Ανοιχτή σύσκεψη για τη συγκρότηση αντικαπιταλιστικής κίνησης Κυριακή 20/1, 11.30πμ στην ΕΔΟΘ
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ στο Δήμο Θεσσαλονίκης
Μετά από σχεδόν εννιά χρόνια μνημονίων που ήταν μια πραγματική επιδρομή ενάντια στο λαό, κάθε μέρα που ξημερώνει βρίσκει την κοινωνική πλειοψηφία σε ακόμη χειρότερη θέση, παρά την προπαγάνδα της «καθαρής εξόδου από τα μνημόνια». Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει στον ίδιο δρόμο με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και αυτό δεν αλλάζει με το μοίρασμα της φτώχειας και τα επιδόματα.
Στη Θεσσαλονίκη ο δήμος δεν στέκεται απλά απέναντι από τους φτωχούς και τους άνεργους, αλλά είναι στρατευμένος στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Η δημοτική αρχή Μπουτάρη που είχε τάξει ότι θα είναι το αντίθετο από τη δεξιά, τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ των μνημονίων, των ιδιωτικοποιήσεων, κατά των δικαιωμάτων και των αγώνων.
Η ζωή μας είναι αντιμέτωπη με τις συνέπειες αυτής της πολιτικής. Οι κοινωνικές υπηρεσίες και τα δημόσια αγαθά ιδιωτικοποιούνται ή λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, η πόλη έχει το λιγότερο πράσινο στην Ευρώπη σε πόλεις με ανάλογο πληθυσμό, τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι η αθλιότητα του ΟΑΣΘ ή το προεκλογικό ανέκδοτο του μετρό.
Οι δημόσιοι χώροι, ο πολιτισμός και η ψυχαγωγία είναι πεδίο κερδοσκοπίας ή εγκατάλειψης. Παράλληλα βέβαια (και) στη Θεσσαλονίκη έχει στήσει πανηγύρι το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο: μέσα από «Υπερταμείο» και ΤΑΙΠΕΔ ξεπουλήθηκαν λιμάνι, αεροδρόμιο, και παίρνουν σειρά το νερό, δρόμοι, μνημεία, μουσεία, νοσοκομεία και ελεύθεροι χώροι. Η ανάπτυξη που πανηγυρίζουν κυβέρνηση-ΕΕ-ΣΒΒΕ, με τη Θεσσαλονίκη στα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου να είναι εμπορικό και τουριστικό κέντρο των Βαλκανίων, δεν σημαίνει παρά κέρδη για τους λίγους, ελαστική εργασία, ανεργία, φτώχεια για τους πολλούς, έξωση ακόμη κι από τα σπίτια και τις γειτονιές τους!
Σε αυτή την εποχή ζούμε και την απειλή που φέρνει η βαθύτερη πρόσδεση με τις ΗΠΑ. Η επιλογή της κυβέρνηση να απαιτήσει ρόλο και κέρδη για το κεφάλαιο με τις πλάτες των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, οδηγεί στη Συμφωνία των Πρεσπών και την ευρωνατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων.
Η «ισχυρή Ελλάδα» της κυβερνητικής ρητορείας, που κάνει μπίζνες στα Βαλκάνια και παίρνει μερίδιο από τις ΑΟΖ που προορίζονται για τις πολυεθνικές ενέργειας, κυρίως των ΗΠΑ, ρίχνει λάδι στη φωτιά του εθνικισμού. Αυτού που τον κάνει σημαία η δημαγωγία της ΝΔ και της ακροδεξιάς που δηλητηριάζουν τα φτωχά λαϊκά στρώματα για να κρύψουν ότι συμφωνούν μέχρι την τελευταία λέξη στις πολιτικές των μνημονίων και τις επιταγές της συμμετοχής σε ΕΕ και ευρώ.
Αυτοί που κρύβονται όταν ο λαός αγωνίζεται, κηρύσσουν το μίσος και καλούν σε εμφύλιο των φτωχών στοχοποιώντας πρόσφυγες και μετανάστες. Μιλάνε για «ασφάλεια» και «τάξη» και εννοούν την επίθεση σε κάθε αμφισβήτηση της “κανονικότητας” σαν εμπόδιο στην απρόσκοπτη λειτουργία της αγοράς. Έτσι φτάσαμε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια που άνοιξαν το δρόμο στις φασιστικές επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους, μαύρες σελίδες στην ιστορία της πόλης.
Όμως η Θεσσαλονίκη δεν είναι η ολιγαρχία του πλούτου και οι εντολοδόχοι της στην πολιτική εξουσία, υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, περιφέρεια και δήμο.
Η πόλη είναι εργαζόμενη πλειοψηφία, όλοι αυτοί που παλεύουν καθημερινά για μια αξιοβίωτη ζωή, δημιουργούν πολιτισμό και αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο. Αυτοί που αν λείψουν μια μέρα από τη δουλειά, η Θεσσαλονίκη θα γίνει φάντασμα, αυτοί που μπορούν να πουν «χωρίς εμάς είσαστε τίποτα, χωρίς εσάς είμαστε τα πάντα».
Απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική κυβέρνησης, τοπικού κράτους και κεφαλαίου αναπτύχθηκαν στην πόλη μας κινήματα κι αγώνες, με καρδιά και πυρήνα το εργατικό κίνημα, που ανοιχτά αμφισβήτησαν το μονόδρομο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς, τα περιβαλλοντικά κινήματα της Κ. Μακεδονίας (Χαλκιδική/χρυσός, Βέρμιο/ανεμογεννήτριες, Σέρρες/αγωγός ΤAP κ.α.) που στήριξε και ο κόσμος της Θεσσαλονίκης.
Το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ που αρνήθηκε να βρεθεί στο δρόμο μετά το λουκέτο του εργοδότη, οι σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία (απολύσεις, απλήρωτη εργασία) και για την υπεράσπιση εργατικών δικαιωμάτων (κυριακάτικη αργία, δώρα). Οι αγώνες για την παιδεία και την υγεία συνεχίστηκαν με την πλούσια δράση μέσα από τα σωματεία, η αλληλεγγύη και υλική στήριξη, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών.
Οι δημοτικές εκλογές το Μάη του 2019 θα γίνουν με το νέο νόμο «Κλεισθένης I» που έρχεται να επεκτείνει τις αντιδραστικές τομές του Καλλικράτη, στερεώνοντας τη μετατροπή της αυτοδιοίκησης σε τοπικό κράτος.
Στοχεύει στην αποτελεσματικότερη πρόσδεση δήμων και περιφερειών με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η οικονομική και κοινωνική πολιτική στο τοπικό κράτος εντάσσεται στο πλαίσιο της «δημοσιονομικής προσαρμογής», των μηδενικών ελλειμμάτων και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με ΕΣΠΑ και ευρωπαϊκά προγράμματα. Είναι σχεδόν απόλυτη η υπαγωγή του συνόλου των δραστηριοτήτων τους στα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και η εξάπλωση της ελαστικής εργασίας. Για το πετύχει αυτό ο Κλεισθένης επιβάλλει ευρύτερες συναινέσεις των πολιτικών δυνάμεων της ΕΕ και των μνημονίων με την πολυδιαφημιζόμενη «απλή αναλογική», που ενισχύει ένα προσωποπαγές μοντέλο διοίκησης, με διαχειριστικό μόνο ρόλο.
Απέτυχε το σχέδιο που προώθησε ο ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές για δημοτικές πλειοψηφίες «αριστερής φιλολαϊκής διαχείρισης», ενώ ούτε το ΚΚΕ κατάφερε κάτι τέτοιο στους «κόκκινους δήμους» που υποσχέθηκε. Αυτό το πολιτικό σχέδιο κατέρρευσε, οι φορείς του εξελίχθηκαν σε υπάκουα σε αστική διαχείριση.
Τα μεμονωμένα μέτρα σε κάποιους δήμους είναι μικρής αξίας, δεν δημιουργούν ρωγμές και δεν συνιστούν συνολικά φιλολαϊκή πολιτική. Δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν διαφορετικό υπόδειγμα φιλολαϊκής «αυτοδιοίκησης» στα ασφυκτικά όρια μιας τοπικής διοίκησης που είναι ως μακρύ χέρι του κράτους. Απέναντι στην πολιτική του Κλεισθένη και του Καλλικράτη, της φορομπηξίας, των περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων, μόνη προοπτική είναι η σύγκρουση με το σύστημα και όχι η διαχείρισή του. Σε καμία περίπτωση δεν θα αποτελέσουμε τμήμα μιας μόνιμης ή ευκαιριακής δημαρχιακής πλειοψηφίας.
Παλεύουμε για να ρθει στο προσκήνιο η κοινωνική πλειοψηφία, να αρνηθούμε τους νόμους της αγοράς, τους οικονομικούς δείκτες και τον ρεαλισμό της υποταγής.
Μοναδικό και αποκλειστικό κριτήριο οι λαϊκές ανάγκες και τα δικαιώματα. Παλεύουμε και προτείνουμε θεσμούς που ενεργοποιούν τη συμμετοχή στα κοινά, αμφισβητώντας το μονοπώλιο της αστικής εξουσίας, ανατρέποντας παγιωμένες λογικές ανάθεσης και αναζήτησης σωτήρων.
Με την ανάγκη ανάπτυξης τοπικού κινήματος, επιχειρούμε τη συσπείρωση όλων εκείνων που χρόνια τώρα βρισκόμαστε μαζί στους δρόμους του αγώνα, ενάντια σε κάθε αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική αλλά κι όλους αυτούς που μέρα με τη μέρα κατανοούν την πηγή των μικρών και μεγάλων προβλημάτων μας κι αναζητούν δρόμους για να εκφράσουν την αγανάκτηση και τη διάθεσή τους για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.
Οικοδομούμε ταυτόχρονα μία σχέση αλληλοσεβασμού, συντροφικής αλληλεγγύης και αγωνιστικής συμπόρευσης με κοινωνικοπολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες που συμπίπτουμε αξιακά και προγραμματικά.
Θεωρούμε τις έννοιες της λαϊκής συμμετοχής, του ελέγχου και της ανακλητότητας, αρχές που δομούν την ουσία της δημοκρατίας και πρέπει να χαρακτηρίζουν το σύνολο της κοινωνίας κάθετα και οριζόντια.
Στη βάση αυτής της αντίληψης συγκροτούμε και τη δική μας συλλογικότητα, αρνούμενοι κάθε ηγεμονισμό, κάθε παραγοντισμό και λειτουργώντας με βάση την ολομέλεια, στην οποία ο καθένας έχει λόγο στη διαμόρφωση των θέσεων και των προτάσεων.
Με όργανα την ανοιχτή σε κάθε κάτοικο και εργαζόμενο της πόλης Συνέλευση και το εκλεγμένο, ανακλητό κι απολογούμενο σ’ αυτήν Συντονιστικό, συγκροτούμε μια τοπική κίνηση που θα παρεμβαίνει με ένα μόνιμο και συνεχή τρόπο στην περιοχή, θα ενημερώνει-συσπειρώνει-οργανώνει τους κατοίκους, θα συμβάλλει στην οργάνωση λαϊκών συνελεύσεων και την ανάπτυξη του τοπικού κινήματος και των αναγκαίων αγώνων.
Συγκροτούμε μια τοπική κίνηση που θα συντάσσεται σταθερά με τα συμφέροντα της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται στην περιοχή.
Θα βαδίζει μαζί με το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, το κίνημα πολιτικής ανυπακοής στις γειτονιές και κάθε συλλογικότητα που αντιστέκεται στην επίθεση του κεφαλαίου, με τις ανάγκες και τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας γραμμένα στις σημαίες του αγώνα μας!
Θα στηρίζει και δίνει προοπτική σε αυτούς τους αγώνες με τις προγραμματικές θέσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Καλούμε σε ανοιχτή σύσκεψη για τη συγκρότηση αντικαπιταλιστικής κίνησης την Κυριακή 20/1, στις 11.30πμ στην ΕΔΟΘ.
Η παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μπορεί και πρέπει να γίνει ανατρεπτική δύναμη
στη νέα κατάσταση που επιχειρούν να διαμορφώσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις
Υπογραφές
1. Αγαπητός Θανάσης, μέλος ΔΣ Β’ Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Θεσσαλονίκης
2. Αγναντόπουλος Σωτήρης, ιστορικός
3. Αλβανούδη Αγγελική, γλωσσολόγος
4. Αλεμίδου Θώμη, εκπαιδευτικός
5. Αλεξίου Δημήτρης, φοιτητής, μέλος ΕΑΑΚ
6. Αντάρας Λάμπρος, αρχιτέκτονας, γραμματέας του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Θεσσαλονίκης
7. Αποστολίδης Ζαννής, εργάτης
8. Βαλανίκας Ευριπίδης, γιατρός
9. Βέργος Λεωνίδας, φοιτητής, μέλος ΕΑΑΚ
10. Βουρτσάκη Βάνα, πρόεδρος Γ’ Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Θεσσαλονίκης
11. Γάππα Σωτηρία, εκπαιδευτικός
12. Γεωργάκη-Κόλλια Ειρήνη, αναπληρώτρια δασκάλα
13. Γκάλπας Γιώργος, ηθοποιός
14. Γκόντρα Κωνσταντίνα, αρχιτέκτονας
15. Γραβάνης Γρηγόρης, συνταξιούχος εκπαιδευτικός
16. Δημητριάδης Βλάσης, μηχανικός
17. Δώδου Λήδα, ιστορικός, μέλος του Δικτύου Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζόμενων
18. Θεοδωροπούλου Τασούλα, συνταξιούχος εργάτρια
19. Καλαβρουζιώτης Δημήτρης, εκπαιδευτικός
20. Καλογρηάς Μένιος, νοσηλευτής, μέλος ΓΣ της ΕΔΟΘ/ΝΤ ΑΔΕΔΥ
21. Καλουδάς Χρήστος, φοιτητής, μέλος της ΕΑΑΚ
22. Καπέτης Δημήτρης, εκπαιδευτικός
23. Καραγιαννίδης Λάζαρος, αντιπρόεδρος Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης
24. Καραγκούνη Βάσω, Δ.Σ. του Ε΄ Συλλόγου Π.Ε. Ν. Θεσσαλονίκης
25. Καραμήτρου Λευτέρης, βιβλιοϋπάλληλος
26. Κλοκίδου Γιούλη, εκπαιδευτικός
27. Κοκκίνης Μάκης, υπάλληλος Β’ Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Θεσσαλονίκης
28. Κοτίνης Χρήστος, πρόεδρος του Β’ Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Θεσσαλονίκης
29. Κρεασίδης Γιώργος, εκπαιδευτικός, μέλος ΓΣ της ΑΔΕΔΥ
30. Κωστοπούλου Βάσω, ΕΔΙΠ τμ. Φιλολογίας ΑΠΘ
31. Λαθήρα Γιάννα, μέλος ΔΣ Γ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
32. Μασούρας Χρήστος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, μέλος Σωματείου Συνταξιούχων «Η Συσπείρωση»
33. Λούκρη Ντόρη, αρχιτέκτονας
34. Ξενόπουλος Κώστας, επαγγελματίας
35. Ξοπλίδης Παναγιώτης, γραμματέας Σωματείου Εργαζομένων Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης
36. Ξυγκάς-Γιαννακόπουλος Ζαχαρίας, φοιτητής αρχιτεκτονικής, μέλος ΕΑΑΚ
37. Παλούκης Κώστας, ιστορικός
38. Περιστεροπούλου Μαρία, εκπαιδευτικός
39. Ρήγα Γεωργία, φαρμακοποιός
40. Σακαλής Νίκος, φοιτητής, μέλος ΕΑΑΚ
41. Σαλβαράς Παύλος, ηλεκτρονικός
42. Σαμαρά Κατερίνα, φοιτήτρια, μέλος ΕΑΑΚ
43. Σαμαλής Νίκος, ιδιωτικός υπάλληλος
44. Σπανούδης Δημήτρης, εκπαιδευτικός, μέλος του ΔΣ της Γ’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης
45. Στάγκος Κώστας, γραμματέας του Σωματείου Συνταξιούχων «Η Συσπείρωση»
46. Στεφούδης Μόρφης, συνταξιούχος, μέλος Σωματείου Συνταξιούχων «Η Συσπείρωση»
47. Τάκη Βούλα, συνταξ. εκπαιδευτικός, μέλος Χώρου Αλληλεγγύης Γυναικών
48. Τενόκη Κωνσταντίνα, συνταξιούχος
49. Τσατάλης Δήμος, εκπαιδευτικός
50. Τσελεπίδης Σάββας, αρχιτέκτονας
51. Τσολάκης Νίκος, εργαζόμενος φοιτητής, μέλος ΕΑΑΚ και Λάντζα-Αγωνιστική Εργατική Συσπείρωση στον Επισιτισμό-Τουρισμό
52. Χαρατσής Χρήστος, γιατρός, μέλος του ΔΣ της ΕΝΙΘ
53. Φεραίος Αλέξης, φοιτητής, μέλος ΕΑΑΚ
54. Δημητρακόπουλος Μαρίνος, ιδιωτικός υπάλληλος
