας μια βαθιά αλλαγή. Μια «επανάσταση»; Όχι με την έννοια της κατάκτησης της εξουσίας και της συνακόλουθης δικτατορίας του προλεταριάτου, αν και, μέχρι το 1956, αυτό το «όχι» δεν δικαιολογούνταν ως ούτε αναγκαίο ούτε δυνατό σε μια χώρα του ώριμου καπιταλισμού[4].
Το κόμμα αποκαλείτο «μαρξιστικό και λενινιστικό», αλλά σχετικά με τη συγκεκριμένη φύση του, ο Τολιάτι είχε συγκρουστεί τόσο με τους «παλιούς» συντρόφους όσο και με το τμήμα εκείνο του αντιστασιακού κινήματος που δεν δεχόταν τη γραμμή που είχε ακολουθηθεί ως τακτική, μια «ανακωχή», χρήσιμη και στον Στάλιν, καθώς η Σοβιετική Ένωση είχε βγει από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με 22 εκατομμύρια νεκρούς και τρομερές ανάγκες για ανοικοδόμηση. Και πράγματι, η κρίση του 1948 και του 1949 στο πεδίο της Ανατολής, με τις επακόλουθες δίκες και διώξεις, δεν αμφισβητήθηκε από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, όπως δεν αμφισβητήθηκε η καταδίκη του Τίτο από τη Σοβιετική Ένωση, αν και με αυτή την ευκαιρία σημειώθηκε η πρώτη μεγάλη απώλεια του κόμματος σε μέλη. Το Ι.Κ.Κ. σιώπησε, επίσης, και κατά την πρώτη αιματηρή καταστολή εργατικής εξέγερσης στη Γερμανία το 1953.
Η πολεμική πάνω στο θέμα του χαρακτήρα του κόμματος φάνηκε να λύνεται το 1954 με την απομάκρυνση του Πιέτρο Σέκια από την ευθύνη της οργάνωσης, όπου είχε συγκροτήσει «για κάθε ενδεχόμενο» ένα παράνομο μηχανισμό, αλλά η σύγκρουση ξανάρχισε το 1956 και διέσχισε για πρώτη φορά και τη βάση του κόμματος με την ουγγρική εξέγερση και έπειτα τη σοβιετική εισβολή το Νοέμβριο του 1956. Ήταν φανερή η απαίτηση για μια δημοκρατία που συναντούσε την άρνηση. Τώρα, η ηγετική μας ομάδα, αφού εγκωμίασε το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής ΄Ενωσης, που με τη θέση της «ειρηνικής συνύπαρξης» έμοιαζε να κινείται στη δική μας κατεύθυνση, είχε υποστεί ένα σκληρό χτύπημα από την αποκαλούμενη «μυστική αναφορά» πάνω στο σταλινισμό, αλλά υπερασπίστηκε κατά τον ίδιο τρόπο την ένοπλη επέμβαση, αν και απέφυγε τις πειθαρχικές ποινές για όποιον είχε εκφράσει τη διαμαρτυρία του. Προκλήθηκε μια βαθιά αναταραχή που κακώς σχηματοποιήθηκε στο «επανάσταση αμέσως» ή «επανάσταση ποτέ»: σχηματοποιούνταν αρκετά αυτό που μπορούσε ή δεν μπορούσε να κάνει ένα κομμουνιστικό κόμμα στη Δύση.
Επιπλέον, σχηματοποιούνταν εκείνο που η ηγετική ομάδα θεωρούσε ευκταίο να συμβαίνει ή να κάνει: ο σταλινισμός μπορούσε να επιβεβαιώνεται ως σκληρή αναγκαιότητα για τη Ρωσία, αλλά από αυτό δεν προέκυπτε κατ’ ανάγκη, για κάποιον που τον είχε γνωρίσει, πως ήταν επιθυμητός για την ιταλική κοινωνία. Η συζήτηση, ωστόσο, δεν μπορούσε να ανοιχθεί με αυτή την ένταση χωρίς το Ι.Κ.Κ. να συγκρουστεί με τη Σοβιετική Ένωση και στο κέντρο της περιόδου του ψυχρού πολέμου. Μόνο μετά το ακόλουθο 10ο Συνέδριο, άλλο τόσο ταραγμένο, και με τη μορφή των «δρόμων προς το σοσιαλισμό» που ταίριαζαν με κάθε ξεχωριστή χώρα βγήκε νικήτρια η γραμμή του Τολιάτι, που καταδίκαζε κάθε «αμφισημία»: στην Ιταλία ο σοσιαλισμός θα επιτυγχανόταν με διαρκώς διευρυνόμενους μαζικούς αγώνες και με μια αύξηση της συμμετοχής ικανή να παραγάγει βαθιές «δομικές αλλαγές». Και μετά την αντιφασιστική άνοδο του καλοκαιριού του 1960[5], φθάσαμε για μια στιγμή να μιλάμε στους νέους για μια «ιταλική επανάσταση», που επέστρεφε στην ημερήσια διάταξη (1961).
Οι διαδηλωτές απαιτούν την παραίτηση της κυβέρνησης του Ταμπρόνι
Η ορμητική ανάπτυξη του Ι.Κ.Κ., μαζί με τον καινούριο πρωταγωνιστικό ρόλο των νέων, συμβάδιζε επιπλέον με τον εκμοντερνισμό της χώρας: η μεταπολεμική ανοικοδόμηση είχε υπάρξει σκληρή αλλά είχε γνωρίσει μεγάλους αγώνες, η μετανάστευση από την ύπαιθρο του νότου στις βιομηχανίες του βορρά άλλαζε τη φυσιογνωμία της χώρας, η είσοδος των γυναικών στην εργασία άρχιζε να αλλάζει την οικογενειακή δομή. Και την ίδια περίοδο φάνηκε να μειώνεται η ένταση του ψυχρού πολέμου: ο Κένεντι μιλούσε για ένα «νέο σύνορο»[6], η Εκκλησία ανοιγόταν στη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού[7]. Και η Χριστιανική Δημοκρατία έπρεπε να αποδεχθεί, μετά από δεκαπέντε χρόνια αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας, μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς.
Ξεκινούσε μια ρεφορμιστική περίοδος; Κι αν ναι, ποια θα έπρεπε να είναι η θέση του ΙΚΚ σε αυτό το σενάριο; Το σενάριο αυτό θα ενίσχυε μια ανάπτυξη του εργατικού κινήματος ή συνιστούσε έναν κίνδυνο απορρόφησης των μαζών που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν υπάρξει μαχητικές; Ο ιταλικός καπιταλισμός παρέμενε γερασμένος, μυωπικός κι έρρεπε προς τον εκφασισμό ή θα εκμοντερνιζόταν κι αυτός, επιδεικνύοντας ικανότητες καινοτομίας και διαπραγμάτευσης λιγότερο κατασταλτικής; Μεγάλο τμήμα της ηγετικής ομάδας υποστήριζε την ιστορική ανικανότητα του καπιταλισμού μας να αναπτυχθεί κάνοντας περισσότερα ανοίγματα στους εργαζόμενους, ακόμα και με ένα πραγματικά συνταγματικό πολιτικό σύστημα, ενώ, μια μειοψηφία, που υπήρχε και στο συνδικάτο, διαπίστωνε ήδη κάποιες αλλαγές (το νεοκαπιταλισμό) και ένα μάνατζμεντ που δεν κατέφευγε στην «υπερεκμετάλλευση», που ως τότε καταγγελλόταν. Για την πλειοψηφία, αν η Χριστιανική Δημοκρατία ήταν πια υποχρεωμένη να «αποδεχθεί» το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, θα γινόταν «αποδεκτό» και το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα· για τη μειοψηφία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα άλλαζε φανερά στρατόπεδο, το κεφάλαιο είχε πιο λεπτά όπλα πάλης και το Ι.Κ.Κ. έπρεπε έξυπνα να μετακινηθεί σε μια φάση πιο προωθημένης πάλης. Οι δύο θέσεις ήταν σχηματικές, αλλά ξεκάθαρες. Το 1962, ένα Συνέδριο του Ινστιτούτου Γκράμσι έκανε φανερούς τους πρωταγωνιστές της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας, από τη μια πλευρά βρισκόταν ο Αμέντολα, ενώ από την άλλη βρίσκονταν ο Μπρούνο Τρεντίν από τη Γενική Ιταλική Συνομοσπονδία της Εργασίας (Confederazione Generale Italiana del Lavoro – CGIL, τη μαζικότερη, δηλαδή, εκείνη την εποχή συνδικαλιστική οργάνωση εργαζομένων στην Ιταλία, με ισχυρή την επιρροή της αριστεράς στον προσανατολισμό της) καθώς και ο Λούτσιο Μάγκρι, που συναντούσαν τη συμπάθεια του Λόνγκο.
Οι εκλογές του επόμενου χρόνου, του 1963, φάνηκε να δείχνουν, με τη μεγάλη άνοδο του Ι.Κ.Κ.[8] και τη συντριβή της Χριστιανικής Δημοκρατίας, πως ένας «εκμοντερνισμός» ήταν σε εξέλιξη, αλλά αυτός δεν προκαλούσε στο Ι.Κ.Κ. καμιά απώλεια ψήφου, διασπούσε τους σοσιαλιστές, έκανε ορατά τα πρώτα σημάδια μιας έντασης της κοινωνικής σύγκρουσης στην οποία εμφανίζονταν νέες εργατικές φιγούρες. Η χώρα έμοιαζε να στρέφεται προς τα αριστερά.
Ο ξαφνικός θάνατος του Τολιάτι τον Αύγουστο του 1964 εξαφάνισε τον πιο ισχυρό διαμεσολαβητή μεταξύ των δύο θέσεων, που «προωθούσε» – όπως συνήθιζε να λέει – τη συζήτηση. Η ηγεσία φοβήθηκε πως αν η διαδοχή παιζόταν αμέσως μεταξύ του Αμέντολα και του Ινγκράο, των δύο συμβολικών ηγετών της συζήτησης, θα συνέβαινε αμέσως μια σύγκρουση και προτίμησε το διάλειμμα της ηγεσίας του Λόνγκο, διαλέγοντας μεσοπρόθεσμα έναν τρίτο διάδοχο, όπως φαινόταν ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ.
Αλλά επρόκειτο για μια ανακωχή: το 1966, στο 11ο Συνέδριο, όλη η καθοδήγηση, συμπεριλαμβανόμενου του Λόνγκο, έθεσε εκτός παιχνιδιού τον Ινγκράο, ο οποίος υποστήριζε την ανάγκη της πραγματοποίησης μιας αλλαγής, μιας συμμαχίας όχι πια μεταξύ του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπως είχε προτείνει ο Αμέντολα, αλλά με τη σοσιαλιστική και την καθολική αριστερά, πολιτική και συνδικαλιστική, για ένα «διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης» και παράλληλα υποστήριζε την ανάγκη της ελεύθερης διαφωνίας μέσα στο κόμμα. Η έκφραση «διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης» άφησε το κόμμα σε σύγχυση και η ελευθερία διαφωνίας το τρόμαξε. Ο Ινγκράο χειροκροτήθηκε πολύ, αλλά μετακινήθηκε σε μια θέση που δεν ήταν αποφασιστικής σημασίας και αυτοί που κινούσαν την υποψία ότι ήταν οπαδοί του απομακρύνθηκαν από τα καθήκοντά τους.
Η πρώτη δημόσια σύγκρουση ανάμεσα στις δύο γραμμές τελείωσε με την ήττα εκείνης που θεωρήθηκε υπερβολικά αριστερή.
Έπεσε, επομένως, πάνω στον Λόνγκο ο σεισμός του τέλους της δεκαετίας του `60: το`68 των σπουδαστών, ένα πρωτόγνωρο κίνημα νέων που εκδηλωνόταν σε διάφορα μέρη του κόσμου κι αναπτύχθηκε και στην Ιταλία κι έπειτα, το «θερμό φθινόπωρο», το `69 των Ιταλών εργατών, με τα εργοστάσια κατειλημμένα κι αυτοδιαχειριζόμενα. Η έκρηξη του `69 θα είχε διαλύσει τις εργοστασιακές εργατικές επιτροπές, ιμάντες μεσολάβησης των συνομοσπονδιών και θα είχε ανανεώσει το περιεχόμενο και τις μεθόδους της πάλης.
Συγχρόνως, το 1968 είχε ξεκινήσει η «νέα πορεία» της Τσεχοσλοβακίας και μολονότι ο Λόνγκο είχε προειδοποιήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, ο σοβιετικός στρατός εισέβαλε στην Πράγα, συνέλαβε τον Ντούμπτσεκ και τοποθέτησε στη θέση του τον Χούζακ. Το Ι.Κ.Κ. καταδίκασε ως «τραγικό λάθος» την ένοπλη εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης, δεν επιτέθηκε στους ιταλούς σπουδαστές αλλά ούτε επιδίωξε ένα σοβαρό διάλογο μαζί τους (με εξαίρεση μια συνάντηση του Λόνγκο μαζί τους), άφησε στη Γενική Ιταλική Συνομοσπονδία της Εργασίας να αντιμετωπίσει εκείνο το δυνατό εργατικό κίνημα, με «σοφτ τρόπο», χρησιμοποιώντας για ανάχωμα μια προχωρημένη σύμβαση, που άλλαζε σε ένα βαθμό το συσχετισμό δύναμης μέσα στο εργοστάσιο (αν και η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος αντιμετώπιζε με αρκετή καχυποψία το «συνδικάτο των συμβουλίων [9]»).
Στη φωτογραφία ένα εργοστασιακό συμβούλιο που είχε δημιουργηθεί στο εμβληματικής ιστορίας σημασίας εργοστάσιο της Φίατ-Μιραφιόρι
Συνοπτικά, απέναντι σε έναν πλανήτη που βρισκόταν σε αναστάτωση, το Ι.Κ.Κ. έχανε χρόνο. Έχανε ευκαιρίες, σκεφτήκαμε μερικοί από εμάς, πρώην οπαδοί του Ινγκράο. Και καθώς δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε, ανοίξαμε τη συζήτηση: είπαμε στην Κεντρική Επιτροπή και αλλού πως η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία δεν ήταν ένα τραγικό λάθος αλλά η λογική συνέπεια της κατοχής που ασκούσε η Σοβιετική Ένωση πάνω στις λαϊκές δημοκρατίες, πως οι Ενωμένες Πολιτείες έχαναν στο Βιετνάμ, πως το κίνημα των φοιτητών και των καινούριων εργατών διεύρυνε το «ιστορικό μπλοκ» της ιταλικής επανάστασης, πως το Κόμμα, αντί να συγκρατεί, όφειλε και μπορούσε να τους δώσει μια στήριξη. Δεν είμαστε μόνοι, αν και είμαστε οι πιο ξεκάθαροι: από την Ομοσπονδία των Νέων μέχρι τις εργατικές επιτροπές της Κεντρικής Επιτροπής, η διέγερση της κοινωνίας ασκούσε πίεση στο μηχανισμό.
Το Ι.Κ.Κ. δεν έδωσε τη στήριξή του. Δεν επιτέθηκε, αλλά δεν κινητοποιήθηκε. Ο Μάγκρι, ο Νατόλι, ο Πιντόρ, η Ροσάνα αποφάσισαν να προκαλέσουν την ηγετική ομάδα έξω από τη συνηθισμένη διαδικασία. Ο Νατόλι, ο Πιντόρ, η Ροσάντα και ο Καπράρα, ο οποίος είχε διατελέσει επί είκοσι χρόνια προσωπικός γραμματέας του Παλμίρο Τολιάτι, παρενέβησαν διαφοροποιούμενοι πρώτα πάνω στο θέμα της Τσεχοσλοβακίας, έπειτα, πάνω στις Θέσεις στην Κεντρική Επιτροπή. Στους τρεις πρώτους ανατέθηκε να μιλήσουν στο 12ο Συνέδριο του Κόμματος στις αρχές του 1969, πράγμα που έκαναν χωρίς αναστολές, προκαλώντας την οργή της σοβιετικής αποστολής, τα μέλη της οποίας σηκώθηκαν επιδεικτικά και βγήκαν από την αίθουσα παίρνοντας μαζί τους τα άλλα «αδελφά» κόμματα. Η γραμματεία είχε αποφασίσει αυτό το άνοιγμα, που ήταν αδιανόητο στα άλλα κομμουνιστικά κόμματα, και για το λόγο πως έτσι ήθελε να αποδείξει το δημοκρατικό του χαρακτήρα. Ο Μπερλινγκουέρ έκλεισε τις εργασίες του Συνεδρίου με μια παρέμβαση κριτική απέναντί τους, αλλά χωρίς απειλές, κάτι που ήχησε σαν ένα σχετικό άνοιγμα.
Οι τρεις που είχαν μιλήσει ξαναεκλέχθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή, αλλά δεν τους ανατέθηκε κανένα καθήκον. Η συζήτηση είχε, εκ νέου, σταματήσει. Αποφάσισαν, τότε, να εκδώσουν μόνοι τους ένα μηνιαίο περιοδικό πολιτισμού και πολιτικής, ενημέρωσαν γι` αυτό τον Μπερλινγκουέρ, που είχε πλέον αντικαταστήσει τον βαριά άρρωστο Λόνγκο και το πρώτο τεύχος του Ιλ Μανιφέστο (Il Manifesto), με φανερή την αναφορά στο Μαρξ, βγήκε την 23η Ιουνίου του ίδιου χρόνου και πούλησε πάνω από πενήντα χιλιάδες αντίτυπα. Τίποτα παρόμοιο δεν είχε συμβεί σε άλλο Κομμουνιστικό Κόμμα μετά τον πόλεμο. Το περιοδικό, που έκανε επίθεση στην παγκόσμια διάσκεψη της Μόσχας[10] ενάντια στην Κίνα [11], χαρακτήριζε «χωρίς μέλλον» το διάλογο με τη Χριστιανική Δημοκρατία (Λουίτζι Πιντόρ), είχε μεγάλη επιτυχία, ταράζοντας τα νερά μέσα στο κόμμα αλλά κι έξω από αυτό.
Ο Μπουφαλίνι[12] του επιτέθηκε σκληρά μέσα από τη Ρινάσιτα (Rinascita), το μηνιαίο, δηλαδή, περιοδικό πολιτικής και κουλτούρας του Ιταλικού Κόμματος, που είχε ιδρυθεί από τον Τολιάτι το 1944, και συγκλήθηκε μια Κεντρική Επιτροπή στην οποία ο εισηγητής, ο Αλεσάντρο Νάτα, άσκησε κριτική στο περιεχόμενο και ζήτησε την επιστροφή στην τάξη, αλλά χωρίς οριστικούς τόνους.
Τον επόμενο μήνα, ο Μπερλινγκουέρ πρότεινε είτε να διευρύνουμε τη διεύθυνση του περιοδικού με άλλα μέλη του Κόμματος, πάνω σε θέσεις πιο αποδεκτές από την ηγεσία ή, κατά προτίμηση, να αναλάβουμε άλλα καθήκοντα. Σε αντίθεση με τον Αμέντολα, τον Μπουφαλίνι και τον Παγιέτα, αυτός ήταν φανερά θετικός στο να διευρυνθεί η συζήτηση, αλλά με κάποια σύνεση.
Το Μανιφέστο δεν υποχώρησε και τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου έβγαινε το 4ο τεύχος του περιοδικού με το σημείωμα του εκδότη με τίτλο «Η Πράγα είναι μόνη», που γράφτηκε από τον Λούτσιο Μάγκρι και απέρριπτε την «κανονικοποίηση» που είχε επιβληθεί στην Τσεχοσλοβακία με τη σιωπή των κομμουνιστικών κομμάτων. Φαίνεται πως υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης προς το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Συγκλήθηκε η 5η Επιτροπή της Κεντρικής Επιτροπής (πειθαρχικός τομέας) καταδικάζοντάς μας και, σε μια δεύτερη και πιο αυστηρή συνεδρίασή της, η Κεντρική Επιτροπή μας ζήτησε να αποκηρύξουμε την έκδοση ως φραξιονιστική και κάλεσε όλες τις οργανώσεις να αποφανθούν. Η διαβούλευση ήταν ανοιχτή, ενώ μερικές πόλεις ψήφισαν αντιθέτως κατά πλειοψηφία υπέρ μας. Η γραμματεία διέκοψε, ξαφνικά, τη συνεδρίαση, ορίζοντας για την 24η Νοεμβρίου μια τρίτη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής.
«Προλαβαίνετε, δώστε μια απόδειξη νομιμοφροσύνης», μας είπε, πριν τις εργασίες της, ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. «Δεν είναι νομιμοφροσύνη αυτό που θέλετε, αλλά υποταγή». Ήταν ο Άλντο Νατόλι εκείνος που απάντησε, για λογαριασμό όλων, στον Μπερλινγκουέρ, με τη δήλωση της τελικής ψήφου: «Μπορεί να είναι κανείς κομμουνιστής και χωρίς κομματική ταυτότητα». Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας ήταν τα εξής: τρία κατά (Νατόλι, Πιντόρ, Ροσάντα), τρεις αποχές (Κιαράντε, Λομπάρντο Ράντισε, Λουπορίνι), όλοι οι άλλοι ψήφισαν υπέρ των συμπερασμάτων του Νάτα. Ο Σέρτζιο Γκαραβίνι, που απουσίαζε τη στιγμή της ψηφοφορίας, έστειλε, στη συνέχεια, ένα γράμμα στο οποίο δήλωνε ότι, αν ήταν παρών, θα απείχε από την ψηφοφορία.
Η ομάδα του Ιλ Μανιφέστο ήταν εκτός του Ι.Κ.Κ. Κανείς από τους μεγάλους εκδότες δεν είχε δεχθεί να τυπώνει το περιοδικό, κάναμε μια συμφωνία με έναν έξυπνο τυπογράφο από το Μπάρι, τον Κόγκα. Αυτός θα τύπωνε και θα διένεμε το μηνιαίο έντυπο, με τα έσοδα της πώλησης δικά του, εκτός από τα έσοδα της πώλησης πενήντα χιλιάδων αντιτύπων που θα έμεναν σε εμάς προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουμε για να έχουμε μια σεμνή έδρα και για την επιβίωσή μας.
Τι να κάνουμε; Η πρόθεσή μας δεν ήταν να διασπάσουμε το κόμμα αλλά να εξασφαλίσουμε μια σταθερή αρχή διαρκούς επεξεργασίας και κριτικής. Επομένως, δεν αναπτύξαμε φραξιονιστική δράση, καθώς ερχόμαστε σε επαφή με τις χιλιάδες των συντρόφων με τους οποίους μας συνέδεε μια κοινή σχέση στράτευσης τουλάχιστον είκοσι πέντε χρόνων και των οποίων γνωρίζαμε την ανησυχία. Ίσως, έγινε κάποιο λάθος, αλλά οφειλόταν σε μια μεγάλη φιλοδοξία: να μην περιορίσουμε το Μανιφέστο σε μια ίντριγκα και σε μια υπόθεση ενός ρεύματος αλλά να μείνουμε ανοιχτοί, όπως και στη Γενική Ιταλική Συνομοσπονδία Εργασίας και να συνδέσουμε τη μη σταλινική νέα αριστερά που είχε διαμορφωθεί ή διαμορφωνόταν. Η πιο κοντινή σχέση ήταν με την Εργατική Εξουσία [13], αλλά δεν προχωρήσαμε σε καμιά ενοποίηση γιατί μας χώριζε η τάση της να δημιουργηθεί άμεσα ένα κόμμα και οι, σε ένα βαθμό, εξεγερσιακές της τάσεις.
Συνεχίζαμε, λοιπόν, να εκδίδουμε το περιοδικό σε μηνιαία βάση και να δημιουργούμε ομάδες συζήτησης, μέχρι που το 1971 ο Λουίτζι Πιντόρ πρότεινε να μετατραπεί σε μια καθημερινή εφημερίδα, ως μορφή πολιτικής που μπορούσε να κυκλοφορεί παντού. Η καθημερινή εφημερίδα, εξ ολοκλήρου αυτοχρηματοδοτούμενη, βγήκε στις 28 Απριλίου. Η υπόθεση αυτή διαρκεί πια 38 χρόνια, πάντα με δυσκολία, πάντα ελεύθερη.
Μια πολιτική σκλήρυνση την είχαμε, ίσως από λάθος ίσως από την τροπή των πραγμάτων: παρουσιαστήκαμε στις πολιτικές εκλογές του 1972 με μια λίστα που είχε μεγάλη απήχηση στις συγκεντρώσεις αλλά συγκέντρωσε μόνο το 0,66% των ψήφων, μαζί με το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας[14] και το Πολιτικό Κίνημα Εργαζομένων, σχεδόν ένα εκατομμύριο ψήφους. Δεν είμαστε όλοι σύμφωνοι με αυτή την επιλογή, αλλά εκείνοι από εμάς που επέμειναν εκπροσωπούσαν την πίεση για επιτάχυνση που ερχόταν από τη βάση, η οποία είχε την ανάγκη για ένα άμεσο και ορατό αποτέλεσμα. Δεν είναι απλό να επιβιώνεις στην πολιτική με ένα αριστερό έντυπο έξω από κάθε θεσμό και στα ταραγμένα χρόνια της δεκαετίας του `70. Στα γεγονότα αυτής της δεκαετίας περιλαμβάνεται η ιστορία του Μανιφέστο ως ομάδας, που δημιούργησε το «Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας για τον Κομμουνισμό» μαζί με την αριστερά των σοσιαλιστών, ειδικότερα το Βιτόριο Φόα και τον Πίνο Φεράρις, και το Κίνημα του Τζαν Τζιάκομο Μιγκόνε, και εκείνη της εφημερίδας που κάποια στιγμή διαχωρίστηκε για να ξαναπάρει την αυτονομία της [15].
1974, Συνέδριο του Ιλ Μανιφέστο
Από τότε η ιστορία του Μανιφέστο, της ομάδας και της εφημερίδας, συνδέεται με εκείνη της δεκαετίας του `70, μια ιστορία που ακόμη δεν έχει αποτυπωθεί με έναν ελάχιστο βαθμό ιστορικής αντικειμενικότητας. Συναντήσαμε, πράγματι, την αντίδραση του καθεστώτος, την ενεργειακή κρίση και την πρόταση του Μπερλινγκουέρ για τον ιστορικό συμβιβασμό μετά τα γεγονότα της Χιλής, την αντεπίθεση της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission) και του νεοφιλελευθερισμού που εξέθρεψαν την αναστάτωση και τον εξτρεμισμό σε πολλές ομάδες της νέας αριστεράς. Η υποστήριξη του Ι.Κ.Κ. στην κυβέρνηση Αντρεότι του 1976 ριζοσπαστικοποίησε τις ομάδες αυτές. Ο διάλογος που είχαμε υποσχεθεί το `69 δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά το Ι.Κ.Κ. σταδιακά παρήκμασε, παρά τη δεύτερη στροφή του Μπερλινγκουέρ το 1979 [16] και τη διατήρηση των εκλογικών του ποσοστών, μέχρι το επιταχυνόμενο τέλος του `89.
Ο Λούτσιο Μάγκρι στην καθιερωμένη πορεία της ειρήνης στην Περούτζια το 1981
Όσον αφορά την αριστερά στα αριστερά του Ι.Κ.Κ., αυτή δεν κατάφερε να συμπτυχθεί σε μια πραγματική δύναμη στη δεκαετία του `70 και ακόμα λιγότερο στη δεκαετία του `80, αν και είχε σημαντικές ευκαιρίες και τούτο δεν συνέβη εξαιτίας της μικρής αλλά εντυπωσιακής ανόδου της προσχώρησης στην ένοπλη πάλη. Αναπτυσσόταν με διάρκεια μόνο το δεύτερο φεμινιστικό κύμα[17], με σχέσεις δύσκολες τόσο με το Ι.Κ.Κ. όσο και με τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες. Περνούσαν ανάμεσά μας το τέλος του κεϋνσιανού καπιταλισμού και του κοινωνικού κράτους και, είκοσι χρόνια μετά τη διαγραφή μας από το Ι.Κ.Κ., η κρίση του `89 που γκρέμισε τη Σοβιετική Ένωση και τα κομμουνιστικά κόμματα. Σήμερα όλα τα χαρτιά φαίνονται ανακατεμένα, αλλά μια αριστερά που να αξίζει το όνομά της δεν έχει πια μια καθοριστική πολιτική παρουσία.
………………………………………………………………………………………………………………………………………..
[1] Για μια σύντομη βιογραφία κι επισκόπηση του έργου του Lucio Magri, βλ. Perry Anderson, “Lucio Magri 1932-2011”, New Left Review, τχ. 72, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2011, σσ. 111-121 (Σ.τ.Μ.).
[2] O Κάρολ Κιούζ (Karol Kewes, πιο γνωστός ως K.S. Karol), γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας, γεννήθηκε στην Πολωνία το 1924, έζησε στη Σοβιετική Ένωση από το 1939 έως το 1946 και πέθανε στο Παρίσι τον Απρίλιο του 2014. Ανέπτυξε έντονο ενδιαφέρον για την κινέζικη εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και την Πολιτιστική Επανάσταση, θέματα για τα οποία έγραψε πλήθος άρθρων και βιβλίων, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, διατηρούν ακόμα και σήμερα αμείωτο το ενδιαφέρον τους. Για παράδειγμα, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το Κ.S. Karol, La seconda rivoluzione cinese, Mondadori, 1974 (Σ.τ.Μ.).
[3] Κομινφόρμ: Πρόκειται για το Γραφείο Πληροφοριών που δημιουργήθηκε, από εννέα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης (Κ.Κ. Σοβιετικής Ενωσης, Κ.Κ. Βουλγαρίας, Κόμμα Εργαζομένων Ουγγαρίας, Ενιαίο Εργατικό Κόμμα Πολωνίας, Εργατικό Κόμμα Ρουμανίας, Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας, Κ.Κ. Ιταλίας και Κ.Κ. Γαλλίας) τα οποία συνήλθαν σε διάσκεψη στα τέλη του Σεπτέμβρη του 1947 στην Πολωνία. Κύρια αιτία για να συγκληθεί η διάσκεψη αυτή ήταν η επιδείνωση των σχέσεων της Μόσχας με τους Συμμάχους, η οποία έγινε αισθητή μετά τη διακήρυξη του δόγματος Τρούμαν και την έναρξη της εφαρμογής του σχεδίου Μάρσαλ. Η σύνθεση του Γραφείου Πληροφοριών άλλαξε με την αποπομπή του Γιουγκοσλαβικού Κ.Κ. από τις τάξεις του, στις 28 Ιουνίου 1948. Τα κόμματα που το αποτελούσαν από εννέα έμειναν οκτώ, αλλά ποτέ δεν επιδιώχτηκε να συμπληρωθεί το κενό με την προσχώρηση άλλου κόμματος. Το Γραφείο Πληροφοριών αυτοδιαλύθηκε τον Απρίλη του 1956, περίπου έναν μήνα μετά το 20ό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωση (Σ.τ.Μ.).
[4] Το Δεκέμβριο του 1944 «ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Τολιάτι έγινε ένας από τους αντιπροέδρους της κυβέρνησης και επέμεινε περισσότερο από ποτέ –με δεδομένο το ρήγμα που είχε ανοίξει στην Ελλάδα ανάμεσα στην Αριστερά και στους Βρετανούς- να απέχει από κάθε επαναστατικό πειρασμό» (στο Mark Mazower, Σκοτεινή Ήπειρος. Ο Ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 3η Έκδοση, σ. 224). Ακόμα κι όταν το 1948 ο Παλμίρο Τολιάτι πυροβολήθηκε και, με τη διάδοση της είδησης, ξέσπασαν μεγάλες ταραχές σε ολόκληρη τη χώρα, ο Τολιάτι ζητούσε επίμονα από τα μέλη του κόμματος να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση (βλ. ό.π. σελ. 229) (Σ.τ.Μ.).
[5] Στο σημείο αυτό οι συγγραφείς του άρθρου αναφέρονται στην πτώση της κυβέρνησης Ταμπρόνι (Tambroni) που σχηματίστηκε εκείνη τη χρονιά από τις δυνάμεις της Χριστιανικής Δημοκρατίας με την υποστήριξη των βουλευτών του (φασιστικού) Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (Movimento Sociale Italiano – M.S.I.), μετά τις τεράστιες κινητοποιήσεις που ξέσπασαν. Σε αυτές τις κινητοποιήσεις και, ιδίως, σε εκείνες που θα οδηγήσουν στη ματαίωση του προγραμματισμένου συνεδρίου του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος στη Γένοβα, θα κάνουν την εμφάνισή τους νέες εργατικές φιγούρες που θα πρωταγωνιστήσουν στους εργατικούς αγώνες της περιόδου που ακολούθησε (Σ.τ.Μ.).
[6] Ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τον Κένεντι στον προγραμματικό λόγο που εκφώνησε κατά τη διάρκεια της τελετής της ορκωμοσίας του ως Προέδρου των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής («New Frontier Speech») (Σ.τ.Μ.).
[7] Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού εκτυλίχθηκε μεταξύ του 1962 και του 1965 και οδήγησε στην πραγματοποίηση σημαντικών αλλαγών στην Καθολική Εκκλησία και στον τομέα της έναρξης του διαλόγου με τις άλλες θρησκείες και κυρίως με τα διαφορετικά χριστιανικά δόγματα, αναγνωρίζοντας ότι ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της συνείδησης και της θρησκευτικής ελευθερίας (Σ.τ.Μ.).
[8] Το Ι.Κ.Κ. έφθασε το 25,26% από 22,68%, ενώ τα ποσοστά της Χριστιανικής Δημοκρατίας σημείωσαν σημαντική πτώση, καθώς μειώθηκαν από το 42,36% των προηγούμενων εκλογών του 1958 στο 38,29% (Σ.τ.Μ.).
[9] Τα Εργοστασιακά Συμβούλια κάνουν την εμφάνισή τους κατά τη διάρκεια του θερμού ιταλικού Φθινοπώρου του 1969 και θέτουν σε αμφισβήτηση την αντιπροσώπευση των εργαζομένων από τις παραδοσιακές συνδικαλιστικές οργανώσεις της εποχής εκείνης.
[10] Στις 5-17 Ιουνίου του 1969, έλαβε χώρα στη Μόσχα μία Διεθνής Συνάντηση 75 Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, η πρώτη τέτοια συνάντηση μετά την προηγούμενη παρόμοια συνάντηση, που είχε διεξαχθεί στη Μόσχα το 1960 και η οποία είχε χαρακτηριστεί από τη διαμάχη μεταξύ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης αφενός και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας αφετέρου. Η συνάντηση του 1969 πραγματοποιήθηκε μετά τα επακόλουθα της Άνοιξης της Πράγας καθώς και της οριστικοποίησης της σινοσοβιετικής ρήξης, η οποία έτεινε να εξελιχθεί σε κανονικό πόλεμο μεταξύ δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων, ύστερα από τις πολύνεκρες στρατιωτικές συγκρούσεις του Μαρτίου στον ποταμό Ουσούρι. Το Εργατικό Κόμμα Κορέας και το Εργατικό Κόμμα του Βιετνάμ, αμφότερα επιφυλακτικά ως προς τη στάση τους στη σινοσοβιετική διαμάχη, απουσίαζαν από τη Συνάντηση αυτή (Σ.τ.Μ.).
[11] Η Ομάδα του Ιλ Μανιφέστο, από το πρώτο τεύχος του περιοδικού, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εμπειρία της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα. Αυτό που τη διαφοροποιούσε από τις ιταλικές αλλά και τις οργανώσεις της εποχής που αυτοπροσδιορίζονταν ως «μαρξιστικές-λενιστικές», ήταν πως στην κινεζική εμπειρία δεν έβλεπαν μια «συνεπή αντι-ρεβιζιονιστική πάλη» και τη συνέχεια με το σταλινισμό, αλλά μια απόπειρα ρήξης με το σταλινισμό και τις εμπειρίες του υπαρκτού σοσιαλισμού, κάτι που είχε σημαντικές θεωρητικές και πρακτικές πολιτικές συνέπειες.
Για παράδειγμα, όπως λένε η Λίζα Φόα και ο Άλντο Νατόλι: «Ενώ, για το Μάο, η συνέχιση της σύγκρουσης των τάξεων –της αντίθεσης- στο εσωτερικό της κοινωνίας, του λαού, του κόμματος είναι το προωθητικό και δυναμικό στοιχείο μιας διαρκούς διαδικασίας στην πορεία της οποίας η αλλαγή του ανθρώπου και του κοινωνικού του είναι συμβαίνουν μαζί και σε αμοιβαία σχέση, στο επίπεδο συμμετοχής των ευρύτερων μαζών, για τον Στάλιν, η πάλη των τάξεων στο εσωτερικό της σοσιαλιστικής κοινωνίας εισάγεται από τον εχθρό, απαιτεί, στην ουσία, μια ανάλογη ανάπτυξη των μηχανισμών καταστολής.» (στο L. Foa – A. Natoli, “1958-1965. Gli anni più difficili”, Il Manifesto, Iούνιος 1970, σ. 31). Η ενδιαφέρουσα, κατά τη γνώμη μου, ανάγνωση της Πολιτιστικής Επανάστασης από την ομάδα του Μανιφέστο δεν μπορεί, βέβαια, να αναπτυχθεί στο πλαίσιο των υποσημειώσεων αυτού του άρθρου.
Βλ. επίσης, Rossana Rossanda, “Mao`s Marxism”, στο The socialist Register, 1971, σσ. 53-80 (Σ.τ.Μ.).
[12] Ο Πάολο Μπουφαλίνι, επανειλημμένα βουλευτής του Ι.Κ.Κ. και στέλεχος της μετριοπαθούς πτέρυγας του κόμματος, στην οποία ανήκε και ο επί σειρά ετών (2006-2015) 11ος Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, είχε σημαντικό ρόλο στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και, ειδικότερα, σε αυτά που αφορούσαν το Βατικανό και τη Σοβιετική ΄Ενωση (Σ.τ.Μ.).
[13] Η Εργατική Εξουσία (Potere Operaio) υπήρξε μια οργάνωση της ιταλικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δραστηριοποιήθηκε κατά το διάστημα μεταξύ του 1967 και του 1973 με βασικό ιδεολογικό προσανατολισμό τον εργατισμό (operaismo). Τον Ιούνιο του 1973, μετά το συνέδριό στη Ροζολίνα, διαλύθηκε λόγω εντονότατων εσωτερικών διαφορών. Ένα τμήμα των μελών του, κυρίως από την περιοχή της Ρώμης, προσχώρησαν στις Ερυθρές Ταξιαρχίες, ενώ ένα άλλο τμήμα, κυρίως από την περιοχή της Πάδοβας, που βρισκόταν πιο κοντά στις απόψεις του Τόνι Νέγκρι, προσχώρησε στην Εργατική Αυτονομία (Σ.τ.Μ.).
[14] Το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας (Partito Socialista Italiano di Unità Proletaria – PSIUP) ιδρύθηκε το 1964 από την αριστερά του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος που ήταν αντίθετη με το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος με τη Χριστιανική Δημοκρατία. Το 1972 το Κόμμα διαλύεται, η πλειοψηφία του προσχωρεί στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, μια μικρή μειοψηφία επιστρέφει στο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ενώ ένα σημαντικό τμήμα του ιδρύει το Νέο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας (Nuovo Partito Socialista Italiano di Unità Proletaria – Nuovo PSIUP). Πέντε μήνες μετά την ίδρυσή του, το κόμμα αυτό και η Σοσιαλιστική Εναλλακτική (Alternativa Socialista: πρόκειται για την αριστερά του διαλυμένου Movimento Politico dei Lavoratori) ιδρύουν το Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας (Partito di Unità Proletaria – PdUP) (Σ.τ.Μ.).
[15] Η απόφαση για αυτονόμηση από το Κόμμα λήφθηκε το 1978, μετά από μια περίοδο διαφωνιών κι εντάσεων.
[16] Το 1979, με την εγκατάλειψη της πολιτικής γραμμής της «εθνικής αλληλεγγύης», ο Μπερλινγκουέρ προωθεί τη στρατηγική της «δημοκρατικής εναλλακτικής λύσης» (Σ.τ.Μ.).
[17] Δεύτερο φεμινιστικό κύμα: ο όρος αποδίδεται σε ένα ρεύμα γυναικείας αμφισβήτησης και διεκδικήσεων που εκδηλώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του `60, πρώτα στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής κι εξαπλώθηκε, στη συνέχεια, σε μια σειρά χωρών, διατρέχοντας ολόκληρη τη δεκαετία του `70. Ενώ το πρώτο φεμινιστικό κύμα επικεντρώθηκε σε ζητήματα όπως ήταν το δικαίωμα της ψήφου και της ιδιοκτησίας των γυναικών, το δεύτερο φεμινιστικό κύμα διεύρυνε τον ορίζοντα του προβληματισμού και των διεκδικήσεων, περιλαμβάνοντας θέματα όπως η σεξουαλικότητα, η ενδοοικογενειακή καταπίεση και βία, το διαζύγιο, η αναπαραγωγή και το δικαίωμα έκτρωσης κ.ά. Στην Ιταλία, πολλές από τις φεμινίστριες που δραστηριοποιήθηκαν στο πλαίσιο αυτού του κύματος ανέπτυξαν έντονη δράση στο πλαίσιο της λεγόμενης νέας αριστεράς και πολλές από αυτές εντάχθηκαν σε οργανώσεις της ιταλικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπως για παράδειγμα στη Lotta Continua. Η σχέση τους αυτή με τις πολιτικές οργανώσεις της νέας αριστερά χαρακτηρίστηκε από συχνές και μεγάλες εντάσεις, διαφορές και συγκρούσεις, κατηγορώντας, συχνά, τους πολιτικούς σχηματισμούς στους οποίους συμμετείχαν ότι αναπαρήγαν τις πατριαρχικές δομές εξουσίας.
Στην Ελλάδα, το λεγόμενο δεύτερο φεμινιστικό κύμα είναι φαινόμενο που εκδηλώθηκε με κάποια καθυστέρηση, από τη μεταπολίτευση και μετά. Σε αυτό το κύμα, μπορούν να ενταχθούν πολλές φεμινίστριες, όπως, για παράδειγμα κι ενδεικτικά, η Έφη Αβδελά, η Ελένη Βαρίκα κι η Αγγέλικα Ψαρρά, οι οποίες ανέπτυξαν πλούσιο ιστοριογραφικό και θεωρητικό έργο (Σ.τ.Μ.).
Να σηκώσουν το χέρι τους όσα μέλη τού ΝΑΡ/νΚΑ θα έβλεπαν με καλό μάτι ένα άλλο Il Manifesto από μέλη τού κόμματός τους αυτήν τη φορά που θα έβγαινε με κόντρα γραμμή στο ζήτημα των συμμαχιών από αυτή που ισχύει μέχρι στιγμής στο ΝΑΡ (= καμία συμμαχία κορυφής με όποια δύναμη δεν προσυπογράφει καθ’ ολοκληρία και ανεπιφύλακτα τους προγραμματικούς στόχους και τη στρατηγική τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Για να βλέπω χεράκια!
Πολύ καλό αφιέρωμα και μπράβο στην ΠΑΝΤΙΕΡΑ! Χρήισμο, για να μαθαίνουμε την ιστορία ρευμάτων του κομμουνιστικού κινήματος στον 20ο αιώνα. Απο κει και πέρα, άστο λέφτ!
Το ΙΚΚ ήταν ένα βαθιά μεταρρυθμιστικό κομμουνιστικό κόμμα, που ξεκίνησε να….μεταρρυθμίζει το ιταλικό κράτος και τον ιταλικό καπιταλισμό και κατέληξε πολύ σύντομα, να γίνει το ίδιο, κράτος και εταιρεία! Καμμία σχέση με το ΝΑΡ. Όσο για τις συμμαχίες στην κορυφή, το έχουμε δει το έργο: ΣΥΡΙΖΑ νο2 εμείς δεν θα κάνουμε. Κοινή δράση και στην κορυφή και στην βάση για τα λαϊκά μας προβλήματα μπας και σπάσουμε την καπιταλιστική/μνημονιακή πολιτική ναι. Κεντρική εφόλης της ύλης συμμαχία η οποία στα λόγια θα έχει προγραμματάρες, επίκληση στο συναίσθημα, τίγκα αγωνιστικές ατάκες και στην πράξη κοινοβουλευτισμος αποκελιστικά και μόνο, ξεχάστε το!
Φίλε Ναρίτη,
Δεν ρώτησα για τις διαφορές μεταξύ ΚΚΙ και ΝΑΡ, για όνομα! Ούτε πάλι προσπάθησα να βάλω από το παράθυρο επί τής ουσίας συζήτηση περί συμμαχιών (αν ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο θα το έκανα στα ίσα). Ρώτησα αν μία οργανωμένη κριτική κίνηση προς την ισχύουσα γραμμή τού ΝΑΡ θα ήταν τόσο ευπρόσδεκτη όσο φαίνεται να είναι η δράση τής ομάδας τού Manifesto.
Δεν μου απάντησες βέβαια, αλλά δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να φανταστώ από τη μη απάντησή σου ότι θα έβγαινες στα κάγκελα, ακριβώς όπως βγήκε η τότε ηγεσία τού ΚΚΙ. Αυτό δεν σε κάνει ρεφορμιστή, βέβαια. Σε κάνει όμως γραμμιτζή που υπερασπίζεται την επίσημη γραμμή με νύχι και με δόντια, πιθανόν και με αναθέματα «ενάντια στους φραξιονιστές», ενώ την ίδια στιγμή, φαντάζομαι, θα συμμερίζεσαι την κριτική που έχει ασκηθεί στον Βλαδίμηρο για την κατάργηση των τάσεων στο κόμμα τών μπολσεβίκων. Κι εγώ τη συμμερίζομαι. Αλλά δεν θα το ξεχνούσα αυτό, αν το φαινόμενο παρουσιαζόταν στα δικά μου χωράφια.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά, αλλά μόνο ένα είναι το σωστό. Διάλεξε.
Τα λέμε
φίλε λεφτ, η κριτική άποψη εντός του ΝΑΡ υπάρχει, είναι ευπρόσδεκτη και έχει βγάλει και κείμενο που μοιράζεται μαζί με τις θέσεις της ΠΕ και άλλα ντοκουμέντα. Μακριά απο εμάς, η λογική των φραξιονισμών ένθεν κακείθεν και της πάση θυσία υπεράσπισης της γραμμής, ακόμα και όταν αυτή κρίνεται ως λάθος. Διάβασε ΟΛΑ τα κείμενα (και το κείμενο των 21 συντρόφων) εδώ:
http://www.narnet.gr/tags/4%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF
Φίλε Ναρίτη,
Αρχίζω και δεν σε καταλαβαίνω. Έγραψα όσα έγραψα στο πρώτο σχόλιο. Και έχω τη βεβαιότητα ότι ήμουν σαφής και ξεκάθαρος στο ερώτημα που έθεσα. Παρ’ όλα αυτά, μια και η απάντηση σου ήταν μη απάντηση, υποχρεώθηκα να κάνω το ζήτημα που έθιξα ακόμα πιο λιανά, ας πούμε δίλεπτα. Και επανέρχεσαι πάλι για να μου πεις τι; Ότι «η κριτική άποψη εντός τού ΝΑΡ υπάρχει»! Μα καλέ μου άνθρωπε, εκτός τού ότι ένας προσυνεδριακός διάλογος δεν αποδεικνύει κάτι (και στο ΚΚΕ ασκείται κριτική κάθε τέσσερα χρόνια που κάνουν συνέδριο, αλλά δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι η κριτική ασκείται ανεμπόδιστα από τα μέλη του στο μεσοδιάστημα μεταξύ τών συνεδρίων!) δεν ρώτησα αυτό! Ρώτησα (τώρα το κάνω μονόλεπτα, πιο λιανά δεν έχει) πώς θα έβλεπαν τα μέλη τού ΝΑΡ/νΚΑ μία οργανωμένη και σταθερή κριτική, οργανωμένη μέχρι τού σημείου έκδοσης ξεχωριστού εντύπου όπως συνέβη με την ομάδα τού Il Manifesto για την οποία, αν κρίνω από το παρόν δημοσίευμα, η στάση σας είναι θετική. Για παράδειγμα, πώς θα έβλεπαν τα μέλη σας αυτοί οι 21 που βγήκαν στον προσυνεδριακό με αντίθετη άποψη για τις συμμαχίες να διακινούν και να προωθούν τις απόψεις τους σταθερά μέσω ενός δικού τους εντύπου; Και εν πάση περιπτώσει:
Τι νόημα έχει να μου λες για την ελευθερία κριτικής από τη στιγμή που μερικές αράδες παρακάτω μού γράφεις το μεγαλοπρεπές «[μ]ακριά απο εμάς, η λογική των φραξιονισμών ένθεν κακείθεν […]»; (Άρα, σωστά μάντεψα ότι σε περίπτωση που οι 21 οργανώνονταν σε ιδιαίτερη ομάδα, εσύ –και όχι μόνο βέβαια– θα έβγαινες στα κάγκελα εναντίον τους.) Γιατί ντρέπεσαι να πεις ότι αυτό που επιδοκιμάζεις στην περίπτωση της ομάδας τού Manifesto θα το καταδίκαζες αν συνέβαινε στο κόμμα σου, παρά μού βάζεις εν είδει σάλτσας αυτά τα περί «ελευθερίας κριτικής»; Για να κρύψεις την αντίφαση και την ασυνέπειά σου, μασκαρεύεις και καμουφλάρεις την άποψή σου (και σιγά το καμουφλάρισμα: ακόμα κι ένας μισότυφλος το καταλαβαίνει!); Έτσι κάνουν οι κομμουνιστές και δη οι επαναστάτες; Εμένα άλλα μού έχουν πει!
ΥΓ Είναι αυτονόητο, αλλά ας το πω αριθμητικώς και ολογράφως: Εσύ ειδικά έχεις χάσει κάθε δικαίωμα να εμφανιστείς στο μέλλον επικριτικά για τη λανθασμένη εισήγηση του Λένιν να απαγορευτούν οι ενδοκομματικές τάσεις στο μπολσεβίκικο κόμμα, γεγονός το οποίο μάλλον (σίγουρα, όχι μάλλον!) διευκόλυνε τα στραβά και τα ανάποδα που εμφανίστηκαν κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του Στάλιν, τα οποία τώρα καταγγέλλεις. Ελπίζω να το καταλαβαίνεις αυτό.
Τα λέμε
σορρυ για την παρέμβαση, αλλα για να μην γραφει ο κύριος λεφτ ό,τι να ναι, οι θέσεις της σοσιαλδημοκρατικά παρεκκλίνουσας αντιπολίτευσης το 1926τυπώθηκαν από τα κρατικά τυπογραφεία και μοιράστηκαν σε ολο το κόμμα
Απλως πρέπει να καταλάβετε κάτι, οταν γινεται διεξοδική συζήτηση στο μπολσεβίκικο κόμμα ενόψει του επικείμενου συνεδρίου και σε μαζικες εκλογές σε ολο το κόμμα οι θέσεις της αντιπολίτευσης παίρνουν 0.96% ουτε δηλαδή το 1%, δεν μπορει μετά η οικτρή αυτή μειοψηφία να καλεί σε απεργίες για να να ανατραπεί απόφαση του 99.04%!!!
Αυτο δεν ειναι δημοκρατία. Ειναι εμπαιγμός και γραφειοκρατία. Μάλιστα οι οπαδοι του Τρότσκι σε αυτές τις κινητοποιήσεις τόλμησαν να σηκώσουν και όπλα. Συνεχιστε στα δικά σας.
Οι ‘οπαδοί ” του Τρότσκι και αλλά παραμύθια του Αισωπου. ΣχεδΙαζαν πραξικόπημα σύμφωνα με αδιαψευστες μαρτυρίες που εκμαίευσε ο Αστυνόμος Σαινης.
Οι Βόλεμπεργκ και Ντόιτσερ ήταν ο αστυνόμος Σαίνης;
Φίλε κικι,
Κανένα πρόβλημα με την παρέμβαση από πλευράς διαδικασίας. Το πρόβλημα έγκειται σε αυτό που μου προσάπτεις: «για να μην γραφει ο κύριος λεφτ ό,τι να ναι». Κοίταξε, εγώ αναφέρθηκα σε ένα αναμφισβήτητο γεγονός: στην απόφαση που πάρθηκε στο 10ο συνέδριο των μπολσεβίκων, αν δεν κάνω λάθος, μετά από εισήγηση του Λένιν να απαγορευτούν οι εσωκομματικές τάσεις. Μόνο σε αυτό. Δεν φαντάζομαι να το αμφισβητείς, έτσι; Πώς λοιπόν «γράφω ό,τι μου΄κατεβαίνει»;
Εντάξει, διαφωνούμε πολιτικά. Είναι αυτός λόγος να εφευρίσκεις ανύπαρκτα τρωτά σημεία σε κάποιον μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να μη συμφωνεί μαζί σου; Δεν μου φαίνεται και πολύ λενινιστικό αυτό το σύστημα. Περισσότερο με καουμποϊκό μού μοιάζει…
Τα λέμε (να μη λέμε όμως κι ό,τι θέμε)
δεν έγραψες μονο αυτό λεφτ. Εγραψες για την δράση του μπολσεβίκικου κόμματος μετά το θάνατο του Λένιν. Οπως βλέπεις η εσωκομματική δημοκρατία επί Στάλιν ακολουθήθηκε ευλαβικά, τόσο ευλαβικά που κάποιοι πήραν θάρρος τεράστιο. Αλλα, όπως ηττήθηκαν κατά κράτος με την πειθώ και με εξαντλητικά, ατράνταχτα επιχειρήματα απο τον Στάλιν και την πλειοψηφία της Κεντρικης Επιτροπής του κόμματος, έτσι απομονώθηκαν απο το λαό.
Κατα τα άλλα, θα κανω επικληση αυθεντίας και στον Γκράμσι. Στήριξε και αυτος τον Στάλιν. Μάλιστα έλεγε οτι πρέπει να τελειωνει με τις διαφωνίες η αντιπολίτευση και να σταματήσει να παραλύει το κομμα, την σοβιετικη εξουσία. Κι οτι το θέμα αυτο πια δεν ήταν απλως θέμα της ΕΣΣΔ, αλλα θέμα ολων των κομμουνιστών κομμάτων.
Ενδιαφέρον, ε;
Φίλε κικι,
Επιμένεις. Για πες μου λοιπόν ποια είναι η φράση που έγραψα για τη δράση του μπολσεβίκικου κόμματος μετά το θάνατο του Λένιν; Δεν θα βρεις ούτε λέξη. Ξέρεις τι έπαθες; Μπερδεύτηκες από τα λογικά συμπεράσματα που απορρέουν από τη φράση μου στο ΥΓ «γεγονός [η απαγόρευση των τάσεων] το οποίο μάλλον (σίγουρα, όχι μάλλον!) διευκόλυνε τα στραβά και τα ανάποδα που εμφανίστηκαν κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του Στάλιν, τα οποία τώρα καταγγέλλεις» και σχημάτισες την εντύπωση ότι αυτό που με ενδιέφερε και αυτό που ήθελα να πω στον Ναρίτη ήταν το τι συνέβη μετά το θάνατο του Λένιν. Ενώ είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτό που ήθελα να του επισημάνω ήταν α) την ακραία ασυνέπεια να χειροκροτεί το φραξιονισμό στα κόμματα των άλλων και να τον κατακεραυνώνει με τη μία ή την άλλη προσχηματική δικαιολογία (πάντα βρίσκονται τέτοιες δικαιολογίες…) σε περίπτωση που εμφανιστεί στο δικό του και, β) το πόσο συνέβαλε αυτή η λανθασμένη απόφαση στα «λάθη και τις υπερβολές» (κατά τις διατυπώσεις τού κόμματός σου) που παρατηρήθηκαν επί Στάλιν.
Αλλά από εκεί και πέρα και για να μη νομίσεις ότι αποφεύγω την κουβέντα στην κατεύθυνση που θέλεις να την πας: τι ακριβώς θέλεις να μας πεις; Τι εννοείς όταν γράφεις «η εσωκομματική δημοκρατία επί Στάλιν ακολουθήθηκε ευλαβικά»; Ότι ο Ιωσήφ δεν εφάρμοσε την απόφαση του 10ου συνεδρίου και δεν διέγραψε αυτομάτως τους φραξιονιστές, παρά έδωσε κι από πάνω εντολή να τυπωθούν οι θέσεις τους στα κρατικά τυπογραφεία; ΟΚ. Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό ισούται με την παραδοχή εκ μέρους σου πως η απαγόρευση των τάσεων ήταν αντιδημοκρατική ενέργεια; Πάρα πέρα:
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόφαση για την απαγόρευση των τάσεων για κάποια χρόνια δεν εφαρμόστηκε επί της ουσίας. Ούτε στα χρόνια τού Λένιν ούτε στα πρώτα χρόνια τού Στάλιν. Από τα τέλη όμως τού 1927 οι διαγραφές επί τη βάσει τής φραξιονιστικής δράσης πέφτουν αράδα. Αν δε αθροίσουμε τα μέλη τών εθνικών ΚΚ σε παγκόσμια κλίμακα που σε όλες τις κατοπινές δεκαετίες έχουν διαγραφεί με την κατηγορία τού φραξιονισμού, θα προκύψει ένας αριθμός που όποιος τον έχει σε ευρώ έχει εξασφαλίσει μέχρι και τα δισέγγονά του! Κι ακόμα πάρα πέρα:
Κοίτα, κι εγώ μπορεί να συντασσόμουν με τον Στάλιν σ’ εκείνη τη φάση (επαναλαμβάνω: ουδέποτε δήλωσα «αντισταλινικός» –αλλά όπως φαίνεται είμαι πολύ πιο συνεπής «αντισταλινικός» από τον κάργα στα λόγια ‘‘αντισταλινικό’’ φίλο μας που υπογράφει ως «μέλος τού ΝΑΡ»). Έτερον εκάτερον. Θεωρώ την απαγόρευση των τάσεων κρίσιμο λάθος που αργά ή γρήγορα αποβαίνει σε βάρος τής εσωκομματικής δημοκρατίας και του πλουραλισμού των απόψεων, άνευ τών οποίων ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε σκέτο συγκεντρωτισμό με ολίγη από δημοκρατία για καρύκευμα. (Το μηχανισμό θα τον εξηγήσω στο σχόλιό μου προς το μέλος τού ΝΑΡ, διάβασέ το).
Τα λέμε
αγαπητέ λεφτ. Εξακολουθείς να διαστρεβλώνεις και να ΜΗΝ θες να καταλάβεις! Πάμε πάλι:
α. Ο φραξιονισμός, ΕΙΤΕ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ, είτε των εκάστοτε μειοψηφιών, είναι καταστροφικός, για το χ κόμμα και για τον κόσμο. Εμείς στο ΝΑΡ θέλουμε ΈΜΠΡΑΚΤΑ και όχι στα λόγια, να υπερβούμε και τον πρώτο, και τον δεύτερο τύπο φραξιονισμού. Για αυτόν τον λόγο, οι εκάστοτε μειοψηφούσες απόψεις, κυκλοφορούν σε όλη την κλίμακα και του ΝΑΡ και της ΝΚΑ, ανεξαρτήτως συνεδρίου, ή όχι. Οπότε, τα περί “σταλινισμού” σου τα επιστρέφω αγόρι!
β. Από την άλλη λεφτ, ΑΝ διάβαζες το αφιέρωμα για το “ιλ μανιφέστο”, θα έπρεπε να μάθαινες, ότι η απόφαση των κομμουνιστών αυτών να εκδώσουν το “ιλ λμανιφέστο”, ήρθε ως αποτέλεσμα της έλλειψης εσωκομματικής δημοκρατίας στο ΙΚΚ. Όπως αντίστοιχα με το “ιλ μανιφέστο” στην Ιταλία, είχαμε την έκδοση του “ΠΡΙΝ” από το μετέπειτα ΝΑΡ στην Ελλάδα το Μάρτιο του ’89. Ως αποτέλεσμα της έλλειψης εσωκομματικής δημοκρατίας στο ΚΚΕ.
γ. Ούτε γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός, ούτε καφενείο και διάλυση. Οργανωμένη εργατική δημοκρατία.
τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν ενιαία θέληση, και ενιαία απευθύνονται στην εργατική τάξη και τον λαό. Δεν ειναι λέσχες συζητήσεων.
Φίλε κικι,
Έχει γούστο να πιστεύεις ότι αυτό που έγραψες αποτελεί απάντηση στο δικό μου σχόλιο παραπάνω (01/12/2017 15:17)!
Τα λέμε (με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα καταλάβεις κάποια στιγμή πως οι αποφθεγματικές δηλώσεις σαν αυτή που μας ξεφούρνισες δεν συνιστούν διάλογο)
Κικι, αυτό που περιγράφεις δεν είναι ΚΚ. Είναι κάτι άλλο. Τα ΚΚ πρέπει να εχουν ενιαιο προς τα έξω πολιτικό σχεδιο και πρέπει να Είναι και λέσχες συζητήσεων. Πρέπει να δρουν πρέπει και να συζητούν τα μέλη!
αυτο που περιγράφω ειναι το κομμουνιστικό κόμμα. “Τι να κάνουμε”, “Ενα βήμα εμπρός, δυο βήματα πίσω”. Εννοώ προφανώς το κομμα νέου τύπου.
Πάντα υπάρχουν διαφωνιες στα κομμουνιστικά κομματα. Λύνονται με εσωκομματικη δημοκρατία και ολοι αποδέχονται την απόφαση της πλειοψηφίας. Η ζωή θα δειξει ποιος ειχε λάθος. Συντομα, οι μεν ή οι δε θα κανουν την αυτοκριτικη τους και θα προχωρησουν μαζι, με ενιαια θέληση.
Αυτο ειναι το κομμουνιστικο κομμα.
Το σοσιαλδημοκρατικο κομμα της Δεύτερης Διεθνύς (ας πουμε της εποχής που δεν ήταν προδοτική ακομη) ειναι φραξιες, τάσεις, με κάθε τάση να εχει το δικό της καθοδηγητικό κέντρο (εφημερίδα κτλ..). Με κάθε τάση να αντανακλά ειτε επαναστατική προοπτικη, ειτε οπορτουνιστική κτλ.. κτλ.. Ειναι πολυ απλα τα πράγματα…
Φίλε λεφτ σου απαντώ και εγώ κάνοντας διφραγκα την αποψη μου: Η ομάδα κομμουνιστών που έβγαλε το ιλ μανιφέστο, αναγκάστηκε να το κάνει, όταν συμπέρανε πως η εσωκομματική δημοκρατία στο ικκ δεν υφίστατο. Το κείμενο τους είναι σαφές! Αντιθέτως στο ναρ και τη νκα, οι εκάστοτε κριτικές των εκάστοτε μειοψηφειων, εκφράζονται ελεύθερα σε όλη την κλίμακα των δυο οργανώσεων είτε έχουμε συνέδριο, είτε όχι! Συνεπώς, δεν υπάρχει ανάγκη για έκδοση ξεχωριστού εντυπου πέραν του πριν και των αναιρέσεων. Θέλουμε οργανωμένη εργατική δημοκρατία. Ούτε γραφειοκρατικο συγκεντρωτισμό, ούτε καφενείο απόψεων και απο ενιαίο σχεδιο/δραση μηδέν! Οργανωμένη εργατική δημοκρατία! Σαφες
Για να καταλάβω, φίλε μου Ναρίτη: Εσύ και όποιος άλλος από την πλειοψηφία που υιοθετεί την ισχύουσα γραμμή μη συμμαχιών που έχετε στο ΝΑΡ θα ορίσεις τι θα κάνει ο Αναγνωστάκης με τον Βατικιώτη προκειμένου, όπως έχουν κάθε δικαίωμα, να μετατρέψουν τις απόψεις τους σε πλειοψηφικές; Κι αν η ομάδα των 21 αποφασίσει να γράφει κατεβατά επί κατεβατών υπέρ της ανάγκης ευρύτερων συμμαχιών, θα βγαίνουν όλα αυτά στις 24 σελιδούλες τού ΠΡΙΝ; Τι μας λες; Το ΠΡΙΝ, που, παρεμπιπτόντως, το διαβάζω κάθε Κυριακή εδώ και κάποια χρόνια, κάνει ό,τι κάνει κάθε κεντρικό δημοσιογραφικό κομματικό όργανο: στηρίζει, προβάλλει και προπαγανδίζει την ισχύουσα γραμμή. Από πού κι ως πού και θα απαγορεύσεις στη μειοψηφία να απευθύνεται κι εκείνη σταθερά και τακτικά στο ευρύτερο κοινό που ακολουθεί το ΝΑΡ κι όχι μόνο στη μικρή μειοψηφία που αποτελούν τα οργανωμένα μέλη του, προβάλλοντας τη δική της ορθή κατά την άποψή της γραμμή και επικρίνοντας την ισχύουσα; Μια τέτοια σταθερή επικοινωνία της μειοψηφίας είναι «καφενείο απόψεων», ενώ αυτή τής πλειοψηφίας μέσω τού ΠΡΙΝ είναι «εμπνευσμένη καθοδηγητική λειτουργία»; (Να δεις τι μου θυμίζει αυτό το «καφενείο απόψεων», να δεις τι μου θυμίζει! Α, ναι! Κάτι αντίστοιχες κορόνες Κουκουέδων εδώ, για τις «λέσχες συζητήσεων» που κατά τη γνώμη τους είναι οι άλλες αριστερές οργανώσεις, σε αντίθεση με το δικό τους «ατσάλινο Κόμμα παντός καιρού»!)
Φίλε Ναρίτη! Λίγο σε έξυσα και βγήκε από κάτω ένας Στάλιν (με την κακή έννοια) να, με το συμπάθιο! Φιλική συμβουλή, αν μου επιτρέπεις, μια και φαίνεται να είσαι παλιά καραβάνα:
Να μη τα χώνεις μόνο στους Κουκουέδες. Ρίχνε που και που καμιά ματιά και στην πλάτη σου για να βλέπεις και τη δική σου καμπούρα!
Τα λέμε
ΥΓ «Οργανωμένη εργατική δημοκρατία». Μάλιστα. Όπου η μοναδική ομάδα που έχει δικαίωμα να οργανώνεται είναι η …ηγετική ομάδα! Οι άλλες είναι φράξιες τού κερατά (μπορεί και πράκτορες;). Και δεν πάω καλύτερα στο ΚΚΕ που λέει το ίδιο ποίμα αλλά το λέει καλύτερα λόγω μακρόχρονης πείρας και έχει και πέντε φράγκα και μπορεί να με κάνει επαγγελματικό στέλεχος;
Ο τύπος είναι σε φάση: πω είμαι τόσο γαμάουα που άμα δεν έγραφα σχόλια στην παντιέρα θα ήμουν επαγγελματικό στέλεχος στο ΚΚΕ. Ε ρε κάτι ψωνάρες που φτιάχνει ο οπορτουνισμός.
Φίλε μου, αν δεν είσαι σε θέση να βγάλεις από έναν πολιτικό σαρκασμό την ψίχα του, δηλαδή το πολιτικό επιχείρημα που εμπερικλείει, τι τις θέλεις τις πολιτικές συζητήσεις; Τζάμπα καίει η λάμπα. Δεν είναι καλύτερο να ασχοληθείς με κάνα χόμπι, –ποδόσφαιρο ή ψάρεμα, λόγου χάρη; Πιο καλά θα περάσεις, βρε κουτό!
Ρε λεφτ δε μας παρατας εσύ και οι γεροντιστικες ναρκισσιστικες ιδεοληψίες σου; άιντε φιλαρα… Πάρτι χαμπάρι αδερφέ! Στο ναρ δεν έχουμε ούτε γραφειοκρατικο συγκεντρωτισμό, ούτε ατομικιστική ναρκισσιστική φάση που τόσο την λατρεύει απ ότι φαίνεται! Η εκαστοτε μειοψηφία εκφράζεται ελεύθερα είτε έχουμε συνεδρια είτε όχι! Αλλά καφενείο κατά πως θες, δεν θα φτιάξουμε. Φτιαξτο εσύ και απάντα στον κανιβαλικο καπιταλισμό αν έχεις τα κότσια. Άιντε γιατί χορτάσαμε αποψαρες και απο τηγανιτα τπτ.
Να σε παρατήσω, φίλε μου, να σε παρατήσω. Δημοκρατία έχουμε και με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται. Μπορείς να συνεχίσεις απρόσκοπτα τα πολεμικά κηρύγματά σου εναντίον τού «σταλινικού αυταρχισμού», της «γραφειοκρατικής οργάνωσης», της «τυραννίας τών διευθυντών και των ειδικών» και τους ύμνους σου υπέρ τής «χειραφετητικής πολιτικής» και του «δημοκρατικού πνεύματος» εν γένει. Λόγια παχιά και ωραία που όμως σού ξινίζουν μόλις κάποιος σου υπενθυμίσει ότι για να έχουν αντίκρισμα πρέπει να μη σταματάνε στην πόρτα τού κομματικού σπιτιού σου (κατ’ αναλογία με το ξίνισμα των αστών όταν τους θυμίζεις ότι η ‘‘δημοκρατία’’ τους σταματάει στις πύλες τών εργοστασίων και τις πόρτες τών γραφείων και των μαγαζιών).
Να σε παρατήσω στις αυταπάτες σου ότι το ΝΑΡ αποτελεί το λαμπρότερο ναό κομματικής δημοκρατίας επειδή «[η] εκαστοτε μειοψηφία εκφράζεται ελεύθερα είτε έχουμε συνεδρια είτε όχι»! Λες και εσωκομματική δημοκρατία σημαίνει απλώς τη …δυνατότητα έκφρασης γνώμης και δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη δυνατότητα η εκφραζόμενη μειοψηφική γνώμη να διεκδικεί την πλειοψηφία με όρους ισοτιμίας σε σχέση με την κυρίαρχη ηγετική άποψη! Μία είναι η φράξια! Η επίσημη, της ηγεσίας. Οι άλλες είναι απλώς …φράξιες. (Γι’ αυτό άλλωστε και ο Χάγιος μπορεί να κάνει εισήγηση μιάμισης ώρας, ενώ όποιος διαφωνεί μαζί του είναι υποχρεωμένος, αν θέλει να πείσει, να καταρρίψει την εισήγησή του μέσα σε …πέντε λεπτά! Ούτε ο Λένιν δεν θα το κατάφερνε αυτό!)
Σαν δώρο, πριν σε παρατήσω σύμφωνα με τις επιθυμίες σου, σου παραδίδω το μηχανισμό μέσα από τον οποίο η απαγόρευση των ενδοκομματικών ομαδοποιήσεων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο στραγγαλισμό τής εσωκομματικής δημοκρατίας (συμπεριλαμβανομένης από κάποια στιγμή και μετά και της δυνατότητας απλώς και μόνο έκφρασης διαφορετικής γνώμης από αυτήν τής ηγεσίας). Ο μηχανισμός είναι έτσι κι αλλιώς απλός, αλλά τον κάνει πενηνταράκια ο σύντροφός σου στον αντισταλινισμό Λέων Τρότσκι, σε ένα άρθρο του γραμμένο το Δεκέμβριο του 1923, με τίτλο «Γραφειοκρατία και φραξιονιστικές ομάδες»:
If one does not want factions, there must be no permanent groups, if one does not want permanent groups, temporary groups must be avoided; naturally in order that there be no temporary groups, there must be no differences of opinion, for where there are two opinions, persons inevitably group themselves together.
Αν κάποιος δεν θέλει τις φράξιες, δεν πρέπει να υπάρχουν μόνιμες ομάδες, αν κάποιος δεν θέλει μόνιμες ομάδες, οι προσωρινές πρέπει να αποφεύγονται· φυσικά, για να μην υπάρχουν προσωρινές ομάδες, δεν πρέπει να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, γιατί όπου υπάρχουν δύο απόψεις, τα πρόσωπα αναπόφευκτα ομαδοποιούνται. [σ.σ.: στοιχίζονται δηλαδή άλλοι με τη μία κι άλλοι με τη διαφορετική άποψη]
Με εκτίμηση,
Ο μέχρι πρότινος «αγαπητός σου» Left G700 και τώρα πια «γεροντίστικος ιδεοληπτικός νάρκισσος»…
Αν θέλουμε να μιλούμε συγκεκριμένα ,για δημοκρατία μέσα στο κόμμα και ομαδοποιήσεις,πρέπει να πούμε ότι ο Λένιν και ο Στάλιν ήταν ενάντια στην υποστήριξη κάθε είδους συνασπισμού μέσα στο κόμμα.Υποστήριζαν μόνο εκείνους τους συνασπισμούς που στηρίζονταν σε αρχές ή που είχαν σαν σκοπό το δυνάμωμα του κόμματος ενάντια στους λικβινταριστές,ενάντια στους κάθε είδους καριερίστες,τους σαμποταριστές κλπ.Τι ήταν η πάλη του Λένιν ενάντια στο συνασπισμό του Αυγούστου.Τι ήταν αργότερα η πάλη του Στάλιν ενάντια στους συνασπισμούς χωρίς αρχές των τροτσκιστών και της λεγόμενης αντιπολίτευσης,αυτών των δολοφόνων,των σαμποταριστών,των εχθρών του λαού.
Διαφορετικά μιλούμε για διάφορες φράξιες χωρίς αρχές που σκοπό έχουν να εξασθενίσουν ,να διαλύσουν το κόμμα,να το οδηγήσουν στο δρόμο του καπιταλισμού.
Και να φέρνουμε κάποιο απόσπασμα του Τρότσκυ για παράδειγμα,άσκοπο,αφού ο ίδιος ήταν ο μεγαλύτερος φραξιονιστής,καριερίστας,δολοπλόκος,αντεπαναστάτης,εξάλλου ο ίδιος μια έλεγε έτσι και μια γουβέτσι.
Δεν καταλαβαίνω πραγματικα γιατί απο δω το φερνετε, απο κει το φερνετε, στον Τρότσκι καταληγετε;
Φίλε Τ.Κ.,
Εσύ, μάλιστα! Σε αντίθεση με τον κατά τα φαινόμενα ομοϊδεάτη σου κικι, εσύ μπαίνεις στην ουσία τού σχολίου μου κι έτσι μπορούμε να κάνουμε κουβέντα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να το χαιρετήσω αυτό και να προτρέψω μάλιστα και όσους από τους φίλους τού ΚΚΕ συχνάζουν εδώ και συνηθίζουν να πετάνε κορόνες ή αξιωματικά αποφθέγματα τα οποία δεν χρειάζεται (τάχα) να αποδειχθούν μια και είναι (τάχα) αυτονόητα, να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου. Τούτων λεχθέντων ως όφειλα, ας έρθω στην ουσία τών ισχυρισμών σου.
Δεν ξέρω αν οφείλεται σε απροσεξία σου ή στο ότι δεν έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου το λεπτό και περίπλοκο ζήτημα των τάσεων μέσα σε ένα κομμουνιστικό/αριστερό κόμμα, αλλά ξεκινάς το σχόλιό σου με μία καραμπινάτη αντίφαση (θα την τονίσω με bold γράμματα). Γράφεις:
«Αν θέλουμε να μιλούμε συγκεκριμένα ,για δημοκρατία μέσα στο κόμμα και ομαδοποιήσεις,πρέπει να πούμε ότι ο Λένιν και ο Στάλιν ήταν ενάντια στην υποστήριξη κάθε είδους συνασπισμού μέσα στο κόμμα.»
Και αρχίζεις την αμέσως επόμενη πρότασή σου ως εξής:
«Υποστήριζαν μόνο εκείνους τους συνασπισμούς που […]»
Όπως καταλαβαίνεις, ακόμα κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, τι συμβαίνει εδώ; Συμβαίνει να συλλαμβάνουμε τον Βλαδίμηρο με το κατσίκι στην πλάτη! (ουδείς τέλειος, ακόμα κι ο Λένιν, ελπίζω να μη σε σοκάρει αυτό). Δηλαδή να αποδέχεται την ύπαρξη και λειτουργία ενδοκομματικών ομάδων υπό την προϋπόθεση ότι κρίνει πως η ύπαρξή τους είναι χρήσιμη! Χάρηκα πολύ, Λέφτης! Μα, φίλε μου, η καταστατική αναγνώριση του δικαιώματος ομαδοποίησης δεν μπορεί να γίνεται à la carte, υπό την αίρεση να τύχει τής έγκρισης της εκάστοτε ηγεσίας (στην οποία, μάλιστα, 99 στις 100 φορές δεν έχουμε την τύχη να βρίσκεται ένας Λένιν…)! Ή δίνεται αυτό το δικαίωμα σε σένα λόγου χάρη και την ομάδα σου που είστε υπόδειγμα κομμουνιστών, άρα δίνεται και στη δική μου ομάδα που τυχαίνει να αποτελείται από οπορτούνες τού κερατά, ή δεν δίνεται σε κανέναν!
Κατά την άποψή μου δεν συνέβη αυτό. Δεν νομίζω δηλαδή ότι ο Λένιν ήταν τόσο ακραία επιλεκτικά ασυνεπής που άγγιξε τα όρια της αυτογελοιοποίησης. Θα παραθέσω στο επόμενο σχόλιο κάποια αποσπάσματα από άρθρο του, δημοσιευμένο στις 25 και 26 Ιανουαρίου 1921, λίγες δηλαδή βδομάδες πριν από το κρίσιμο 10ο συνέδριο που αποφάσισε την απαγόρευση των ομαδοποιήσεων, τα οποία φωτίζουν αρκετά τα πράγματα ως προς τον τρόπο που προσέγγιζε το ζήτημα ο Λένιν (τον Ιωσήφ τον αφήνω απ’ έξω). Σε τρίτο και τέταρτο σχόλιο θα εκθέσω τις δικές μου σκέψεις για τη στάση τού Λένιν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(ΣΧΟΛΙΟ 2 ΑΠΟ 4)
Β.Ι. ΛΕΝΙΝ: «ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΏΝ σ.σ. ΤΡΟΤΣΚΙ ΚΑΙ ΜΠΟΥΧΑΡΙΝ».
Άναψε η κομματική συζήτηση και η φραξιονιστική πάλη προσυνεδριακού χαρακτήρα, δηλ. πριν από τις εκλογές και σε σχέση με τις επικείμενες εκλογές για το Χ συνέδριο του ΚΚΡ. Ύστερα από την πρώτη φραξιονιστική εκδήλωση και συγκεκριμένα ύστερα από την εκδήλωση του σ. Τρότσκι εξ ονόματος «μιας ολόκληρης σειράς υπεύθυνων στελεχών» με τη «μπροσούρα-πλατφόρμα» («Ο ρόλος και τα καθήκοντα των συνδικάτων», που ο πρόλογός της έχει την ημερομηνία 25 τού Δεκέμβρη 1920), ακολούθησε η έντονη […] εκδήλωση της οργάνωσης Πετρούπολης του ΚΚΡ […]. Μετά, ενάντια στην οργάνωση Πετρούπολης τάχθηκε η Επιτροπή Μόσχας […]. […] Στο μεταξύ, κομματικές συνελεύσεις, που συζητούν τα επίμαχα ζητήματα, διεξάγονται σχεδόν παντού. […]
Κομματικός κίνδυνος από φραξιονιστικές εκδηλώσεις
Είναι η μπροσούρα τού σ. Τρότσκι «Ο ρόλος και τα καθήκοντα των συνδικάτων» φραξιονιστική εκδήλωση; Υπάρχει σε τέτοιου είδους εκδήλωση, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό της, κάτι επικίνδυνο για το Κόμμα; […]
Η μπροσούρα τού Τρότσκι αρχίζει με τη δήλωση ότι «αυτή αποτελεί καρπό συλλογικής δουλειάς»· ότι στη σύνταξή της πήραν μέρος «πολλά υπεύθυνα στελέχη, κυρίως συνδικαλιστές (μέλη τού προεδρείου τής ΠΚΣΣ, της ΚΕ τών εργατών μετάλλου, της Τσεκτράν [σ.σ.: Τσεκτράν: η στρατιωτικοποιημένη ηγεσία τού συνδικάτου του τομέα μεταφορών μετά την αναδιοργάνωση που σχεδίασε ο Τρότσκι] κ. ά.)», ότι είναι «μπροσούρα-πλατφόρμα». Και στο τέλος τής θέσης αρ. 4 διαβάζουμε ότι «το επικείμενο συνέδριο του Κόμματος θα βρεθεί στην ανάγκη να διαλέξει (η υπογράμμιση είναι τού Τρότσκι) ανάμεσα σε δύο τάσεις στον τομέα τού συνδικαλιστικού κινήματος.
Αν αυτό δεν είναι συγκρότηση φράξιας από ένα μέλος τής ΚΕ, αν αυτό δεν είναι «κάποια κλίση για εκτροχιασμό», τότε ας δοκιμάσει ο σ. Μπουχάριν ή οποιοσδήποτε από τους ομοϊδεάτες του να εξηγήσει στο Κόμμα ποια άλλη έννοια έχουν οι ρωσικές λέξεις: «φραξιονισμός» και «κλίση για εκτροχιασμό» τού Κόμματος;;; […]
Τυπικός δημοκρατισμός και επαναστατική σκοπιμότητα
Από τυπική-δημοκρατική άποψη ο Τρότσκι είχε το δικαίωμα να παρουσιαστεί με φραξιονιστική πλατφόρμα ακόμη και ενάντια σε όλη την ΚΕ. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Είναι επίσης αναμφισβήτητο πως η ΚΕ επικύρωσε το τυπικό αυτό δικαίωμα με την απόφασή της τής 24 του Δεκέμβρη 1920 για την ελευθερία τής συζήτησης. […]
Και η επαναστατική σκοπιμότητα;
Θα βρεθεί έστω κι ένας σοβαρός άνθρωπος, που να μην είναι τυφλωμένος από το φραξιονιστικό εγωισμό τής ομάδας «Τσεκτράν» ή της «ομάδας-συγκρουστήρα» [σ.σ.: η ομάδα Μπουχάριν], που να διατηρεί τη μνήμη και τα λογικά του, που θα έβρισκε σαν επαναστατικά σκόπιμη μια τ έ τ ο ι α εκδήλωση πάνω στα ζητήματα του συνδικαλιστικού ζητήματος μιας τ έ τ ο ι α ς ηγετικής αυθεντίας, όπως είναι ο Τρότσκι;;;
Μπορεί κανείς να αρνηθεί πως και αν ακόμη ο Τρότσκι υπόδειχνε «τα νέα καθήκοντα και μεθόδους» τόσο απόλυτα σωστά, όσο στην πραγματικότητα τα υπόδειξε πέρα για πέρα λαθεμένα (θα μιλήσω γι’ αυτά παρακάτω), πως και μόνο με την κατά τέτοιο τρόπο αντιμετώπιση του ζητήματος ο Τρότσκι θα προξενούσε ζημιά και στον εαυτό του, και στο Κόμμα, και στο συνδικαλιστικό κίνημα, και στη διαπαιδαγώγηση εκατομμυρίων μελών τών συνδικάτων, και στη δημοκρατία;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(ΣΧΟΛΙΟ 3 ΑΠΟ 4)
Τι συμπεράσματα μπορούν να βγουν από τα παραπάνω λόγια τού Λένιν; Εντάξει, ο καθένας βγάζει τα δικά του. Εγώ θα πω τα δικά μου.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Βλαδίμηρος στην προσέγγισή του είναι διχασμένο κορμί! Από πού αποδεικνύεται αυτό; Αποδεικνύεται από το ότι φάσκει και αντιφάσκει με διαφορά λίγων παραγράφων ή σελίδων. Από τη μια πασχίζει να αποδείξει ότι ο Τρότσκι επιδόθηκε σε φραξιονιστικές ενέργειες κι από την άλλη, λίγο μετά, παραδέχεται ως αναμφισβήτητο γεγονός ότι είχε κάθε τέτοιο δικαίωμα! Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι χαζός που δεν μπορεί να ξεχωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρο. Αποδεικνύει απλώς ότι το ζήτημα είναι ζόρικο από τη φύση του. Και είναι ζόρικο από τη φύση του γιατί κάθε απόφαση υπέρ ή κατά τής λειτουργίας ιδιαίτερων ομάδων/τάσεων/φραξιών έχει παράπλευρες απώλειες. Αν επιτρέπεις τις τάσεις, κινδυνεύεις να πέσεις στην αέναη εσωστρέφεια που κλέβει ενέργεια από την κομματική ζωτικότητα και, επιπλέον, αν χαθεί η ψυχραιμία και η συντροφική νηφαλιότητα κατά την αντιπαράθεση των διαφορετικών απόψεων, η πόρτα τής διάσπασης μπορεί να αρχίσει να τρίζει. Αν πάλι τις απαγορεύσεις, περιορίζεις την εσωκομματική δημοκρατία και ενισχύεις το συγκεντρωτισμό που, δυνάμει και σταδιακά, μπορεί να οδηγήσει σε τερατώδη φαινόμενα –δεν θα πω φαινόμενα τύπου Στάλιν για να μην ανακυκλώσω το «σταλινικό ζήτημα», μπορώ όμως με κάθε άνεση να μιλήσω για φαινόμενα τύπου Κιμ Γιονγκ Ουν. Να λοιπόν οι δυσκολίες που κάνουν τον Λένιν να λέει τη μία στιγμή και να ξελέει την επόμενη.
Στριμωγμένος καθώς είναι μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης επιχειρεί μία φυγή προς τα εμπρός και βάζει πάνω από την τυπική δημοκρατική νομιμότητα την επαναστατική σκοπιμότητα. Φοβάμαι ότι η φυγή αυτή είναι άλμα στο κενό. Ποιος θα ορίσει την ορθή επαναστατική σκοπιμότητα; Παίζεται αυτό. Γιατί μπορεί η ορθή επαναστατική σκοπιμότητα να βρίσκεται στην πλευρά τής άλφα ή της βήτα ιδιαίτερης ομάδας/φράξιας. Άρα, τζίφος κι από εδώ. Και προκύπτει πάλι το ερώτημα:
Καλά τόσο ξύπνιος είμαι εγώ, λόγου χάρη, και τόσο ανόητος ο Λένιν που δεν καταλάβαινε ότι η επίκληση της επαναστατικής σκοπιμότητας δεν λύνει το πρόβλημα; Φυσικά και όχι. Επομένως, τι συμβαίνει; Η απάντηση περνάει από την πολιτική ψυχανάλυση τού Βλαδίμηρου:
Αφθονούν τα τεκμήρια που βρίσκονται ανάμεσα στα εκατομμύρια λέξεων που έγραψε τα οποία δείχνουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Λένιν, παρά την ακλόνητη αυτοπεποίθησή του, ένα πράγμα έτρεμε και φοβόταν: τη διάσπαση. Αυτή είναι σε τελική ανάλυση η επαναστατική σκοπιμότητα που βάζει πάνω από την τυπική δημοκρατική νομιμότητα: η αποφυγή πάση θυσία τής διάσπασης. Δεν είναι τόσο η ανάγκη να απορριφθούν οι λανθασμένες απόψεις τού Τρότσκι για το ρόλο τών συνδικάτων (εξ άλλου απορρίφθηκαν πανηγυρικά από τη βάση), δεν τις φοβάται αυτές καθ’ αυτές. Φοβάται τη διάσπαση στην οποία μπορεί να οδηγήσουν. Αυτό είναι ο χειρότερος εφιάλτης του. Κι αυτός ο εφιάλτης είναι που τον οδήγησε να εισηγηθεί την απαγόρευση των τάσεων δυο-τρεις μήνες μετά, στο 10ο συνέδριο. Ας μην ψάχνουμε να βρούμε risk free νομιμοποιητική βάση τής απόφασής του. Όπως εξήγησα παραπάνω, risk free απόφαση στο ζήτημα των τάσεων δεν υπάρχει, είτε τις επιτρέψεις είτε τις απαγορεύσεις, ακόμα κι αν σε λένε Λένιν. Επιλέγει κανείς το κατά την εκτίμησή του μικρότερο κακό.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
(ΣΧΟΛΙΟ 4 ΑΠΟ 4 ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ)
Εγώ προσωπικά, από όσα από αυτά που έγιναν μέσα στον αιώνα που πέρασε από το 1917, ξέρω έχω καταλήξει να πιστεύω ότι ο κίνδυνος της εσωστρέφειας, της σπατάλης δυνάμεων ή και της διάσπασης είναι μικρότερα κακά από τον κίνδυνο να φορτωθούμε στο κεφάλι μας έναν Κιμ Γιονγκ Ουν, για να το πω σχηματικά. Ιδίως σε εποχές σαν την τωρινή, που δεν έχουμε να συνυπολογίσουμε καμία οφθαλμοφανή επαναστατική σκοπιμότητα, δεδομένου ότι δεν έχουμε να προστατέψουμε καμία νικηφόρα επανάσταση…
Τα λέμε
ΥΓ Φίλε Τ.Κ., βάλε σε παρένθεση την άποψή σου για τον Τρότσκι, όπως κι εγώ βάζω σε παρένθεση τις δικές μου απόψεις γι’ αυτόν. Έχεις κάτι να προσάψεις, υπάρχει κάτι που δεν σε βρίσκει σύμφωνο από όσα λέει για το πώς η απαγόρευση των εσωκομματικών ομάδων καταλήγει στη μονοφωνία; Αυτό είναι το ζήτημα. Για να στο πω κι αλλιώς: αν ανασταινόταν ο Λέοντας κι ερχόταν εδώ και ποστάριζε ένα σχόλιο που απλώς έλεγε «σήμερα έχουμε 2 Δεκεμβρίου 2017», εσύ θα υποστήριζες ότι έχουμε, ξέρω ‘γω, 30 Ιουλίου 2022;
ΥΓ2 Έγραψα παραπάνω για αμφίθυμο και παλίνδρομο Λένιν στην προσέγγιση που κάνει σχετικά με το ζήτημα των τάσεων. Να προσθέσω και κάτι στο οποίο δεν είναι απλώς αμφίθυμος και διχασμένο κορμί, αλλά εντελώς τελείως λάθος. Είναι το σημείο στο οποίο ισχυρίζεται ότι, ακόμα κι αν ο Τρότσκι ήταν απόλυτα σωστός, και πάλι δεν θα έπρεπε να βγει με ξεχωριστή «μπροσούρα-πλατφόρμα». Μέχρι εκεί τον οδήγησε η φοβία του για τη διάσπαση…
ΥΓ3 Αξίζει να προσθέσω λίγα λόγια ακόμα τού Λένιν από το ίδιο άρθρο με τα οποία ασχολείται από μια γενική σκοπιά με το ζήτημα της διάσπασης, όπου καταφέρνει να υπερνικήσει τη φοβία του και να τραβήξει μία κόκκινη γραμμή εξαίρεσης:
Για τις διαφωνίες αρχών
Αν όμως υπάρχουν ριζικές και βαθιές διαφωνίες αρχών –μπορεί να μας πει κανείς– μήπως αυτές δεν δικαιολογούν ακόμη και τις πιο έντονες και φραξιονιστικές εκδηλώσεις; Αν πρέπει να πει κανείς κάτι ο καινούργιο και το ακατανόητο, μήπως αυτό δεν δικαιολογεί κάποτε ακόμη και τη διάσπαση;
Φυσικά τη δικαιολογεί, όταν οι διαφωνίες είναι πραγματικά εξαιρετικά βαθιές και αν δεν μπορεί να επιτευχθεί με άλλο τρόπο η διόρθωση της λαθεμένης κατεύθυνσης της πολιτικής τού Κόμματος ή της εργατικής τάξης.
Λεφτή ανέφερες μια κρίσιμη φράση,επαναστατική σκοπιμότητα.Ηεπαναστατική σκοπιμότητα,λοιπόν ,ήταν η ίδια σε διάφορες φάσεις ανάπτυξης και δράσεις του κόμματος; Ήταν η ίδια το 1912,το 1917,κατά τη διάρκεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην ΕΣΣΔ;.Το απόσπασμα που αναφέρεις για τα συνδικάτα,είναι η αποδοχή μιας συζήτησης ακόμα και ενάντια στην επ.σκοπιμότητα όταν το κόμμα έχει ανάγκη να ξεκακαρίσει την κρίση που υπάρχει στην ηγεσία του..Αυστηρά μέτρα ενάντια στην ίδια συζήτηση όταν το κόμμα έχει καταλάβει την ουσία των διαφωνιών και έχει αποφασίσει .
Ως γνωστό το 10 συνέδριο του κόμματος ανταποκρινόμενο στην επαναστατική σκοπιμότητα της στιγμής πήρε τις γνωστές αποφάσεις,ενάντια στο φραξιονισμό,τη διάλυση των ομάδων κλπ.
Και εγώ έκανα λάθος διότι δεν αναφέρθηκα πιο αναλυτικά και αναφέρθηκα μόνο σε ορισμένες περιόδους.
Πρέπει να συζητούμε συγκεκριμένα.
Αν χρειαστεί επανέρχομαι,εξάλλου αυτή τη στιγμή άρχισε η γενική καθαριότητα στο σπίτι και δεν έχω άλλο χρόνο.
Φίλε Τ.Κ.,
Ναι, η έννοια «επαναστατική σκοπιμότητα» (ή, σε συνθήκες μη επαναστατικές, καλή ώρα, «πολιτική σκοπιμότητα») ασφαλώς και είναι κρίσιμη. Μόνο που, όπως ήδη εξήγησα στο τρίτο από τα τέσσερα συνεχόμενα σχόλιά μου, το ζήτημα του ποιος ορίζει τη σωστή σκοπιμότητα είναι πάντα ανοιχτό σε κάθε συγκυρία όπου, όπως σωστά λες, οι σκοπιμότητες διαφοροποιούνται ανάλογα με τις διαφορετικές προτεραιότητες. Έτσι λοιπόν, αν στη σκοπιμότητα που η ηγετική ομάδα ενός κόμματος είναι υποχρεωμένη εκ του ρόλου της να προσδιορίσει δεν επιτρέπεται να αντιπαρατεθεί η ενδεχομένως διαφορετική σκοπιμότητα όπως τη βλέπει μία εσωκομματική ιδιαίτερη ομάδα, η μοιραία κατάληξη είναι να ισχύσει η εισήγηση της ηγετικής ομάδας, είτε είναι σωστή είτε λάθος. Αυτό που ο Λένιν κι εσύ νομίζετε ότι το πετάτε από την πόρτα και ησυχάζετε από τους πονοκεφάλους επανέρχεται μέσα στο δωμάτιό μας από το παράθυρο. Με την έννοια ότι η απαγόρευση της ομαδοποίησης χάριν τής επαναστατικής (ή πολιτικής) σκοπιμότητας, δεν αναιρεί το γεγονός πως και για τον ορθό προσδιορισμό τής επαναστατικής σκοπιμότητας η συζήτηση μεταξύ τής ηγετικής ομάδας και των ιδιαίτερων ομάδων που τυχαίνει να διαφωνούν είναι μία επιπλέον ασφαλιστική δικλείδα για να μη γίνει καμιά πατάτα.
Μία δεύτερη παρατήρηση: Τραβάς μία γραμμή και λες: «Ωραία, διχάστηκε το κόμμα για το ζήτημα των συνδικάτων, μαλλιοτραβήχτηκαν οι σύντροφοι, ακούστηκαν μέχρι και ‘‘γαλλικά’’. Άξιζε τον κόπο γιατί το ζήτημα ήταν σοβαρό και έπρεπε να ανεχτούμε τις φράξιες. Κάποια στιγμή όμως αποφάσισαν. Ε, αφού αποφάσισαν, τέλος. Το ζήτημα έπρεπε να λήξει με το καλό ή με το άγριο και καλώς έληξε.» Νομίζω πως δεν είναι όμως τόσο απλό. Γιατί το ζήτημα των συνδικάτων είχε στενή σχέση με το πώς θα οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός, τι κατεύθυνση θα έπαιρνε. Και, όπως ξέρεις, ο σοσιαλισμός σε ένα εργατικό κράτος οικοδομείται κάθε μέρα. Πώς είναι δυνατόν να μπει τέλος σε μία διαρκή διαδικασία που εξελίσσεται συνεχώς; Ωραία, μπορεί να μπει τέλος με το άγριο. Έτσι όμως ανοίγει ο ασκός τού Αιόλου. Και επιπλέον, μαζί με τα ξερά (τις λάθος ή ακόμα και τις αντεπαναστατικές απόψεις σού λέω εγώ) που καλώς καίγονται, θα καούν και τα χλωρά, δηλαδή οι διαφωνίες που θα είναι και βάσιμες και δικαιολογημένες.
Φίλε Τ.Κ., είναι βαριά η (επαναστατική) καλογερική, αυτό το δεχόμαστε όλοι, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, δεν ξέρω, αλλά μού φαίνεται ότι η λογική «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι», που σε πολλούς φαντάζει ως η ριζοσπαστική και τελική λύση, δεν την κάνει ελαφρύτερη παρά μόνο ψευδαισθητικά.
Τα λέμε
Και για να τελιώνω ,εγώ είμαι υπέρ της λενινιστικής διδασκαλίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.
Πρόσεξε όμως πρέπει να ξεχωρίζουμε εκείνα τα σημεία που δεν αποτελούν παρά ορισμένες εκδηλώσεις πολιτικής που αφορούσαν μόνο τις συγκεκριμένες συνθήκες που εκδηλώθηκαν και έχασαν τη σημασία τους μόλις έπαψαν να ισχύουν οι συγκεκριμένες αυτές συνθήκες.Αυτό για να μην αναφέρονται διάφορα τσιτάτα,γραφτά του Λένιν που αφορούν ειδικές συνθήκες και για να εκφέρουμε άποψη πρέπει να μελετήσουμε τις συνθήκες αυτές.
1. Και εσύ αγαπητέ λεφτ, μπορείς να λές παχιά λόγια για την εσωκομματική δημοκρατία, για συνδιαμόρφωση, για αγώνα κατα του καπιταλισμού, από το σπίτι σου! Χωρις να μπαίνεις στην βάσανο να οργανώθείς κάπου, ή, να συκγροτήσεις μια δική σου ομάδα, η οποία θα κριθε΄΄ι και αυτή για την δράση της!
2. Η δυνατότητα της μειοψηφίας να γίνει πλειοψηφία, υπάρχει τόσο με την ελεύθερη κυκλοφορία των διαφορετικών αντιλήψεων εντός του ΝΑΡ και της ΝΚΑ (με ισότιμες παρουσιάσεις τωνκειμένων και αντίστοιχες συζητήσεις στις ΟΒ ΝΑΡ και ΝΚΑ), όσο και με την κατάθεση κειμένων στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ του ΝΑΡ και της ΝΚΑ.
Φιλιά,α πό το πρώην αγαπητό σου μέλος του ΝΑΡ, και νυν σταλινικό γραφειοκράτη, όπως με έχρισες χωρίς καμμία ουσιαστική τεκμηρίωση!
Φίλη Ναρίτη,
Αρχίζοντας από το τέλος: Η κριτική που σου έκανα εγώ για παλινδρόμηση προς το «σταλινισμό» (που αφορούσε στην εναντίωσή σου στην ύπαρξη τάσεων και τεκμηριωνόταν από αυτήν, κι όχι «χωρίς καμμία ουσιαστική τεκμηρίωση» όπως λες), ήταν πολιτική. Οι δικές σου κορόνες περί «γεροντίστικων ναρκισσιστικών ιδεοληψιών» μετέθεταν την κουβέντα στο πεδίο τής ατομικής ψυχολογίας. Με αυτήν την έννοια την έκλειναν ταυτόχρονα, γιατί, όπως καταλαβαίνεις, σε τέτοιου τύπου αυθαίρετους ψυχολογισμούς μπορώ να καταφύγω κι εγώ κι ο καθένας και τότε πιανόμαστε μαλλί με μαλλί και πάει περίπατο η πολιτική συζήτηση επί τής ουσίας. Για τα υπόλοιπα που ισχυρίζεσαι:
1. Ποια «παχιά λόγια»; Από το πρώτο-πρώτο σχόλιό μου σε αυτήν τη συζήτηση εστίασα συγκεκριμένα σε ένα και μόνο ζήτημα: στο ζήτημα των τάσεων, ζητώντας την τοποθέτηση όποιων από το χώρο σου είχαν άποψη για το θέμα. Αυτό δεν το έκανα τυχαία. Ξέρεις, η Αριστερά στην Ελλάδα, όπως και παντού, είναι μικρό χωριό κι όλα μαθαίνονται. Έτσι, δεν είναι μυστικό ότι στο ΝΑΡ και στη νΚΑ, ειδικά για το ζήτημα των συμμαχιών, έχετε γίνει από δύο χωριά (= τάσεις). Ενωτικοί και ανθενωτικοί. Και δεν είναι επίσης μυστικό ότι η πλειοψηφία τής ηγετικής σας ομάδας, η ανθενωτική, δεν το βλέπει αυτό με καθόλου καλό μάτι. Για δες τι είπε ο Παπαμακάριος στην εισήγησή του σε δύο σημεία.
Στο πρώτο (τελευταία παράγραφος στην ενότητα 4):
Είναι αναγκαίο το δυναμικό του ΝΑΡ και της νΚΑ να δώσει ενιαία τη μάχη αυτή με βάση τις συλλογικές μας επεξεργασίες και το σχεδιασμό που καταλήγουμε. Αυτός είναι ο πιο γόνιμος τρόπος για να ανοιχτεί η πρωτοβουλία σε ευρύτερο κόσμο και να ανθήσει ο ουσιαστικός διάλογος. Παράλληλες διαδικασίες ή συγκροτήσεις στη βάση ιδιαίτερων απόψεων ή ρευμάτων –όπως είδαμε το προηγούμενο διάστημα– οδηγούν τελικά σε ασύμπτωτους μονόλογους, περιορίζουν τη δυναμική του εγχειρήματος, χωρίζουν αντί να ενώνουν.
Στο δεύτερο (τέταρτη παράγραφος στην ενότητα 7):
Δεν μπορούμε όμως να μην αναγνωρίσουμε πως το τελευταίο διάστημα μια σειρά αδυναμίες του ΝΑΡ, που μας ακολουθούσαν πολλά χρόνια ή εμφανίστηκαν πιο πρόσφατα, έχουν ενισχυθεί ιδιαίτερα: Η χαμηλή κινητοποίηση και συμμετοχή, η αδυναμία να υπερβούμε (παρά τα μικρά βήματα που έχουν γίνει) μια ταξική σύνθεση με βάση κυρίως τους απόφοιτους ΑΕΙ, η πτώση της πολιτικοποίησης των ΟΒ και των συλλογικών διαδικασιών, η αδυναμία σύνθεσης ενώ οι απόψεις αυξάνονται (χωρίς συχνά να κατατίθενται στο συλλογικό διάλογο της οργάνωσης, αδύναμος προσυνεδριακός διάλογος, ενώ η συμμετοχή στις ΟΒ είναι σημαντική), το τρομερό έλλειμμα θεωρητικής δουλειάς, με αποτέλεσμα τη θεωρητική ατροφία – οκνηρία και την αδυναμία μας να συμβάλλουμε στην κατάκτηση και αναζωογόνηση του αναπτυσσόμενου μαρξισμού και των θεωρητικών προγραμματικών κατακτήσεων του ΝΑΡ, το έλλειμμα πλούσιας ζωής (πολιτιστικής, ιδεολογικής, θεωρητικής) μέσα στην οργάνωση και στις παρεμβάσεις της, η οργανωτική χαλαρότητα και η αδυναμία ανάληψης ευθυνών από νέους συντρόφους και συντρόφισσες και ειδικά από εργάτες και γυναίκες, η ύπαρξη ομαδοποιήσεων που λειτουργούν καθηλωτικά, δεν συμβάλλουν στη συζήτηση των απόψεων και στη σύνθεση, ενισχύουν την καχυποψία και το κλείσιμο των αυτιών, ενώ στην πράξη δημιουργούνται και διαφορετικά κέντρα σε μια σειρά μέτωπα, η αδυναμία να παρέμβουμε συλλογικά σε σημαντικά πεδία, όπως ο πολιτισμός, το περιβάλλον, τα ζητήματα των γυναικών και του φύλου.
Τώρα, για τα υπόλοιπα που λες, για το αν είμαι ενταγμένος σε κάποιο από τα πολλά κομμάτια, κομματάκια και αποκόμματα της Αριστεράς, εδώ κι αν αυθαιρετείς! Γιατί βγάζεις συμπεράσματα για το προσωπικό μου επίπεδο πολιτικής συμμετοχής, από το γεγονός ότι δεν έχω βγάλει εδώ συγκεκριμένα κουπόνια για να πουλήσω. Κι αν κρίνω ότι δεν προσφέρω τίποτα ουσιαστικό στις εδώ συζητήσεις με το promotion της δικής μου επιλογής, με το σκεπτικό (σωστό ή λάθος, δεν ενδιαφέρει εν προκειμένω) ότι κάτι τέτοιο στρώνει το χαλί σε άγονες αντιπαλότητες σε βάρος τής πολιτικής ουσίας; Το σκέφτηκες αυτό;
2. Ναι, την είδαμε την «ισότιμη παρουσίαση κειμένων» στο συνέδριό σας! Όπου απαγορεύσατε (‘‘δημοκρατικά’’, κατόπιν ψηφοφορίας…) στην ενωτική αντιπολίτευση να εισηγηθεί τις δικές της θέσεις μετά την εισήγηση της πλειοψηφίας! Λες και είναι δυνατόν ένα θέμα αρχών (= η ισότιμη παρουσίαση όλων τών απόψεων) να μπαίνει σε τακτικίστικες και ευκαιριακές ψηφοφορίες! Και είναι αυτά τα ‘‘δημοκρατικά’’ καμώματα της πλειοψηφίας που υποχρέωσαν τον Σκαμνάκη να πει:
«Ποιο κόμμα ψάχνουμε; Τίνος μοντέλο νιώθουμε κληρονόμοι; Αυτού που έκανε την επανάσταση ή του άλλου που την χαντάκωσε; Σε αυτό το κόμμα το δεύτερο, δεν ξαναγυρίζω.»
Τα λέμε
ΥΓ Οι αναφορές μου σε «σταλινισμούς» και «αντισταλινισμούς» έγιναν παίρνοντας τα δικά σου τα κομμάτια, για χάρη τής συζήτησης. Για άλλη μία φορά θα πω ότι εγώ δεν έχω δηλώσει ούτε «σταλινικός», όπως κάνουν εδώ και κάποια χρόνια οι Κουκουέδες, ούτε «αντισταλινικός», όπως κάνουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια πολλοί στην Αριστερά (εκ των οποίων, ουκ ολίγοι ήταν «σταλίνες» τού κερατά και με πατέντα! –με τους τροτσκιστές στην πρώτη σειρά…). Δεν αποδέχομαι καν τους όρους και γι’ αυτό δεν τους χρησιμοποιώ· δεν θέλω να τους αναπαράγω κι εγώ και να τους νομιμοποιώ. Είναι μεγάλη συζήτηση για να εξηγήσω τους λόγους που με οδήγησαν σε αυτό. Πάντως, για τον υποψιασμένο αναγνώστη, η κουβέντα που κάνουμε προϊδεάζει κάπως για έναν από τους λόγους: Συζητάμε για «σταλινισμούς» με αφορμή ένα ζήτημα (την απαγόρευση των εσωκομματικών τάσεων) στο οποίο η αρχική ιδέα ήταν τού …Λένιν!!! Έρμε Ιωσήφ! Δεν σου φτάνουν οι δικές σου αμαρτίες, φορτώνεσαι και τις ξένες!
Αγαπητέ λεφτ.
1. Οι μόνιμες ομαδοποιήσεις/τάσεις ή ακόμα χειρότερα φράξιες σε ένα κομμουνιστικό κόμμα, είτε είναι ηγετικές/πλειοψηφούσες, είτε είναι μειοψηφούσες, είναι αρνητικό φαινόμενο και δεν σχετίζετε, με την ζωογόνα ύπαρξη και συνεισφορά των πλατφορμών. Αλλο το ένα και άλλο το άλλο. Άλλο οι μόνιμες ομαδοποιήσεις, τάσεις, φράξιες ηγετικές/πλειοψηφικές ή μειοψηφικές και άλλο οι εκάστοτε πλατφόρμες!
2. Η ύπαρξη μόνιμων ομαδοποιήσεων ηγετικών/πλειοψηφικών ή μειοψηφικών, χαρακτηρίζεται από αμοιβαία καχυποψία και υποδηλώνει κάτι πιο σοβαρό και πιο αρνητικό: Την ύπαρξη συνολικά ανταγωνιστικών σχέσεων μεταξύ των μελών εντός του κόμματος. ΑΥΤΗ είναι η ρίζα της κακοδαιμονίας, της καχυποψίας και τελικά της ανθρωποφαγίας μεταξύ των κομμουνιστών: Η ύπαρξη ανταγωνιστικών σχέσεων μεταξύ των μελών, ,κατευθείαν φερμένη (δλδ αποτέλεσμα) της ύπαρξης ανταγωνιστικών σχέσεων μεταξύ των καταπιεσμένων ΕΝΤΟΣ της καπιταλιστικής κοινωνίας!
3. Η λύση αυτής της νοσηρής κατάστασης, ΔΕΝ μπορεί να έρθει ούτε μόνο με ένα κατεβατό οργανωτικών μέτρων που είναι μεν αναγκαίο αλλά τελικά καταντά μια τρύπα στο νερό νο1 αφού οδηγεί απλά σε διαγραφές και σε ένα ευχολόγιο καλών προθέσεων (στην καλύτερη). ΟΛΑ αυτά δοκιμάστηκαν και απέτυχαν! Δεν μπορεί να υπάρξει λύση, ούτε και με την θεσμοθέτηση των ομαδοποιήσεων! Διότι, τότε απλά, κάνεις μια τρύπα στο νερό νο2, διότι νομιμοποιείς την ανταγωνιστική σχέση μεταξύ των μελών και την συσκευασία πολλών κομμάτων σε ένα. Και αυτό δοκιμάστηκε και απέτυχε!
2ο σχόλιο για τις ομαδοποιήσεις
Αγαπητέ λέφτ, εάν λοιπόν η ρίζα της κακοδαιμονίας, καχυποψίας, εξουσιασμού και καταπίεσης των απόψεων εντός του κομμουνιστικού κόμματος είναι η ύπαρξη ανταγωνιστικών και όχι συναγωνιστικών/συντροφικών σχέσεων μεταξύ των μελών του κόμματος, τότε πρέπει θαρρετά: α. Να αναδειχθεί εντός του κόμματος, ως καίριας σημασίας ζήτημα, τόσο για θεωρητική συζήτηση, όσο και για αναζήτηση πρακτικής λύσης που σταδιακά, να λύνει το κορυφαίο αυτό ζήτημα, προς όφελος τόσο της ουσιαστικής ελεύθερης διαπάλης των αντιλήψεων εντός του κόμματος (άρα και της δυνατότητας να γίνεται η μειοψηφία, πλειοψηφία), όσο και της αναγκαίας ενότητας στη δράση.
β. Να μετρήσουμε σταδιακά βήματα, ώστε να αμβλύνεται η ανταγωνιστική σχέση που κυριαρχεί ανάμεσα στα μέλη, προς όφελος μιας συναγωνιστικής/συντροφικής σχέσης και αντίληψης μεταξύ των μελών! Και πάνω σε αυτές τις σχέσεις να δομείται η συζήτηση των ιδιών ή/και των διαφορετικών αντιλήψεων.
3ο σχόλιο για τις ομαδοποιήσεις
Σαν γενικό συμπέρασμα με βάση την εμπειρία των κομμουνιστικών κομμάτων και σε αυτό το πεδίο, δλδ στο πεδίο του ΤΙ διάολο σχέσεις ανάμεσα στα μέλη κυριάρχησαν στον 20ο αιώνα, δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε πως κυριάρχησε η ανταγωνιστική αντίληψη για τις σχέσεις αυτές. Κα ιαυτός ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας των σχέσεων, έφερε βαθμιαία και την καχυποψία, και την δαιμονοποίηση της αντίθετης άποψης και την εξουσιολαγνεία και, και, και. Με αποτέλεσμα; Υπονομεύθηκε βαθμιαία η εσωκομματική δημοκρατική συζήτηση, χάθηκε εν πολλοίς η υλιστική/διαλεκτική ανάγνωση της πολιτικής και κυριάρχησε ο εμπειρισμός και η μεταφυσική ντυμένα με τσιτάτα. Στο χέρι μας είναι να τα αλλάξουμε αυτά! Οχι με καταστολή των απόψεων στο όνομα μιας ψεύτικης μονολιθικότητας, όχι και με νομιμοποίηση των ομαδοποιήσεων! Διότι και οι 2 αυτές προσεγγίσεις/”απαντήσεις”, αφήνουν στο απυρόβλητο την αιτία: Την ύπαρξη και κυριαρχία του ανταγωνιστικού χαρακτήρα των σχέσεων μεταξύ των μελών (και φυσικά και των στελεχών) ενός κομμουνιστικού κόμματος. Το ΝΑΡ έχει πολύ δρόμο να βαδίσει, αλλά είναι γενικά, σε μια σωστή κατεύθυνση.
Φίλε Ναρίτη,
Συζητήσαμε διεξοδικά το επίμαχο ζήτημα για κάμποσες μέρες και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ολοκληρώσουμε την κουβέντα. Θα το κάνω από τη μεριά μου με ένα τελικό συνοψιστικό σχόλιο.
Από το δικό σου πιο πρόσφατο σχόλιο παραπάνω καταλαβαίνω πως αναγνωρίζεις ότι ως προς το ζήτημα των τάσεων υπάρχει ζήτημα το οποίο και παραμένει ανοιχτό. Αυτό κατ’ αρχήν είναι θετικό. Πώς όμως επιχειρείς να το κλείσεις; Με δύο τρόπους. Πρώτον με τη μέθοδο ούτε-ούτε (ούτε καταστολή τών απόψεων που διαφοροποιούνται από την ηγετική – ούτε νομιμοποίηση των ομάδων με τις διαφορετικές απόψεις) και δεύτερον με την πρόταση για μία διαρκή συζήτηση μέσα στο κόμμα η οποία και θα δώσει κάποια στιγμή τη λύση. Χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γιατί και οι δύο προτάσεις σου δεν προσφέρουν την παραμικρή διέξοδο, εκτός από τη διαιώνιση του προβλήματος και την παραπομπή του στις καλένδες;
Η ίδια μεσοβέζικη διάθεση που χαρακτηρίζει την προσέγγισή σου εκδηλώνεται και σε μία άλλη πτυχή τού προβλήματος. Δέχεσαι τις πλατφόρμες, δηλαδή τις ευκαιριακές και προσωρινές ομαδοποιήσεις, αλλά δεν δέχεσαι τις μόνιμες. Μα ευκαιριακές και προσωρινές ομαδοποιήσεις μπορούν να υπάρχουν μόνο για ζητήματα που έχουν ημερομηνία λήξεως, οι οποίες ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, επειδή συναρτώνται δηλαδή με χρονικό όριο, δεν αποτελούν πρόβλημα: μόλις επέλθει το πλήρωμα του χρόνου διαλύονται από μόνες τους (π.χ. η ομαδοποίηση στη βάση τού αν θα στηρίξετε μία απεργία που έχει προκηρύξει το ΠΑΜΕ, λόγου χάρη, σε ημερομηνία όμως που για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν σας βρίσκει σύμφωνους). Τι γίνεται για ομαδοποιήσεις που συγκροτούνται για διαρκή ζητήματα, όπως, καλή ώρα, για το ζήτημα των συμμαχιών (που στην ουσία του ταυτίζεται με το ζήτημα της στρατηγικής που πρέπει να ακολουθήσετε στον παρόντα χρόνο και για το ορατό μέλλον); Επειδή αποφασίσατε κατά πλειοψηφία στο προχθεσινό συνέδριο να συνεχίσετε την ίδια γραμμή άρνησης συμμαχιών σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο νομίζεις ότι το θέμα έληξε; Αν είναι δυνατόν! Η ομαδοποίηση πάνω στον άξονα «συμμαχία μέχρι και σε κεντρικό επίπεδο ή όχι με δυνάμεις που χαρακτηρίζουμε ρεφορμιστικές» θα συνεχίσει να υπάρχει, κι αν θέλεις τη γνώμη μου δεν θα αρθεί παρά μόνο με διάσπαση, αργά ή γρήγορα. Τόσο ‘‘προσωρινό’’ και ‘‘ευκαιριακό’’ ζήτημα είναι! Γιατί, τι να κάνουμε, φίλε μου Ναρίτη; Υπάρχουν διαφορές που μπορούν να συντεθούν και διαφορές που από τη φύση τους είναι αγεφύρωτες. Αυτό είναι η ρίζα τού προβλήματος κι όχι η επιβίωση ανταγωνιστικών συνηθειών που μας κληρονόμησε το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Διότι κάθε διαφωνία εμπεριέχει εν σπέρματι και έναν ανταγωνισμό. Εσύ λες «δέχομαι το συναγωνισμό όχι τον ανταγωνισμό». Μα τι είναι ο συναγωνισμός; Δεν είναι παρά η ονομασία τού ανταγωνισμού όταν αυτός εκδηλώνεται μέσα στο ίδιο πλαίσιο. Καλή ώρα: Εμείς διαφωνούμε εντός τού ίδιου πλαισίου, της Αριστεράς, άρα είμαστε συναγωνιστές. Επειδή όμως διαφωνούμε, είμαστε ταυτόχρονα και ανταγωνιστές. Το ίδιο ισχύει και για τη διαφωνία σου με τον Σκαμνάκη, λόγου χάρη. Είστε συναγωνιστές, και μάλιστα μέσα σε ένα στενότερο πλαίσιο από ότι εμείς οι δύο, είσαστε σύντροφοι στο ίδιο κόμμα, αλλά επειδή διαφωνείτε ως προς το «τι να κάνουμε;» είστε ταυτόχρονα και ανταγωνιστές. Δεν οφείλεται στον καπιταλισμό αυτό. Ας μην τα ρίχνουμε όλα στον καπιταλισμό, κάτι τέτοιο ισούται με αφόρητο και ισοπεδωτικό ιστορικισμό που μηδενίζει τον ανθρωπολογικό παράγοντα. Οφείλεται στο απλό, απλούστατο και φυσιολογικό γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις για τα ίδια ζητήματα. Και θα συνεχίσουν να έχουν, ευτυχώς, ακόμα και στο ανώτατο στάδιο του κομμουνισμού (διαφορετικά, εγώ προσωπικά θα προτιμούσα να αυτοκτονήσω παρά να ζήσω σε έναν κόσμο όπου όλοι θα συμφωνούν για όλα με όλους…).
Πριν σε αποχαιρετίσω γι’ αυτήν την κουβέντα, ένα last but not least ζήτημα:
Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ενώ έχεις ξοδέψει κάμποσα σχόλια για να υπενθυμίζεις την εγγενή αντίθεση μεταξύ διευθυνόντων και διευθυνομένων στην παραγωγή και στην κοινωνική οργάνωση ακόμα και μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, αφήνεις εντελώς τελείως έξω αυτήν την παράμετρο από τη συζήτηση που αφορά στο οργανωτικό ζήτημα ενός αριστερού κόμματος. Και μου κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση γιατί εσύ εμφανίζεσαι πολύ πιο φιλικός από εμένα στις αναρχικές απόψεις. Κατά τη γνώμη μου, παρά την αντιπαλότητά μου με την αναρχία που παραμένει αμείωτη, αυτή η αντίθεση πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη κατά τη συζήτηση του οργανωτικού ζητήματος. Διότι ανιχνεύεται και στο εσωτερικό τών αριστερών κομμάτων. Και νομίζω ότι πολύ περισσότερο σε αυτήν την αντίθεση οφείλονται τα παρατράγουδα που εμφανίζονται στις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις, παρά στην επιβίωση ανταγωνιστικών νοοτροπιών κληρονομημένων από την καπιταλιστική κοινωνία στην οποία ζούμε. Μπορεί να μην είμαστε αναρχικοί και να δεχόμαστε την ιεραρχική οργάνωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραγνωρίσουμε την τάση και των κομματικών διευθυντών να διατηρούν τα πόστα τους, διαιωνίζοντας έτσι την κυριαρχία τους, και σταδιακά να αποσπώνται από τη βάση, σχηματίζοντας ένα αυτοαναπαραγόμενο διευθυντικό στρώμα.
Για δες κάτω από αυτό το πρίσμα την ‘‘ομορφιά’’ τής ηγετικής πλειοψηφίας τού ΝΑΡ να απαγορεύσει την ισότιμη παρουσίαση των θέσεων της αντιπολίτευσης στο συνέδριό σας. Γιατί έγινε αυτό; Για να μην ακουστούν τάχα οι απόψεις τής μειοψηφίας; Αστεία πράγματα. Οι θέσεις της είναι γνωστές εδώ και πολύ καιρό. Άρα; Άρα έγινε για να αποκλειστεί η διεκδικούσα πλευρά από το διευθυντικό δικαίωμα της ηγεσίας να απευθύνεται αυτή και μόνο αυτή με τις ώρες στο σώμα και έτσι, συμβολικά, να περιβληθεί αυτή και μόνο αυτή από το κύρος που συνοδεύει αναπόφευκτα κάθε ηγεσία. Επομένως, να κατεβεί στην εκ νέου διεκδίκηση της ηγεσίας που προέκυψε μετά το συνέδριο με κάποια επιπλέον (γιατί διαθέτει κι άλλα) γκολάκια υπέρ της από τα αποδυτήρια. Και σε ρωτώ: Τέτοιες πρακτικές συνδικαλιάρικης διαιώνισης του κομματικού status quo δεν οδηγούν αργά ή γρήγορα στο μεγάλωμα της απόστασης που, θέλουμε δεν θέλουμε, χωρίζει τους κομματικούς διευθυντές από τους διευθυνόμενους; Νομίζω ότι εκεί οδηγούν. Και είναι αυτές οι πρακτικές ο κύριος (ή, αν προτιμάς, ο αρχικός) ενοχοποιητικός παράγοντας για να ανοίξει ο ασκός τού Αιόλου, από τον οποίο βγαίνουν ύστερα ένα-ένα τα τέρατα που όλοι ξέρουμε: και οι καχυποψίες και οι περιχαρακώσεις και τα συντροφικά μαχαιρώματα και οι ανθρωποφαγίες και άλλα θλιβερά παρόμοια ων ουκ έστι αριθμός.
Τα λέμε
Αγαπητέ λεφτ, η συζήτηση αυτή ποτέ δεν τελειώνει Μερικές παρατηρήσεις πάνω στο σχόλιο σου. Παρατήρηση 1
1. Φυσικά και η αντίθεση “διευθυντής/διευθυνόμενος” διαπερνά/χαρακτηρίζει και την Αριστερά, κομμουνιστική και μη κομμουνιστική (δλδ σοσιαλδημοκρατική). Στην δε σοσιαλδημοκρατική Αριστερά, αναπτύσσονται μάλιστα, ακόμα πιο αρνητικά φαινόμενα: Πχ ο παραγοντισμός. Η ΛΑΕ λόγου χάρη ως μια αριστερή σοσιαλδημοκραιτκή δύναμη, έχει μπόλικους παράγοντες.
Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με την κυρίαρχη ανταγωνιστική φύση των σχέσεων των ανθρώπων στην καπιταλιστική κοινωνία η οποία σαφώς και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και τις αριστερές κομμουνιστικές και μη οργανώσεις, κόμματα,, μέτωπα, δημιούργησε ιστορικά το υπόβαθρο όπου με βλαση αυτό παρήχθησαν τέρατα. Χρειάζεται λοιπόν όλο αυτό το πράγμα, να προβληματοποιηθεί ως έχει! Δλδ με την σοβαρότητα και την σαφήνεια και το βλαθος που απαιτείται!
Παρατήρηση 2
2. Δεν αφήνω το ΝΑΡ απέξω, όπως μονίμως γκρινιάζεις. Το ΝΑΡ ως παιδί του κομμουνιστικού κινήματος, και της εποής του, σαφώς και χαρακτηρίζεται και από αυτά τα αρνητικά που συζητάμε. Οσον αφορά τις συνεδριακές διαδικασίες στις οποίες ξανά μανά επανέρχεσαι: Το ΝΑΡ σε αντίθεση με όλες τις άλλες κομμουνιστικές οργανώσεις και κόμματα, έχει αποφασίσει από το 1ο του Συνέδριο, πως πλατφόρμες και κείμενα με διαφορετικές προσσεγγίσεις, κατατίθενται κανονικά στον προσυνεδριακό διάλογο, παρουσιάζονται ισότιμα στις ΟΒ και αν το επιθυμούν οι υποστηρίζοντες του χ κειμένου πλατφόρμας, μπορεί να κατατεθεί και προς ψήφιση στο Συνέδριο. αυτά εσύ τα εξαφανίζεις. Σε καμμία άλλη κομμουνιστική οργάνωση/κόμμα δεν γίνεται αυτό εν Ελλάδι! Στην δε σοσιαλδημοκρατική Αριστερά (πχ ΛΑΕ) εκεί, επικρατεί ο παραγοντισμός, και το καπέλωμα της ηγεσίας φουλ.
3. Οσον αφορά δε το θέμα με την απόφαση του συνεδρίου να μην αναγνωστεί η πλατφόρμα των 21 συτρόφων μετά την εισήγηση, πρέπει να σου πω πως η καθαρά προσωπική μου γνώμη είναι, πως η απόφαση αυτή των συντρόφων συνέδρων, ήταν λάθος. Παρόλο που προσωπικά επίσης, δεν συμφωνώ με την αντίληψη περί συμμαχιών που έχουν οι σύντροφοι.
παρατήρηση 3
Τέλος, πρέπει να σου πω πως η ιεραρχία σε ένα κόμμα, είναι δυστυχώς αναγκαία. Τόσο για να λειτουργήσει στα σοβαρά αυτό το κόμμα, όσο και να μπορέσει -αν μπορέσει- να αναμετρηθεί ως κομμάτι του λαού με το καπιταλιστικό καθεστώς. Οσο όμως είναι αναγκαία, άλλο τόσοο αποτελεί την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ πλευρά του χαρακτήρα και του ρόλου του κόμματος. Διότι είναι αυτή ακριβως, η οποία σε συνθιήκες όπου το χ κόμμα ή το χ μέτωπο θα πάρει την εξουσία, τότε η καταστροφική πλην όμως αναγκαία ιερασχική δομή του, γίνεται δυνάμει, τροχοπέδη στην παραπέρα εμβάθυνση της επανάστασης. Πως θα λυθεί; Δεν γνωρίζω. Ισως μόνο με την ενίσχυση κα ιπαγίωσης της δημοκρατία ς/εξουσίας στην βάση της κοινωνίας, με παράλληλη άνοδο της ταξικής συνειδητοποίησης.
Φίλε λεφτ, επίσης θαρρώ πως έχεις μια επιπόλαιη αντίληψη για τις πολιτικές συμμεχίες! Είδαμε ΠΟΥ κατάντησε η κεντρική εφόλης της ύλης πολιτική συμμαχία με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ! Γιατί να την επαναλάβουμε; Ο τρόπος και το περιεχόμενο της κεντρικής πολιτικής εφ όλης της ύλης συμμαχίας που ηΛΑΕ προτείνει και εσύ αποδέχεσαι, ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΕΙ από έναν ΣΥΡΙΖΑ νο2;
Για αυτόν τον λόγο, διαφωνώ με κεντρική πολιτική και εφ όλης της ύλης συμμαχία (και εκλογική) με την ΛΑΕ. Και συμφωνώ, με την πολιτική απόφαση του 4ου Συνεδρίου του ΝΑΡ.
Φίλε Ναρίτη,
Δεν ξέρω αν «έχω μια επιπόλαιη αντίληψη για τις πολιτικές συμμαχίες». Ξέρω όμως μετά βεβαιότητας ότι εσύ έγραψες επιπόλαια αυτό το τελευταίο σου σχόλιο, έτσι που το ανατρέπεις εσύ ο ίδιος. Για δες τι έγραψες: «Είδαμε ΠΟΥ κατάντησε η κεντρική εφόλης της ύλης πολιτική συμμαχία με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ». Φίλε μου μόνο κάτι που είναι θετικό καταντάει, δηλαδή εκπίπτει από την αρχική του καλή κατάσταση και ξεπέφτει στην κατώτερη. To lapsus calami στο οποίο υπέπεσες τα λέει όλα και δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτε εγώ. (Ίσως να έχει να σου πει κάτι παραπάνω για το πόσο στραβά αρμενίζετε το γεγονός ότι από τον αριθμό-ρεκόρ τών 75.416 ψηφοφόρων τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ το Μάιο του 2012 δεν καταφέρατε να πάρετε πίσω παρά μόνο τους 46.183 στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου, όταν δηλαδή είχαν πάρει είδηση μέχρι και τα παιδιά τού νηπιαγωγείου τη χρεοκοπία τού ΣΥΡΙΖΑ –κι αυτό παρά την εκλογική συμμαχία σας με τους άλλους ‘‘επαναστάτες’’ της ΕΕΚ…)
Κατά τα άλλα, δημοκρατία έχουμε. Μπορείτε, εσύ και η πλειοψηφία τού ΝΑΡ, να συνεχίσετε να φαντασιώνεστε την επανάσταση και το άμεσο πέρασμα στον κομμουνισμό. Δεν βγάλατε το παραμικρό μάθημα από τον Λένιν και τους μπολσεβίκους του που, παρά το ότι είχαν όντως κάνει μία επανάσταση και την είχαν κερδίσει και είχαν την εξουσία να κάνουν ό,τι γουστάρουν, αναγκάστηκαν από την πραγματικότητα να γυρίσουν τα πίσω μπρος και να εισάγουν τη ΝΕΠ. Αλλά θα μου πεις: Ποιος Λένιν; Εμείς έχουμε τον Χάγιο!
Το δίκιο σου βουνό…
Τα λέμε
Φίλε λεφτ, μόνος σου κατασκευάζεις φαντάσματα, και μετά αντιπαρατίθεσαι ασε αυτά! Ναι, είπα ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ η μετωπική λογική/πολιτική που ακούει στο όνομα “ΣΥΡΙΖΑ”. Γιατί διαφωνείς; Για εσένα και άλλους συντρόφους έγραψα ΑΥΤΗ την διατύπωση! Για σένα και άλλους συντρόφους (πχ την ΛΑΕ) που ακόμα και σήμερα, εξακολουθείτε να προτείνετε ως ανάγκη -και εγκαλείτε μάλιστα το ΝΑΡ που δεν την αποδέχεται- μια μετωπική λογική/πολιτική που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ νο2. Και μάλιστα, δεν απάντησες καθόλου στο ερώτημα ΓΙΑΤΙ να αποδεχθεί το ΝΑΡ τον ΣΥΡΙΖΑ νο2 που αβαντάρεις/ετε!
Απο κει και πέρα, άλλο ερώτημα είναι ΤΟ ΓΙΑΤΙ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπόρεσε να εγκολπώσει ένα σοβαρό κομμάτι της αποστροφής απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ το Σεπτέμβρη του ’15. Απάντηση όμως στην ανικανότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν μπορεί να είναι ο σεχταρισμός, ούτε και ένας ΣΥΡΙΖΑ νο2.
Επίσης λεφτ, να συζητήσουμε το γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπόρεσε να εγκολπώσει μεγάλο τμήμα της αποστροφής απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν φταίει προφανώς μόνο η μοιρολατρία, η απογοήτευση κλπ του κόσμου, έχει λάθος και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα συζητήσουμε παράλληλα αγαπητέ λεφτ το ΓΙΑΤΙ ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΕΤΑΛΛΆΧΘΗΚΕ σε ένα καπιταλιστικό κόμμα; Θα συζητήσουμε παράλληλα λεφτ τις αιτίες που διαμορφώθηκε σταδιακά το “φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ”; Τις ευθύνες που έχει και η αντικαπιταλιστική Αριστερά που ενσωματώθηκε στο πολιτικό σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ και τις ευθύνες που έχει το αριστερό ρε΄τυμα (Λαφαζάνης κλπ) ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ; Για όλα αυτά λέφτ ΕΣΥ τι λές;
Φίλε Ναρίτη,
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν γίνομαι κατανοητός, νομίζω ότι διατυπώνω τη σκέψη μου πολύ απλά. Ποιος σού είπε ότι διαφωνώ με το χαρακτηρισμό «κατάντια»; Όχι μόνο δεν διαφωνώ, όχι μόνο εγκρίνω, αλλά και επαυξάνω! Διότι προσδιορίζω την «κατάντια», που είναι κάπως γενικός όρος, και την ονομάζω «χρεοκοπία». Εκείνο που ήθελα να σου πω είναι ότι η χρήση αυτής τής λέξης, από τα συμφραζόμενά της, υποδηλώνει εμμέσως πλην σαφώς, ότι κι εσύ ο ίδιος δέχεσαι πως στην αφετηρία του ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσώπευε κάτι το θετικό, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι για το ΝΑΡ αυτό το θετικό ήταν λίγο, συγκρινόμενο με μια επανάσταση (επαναλαμβάνω: μόνο κάτι που είναι κατ’ αρχή θετικό καταντάει, ξεπέφτει, ξεφτίζει, όχι κάτι που είναι αρνητικό εξ αρχής).
Ποιο ήταν το θετικό στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ; Ήταν το γεγονός ότι με ‘‘όπλο’’ ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα πρόβαλε το στόχο «κυβέρνηση της Αριστεράς», στόχο που εσείς και άλλοι ‘‘καθαροί’’ τής Αριστεράς (ΚΚΕ και εξωκοινοβούλιο εκτός ΣΥΡΙΖΑ) λοιδορήσατε μέχρι αηδίας. Επιτεύχθηκε αυτός ο στόχος; Επιτεύχθηκε. Η οικτρή κατάληξη του εγχειρήματος δεν μπορεί να το ακυρώσει αυτό, ούτε να στηρίξει αναδρομικά την εναντίωσή σας εξ αρχής στο στόχο «κυβέρνηση της Αριστεράς». Σε χώρες τού ανεπτυγμένου δυτικού καπιταλισμού, όπου η επαναστατική κατάσταση είναι όνειρο θερινής νυκτός, ο ενδιάμεσος στόχος για μία τέτοια κυβέρνηση ήταν και εξακολουθεί να είναι πάνω-πάνω στην ατζέντα. Αλλά εσείς, πφ! Εσείς είστε ‘‘επαναστάτες’’ και σιγά μην ξεπέσετε σε τέτοιους «ρεφορμισμούς». Εσείς θεωρείτε ότι το εγχείρημα αυτό είναι εκ των προτέρων καταδικασμένο, ό,τι και να γίνει. Ε, δεν είναι έτσι. Κι αν ο Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα εννοούσε όντως αυτά που έλεγε μέχρι τον Ιούνιο του 2012 και δεν άρχιζε να τα διπλώνει σταδιακά αλλά σταθερά από το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά. Μπορεί να μην ήταν σοσιαλισμός, αλλά θα ήταν κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε τώρα. Αλλά εσείς τα θέλετε όλα ή τίποτε, εσείς θέλετε σοσιαλισμό εδώ και τώρα και τίποτε λιγότερο. Και δεν θυμάται κανείς από εσάς, ούτε καν τώρα, στα 100όχρονα από την Οκτωβριανή που τη συζητάμε εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο, ότι ο καθολικός σοσιαλισμός δεν επιτεύχθηκε ούτε καν στη Ρωσία τού 1917. Κι ας ήταν η κυβέρνηση της Αριστεράς που προέκυψε εκεί προϊόν μιας δια πυρός και σιδήρου νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης!
Είμαι ο τελευταίος που θα αρνηθεί να αναγνωρίσει τις ευθύνες τής αριστερής πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό γιατί ήμουν από τους πρώτους από το 2012 και μετά που έβλεπε και υποστήριζε δημόσια ότι η ηγεσία της παρακολουθούσε δειλή, μοιραία κι άβουλη αντάμα για πολύ καιρό τις συνεχείς πλαγιολισθήσεις επί τα δεξιά τής ηγετικής ομάδας Τσίπρα. Αλλά και πάλι: οι δεδομένες και αποδεδειγμένες ανεπάρκειες των Λαφαζάνη, Νταβανέλου και σία δεν αποτελούν δικαίωση της γραμμής που ακολουθεί το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αλλά, εν μέρει, και κάποιοι ‘‘επαναστάτες’’ εντός τής ΛΑΕ…) «εμπρός για την επανάσταση, εμπρός για το σοσιαλισμό».
Τα λέμε
Απο το ’12 και μετά τα στριβε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ λεφτ; Νωριτερα ήταν οκ;
2. Κυβέρνηση εντός του καπιταλισμού λεφτ; Οκ, να το συζητήσουμε: με ποιές προϋποθέσεις; με αυτές τις ρηχές και επιπόλαιες που και εσύ τότε (και μάλλον και σήμερα) θέτεις; Και που πάτησε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πάνω σε αυτές και στις αυταπάτες μιας κοινωνίας ότι ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός θα πει “α, κυβέρνηση της αριστεράς, περάστε σύντροφοι”; Με αποδοχή λεφτ και απο σένα της λογικής “μην πούμε για τα μεγάλα για να μην τρομάξει ο…κόσμος”;
Φίλε Ναρίτη,
Σε σχέση με την οικτρή κατάληξή του, ασφαλώς και ήταν ΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ (για σας βέβαια, ποτέ δεν ήταν ΟΚ, αφού δεν έθετε επαναστατικούς στόχους…) μέχρι και το τέλος τού 2012, στα κομματικά ντοκουμέντα τουλάχιστον. Για δες για παράδειγμα τι γραφόταν στο σχέδιο διακήρυξης για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ το Δεκέμβριο του 2012 στο σημείο που γινόταν αναφορά στο ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τα ευρω-ιερατεία (καμία σχέση με το αφήγημα που πλασαρίστηκε αργότερα «α, κυβέρνηση της αριστεράς, περάστε σύντροφοι»):
Ενδέχεται να διατυπωθούν κατά τη διαπραγμάτευση απειλές, ίσως και εκβιασμοί, περί διακοπής τής χρηματοδότησης, περί εξόδου από το ευρώ, ίσως και άλλα. Αλλά, όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα που χρησιμοποιήσαμε «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για μας είναι η αποτροπή τής ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι η υπαγωγή σε υποχρεώσεις που άλλοι ανέλαβαν υποθηκεύοντας τη χώρα. Κατά συνέπεια, δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο τέτοιων απειλών ή εκβιασμών με όλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση [σ.σ.: εδώ, με τη διατύπωση «χειρότερη έκβαση», φωτογραφίζεται η έξοδος από την ευρωζώνη]. Είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει ανεπιφύλακτα.
Ναι, φίλε Ναρίτη. Κυβέρνηση της Αριστεράς, αρχικά εντός τού καπιταλισμού. Αν η κυβέρνηση αυτή πολιτευθεί όπως πρέπει να πολιτεύεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς, μην έχεις άγχος για τη «σύγκρουση μέχρι εμφυλίου» (το όνειρο που βλέπετε κάθε βράδυ εκεί στο ΝΑΡ): θα έρθει. Να σου θυμίσω τα λόγια τού Μεϊμαράκη στις πρώτες του δηλώσεις μετά την παραίτηση Σαμαρά το βράδυ τού δημοψηφίσματος (ή την επόμενη ημέρα, δεν θυμάμαι); Ήταν τα εξής:
«Αν επιχειρηθεί ή έξοδος τής Ελλάδας από το ευρώ, η αστική τάξη θα αντιδράσει.»!!! (και όλοι ξέρουμε πώς αντιδρά η αστική τάξη όταν στριμώχνεται…)
Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για σας τους από γεννησιμιού σας ‘‘επαναστάτες’’. Μπορείτε να έχετε την επαναστατική σύγκρουση για την οποία ζείτε και αναπνέετε χωρίς καν να την διακηρύσσετε! Απλώς και μόνο με τη συμμετοχή σας σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς εντός καπιταλισμού! Για δείτε το κι έτσι, δια της τεθλασμένης. Εκτός πια κι αν είστε τόοοσο ‘‘επαναστάτες’’ που θεωρείτε ακόμα και τον Βλαδίμηρο ρεφορμιστή επειδή έλεγε πως «είναι ανοησία να επιτίθεσαι κατά μέτωπο, όταν ξέρεις ότι θα σπάσεις το κεφάλι σου· σε τέτοιες περιπτώσεις σκάβεις λαγούμια ή πας απ’ το πλάι».
Τα λέμε
ΥΓ Είναι ίδιον του αριστερισμού να αδιαφορεί για το βαθμό συνειδητότητας του κόσμου, άρα να περιφρονεί και τους φόβους του. Έχοντας αυτό κατά νου, δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση η τελευταία-τελευταία πρότασή σου…
Αυτά, ΕΣΥ να τα βλέεπεις φίλε λεφτ! Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφτίλισε και κουρέλιασε το πρόγραμμά του. Και θα με εγκαλέσεις και το ΝΑΡ παρέα που δεν θέλουμε μια κεντρική εφ όλης της ύλης συνεργασία με την ΛΑΕ; Μόνος σου τα λές! Τα προγράμματα για αυτή την ευρωκομμουνιστική αντίληψη (και η ΛΑΕ τμήμα της είναι), δεν έχουν και πολύ σημασία! Αμα δεν μας βολεύει, τα κάνουμε κουρελόχαρτα!
Μάλιστα, εσύ ο ίδιος αποδεικνύεις πόσο προβληματική είναι η ΑΡΙΣΤΕΡΗ κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλισμού! Αφού κουρελιάζονται έτσι εύκολα τα προγράμματα και οι πολιτικές δεσμεύσεις που απορρέουν από αυτά, γιατι και η κυβέρνηση που προτείνεις εσύ και η ΛΑΕ να μην μας πουλήσει και αυτή (αν και όταν); Γιατί λοιπόν να εμπιστευτούμε την ΛΑΕ όταν η ίδια αναπαράγει διαρκώς τον παραγοντισμό, την προγραμματική ασάφεια, το “μην τα πουμε αυτά και…τρομάξει ο κόσμος”, το “λέμε ό,τι μας βολεύει” κλπ;
Δεν ξέρω τι έγινε το 1968 στο ΙΚΚ αλλά ξέρω οτι το 2017 διάλογο χωρίς όρους γίνεται μονο στην παντιέρα, αν δεν κάνω λάθος στην Ίσκρα είναι κάπως πιο στεγανά τα λούκια. Τόσο δύσκολο πια είναι να γίνει μια τέτοια συζήτηση εκεί; Ακολουθηστε σύντροφοί το παράδειγμα της παρουσας ιστοσελίδας . Ποτε δεν είναι αργά. Η δημοκρατία δεν πρεπει να είναι φόβητρο για την αριστερά.
αφήνω αυτό επειδή βλέπω λέμε και για θέματα εσωκομματικής δημοκρατίας που απ ότι διαβάζω έγινε δημοκρατική ψηφοφορία για το αν πρέπει να καταργηθεί
https://www.kommon.gr/politiki/item/1767-protasi-sunthesis-kai-upervasipros-to-tetarto-sunedrio-tou-nar
Κώστας
Το θέμα τής εσωκομματικής δημοκρατίας αναφορικά με την άρνηση να εισαχθούν εισηγητικά οι θέσεις τής μειοψηφίας έχει καλυφθεί και έχει κλείσει. Ο φίλος που υπογράφει “μέλος του ΝΑΡ” έχει δηλώσει ευθέως σε προηγούμενο σχόλιό του (05/12/2017 20:53):
Οσον αφορά δε το θέμα με την απόφαση του συνεδρίου να μην αναγνωστεί η πλατφόρμα των 21 συτρόφων μετά την εισήγηση, πρέπει να σου πω πως η καθαρά προσωπική μου γνώμη είναι, πως η απόφαση αυτή των συντρόφων συνέδρων, ήταν λάθος.
έχει δίκιο ο λεφτ. Προσωπικά, κρίνω την απόφαση του σώματος -σημειωτέον ΔΕΝ ηταν αυτή ηπρόταση της ΠΕ- να μην αναγνωστεί των κείμενο των 21 συντρόφων, ως λάθος. Παρόλο, που δεν συμφωνώ με την μετωπική λογική που καταθέτουν οι 21 σύντροφοι στο κείμενό τους. Να πω επίσης για να έχουμε όλη την εικόνα, ότι το κείμενο των 21 συντρόφων, συζητήθηκε διεξοδικά και ισότιμα μαζί με τις θέσεις της ΠΕ τόσο στις ΟΒες του ΝΑΡ και της ΝΚΑ, όσο καιδημόσια στις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν. Επίσης, βρίσκεται αναρτημένο στην κεντρική ιστοσελίδα του ΝΑΡ.
Το αν έχεις συζητήσει σύντροφε μέλος του ΝΑΡ ένα θέμα με κάποιον δεν σημαίνει πως έχει κλείσει όπως λέει ο συνομιλητής σου. Επίσης πες στον συνομιλητή σου ότι δεν σας απεθυθύνθηκα, δεν γυρνάει ο κόσμος γύρω σας, εγώ έβαλα link που κολλάει με το θέμα της εσωκομματικής δημοκρατίας και όχι μόνο, για μένα κολλάει με όλη την παράδοση των επαναστατικών αριστερών μειοψηφιών στο κομμουνιστικό κίνημα γιατί πέρα από το θέμα της δημοκρατίας είναι και το περιεχόμενο αξιόλογο, απέναντι στον μαγαζακισμό και την γραφειοκρατία της συσσώρευσης όρων και της κομματικής οικοδόμησης σαν αυτοσκοπός.
Το Link που έβαλα έχει προχτεσινή ημερομηνία, άρα δεν είμαι ο μόνος που το θεωρεί ανοικτό. Το θετωρούν ανοικτό οι 6 και η σελίδα kommon.
Δεν είπα πως δεν συζητήθηκε στις ΟΒΕς, το ξέρουν τα μέλη του ΝΑΡ αυτό, ούτε έχω δει κάποιον να καταγγέλει πως δεν κατέβηκε στις ΟΒΕς. Η πολιτική επιλογή συμβολισμού μικρότερου δικαιώματος διαφωνίας με την καθοδήγηση, τώρα που υπάρχει μια πορεία προς το ΚΚΑ, μπορεί να πάρθηκε στο Συνέδριο, πάντως πάρθηκε. Πρέπει να αποτιμήσουμε κάτι τέτοιο, γιατί έγινε, για λόγους χρόνου ? Ούτε θα πέρναγε, ούτε καν ξέρω τι θα συσπέιρωνε, ήταν συμβολικό. Δεν καθαριζεις με το “εγώ διαφωνώ”.
Με αυτή την έννοια οι αντιστοιχίες με το Manifesto είναι και σε μορφή και σε περιεχόμενο. Οι ομοιότητες με το πως συζητάει το ΚΚΕ είναι εξώφθαλμες, είναι το “διάλογος γίνεται με όποιον συμφωνεί με τις θέσεις” που είπε το 2013 η Αλέκα. Κάποτε οι διαφωνίες εκαθθαρίζονταν με την ταμπέλα του “φιλοσύριζα” σήμερα εκκαθαρίζονται με την ταμπέλα “θελει μέτωπο με το Λαφαζάνη”. Κάπως έτσι η αποτυχία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίξει κάποιον ρόλο σε όλες τις εξεγερσιακές στιγμές, το 2011 και το 2015 δηλ χρεώνεται στην φαντασιακή φιλοΣΥΡΙΖΑ στάση της μειοψηφίας της και όχι στην πραγματική ομοιότητα της γραμμής της πλειοψηφίας της με το ΚΚΕ, που ήρθε να συνοδευτεί από παρόμοια οργανωτική σκλήρυνση
Επίσης μας λες πως το ΝΑΡ ήταν διαχρονικά η μόνη οργάνωση με δικαίωμα ομαδικής συγκροτημένης σε πλατφόρμα διαφωνίας με την καθοδήγηση, σε σώματα, συνέδρια και ΟΒΕς. Αφενός μεν έπαψε να ισχύει για τα συνέδρια, αφετέρου δεν δεν ήταν ποτέ το μόνο, μπορώ να σου αναφέρω οργανώση, όχι πολιτικές συνεργασίες που αναφέρεις και είναι άσχετο, που έχει κάνει Σωμα με 2 αντιεισηγήσεις.Δεν προδφέρεις κάτι στο ΝΑΡ με το να περιφέρεσαι με ύφος στελεχάρας και να λες ψέματα για το τι κάνουν οι άλλοι, και το πόσο καλύτεροι ήσασταν εσείς παλιά. Γιατί αλλάξατε συζητάμε .
Κώστας
Κώστα μου η εμπαθειά σου δεν κρύβεται. Στο ΝΑΡ συζητάμε τις διαφορετικές απόψεις με οργανωμένο δημοκρατικό τρόπο. Εσωτερικά αλλά και δημόσια. Με υπολλειματα κακού πολιτισμού απο το παραδοσιακό κκ και την κοινωνία (ανταγωνιστικές σχέσεις ένθεν κακειθεν) αλλά και με ωριμότητα. Τα αλλα που γράφεις είναι λάθος.
οι 21 λένε πως στο ΝΑΡ υπάρχει τάση γραφειοκρατικής σκλήρυνσης, μίμησης της σταλινικής πειθαρχίας, στιγματισμού της διαφωνίας και τέτοια, δεν φταίω εγώ.
αλλά μάλλον φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ 2
Κώστας
Κώστα τι κάνεις; – Κουκιά σπέρνω! ΤΙ σχεση έχει η τεκμηριωμένη απόρριψη του μετώπου αλά ΣΥΡΙΖΑ νο2 που αβαντάρεις εσύ και η ΛΑΕ, με το ΑΝ υπάρχει σκλήρυνση στο ΝΑΡ; Πετάς μπάλα στην εξέδρα, μπας και πείσεις καναν άσχετο για τον ΣΥΡΙΖΑ νο2;
Ασε δε, που από την ίδια την πραγματικότητα όπως τεκμηριωμένα και πολλάκις έχω γράψει, η εσωκομματιή δημοκρατία στο ΝΑΡ απέχει μεν πολύ από το να είναι ουσιαστικά αποτελεσματική, πλην όμως δεν έχει σχέση με την γραφειοκρατία του ΚΚΕ, ούτε με τα παραγοντιλίκια και τον διαδρομισμό της ΛΑΕ.
Η σχέση της δήθεν τεκμηριωμένης απόρριψης κάποιου ΣΥΡΙΖΑ 2 που λες με το θέμα της δημοκρατίας είναι πως ενώ εγώ είπα για το ότι μέλη και στελέχη του ΝΑΡ λένε για την σκλήρυνση του ΝΑΡ σε αυτό τον τομέα εσύ μιλάς για κάποιον ΣΥΡΙΖΑ 2. Η σύνδεση που κάνεις, των συντρόφων αυτών με κάποιον ΣΥΡΙΖΑ 2 είναι προφανής.
Η δε μόνιμη σκιαγράφηση του χ ρεφορμισμού σαν το βασικό μέτωπο δεν είναι κάτι νέο στο κομμουνιστικό κίνημα και είναι και βασικό στις διαφωνίες στο ΝΑΡ.
Επίσης δεν είναι καθαρή θέση από την μεριά σου να λες ότι διαφωνεις με την σκλήρυνση αλλά αυτοί που την καταγγέλουν είναι ΣΥΡΙΖΑ 2 που είναι η βασική σου έννοια, είναι το μόνο πράγμα που λες, ο βασικός σου καημός γιατί αυτό είναι το σκεπτικό σου .Αφού συμφωνείς με το ΝΑΡ πως το βασικό μέτωπο είναι ο ρεφορμισμός και πως αυτή η άποψη δικαιώθηκε είναι σωστή και η γραφειοκρατική σκλήρυνση έναντι όσων λένε πως το βασικό μέτωπο δεν είναι ο ρεφορμισμός.
Μια κομμουνιστική οργάνωση πχ δεν μπορεί να μην έχει οργανωτική σκλήρυνση κατά κάποιων που θα έλεγαν πχ κάτι άλλο για τον ρόλο της τρόικα, της αστικής τάξης, του ιμπεριαλισμού, και όταν λέω κάτι άλλο εννοώ κάτι αξιολογικά άλλο, κάτι που να αγγίζει την αξιολόγηση του ρόλου των βασικών αντιπάλων. Ακριβώς έτσι λοιπόν αν το ΝΑΡ έχει δίκιο πως βασικό μέτωπο είναι ο ρεφορμισμός εννοείται πως είναι σωστή η γραφειοκρατική σκλήρυνση.
Κώστας
Κώστα μου είσαι άλλα ντ’ άλλων! Εγώ κάνω τεκμηριωμένη απόρριψη του μετώπου αλά ΣΥΡΙΖΑ νο2 που αβαντάρεις εσύ και η ΛΑΕ, και εσύ ΔΕΝ απαντάς, και μιλάς περί ανέμων και υδάτων (εν προκειμένω για την εσωκομματική δημοκρατία στο ΝΑΡ). Αν θες, να συζητήσουμε για την εσωκομματική δημοκρατία στο ΝΑΡ, την ΛΑΕ, το ΚΚΕ και τους υπόλοιπους. Οκ! Αλλά ΤΩΡΑ ΣΥΖΗΤΑΜΕ για τον χαρακτήρα του μετώπου! οκ αγαπητέ Κώστα; Για αυτό έχεις να πεις κάτι;
για το μέτωπο συζητάμε επειδή είπες πως καλά κάναμε και φιμώσαμε όσους είναι με το μέτωπο της αριστεράς για την έξοδο από την ΕΕ κλπ, για την δημοκρατία συζητάμε, στο ΝΑΡ, το ΚΚΕ την ΑΡΑΝ και γενικά σε οργανώσεις και κόμματα, η ΛΑΕ δεν έχει σχέση γιατί είναι κοινή δράση δεν είναι οργάνωση
Κώστας
ΤΙ ΓΡΑΦΕΙΣ ωρέ Κώστα; Τρελάθηκες; ΠΟΥ είπα αυτά τα ψεύδη που γράφει; Μπράβο! Ωραίο “μπολιτιζμό” κουβαλάς! Προσπαθείς να δημιουργήσεις εντυπώσεις, με ψεύδη και διαστροφές του λόγου των άλλων! Που να κάνουμε και μέτωπο παρέα! Θα τα πουλήσεις όλα!
εγώ πάλι δεν φοβάμαι πως θα τα πουλήσεις όλα, είναι και αυτή μια διαφορά συντροφικού πολιτικού “μπολιτισμού” μετά από τόσες δεκαετίες στα ίδια σχήματα, μέτωπα, μέτωπα πάλης, αλυσίδες. ¨Αλλες είναι οι διαφορές, πουλημένους δεν βλέπω ανάμεσα μας
Κώστας
Κι εγώ το 12, σε μια παρέα, τόλμησα να αποκαλέσω τον ΣΥΡΙΖΑ “ταξικό εχθρό”, εφάμιλο με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και οι “δημοκρατικές δυνάμεις” της παρέας (να μη λέμε ονόματα), πέσανες πάνω μου να με λυντσάρουν. Κι εγώ ο μαλάκας, αντι να επιμείνω, υπαναχώρησα και τα “στριγγύλεψα”!
Ήταν τότε που πιέζανε αφόρητα το ΚΚΕ να μπει σε Μέτωπο και να κάνει κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Εσύ δεν φοβάσαι, γιατί εγώ δεν διαστρέφω ποτε αυτά που λες! Εγώ αντιθέτως φοβάμαι, γιατί εσύ άμα λίγο ζοριστείς, διαστρεφεις πάντα τα λόγια του άλλου! Φαντάσου να πάρεις κ καποια εξουσία. Οχι Κώστα.
Ξαναματαλέω ΤΙ συνιστά ΣΥΡΙΖΑ νο2 γιατί ο Κώστας περί άλλων τυρβάζει και πετά μπάλες διαρκώς στην εξέδρα! ΣΥΡΙΖΑ νο1 και ΣΥΡΙΖΑ νο2 συνιστά το μέτωπο που:
α. Προγραμματικά αφήνει μετέωρα/ασαφή τα κεντρικά πολιτικά επίδικα. Λόγου χάρη το θέμα της ΕΕ. Δεν μπορείς επί 8 χρόνια σαν λαός να έχεις διαπιστώσει ότι η ΕΕ είναι ο ΕΓΓΥΗΤΗΣ της εξουσίας της ελληνικής αστικής τάξης και ο ΣΥΝΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ (με την ελληνική αστική τάξη παρέα) της εφαρμογής της εξαθλίωσης του λαού, και να έρχεται η ΛΑΕ και να σου λέει (ναι μεν, αλλά θα δούμε, αν προκύψει κλπ). Διότι με αυτά τα ναι μεν αλλά, κάποιοι πήραν την κυβέρνηση και μας εξαθλιώνουν στο όνομα της αριστεράς, της ενότητας και των….κινημάτων ΕΤΣΙ;
Β. Πολιτικά θεμελιώνει την απόσταση μεταξύ του όποιου προγράμματος και των δηλώσεων των κεντρικών στελεχών του μετώπου. Λόγου χάρη, το υπάρχον πρόγραμμα της ΛΑΕ λέει αυτά που λέει (δλδ τα ήδη ασαφή και θα δούμε) για την ΕΕ, αλλά οι κατα καιρούς δηλώσεις των στελεχών της ΛΑΕ, συσκοτίζουν ακόμα περισσότερο τα πραγματα, υπέρ της ασάφειας! ΚΑι με αυτή την τακτική κάποιοι έγιναν κυβέρνηση και μας εξαθλιώνουν στα ονόματα ξερετε ποιανών πραγμάτων ΕΤΣΙ ΚΩΣΤΑ;
γ. Επίσης ΣΥΡΙΖΑ νο1 και νο2 είναι το μέτωπο που αβανταρει/ενισχύει την εκλογολαγνεία, το καπέλωμα και το παραγοντιλίκι. Λόγου χάρη, δίνεται η μάχη των πλειστηριασμών και δεν χάνει ευκαιρία ο Λαφαζάνης να φωτογραφηθεί μπροστα σε πανώ συλλογικοτήτων, μπας και τον θυμηθεί το πόπολο και τονε ψηφίσει! Κακό; όχι κατ΄ανάγκη! Αλλά επειδή πια, έχει φανεί το πράγμα, τόσο το καπέλωμα όσο και η εκλογικίστικη λογική, έχουν δείξει πόσο σάπιες λογικές είναι.
ΑΥΤο για την ανταρσυα και την παρόμοια με το κκε γραμμή της είναι για τα πανηγύρια! Εσύ Κώστα, οποια αντίληψη δεν συμφωνεί με το μέτωπο αλα σύριζα νο2 που έχεις στην κεφαλα σου, την βαφτιζεις “κκε”. Λυπούμαστε που δεν σου κάναμε την χαρη να γεννουμε σύριζα νο2. Εσύ γίνε αφού το θες!
Ναι αλλά τώρα κατηγορείς τον Κώστα ότι έχει στο μυαλό του την αντίληψη του δεύτερου ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει κι άδικο που παραπονιέται.
Εμ, αφού την έχει!